365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
18-05-2014
Lang geleden
Eindeloos lang geleden...
dat ik de moed had, de tijd had, woorden vond...om te schrijven.
Wanneer er zoveel op je schouders rust, dat je voelt: " Ik red het niet meer, je niet meer weet welke richting je uit moet " dan weet je dat je ofwel vooruit blijft strompelen, met vallen en opstaan, onhandig achterop hinkelt ...tot je valt, en niet meer rechtop raakt. Of je beseft dat je je trots moet inslikken en hulp vragen, om te helpen dragen, tot dat je terug vooruit kan, tot je weer alleen verder kan.
Ik had het zo hard nodig om even afstand te nemen...het stelde mij in staat de dingen terug in hun perspectief te zien.
Ik weet dat ik dacht " het past nu niet " alsof je in je agenda kan neerschrijven wanneer het past even onderuit te gaan?
Het feit dat jouw eerste communie eraan kwam lieve Randall maakte me onrustig.
Ik wilde je een bijzondere dag geven, een dag van vreugde...na al die dagen van intens verdriet!
Ik wilde dat je wist en besefte dat ook jij bijzonder bent!
Maar al dat verdriet zat nog zo diep in mij, het kon er niet meer uit...en ik viel stil! Ik had niet meer de energie om vooruit te denken, laat staan vooruit te denken. Het maakte mij wanhopig!
Maar we hebben het gehaald kereltje...samen met mama's nicht hebben we jou en Amy een feest kunnen geven!
We hebben ons vaak aan elkaar opgetrokken...omdat de vermoeidheid zich soms meester over ons maakte...maar samen gingen we vooruit!
Jullie stonden in het middelpunt , kaartjes, bloemen, felicitaties, cadeautjes ... ze waren voor jullie!
En jullie hadden ze verdiend!
Volgend jaar verander jij van school kereltje.
Diep in mijn hart heb ik het altijd geweten, je was net dat tikkeltje trager om dingen te leren.
Je was net dat tikkeltje meer kind dan je leeftijdsgenootjes.
Maar weten en bevestiging krijgen van wat je hart al de ganse tijd vertelde...dat is nog iets anders.
Mijn tranen waren geen van ontgoocheling in jou kereltje.
Het waren tranen omdat ook jou weg niet de weg is die ik voor je droomde.
Nochtans was het geen bijzonder weg die ik droomde, gewoon de weg waar jij je eigen dromen kon hebben, je vrienden, zonder al te veel hobbels...zodat mensen je niet zomaar zouden veroordelen.
Mensen hebben de neiging om het af te doen als " ach, zo erg is dat niet, er zijn ergere dingen in het leven."
Alsof ik dat niet weet?
Maar hoewel ze dat zeggen weet ik dat ze blij zijn dat het hun kind niet is.
Zo nu en dan ontmoet ik dan mensen die heel gemeend reageren met " Verdorie! Dat vind ik erg voor jullie, dat is niet leuk, nee...dat doet zeer "
Dan weet ik dat het aan zo'n mensen is dat jij je zal optrekken, omdat ze je altijd zullen zien als het kereltje die heel wat kan!
Want wie je kent, echt kent...weet dat jij een vat vol " graag zien " bent!
Ik hou van je kereltje!
Het zal vreemd aanvoelen niet meer de vertrouwde weg naar school te gaan die ik 10 jaar gegaan ben, de school binnen te lopen die zo vertrouwd was. Waar je grote broers uitgezwaaid werden, en nadat je grote speelkameraad broer er met pijn en heel veel tranen moest afhaken, moet ook jij veel vroeger dan verwacht afhaken. Geen echt afscheid, maar eerder een stil verdwijnen...een zwaai van ver...
Geen school meer waar ik dagelijks kom, maar opnieuw veel " anders, nieuw, meer afstand..."
Kleine krullewiet,
Jij groeit als kool...ik schrik soms als ik je bezig zie...
Maar het is ook fijn om te zien.
Hoe jij de tafel opruimt, de afwas doet...
Ben je geen held om te schrijven en rekenen, op gebied van hulpvaardigheid sta jij op nr 1!
Ik zie je gebaren met een gemak waar ik van opkijk. Hoe vaak vraag ik je niet " Een beetje trager...mama kan niet volgen!"
Je schaterlacht dan luidop, schud je hoofd niet begrijpend en zegt " mama toch, jij bent beetje traag!"
Maar ik ben best trots op je, hoe jij je aanpast....praten, Nederlands met gebaren, vgt , je doet het allemaal met evenveel gemak!
Hoedje af kerel!
Je gaat steeds vooruit...op je eigen tempo...maar je komt er wel!
Jij hebt een bepaalde wijsheid in je, die soms volwassen mensen laat verstomd staan.
Grote gasten,
Want dat zijn jullie geworden!
Het kind hebben jullie onderweg ergens achter jullie gelaten.
Maar in jullie hart leeft nog een kind ,die jullie kleine broers over de grond doen rollen van het lachen!
Die bulderlachen om de grapjes die jullie ook ooit zijn komen vertellen.
Jullie liggen nog op jullie buik in de visput te zoeken naar alles wat onder het water leeft!
Jullie springen om ter hoogst op de trampoline, en rollen over de grond om te bewijzen wie de sterkste is!
Maar ik kan ook met jullie praten over alles wat er in deze wereld gebeurd.
Ik ben blij dat jullie verder kijken dan wat voor jullie neus gebeurd!
Jullie zien de onrechtvaardigheid in de wereld, maar weigeren te geloven dat de wereld slecht is.
Jullie zien en horen zoveel "slecht nieuws " uit de wereld, maar toch kijken jullie niet verbitterd naar de toekomst!
De toekomst...dat zijn jullie dromen, idealen, en voor het ogenblik slaat men die niet stuk!
Ik heb jullie eerste voorzichtige stappen gezien in de liefde, jullie vlinders, en ook de ontgoocheling, verdriet van het niet kunnen vasthouden.
Het raakte mij, maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.
Succes en ontgoocheling , ze liggen heel dicht bij elkaar, net zoals intens verdriet en intens geluk soms dichter bij elkaar liggen dan we denken.
Meestal is het leven een kabbelend beekje, zonder teveel hoogtepunten op alle gebieden.
Alhoewel...de één krijgt soms meer te verduren dan de ander!
Maar dat hoef ik jullie niet meer te vertellen, dat weten jullie vast beter dan wie ook.
Sla jullie vleugels uit en leef!
Leef!
Leef...met alles wat jullie in jullie hebben!
Leef!
...
Zolang er in dat leven van jullie plaats is voor diegene die van jullie houden, jullie dat niet vergeten...en af en toe thuiskomen, echt thuiskomen bij "ons" jullie ouders!
Leef...vlieg uit...ontdek de wereld, ontdek "de vriendschap" ontdek " de liefde" ontdek " het leven"...stap als je niet meer kan lopen, rust als het teveel wordt...en als je de weg niet meer weet...kom dan bij me, ik weet niet of ik de juiste weg zal weten, maar ik zal in elk geval naar jullie verhalen luisteren...
Ik vond geen woorden, niet gisteren, niet vorige week, zolang geen woorden gevonden...
Om te vertellen over de voorbije weken...
Vol verwachting vertrok jullie mama voor het eerst in haar leven met het vliegtuig...duizenden km van jullie vandaan.
Het had een fantastische reis moeten worden, om thuis te komen met een rugzak vol verhalen, over de dingen die we zagen, beleefden...
Nooit had ik kunnen denken, vermoeden dat thuiskomen zoveel verdriet zou mee hebben.
Het bericht bereikte mij dat nonkel Lukas niet meer bij ons was. Dat we nooit meer handen zouden geven, nooit meer lachen met zijn verhalen, getroost worden door zijn woorden, nooit meer in zijn gezelschap zijn, geen muziek zou nog klinken zoals zijn muziek!
Ik hoor me nog zeggen " Onze Lukas?" Jullie oma keek vol medelijden en knikte alleen maar. De wereld stond stil, mijn wereld, onze wereld!
Ik hoorde jullie papa huilen door de telefoon. En ik? Ik kon niks doen!
Het gevoel zo ver van jullie te zijn, en jullie niet kunnen vasthouden, troosten...deed pijn tot in het diepste van mijn ziel.
Grote kerel,
Ik ken je, je stilte zei duizend woorden!
Sterke broer, je was plots zo breekbaar!
Kereltje van mij, je begreep het niet...traag sijpelde alles bij je binnen.
Kleintje, jij huilde, stuurde je verhalen naar de hemel, zwaaide naar de sterren, en sprak tegen een foto, waar je met je kleine handje zachtjes over streelde.
Mijn gedachten vlogen heen en weer, heden en verleden botsten en gaf vonken!
Om me heen scheen de zon, lachten de mensen, zagen we prachtige dingen, en ik begreep het niet!
Thuis sloeg de werkelijkheid me recht in het gezicht.
Om een dacht later voor altijd afscheid te nemen.
Grote kerel,
Ik zag tranen in je ogen, die hun weg zochten over je wangen...
Ik kon me niet herinneren wanneer ik je ooit nog had zien huilen. Ik huilde met je mee!
Sterke kerel,
Ik zag hoe je je armen om je papa sloeg, en je gezicht verborg in zijn hals.
Ik huilde met jullie mee,
Kereltje,
Ik zag je ogen groot worden, je schoudertjes zakten naar beneden en je liet je tranen de vrije loop.
Ik huilde met je mee.
Kleintje,
Je hield je tekening stevig in je handjes, je moest, je wilde ze zo graag geven...dat ik je niet meer tegenhield toen je naar de kist liep om ze daar neer te leggen.
Je sloeg je armpjes om me heen, en liet al je verdriet de vrije loop.
Ik huilde met je mee.
Zoveel verdriet, zoveel tranen...en toch nam iedereen waardig afscheid...voor de laatste keer...een daverend applaus voor nonkel Lukas, een staande ovatie!
Ik keek naar jullie tante, hoe moest, moet zij nu verder zonder de sterke schouders van haar steun en toeverlaat?
Ik kijk naar jullie papa en zijn broer...ik zie het ongeloof en verdriet in hun ogen. Hoe moeten zij verder?
Ik kijk naar oma en opa...het maakt niet uit hoe oud je bent, een kind verliezen maakt je verloren...ik zag 2 mensen niet begrijpend, vol verdriet...Wat moeten zij nu?
Ik kijk naar mijn schoonzus, jullie tante, meetje...ik zie haar verdriet, maar ook haar kwaadheid " Waarom?"
Ik kijk om me heen en zie zoveel tranen om een geliefd mens, die veel te vroeg ons ontnomen werd.
Waarom God? Waarom?
Ik begrijp de tranen, want ze leven ook in mij, ik begrijp de radeloosheid, want ik herken ze bij mezelf, ik begrijp de boosheid, want ergens voel ik ze ook!
Kleintje,
"Mama , God hield zoveel van nonkel Lukas zijn muziek, dat hij hem bij hem gehaald heeft om nu in de hemel muziek te spelen " Allemaal goed en wel dacht ik, maar God moet toch geweten hebben hoe hard mensen hem nog nodig hadden. Waarom mocht hij niet nog een tijdje onder ons blijven? Ik merk de kwaadheid in mijn gedachten, merk zelfs dat ik even bedenk dat ik het egoïstisch vind van God...
Maar uiteindelijk kom je steeds terug bij die ene vraag: " Waarom?" en dat is de vraag waar niemand een antwoord op geeft.
Dus kan je niet anders dan "aanvaarden" en het tenslotte een plaats geven.
Dat gaat niet in 1 2 3, dat heeft tijd nodig.
Dus spartelen we een beetje vooruit...soms lachen we, andere momenten doet het gemis pijn.
De dagen gaan voorbij, ze zeggen dat het slijt, dat het verdriet voorbij gaat, ik heb geleerd dat het verdriet dragelijk wordt.
Het krijgt een plaatsje in je leven, maar je kan nooit vermijden dat er een gebeurtenis, een lied, ...iets, soms zomaar je leven binnenglipt en het besef van " gemis " je ten volle raakt.
Ik kijk naar jullie, ik kijk om me heen, en besef meer dan ooit, dat we dankbaar moeten zijn voor elke dag dat we hebben, samen...want soms, zonder verwittiging, zonder dat je het weet, kan het de laatste zijn.
