Eigenlijk wilde ik dit jaar niet op reis, de zomer van 2003 indachtig. Hij zou zich kunnen herhalen terwijl we de toerist uithingen in één of ander Duits georiënteerd vijfsterrenhotel waar je sowieso vandaan moest komen met een dikke buik vol ergernis.

Mijn dochters overhaalden me andermaal; hotel Los Ramblas – hartje Barcelona – was het resultaat. Een alternatief voor de zonneklopperij die we gewend waren. Eén weekje maar. Hét ideale moment voor cultuur, daar hadden die pas volwassen grietjes wel zin in.

En ik, die enkel de tuinperikelen nog als een ideale vakantie zag, moest mee, zij het enkel maar om het gelag van hun toekomstige consumpties te betalen.

Om ietwat voorbereid voor de dag te komen met zulk een mooie dochters leek het me logisch om mijn haardos tenminste een fatsoenlijke coupe te geven. De derde dag voor het geprogrammeerd vertrek, zocht ik de kapper op. Ik ga er al sinds het kapsalon zijn deuren opende, trouw aan zoveel verschillende nieuwelingen die ik graag carte blanche geef. Zij weten immers steeds beter hoe ze me frivoler kunnen maken – jonger, wilder.

Welgezind en tevreden kwam ik thuis. Herboren in een nieuwe jeugd, naïef concurrerend met het jonge nageslacht waar ik zo trots op ben.

Dat gevoel van welbehagen duurde helaas niet lang. Mijn hele hoofd begon plotseling hevig te jeuken. Ik voelde overal beestjes in mijn wild grijzende haren. Het kon niet zijn dat ik luizen had!

Luizen waren het, indeed. Morgen zou ik baas van het kapsalon bellen en intussen de stinkende en vervallen anti-luisproducten,die ik mijn dochters toediende in hun kindertijd, in mijn haardos smeren. Ik zou hem preventief bellen om potentiële nieuwe slachtoffers te vermijden, slachtoffers die ik nooit zou leren kennen.

Baas Kapsalon stelde zich de volgende morgen aardig defensief op. Hij had het over incubatietijd en zo. Zijn zorg ging veeleer uit naar de nalatigheid van zijn personeel. Zij hadden namelijk moeten zien dat ik luizen had, bij het wassen, bij het knippen, bij het föhnen van mijn haar. Hij dacht al langer na over het desinfecteren van zijn borstels na gebruik. Invoeren zou hij het; nu zeker.

De vakanties gingen voorbij; de zijne, de mijne. De luizen van weleer kriebelden niet meer, ze zaten nog slechts in mijn hoofd.

En toch: ik wilde gerechtigheid. Ik had geen luizen voor ik naar de kapper ging.

Bijna twee maanden zijn nu verstreken. Het voorval bleef me hoog zitten. Ik belde Baas Kapsalon nogmaals om wat begrip. Zo had ik een vroegere zaak ook eens gewonnen, heel alleen voor de rechter. Ik had toen ook gelijk.

In mijn rechtvaardige droom zag ik een vol kapsalon waar ik mijn waarheid zou verkondigen. Mijn speech zou gericht zijn aan alle wachtende langharigen en degenen die reeds voor de spiegels zaten. “Er zitten luizen in dit kapsalon, je zou ze ook wel eens kunnen krijgen, net als ik. Geen enkele tegemoetkoming heb ik gekregen, geen begrip!”

Ik zag ze daarop allemaal vluchten als in een sciencefictionfilm met spinnen.

Baas Kapsalon belde me de dag nadien. Wassen, knippen, kleuren en föhnen krijg ik als compensatie voor mijn leed, voor zijn commercieel goed. Ik had het me anders voorgesteld; geld terug en er nooit meer hoeven weer te keren. Een kleuring…Al die verloren uren en dat gepruts aan mijn haar. Brrr… Al de boze blikken ook, of mijn droom werkelijkheid ging worden.

Zal ik de vraag kunnen onderdrukken of ze wel goed gekeken hebben of ik luizen heb?

Maar het zij zo. Ik zal me laten wassen, kleuren, knippen en föhnen. En ik zal niet verpinken.

Omwille van de eerlijkheid.

De tijd dat ik me zorgen maakte over het oordeel van anderen is definitief voorbij, zolang het om onbenullige uiterlijkheden gaat tenminste. 

Met weinig schroom durf ik nu in de vuilbakken van de afdeling groenten van de grootwarenhuizen graaien om met hele bossen wortelgroen en bloemkoolbladeren huiswaarts te keren. Dat doe ik al geruime tijd voor het welzijn van zowel mijn kippetjes als konijntjes. Ze vragen zich wellicht af hoe ik steeds weer zoveel GFT-materiaal kan afleveren.

Zo deins ik ook niet meer terug voor een sightseeing tour langs het grof huisvuil.

