Aan elk verhaal komt een einde, ook aan een Erasmusjaar, en dus ook aan deze blog. Ik heb het niet altijd even puntueel opgevolgd, maar heb jullie toch een algemeen beeld proberen te geven van mijn belevenissen alhier. Hopelijk hebben jullie er wat plezier aan beleefd. Tom zit al even in België. Ik volg binnenkort.

Het is mooi geweest, misschien te mooi. Mooier dan verwacht. De citroen kan niet harder uitgeperst. El Español, los viajes, la escuela... Alle hebben ze me iets breed denkender gemaakt. Ik hoop er snel een vervolg aan te mogen breien. Te beginnen in Leuven de draad weer op te pikken en er nog een jaar te genieten. Om het met Tom zijn woorden te zeggen:  "Terugkeren naar je roots met een andere visie is als opnieuw op reis gaan".

Vorige week stond Valencia op het programma. De laatste van de 4 Spaanse grootsteden waar we nog niet geraakt waren; na Madrid, Barcelona en Sevilla. Deze keer ontbrak er een lokale Erasmuscompagnon. Dus waren we aangewezen een jeugdherberg in te trekken. Reden van ons bezoek: de vierjaarlijkse America's Cup in combinatie met de overvloed aan cultuur die Valencia te bieden heeft. We kruisten ook de plaatselijke Gay Parade en een hittegolf van 40 graden op onze voet- en fietstocht. Laat de foto's voor zich spreken!

Na een doortocht in Chiclana de La Frontera begin februari bij Manuel was midden juni Jonni aan de beurt. Hij woont in La Línea de la Concepción, zoals de naam enigszins doet vermoeden de grensstad van Spanje met Gibraltar, de Britse enclave bekend om zijn enorm uitpuilende rots bezaaid met monkeys. Zijn zeer amabele tante stelde ons haar buitenhuisje aan het strand ter beschikking goed gevuld met de nodige student-voedingswaren. Jonni weidde me in in het nachtleven aldaar en het was aangenaam vast te stellen dat de communicatie met zijn vrienden zeer vlot verliep. Zondag gingen we even de grens over. Maar meer dan de typische Engelse bouw- en eetcultuur viel er niet te bespeuren. Kort samengevat, plezant zijn habitat ook eens opgesnoven te hebben. Dat mijn examen de maandag er op positief is afgerond, maakte het des te meer de moeite waard!  

Foto's op www.scoutstervuren.be/Corrida

Last friday, 18th of May, we gave another roof terrace party. This time a Goodbye annex Birthdayparty. Marco, our Roman compañero, only had a half semester Erasmus and had to leave the day after. Mi birthday was coming up so I joined him of course. We started a barbacoa and after a while we were having a nice bunch of people on our terrace. Like usual, we got some problems with our neighbours and left to the centre to finish the evening.

Marco also said too much goodbye to the well famous copas overhere. He had his flight at 10 on Saturday and at almost 9 he stood besides mi bed with a Tokio head. He would miss his flight of course. Thanks to Jonny and his tremendous racing skills Marco could check in as ultimate passenger. Typical Erasmus story, isn't it?

Now we're having a new compañero in his room: Yannis aka Juan aka El Griego, a Greek from Thessaloniki. Until now, it isn't very clear what he is doing here in Sevilla. He is leading like a pelgrim life. But he is friendly and always up for a coffee. And we can get cheap pizzas from his interim job.

3th of May: Semifinal Sevilla-Osasuna in the Sanchez-Pizjuan Stadium. Two days before I biked in a semi storm to the stadium for some tickets, but is was worth it. After the 1-0 of the first match, Sevilla Fútbol Club had to attack to go to the final. Tom and I sat behind the South Goal the free sharp around our neck, trying to sing along with our compagnons. In the beginning the Osasuna-fans were leading the choirs. But once the stadium filled, the Sevillanos started singing: Todas a una, Puta Osasuna, and we didn't hear them anymore. At the end Sevilla FC won 2-0 and the stadium was getting mad. Some fans started running on the field and in a few seconds is was so crowded of people that the security couldn't do anything. Tom convinced me to join him and there we were. We lost each other in the crazy fool and had a tremendous evening!

Two weeks after that match, Sevilla FC met Espanyol in the UEFA final in Glasgow. We followed the match in a fanatic bar next to the Giralda. The atmosphere was amazing! You should see some movies to get it. I don't know if you know the story of the match, but I can tell you there was suspense until the bitter end. After the penalties, we won, a never seen party started in the city centre. Singing, dancing, drinking: all together for Sevilla Fútbol Club! Fantastic!

