Ik ben Wieteke
Ik ben een vrouw en woon in Lommel (België) en mijn beroep is ..
Ik ben geboren op 11/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: voetbal, hardlopen, fitness, muziek, internet....
De volgende grote wedstrijd was The Classic, een wedstrijd van 10 km.
The Classic in Tessenderlo kreeg maandag zoals andere jaren weer een grote massa aan de start. Er stond ook een massa volk langs de kant te supporteren. Er moesten 2 rondes worden gelopen door het bruisende centrum van Tessenderlo langs de kermiskramen.
Het waren zomerse temperaturen van rond de 28°C, voor mij dus helemaal niet ideaal. Ik had al hoofdpijn voor de start. Ik nam plaats achter het bordje van 14km/u, dat zou ongeveer mijn snelheid moeten zijn. De start was traag, maar eens ik tussen de massa doorkwam, liep het wel vlotjes. Op de kermis was de temperatuur nog hoger en de lucht was er niet echt fris. Langs de kant stonden sproeiers en daar maakte ik natuurlijk gebruik van om er onder door te lopen. Mijn hartslag zat gemiddeld rond de 190, eigenlijk veel te hoog. Ik besloot hem niet hoger te laten komen dan 190, maar dat lukte niet. Ik had een tijdje op hartslag 187 gelopen. Nadien ging hij weer omhoog. De eerste ronde verliep aan een vlot tempo. Op 5 km zat ik ongeveer rond de 22 min.
Ik kreeg weer kippevel en koude rillingen, heel raar. Tot km 9 ging het eigenlijk redelijk goed, maar toen kreeg ik datgene waar ik vaak voor vrees: een enorme steek in mijn rechteronderbuik. Als ik dit krijg is het gedaan met lopen en kan ik alleen nog met veel moeite heel rustig joggen of bijna wandelen. Ik voelde mijn borstkas plots ook dichtklappen. Ik was kwaad op mezelf dat ik dat weer aan de hand had. Die laatste km duurde ontzettend lang. Al ijlend strompelde ik over de finish. Ik kon niet meer en was meteen ergens op het gras gaan zitten. Tien minuten nadien was mijn hartslag nog erg hoog.
Ondanks de hitte en een slechte laatste km, kijk ik terug op een geslaagde Classic. Het mooiste van de loop is het stukje door de sporthal. Je loopt er dwars door, langs het podium waar een fanfare zit te spelen voor een volle zaal. Een heerlijk gevoel! Maar of ik volgend jaar nog meedoe betwijfel ik, alleen al voor de zomerse temperaturen in juli. De uitslag van The Classic >>
Jogging 'Nacht van de Euregio' Neerpelt - 05/06/2006
Twee dagen na de stratenloop in Leopoldsburg was Neerpelt aan de beurt. Ook weer een gewone jogging van 5 km met start-to-runners.
Deze jogging zou ik beschouwen als een training, omdat ik nog wat zware benen had en al enkele dagen last had van een stijve rug.
De omloop startte op de vernieuwde atletiekpiste van Neerpelt. Van daar uit liepen we richting Scoutsrally. Er moesten 2 rondes in het bos worden gelopen.
Ik zag weer geen enkele vrouw voor me lopen. De eerste ronde was zwaar. Ik had zelfs al het gevoel dat mijn benen wat aan het verzuren waren.
In het bos was het ook moeilijk lopen, vaak bergop en op sommige stukken was er geen bospad.
Twee mannen liepen me voorbij. Ik moest ze proberen te volgen. Er was een gat van een 10-tal meters en dat moest ik dichtlopen. Dat lukte ook.
Een van de mannen loste. De andere hield goed tempo. Ik liep gelijk met hem op. Het laatste stuk begon ik te spurten, maar hij was sneller. Tijd: 21 min.08. Ik vond het een zwaar parcour en minder prettig om te lopen.
