Soms heb je een liedje al 100 gehoord, je zingt het zelfs mee uit volle borst maar opeens krijgt het een andere betekenis. Opeens hoor je niet enkel de woorden, je kan ze ook voelen, het verhaal wordt jouw verhaal.
Vandaag ben ik ook over zo een liedje gestruikeld en mijn woorden zouden in het niets verdwijnen als ik het zou proberen uit te leggen. Daarom doe ik de moeite niet, Kenny Rogers heeft het al voor mij gedaan ...Buy me a rose .
29-09-2013 om 21:16
geschreven door Eva
22-09-2013
Zelfs dromen zijn niet blijvend............
Ben net terug van een vrijgezellenweekendje. Zeer leuk maar toch ook weer confronterend. Confronterend omdat je in een hoop vrouwen toch weer geconfronteerd wordt met hoe 'anders' je soms kan zijn. In aanraking komen met mensen die anders zijn dan jij, mensen die anders in het leven staan of anders leven, andere ideeën, ik vind het altijd enorm boeiend maar het dwingt je ook om naar jezelf te kijken en om te zien dat je toch nog geremd of 'saai' bent in vergelijking met anderen. Wat ik heel sterk voelde is dat mijn leven heel hard bepaald wordt door andere mensen, mijn kinderen, partner, vrienden, .... Zelfs op een leuk weekend denk ik constant aan mijn kinderen, leef ik toe naar de telefoontjes, naar het moment waarop ze zo dadelijk naar mij komen. Gewoon 'Eva' zijn, zit er precies voor mij niet in. En net daarom is het voor mij niet altijd gemakkelijk om mijn plaatsje in een groep te vinden, dan word ik stil en denk ik veel maar zeg ik weinig.
Confronterend was het ook omdat ik daar heel vaak heb nagedacht over het gesprek dat ik 2 à 3 jaar gelden met mijn nicht, die nu gaat trouwen, gehad heb. We zaten bij haar in de tuin te kletsen en het ging over trouwen. Alle twee wilden we doodgraag trouwen, onze partners wisten dat maar vroegen niets. We hebben toen gepraat over de emoties die ons dit gaf, over het feit dat we het niet echt begrepen waarom zij dat niet wilden en ergens had ik toch zoiets van : 'maar ik ga toch zeker trouwen hoor, misschien nog als snelste van ons twee.' En nu, nu zijn we een paar jaren verder en mijn nicht gaat trouwen en ik, ik ben nog steeds 'niet goed genoeg' bevonden.
Als ik nu naar foto's kijk van die tijd dan zie ik een stralende, slankere Eva staan. Een Eva die had kunnen schitteren, die nog vol met dromen zat, die al een deel van een viering had geschreven, die al een gastenlijst had gemaakt en nu, nu zie ik een mollige vrouw staan, getekend door het werk, het verdriet en de teleurstelling. Iemand die beseft dat ze heel graag zou getrouwd zijn maar nu wel door heeft dat de magie die ze er zelf rond gecreëerd had, ook zelf heeft doen verdwijnen. Ik weet dat iedereen vrij is om iets te willen of niet, alleen heb ik het heel moeilijk om te aanvaarden dat in liefde de stap om je vriendin daarmee gelukkig te maken, zo groot kan zijn. En nu, 't ja, nu zoveel jaren later stel ik me de vraag of ik wel wil trouwen met iemand die een, voor mij, zeer belangrijke datum vergeet. Want die persoon zou een trouwdatum ook niet zo belangrijk vinden.
En een vrijgezellenweekend of -feestje? Heb ik zo'n hoop vrienden die vanalles ineen steken voor mij of moet ik ook toegeven dat ik heel veel vrienden heb die mij leuk vinden als ze mij nodig hebben maar als ik heel eerlijk ben, dan stel ik mij ook vragen hoe het dan komt dat er toch nog vrienden zijn die mijn verjaardag onlangs vergeten zijn. Misschien, heel misschien is het niet slecht om al die dromen op te bergen. Geen emoties of teleurstellingen over vrijgezellenfeestjes, geen teleurstelling over het feit dat we een ander belang hechten aan die datum, die viering. Geen keuzes maken over wie er wel of niet mag komen en geen stress of 't mooi weer gaat zijn, of ik er wel goed uit zou zien, of de kinderen het wel leuk zouden vinden. Al bij al is het gemakkelijker om die dromen op te bergen en om die tijd te gebruiken om uit te zoeken wie ik echt ben en om dingen te doen die ik zelf leuk vind en die ik zelf kan beslissen. Ik wil mijn geluk niet laten afhangen van 't feit of iemand anders mij geluk gunt! En hoe ik mij in een groep vrouwen toch staande kan houden, zonder verwachtingen, zonder te willen zijn zoals anderen : vrijgevochten en zonder remmen. Of moet ik toch aanvaarden dat ik geboren ben met een luisterend oor en met een moederkloekenhart en dat dat misschien toch ook twee heel mooie kwaliteiten zijn die ik moet koesteren waardoor een trouwaanzoek of een verjaardagswens minder belangrijk wordt. Goh, mijn trouwdromen zijn niet blijven bestaan maar ze maken wel plaats voor andere dromen die misschien wel uit gaan komen want geef toe, het leven leef je toch zelf.....