A few weeks ago we took a bus to Madrid and his first inhabitant Hañs, our last Erasmus compagnon who we hadn't visited until then. He lives near to the centre, next to Plaza España. Tom still had a telephone number of a Madrilean girl we met at the Smoking Party in the beginning, remember. He phoned her of course and we dated her and her friends in a bar called Cats. Unfortunately, there was a "wanna be Sum 41" Spanish equivalent playing. But after a while a really good saxofonist took it over. It was nice to start our weekend trip over there.

Saturday Hañs guided us througt the most important attractions of Madrid. In the afternoon we tripped to Toledo, a little town on a hill in the South of Madrid. Although it is very touristic, we tried to visit it our own way and discover it differently from the mass-bustourists. Back in Madrid, we had a Madrid Tapa Dinner in a typical bar en watched "L'auberge espagnol" together. Some parts of the film match with our adventures over here.

Before regressing to where we belong, we made a final walk around Madrid and stopped for a while in the Reina Sofia Modern Art Museum. Besides The Guernica of Picasso you can visit there loads of other famous paintings. Venga, hasta lueego!

Om het Aprilkwartet af te ronden, de Feria, last but absolutely not least! Samen met de Semana Santa de twee jaarlijkse hoogtepunten in Sevilla. Het concept. In vervlogen tijden vond er op een groot plein buiten de stad een jaarlijkse grote veehandelmarkt plaats. Alle mannen verhandelden daar de stevigere beesten and in the mean time onderhielden de vrouwen zich met het uitwisselen en uittesten van de nieuwste tapa's en het dansen van "Sevillanas", de plaatselijke variant van de Flamenco, in sierlijke "trajes" of jurken. Met de tijd evolueerde de "fair" naar het feestelijke aspect en vindt heden ten dage jaarlijks een hele week Feria plaats. Elke betere familie of organisatie bezit een al dan niet private caseta, een luxueus ingeklede tent met bar en dansvloer. Tom en ik maakten er het hele jaar al ons doel van telefoonnummers te verzamelen om in de betere casetas binnen te raken. En we hebben er van genoten! Zeker in het gezelschap van ons bezoek. Tom was in verwachting van drie vrienden annex verrassing. Niemand van ons twee had gedacht dat dat Jochen Theelen zou kunnen zijn! Maar zo geschiede en het was een spetterende vierdaagse met hen! Samen met twee Duitsers palmden ze mee mijn casa in, wat garant stond voor een kleine week bourgondisch leven in de betere companie. Met als kers op de taart elke avond naar de Feria! We raakten elke avond wel ergens binnen en de dag erop was er steeds genoeg stof om over na te praten. Genieten! Wel stilaan tijd om naar de hogere studeerversnelling over te schakelen! Bij deze, Vamonos!

Woensdag 18 april had ik het geluk me een kleine week op Praagse bodem te mogen begeven. Niet enkel om de stad te checken. Eveneens had ik beloofd mijn jamboreebuddy van destijds Laurence in haar Erasmusstad een bezoekje te brengen. Bij deze. Praga is een wervelende stad die cultureel ongelooflijk veel te bieden, misschien te veel, want toeristenbussen rijden er af en aan. En dat werkt blijkbaar op het humeur van de gemiddelde Tsjech. Het is heel moeilijk je als niet-Tsjech te integreren bij de locals. Ik dacht daar even verandering in te brengen, maar mijn frisbeeparticipatie in een park bracht geen beterschap. Uiteraard heeft het ook zijn minder bekende kantjes en die liet Laurence me zien. We trokken samen naar het theater, de betere bars-clubs en, jawel, zelfs een balletvoorstelling stond op the menu. Het Swan Lake van Tsjaikovsky kon me wonderbaarlijk bekoren. Vrijdagavond bracht ons onverwacht op een Tsjechisch verjaardagsfeestje in een kunstatelier, net naast het hoofdplein Starometská. Het interieur was grandioos. Er stond een heel buffet annex cocktailbar klaar. Een dj stond wat verder in een vertrek te pinchen. In het begin stonden we daar wat onwenning, want blijkbaar kende niemand iemand van de aanwezige Tsjechen. Ik stapte op een Praagse schoonheid af en voerde volgende korte conversatie:


En het feestje was een voltreffer. Zaterdagavond bracht ons naar een heel alternatieve club buiten Praag. De vetste klanken weerklonken de hele avond door en de vrouwelijke Mc zorgde dat de toon meteen gezet was. Uiteraard bezochten we ook de stad. Laat de foto's voor zich spreken. De tweede-handsbuurt vind ik ook het vermelden waard. De opeenvolging van gezellige bars en vintageshops vaut le détour!

