365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
21-05-2010
Een klein beetje vakantie!
Een klein beetje vakantie, zo voelt het komende weekend aan.
De zon schijnt, de meeste klusjes van elke dag liggen achter ons, zodat we in het weekend gewoon kunnen genieten!
Geen kuis, geen strijk, haastig koken of boodschappen doen.
Ik heb er voor gezorgd dat alles zoveel mogelijk gedaan is, en ik gewoon met jullie kan bezig zijn.
Vooral veel buiten zijn, genieten van het mooie weer,... zo heerlijk het gevoel van buiten leven!
Ranald,...jij gaat morgen je fiets ophalen, en je bent dan ook superblij!
Het was ook voor jou een stille week, twee broertjes minder, en Randall is de laatste tijd zo vaak moe dat hij heel erg vroeg gaat slapen.
Je genoot best van de rust, en het even terug meer tijd hebben voor jou.
Roibin, blijkbaar was het een fijne week in school, want je belde me zelf op, gewoon om te vertellen welke fantastische dingen jullie gedaan hadden.
Randall, ik maak me een beetje zorgen om je, je slaapt zo ontzettend veel de laatste tijd. Als je wakker bent, ben je ook niet echt de Randall die ik ken. Je verdraagt minder, bent lichtgeraakt.
Misschien maak ik me zorgen om niks, maar heb voor alle zekerheid een afspraak gemaakt in Gent. Je moest toch binnenkort terug op controle, het is een paar weken eerder,maar ik weet dat ik me anders blijf zorgen maken. Ik heb die geruststelling nodig, en anders weet ik tenminste wat er mis is.
Als ik me zorgen maak lijken de weken voorbij te kruipen...
Ik hoop dat het gewoon van voorbijgaande aard is...en als je het goed doet denk ik " ach,..zie je ik maak me weer druk om niks!" Maar toch...
Rowan, je deed het goed op school vertelde je opvoedster!
's nachts ben je zo goed als droog, en wat ben je trots op je zonnetjes!
Terecht hoor ventje...ik ben trots op je!
Je komt van ver, ik zie hoe je elke dag je schade inhaalt, en daar kan ik alleen maar heel erg blij om zijn!
Hoewel ik de tijd niet sneller wil laten gaan, genieten van het nu is minstens even belangrijk, kijk ik uit naar volgende week.
Terug een stapje dichterbij wat ik wil verwezenlijken!
Ik ga gaan kijken om mijn in te schrijven voor de opleiding VGT. ( vlaamse gebarentolk).
Ergens best met gemengde gevoelens. Hoewel ik heel blij en enthousiast ben, geef ik toe dat ik ook bang ben.
Ten slotte liggen de schoolbanken al een heel eind achter mij, mijn leven speelt zich al 10 jaar voornamelijk thuis (en in wachtzalen) af.
10 jaar, niet bepaald de makkelijkste jaren!
Roibin, jij was niet het makkelijkste kind, een simpel uitstapje maakte jou eindeloos overstuur, het maakte dat ik er steeds meer tegenopzag iets te doen wat jou leventje zou kunnen verstoren. Hoewel ik toen nog niet wist wat jou mankeerde, wist ik wel dat er iets niet klopte...
Ranald, jij was een huilbaby! Het klinkt simpel, maar jij maakte me meer dan eens radeloos! 13 maanden duurde het, vooraleer men jou kon helpen!
Gecombineerd met een papa die nooit thuis was ( hij werkte in de transport) en een job in de verpleging vroeg het meer van mij dan ik kon dragen.
Uiteindelijk ben ik onderuit gegaan. Het is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb, uit die bodemloze put raken! Het vroeg meer van mij, dan toen ik er moest zijn voor Roibin, Ranald, Rowan of Randall!
Ik wist nauwelijks nog hoe de dag te overleven. Het heeft me 4 maanden opname en jaren gekost om mijn leven terug te krijgen.
Men zegt zo vaak " je moet het meemaken om het te weten" Maar in de bodemloze put van een depressie zakken wens ik niemand toe.
Hoe vreemd het ook klinkt maar eens gaf ik jullie het leven, maar jullie hebben mij mijn leven teruggegeven!
Het is een eindeloze eenzaamheid, een eindeloos verdriet, en niemand kan je helpen.
Het is geen " niet willen" het is een niet kunnen.
Ik voelde de zin om te leven elke dag minder worden, er was geen vreugde meer, en op de duur ook geen verdriet, er was gewoon niks meer.
Mensen praten over je, maar praten niet meer tegen je...je wereld word zo klein...je ziet het niet meer, maar jullie Roibin en Ranald heb ik altijd gezien. Jullie broertjes waren er nog niet. Ik vroeg me af wie er voor jullie zou zijn als ik er niet meer was, wie zou jullie liefhebben en graag zien zoals ik dat deed?
Het antwoord deed me beseffen dat ik het niet alleen kon, het is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb...nu na al die tijd kan ik zeggen " het lukt me wel".
Hoewel ik het niemand toewens weet ik dat het ook dingen veranderd heeft, en niet alleen verdriet veroorzaakte. Ik heb geleerd om door te zetten, naar kleine dingen te kijken, en te genieten van die kleine dingen. Ik heb geleerd stil te staan en nu en dan eens naar het leven te kijken, inplaats van erdoorheen te rennen.Ik heb geleerd verder te kijken naar mensen dan wat anderen over hen vertellen.Niets is wat het lijkt, de dingen zijn wat ze zijn.
Zij die zeggen dat ik zwak was, weten niet half hoe ik heb moeten vechten. Er is een tijd geweest dat ik dat mensen wilde uitleggen, dat het meer is dan even een dipje...maar toen Rowan en Randall kwamen, heb ik altijd geweten, hoeveel tranen ik ook om hen gelaten heb, het komt wel goed, ik weet dat ik ook hier ook uitkom...en ik zal naar jullie kijken en trots op jullie zijn!
