5 jaar terug stonden de koffers bijna klaar om onze adoptiedochter op te halen in Changsha (China). Voor ons een onbekende van 2,5 jaar oud. Vandaag spring in het veld en geliefd familielid. Direct na onze thuiskomst in 2005 werd een nieuwe reis gepland
12-07-2010
Vrijdag 9 juli: Mount Hengshan.
De volgende dag vertrekken we vroeg naar Mount
Hengshan.De warmte is draaglijk nu en
we rijden met de gratis bus naar de voet van de berg. Hier kunnen we misschien
de verkoopster vinden. Blijkt echter dat we vanaf een andere plaats vertrekken
veel hogerop. De vorige keer bezochten we eigenlijk niet Mount hengshan meer
het Dashan klooster welk aan de andere kant van de stad ligt.
We beklimmen de stijle flanken van Mount Hengshan (1228m) vanaf zeeniveau. Het
eerste stuk samen met de kinderen tot aan de kabel lift, daarna ga ik samen met
Zhangpeng en zijn schoonbroer verder te voet. Het is een pelgrimstoch die via
verschillende kloosters en gebedsplaatsen loopt. Heel mooi en spiritueel. De
tocht is heel zwaar, Zhangpeng kan niet volgen en we laten hem op eigen tempo
verder stappen. Zhouquan en ik stappen verder en komen aan bij de poort van de
meest zuidelijke heilige berg van China. Hier zitten de vrouwen en kinderen op
ons te wachten. Zhangpeng komt een half uurtje later aan. Na wat rusten vangen
we de laatste etappe samen aan. Er is een echte band van vriendschap ontstaan
tussen ons. Boven aangekomen gaan Zhangpeng en familie bidden, wij genieten van
het uitzicht en bewonderen het offeren van wierrook en bommetjes.
We dalen af om even verder het middagmaal te nemen, warm zoals altijd in China,
3 x per dag. Hier eten we héél lokaal, maar wederom zeer lekker. De maaltijd is
sober, zonder vlees omdat we op pelgrimstocht zijn. Aangezien Romeo er niet
meer is is Zhanquan nu tolk van dienst. Hij heeft de hoogste graad Engels die
in Chinese scholen word gegeven. Zijn engels is niet slecht maar niet te
vergelijken met Romeo. Maar we behelpen ons goed.
Het is al laat geworden en Zhangpeng en zijn familie moeten terug naar
Changsha. Ik had graag nog naar het Dashanklooster gegaan om een spoor terug te
vinden van Tsais verleden maar dat zit er helaas niet meer in. Zhangpeng en
familie hebben al zoveel voor ons gedaan, onbeschrijfelijk. We nemen uitgebreid
afscheid en ze vertrekken niet vooraleer we e-mailadressen en fotos
uitgewisseld hebben. Wij blijven nog één nacht in het hotel om s morgens vroeg
met taxi en trein naar Guilin te vertrekken. Zhouquan regelde de treintickets
en taxi voor ons, een laatste vriendschapsdienst.
Deze mensen zullen we nooit meer vergeten !! Mila de dochter van Zhangpeng is
een schattige, lieve dochter die snel vriendjes was met Tsai ze is boos omdat
ze vertekken.
12-07-2010 om 13:56
geschreven door china 2010
Donderdag 8 juli: Hengshan Bezoek van het weeshuis.
Dit
wordt de dag waar we lang naar uitkeken. Terugkeren naar het weeshuis en
misschien wat meer te weten komen van Tsais verleden. Vanuit België trachtte
ik reeds contact op te nemen met het weeshuis om een bezoek te regelen, maar
zonder resultaat. We zullen het op eigen houtje proberen, onze verwachtingen
zijn niet hoog. Nu we zulk goed gezelschap hebben lijkt de kans groter dat we Buiten
onze verwachtingen zit Zhangpeng ons om 8u30 al op te wachten aan de receptie
van het hotel. Na het vele drinken de avond ervoor is dit al een hele prestatie.
Onze expeditie naar Hengshan kan starten. We bezoeken eerst nog het bedrijf van
Zhangpeng. Hij heeft een investeringsmaatschappij in vastgoed, kranen en bulldozers
voor wegenbouw. We vertrekken richting weeshuis met een escorte van 2 wagens en
een 12 koppige delegatie !
Na een rit van een paar uur komen we aan bij het weeshuis. Ik herken de straat.
