Misschien moet ik mijn blog een andere ondertitel geven, althans in de zomer wanneer de natuur de volstrekte bovenhand heeft. Ik denk dan misschien minder omdat ik meer wil ondergaan. De sensatie van liefde lijkt me ook intenser in deze warmere seizoenen en alle sensoren geven meer geprikkel.  Het spijt me ook niet dat ik gisteren over mijn dwergpapegaaitje schreef. Het interesseert geen kat als ik naar de reacties kijk. Maar als ik mijn vogel grappig vind en als ik denk te weten dat Diva hier gelukkig is, dan hoef ik verder geen sensationele show offs meer voor de rest van mijn dag.

En trouwens, er is nog meer gebeurd in mijn leven. Buurman Johnny vertelde me vandaag dat mijn jonge volièrekanaries veel kans hebben rood te worden indien ik hen elke dag een worteltje voorschotel. Maakt hij mij iets wijs? Neemt hij me in het ootje net als toen een vriend me destijds wijsmaakte dat voetbalscheidsrechters ook in stereo konden fluiten? Misschien ben ik inderdaad een simpel mens uit een Vlaams-Brabants dorpje. Maar derangeer ik iemand?

Mij interesseren de details, de finesses, de bagatellen. Ik filter mijn leven en haal er de voor mij zuiverste ingrediënten uit om die nadien te verheerlijken. De rest relativeer ik, scheid het overblijvend kaf van het koren en probeer zo goed mogelijk te leven totdat ik er bij doodval.

Aan éénendertig dementerende mensen gaf ik vandaag een snoepje. Er was geen één die het weigerde. Gommetjes; rood, wit, groen en geel. Er was een mevrouwtje bij dat dit miniscuul suikerpuntje een half uur lang op haar tong liet smelten en me daarna het afgelebberde stompje liet zien. Deze ervaringen horen ook bij het leven, ik wil ze absoluut smaken, nu ik nog over al mijn zintuigen beschik.

Mijn moeder probeer ik elke dag te bezoeken. Niemand merkt dat ze de meest ingenieuze zinnen brouwt. Ook uit haar verwarde woorden ontwar ik prachtige visies die bij dit leven horen.

Sta me toe om af en toe een zinnetje neer te pennen dat mijn dementerende moeder me voorschotelt. Soms zijn ze grappig, soms zijn ze intriest.

Deze vond ik mooi:

"Le fond de garderobe van de soep is altijd het lekkerst."

En wat dacht u van:

"Nu zijn we doorbladerd van de wind."

Tien uur, en nog maakt zij geen aanstalten om zich op haar stokje te installeren voor een welverdiende nachtrust. Natuurlijk niet, de pindanoot die ik stiekem in het kattebelletje verstopte, is er nog niet van tussenuit gepriegeld. Niet de noot is haar target, het feit dat ze de noot kan kraken is veel belangrijker. Madam wil me namelijk voortdurend imponeren, overtroeven. Ze weet heel goed dat ik me niet zo gauw gewonnen geef.  Het oorspronkelijke plastic balletje is al lang tot PMD herleid. De natuuronvriendelijke restanten liggen verspreid over de bodem van haar kooi.

Uitdagingen wil ze; een sympathiek gevecht tussen haar en mij is voortdurend aan de orde. Diva, mijn gezellig dwergpapegaaitje is werkelijk tot alles in staat. Ik wist niet dat die beestjes zo een hoog IQ-gehalte hadden. Haar motto is destructie om er een nieuw speeltje voor in de plaats te krijgen, nog iets moeilijker dan voordien. Ik denk dat we een onuitgesproken band hebben die steeds meer groeit.

Hoe hoger de challenges, hoe meer plezier, gekwetter en lawaai voor beiden. Ze houdt duidelijk niet van spiegels, net als ik; haar evenbeeld lag de eerste dag al aan diggelen. De klepel van haar belletje moet nog losgepeuterd worden, het drankreservoir moet volgens haar beter beveiligd worden en ze geeft me – allerminst subtiel - toe dat haar kooi absoluut aan een schoonmaakbeurt toe is. Ik denk dat ik haar begrijp.