Er is een tijd geweest dat ik me schaamde omdat ik ooit zo diep kon vallen, ik had het nooit verteld, maar ik hoef me niet te schamen want het kan ieder van ons overkomen.
Nu is het tijd om verder te gaan, waar te maken waar ik van droom vooraleer de dromen mij inhalen...niet slagen op het eind van de rit zou voor mij minder erg zijn dan het nooit proberen!
Volgende week....het begin van hopelijk een heel nieuwe start....er moet nog een lange weg afgelegd worden, maar weet je...niemand die zegt dat het de snelweg moet zijn...de zijweg kan ook...tenslotte komen we dan toch waar we willen zijn!
Zo stil... Zelfs de radio kan de stilte in huis niet wegnemen. Het is een heel gewone maandag...net zoals altijd vertrok jij Roibin heel vroeg al naar school. Ranald vertrok met de fiets, Randall samen met papa, en Rowan, jou heb ik uitgezwaaid toen je op de bus stapte. Gewoon zoals elke maandag, en toch is het ook anders... Was het omdat je geen zin had om naar school te gaan Roibin, dat je zo afwezig leek? Was het omdat 4 keer slapen zolang lijkt naast de 2 keer van vorige week Rowan? Je was stiller dan anders, je kwam op mijn schoot zitten, knuffelde en zei " 4 keer slapen" en je telde op je vingertjes! We hebben dan ook een paar fijne dagen achter de rug, dagen waarop niks hoefde, en jullie de dag voorbij lieten glijden op ons eigen tempo. Ranald, Jij werkte in de tuin, je hebt mooie dingen gemaakt...wat jij wil, wat in je hoofd zit wil jij altijd verwezelijken, en daar ga je dan voor. Dit weekend ook een beetje rondgekeken voor een fiets! Je wil graag gaan wielrennen, en je kijkt uit naar een echte racefiets.Je bent nauwelijks 12, dan is het niet zo evident om een fiets te kopen die zoveel geld kost. Op aanraden van vrienden ben je gaan zoeken op het internet, en ja hoor...zaterdag mag jij je fiets ophalen! Je straalde, als je kon, vertelde je de ganse wereld dat je een echte racefiets gekocht hebt. Want eerlijk is eerlijk...jij hebt die fiets zelf verdient...met een karweitje hier en daar, een cent gekregen van meme of pepe...die je steeds zorgvuldig wegstopte om jou fiets te kunnen kopen. Ik heb ontzettend veel respect voor jou en je vastberadenheid! Roibin, vrijdagavond is je vriend van vorig jaar langsgekomen, je vond het schitterend...je keek er zo naar uit...Terwijl je broertjes sliepen, waren jullie samen met Ranald en papa thuis. Mama was samen met een vriendin naar het toneel van de dovenclub. We hadden elkaar een beetje uit het oog verloren. Maar wat was het fijn om bij te kletsen. (Ze komt zelf uit een gezin van doven, en beter dan wie ook begrijpt ze wat ik bedoel als ik over jou praat Rowan. Het is niet jou handicap die mij soms verdriet doet, het is vaak veel meer de reactie's van de buitenwereld. Eerder dan verdriet, was ik in het begin eerder bang...hoe moet het nu?) Ik was blij dat ze mee was, voor het eerst voelde ik me zelfzeker genoeg om niet na het toneel onmiddelijk te vertrekken. Je papa zal het geweten hebben, hij zat thuis met jullie, en wij...wij raakten maar niet naar huis. Al vond je het vast niet erg dat we veel later dan gedacht thuis kwamen.. Jij was dinsdag al terug thuis, het was bijna een weekje vakantie en ik weet dat je ervan genoot...woensdag samen het eten klaargemaakt voor 's middags, je hielp zelfs met de dagdaagelijkse klusjes zonder dat ik je dat vroeg. Dank je wel kerel, voor je hulp, voor je gezelschap, dank je wel voor je aanwezigheid! Randall, Wij zijn maandag met de klas naar de boerderij geweest. Fantastisch, hoe je vrolijk rond huppelde. Je kwam ogen tekort, de koetjes, de ezels, de varkentjes en en ritje met de tractor. Je was uitgeteld toen we thuiskwamen! Hoewel je papa het je van harte gunt al die fijne dingen, vind hij het wel spijtig dat hij er niet echt bij is, en 's avonds als hij thuiskomt ben jij meestal al gaan slapen. Maar hij komt ook altijd nog even je kamer binnen, gewoon om nog even goedenacht te wensen, en de volgende morgen aanhoord hij graag je verhaal aan tafel!Soms brengt hij je naar school, voor jou is dat altijd een beetje feest! Rowan, Je moest zo hard lachen zaterdag, toen we samen aan tafel zaten keek je naar mij en zei " kijk mama...je maakte een sleutelbeweging ter hoogte van je keel en zei " stem weg" je begon druk te gebaren dat papa jou nu niet kon horen, en dat hij wel een beetje gek was! Papa deed ook een beetje gek, en jij lachte uitbundig...maar lief als je bent...toonde je traagjes aan papa wat je zei, en hoe hij iets moest doen! Het was mooi om te zien...jij leerde iets aan je papa en je broers, en ik zag hoe je trots alle woordjes dat ze je vroegen vertaalde en toonde! Schitterend vent! Het weekend is voorbij, Het was een fijn weekend...heb ervan genoten, de stilte neem ik erbij. Tijd geeft, en tijd neemt...maar tijd blijft nooit stilstaan, zelfs niet wanneer we het zo graag willen vasthouden, en ergens...maar goed ook!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
