De lamme en zijn dragers …

bron : blog.senorennet.be/broederjan

geschreven door Br. Jan van der Weyden

“Toen Jezus in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was, stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte voor de deur geen plaats bood. Men kwam een lamme bij Hem brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen, legden ze het dak bloot, maakten een opening en leiten het bed, waarop de lamme lag, zakken. Toen Jezus hun geloof zag …” (Mc. 2, 1 – 12)

De lamme en zijn dragers. Prachtig verhaal. Er wordt op een vindingrijke manier iemand binnen gebracht die alleen op een brancard ergens kon komen. De vier dragers gaan met hun gehandicapte vriend op sjouw. Ze zeggen tegen hem : “Joh, wij weten wel iets voor je.” Ze pakken hun vriend en zeulen hem het dak op.

Je ziet het gebeuren : op dat platte, lemen dak. Jezus ziet ook dat zij (de dragers) het zijn die nog het meest in een wonder geloven. Er staat nu geschreven : En omwille van hun geloof zegt Jezus tegen de lamme : ‘Jongen, je zonden zijn je vergeven.’

Een beetje gevaarlijke tekst van Jezus … Is het verlamd zijn van die man dan een straf voor zonden ? Ik vermoed dat die dragers verbaasd zijn over de woorden van rabbi Jezus : “Je zonden zijn je vergeven.” Zijn ze daarvoor op het dak geklommen ?

Jezus wil zeggen : Het is een teken dat er iets nieuws met mensen kan gebeuren. God denkt niet langer aan alles wat ooit fout ging, maar aan alle kansen die je nog hebt. Natuurlijk kan een lamme weer lopen, maar hij gelooft ook weer dat hij verder kan in zijn leven.

In de eerste lezing staat : ‘Ik ga niets nieuws beginnen. Het is al begonnen. Merk je het niet ?’

Het evangelieverhaal is even goed het verhaal van de vier vrienden als van de lamme !

Iemand anders kan ook voor je geloven !

Een levensnood :  In staat van genade zijn ! 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

November 2010

Deze boodschap van de 2^de is minstens 10 keer te lezen en te herlezen !  Gospa lijdt, herhaalt, ziet dat haar woorden ontsnappen.  Bijgevolg herhaalt ze het steeds opnieuw. Ze ziet al het kwaad dat de duisternissen van de zonde ons aandoen. Steeds komt ze onvermoeibaar naar ons terug, als een moeder, ze zegent, ze hoopt …

De huidige oproep van Maria is van levensbelang.  Velen vragen ons : “Wat denkt ge van de nabije toekomst ?  Zijn de onlusten in Frankrijk een voorsmaakje van wat er later en nog gewelddadiger zal gebeuren ?   Nee !  We willen dat niet !  We willen het leven, we willen de echte vrede !  De echte vrede zal komen, maar na welke beproevingen ?  Het is aan ons om de tijd van de beproevingen te verkorten !

Het is waar dat de “nieuwe tijd” waar de H. Maagd ons over spreekt, zal komen. Hij nadert. Maar, voor hij er is, hangt de duur van de beproeving van ons af. Eerst en voor al moeten we de zonde achterwege laten en ons er goed van verzekeren dat we in “staat van genade” zijn.  Niet welbewust iets ernstigs blijven doen, die God mishaagt. Daarom de 10 Geboden (Deut.5) nemen en nagaan of we al deze punten, die God ons aanbevolen heeft als bakens om het leven te hebben en niet de dood van de ziel.  Dan onze zonden oprecht gaan biechten bij een priester. En dan besluiten om God de eerste plaats te geven, Jezus is immers ons enige wapenrusting tegen de vijand.

Gisteren zei me een pelgrim : “Ik weet het, ik leef in zonde, maar God is goed, Hij zal me wel vergeven !” (Hij leefde met een andere vrouw).  Ik vrees hem wat geschokt te hebben door te zeggen dat de Barmhartigheid van God oneindig is, steeds bereid, maar dat ze veronderstelt dat men berouw heeft over zijn zonde en er aan verzaakt. Jezus heeft de overspelige vrouw vergeven, maar Hij heeft er aan toegevoegd : “Ga, en zondig niet meer !”

