Een eerste verkenning van MELBOURNE

Dinsdag, 28 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6075212714349677345

Anekdote van de week: Eric dacht een gratis orgelconcert bij te wonen, maar zat als toerist op de begrafenis van Prof. John Arthur Lewis Hart.
Raymond en Eric hebben voor vandaag een stadsbezoek aan Melbourne gepland. We werden alles grondig uitgelegd door Cam en Nancy. 'Neem bus 906 tot in het centrum van Melbourne. De stad zelf bestaat allemaal uit rechtlijnige op elkaar kruisende straten en neem 's avonds de bus terug naar Warrandyte.'

De dag kondigt zich opnieuw aan zonder veel zon. Met trui en jas, met een kleine rugzak en wat geld in de zakken worden we door Nancy tot aan de bushalte gevoerd. We hebben geluk, we halen nog net bus 906 van 9.31 u. die ons naar de hoofdplaats van de provincie Victoria zal brengen. We hebben ook een abonnementskaart meegekregen en bij het opstappen van de bus moet je die voor een toestel houden en zodra het piept weet de chauffeur dat je geregistreerd bent. Mijn kaart piept al niet en mag om te beginnen er al wat geld opzetten. "Met 20 dollar zal je al wel een eind vooruit kunnen", zegt de behulpzame chauffeur die meteen begrepen heeft dat we toeristen zijn. De bus trekt van halte tot halte en er komen voortdurend passagiers bij. Plots neemt de bus de autosnelweg en dan gaat het heel snel. Zo raken we in het drukke verkeer dat naar Melbourne leidt, maar geluk, voor de bussen is een afzonderlijke busbaan en na een uurtje bereiken we Lonsdale Street. We stappen uit op de kruising met de Swanstonstraat, zo kunnen we zeker niet verdwalen. Ondertussen is het lichtjes beginnen motregenen. Niet erg, we trekken de eerste de beste zijstraat in en zitten meteen in de Chinese wijk. Om ons wat tegen de regen te beschermen trekken we een Chinees winkelcentrum in en testen even de roltrappen en het toilet uit. We keren op onze stappen terug naar de Swanstonstraat. In de Bourke Street zien we van ver een 'i'. "Daar moeten we zijn om wat info te bekomen", zegt nonkel Raymond. We krijgen een stadsplan en op zijn vraag waar we vandaan komen antwoordt hij 'welkom'. Hij duidt er de belangrijkste bezienswaardigheden aan en zegt dat we met een tram de gehele stad gratis kunnen rondtoeren.

We trekken opnieuw verder door Swanstonstraat. In een winkeltje zien we allerlei spullen te koop tegen 10 en 5 dollar. Het uurwerkbandje van Raymond is reeds meer dan een week stuk. In een winkel hadden we reeds gevraagd wat een nieuw bandje zou kosten? Van 20 tot 50 dollar en hier zien we dat ze uurwerken te koop hebben voor 10 dollar (= 7 euro). Niet gesukkeld, Raymond kiest een mooi exemplaar. Maar uiteindelijk wordt de keuze steeds kleiner, want van slechts enkele uurwerken kan het bandje dicht rond zijn dikke polsen. Het dametjes aan de kassa is een mooi zwartje van het Aziatische type. Raymond gekscheert een beetje over de garantie. Ik stel voor dat we een foto nemen als herinnering, maar het dametjes vindt dat haar haar niet mooi genoeg is en wijst het voorstel af. Ik zeg Raymond dat het niet erg is, kom laat ons maar voortgaan, ik heb er al twee foto's genipt terwijl jij tegen haar aan het 'zeveren' was! Voor 5 dollar (3,5 euro) koop ik mijn nog een mooie broeksriem. In een souvenirwinkel trekken we binnen op zoek naar een Australische vlag en enkele postkaarten. Zo bereiken we de Melbourne Town Hall (stadhuis) met een gedenkplaat van de slachtoffers van de twee wereldoorlogen. Een bezichtiging is uitgesloten, we moeten vooraf reserveren. Zo bereiken we St. Paul's Cathedral. Daar mag je tegen betaling van 5 dollar wel foto's maken. Wanneer we om 12.15 u. buitenstappen komt net voor het Flinders Street Station, aan de overkant van de kathedraal, de oude tram aan die gratis rond de stad rijdt. We haasten ons in het voertuig en laten ons de gehele stad Melbourne rondvoeren, precies één uur lang tot we opnieuw bij de startplaats aankomen. We hebben heel wat belangrijke gebouwen gezien op onze rondrit: het Etihad Stadium, parken en pleinen, de Docklands, het Parlement... Het krioelt er in de stad van op- en afrijdende trams, in alle maten en kleuren.

Het wordt stilaan tijd om toch aan een hapje te denken. Van de vele stalletjes met Aziatische brol zijn we beiden geen voorstander. Aan een patisserie lokken de uitgestalde gebakjes ons wel naar binnen. Eigenlijk mogen we toch enkele calorieën naar binnen werken, we lopen ze toch af. Vandaar trekken we verder door het centrum, voortdurend goed het stadsplan in het oog houdend. De is opvallend hoe de vele kerkjes verdrongen staan tussen de buildings. Plots zie ik voor de St. Michael's Uniting Church een bord staat dat er op 'Thursday' gratis orgelconcert is. Ik stel nonkel voor toch even binnen te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de inkom zijn er heel wat mensen die aanschuiven en beleefd als we zijn doen we dat ook. Wanneer het onze beurt is zegt een heer dat we onze naam in een boek moeten schrijven. Ik noteer keurig in drukletters mijn naam en krijg een boekje. Ik stop het zonder te kijken in mijn toeristisch boek dat ik in de hand draag en trek met de rugzak op de rug en het fototoestel om de hals, de kerk binnen. Nonkel sputtert tegen al dat sjiek volk hier,... kom we zijn weg. We gaan hier gans dat concert vastzitten. "Neenee, kom, we gaan ons hier op een bank neerzetten". Ik maak enkele foto's van het altaar en het volk en luister naar de muziek. Door het eeuwig aandringen van nonkel verlaten we de kerk en nog heel veel mooi uitgedoste mensen komen de kerk binnen.

We stappen verder. Midden een straat zien we een ouderwets gietijzeren toilet. We willen het toch even uitproberen en zo'n uitzonderlijk bouwwerk moet toch ook op de foto? We trekken verder richting Carltons Gardens met de Royal Exhibition Buidling en gaan even kijken naar de openingsuren en de prijs van het Melbourne Museum. Ik wil dat later deze week nog op mijn gemak eens komen bezoeken. Vandaar gaat het naar de Victoria Street op zoek naar de Old Melbourne Goal (oude gevangenis). Ook dat zal ik later nog komen bezoeken. Via de Franklin Street komen we aan de Queen Victoria Market. Alles is leeg, zelfs de vuilniskar rijdt al weg. Niet getreurd, ik trakteer nonkel op een biertje en ik houd het bij een koffie en daarmee is hij best content. We keren op onze stappen terug naar de Lonsdale Street om nog de bus van 16.41 u. te halen die ons terug brengt naar Warrendyte. Na een uurtje bereiken we ons eindpunt en stappen de heuvel op richting woning Nancy en Cam.

Als avondmaal bereidde Nancy een twee lekkere quiches. We vertellen ons avontuur en nonkel vertelt het verhaal van het orgelconcert. Ik zeg dat ik een foto en programmaboekje heb. Ik haal het te voorschijn en wat schieten Cam en Nancy in een lachbui. Het is het uitvaartboekje van 'John Arthur Lewis Hart', geboren op 4 september 1937 en overleden op 1 october 2014. 'The Memorial Service' vindt plaats op 'Tuesday 28th october at 2.30 pm'. En wanneer ze mijn foto's bekijken, de foto van het gratis orgelconcert op 'Thursday', de asurne en de foto van de overledene zien staan in de kerk is de lachpartij nog groter.

Het is een mooie dag geweest die eindigde met een plezante noot. ''John, als je ons van hierboven ziet, onze excuses, het was zo niet bedoeld. We nemen je boekje als herinnering mee naar België en zullen daar eens een kaarsje voor U branden!"

28-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

27-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Onze trip zit er op. We hebben vandaag de terugreis af te werken. We zijn nog alles aan het opruimen of daar wordt aan de deur geklopt. Het is Nancy met de melding dat ze een bericht hebben ontvangen. De vlucht is verlaat van 12.20 u. naar 13.55 u. We moeten ons dus niet haasten. We maken nog een kleine wandeling tot aan de receptie en keren terug langsheen de vele huisjes van het Resort. Cam stelt me voor nog even naar de 'Pioneer Lookout' te wandelen om er een uitzicht te hebben op de omgeving. Op de heuvel hebben we inderdaad nog eens een prachtig vergezicht op de Uluru/Ayers Rock en de Kata Tjuta/Olgas. Eigenlijk hebben we geen enkele foto gemaakt met ons zessen voor de beroemde berg. Nancy haalt er de anderen bij, ik kan mijn fototoestel vastmaken aan een houten afsluiting en daar gaan we... een mooi geslaagde fotosessie.

Zo wordt het bijna 10.00 u. tijd om onze kamers de ontruimen en de sleutels opnieuw te dragen naar de receptie. We slenteren nog even door de supermarkt, hangen wat rond de marktplaats en gaan even kijken naar de Aboriginalvrouwen die schilderijen aan het maken zijn. Wanneer ik een foto van ver maak van de tentje zie ik dat ze al zwaaien 'geen foto's'. Ik nader en de tent waar de afgewerkte schilderijen en beeldjes te koop worden aangeboden. Die is even zonder bewaking en kan er toch een herinneringsfoto maken. Ik bekijk even de schilderende vrouwen van op de zijkant en terwijl mijn toestel voor mijn borst hangt kan ik toch even op de ontspanknop drukken. Zo, die zitten nu toch in mijn reeks. Ondertussen is de rest van het gezelschap aan de praat geraakt met de familie die we een week geleden op 'The Ghan' hebben ontmoet; de 72-jarige moeder uit Coonamia die met haar dochter en zoon op reis is. Ik had hen eerder deze week al beloofd foto's te mailen, we maken er nu nog samen enkele.

Zo wordt het 11.00 u. We rijden richting luchthaven en de sleutels van de Nissan moeten bij Hertz worden afgegeven. Maar wat stellen we vast!! De vlucht is pas om 15.55 u!! Dat is nog meer dan vier uur in de luchthaven toeven. De schuiven geduldig aan om onze bagage in te checken. Als compensatie voor het lange wachten krijgen we ieder een bon van 8 dollar om in de bar te besteden. We houden ons nog een uurtje bezig in de inkomhall en trekken dan door de controle. Nonkel wordt opnieuw aan een grondig onderzoek onderworpen. Hij moet met de armen open staan, de benen gespreid en de controlerende man gaat met zijn toestel over alle lichaamsdelen. Aan zijn knie piept het. Daarna mag hij zich omdraaien, opnieuw wordt hij grondig gescand. Daarna linkervoet omhoog, rechtervoet omhoog... Echt spijtig dat we dat niet op beeld kunnen vastleggen. In de bar kunnen we onze tijd doorbrengen met het afwerken van deze tekst, onze bonnen worden omgeruild tegen sandwiches, cake, ijsjes...