We staan er te weinig bij stil, we zeggen te weinig dat we blij zijn dat mensen er zijn, dat we van hen houden!
Bij deze kerels..." Ik heb geen woorden om jullie te vertellen hoe graag ik jullie zie. Maar ik hoop dat jullie het zien in wat ik voor jullie doe, dat jullie het voelen wanneer ik mijn arm om jullie schouder leg, dat jullie het weten...zelfs als ik er niet ben! Jullie zijn een deel van mij, ik hoop dat ik nooit zo sterk zal moeten zijn om ooit afscheid van jullie te moeten nemen, het maakt niet uit hoe oud ik word!"
De laatste woorden voor nonkel lukas, geschreven door jullie mama met de woorden van jullie papa!
Broer, onkel Lukas, nonkel Lukas
De zon komt op, en gaat weer onder.
Heel gewoon, en toch is niks meer hetzelfde.
Geen viool klinkt zoals die van jou...
Geen doedelzak bromt zoals die van jou...
Geen accordeon vibreert zoals die van jou...
Muziek is niet meer hetzelfde zonder jou.
Tranen verdoven ons, verblinden ons.
Verdriet, eindeloos veel verdriet...
omdat niets nog hetzelfde zal zijn zonder jou!
Maar ook dankbaarheid, eindeloos veel dankbaarheid...
omdat jij mijn broer was,
onkel,
nonkel Lukas!
Omdat we naar je verhalen konden luisteren,
omdat je deel uitmaakte van ons leven,
omdat we langs konden komen,
omdat we de deur voor je open konden zetten,
omdat we samen gelachen hebben,
gehuild ook,
zoveel...SAMEN!
We zullen nog je naam uitspreken
met een vleugje gemis,
maar ongelooflijk veel liefde!
We zullen door onze tranen glimlachen.
Het ga je goed
daar waar je nu ook bent.
Wees gelukkig in het licht van je Heer!
Wij zullen hier voor je Mia zorgen, jouw grote liefde!
Ooit ontmoeten we elkaar weer
dat weet ik,
al doet " je missen " zoveel zeer.
Wat moet ik nu zonder jou?
De wereld is een prachtmens armer.
" Ik hou van je broer!"
over alle grenzen heen,
de muziek, zal ons hier voor altijd met elkaar verbinden.
In ons hart zijn wij voor altijd met elkaar verbonden
waar jij ook bent
waar ik ook ben.
Dag onkel Lukas
Dag nonkel Lukas
Vriend
BROER
( Jozef )
Lieve groet, jullie mama xxx ( voor altijd...over alle grenzen heen!)
De eerste maand van een nieuw jaar ligt alweer bijna achter ons. De wensen uitgedeeld, de kerstboom netjes opgeborgen wachtend tot hij vrolijk naar beneden mag, opnieuw getooid in ballen en lichtjes die ons het knusse gevoel van gezelligheid geeft.
Veel is er niet gebeurd sinds de laatste keer dat ik jullie schreef.
De vragen rond mijn wonderventje zijn nog steeds niet beantwoord. Ergens wacht ik, anderzijds duw ik het ver weg in mijn achterhoofd.
Alsof de vraag dan niet bestaat, en ik geen antwoord hoef.
Ik kijk naar je kereltje,
wat ben je groot aan het worden.
Je mollige knuistjes zijn handjes geworden, handjes die geven, maar ook nemen!
Handjes die jij gebruikt om te praten, om te vertellen wat er rondom je gebeurd...ze zijn zoveel meer dan handjes met 10 vingertjes.
Vroeger nam je mijn hand om jezelf gerust te stellen, nu neem je mijn hand om mij gerust te stellen.
Je handen glijden over het papier wanneer je leest...traag volg je elke letter en verbind ze als een touw aan elkaar. Je vormt woorden, je probeert de zin te begrijpen en kijkt me vragend aan?
Ik leg mijn hand zachtjes op die van jou. " Is er iets mama?" vraag je.
" Nee schat, je doet het geweldig" en ik bedenk welke lange weg wij reeds afgelegd hebben.
Ik heb die weg niet voor je gekozen, want wat ik graag een snelweg voor je gehad...eentje waar we met gemak op voort konden. Nu en dan een stop, of een voorrang geven, een afrit waar we ons een beetje inhielden.
Maar het was een wirwar van kruisingen, ik verdwaalde om de haverklap, we zagen door de bomen het bos niet meer. Als het donker om ons heen was, huilde ik in stilte, ik verborg mijn angst, en stap voor stap, soms op het gevoel gingen we vooruit!
We gaan nog vooruit, maar het is geen snelweg ventje...eerder een zijweggetje waarvan je niet weet waar je zal uitkomen, omdat er geen borden staan met wegwijzers! Maar we komen er wel...dat zijweggetje stelt mij in staat om meer te zien, stil te staan...
Ik ben ervan overtuigd dat ik nooit geworden zou zijn wie ik ben als jij me niet op die weg gezet had.
Misschien had ik toen wel gewoon aan veel dingen voorbij gegaan, zonder na te denken.
Mensen vragen wel eens "als je het had geweten, was je er toen aan begonnen?"
Daar kan ik niet op antwoorden. De dingen zijn wat ze zijn...zeggen dat ik het niet opnieuw zou doen klinkt als verraad aan mijn liefde voor je.
Zeggen van wel, betekend dat het me niet uitmaakt dat je nooit zal zijn zoals de anderen. Terwijl elke vezel in mijn lijf pijn doet als ik je op de bus zet en je handjes het woord " Ik hou van je!" vormen. Ik had gewild dat jij niet zo zou moeten vechten, dat ik je niet elke week uit handen moest geven. Maar jij hebt me zachter gemaakt, je hebt me bewust gemaakt van dingen waar ik niet bij stil stond. Je hebt me ook heel veel geleerd, over de wereld, de mensen om me heen. Je hebt me sterker gemaakt ook!
Maar ik heb er niet om gevraagd, het overkwam me!
Net zoals het ziek zijn van je broertje. Misschien was ik dan niet zo sterk geweest!
Nu kijk ik naar dat kleine ventje, een hoofdje vol vragen.
Ik merk dat jij je vragen begint te stellen over wat er gebeurd is, toen jij nog te klein was om te begrijpen, te beseffen.
Ik voel je angst van wat had kunnen zijn.
Je gaat met je kleine vingertjes over je littekens..." ga ik dood mama?"
" Nee ventje, die littekens betekenen dat jij kan en mag blijven leven"
" Maar iedereen gaat dood mama"
Ik voel een grote vermoeidheid over me vallen.
" Ja, schat...maar jij was nog zo klein, en de dokters hebben heel hard gewerkt, om je hartje te herstellen, zodat jij niet zou sterven"
" Waarom gaan kindjes dood? Soms gaan er kindjes dood, waarom zij wel en ik niet?"
Soms heeft je mama geen antwoord ventje, dat weet ik niet.
Je kijkt me vragend aan, ik zie in je ogen ongeloof.
Ik besef dat ik niet langer meer diegene voor je ben die alles weet.
Ik geef je een kus, streel zachtjes je haar...en zeg dat ik blij ben dat je nog leeft, en dat je nog heel lang mag leven.
" Ja, net zolang tot jij heel oud bent"
Klein kereltje, grote vragen!
Ik kijk je na, als je in de zetel kruipt en tegen je broer aanleunt!
Veilig tegen je grote broer!
Grote broers,
De dagen vullen zich met jullie verhalen.
Ze doen me lachen, soms nadenken, soms piekeren...elke fase in jullie leven, en waar ik getuige mag van zijn, soms zelfs deelgenoot doet me nadenken. Jullie vrienden, jullie eerste voorzichtige verliefdheid, ik zie het, ervaar het...het is zo mooi, maar ook zo kwetsbaar.
Ik wil jullie behoeden voor pijn en ontgoocheling, maar ik weet dat ik dat niet kan.
Ik glimlach als jullie een tipje van de sluier oplichten, ik glimlach als ik de glans in jullie ogen zie.
Maar ik wapen me onbewust voor de dag dat de ontgoocheling toeslaat. Misschien gaan jullie daar best mee overweg kunnen, het hoort bij het leven. Maar als het pijn doet, dan zal ik proberen de pijn te verzachten gewoon door er te zijn.
Intussen geniet ik mee, kijk ik van op een afstand toe hoe jullie door de wereld opgeslorpt worden...en alles groter wordt.
2013 ligt achter ons...2014 staat in de startblokken!
Boekentassen staan weer netjes op een rij, gevuld met de nodige boekjes en blaadjes. De koffer van Rowan staat er naast!
Hoewel mij ganse "ik" vraagt om de rust die de schooldagen mij geven tijdens de dag, verafschuw ik de maandag, zeker na een vakantie!
2 weken een heel gewoon gezin, met de ups en downs die dat gezinsleven met zich meebrengen, om dan terug met de neus op de feiten gedrukt te worden...Rowan is niet zoals alle andere kinderen, die gewoon om de hoek naar school kan...
Vanavond gaf ik je een zoen, en nog één, en nog één....één voor elke dag dat je er niet bent.
Om de haverklap spreken we de woorden, of horen we ze " beste wensen voor het nieuwe jaar!
Voor de één is dat een goede gezondheid, voor de ander wat minder verdriet, of misschien heel gewoon wat minder zorgen!
Maar er zijn ook mensen dat het gewoon mag blijven zoals het was.
Ik gun het ieder, opgevangen worden als je valt, vrienden om hen heen als ze zich eenzaam voelen, de kracht om ziekte te overwinnen...of op zijn minst mensen om zich heen om hen te helpen, te steunen als het net iets teveel is.
We hebben het niet altijd voor het kiezen, soms worden je dingen in de schoot geworpen die je alleen maar kan leren aanvaarden, leren mee leven, omgaan...
Ik weet dat beter dan wie ook...maar besef dat ik niet alle verdriet, alle zorgen van een ander kan dragen...dan zou ik bezwijken onder de grote last!
En toch is er vaak schuldgevoel, omdat ik machteloos ben, niet in staat te helpen, te dragen...
Weet dat het niet mijn bedoeling is mensen in de steek te laten, al voelt het misschien zo aan.
Maar ook ik heb grenzen, en tegenwoordig moet ik die bewaken, zodat ik er eerst en vooral kan zijn voor mijn naasten.
Grote kerel van mij,
In het voorbije jaar heb ik je zien veranderen van een wat schuchter jong gastje, in een kerel...een jonge gast!
Je leert de wereld helemaal anders kennen dan je lang gedaan hebt.
Soms schaam je je, zeg je...omdat je tot het menselijk ras behoord.
Als ik om me heen kijk, de groeiende onverdraagzaamheid, de ellende die wij mensen elkaar aan doen...dat begrijp ik je!
Maar gelukkig zie je ook de leuke kanten van het mens zijn...je ervaart vriendschappen die gesloten worden, zorgen voor...
Ondanks je ergernis om zoveel onrechtvaardigheid, zie ik dat je gelukkig bent.
Hoe ik dat weet? Ik ken je kerel...ik merk het aan zoveel kleine dingen...nooit heb ik zo vaak een glimlach op je gezicht gezien als de laatste maanden, ik hoor je schaterlachen met je broer...het geeft me rust!
Kerel,
Niet de oudste, wel de grootste...
Jij geniet op je eigenste manier...je kijkt zo kritisch naar de wereld om je heen, dat ik me afvraag of jij dan nog gelukkig kan zijn?
Tuurlijk zeg je dan..." Ik heb een thuis, ik heb mensen om me heen die me graag zien"
Je rust met je ellebogen op mijn schouders, je lacht om je moeder haar onzekerheid, je wrijft door mijn haar en zegt " mama, maak je niet zoveel zorgen...de wereld is te groot om voor ieder wel te doen!
Je hebt gelijk! Ik hoor je zingend naar je kamer gaan, vals ( je hebt het zangtalent van je moeder ) maar duidelijk gelukkig!
Meer hoeft dat niet te zijn!
Dan zijn er nog mijn kleintjes,
Jullie vallen 's avonds in elkaars armen in slaap. Tijdens de dag spelen jullie...en maken jullie ruzie!
Rowan is liefst gerust gelaten, Randall loopt, springt door het huis!
Jullie verbouwen de woonkamer in een kamp, Rowan om de rust te zoeken....Randall om op boeven te jagen!
Twee tegenpolen...maar niet zonder elkaar kunnen!