Brussel - Zondag liepen opnieuw 25.000 mensen mee met de 20 kilometer door Brussel. Voor het derde jaar op rij was het maximum aantal deelnemers al een maand voor de stratenloop bereikt. De jaarlijkse marathon in de hoofdstad werd dit jaar gewonnen door Rik Ceulemans. Hij deed er 1 uur en 2 minuten over. Eén man haalde de finish niet. Hij zakte in elkaar op enkele meters van de eindstreep en overleed. Een 28-jarige jongeman uit Florentville zakte in elkaar op 150 meter van de finish. De hulpdiensten probeerden hem nog te reanimeren, maar tevergeefs. De drie eerste Brusselaars die over de eindstreep liepen, vinden we op de 9e, 10e en 11e plaats. Het gaat om Pascal Michiels, Abdeljebbar Sihammane en Yves Luyens. Zij legden de 20 kilometer af in ongeveer 1 uur en 5 minuten. De eerste vrouw is Catherine Lallemand. Zij arriveerde aan de finish op 1 uur en 12 minuten. De tweede vrouw is de Koekelbergse Ellen Jacobs. Zij deed 1 uur en een kwartier over de 20 kilometer door Brussel.
25.000 deelnemers namen deel aan dit loopevenement. Met de eerste editie in 1980 liep 3.000 man mee. Nu is de wedstrijd al voor het derde jaar op rij uitverkocht. Op deze 27e editie kregen voor de eerste keer alle deelnemers een chip die hun tijd registreerde.Traditioneel liepen er ook heel wat deelnemers mee voor het goede doel. Zon 1.500 lopers lieten zich sponsoren voor Vredeseilanden en 500 mensen liepen ten voordele van Artsen Zonder Grenzen. Ook de brailleliga liep mee al is het voor blinden en slechtzienden niet altijd even evident. "Als het erg druk is en er veel mensen rondom je lopen is het opletten geblazen voor uitsteeksels op het parcours, zoals hekken of paaltjes. Maar omwille van de sfeer en ambiance is het altijd leuk om de 20 kilometer te lopen", zegt Gert Mislotte van de Brailleliga.In totaal liep 63 procent van de lopers in groepsverband. Er liepen deelnemers van 77 nationaliteiten mee, de meeste buitenlanders kwamen uit Nederland en Frankrijk.
Eindelijk was het dan zover. Mijn eerste deelname aan een halve marathon, want het was iets meer dan 20 km. Sindy en Jan kwamen me om 10u ophalen. We zouden met een groepje van het werk van Sindy naar Brussel gaan. In Lummen haalden we Kevin op. We reden van hieruit naar Lubbeek, naar Hans en Diane thuis. Ze hadden voor ons een licht verteerbare maaltijd klaargemaakt. Voor we vertrokken werd de blaas nog geledigd, want dat was nodig. Dagen op voorhand had ik op mijn eten gelet en extra drank ingenomen om wat reserve op te bouwen. Rond 13u15 reden we samen richting Brussel. In Brussel aangekomen was het moeilijk om nog parking te vinden. Ik moest weer naar het toilet, ditmaal toch echt van de zenuwen. We spraken een punt af waar we samen zouden komen na de aankomst. Diane zou ons daar staan opwachten. We waren redelijk op tijd aan de start. Toch was het wringen om ter plaatse te geraken. Wat een massa volk daar op de esplanade van het Jubelpark! Ik had startnummer 22135, wat betekende dat ik moest starten in het laatste blok, net als Sindy en Jan. De andere twee collegas stonden een paar blokken voor ons. Deze klassering hangt af van je tijd van de vorige editie. Voor mij was dit mn eerste deelname, dus moest ik in de laatste blok starten. Het weer was goed. Het was niet te warm en er waaide een fris stevig briesje. Ik loop liever als het wat minder warm is.De Bolero van Ravel gevolgd door de Brabançonne, deden de adrenaline stijgen. Meteen nadien volgde het startschot. Toen was het nog 5 minuten wachten eer we konden vertrekken. In het begin verliep alles zeer langzaam. Er waren twee versmallingen waardoor je moest stoppen zodat de massa erdoor kon. Het was bijna onbegonnen werk om lopers in te halen. Iedereen liep dicht tegen elkaar aan. We moesten 3 tunnels door, 3 keer omhoog en omlaag. Ik zag dat de meeste mensen kozen voor de linkertunnel. Ik liep eigenlijk al te ver om nog van kant te verwisselen. Toch waren er velen die over de hekken kropen om naar de andere tunnel te gaan. Ik