Boekentassen staan weer netjes op een rij, gevuld met de nodige boekjes en blaadjes. De koffer van Rowan staat er naast!

Hoewel mij ganse "ik" vraagt om de rust die de schooldagen mij geven tijdens de dag, verafschuw ik de maandag, zeker na een vakantie!

2 weken een heel gewoon gezin, met de ups en downs die dat gezinsleven met zich meebrengen, om dan terug met de neus op de feiten gedrukt te worden...Rowan is niet zoals alle andere kinderen, die gewoon om de hoek naar school kan...

Vanavond gaf ik je een zoen, en nog één, en nog één....één voor elke dag dat je er niet bent.

Om de haverklap spreken we de woorden, of horen we ze " beste wensen voor het nieuwe jaar!

Voor de één is dat een goede gezondheid, voor de ander wat minder verdriet, of misschien heel gewoon wat minder zorgen!

Maar er zijn ook mensen dat het gewoon mag blijven zoals het was.

Ik gun het ieder, opgevangen worden als je valt, vrienden om hen heen als ze zich eenzaam voelen, de kracht om ziekte te overwinnen...of op zijn minst mensen om zich heen om hen te helpen, te steunen als het net iets teveel is.

We hebben het niet altijd voor het kiezen, soms worden je dingen in de schoot geworpen die je alleen maar kan leren aanvaarden, leren mee leven, omgaan...

Ik weet dat beter dan wie ook...maar besef dat ik niet alle verdriet, alle zorgen van een ander kan dragen...dan zou ik bezwijken onder de grote last!

En toch is er vaak schuldgevoel, omdat ik machteloos ben, niet in staat te helpen, te dragen...

Weet dat het niet mijn bedoeling is mensen in de steek te laten, al voelt het misschien zo aan.

Maar ook ik heb grenzen, en tegenwoordig moet ik die bewaken, zodat ik er eerst en vooral kan zijn voor mijn naasten.

Grote kerel van mij,

In het voorbije jaar heb ik je zien veranderen van een wat schuchter jong gastje, in een kerel...een jonge gast!

Je leert de wereld helemaal anders kennen dan je lang gedaan hebt.

Soms schaam je je, zeg je...omdat je tot het menselijk ras behoord.

Als ik om me heen kijk, de groeiende onverdraagzaamheid, de ellende die wij mensen elkaar aan doen...dat begrijp ik je!

Maar gelukkig zie je ook de leuke kanten van het mens zijn...je ervaart vriendschappen die gesloten worden, zorgen voor...

Ondanks je ergernis om zoveel onrechtvaardigheid, zie ik dat je gelukkig bent.

Hoe ik dat weet? Ik ken je kerel...ik merk het aan zoveel kleine dingen...nooit heb ik zo vaak een glimlach op je gezicht gezien als de laatste maanden, ik hoor je schaterlachen met je broer...het geeft me rust!

Kerel,

Niet de oudste, wel de grootste...

Jij geniet op je eigenste manier...je kijkt zo kritisch naar de wereld om je heen, dat ik me afvraag of jij dan nog gelukkig kan zijn?

Tuurlijk zeg je dan..." Ik heb een thuis, ik heb mensen om me heen die me graag zien"

Je rust met je ellebogen op mijn schouders, je lacht om je moeder haar onzekerheid, je wrijft door mijn haar en zegt " mama, maak je niet zoveel  zorgen...de wereld is te groot om voor ieder wel te doen!

Je hebt gelijk! Ik hoor je zingend naar je kamer gaan, vals ( je hebt het zangtalent van je moeder ) maar duidelijk gelukkig!

Meer hoeft dat niet te zijn!

Dan zijn er nog mijn kleintjes,

Jullie vallen 's avonds in elkaars armen in slaap. Tijdens de dag spelen jullie...en maken jullie ruzie!

Rowan is liefst gerust gelaten, Randall loopt, springt door het huis!

Jullie verbouwen de woonkamer in een kamp, Rowan om de rust te zoeken....Randall om op boeven te jagen!

Twee tegenpolen...maar niet zonder elkaar kunnen!

Randall, morgen zullen er opnieuw tranen zijn...je broer, je beste vriend....die je aanvaard zoals je bent...zal je opnieuw moeten missen.

Je tranen snijden keer voor keer dwars door me heen.

Zelfs met de beste bedoeling kan ik je dus niet van alle verdriet besparen!

We maken er het beste van...samen tellen we de dagen tot er opnieuw een vakantie voor de deur staat!

Voor mezelf wens ik ... heel gewone dingen.

Wat meer loslaten van wat mij raakt, net zoals ik 2013 loslaat!

De tijd glijd voorbij, het is zand in je handen...je kan ze niet vasthouden.

Met oudejaar dat zo duidelijk gevoeld...toen jullie grote kerels van mij zonder ons het nieuwe jaar in feesten.

Plots voelde ik die enorme leegte...en besefte ik zo wezenlijk dat de tijd zich nooit van iets of iemand zich aantrekt...ze gaat vooruit, altijd weer...tik tak tik tak...en intussen groeien jullie op!

De baby, peuter, kleuter, schoolkind, jeugd...alles vloeit in elkaar over, zonder stilstaan....

Soms is dat een zegen, andere keren doet het pijn!

De beste wensen voor 2014!

Ik hou van jullie, meer dan woorden ooit zullen benoemen!

Lieve groet.

Jullie mama xxx