Randall, morgen zullen er opnieuw tranen zijn...je broer, je beste vriend....die je aanvaard zoals je bent...zal je opnieuw moeten missen.
Je tranen snijden keer voor keer dwars door me heen.
Zelfs met de beste bedoeling kan ik je dus niet van alle verdriet besparen!
We maken er het beste van...samen tellen we de dagen tot er opnieuw een vakantie voor de deur staat!
Voor mezelf wens ik ... heel gewone dingen.
Wat meer loslaten van wat mij raakt, net zoals ik 2013 loslaat!
De tijd glijd voorbij, het is zand in je handen...je kan ze niet vasthouden.
Met oudejaar dat zo duidelijk gevoeld...toen jullie grote kerels van mij zonder ons het nieuwe jaar in feesten.
Plots voelde ik die enorme leegte...en besefte ik zo wezenlijk dat de tijd zich nooit van iets of iemand zich aantrekt...ze gaat vooruit, altijd weer...tik tak tik tak...en intussen groeien jullie op!
De baby, peuter, kleuter, schoolkind, jeugd...alles vloeit in elkaar over, zonder stilstaan....
Soms is dat een zegen, andere keren doet het pijn!
De beste wensen voor 2014!
Ik hou van jullie, meer dan woorden ooit zullen benoemen!
Nog enkele dagen, en we mogen voor altijd 2013 achter ons laten. Als ik achterom kijk, dan zie ik een jaar gevuld met heel veel tranen, afscheid nemen, steeds weer opnieuw beginnen...vallen en terug recht krabbelen. Je kan niet anders zeggen mensen, gewoon vooruit blijven gaan. Maar alles in mij was onbewust op zoek naar een " pauze" knop. Ik weet niet wat het nieuwe jaar brengt, maar het voelt als opnieuw beginnen...een blanco blad, dat ongetwijfeld ook wat vlekken zal vertonen op het eind ervan, hier en daar zal een kreuk zitten...
Dus 2013 dek ik toe, ik neem de herinneringen die me dierbaar mee, ik koester ze in mijn hart, en zo nu en dan zullen ze mij doen glimlachen.
Voor de rest laat ik het samen met mijn tranen en woede achter mij. Gemis zou ik ook willen laten in het oude jaar, maar dat kan ik niet...zij die ik mis neem ik mee tot de dag dat ik zelf voor altijd afscheid neem. Alleen veranderd dat missen, het maakt plaats voor dankbaarheid, er zijn soms nog tranen, zeker als je het verdriet in de ogen ziet van zij die achterblijven, omdat hun pijn mij steeds opnieuw blijft raken.
Grote kerel van mij,
Ik hoop dat jij de weg mag verder gaan dat je bent ingeslagen.
Ik heb gezien hoe jij op de toppen van je tenen leefde, hoe moeilijk je het had niet te mogen en kunnen zijn wie je werkelijk was.
Hoeveel tranen het mij ook koste toen ze je doorverwezen naar een school waar je meer jezelf zou kunnen zijn. Nu besef ik dat het goed voor je was.
Ik kijk naar je, en zie een kerel die gelukkig is...geniet van het leven!
Je lijkt je wereld meer en meer met ons te delen...dank je wel daarvoor!
Kerel,
Niet de oudste, wel de grootste!
Jij bent jij! Je stapt, je rent, je fietst door het leven met een energie die ik soms benijd.
Je droomt je dromen...je bekijkt de wereld met een kritische blik, net zoals je de mensen om je heen bekijkt.
Je loopt niet blindelings met de stroom mee, soms wil je niet mee, omdat je er niet achter staat...en dan ga jij helemaal de andere kant op.
Soms ben je boos om de onrechtvaardigheid om je heen, en dat laat je merken.
Ik vind het één van je mooiste karaktertrekken, je opkomen voor de minderen, je hulpvaardigheid,
Mensen die je niet liggen omwille van het feit dat ze niet je mening delen, ze onverschillig alles ondergaan...laat je gewoon.
Zij zijn wie ze zijn, jij bent wie jij bent...niet meer, niet minder...gewoon anders.
Mijn krullewietje,
Mijn bijzonder kereltje!
Zorgen om jou zijn nooit voorbij, wel blijdschap, dankbaarheid om wat en wie je bent.
De weg die jij aflegt is niet de meest eenvoudige, soms race je vooruit, dan weer ligt er een mega hoge berg voor ons, of er is een diepe put...even over de rand kijken maakt me dan misselijk van angst of verdriet...dan moeten we vertrouwen op mensen die ons over al die hindernissen helpen.
Jij ondergaat het allemaal, niet beseffend welke storm er door je mama's hoofd raast.
Je neemt de dag zoals hij komt, je leeft vandaag, niet gisteren, niet morgen...dat is goed ventje!
Leef jij maar je dagen...geniet van elk moment dat je lacht, omdat je dan gelukkig bent!
Mijn kleintje,
Kleutertje af!
Groot zijn valt je soms moeilijker dan je dacht.
Je wil het wel, maar ergens is er ook een deeltje dat klein blijft, alsof je je vastklampt aan dat klein zijn.
Jij moet nog zoveel leren...leren vertrouwen, leren dat mama van je houd, zelfs als ze je een beetje loslaat.
Ik weet het wel, de wereld ziet er inderdaad groot en beangstigend uit met momenten.
Maar jij hoeft die grote wereld nog niet in.
Begin maar met thuis, de school, je klas...en als het allemaal teveel is, dan mag jij nog altijd op mijn schoot troost komen zoeken.
Dan zal ik je vasthouden, zachtjes door je haartjes kriebelen...tot je schaterlacht!
Ik hou van je schaterlach!
Ik hou van jullie alle vier, alle vier, heel verschillend...maar zo mooi!
Nee, ik vind het niet erg dat jullie vier zonen zijn...jullie zijn mijn zonen...en ik vind jullie prachtig!
Zou jullie voor geen geld van de wereld willen missen.
De meest dwaze opmerking die mensen mij geven is zeggen: " vindt je het niet erg dat je geen dochter hebt?"
Nee, ik ben de trotse mama van 4 kerels...en eerlijk? Ik vind dat stoer...voel mij gezegend met jullie!
De dagen worden korter, de nachten langer...de wereld krijgt een fijn dekentje van afvallende blaadjes over zich heen.
We trekken een trui extra aan, omdat ook wij voelen dat het frisser wordt.
Vooraleer de wereld er enkel nog grijs en koud gaat uitzien tovert de natuur nog even een kleurenpalet tevoorschijn, waar elke kunstenaar heimelijk van droomt!
Ik zie het wel, die schoonheid...ik ruik de laatste herfstbloemen...maar ze kunnen me niet blij maken.
Alsof de regen die de laatste dagen zo pertinent aanwezig is, het voor het zeggen heeft.
Ik sluit de deuren en vensters, laat licht schijnen in donkere hoekjes en omring me met jullie gezelschap.
Ik kijk naar jullie levenslust, ik luister naar jullie dromen...en lach met jullie grappen en opmerkingen.
Ben ik ooit ook zo geweest?
Zijn mijn dromen van toen, nu jullie dromen?
In wezen zijn ze niet zo verschillend, alleen heb ik er niet zoveel meer als jullie.
Jullie dromen zijn nu ook mijn dromen geworden...
Lieve Rowan,
Als ik je zie worstelen met cijfers en letters. Als ik de tranen over je wangen zie biggelen, omdat het voor jou zo verdraaid moeilijk is om die letters te vormen. Dan is mijn droom voor jou dat je kan lezen en schrijven net zoals je vriendjes van de klas. Dat je verhalen kan lezen, dat een boek voor jou een geschenk kan zijn. Dat je de brieven die je moeder je schrijft ooit zelf zal kunnen lezen...en wie weet schrijf je dan eens terug.
Als ze zeggen dat je beloont moet worden naar werken, dan verdien jij nu al fortuinen als ik zie hoe hard jij werkt!
Mijn rouwproces is nooit af, steeds weer geconfronteerd worden met verlies...iets wat jij niet kan!
Soms zou ik alle verdriet eruit willen laten, roepen dat het helemaal niet ok is, dat het pijn doet om je zo te zien worstelen met wat de meesten gewoon vinden. Ik zou mijn vuisten op de tafel willen slaan, en roepen tegen zij die klagen over het weer, de drukte van het taxi spelen omdat hun kinderen nog zoveel hobby's erbij hebben, dat ze verdorie DANKBAAR moeten zijn dat hun kinderen dat kunnen!
Dat achter mijn glimlach als ik naar je kijk, er eindeloos veel verdriet zit...een poel van tranen waar ik soms in dreig te verdrinken!
Maar ik zeg niks, ik klap om elke juiste letter dat je schrijft,ik vertel hoe trots ik op je ben, omdat je zo hard je best doet!
Trotse mama!
De mensen vragen hoe het met je gaat, en ik zeg dat je het goed doet.
De mensen zeggen dat je er goed uitziet, een knap kereltje bent, lief ook...en dat ik eigenlijk niet mag klagen...
Het kon allemaal veel erger.
Ja! Het kon erger...maar mijn verdriet kan ik daarom niet opzij schuiven toch?
Dat is wat knaagt aan mij...mensen wuiven mijn verdriet weg...en dus stop ik het weg...diep verborgen.
Maar mijn droom was heel gewoon...niet eens spectaculair.
Ik wilde een gezin, een heel gewoon gezin...en ja daar zijn ook wel eens problemen, verdriet of boosheid.
Maar dingen die je een plaats leert geven, omdat ze bij het leven horen...maar achteraf kan je weer verder.
Toen jij grote zoon van mij, niet was zoals alle anderen omdat ze je zijn een naam gegeven hadden...dan had ik nooit gedacht dat ik zo vaak wakker zou liggen van later.
Toen jij lieve Rowan geboren werd, dan spatte mijn droom van een gezond kereltje in duizend stukken...en elke keer je iets kon, dan plakte ik die droom terug een beetje bij elkaar. Toen je op internaat vertrok ( omdat het jou de meeste en beste kansen gaf op later ) dan spatte dat opnieuw in duizend stukjes...hoe kon ik dat kleine ventje van 4 achterlaten op maandag, om pas op vrijdag terug te zien?
Mijn hart huilde in stilte elke keer je vertrok...en nog steeds.
Toen jij Randall zo ontzettend ziek was dat een gans team specialisten nodig was om je een leven te geven...werd die droom opnieuw aan diggelen geslagen.
Ik voel me soms doelloos stukjes droom zoeken om terug aan elkaar te plakken.
Maar het lijkt er niet meer op, ik ben niet perfect moet je weten...dus lijkt het eerder een samenraapsel van allemaal kleine stukjes, en soms passen ze niet meer perfect. Maar dat hoeft eigenlijk niet...ik wil gewoon dat er mensen zijn die zeggen dat het ok is. Dat verdriet mag, dat de boosheid niet verkeerd is, dat er mensen zijn die soms gewoon maar een hand reiken als ik dreig te verdrinken.
Maar in plaats daarvan ploeter ik naar de rand, en hou me vast aan jullie!
Ik luister naar jullie verhalen, naar jullie dromen...en ik glimlach.
In stilte bid ik, opdat jullie dromen werkelijkheid mogen worden.
Als ze in duigen vallen, weet dan dat jullie mama intussen een expert geworden is om de stukjes bij elkaar te rapen, en te lijmen!
Nadat we met zijn allen weer een beetje de draad van elke dag opgenomen hadden.
We gewent waren aan het nieuwe van de school...en dachten, hoopten dat de rust een beetje terug zou keren, werden we geconfronteerd met verdriet en pijn van het afscheid nemen voor altijd.
Eerst de tante van papa, al kan je je soms verzoenen met afscheid nemen, wanneer je weet dat iemand een mooi en rijk gevuld leven achter de rug heeft. Hoewel ...
Dan tante van mama, iemand zo vertrouwd dat het onvoorstelbaar lijkt dat haar aanwezigheid uitgewist lijkt.
Je weet het, je voelt het...maar loslaten, laten gaan voor altijd dat doet zo ontzettend veel verdriet.
Rowantje,
Jij wilde tante nog gedag zeggen, ze zien terwijl we wisten dat het einde zo dichtbij was.
Grote kerels van mij, " Mama, ik wil haar herinneren zoals ze was, ik wil de mooie dingen van tante vasthouden!"
Dat begreep ik, soms is het net mmoi dat te kunnen vasthouden.
