Tussen alle avonturen, waar ik jullie al mee om de horen heb geslaan, door; misschien even stilstaan bij de 'glazen bol' waar ik momenteel in vertoef. Na het turbulente begin, waar ik van het één naar het ander holde, is er sinds enkele weken een rustigere periode aangebroken. De faculteit, het dagelijkse leven, kortom Sevilla begin ik stilaan onder de knie te krijgen. En dat laat je toe om af en toe eens achterom te kijken en vast te stellen hoe fantastisch het hier al is geweest. Tegelijkertijd valt het me meer en meer op hoe relatief veel wat je hier opbouwt, eigenlijk is. Elke medaille zijn keerzijde. Een doorreizende Belg, die ik één van de eerste weken tegen het lijf liep, bracht vorig jaar een semester door in Valladolid. Zijn Erasmus: een unieke ervaring, maar meer dan mooie herinneringen hou je er niet aan over. En eigenlijk moet ik hem tot nu toe gelijk geven, wetende dat ik hier nog maar twee maanden zit en de volgende acht maanden nog onbeschreven zijn. Onlangs gaf ik een avondetentje bijvoorbeeld. Als slechts de helft komt opdagen, sta je daar toch even bij stil. "Erasmusvrienden eh" zeggen en het eten en gezelschap laten smaken. Of als je met een bende Sevillanen afspreekt om te gaan voetballen en je staat er alleen in de regen, voel je je even bij je pietje genomen en hup life goes on. Mijn gsm staat ondertussen semi vol met nieuwe nummers annex belofte eens gebeld te worden. Die belofte van een deel onder hen moet blijkbaar met een dikke Spaanse korrel zout genomen worden. Kwestie van Einsteins Relativiteitstheorie in mijn Erasmusversie om te buigen: What happens, happens en hup! Dit alles in mijn achterhoofd doet me enkel intenser genieten van elk moment alhier. Voorspoed of tegenslag met mijn goedgeloof, mijn glimlach krijgen ze hier in Sevilla niet van mijn gelaat. Nog eens goed schudden met mijn 'glazen bol' voor hij ergens begin juli noodgedwongen uiteenspat!
