Veel gelovigen gaan zelden of nooit naar de kerk. Als je daar met mensen over spreekt dan krijg je zo altijd die cliché-antwoorden: Je hoeft toch niet naar de kerk te gaan om gelovig te zijn, Ik ben gelovig op mijn eigen manier en heb daar de kerk niet bij nodig, Ik kan gelovig zijn zonder naar de Mis te gaan. Is dat zo ? Het is natuurlijk zo dat op plekken in de wereld waar geen kerken en priesters beschikbaar zijn , mensen het geloof toch ook kunnen bewaren maar wordt dat geloof nog gevoed en groeit de band met de Heer Jezus nog ? Wie echt begrijpt wat in de Mis gebeurt, zal het voor het gelovig leven niet kunnen missen. Is het samen bidden in de kerk, het beluisteren van Gods Woord voor ons en de uitleg daarbij en de Eucharistische dienst waarin de Heer werkelijk onder ons aanwezig komt onder de gedaante van brood en wijn ook voor mij iets onmisbaars ? Ik moet helaas vaststellen dat de geloofskennis en de diepte van het geloof bij veel mensen heel beperkt is. Dikwijls is de geloofskennis datgene wat men ooit bij de eerste communie- en vormselvoorbereiding heeft gehoord en ook dat was dikwijls heel beperkt...
Ik kreeg een heel mooi verhaal doorgemaild wat ons duidelijk maakt waarom het belangrijk is toch naar de H. Mis te gaan: daar word je echt gevoed !
Het verhaal spreekt eigenlijk voor zich. Een man die regelmatig naar de kerk kwam, bleef ineens thuis. Na een paar weken besloot de pastoor bij hem langs te gaan. Het was een gure avond. De pastoor trof de man thuis aan voor een knapperend haardvuur. De man, die wel kon raden waarom de pastoor langs kwam, heette hem welkom, bood hem een gemakkelijke stoel aan bij de open haard en wachtte. De pastoor ging lekker zitten, maar zei niets. Tijdens de plechtige stilte sloeg hij de vlammen gade, die rond de brandende houtblokken speelden. Na een paar minuten nam de pastoor de tang, pakte voorzichtig een stukje gloeiend hout en legde het aan de kant van de haard, waar geen vuur was. Daarna ging hij weer zwijgend zitten. De gastheer keek geboeid toe. Het eenzame stukje hout brandde steeds zwakker, gloeide even op en doofde toen. Al snel was het helemaal koud. Sinds de begroeting was er geen woord meer gesproken. Vlak voordat de pastoor wegging, pakte hij het koude stukje hout en legde het weer midden in het vuur. Door het licht en de warmte van de blokken eromheen begon het direct weer te gloeien. Toen de pastoor aanstalten maakte om te vertrekken, zei zijn gastheer: "Heel erg bedankt voor uw bezoek en met name voor de vurige preek. Zondag ben ik weer in de kerk."
Dit verhaal mag ook ons bevragen. Ben ik ook een eenzaam stukje hout wat steeds zwakker wordt in het geloofsleven of zorg ik dat ik vurig blijf door mijn wekelijkse gang naar de Heilige Mis ?
De ontsporing voorbij
De ontsporing voorbij
Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, juli 2010
Pro Vita Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen
Onderstaand bericht stond op een internetsite waar men terecht kan voor advies !
Help mij a.u.b. : Ik overtuigde mijn vrouw om een abortus te doen, nu is ze aan het gillen.
Ik wil geen kinderen en na een lange discussie en veel huilen (ze wil kinderen), heb ik mijn vrouw overtuigd om een abortus te ondergaan, hoofdzakelijk door te zeggen dat iedereen het doet omdat het economisch zo slecht gaat en het nu geen goed moment is om een gezin te stichten. Echter, nu na de abortus, heeft ze de afgelopen drie dagen niets anders gedaan dan boven liggen huilen. Ze heeft zelfs niets gegeten, de deur is op slot en ik kan haar horen gillen. Wanneer ik naar boven ga en met haar probeer te praten, doet ze niets anders dan mij een varken noemen en me vragen hoe ik dit heb kunnen doen. Dat vind ik nogal stom, want ik heb haar toch niet gedwongen tot een abortus, ze deed het vrijwillig. Ik heb geen pistool tegen haar hoofd gehouden en haar geforceerd. Hoe is dit mijn fout ? Help me a.u.b. om mijn vrouw te begrijpen. Wat moet ik nu doen ?
