Na de middag trekken we Chengdu in met de stadsbus op zoek naar een lokale antiekmarkt. Het openbaar vervoer in de steden is heel goedkoop, van 1 ¥ tot max 2¥ voor een rit en die kan wel een uur duren. Het is even zoeken naar de juiste vertrekhalte maar eens op de bus verloopt het vlot. Aangekomen bij de markt slenteren we wat rond tussen de verschillende kraampjes. Er is vanalles te koop. Nep en echt is natuurlijk moeilijk te onderscheiden. We geven onze ogen de kost. Na de markt willen we het park van het volk gaan opzoeken. De kinderen willen graag met een “tuctuc” rijden, een bromfiets met karretje erachter. Al snel kunnen we meerijden, de man voert ons tot aan het park. Chendu is een mooie groene stad met veel ruimte en alles lijkt er goed georganiseerd, maar de afstanden zijn groot. We lopen in het mooie park rond, er zijn verschillende mogelijkheden. Varen met een bootje op het meer, thee drinken in een theehuis, wandelen in de plantentuin tussen de bonzaï, dansen, badmintonnen, en zoveel meer. Het park is sfeervol aangelegd en staat boordevol exotische planten en bomen. Het is een oase van rust en koelte, niet te geloven dat je midden in een miljoenenstad zit. Het is al laat en we gaan op zoek naar een hotpot restaurant. Chengdu is hiervoor gekend. We schuiven aan aan een typische hotpot tafel. Dit is een tafel met een gat in het midden en daarin een vuurtje voor de hotpot. In het restaurant van onze keuze spreekt men enkel chinees en dus is het wat gokken wat we zullen eten. We begrijpen dat je de hotpot matig pikant en pikant kan krijgen. Aangezien we tot op heden steeds héél pikant vroegen en dit ons wel beviel vragen we ook dit keer pikant… De hotpot wordt gevuld met een roodbruine en een heldere bouillon in het midden. De verschillende ingrediënten worden dan in de bouillon gaar gemaakt en gewenteld in een mengsel van sojasaus, sesamolie, look en koriander. Zeer lekker maar geweeeeeeeeeeeldig heet. Dit hebben we nog nooit gegeten zo’n pikante boel. De bouillon is voorzien van chilipepers, sishuanpeper, witte peperbollen en verse groene peper. Eén schep in de bouillon en je hebt een en al pepers vast!! Lekker maar het is even wennen.

07-08-2010 om 09:40 geschreven door china 2010  

Vandaag hebben we een reisdag voor de boeg.  Met de bus rijden we een stukje terug naar Lijiang, ongeveer 4 uur bussen. Het zat ons niet mee, volgens sommigen konden we niet via de luchthaven van Shangri- La naar Chengdu vliegen. Iemand anders zei van wel. In ons hotel wisten ze ook niet van een verbinding tussen deze twee steden. Dus boeken we een vlucht van Lijiang naar Chengdu via de website www.ctrip.com. We hadden een slechte internetverbinding, dus was het een werk van lange adem om deze te kunnen boeken maar eind goed al goed dachten we. We zouden op 5 augustus om 00u45 vertrekken op de luchthaven van Lijiang. Daags voordien lopen we op het centrale plein van Shangri-La en komen daar een belgisch koppel met een kindje tegen. We hadden hen enkele dagen voordien leren kennen in de kloof van de springende tijger. Al kletsend vragen ze wanneer en waarheen we vertrekken. Naar Chengdu, wij ook zeggen ze. Morgen vroeg om 10 uur vanaf Shangri-La  en voor minder geld… we zijn verbijsterd. Wij moeten 4 uur bussen en kunnen slechts ’s nachts vertrekken. Nog even nagevraagd of er eventueel nog tickets vrij zijn voor woensdag en eventueel de andere annuleren. Helaas geen tickets meer voorradig. Enfin, niets aan te doen. We vertekken rond 10 uur en nemen afscheid van onze behulpzame hotel uitbater. Aangekomen in het busstation wacht ons een tweede ontgoocheling: de bussen naar Lijiang zitten vol en de eerstvolgende vertrekt pas om 16u20.! Het is nog maar 11uur… wat nu gedaan. In plaats van nog een bezoek te brengen aan Lijiang deze namiddag zullen we enkele uren in Shangri-La vertoeven. Om 16u20 vertrekt de bus, we rijden 4 uur door een prachtig landschap, via de Tiger Leaping George. De avond valt en de zon zakt weg achter de bergen. We komen stipt aan in Lijiang. Met een minivan naar de luchthaven duurt ongeveer 40 minuten. Tegen 9u30 zijn we er. En nu wachten … tot 00u45. Het is een heel kleine luchthaven en dus niet veel te beleven. De aankondigingen van de vluchten gebeurt op een groot wit white-bord met stift! Om 00u30 bericht dat het vliegtuig vertraging heeft… wachten tot 01u50… we landen in Chengdu om 03u30. Gelukkig komen ze ons van het Mixhostel ophalen. En ja waarachtig er staat een jonge man op ons te wachten met een papiertje met onze naam erop: Banbenboorten. Het spellen aan de telefoon is niet gemakkelijk merken we. Om 04u30 liggen we eindelijk in bed.