Diva daagt me uit, papegaaitjes gaan dood als ze zich vervelen, hun baasjes ook.

Diva is een plezier in huis. Als het warmer wordt neem ik haar mee naar buiten waar ze mij en haar minder kleurrijke consorten zo graag wil uitfluiten.

Ik zal ingenieuzer speelgoed moeten bedenken maar intussen repeteren we voor een diermenselijk duet.

Nee, we zijn niet gek, we doen enkel maar alsof.

Waar ik van baal, daar heeft de natuur baat bij: regen wordt afgewisseld met zon, zon dan weer met regen. En zo gaat het al weken door.

Mijn tuin toont zich echter van zijn fraaiste kant. Veel kans om er van te genieten, heb ik niet. Toch ben ik geneigd om de constante evolutie van mijn flora gade te slaan. De natuur staat nu eenmaal niet stil, en ik wil van ieder moment proeven.

Zo toog ik, tussen de buien door, met mijn digitaaltje de tuin in. Het resultaat is een samenspel van zon en regen. Kijkt u zelf maar.

 

 

Twee jaar geleden kon ik de belastingsbrief van mijn dochter niet invullen. Ik was er te laat aan begonnen en had over het hoofd gezien dat ze op vakantie was toen ze de brief moest tekenen. Ik vulde dus enkel haar naam in, tekende in haar plaats "Voor... ; ik ben haar moeder" en vermelde op een bijgevoegd post-it- briefje dat ik niet precies wist voor hoeveel studentenjobs ze zich het jaar tevoren geëngageerd had. Een jaar geleden, wie herinnert zich dat nog? Om vijf voor twaalf bracht ik persoonlijk ons beider brieven naar het belastingskantoor. Ik was niet de enige; ik zag er mensen met een zestal brieven onder de arm, het was een prachtige zomernacht. Wij, lotgenoten, lachten elkaar toe. 
Mijn dochter kreeg het jaar nadien enkele Euros terug en geen kat heeft gejammerd om die blanco brief.
Vandaag kijk ik voor alle zekerheid nog even naar de inzendingstermijn. 4 juli, oei, dat is al overmorgen! Of krijgen we nog enkele dagen uitstel zoals de vorige jaren?
Gewapend met de Multitax DVD van Test-Aankoop begin ik vanavond aan deze vervelende job. Uitstel is daarom nog geen afstel. De nodige papieren hangen al maandenlang netjes geniet aan de bruine enveloppes maar ze worden nu zodanig door elkaar geschud dat ze verdwalen onder die van de vorige jaren. Ik vind niets meer terug en ik krijg het er ontzettend warm van.
Bij nader inzicht vind ik nergens het nummer terug waar ik de totaalsom van de maandelijkse vakbondsbijdragen moet invullen. En dit jaar wil ik ook eindelijk eens de bijdrage van 5 Euro invullen voor het ziekenfonds. Maar waar moet dat cijfer worden ingevuld?
Ik ben dus een persoon in nood en personen in nood wenden zich tot medebloggers.
Kan iemand mij helpen? Het is wel erg dringend. Hopelijk komt mijn dochter woensdag op tijd terug om te tekenen.
Bij voorbaat dank.

Dit is een ode aan mensen die zich tot zo een mooi beroep geroepen voelen. Met heel veel dankbaarheid.

