'Verbeelding is alles. Het is de voorbode van de mooie dingen die het leven in petto heeft.' Albert Einstein
Ik ben...
Veerle Schaltin (°1967) Ik begeleidde bijna twintig jaar mensen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. Onlangs zapte ik van leven. Na een ommetje in de afslanksector werk ik nu als stafmedewerker bij een budgethoudersvereniging. Voor en na schrijf ik voor kinderen en volwassenen. Ik hou van Manlief, Zoonlief (°2002), lezen, vertellen, koken, wijn, reizen, scrapbooken, knutselen, frutselen, en duizend en een andere dingen.
Leessprokkels... Voor de kids -Het ei met de gouden gans/Veronique Puts -Vader Zeepaard/ Eric Carle -Een raadsel voor Roosje/ André Sollie -Spoken bestaan niet/ Inge Bergh -Het land van de grote woordfabriek/ Agnès de Lestrade -Al zijn eendjes/ Christian Duda -Balthazar, de eenzaamste ezel ooit/ Inge Misschaert -Verkocht/ Hans Hagen -Krullen/Hilde Vandermeeren -Allemaal willen we de hemel/ Els Beerten
Voor volwassenen -Onder de ombu-boom/ Santa Montefiore -De schaduw van de wind/ Carlos Ruiz Zafon -Duizend schitterende zonnen/ Khaled Hosseini -Het eiland onder de zee/ Isabel Allende
kleine en grote momenten uit mijn leven gesprokkeld Op wandel door woordenwoud pluk ik letters als vruchten van de bomen, bind ze tot een blogboeket.
Takken en twijgen sprokkel ik tot mijn verhaal.
04-08-2009
Marokko (7)
Na een trip door de Dadèskloof dineren we in een restaurant aan een prachtig uitkijkpunt. We maken er kennis met een Nederlandse Marokkaan en blijven er veel te lang plakken.
Het is al donker wanneer we de helling naar ons hotel moeten afrijden.
Zoonlief maakt zich wat ongerust. Ik verzeker hem dat Manlief al vaker over zulke kronkelige bergweggetjes gereden heeft, zelfs in het donker.
De weg is moeilijk, maar de gids ervaren, grapt Manlief, een zekere politicus indachtig.
De chauffeur is ervaren, voeg ik eraan toe.
Ha ja, roept Zoonlief uit, Want ik ben de gids!(Hij profileert zich al zowat heel deze reis als onze gids) En ik ben ook goed, hoor! Luister maar: hier is een bocht, chauffeur. Nu een beetje naar hier. En nu naar daar. En nu zo. Ja zo. En weer naar hier. Terug naar daar. Goed. Ja zo. En nu zo
In Boumalne lunchen we in een authentiek restaurantje. Buiten ons is hier geen toerist te bespeuren.
Aan een van de tafels soppen drie mannen hun brood in een tajine. Zodra de schaal leeg is leggen ze zich neer op de zitbank en vallen ogenblikkelijk in slaap.
Wij smullen van ons stoofpotje met hun gesnurk op de achtergrond.
Zoonlief is dol op de Marokkaanse ontbijten. Naast het typische platte brood bevatten ze ook veel zoetigheid: allerlei gebak, cake, snoep en pannenkoeken,
Die pannenkoeken eten ze ginds met honing, maar Zoonlief houdt meer van suiker. Geen probleem. Hij raspt twee klontjes voor in de thee tegen elkaar boven zijn pannenkoek.
We reisden enkele weken door Marokko. We kuierden er door de soeks van Marrakech. Bewonderden muzikanten, slangenbezweerders en acrobaten op het Jemaa el Fna. Trokken met een ezel het Atlasgebergte in. En met een kameel de woestijn. Daar sliepen we onder de blote sterrenhemel. We bouwden dammen in de Dadès en de Draa. We bezochten kasbas, koranscholen en oude huizen. Wandelden door filmdecors. We observeerden insecten, hagedissen, ooievaars en kikkers. We proefden van de heerlijke Marokkaanse keuken. Plonsden in zwembaden en bouwden zandkastelen. We ontmoetten een warm en vriendelijk volk
Eigenlijk wilde Lodewijk, een vos die rammelt van de honger, de eendenmama beter leren kennen. Dat was ook bijna gelukt, maar ze ontsnapte op het nippertje. Van schrik liet de eendenmama haar ei liggen. Lodewijk neemt het voorzichtig mee naar huis om er roerei van te maken.
Maar het ei komt uit en het kuikentje noemt hem papa.
Nu heeft Lodewijk honger én een kuiken. Wat moet hij nu doen?
Voor vos, Lodewijk draait het anders uit dan verwacht, want het kuiken pakt hem helemaal in, en zo stelt hij het telkens uit het op te smullen. Maar de honger blijft
Christian Duda schreef dit verhaal met veel humor en tederheid. Julia Friese toverde er bijzondere illustraties met veel beweging bij. Soms vertellen die illustraties hele stukken waar geen tekst aan te pas komt.
