Ik stopte niet met studeren na het Leuvense debacle. Met het beetje gewonnen wijsheid probeerde ik het een trapje lager. Geen massa-auditoria, geen onpersoonlijke sfeer, maar terug iets van de warmte van de middelbare school. Die warmte liep al snel op toen ik M. leerde kennen, mijn eerste lief. Een kortgeknipt roodharig kopje, energiek, goedlachs. Ik wist niet wat mij overkwam. Weg, de spoken van een benepen voorconciliaire opvoeding (tenminste, ik wilde ze weg). De houterigheid die in het aanschijn van vrouwen een trouwe metgezel was (genre prins Filip) verdween vrij snel. Ik leerde dansen en slaagde er zelfs in gemoedelijk te keuvelen met haar vriendinnen. Pure winst. Maar er lag een kaper op de loer, een zonder ooglapje, want dat zou mij gealarmeerd hebben. Zo eindigde het sprookje, abrupt zoals het was begonnen. Ik likte mijn wonden, studeerde af en dacht aan een voortgezette informatica-opleiding (toen nog met een IBM 360, met ponskaarten). Een onverwacht oproepingsbevel voor het leger doorkruiste mijn plannen. Men oordeelde dat ik geschikt was voor de Lichte Luchtdoelartillerie (tja, ik had in Brussel opgegeven dat ik iets had met modelvliegtuigen...). Na een opleiding in Lombardsijde werd ik stukscommandant van een 20mm-kanon, een drieloop. De schutters kregen projecties te zien van aanvallende vliegtuigen (het was tenslotte koude oorlog), en moesten zo leren mikken. Ik stelde aan mijn overste voor, om mijn radiobestuurd vliegtuig voor deze job te gebruiken. Het werd aanvaard, en zo trokken wij naar de purperen heide met 6 kanonnen. Groot jolijt, zeker toen ik drie loopings na mekaar maakte. Wat de officier niet wist en de soldaten wel: er was een afwerpmechanisme geïnstalleerd, waarmee een projectiel (zandzakje) kon gedropt worden. Mijn mannen stookten mij op, en toen het zover was, loste ik de bom. Het ding plofte op twee meter van de kapitein tegen de grond. "Wat was dat?", vroeg deze. "O, ik denk dat er iets losgekomen is", was mijn antwoord. Het is uiteindelijk bij dit ene experiment gebleven. Op het einde van mijn diensttijd, zag ik een advertentie in De Standaard, waarin Philips Eindhoven wetenschappers vroeg voor de reseach. Zo kwam ik in het Natuurkundig Laboratorium (NatLab) terecht, als assistent. Mijn baas was een theoreticus en kon amper een schroevendraaier vasthouden. Hij had waardering voor mijn knutselkunde. Later, maar toen was ik al weg, heeft hij nog gewerkt aan de CD die daar ontwikkeld werd. Even voor mijn vertrek werd met enig ceremonieel het afscheid gevierd van de directeur, professor Casimir. Bij die gelegenheid deed mijn vliegtuigje nog eens dienst, door in volle vlucht een sleepdoek te ontvouwen met Adieu er op. Ik vertrok bij Philips met enige spijt. Na korte tijd ging het minder goed met het bedrijf. Ik denk niet dat er een verband was.

11-01-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

Hij ging naar Leuven, de bleu, groen achter de oren. In het steile verbindingsstraatje tussen de Naamse Straat en de Oude Markt werden de programmaboeken (welke cursus, wanneer en waar?) begin oktober uitgedeeld. Er werd getrokken en geduwd, want iedereen wilde wijzer worden. Verder in de Naamse, in het Scheikundekot (nu 't Stuc), begon een van de volgende dagen de eerste les. Professor Verhulst hield van schokeffecten, zowel op het examen als in het auditorium. Zijn assistent, Rogov, een Wit-Rus, sloop soms op kousenvoeten binnen. Die ene keer hield hij een hamer vast. 'Ja, zei Verhulst, en dan heb je van die knapen die kaliumchloraat mengen met zwavel en dan alles eens goed aanstampen'. Dat laatste woord was het sein voor Rogov die met een vlugge uithaal de hamer liet neerkomen op een metalen blok. De grijns van de prof na de knal was het logisch gevolg van het wakkerschieten van een deel van het studentenpubliek. Op het examen bleef die grijns achterwege: Verhulst buisde op een uiterst koele manier. Ook de bleu onderging dat lot. Leuven was in de ban van de communautaire problemen. Elke week was er wel ergens een rel tussen Franstalige en Vlaamse studenten, en in de pers volgden berichten en heetgebakerde standpunten mekaar op. De bleu was bij de politieke afdeling van het KVHV (toendertijd de leidende studentenorganisatie) terechtgekomen, vraag mij niet hoe. Deze traditionele vereniging begon in die tijd naar links te bewegen, ondermeer door de anti-Amerikaanse sfeer (Vietnam, we shall overcome). Maar om betogingen te organiseren, had zij doeners nodig: jongens met papborstels en mannen voor de ordedienst. De bleu was goed met de papborstel, minder goed in het trek- en duwwerk. Toch werd hij op een dag overgehaald om mee het Maison des Etudiants op de Grote Markt te gaan bezetten, het hoofdkwartier van de Franstaligen. Nooit eerder waren daar op zo korte tijd zoveel Vlamingen naar binnen gelopen. De voordeur werd gebarricadeerd en een leeuwenvlag uitgehangen op de eerste verdieping. Na een uur sprong plots het halve Leuvense politiekorps via een kelderdeur te voorschijn. Als makke lammeren werd de groep naar het bureau gevoerd, voor een ondervraging tot 's avonds laat. De dag nadien kreeg de bleu de opdracht om de leeuwenvlag terug te vragen. Hij kreeg ze, met als supplement een kolossale uitbrander van de commissaris himself. Diezelfde week publiceerde La Libre Belgique de namen van de dapperen. Via een kennis die deze krant las kwam de vader van de bleu op abrupte wijze te weten dat zijn zoon nog wat anders deed dan studeren. De vaderlijke vermaning heeft nauwelijks geholpen. De Leuvense periode werd afgesloten in een sfeer van schuld en schaamte, maar achteraf bekeken, is het een periode geweest waarin een aantal ramen op de wereld zijn opengegaan. 'Elk nadeel heb zijn voordeel' zei Johan Cruijff eens. Ik ken niets van voetbal, maar ik moet de man gelijk geven.