Het was rond elven zaterdagmorgen toen het echtpaar Menck me seinde dat ze tien bezoekers over hun dolomiet lieten passeren. Toen had ik al zestien streepjes en hoefde ik me niet "gezond jaloers" te voelen. Tot de avond hadden we geen tijd meer voor verdere telefonische 'over and out's. De eindresultaten zullen het voordeel van de West-Vlamingen bewijzen, had ik het niet gedacht!
Ik sta er telkens weer perplex van hoe tuinliefhebbers weer en wind trotseren om vreemde tuinen te gaan bekijken en hoe enthousiast ze zijn.
En ja, ook dit jaar waren het natte Open Tuindagen maar de zon was duidelijk merkbaar in de ogen van mijn natuurgerichte bezoekers.
Het was nog eens een keertje fantastisch en ik heb weer een heleboel bijgeleerd en vooral enorm genoten.
Mijn "duivelsparaplu", het stekje (of hoe noem je dat Menck?) van de Mencks gekregen, dat intussen meer dan volwassen werd en zelfs een kindje droeg, kreeg enorm veel beziens. Moest die geen stekels hebben gehad, zou ie perfect als paraplu hebben kunnen dienen. Wacht maar, het wordt beslist een trend voor de volgende jaren. Mijn Hydrangea Serrata kreeg ook veel bewondering, ik zocht de naam nog net op tijd op via het oude tuinplan van de vorige bewoners van twintig jaar geleden. Ook mijn volière viel erg in de smaak met de pas uitgevlogen vier kanariepietjes. De hemerocalissen openden zich net op tijd. De mensen waren nat én content, ik nog veel meer.
Mijn dochter liet Raf als bezoeker betalen, hoe kon zij immers weten dat hij gepriviligeerd behandeld moest worden? Was ik blij met zijn aanwezigheid! In een mum van tijd had onze vriend al boeiende gesprekken aangeknoopt met mensen waarvan ik dacht dat hij ze al jarenlang kende. Op een bepaald moment zag ik een tiental mensen rond hem staan, in de regen; geanimeerd. Had ik er maar een foto van genomen! Bedankt Raf, je bent een schat!
Vierenzeventig bezoekers zaterdag, gisteren honderdvijfentachtig. Mét regen en veel omleidingen. Mijn batterijen zijn weer opgeladen.
Twee lange dagen heb ik mijn moeder niet bezocht. Ik voel me schuldig. Vandaag ben ik weer een sterke dochter die zich om haar zal bekommeren.
En, potverdorie, ik vind toch een foto van Raf.

Gisteren gaf iemand me de hint om op te houden met mijn blog. “Je schrijft toch niets meer, in de ranking daal je weg in de vergeethoek, geen kat die nog naar je schrijfsels uitkijkt. Zo’n contacten moet je onderhouden en er voortdurend aan werken.”

Ik was degelijk op mijn teen getrapt door zulke uitspraken; ik denk er immers niet aan om het bloggen op te geven. En trouwens, ik blog toch niet om op enige lijst te staan of om een record aantal lezers bijeen te sprokkelen?

Ik dacht dat het bescheiden aantal lezers die me af en toe een deugddoend antwoordje geven het wel zou begrepen hebben uit één van laatste stukjes dat ik het de laatste weken erg druk heb. Mijn moeder heb ik quasi elke dag bezocht in het ziekenhuis en intussen moest er gezocht worden naar een geschikt rusthuis voor haar. Ik weet nu dat gezellige rusthuizen niet bestaan, althans niet in België. Er heerst daar een schrijnend tekort aan verzorgers en permanente thuisverzorging blijkt onmogelijk. Terwijl we ons mama het liefst zo lang mogelijk thuis hadden willen houden. Verzorgtehuizen? Het blijft een gat in de markt en ik blijf het verplegend personeel bewonderen.

Gelukkig denkt mijn moeder dat ze een stukje thuis is in het tehuis dat we minutieus voor haar hebben uitgezocht. Haar gedachtegang varieert van moment tot moment. Er zijn nog vertrouwde attributen aanwezig in haar zeer kortstondig geheugen en de eenzame momenten vergeet ze even snel. Voor ons lijkt haar wereld veel harder en onze strijdlustigheid voor een beter leven voor haar gaat gepaard met hartverscheurende emoties. Ik wens ze niemand toe.

