Ik ben ervan overtuigd dat iedereen geboren wordt met een bepaalde gave en dat we in ons leven de mensen, de gebeurtenissen tegenkomen waardoor onze gaven kunnen groeien, ontwikkelen of waar we ze kunnen gebruiken. Of het nu gaat over welk werk je doet, hoe je in het leven staat of wat je probeert te geven aan de mensen, dat speelt geen rol. Waarschijnlijk zijn er veel mensen die niet bewust zijn van hun gave, of die er toch niet bij stilstaan. Voor een kunstschilder is het waarschijnlijk zeer evident om met een penseeltrek net die juiste gelaatsuitdrukking weer te geven, voor een dichter is het normaal om te werken met rijmende woorden...., ik kan nog geen ei tekenen maar ik vind het wel evident om verbanden te leggen waar anderen dagen of weken over moeten nadenken.
Zelf heb ik heel lang gehoopt op mijn 'ultieme' gave, de connectie met de 'andere' wereld. Ik wist wel dat ik veel kon aanvoelen, medelevend was maar ik was niet bezig met de lessen die ik daarvoor moest leren. Als ik nu terugkijk en besef ik wel waarom ik sommige dingen moest meemaken want het is pas met vaak pijnlijke lessen dat je de dingen leert. In relatie nummer 1 moest ik mijn grenzen stellen en ben ik blij dat ik er uiteindelijk uit ben gestapt want hij behandelde mij, achteraf gezien, als vuil. In relatie nummer 2 was het onhoudbaar omdat ik die grens weer niet kon stellen want de manipulatie en de agressie waren regelrechte aanvallen op mezelf, letterlijk en figuurlijk.
In mijn laatste relatie heb ik mij gesmeten, ik heb mijn hart opengesteld, ik wou zo graag dat het lukte maar ik ben me vaak tegengekomen. Er waren vele mooie momenten die me de kracht hebben gegeven om het co-ouderschap te kunnen plaatsen, er waren vaak ook moeilijke momenten waarbij in mijn eigenwaarden in vraag stelde. Ik ben eraan begonnen met de gedachte : dit is mijn thuishaven, mijn eindstation. Enerzijds gaf me dat het gevoel van rust waardoor ik mij afhankelijker kon opstellen dan dat ik ooit in mijn vroegere relaties had gedaan, anderzijds gaf het me waarschijnlijk iets teveel ruimte. Hoe hard we ook ons best willen doen, ik kan het nu niet mee anders doen. Ik kan inzien waar ik in de fout ben gegaan of waar ik het anders had kunnen doen maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Ik ben een boek aan het lezen over iemand die treurt om zijn verloren jeugdliefde en die de kans krijgt om terug te gaan in de tijd. Het moeilijke stuk is dat als je het verleden verandert, je ook het heden wijzigt. Bij hem komt het leven van zijn dochter nu dan in het gedrang.
Ik heb zo geen pilletje, ik kan niet terug gaan in de tijd, ik kan het verleden niet wijzigen en moest ik het kunnen, waar zou ik beginnen? Soms zijn de gevolgen veel groter dan de fouten, soms is het andersom....
Met alle dingen waar ik in mijn relaties, en zeker in mijn laatste relatie geconfronteerd werd, hebben me lessen geleerd. Ik heb er ergens de kracht gevonden om zelfs de manipulatie en de agressiviteit die ex nr 2 naar mij bleef sturen om te buigen naar het broodnodige respect. Ik heb er ergens de drive gevonden om mijn gevoel van aanvoelen te verstevigen. Ik heb genoeg 'bewijzen' gekregen dat ik er idd wel een aanleg voor heb.
Vorig jaar in een cursus kreeg ik de bevestiging dat mijn ultieme droom van wat ik effectief wil bereiken, ook binnen mijn mogelijkheden ligt. Een maand geleden kreeg ik dan weer te horen dat dit enkel zal lukken als ik deze relatie staande kan houden. En wil het net mijn 'gave' zijn die mijn relatie zo moeilijk of onmogelijk maakt. Waar is de ironie?
Als ik niet zoveel had aangevoeld, als ik veel oppervlakkiger in 't leven stond en niet zo de drive had gehad om 't beste uit iedereen te halen, dan was ik niet zo confronterend geweest en had ik nu gezellig rondgelopen in een Nederlandse stad en dan had het leven er zonniger uitgezien dan de muren en de stoelen die ik in het zwart aan het verven ben.......
Waarom heb ik de gave als ze mijn dromen niet mogelijk maakt?
Ik ben enerzijds fier op wie ik ben, ik weet dat ik al heel wat mensen geholpen heb en ik weet dat mijn hart op de juiste plaats ligt. Ik weet dat ik confronterend ben en dat ik moet leren om de confrontatie enkel aan te gaan als ze 't mij vragen maar ik vind de prijs die ik nu moet betalen voor het feit dat ik er niet mee kon omgaan, de prijs voor die les toch wel heel hoog.
Ik geloof niet dat ze hierboven de mensen 'straffen', ik geloof dat we lessen krijgen en als we ze leren krijgen we de volgende en dan is die moeilijker, als we ze niet leren dan blijven we dezelfde situaties tegenkomen. Ik geloof daar heilig in maar momenteel stel ik dan toch de vraag waarom ik dan die 'penalisatie', die 'straf' krijg terwijl mijn bedoelingen goed waren, terwijl ex nummer 2 toch een pak meer in de fout is gegaan met zijn agressiviteit en zijn neerbuigendheid en hij eigenlijk het leventje voorgeschoteld krijgt dat hij wil.
Is dit een lesje in vertrouwen, of is dit een lesje in realiteit? Ik weet het niet, ik vind het enkel erg dat ik mijn 2 grote dromen waarschijnlijk nooit kan vervullen, terwijl er bij mij geen slechte bedoelingen in het spel waren. Wat ik gedaan heb, hoe ik leef, hoe ik in de wereld sta, is nooit maar dan ook nooit met de bedoeling mensen te kwetsen. Weet ik alles ? Neen! Kan ik alles? Neen! Probeer ik ? Ja! Ga ik vaak in de fout? Kennelijk wel maar wie niets doet, doet ook niet verkeerd.....
Ik vind het erg dat ik misschien mijn grote ultieme gave nooit zal kunnen gebruiken om andere mensen te helpen, ik vind het erg dat ik niet de verbondenheid en de warmte zal hebben waar ik naar streef, omdat in mijn leven er kennelijk geen tweede kansen bestaan......En zo krijg ik wel het bewijs dat elke gave toch een prijs heeft...........