Randalleke,
Nadat tante donderdagnacht gestorven was, vroeg jij zaterdag uit het niets " mag ik mee? Nog een keertje tante zien?"
Ik aarzelde, wist niet goed wat te antwoorden, maar ergens wilde ik het je niet ontnemen, de dood hoort bij het leven, daar kunnen we niet omheen.
Ik liet je meegaan, we hadden afgesproken dat je op elk moment mocht terug keren. Jij gaf aan wat kon en wat niet.
Je nam mijn hand toen we door de gang liepen, muziek op de achtergrond...je keek me aan en zei " Hier worden mensen engeltjes mama"
Stilletjes, voorzichtig ging je de kamer binnen en bleef stilletjes naast tante staan.
Ik hurkte naast je neer, en legde mijn hand op die van tante, ik keek je aan en zei " dit is enkel haar lichaam, ze voelt nu koud omdat haar ziel er niet meer is. Je legde je kleine handje op die van haar, je streelde haar handen, haar arm, en heel zachtjes raakte je haar wang aan.
" Mama, mag ik haar een knuffel geven?" Als jij dat graag wil, dan mag dat. Je legde je armpjes rond haar middel, je verborg je gezichtje in haar schoot. Je streelde haar arm. Dat beeld, zo mooi maar zo intens verdrietig. Je rechte je, gaf tante een zoen en zei " dag tante"
Je strekte je armpjes naar me uit en huilde, je gezichtje verborgen in mijn hals.
Jij, je oma en ik samen in groot verdriet.
Thuis kwam je bij me en zei: " sorry mama dat ik moest wenen"
Ik heb je op mijn schoot gezet en verteld dat wanneer er zoveel tranen in je zijn dat je dan mag huilen!
Verdriet doet pijn vanbinnen, en net zoals we huilen wanneer we vallen en ons pijn doen, verzacht het onbewust de pijn.
Verdriet is een gevoel, daar kan je niets aan doen.
"Wat is gevoelens mama?"
Diep vanbinnen zit een plekje, heel klein, je kan het niet zien, maar daar zit blij zijn, verdrietig zijn, boos ook en bang...
Als je erg verdrietig bent, dan zijn er zoveel traantjes, en dat kleine plekje wordt steeds groter, zoals een ballonnetje...maar die traantjes moeten daar uit, anders is er geen plaats meer voor blij zijn, om gelukkig te zijn...dus daarom schat mag jij gerust huilen als daar zoveel traantjes zitten dat het lijkt dat daar een zwaar stukje zit.
Als je al die traantjes zou laten zitten dan knapt opeens het ballonnetje en dat is heel moeilijk te repareren.
Of de traantjes worden steentjes, en dan kan je nooit meer echt voelen, geen verdriet, geen pijn, maar ook geen blijheid, geen plezier...want er is nergens meer plaats voor.
Eerst lijkt het alsof dat ballonnetjes steeds volloopt, en dan huilen mensen veel, maar na een tijdje rekt dat ballonnetje, het loopt niet steeds meer zo vol...hoe meer je van iemand houd hoe vaker het volloopt, en hoe langer het duurt voor er niet steeds traantjes komen.
Je sloeg je armpjes om me heen, gaf me een knuffel...je keek me aan, legde je handje ter hoogte van mijn hart en vroeg " Doet het daar nu pijn mama?" Een beetje wel, maar zoals jij hier nu bij mama zit, dat troost...en dan doet het minder pijn...omdat ik blij ben dat jij hier bent.
Je gleed van mijn schoot, en zei ernstig...als het pijn doet, mag je roepen whe mama...dan kom ik je troosten!
Lieve kerels van mij,
Elk op jullie manier zijn jullie zo'n troost voor me.
Jullie armen om mijn schouders, jullie bezorgde blik, even mijn hand aanraken...
Zelfs jullie stilte zo nu en dan vertelde mij een heel verhaal.
Rowan,
Tussen al dat verdriet was jij jarig!
De tijd van het jaar dat ik zelfs na al die jaren, worstel met het verleden.
Ik wil het loslaten, en meestal lukt mij dat prima, maar nu niet...
Omdat ik net te horen gekregen had, hoe moeilijk sommige dingen voor je zijn.
Wat je na duizend keer oefenen maar niet lukt!
Ergens weet ik het wel, maar het horen van een ander, bevestigd krijgen wat je denkt, maar die je zo nu en dan verdringt naar het ontkennen.
Zolang ik er ben zal ik alles doen wat in mijn mogelijkheid ligt om je gelukkig te laten zijn.
We leven nu, maar soms overvalt mij de angst voor later.
Ik leg die gedachten opnieuw te slapen, en kijk naar het nu!
Ik zie een prachtig lief jongetje, die al mijn respect krijgt...
Waar ik trots op ben, en het een voorrecht is je moeder te mogen zijn.
Jij bent niet gewoon...jij bent buitengewoon!
Dank je wel voor je zijn...
Onlangs zei iemand " Ik vind het heel bijzonder wat je doet, maar je zou niet zijn wie je bent, als jij je zoon niet had.
Dat geld voor elk van jullie kerels...
Ik zou niet degene zijn die ik nu geworden ben als jullie er niet waren geweest!
Jullie hebben me dingen anders doen bekijken.
Ik leer jullie groot worden, met vallen en opstaan...
Afscheid nemen van de vakantie, het is zoveel meer dan achterom kijken naar wat geweest is.
Voor mij is het ook afscheid nemen van iets wat zo gewoon zou moeten zijn.
Mijn kereltje, mijn krullewietje...wat mis ik je stemmetje als jij er niet bent. Ik hoor geen verhalen over de juf of meester.
Ik dek de tafel voor zes, en besef dat je er niet bent.
Daar stonden we, jij, ik en je oma!
Een nieuwe meester/juf . Wie waren ze, ik wist het niet, hopeloos zocht ik een teken van herkenning.
De opvoed(st )er,ik herkende ze niet...ik herkende zelfs je kamertje niet...alles was nieuw!
Zoveel nieuw maakte mij overstuur. Ik kon je niet achterlaten bij zoveel " niet weten "
Ik vocht tegen de tranen die jij de dag ervoor zocht op mijn wangen...omdat je weet dat ik je mis als je er niet bent.
Als mama Rowan mist, dan huilt ze, maar jij vond mijn tranen niet.
Vreemd genoeg leek het alsof mijn tranen jou herkenning gaven. Dit vreemde ervaren deed mij huilen, en jij?
Je veegde de tranen van mijn wangen met de woorden" mama weent, mama gaat Rowan missen...het is 4 keer slapen mama, dan ben ik terug."
Ik besefte, dat niet ik, maar jij mijn verdriet wegveegde, dat jij mij troostte.
Wat ben jij groot in je klein zijn!
Wat was ik klein in mijn verdriet, thuis heb ik alle tranen eruit gehuild, ik heb gesnikt, mijn handen tot vuisten gebaald ,omdat er evengoed woede in me zat ,omdat ik nooit een antwoord zal krijgen op het waarom?
Maar ik weet na al die tijd, na al die jaren dat ik dat ook nodig heb, om achteraf weer verder te kunnen.
Mijn oudste,
Ik weet niet wat jij dacht die eerste dag, die eerste weken...
Ik weet nooit wat jij denkt, ik weet zo weinig van de wereld binnen in jou!
Maar ik zie je spelen met de hond, ik hoor je bulderlach als je broer weer een gekke uitspraak doet.
Ik hoor je met zachte stem, en een vreemde kalmte uitleggen... aan je kleine broertje...
Ik weet dan dat het goed met je gaat...
Het is goed zo...jij bent goed zoals je bent...
Je komt er wel...
Grote broer van twee kleintjes, en ook van hij die er één nodig heeft.
Een broer die zorgt dat de andere op de weg blijft.
Niet met zachte woorden, maar met een grap...een duw op de schouder.
Je kleine broertjes met verhalen en het gekke dingen gedoe, zodat ze over de grond rollen van het lachen!
Je leunt met je elleboog op mijn schouder en lacht als je me je mamaatje noemt.
Ik lach als ik naar je kijk, jij bent blijheid, energie, vrolijkheid...
Ik kan zo ontzettend genieten als ik je met je jeugdig enthousiasme door het leven zie rennen!
Geniet ervan, ik gun het je met gans mijn hart!
Mijn kleintje,
Die nu ook het kleuter achter zich liet.
Groeit en zo trots zichzelf groot noemt!
Ik zie je gedreven letters schrijven, nummers noemen, tellen van 1 tot 10!
Ik lach om de herkenbaarheid, dat hebben je grote broers ook gedaan...ik besef dat jij de laatste in het rijtje bent!
Ik sla de herinnering op in mijn hart!
Jij loopt, springt, dans bijna door de dag...en dan valt de avond!
Met de avond komt ook bij jou het gemis van je speelkameraad broer!
Je telt de dagen wanneer je mag bellen, hoeveel keer het nog slapen is voor hij terug is.
Het leeftijdsverschil is zo klein tussen jullie.
Ik had ook nooit gedacht dat jullie elkaar zo vaak zouden moeten missen.
Jou tranen zijn evengoed mijn tranen.
Maar ik troost je, sla mijn armen om je heen...en dan nestel jij je, dicht bij me.
Ik draag je naar boven, en samen wensen we je broer een goede nacht!
We zwaaien naar de maan, omdat die even dicht bij je broer is...en jij bent ervan overtuigd dat de maan de groetjes in je broer zijn oortjes fluistert!
Lieve zonen
Ik zie jullie groeien met een mengeling van heimwee en dankbaarheid!
Geen heimwee die verdriet doet, maar me blij maakt, dankbaar maakt!
Omdat niets ter wereld kan uitdrukken hoe ontzettend graag ik jullie zie!
Wie jullie zijn, wat jullie zijn...dat is mijn rijkdom!
Met alle geld van de wereld maar zonder jullie was ik een arm mens geweest!
Schoolboeken zijn opgeborgen, ze lijken geen deel meer uit te maken van ons dagelijks bestaan.
Verdikten zijn gevallen, beslissingen genomen.
Hoeveel tranen heeft het mij niet gekost, grote kerel van mij?
Waren het tranen van verdriet? Tranen van ontgoocheling?
Het waren vooral tranen omdat ik zo ongelooflijk hard geconfronteerd werd met wat jij niet kan!
Het weten is niet hetzelfde als het aanvaarden!
Volgend jaar ga jij dus naar de school waar ik mij zo tegen verzet heb...
Omdat jij het niet wilde, je hield vast aan je oude vertrouwde omgeving. Alleen waren veel niet in staat om die rolstoel binnen in jou te zien.
Dat zorgde dat ze je geen duwtje wilden geven, konden geven...gewoon omdat ze het niet zagen!
Jij hebt je schouders opgehaald...de dingen zijn zoals ze zijn!
Je kent geen tranen om een afscheid!
Dus heb ik je tranen gehuild, heb ze gedroogd...en met verse moed gaan we een nieuwe weg op!
We komen er wel, dat weet ik, dat voel ik...omdat ik je ondanks alles zie veranderen, je gaat ook je eigen weg...en met hier en daar een uitgestoken hand om je de weg te tonen, zal jij heus niet verdwalen.
Geniet nu maar van elke dag die je mag beleven, geniet dag na dag, zo ben jij, zo leef jij!
En het is goed zo...
Broer,
broer van hij die de wereld niet altijd begrijpt.
Grote broer !
Jij leeft je leven!
Soms race je door het leven, ben ik bang dat ik je niet kan bijhouden!
Je ogen gericht op alles om je heen, en je wil van zoveel deel uitmaken.
Altijd bezig, steeds een doel voor ogen...je ontmoet mensen, ervaart het positieve en het negatieve van het leven!
Maar je geniet...en ik zie hoe jij gelukkig door het leven gaat!
Ik bewonder je vrolijkheid, je gevatheid!
Hou dat vast kerel, en groei...ervaar, beleef...van op een afstand leef ik met je mee!
Groot wonder!
Jij mag volgend jaar een klasje vooruit!
Ik ben dankbaar om alles wat jij kan, en ik geniet zo ontzettend van je zijn!
Al weet ik nu ook dat mijn gevoel " er is meer dan het niet goed horen " klopt.
Wat het is, dat weet ik nog niet...maar wat maakt het uit?
Je bent zo mooi zoals je bent!
Mijn fantastisch kereltje!
