De feestdagen zijn halverwege, mijn voorraad kaarsjes ook. De pakjes onder de kerstboom liggen nog steeds onaangeroerd te schitteren en worden enkel bepoteld door de poezen. Net dáár wilden ze natuurlijk de eenzijdige strijd aangaan met een te verdelen prooi; een muis (ik heb ze kunnen redden van tussen de kluit van de kerstboom). Hopelijk is de geur van de grote Italiaanse beenham - die ik voor mijn dochters vriendje inpakte - nog niet tot hen doorgedrongen. Enkel de ellenlange snoepteut is er vantussen gehaald. Mijn moeder was de gelukkige. De teut begon met een geeloranje spiegelei en eindigde met een reeks fel gekleurde smoelentrekkers. Dat ze “dolblij” was, is veel gezegd, en ik denk bovendien dat mijn moepie geen zure smoelen meer kan trekken. Haar dement-zijn maakt geen onderscheid meer in emoties, smaken of kleuren. Maar volgende week zal hij verorberd zijn, die ganse teut, gegarandeerd.

En ik, ik wacht en wacht op de ultieme présence van mijn voltallige kroost mét aanhangsels om het grote feest eindelijk aan te vatten. De verse slaatjes, die ik me al meermaals aanschafte (mijn kroost schuift zijn bezoek iedere keer weer wat voor zich uit), zijn derhalve steeds naar de kippen verwezen moeten worden tot hun groot jolijt. Het wordt dit jaar een combinatie van een met sparrennaalden bestrooide kerststal en de top 2006 op Donna.

Het zal één dezer gebeuren, ik voel het. Nog even wachten tot de oudste de cursusnotities met haar medestudenten heeft uitgewisseld om dan in extremis aan het studeren te slaan. Mijn cadeautje moet ze ook nog halen. Eentje voor de ouder wordende huid heb ik haar gedicteerd. Ik laat me verrassen en kijk er danig naar uit. Wedden dat ik straks straal?

Mijn jongste kan ten vroegste morgen vanuit Duisburg komen. Ze moest vandaag nog dringend naar de dierenzaak om sla en hooi voor haar acht tamme huisdiertjes: muisjes die allemaal een naam hebben. JezusMaria!

Binnenkort wordt het hier echt gezellig, al hebben die dochters van me nog niet meegegeven wie er op oudejaar effectief zal aanwezig zijn voor de visfondue waar ik al jaren naar uitkijk. En zie, plots heeft zich ook ander bezoek aangekondigd. De ene wil fonduen in pyjama (die heeft beslist te veel gefeest de laatste dagen), de andere is nog lang niet zeker of ze met haar vrienden Nieuwjaar aan de kust wil vieren.

Ik voel mijn huid slapper worden en het is pas donderdag…

.

Een hevig gekwetter en gefladder rukte me vanmorgen uit mijn slaap. Ik rook meteen onraad. Met rasse schreden snelde ik de trappen af, richting vogelkooi. Ik vond er een absolute chaos in mijn bureel. Het drinkbakje van de vogels, dat aan de buitenkant van de kooi hing, lag nu op de grond. Het tapijt was nat en was bezaaid met vogelzaad en pluimen. De beide dwergpapegaaitjes waren ontsnapt en zochten paniekerig dekking voor Babi, mijn jongste kattin die post had gevat op het uiterste puntje van de kast. Ik zag nog net dat Chanelle, Babi’s eeuwige jachtpartner (vooral als het op muizen aankomt!), de vrouwelijke helft van het duo stevig in haar bek hield en ijlings probeerde te ontsnappen via het kattenluikje, dat ik nog net kon barricaderen.

Ik stond voor een dilemma. Als ik Chanelle achterna ging, bleef Babi alleen met het mannelijke papegaaitje. Trachtte ik echter het mannetje te redden, dan ging het vrouwtje een spoedige dood tegemoet. Shit!

Ik kreeg een zakagendaatje in het oog (verzekeringen Miel Dewals uit Mechelen – weer vijftig euro verdiend), greep het vast en wierp het in Babi’s richting. Zij koos meteen het hazenpad. Ik sloot de deuren naar het bureel af; één papegaaitje was al veilig. Nu het andere nog.

Chanelle was met de vrouwtjesvogel naar de woonkamer gevlucht en had zich onder mijn oude boekenkast verschanst. Ik hoorde enkele hoge noodpiepjes van een vogeltje in doodsangst. Het leefde dus nog. Ik greep de pook van de haard, en schoof die onder de kast om Chanelle uit haar “veilige” plek te verjagen. Dat lukte direct, maar nu koos ze de divan als abri. Dat was moeilijker. Ik klopte meteen met mijn vuisten op de kussenzittingen. Daaruit kon ik alvast opmaken dat er eens zéér dringend moest worden gestofzuigd. Chanelle gaf echter geen krimp; ze bleef waar ze was.

De hardere aanpak dan maar. Ik begon met de divan te schuiven. Dat werkte, want weer stoof Chanelle de living in en koos vervolgens mijn – pas opgetuigde! – kerstboom als veilig oord. Ze verschool zich in de pot, diep weggedoken achter dikke takkenbossen.

Ik hurkte neer om haar ook daar te verjagen, maar nam in al mijn haast twee kerstballen mee. Scherven! Maar die brachten dit keer geen geluk, want mijn poes ging er als de bliksem vandoor, richting bovenverdieping. Ik holde haar direct achterna.

Waardoor het kwam, weet ik niet, maar het vogeltje wist zich te bevrijden uit Chanelle’s greep. Meteen zocht het een onderkomen op de luster in mijn slaapkamer. O wee! Het raam stond open; u raadt het al: de vogel was gaan vliegen. Ik zag hem nog in de ochtendmist verdwijnen richting buren.

Chanelle trachtte nog via de vensterbank de achtervolging in te zetten, maar blijkbaar speelde haar hoogtevrees haar parten. Adieu vogel mijn.