kon nog net op tijd over de hekken kruipen om naar de andere kant te lopen. Dat was een goed besluit, want in de tunnel kon ik aan een redelijk tempo lopen. Ik was niet tevreden over het tempo. Het was de hele tijd slalommen tussen de massa, remmen en weer optrekken en vooral kijken waar je liep. De eerste twee bevoorradingsposten sloeg ik over. Ik zag veel volk daar op afvliegen, dus ik had weer de kans om wat door te lopen. De flesjes vlogen je om de oren aan elke drankpost. Na ongeveer 5 km kreeg ik even wat pijnscheuten in mijn schouders. Een teken dat ik wat te gespannen liep. Nadien liep ik vrij soepel. Op ongeveer 9 km kreeg ik plots felle pijn in mijn rechteronderbuik. Ik vreesde het ergste, omdat ik al vaker dat probleem had, voornamelijk als ik op harde ondergrond loop. De pijn is dan zo hevig, dat ik gedwongen ben om bijna in wandeltempo door te lopen. Ik concentreerde me op mijn lichaam en op mijn manier van ademhalen; uitademen wanneer de linkervoet op de grond komt. Na ongeveer 15 min.ging het wat beter. De volgende bevoorradingspost had ik wel nodig. Ik nam de tijd om wat te drinken en me wat te verfrissen. Nadien kon ik terug een redelijk tempo aannemen. Op ongeveer 15 km kon ik zowat mijn eigen tempo terugvinden.Tempo houden ging er door mijn hoofd. Ik voelde dat ik niet te diep mocht gaan, omdat de pijn er nog steeds zat. De aanmoedigingen van het publiek en de vele jambe bandjes waren een extra stimulans.
Op km 17 kreeg ik nog even een felle pijn, maar deze duurde minder lang. De Gatorade bevoorrading mocht ik zeker niet overslaan, al vond ik het vreemd dat er bekertjes voor gebruikt werden. Het was een grote plakzooi op de weg. Ik blijf gaan. Mijn benen begonnen te verzuren en mijn voeten prikkelden. Onderweg zag je regelmatig mensen die overschakelden op wandelen. Sommige lopers die je passeerde, konden ook beter een wandelpauze inlassen als je hun zwoegende ademhaling hoorde. Op de Tervurenlaan was het nog even serieus afzien, want daar was het nog een heel stuk bergop. Daarboven lag de triomfboog. De finish was in zicht. Het laatste stuk was eindeloos. Ik heb op het laatst nog proberen te spurten, maar de benen weigerden.
Moe maar voldaan overschreed ik de aankomst. Even kreeg ik een draaierig gevoel in mijn hoofd en mijn benen werden plots erg zwaar toen ik begon te wandelen.
De tijden werden geregistreerd met een chip die je aan je schoen moest vastmaken. Wel een goed systeem, dat volgens mij ook vrij correct was. Mijn tijd, 1:43:18 wat goed was voor de 6522steplaats. Ondanks dat ik in het laatste blok gestart was, mag ik wel tevreden zijn met het resultaat. Deze 20 km is voor herhaling vatbaar, zeker met het vooruitzicht dat ik volgend jaar in een ander blok mag starten. Het was een leuke ervaring die me altijd zal bijblijven.
De lenteloop werd mijn tweede wedstrijd. Deze keer koos ik voor de minst lange afstand en dat was 5 km. Ik voelde me ook niet zo fris en had die week wat last gehad van zware benen. Er moesten 5 rondes worden gelopen door het centrum van Lommel. Het was zwaar bewolkt en vooral bij de start kwam er veel regen naar beneden met daarbij nog wat onweer. Ik had me op de tweede rij gezet, dicht bij Patricia. Haar moest ik in het oog houden en als het kon ook proberen te volgen. Het tempo was hoog. De eerste 3 ronden kon ik nog volgen, maar toen moest ik haar toch wat voorsprong geven. Het was vaak opletten waar je liep. Er waren veel bochten, smalle doorgangen en het was op sommige plaatsen erg glad.
Ik liep met een groepje mannen mee, want ik zag verder nergens vrouwen voor mij lopen buiten Patricia die ik altijd wel in mijn gezichtsveld had.
Uiteindelijk finishte ik als tweede. Patricia was 35 sec. voor mij, dus dat viel heelgoed mee.
De prijsuitreiking zou doorgaan in zaal De Bourgondiër. Ik had niet verwacht in de prijzen te vallen.
Ik was tevreden met mijn tijd: 21min 40. In de toekomst wil ik onder de 20 min.eindigen.
Mits goede training moet dat een haalbaar doel zijn.