Laten we de Moeder Gods niet meer afwijzen, integendeel, laten we haar met dankbaarheid ontvangen !  Nu, meer dan ooit, brengt ze ons “het licht van het leven om de duisternissen van de dood in ons te verjagen”.

Een talisman (porte-bonheur) ?  

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

November 2010

Van in het begin van de verschijningen heeft de H. Maagd er bij de zieners op aangedrongen dat we een gewijd voorwerp zouden dragen, zoals medailles, kruisjes, Agnus-Dei’s, enz… Ze vroeg ook dat we kruisbeelden zouden aan onze muur hangen, beelden, die door een priester gewijd zijn, vooral deze van haar Onbevlekt Hart, het Heilig Hart van Jezus of andere godsdienstige afbeeldingen.

Deze voorwerpen herinneren aan de aanwezigheid van God. Ze storen de kwade geesten, die door het feit van de zegen van God, ontwapend worden. Ze vallen ons bijgevolg minder aan en zo vermijden we heel wat moeilijkheden, ongevallen of conflicten, ziekten en depressies, slapeloosheid, zelfmoordneigingen, enz … (Het is duidelijk dat al deze zaken niet noodzakelijk aanvallen zijn van de duivel !)

In Kroatië is het de traditie de huizen elk jaar door een priester te laten zegenen. Toen Frankrijk (en onze streken) nog christelijk waren, bestond die mooie traditie ook. Er waren toen meer priesters omdat de families fier waren een priester te hebben onder hun kinderen en dit aan God vroegen.

De  vijand, onze tegenstrever, aapt, soms op een heel subtiele manier, alles na wat God en de Kerk doet. Het is belangrijk de aandacht op deze zaken te trekken, want dikwijls worden we geconfronteerd met mensen, die slachtoffer geworden zijn van “wolven verkleed in schapenvacht”.  Zonder op private zaken te willen ingaan, wil ik eenvoudig waarschuwen : Neem geen nutteloze risico’s !  Vlucht als de pest voor “porte-bonheur’s” !  Tegenwoordig biedt men van langsom meer dingen aan die geluk of gezondheid zouden beloven, maar die enkel het venijn van de vijand meebrengen. Sommige zijn vervloekt tijdens geheime satanische bijeenkomsten en bestemd om degenen, die ze dragen te schaden. Zoveel Christenen dragen nog tekens van de dierenriem rond hun hals, of kleine slangen of dingen die ze van mensen gekregen hebben, die “ingewijd” zijn.  Gospa zegt ons : “Kinderen, Satan wil u op duizenden manieren bedriegen” !

We hebben er alles bij te winnen om enkel gewijde voorwerpen te dragen. Het volstaat een godsdienstig voorwerp aan de priester aan te bieden na de H. Mis en hem te vragen het te zegenen.  Laten we ons beschermen door de zegen van de priester !  Het is ook goed met overtuiging de eindzegen van de H. Mis te ontvangen van de celebrant. Gospa heeft ons dikwijls gezegd : “Lieve kinderen, als een priester u zegent, dan is het mijn Zoon zelf, die u zegent”.  Daar zijn we zeker van, van het overige niet !

Opvoeding

bron : blog.senorennet.be/broederjan

geschreven door Br. Jan van der Weyden

Het moderne kind mag alles en krijgt alles; het zou zich toch eens even niet happy voelen ... !

Opvoedingsproblemen in onze westerse wereld:

-  het onvermogen van veel ouders om 'nee' te zeggen hun kinderen;

-  de overdreven perfectie die een aantal ouders nastreven als het om hun kinderen gaat; 

-  de soms waanzinnige geldstromen die aan de 'kleine prinsjes en prinsesjes' worden uitgegeven.

Het consumentisme viert hoogtij, ook in de opvoeding. Men wil geen gemiddeld leven. Alles moet perfect zijn :  je huis, je relatie, je carrière en ook je kinderen.

Veel ouders pushen hun kinderen boven hun krachten om het hoogste te  bereiken op school en in de maatschappij, en verwennen ze tegelijkertijd tot op het bot.