Esteban, aka Steven Probst, kwam de tweede week van de paasvakantie de Sevillaanse oorden opsnuiven. De eerste avond werd hij meteen onthaald op de Cena española, de derde in de rij na de Italiaanse en Belgische. Na de nodige tortilla's, gaspacho's en copa's kwam het Spaans er al mondjesmaat uit. Marco zorgde uiteraard voor de meezingers en la casa stond als vanouds te wervelen. Elke dag stond er een monument op het programma aangevuld met de typischere activiteiten-cervecerias-keten. In de Flamencobar die we aandeden is nog steeds de grootste vamp van Sevilla gelocaliseerd. We ontdekten samen ook enkele nieuwe kantjes van Sevilla. Je raakt er niet op uitgekeken. Vraag hem er gerust naar en geniet van de foto's!

Onder het motto: Meer foto's, minder tekst; vandaag een meer fotogenerieke verslaggeving van de voorbije maand Abril. En het was me er eentje. De Goede Week vormt hier in Sevilla al jaren een theologisch hoogtepunt. Toeristenmassa's blijven niet uit, maar die neem je erbij. Het concept is simpel. Elke parochie, en het zijn er veel, krijgt een tijdstip in de Goede Week toegewezen waarop het mag uitrukken met zijn opgepoetste "Paso". Dit is een hautaine "draagberrie", als ik het zo mag noemen, waaronder een troep binken kruipt om de talloze kilo's edele metalen annex Maria/Jezusbeeld door de stad te zeulen. Dit geaccompagneerd door een bende "Kukuxklanners" van het gelovige soort en de nodige fanfares. Elke stoet trekt naar de Giralda, de derde grootste kathedraal ter wereld, alwaar zijn Paso het altaar begroet. En dit 7 dagen lang en Witte Donderdag de hele nacht door. Saaie koek, zie ik jullie denken. Best niet. Fantastisch om al de folklore die eraf druipt te mogen waarnemen en meemaken! Onder het motto: Oog om oog, tand om tand; werkte Juan Plaisantos, onze Leuvenbroeder uit Barcelona, zijn Lisboa-Sevilla-tripje hier pets in die week af. Tot vrijdag liet ik hem de beter kanten van Sevilla zien en de Pasos stonden uiteraard ook op het menu. De foto's brengen meer uitleg. Stille Zaterdag liet ik me opslorpen in de massa en genoot van al het moois die deze traditie te bieden heeft. Smakelijk!

Hola! De voorbije maand maart is voorbijgevlogen. We brachten een bezoek aan Juan Plaisantos in zijn biotoop Barcelona en konden niet weerstaan aan een tripje richting het idyllische Ronda. Tussendoor beleefde onze Casa hoogdagen. Marco, een Romeinse Italiaan die in februari is neergestreken, aka El Spaghetti onder de "anciens", verwende ons met een authentieke Romeinse Penne Carbonada. Thomas De Clerck zorgde voor de betere Belgische bieren en de avond raakte snel in een stroomversnelling. Marco haalde zijn Don Juan gitaar boven en binnen de kortste keren weerklonken de betere meezingers door de Casa. La Cena Belga kon niet uitblijven. Een week later bakte ik Belgian Fries geaccompagneerd met een barbacoa. Que aproveche!

Foto's op: www.scoutstervuren.be/Thomas_in_Marruecos

Muy buenas a todos!