07-08-2010 om 09:36 geschreven door china 2010  

De dagen gaan snel voorbij, het is al 6 augustus, nog 6 dagen en we keren terug naar Belgenland. Na 2 uur bussen komen we vanuit Chengdu aan in Leshan. We willen vandaag nog een bezoek brengen aan de grote Boeddha. Eerst snel even een hotel zoeken. Er zijn hier echter weinig voorzieningen en het adres dat we uit de gids hebben is blijkbaar gesloten. De man die ons met de fietsriksja naar het hotel bracht leidt ons naar een ander adresje. Ditmaal een chinees adres. Hier zijn de formaliteiten altijd nogal streng. Alles paspoorten worden eerst gescand, dan volledig overgeschreven en daarna nog eens gefotokopieerd. Meestal moet men hiervoor bij een of andere broer langs. Maar we kunnen de bagage kwijt. Met een minibus naar de nadere kant van het water om de 71 m hoge Boeddha te bezichtigen. We worden gedropt aan de hoofdingang. Toegansprijs 160¥/pp (+/-18 €), volgens de reisgids zou het slechts 70 ¥ mogen zijn. Er staat ook een prijs van 90¥ op het bord maar de verkoper zegt ons dat dit niet mogelijk is en probeert ons de tickets van 160¥  aan te smeren. Dit zien we niet zitten. Maar geen mens spreekt hier Engels… hoe geraken we hier wijs uit? Na een tijdje vinden we toch iemand die ons vertelt dat er nog een tweede ingang is, enkel voor de grote Boeddha en enkele tempels. Deze is één kilometer lager te vinden. Inderdaad hier is de toegang slechts 90¥/pp. Het is ondertussen al rond 16 uur, we moeten wat haast maken want het park sluit om 18u30. Na een resem trappen komen we aan bij de grote Boeddha. Hij is inderdaad immens. Vanaf dit punt zien we enkel het hoofd. Er staat nog een lange rij mensen te wachten om te kunnen afdalen. We lopen eerst wat rond in het park errond. De grote tempel staat in de stijgers, het park bestaat uit een gedeelte oorspronkelijk bos. Het is hier heerlijk toeven, want het is een geweldig warme dag. In tegenstelling tot Shangri-La, waar de temperaturen max. 15-22°C bedroegen, is het in Chengdu weer tropisch warm. Deze ochtend was het al 37,5 °C en nu is het meer dan 40°C schat ik. Bij de minste inspanning druipt het zweet uit al je poriën.

Als de rij wachtenden wat minder geworden is beginnen we ook de afdaling naar de voeten van de Boeddha. Hij is in de 18^e eeuw uit het rode zandgesteente gehakt. Hij staat met zijn voeten net boven de Min Jiang rivier Door een ingenieus drainagesysteem is hij tot op vandaag staande gebleven. Via een smal trapje uitgehakt in de rotsen komen we beneden aan de voeten van Boeddha. Het zicht is werkelijk indrukwekkend, 71m hoog, voeten 8 m lang en meer dan 300 jaar oud. Het moet een ongelofelijk werk zijn geweest. De klim naar boven is stijl en eindigt in weelderige plantengroei. We lopen nog een tijdje tussen tempels en paviljoenen, de zon begint te zakken en we keren terug naar het hotel. Terwijl we staan te wachten op de bus krijgen we nog een zicht op de liggende Boeddha, ook deze sculptuur is immens groot.

