Zoveel gedachten tollen rond, zoveel gevoelens maken zich van mij meester...

Verdriet omdat ik jou Rowan weer zo vaak moet missen...

Net zoals voor zoveel kindjes begon ook voor jou opnieuw de school.Ik heb je samen met meme gebracht, omdat ik er tegenop zag die weg alleen naar huis te doen. Je praatte met je bumba op de achterbank van de auto, je keek uit het venster en herkende zoveel dingen die je vertelden dat je terug naar school ging.

Ik keek naar jou, zo nu en dan, en je zag er zo kwetsbaar uit.

We ontmoeten vertrouwde gezichten, vertrouwde mensen die ergens wel wisten dat het opnieuw moeilijk werd, zowel voor jou als voor mij!

Je was blij je vriendjes te zien, juffen, en je leek zo groot toen ik je een dikke zoen en knuffel gaf met de woorden dat mama nu naar huis ging!

Jij bent in mijn hartje mama als ik jou niet zie, en ik ben in jou hartje als je mij niet ziet, he mama?

Jij bent in mijn hartje schat, altijd! Je streelde even mijn wang en ging toen naar je vriendjes, ik ben heel snel vertrokken...vechtend tegen de tranen, die ik allang niet meer kon verbergen.

Een juf kwam naast me lopen en zei" Sterkte mama, we weten dat dit heel moeilijk voor jullie is, maar we zullen er heel goed voor zorgen!"

Ik stamelde een " dank je wel" en liep verder, maar ik was haar erg dankbaar om die woorden, omdat ik ervan overtuigd was dat haar woorden oprecht waren, en zij echt weten dat het voor ons heel moeilijk is om datgene wat ons het meest dierbaar is, achter te laten.Zij weten heel goed dat het niet onze keuze is, om elk kind die daar zit, hebben ouders verdriet gehad die sommige ouders niet kennen.

's avond klonk je stemmetje stil aan de telefoon, " hoeveel keer moet Rowan slapen mama?"

Je vertelde niet over het feest dat er geweest was, over de klas, over juf Linde...Je vroeg alleen hoeveel keer je moest slapen.

Je begeleidster vertelde dat je verdrietig was, en huilde toen 's middags sommige kindjes naar huis gingen.

Je hebt 2 nachtjes in school geslapen, en 2 keer was je bedje nat, hoewel je anders droog bent 's nachts. Het verteld me hoe moeilijk ook jij het hebt met het terug afscheid nemen van je thuis!

Vrijdag was ik zo blij toen ik je snoetje zag, toen je je armpjes om me heen legde en zei " Rowan houd van jou!" Het waren de mooiste woorden van het ganse weekend! Je knuffelde meer nog dan anders, kwam op mijn schoot zitten...

Vanavond vroeg je " hoeveel keer moet Rowan morgen slapen? 4 keer? Dat is lang mama!" Ik zag je gezichtje verdrietig worden, ik voelde hoe verdriet zich van me meester maakte, en toch schat, ben ik ongelooflijk trots op je! Blij omdat jij mijn zoontje bent!

Morgen zal ik je uitzwaaien...en ik zal aan je denken, elke dag, elk moment...en vrijdag zal ik wachten, wachten tot jij weer thuis bent en ik opgelucht zal ademhalen, omdat alleen als jij er ook bent ik mij kompleet voel!

Randalleke,

Kleine kleuter met een groot hart!

Als mama verdrietig is omdat Rowan niet thuis is, dan ga ik jou een zoentje geven!

Je vertrok voor je eerste schooldag met je papa, ik kon er niet bij zijn, omdat je broertje ook naar school moest! Hier moeten we keuzes maken, en altijd zal het enkel je papa zijn die met jou naar school vertrekt!

Maar ik ben je wel komen ophalen...en het voelde zo vreemd aan, daar tussen al die opgewekte gezichten, voelde ik me intens verdrietig!

Geen Rowan die nu ook uit de klas komt. Hoewel ik daar ook ooit van droomde! 

Jij Randall gaf mij een zoen, sloeg je armpjes om me heen! 

Je mist je broertje ook, je bent de jongste van 4, en in school moet je het alleen doen.

Maar jij kan dat vent, je hebt nu al bewezen dat je een sterke kerel bent!

Volgende week breng ik jou, en kom ik je halen...en heel even zal het lijken alsof er enkel wij is!