Om de trilogie volledig af te ronden, nog een Resumen van onze belangrijkste gebeurtenissen over de Zeeëngte van Gibraltar. Na een nachtelijke stap in Cádiz de boot op richting Marroko, het mekka van de iets oudere Mercedes-Benzen, opdringerige mensen en afzetterij, tenzij je er weet mee om te gaan en van al het andere prachtigs weet te genieten. Ceuta, de Spaanse enclave aldaar, vormde Stop 1. Een "Taxi Collectif" bracht ons naar de eerste vorm van beschaving op het Marokkaanse vasteland, Tetuan. Twee Marokkaanse vrouwen vergezelden ons en vertelden gretig over hun kinderen. Ze haalden hun foto's boven en ter informatie kregen we ook hun geboortedata ingepompt. Op de koop toe gaven ze ons ook nog Les 1 van "Hoe bezoek je het veiligst Marokko?". Het kwam er bijna op neer dat we beter thuis gebleven waren. De taxichauffeur zweeg heel de rit met gefronste wenkbrauwen. We vermoedden dat hij geen noot Spaans sprak. Maar eens de vrouwen uit de taxi, gaf hij zijn mening op een vrij cassante, maar hilarische manier over de vrouw in het algemeen. Ik wijd hier best niet over uit, maar u kan er zich wel iets bij voorstellen. Dit alles om onze eerste kennismaking met Marokko even uit de doeken te doen.

Tetuan was niet meer dan een tijdelijk tussenstation naar Fez, de culturele tegenhanger van Marrakech. De tijd die ons nog restte tot de volgende bus, benutten we om onze eerste indrukken wat bij te schaven en soms zelfs wat kracht bij te zetten. Een typische broodjeszaak stilde onze honger en na een ommetje in de plaatselijke Soeks bracht de bus ons naar ons eerste doel: Fez.

Fez, één van de belangrijkste steden van het noorden, sleept, net als Marrakech, een rijke geschiedenis met zich mee. Maar het is misschien net dat ietsje minder majestueus en bombastisch. Het spreekt minder tot de verbeelding van de toerist. Dat laat het juist toe zijn eigenheid te behouden. De toeristen die we daar tegenkwamen, vielen op onze twee handen te tellen. We besloten onze zondag in de Soeks door te brengen en de belangrijkste bezienswaardigheden eens aan te doen. Al snel raakten we er onze weg kwijt en tuimelden we in een nieuwe ontdekking of maakten we simpelweg rechtsomkeer. De Marokkanen lieten het niet na om ons om de haverklap, tot vervelens toe, in hun shop uit te nodigen. De kunst bestaat erin hier mee om te gaan. Een baboucheverkoper, die volledig misstond in zijn shop, mag ik u niet besparen. Vermoedelijk door zijn vader gedwongen hun shop uit te baten, stond hij wat onwennig voor zich uit te staren. Zijn kersverse leren namaak-racevest maakte het plaatje af. Tom en ik hadden wel zin in een paar babouchen en na eerdere prospectie wisten we wel een beetje hoe de vork in de steel zat, kortom wat de prijzen waren en hoe ze naar beneden te krijgen. We informeerden wat. Al snel vonden we onze keus en werd duidelijk wat voor vlees we in de pan hadden. Na wat grapjes en de nodige fotopauzes kregen we de prijs vrij makkelijk naar beneden. De zaak was snel beklonken. Een beetje verder maakten we een moeilijkere situatie mee. We waren wat door de nauwe straatjes aan het slenteren totdat onze ogen op een collectie leren tassen viel. Zoals een strontvlieg op zijn habitat springt, hing binnen de kortste keren de eigenaar rond onze nek. Voor dat we het zelf goed en wel doorhadden, waren we aan het onderhandelen voor een zak, waar we niet eens in geïnteresseerd waren. Dan flapten we er maar een zodanig lage prijs uit in de hoop de discussie snel te beëindigen. Nu gaf die man uiteindelijk toe en stonden we daar. Ja, best gaan lopen met vermoedelijk enkele Arabische scheldwoorden meer op onze huid gespeld.

Meknès vormde een tussenstop naar ons eindstation Marrakech. Een kleinere stad, die toch een aantal best te pruimen plekjes herbergt. Zeker de overdekte markt was fantastisch. Een harmonisch samenzijn van geuren en kleuren. Bekijk zeker de foto's om er u een beeld van te vormen. In het slagerijgedeelte waan je je in de Middeleeuwen. Je kon er alles kopen: het hoofd van je favoriete dier, een zakske vet of een vers gepluimd kippetje voor op de BBQ. Best niet voor gevoelige bezoekers. Na een bezoek aan de Madrasa aldaar, een school waar de Koran onderwezen werd, sleepte "de zoon van de eigenaar" ons mee naar één of ander Palacio. Iets vermoedend en op onze hoede volgden we. De uitleg kregen we volledig "gratis". Nu was dat Palacio volledig uitgerust met de nieuwste Berbertapijten en nodigden ze ons vriendelijk uit om ze wat nader te bekijken. Maar we hadden aan de ingang duidelijke afspraken gemaakt en het bezoek was snel afgerond. In een dergelijke situatie vraagt de gids ten einde raad meestal een Euro te wisselen tegen wat Dirhams. Je geeft hem dan wat meer en wederom wat binnensmonds Arabisch gevloek.