Eindelijk landt de Airbus 320 van Jetstar waarmee wij zullen terugvliegen nar Melbourne. Alles verloopt nu vrij vlot, het uitstappen van de reizigers die nu ook eindelijk op hun bestemming zijn, in uit- en inladen van de bagage en dan mogen ook wij instappen. Het vliegtuig staat voor de uitgang van de kleine luchthaven geparkeerd en we moeten het via de trap in. We mogen geen foto's nemen?? Een man die het met zijn gsm toch riskeert, krijgt van een van de toezichthoudende dames een opmerking. Ik maak me geen zorgen meer, de foto is reeds gemaakt. Om 16.00 u. neemt het vliegtuig zijn aanloop en gaat de hoogte in. Door het raampje heb ik nog een laatste zicht op de wereldberoemde berg, de Ayers Rock. Van bovenuit krijg ik nu ook een prachtig zicht op de rode woestijn met zijn schrale begroeiing. Ook van bovenaf is het indrukwekkend op de berg te kunnen neerzien.

De vlucht zal 2 uur en 20 minuten uren. We moeten ons uurwerk anderhalf uur verder draaien. Dat betekent dat het bijna 20.00 u. zal zijn wanneer we in Melbourne zullen landen. Naarmate we Melbourne naderen gaat het vliegtuig ook geleidelijk aan lager vliegen en krijgen we een prachtig zicht op een totaal ander landschap, de haven van Melbourne, de ondergaande zon...

Na het landen verloopt alles vrij vlot. In de luchthaven kunnen we snel onze bagage oppikken en onmiddellijk halen we de bus die ons naar de 'parking van lange duur' moet brengen. Tegen 21.00 u. zijn we terug in de woning van Cam en Nancy. De thuiswachters Hector en Caroline hebben voor ons de tafel gedekt. Maar eerst is het nog een uurtje luisteren naar al hun belevenissen met de tweeling deze week. Om 22.00 u. kunnen we genieten van hun slaatje en hun quiche, gemaakt van de verse eieren uit het kippenhok. Het was vandaag een dag van wachten, wachten, wachten!!

26-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Onze lange dag zit er op. We nemen afscheid van de wereldberoemde berg. Het is weinig waarschijnlijk dat we die nog ooit zullen terug zien.

25-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

24-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Wandelen in de Kings Canyon in het Watarrka National Park
Donderdag, 23 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6073700574351643217

Vandaag zijn Nancy, Cam en ikzelf er vroeg bij. We moeten zo vroeg mogelijk de wandeling in de Kings Canyon aanvatten. We hebben ons goed ingesmeerd tegen de felle zon, een heel grote hoeveelheid water in de rugzak gestopt en nog voor 8.00 u. zijn we al op weg naar de 6 km verder gelegen startplaats. We zijn er niet de enigen, er staan heel veel auto's, bussen, mobilhomes... op de parking.

We kiezen voor de Rim Walk, die is 6 km lang en duurt tussen de 3 en 4 uur. Er staat duidelijk aangegeven dat vóór 9 u. moet vertrokken worden. Indien het 36° of meer is wordt de toegang afgesloten. Net aan de start poseert een prachtige leguaan. Hij blijft rustig zitten, zelfs als ik heel dichtbij kom om de beste foto te maken. De canyon is een 270 m diep dal tussen bijna loodrechte rotswanden, dat door de Kings Creek in meerdere eeuwen in de zandsteen is uitgeslepen. Het eerste stuk van de wandeling naar de bovenrand van het ravijn is erg steil. Eenmaal op het plateau is het rustiger wandelen en genieten van de vele rotsformaties. Gelukkig zorgt het briesje voor een welkome afwisseling in de felle zon. Om de overkant van de canyon te bereiken werden trappen aangelegd. Eenmaal aan de overkant nemen we er nog de 'Garden of Eden' bij. Het is een kleine oase met een plas water. Kleurige vogeltjes genieten ook van de schaduw. Een prachtig groen vogeltje komt rustig kruimeltjes oppikken die wandelaars hebben laten vallen. Het is helemaal niet bang en komt heel dichtbij. Het groene vogeltje heeft wel wat last wanneer het een veel te grote brok in de bek heeft genomen. Na wat slikken en schudden geraakt het uiteindelijk toch door zijn bekje. We keren op onze stappen terug en nemen de trap omhoog om verder de wandeling af te werken. Af en toe houden we halt om de infoborden te bekijken over de fauna en flora, over de vorming van de figuren in de gesteenten... Na iets minder dan 3 uur wandelen bereiken we opnieuw de parking. Het was een fantastische belevenis, onvergetelijk mooi.

We rijden terug naar Kings Canyon Resort, slaan wat voorraad van drank en eten in, de benzinetank wordt opgevuld en we gaan opnieuw Raymond, Bernise en Emmah vervoegen. We nemen samen een hap brood met toespijs als middagmaal op het terras en genieten daarna van een zalige siësta. Buiten is het immers zo warm dat we maar al te graag op ons bed liggen onder de blazende airco. Het is al 15.00 u. geworden wanneer we de koelte van het water gaan opzoeken in het zwembad.

16.00 u. Tijd om nog eens te gaan wandelen in de Kings Canyon, nu een eenvoudige wandeling zodat Raymond en Bernise kunnen meewandelen. We rijden opnieuw met de Nissan tot op de parking en trekken naar de startplaats van de wandelingen. Eerst aan de waterkraan nog even bijtanken. Door het water dat in een plasje blijft staan lokt dat heel wat vogeltjes aan die van de gelegenheid gebruik maken om te komen drinken. Zelfs de bijen komen gulzig van het water drinken. Zoals deze morgen gemeld, de toegang tot de Rim Walk is wegens de warmte volledig afgesloten. Wij nemen de Kings Creek wandeling, 2,5 km. Wat zijn de vliegen lastig! Onophoudend draaien ze rond ons gezicht en oren, echt vervelend!. Heel wat wandelaars dragen een hoed met een net voor het gezicht. Nancy heeft er ook zo'n exemplaar en biedt het aan haar vader aan. We kunnen alweer eens hartelijk lachen met onze nonkel Raymond. Langs een mooi paadje is het opnieuw genieten van de natuur. Af en toe wordt uitleg gegeven op infoborden. Zo bereiken we het eindpunt, een heilige plaats van de Aboriginals.

Tegen 18.00 u. trekken we opnieuw naar het restaurant om een lekker avondmaal te bestellen. Daarna genieten we nog even van een korte avondwandeling doorheen het rode zand naar de camping en het plateau gereserveerd voor een zicht op de zonsondergang. Maar door het wolkendek is ook deze avond het spektakel niet te zien.

23-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Van Alice Springs naar Kings Canyon Resort

Woensdag, 22 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6073698770682536401

Vandaag moet een verre verplaatsing gemaakt worden, naar het meer dan 470 km ver afgelegen Kings Canyon Resort. Tegen 10.00 u. zijn we klaar om te vertrekken. Snel de sleutels teruggeven en dan nog even halt houden in het centrum. Nancy en Raymond gaan een voorraad water inslaan, Cam rijdt verder naar het benzinestation om de tank helemaal op te vullen.

Het wordt een lange recht weg naar het zuiden toe richting Erldunda. Er is een kortere verbindingsweg, maar om die te gebruiken moet je over een 4x4 auto beschikken. Het is 12.30 u. als we het Erldunda Roadhouse bereiken. Tijd om enkele boterhammetjes te verorberen, frisse drankjes in te slaan en de benzine bij te vullen. We vervolgen onze weg en nemen de Lasseter Highway rechts naar het westen. Het wordt opnieuw een heel eind bollen. 106 km later nemen we de Luritja Road naar het noorden. Aan het kruispunt staat een monument 'Red Centre Way' en een boom waaraan heel wat petten en hoedjes zijn opgehangen. Misschien een leuk gebruik, maar onze petten hebben we nodig om ons te beschermen tegen de brandende zon. De boordthermometer duidt 39° C aan.

Even voor 16.00 u. bereiken we eindelijk het Kings Canyon Resort. Na de inschrijving krijgen we de sleutels van onze huisjes, opnieuw 140 en 142. Het zijn leuke gebouwtjes met telkens twee tweepersoonsbedden. Nadat we alles hebben uitgepakt trekken we eerst naar het zwembad. Het is heerlijk toeven in het frisse water. De vogeltjes op de bomen proberen over het wateroppervlak te scheren om wat te drinken. Ook de bijzonder grote bijen komen drinken op het wateroppervlak. We maken kennis met een ander koppel dat in het water toeft, het zijn Fransen uit het departement Lot-Dordogne.

Zo wordt het stilaan tijd om aan het avondmaal te denken. We trekken door het stoffige rode zand naar het restaurant. Ieder maakt zijn keuze en in de naastliggende bar moeten de drankjes gekocht worden. Na het avondmaal trekken we, net als nog zoveel anderen, naar het platform dat is aangelegd om er de zonondergang gade te slaan. Pech, er is zoveel bewolking dat er van kleurvorming op de bergen geen sprake is. Wat wel mooi is en superleuke beelden oplevert is het lichtspel van de zon in de wolken. Zo wordt het tijd om terug te keren naar onze huisjes en de avond af te ronden met een glaasje wijn.

22-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

De zon schijnt reeds in alle hevigheid wanneer we het bed uitwippen. Na de heerlijke douche kunnen we met z'n allen het ontbijt nemen het terras. We spreken af om 9.00 u. onze tocht aan te vatten naar een aantal bezienswaardigheden in en rond Alice Springs.

De eerste halte is het 'Visitor Information Centre'. Daar vinden we toeristische brochures en vraagt Nancy welke de voornaamste bezienswaardigheden zijn. Er is zoveel te zien, een hier spreekt men zelfs tot 100-150 km ver, dat we keuze zullen moeten maken.

Onze eerste halte is de ANZAC-Hill (staat voor Australian New Zealand Army Corps). Op de heuvel staat een herdenkingsmonument ter nagedachtenis van de vele oorlogen/ Alle oorlogen waaraan Austrische militairen deelnamen staan erop vermeld, en dat zijn er heel wat. Uiteraard gaat de grootste aandacht naar de Eerste Wereldoorlog, 1914-1919. Wat me opvalt is het jaartal 1919?? Korea 1950-1953, Malaya 1950-1963, Borneo 1962-1966, Vietnam 1962-1973, Afghanistan 2001-, Iraq 2003-2009. Vanaf de heuvel hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de omringende dorre bergen.

Cam rijdt met ons naar de volgende toeristische trekpleister, het Telegraph Station. Daar ontstond in 1871 Alice Springs toen de gebouwen en apparatuur van het telegraafstation er werden gebouwd. Stappend van de parking naar de gebouwen, springt een supergrote kangoeroe voor ons weg. Op een infobord staan heel wat wandelingen aangeduid. We wandelen rond de gebouwen midden een desolaat landschap van roodbruine heuvels. We wandelen tot aan de Trig Hill. Het is een geen lastige klim, maar met de brandende zon is het wel eventjes zweten. Vanaf boven krijgen we opnieuw een leuk vergezicht. Op de rotsen wipt een kleine kangoeroe voorbij. Nonkel en tante wachtten ons beneden op. We keren terug tot aan het station en trekken met de Nissan naar het volgende natuurfenomeen.