Teneergeslagen toog ik naar mijn bureel, waar nog een exemplaartje vrij rondfladderde. Voorzichtjes opende ik de deur. Meteen kreeg ik het mannetje in het oog; het zat lustig te fluiten op de gordijnroede. Toen ik het benaderde, ging het op zijn kooi zitten, zijn oogjes behoedzaam op mij gericht. Ik nam een poezendekentje (o ironie!) van de stoel, en met een welgemikte gooi ving ik mijn papegaaitje eronder. Gered!

Toen Davy – want zo heet dat moedige knaapje – terug in zijn vertrouwde kooitje zat, plooide ik meteen een ijzerdraadje rond het waterbakje. Losraken door poezeninterventie was niet meer mogelijk. 1-0 voor mij, 0-1 voor de vogeltjes, helaas. Chanelle stond erbij en keek er beteuterd naar.

... of een al te zielig kerstbegin?

Doelbewust vermeed ik de drukke straten van Mechelen om eindelijk mijn eerste kerstaankopen te doen. Een GB heeft uiteindelijk ook een groot assortiment aan artikelen waarmee ik mijn kinderen gelukkig zou maken. Twee in één, ik kon er tevens mijn wekelijkse boodschappen doen.

Ik maakte er tijd voor en bezocht elke gang van dit immense grootwarenhuis, tot de plastic waren toe, en probeerde niet ten prooi te vallen aan de aanlokkelijke onnoodzakelijke verleiders. In mijn enthousiasme kocht ik zelfs een Italiaanse beenham voor het Duitse het vriendje van mijn jongste dochter die dit gebaar enorm zou appreciëren. Het is tenslotte slechts eenmaal kerst per jaar, waar lagen mijn limieten?

Erg tevreden met mijn trouvailles viel me het oponthoud aan de kassa erg mee. Ik had zelfs een hele buit aan bloemkoolbladeren en wortelloof kunnen veroveren dat mensen achteloos achterlieten voor mijn kippen en konijnen. De dieren van mijn neerhof zouden de volgende dagen niets te klagen hebben. 

Toen ik mijn tas van het karrenhaakje haalde bemerkte ik dat mijn portefeuille er niet meer in zat.. De sjaal rond mijn nek voelde plots veel te warm aan en ik ontdeed me van mijn jas om mijn tas volledig te kunnen doorzoeken. Hij was weg, mijn portefeuille, gestolen toen ik achteloos de presentjes voor mijn dierbaren uitzocht. Waarschijnlijk.

Gelukkig zat mijn bankkaart apart zodat ik de rekening kon betalen. Een security agent werd erbij gehaald. Hij zou op zoek gaan naar verdachte individuen. Hij was er goed in, troostte me de kassierster. Ja dug, mijn hoop was toen al weg.

Ik liet mijn adres achter voor het geval dat de dief de grootste inhoud van mijn geldbeurs niet lucratief zou vinden en hem ergens in het pand zou achterlaten. De honderd Euro’s die ik kwijtspeelde waren op dat moment het minste van mijn zorgen.

Teneergeslagen en verdrietig reed ik naar huis en begon plots te huilen toen ik me realiseerde dat het splinternieuwe voorlopige rijbewijs van mijn dochter in mijn portefeuille stak. Ik wilde het er gisteren nog uithalen omdat het niet zou verkreuken en ik het haar vol trots zou kunnen overhandigen. Ze had er speciaal een nieuwe foto voor laten maken. Ze zag er zo naar uit.

Mijn portefeuille lag niet thuis, over mijn aanwinsten was ik niet meer gelukkig.

Het  glaasje wijn dat ik me nadien als troost inschonk, was niet het enige dat me uit de handen glipte in mijn ongelukkig zijn. Ik liet ook nog de onaangebroken fles jenever vallen die ik van bij mijn moeder stiekem meenam voor mijn bezoek met kerst.

Daar stond ik dan, huilend, temidden van een klevende keukenvloer en besefte dat dit mijn eerste kerstverhaal moest zijn. Nu lijkt het wel een straf van hogerhand.

Mijn dochter en ik hebben voorlopig geen rijbewijs.

Ze is niet boos, ik vertelde haar nog niet over de fles jenever die ik van mijn moeder stal.

Ik zag het al aankomen: mijn computer geraakt langzamerhand vol. Hij reageert nauwelijks nog op de bevelen die ik hem geef. Daarom ging ik eens duchtig schoonmaken in mijn fotobestanden (alhoewel het tevergeefse moeite was). Ik stootte daarbij onder andere op twee foto’s van mijn tuin die genomen werden vanuit mijn slaapkamerraam. De ene dateert van 1 maart van dit jaar. Het had toen gesneeuwd, potverdorie. De andere is van 1 juni, slechts drie (!) maanden later, toen de lente - met veel vertraging - eindelijk doorzette.
Deze foto’s laat ik zeker staan. Het zijn mooie herinneringen. Beelden die ik dit jaar weer vergelijken zal met nieuwe.
Keep the memories alive!

Het moet van me af dat ik mijn moeder vandaag het liefst achter de nieuwe thermostaat had geplakt. De oude was totaal geoxydeerd zodat haar gasverwarming dit weekend niet meer wilde aanslaan.

Zij had het slechts af en toe koud, naargelang haar geheugen al dan niet functioneerde. Haar handen voelden nochtans ijskoud aan. Voor hetzelfde geld zou ze zijn doodgevroren zonder dat zij of wij er besef van hadden. Ze wil nu eenmaal niet verzorgd worden, dat is de enige constante in haar kleine leventje.

De chauffagist vertelde me dat hij ooit bij een dementerend vrouwtje werd geroepen omdat ze beweerde dat ze geen warm water meer in huis had. Toen hij bij haar langs ging, hield ze haar hand onder een kraan van 65° en voelde niets. Zou mijn moeder ook geen pijn meer voelen, geen vreugde, geen verdriet?

Ze is vergeten dat ze gisteren heel de dag hier was, dat ze huilde en dat ze me smeekte om wat warmte. Ze is vergeten dat ik er eergisteren, gisteren en vandaag voor haar was. Ze is vergeten dat ze me toesnauwde, dat ze me nooit meer wil zien, dat ze me de hemel in prees.