Dan komen er problemen. O, maar dan huur je toch professionele opvoeders in en ga je toch opvoedcursussen volgen.

Ik weet zeker dat mijn ouders in mijn jeugd géén opvoedcursussen hebben gevolgd en niet gecoached werden door psychologen, pedagogen of andere gogen...

Wanneer een gelovige gestorven is, komen we met het dode lichaam naar het kerkgebouw. In die samenkomst - een Eucharistieviering of een gebedsviering - bidden we dat de overledene thuis mag komen in het Paradijs. Voor ons, christenen, is de dood niet het einde van alles. Door de dood en de verrijzenis van Jezus Christus mogen we binnengaan in het leven bij God. Wanneer ons lichaam het begeeft, keert onze ziel terug naar God om het oordeel en het loon naar het voorbije leven te ontvangen. We bidden ook om sterkte en geloof voor hen die achterblijven.

Alles spreekt daarover in de uitvaart. Er is de brandende Paaskaars: teken van de Verrezen Heer mag dicht bij ons zijn. Rond het lichaam van de overledene staan brandende kaarsen, teken van ons vertrouwen dat de overledene thuis mag komen in het Licht van God. Er wordt uit de Heilige Schrift gelezen en een homilie gehouden waarin we horen dat onze God een God van liefde is die uiteindelijk zal voltooien wat Hij concreet in deze mens begonnen is.
Al zal er in een kerkelijke uitvaart ook worden teruggedacht aan het leven wat voorbij is, we kijken vooral vooruit. Er wordt gebeden om Gods Barmhartigheid en dat de overledene nu bij God mag leven. Ook later in het persoonlijke gebed en in het laten opdragen van heilige Missen zullen we blijven bidden dat de overledene thuis mag zijn bij de Heer.

Op het einde van de kerkelijke uitvaart wordt het lichaam van de overledene besprenkeld met doopwater. Deze mens was een gedoopte mens, God laat zijn gedoopte en gelovige kinderen niet los in de dood, aan die belofte van het Doopsel willen we herinneren met het besprenkelen met doopwater. Daarna wordt het lichaam van de overledene bewierookt. We brengen eer aan dit lichaam want dit lichaam van de overledene is – zoals wij dat noemen – “tempel van de Heilige Geest” geweest, God heeft langs deze mens ons iets van Zijn goedheid en liefde laten zien.

Einde

Afscheid van tante Fientje

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

www.rk-bergeijk.nl

Deze zomer overleed Fientje. Bij een bijeenkomst op het seminarie raakte ik met deze ongehuwde onderwijzeres eens aan de praat, sindsdien bleef het contact. Fientje bad iedere dag voor mij en ze was ook op mijn priesterwijding. Fientje werd oud, begon te dementeren, verhuisde naar een verpleeghuis en de laatste jaren kende ze niemand meer. In die warmste zomerdagen ging de Hemel voor Fientje open. De familie stuurde me een rouwkaart.

Er was alleen een crematieplechtigheid die geleid werd door een Dela-mevrouw, die enkele gedichtjes voorlas en de hele tijd sprak over “tante Fientje” alsof het haar lievelingstante was, een neef sprak nog over hoe leuk het was om vroeger bij tante Fientje te logeren. Na een half uur stonden we weer buiten. Geen gelovig woord was er gesproken, geen gebed. Of wel… Er werden 3 liedjes gedraaid. “We’ll meet again” en “From the time you say goodbay” van Vera Lynn en “omdat er op de kamer van tante Fientje een Mariabeeldje stond luisteren wij nu naar een Ave Maria”. Ik sprak er bij de koffie met de familie over dat het mij verwonderde dat er geen kerkdienst was, Fientje was toch een gelovig en kerkgetrouwe vrouw. Ja, tante Fientje had niets opgeschreven over haar uitvaart en daarom hadden ze het gedaan zoals zij het voor zichzelf zouden willen… In de daarop volgende dagen heb ik in de Heilige Missen bijzonder deze goede vrouw aan Gods Zorg toevertrouwd.

Regelmatig moeten we vaststellen dat diepgelovige mensen geen kerkelijke uitvaart meer krijgen omdat nabestaanden nergens meer in geloven of geen enkele band meer hebben met de Kerk. Het mag ons eens laten stilstaan bij de betekenis van de kerkelijke uitvaart.