Na een stukje rijden bereiken we aan ons eerste natuurfenomeen, Simpsons Gap. Het is een tiental minuutjes stappen vanaf de infokiosk. Via een pad langs een totaal uitgedroogde rivier bereiken we de Gap. Daar is nog wat water de vinden. Vogeltjes vliegen er af en aan om er te komen drinken. Voor de rest niets anders dan een zanderige vlakte waarin eeuwenoude eucalyptusbomen zijn gegroeid met hun wortels op zoek naar water in de diepte van de rivierbedding. Leuk het bordje 'No Swimming' op een plaats waar in de verste verte geen water te zien is.

Het is een heel stuk rijden. Langsheen de weg zijn zowel links als rechts hele stroken gras en struiken weggebrand. Opvallend zijn ook de verkeersborden 'Waterflow' met palen die tot een hoogte van 2 m reiken met daarop verschillende centimeteraanduidingen. Nancy zegt dat het hier bepaalde periodes zo hard kan regen dat alles onder water staat. Na ruim 40 km bollen bereiken we Standley Chasm. Het is ondertussen middag geworden,tijd om ons in de schaduw te zetten om onze picknick te verorberen. In het kiosk kopen we de ticketten (10 AUD, senior 8 AUD) om naar het natuurwonder te wandelen en trakteert tante ons op een deugddoend ijsje. De wandeling zelf is heel spectaculair. Tante vergelijkt het met de Samariakloof in Kreta. Opmerkelijk is de omgevallen boom waarop de zijtakken opnieuw zijn omhoog geschoten tot hoogopgeschoten bomen. Aan het eindpunt van het wandelpad zien we een prachtige goudkleurige kloof. We keren op onze stappen terug en met de wagen vatten we de terugweg aan naar ons Desert Palms Resort. Emmah kan wat slapen, ik kan wat op de laptop werken om daarna te genieten van het heerlijke water in het prachtige zwembad van het Resort.

Tegen 17.00 u. trekken we opnieuw naar het centrum. In een sportzaak vind ik heel lichte wandelschoenen van een superbekend merk 'Merrell' voor een prijs van slechts 105 AUD (€ 73). In de zaak ervoor worden allerlei Australische souvenirs verkocht. We gaan er p zoek naar een mooie, originele boemerang. In een andere winkel worden schilderijen en werken van Aboriginals verkocht. Achteraan de zaak is een leuk museum ondergebracht. De gehele geschiedenis van de Aboriginals staat er op borden uitgelegd. Er is een prachtige verzameling van boemerangs, schilden, spiesen, kustwerken... Werkelijk heel mooi om te bekijken. In de grasperken enkele tientallen verderop zitten dames bijeen getroept die er proberen hun kunstwerken te verkopen. Dat varieert van 30 tot 60 AUD, maar er is eigenlijk geen enkele die ik mooi vind. En zeker de dames zijn ook niet van de mooiste die er op onze wereldbol rondlopen. We ontmoeten er ook heel wat Aboriginals die er heel beneveld van de drank rondlopen. We eindigen onze toch in een 'bottleshop' waar we ons bevoorraden aan bier (Raymond) en wijn. Buiten houdt politie constant toezicht. Dat is opdat de Aboriginals er zich geen toegang zouden verschaffen. Bij de Aboriginals is de drank een echt probleem.

Zo kunnen we opnieuw rustig de avond doorbrengen in onze verblijfplaats. Het avondmaal wordt bereid, de foto's worden afgewerkt, er wordt een glaasje wijn gedronken... Kortom, echte vakantie in een weliswaar een beetje té warme omgeving. Gelukkig hebben we binnen de airco om wat af te koelen.

21-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Verder naar Alice Springs
Maandag, 20 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6072421710924266273

Om 5.30 u. begint het stilaan te dagen. Nog een beetje op de tanden bijten en we kunnen een nieuwe dag beginnen. Ik moet blijkbaar toch een uiltje hebben gevangen, want ik heb niet gemerkt dat Cam vertrokken was naar de douche. Ik begeef me daarna ook naar de douche achteraan onze wagon. Eerst even scheren en wat is het heerlijk onder het lekker warme water. Wie had dat ooit gedacht zich te kunnen douchen in een rijdende trein in Australië?

Om 7.00 u. trekken we naar de restauratiewagen voor het ontbijt. Ik doe me tegoed aan een 'Great Australian Breakfast' bestaande uit 'grilled bacon, sausage, roasted tomato, scrambled egges, hash brown & toast'. Velen hebben me via Facebook gemaild dat ik er moet van genieten. Dat doe ik, thuis krijg ik geen dergelijk ontbijt van Bea!

Om 9.10 u. worden we er op gewezen dat we de grens tussen Zuid-Australië en het Noorden zullen overschrijden. Rechts staan er enkele stenen en een bord die de overgang aanduiden, de trein rijdt wat trager, maar voor de rest is er niet veel te zien. Het landschap blijft een droge rode vlakte met dorre bomen. Voor het eerst zien we ook koeien. Enkele koeien zijn op stap langs de stofferige weg, enkele andere staan of hebben zich neergevleid onder een boom. Je vraagt zich af waar ze kunnen drinken. Cam zegt me dat hij aan de andere zijde mannen zag die een waterput aan het boren waren. Even verder vertraagt de trein opnieuw een wijst ons op een monument, de Iron Man. Het werd er geplaatst als hulde aan de miljoenste slaper op de trein. Een volgende attractie waarvoor de trein vertraagt, de rivier The Finke. Er is helemaal geen water te zien, alleen een uitgedroogde zanderige rivierbedding. Wat verderop bemerkt ik een groep paarden die er samengetroept staat.

We krijgen bezoek van Nancy en Emmah vanuit hun Golden verblijf. Ze heeft enkele foto's meegebracht om even te tonen het er daar uitziet. Ondertussen is het ook tijd geworden om iets te gebruiken als middagmaal. Ik schaf me een Meat Pie aan, is een typisch Australisch gerecht. Een gebakken koek opgevuld met vlees.

Via de boordradio wordt aangekondigd dat we binnen een half uur Alice Springs zullen bereiken. We ruimen alles op, laptop wegsteken, valies opvullen... Stilaan komen de tussen de eerste huizen terecht. Niet te geloven dat er midden in de duizenden kilometer woestijn daar plots een stad opduikt. We rijden traag de stad in tot we precies zoals gepland om 13.20 u. halt houden in het station van Alice Springs. We hebben in totaal ruim 26 uren op de trein doorgebracht.

In het station staat een beeld dat we op alle reclames over de The Ghan en de stad Alice Springs zien, een kameel. De gehele geschiedenis staat er op een plaat neergeschreven. Nadat we de trein hebben verlaten gaan we ook naar de uitgang van het station en wachten op Cam. Die is de huurauto gaan ophalen. Pech, we zullen een tijdje moeten wachten. De firma opent pas om 14.00 u. Het is drukkend heet, ze spreken van 38°. Gelukkig heb ik me goed ingesmeerd tegen de zon, mijn neus is immers al helemaal geteisterd door de zon van Sydney.

Eindelijk komt Cam er met een mooie ruime Nissan Pathfinder aangereden. We stoppen er onze bagage in en kunnen nu naar onze verblijfplaats. Cam vindt snel het 'Desert Palms Resort'. Nadat de nodige formaliteiten zijn vervuld kunnen we doorrijden naar onze huisjes. Het zijn inderdaad leuke driehoekige gebouwtjes met alles er op en er aan: vier bedden, keuken met potten en pannen, badkamer en airco... Wat moet dat meer zijn. We trekken eerst naar de supermarkt om de inkopen te doen voor twee dagen. Het is een supergroot shoppingcenter met daarin ook een supermarkt. Je vindt er werkelijk van alles en ook vinden alles wat we nodig hebben voor avondmaal, ontbijt en onze daguitstap.

Nonkel Raymond en ikzelf willen nog tot 18.30 u. ronddwalen in het centrum, terwijl de anderen terugkeren naar het Resort om het avondmaal te bereiden en de kleine Emmah in bed te stoppen. Tante zal hamburgers bakken en de aardappelen koken. Wij maken kennis een kerkje, met een dame die twee kangoeroes heeft grootgebracht. Ze vertelt dat ze pas enkele centimeter groot, werden met de fles grootgebracht en zijn nu 8 maanden oud. Leuk die twee schattige diertjes in haar wasmand. Geregeld zien we Aboriginals. Het zien er schuwe mensen uit. Er lopen er ook heel wat bij beneveld van de drank. Oma met het kleinkind poseert fier. Her en der op een grasveld bieden Aboriginals hun kunstwerken te koop aan. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar ons afspraakpunt waar Cam ons zal ophalen.

We genieten van het avondmaal op het terras voor ons gebouwtje. We gaan tijdig slapen om morgen uitgerust een nieuwe dag te kunnen beginnen.

20-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Met 'The Ghan' naar Alice Springs

Zondag, 19 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6072164822069228561

Als ik om 6.00 u. wakker word is dat eigenlijk niet juist, hier is het pas 5.30 u. In België zijn ze nog niet eens gaan slapen. Ik probeer nog wat in het zetelbed te blijven tot ik het moe ben van liggen en ga uiteindelijk wat verder werken aan het verslag en foto's van gisteren. Ik moet constant mee zijn met het verslag anders vergeet ik de details.

Om 7.30 u. komt tante zeggen dat ik eerst mag douchen, dan kunnen ze nog wat blijven liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat beiden ook klaar zijn, kunnen we in onze kamer ontbijten. We kunnen ter plaatse koffie maken, alles is voorradig, een waterverwarmer, oploskoffie... We hebben gisteren van de 'shop' brood meegebracht, kaas, confituur... Eenmaal klaar met het ontbijt kunnen we de rest van het brood klaarmaken om dan de innerlijke mens op de trein te versterken.

Ik heb de kathedraal van Adelaide nog niet gezien en die wil ik steevast ook nog bezoeken. We vertrekken pas om 10.30 u. naar het treinstation, dus heb ik nog ruim de tijd. Ik vertrek om 8.30 u., vraag een plannetje aan de receptie en ga snel op stap. Na 20 minuutjes bereik ik de omgeving van de kerk. Enkele straten zijn afgesloten. Massa's wielrenners komen voorbij gesneld. Bij navraag aan een dame blijkt dat ik nu getuige ben van het Australisch duatlonkampioenschap. Wat een toeval!

Net achter de afgesloten straat bevindt zich de St.-Peterskathedraal. De mis van 8.00 u. is bijna afgelopen en wat zie ik? Een vrouw aan het altaar, met de rug naar de gelovigen? Ik maak snel ongezien een paar foto's. Zodra de mis is afgelopen komt de groep priesters naar de uitgang van de kerk. De vrouwelijke priester ziet me staan en ze begroet me vriendelijk. Ik beantwoord met de vraag: 'Wat is dat? Een vrouw die de mis opdraagt? Ik kom vanuit België en heb dat nog nooit gezien?" Ze vertelt me dat het een Anglicaanse kerk is. En als ik vraag of ik eens een foto mag nemen van een vrouwelijke priester, poseert ze heel vriendelijk. Ze stelt me voor de kerk eens te bezoeken. Dat was ik ook van plan en kan enkele mooie plaatjes schieten. Terug achteraan in de kerk staat ze er samen met nog enkele priesters om de gelovigen die de kerk buiten stappen te begroeten. We knopen opnieuw een gesprek aan en ik vraag wat eigenlijk het verschil is tussen ons katholiek geloof en het Anglicaans geloof. Er zijn toch wel enkele verschillen. De priester toont me zijn trouwring. Ook aanvaarden ze het gezag van de paus uit Rome niet. Het hoofd van hun kerk is de aartsbisschop van Canterbury, de afgezant van de Engelse koningin.