Ze vergeet dat dagen aanbreken en nachten vallen.

Mijn moeder leeft en beseft het niet meer.

Ik trek mijn pyjama aan en probeer te vergeten.

Zwitserland is een té prachtig land. Onze-Lieve-Heer moet hetzelfde gedacht hebben toen hij uiteindelijk de Zwitsers schiep, zo wordt gezegd. Ze zijn inderdaad even ijzig als de statige Jungfrau.

Het duurde meer dan zes maanden voor ik uiteindelijk het “Schwyzerdütsch” enigermate kon verstaan. Meer dan vier jaar werkte ik er op het Consulaat in Zürich.Ik begon er net na de periode dat Zwitserland besliste om zo’n 350.000 buitenlanders het land uit te wijzen wegens Eigen Volk Eerst. Ik verkeerde er dus in een geprivilegieerde positie en had meer geluk dan de vele gehandicapte autochtonen die ostentatief uit het mondaine straatbeeld van Zürich geband werden. Eén keer per jaar stonden de grootwarenhuizen enkel open voor hen, waarschijnlijk bij wijze van compensatie.

Toen ik in mijn vrije tijd de plaatselijke universiteit ging bezoeken, bemerkte ik er een opmerkelijke advertentie : “Junge behinderte Frau sucht Freundin für ernste Gespräche”.

Ik twijfelde, ik was het dialect nog niet voldoende machtig. Maar toen die advertentie na meer dan een maand nog steeds aan de valven geprikt bleef, besloot ik het bijgevoegde telefoonnummer te noteren. Ik kreeg antwoord van haar echtgenoot die er blijkbaar geen aanstoot aan nam dat ik buitenlandse was en enkel Hoogduits sprak.

We maakten een afspraak en zo kwam ik terecht bij Nina. Ik schrok toen ik haar voor het eerst zag. Ze was volledig verlamd en kon enkel hees praten door middel van een plastic darm die door haar keel stak. De pagina’s van de boeken die ze las werden omgedraaid door het blazen van haar adem.

De machines die aan haar lichaam bevestigd waren, draaiden dag en nacht. Een alarmsysteem verwittigde haar man ervan dat de slijmen uit haar keel moesten verwijderd worden.

Het was een bijzonder enthousiaste vrouw. Ze was mooi, ze had een prachtig sereen gezichtje. Ze vertelde me over haar dromen, over de seksuele relatie die ze had met haar man. Ze was dominant en veeleisend over het leven. Ze fascineerde me mateloos.

Ik bezocht haar vanaf toen elke week. Haar man zei me dat ze uitkeek naar mijn bezoek. Ik luisterde urenlang naar haar verhalen, naar de bekommernissen van haar man en zijn wensen. Naar zijn woede, naar de hare.

Op een bepaald moment vroegen ze me of ik als begeleidster mee wilde gaan met een hele groep gehandicapten voor een reis naar Toscanië. Ik wilde deze reis mee beleven.

Gehandicapten in Zwitserland reizen in een goederentrein. Zij betalen de volle pot van de reis, hun begeleiders betalen niets. Ik heb de logica van deze maatregel nooit begrepen. Mijn verzet leidde nochtans tot niets.

Het was hard werken, sleuren met bedden en invalidestoelen doorheen een prachtig Italiaans landschap. We hebben samen veel meer gelachen dan gehuild. Ik heb nog foto’s van Hendrik die het uitproestte van blijdschap toen zijn rolstoel over kop ging temidden van die steile helling. En ook van Klaus, de andere jonge begeleider waar ik verliefd op werd.

Het was een onvergetelijke reis. Zij waren gelukkig, ik ook.

Bij mijn thuiskomst in Zürich hoorde ik van mijn moeder dat mijn vader tijdens mijn reis zijn eerste hartinfarct kreeg. Hij overleefde het, ik kon mijn mooie verhalen aan hem kwijt, hij was trots op mij en leefde met me mee.

Nina werd harder, haar man eiste me op. Ook voor mij werd deze toestand onhoudbaar; ik heb ze beiden moeten laten gaan, uit mijn leven.

Bloggen brengt soms wat teweeg bij een mens. Het teruggaan in de tijd om een mooie herinnering opnieuw op te roepen.

Plots dacht ik aan dat ene gedicht dat ik ooit kreeg van mijn allereerste liefde.

Hij was mijn adonis, de man waar ik mijn hele leven zou van houden. Hij was achttien, ik was zeventien. Hij wijdde me zowel in de liefde als in de klassieke en de jazzmuziek in. Het waren heerlijke jaren.

Zijn impact is nog steeds voelbaar in mijn leven van vandaag.

We moesten uit elkaar, mijn vader wilde het zo. Ik was weerloos op het moment dat de deur voor hem werd dichtgegooid.

Hij schreef gedichten, hij tekende portretten van de eerste Marokkaanse jongetjes die in Mechelen geboren werden. We dronken koffie bij Mary, ik hoorde enkel hem. De “Verloren Zoon” was ons café  Hij was zo boeiend, zo mooi.

Dat ene gedicht van die joodse dichter dat hij toen voor mij bewerkte en me zo liefdevol schonk, laat me nu plots niet meer los.

Ik weet dat hij het tegenwoordig uiterst druk heeft, dat zijn concertagenda volgeboekt staat in binnen- en buitenland.

Ik zie hem soms nog, we zoeken elkaars ogen en weten.
Nu pas waagde ik het hem een mailtje te sturen om hem te vragen of hij zich de titel van dat mooie gedicht nog kan herinneren.

Misschien antwoordt hij me en wordt mijn nostalgisch verleden gevoed voor het heden en de toekomst. Het kan toch?