07-08-2010 om 00:00 geschreven door china 2010  

Vandaag willen we met een 4x4 het landschap en de Tibetaanse dorpjes gaan ontdekken. Op het plein dicht bij het oude Shangri-La staan auto’s, mini bussen en terreinwagens te wachten op klanten. Al vlug vinden we iemand die ons de hele dag wil rondrijden. De meeste mannen die hier staan spreken helaas weinig of geen Engels en soms zelfs geen Chinees. Het is niet gemakkelijk om de man die met ons zal rijden duidelijk te maken wat we willen. Hij belt een kennis de wel Engels spreekt, maar de communicatie via de telefoon is ook niet je dat. We leggen hem uit dat we off-road willen, wat we vanzelfsprekend vinden als je een 4x4 huurt, en dat we de tibetaanse cultuur willen leren kennen. Hierbij duiden we op de kaart ook de kalkterrassen aan. Onze reisgids (Trotter) geeft weinig info over Shangri-la en omgeving. En  dus zijn we zelf ook een beetje te weinig geïnformeerd. Als snel blijkt dat de man met ons aan het rijden gaat over gewone wegen. Na anderhalf uur vraag ik hem even te stoppen en zijn kennis te bellen. Ik leg de man uit dat dit niet de bedoeling was. Een rondrit maken langsheen gewone wegen, we hebben ze nog nooit zo goed gezien sinds we in China zijn, en een landschap dat vnl bestaat uit dennebomen en begroeing konden we ook doen met een minibusje. Hij legt mij uit dat de chauffeur eerst met ons naar een bezienswaardigheid gaat rijden en daarna dorpjes bezoeken. Ik geef de telefoon door aan de chauffeur en we rijden verder. We kunnen niet communiceren en het wordt een stille rit. Na een dikke 2 uur komen we ter bestemming. We zijn allemaal wat ontstemd door de lange rit waar we ons niet aan hadden verwacht. Ook hier is er entreegeld te betalen, 30¥ pp. Via een pad met houten treden komen we aan bij de witte kalkterrassen. Ze doen mij wat aan Pamucale denken in Turkije. Het kalkrijke water sijpelt via diverse terrassen en bassins naar beneden en vormt zo een mooi schouwspel. Na een half uurtje hebben we het wel bekeken rijden we terug naar Shangri-la. Een lange saaie rit. Net voor de stad slaat de man met zijn grote gele terreinwagen dan toch een klein wegje in en rijden we, tot groot genoegen van Wietse, door de slijkerige wegen. Hier komt de 4X4 echt van pas. Doordat het bijna de hele dag geregend heeft zijn de wegen echt bar. We rijden door enkele dorpjes en komen aan bij een klein boedhistisch klooster. Er komt een jonge maar vuile monnik opendoen en onze chauffeur gaat bidden. Ondertussen kijken wij wat rond. Heel veel is er niet te beleven maar het is er wel puur. Na een 20 tal minuten keren we terug en rijden we naar Shangri-La Old town. De dag zit erop. Het laatste anderhalf uur maakt al heel wat goed, maar helemaal voldaan zijn we toch niet. Het kan niet allemaal meezitten op zo’n lange reis

05-08-2010 om 16:43 geschreven door china 2010  

Vóór we vandaag vertrekken voor een fietstochtje doorheen het vlakke moerasland rond Shangri-La trachten we eerst de tickets te bestellen voor de vlucht naar Chengdu. Het internet verkeer staat hier op een laag pitje en het duurt, naar mijn zin, veel te lang. Je kan in het hostel ook 3G internet ontvangen tegen betaling. Eerst de boel installeren op onze netbook, maar helaas het werkt niet. Dan maar op de chinese PC, met alle moeilijkheden van dien. Uiteindelijk toch de tickets kunnen boeken. 5 augustus, vertrekuur: 00:45 uur. Niet direct het tofst uur om te vertrekken maar we moeten het ermee doen.

We huren een stel fietsen in ons hostel. Een tandem voor Tsai en Mama, voor mij een veel te kleine mountainbike en voor Wietse als verrassing voor z’n verjaardag een elektrisch brommertje. Het duurt een hele tijd vooraleer de zadels van de fietsen in orde zijn. We kunnen vertrekken naar het