Dit schrijnend verslag op het internet maakt duidelijk dat onze samenleving de ontsporing ver voorbij is. Wat te denken van de echtgenoot die niet meer beseft dat bescherming bieden aan vrouw en kinderen geen optie is maar een plicht ? Wat te denken van de vrouw die onder zware druk verstandelijk kiest voor de relatie met haar man om dan met het vermorzeld hart vast te stellen dat ze haar baby heeft gedood ?
Veel van de moderne malaise is toe te schrijven aan wat Paus Johannes Paulus II de cultuur van de dood heeft genoemd. Het menselijk hart is gemaakt voor de grenzeloze liefde van God. Augustinus vatte het goed samen : het menselijk hart vindt geen rust, tenzij het rust vindt in God. Het is te verwonderen dat er steeds meer mensen hun hart trachten te vullen met erzats. Hoeveel zijn er niet die verslaafd raken aan drugs, drank en seks ? Hoeveel zijn er niet die de innerlijke leegte zo beu zijn dat ze uitgeblust, depressief en suïcidaal worden ?
De samenleving die zich heeft afgekeerd van de Vader, de Auteur van het Leven, kan niet anders dan vallen in de klauwen van die andere vader, diegene die Jezus de moordenaar en leugenaar van in den beginne heeft genoemd (Joh. 8, 44). Daarom zal het niet beteren tot de dag dat de mensen weer op de knieën gaan om te bidden : Vader, verlos ons van het kwade.
Deze zomer overleed Fientje. Bij een bijeenkomst op het seminarie raakte ik met deze ongehuwde onderwijzeres eens aan de praat, sindsdien bleef het contact. Fientje bad iedere dag voor mij en ze was ook op mijn priesterwijding. Fientje werd oud, begon te dementeren, verhuisde naar een verpleeghuis en de laatste jaren kende ze niemand meer. In die warmste zomerdagen ging de Hemel voor Fientje open. De familie stuurde me een rouwkaart.
Er was alleen een crematieplechtigheid die geleid werd door een Dela-mevrouw, die enkele gedichtjes voorlas en de hele tijd sprak over tante Fientje alsof het haar lievelingstante was, een neef sprak nog over hoe leuk het was om vroeger bij tante Fientje te logeren. Na een half uur stonden we weer buiten. Geen gelovig woord was er gesproken, geen gebed. Of wel Er werden 3 liedjes gedraaid. Well meet again en From the time you say goodbay van Vera Lynn en omdat er op de kamer van tante Fientje een Mariabeeldje stond luisteren wij nu naar een Ave Maria. Ik sprak er bij de koffie met de familie over dat het mij verwonderde dat er geen kerkdienst was, Fientje was toch een gelovig en kerkgetrouwe vrouw. Ja, tante Fientje had niets opgeschreven over haar uitvaart en daarom hadden ze het gedaan zoals zij het voor zichzelf zouden willen In de daarop volgende dagen heb ik in de Heilige Missen bijzonder deze goede vrouw aan Gods Zorg toevertrouwd.
Regelmatig moeten we vaststellen dat diepgelovige mensen geen kerkelijke uitvaart meer krijgen omdat nabestaanden nergens meer in geloven of geen enkele band meer hebben met de Kerk. Het mag ons eens laten stilstaan bij de betekenis van de kerkelijke uitvaart.
Wordt vervolgd
Afscheid van tante Fientje (2/2)
Wanneer een gelovige gestorven is, komen we met het dode lichaam naar het kerkgebouw. In die samenkomst - een Eucharistieviering of een gebedsviering - bidden we dat de overledene thuis mag komen in het Paradijs. Voor ons, christenen, is de dood niet het einde van alles. Door de dood en de verrijzenis van Jezus Christus mogen we binnengaan in het leven bij God. Wanneer ons lichaam het begeeft, keert onze ziel terug naar God om het oordeel en het loon naar het voorbije leven te ontvangen. We bidden ook om sterkte en geloof voor hen die achterblijven.