Mijn eerste deelname aan de grensloop was een goede meevaller. Aangezien ik de laatste tijd erg veel aan het lopen ben was dit een goede voorbereiding op de 20km door Brussel. Er kon gekozen worden voor 2 verschillende afstanden, 7 of 14km, waarvan wij de verste gingen lopen. De start en aankomst waren aan de brandweerkazerne van Lommel. Sindy wou ergens tussenin gaan staan bij de start. De start was zwak omdat ik bij Sindy wou blijven in het begin, maar we waren zo traag weg dat ze tegen me zei dat ik maar door moest lopen. Mijn start had ik eigenlijk wel gemist. We liepen door het centrum van Lommel. Ik ging op zoek naar groepjes die zowat hetzelfde tempo liepen als ik. De lopers die voor 7 km gekozen hadden draaiden de straat in tegenover het voetbalplein. Er waren er dus een heel pak weggevallen. Het eerste groepje waar ik bij aansloot waren drie mannen. Vanaf de Kerkstraat tot onder aan de brug bij de Vossemeren liep ik met dit groepje mee. Toen ik merkte dat ik harder kon en een volgend groepje in het oog kreeg liep ik daar naartoe. Ook dit waren allemaal mannen. Fietsers volgden ons, soms vond ik dat wel vervelend. Deze groep liep iets vlotter, maar toch had ik het gevoel dat er meer inzat. De eerste bevoorradingspost stond aan het kanaal. Sommige lopers stopten om te drinken, mijn ervaring is dat eens je stopt het des te moeilijker is om je tempo terug aan te vatten. Het was moeilijk drinken uit die plastic bekertjes. Het stuk langs de rivier bij de Grote Fossé had ik even een kleine terugval, nadien kreeg ik vleugels en was het net of ik een tweede adem had gevonden. Op dat moment liep ik met twee mannen mee, waarvan ik merkte dat de oudere dit tempo niet lang meer zou volhouden. Bij de Grote Fossé stonden mijn ouders langs de kant te supporteren. Ik deed hen teken dat het goed ging. De oudere man moest al vrij snel lossen. De andere ging nog wat versnellen. Ik probeerde hem te volgen, maar op de brug van de Heuvel moest ik hem toch een lengte voorsprong geven. Daar stond de moeder van Sindy te supporteren. Bij de volgende bevoorradingspost was ik weer niet gestopt, maar zelfs het afremmen en terug op tempo komen was wel even happen. Het laatste stuk van de Heuvel naar de brandweerkazerne verliep goed. Dit stuk liep ik wel alleen. Ik voelde nergens verzuring, alleen kreeg ik last van mijn tenen die wat gekneld zaten. Ik had nog enkele bekenden gezien langs de kant van de weg. Ik liep door de Torenstraat. Bij de stoplichten werden de autos tegengehouden zodat ik de weg over kon steken. Dat geeft nog altijd een speciaal gevoel, net of de koningin voorbij komt. De finish was in zicht en ik perste er nog een klein spurtje uit. Ik was verwonderd over mijn tijd: 1u02, wat mij een achtste plaats opleverde bij de vrouwen. Ik was nog niet overdreven moe bij de aankomst. Sindy kwam een goede 10 min later binnen. Voor haar was dit een zeer goede prestatie. Ik kreeg erg veel last van mijn tenen. Na het stretchen bekeek ik mijn tenen en die zagen er niet zo floriant uit. Mijn sokken zaten onder de bloedvlekken. Weer wat blauwe nagels erbij, ondertussen dus vijf blauwe tenen. Normaal had ik voor deze wedstrijd nieuwe loopschoenen gehad, maar doordat er iets mis was gelopen bij de bestelling kon ik nog een tijdje langer wachten. Ondertussen heb ik mijn nieuwe Nike Air Perseus al wel goed kunnen inlopen. Ik kijk terug met een tevreden gevoel, al had er nog meer ingezeten als ik een goede start had genomen. Nu op naar de volgende
Nordic Walking is de trend in de outdoor - fitnesswereld. Nordic Walking is in Finland ontstaan als zomertraining voor langlaufers, die als de fitste atleten ter wereld beschouwd worden. Nordic Walking combineert de positieve trainingseffecten van hardlopen met de voordelen van langlaufen. Het resultaat is een totale lichaamsoefening waarbij 40% meer joules worden verbrand zonder harder of langer te lopen. Een ander voordeel is dat de knieën minder belast worden, waardoor Nordic Walking ook voor mensen met beschadigde knieën goed te doen is. Vergeleken met normaal lopen, zet Nordic Walking meer druk op de grond met de stokken. Nordic walkers maken meer gebruik van hun schouders en bovenarmspieren, terwijl ze een goede rug -, borst-, en buikspieroefening krijgen. Nordic Walking is niet gewoon wandelen met stokken!!! Bovendien doe je Nordic Walking in de natuur en het is ontspannend. Ik heb hier lessen in gevolgd en vind het heerlijk om te doen. Nu heb ik zelf poles en kan ik verder oefenen om de techniek goed onder de knie te krijgen. Een aanrader dus, zowel voor sporters als onsportievelingen!