Napa meer. De weg is eenvoudig, de eerste links en dan steeds rechtdoor.  Er hangen dikke wolken en af en toe komt er een straaltje zon doorheen. Na een kilometer of twee begint het te druppelen. Snel de regenjassen aan en vrolijk verder. De druppels worden dikker en dikker, even schuilen lijkt ons beter. We zien een schuurtje aan de kant van de weg en duiken hier even onder. Het blijkt echter geen schuurtje te zijn want als we binnengaan zit er een meisje TV te kijken. Dit blijkt een huis te zijn. We vragen of we mogen schuilen, maar er ze begrijpt ons duidelijk niet. Na een tijdje doet ze teken om in de zetel te gaan zitten. Ze is wat eten aan het maken. Ondertussen druipen er een paar mannen binnen. Ze lachen hun tanden bloot  en gebaren te gaan zitten. Ze zijn gastvrij. Ik kijk even rond in de hut, want meer is het niet. Er staan 4 bedden met dikke dekens. Deze zijn nodig, we zitten op 3400 m hoogte, zelfs in de zomer kan het ’s nachts vriezen. Het is minder aan het regenen en we rijden verder. We hebben van fietsen gewisseld want de tandem blijkt een onmogelijk onding te zijn. Na een paar honderd meter kan ook ik dit bevestigen. Zelfs bergaf moet je enorm door trappen. Tussen de vlagen door komen we aan bij een soort tolpoort. Iemand op de weg houdt ons tegen en gebaart dat we tickets moeten kopen. We kunnen er niet omheen, elk 30¥. We kunnen de deal afronden op 30¥ voor heel het gezin. We fietsen door een moeraslandschap omringd met bergen. Het is al een heel eind na de middag en we krijgen honger. Tot nu toe was eten vinden nooit een probleem. Chinezen eten overal en dus is er overal eten te vinden. We zitten nu in Tibetaans gebied en hier is het blijkbaar anders. We fietsen een paar dorpjes door zonder één winkel of eetgelegenheid. Als we bij een Tibetaans huis een dame zien vragen we of we bij haar kunnen eten. Het is geen restaurant noch winkel, maar de dame is direct in de weer voor ons. Ze neemt ons mee naar een bijgebouwtje. Het is de bijkeuken, er staat een TV en de kachel staat warm. Een oude dame komt recht uit de zetel. Een klein meisje kijkt naar de TV. De dame haalt een paar potten noedelsoep boven, schenkt ons jawel , jakboterthee in en reikt ons het brood aan. We hebben geluk, we zitten warm, droog en krijgen eten wat wil je nog meer. De jakboterthee, ik heb er al zoveel over gelezen, smaakt eerst niet zo slecht. Deze thee staat de hele dag warm op de kachel en wordt gemaakt met zoute jakboter. Na mijn eerste kop krijg ik direct een tweede, maar deze laat ik staan want ik heb schrik dat de combinatie van jakboterthee en noedelsoep niet al te best zou kunnen bevallen.
Ook hier is het een schouwspel dat zo uit de middeleeuwen zou kunnen dateren. Boven de houtgestookte kachel hangt vlees en kaas te drogen. Het plafond ziet zwart van de rook. Tegen de muur staat er een kast met foto’s van het Potala in Lhasa en allerhande relikwieën. We zitten rond de kachel op lage houten banken met dekens erop. In de kast naast me staat ouderwets keukengerei. Spijtig dat we niet kunnen converseren met de dames, ze spreken geen Engels noch Chinees. Dan wordt het moeilijk voor ons. De dames zijn in traditionele kledij en ik had graag een paar foto’s gemaakt. Eerst zien ze het niet zitten, zoals meestal. Maar ook hier werkt mijn truck om ze toch voor de lens te halen. Met gebaren probeer ik hen wijs te maken dat ze naar de foto op mijn toestel mogen kijken. Als dit lukt is het ijs meestal gebroken en staan ze toe dat ik meer foto’s maak.
Na de maaltijd fietsen we nog even verder om het meer te fotograferen. De weg gaat bergaf en ik zie het niet zitten om nog verder te gaan met mijn ‘onding’ tandem. Ik kan Hilde enkel bijhouden als ik constant recht op de trappers ga staan… Gelukkig is Wietse met een gemotoriseerd voertuig en kan hij soms wat trekken. Hij geniet met volle teugen van zijn verrassing. Als we onderweg stoppen doet hij extra rondjes met Tsai achterop. Het is meer een elektrische fiets dan een brommer, er is dus weinig gevaar. Na een tijdje beginnen de batterijen verstek te laten, we zijn dan ook een stuk verder gefietst dan voorzien. Wietse kan niet meer voor hulpmotor spelen. De batterijen zijn net gepast om de laatste kilometers tegen lage snelheid af te leggen.

Het landschap is mooi, weiden worden afgewisseld door moerassen, hierin lopen jak’s, paarden, geiten, zwarte varkens en af en toe een hond. De dieren zijn hier meester en lopen rustig de straat over wanneer zij er zin in hebben. Gelukkig is het weer gestopt met regenen.