Zo kan ik rustig terugwandelen naar het hotel en me tijdig klaarmaken voor het vertrek met de taxi naar het treinstation. We checken het hotel uit en wachten op de komst van de taxi. We worden naar het treinstation gebracht. Het is precies zoals in de luchthaven. De bagage wordt op de band gezet, de handbagage mogen we meenemen. We hebben geluk dat we er heel vroeg bij waren, de rij wachtenden wordt steeds langer en langer. Rond 11.30 u. nemen we onze plaats in op de trein. Er zijn drie verschillende types, de 'Red' waarvoor wij kozen, de 'Gold' en de 'Platinium'. Nicht Nancy met de kleine Emmah boekte een 'Gold'-cabine. Ze heeft dus een slaapkamer en kan de kleuter dan gemakkelijker te slapen leggen. Ze heeft wel het bijkomend voordeel dat de maaltijden zijn inbegrepen. Maar de kostprijs is wel meer dan het dubbel! Wij betaalden 450 AUD (= € 315) per persoon, zij 1089 AUD (€ 762). Haar echtgenoot Cam, Raymond, Bernise en ikzelf hebben een gewone zetel. Wat is het er prachtig. Er zijn zelfs douches in de trein en de handdoeken liggen voor ons klaar. Dat zal dan ook de eerste keer in mijn leven zijn dat ik zal douchen in een rijdende trein. Wanneer we even gaan kijken in de slaapcabine van Nancy, dan zijn we blij dat wij er geen hebben geboekt. Zo'n piepkleine ruimte.

Precies om 12.20 u., net zoals gepland, zet de trein zich in beweging. De verantwoordelijke voor onze cabine geeft nu de nodige uitleg. Het is precies een band die afloop, zo snel... Ik begrijp er niets van. Het enige wat ik duidelijk hoorde was: "De trein bestaat uit 31 wagons en heeft een lengte van 735 m. Meer dan 2000 mensen rijden mee. The Ghan kan een snelheid halen van 100 tot 110 km per uur, maar zal het traject afleggen aan 90 km per uur. Inderdaad, heel snel gaat het niet, in begin is het precies stapsgewijs. Eenmaal uit Adelaide gaat het toch even sneller. Het landschap wordt totaal verschillend. Eerst zien we enorme velden met rogge, kilometers ver met af en toe een boerderij. Zo ver je kan kijken, niets anders. We rijden een stuk langs de Oceaan. Links van ons ontwaren we plots bergen. Ervoor een desolaat, met dorre planten begroeid landschap. De film die zich voor onze ogen afspeelt verandert voordurend. In Port Auguste is er een halte van 15 minuten. Ondertussen hebben we reeds plaats genomen in 'The Matilda Cafe'. Cam heeft me verwend in Sydney, ik moet nog iets terug doen. In de restauratiewagon kan je alles bestellen. Voor Cam en oom wordt het een blikje bier, ik houd het bij een wit Australisch wijntje. Daarna komt tante erbij een het mag een rood wijntje zijn. Ondertussen genieten we verder van het landschap. Cam en ikzelf gaan dan onze laptop ophalen en kunnen hier gemakkelijker onze namiddag doorbrengen. Met elk nog een rood wijntje erbij gaat de tijd wat sneller voorbij. Er is internet ter beschikking en ik krijg de code van Cam. Zo kan ik het verslag, de foto's van de dag voordien uploaden en mijn mails laten binnenlopen.

Ik ontdek dat er elektriciteit ter beschikking is op de trein. Ik kan mijn bijna lege batterij opladen. Na een uurtje kan ik opnieuw aan het werk; ik kan de door de ramen gemaakte foto's bekijken, bewerken of wissen. Ik stel vast dat er soms te veel weerkaatsing is van de dubbele ruiten. Aan de deur is het enkel glas, daar moet het beter lukken.

We hebben nog een boterham ter beschikking voor het avondmaal. Even later is het genieten van de prachtig ondergaande zon. Het firmament ziet prachtig rood, geel, oranje...

Om 21.30 u. maken we ons stilaan klaar om wat te slapen. De zetel kan volledig naar beneden. Om 22.00 u. zal het licht worden gedoofd. Plots komt iemand van de 'staff', neemt de micro en stelt voor ons uurwerk een uur terug te draaien, zoals in de tijdzone van het Noorden. Het is nu plots opnieuw 20.30 u. Ik heb nog nooit zoveel aan mijn uurwerk gedraaid als de laatste week. Nu eventjes berekenen hoe laat het in België is wordt al moeilijker. Er was in Melbourne (Victoria) een verschil van 9 uur, in Adelaide (South Australia) moesten we een half uur terugdraaien en nu in de Northern Territory nogmaals een uur. Blijft nog een verschil van 7.30 u. over. Klopt! Mijn laptop blijft op de Belgische tijd staan en is kan inderdaad dat verschil vaststellen. Maar alsof dat nog niet genoeg is, België schakelt deze nacht over op de wintertijd, dus 1 uur erbij, wordt dan 8.30 u. verschil. Kan je nog volgen?

Het is moeilijk om de slaap te vatten, ik ben sowieso al geen goede slaper. Je ligt in een zetel, het duwt in de rug, waar moeten je benen blijven... Ja, het zal een lange nacht worden...

19-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Vlucht naar en bezoek aan Adelaide
Zaterdag, 18 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6071788207972719713

De startdag van de zevendaagse uitstap naar de Outback van Australië, het Red Centre met het Nationaal park Uluṟu–Kata Tjuṯa (Ayers Rock en de Olga's) is aangebroken.

We hebben ons vertrek uit huis om 11.00 u. gepland. Onze vlucht Melbourne - Adelaide is om 13.20 u. We hebben nog alle tijd om rustig een douche te nemen, de valiezen met gerief voor één week klaar te maken,... Ikzelf neem rustig de vele mails door, lees de krant, het is mijn beurt om af te drogen... Ondertussen is een bevriend echtpaar (zijn ook Belgen die reeds meer dan 30 jaar in Australië wonen) aangekomen om een week lang voor de tweeling te zorgen.

Om 11.00 u. zijn alle valiezen in de auto van Cam gestapeld en kunnen we vertrekken richting luchthaven Melbourne. De auto wordt geparkeerd op de 'parking long time'. We nemen de pendelbus naar de luchthaven. Vandaar gaat het naar de incheckbalie van Tigerair. We kunnen probleemloos onze valiezen meegeven op de band, ze behalen niet het maximum van 10 kg. Ook de handbagage moet worden gewogen en ook dat is geen probleem. Daarna moeten we door de bagagecontrole. Wanneer oom Raymond door het detectietoestel stapt, begint het alarm opnieuw te piepen. Zijn knie bezorgt hem opnieuw de nodige miserie. Hij wordt helemaal gefouilleerd en wanneer ik daarvan een foto wil maken, krijg ik ook een vermaning, geen foto's! Het is pas 12.10 u. wanneer we alle formaliteiten hebben afgehandeld. Het is best op tijd te zijn en geen risico's te nemen, want Tigerair sluit 45 min. voor tijd het inchecken af. Even later galmt door de boxen dat de vlucht met een half uur vertraagd is. Gelukkig zijn we in gezelschap en kunnen we wat praten en op de tablet kan ik verder de krant lezen.

Eindelijk mogen we naar Gate 1. Het is een beetje geduldig aanschuiven. Het vliegtuig zelf is te betreden met een trap. Leuk om foto's te maken van het vliegtuig en oom en tante op de trap terwijl ze opstappen. Ik wacht Cam, Nancy en de kleine Emmah op om ook hen te fotograferen. Lap, alweer tegen mijn kop van een jonge toezichthoudende dame. Er mogen geen foto's gemaakt worden. Wellicht heeft ze niet gezien dat er al enkele had gemaakt, gelukkig maar.

Rij 14 is voor ons zessen gereserveerd. Precies een half uur later dan gepland, 13.50 u., taxiet het vliegtuig naar de startbaan en stijgt het op, Adelaide tegemoet. Na een voorspoedige vlucht landt de Airbus A320 om 15.10 u. op de luchthaven van Adelaïde.

Zodra we buiten stappen is het alsof we in een warme luchtoven stappen. Zo warm is het hier. We trekken de luchthaven door om onze koffers op te halen. Vandaar gaat het naar de voorkant van het luchthavengebouw. De taxi's rijden op en af, zo druk is het daar. Wij moeten een wagen hebben voor zes personen en de bagage, maar die ik er voorlopig niet meer ter beschikking. Eventjes wachten dan maar. Het wachten duurt niet zo lang, maar het is wel drukkend heet. De taxi brengt ons naar het Adelaide Meridien Hotel. We krijgen een eerste indruk van de stad Adelaide.

Nancy en Cam hebben de gehele reis grondig voorbereid. Met de nodige documenten werkt ze aan de balie de formaliteiten af en krijgen we de kamers. Ook een code voor het gratis WiFi wordt ons aangeboden. Wij krijgen kamer 7, een dubbel bed voor oom en tante, en in een afzonderlijk ruimte een zetelbed. Das uitstekend, ze kunnen dus vroeg gaan slapen en ik kan verder werken zonder ze te storen. De vrouw ziet mijn fototoestel liggen en blijkbaar is ze ook een liefhebster. Ze neemt het ter hand en begint onmiddellijk te experimenteren met foto's te maken van mij.

Eenmaal aan de deur begint eventjes voor ons, onhandige hotelgasten, de miserie. We stoppen de elektronische kaart in het deurslot, groene lichtjes, rode lichtjes... het flikkert allemaal. We draaien aan de deurknop, maar niet veranderd. Sukkelaars dat we zijn, je hoeft enkele de kaart er even in te stoppen, onmiddellijk weer uit te trekken en de deur kan openen. We inspecteren de kamer en wanneer ik aan die zetel trek, is er niets dat beweegt. We vinden ook maar twee badhanddoeken. Ik trek terug naar de balie en zeg dat ik er niet kan slapen. De uiterst vriendelijke dame komt mee, neemt de kussen van de zetel en plooit het bed open. Ze stapt naar de kast, opent die... en daar ligt inderdaad een pakketje klaar met handdoek, shampoo en badzeep. Ondertussen was oom Raymond naar het toilet gegaan en het water blijft maar doorstromen. Samen met de baliedame buigen ze zich over het probleem en na wat heen en weer geduw met de knop lijkt het te lukken.

Het is ondertussen 17 u. geworden. Nieuwe vaststelling: er is een verschil in tijd van een half uur, in feite is het hier pas 16.30 u. We gaan daar zeker morgen rekening moeten mee houden wanneer we de trein moeten halen. Cam, enigszins vertrouwd met de stad vanwege zijn werk, leidt de wandeling. We wandelen enkele straten door. In de 'Soldiers Memorial Garden' staat een monument met de boodschap  'For King en Country', ter ere van gesneuvelden 1914 - 18. Een vriendelijke heer ziet dat we een stadsplannetje bekijken en komt spontaan zijn hulp aanbieden. Hij geeft heel wat nuttige tips. We wandelen langs de Torrens River, dwarsen de Albert Bridge uit 1879 en staan zo aan de inkom van de zoo van Adelaide. Op onze VRT zien we regelmatig programma's over de zoo's van Melbourne, Adelaide,... Leuk om hier even echt te kunnen voor staan. Blijkbaar hebben ze hier ook geen probleem met zwarte zwanen. Even verder zorgt een eendkoppel goed voor de kuikentjes en kijkt bezorgd wanneer we naderen om die te fotograferen. Even verder genieten twee pelikanen van de zon. Zo bereiken de Universiteit. Opmerkelijk veel huwelijken worden hier gefotografeerd. Leuke bruidsmeisje poseren vriendelijk op mijn vraag of ik ze even mag fotograferen.