09-01-2007 om 00:00 geschreven door Raf  

06-01-2007 om 21:48 geschreven door Raf  

04-01-2007 om 23:08 geschreven door Raf  

Op dertig meter van mijn geboorteplek stond een eeuwenoude holle lindeboom. Nog eens dertig meter verder rees een hoge kerktoren op. Hoe die twee mijn leven bepaald hebben, dat is een verhaal voor op de sofa, bij Sigmund. Een kleine poging: de kerktoren stond gedurende een aantal jaren voor de zekerheden in mijn leven. Wat men achteraf (vooral in Nederland) het Rijke Roomse Leven is gaan noemen, was een steeds terugkerend geheel van verplichtingen en rituelen dat de kerkelijke kalender op de voet volgde. Als in mijn teksten een zekere plechtstatigheid de kop opsteekt, gooi het dan maar op de grondige katholieke Bildung die mij is te beurt gevallen. Plezante aspecten aan dit soort leven rond de kerktoren waren er ook. Geborgenheid, sociale cohesie en nog van dat fraais. En de meisjes werden op afstand gehouden: wat een broeikast voor de verbeelding (hierover kan ik op deze plek moeilijk uitweiden). De linde op het kerkplein was hol, grimmig en geheimzinnig, een speeltuig voor de kinderen van de buurt, een icoon voor de fantasie, voor verhalen en voor de drang om te weten. In het bezit van een natuurlijke schoorsteen, was hij ooit met succes in brand gestoken, maar hij had het overleefd. Mijn geboortehuis daarentegen werd schaamteloos tegen de grond gesmakt, op een halve dag tijd. Ik ben daar nog altijd kwaad om. De kerktoren en de boom, deze laatste in een gefatsoeneerde boomchirurgische versie, zijn er gelukkig nog. Zij laten mij toe, in een poging om mijn nageslacht wat respect bij te brengen, zwierig met de arm te wijzen: deze plek is mijn entree in dit dorp, deze streek, dit land en dit deel van de wereld. Vooraleer het hoofd af te wenden bij zoveel narcisme, beste lezer, gun mij toch even zulk glorieus moment. Ik was een zware baby, zei mijn moeder wel eens, op een toon die het midden hield tussen beschuldiging en trots. De huisdokter heeft mij met de verlostang moeten 'halen'. Ik viel meteen op door mijn flaporen, die mij in mijn jonge jaren nog dikwijls parten hebben gespeeld (grijns naar Sigmund).
Terug naar het pleintje voor een sombere wending. Waarschijnlijk kom ik nog ooit in die kerk terecht, op passieve wijze zoals men dat omfloerst zegt. Vervolgens gaan de dingen lopen zoals ik ze inmiddels, dankzij mijn drang om te weten, heb geleerd. Mijn CO₂ en de andere bouwstoffen die moeder aarde mij had uitgeleend komen weer vrij. Ontdaan van alle typische ik-trekjes zijn zij beschikbaar voor wie het maar wil, ook voor de huidmondjes op de blaren van de oude linde. Die bouwt alles dan in voor één, of met wat geluk voor meerdere eeuwen. Al bij al is dat een troostende gedachte. De cirkel is rond.