Het is nog te vroeg om te eten en we nemen nog wat plaats in het gezellige café/restaurant/receptie van het hostel. De eigenaar draait goeie muziek en de typisch tibetaanse kachel staat aan. Rare gewoonte hier, de kachel brandt en alle vensters staan open. Plots komt de eigenaar met een doos aan zetten en plaatst deze op de tafel voor ons. Wietse merkt nog op dat hij op weg is met een neptaart, maar het is een echte taart die we bestelden voor zijn verjaardag. Dit had hij niet verwacht. We eten eerst en sluiten daarna de dag af met een stuk Chinese taart. Wietse is nu 13 jaar

05-08-2010 om 16:14 geschreven door china 2010  

02-08-2010 om 16:44 geschreven door china 2010  

02-08-2010 om 16:40 geschreven door china 2010  

Woensdag 28 juli: Van Dali naar Lijang.

De bus is weer eens op tijd en we vertrekken naar Lijiang, het regen pijpenstelen. Ideaal om een 4 tal uur op de bus te zitten. De route gaat via een groot stuk natuur. We rijden een hele tijd in de wolken, mist zoals je wil. De weg is zeer goed en de reis verloopt heel vlot. Aangekomen in Lijang nemen  we een taxi die ons naar het Panba hotel brengt. Taxi’s zijn niet duur, de rit kost ons 8¥, of ongeveer 1 € voor ons alle 4. Panba hostel is een typisch backpackers hostel, ze hebben “dorms”, kamers voor 4,6 of 8 personen. Er is echter geen dorm vrij en we krijgen de kamer met 4 bedden en badkamer voor een kleine meerprijs.

De rest van de namiddag lopen we rond in het oude Lijiang. Het is een stadje vol oude Chinese woningen, met talloze kleine kanaaltjes en bruggen ertussen. Het straatje van ons hotel geeft na een 10 tal minuten wandelen uit op de oude dorpskern. Lijiang is echter vergeven van winkeltjes, restaurants en massa’s Chinese toeristen. Als het donker wordt zijn alle huisjes, bomen en pagodes verlicht, een typisch Chinees schouwspel. Na het slechte eten, de eerste keer in meer dan 3 weken, maken we een wandeling rond het meer van de zwarte draak. De weg er naartoe loopt langs een klein stroompje met vele wilgen er rond. De avond valt en ook hier is alles verlicht. In het midden van het meer staat een paviljoentje en een typisch Chinese brug. Het is een mooi en aangenaam parkje en er zijn veel minder chinezen dan in het centrum.

Donderdag 29 juli: Fietsen naar Baisha.

Vandaag besluiten we de omgeving van Lijiang te verkennen met de fiets. We wandelen opnieuw door het oude Lijiang, het is nog vroeg en nu zijn er nog weinig toeristen te bespeuren. De fietsen verhuurders zijn moeilijker te vinden dan we dachten en niemand in de straat blijkt het plein van Mao te kennen. Uiteindelijk vinden we het plein en kunnen de fietsen huren. Wietse huurt een koersfiets, Hilde en Tsai een tandem en ikzelf kies voor een mountainbike. We krijgen een plannetje mee om naar Baisha te fietsen. Na een dik half uur fietsen hebben echter tegenslag, de fiets van Wietse heeft lekke band. Ditmaal staan we wel in de middle of nowhere… Ik kreeg van de verhuurder een telefoonnummer mee, maar niemand verstaat een woord Engels aan de telefoon en blijkbaar valt zijn euro niet dat we eventueel panne zouden kunnen hebben. Ik besluit het voorwiel uit de kader te halen en hiermee terug te fietsen naar het dichtstbijzijnde pompstation. Ik laat het wiel zien en ze sturen mij verder de staat in. Dit gaat zo een tijdje aan de gang totdat ik begin te vermoeden dat ze mij van de kast naar de muur sturen… Uiteindelijk klamp ik een jongere aan en toon hem de lekke band, draai het nummer van de verhuurder en gebaar hem mijn probleem uit te leggen. 10 minuten later komt er iemand met herstelgerei en is de band gemaakt. Na een uurtje oponthoud kunnen we verder. Niet zonder dat ik het herstelmateriaal van de man meegenomen heb.