Een boek dat je ontroert en aan het lachen brengt, én dat je vaak opnieuw wil lezen.
We lunchen gezellig buiten in de tuin van ons kantoorgebouw (een rijhuis waar elke kamer tot bureau omgevormd is).
Heb je gehoord van die man vanhonderd dertien jaar? vraagt I.
Ja, antwoordt P., En weet je ook hoe hij zo oud geworden is?
I. knikt ontkennend.
Veel drank, veel sigaretten en wilde vrouwen! lacht P. Meteen laat hij erop volgen: Weet iemand wanneer het mosselseizoen begint? Ik heb zin in mosselen.
Hoe kom je daar zo plots bij? reageert I.
Denk eens na, I., hoe komt een man nu van wilde vrouwen bij mosselen terecht?
Zoonlief: Dat kan niet, want er was al water toen er alleen dieren leefden, in de tijd van de dinos bijvoorbeeld, en dieren kunnen niet wenen. De eerste dieren kwamen trouwens uit het water, uit de zee.
Ik: Hoe is dat water er dan gekomen, denk je?
Zoonlief: Toen de aarde ontstond zat er vocht in de grond. Veel vocht. Geisers spoten dat vocht de lucht in. Het verdampte en zo kwamen er wolken. Uit die wolken regende het. De regen liep in zeeën, meren en rivieren.
Ik: Hoe weet je zo zeker dat er vocht in de aarde zat toen ze ontstond?
Zoonlief: Anders zou de grond beenhard geweest zijn. Hij zou helemaal verbrokkelen. Misschien zou de aarde niet echt in stukken uiteenvallen, maar ze kon geen ronde bol zijn. Ze zou heel hoekig zijn.
Ik: Zouden we daar dan kunnen op leven?
Zoonlief: Nee, mensen in geen geval, marsmannetjes misschien. Maar zelfs zij niet erg lang, want door hun voetstappen zou die keiharde aarde verder in stukken breken en uiteindelijk toch uit elkaar vallen. ...
-Zullen we een bos beginnen? van Jaap Robben en Benjamin Leroy: een dichtbundel met korte en lange, vrolijke en ernstige gedichten over alledaagse dingen. De tekeningen groeien als het ware. De personages uit de verschillende gedichten komen telkens terug. Zo maken de tekeningen van deze bundel eensamenhangend geheel.
Voor kinderen vanaf 7 jaar.
-Al zijn eendjes van Christian Duda en Julia Freese: een bijzonder mooi prentenboek over Lodewijk, de vos mét honger en een eendenei. Dit boek valt zowel op door zijn tekst als door de illustraties. (Later meer hierover.)
Voor kinderen vanaf 7 jaar.
-Het spel van de engel van Carlos Ruiz Zafon: 552 bladzijden vol intriges, verraad, vriendschap en tragedie, over de gevaarlijke kunst van het schrijven en de macht van woorden. Het verhaal speelt zich af in het Barcelona van de jaren twintig. In dezelfde barokke stijl als De schaduw van de wind, Ruiz vorige boek.
Voor volwassenen.
-In de schaduw van het palazzo van Santa Montefiore: een Italiaanse liefdesgeschiedenis. Zalige vakantielectuur!
Bel maandag maar naar mijn secretaresse, zegt mijn gynaecoloog, Dan deelt zij je de uitslag wel mee.
Dus telefoneer ik naar zijn secretaresse.
Wanneer heeft hij dat staaltje genomen? Donderdag? Ik weet niet of die resultaten al binnen zijn, hoor. Als u even wacht, zoek ik het voor u op.
De minuten tikken weg terwijl Für Elise in mijn oren weerklinkt.
Dan: Ik heb de uitslag, mevrouw. Een momentje, ik verbind u door.
Nog meer Für Elise. Oei, als zij me de resultaten niet kan meedelen, is het vast niet goed. Een vreemd gevoel overvalt me, alsof een harige spin ronddoolt in mijn buik.
Na een hele poos zegt een andere vrouwenstem: Hebt u nog even, mevrouw? De dokter is met een echo bezig. Hij staat u zo dadelijk te woord.
Für Elise begint me op mijn zenuwen te werken. Het kán niet goed zijn als hij het me echt zelf wil zeggen. Verdorie, toch. Ik was er zo van overtuigd dat er niks aan de hand zou zijn. Een hele nest spinnen trippelt nu naar hartenlust tussen mijn ingewanden rond.
Net op het moment waarop ik me afvraag of Richard Claydermann nog leeft, en beslis dat als dit het geval is, ik hem persoonlijk iets aandoe, hoor ik de rustige stem van mijn gynaecoloog.
goed kwaadaardig gerust
Ze dringt niet helemaal tot me door. Wablieft? stamel ik.