22-09-2013 om 17:06
geschreven door Eva
15-09-2013
Rust....
Voor het eerst in de voorbije 6 jaar, heb ik deze week rust gehad en ik was het zo verleerd dat het onwennig voelde. Ik dacht altijd dat ik Superwoman was, dat ik mijn batterijen niet moest opladen maar niets is minder waar en weet je, ik heb stiekem van deze rust genoten....
Als mama van 2 tieners heb ik in de voorbije 6 jaar getracht om deze belangrijke taak als mama te combineren met mijn werk, een partner die vaak en hard werkte, 3 puberende stiefkinderen, een groot (huis)houden en een zware fileproblematiek. Tijd om op adem te komen had ik niet, stressen om mijn kinderen om 6u15 uit bed te zetten, een half uur later met hen vertrekken om dan de files te trotseren om hen toch nog tijdig aan school af te zetten. Zelf naar het werk vliegen om daar dan op tijd te vertrekken om de kinderen aan school op te wachten want je kan niet verwachten dat ze zelf 40 km huiswaarts kunnen geraken. Thuis wachtte er dan een groot huishouden op mij. De stress om het ook voor mijn stiefkinderen en partner goed te doen en het verdriet omdat mijn goede bedoelingen door de stiefkinderen en door de exen niet begrepen werden. Ik was (of ben?) geen stiefmoeder die haar stiefkinderen met een appel probeerde te vergiftigen, ik was (of ben?) een stiefmoeder met het hart op de juiste plaats maar die krampachtig een warm gezin probeerde te maken, terwijl de rest dit niet wou, of dit toch niet zo begreep. Door al de stress had ik misschien ook niet de fut om het anders aan te pakken, ik weet het niet maar niets is blijvend, ook niet mijn incasserings- en relativeringvermogen.
Dus, het grote huishouden en het grote huis werd ondertussen ingeruild voor een klein huisje, dicht bij 't school en dicht bij mijn werk. Een klein huisje waar ik een thuis probeer te maken voor mezelf en mijn kinderen. Een thuis waar ik van hoop dat mijn partner ook zich zal wentelen in de warmte, de vriendschap, de vrolijkheid. Een huis waar iedereen graag zal komen en waar iedereen zich welkom voelt.
De prijs die ik ervoor moet betalen door enerzijds mijn droom van een gezinnetje op te geven en anderzijds mijn partner heel weinig te zien, is groot, maar als ik zie hoe mijn kinderen openbloeien, dan besef ik dat het de juiste beslissing is geweest. 's Morgens staan de kids op een normaal uur op, ze kunnen rustig wakker worden, genieten van een ontbijt met mama. De complimenten die ik krijg over het heerlijke theetje dat ik 's morgens voor hen klaarmaak, de rust waarmee ze op hun fiets stappen om zelf naar school te rijden, ...zonder files, dat is onbetaalbaar. De tijd waar ik heel rustig eens een boekje kan lezen terwijl ik wacht tot ze terug thuis zijn met hun fiets, is heerlijk. Geen berg was of kuis die ironisch naar mij zit te staren, geen stress omdat ik niet weet of ze 't eten wel lekker gaan vinden, geen 3x eten klaarmaken op 1 avond omdat iedereen op een ander uur thuis is of wil eten, neen gewoon mezelf zijn. Gewoon mama zijn.... Niet enkel tijd hebben om te dromen, maar ook nog tijd hebben om je dromen waar te maken.
En ja, niets is blijvend, dus ook de pijn en het verdriet, het gevoel van eenzaamheid als ik mijn partner mis, ook dat zal niet blijven duren. Want ofwel word ik dat wel gewoon, ofwel vinden we misschien een aanvaardbare oplossing waardoor we het meest positieve uit de relatie kunnen halen. We zullen het wel zien. Ondertussen geniet ik van de rust en ga ik zoveel mogelijk genieten van het leven. Misschien moest ik wel door zoveel pijn en verdriet, onmacht en eenzaamheid om te beseffen wat geluk is...........
Dromen zijn zalig maar dromen laten uitkomen, dat is pas Leven, dat is Genieten en die boodschap wil ik aan mijn kinderen meegeven. We maken van 't leven wat we willen, we kunnen beslissen of we ongelukkig en ontevreden zijn, of we kunnen zoveel mogelijk proberen om gelukkig te worden. Ik kies voor het laatste want wie weet is geluk wél blijvend......