De volgende dag de bus op richting Marrakech. Deze keer niet meer met de "chiquere", snellere maatschappij, maar met die van het gewone volk. 6 uur 's morgens vertrek en 8 uur reizen voor de boeg door het heuvelachtig landschap. Nu waren we de enige niet-Arabieren op de boemelbus. En aan elke halte viel er wel wat te beleven. Regelmatig barstte er een discussie los, waar zich een deel van de bus begon mee te moeien; of dat er mensen simpelweg niet meegenomen werden. Geen moment dat we wisten wat er aan de hand was, steeds vermoedend dat we naar Marrakech op weg waren. En dat was ook zo. Na 10 uur reizen: Marrakech. Een veelvoud van de toeristen die we de vorige dagen hadden gezien. Een immens verschil. Alles staat ook veel meer in het teken van de toerist. Spijtig maar helaas. Maar het blijft een heel mooie stad. Zeker de hoofdplaats Djem'a El-Fna vaut le détour. Na wat rondhoren vonden we uiteindelijk een heel typisch hostal in een zijstraat van de hoofdplaats. Eerder een huis van 4 verdiepingen met kleine kamertjes en een fantastisch terras, waar je ook kan slapen. Een Marokkaan had ons tijdens onze zoektocht zijn diensten aangeboden en een politieman greep hem prompt vast bij de keel. Om maar te zeggen hoe effeciënt de anti-valse-gidsbrigade aldaar soms kan zijn. Onze gids, Trotamundos, Spaans voor Trotter, vertelde, dat één dag in Marrakech "un verdadero crimen" zou zijn. Tom pleegde uiteindelijk die misdaad, want hij moest de dag erop in Malaga zijn. Maar van die dag hebben we nog ten zeerste genoten. Nog wat rustig rondgekuierd en geprobeerd door de toeristische waan het echte Marrakech te ontdekken. Ik moet zeggen dat je na enkele dagen Marrakech daadwerkelijk een verschil merkt. Na Toms vertrek installeerde ik me op het dakterras. 's Avonds, na een aangenaam dagje, raakte ik al snel aan de praat met een Siciliaan, een Pool en een bende Fransen.

De laatste dag besloot ik in de Hoge Atlas door te brengen. De besneeuwde toppen staken zo verlangend boven de skyline uit. Een dagje natuur zou een welgekomen verademing kunnen betekenen na al die stadsbezichtigingen. En dat was het ook. Spijtig genoeg ontbraken tijd en voorbereiding om er meer dagen in door te brengen. Dus 's morgens vroeg op, daar zorgde het Allahgemekker om 5 uur deels voor. Busje tot Imlil aan de rand van het gebergte. Al snel voelde ik hoe slecht ik erbij stond. Mijn twee medetrekkers en de gids, strak aangekleed en het stevigere stapschoeisel aan; Thomas De Clerck, Erasmusgewijs met zijn geliefde freetimeshoes. Deze binnenste de kortste keren doorweekt, daar het goed gesneeuwd had de voorbije dagen. Maar dat had ik er graag voorover. Het landschap was adembenemend. De foto's spreken voor zich. We klommen tot op een hoogte van 3500 meter alwaar wederom shops. Wie koopt er nu op zo'n hoogte een tapijt of iets anders onnuttigs? De terugweg bracht ons langs een bergdorpje waar het overliep van spelende kinderen in de sneeuw. Na een stevige maaltijd kon ik moe maar voldaan terugkijken op een geslaagde week Marokko, of wat een jaar Eramus in Sevilla al eens als extra kan bieden. Een nachttrein bracht me naar Tanger, alwaar een boot me oppikte en me afzette in Tarifa. Kwestie van ook eens in het KiteSurfmekka geweest te zijn.