Adelaide wordt niet voor niets de 'stad van de kerken' genoemd. Inderdaad, ik kan heel wat prachtige gebouwtjes vastleggen, nog enkele poserende bruidsmeisjes... Zo laat ik me afleiden en ben plots mijn gezelschap kwijt. Waar zijn die naar toe? Links, rechts... Ik zie niemand. Niet wanhopen, ik ken de weg terug naar het hotel en zal dan wel tijdig terugkeren, want ik heb de toegangskaart in mijn zak. Oef... ze hadden plaats genomen op een bank en hadden op mij gewacht. In de winkelstraat is het heel druk. Leuke winkels, oude gebouwtje getuigend van een ver verleden tussen de nieuwbouw... Het wordt stilaan tijd dat we even aan de innerlijke mens gaan denken, want we hebben nog niets gegeten sedert deze morgen. Aan een homokoppel vraagt nancy of ze iets weten waar we leuk kunnen eten. Het blijkt een man uit Doornik te zijn, en zijn op weg naar een Belgisch café. We volgen ze en inderdaad... Het café draagt de naam 'Oostende'. Het terras zit overvol plezier makende mensen, op de tafel niet anders dan Stella, Leffe... We trekken er binnen. Leuk... aan het plafond Belgische vlaggetjes, aan de muur enkele spreuken... "Ik heb op zee mijn hele leven langs gevaren. Mijn vissersdorp ligt aan het noordzeestrand" en "Leve de Torre van Oostende, Je kunt ze zien al waar je Blende". De soep van de dag is... een Duvel. Nonkel Raymond zal 'soep' drinken. We bestellen een croque, mossels, pasta... En als de baas merkt dat we Belgen zijn, is hij vol lof over onze bieren. Inderdaad, niet te geloven wat ze hier op hun kaart hebben staan, alle trappisten, abdijbieren,... In de gang hangen twee kaders met bieretiketten. Ze stammen zeker uit een ver verleden, want er is er zelfs eentje van brouwerij Demets uit Lauwe. Ik moet ongelovige Thomas Raymond meenemen om het hem te tonen. Het serveermeisje is ook al even vriendelijk, ze was pas vorige week nog in België en verbleef in Waterloo. Een ferm getatoeëerde heer zit er met een supergrote Hoegaarden voor zich. Hij is supervriendelijk als ik vraag om een foto te maken, want zelfs in eigen land heb ik nog nooit dergelijk groot glas gezien.

Alles wat we besteld hebben wordt geserveerd. Alleen was er bij mij een klein misverstand geslopen. Op de kaart stond dat er bij de croque ook frieten werden geserveerd. Bij het bestellen aan de toog vroeg de bestelster of er frieten moesten zijn? Ik had natuurlijk 'ja' geantwoord. Resultaat, naast de frieten bij de croque,  werd nog een grote puntzak frieten neergezet.

Zo wordt het stilaan tijd om de terugweg aan te vatten. Voor Emmah, nog maar 3,5 jaar is het stilaan tijd om naar bed te gaan. In een winkel in de buurt van het hotel slaan wat voedingswaren in nodig voor het ontbijt (brood, confituur, kaas, melk,.. wat drank en nog wat proviand voor de treinreis.

20.00 u., opnieuw een mooie dag er op. Tijd om even te skypen naar België. Enkel zus Rosette is aan de lijn. Het wordt een lange babbel. Om Bea te bereiken moet ik wel eventjes gaan opbellen. De verbinding komt moeilijk tot stand en... verrassing... alle zonen, schoondochters en kleinkinderen verschijnen voor het scherm. Inderdaad, ze hadden afgesproken dat ze op zaterdag 18 oktober, samen de tuin vooraan zouden in orde brengen. Bea zou voor de gehele bende hun lievelingsgerecht (toen ze nog thuis waren) klaar maken, 'vogelnestjes'. Oom en tante trekken zich terug, ik werk verder aan verslag en foto's, tot voor het eerst deze week, de vermoeidheid me overvalt. Om 23.00 u. houd ook ik het voor bekeken.

18-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Na twee dagen intensief bezoek aan Sydney is een dag rust welkom. Morgen staat immers de start van een zevendaagse uitstap naar het centrum van Australië, de Red Centre, op het programma.

Geslapen van iets na 23.00 u. tot 7.00 u., dat is ruim voldoende. Het moet een gevarieerde voormiddag worden, verslag en foto's van de tweede dag moeten immers nog afgewerkt worden. Na het ontbijt vertrekt Cam met de tweeling naar de school. Raymond komt eerst aandraven met drie eieren die hij geraapt heeft in het kippenhok. Daarna doet hij de afwas en ik toon mijn afdroogkunsten. (Sedert ik in pensioen ben droog ik immers iedere dag af. Weinigen die dat weten dat ik daar ondertussen specialist ben geworden). Na de afwas start ik het bewerken van de foto's. Tante Bernise gaat strijken en nonkel Raymond gaat in de tuin wat mäis planten. Emmah speelt met de kippen en duwt ze met de kop in het water,.. en inderdaad... ze drinken.

Om 11.30 u. vertrekken we voor een wandeling langs de Yarra River. Emmah zal met haar driewieltje de weg afleggen. Na het eerste gedeelte bergop-bergaf tussen de woningen, bereiken we de rivier. Het is er heerlijk wandelen. De voorjaarsbloemen staan in bloei. Er zijn heel wat wandelaar op stap met hun hond. Het is heerlijk wandelen langs het kabbelende water. Alles is er tot in de puntjes verzorgd, vuilnisbakken, zitbanken... Zo bereiken we het speelplein en het dorpje. Sandra toont ons een oud bakkerijtje waar heel lekker brood op de ouderwetse manier wordt gebakken. Raymond en ikzelf trekken dan even verder het dorpje in op verkenning naar de typische huizen. In de toeristische dienst bekomen we wat folders over de streek. Tijd om de terugweg aan te vatten, want Emmah moet om 13.30 u. in de kleuterschool aanwezig zijn. In Australië mogen kleuters vanaf 3 jaar slechts twee namiddagen 2,5 u. naar de school. Vanaf 4 jaar kunnen ze 15 u. naar school, verdeeld over 2 x 6 u. en 1 x 3 u. Om tijdig terug te geraken neem ik Emmah op de schouders en Raymond en Nancy dragen om beurt haar fietsje. Zo geraken we tegen 13.15 u. terug in de Thirdstreet 09.

De namiddag gebruiken we om een beetje bij te benen met de vele mails die vanuit België blijven toestromen, de foto's en het verslag van de tweede dag Sydney af te werken, een hapje te eten, Het Nieuwsblad te lezen, De Weekbode te downloaden...

Nancy is ook een fervente loopster. We besluiten samen te gaan lopen. Tegen 18.00 u. nemen we de start. Ik denk dat ik, die toch wekelijks twee keer met ACR ga trainen, Nancy in de vernieling kan lopen. Maar dat is verkeerd gedacht. Hier is geen enkele meter vlak en onmiddellijk start met een zware klim, ik trap op mijn adem en heb alle moeite om te slanke hinde aan te klampen. Zo bereiken we het grasveld waar de kangoeroes rustig aan het grazen zijn. Ze kijken allemaal op) naar die rare kwast die daar voorbij komt gelopen. (Ik heb de ACR-vrienden beloofd dat, wanneer ik terug in België zal zijn, ik niet meer zal lopen, maar zal springen zoals de kangoeroes). Nancy heeft haar gsm bij en maakt enkele foto's van haar lopende kozijn. Daarna volgt toch een vlakker deel langsheen de Yarra River. Toch even op adem komen en blijven aanklampen. Eenmaal terug op de weg is het weer zwaar klimwerk. De laatste heuvel is er te veel aan en het wordt stappen naar de top. Oef, eindelijk bereiken we na 5,4 km opnieuw de woning. Blazend en zwetend... ik had het me anders voorgesteld.

Ondertussen heeft tante Bernise het lekkere avondeten klaar gemaakt. Lekker stoofvlees met een superheerlijke saus van Nancy (champignons, mosterd, rode wijn, platte kaas, tomatensaus en zelfgemaakte groentebouillon).

Nadat iedereen in bed is heb ik nog enorm veel werk aan het afwerken van de foto's. Als iedereen om 22 u. is gaan slapen, kan ik rustig verder werken tot even na middernacht.

17-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Om 4.00 u. lig ik reeds wakker in bed. Blijkbaar mijn bedgebuur ook. Na veel draaien keren heb ik wellicht nog een hazentukje afgewerkt, maar om 6.15 u. vind ik het al bij al lang genoeg. De badkamer wenkt. Scheren en douchen, wat moet je meer hebben om fris man aan de start te staan voor een nieuwe dag in Sydney. Na mij maakt ook Cam zich ook klaar. We houden ons op de kamer nog wat bezig tot het 7.00 u. is geworden.

Beneden in het hotel staat alles klaar voor het ontbijt. Wat een aanbod, gewoon niet te doen! Diverse soorten fruit, kazen, charcuterie, zalm, gebakken champignons, ei, worstjes, tomaat, ontbijtkoeken... Mocht je van alles maar een klein stukje nemen, dan zijn enkele borden meteen volgestouwd. Ik houd het bij wat fruit, kazen, gebakken champignons met tomaat... Later volgt een tweede bordje met wat zalm en een gebakje om het geheel af te ronden. We nemen plaats op het terras buiten. Cam ontmoet er nog maar eens een collega. De zon is reeds van de partij met in de achtergrond de haven en schepen die binnenlopen. Wie kan zich zo'n ontbijt voorstellen?

Eenmaal klaar met het ontbijt nemen we voor afscheid van elkaar voor de rest van de dag. We spreken af dat hij mijn aan het hotel komt ophalen om 17.30 u. terug te keren naar de luchthaven. Cam zal de dag doorbrengen met het ontmoeten van klanten. Ik begeef me nog naar de kamer om de foto's en het verslag van de eerste dag af te werken. Daarna kan ik alles opruimen in de kamer, mijn laptop en het gerief van Cam in bewaring gaan geven aan de receptie.

