Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
27-05-2018
Dag 2: Remersdaal -> Lommersweiler
Na een nachtje in onze trekkershut in camping Natuurlijk Limburg ging de wekker om 7u30. Klaar voor het ontbijt bleek dat we pas vanaf 8u30 aan het ontbijt kunnen beginnen. Daarom was het vertrek wat uitgesteld tot 10u. De eerste kilometers kregen we direct enkele stevige klimmetjes voor de kiezen. De langste klim was toch een 4-tal kilometer, dat zijn we in het vlakke Neerpelt niet gewoon. Even wennen maar het ging beter dan gisteren. Het ritme en de juiste versnelling had ik ondertussen gevonden en ook de invloed van de bagage is ondertussen al beter. Alles word je gewoon ;-) Vandaag was een beetje een mix van mooi weer, een hongerklopje, 2 lekke banden en een fikse regenbui. Maar vooral veel plezier en prachtige uitzichten en niet te vergeten: fijne kennismaking/uitnodiging op een soort van dorpsfeest. Uiteindelijk kwamen we via de Ravel (glooiende weg) en na een laatste stevige klim tot in Lommersweiler, waar mijn ouders en zus samen met de buurt een heerlijk avondmaal in mekaar gestoken hadden. Op die manier hebben ook zij een mooi steentje bijgedragen aan ons goede doel! Hier wat sfeerfotos van vandaag:
Na vandaag zijn een deel van mijn kameraden naar huis. Er moet ook nog gewerkt worden natuurlijk. 2 geweldige dagen hebben we achter de rug. Afscheid nemen is dan natuurlijk niet het fijnste moment en brengt dan stiekem toch wel met een licht emotioneel tintje met zich mee. Maar dit weekend was er alvast eentje om nooit te vergeten. Weten jullie nog dat ik in een eerder bericht verteld heb over het feit dat ik best toch wat kleren mee neem om niet zoals in de film De helaasheid der dingen over straat te fietsen. Mijn vrienden vonden dat anders wel een goed idee en stiekem hebben we toch wel gelachen:
Om even af te ronden hier nog de statistieken van vandaag: 95 km met een gemiddelde van 17,8. Hoogtemeters 1040 (volgens de strata van de vrienden)
Vandaag was het eindelijk zover. Na een onverwacht goede nachtrust ging om 6u de wekker. Dan 8u, de start van het ontbijt. Direct stroomden ook de eerste eters toe. We mochten een dikke 240 man verwelkomen, gezellig druk kon je dat wel noemen! Dan half 10, 10 uur. tijd om te vertrekken. Na een speech van Mama en een iets kortere speech van mezelf was het dan tijd om te vertrekken. Een moment wat toch wel de nodige emoties teweeg bracht. Buiten stond onverwacht een soort van erehaag en daar gingen we dan.
De eerste kilometers verliepen zeer vlot. Door het gezelschap dat me uit de wind kon zetten hadden we de eerste 42 kilometer al op enkele uren achter de rug met een gemiddelde van 21 km/h. Dan even een terrasje doen om toch even wat suikers binnen te krijgen.
Na de eerste stop werd het iets moeilijker. De hoogtemeters namen toe en ook de warmte begon ons parten te spelen. Op het warmste moment gaf de thermometer op de kilometerteller in de zon 40 graden aan. Maar misschien lag het bij mij ook wel aan het feit dat het trainen met bagage niet meer gelukt was. Maar hoe meer klimmetjes we hadden verteerd hoe beter ik mijn ritme vond. Het ging niet hard maar het voelde wel veel beter. Maar dat mag ook wel de komende weken. Nu nog even eten met de bende (7 man) om wat krachten op te doen voor morgen.
Nog een kleine week en dan is het zover. De start van mijn tocht richting Santiago de Compostela.
Als ik heel eerlijk moet zijn begint de spanning wel te stijgen. Je zou voor minder...
De bagage is ondertussen gepakt. Alle kleren in vacuümzakken gestoken. Dit heeft 3 voordelen:
Alles is per set netjes geordend. geen gerommel dus om iets te vinden.
Mijn spullen nemen minder plaats in.
Extra bescherming tegen eventuele nattigheid.
Je denkt nu misschien van die vacuümzakken voor de stofzuiger. Dan gaat hij na 1 keer openen wel problemen hebben om alles terug mee te krijgen. En inderdaad een stofzuiger op mijn fiets zou niet helemaal praktisch zijn. gelukkig zijn dit vacuümzakken waarbij je d.m.v. oprollen de lucht eruit perst. Eenvoudig en herbruikbaar, ideaal dus.