Laat de foto's voor zich spreken, wederom: www.scoutstervuren.be/Thomas_in_Cádiz+Portugal

Iets minder ver in de tijd. 8 februari: Thomas De Clerck zijn laatste examen zit erop. Op examenvlak doet Sevilla zijn naam alle eer aan. De helft van de uitslagen laten nog steeds op zich wachten. Maar soit, hoog tijd om de benen te strekken. En hoe? Rond de middag kruip ik in de oude VW-camionnet van Lars, een Duitse mede-Erasmusser van Kaspar in Lisboa, op de Plaza de Cuba richting mijn woonst. Rechtsvooraan Kasper Van Lombeek, op de achterbank languitgerekt, Johan Hawinkel, overgevlogen en reeds enkele dagen Portugal achter de kiezen. De geur van een tijdje strand, surf, BBQ en bivakkeren stak al snel de kop op en de nood naar verfrissing was hoog. Enkele dagen Sevilla brachten soelaas. De dagen annex nachten waren goed gevuld. Tom sprong tussen twee examens door ook even op de kar, met de nodige hilariteit en plezier tot gevolg.

Het huren van een wagen bracht ons ertoe het Zuiden van Andalucía aan te doen, tevens de ideale gelegenheid om Manuels habitat te bezichtigen. Manuel, mijn kotgenoot, woont in de suburbs van Cádiz, de Spaanse Carnavalstad bij uitstek, wat Tom en ik enkele weken later aan den lijve ondervonden hebben. We werden er zéér hartelijk onthaald en het was een aangenaam verblijf. Daags nadien namen we Cádiz city onder de loupe, in volle opbouw van wat komen zou. De stad zelf palmt een zeer klein schiereiland in, gescheiden van het vasteland door één enkele autosnelweg. Het historisch centrum heeft een groot zeevaardersverleden, daar Cádiz op de weg naar Zuid-Amerika ligt. Waarschijnlijk herinnert u zich, aandachtige lezer, de scène uit een recentere James Bond film, waar Hally Barry, de b/hetere mulatactrice, uit de zee rijst. Ja, ook dat is in Cádiz. 

Na een passagierswissel: Kaspar out - Manuel in richting Algarve - South Portugal. Heading to het uiterste puntje Sagres and The Clifs. Onderweg in Andalucía bezochten we Niebla, een middeleeuwse vesting en El Rocío, een Westerndorp waarvan de Kerk een bedevaartsoord vormt. El Rocío ligt aan de rand van het Natuurpark El Doñana. Een aanrader voor de natuur- annex vogelliefhebbers onder jullie. We spendeerden er enkele uren tot ons Trippersgehalte het alarmpeil bereikte. Op weg naar Huelva reden we op een verlaten baan recht door het Natuurpark vlak naast de kust. De eerste plek dat ietwat op een afrit leek, even afslaan. Enkele fossielduinen later: een verlaten idyllisch strand. Geen kat te bespeuren, buiten een aantal jeeps die vermoedelijk het noorden kwijt waren. Een frisse duik bracht ons zoutgehalte weer op peil. Next destination: Faro, hoofdstad van de Algarve en eindstation van Johan Hawinkel.

Manuel en ik maakten van de laatste dag "wagen" gebruik de kliffen van het uiterste zuidwestpunt aan te doen. Ongelofelijk mooi, 10+ meter steile kliffen met hier en daar waaghalsvissers. Foto's voor in de boekskes, het samenspel van het onmetelijk uitzicht en het geluid van de brekende golven tegen de rotsen zou niet misstaan in de nieuwste National Geographic Soundtrackclip. Kortom, om over naar huis te schrijven. Bij deze.

Dag 1 konden we niet beter inzetten: English Breakfast, gemaakt door de Kooks van dienst Paquito en Tomás. Na een ommetje langs zijn faculteit begaven we ons naar The Shopping Center van London, Harrods. We voelden er ons al meteen thuis. Roltrappen en zeteltjes uittesten, iedereen zijn uitleg laten doen en aandachtig luisteren, maar vooral rondkijken en genieten. Victoria Beckhams slee stond onbewaakt aan de ingang geparkeerd. Toch even moeten bewaken. In London loopt er vanalles rond eh. De Underground bracht ons naar het Modern Tate Museum vol moderne kunst. Best te pruimen. Heel modern gebouw waar je van de ene fantasie in de andere wordt gesleept. Langs St.-Paul's Cathedral richting Paquito's riant kot, alwaar Tom ons op een zwaar verteerbare maaltijd trakteerde. Wie London zegt, zegt ook de iets betere muziek annex discotheken. Tijd om daarmee kennis te maken. Toevallig zakten die avond The Glimmers, een Gents dj-duo, af naar The Fabric. De keuze was snel gemaakt.