Hij neemt het niet zo nauw, die buurman van mij. Sympathieke kerel, daar niet van, altijd goedlachs en hulpbereid. We zijn er steeds voor elkaar. Sinds zijn vrouwtje hem verliet hielp ik hem zijn nieuwe koelkast versjouwen, hij stak het bed van mijn dochter in elkaar, hij leent mijn kruiwagen, ik zijn schop. Zijn zoontjes komen op de trampoline springen en we wisselen elkaar boter en meel uit, voor de pannekoeken.Vroeger kwam hij vaker langs. Er was altijd één of ander herfstblad dat zijn kinderen in extremis moesten plukken voor school en er was steeds een gelegenheid voor een vluchtig praatje. Ik schrok me soms te pletter wanneer hij rond een uur of één op die onhandige manier van hem iets te hard op mijn bureelraam durfde kloppen. Half beschonken kwam hij bedelen voor dat ene sigaretje dat hij toen hoogdringend nodig had. In négligé opende ik de deur op een kiertje, gaf hem er een paar lange Barclays meer mee om de herhaling van het schrikken te vermijden en smeekte hem om me van zijn onverwacht bezoek in de toekomst eerst telefonisch op de hoogte te stellen. Zich van geen enkel kwaad bewust stond hij er de volgende dag met een lekker flesje wijn bij wijze van verontschuldiging.

Hij durfde ook wel eens eieren pikken uit de kippenren voor het ontbijt van zijn kinderen.

Alles kon volgens buurman Pat, daar zijn toch buren voor.

Laatst, toen ik mijn kippetjes Pauline, Poulette en Kim eten bracht (Justine en Jeannine waren net overleden) werd ik echt wel boos. Buurman Pat had er niets beter op gevonden dan zijn keukenafval in mijn kippenhok te gooien. Koffiedik mét filters, uien-, aardappel- en appelsienschillen en notenomhulsels  Tussen al die heerlijkheden vond ik nog een paar plastic zakjes en enkele rekeninguittreksels.

Dit voorval bleek me iets te schuldig. Prompt gaarde ik al die viezigheden bij elkaar en dumpte ze frontaal aan zijn voordeur met bijgaand briefje.

Beste buurman Pat,

Heb je me ooit niet verteld dat je ouders kippetjes houden?

Eigenlijk zou je dan moeten weten dat kippen geen uien, noch aardappel- of sinaasappelschillen lusten. Zulke afval hoort thuis in de GFT-bak.  Het koffiedik kan je onder je Rhodedendrons werpen, daar groeien ze lekker van. De koffiefilters en je puntenaantal van Delhaize kan je bij het oud papier gooien en je plastic zakken kunnen gerust in de afvalzak.

Gelieve dit mijn kippen geen tweede keer te lappen. De kippenren is nog steeds geen stortplaats voor jouw ongewenst vuil.

Nu ben ik echt wel boos,

Kusje,

C.

Ik kreeg de volgende dag weer een fles heerlijke wijn die hij me na twaalven kwam brengen en die hij samen met mij wilde leegdrinken. Ik heb ervoor bedankt, ik stond namelijk weer in négligé. Mijn boosheid milderde zienderogen toen ik zijn onschuldige oogjes zag.

Buurman Pat is intussen hertrouwd, zijn tweede vrouwtje is in blijde verwachting, ze hopen op een meisje. Drie jongens en een heel klein meisje, we zouden het wel leuk vinden.

Ik zie mijn buurman Pat niet vaak meer, hij heeft het druk met verbouwen. De verhuis is voor februari gepland, een nieuw stekje, een nieuwe toekomst.

Vandaag hoorde hij dat ik de Starlet van mijn dochter niet kon starten. Prompt stak hij de straat over. Hij kende de kneepjes om de choke langzaam los te laten. We omhelsden elkaar, we zouden nog een feestje bouwen tussen Kerst en Nieuw, zijn scampi's in anijs wil en zal hij voor ons prepareren.

Ik wil eigenlijk niet dat buurman Pat elders gaat wonen, we hadden het net zo goed met elkaar. Wie weet welke chagrijnige mensen nu mijn overburen worden.

Rituelen heb ik niet, behalve dan die van ‘s morgens. My bed is my castle zolang ik het niet hoef te verlaten na een quasi slapeloze en pijnlijke nacht. De dure ergonomische matras die me een aantal jaren geleden stukken van mensen kostte, geeft geen soelaas meer. Met veel gekreun worstel ik me het bed uit. De rugdokter leerde me tien jaar geleden, na mijn hernia-operatie, dat je eerst op je zij moet gaan liggen, om vervolgens je benen op de grond te plaatsen en dan pas je bovenlijf op te lichten. Na de pijnlijke nachten van de laatste maanden heb ik daar zelfs al moeite mee. Ik blijf zo lang mogelijk op om het slapengaan uit te stellen. De enige comfortabele stoel in huis is mijn bureelstoel. Daar heb ik echt een koopje aan gedaan in de solden van drie jaar terug. Hij buigt met je lichaam mee en is op de koop toe verstelbaar in de hoogte. ‘s Zomer sleur ik hem zelfs mee tot op het terras.

Eenmaal uit bed rek ik me in de hoop mijn rug weer zijn normale shape te geven. Deze ceremonie gaat gepaard met steeds dezelfde jammerende kreetjes. Ook de eerste traptreden blijven de moeilijkste. Minstens één keer per week kom ik op de weg naar de keuken een door mijn poezen ostentatief neergevleide dode muis tegen. Ik weet dat ze daar alvast nog een uurtje zal moeten blijven liggen voor ik ze met haar staart de deur kan uitzwieren. Bukken? Neen, dat kan mijn rug het eerste uur na de nacht niet aan. En ja, de zes hongerige poezen krijgen eten, vooralsnog korrels die ik -al staande - boven de lege kommetjes uitzaai. De missers liggen verspreid over de bijkeuken; een uurtje later kan ik de stofzuiger weer gebruiken.

Het koffiezetten gaat relatief makkelijk maar toch nog steeds gekromd. Ik vergeet best het koffielepeltje niet dat de melk en de suiker moet roeren voor ik me heel onbehouwen laat neerzakken in mijn ontbijtstoel waar ik het rugkussentje, naargelang mijn pijnlijke rugdelen van de dag, moet bijstellen.