Zo graag had ik jullie ook een gratis kaart aangeboden voor mijn opentuindagen zoals Menck het deed. Het ontbrak me aan tijd en computerinzicht om zulks te doen. (*) En daarbij: wie zou mijn mooie tuin ooit vinden in de chaos van omleidingen in dit dorp?

Ik troost me met de gedachte dat enkele diehards me toch zullen vinden voor een goed gesprek over de pure natuur. Het is gratis, met een drankje toe.

“Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken maar ze is miljoenen meters diep.”

(*) Update: gelukkig sprong Menck te hulp, en staat mijn kaart er nu wél. Thanks!

Dit stokje werd me toegeworpen door Gerda.

Eerste werkdag als interim bij Procter en Gamble in Strombeek-Bever. Wist ik toen veel dat dit bedrijf naast Douwe Egberts lag en dat je richting kust al koffiebonen kon ruiken vanop de brug van Vilvoorde.

Ik vertrok ruimschoots op tijd maar strandde midden in het dorp Strombeek waar ik de weg moest vragen. Bij het ongecontroleerd achteruit rijden, hoorde ik ter hoogte van mijn bumper een eigenaardig gekraak en een harde schreeuw. Ik stapte prompt uit en mijn hart bleef stille staan toen ik achter mijn wagen een bejaarde fietser op straat zag liggen. De arme man bewoog gelukkig nog en toen ik hem hoorde vloeken wist ik dat hij er meer dan schappelijk vanaf was gekomen.

Ik hielp hem overeind en jammerde onophoudelijk hoe erg ik dit alles vond, vroeg of ik hem naar het ziekenhuis moest brengen en peilde naar de toestand van zijn fiets.

Hij zei me voortdurend dat hij oké was en dat er verder niets aan de hand was. Ik jammerde verder en vroeg hem herhaaldelijk wat ik voor hem kon doen. Niets, niets… Uiteindelijk zei hij : “Toch, ik wil een kusje!”  Het moet zowat het meest gemeende kusje zijn geweest dat ik ooit iemand gaf. Ik gaf hem er minstens twintig, omhelsde en knuffelde hem uitgebreid als een heropstaande uit de dood. Tientallen mensen aanschouwden dit tafereel; de kussende moordenares en haar Lazarus.

Ik was een uur te laat op mijn eerste werkdag en kwam aan in shocktoestand.

Wekenlang vroeg ik me nog af of die man werkelijk oké was. Ik kreeg geen alarmerend telefoontje van zijn nabestaanden.

Mijn belevenis bleef doorsudderen in mijn schuldig gemoed. Op een bepaalde vrijdag, een lange tijd nadien, vroeg Martin De Jonghe naar een mooi verhaal voor zijn radioprogramma..Mijn verhaal werd uitgezonden en ik had de kans me nogmaals te verontschuldigen bij mijn slachtoffer. Ik won de eerste prijs; vier bioscooptickets. (Martin moest wel even weten hoe oud ik was. Eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom, of toch?)

Dit verhaal is veel meer dan gênant te noemen, het was een levensles met gelukkig een voorspoedige afloop.

Elke dag naar het ziekenhuis, rusthuizen bezoeken, het stikt hier van de processierupsen, mijn ene dochter heeft examens, de andere wil deze zomer nog trouwen. Het onkruid in de tuin moet weg tegen de Open Tuindagen, mijn kanaries kregen vier kleintjes. Ik moet dringend naar de kapper en naar de autokeuring. Hier ligt erg veel stof en het gras van mijn madammeke moet nog worden gemaaid. En de leliehaantjes eten al mijn lelies op.

En dan nog al de emotionele stuff.

Help! Ik wil zo graag eens bloggen en mijn favorieten lezen.
De dagen zijn veel te kort.

Lieve groetjes aan allen.

Artemis, in stresstoestand