Ik kan het niet laten, maar het werk van Daan Boens behoort tot het beste dat aan het IJzerfront werd bijeen gedicht. Daarom breng ik u vandaag graag 'De aarde weent...' uit de bundel 'Van glorie en lijden - Sonetten uit de loopgraven aan de Yser' uit 1917.
' En de aarde weent om al heur doode zonen... / De strijd geleek een wreed en dof gekreun / van kinderen, die zich wilden sterker toonen, / doch in 't gewoel nog smeekten om wat steun.
En 't waren mannen toch: hun blonde kroonen, / zóo fier van heldenmoed - onder 't gedreun / van 't ijzer, - bleven recht en blij en schoone... / hun oogen vlamden nog in 't doods-gekreun.
Men hoorde 't staal doorheen hun harten boren, / men hoorde 't bloed dat gulpte uit ieder wond, / en ieder mond, die nog een klacht liet hooren.
En als de schemer dan die menschen vond, / die menschen-kinderen, door den dood verkoren, / dan strooide hij zijn schoonste bloemen rond.'
De gerenommeerde Britse historicus Prof. Dr. David Reynolds kreeg na de publicatie van zijn intrigerende boek 'The long shadow' (2013) van de BBC de kans om zijn ideeën aan een groot publiek kwijt te raken. Een verfrissende kijk op de 'samenhang aller dingen' en zeker ook over herinneren en herdenken of was het hérdenken...?
Opnieuw een foto uit het album van een onbekende onderofficier van het Duitse R.I.R. nr. 204. Ze werd in januari '15 gemaakt, wellicht een paar dagen voor een barmhartig sneeuwtapijt de desolate ruïnes van dit eens zo pittoreske stadje bedekte. Op algemeen verzoek is het opnieuw een foto van een observatiestelling in de Minoterie, tegenover de plaats waar nu de IJzertoren staat. Toen Diksmuide op 10 november '14, na weken van ongemeen felle gevechten, in Duitse handen was gevallen, werden de ruïnes van dit industriële complex maandenlang door de Duitse genietroepen versterkt en uitgebouwd tot een geduchte, want levensgevaarlijke observatie- en gevechtstelling. Alerte scherpschutters stonden er dag en nacht op de loer naar een prooi, terwijl de loopgraafmortieren van hieruit met grote regelmaat dood en vernieling zaaiden in de Belgische loopgrachten.
VERDWENEN DUITSE BEGRAAFPLAATSEN - EHRENFRIEDHOF 103 & 65
In mijn blogs van respectievelijk 13.12.2014 en 03.01.2015 bracht ik fotomateriaal van de verdwenen Duitse begraafplaatsen nr. 65 (Wervik) en 103 (kruispunt Broodseinde). Iemand die mijn fotoarchieven blijkbaar beter kent dan ikzelf, vestigde vorige week mijn aandacht op het feit dat ik nog over ander fotomateriaal met betrekking tot deze verdwenen Duitse militaire begraafplaatsen beschik. Bij deze is dit dus rechtgezet. De graven van de op 10 september 1915 gesneuvelde ersatz reservist Alwin Schäfer en reservist Otto Schulze, beiden vooraan op de foto van Ehrenfriedhof Broodseinde, kan u vandaag terugvinden op de Duitse militaire begraafplaats van Langemark, Blok B, graf 14549 en graf 14624. Let ook nog op de mooie staaltjes van huisvlijt waarmee de Landser te werk gingen om de graven van hun gesneuvelde kameraden op te smukken, zoals het gebruik van uitgebroken vloertegels en dakpannen...
Opnieuw een aantal mooie opnames, gemaakt in januari '15 door een onbekend gebleven onderofficier van het RIR nr. 204. Let vooral op de laatste foto die een uniek inzicht geeft in de beruchte 'Minoterie', de bloemmolens met de al even beruchte 'Kückstellung'.