De laatste maanden helpen deze rituelen zelfs niet meer. Wat hunker ik naar de tijd dat mijn rug rodeerde na dat uurtje morgenritueel.

De pijn zeurt nu ook al overdag. Hij deint uit naar mijn benen. Mijn beide kleine teentjes ontvangen reeds de signalen van een nakend nieuw onheil.

Een tweede hernia-operatie? De eerste kwam er na een val op het beton tijdens een tennispartijtje. Ik wilde die bewuste bal in elk geval terugkaatsen. Het heeft me mijn rug gekost.

Mijn kostbare rug die nog zoveel te dragen heeft.

En straks? In de tuin? Geen kruiwagens meer?

Vertel dat een ander!

Het massagetoestel dat ik vorige week bij Aldi kocht vibreert, trilt, masseert, maakt veel lawaai maar bracht tot nog toe geen enkele verlichting.

Je ziet ze bijna dagelijks op de buis, verder is van haar weinig geweten. Sigrid is mooi door haar bescheidenheid. Vandaag stond er een lang interview met haar in DS

Ik wilde hier graag enkele passages uit citeren

“Er zijn maar drie thema’s: liefde, dood en macht. Macht zie ik als surrogaat voor liefde en dood” Het tiert welig, op alle niveaus.”

“De liefde, dat is het allerbelangrijkste. Niet echt in woorden uit te drukken, en niet te faken, want liefde veronderstelt totale overgave”

“Er is geen enkele bron van geluk dan je eigen hart. Als je het daar niet vindt, vind je het nergens”

“Loslaten vergt meer liefde dan krampachtig vasthouden – wat trouwens nooit een goed idee is. Iemand per se bij jou willen houden, desnoods ongelukkig, om te hébben, dat is geen liefde, dat is onzekerheid en angst.  Angst om alleen achter te blijven. Meer eigenliefde dan liefde voor de ander”

“Je kunt niemand dwingen om van jou te houden. Als hij weggaat, dan gaat hij weg. Maar dat zou niks veranderen aan mijn liefde. Mijn vader is dood, mijn ongeboren dochtertje ook, maar ik zal altijd van hen blijven houden”.

“Maar het is niet omdat er een nieuwe liefde in mijn leven is, dat de oude ophoudt. Een van mijn kinderen vroeg me dat eens: als je nu een kind hebt en er komt er een bij, hoe zit dat dan met graag zien? Alsof de liefde een taart zou zijn, waarvan de stukken kleiner worden naarmate er meer mensen bijkomen.  Ik heb hem uitgelegd dat liefde ondeelbaar is, altijd”

Leven jullie als een echt samengesteld gezin?

“Wij leven een zwerversbestaan, maar dat vind ik wel passend.  We zijn in dit leven toch allemaal zwervers die dolen en dwalen. En de samenstelling verschilt van plek tot plek. Maar de hele groep is bijna nooit samen, die is gewoon te groot. Ach, praktische regelingen zijn niet belangrijk. De liefde is het enige wat telt”

U lijkt zowaar iemand die het leven leuk vindt.

“Natuurlijk. Het leven is een cadeau.  Wie dat niet vindt, moet eruit stappen. Je moet er zoveel mogelijk van genieten en er het beste van maken. Niet altijd verder kijken dan je neus lang is, maar opgaan in het moment. Want we kunnen allemaal vandaag nog onder een bus lopen. En natuurlijk moet je proberen keuzes te maken waar niet alleen jijzelf, maar ook anderen beter van worden, en moet je proberen troost te bieden. Als iedereen dat zou doen, zou het al een stuk aangenamer zijn op deze wereld”

Mooi dat mensen zulke levenswijsheden onder woorden kunnen brengen

Eigenaardig dat iemand gedurende drie en een halve maand op reis kan gaan, al zij het nog op bedevaart, zonder zelfs maar één keertje aan het thuisfront te denken.  “Staat mijn huis er nog, zijn mijn moto of auto niet gestolen?  Heeft er niemand ingebroken?  Heeft het lek op zolder al grotere afmetingen aangenomen? Of gewoonweg, is alles oké?”

Gedurende al die tijd heeft mijn buurman, op wiens woning ik pas, me geen enkele keer gecontacteerd.

Bloggen doet hij wel.  Hij rapporteert op zijn webstekje bijna dagelijks minutieus hoeveel kilometer hij tot nog toe aflegde op weg naar Compestella.  In detail legt hij uit wat hij dagelijks eet, welke zijner tenen het pijnlijkst aanvoelen, dat hij zijn was heeft gedaan, dat zijn rugzak scheurde, welke mensen hij onderweg ontmoet en hoe hij door compleet onbekenden aan tafel uitgenodigd wordt voor een copieuze maaltijd. Zijn wedloop naar stempels, medailles. Het hoort waarschijnlijk allemaal bij het boete doen.

Het doet me denken aan het verhaal van Heleen Van Royen in haar boek “De Onstsnapping” waarin ze haar familie verlaat en zich op geen enkel moment afvraagt hoe haar kinderen het stellen.

Ik heb er moeite mee en betrap er mezelf op dat ik navenant onverschillig begin te reageren.

Zijn planten krijgen nog wel water maar de afgevallen bladeren van de ficus raap ik niet meer op. Bij hevige regenval ledig ik de volle emmer op zolder, niet meer dan twee maal daags, ik neem geen verantwoordelijkheid voor wat 's nachts gebeurt.
De buurman die zijn brievenbus ledigt, ontving twee aangetekende zendingen en berichtte hem daarover.  Er werd hem mailsgewijs geadviseerd die te gaan halen bij de post. Alsof hij niet weet dat dit niet kan zonder legimitatiebewijs?

Ik maak me nu geen zorgen meer, mijn reizende buurman heeft er blijkbaar ook geen moeite mee.

Hoe zou hij denken?  Ik waag het erop, fuck het lek op zolder, fuck de garagepoort die al lang niet meer sluit, fuck het feit dat er kan worden ingebroken… IK ben op bedevaart!