Maar dan komt dat moment dat je alles in je tassen moet krijgen. Hoe doe je dat in godsnaam? wat filmpjes op Youtube kijken en een paklijst van mijn nonkel helpen me al aardig op weg. Toch moet je hier zelf je systeem in vinden. Dan komt dat moment: ik krijg er niet alles in, wat nu?? Alle bagage er weer uit en even kritisch overlopen wat je wel en niet nodig hebt. Zo toch een volledige vacuümzak thuis kunnen laten. Op dat moment lijkt het erop dat ik alles wel in mijn tassen krijg. Maar wel maar heel juist. Uiteindelijk dan toch beslist om een extra tas te kopen, eentje die achter op mijn rekje past. Hier kan mijn tent, schoenen, regenkledij en slot in. Uiteindelijk alles goed gepakt en nog een klein beetje plaats voor eventuele boodschappen onderweg.
Als je dan die tassen ziet begin je je af te vragen hoeveel weegt dat nu eigenlijk? Je moet dat dood gewicht toch iedere heuvel en berg over krijgen. dan maar even wegen. alle tassen inclusief tent, slaapzak, slaapmatje, bestek, kleren, schoenen, reserve onderdelen, gereedschap... goed voor een totaal gewicht van 23 kg. Als je dan weet dat mijn fiets inclusief drinkbidons ook nog eens tegen de 20kg weegt, dan is dat is toch even verschieten. Lekker meer dan de helft van mijn eigen gewicht meesleuren. Maar na wat googelen op internet niet echt abnormaal als je tent e.d. bij hebt. Nog even gekeken waar ik nog wat kan snoeien in het gewicht, een tent en slaapspullen zijn toch wel fijn en ook bij mijn kleren vind ik niet echt iets wat thuis kan blijven. Uiteindelijk denk ik dat de Fransen en Spanjaarden het toch wel op prijs stellen als ik niet in adamskostuum ga fietsen, het is namelijk geen heruitgave van de film "de helaasheid der dingen" en kwestie van niet te hard te stinken is het ook fijn af en toe eens van kleren te wisselen. Dan maar wat harder op die pedalen stampen...
Al enkele dagen is het prachtig weer. Het ideale moment om dus nog wat te trainen met de fiets en tassen. Afgelopen dinsdag ging het trainingsrondje richting Lommel Kerkhoven. Hier bezocht ik een school: Basisschool Sint-Jan.
Via Levensloop Lommel was mijn verhaal tot in de klassen van Sint-Jan geraakt. Wanneer ik via 1 van de leerkrachten vervolgens te horen kreeg dat de leerlingen een doel gesteld hadden: een sponsorloop waarin alle leerlingen willen proberen om, de afstand die ik ga fietsen, met z'n allen te lopen.
Toen ik dit te horen kreeg hebben we dan ook direct afgesproken dat ik deze leerlingen een bezoek zou brengen. Om over mijn reden van mijn tocht te vertellen, maar ook om al hun vragen te beantwoorden. Vragen die gingen van wat ik met mijn pet zou doen na mijn tocht, ik had al een liefhebber tot de vragen hoe het met ons mama ging en of zij nog iets voor mij konden doen. Sommige vragen die me totaal verraste op vlak van inhoud en maturiteit. Als je ziet hoe kinderen van 10-12 jaar al een kijk op kanker hebben en hoe dit onderwerp in klassen bespreekbaar gemaakt wordt, dan kan ik alleen maar zeggen: Chapeau, goed bezig!
Hier nog een sfeerfoto:
Dit goede weer was ook het ideale moment om nog een item van mijn paklijst eens te installeren: de nieuwe tent.
Netjes zoals het hoort eerst even de handleiding bekijken
Om dan vervolgens de tent op te zetten en even te testen. => Getest en goedgekeurd
En dan komt dat moment dat je die tent terug in dat zakje moet krijgen. Hoe was dat ding nu ook alweer opgevouwen toen ik deze uit het zakje haalde???
Toch altijd dezelfde uitdaging met die tenten Maar het is gelukt, dat kunnen we dan ook weer. Tegen het einde van mijn tocht kan ik dit waarschijnlijk met mijn ogen dicht (of misschien niet).
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog een blogberichtje geschreven heb, waarvoor mijn excuses
26 mei, de dag van mij vertrek, komt langzaam dichterbij. Het besef begint meer en meer te groeien dat het moment binnenkort daar gaat zijn, de tocht waar ik de laatste 8 maanden een groot deel van mijn vrije tijd aan besteed heb zal binnenkort beginnen. Sinds het moment dat ik beslist had deze tocht te maken kon ik in feite niet wachten om te gaan. En hoe dichterbij de datum komt, hoe groter het verlangen en de spanning wordt om eindelijk te vertrekken!