Baisha is een kleine boerendorpje op 10 km van Lijiang bewoond door de Naxi bevolking. Het is hier heel rustig vergeleken met Lijiang. De meeste toeristen hier, zijn met de fiets gekomen. De lokale bevolking probeert een graantje mee te pikken van het toerisme door allerhande prularia te verkopen. We komen echter ook terecht in het huis van de wereld bekende dokter Ho! Merkwaardig man van 87, hij vraagt onmiddellijk uit welk land we komen en stopt ons dan allerlei artikels onder de neus over zijn persoon. Hij is bekend geworden door zijn kruidenkliniek. Het huis hangt boordevol knipsels uit kranten en tijdschriften. Er komen een lading Nederlander toe en hiervoor heeft hij meer belangstelling dan voor de Belgen. Balkenende en Maxima waren ooit bij hem te gast. Hij weet de groep goed te onderhouden. Uitzonderlijk moeten we hier géén ingangsgeld te betalen. We zetten de namiddag verder en gaan iets eten in een aangenaam en gezellig eethuisje. We fietsen op ons gemak terug naar Lijiang. We gaan verder op zoek naar aangepast schoeisel voor Mama en Wietse om de volgende dagen een trekking te maken in de befaamde kloof van de springende tijger. Voor mama vinden we al snel stapschoenen, Wietse heeft een 45 en dit is bijna onvindbaar in China. Maar de aanhouder wint. In een winkel type “Stock Americain” vinden we een gamma wandel- en stapschoenen en waarachtig ook maat 45.
Na onze slechte ervaring van de vorige avond besluiten we om in de nieuwe stad op zoek te gaan naar de plaats voor hotpot en BBQ. Aan elk kraampje vind je een groot assortiment brochettes met vlees, vis en groenten. Je kan ze laten grillen op de BBQ of in de hotpot laten gaar sudderen. Het was een heerlijke maaltijd voor geen geld. Enig nadeel: de stoeltjes zijn heel klein en dus niet op Europese mensen maat.

02-08-2010 om 16:31 geschreven door china 2010  

Om 6 uur uit de veren, 7 uur de taxi in naar het busstation en om 8 uur de bus op naar het dorpje Qiaotou. Na een twee tal uur rijden komen we er aan. We kregen in ons hostel een adresje waar we onze bagage kunnen achterlaten. Dit zal nodig zijn want we willen een tweedaagse wandeltocht maken naar de middel kloof van de Yangtzerivier. Het is al vrij laat (11u) en we twijfelen even of we de tocht nog zullen aanvangen. Het is 6 tot 7 uur stappen en het is hier rond 7 uur donker. Maar de weersomstandigheden zijn goed dus lijkt het ons beter om vandaag het grootste stuk van de tocht te maken. We pakken het hoogstnodige in onze rugzak en laten de rest van de bagage tegen een kleine vergoeding achter in het Tibetaanse hotelletje. We vragen hen ook de was te doen, zodat deze klaar is als we ’s anderendaags terug komen. Elf uur dertig we zijn startensklaar. Na een paar honderden meters over de weg te lopen begint het pad naar boven. Het is 2 uur klimmen met als hoogtepunt de 28 bents of de 28 bochten op het laatste van de klim. En of dat het lastig was, we hebben gepuft en gezweet en er leek geen eind aan te komen. Omdat we laat vertrokken waren konden we ons ook niet al te veel pauzes veroorloven… Het eerste deel van het traject werden we gevolgd door 3 mannen op hun muilezel. Ze vroegen ons beneden al of we van hun service gebruik wilden maken. Ze rekenen erop dat je hafweg forfait geeft en toch van hun diensten gebruik wil maken. Maar dan kennen ze ons nog niet goed. Opgeven staat niet in ons woordenboek! Langzaam maar zeker kruipen we naar boven.. De manen met de muilezels hebben afgehaakt. Onderweg hebben we het gezelschap gekregen van 2 berggeiten We geven ze al snel een naam, de grootste noemen, we Wietse en de kleine fijne Tsai. Neen, dit is maar een grapje. Wietse en Tsai klommen met gemak naar boven en zaten meters voorop ons op te wachten. Ongelooflijk hoe die 2 naar boven kunnen stappen. Van zodra we hoger in de bergen komen moeten we weer tolgeld betalen, elk 10¥. Er wordt hier duchtig van geprofiteerd, een beetje verder is er een vieuwpoint: 8¥ om een foto te maken. Enfin  we begrijpen dat de mensen hier iets willen bijverdienen maar het is opvallend hoe je in China voor alles entreegeld moet betalen. Als je de kloof via de andere route, via de rechteroever wil benaderen moet je per persoon 130¥ of  ongeveer 15 euro per persoon ophoesten. Dit terwijl wij het mooiste zicht zullen krijgen op de kloof. Als we goed doorstappen kunnen we tegen 18u30 aankomen bij een hostel, Half Way genaamd. Eens het hoogste punt voorbij, na een 3tal uur klimmen, gaat het pad één uur naar beneden om dan vrij vlak verder te gaan tot aan het hostel. Het is een mooi pad met af en toe schaduw, en dat is nodig want de zon brandt. De kinderen stappen goed door, vooral Tsai is in haar nopjes en dartelt maar verder samen met Wietse. Ze zijn compagnions tijdens de route geworden. De laatse km naar het hostel gaat nog stevig bergop, voor ons een laatste inspanning, voor Tsai een reden om nog tebeginnen lopen en flikflaks te maken.