Welgeteld één jaar, zes maanden en zesentwintig dagen staat hij hier nu op de oprit. Ik heb het over de felrode Toyota Starlet die mijn dochter verleden jaar voor haar verjaardag kreeg.  Tweedehandser kan hij al niet zijn met zijn zeventien gepasseerde dienstjaren.

Ik kocht hem voor een schappelijke prijs bij de plaatselijke Toyotadealer.  Een dame ruilde hem daar met veel tegenzin in voor de nieuwe Yaris. Ze had hem al die jaren heel goed verzorgd.  De carrosserie is (was) even intact als de toenmalige motor en zijn interieur vertoont nog steeds geen enkel mankementje.

Het was in geen geval mijn idee om dat karretje aan te kopen. Zolang mijn dochterlief de behoefte niet had om aan zelfstandig vervoer te denken, was ik meer dan blij en op geen enkel moment porde ik haar aan om eindelijk het theoretisch examen af te leggen.  Ik zal immers een overdreven bemoederende moeder blijven en steeds de wijze woorden van mijn grootmoeder in gedachten houden: “Als je niet kan zwemmen, kan je ook niet verdrinken”!

Volkomen belachelijk, voor mij nu niet.

Trouwens, ik verloor mijn broer toen hij pas achttien was, in een auto-ongeval. Ik was erbij toen het gebeurde. Hij was op slag dood terwijl ik ongedeerd bleef. Een ervaring die je nooit meer vergeet in je verdere leven..

Een goede vriend vond nochtans dat ik haar moest aanmoedigen om eindelijk de stap te zetten.  Het leven zou voor mij en haar veel eenvoudiger worden.  Ik zou haar niet meer her en der naar vriend of vriendin moeten brengen op elk moment van de dag en zij zou een dosis zelfvertrouwen winnen.  Natuurlijk had hij gelijk. Wie durfde me zoiets in de kop te prenten?

Deze zomer, ik was er al bang voor, slaagde mijn dochter al bij de eerste poging voor het theoretisch rijexamen.  Gesterkt door dit positief resultaat, nam ze nadien twintig praktijklessen. Aanstaande zaterdag - ik hoop nog steeds dat het niet zal lukken - zal ze haar voorlopig rijbewijs halen.

Met heel veel tegenzin, en op haar voortdurend aandringen, heb ik eindelijk de autopapieren in orde gemaakt en een nummerplaat aangevraagd.

Ik troost me nog steeds met de gedachte dat de wagen eerst nog duchtig moet gewassen worden en dat het nog een aantal weken zal duren vooraleer zij die taak op zich zal nemen.

Ik hoop dat de autobatterijen intussen meer dan plat zijn door een aantal seizoenen stil te staan, en dat mijn dochter nog een hele tijd zal moeten wennen aan de afwezigheid van de vijfde versnelling (die op de wagen van de rijschool wél zit) en dat ze nog veel tijd zal moeten besteden aan de aanpassing van een niet-servostuur.

Misschien is het dan alweer lente 2007 en krijg ik nog wat extra tijd om me erop voor te bereiden dat ik mijn dochter los moet laten.

Ze past er nochtans in, in dat sympathieke wagentje, dat ik in het afgelopen jaar meermaals aan een geïnteresseerde had kunnen verkopen.

Ik hoop dat ze heel voorzichtig  is en rekening houdt met de gevoelens van haar moeder.

Slapeloze nachten, ijsberen, tot ze ongedeerd weer thuis is. Ik zie het al zo voor me.

Ik vraag me af of het voor andere moeders ook zo moeilijk is te begrijpen dat dochters zelfstandig willen zijn.

Waarom er niet eens een gezellig muziekavondje van maken, dacht ik, nu ik voor Mencks plezier toch mijn tien all time muziekfavorieten wil uitzoeken?
Hierbij komen de honderden platen, die ik in the good old days van Napster downloadde, goed van pas.  Waren dat gouden tijden, man!  
Gratis muziek voor iedereen. Wat je maar kon bedenken, het stond er allemaal op. 
Tegen het midden van de maand vlogen we meestal al op smalband omdat die twee dochters van mij hun lijstjes ook wilden vervolledigen. Daarbij kwam nog dat we natuurlijk altijd vergaten de uploadfunctie te desactiveren, zodat iedereen van ons kon komen stelen. Mijn oudste downloadde zelfs hele CD's terwijl ik er geen weet van had. 
Op een bepaald moment kregen de muziekdieven, zoals wij dus, dreigbrieven in de mail omdat we zogezegd illegaal bezig waren. Ik was me van geen kwaad bewust.  We zijn er dan maar mee gestopt. Jammer. We hebben intussen genoeg muziek die ik ooit eens op CD wil branden.
Heerlijk om dit stukje te schrijven terwijl ik één voor één mijn favoriete stukjes kan beluisteren.
Fleetwood Mac is er zo eentje.  Dit filmpje moest ik van YouTube halen, mijn Napster-versie is nochtans veel zuiverder.

Mijn afgewerkte volière staat al enkele weken te schitteren in de najaarszon maar het idee om er ook nog eens vogeltjes in op te sluiten, leek me een onoverkomelijke gewetensdrempel.

Johnny, mijn buurman, die zelf vogeltjes kweekt, overtuigde me om mee te gaan naar een vogelbeurs.  De constructie van mijn volière had hij voorheen al volmondig en enthousiast goedgekeurd mits het voorzien van enkele bijkomende stokjes in het hoogste gedeelte van de nok, de slaapstek. 

Rond negenen arriveerden we op de vogelmarkt van Aarschot . De grootste ruiltransacties hadden zich duidelijk al verwezenlijkt want tientallen bevredigde liefhebbers, gepakt met volle minikooitjes, kwamen ons reeds tegemoet op de enorme parking. 

Johnny vertelde me dat België erg gegeerd is in de vogelwereld. Het aanwezige publiek was inderdaad internationaal.  Ik hoorde Italiaanse, Engelse en Duitse bezoekers hevig discussiëren over hun wederzijdse hobby.

