Ik heb mezelf altijd beschouwd als een vlindertje, fladderend van het ene bloempje naar het andere in een mooi bloemenveld. Als er iemand verdriet had, dan vloog ik er met mijn emmertje van troost naartoe. Als er iemand wat eenzaam was, dan pakte ik mijn emmertje van aandacht mee. Jaren heb ik rondgevlogen in dat veld vol met bloeiende bloempjes met allerhande emmertjes. Ik probeerde iedereen gelukkig te maken, ik probeerde er een mooi geheel van te maken, bloempjes met elkaar in contact te brengen want samen is zoveel leuker. Ik dacht dat als ik de andere bloempjes mooi kon laten bloeien, ook de kleuren van vlindervleugels eens zo mooi zouden schitteren....
Er waren bloempjes waar ik niet goed wist met welk emmertje ik daar naartoe moest vliegen en misschien heb ik die dan wat teveel vermeden en hebben zij ervoor gezorgd dat het bloemenveld zijn schoonheid niet kon bewaren. In elk geval, nu ben ik moe. Ik heb de fut niet meer om rond te vliegen en ik ben geland op een eigen bloem.
Misschien ben ik wel zelf die bloem geworden want ik kijk rond mij heen en ik zie de andere bloempjes wel heel ver van mij staan. Ik zit te wachten op vlindertjes om mij wat aandacht, troost en warmte te geven.
Hoogstwaarschijnlijk schijnt nog wel de zon maar ik voel haar warmte niet. Ik voel de liefde, de vriendschap niet meer, ik zie de andere vlindertjes niet, ik voel ze niet. Misschien ben ik te moe om ze te zien, om ze te voelen. Ik zie alleen maar dat al de schitterende blaadjes van mijn bloem verwelken en afvallen. En ik weet niet wat ik kan doen om dat tegen te houden....
Ik weet alleen dat bloemen nadat een dikke sneeuwlaag gesmolten is, in de lente terug als herboren, als krachtige, fleurige bloemen uit de grond komen. Misschien ben ik momenteel zelf zoveel 'sneeuw' aan het maken rondom mij zodat ik onder dat beschermende laagje mij rustig kan terugtrekken om binnen een paar weken terug als een pareltje in dat, ooit zo mooie, bloemenveld uit te komen............