%%%FOTO1%%%

Zaterdag 31 juli: dag 2 van de trektocht.

%%%FOTO2%%%

Vandaag vervolmaken we de rest van de tocht. Het pad volg de hoogtelijnen langsheen de rotsen en meerdere wondermooie watervallen. Ook vandaag zijn onze berggeiten in hun nopjes. Na een kleine twee uur komen we aan in Tina’s guesthouse. Dit is het punt waar je een minivan kan boeken om verder te rijden naar Shangri-la of Lijiang. Je kan er ook verder afdalen naar het bruisende water van de Yangtze. 3 uur heen en terug. Wietse, Tsai en ikzelf zijn kandidaat, Hilde twijfelt echter omdat ze het de vorige dag nogal moeilijk had. Maar dat gold ook voor mij, maar ik zou het zonde vinden om zo ver te komen en de kloof van de springende tijger niet van dichterbij te hebben gezien. De vorige dag hadden we dikwijls een prachtig zicht vanuit de hoogte, maar van dicht bij is het toch nog anders. Om half twaalf starten we de afdaling met . een groepje van drie Chineze die we de vorige dag leerden kennen. De afdaling is stijl en soms moeilijk door losliggende stenen. Na een uurtje krijgen we een eerste zicht op de kolkende Yangtze rivier. Enkele kilometers voorop stromen 3 rivieren samen in een breed bekken. De rivier is hier makkelijk 15Ometer breed. Op dit punt van de kloof is het maximaal nog 10 tot 15 breed. Er ontstaan grote schuimkoppen op het melkchocolade bruine water, en er zit een enorme stroming op het water. Ook op deze plaats betalen voor  foto’s, 2¥ pp. We stappen nog wat verder om via een houten hangbrug op een grote rotsblok te komen en vlakbij het water te kunnen. Het lawaai hier is oorverdovend. We verblijven hier een tijdje, de kinderen zitten met de voeten in een klein riviertje dat wat verder in de Yangtze stroomt. Daarna starten we de weg terug. Ook hier tol betalen, 10 ¥ pp. Deze gaat via een aantal klimladders en trappen stijl omhoog. Soms is het stijgingspercentage 80% laten we ons wijsmaken. Opnieuw zijn het onze berggeiten die met alle plezier naar boven klimmen, wij hebben het véél lastiger en moeten regelmatig een tussenstop inbouwen.Eens boven zijn we wederom voldaan. We nemen een Naxi sandwich, een soort plat brood gebakken op de steen gevuld met ei en sla en tomaat. Lekker. Om 16 uur hebben we met de 3 chinezen afgesproken om de minivan te delen om naar Shangri-la te reizen. 5O ¥ pp voor een rit van 3 tot 4 uur. Deze prijs valt ons nogal mee. Het eerste uur is nogal avontuurlijk verlopen. We moeten terug naar Qiaotou om onze bagage op te pikken en dan verder te reizen. De weg ernaartoe is werkelijk een zware off road piste te noemen, met enorme putten en bulten, slijkerige stukken met diepe plassen. Hoe ze hier met die minibusjes doorgeraken is ons nog altijd een vraagstuk. Na een kwartier rijden is er een blokkade op de weg alle busjes staan stil. Er ligt een enorme berg grond op de weg. We denken aan een landverzakking. Er is een kraan aan het werk. Blijkt dat deze kraan gewoonweg de berm aan het afgraven is en alle aarde simpelweg op de weg aan het stallen is. Er doen geruchten dat we hier minstens één uur zullen stilstaan, gelukkig komt de kraan na een tijdje naar beneden en maakt een stukje van de weg vrij zodat de minibusje door kunnen. We hobblen rustig verder en na 20 minuten opnieuw blokkade. Blijkt dat ze de weg nog aan het aanleggen zijn en er staat een kraan dwars over de weg. Opnieuw iedereen uit de busjes en kijken. We komen als laatse aan bij de blokkade en kunnen gelukkig snel weer door. Na een uur op deze stoffige piste komen we bij het hostel waar onze bagage staat. We pikken ze snel op en zetten onze weg verder naar Shangri-la, de weg is veel beter en het tempo ligt heel wat hoger.Onderweg begint het terug te regenen, en enkele     kilometers voor Shangri-La ligt er sneeuw op de weg!!!
Brrr koud hoor. We komen aan en gaan met de Chinezen mee naar een youth hostel waar we ons installeren. Daarna laten we ons wat lekkers klaarmaken en kunnen we ons nog verwarmen bij een houtkacheltje. Moe kruipen we in ( weeral een zeer hard) bed.