Er hing een gezellige sfeer op de buitenkoeren van het oude schooltje en het kopen en verkopen van vogels moet blijkbaar ook gepaard gaan met het savoureren van een stevige pint bij het krieken van de morgen.

Johnny loodste me door de smalle gangen tussen honderden standjes. Doelbewust negeerde hij de zelfstandige handelaars die je herkent aan hun uniforme houten opfokdozen.

Hij keurde nauwgezet veer, poot en het al dan niet vliegend enthousiasme van de tentoongestelde diertjes. Minutenlang analyseerde hij het gedrag van een distelvink, of ie wel degelijk zijn beide pootjes evenwichtig neerzette op het neptakje.

Ik leerde dat zebravinken aan een soort nestbolie lijden en er dus psychisch niet voor terugdeinzen om de kant-en-klare nestjes van de sijsjes tot vulgair vulsel te herleiden.

Na de tweede rondgang beslisten we voor de aankoop van een koppeltje prachtige bronskleurige kanaries. Johnny koos er de levendigste uit.  Er werd in hun achterste geblazen om hun geslacht te determineren - wat een piepkleine seksestreepjes!  Aan een andere stand kocht ik een koppeltje groengele sijsjes dat volgens mijn begeleider vriendschap zou sluiten  met het koppeltje kanariepietjes.

We kochten slechts één vrouwelijk kwarteltje, de mannetjes keurde Johnny namelijk resoluut af.

Welgezind over mijn prijsbewuste kwaliteitsaankopen stond ik te popelen om de aanwinst ter kooie te laten. Voor mij het spannendste gedeelte van het hele gebeuren.

De vier vogeltjes vlogen vrolijk naar de top van de volière. Een halfuurtje later kon ik al meegenieten van hun uitgebreide badsessie,waarna ze zich schommelend droog zwierden op de wiebelende twijgjes van de hanghortensia.

In de namiddag kwam Johnny me verrassen met een mannelijk kwarteltje waarvoor hij speciaal naar Leuven was gereden.

Over hun geluk ben ik nog niet zeker, ze ijsberen voortdurend van het ene muurtje naar het andere en mijden elkaar als de pest. Daarover zal ik Johnny nog raad moeten vragen.

Mijn aviarium is bevolkt met heerlijke wezentjes.  Ze bezorgen me onnoemelijk veel vreugde en pretoogjes. Dat geldt helaas ook voor mijn zeskoppige poezenfamilie.

Toegegeven, hij was vervelend de laatste tijd.  Vanaf het moment dat ik Whousley, alias Mariah Carey in huis haalde, was hij stikjaloers en plaste tegen elk verworven goed dat hij in zijn gaan en komen tegenkwam.

Trol, mijn tweede oudste kater, was onuitstaanbaar geworden.  Ik liet hem daarom ook meer buiten dan me lief was en wilde hem op die manier leren dat ook katten zich dienen te gedragen tegenover broers en zussen van een verschillend nest.

Hij bleef toen enkele dagen weg en op die zekere morgen vond ik hem huilend aan de achterdeur, bloedend uit zijn linkeroor.

De buurvrouw van nummer éénendertig had hem aan de gemeente aangegeven als zwerfkat die dringend gecastreerd moest worden.

Blijkbaar had een bepaald gedeelte van de gemeente een briefje in de bus gekregen dat zwerfkatten opgespoord moesten worden.

(Mijn ondervraging in de omliggende straten bewees later het tegendeel)

De dierenarts in dienst van de gemeente, had hem in een kooi gevangen, geopereerd en nadien weer gedumpt op de plaats waar ze hem gevonden had. In plaats van de gebruikelijke kleine driehoeksinsnijding had die beul van een vrouwmens Trols oor tot meer dan drie vierde geamputeerd.

Mijn dierenarts die hier nota bene meermaals aan huis kwam voor de verzorging van mijn katten.  Ze had zelfs Trols ziekenboekje opgesteld.

Wanneer aan de mijnen onrecht wordt aangedaan, kan ik furieus worden.

De gemeente heb ik aangeschreven tot bij de burgemeester toe, Gaia heb ik ingeschakeld. 

(Die hebben trouwens heel goed gereageerd en het gebeuren nog eens extra aangekaart).

De bewuste dierenarts heeft een verwittiging gekregen, dat is alles wat ik uit de bus kon halen.

Intussen is mijn Trolleke voor het leven verminkt.  Hij kan nog steeds niet verdragen dat zijn oor of buik worden geaaid en heeft van die geweldadigheid een serieus trauma overgehouden.

Ik koester hem intussen wat meer dan zijn broer en zussen.

Via onze plaatselijke televisiezender ROB leerde ik de vogelspecialist Luc De Meersman kennen.

Tegen vergoeding van zijn verplaatsingsonkosten was hij bereid om particulieren aan huis te bezoeken en hen in te wijden in de verschillende vogelgezangen.

Dit aanbod interesseerde me en afgelopen zomer nodigde ik Luc uit in mijn tuin.

Het was gezellig praten met hem tot plots de voordeurbel rinkelde.

Een mevrouw vroeg naar de vogelkenner.  Ik liet haar binnen en ze stelde zich voor als redactrice van De Morgen. Ze zou een interview afnemen van de Meersman en mezelf.

Ik was er niet gelukkig om vermits ze zich vooraf niet had aangekondigd maar ik bleef vriendelijk, ook wanneer zich enkele minuten later een fotograaf van dezelfde krant aanbood.

Tegen mijn zin maar vermits ze aandrongen, poseerde ik mee op de foto.

Het interview zou enkele dagen later in de krant verschijnen.

Toen ik het artikel twee dagen later las, zag ik tot mijn grote ontsteltenis dat niet mijn foto maar die van een andere vrouw onder het interview stond met daaronder mijn naam.  Die foto was beslist niet in mijn tuin genomen.