Ik trek opnieuw Sydney in. Eerst langs de kade het Operahous in de achtergrond. Een cruiseschip is deze nacht de haven binnen gelopen. Met honderden komen ze van de boot af, gepakt en gezakt. Tientallen veiligheidsmensen houden een oogje in het zeil en wij als wandelaar moeten zelfs een omweg maken. Zo bereik ik de startplaats van de bus 'Hop on hop off'. Mijn bedoeling is eerst naar 'Bondi Beach' te trekken. Het is even wachten tot de bus er is. We rijden doorheen het stadscentrum naar de definitieve startplaats, het Centraal Station. Eindelijk kunnen we 10.30 u. vertrekken. Met de nodige uitleg over de bezienswaardigheden in het stadscentrum gaat het richting Bondi. Een totaal ander beeld dan gisteren. Nu zonnig en mooi belicht, gisteren regen zodat alles donker en grijs was. Opmerkelijk op onze weg: een paar scholen gezien waar de kinderen allemaal eenzelfde hoedje op het hoofd dragen. En zo bereiken we eindelijk het stand. Gewoon onvoorstelbaar prachtige, de witte schuimende golven tegenover een staalblauwe hemel als achtergrond. Ik krijg er maar niet genoeg van om foto's te nemen. Op het strand liggen ook heel wat beeldschone dames te zonnebaden. Mijn foto's worden nog leuker met deze modellen op de voorgrond. Ook het bekijken van de vele surfers die in de woeste golven intrekken is een ware attractie. Terwijl ik daar zo sta te genieten van de kracht van de natuur, plots een ferme aankomende golf. Ik sta tot halfweg mijn benen in het water. Mijn broek, kousen en wandelschoenen zijn soppend nat. Voor de rest van de dag mag ik met natte voeten rondlopen. Naast mij is een jonge dame met haar gsm foto's aan het maken. Ik vraag of ze even met mijn fototoestel een foto kan nemen, kwestie dat ik een herinnering heb aan mijn avontuur. Daarna vraagt ze ook haar even te fotograferen met haar gsm. In de stralende zon zie ik maar half het onderwerp in beeld. Ik stel voor dat ik met mijn toestel foto's neem. Ze neemt verschillend pauzes aan en dat levert mooie beelden op. Radhika komt uit Indië. Ik krijg haar emailadres. Ik stap verder, de rotsen tegemoet. Ik wil beelden maken van het opspattende schuin. Wanneer ik de trap wil nemen kom ik plots oog in oog te staan met een topless zonnebadende dame. Vrienden ik bespaar jullie een foto, met een borstverkleining zo ze er heel wat mooier uitzien! Het golven spatten tegen de rotsen de hoogte in. Een prachtig stukje natuurwonder.

Zo wordt het stilaan tijd om terug te keren naar de bushalte. Het wordt stevig stappen, niet te geloven dat ik slenterend zo ver was gevorderd van de halte. Op de terugweg naar Sydney krijgen we de prachtigste vergezichten over de Dover Heights, de Rose Bay, Double Bay en een magnifiek beeld van de skyline. De buildings van Sydney, het Operahouse en Habour Bridge, allemaal gevat in één beeld. Om 13.30 u. ben ik terug aan het Centraal Station. Tijd om een portie frietjes te eten.

Om 14.00 u. neem ik de bus richting Fish Market. We rijden voorbij het Olympisch zwembad. In 2000 vonden immers in Sydney de Olympische spelen plaats. Het zwembad is een heel uitzonderlijk gebouw in de vorm van een golf en draagt de naam Ian Thorpe Het is een Australische zwemmer, die als een van 's werelds beste zwemmers op de middenafstand wordt beschouwd. Hij heeft in totaal vijf gouden Olympische medailles en elf wereldtitels lange baan gewonnen.

Eenmaal uitgestapt aan de bushalte wandel ik naar de vismarkt. Wat een openbaring; In de vele winkeltjes, allemaal bediend door Aziatische mensen, liggen tientallen soorten vissen, schaaldieren, kreeften,... Achter een glazen wand zijn mensen oesters aan het openen om die op schaaltjes te koop aan te bieden. Buiten op het dak zitten enkele pelikanen te genieten van de zon. Plots vliegt er een op en wat kan ik die fantastisch mooi in beeld brengen. Op het water dobberen nog enkele pelikanen voor de vissersboten. Tientallen meeuwen verdringen zich rond wat visafval om ook maar een hapje te kunnen meepikken. In enkele andere winkels kunnen klaargemaakte gerechten aangekocht worden. Ik sla de vele Aziaten gade die schotels 'seafood' aan het verorberen zijn.

Vandaar trek ik opnieuw naar de bushalte om mee te rijden naar de volgende stopplaats, de haven. Er zijn verschillende inhammen en op diverse plaatsen kunnen leuke plaatsjes worden gemaakt: een gigant van een P&O Cruiseschip, ouderwetse zeilboten, boten van de Australische marine, oude en nieuwe havengebouwen...

Ik laat me verder met de bus meevoeren, voorbij ons hotel, tot de Ferry Terminal. Ik hoor vrolijke muziek. Het zijn twee Aboriginals die hun plaat promoten. Ik vind het leuke muziek en voor 10 AUS (ongeveer 7 euro) kan je die CD toch niet laten liggen. Als klant poseren ze dan ook gewillig en mag ik diverse foto's van hen schieten. Ik wandel verder nogmaals door 'The Royal Botanic Garden' om nog even een beeld te hebben van het Operahouse in de zon. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar het hotel. Het is 17.15 u. geworden. Ik mag Cam zeker niet op mij laten wachten. Op de terugweg kan ik twee fotografen gade slaan die pas gehuwde koppeltjes aan het fotograferen zijn. Ik plaats me er naast en maak ook een opname. Ondertussen krijg ik een berichtje op de gsm dat het 17.45 u. zal worden. Ik ga rustig onze bagage ophalen aan de receptie en zet me aan de voorgevel op mijn achterste, wachtend op Cam. Ik sla de vele taxi's gade die gaan en komen met toeristen naar het Pier One hotel. Maar Cam komt er maar niet aan. Eindelijk om 18.10 u. is hij er. Onze terugvlucht is gepland om 19.00 u. Door het drukke stadsverkeer vordert het heel langzaam. Eenmaal in de luchthaven moet de wagen nog terug gebracht worden naar het verhuurkantoor Hertz. Alles vergt zijn tijd, nazicht of er geen schade is aan de auto, de verbruikte brandstof regelen... Met wat haast geraken we om 18.40 u. in het luchthavengebouw. Helaas, we krijgen geen ticket meer voor de vlucht van 19.00 u. De boarding is gesloten. Voor de volgende vlucht is geen plaats meer. Ik hoor het reeds donderen in Keulen wanneer ik opvang dat we pas de volgende morgen een vlucht zullen hebben. We trekken met onze bagage door de controle en Cam wendt zich in een ander bureel met de vraag of we nog een vlucht kunnen boeken. We hebben even geluk. Er zijn twee plaatsen beschikbaar gekomen om 20.30 u. We maken van de gelegenheid gebruik om het avondmaal te gebruiken opnieuw in die speciale gastenruimte. We doen ons tegoed aan veel lekkers, enkele glaasjes wijn... 't Is toch allemaal gratis.

Om 20.00 u. kunnen we naar het vliegtuig. Wat is het er heet op dat toestel. Of is het van de hevige zon vandaag. Ik ben helemaal rood verbrand. Of is het van die twee glazen wijn? In elk geval... verschrikkelijk warm. De jongeling naast mij is op zijn computer spelletjes aan het spelen en beaamt inderdaad dat het 'hot' is. De man rechts van mij zit onverstoord een filmpje op zijn gsm te bekijken. Pas bij het verlaten van het vliegtuig blijkt het dat het ook een collega van Cam was, want ze slaan samen aan het praten. Om 20.50 u. gaat het vliegtuig de lucht in, om dan precies om 22.10 u. te landen in Melbourne. Vandaar gaat het naar de wagen van Cam in de parkeertoren. Ik verschiet van de prijs die moet betaald worden om twee dagen zijn wagen te stallen, zo'n 115 AUD. of 80 euro. Tegen 23.00 u. bereiken we de woning in Warandyte. Het is er stil, iedereen is op dat uur naar bed. Na twee drukke dagen hebben we ook wat rust verdiend.

16-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Een eerste dag in SYDNEY

woensdag 15 oktober 2014

foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6070388894688567009

Een eerste dag in Sydney

Het was inderdaad een zéér korte nacht. Cam kon moeilijk slapen, denkend aan zijn belangrijke meeting. Om 4.45 u. komt hij me reeds wekken, maar das helemaal niet nodig. Ik lig ook al lang wakker.

Tegen 5.15 u. zitten we in de wagen en kunnen we in het nachtelijk donker de weg op. Maar eerst moet Cam nog diesel tanken. "Ik geraak anders niet in de luchthaven." Na een half uurtje rijden, bereiken we de luchthaven van Melbourne. Het is in dat vroege uur al heel druk. Iedereen heest zich naar z'n werk. In de parkeertoren is het zoeken naar een plaatsje p de derde verdieping.

Een eerste leuke vaststelling. Vóór de ingang, aan het zebrapas, staat een man met een bord 'stop'. Hij regelt het verkeer en doet de auto's stoppen en geeft toelating aan de voetgangers om over te steken. Eenmaal binnen in het gebouw, diep ik uit mijn veiligheidstasje, mijn in België afgedrukte reisbevestiging. Cam voert het nummer in en uit het toestel komt een afgeprint vliegticket (boarding pass).

Cam heeft een speciaal ticket, een 'gold' ticket. Daarmee mag hij een ontbijt nemen in een heel sjieke ruimte en ik mag mee als zijn gast. Hij moet zich wel eerst even aanmelden. Daar ontmoet hij zijn collega die ook naar de meeting in Sydney moet. Cam vertelde me dat die man reeds 73 jaar oud is, en nog steeds gedreven zijn werk uitvoert. Hij denkt nog niet aan zijn pensioen! Het ontbijt dat we kunnen kiezen is ook al heel bijzonder, er staat van alles. Ik houd het bij een bordje gebakken eieren met twee worstjes, brood met rozijnen en een grote kom yoghurt met véél fruit erboven op geschept. Meer moet dat niet zijn. Ondertussen is Cam reeds om de koppen koffie. We eten samen met z'n collega. Die vertelt ondertussen dat hij reeds in Brussel was en ging jagen in de Ardennen! (blijkbaar ook geen sukkelaar).

Zo wordt het stilaan 6.45 u. Tijd om ons naar het vliegtuig te begeven. Om de 15 minuten stijgt er een vliegtuig op richting Sydney. Volgens Cam is het de drukst bevlogen route. We moeten eerst door de bagagecontrole. Wanneer ik door de scanner stap begint het spel de piepen. Terug! En inderdaad, in mijn hemdzakje steekt mijn vulpen, en die draagt een metalen dop.

Met zijn ticket mag Cam door de 'priority ingang' naar het vliegtuig. We kunnen plaats nemen. Ik mag op rij 15 aan het venster plaats nemen.

Precies om 7.15 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Maar wat een drukte. Er staan nog drie wachtende vliegtuigen. Om de buurt, blijkbaar om de minuut, trekt er een vliegtuig de lucht in. Het is reeds 7.30 u. voorbij wanneer we door de wolken heen trekken. Eenmaal boven de wolken zitten we in de zon. Wat een prachtig zicht, de wolken met daarop de zon. Precies een schapenvacht.

Meer dan een uur duurt de vlucht om de afstand tussen Melbourne en Sydney te overbruggen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de krant op de tablet te lezen, af en toe eens door het raam naar buiten te gluren. Ondertussen krijgen we ook een cake en een drankje aangeboden.

8.40 u. Het toestel nadert stilaan zijn bestemming. Het ziet er allemaal grauw en grijs uit. Door het venster zie ik de beroemde Harbour Bridge en het Operahouse, maar alles is gehuld in een nevel van regen.