Het is dus helemaal in orde, herhaalt de man, We hebben niks kwaadaardigs kunnen ontdekken.
Ik haal opgelucht adem. Zou een gat in de lucht willen springen. Maar doe dat laatste toch niet, omdat ik besef dat de nachtmerrie waar ik even in verzeild was geraakt, voor vele mensenrealiteit is.
Ik haal opgelucht adem. En denk aan de mensen bij wie een gelijkaardig gesprek niet zo vrolijk eindigde.
Als ik naar mijn werk vertrek, vluggert Buurvrouw met een knalrood gezicht haar garage in.
Ze steekt niet eens haar hand naar me op. En dat is niet van haar gewoonte.
Als ik s avonds thuiskom, bemerk ik een flinke deuk in de achterbumper van haar wagen.
Latervertelt ze me wat er gebeurd is. Elke morgen voer ik R. naar de carpoolparking. Voor dat korte stukje trek ik gauw een jas over mijn pyjama. Geen kat die dat ziet. Rijd er vanmorgen aan het rondpunt toch wel een dwaze tegen mijn wagen zeker. Toen moest ik wel uitstappen. Midden op dat drukke verkeerspunt. In pyjama.Die oen beweerde bij hoog en laag dat hij nergens tegen gereden was. Hoe die bluts er kwam daar had hij geen idee van. En in elk geval zou hij nog geen euro ophoesten om de brokken aan mijn wagen te betalen. Hij bleef maar discussiëren. Uiteindelijk kwam de politie er bij te pas. Ik moest plaatsnemen in hun combi. Ook in pyjama.
Ach, die zijn vast meer gewoon, troost ik.
Meer gewoon? zucht ze, t Was nog mijn meest versleten pyjama ook.
De weersvoorspellingen voor dit weekend zijn veelbelovend (en ik geloof er in, want zelfs vandaag komt de zon al eens piepen tussen de buien door). Wij zetten alvast onze barbecue klaar.
En bij barbecue hoort deze overheerlijke saus:
Dit heb je nodig:
-een nootje bakboter
-1 ui
-1 knoflookteentje
-2 eetlepels azijn
-150 ml groentebouillon
-een halve theelepel mosterd
-2 eetlepels donkerbruine kandijsuiker
-1 schijfje citroen
-een snuifje cayennepeper
-1 laurierblad
-1 rode paprika
-2 eetlepels worchestershiresaus
-6 eetlepels tomatenketchup
-2 eetlepels tomatenconcentraat
-peper en zout
Zo maak je het:
-Snipper de ui fijn.
-Smelt de bakboter in een steelpan. Fruit daarin de ui en een uitgeperst teentje knoflook zacht, maar laat niet bruin worden.
-Voeg de azijn, bouillon, mosterd, suiker, citroen, cayennepeper en het laurierblad toe.
-Breng dit alles aan de kook. Laat 15 min. zachtjes doorkoken.
-Snij de paprika fijn.
-Voeg de paprika samen met de overige ingrediënten toe. Roer goed. Laat nog eens 10 min. doorkoken.
Tijdens een middagje winkelen in het shoppingcenter moet ik dringend naar het toilet. Mijn sluitspieren zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. En natuurlijk moet ik daar betalen: twintig cent.
Pas nadat ik mijn behoefte gedaan heb, merk ik dat ik helemaal geen kleingeld op zak heb. Het enige van waarde dat in mijn portemonnee zit, is een briefje van vijftig euro. Ik zwaai ermee naar de toiletdame.
Dat gaat niet, ze maske, schettert ze, Hier kan je alleen met rinkelgeld betalen.
Sorry, maar ik heb niks kleiner, antwoord ik.
Das altijd hetzelfde. Haar ogen lijken twee keer zo groot als eerst. Dan gaan ze pissen, en dan willen ze niet betalen.
Zal ik dit briefje in een van de winkels gaan wisselen? stel ik voor.
Nee, maske. Met haar volle gewicht leunt ze op het tafeltje waarop haar schoteltje met muntstukken staat. Ge moest eens weten hoeveel dat er dat zogezegd gaan doen. Niemand zie ik nog terug.
Ik onderdruk een zucht terwijl ik mijn blik op mijn schoenen richt. Ik heb geen zin om hier nog lang te staan. Als ik mijn geld niet mag gaan wisselen, zie ik geen oplossing.
Geeft uw gegevens maar, roept de vrouw, Dan stuur ik wel een factuur. Ze diept een notablokje op uit haar schortzak.
Ik schrijf er netjes mijn naam en adres op.
Een paar weken later krijg ik post van het shoppingcenter: een brief waarin ze me vragen de twintig cent met bijgevoegde overschrijving te betalen. Hij zit in een omslag waarop een postzegel van vijfendertig cent prijkt.
SPROKKELS