Klein broertje,
De jongste, zolang kleuter geweest.
Je sluit ook deze periode af!
Het doet mij beseffen dat je groeit.
Dat lijfje haalde al heel wat achterstand in, maar mentaal blijf je jong!
Wat gaat er toch in dat hoofdje van je om?
Ik maak me zorgen om je, maar ik kan de vinger niet leggen op wat er gaande is.
Ik kan niet de juiste woorden vinden.
Ik kijk naar je, geniet van je blij zijn, maar begrijp zo weinig van je tranen, van je angsten.
Ach het is vakantie, ik probeer een fijne mama voor jullie te zijn.
Te genieten van jullie, zoals jullie zijn...
Soms...als ik mensen hoor praten over werk, hun leven naast dat van hun kinderen...dan wenste ik wel eens dat ik dat ook kon.
Maar ik ben geen supermens...ik kan het niet beiden.
Zorgen voor jullie, verzorgen, er zijn als jullie me nodig hebben...terwijl ik weet dat mijn lichaam ook zijn beperkingen heeft.
" Te lang in het rood geleefd" zegt de dokter " De signalen genegeerd die je lieten weten dat het niet meer kon" maar wat had ik moeten doen?
Jullie waren er...ik kon het niet, de zorg aan anderen geven. Het schuldgevoel kreeg de overmacht!
Soms zeggen mensen wel eens: " Ik zou het niet kunnen " Dan is mijn antwoord steeds: " Ik heb ze ook niet besteld, ik heb ze gekregen zoals ze zijn, niet zoals ik het gedacht had!"
Maar niet één van jullie zou ik willen, kunnen missen...ik wil jullie niet anders dan jullie zijn...omdat jullie in mijn hart verankerd zitten, ik meer van jullie hou dan van wat ook ter wereld!
" Te lang in het rood geleefd?"... Jullie zijn het allen meer dan de moeite waard!
" Je hebt fijne gasten!" dat is het mooiste compliment die men mij kan geven...
Ondanks alle omwegen, obstakels, doen wij het toch maar mooi he?
Dank je...omdat je me anders naar de wereld leerde kijken!
Dank je...omdat je me anders naar het leven leerde kijken!
Dank je ...omdat je mij leerde luisteren!
Dank je...omdat je me leerde nooit op te geven!
Dank jullie wel om jullie overweldigende liefde...ze geeft mij de kracht om altijd vooruit te gaan!
Met het papier in je hand zwaai je , yes! Je lacht, je straalt...de vakantiejob is binnen!
Ik deel in je vreugde, en toch...
Terwijl ik je luidop hoor dromen, je broer je stilletjes benijd omdat hij nog een jaar moet wachten,overvalt mij een licht gevoel van spijt!
Jij staat te trappelen om even van de echte wereld te proeven, en ik besef dat die tijd steeds sneller en dichterbij komt.
Het zorgeloos kind zijn in de vakantie is voorgoed voorbij!
Misschien is het geen spijt, maar eerder heimwee naar de tijd dat je kampen bouwde in de tuin!
Wat heb ik in stilte vaak genoten toen ik je samen met je broer avonturen zag beleven! Herinneringen zag opbouwen die mij altijd bij zullen blijven, me doen glimlachen op verloren momenten.
Maar ik ben ook dankbaar en blij dat ik jullie die dingen kon geven. Dat zorgeloos kind zijn!
Ik kijk naar je gezicht, de bolle wangetjes zijn volledig weg,ik zie een scherp afgelijnd gezicht, de blonde krulletjes zijn veranderd in een bos donkerblond golvend haar die nonchalant rond je gezicht hangt. Je kijkt nog steeds met dezelfde oogopslag, maar ik zie niks meer van dat kinderlijke uiterlijk. Je handen hebben lange pezige vingers gekregen.
Ik weet het wel, dat is de tijd die dat doet, stilletjes ontneemt ze mij steeds meer jou!
Ze ontneemt je je kinderlijke snoetje, zonder vragen, zonder pauze...maar ze geeft er mij een fijne jonge kerel voor terug!
Ik ben er haar dankbaar voor, want ik krijg zoveel andere mooie dingen terug...maar ook andere vragen.
Toch wenste ik diep in mijn hart dat ze me nog één keer meenam naar je klein zijn, om je nog een keertje te zien spelen met de wind, om je nog eens hoog boven mijn hoofd te tillen. Maar de tijd trekt zich van al die dingen niks aan, ze gaat gewoon haar eigen weg...maar misschien geeft ze ons daarom wel dromen. Want in mijn dromen ben je groot en klein tegelijk.
Intussen gun ik je elke stap dichter bij je eigen dromen!
Goed gedaan kerel, ik geef je een schouderklop!
Ik zie je naar buiten gaan, je neemt je jongere broertje onder je arm en zwiert hem door de lucht!
Ik hoor hem schaterlachen terwijl je op de trampoline springt en hij alle kanten opwipt!
Je lacht ,je rent achter hem aan...moeite doen hem niet in te halen...jullie laten zich samen op de grond vallen en kijken naar de lucht!
Goddank! Je bent je" kind zijn"nog niet helemaal kwijt.
Maar goed ook...
Ik wens dat je dat stukje kind zijn nooit verliest, het behoed je voor "grote mensen" ziekten.
Dan kijk je nooit meer naar de wereld om je heen, dan zie je nog enkel de stenen waar je zelf opstaat.
Hoewel er heel wat momenten zijn in het leven dat we terugblikken, blijven die laatste dagen van een jaar momenten waarop we terug kijken naar wat geweest is, wat we gewenst hadden, maar er niet gekomen is...en wie weet...komen dromen uit!
Alsof we met een nieuw jaar nieuwe kansen krijgen. Een beetje zoals toen we op 1 September naar school trokken met een boekentas vol verse blaadjes, een lege agenda en de gedachte dat we dit jaar niet de fouten van het vorig jaar mogen maken. De eerste bladzijden netjes ingevuld, en dan is er een dag dat het wat minder vlot, is er de eerste ezelsoor, een opmerking in het rood...en op het eind van het schooljaar merk je vaak dat er opnieuw werkpunten zijn.
Net zoals nu op deze laatste dagen van het jaar.
Maar ik hou van het gevoel om opnieuw te kunnen beginnen met een wit blad, dromen te blijven koesteren.
Toch merk ik ergens ook een gevoel van spijt, verdriet om dingen die je achterlaat in het oude jaar.
Mensen van wie je afscheid nam voor altijd,het lijkt alsof je hen achterlaat in het oude jaar. Meer dan herinneringen kan je niet meenemen, ze blijven voor altijd in het oude jaar...vroeger, nooit meer " later".
Maar er zijn ook mooie momenten om op terug te kijken.
Rowan, jou optreden in de schoolmusical, dat blijft voor altijd in mijn hart gekoesterd.
Ik heb een deel van je gezien die me raakte tot in het diepste van mijn zijn.
Randall, zien hoe je tijd inhaalt, op je eigen manier.
Mijn oudste, hoe jij nieuwe dingen ontdekt, en daar dan op je eigen manier mee omgaat.Hoe je groeit in je eigen zijn, het maakt me stil!
Mijn tweede, de broer die altijd een oplossing heeft, een antwoord, maar worstelend tussen goed doen en goed zijn. Willen maar niet altijd kunnen...Ik zie je groeien, het leven omarmen met al zijn goede en minder goede kanten!
Zo dankbaar omdat jullie alle 4 met mij het nieuwe jaar mogen ingaan!
Dat jullie mij gezelschap houden op mijn weg in het leven, hem kleur geven.
Dank jullie wel!
Het voorbije jaar ook mensen ontmoet die vrienden geworden zijn.
Ze wandelen met me mee op mijn levensweg, zodat ik mij nooit eenzaam voel!
Weten dat ze er zijn, net zoals zij weten dat ik er ben.
Ze kennen mijn zwakke kanten, maar aanvaarden mij zoals ik ben.
Dank jullie wel!
De mensen die al hun hele leven met me meewandelen, er al altijd geweest zijn...
Mijn familie!
Ik kan niet zonder hen, omdat ze een deel van mij zijn.
Ze zorgden ervoor dat ik ben wie ik ben, gewild of ongewild, gewoon omdat ze al zolang met en bij me geleefd hebben.
Dank jullie wel!
Om wat jullie allen voor me gedaan hebben, om er te zijn, om te helpen als ik het niet alleen kon, gewoon om te zijn wie jullie zijn...zodat ik weet wat " houden van" betekend in al zijn verschillen.
Een nieuw jaar!
Ik kijk uit naar wat moet komen, maar beleef " vandaag " .
Als ik in mijn hart kijk en bedenk wat ik wens, dan wens ik dat niemand zich ooit eenzaam voelt in deze wereld vol mensen!
Dat verdriet en pijn niemands deel wordt. Dat armoede een woord is die enkel vroeger bestond.
Dat mensen blij zijn met wat ze hebben, en een ander dat net zo goed gunnen.
Maar ik ben een simpel mens, ik kan niet toveren...
Maar ik kan wel dromen, en wensen...
Roibin, Ranald, Rowan en Randall ...
Ik deel mijn dromen met jullie zodat een heel klein beetje van mijn wensen ooit voor iemand werkelijkheid wordt!
Lieve groet
Jullie mama
Fijn eindejaar, en een 2013 toegewenst om met een glimlach op terug te kijken!
Terwijl zoveel mensen de tijd opvullen met werk, de ene ontmoeting naar de andere, aan elkaar verbonden met haast...houden wij de vinger even op de pauze-knop!
Geen haast, alles op ons eigen ritme...
Dat hebben we nodig, om verder te kunnen...
De oudste...
Hoe moeilijk vind jij het om aan te passen aan de wereld die steeds meer van je verwacht?
Ik merkt het in zoveel kleine dingen.
Het is zo moeilijk om uit te leggen dat jij er uitziet als een kerel van 15, je praat, je lacht, je eet en slaapt net zoals je leeftijdsgenoten...maar je kijkt anders naar de wereld, je denkt anders...je voelt anders...en men begrijpt niet hoe dat kan.
Maar ik zie ook hoe jou wereld kleiner is dan die van je broer.
Je vraagt nooit! Niet als je iets niet begrijpt, niet als iets je tegenzit, niet wanneer je zoekt, niet wat je zoekt...
Maar het is net daardoor dat men je vaak over het hoofd ziet.
Dan zie ik een kerel die wel wil, maar niet weet hoe...en dus ergens in je eigen wereld leeft.
Het doet me verdriet om te zien hoe jij sociaal onhandig in de wereld staat.
Hoe mensen soms hun mening geven over jou terwijl je erbij staat, en je zegt niks...
Net omdat je niks zegt, zijn hun opmerkingen soms kwetsend...
Naar jouw toekomst kijken maakt me bang, dus probeer ik van aan de zijlijn te helpen zonder te willen compenseren.
Ik zoek naar wegen, middelen om te vermijden dat je wereld te klein wordt.
Jij hebt ongelooflijk mooie talenten...jij kan dingen die anderen niet kunnen.
Ik wil dat je dat ziet, en er iets mee doet!
Omdat ik in je geloof, omdat ik geloof dat alles een reden heeft...jouw autisme is geen straf, het is niet slecht...onze maatschappij ziet het als een handicap, maar dat is omdat onze maatschappij er een handicap van gemaakt heeft.
Omdat je niet voldoet aan wat zij normaal noemt.
Dat alleen maakt je uniek!
Jij bent wie je bent, je autisme is een deeltje van jou...
Ik zal aan je sleuren, je steeds weer wakker schudden tot jij inziet en gelooft dat je zoveel meer bent dan dat!
Tot je gelooft dat je net zo waardevol bent als de anderen, dat je uniek bent door je gaven en je talenten, en ook je mislukkingen!
Dat maakt je tot wie je bent!
Terwijl jij genoot van gewoon mogen zijn wie je bent de voorbije week, genoot je broer van een weekje vakantie met zijn peter en zijn gezin.
Hij heeft er vrienden, en ik merk steeds weer hoe hij schijnbaar makkelijk door het leven rolt.
Je kunt het niet vergelijken, hij is anders...
Hij stapt meestal rechtdoor, het kan hem weinig schelen wat anderen ervan vinden.
Hij vind makkelijker zijn woorden, soms zet hij me ook weleens schaakmat!
Een onstilbare honger naar antwoorden op honderd en één vragen.