Het meest voorkomende sportletsel is de enkelverzwikking: maar liefst 15% van de sportletsels is er één. Wanneer een gewricht omzwikt, dan kunnen de banden rondom het gewricht uitrekken of zelfs scheuren. Dit noemt men een verstuiking of verzwikking.
De enkelverstuiking wordt ingedeeld in drie graden (oplopend naar ernst). Graad 1: Lichte oprekking en een geringe scheuring van hooguit 1 gewrichtsband. (het betreft meestal band nummer 2) Zonodig is deskundige hulp gewenst. Graad 2: Twee banden en gewrichtskapsel zijn zodanig ingescheurd dat er teveel speling in het enkelgewricht ontstaat (het betreft meestal de gewrichtsbanden nummers 2 en 4). Deskundige hulp is gewenst. Graad 3: De schade is hierbij zo groot dat het enkelgewricht volledig instabiel is. Dan zijn alle drie banden afgescheurd (deskundige hulp is noodzakelijk)
Een verzwikking gaat (vaak) gepaard met:
zwelling
(blauwe) verkleuring
pijn
belemmering bij het strekken en/of buigen van het enkelgewricht
EHBO/Wat moet je doen? Pas de ICE-regel toe: ICE = koel met water, ijs of cold-pack gedurende 15 tot 20 minuten (leg altijd een doek tussen huid en ijs of cold-pack). I = Immobiliseren; zorg dat het lichaamsdeel niet beweegt of gebruikt wordt om op te steunen. C = Compressie; leg een drukverband aan (zie tekening). E = Elevatie; houd het lichaamsdeel boven harthoogte.
Herhaal het koelen de eerste 48 uur enkele malen per dag. Raadpleeg een arts bij aanhoudende pijn, (twijfel over) een botbreuk en/of ernstig bandletsel. Leg bij een kneuzing of verstuiking een drukverband aan met synthetische watten en een cambriczwachtel.
Complicaties komen gelukkig weinig voor. De belangrijkste zijn een los fragment kraakbeen in het gewricht, chronische instabiliteit en posttraumatische dystrofie.
Los fragment kraakbeen in het enkelgewricht Bij het verzwikken van de enkel kan kraakbeen in het enkelgewricht afgebroken zijn en als los fragment (gewrichtsmuis) in het gewricht komen te liggen. Dit kan bij bepaalde bewegingen op de meest ongelegen momenten in het gewricht klem komen te zitten en veel pijn geven. Op een gewone röntgenfoto is dit meestal niet te zien. Er is specifiek röntgenonderzoek en eventueel een 'kijkoperatie' nodig om het probleem vast te stellen en op te lossen.
Chronische instabiliteit De scheur in het kapselbandapparaat groeit niet vast of herstelt zich zodanig dat het bandapparaat als geheel veel te lang is. Dit resulteert in wat we noemen een chronische instabiliteit. Meestal ontstaat dit pas nadat de enkelbanden meerdere malen gescheurd zijn geweest. Als u hiervan veel hinder ondervindt, kan een operatie nodig zijn waarbij een 'nieuwe band' wordt gemaakt. Zo'n nieuwe band is echter nooit zo goed als de oude was voordat hij scheurde.
Posttraumatische dystrofie Dit is een onbegrepen aandoening waarbij een slecht functionerende arm of been ontstaat na een letsel.