Ik weet nu al dat je zal genieten van het even je mama voor jou alleen te hebben!

Roibin,

Vent, kerel...

Wat bewonder ik je!

De dagen zijn lang voor je...en ik maak me zorgen of je dat wel zal volhouden!

's Morgens vertrek je om 6.30u, en 's avonds ben je pas om 19u thuis!

Je zegt dat het niks is...maar ik weet het niet, op woensdag is het 15.20u als je thuis bent! Dat vind ik voor een kerel van 13 jaar onmenselijk lange dagen.

Ik heb contact opgenomen met Brugge, daar is ook een autischool...misschien is deze afstand voor jou beter te overbruggen.

Je zegt dat het niet hoeft, maar de school is pas 3 dagen bezig, ik vraag me af wat het zal geven na een maand of een trimester, ik ben er niet gerust in, en heimelijk hoop ik dus dat je wel naar Brugge kan, de afstand en de verbindingen zijn volgens mij ietsje makkelijker.

Goh, wat kan ik me druk maken als ik bedenk hoe weinig plaats er is voor kinderen zoals jij!

Hoe het met je gaat in school dat weet ik niet, je praat daar niet over...jij praat nooit als je het vanzelfsprekend vind...jij praat weinig als men iets van je verwacht...jij vind praten vaak zinloos. 

Maar je kan het wel hoor, soms denken mensen dat je niet wil praten, maar jij vind al dat gebabbel alleen maar vervelend, als het nodig is zeg je dan, ga ik het wel zeggen...ik vertrouw erop!

Ranald,

Voor jou is alles nieuw...de school...de leerkrachten...klasgenoten...en je vind het spannend!

Je bent één en al enthousiasme! 

In tegenstelling tot je broer krijg ik er soms geen speld tussen. Je praat aan één stuk door...je gedachten gaan zo snel dat ik soms niet kan volgen.

Ik laat je...ik geniet van je vrolijkheid, van je leergierigheid!

Van alle vier maak ik me momenteel het minste zorgen om jou...gewoon omdat er niks is waar ik me zorgen hoef om te maken!

Vandaag en gisteren, en de dagen daarvoor was jij één en al vrolijkheid!

Meer hoeft dat niet te zijn! Ik geloof in je, en als er problemen op onze weg komen...dan kunnen we die altijd aanpakken!

Geniet jongen! Het is je van harte gegund!

Ik ben dus verdrietig en blij, bezorgd en gerust...en vandaag zelfs kwaad...maar niet op jullie!

Toen ik in de tuin bezig was, hoorde ik onze buren over ons (gezin) praten.De manier waarop maakte me heel erg boos...

zo vol minachting! Het was niet wat ze zeiden, maar de manier waarop, en dan die smalende opmerking " wa wil je met 4 zo'n jongens!"

Ik had zin om te laten merken dat ik er was, dat ik hen hoorde...maar ik deed het niet! Ze zijn het niet waard!

Ik weet hoe jullie zijn, wie jullie zijn...waarom dingen zijn wat ze zijn...en wie ons kent weet dat ook!

Ze weten dat jullie 4 fantastische kerels zijn, die de moeite waard zijn!

Wij hebben 4 kinderen, dat is onze keuze...en ik ben er verdorie trots op dat ik jullie mama ben! Ik vind het best stoer...4 zonen!

Ik hoop met gans mijn hart dat jullie nooit zo'n mensen worden, die het fijn vinden anderen zomaar af te breken, het gepraat zal niemand ooit uit de wereld helpen, maar ik hoop dat jullie altijd verder zullen kijken dan wat je ziet, of erger nog veronderstelt!

Maar zolang ik jullie mama ben, zal ik erover waken dat jullie zo niet worden...en ik ben ervan overtuigd...mensen zijn altijd voor een deel het product van hun opvoeding.

In plaats van boos op hen te zijn, kan ik alleen maar zeggen dat ik diep medelijden heb met zo'n arme mensen!

Ze zijn niet arm van bezit...maar arm vanbinnen!

Het lijkt misschien op hoogmoed nu van mijn kant...maar naast hen voel ik me eindeloos rijk!

Want jullie horen zeggen " ik hou van je mama!" dat is me veel waardevoller dan mijn wekelijks geschuurde voetpad!

Lieve groeten

Jullie trotse mama xxx