Eenmaal geland duurt het nog een tijdje voor de massa uit het vliegtuig geraakt. Daarna stap ik mee met Cam naar het depot van Hertz om er een huurwagen op te halen. Maar blijkbaar zijn we niet de enigen die een wagen nodig hebben. Er staat een lange wachtenden voor ons. Het is reeds 9.20 u. en Cam moet om 10.00 u. bij zijn baas zijn voor een drie uur durende bespreking. Ik ben nerveus in zijn plaats. Maar ja, dat helpt niet. Cam stuurt een berichtje en krijgt de baas aan de lijn. Hij mag er om 11.00 u. zijn en het gesprek zal in twee uur worden afgehandeld. (Cam is General Manager, Sales bij UNIGAS LPG).

Eindelijk kunnen we om 9.45 u. vertrekken naar het centrum van Sydney. We moeten er nog eerst het hotel opzoeken 'Pier One', inchecken en onze bagage af geven. Cam zal de ganse dag bezig zijn voor zijn werk. Hij heeft in de namiddag, na zijn gesprek met de baas, nog een belangrijke klant te ontmoeten en moet deze avond uit eten gaan met een klant. Ik kan dus de gehele dag vrij besteden in Sydney.

Nadat onze kamer is toegekend (303) nemen we afscheid van elkaar. Ik trek er op avontuur in Sydney.

Aangezien het hotel onder de Harbour Bridge is gelegen, kan ik niet verdwaald lopen. Maar wat een pech! Het begint te regenen. Ik kan niet anders dan de paraplu boven halen en zo trek ik verder. Het Oparahouse ligt er ook maar triestig bij in de regen. Ik besluit te wachten op de bus 'hop om hop off' om zo de stad te verkennen. Oef, na lang wachten is de bus er. Ik koop me een senior ticket voor twee dagen.

Ik rij een heel eind mee en probeer zo goed als mogelijk de uitleg te begrijpen. In de drukte van de stad vordert de bus heel langzaam. Eenmaal aan het Operahouse gekomen verlaat ik de bus en ga op verkenning rond en in het prachtige gebouw. Van daaruit heb ik ook een prachtig gezicht op de Bridge. Daarna begeef ik me naar 'The Royal Botanic Garden'. Ik geniet anderhalf uur van de majestueuze bomen, de voorjaarsbloemen (het is hier lente), de vogels, de kunstwerken van de 'Vrienden van de Tuin'... Op een grasveld zijn tientallen geelkuifkaketoes in het gras aan het pikken. Ik vraag me af wat ze daar gaan zoeken met hun snavel. Af en toe is er al eens een gevechtje tussen twee vogels. Wat een oorverdovend gekrijs die kunnen maken. Het is aangenaam wandelen in de tuin. gelukkig is het opgehouden met regenen. Ik wandel verder door de stad. Maak nogmaals gebruik van de bus en stap uit aan St. Mary's Cathedral. Voor de kathedraal staan enkele mooie kunstwerken, o.a. van Paus Johannes Paulus II. Binnenin de kathedraal is het verboden te fotograferen. En het staat er niet enkel in de inkom aangeduid, de gehele kerk door hangen affiches 'No photography'. Toch maar eventjes goed rondkijken of er iemand te zien is en dan maar pogen enkele beelden te schieten. En aangezien er diverse ingangen zijn maak ik een rondgang aan de buitenzijde van de kathedraal en ga telkens aan de diverse inkomdeuren even binnen piepen en...

Ik neem opnieuw de bus en rij verder mee tot aan het Centraal Station. Het is ondertussen 15.00 u. Van al dat wandelen zou je toch stilaal honger beginnen krijgen. Ik trek een stalletje binnen en koop me twee doosjes belegde boterhammen en een cola. Zo kan ik dan opnieuw een tijdje verder.

Vanaf het station neem ik opnieuw de bus en laat me nu meerijden tot aan het hotel.

Het is 16.00 u. geworden. Tijd om me even te gaan opwarmen. Het is echt koud lenteweer. Wanneer ik de sleutel van 303 vaag maakt de jonge dame aan de balie het me moeilijk. Wanneer ik mijn pas geef zegt ze dat de kamer niet op mijn naam is geboekt. Inderdaad niet. Gelukkig bezit ik het gsm-nummer van Cam en die gaat ze dan opbellen. Alles is oké. Ik mag naar de kamer. Maar ik heb nog een vraag. Ik wil internet. Opnieuw een gehele uitleg, van kaarten en betalen... Tot ik vraag of er me iemand die uitleg in het Frans kan geven. En gelukkig, haar collega kan me alles rustig vertellen hoe het systeem in elkaar zit. Maar als ze dan uiteindelijk vaststelt dat de kamer is gehuurd door Cam van de firma UNIGAS gaat alles plots veel sneller. En het is plots allemaal gratis.

Zo kan ik me naar de derde verdieping begeven en de foto's kan ik op de laptop zetten, de krant downloaden, de mails lezen...

Om 17.00 u. besluit ik het tweede deel van de verkenning aan te vatten. Mijn bedoeling is nu over de Harbour Bridge heen te wandelen. Het is een leuke wandeling. Eerst met de trappen tot op de hoogste verdieping. Ik ben er niet alleen. Tientallen mensen trekken over de brug. opvallend veel lopers... Blijkbaar trainer er veel lopend over de brug, want ik ontmoet ze zowel heen- als teruglopend. Daarnaast ook veel stappers bellend met hun gsm. De brug is zeer goed beschermd tegen eventuele beklimmers. Over de gehele lengte is de wandelgang afgezet met prikkeldraad. Op verschillend plaatsen houden mensen van de 'Security' de wacht. Er hangen duidelijk veel borden met de vermelding wie op de brug klimt een boete krijgt van 3000 dollar.

Wanneer de andere zijde van de brug heb bereikt, keer ik rustig op mijn stappen terug en trek verder de stad in. Ik moet me goed de straten die in insla in het hoofd prenten om zeker de weg terug te vinden. Het is 19.00 u. geworden. De avond begint stilaan te vallen. Ook tijd om nog even aan een hapje en een drankje te denken. Een 'cheeseburger' uit de MacDonalds is voorlopig de beste optie. Ik vind niet veel anders hier inde buurt.

Tegen 19.30 u. ben ik terug aan het hotel. De Habour Bridge en het Operahouse baden in het licht. Ik kan leuke avondopnames maken. Het geeft schitterende resultaten.

Tegen 19.45 u. kan ik opnieuw naar de hotelkamer en kan rustig aan de vele tientallen foto's werken die er vandaag in Sydney zijn gemaakt en even skypen met Bea.

Het is al 22.00 u. wanneer Cam de kamer binnen komt met inde hand een glas champagne. Die heeft hij dik verdiend en is uiterst tevreden. Hij heeft een miljoenendeal kunnen maken met z'n klant. En zijn baas is meer dan dik tevreden over zijn resultaten.

Het wordt 23.00 u. tijd om eindelijk wat te gaan slapen. Wat een schitterend dag! Een beetje spijtig van het gure weer. Maar ik mag al bij al uiterst blij zijn dat ik na de vele,vele kilometer wandelen, ik niet de minste vermoeidheid voel.

15-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Een dagje Warrandyte

Tijd om het bed te verlaten, het is 7.45 u. Ik heb goed geslapen en voel me al helemaal fit om mee te draaien met de nieuwe uurregeling. Ik ontmoet in de gang Mevrouw Robyn. Het is een dame die het gezin komt helpen en is reeds druk in de weer om de tweeling Louca en Ruben uit bed te halen, het ontbijt te geven en klaar te maken voor de opvang. Ook Nancy komt de living in. Nu pas zie ik hoe mooi het huis tussen de eucalyptusbomen staat. Na een tijdje komt Cam met de jongste dochter Emmah. Ze kijkt verwonderd naar wie er hier nu allemaal is. Ze kent oma en opa alleen van de skypecontacten. Cam maakt zich klaar om rond 8.30 u. de tweeling naar school te brengen. We maken met Nancy een rondgang rond het huis, de tuin die wordt aangelegd, de kippen die dagelijks verse eitjes bezorgen... Nancy vertrekt met Emmah naar de kindercrèche tegen 9.00 u. Wij blijven de ganse voormiddag thuis zodat de foto's en de verslagen kunnen afgewerkt worden en we ook even de tijd vinden om de gedownloade krant te lezen. Oom Raymond kan het moeilijk vatten hoe ik Het Nieuwsblad hier p mijn tablet te voorschijn laat komen.

Nancy, die momenteel haar tweede jaar voedingsleer aan de universiteit volgt zorgt voor een super gezond middagmaal. De dikke pompoensoep is heel lekker. Veel groenten met kruiden en nootjes, enz... bereid zijn echt lekker. Ze beweert dat we gezond en wel terug naar België zullen keren. Ook het brood bakt ze helemaal zelf, van gemalen rijst die dan bloem oplevert en met allerlei ingrediënten wordt gebakken.

In de namiddag halen we eerst de tweeling op in school. Die ligt toch wel op een half uur rijden van Warrandyte. We zetten de kinderen thuis af en de kinderoppasster neemt de taak op zich om de kinderen te verzorgen, eten te geven... Wij rijden dan naar de kinderopvang om er Emmah op te halen. Dat is slechts een 10 minuutjes rijden met de wagen. In Australië is er voor kinderen van 4 jaar nog geen kleuterschool.

Terug thuis maken we ons klaar om een eerste wandeling te maken naar het Warrandyte State Park waar hele kuddes kangoeroes leven. Het is eerst een flink stuk klimmen. De zwart geblakerde bomen herinneren aan de bosbranden die er vaak in Australië heersen. Maar blijkbaar herstelt de natuur zich gemakkelijk, de zwarte bomen dragen toch frisgroene bladeren. En inderdaad, op de open vlakke grazen tientallen kangoeroes. Ik nader ze stil om de nodige foto's te kunnen maken. En blijkbaar zijn ze even nieuwsgierig als ik. Ze staren me ook verwonderd aan. Wie komt daar nu onze rust verstoren. Uit de buidels van sommige moeders piepen de kopjes van hun jongen. Prachtig die eerste ontmoeting. Misschien zullen we op het eind van de week zeggen, alweer kangoeroes?

Nancy kent goed haar weg in het park. We wandelen verder langsheen de Yarra rivier. Het is ook diezelfde rivier die dwars door Melbourne stroomt. Er liggen heel wat brugjes.

Na anderhalf uur stappen en genieten van een pracht van een natuur bereiken we opnieuw de woning van Nancy en Cam. Een andere oppas is bij de kinderen en verwelkomt ons. Samen met Nancy bereiden ze een lekker en gezond avondmaal.

Nog snel de foto's in orde brengen, wat tekst typen en even skypen naar België. Maar dan snel naar bed. Hoewel het nu op dit eigenste moment in België pas 12.40 u., is het hier reeds 21.40 u. Om 5.15 u. word ik morgenochtend reeds gewekt. Cam moet voor zijn werk twee dagen naar Sydney. Ik vlieg morgen met hem mee. Onze vlucht is om 7 u. Slaapwel.