Op zaterdag 24 maart had de jaarlijkse regiodag van levensloop plaats. Een dag waarop de drijvende krachten achter de verschillende levensloop organisaties samen komen om een nieuw seizoen van start te laten gaan en ideeën uit te wisselen. Maar ook om deze mensen te bedanken en te motiveren om er opnieuw een seizoen tegenaan te gaan. Een eerdere kenningsmaking met de levensloop coördinator van Limburg (Angelo) tijdens een vergadering met Levensloop Lommel had ertoe geleidt dat ook ik op deze regiodag aanwezig was. Angelo had me namelijk gevraagd of ik ook mijn verhaal wou komen doen, ter inspiratie en motivatie van de drijvende krachten achter Levensloop.
Omdat in mijn ogen Levensloop een bijzonder initiatief is om kanker onder de aandacht te brengen en omdat ik ieder jaar opnieuw verwondert ben om te zien hoe levensloop zovele mensen op de been brengt, om SAMEN iets tegen kanker te doen. Was het voor mij dan ook een groot plezier om daar mijn verhaal te vertellen en ook toe te lichten waarom ik levensloop gekozen heb als partner om deze actie op te zetten.
Voor mij was het de eerste keer dat ik mijn verhaal deed voor een groep mensen, de meesten voor mij totaal onbekend. Alhoewel ik verwacht had dat dit onwennig zou aanvoelen, verliep alles vrij vlot. Af en toe een krop in de keel omwille van fotos en herinneringen die daarbij omhoog kwamen. Maar dat was niet erg. Iedereen in van het publiek had namelijk wel zijn gelijksoortig verhaal en had hier dus het volle begrip voor. De reacties achteraf waren dan ook hartverwarmend.
Wanneer ik de verhalen hoor over wat de camino (de tocht naar Compostela) inhoudt. Iedere pelgrim met zijn/haar verhaal en motivatie om deze tocht te ondernemen en de verbondenheid die dit onder pelgrims teweeg brengt. Dan denk ik dat deze verbondenheid en band tussen mensen ook leeft in een organisatie zoals Levensloop. En stilaan begin ik ook te beseffen dat, ondanks ik pas effectief vertrek op 26 mei, mijn Camino nu al begonnen is. De ervaringen die ik op dit moment al regelmatige beleef had ik waarschijnlijk niet ervaren wanneer ik deze tocht niet zou doen.
In het bericht van de pelgrimszegen heb ik al vermeld dat mijn tocht richting Santiago de Compostela van begint op 26 mei 2018.
Maar dit willen we niet zomaar voorbij laten gaan en daarom hebben we beslist om op zaterdag 26 mei 2018, van 8u00-11u00, een ontbijtbuffet te organiseren in OC de Vranken, Herent (Neerpelt). De opbrengst van dit ontbijtbuffet zal volledig naar Levensloop (Stichting tegen kanker) gaan.
Om 9u30 is er een uitzwaai moment voorzien waarna ik mijn tocht richting Santiago de Compostela zal starten.
De eerste proefdruk van de voorverkoopkaarten en posters zijn intussen klaar (Zie foto).
Vanaf eind volgende week start de officiële voorverkoop voor het ontbijtbuffet!
Een week is alweer voorbij gevlogen. De voorbereiding voor mijn tocht naar Santiago de Compostela draait op volle toeren.
Dit blogbericht zal gaan over de route die ik zal volgen.
De meest bekende fietsroutes richting Santiago de Compostela zijn de "St.-Jacobsroute" en de route "langs oude wegen".
Ik heb ervoor gekozen om in grote lijnen de route "langs oude wegen" te volgen.
Mijn tocht zal vertrekken in het Herent (Neerpelt). Om na 2 dagen fietsen bij onze vakantiewoning in Lommersweiler (Sankt-Vith) aan te komen. Vanaf dag 3 (Lommersweiler) zal ik een week het gezelschap krijgen van een goede vriend, Wouter. Samen zullen we van Lommersweiler via Bastogne, Châlons-en-Champagne, Troyes tot in Auxerre fietsen. De kilometerteller zal op dat moment een dikke 600 kilometer aangeven. Vanuit Auxerre rij ik vervolgens alleen verder richting Vézelay om de eerste helft van de "langs oude wegen" route af te ronden in Nevers.