Ik belde onmiddellijk De Meersman en hij vertelde me wat er was gebeurd:

door een verkeerde manipulatie van zijn apparaat waren de foto’s die de fotograaf van ons nam, mislukt. In paniek voor de nakende deadline reed hij naar Luc en nam een nieuwe opname van de Heer en Mevrouw De Meersman, in hun tuin.

In mijn grootste boosheid belde ik onmiddellijk De Morgen op, deed mijn beklag en vroeg om uitdrukkelijke rechtzetting in de krant van de volgende dag.

Dit werd mij pertinent beloofd.

Die rechtzetting is er nooit gekomen ondanks mijn veelvuldige mails.

Onderstaande mail ontving ik van de fotograaf:

Beste,

Bij deze bied ik onze excuses aan voor de gemaakte vergissing in de krant van 8 juli.

Hoewel dit geen afbreuk doet aan de ernst van de zaak, is de fout een spijtig gevolg van een opeenstapeling van blunders.

Ten eerste sla ik zelf een mea culpa; ik wiste in mijn haast de geheugenkaart van mijn fototoestel, zonder eerst de bestanden te hebben gekopiëerd.  Erg dom, en uiteraard onomkeerbaar.

Daarom diende een nieuwe foto van mr. De Meersman gemaakt te worden, liefst met opnieuw uzelf in beeld.  Door tijdsgebrek van de heer de Meersman (en onze nakende deadline), was het niet mogelijk om nog tot bij u te komen. Daarom opteerden wij voor een foto van mr. De Meersman, plus wat publiek, om het item te verduidelijken. In casu werd dat publiek de bereidwillige echtgenote van mr. De Meersman. Bedoeling was echter wel om in het onderschrift duidelijk te maken dat de vrouw op de foto NIET uzelf was, maar iemand anders. De foto zou dan fungeren als een algemeen beeld van de aktiviteit van mr. De Meersman, ter illustratie bij de repro. Er zat ook niets anders op.

Helaas, als het fout kan gaan, dan doet het dat meestal ook. De eindredactie was niet op de hoogte gesteld van de vergissing, en nam daardoor gewoon de namen uit het artikel over voor het onderschrift. Met de gekende gevolgen.

Nogmaals bied ik u hierbij onze excuses aan, en hoop op begrip van uw kant.

met vriendelijke groet,

Thomas Vanhaute

Fotograaf DM

Dat noemt zich dan een kwaliteitskrant!

Zaterdagavond, Ik ben alleen en wil de uitdaging van Philou wel eens aangaan als die tenminste eenmalig blijft.


"Sinds zijn twaalfde was Philou bezeten van avonturenfilms. Hij kreeg er nooit genoeg van.  Jurassic Park, King Kong, E.T., Star Wars,  het werd zijn passie.  Hij bekeek ze opnieuw en opnieuw, verdiepte zich in de geschiedenis van de brontosaurus en verzamelde hem in een vitrinekastje dat zijn ouders hem voor zijn verjaardag kochten.

Philou groeide op tot een knappe twintiger. 

Als enig kind kreeg hij alles wat zijn hartje maar verlangen kon.

Hij had nochtans één groot geheim dat hij voor iedereen verdoken hield.  Onder zijn linker tepel groeide namelijk een ontiegelijk grote steenpuist.

Zonder dat zijn ouders het vermoedden, was hij reeds meermaals in de kruipkelder van zijn ouderlijk huis gedoken en was dat lelijk gedrocht met een kaasboor te lijf gegaan. Het deed pijn maar het wilde niet weg.

Niets mocht helpen, hij was voor eeuwig gedoemd. Hij werd er langzaam zwakzinnig van.

Tijdens de kroegentocht van verleden jaar oktober leerde Philou Elfje kennen.

Ze was nog veel mooier dan een madelief, het was wederzijdse liefde.

Elfje droeg steeds diezelfde ketting om haar nek. Er hing een hangertje aan, een scheepsanker, een talisman, een geluksbrenger, enkel hij kende háár geheim.

Philou zocht allerlei uitvluchten om zijn bovenlijf niet aan Elfje te moeten blootstellen maar toen zijn vriendinnetje meermaals aandrong om eindelijk zijn stoere borst te mogen zien, besliste hij voor de beëindiging van hun korte relatie.

Hij was er kapot van en verzocht zijn ouders meermaals om euthanasie, hetgeen zij pertinent weigerden.  Zelfs nu ze op de hoogte waren van zijn huidprobleem.

Elfje wilde haar Philou nooit meer kwijt en op die bewuste avond besloot ze in te breken in de videotheek in de Tolpootstraat in Leuven waar Philou de laatste hand legde aan de inventaris van het voorbije jaar.

Het inbrekersgerief had ze van haar vriendin mogen lenen. Die had daags voordien nog het meikevertje van Paramarenko kunnen stelen uit het streng bewaakte museum in Gent.

Door het gordijnloze venster kon ze zien hoe verdrietig hij was.

Ze aanschouwde hoe hij zijn T-shirt omhoog trok, hevig begon te krabben aan dat afschuwelijke ding onder zijn borst en snikte toen hij de foto van zijn geliefde kuste.

Niets kon Elfje nog beletten, ze voelde zoveel liefde voor haar Philouke.

Plots stond ze voor hem en kuste hem hartstochtelijk.

Hij vertelde haar over zijn geheim.

Ze troostte hem en samen beleefden ze de meest onstuimige nacht.

Philou beloofde haar om samen naar de huidspecialist te gaan.

Die stelde een ijzertekort vast. Philou had al die tijd te weinig vitaminen tot zich genomen en te veel junkfood gegeten tijdens het film kijken.

De remedie van de arts was duidelijk, het eten van twee sneetjes zevengranenbrood per dag zou die verdomde puist doen rijpen.

Toen Elfje gisteren wat langer dan normaal "aaitje aaitje" deed over de borst van haar lieveling, barstte de puist plots open.

Ze leefden nog lang en gelukkig, namen twee poezen in huis en beslisten bijna om samen een gezinnetje te stichten".