Tsai die blijft kalm bij dit alles. Nu word het spannend. Het ziet er nog uit
zoals 5 jaar geleden. Snel komt er een dame te voorschijn die de adjunct van de
directeur blijkt te zijn. Ze is verrast door onze verschijning (wat zou je
willen, 12 man met 5 Belgen). We halen onze documenten en fotos boven. Ze zegt
Tsai nog te herkennen. We vragen of het mogelijk is om het weeshuis te bezoeken
en eventueel Tsais begeleidster te zien. Dit kan natuurlijk niet zonder de
toestemming van de directie. Een half uur later zitten we met onze delegatie in
een restaurant en de directeur zal ons vergezellen. We eten plaatselijk kost,
hééél lekker maar spicy. Er wordt gelachen en gepraat alsof we elkaar al jaren
kennen. De hulp van Romeo is hier van zeer groot belang. Hij is een jong
vooruitstrevende jongeman met openmind. Hij denkt dat het mogelijk is om het gastgezin
te ontmoeten waarbij Tsai een jaar woonde. Het wordt spannend en ik ben
zenuwachtig. De directeur is niet meer dezelfde als 5 jaar geleden. Er wordt
over en weer gepraat, dit is niet uitzonderlijk in China zelfs het bestellen
van een maaltijd gaat gepaard met een hele conversatie er komen toezeggingen.
Het gastgezin zou naar het weeshuis gehaald worden! Ik heb mijn bedenkingen, er
werd eerder al gemeld dat we officiële papier nodig hadden, dus waarom zou het
nu dan wel gaan? Maar in China kan soms veel geregeld worden. Plots komt de
boodschap dat de ontmoeting toch niet door kan gaan omdat we de officiële weg
niet gevolgd hebben. Hiervoor vreesde ik al, aangezien deze weeshuizen in 2005
betrokken waren in diverse schandalen. De directeur komt plots met een verhaal
aanzetten dat er volgende maand een delegatie uit België komt om het weeshuis
te bezoeken. We kunnen best met hen contact opnemen. Hiervan was ons niets
bekend. We krijgen later het gsm nummer van een leerkracht chinees in België.
Het nummer is inderdaad een Belgisch GSM nummer. Plots vertrekken we naar het
weeshuis, het gastgezin zou nu toch komen !! Aangekomen in het weeshuis worden
we ontvangen in de zaal waar we 5 jaar geleden ook te gast waren. Watermeloen
wordt geserveerd. De directeur is niet meer te bespeuren, we wachten, en we
wachten. De directeur komt dan toch te voorschijn. Hij heeft contact op genomen
met de autoriteiten maar krijgt geen toestemming om het gastgezin met ons te
laten praten. Hiervoor had ik gevreesd. Ontgoocheling!!
We mogen nog een paar fotos maken in de gangen. Er zijn sinds 2007 geen
kinderen meer aanwezig en de bedjes zijn weg. Spijtig want Tsai had graag
haar bedje gezien.
Er rest ons nog een waterkansje om contact te hebben met het gastgezin. In 2005
werd Tsai herkend door een verkoopster aan de voet van de heilige Mount
Hengshan. Ik hoop dat die verkoopster er nog altijd is en dat we via haar
eventueel contact kunnen maken met het gastgezin. Morgen gaan we Mount Hengshan
beklimmen. De directeur regelde een hotel voor ons. Daar aangekomen blijkt dit
een sjiek 4 sterrenhotel, veel te duur voor ons budget, maar Zhangpeng betaalt
ook hier voor ons de rekening. We verblijven samen met zijn gezin twee dagen in
dit hotel. Romeo heeft ons ondertussen verlaten, hij moet terug naar Changsha.
We zijn hem enorm dankbaar !! Hij heeft, samen met Zhangpeng hemel en aarde
verzet om ons te helpen.
12-07-2010 om 13:54
geschreven door china 2010
Woensdag 7 juli: Naar het Martyrs park in Changsha
De reis hangt nog in onze kleren. De dagen gaan snel voorbij.