De collaterale ligamenten van de knie verbinden het femur (bovenbeen) en de tibia (onderbeen). De belangrijkste functie van deze ligamenten is het limiteren van de bewegingen van de knie. Als deze ligamenten te ver worden gerekt kunnen zij scheuren. Het gebeurt meestal als het onderbeen zijdelings wordt weggeduwd, terwijl de voet vast blijft staan. Dit kan zowel naar binnen als naar buiten zijn. Een kracht vanaf de buitenzijde geeft een scheur in de mediale band en andersom. Door het eigen gewicht zal de knie openstaan en zal de desbetreffende band op spanning zetten (twijgeffect). De desbetreffende band kan gedeeltelijk doorscheuren (graad2) alswel totaal (graad 3). De scheur kan in het midden van het ligament zijn, of het vindt plaats aan het uiteinde van het ligament waar het vastzit aan het bot. Dit kan zowel onder als boven zijn. Een beschadiging van de band aan de mediale (binnen-) zijde van de knie -het mediaal collateraal ligament- is een van de meest voorkomende knieletsels in de sportwereld.
Een bandletsel laat zich onderverdelen in 3 gradaties:
* 1e graad: De knieband is overrekt, maar nog niet gescheurd. De knie blijft stabiel, is vaak langdurig pijnlijk, maar is goed te genezen. * 2e graad: De knieband is voor een deel ingescheurd. De knie kan instabiel aanvoelen en is meestal opgezet. Rust in combinatie met een brace biedt hier een oplossing. Na herstel dient de training verantwoord te worden opgebouwd. Volledige genezing is goed mogelijk. * 3e graad: De knieband is volledig gescheurd. De knie wordt direct dik en voelt instabiel. Een goede, snelle diagnose is hier van belang. Vaak wordt dit letsel operatief behandeld. Bij een adquate behandeling is ook dit letsel meestal goed te genezen.
Hoe voelt een bandblessure aan? Een trauma dat krachtig genoeg is om een collaterale band te scheuren, veroorzaakt een belangrijke hoeveelheid schade aan het weefsel rondom de knie. Er ontstaan bloedingen in de weefsels rond de knie, zwelling van de weefsels en soms een bloeding in de knie. De knie wordt stijf en pijnlijk. Als de eerste stijfheid en pijn verdwijnen kan er een gevoel van instabiliteit komen in het kniegewricht en de knie zal een gevoel van 'giving way' (doorschieten) en het gewicht niet stabiel kunnen dragen. Chronische (lang bestaande) instabiliteit veroorzaakt door een oude blessure aan de collaterale banden kunnen ook ontstaan doordat de gescheurde band wel geneest, maar niet strak genoeg om de knie te stabiliseren. De knie zal giving way gevoelens geven en bij zware inspanning pijnlijk zijn. ook zie je dan zwelling optreden.
Ik kan het niet laten om hierover wat te schrijven. De tijd op de sporthumaniora was zo mooi dat ik er geweldige herinneringen aan heb overgehouden. De 3 jaar dat ik er heb gezeten waren te snel omgevlogen. Het was hard, erg hard en erg zwaar...We gingen lopen. Kobe Anseeuw, overigens een toptrainer van de Vlaamse atletiekliga, fietste langs ons om tempo aan te geven en de juiste looptechniek bij te schaven. We moesten in de winter in short en onze handen moesten zichtbaar zijn, dus geen handschoenen en niet in de mouwen. Als je ondermaats presteerde, werd je vaak uitgekafferd, op dat moment is dat niet leuk, maar je wordt er hard van en op de duur ben je het gewoon. Je weet dat de trainers dit doen voor je bestwil. Douchen moest gebeuren in 3 min. De trainer stond aan de deur te rammen en de seconden af te tellen. Nadien was het tascontrole om te zien of je wel gedouchd had. Op de speelplaats was het ook opletten. Je mocht geen vette dingen eten of snacks die niet goed zijn. Een keer liep ik met m'n vriendin over de speelplaats. Ze was een Snicker aan het eten. We kwamen onze trainer tegen. Hij vloog uit omdat ze dat aan het eten was. Zwemmen deden we ook vaak buiten als het regende. Ik herinner me een keer dat het pijpestelen regende en dat ze voor ons het buitenzwembad hadden geopend. Het water was 17°C. Een jongen was onderkoeld geraakt en was op de grond gevallen toen hij uit het water stapte, wat hij overigens niet mocht. De trainer bleef maar schreeuwen dat hij door moest zetten en maar wat actiever moest zwemmen. Deed je oefeningen niet goed of niet snel genoeg, dan moest je 20 keer pompen. Ik nam ook deel aan atletiekwedstrijden met de school. Met onze estafetteploeg hebben we in Gent ooit een gouden medaille behaald in het Vlaams kampioenschap. Verder heb ik nog wat medailles behaald met loopwedstrijden en verspringen. Ben ook geselecteerd geweest voor het Vlaams kampioenschap badminton. Toen moest ik tegen meisjes spelen die dit als (top)sport deden en dan maak je dus weinig kans als leek. Maar alles was leuk om mee te maken. Ik kan hier nog zoveel over schrijven. Het was één grote belevenis. Een deel van de jonge garde atletiekbeloften in het afstandslopen genoten hun opleiding in de Hasseltse topsportschool : Krijn Vankoolwijk, Pieter Desmet, Mario Vanwayenberg, Koen Wilssens, Barbara Maveau zijn enkele van onze huidige toppers. Vergeten we daarbij niet Kristine Strackx en Maarten Bosmans die zich vorige zomer beiden wisten te plaatsen voor het EK juniores in Kaunas, waar Barbara Maveau zelfs brons behaalde. Ook Luc Nilis en judoka Ingrid Bergmans volgden hier hun humaniora.