Dag 2 bracht ons naar Piccadilly en Oxford Street. Carnaby Street staat bekend als de hippere shopping wijk. We kuierden er wat rond richting Trafalgar Square, waar we konden genieten van enkel Christmas Gospels. Jawel, een Spaanse versie stond ook op de Track List. Big Ben en een zicht op de Thames by night vormden de ideale afsluiter. Nog snel even een Burger King naar binnen en London behoort ook tot de mooiere herinneringen! Bedankt aan Paco voor zijn gastvrijheid!

Muy buenas a todos!

Weer even geleden. De examens lopen ook hier, weliswaar met enige vertraging ten opzichte van Leuven, op hun eind. Woensdag verwacht mijn lerares Spaans me voor een mondeling onderonsje en donderdag trek ik er een streep onder voor dit semester op de faculteit. Of ze goed verlopen zijn, blijft een semi-open vraag. Hier in Sevilla ben je van weinig echt zeker. De afgelopen examens waren toch heel anders dan gewoonlijk. Op een examen van een vak waarvoor we met 30 ingeschreven zijn, zat ik slechts met 4 anderen. Dat verklaart waarom de gemiddelde Sevillaan 8-9 jaar doet over zijn carrera. Op een examen van het vijfde jaar kon je met het aanwezige grijze haar gerust vijf kale bejaarden bevoorraden. Wel moet ik zeggen dat er tot nu toe een rustige examenperiode heb opzitten. Ten gepaste tijde wat doorwerken, maar doorgaans heb je tijd genoeg. Examens is ook een tijd waarin je je naaste omgeving wat beter leert kennen. De mensen hier in de buurt knikken al eens als je voorbij komt. Jonni en Manuel, mijn twee voornaamste casa compañeros, staan steevast garant voor een leuke babbel, die trouwens steeds vlotter begint te verlopen. Typische stopwoordjes sluipen stilaan maar zeker in mijn Andaluz en dat zorgt regelmatig voor de nodige hilariteit alhier. De vierde uit het kwartet, Jacobo, was tot vorige week nog steeds niet uit zijn mossel gekropen. Verder dan een Ola en Hasta luego relatie zijn we nooit geraakt. Deze 30-plusser uit Valladolid, was sinds kort, terecht gezien zijn leeftijd, op zoek naar een alleenwoonst. Met resultaat, sinds begin februari bevind ik me alleen op de eerste verdieping. Binnenkort hangen Carteles op met mijn número de teléfono, kwestie van de stormloop binnen de perken te houden en de selectie eerlijk te laten verlopen. Sinds het ordentelijk verlopen Fiesta de Casa heeft la dueña een onuitputtelijk vertrouwen in mij. Een vierde toffe compañera kan de komende 5 maanden enkel maar méér glans geven!

Donderdag komen Kasper en Johan Hawinkel Sevilla binnengereden. Johan maakt van zijn lesvrije week gebruik om het aangename aan het nuttige te koppelen en een bezoek te brengen aan zijn Eramuskompanen in het zuiden. Beklagen zal hij het zich zeker niet! Vraag hem er maar eens naar eens terug in Bélgica. Eerst keren we Sevilla binnenste buitenste, alvorens de zuidkust van Spanje en Portugal af te rijden richting Faro; tent, surfplank en passagiers vol energie incluis. Door een examenachterblijvertje kan Tom er niet bijzijn. Maar zijn hartje wordt nog gelucht. Vanaf de 16de trekken we richting Cádiz om de carnavalsfeer aldaar op te snuiven. Ongelooflijk naar het schijnt. En om onze uitgerekte les"vrije" week in schoonheid af te sluiten, gunnen we het Marruecos ook een bezoek. Kwestie van een week Ski om te vormen in zijn Erasmusequivalent!

Usted nos oïrá!

