Het begin van mijn verhaal...
Omdat ik van woorden hou, woorden aan elkaar verbonden tot zinnen.Al die zinnen bij elkaar vertellen jullie mijn leven.
Ik ben geen schrijver, maar gewoon mezelf ...die jullie wil laten delen in een stukje van mijn leven.
Zoals mensen die van dansen houden, niet altijd sterdansers zijn, zo schrijf ik.
Omdat ik me daar goed bij voel.
Hoe dit verhaal zal lopen weet ik niet.
Maar ik hoop dat jullie er de dingen zullen in terugvinden die de rode draad zijn in mijn leven.
Humor: omdat ik ervan overtuigd ben dat je dingen soms moet bekijken met een vleugje humor. Het maakt het leven fijner.
Dankbaarheid: want er zijn dingen en mensen in mijn leven waar ik heel erg dankbaar om ben. Om te beginnen mijn kinderen, die ik liever zie dan wat ook ter wereld!
Soms ook wel verdriet, maar dat hoort bij het leven, enkel zij die intens kunnen graag zien, blij zijn om mensen en dingen, kennen ook het gevoel van verdriet, het verdriet dat je voelt wanneer je afscheid van iets of iemand neemt. Gewild of ongewild.
Misschien zelfs boosheid, omdat de dingen niet altijd zijn zoals je zou willen.Om het onbegrip wanneer je wil dat mensen je begrijpen en je daar de woorden niet voor vind om het te vertellen.
Mensen vragen me soms" wie ben je?" Gewoontegetrouw vertel ik hen mijn naam "Hilde".
Getrouwd en mama van 4 prachtige kinderen!
Vier zonen elk met hun eigen zijn, hun eigen zorgen en noden, maar bovenal fantastische kerels die hun weg zoeken in het leven met vallen en opstaan.
Roibin, de oudste...zijn zijn hebben ze een naam gegeven. Hij heeft ASS en ADHD. Maar ik zou hem nooit anders dan anders willen, omdat hij is zoals hij is...hij leerde me anders naar dingen en mensen te kijken. Ik kan vol bewondering naar hem kijken. Zijn wereld is niet de mijne. Als je zegt dat je van hem houd dan geloofd hij je, zonder meer. Het betekend niet dat hij daarom anders tegen je zal zijn. Hij weet het, hij vergeet niet,
de dingen zijn wat ze zijn. Hij steld zich daar geen vragen bij. Het mooiste dat hij me geeft is een glimp van zijn wereld...Dat doet hij ...soms.
Ranald, een broer voor Roibin! Hij heeft ADHD. Hij is dat jongetje dat tegen je aan komt leunen en vraagt wat hij kan doen. Zijn gedachten gaan soms sneller dan hij kan vertellen.De vragen komen sneller bij hem op dan dat ik een antwoord weet. Maar hij is een ongelooflijk tof kereltje, een tikkeltje onbezonnen, maar altijd met zijn hart op de juiste plaats.
Rowan: ons wonder...moeten vechten om te leven nog voor zijn leven begonnen was. Ondertussen is hij een enthousiaste kleuter van 5 jaar.
Hij is er niet zonder kleerscheuren uitgekomen. Hij is slechthorend en heeft een mentale achterstand. Alleen de tijd zal uitwijzen of hij die inhaalt.
Wat de toekomst brengt,dat weet niemand. Maar geld dat niet voor ieder van ons?
Randall: de jongste. Hij leek een kergezonde baby. Na een dag genieten van dat kleine hummeltje thuis, kwam hij opnieuw in het ziekenhuis terecht. Het zou de eerste opname worden van een ganse reeks. Randall heeft een aangeboren hartafwijking. Hij onderging reeds twee openhartoperaties. Men deed wat ze konden doen, hij doet het goed nu...hij moet opgevolgd blijven, maar hij is genezen! Al blijft de angst nazinderen, nooit echt zorgeloos zijn, hoewel je dat gevoel steeds weer verdringt. Randall, het lijkt soms alsof hij elke dag leeft voor twee!
Mijn kinderen! Ze hebben me geleerd dankbaar te zijn! Genieten van kleine dingen!
Ik zou hen nooit anders dan anders willen.
Als er één ding is waar ik oprecht trots op ben dan is het dat ik hun mama ben.
Maar toch weet ik dat ik meer ben dan alleen mama van...
Wie ik ben, dat zullen jullie zelf wel ontdekken...
Er is geen pasklaar antwoord...omdat ik ben wie ik ben.
Ik heb goeie dagen, ik heb fantastische dagen, ik heb dagen die verglijden in de tijd, en ik heb dagen die ik het liefs zou vergeten.
Maar ze maken dat ik ben wie ik ...gewoon Hilde

17-01-2010 om 21:31 geschreven door Hilde