Het tweede deel van de "langs oude wegen" route loopt van Nevers via St. Arnant-Montrond, La Châtre, La Souterraine, St-Léonard-de-Noblat, Brive-la-Gaillarde, Rocamadour, Cahors, Moissac tot in Lectourne.
Zoals ook zichtbaar op onderstaande kaart is er de mogelijkheid om na Lectourne een alternatieve route te volgen die Lourdes passeert. Lourdes een plaats gekend als bedevaartsoord maar voor mij ook een plaats die ik link aan mijn Bompa, vroeger heeft hij namelijk regelmatig busreizen naar Lourdes gereden. Dit samen met het feit dat Lourdes vaak gezien wordt als een plaats van wonderbaarlijke genezing, wat ik iedere kankerpatiënt zou willen toewensen, was voor mij de perfecte motivatie om deze alternatieve route zeker toe te voegen aan mijn tocht. Vanuit Lourdes zal ik dan verder rijden richting Oloron-St.-Marie. Waarmee we ook direct het einde van de route "Langs oude wegen" bereikt hebben. Ondertussen zullen er een kleine 1700 km op de teller staan.
Vanaf Oloron-St-Marie is het tijd om Spanje binnen te rijden. In tegenstelling tot de meeste Pelgrims, die eerst richting St.Jean-Pied-de-Port rijden, zal ik vanuit Oloron-St Marie de route richting Jaca volgen om vervolgens via Logroño, Burgos, León, Astorga naar Santiago de Compostela te fietsen. Wanneer ik in Compostela aan kom zal ik vermoedelijk een 2700 kilometer op te teller hebben staan met een totaal van ongeveer 24000 hoogtemeters.
Wanneer ik na deze tocht tot Compostela toch nog een beetje tijd en goesting over heb dan zou ik graag nog naar het absolute nulpunt van de route rijden, Kaap finisterre (Cabo Fisterra). Wat letterlijk "Het einde van de wereld" betekent.
De pelgrimszegen, een jarenlange traditie waarbij alle pelgrims die dat jaar naar Santiago de Compostela gaan samen komen en de zegen ontvangen.
Omdat ik op 26 mei 2018 ook mijn eerste camino zal starten, was de pelgrimszegen dit jaar dus zeker een evenement waar ik bij wou zijn! Niet direct omwille van mijn geloof, zoals veel van mijn leeftijdsgenoten ben ik namelijk geen wekelijkse bezoeker van de kerk. Maar wel om de gehele ervaring van de camino te beleven en een deel te zijn van deze jarenlange traditie.
Deze pelgrimszegen had plaats in de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. De viering bestond uit een afwisseling van getuigenissen van pelgrims die me reeds zijn voorgegaan, liederen gebracht door het koor van het Compostelagenootschap en sfeerbeelden van de camino. Om uiteindelijk over te gaan tot het hoogtepunt van de viering waarbij iedere pelgrim, en dus ook ik, de pelgrimszegen ontvangt samen met de jakobsschelp (het teken van de pelgrim).
Tijdens de middag was er een middagmaal voorzien waarbij ik voor de eerste keer het gevoel van een pelgrim ervaren heb (Denk ik). Praten met andere pelgrims, ieder met zijn/haar eigen verhaal en zijn/haar eigen reden om deze tocht te ondernemen. De ene wil ontsnappen van de dagelijkse drukte, de tijd nemen voor zelfreflectie, even back to basics. Maar ook verhalen over mensen die, net zoals ik, deze camino niet enkel ondernemen voor zichzelf maar ook om anderen te helpen. Geld inzamelen voor goede doelen zoals weeskinderen in Bolivië en de strijd tegen kanker...
Wat vervolgens op de agenda stond was voor mij persoonlijk wel het hoogtepunt van de dag. Kankeronderzoeker Johan Swinnen kwam vertellen over zijn camino, zijn "lange tocht". Mogelijk heb je zijn documentaire afgelopen jaar wel op telefacts gezien (zeker een aanrader). Een zeer ingrijpend en emotioneel verhaal.
Hoewel de fysieke uitdaging (2 marathons per dag) van Johan zijn tocht groter is dan de tocht die ik zal ondernemen, werd tijdens zijn uiteenzetting toch al snel duidelijk dat we meerdere gelijkenissen hebben in ons verhaal. Voor ons allebei begon het met een openstaande belofte, ontstaan uit de confrontatie met kanker binnen onze eigen familie, tot binnen ons eigen gezin. Voor Johan zijn zoon, voor mij men grootvader en mijn moeder. Een andere gelijkenis is ons gemeenschappelijk doel/droom: kanker de wereld uit helpen en kankerpatiënten laten weten dat ze er niet alleen voor staan!