De vorige keer had ik trouwens veel geluk. Een buurman wat verderop had een houten tuinschommel afgebroken en wilde daarvan blijkbaar vijf grote houten palen kwijt via de straatkant. Gewapend met 6 eitjes ben ik er prompt gaan aanbellen met de vraag of meneer zijn schommelrestanten nog nodig had. Hij was blij met de eitjes, ik nog veel gelukkiger met mijn schaduwterras vervaardigd uit diezelfde palen, die nu smetloos en in vol ornaat staan te wachten op klimplanten in het najaar.

Vandaag was het weer zover: ophaaldag. Ik wist het niet eens, en had daardoor mijn eigen huisvuil niet eens klaar gezet. Maar op weg naar het dorp ontwaarde ik waarachtig een schommelstoel! In mijn jongere jaren had ik een vriend eens verrast met zulk een gezellig meubel. Het was het enige stuk dat bij hem in de living stond – buiten een grote parapluantenne. Alle overige plekken waren immers ingenomen door platen en cd’s. Ik vond dat daar enkel nog een schommelstoel ontbrak om zacht wiegend naar die prachtige variëteit aan muziek te kunnen luisteren.

Hij was er erg blij mee; ik ook.

Sinds vandaag ben ik dus eveneens de gelukkige bezitster van een eigen rocking chair. Hij wiebelt zowaar nog prima. De zitting is dan misschien wel wat plat, maar de vering bleef intact. De stoel even afkrabben, een laagje buitenverf erover en binnenkort zal hij ergens in een hoekje van de tuin schommelen. Al zij het maar als een nieuw geliefkoosd plekje voor één van mijn zes poezen. Dienst doen zal hij!

De schommelstoel was echter niet mijn enige buit vandaag. Op weg naar huis vond ik nog een nepkerstkrans in zijn originele verpakking, een splinternieuwe metaalkleurige hor die precies op mijn venster past, 6 onbeschadigde kadertjes waarvan eentje in acajouhout, 2 terracotta bloempotjes en een felgekleurde groeimeter voor kinderen. Mijn vriendin en haar kleinzoontje zullen met het laatste item in de wolken zijn.

Toen de bewoner van het laatste huis in de gaten kreeg hoe ik met belangstelling naar zijn rommel keek, hield ik de reproductie van Renoir op die ik aan het bewonderen was. Hij gaf me een wuivend teken. Ik begreep het als: “Neem het maar allemaal mee”.

Of ze me als schooister kennen in de buurt? Ik weet het niet. Misschien de naaste buren wel, want bij hen haalde ik een aantal jaar geleden de volledige Alpha encyclopedie op, evenals een prachtige lessenaar uit de jaren ‘60 en een greenhouten bureeltje waarvan ik één lade in het midden van de straat liet vallen. Ze kwamen net thuis toen ik de hele zooi aan het verslepen was.

Mijn dochter woont al een tijd bij haar vriend. Het bureeltje heeft bij hen al jaren dienst gedaan en het staat er tot op de dag van vandaag nog.

Of ik verlegen ben om het ophalen van andermans rommel? Nee, zo voel ik het niet, en al zeker niet zolang ik er ook andere mensen kan gelukkig mee maken. Zelfs al is het maar voor eventjes…

Mijn eerste herinnering gaat terug naar de leeftijd van amper twee jaar.
Ik wist toen nog niet dat het als peuter verboden was enkele honderden meters verwijderd van de strandstoel van je moeder, frikadellen te kneden bij vloed.
Lekker was het daar. Geen mens te zien. De combinatie van water en zand was ideaal om de allermooiste balletjes te vormen. Woelen in de aarde; ik denk dat mijn aardsheid en natuurgevoel daar zijn ontstaan.
Tot ik in de verte een komische stoet zag naderen.
Een dikke politieagent op kop, met daarachter de snelle slanke benen van mijn moeder, gevolgd door een ellenlange sliert van kinderen.
Ik was me van geen kwaad bewust, ook nu nog niet.
Mijn moeder gooide haar "blokken" - later begreep ik dat het om orthopedische schoenen ging - in zee. Ik weet nog steeds niet of ze deze komische reactie uit blijdschap of uit boosheid wilde uiten. Het zal wel de moederlijke boos-blijheid zijn geweest die ik later toepaste op mijn eigen kinderen. Want het kneden moest ik ogenblikkelijk staken en ik werd meegesleurd en vervelend gekust.
Het ergste vond ik dat die sliert kinderen nadien een "Van Nelle"-snoepje mochten afhalen in ons appartement. Je kent ze wel: die piepkleine, pastelkleurige bolletjes in doorzichtige papiertjes. Snoepjes waarop je nauwelijks kon bijten maar heel lang op kon zuigen. Hoe ze die aan de lopende band konden produceren, is me nog steeds onduidelijk.
Ik kreeg mijn favoriete paarse snoepje niet omdat ik in de ogen van mijn moeder erg stout was geweest.

Wat ik later ook nooit heb begrepen, was de decadente houding van sommige ouders. Het stak mijn ogen uit dat sommige kinderen op een autootje mochten rijden terwijl ze geen tijd hadden om te genieten van een driebollig ijsje in de hand.
Wij mochten vroeger kiezen: of een ijsje of een ritje op de dijk.

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!