Vandaag willen we het rustig aan doen en we plannen een uitstap naar het park
op loopafstand van ons hotel. Het is bloedheet en 15 minuten wandelen kost ons
een paar liter zweet. Ik begin de platte grond van de stad al wat te kennen en
we geraken zonder problemen op onze bestemming. Een groot park met een meer en
een aantal ouderwetse kermisattracties. We kenden dit park al van de vorig
reis, het leek ons leuk om nog een terug te gaan. Wat kuieren en rustig aandoen
was het doel. Een vijver met massas echt massas Koi-vissen was een leuke attractie
voor Wietse en Tsai. De vissen komen in grote getale boven als er eten wordt
gegooid. We zitten aan de kant van het water en proberen wat contacten te
leggen met spelende kinderen. Om af te sluiten gaan we het meer op met een
watertrapper. Nog meer zweten bij deze temperaturen. Tijdens een verfrissende
regenbui wandelen we terug naar het hotel om ons wat te verfrissen en terug
naar Jiefangroad te gaan eten. Ik krijg een sms van Romeo. We worden uitgenodigd
door Zhangfeng om te gaan eten. We zijn wat weigerachtig. Kunnen we hier wel op
ingaan? Is dit te vertrouwen? We besluiten de gastvrijheid van Zhangpeng niet
te beschamen en gaan in op het voorstel. Hij komt ons ophalen met een
geblindeerd busje met chauffeur, net zoals in de film. Ook Romeo is van de
partij. We gaan naar het sjiekste restaurant van de stad hier zijn we wel niet
op gekleed. Het restaurant is een enorm groot chinees paviljoen, we eten er
naar Chinese gewoonte in een afzonderlijk zaaltje. Zhangpengs vriendin is er,
ook zijn schoonbroer, Mila (zijn dochter) en nog een paar mensen. We worden
ontvangen als koningen. Naar Chinese traditie worden er diverse toasts
uitgebracht op de vriendschap, op België, op China, onze kennismaken telkens
moet ik een glas bier in één teug uitdrinken en luidkeels ehgeeeee laten
horen. Ik heb het spel snel door. We drinken veel en verbroederen. Hier worden
de plannen voor de volgende dag gemaakt.
12-07-2010 om 13:53
geschreven door china 2010
Dinsdag 6 juli: Verkenning in Changsha.
We sliepen tot het middaguur en plannen om
vandaag de stad te verkennen. Aan de receptie van het hotel, eigenlijk een
Youthhostel, is er een jonge dame die een paar woorden Engels spreekt. Ik vraag
haar een briefje te schrijven in het chinees om ons naar de hoofdstraat te brengen
en terug naar het hotel. We willen via deze hoofdstraat (Jiefangroad) naar de
Changsha rivier te gaan op via de grote brug naar het langgerekte eiland te
gaan. Changsha is een miljoenenstad waar niet zo veel te beleven valt. Maar het
is echt China zoals het is, een land met twee snelheden. Enerzijds hyper
moderne technologie en westerse winkels met merkproducten en alles wat er bij
hoort. Je zou je haast in Parijs wanen. Anderzijds het leven van de doorsnee
chinees die minder dan één euro per dag verdient. Dit ondervinden we aan den
lijve als wein een straatje belanden waarer een soort permanente markt aan de gang is.
Alles in openlucht. We kijken onze ogen uit. Er zijn allerlei voedingswaren te
koop, het ene al verser dan het andere. De koopwaar varieert van verse groenten
tot levende kikkers, padden, slangen, kippen, duiven, vissen en andere
koopwaar. Lappen vlees hangen hier gewoon op in een temperatuur van 37°C. We
vallen hier duidelijk op, iedereen bekijkt ons, sommige stellen vragendie we niet kunnen beantwoorden. Tsai krijgt
veel bijval en men spreekt haar aan in het Chinees. Ze begrijpen niet waarom ze
haar niet verstaan. De volgende dag hebben we een chinees briefje bij waarop
staat dat Tsai onze adoptiedochter is en hen niet begrijpt.
Het is niet gemakkelijk om onze weg te vinden, ook al hebben we een kaartje van
Changsha met Engelse en Chinese straatnamen erop. Met wat hulp (gebarentaal)
geraken we met een bus uiteindelijk op het bewuste eiland op de Changsha
rivier. Heel groen en rustig, maar niet geweldig. We drinken er wat en
slenteren wat rond, het is er 37°C . We hebben veel bekijks en weten nu hoe het
is om een BV te zijn.
Ik koop een Chinese gsm kaart om te kunnen bellen met onze Chinese vrienden. Ik
krijg echter geen contact met Zhangpeng, hiervoor vreesde ik al. Dan maar Romeo
bellen. Die had ons beloofd om te zorgen voor een tolk om samen met ons naar
het weeshuis in Hengshan (200km verder) te gaan. Eens luisteren of hij van zijn
woord is.
We lopen naar Jifangroad, hier staat het vol Chinese restaurants en nemen er
onze eerste Chinese maaltijd. Een hele belevenis. Het restaurant zit bomvol
chinezen. We krijgen een tafeltje en een spijskaart. Hoe moeten we dit
bestellen?? Het is echter makkelijker dan gedacht. Overal in het restaurant (vertaald
The Firepot) rijden karretjes rond met allerlei lekkernijen. Je houdt er eentje
tegen en bedien je zelf. Smullen maar, Wietse en Tsai vinden het heel lekker.