02-08-2010 om 16:25 geschreven door china 2010  

Zondag 1 augustus: verkenning Shangri-la.

Gisteren avond kwamen we aan in de regen, we namen snel onze intrek in het hostel van onze Chinese vrienden. Het is niet 100% onze zin en we besluiten te verhuizen naar een hostel op het platte land, een 5 tal km van de hoofdstad. Shangri-la is een naar Chinese normen kleine stad. Als je 5 km rijdt ben je al op het platteland. We maken een wandeling door het oude gedeelte van de stad. De Tibetaanse invloed is hier goed te merken, overal hangen de bekende gebedsvlaggetjes. Spijtig genoeg heeft de toeristische industrie zijn werk gedaan en zijn de straten bezaaid met souvenirwinkeltjes, eethuisjes, kledingzaken ed. Op het einde van een van de straatjes komen we aan bij een tempel met de grootse gebedsmolen ter wereld (zegt men hier). De gebedsmolen is inderdaad heel groot en we moeten met 4,5 mannen zijn om hem in beweging te krijgen.

Na de middag willen we het Songzalinklooster gaan bezoeken. Naar het schijnt moeten we de blauwe bus 3 hebben. Maar die wil maar niet komen. Dan maar iemand gevraagd die ons wil voeren, voor 10¥ voor ons allen kunnen we niet langer wachten. Hij brengt ons naar de ingang van het klooster. Blijkt dat we hier 85¥ moeten betalen ipv 30¥ zoals de gids vermeld. Deze prijs is van 3 jaar geleden laat de jonge dame achter de kassa mij weten. De prijzen zijn hier het laatste jaar enorm gestegen hebben we de indruk als we ze vergelijken met deze in de verslagen van reiswijzer en de gidsen. Het klooster is een gebouwencomplex waarin monniken leven. Momenteel is men bezig aan de heropbouw van het middengedeelte. De andere gebouwen zijn al gedeeltelijk gerestaureerd. Het is er aangenaam toeven. We lopen rond in de straatjes met gebouwen in gestampte aarde. Zoals in de middeleeuwen mag ik als man enkel de keuken betreden. Het is ook een terugkeer in de tijd. Wat verder weg staan houten gebouwtjes met plastiek zeilen, ik vermoed dat hier de bouwvakkers in verblijven en ga een kijkje nemen. Er is weinig volk te bespeuren. Er lopen twee jonge meisjes rond en ik vraag hen of ze op de foto willen. Ik probeer wat te praten maar dat is moeilijk. Ze laten mij de slaapruimtes en de keuken zien. Dit is de andere kant van de medaille. Deze bouwvakkers werken uren per dag met heel primitieve middelen en wonen naast de werf in barakken. De meisjes willen eerst niet op de foto maar vinden even later toch wel fijn. Als we terug naar de stad willen merken we dat de busjes niet blauw maar groen zijn. We springen erop en rijden terug. Het valt ons op dat deze bussen zo langsheen het kassacomplex rijden. Ook in de tegenovergestelde richting. Dit betekent dat je zo geen entreegeld hoeft te betalen. Later komen we nog mensen tegen die we de vorige dagen tegen het lijf lopen die deze bevinding bevestigden… spijtig van het geld.

We eten hotpot en daarna worden we opgehaald door de minivan van het hostel. Het is een typisch Tibetaans huis in het midden van de weiden tussen de jaks. Bijna volledig in hout opgetrokken. Alhoewel het vandaag een mooie dag was is het ondertussen beginnen regenen, maar gelukkig is het binnen warm. Het hostel is gezellig ingericht met veel houtsnijwerk. De uitbater laat ons wel weten dat de elektriciteit in deze regio vanaf 19 uur op rantsoen is. Er is enkel een generator voor de beneden verdieping. Kaarslicht is ook heel gezellig.

02-08-2010 om 06:03 geschreven door china 2010