Ik hield wel van die 'drilmentaliteit'. Al was ik vaak op die momenten dat je zo wordt uitgekafferd innerlijk erg kwaad op de trainer. Maar dit heeft me tot een sterker persoon gemaakt.
Eerst mezelf even voorstellen: ik ben geboren in 1981 en woon in Lommel. Ik ben 1.73 m groot en weeg ongeveer 57 kg. In maart 2006 is voor mij het 'serieuze' lopen begonnen. Van te voren ging ik af en toe wel eens lopen, maar het echte trainen is begonnen in maart. Ik heb altijd graag aan sport gedaan. In mijn jonge jaren ging ik turnen, schaatsen, zwemmen, voetballen en atletiek. Uiteindelijk moest ik kiezen voor een sport en dat werd voetbal. Ik was helemaal voetbalgek. Nu voetbal ik nog steeds, maar de 'gekte' is helemaal verdwenen. Atletiek heb ik niet lang gedaan, zo'n 3 jaar. Nu ben ik aan het overwegen om alsnog terug bij een club aan te sluiten. Ik heb in Mol en Hasselt op de sporthumaniora gezeten. Vooral aan de sportschool van Hasselt heb ik mooie herinneringen overgehouden. Later meer hierover. Ik interesseer me erg in het menselijk lichaam, zowel op fysisch als op psychisch vlak. Mijn andere hobby' s zijn voetbal, fitness, muziek beluisteren, lezen, internet. Verder heb ik een groot hart voor dieren. Sinds juli hebben we een nieuw huisgenootje, ons poezelwoezelke: 'Jay Jay'. Voetballen en lopen dat kan hij als de beste!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Eigen quote over hardlopen Ik loop om een evenwicht te vinden tussen lichaam en geest, waarbij ik mijn voeten gebruik om met mijn hoofd een overwinning te behalen
The Classic Tessenderlo - 10/07/2006
.jpg)
.jpg)
Eerst mezelf even voorstellen: ik ben geboren in 1981 en woon in Lommel. Ik ben 1.73 m groot en weeg ongeveer 57 kg. In maart 2006 is voor mij het 'serieuze' lopen begonnen. Van te voren ging ik af en toe wel eens lopen, maar het echte trainen is begonnen in maart. Ik heb altijd graag aan sport gedaan. In mijn jonge jaren ging ik turnen, schaatsen, zwemmen, voetballen en atletiek. Uiteindelijk moest ik kiezen voor een sport en dat werd voetbal. Ik was helemaal voetbalgek. Nu voetbal ik nog steeds, maar de 'gekte' is helemaal verdwenen. Atletiek heb ik niet lang gedaan, zo'n 3 jaar. Nu ben ik aan het overwegen om alsnog terug bij een club aan te sluiten. Ik heb in Mol en Hasselt op de sporthumaniora gezeten. Vooral aan de sportschool van Hasselt heb ik mooie herinneringen overgehouden. Later meer hierover. Ik interesseer me erg in het menselijk lichaam, zowel op fysisch als op psychisch vlak.