Dat maakt hem geestig maar soms ook vermoeiend.
Hij is ambitieus, en dat mag, maar ik waak erover dat hij oog blijft houden voor de mensen om hem heen.
Je mag gaan voor datgene waar je in gelooft, maar ik hou niet van vechten voor datgene waar je in gelooft.
Vechten is altijd lijden...voor je medemens of voor jezelf.
Dus probeer ik zijn blik op de wereld en de mensen om zich heen te houden.
Evenwicht vinden tussen alles is moeilijk, zeker als jongere in een wereld waar zoveel op hen afkomt.
Vreemd hoe je als ouder steeds weer bijstelt in je taak als ouder.
Eerst is er het onbegrenst graag zien, dragen, vasthouden, zorgen voor...dan is er het meegaan...niet te veraf zodat je ziet als ze vallen, niet te dichtbij zodat je hen niet verstikt, je draagt niet meer letterlijk, maar je helpt hun leven te dragen, te sturen, te begeleiden...en soms zullen ze vallen, en je zal vast de meeste pijn voelen.
Maar soms moet je ze eens laten vallen, zodat ze leren...ervaren, maar dat is ontzettend moeilijk, omdat elke ouder nu eenmaal zijn kind wil beschermen tegen pijn en verdriet, ontgoocheling ...en toch moeten ze het leren.
Wie denkt dat het ouderschap steeds makkelijker is omdat er een tijd komt dat je niet steeds achter ze aan moet lopen om te vermijden dat...die heeft het mis. Er zal een tijd komen dat je heimwee zal hebben dat je hen kon dragen tot daar waar ze veilig zijn, dat je hen kon troosten met een zoen en een knuffel. Dat hun angst niet meer is dan het spook onder het bed!
Rowan en Randall!
Jullie hebben gespeeld, genoten van jullie klein zijn in deze grote wereld!
Ik kan zo hartelijk lachen om jullie kinderlijke eerlijkheid.
Jullie maken een puinhoop van de woonkamer omdat jullie een kamp bouwen onder tafel.
Jullie vallen plat op jullie poep van het lachen omdat de broers gekke bekken trekken.
De keuken vraagt dubbel zoveel opkuiswerk nadat wij samen wafels bakken.
De balletjes in de soep lijken eerder vreemde creaturen nadat jullie ze gemaakt hebben, maar we hebben 2 keer plezier.
Het maken en achteraf bedenken wat ze kunnen voorstellen.
Voor sommige dingen zijn jullie niet zo groot als de kalender vertelt, maar voor mij zijn jullie helden!
Randall,
jij vertrok op weekend, 6 jaar...maar je deed het super!
Rowan,
Zo veel dingen waar ik je in bewonder, je zelfstandigheid, je nuchterheid, je optimisme...velen kunnen er een voorbeeld aan nemen!
Nee,
jullie zijn geen wonderkinderen,
jullie hebben ook jullie min puntjes,
Maar voor mij zijn jullie helden!
Ik zal jullie nooit behandelen als helden,
en misschien zal ik altijd de enige zijn die jullie " mijn helden " zal noemen.
Maar daar zijn moeders voor...om de goede dingen van haar kinderen toe te juichen, en de minder goede kanten af te slijten...al is het alleen maar tot ze geen scherpe kantjes meer hebben!
Ik doe mijn best!
Dank omdat jullie mijn helden zijn, omdat jullie mijn leven inkleuren met de mooiste kleuren van de regenboog!
Niet altijd perfect tussen de lijntjes, maar het geheel oogt schitterend!
Het was de bedoeling dat ik eerder op dit blog zou schrijven.
Ik had willen schrijven Rowan over hoe blij ik was toen jij jarig was.
Voor het eerst sinds je geboorte had ik je verjaardag niet voor een deel in het verleden beleefd.
Voor mij een teken dat ik het verdriet, de onmacht, de angst na je geboorte een plaats gegeven had.
Niet dat ik het vergeet, maar de vreugde om je aanwezigheid, het aanvaarden dat de dingen niet gelopen zijn zoals ik gedacht had, gedroomd was zoveel groter!
Ik genoot van je lachen, je blij zijn, je kind zijn!
Maar zondag was ik moe, het was al zo laat voor ik alles klaar had voor de dag erna.
Maar maandag schat,
toen werd ik overvallen door ongeloof, verdriet, omdat een vriend voor altijd uit ons midden was.
Een vriend die een groot deel van mijn jeugdjaren had meegewandeld op mijn levensweg!
Hij was mijn eerste vriendje, zolang was hij een deel van mijn leven geweest.
Ik was er kind aan huis, net zoals hij hier deel uitmaakte van onze familie.
We wandelden al jaren onze eigen weg, niet omdat de één meer was dan de ander, maar we waren gewoon anders...
Niet beter of slechter, gewoon anders...
Als we elkaar ontmoetten, dan was er altijd die herkenning, die hartelijkheid...het maakte niet uit hoelang we elkaar niet meer gezien hadden...
Ik huilde om hem, maar ook om zijn moeder, zijn vader, zijn broers, zijn partner...zoveel mensen die van hem hielden, en hem nu voor altijd moesten missen.
Hem nooit meer zien, nooit meer herinneringen ophalen als we elkaar nog eens ontmoetten...
Ik kon het niet geloven...
De hemel heeft er een prachtige ster bij, maar de wereld een prachtig mens minder!
Hoe neem je afscheid voor altijd?
Neem het van mij aan, dat leer je nooit...
Ik kan er ook jullie nooit voor behoeden.
De dood wint uiteindelijk altijd van het leven.
Maar de dood wint nooit van de liefde!
Liefhebben gaat over alle grenzen heen...
Dat hij daar over alle grenzen heen gelukkig mag zijn, dat hij er ooit zijn geliefden terug mag ontmoeten...
Dat zijn geliefden de kracht mogen hebben om door te gaan, en anders dat zij zich gedragen mogen voelen in hun verdriet!
Verdriet kan zwaar wegen...doet onnoemelijk veel pijn, zoveel dat je soms denkt dat je zal bezwijken onder het gewicht!
Het raakte mij hoe jullie, mijn grote kerels, 's morgens even jullie hand op mijn schouder legden en woordeloos zoveel zeiden.
Jullie 's avonds vroegen naar mijn dag, naar de familie en partner, ... heel oprecht zeiden " Wat moet dit moeilijk voor hen zijn"
Dank jullie wel omdat jullie meeleven, zelfs al kennen jullie hen niet.
Het getuigd van respect hebben voor anderen, kunnen stilstaan bij anderen.
Dat vind ik mooi aan jullie.
In het weekend hebben jullie ook allen, elk op jullie eigen manier bewezen dat jullie prachtkerels zijn...
Ik heb van jullie allen jullie talenten gezien, en dat was mooi, dat raakte me...
Eerlijk? Ik groeide bij elk compliment dat men over jullie gaf.
De beelden van jullie, heb ik opgeslagen in mijn herinneringen, ze zullen mij doen glimlachen op de gekste momenten!
Ze zullen me troosten als ik verdriet voel, en ze zullen me dankbaar doen zijn om wie jullie zijn!
Boekentassen behoren alweer tot de orde van de dag.
De klok deelt de dagen terug in ...wat moet, wat kan, ...ze trekt zich van ons niets aan en tikt net zoals in de vakantie de tijd voorbij!
" De tijd " ik heb haar net zo lief als ik haar verafschuw! Ze neemt en ze geeft...
Ze maakt tijd voor afscheid, en voor terugzien...ze geeft mij herinneringen, en ze geeft mij dromen!
Er bestaat geen pauzeknop, we kunnen niet even terugspoelen, of snel doorspoelen, we kunnen niet corrigeren wat fout was...
Sommigen hebben tijd tekort, anderen hebben er teveel, en toch is en blijft hij voor iedereen gelijk.
Ik kijk naar jullie en zie hoe jullie groot worden.
Mijn grote, ik zie hoe het kinderlijke in jullie gezicht plaats gemaakt heeft voor jeugdigheid.
Ik kan met heimwee terug denken naar de tijd dat jullie met grote ogen naar de dingen in de wereld keken.
Die wereld was voor jullie ontzettend groot, maar eigenlijk was hij klein. Hij reikte niet verder dan de tuin ( niet te geloven wat jullie daar vonden ), de veiligheid van onze thuis. Ons gezin, familie, vrienden, later kwam de school. School was al groot, om te leren samenleven met zoveel verschillende mensen. Maar nu kijken jullie veel verder, het gaat allang niet meer om dat vriendje in de klas. Jullie kijken naar de wereld, de maatschappij, het leven.
Het is goed dat de tijd niet blijft stilstaan.
Jullie verhalen worden anders, niet beter,niet slechter, maar anders.
Ik kan best genieten als we 's avonds aan tafel nog even blijven napraten. Verhalen van nu, maar ook van toen...verhalen over later...
Ik ben dankbaar omdat ik jullie mag zien groot worden,
Ik hoop dat het leven me de tijd zal geven om jullie verder te zien groeien!
Het begin van het schooljaar, is ook de tijd dat foto's moeten gezocht worden om jullie een plaatsje in de klas te geven.
Foto's die vertellen wie jullie zijn.
Ik duik in fotomappen, en steeds weer merk ik hoe ik blijf hangen bij beelden die herinneringen oproepen.
Randall,
Ik vond er de foto's van je opname's, van je ziek zijn...
Ik kon het verdriet opnieuw voelen, de angst die ik toen voelde.
Maar ook de ontgoocheling van het gevoel dat zoveel mensen ons in de steek lieten.
De boosheid omdat gesprekken vaak niet verder gingen dan: " ach, ze kunnen zoveel tegenwoordig, dat komt wel goed!
Sinds jij geboren werd, ben ik de mensen heel anders gaan bekijken.
Weken ben je in het ziekenhuis geweest, en ik kan de mensen die je bezochten op 1 hand tellen!
Behalve 2 mensen heeft niemand jou gezien zoals wij je gezien hebben.
Men kende je niet, ze wisten dat je geboren was, ze kenden je naam, maar voor velen bestond je niet, nog niet!
Misschien zie ik dat verkeerd, maar zo voelde het wel!
Men had geen tijd! Maar voor mij leek het alsof ze niet eens tijd wilden maken!
Ik weet nog steeds niet hoe ik die tijd ben doorgekomen...3 Kinderen thuis, je broertje was ook een zorgenkindje, en zelden heeft iemand mij gevraagd " Red je het wel? "
Voor het ogenblik lijkt het alsof overal om ons heen baby's geboren worden. Dan zie ik die mama's terecht trots met hun kleintjes. Dan zie ik foto's langs alle kanten opduiken. Ze zijn trots op hun kleine wonder, en de hele wereld mag dat ook zien. Ik begrijp dat maar al te goed.
Maar weet je? Ik was ook trots op je! Ik vond je een prachtige baby!
Foto's van jou? " Och, dat wil ik niet zien, ik kan daar niet tegen!" Ze keken de andere kant op...omdat jij niet vertederend op de foto's staat, maar blijkbaar beangstigend met al die machine's, sonde's,in dat veel te grote steriele bed! Maar men begreep niet dat ze mij daar mee wegduwden!
Ze begrepen niet dat ik jou toonde, maar ook mijn angsten!
Ergens voelt het alsof dat nooit meer herstelt raakt.
Gelukkig is er de tijd!
Ze maakt alles minder scherp, ze verzacht...alsof de tijd mij troost, ze wiegt mijn verdriet en pijn in slaap. Maar soms kan ze niet voorkomen dat ze wakker word.
Ik kijk naar je, en ben het leven dankbaar om de tijd die ze me met je geeft!
" Kijk mama! Ik ben een superkleuter!"
Jij bent echt SUPER!
Rowan,
Niemand die meer leeft met komen en gaan dan jij!
We tellen de dagen van het thuis zijn, en we tellen de dagen van het naar school gaan.
Wat heb jij mij onlangs geraakt tot in het diepst van mijn " zijn "!
Jij, die nauwelijks leefde toen je geboren was...
Ik weet hoe ik een glimp van je opving, en je oogjes inktzwart waren.
Men vertelde mij dat je misschien niet de volgende dag zou halen...MAAR DAT DEED JE WEL!
Men wist niet hoe, want de kans dat je onherstelbare schade had opgelopen was groot.
Ik weet dat ik dacht " zijn oogjes!"