Vrijdagavond 24 november 2006: Afspraak bij ons, Manuel en Tomás, thuis para la Fiesta de Casa. Niet dat er daaromtrent een gedoogbeleid heerst in Calle Prosperidad, zeker niet met de huisbazin tegenover ons; maar we achtten de tijd er rijp voor, zelfs na het op de hoogte stellen van de buren. Jonny was de hele week thuis in Cadiz en zag een deelname niet echt zitten. Jacobo zit nog steeds in zijn schelp en, gezien zijn leeftijd, hield hij zich liever afzijdig. Geen nood, Manuel en ik zetten onze schouders gezamenlijk onder het project en smeedden plannen over de herinrichting van ons huis. Zijn kamer werd El Cuarto del Dj, de patio la Zona de Baile, het salon kreeg een chill-out-inrichting en, last but not least, de fontein deed dienst als Cocktailbar. Zo gepland, zo uitgevoerd. Rond de middag stroopten we de mouwen op en smeetten we een hoop brol, dat hier al jaren ligt, in de vuilbak. We haalden de borstel er ook even door en de final tuning kon beginnen. Na een bezoek aan de plaatselijke LIDL kon de Fuente gevuld worden en richtten we de DiscJockeystand in. Niet dat het veel voorstelde, maar fier waren we er wel op. Menig SoundChecks later gingen de deuren open. De genodigden druppelden langzaam maar zeker binnen. Eerst een bende semi-hippies, die de chill-out-room natuurlijk inpalmden, gevolgd door een bende Erasmussers en Spanjaarden. Deze stonden nog op de officiële guestlist. Op de officieuze hadden we niet echt gerekend, maar hier in Sevilla weet je nooit.
Op een bepaald moment ging de bel weer. Matthias, een sympathieke Gentenaar, met een klein gevolg in zijn spoor. Drie, vier man denk je dan. Hupla, luttele seconden later had ik 20 X 2 kussen of een handshake uitgedeeld aan on- en bekenden. Een overvol huis tot gevolg, zeker 50 man. Manuel en ik moesten de eerste verdieping openstellen om iedereen wat ruimte te geven. Ondertussen had Mariano, een klasgenoot, het Dj-roer overgenomen. De beats knalden door de boxen en om het feest compleet te maken, begon Manuel van op de eerste verdieping met confetti te gooien. Lang zou dit niet kunnen blijven duren. Binnen de kortste keren stond de zoon van de huisbazin een vurige monoloog tegen mijn casacompañero af te steken. Manuel was de PR-man van la fiesta en handelde de zaak keurig af. Iedereen richting Calle Betis alwaar we de avond in crescendo afrondden!

Dit weekend brachten we in Lissabon door, kwestie van ons Erasmusstatuut volle eer aan te doen. Tom heeft op zijn blog een mooi relaas opgemaakt van de opeenvolgende hoogtepunten. Laat onderstaande foto's als illustratie dienen. Smakelijk!

Tussen alle avonturen, waar ik jullie al mee om de horen heb geslaan, door; misschien even stilstaan bij de 'glazen bol' waar ik momenteel in vertoef. Na het turbulente begin, waar ik van het één naar het ander holde, is er sinds enkele weken een rustigere periode aangebroken. De faculteit, het dagelijkse leven, kortom Sevilla begin ik stilaan onder de knie te krijgen. En dat laat je toe om af en toe eens achterom te kijken en vast te stellen hoe fantastisch het hier al is geweest. Tegelijkertijd valt het me meer en meer op hoe relatief veel wat je hier opbouwt, eigenlijk is. Elke medaille zijn keerzijde. Een doorreizende Belg, die ik één van de eerste weken tegen het lijf liep, bracht vorig jaar een semester door in Valladolid. Zijn Erasmus: een unieke ervaring, maar meer dan mooie herinneringen hou je er niet aan over. En eigenlijk moet ik hem tot nu toe gelijk geven, wetende dat ik hier nog maar twee maanden zit en de volgende acht maanden nog onbeschreven zijn. Onlangs gaf ik een avondetentje bijvoorbeeld. Als slechts de helft komt opdagen, sta je daar toch even bij stil. "Erasmusvrienden eh" zeggen en het eten en gezelschap laten smaken. Of als je met een bende Sevillanen afspreekt om te gaan voetballen en je staat er alleen in de regen, voel je je even bij je pietje genomen en hup life goes on. Mijn gsm staat ondertussen semi vol met nieuwe nummers annex belofte eens gebeld te worden. Die belofte van een deel onder hen moet blijkbaar met een dikke Spaanse korrel zout genomen worden. Kwestie van Einsteins Relativiteitstheorie in mijn Erasmusversie om te buigen: What happens, happens en hup! Dit alles in mijn achterhoofd doet me enkel intenser genieten van elk moment alhier. Voorspoed of tegenslag met mijn goedgeloof, mijn glimlach krijgen ze hier in Sevilla niet van mijn gelaat. Nog eens goed schudden met mijn 'glazen bol' voor hij ergens begin juli noodgedwongen uiteenspat!               

Beste nieuwsgierigen,

Check gerust oude berichten, want sinds kort probeer ik ze te vergellen van beeldmateriaal. Volgend bericht volgt ergens deze week.