Alles spreekt daarover in de uitvaart. Er is de brandende Paaskaars: teken van de Verrezen Heer mag dicht bij ons zijn. Rond het lichaam van de overledene staan brandende kaarsen, teken van ons vertrouwen dat de overledene thuis mag komen in het Licht van God. Er wordt uit de Heilige Schrift gelezen en een homilie gehouden waarin we horen dat onze God een God van liefde is die uiteindelijk zal voltooien wat Hij concreet in deze mens begonnen is. Al zal er in een kerkelijke uitvaart ook worden teruggedacht aan het leven wat voorbij is, we kijken vooral vooruit. Er wordt gebeden om Gods Barmhartigheid en dat de overledene nu bij God mag leven. Ook later in het persoonlijke gebed en in het laten opdragen van heilige Missen zullen we blijven bidden dat de overledene thuis mag zijn bij de Heer.
Op het einde van de kerkelijke uitvaart wordt het lichaam van de overledene besprenkeld met doopwater. Deze mens was een gedoopte mens, God laat zijn gedoopte en gelovige kinderen niet los in de dood, aan die belofte van het Doopsel willen we herinneren met het besprenkelen met doopwater. Daarna wordt het lichaam van de overledene bewierookt. We brengen eer aan dit lichaam want dit lichaam van de overledene is zoals wij dat noemen tempel van de Heilige Geest geweest, God heeft langs deze mens ons iets van Zijn goedheid en liefde laten zien.
Het moderne kind mag alles en krijgt alles; het zou zich toch eens even niet happy voelen ... !
Opvoedingsproblemen in onze westerse wereld:
-het onvermogen van veel ouders om 'nee' te zeggen hun kinderen;
-de overdreven perfectie die een aantal ouders nastreven als het om hun kinderen gaat;
-de soms waanzinnige geldstromen die aan de 'kleine prinsjes en prinsesjes' worden uitgegeven.
Het consumentisme viert hoogtij, ook in de opvoeding. Men wil geen gemiddeld leven. Alles moet perfect zijn : je huis, je relatie, je carrière en ook je kinderen.
Veel ouders pushen hun kinderen boven hun krachten om het hoogste te bereiken op school en in de maatschappij, en verwennen ze tegelijkertijd tot op het bot.
Dan komen er problemen. O, maar dan huur je toch professionele opvoeders in en ga je toch opvoedcursussen volgen.
Ik weet zeker dat mijn ouders in mijn jeugd géén opvoedcursussen hebben gevolgd en niet gecoached werden door psychologen, pedagogen of andere gogen...
17-11-2010
Een talisman ???
Een talisman (porte-bonheur) ?
Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel
November 2010
Van in het begin van de verschijningen heeft de H. Maagd er bij de zieners op aangedrongen dat we een gewijd voorwerp zouden dragen, zoals medailles, kruisjes, Agnus-Deis, enz Ze vroeg ook dat we kruisbeelden zouden aan onze muur hangen, beelden, die door een priester gewijd zijn, vooral deze van haar Onbevlekt Hart, het Heilig Hart van Jezus of andere godsdienstige afbeeldingen.
Deze voorwerpen herinneren aan de aanwezigheid van God. Ze storen de kwade geesten, die door het feit van de zegen van God, ontwapend worden. Ze vallen ons bijgevolg minder aan en zo vermijden we heel wat moeilijkheden, ongevallen of conflicten, ziekten en depressies, slapeloosheid, zelfmoordneigingen, enz (Het is duidelijk dat al deze zaken niet noodzakelijk aanvallen zijn van de duivel !)
In Kroatië is het de traditie de huizen elk jaar door een priester te laten zegenen. Toen Frankrijk (en onze streken) nog christelijk waren, bestond die mooie traditie ook. Er waren toen meer priesters omdat de families fier waren een priester te hebben onder hun kinderen en dit aan God vroegen.