Maar dat bleek door de druk in je hoofdje te zijn geweest. De bloedvaatjes waren geknapt, en vandaar die zwarte oogjes.
Net wanneer ik begon te geloven dat het vast wel allemaal goed zou komen, bleek je niet te slagen voor de hoortest.
Aanvankelijk stelde men mij gerust, het kon ook aan het apparaat liggen, of een simpele oorprop.
Maar na talloze onderzoeken later, kwam de zin: " Mvr. uw zoontje hoort niet. Wij raden u aan ...
Daar stond ik...wat nu?
Mijn kereltje, ik wist helemaal niets over slechthorend of doof zijn.
Maar ik wist wel dat bij ons thuis muziek een groot deel van ons leven was.
Wat in woorden niet kon gezegd worden, werd met muziek gezegd...
En jij zou dat niet kunnen? Jij zou niet van muziek kunnen genieten?
Het maakte ons intriest.
Maar jij hoort wel muziek!
Als klein ventje zei je " Ik hoor muziek in mijn buik" op festivals kwam je aangelopen met de woorden " mama, er zit muziek in mijn voetjes!"
Je hoort muziek anders dan wij, je hoort sommige tonen en klanken, en je voelt ze! Je geniet eindeloos van allerhande deuntjes, liefst met een baet!
Maar vrijdag ventje...je was er al de ganse dag over bezig! " Gaan we vanavond dansen mama? Mag ik met jou dansen?"
Wij hebben samen gedanst ventje, jij en ik!
Na afloop knikte je, maakte een lichte buiging en zei " dank je mama!!"
Ik had dit zoveel jaar geleden nooit durven dromen, ik had het niet geloofd!
Daar, heel gewoon, tussen zoveel andere mensen ( die zich vast niet eens bewust waren ) kreeg ik een prachtig mooi cadeau!
Een dansje met mijn kereltje! Voor altijd opgeslagen in mijn herinneringen.
De tijd zal het me niet ontnemen, maar het mij helpen koesteren!
Het was mij een hele eer!
Met een kleine buiging en een knikje dank ik jullie alle 4!
Omdat ik deel mag uitmaken van jullie leven, omdat ik jullie mama ben.
Als ik naar dit blog kijk, dan schrik ik als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog eens schreef.
De tijd gaat ook zo ontzettend snel, soms vrees ik wel eens dat ik het tempo niet kan volgen.
Soms gaat alles een beetje stuntelig, traag...en andere keren gaan de dagen voorbij, heel gewoon...de ochtend , de middag, de avond...ze glijden in elkaar over, zonder dat je het merkt Zo worden dagen, weken, en weken worden maanden...en dan plots merk je " Alweer een schooljaar voorbij!"
Jullie zijn opnieuw klaar om een stapje verder te gaan! Ik heb het niet zo op punten en procenten. Uiteindelijk zegt dat weinig of niks over wie jullie zijn. Ik weet ook wel dat het zijn belang heeft om te weten of jullie iets kunnen of begrijpen...maar voor de rest vind ik het bijzaak. Wat voor de één schitterend is, kan voor de ander eerder zwak zijn.
Ooit daagden jullie mij uit en vroegen " Wat krijg ik als ik 80% heb?" Mijn antwoord was " Jullie toekomst!"
" Dan maakt het niet uit hoeveel we hebben?" " Jawel, maar jullie hoeven voor mij niet te studeren, niet om punten. De kennis die jullie nu opdoen kan alleen bijdragen tot jullie eigen toekomst, het opent de wereld naar wat jullie willen bereiken in het leven!"
Iedereen heeft andere wensen en verwachtingen van het leven. In dit leven krijg je niks voor niks.Elke keuze die jullie maken in het leven zal 2 kanten hebben! Jullie zullen er blij mee zijn, of ergens spijt hebben. Ik wil alleen dat jullie de kansen die jullie krijgen ook gebruiken, dat jullie keuzes kunnen maken en bereid zijn daar de gevolgen van te dragen, jullie sterk genoeg zijn om ze te dragen, weerbaar zijn...en jullie eigen weg te gaan!
Laat andere mensen niet jullie leven bepalen! Er zullen altijd mensen zijn die kritiek hebben, maar er zullen ook altijd mensen zijn die jullie begrijpen, en jullie zullen steunen, bijstaan!
Dat is het enige dat ik voor jullie in gedachten heb...leef jullie leven, wees gelukkig met wie jullie zijn...en ga de weg die jullie gelukkig maakt!
Dan zal ik ook gelukkig zijn, want jullie verdriet is ook dat van mij!
Jullie zijn mijn kinderen, niet het verlengde van mij, niet mijn bezit...Jullie zijn wie jullie zijn, en ik probeer van jullie goede mensen te maken die het verschil kennen tussen goed en kwaad! Die leren voor zichzelf op te komen, maar niet vergeten dat de wereld niet alleen om jullie draait.
Dat is verdraaid een ganse opgave...want wanneer is assertiviteit agressie? Goedheid kan leiden tot misbruik van anderen. Wanneer ben je egoistisch en wanneer zorg je voor jezelf? Het is geen makkelijk onderwerp, en een pasklaar antwoord is er niet!
We doen ons best...en gaan verder in de grote leerschool van het leven!
( Gelukkig staan daar geen punten op! )
Mijn 2 kleintjes!
Ook jullie gaan vooruit!
Niet zo snel zoals de wereld soms vooruit tolt!
Ik vind dat helemaal niet erg.
Van mij krijgen jullie tijd...veel te blij dat jullie nog steeds bij me zijn!
Hoeveel mensen zouden hun kind maar al te graag die extra tijd geven, als ze maar samen zijn?!
Wees jij nog maar een jaartje superkleuter Randall...ik gun je dat jaartje om mentaal te groeien, waar tussenin nog tijd is om te spelen, te zijn wie je bent! Je zal zien...je zal er groter uitkomen, sterker!
Rowan...je elke dag zien bijleren, dat is blijdschap! Ik zie een gelukkig kind...die met zijn schaterlach de zon in huis brengt!
Je gaat een groepje vooruit...steeds weer vooruit...en dan glimlach en ben gelukkig!
Als ik naar je kijk flitsen zo vaak de woorden door mijn hoofd die men ooit zei bij je geboorte" Wat zal je daarvoor krijgen?" en dan denk ik steeds " Een prachtig jongetje!" Jij herinnerd me aan hoe kwetsbaar het leven is, en dat wonderen bestaan!
Nu is het vakantie!
Ik geniet van jullie aanwezigheid...elk op jullie eigen manier!
Deze dag veranderde mijn ganse leven, voor altijd nam ik afscheid van het zorgeloze leven dat ik voordien geleefd had.
Voor het eerst hield ik leven in mijn armen die mij een mama maakte, en jou voor altijd " Mijn zoon!"
Negen maanden waren wij onafscheidelijk van elkaar, ik ademde voor je, leefde voor je...Maar die dag was de eerste dag van het leren loslaten van jou, net zoals ik elke dag ook je broers beetje bij beetje loslaat.
Maar jij Roibin was de eerste, bij jou moest ik alles nog leren!
Het is niet een badje geven, je dragen, in slaap wiegen...dat je moet leren, dat gaat eigenlijk allemaal vanzelf!
Maar leren hoe ik van je kon houden zonder je te willen bezitten, leren dat jij geen kopie bent van ... Maar een kereltje met zijn eigen blijdschap en verdriet, je eigen denken, je eigen dromen...
Dat staat in geen boek geschreven, omdat hoe graag je dat ook zou willen, je nooit echt weet hoe een ander zich voelt, denkt, beleefd...
Soms zijn er mensen die beweren dat ze weten hoe een ander zich voelt, maar ze kunnen hoogstens terugvallen op hun eigen beleving van geluk of verdriet!
Een kind is geen onbeschreven blad die we kunnen invullen met onze eigen wensen, dromen ...We kunnen het enkel helpen groot te worden in een wereld die soms veel minder mooi is dan je zou willen. Eerst door je met beide armen te dragen, daarna beide handjes vast te houden , om dan heel voorzichtig een hand los te laten, en tenslotte merken dat je het helemaal zelf kan! Dan stap je die wereld in , en is het de kunst om te weten hoever je hen laat gaan, voor je achter hen aanloopt om ze op te vangen omdat ze altijd wel een keer vallen!
Maar ik weet ook dat ik soms niet rap genoeg ben, en ik jullie keihard tegen de grond zie gaan! Dan moet ik mezelf kunnen vergeven, weten dat het evengoed een leerproces is voor jullie! Maar dan nog zal ik proberen de pijn van het vallen te verzachten! Ik heb moeten leren om me niet schuldig te voelen wanneer mensen vinden dat mijn weg die ik met jullie afleg niet de juiste is! Mijn doel is dat jullie zelfstandig in het leven kunnen staan, dat jullie gelukkig zijn...maar ook dat jullie oog blijven hebben voor wat in de wereld gebeurd, oog hebben voor de mensen om jullie heen, beseffen dat er misschien mensen zijn die het beter hebben maar daarom niet verteerd worden door jaloezie, maar ook zien en beseffen dat er mensen zijn die heel wat minder hebben in het leven, en dit niet zien als enkel hun verdiende loon! Dankbaar zijn om wat jullie hebben, en soms bereid zijn te delen, zelfs al zie je om je heen zoveel mensen die veel niet genoeg vinden, en hun geven enkel afhangt van wat je hen geeft! Ik hoop dan dat jullie zullen beseffen dat zij jullie vrienden niet zijn! Sommige mensen vinden mij dus een softie, die haar kinderen niet leert om te vechten voor wat van hen is.
Ze vinden dat liefde en graag zien geen garantie is op een gelukkig leven, maar geld en bezit de weg zijn naar een goed leven!
Maar als er 1 ding is dat jullie mama reeds geleerd heeft is dat er nog zoveel meer is! Je kan je leven nog zo goed plannen, je kan denken dat je overal op voorbereid bent, maar geloof me...dat is niet zo! Vraag maar aan ouders die een kind verloren, of te horen kregen dat hun kind nooit een normaal leven zal hebben, vraag het aan hen die ondervonden dat gezondheid niet te koop is, net zoals het leven!
Er zijn mensen die vinden dat we in een verwenmaatschappij leven en hun kinderen daar willen tegen behoeden. Ze hebben ook een punt, maar ik vind het moeilijk om steeds nee te zeggen tegen sommige dingen.
Dus probeer ik een middenweg te gaan, op mijn eigen manier...en ik maak fouten, net zoals jullie wel weten wat mag en wat niet...jullie net zogoed fouten maken. Maar zolang jullie leren uit die fouten, net zoals ik nog steeds leer uit mijn fouten dan is er nog een weg om het goed te maken!
Zal ik slagen als mama? Ik doe heel hard mijn best, en soms vind ik het verdraaid lastig!
Maar ik ben nog niet halfweg, en voor het ouderschap kan je niet even "tijdskrediet" opnemen om het eerst uit te zoeken of dit de beste weg is.
Zelfs als jullie er niet zijn, zijn jullie bij mij. Onbezorgd ben je nooit meer...en dat kan best eens doorwegen.
100% zal ik nooit geslaagd zijn, dat streef ik ook niet na.
Maar als zie dat jullie fijne mensen geworden zijn, later jullie jullie moeder niet vergeten zijn, graag nog even thuiskomen, gewoon zomaar...
Als jullie later wanneer ik er niet meer ben, kunnen zeggen " Mijn moeder, ik zag haar graag...ze was een fijne moeder voor ons!" Dan pas zal ik weten dat ik geslaagd ben!
Dan mogen jullie weten dat ik een gelukkig mens geweest ben, omdat jullie mijn grootste rijkdom waren!
Roibin, 15 jaar geleden was jij de start van een heel nieuw leven, een leven dat ik me nog nooit beklaagd heb, al zijn er momenten van oneindig veel verdriet geweest, ze zijn vooral 15 jaar van dankbaarheid geweest om alle mooie momenten, en prachtige herinneringen!
Dank je wel kerel...Je leerde mij een andere kant van mezelf ontdekken, waar ik trots op ben!
Men zegt dat het de mooie herinneringen zijn die we vast moeten houden! Dat doe ik ook, ik koester ze en ben er dankbaar om!
De paasvakantie ligt achter ons. Een heel gewone vakantie...waar het begrip" tijd " een andere betekenis krijgt.