Een heerlijke maaltijd sluit de dag af. Met de taxi terug naar het hotel
12-07-2010 om 13:50
geschreven door china 2010
10-07-2010
Zondag 4 & maandag 5 juli: transfer naar China.
Vandaag start de reis waar we zo lang naar
uitkeken. De weg er naartoe is niet direct de meest ideale, 24 uur onderweg. We
hopen dat deze dag snel voorbij is. We vertrekken om 18u25 met een korte vlucht
naar Amsterdam, daar stappen we over op een Boeing 777 richting Hangzhou, met
een tussenstop in Beijing. 14 uur later komen we aan in Guangzhou het is er
heet en vochtig. Hier stappen we over op een binnenlandse vlucht met bestemming
Changsha, het vertrekpunt van onze reis. Na talloze controles en scans van de
bagage staan we in de vertrekzone we wachten 6 uur en kunnen dan vertrekken naar
Changsha. Tot nu toe verloopt alles héél vlot, we merken dat de taal de
grootste barrière zal zijn op onze weg.
23u25 lokale tijd ( 6u later dan in Belgie) stappen we op het vliegtuig voor
een laatste korte vlucht (50 min.) naar onze eindbestemming.
Met de jonge Chinees die naast mij zit tracht ik een babbeltje te doen, met de
bedoeling iemand te vinden die ons eventueel kan helpen met het bestellen van
een taxi om naar ons hotel te gaan. Het is al één uur middernacht, we zijn moe
en willen graag zo snel mogelijk in ons hotel geraken. Echter de jonge man
spreekt geen woord Engels en ook zijn vriendin niet pech. Ik probeer toch met
een paar woordjes en behulp van het woordenboek wat te communiceren. Hilde
helpt een handje met het chinees dat ze leerde, maar helaas begrijpen ze er
niet veel van. Er komt toch iets van een gesprek op gang, hij vraagt waarom wij
een chinees kind hebben. We leggen hem uit dat we Tsai in 2005 adopteerden en
vandaag naar Changsha komen om een soort rootsreis te maken. Dit vindt de jonge
chinees geweldig. Hij heeft één dochter en wil graag een kind adopteren maar is
nog te jong,waarom hij eigenlijk te jong is komen we niet te weten, gebrek aan
taal. Ik tracht nog het een en ander te vragen maar het is zeer moeilijk om te
communiceren. Zhangpeng, zo heet de jonge man naast me, roept er de stewardess
bij, maar ook zij is het Engels niet machtig. Maar zij kent een leerkracht Engels
op het vliegtuig en vraagt hem te helpen. Dit blijkt een flamboyante jonge man
die enorm populair is in China, zelfs op TV. Er wordt hier Engelse les gegeven
op TV
Deze man (laat zich Romeo noemen, het is duidelijk waarom ) spreekt inderdaad
vloeiend Engels en dat is een hele vooruitgang. Hij help mij vertalen en onze
missie uit te leggen aan Zhangpeng en zijn vrouw. Tijdens het ophalen van de
bagage wisselen we gsm nummers en spreken af s anderendaags te bellen om
verder af te spreken. Hij zet
zn vrouw in een taxi en voert ons met zijn nieuwe Audi A6 naar het hotel. Het
is ons al duidelijk geworden dat dit niet een doorsnee Chinees is. We vallen in
een diepe slaap. Het is duidelijk dat Zhangpeng het
geweldig vindt dat wij een chinees kind willen helpen en bied ons aan om ons
naar het hotel te voeren. Missie geslaagd.
10-07-2010 om 00:00
geschreven door china 2010
09-07-2010
Eindelijk bloggen ...
Het heeft even geduurd vooraleer we verslag konden uitbrengen van
onze Chines avonturen. Eerst en vooral was het niet mogelijk om onze blog te
consulteren vanuit China. Blijkbaar worden onderdelen van google hier
geblokkeerd of worden ze niet aangeboden in China. Het is mij nog steeds
onduidelijk welke de juiste reden is. Blogger, Facebook en Picassa zijn niet
toegankelijk voor de chinezen. We hebben dan maar een andere blog aangemaakt
via een Belgische provider, dat blijkt geen probleem te zijn. Ondertussen is
onze reis goed op gang gekomen, we vallen van het ene avontuur in het andere.