Devijand, onze tegenstrever, aapt, soms op een heel subtiele manier, alles na wat God en de Kerk doet. Het is belangrijk de aandacht op deze zaken te trekken, want dikwijls worden we geconfronteerd met mensen, die slachtoffer geworden zijn van wolven verkleed in schapenvacht.Zonder op private zaken te willen ingaan, wil ik eenvoudig waarschuwen : Neem geen nutteloze risicos !Vlucht als de pest voor porte-bonheurs !Tegenwoordig biedt men van langsom meer dingen aan die geluk of gezondheid zouden beloven, maar die enkel het venijn van de vijand meebrengen. Sommige zijn vervloekt tijdens geheime satanische bijeenkomsten en bestemd om degenen, die ze dragen te schaden. Zoveel Christenen dragen nog tekens van de dierenriem rond hun hals, of kleine slangen of dingen die ze van mensen gekregen hebben, die ingewijd zijn.Gospa zegt ons : Kinderen, Satan wil u op duizenden manieren bedriegen !
We hebben er alles bij te winnen om enkel gewijde voorwerpen te dragen. Het volstaat een godsdienstig voorwerp aan de priester aan te bieden na de H. Mis en hem te vragen het te zegenen.Laten we ons beschermen door de zegen van de priester !Het is ook goed met overtuiging de eindzegen van de H. Mis te ontvangen van de celebrant. Gospa heeft ons dikwijls gezegd : Lieve kinderen, als een priester u zegent, dan is het mijn Zoon zelf, die u zegent.Daar zijn we zeker van, van het overige niet !
Een levensnood : in staat van genade zijn
Een levensnood :In staat van genade zijn !
Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel
November 2010
Deze boodschap van de 2de is minstens 10 keer te lezen en te herlezen !Gospa lijdt, herhaalt, ziet dat haar woorden ontsnappen.Bijgevolg herhaalt ze het steeds opnieuw. Ze ziet al het kwaad dat de duisternissen van de zonde ons aandoen. Steeds komt ze onvermoeibaar naar ons terug, als een moeder, ze zegent, ze hoopt
De huidige oproep van Maria is van levensbelang.Velen vragen ons : Wat denkt ge van de nabije toekomst ?Zijn de onlusten in Frankrijk een voorsmaakje van wat er later en nog gewelddadiger zal gebeuren ?Nee !We willen dat niet !We willen het leven, we willen de echte vrede !De echte vrede zal komen, maar na welke beproevingen ?Het is aan ons om de tijd van de beproevingen te verkorten !
Het is waar dat de nieuwe tijd waar de H. Maagd ons over spreekt, zal komen. Hij nadert. Maar, voor hij er is, hangt de duur van de beproeving van ons af. Eerst en voor al moeten we de zonde achterwege laten en ons er goed van verzekeren dat we in staat van genade zijn.Niet welbewust iets ernstigs blijven doen, die God mishaagt. Daarom de 10 Geboden (Deut.5) nemen en nagaan of we al deze punten, die God ons aanbevolen heeft als bakens om het leven te hebben en niet de dood van de ziel.Dan onze zonden oprecht gaan biechten bij een priester. En dan besluiten om God de eerste plaats te geven, Jezus is immers ons enige wapenrusting tegen de vijand.
Gisteren zei me een pelgrim : Ik weet het, ik leef in zonde, maar God is goed, Hij zal me wel vergeven ! (Hij leefde met een andere vrouw). Ik vrees hem wat geschokt te hebben door te zeggen dat de Barmhartigheid van God oneindig is, steeds bereid, maar dat ze veronderstelt dat men berouw heeft over zijn zonde en er aan verzaakt. Jezus heeft de overspelige vrouw vergeven, maar Hij heeft er aan toegevoegd : Ga, en zondig niet meer !
Laten we de Moeder Gods niet meer afwijzen, integendeel, laten we haar met dankbaarheid ontvangen !Nu, meer dan ooit, brengt ze ons het licht van het leven om de duisternissen van de dood in ons te verjagen.
Toen Jezus in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was, stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte voor de deur geen plaats bood. Men kwam een lamme bij Hem brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen, legden ze het dak bloot, maakten een opening en leiten het bed, waarop de lamme lag, zakken. Toen Jezus hun geloof zag (Mc. 2, 1 12)
De lamme en zijn dragers. Prachtig verhaal. Er wordt op een vindingrijke manier iemand binnen gebracht die alleen op een brancard ergens kon komen. De vier dragers gaan met hun gehandicapte vriend op sjouw. Ze zeggen tegen hem : Joh, wij weten wel iets voor je. Ze pakken hun vriend en zeulen hem het dak op.