14-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Het vertrekuur is met 20 minuten vertraagd, in plaats van 0.55 u. is de vlucht gepland om 1.15 u. plaatselijke tijd. (We hebben in Doha een tijdverschil van 1 uur, bij ons is het dus nog maar net over middernacht, 0.15 u.). Maar dan mogen we ook tijdig aan boord van de Boeing B777-300ER en stipt om 1.15 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Het opstijgen is nogal schudden en beven, we rijden precies op de kasseien van Paris-Roubiax. Eenmaal in de lucht wordt het opnieuw rustig. Al snel zijn de hostesses er met een snoepje en een verfrissingdoekje.

Het computerscherm geeft ons volgende info: totale afstand naar Melbourne: 11 969 km - 13.09 u.

Tegen 1.45 u. is het onze buurt om de maaltijd aangeboden te krijgen. We kiezen voor lamb met pomme dauphinois. Midden in de nacht een middagmaal en een glaasje witte wijn... wat moet je meer hebben.

De vlucht zelf is er een met veel turbulenties. We moeten geregeld onze gordel omgorden en het is schudden en beven. Wat hebben we daar nu? Voor het toilet staat een zwarte schim. Het is een dame van kop tot teen in een burka gehuld met daarbovenop nog een zwarte zonnebril. Niet te geloven! We krijgen ook een kaart aangeboden die helemaal moet worden ingevuld om Australië binnen te mogen.

Het is ondertussen reeds 3 u. in de morgen onze tijd. Het wordt hoog tijd om toch een uiltje te vangen. Hopelijk doet het slaappilletje zijn werk.

Om 7.00 uur krijgen we al een broodje, een cake en een koffie. Van honger zullen we zeker niet vergaan. Even het schermpje in de zetel voor mij bekijken en om 9.30 u. kan ik aflezen: "nog 4 uur en 8 minuten" te gaan tot Melbourne.

Om 11.50 u. krijgen we opnieuw een maaltijd aangeboden. Deze keer kiezen we voor 'chicken with petatoes' en een glaasje wijn. De hostess vraagt 'Chardonay of Sauvignon?' Ik antwoord haar dat het om het even is. Niet te geloven, ik krijg twee glazen wijn aangeboden. We vliegen reeds geruime tijd boven Australië, maar Melbourne ligt natuurlijk helemaal aan de andere zijde.

We maken om stilaan klaar voor de landing. Eindelijk! Precies om 13.50 u. onze tijd zet het vliegtuig zich neer in de luchthaven van Melbourne. Negen uur bij tellen om de plaatselijke tijd te bekomen, dat geeft dan 22.50 u. We volgende de aanduidingen die ons leiden naar de grenscontrole. Amaai! Wat een rij wachtenden. Het is geduldig aanschuiven, voetje voor voetje. Eindelijk is het onze buurt. We geven onze kaarten en onze passen af... maar blijkbaar hebben we niet de juiste vluchtnummer ingevuld. Geen nood, de controlerende politieagent verbeterd snel en we mogen meteen verder naar de bagageruimte. Snel vinden we onze koffers en in een mum van tijd geraken we aan de aanschuivende rij voor de bagagecontrole. We hebben geluk, we mogen zo verder, zonder enige vorm van controle. Precies om 15 u. onze tijd staan we buiten. En al snel vinden we Cam, de echtgenoot van Nancy.

Het wordt een hartelijk weerzien van Cam met zijn schoonouders. Nog enkele gangen door en trappen op en zo bereiken we z'n auto in de parkeergarage. Wat is het bitter koud en het regent. Het wordt snel zoeken naar onze jas in de koffer.

Na drie kwartier rijden bereiken we de woning van Nancy en Cam in Warrandyte. Nancy is blij haar moeder na 16 maanden opnieuw te kunnen omhelzen. We gaan even naar de slapende kinderen kijken, spreken af welke kamer we zullen nemen en gaan maar snel slapen. De laatste van de dag, nonkel Raymond in z'n slip zal ik niet censureren. Het is 16.30 u. onze tijd, maar van nu af aan draaien we onze klok naar de Australische tijd, 1.30 u. in de nacht. Slaapwel.

Bijlagen:
02_heenreis_01.jpg (30.4 KB)   

De dag van ons vertrek naar Australië, waar we zo lang naartoe hebben geleefd, is eindelijk aangebroken. En toch heb ik nog een helse voormiddag te verwerken. Een briljanten jubileum in de Cortina, een briljanten jubileum in het Vijverhof en de gewezen beroepsrenner Albert Rosseel die 100 jaar is geworden. Gelukkig heb ik de onderschriften bij de foto's reeds gemaakt en moet ik enkel nog de genomen foto's toevoegen. Een voordeel dat ik de voorbije week rustig de valiezen heb gepakt. En een vriend die per ongeluk zijn foto's van z'n laptop heeft gewist, komt radeloos hulp vragen. Eens naar de 'prullenbak' gaan en alles terugzetten en zo kan hij zijn slapeloze nacht snel weer goed maken.

Zoon Hans zal ons naar Zaventem voeren. Eerst haalt hij oom Raymond Demuynck en tante Bernise Dewilde op in Lauwe. Om 13.00 u. kan ik afscheid nemen van vrouwtje Bea. Voor 5 weken zijn we gescheiden van tafel en bed. Niet dat ze niet mocht meereizen, maar ze vond het ter ver en te lang. Toch wel blij dat ik die vrijheid krijg om alleen p reis te trekken.

Het vordert snel naar Brussel, op zondagmiddag is er weinig verkeer. Om 14.10 u. zijn we reeds bij de luchthaven. We halen alles uit de koffer en nemen afscheid van Hans. Binnen in de luchthaven is het wat zoeken naar de balie van Qatar Airlines. Maar eenmaal gevonden verloop alles vrij vlot. We mogen samen 90 kg bagage meenemen en met 65 kg komen we goed weg. De handbagage wordt niet eens gewogen Maar best ook, mijn verhuis van boeken, kaarten, verbindingskabels voor laptop, tablet, fototoestellen... Je houdt het niet voor mogelijk wat ik allemaal moet meesleuren om mijn bureau draaiende te houden.

Door de grenscontrole geraken we ook probleemloos, maar wat verder moeten we onze bagage laten controleren. Alles moet in bakjes gedeponeerd worden. Maar nonkel Raymond is een verdachte! Hij moet mee voor een grondige controle. Ja, het detectietoestel piept, maar dat komt van zijn knieprothese. Gelukkig mag hij toch mee naar Australië.

Tegen 15.00 u. zijn alle controles achter de rug en kunnen we rustig verder stappen naar gate B28. Niet te geloven, we ontmoeten er nog een Rekkemse die een groepsreis naar Vietnam zal maken.

Om 15.20 u. begint de boarding. Alles verloop heel gedisciplineerd. Eerst de ouders met kinderen en rolstoelgebruikers, daarna de rijen 36-26... Wij krijgen met plaatsen 25D - 25E en 25F drie plaatsen in de middengang met niemand meer achter ons. We zitten op de laatste rij van een blok.

Precies om 16.20 u., zoals gepland, taxiet het vliegtuig naar de startbaan en 10 minuten later hangen we reeds in de lucht. We vliegen van Brussel over Duitsland (Frankfurt), Tsjechië, Slowakije, Hongarije, de Balkan over de Middellandse zee. Verder gaat het over Turkije, Iran en zo de Perzicheolf over naar Doha.

We zijn nauwelijks in de lucht of we krijgen reeds een snoepje aangeboden. Daarna worden we bediend van een drankje en een zakje koekjes om de deppen in een potje tomato-pesto. We doen ons tegoed aan een heerlijke witte Sauvignonwijn. We vliegen met een snelheid van zo'n 940 km per uur op een hoogte van 11.500 tot 12.500 m. De buitentemperatuur bedraagt -63 °C.

Eenmaal 19.00 u. start de bediening van het avondmaal. We kunnen kiezen uit drie menu's. Oom Raymond en ikzelf houden het bij 'beef' met puree en tante neemt de 'chicken'. Het smaakt heerlijk, een rijstslaatje met boontjes, een dessertje, een chocolaatje en een drankje. Wat later wordt de koffie geschonken. Wat zegt het spreekwoord? De stoutste wezels zuipen de beste eieren. We zien dat er op de koffiekar ook flessen drank staan. Ik bestel twee Baileys en een brandy. Een poosje later komt het personeel opnieuw met koffie en nogmaals laten we ons verleiden tot een tweede Baileys en een brandy. Ja, we doen ons niet te kort op het vliegtuig. Das goed dat we een beetje verdoofd zijn door de alcohol. En... ik denk dat ze blij zijn dat ze er eens een druppelke mogen uitschenken, want al die gesluierde en die moslims moeten zich aan hun geloofsregels houden, geen alcohol!

Ondertussen is het nu 20.30 u. geworden. Nog twee uur te gaan tot Doha, de luchthaven in Qatar. Dan zal het daar reeds 23.30 u. zijn, terwijl onze tijdrekening het bij 22.30 u. houdt.

De landing in Qatar verloopt super, net op tijd zoals afgesproken. De trekken de luchthaven binnen. Wat een supergroot, modern gebouw. A snel vinden we op een infobord dat we voor Melbourne naar gate C5 moeten. Het is een eindje stappen tot we plots in een supergrote hall terecht komen. Een grote beer trekt alle aandacht en metergrote flitsende reclameborden trekken ieders aandacht. We zien er van alles, Arabieren in hun witte pakken, van kop tot teen gesluierde vrouwen... De formaliteiten zijn tot een minimum beperkt. Enkel even onze elektronische visa voor Australië tonen en onze tickets en een snelle bagagecontrole en we zitten meteen in de wachtzaal waar we, wonder o wonder, wifi ter beschikking hebben. Zo loopt zondag stilaan naar zijn einde.
 

12-10-2014, 00:00 Geschreven door eric  

Datum: 3 januari 2014



AUSSIE TOURS - AFRICA TOURS
LATIN TOURS - ASIA TOURS              Demuynck Raymond
Belgium                                                 Dewilde Bernise
Tel. +32 51 70 05 16                             Vanthournout Eric

VLUCHT QR 194 - QATAR AIRWAYS   zondag, 12 oktober 2014
-------------------------------------------------------------------------------------------
Vertrek: BRUSSELS, BE (Brussels Airport)                                          12 okt. 16:20
Aankomst: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 2                                   12 okt. 23:30
Vliegtuigtype: BOEING 787-8

VLUCHT QR 904 - QATAR AIRWAYS   maandag, 13 oktober 2014
---------------------------------------------------------------------------------------------
Vertrek: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 2                                       13 okt. 00:55
Aankomst: MELBOURNE, VI (Melbourne Airport), terminal 2                 13 okt. 22:25
Vliegtuigtype: BOEING 777-200LR

 VLUCHT QR 905 - QATAR AIRWAYS   zaterdag, 15 november 2014
------------------------------------------------------------------------------------------------
Vertrek: MELBOURNE, VI (Melbourne Airport), terminal 2                     15 nov. 23:55
Aankomst: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 2                                   16 nov. 06:20
Vliegtuigtype: BOEING 777-200LR

VLUCHT QR 193 - QATAR AIRWAYS   zondag, 16 november 2014
----------------------------------------------------------------------------------------------
Vertrek: DOHA, QA (DOHA INTL), terminal 2                                       16 nov. 08:15
Aankomst: BRUSSELS, BE (Brussels Airport)                                      16 nov. 13:25
Vliegtuigtype: BOEING 787-8

07-10-2014, 00:00 Geschreven door eric