Wordt vervolgd …

De ontsporing voorbij

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, juli 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

Onderstaand bericht stond op een internetsite waar men terecht kan voor advies !

Help mij a.u.b. : Ik overtuigde mijn vrouw om een abortus te doen, nu is ze aan het gillen.

Ik wil geen kinderen en na een lange discussie en veel huilen (ze wil kinderen), heb ik mijn vrouw overtuigd om een abortus te ondergaan, hoofdzakelijk door te zeggen dat iedereen het doet omdat het economisch zo slecht gaat en het nu geen goed moment is om een gezin te stichten. Echter, nu na de abortus, heeft ze de afgelopen drie dagen niets anders gedaan dan boven liggen huilen. Ze heeft zelfs niets gegeten, de deur is op slot en ik kan haar horen gillen. Wanneer ik naar boven ga en met haar probeer te praten, doet ze niets anders dan mij een varken noemen en me vragen hoe ik dit heb kunnen doen. Dat vind ik nogal stom, want ik heb haar toch niet gedwongen tot een abortus, ze deed het vrijwillig. Ik heb geen pistool tegen haar hoofd gehouden en haar geforceerd. Hoe is dit mijn fout ? Help me a.u.b. om mijn vrouw te begrijpen. Wat moet ik nu doen ?

Dit schrijnend verslag op het internet maakt duidelijk dat onze samenleving de ontsporing ver voorbij is. Wat te denken van de echtgenoot die niet meer beseft dat bescherming bieden aan vrouw en kinderen geen optie is maar een plicht ? Wat te denken van de vrouw die onder zware druk verstandelijk kiest voor de relatie met haar man om dan met het vermorzeld hart vast te stellen dat ze haar baby heeft gedood ?

Veel van de moderne malaise is toe te schrijven aan wat Paus Johannes Paulus II de cultuur van de dood heeft genoemd. Het menselijk hart is gemaakt voor de grenzeloze liefde van God. Augustinus vatte het goed samen : het menselijk hart vindt geen rust, tenzij het rust vindt in God. Het is te verwonderen dat er steeds meer mensen hun hart trachten te vullen met ‘erzats’. Hoeveel zijn er niet die verslaafd raken aan drugs, drank en seks ? Hoeveel zijn er niet die de innerlijke leegte zo beu zijn dat ze uitgeblust, depressief en suïcidaal worden ?

De samenleving die zich heeft afgekeerd van de Vader, de Auteur van het Leven, kan niet anders dan vallen in de klauwen van die andere vader, diegene die Jezus ‘de moordenaar en leugenaar van in den beginne’ heeft genoemd (Joh. 8, 44). Daarom zal het niet beteren tot de dag dat de mensen weer op de knieën gaan om te bidden : “Vader, verlos ons van het kwade”.

Dovend vuur

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

www.rk-bergeijk.nl

Veel gelovigen gaan zelden of nooit naar de kerk. Als je daar met mensen over spreekt dan krijg je zo altijd die cliché-antwoorden: “Je hoeft toch niet naar de kerk te gaan om gelovig te zijn”, “Ik ben gelovig op mijn eigen manier en heb daar de kerk niet bij nodig”, “Ik kan gelovig zijn zonder naar de Mis te gaan”. Is dat zo ? Het is natuurlijk zo dat op plekken in de wereld waar geen kerken en priesters beschikbaar zijn , mensen het geloof toch ook kunnen bewaren maar wordt dat geloof nog gevoed en groeit de band met de Heer Jezus nog ? Wie echt begrijpt wat in de Mis gebeurt, zal het voor het gelovig leven niet kunnen missen. Is het samen bidden in de kerk, het beluisteren van Gods Woord voor ons en de uitleg daarbij en de Eucharistische dienst waarin de Heer werkelijk onder ons aanwezig komt onder de gedaante van brood en wijn ook voor mij iets onmisbaars ? Ik moet helaas vaststellen dat de geloofskennis en de diepte van het geloof bij veel mensen heel beperkt is. Dikwijls is de geloofskennis datgene wat men ooit bij de eerste communie- en vormselvoorbereiding heeft gehoord en ook dat was dikwijls heel beperkt...

