Voor het eerst in de voorbije 6 jaar, heb ik deze week rust gehad en ik was het zo verleerd dat het onwennig voelde. Ik dacht altijd dat ik Superwoman was, dat ik mijn batterijen niet moest opladen maar niets is minder waar en weet je, ik heb stiekem van deze rust genoten....
Als mama van 2 tieners heb ik in de voorbije 6 jaar getracht om deze belangrijke taak als mama te combineren met mijn werk, een partner die vaak en hard werkte, 3 puberende stiefkinderen, een groot (huis)houden en een zware fileproblematiek. Tijd om op adem te komen had ik niet, stressen om mijn kinderen om 6u15 uit bed te zetten, een half uur later met hen vertrekken om dan de files te trotseren om hen toch nog tijdig aan school af te zetten. Zelf naar het werk vliegen om daar dan op tijd te vertrekken om de kinderen aan school op te wachten want je kan niet verwachten dat ze zelf 40 km huiswaarts kunnen geraken. Thuis wachtte er dan een groot huishouden op mij. De stress om het ook voor mijn stiefkinderen en partner goed te doen en het verdriet omdat mijn goede bedoelingen door de stiefkinderen en door de exen niet begrepen werden. Ik was (of ben?) geen stiefmoeder die haar stiefkinderen met een appel probeerde te vergiftigen, ik was (of ben?) een stiefmoeder met het hart op de juiste plaats maar die krampachtig een warm gezin probeerde te maken, terwijl de rest dit niet wou, of dit toch niet zo begreep. Door al de stress had ik misschien ook niet de fut om het anders aan te pakken, ik weet het niet maar niets is blijvend, ook niet mijn incasserings- en relativeringvermogen.
Dus, het grote huishouden en het grote huis werd ondertussen ingeruild voor een klein huisje, dicht bij 't school en dicht bij mijn werk. Een klein huisje waar ik een thuis probeer te maken voor mezelf en mijn kinderen. Een thuis waar ik van hoop dat mijn partner ook zich zal wentelen in de warmte, de vriendschap, de vrolijkheid. Een huis waar iedereen graag zal komen en waar iedereen zich welkom voelt.
De prijs die ik ervoor moet betalen door enerzijds mijn droom van een gezinnetje op te geven en anderzijds mijn partner heel weinig te zien, is groot, maar als ik zie hoe mijn kinderen openbloeien, dan besef ik dat het de juiste beslissing is geweest. 's Morgens staan de kids op een normaal uur op, ze kunnen rustig wakker worden, genieten van een ontbijt met mama. De complimenten die ik krijg over het heerlijke theetje dat ik 's morgens voor hen klaarmaak, de rust waarmee ze op hun fiets stappen om zelf naar school te rijden, ...zonder files, dat is onbetaalbaar. De tijd waar ik heel rustig eens een boekje kan lezen terwijl ik wacht tot ze terug thuis zijn met hun fiets, is heerlijk. Geen berg was of kuis die ironisch naar mij zit te staren, geen stress omdat ik niet weet of ze 't eten wel lekker gaan vinden, geen 3x eten klaarmaken op 1 avond omdat iedereen op een ander uur thuis is of wil eten, neen gewoon mezelf zijn. Gewoon mama zijn.... Niet enkel tijd hebben om te dromen, maar ook nog tijd hebben om je dromen waar te maken.
En ja, niets is blijvend, dus ook de pijn en het verdriet, het gevoel van eenzaamheid als ik mijn partner mis, ook dat zal niet blijven duren. Want ofwel word ik dat wel gewoon, ofwel vinden we misschien een aanvaardbare oplossing waardoor we het meest positieve uit de relatie kunnen halen. We zullen het wel zien. Ondertussen geniet ik van de rust en ga ik zoveel mogelijk genieten van het leven. Misschien moest ik wel door zoveel pijn en verdriet, onmacht en eenzaamheid om te beseffen wat geluk is...........
Dromen zijn zalig maar dromen laten uitkomen, dat is pas Leven, dat is Genieten en die boodschap wil ik aan mijn kinderen meegeven. We maken van 't leven wat we willen, we kunnen beslissen of we ongelukkig en ontevreden zijn, of we kunnen zoveel mogelijk proberen om gelukkig te worden. Ik kies voor het laatste want wie weet is geluk wél blijvend......