Je ziet het gebeuren : op dat platte, lemen dak. Jezus ziet ook dat zij (de dragers) het zijn die nog het meest in een wonder geloven. Er staat nu geschreven : En omwille van hun geloof zegt Jezus tegen de lamme : Jongen, je zonden zijn je vergeven.
Een beetje gevaarlijke tekst van Jezus Is het verlamd zijn van die man dan een straf voor zonden ? Ik vermoed dat die dragers verbaasd zijn over de woorden van rabbi Jezus : Je zonden zijn je vergeven. Zijn ze daarvoor op het dak geklommen ?
Jezus wil zeggen : Het is een teken dat er iets nieuws met mensen kan gebeuren. God denkt niet langer aan alles wat ooit fout ging, maar aan alle kansen die je nog hebt. Natuurlijk kan een lamme weer lopen, maar hij gelooft ook weer dat hij verder kan in zijn leven.
In de eerste lezing staat : Ik ga niets nieuws beginnen. Het is al begonnen. Merk je het niet ?
Het evangelieverhaal is even goed het verhaal van de vier vrienden als van de lamme !
In het evangelie wordt o.a. het verhaal gelezen van Jezus, die een melaatse geneest. Melaatsen zijn gedwongen om in aparte groepen te leven. Jezus geneest niet alleen de huid van de man, maar ook een andere pijn : het gevoel er niet meer bij te horen. Vaak is die nevenpijn net zo erg als de eigenlijke kwaal of verdriet.
Iemand vertelt : Toen mijn man arbeidsongeschikt werd, deed dat zeer. Niet alleen de vernauwing in zijn bloedvaten, maar ook dat hij zijn vak niet meer kon uitoefenen. En die opmerkingen op feestjes : Jij hebt gemakkelijk praten. Je hoeft nooit meer te werken. Jij krijgt je geld zo wel op je bankrekening.
Of iemand verliest een partner. Hij houdt zich flink voor de buitenwacht, maar niemand ziet zijn tranen als hij s avonds alleen voor de tv zit. Hij hoort de omgeving denken : Hij is haar wel vlug vergeten. Hij doet net of er niks gebeurd is.
Of ouders hebben problemen met hun kinderen. Dat is al moeilijk genoeg. Maar dan ook nog de kletspraat in de buurt. Dat is ook wat ik nevenpijn noem.
Tegen veel ziekten kunnen we weinig doen. Maar die tweede pijn, die onze samenleving aantast, en soms melaats maakt, aan die rotte plekken kunnen we wel iets doen : minder kletsen, niet zo vlug oordelen, beter luisteren, en wat meer denken : Hoe zou ik me voelen in zon situatie ??
Maar is dat zo ? Wie echt zó in de put zit als de bijbelse Job, wie zó eenzaam is en verlaten, zó kapotgeslagen, zit heus niet te wachten op een opwekkende bijbeltekst die een pastoor of dominee even uit zijn mouw komt schudden.
Wat voor een rare God is dat die ongelukken of rampen op mensen zou afsturen om hen hun afhankelijkheid te laten voelen en hen leert te 'bidden'!
Mensen in nood die zo onmachtig zijn als Job, vragen niet om machten en goden, maar hoogstens om een vriend of vriendin die naast hen komt zitten, en wacht en mee-lijdt. Waar mensen voor elkaar een vriend en helper zijn, dààr is God te vinden. Waar in woord en daad een goede boodschap verkondigd wordt, moet God wel heel dichtbij zijn. Waar beweging is van mens naar mens, waar mensen elkaar op de been helpen, een hart onder de riem steken en zeggen: Ik zal er zijn voor jou, kom óp,kop óp,' en een nieuw begin mogelijk maken: daar komt schot in dat Rijk van God op aarde.Zo'n soort 'gangmakers' vragen geen aandacht voor zichzelf. Ze kijken wat onwennig bij een pluimpje. Ze zeggen hoogstens 'niets te danken' of 'graag gedaan' en werken verder.