Ik kreeg een heel mooi verhaal doorgemaild wat ons duidelijk maakt waarom het belangrijk is toch naar de H. Mis te gaan: daar word je echt gevoed !

Het verhaal spreekt eigenlijk voor zich. Een man die regelmatig naar de kerk kwam, bleef ineens thuis. Na een paar weken besloot de pastoor bij hem langs te gaan. Het was een gure avond. De pastoor trof de man thuis aan voor een knapperend haardvuur. De man, die wel kon raden waarom de pastoor langs kwam, heette hem welkom, bood hem een gemakkelijke stoel aan bij de open haard en wachtte. De pastoor ging lekker zitten, maar zei niets. Tijdens de plechtige stilte sloeg hij de vlammen gade, die rond de brandende houtblokken speelden. Na een paar minuten nam de pastoor de tang, pakte voorzichtig een stukje gloeiend hout en legde het aan de kant van de haard, waar geen vuur was. Daarna ging hij weer zwijgend zitten. De gastheer keek geboeid toe. Het eenzame stukje hout brandde steeds zwakker, gloeide even op en doofde toen. Al snel was het helemaal koud. Sinds de begroeting was er geen woord meer gesproken. Vlak voordat de pastoor wegging, pakte hij het koude stukje hout en legde het weer midden in het vuur. Door het licht en de warmte van de blokken eromheen begon het direct weer te gloeien. Toen de pastoor aanstalten maakte om te vertrekken, zei zijn gastheer: "Heel erg bedankt voor uw bezoek en met name voor de vurige preek. Zondag ben ik weer in de kerk."

Dit verhaal mag ook ons bevragen. Ben ik ook een eenzaam stukje hout wat steeds zwakker wordt in het geloofsleven of zorg ik dat ik vurig blijf door mijn wekelijkse gang naar de Heilige Mis ?

Maria in Fatima

Bron : Emmerickblaadje, april – mei – juni 2008

Deze tekst verscheen eerder in Echo der liefde,

tijdschrift van Kerk in Nood / Oostpriesterhulp,

nr. 7, oktober 1997

Volgende tekst werd geschreven door Werenfried van Straaten. Om even over na te denken …

In 1968 heeft Paulus VI in zijn encycliek Humanae Vitae duidelijk gemaakt dat de mens eerlijk en gewetensvol moet nadenken en beslissingen maken i.v.m. seksualiteit en voortplanting. Alleen, zo waarschuwde de kerkvorst, moet de mens het natuurlijk functioneren van zijn lichaam blijven respecteren, omdat het de liefde en de wijsheid van de Schepper weerspiegelt, die de mens heeft geschapen en zag ‘dat het zeer goed was’. Ondertussen is gebleken hoezeer de H. Geest Paulus VI heeft geleid in zijn encycliek, want we weten nu dat de pil zo verstorend inwerkt op het vrouwelijk organisme dat de ongeboren vrucht verhinderd kan worden om zich in de baarmoeder in te nestelen en bijgevolg afgedreven wordt.

Bovendien heeft de paus duidelijk gemaakt dat men innerlijk edelmoedig moet openstaan voor het leven. Het kind is altijd een geschenk van God en mag nooit verworden tot een vijand die roet in het eten gooit. De Kerk roept aldus de mens op tot kuise liefde en een eerlijke, beheerste seksualiteit die offers kan brengen en die, indien nodig, kan wachten. Een seksualiteit die geen gezonde, onverstandige en immorele dingen van een ander verlangt, die met andere woorden oprecht wil beminnen en gelukkig wil maken.

We weten dat de mensheid deze ultieme oproep niet heeft willen horen, doof door het uitzinnig gejoel van de seksuele revolutie. Zelfs in de schoot van de Kerk vond de paus nauwelijks steun. Men wilde de waarheid niet horen. Er groeit evenwel een generatie op die zich maar al te bewust is van het feit dat ze enkel leven omdat hun moeder hen niet heeft gedood door abortus. Mogen de adolescenten van vandaag, de overlevenden van de abortusholocaust, de moed hebben om achterom te kijken om de bittere vruchten van 50 jaar pil en veralgemeende seksuele immoraliteit te overschouwen. Aan de vruchten zullen ze de boom herkennen !