Er is tijd om te spelen, te praten, te lachen...of gewoon samen in de zetel naar een film kijken.
Er is geen haast bij om op tijd te zijn.
Ik geniet van jullie verhalen, jullie schaterlach door het huis. Ik lach als ik zie hoe de kleintjes een kamp maken in de woonkamer!
Het is een rommeltje...maar op het eind van de dag valt alles terug op zijn plaats.
Kind zijn! Dat moet kunnen volgens mij, meegaan in jullie eindeloze fantasie...een schat vinden kan zo dichtbij zijn!Onze hond nauwelijks 30 cm groot werd plots een grote drakendoder...en mijn stoere ridders er achteraan!
Die stralende oogjes...daar ligt de grootste schat in verborgen die een mens kan bezitten : " gelukkig zijn"!
Ik vind het zo spijtig dat zoveel mensen dat niet meer kunnen ontdekken, omdat ze zo druk bezig zijn ,vooral met zichzelf!
Maar jullie gelukkig zien dat maakt mij gelukkig, omdat jullie het mooiste zijn wat me ooit is overkomen!
Ik wil nooit achterom kijken en beseffen dat ik zoveel van jullie gemist heb! Wat de toekomst ook breng...ik weet dat ik elke dag van jullie gehouden heb, dat ik alles gedaan heb wat in mijn mogelijkheden lag om van jullie gelukkige kinderen te maken. Dat betekend niet dat jullie alles krijgen wat jullie zouden willen hebben, dat jullie steeds jullie eigen gang mogen gaan. Jullie mogen jullie eigen weg bewandelen, op jullie eigen tempo, met jullie eigen mogelijkheden, met vallen en opstaan. Maar ik zal er zijn als jullie vallen, en naast jullie staan als jullie de wereld instappen en bereiken waar jullie van dromen! Voor elke stap vooruit zal ik dankbaar zijn, en trots omdat jullie zijn wie jullie zijn! 4 Verschillende kerels maar elk zo bijzonder dat jullie voor altijd in mijn hart zullen wonen!
Jullie vreugde is mijn vreugde!
Jullie verdriet zal mij misschien nog het meest verdriet doen!
Zoals vandaag...
Mijn lieve Rowan!
Je vertrok opnieuw naar school na die heerlijke vakantie!
Je had je hondje al de les gespeld, dat hij flink moest zijn...en je vroeg me goed voor je hondje te zorgen.
Je zat naast me te wachten op de bus, en toen hij aankwam holde je naar de voordeur, je sloeg je armpjes om me heen en knuffelde mij met de woorden " tot vrijdag mama, en donderdag bellen!"
Ik hielp je op de bus, maar je keek niet meer om! Je zat daar voor je uit te staren! Ik zwaaide, ik klopte nog even op het venster...maar je bleef voor je uit kijken! Toen de bus vertrok keek je even opzij, jouw blik raakte die van mij, over je wangen rolde een traan!
Ik voelde mij geraakt tot in het diepste van mijn hart, vlijmscherp voelde ik de pijn en jouw verdriet!
Ik kon je tranen niet drogen, ik kon je niet vasthouden en zeggen dat alles goed komt! Ik kon je zoen meer geven...alleen maar kijken hoe de bus de straat uitreed.
Jouw stille tranen, je stil verdriet...alsof je dacht " wat maakt het ook uit?" Ik voelde alles in mij schreeuwen maar ik zei net als jij niks, en voelde hoe de tranen ook deel van mij werden.
Mijn lieve lieve Rowan, jij hebt net zomin als ik een keuze.
Dat is nog mijn grootste verdriet, jij kan niet kiezen...dat hebben wij voor jou gedaan!
Is het de juiste keuze?
Ik denk het wel...Ik ben ervan overtuigd dat je daar de beste kansen krijgt om te groeien!
Maar het neemt niet weg dat ik op dagen als vandaag wenste dat het zo niet was.
Maar dan zou je nooit de Rowan zijn die je nu bent!
Wie je kent zal het beamen, een prachtig kereltje...het is een voorrecht je mama te mogen zijn!
" Als Rowan mama niet ziet, dan is ze in zijn hartje! Als mama Rowan niet ziet is hij in haar hartje!"
Dat is zo ventje...En vandaag ben jij heel erg in mama haar hartje, ik zal goed voor je hondje zorgen, donderdag bel ik je, en vrijdag ga ik op je wachten! Ik zal zo blij zijn dat ik je in mijn armen kan sluiten!
Slaap nu maar ventje, en droom van de kampen, van je broers, je hondje...
Mama stuurt je een heel lieve groet, en in gedachten aai ik je blonde haartjes!
De voorbije week was er eentje van "trots" op wie jullie zijn!
Genieten van naar jullie te kijken en te beseffen: " Jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen!" en merken dat dit hart van mij overloopt van liefde voor jullie!
Roibin,
Ik zag jou voor het eerst meespelen in het toneel. Je wilde dat al zo lang...maar de stap zetten voor jou was niet zo evident. Ik weet hoelang een innerlijke strijd voerde om dat te doen. Je wilde er zo graag bij horen, bij die bende van de Wissel, maar ik weet hoe moeilijk dat vond om op een podium te staan. Jij houd niet zo van veel woorden, je kijkt en neemt de wereld in je op. Soms zeg je wel eens " Waarom veel woorden gebruiken, met minder kan je ook zeggen wat nodig is." Ik moet er wel eens om lachen, want je hebt een punt.
Maar je hebt het gedaan...en ik stond versteld! Veel moest je niet zeggen, maar je speelde je rol voortreffelijk!
Ik was ongelooflijk trots op je, omdat het een overwinning voor je was!
En toen verscheen op het podium Ranald!
Zo mooi om te zien...mijn 2 kerels daar samen op een podium!
Jullie waren nog peuter, kleuters toen jullie mama en papa bij het toneel gingen.
Veel te klein om mee te spelen, maar jullie waren er altijd zo graag bij.
Nu zie ik hoe groot jullie geworden zijn...merk ik hoe de tijd vooruit gaat!
Op het eind...samen met alle spelers op het podium, en daar stond jullie papa ook bij. Hij zal wel trots geweest zijn!
Ik gunde het jullie uit de grond van mijn hart, maar was wel blij dat ik zondag dat weekend kon afsluiten.
Het begon door te wegen, al die dagen afwezig zijn, mijn 2 kerels en de papa! Nooit thuis, nooit tijd...en steeds haast om thuis te komen en op tijd te vertrekken!
Omdat jullie broertjes er ook nog waren...en Rowan speelde mee in de musical " De fenix van karton" gebracht door Spermalie.
Ik was benieuwd omdat Rowan er eigenlijk niks over vertelde, het was 1 grote verrassing!
Maar ik wilde toch meeblijven met het werk in ons huishouden, en de examens begonnen.
Rowan,
Ik vertrok naar Brugge uitkijkend naar je eerste optreden, ik kwam met een hart vol warmte terug!
Blij en dankbaar omdat ik jou mama was, trots op je was!
Toen ik daar in die zaal zat, en luisterde naar wat ze vertelden, naar het verhaal keek, dan keerde ik met mijn gevoel terug naar die eerste dagen, weken, maanden dat ik jouw meer losliet dan ik zo graag had gewild! Ik voelde het verdriet van de talloze keren dat ik je zag vertrekken...en toen zag ik je daar op dat grote podium! Je had een meisje aan je hand, ze was iets groter dan jij...en ik zag je dansen! Zo mooi om te zien, zoals jij haar leidde! Je had een sierlijkheid over je, en een ernst die ik al vaker bij je gezien heb.
Mijn lieve lieve Rowan...Ik voelde de tranen toen ik je daar zo zag, mijn lief bijzonder ventje, wat was je mooi!
Het meisje waar jij mee danste was blind...het was me niet direct opgevallen...maar het was zo mooi, die samenhorigheid! Jullie vertrouwden elkaar, samen waren jullie 1! Ik zie het velen niet doen, maar jullie deden het!
Het eerste jaar dat jij daar school liep kregen we de volgende nieuwjaarswens: " We kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!" Het was een zinnetje die mij op één of andere manier raakte en mij steeds bij bleef. Ze hebben daar die avond van al hun kinderen sterren gemaakt en ze hebben ze doen schitteren!
Op het eind mocht ik nog even naar je toe komen...Je was net zo overdonderd als ik! Je sloeg je armpjes om me heen, en ik kon alleen maar huilen! Mijn klein ( groot ) wonder! De tranen van je mama waren tranen van dankbaarheid...zo ontzettend dankbaar omdat ik de mama mag zijn van zo'n bijzonder kereltje!
Op donderdag keek ik er dubbel naar uit! Achteraf zag ik hoe vermoeid je was, je knuffelde mij constant. Ik wilde niet huilen, maar toen het tijd was om te vertrekken zag ik je oogjes glazig worden, ik zag je lipje trillen, en ik huilde...omdat ik je had willen meenemen naar huis! Je vertellen hoe fantastisch ik je vond, door je blonde krulletjes kriebelen terwijl je je hoofdje tegen me aandrukte, ik wilde je in bed stoppen en achteraf nog even naar je kijken, hoe je slaapt, terwijl ik alleen maar zou kunnen denken " Ik zie je graag ventje, met gans mijn hart hou ik van je! Je bent mij zo dierbaar!"
Maar ik draaide me om en liep net als jij verder, denkend aan morgen, dan ben je thuis!
Maar mijn hart huilde, en alleen zij die dit ook kennen weten welk verdriet dit is!
Moeten missen wat er wel nog is, nooit echt kunnen afsluiten, steeds afscheid nemen en uitkijken naar je thuiskomst!
Weten dat het goed is, maar toch...had je het anders gewild, terwijl ik jou nooit anders zou willen dan wie je bent! Moeilijk uit te leggen, omdat het zo tegenstrijdig klinkt.
Randall,
Jij hebt geen toneel gespeeld, niet gedanst...en toch ben ik ook trots op je!
Volgend jaar zal jij waarschijnlijk nog een jaartje extra kleuter zijn! Vind ik dit erg?
Nee ventje, er zijn ergere dingen in het leven!
Als ik zie waar jij vandaan komt, wat jij al allemaal bijgebeend hebt, dan denk ik: " Als het nodig is, gun hem maar een extra jaartje kleuter zijn!
Je hebt al een ganse weg afgelegd, behoorlijk hard moeten vechten, en dat vind ik al een hele prestatie!
Je keek me met twee vragende oogjes aan toen ik je vertelde dat jij volgend jaar waarschijnlijk niet naar het eerste leerjaar gaat.
Daar wordt natuurlijk over gepraat in de derde kleuterklas! Ik vertelde jou dat er soms kindjes zijn die al heel groot zijn, en best flink zijn!
Maar in het eerste leerjaar moet je veel meer dan in de kleuterklas werkjes maken, huiswerk maken, leren lezen en schrijven.
Soms is het een beetje moeilijk om dat allemaal in één keer te kunnen! Jij had het moeilijk toen je nog een klein babytje was, een peutertje omdat je hartje dan erg ziek was, en je niet kon groeien zoals andere kindjes! Maar toen heb jij al die dingen gedaan waar andere kindjes veel meer tijd voor hadden...Zoals kruipen, lopen, groeien...Dat kan jij nu al even goed als al die andere kindjes...je bent zelfs even groot! Daarom mag jij een jaartje een SUPERkleuter zijn! Je vind het fantastisch...en ik? Misschien is daar in mijn achterhoofd wel dat stemmetje van afgunst die zich afvraagt waarom haar kinderen niet gewoon zoals zoveel andere kinderen door het leven kunnen rollen? Maar dat is omdat mama's nu eenmaal altijd willen dat hun kinderen het goed hebben. Maar jou dat extra jaartje gunnen is het beste voor jou! Dus legt mama dat afgunstig stemmetje het zwijgen op en denkt" Hij is en fantastisch kereltje die al bewezen heeft dat hij kan vechten, en het geluk aan zijn kant had toen hij dat gevecht won!
Daar ben ik dankbaar voor!
4 Zonen! 4 prachtige kerels!
Ik ben er trots op! Ze zijn mijn grootste rijkdom...Zolang zij er zijn zal ik me rijker voelen dan met alle geld van de wereld!
Bedankt Roibin, om je nuchterheid, Bedankt Ranald voor je gedrevenheid, Bedankt Rowan om je zonneschijn, Bedankt Randall voor je levenslust!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
