Ben net terug van een vrijgezellenweekendje. Zeer leuk maar toch ook weer confronterend. Confronterend omdat je in een hoop vrouwen toch weer geconfronteerd wordt met hoe 'anders' je soms kan zijn. In aanraking komen met mensen die anders zijn dan jij, mensen die anders in het leven staan of anders leven, andere ideeën, ik vind het altijd enorm boeiend maar het dwingt je ook om naar jezelf te kijken en om te zien dat je toch nog geremd of 'saai' bent in vergelijking met anderen. Wat ik heel sterk voelde is dat mijn leven heel hard bepaald wordt door andere mensen, mijn kinderen, partner, vrienden, .... Zelfs op een leuk weekend denk ik constant aan mijn kinderen, leef ik toe naar de telefoontjes, naar het moment waarop ze zo dadelijk naar mij komen. Gewoon 'Eva' zijn, zit er precies voor mij niet in. En net daarom is het voor mij niet altijd gemakkelijk om mijn plaatsje in een groep te vinden, dan word ik stil en denk ik veel maar zeg ik weinig.
Confronterend was het ook omdat ik daar heel vaak heb nagedacht over het gesprek dat ik 2 à 3 jaar gelden met mijn nicht, die nu gaat trouwen, gehad heb. We zaten bij haar in de tuin te kletsen en het ging over trouwen. Alle twee wilden we doodgraag trouwen, onze partners wisten dat maar vroegen niets. We hebben toen gepraat over de emoties die ons dit gaf, over het feit dat we het niet echt begrepen waarom zij dat niet wilden en ergens had ik toch zoiets van : 'maar ik ga toch zeker trouwen hoor, misschien nog als snelste van ons twee.' En nu, nu zijn we een paar jaren verder en mijn nicht gaat trouwen en ik, ik ben nog steeds 'niet goed genoeg' bevonden.
Als ik nu naar foto's kijk van die tijd dan zie ik een stralende, slankere Eva staan. Een Eva die had kunnen schitteren, die nog vol met dromen zat, die al een deel van een viering had geschreven, die al een gastenlijst had gemaakt en nu, nu zie ik een mollige vrouw staan, getekend door het werk, het verdriet en de teleurstelling. Iemand die beseft dat ze heel graag zou getrouwd zijn maar nu wel door heeft dat de magie die ze er zelf rond gecreëerd had, ook zelf heeft doen verdwijnen. Ik weet dat iedereen vrij is om iets te willen of niet, alleen heb ik het heel moeilijk om te aanvaarden dat in liefde de stap om je vriendin daarmee gelukkig te maken, zo groot kan zijn. En nu, 't ja, nu zoveel jaren later stel ik me de vraag of ik wel wil trouwen met iemand die een, voor mij, zeer belangrijke datum vergeet. Want die persoon zou een trouwdatum ook niet zo belangrijk vinden.
En een vrijgezellenweekend of -feestje? Heb ik zo'n hoop vrienden die vanalles ineen steken voor mij of moet ik ook toegeven dat ik heel veel vrienden heb die mij leuk vinden als ze mij nodig hebben maar als ik heel eerlijk ben, dan stel ik mij ook vragen hoe het dan komt dat er toch nog vrienden zijn die mijn verjaardag onlangs vergeten zijn. Misschien, heel misschien is het niet slecht om al die dromen op te bergen. Geen emoties of teleurstellingen over vrijgezellenfeestjes, geen teleurstelling over het feit dat we een ander belang hechten aan die datum, die viering. Geen keuzes maken over wie er wel of niet mag komen en geen stress of 't mooi weer gaat zijn, of ik er wel goed uit zou zien, of de kinderen het wel leuk zouden vinden. Al bij al is het gemakkelijker om die dromen op te bergen en om die tijd te gebruiken om uit te zoeken wie ik echt ben en om dingen te doen die ik zelf leuk vind en die ik zelf kan beslissen. Ik wil mijn geluk niet laten afhangen van 't feit of iemand anders mij geluk gunt! En hoe ik mij in een groep vrouwen toch staande kan houden, zonder verwachtingen, zonder te willen zijn zoals anderen : vrijgevochten en zonder remmen. Of moet ik toch aanvaarden dat ik geboren ben met een luisterend oor en met een moederkloekenhart en dat dat misschien toch ook twee heel mooie kwaliteiten zijn die ik moet koesteren waardoor een trouwaanzoek of een verjaardagswens minder belangrijk wordt. Goh, mijn trouwdromen zijn niet blijven bestaan maar ze maken wel plaats voor andere dromen die misschien wel uit gaan komen want geef toe, het leven leef je toch zelf.....