Einde

Voorbehoedmiddelen zijn er altijd geweest, evenals het verlangen van de mens om op zoek te gaan naar lichamelijk seksueel genot zonder zich al te veel zorgen te moeten maken over de gevolgen op korte of langen termijn. De pil is anders in die zin dat ze duidelijk is samengegaan met een veralgemeende immorele mentaliteit die zich in de jaren ’60 van onze beschaving meester heeft gemaakt en haar ziel verdorven heeft. Seksualiteit mag slachtoffers maken, leert onze cultuur. Men mag, als men er zin in heeft, zijn levenspartner ontrouw zijn en in de steek laten. Geen enkel algemeen aanvaard maatschappelijk moreel verbod verbiedt het. Men spreekt er zelfs geen schande van. Men wordt er op straat niet scheef voor bekeken. Men mag de vrucht van de zonde, het ongeplande ongeboren kind straffeloos uit de weg ruimen. Het is min of meer normaal geworden. Men mag … men mag bijna alles als het gaat om seksualiteit. Men is vrij als een vogeltje. Het vuur van de seksualiteit (dat thuis hoort in het huwelijk) mag om zich heen grijpen en verwoesten. Dat zegt de cultuur en het is streng verboden om daar een probleem mee te hebben.

Er is een algemeen moreel voorschrift dat ook vandaag de dag nog aanvaard wordt : men mag anderen geen slachtoffer maken van op zichzelf gerichte verlangens. Egoïst is tot nader order nog een scheldwoord – maar er is één onbegrijpelijke uitzondering waar men zich maar niet bewust van wil worden. Men mag de seksuele krachten die het leven vermogen door te geven botvieren en anderen mogen hiervan het slachtoffer worden. Dat is de morele schizofrenie waaronder deze samenleving al 50 jaar gebukt gaat. Men heeft zich laten verleiden tot de gedachte dat de pil de spelregels straffeloos kon veranderen. De spelregels zijn wel degelijk veranderd : bijna niemand wil het spel nog eerlijk spelen.

Wordt vervolgd …

In de begindagen van de pil gingen de voorstanders er een tikkeltje naïef van uit dat dit nieuwe wondermiddel het huwelijk zou versterken omdat er geen ongeplande kinderen meer zouden komen. Vijftig jaar na datum blijkt dat er bijna geen huwelijken meer zijn en dat de huwelijken die nog gesloten worden, niet zelden aan elkaar hangen als los zand. En dat is niet alleen op conto van de pil te schrijven, maar vooral aan de innerlijke mentaliteit die er zo nauw mee samenhangt : individualisme en genotzucht. De pil heeft de zaken natuurlijk snel op de spits gedreven. Er is een brede weg gebaand die de mensen verleid heeft tot overspel en ontucht met een explosie van echtscheidingen tot gevolg. Het samen denken van seksualiteit en voortplanting zet uiteraard een rem op de menselijke driften die zo gemakkelijk ontsporen en zelfs tot schandalige perversies kunnen uitgroeien indien ze door het kwaad worden aangewakkerd. Vijftig jaar pil en het willen loskoppelen van seksualiteit en voortplanting heeft alle remmen weggenomen. De samenleving is compleet verseksualiseerd. Pornografie en perversie zijn alomtegenwoordig. Alleen een stekeblinde ziet dit niet.

Nog een probleem van de contraceptieve mentaliteit is het aantal kinderen dat de vrouwen ter wereld brengen. De christelijke beschavingen vergrijzen en worden stilaan maar zeker van de kaart geveegd. Dat laat de individuele pilslikkende vrouw allicht Siberisch koud, maar wie even een ander perspectief wil innemen kan niet anders dan vaststellen dat de toekomst er op dat punt niet rooskleurig uit ziet. Nadat de pil het gezin als hoeksteen van onze christelijke beschaving heeft geruïneerd, gaat onze beschaving zelf kopje onder.

Wordt vervolgd …