Zo iemand gaat ook rond in Galilea. 'Zijn faam verspreidde zich' lezen we in het evangelie. We lezen ook over genezing, bevrijding, opstaan uit onmacht en in de put zitten. Kafarnaüm komt in beweging, want er is een nieuwe rabbi die zin geeft aan het leven! 'Zo'n man, zo'n vriend, moet wel van God zijn!', wordt gezegd.
En, zoals dat altijd gaat bij superstars: als vanzelf vormt zich een fanclub, een groep supporters, die maar niet genoeg krijgen van Jezus' grote daden.
Maar Jezus wijst daarentegen, anders dan we van populaire jongens en meiden gewend zijn, alle aandacht voor zichzelf af.
Hij trekt zich terug in de stilte. Na die stilte en gebed weet hij:het gaat niet om mij, het gaat ook niet om een nieuwe sekte in Israël.Ook niet om een groepje uitverkorenen die achter een interessante rabbi aansjokken. Het gaat in het evangelie om een wereld van broeders en zusters die elkáár helpen, een wereld van allen voor allen, van liefde voor elkaar.
Tijdens het schooljaar gaan mensen van Pro Vita dagelijks op pad om getuigenis af te leggen van Het wonder van het leven. Paradoxaal genoeg misschien wordt onze boodschap met toenemend enthousiasme verwelkomd. Wat wij doen is niet zinloos, geen druppel op een hete plaat, maar datgene wat deze tijd meer dan ooit nodig heeft : de Waarheid in liefde verteld. Er is nog zoveel werk. Wij komen af en toe in klassen waar letterlijk de helft van de leerlingen van gescheiden ouders afkomstig zijn. Zij hebben nood aan iemand die hen komt uitleggen dat het voor hen niet zo hoeft te zijn.
Op 15 mei was het opnieuw zover. Zoals intussen een jaarlijkse gewoonte is geworden, volgden een aantal kinderen (14) onze voordracht (voor de derde graad lagere school) : HET WONDER VAN HET LEVEN in ons (Mechelse) zaaltje.
In hun school waren wij blijkbaar nog niet te gast. Veel leerkrachten maken immers gebruik van andere organisaties voor de lessen relationele en seksuele opvoeding. Niettegenstaande het groot aanbod van lessen met een inhoud die regelrecht ingaat tegen de boodschap Echte liefde wacht, blijft het verheugend dat wij al 11 schooljaren, elke schooldag opnieuw, in minstens één school onze boodschap kunnen brengen.
Konden jullie maar eens mee-voelen en mee-zien wat wij voelen en zien tijdens de voordrachten. Enkele voorbeelden :
-Jonge kinderen die nu pas beseffen dat ze hun beste vriend, hun allerbeste vriendin, kunnen respecteren zónder bijgedachten
-Zichtbaar opgeluchte leerlingen, als wij melden dat we in onze film geen seks zullen tonen
-Bewonderende blikken als ze zien dat een ongeboren kindje van 10 weken al volledig is : het heeft al handjes en vingertjes, voetjes en teentjes, oogjes, oortjes, het voelt, hoort en ziet al
Hopelijk begrijpen ze dan iets meer van hun eigen lichaam en de verantwoordelijkheid die zij ervoor dragen.
Met onze voordrachten proberen wij hen de juiste weg te wijzen naar een gezonde en stevig uitgebouwde relatie gebaseerd op trouw, eerbied en respect voor elkaar. Dit zijn de pijlers om samen met GOD te komen tot een harmonieus volwassen gelukkig leven.
We zijn ervan overtuigd dat God op deze manier Zijn hand boven ons werk houdt. Wij staan erop om jullie speciaal DANK te zeggen. Alleen door jullie steun en gebed kunnen wij zoveel kinderen bereiken.
Hoe het kind een embryo werd
Hoe het kind een embryo werd
Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, juni 2010
Pro Vita Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen
Het stond in de krant. Een 37-jarige man werd gearresteerd omdat hij verdacht werd van moord op een ongeboren kind. Hij had het wel verwekt, maar wilde het vervolgens het levenslicht niet gunnen en dat in tegenstelling tot de moeder, die het in haar schoot geborgen hield. De arrestatie volgde na onderzoek van de verdachte omstandigheden waarin een miskraam had plaatsgevonden.