Om af te sluiten heb ik de kans gekregen om een persoonlijk gesprek te hebben met Johan Swinnen, een zeer aangenaam gesprek met een zeer aangenaam persoon! een motiverende boodschap van hem in mijn pelgrimsdagboek zal me steunen in de moeilijkere momenten van mijn camino. Ik ben Johan dankbaar voor de mooie ervaring van vandaag en hopelijk kruisen onze wegen mekaar nog in de toekomst!
Sommigen zullen zich afvragen waarom begint iemand
op 27-jarige leeftijd aan een tocht naar Compostela, wat is zijn drijfveer om
dit te doen?
In 2002
werd ik voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met de ziekte Kanker, ik was toen 11 jaar. Bij mijn Bompa werd de diagnose van deze verschrikkelijke
ziekte vastgesteld. Op die leeftijd weet je dat dit geen goed nieuws is maar
eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat ik de gevolgen niet 100% kon
bevatten. Verschillende jaren gaan voorbij, afwisselende perioden van
overwinningen tegen de kanker, van vreugde en plezier
maar helaas ook van tegenslagen, wanneer Bompa was hervallen. In 2010 heeft
Bompa zijn strijd helaas verloren en afscheid van ons
genomen.
In Augustus 2013 kregen we binnen ons gezin de
volgende klap te verwerken. Mama heeft kanker. Door hetgeen we bij Bompa al
meegemaakt hadden dacht ik te weten waar we ons aan konden verwachten. Echter
was de volledige impact van deze ziekte pas helemaal duidelijk voor mij op het moment
dat we er binnen ons eigen gezin, en dus dagdagelijks, mee te maken kregen. Samen
met lief en leed tegen de ziekte vechten. Het ervaren van de ziekte, zo
dichtbij wens je niemand toe, maar hoe gek het ook mag klinken, er zijn ook
positieve ervaringen die deze ziekte met zich meebrengt. De wilskracht en
positieve ingesteldheid die vele kankerpatiënten hebben, de veerkracht die ze
iedere keer tonen om terug op te staan na een zoveelste tegenslag. Gewoon bewonderingswaardig
om te zien waartoe een mens in staat is. Ook de band met familie en vrienden wordt
veel intenser. Kleine gebeurtenissen die voor de meeste mensen misschien niet
als speciaal beschouwd worden krijgen voor ons nu ineens een belangrijke
betekenis. Iedere dag beleven we thuis met ons mama van die momenten om zo
samen verder te vechten, gisteren, vandaag en
in de toekomst.
Nu heb ik natuurlijk nog steeds niet geantwoord op
Waarom naar Santiago de Compostela?. Dit is een belofte die ik gemaakt heb
toen mijn Bompa kanker had. Wanneer hij de eerste keer hervallen was had ik
mezelf voorgenomen om, wanneer hij zou genezen, ooit naar Santiago de Compostela te gaan.Mama haar strijd tegen
kanker had het afgelopen jaar wel een bepaalde impact op mezelf. Je
hebt het gevoel dat je niets kan doen, vele vragen spoken steeds opnieuw in je
hoofd. Het werd tijd voor mezelf om iets te ondernemen, iets waar ik mijn
gedachte mee op een rijtje kan zetten. Het ideale moment om die belofte om ooit
eens naar Santiago de Compostela te gaan, om te zetten in daden. Bij mezelf groeide ondertussen ook het besef dat we niet volledig machteloos zijn. Wanneer je de periode waarin Bompa de eerste keer kanker had, gaat vergelijken met de hedendaagse mogelijkheden. Dan is er al een enorme vooruitgang geboekt op vlak van behandelingen, kankerpreventie en de begeleiding van kankerpatiënten en hun familie. De ziekte maakt helaas nog te veel slachtoffers, maar ook overleven reeds veel mensen deze verschrikkelijke ziekte. Graag zou ik niet alleen mijn moeder maar alle kankerpatiënten en hun familie (nog) betere toekomstperspectieven bieden. Daarom heb ik voor deze tocht de handen in elkaar geslagen met Levensloop Lommel om zo, hopelijk ook met jou steun, geld in te zamelen om behandelingen, kankerpreventie en de begeleiding van kankerpatiënten en hun familie nog te verbeteren.
en stiekem hebben we toch wel gelachen:
Nog een kleine week en dan is het zover. De start van mijn tocht richting Santiago de Compostela.