Interessant is het woordgebruik in het krantenartikel, nietwaar ? Er is moord op haar kind gepleegd omdat ze de baby wilde. Indien ze daarentegen het embryo niet wilde en het liet doden, had ze (slechts) abortus gepleegd. Het is een ongeboren kind als de moeder het wil, maar een embryo als ze het niet wil. Zo gemakkelijk gaat dat in het verlangen en denken van de mens.
Objectief gezien gaat het vanzelfsprekend in beide gevallen om hetzelfde ongeboren kind. Het ongeboren kind wordt niet plots iets minderwaardig (een embryo) omdat de moeder het niet wil. Het kwade willen in het hart, doet het menselijk denken geen goed. Een mens wordt slaaf genoemd als anderen zich aan zijn waardigheid willen vergrijpen. Een jood wordt enkel dan submenselijk en ongedierte genoemd als men hem van de aardbodem wil laten verdwijnen.
Hoe zou het gepland of ongepland zijn van een ongeboren baby de biologische kenmerken ervan kunnen veranderen ? Het is waarlijk verbazend om te zien hoe het menselijk hart en hoofd kronkelt om de waarheid niet te hoeven kennen en moord te kunnen rechtvaardigen. De waarde van het ongeboren kind is intrinsiek, het kan en mag niet afhangen van de (veranderende) preferaties van de moeder. Dat is krankzinnig en kwaadaardig.
Een van mijn vriendinnen onderging een abortus en noemde haar kind embryo of gewoon het ding. Een paar jaar later huwde ze en ontving een zeer gewenst kind en toen was het de baby. Toen ze wist dat het een meisje was, werd het mijn klein meisje, enz Op een dag wees ik haar op het vreemde bochtenwerk in haar hoofd. Toen werd ze ontzettend boos en ze zei : Hoe durf je mijn meisje vergelijken met HET DING dat ik geaborteerd heb ? Ze zijn helemaal niet hetzelfde.
Niets is zo listig als het hart, zegt de profeet Jeremia. Het hart is niet goed uit zichzelf. Men moet het goed maken door het goede te willen.
13-jarige aborteert zelf haar baby
13-jarige aborteert zelf haar baby
30-jarige vriend begraaft het lijk
Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, aug. 2010
Pro Vita Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen
Een 30-jarige man uit Pennsylvania is beschuldigd van het verkrachten van een 13-jarig meisje en het begraven van het lichaam van hun kind. Dat gebeurde nadat het meisje zelf een abortus had opgewekt met een potlood.
Na de feiten werd het meisje ernstig ziek. Drie dagen later kwamen de weeën. Haar 30-jarige vriend zei haar via de telefoon om hard te persen. Volgens het meisje was het kind al dood toen het ter wereld kwam.
De vader van het kind begroef de baby in een plastic boodschappentas in een bos vlakbij zijn woonst. Omdat ze nog steeds ernstige klachten had, ging het meisje naar het ziekenhuis. Het ziekenhuispersoneel nam onmiddellijk contact op met de politie.
Michael James Lisk vertelde de politie dat hij niet meer kon tellen hoe vaak hij seks had gehad met de 13-jarige. De relatie bestond al van toen het meisje 12 was.
De man wordt onder andere beschuldigd van verkrachting van een kind, seksuele mishandeling en verbergen van het lijk van een kind.
Indien het meisje naar een officieel abortuscentrum was gegaan, had de situatie er helemaal anders uit gezien. De gewone procedure in die centra is te zwijgen indien wordt vastgesteld dat een minderjarige een seksuele relatie heeft met een volwassene, ook al is dit duidelijk tegen de wet. Als het meisje naar een abortuscentrum was geweest, was de man haar dus wellicht nu nog steeds aan het misbruiken.
Ironisch is ook dat veel mensen waarschijnlijk geschokt zullen zijn door het verhaal, maar als het meisje de baby had laten doden in een legaal abortuscentrum, zouden ze achteloos de schouders opgehaald hebben. Mensen beseffen niet voldoende dat elke abortus, ook een zogenaamde veilige en legale abortus, een volstrekt onschuldig kind doodt. Abortus is nooit veilig voor de baby!