03-01-2007 om 11:04 geschreven door Raf  

Zoals vele bloggers, laaf ik mij nu en dan aan de vele bronnen die in Blogolië opwellen. Ook bij Willy, die zijn artistieke en pedagogische eieren in een bevlogen door 3 Y's gemarkeerde blog (Yilli's Yolige Yachtvelden) neerlegt, ga ik wel eens op bezoek. Op 26 december las ik een vrij Yolig stuk onder de hoofding Vijf dingen over mezelf. Nu weet ik, als redelijk doorwinterde blogger, dat het pyramidespook van het stokje rondwaart. Kort uitgelegd: wie het stokje ontvangt schrijft 5 dingen over zichzelf die tot voor kort in de schaduw waren gebleven. So far, so good. Dan geeft hij/zij het stokje door aan 5 uitverkorenen. Door als eerste te reageren op Willy's ontboezemingen, trok ik zijn aandacht, en kreeg ik een uitnodiging in mijn bus. Vandaar deze tekst, als inleiding tot een 5-daagse uitstap naar de diepste roerselen van mijn eigenste ik. Wees gerust en vlucht niet verschrikt weg: ik neem mij voor, slechts één of twee gegadigden te kiezen, als mijn taak volbracht is. Reageer ad libitum, wetende dat ik mijn keuze niet zal laten bepalen door inhoud of vorm van de reactie, of door het snoetje dat ik er achter vermoed. En weigeren kan altijd nog. Lees vanaf morgen het eerste weetje over hem die je dacht te kennen. 

02-01-2007 om 15:48 geschreven door Raf  

tabula rasa
kom onder ons
veeg weg de vlekken
de puisten
en het leed
van oude waanzin

open dozen
en laat pandora
sudderen in haar nat
de ficties
en de zucht
naar ongestild genot

geef hoop
aan velen
die nog willen
de doeners
en de denkers
uit onverdachte bron

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel
------------------------

Een gelukkig 2007 toegewenst 

01-01-2007 om 13:19 geschreven door Raf  

De dood die mij al bloggend
zo plots had weggemaaid,
heeft mij zoals je ziet,
geswitcht naar deze site.

Hier lig ik als vredige zapper
veel te snel uit het leven gestapt.
Had ik toch maar een pietsje rapper
naar een andere zender gezapt.

28-12-2006 om 00:48 geschreven door Raf  

20-12-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Mijn eerste lief zit nog in mijn grijze massa. Niet alle pixels van haar gezicht, dat zou niet kunnen en ook niet hoeven. Sinds ik haar uit het zicht heb verloren, is mijn visueel geheugen bestormd met een ontzaglijke hoeveelheid plaatjes. Neen, niet van nieuwe lieven, zoals ik u hardop hoor denken. Gewoon, een massa banale beelden en soms een uitschieter, iets bijzonders om te onthouden, te koesteren, te strelen, weg te stoppen in een bijzonder laatje van het geheugen. Alvorens een beeld weg te bergen, zo heeft de nieuwsgierige in mij ergens gelezen, onderwerpen onze hersenen het aan een controle, waarbij het voorzien wordt van een label. Bij het verrassende en soms angstaanjagende verschijnsel dat we déjà vu noemen, worden beeld en gebeurtenis eerst ongelabeld weggeschreven, en dan pas via een kortsluiting terug naar het controlecentrum gevoerd. Omdat er geen label is, wordt dit ervaren als een exacte copie van een vroegere gebeurtenis, die er in werkelijkheid nooit is geweest. Om het terug over mijn eerste lief te hebben, soms zie ik gezichten (en kopjes) die mij wel sterk aan haar doen denken, maar ik neem aan dat hier de wens de vader van de gedachte is. Op en rond haar gezicht in mijn bijzonder laatje hebben zich waarschijnlijk positieve verhalen genesteld, zoals er zich op andere gezichten in de loop der jaren minder plezierige associaties zijn gaan hechten. Ach, denk ik soms, wat achter mijn rug gebeurt, who cares? Ik alvast niet.

19-12-2006 om 15:58 geschreven door Raf  

Nu ik met mijn puntdichten iets in een oude vorm heb gegoten, blijf ik even in die buurt. Er kwam inspiratie via DO die mij wees op een variant van tsjeven: kaloten, afgeleid van het kalotje dat de geestelijkheid uit de hogere divisies van de kerk draagt. Dit is een levende variant, want aan de ULB (en de VUB?) wordt in menige studentenclub het (antiklerikale, maar dat mag)  'à bas la calotte, à bas la calotte, à bas les calotins' gezongen.
Naargelang de status is dit kruindeksel wit (paus), rood (kardinalen), paars (bisschoppen, prelaten, abten) en zwart (al de anderen). Synoniemen van dit curieuze vestimentaire kleinood zijn er zat: pileolus, Zucchetto, Soli Deo of solideetje. Verwant met het kalotje is de keppel die traditioneel gedragen wordt door Joodse mannen. Andere termen zijn kippah (Hebreeuws) of yarmulke (Jiddish en door Amerikanen veel gebruikt). Nog even aan de jeugd melden dat priesters vroeger ook een kruinschering of tonsuur hadden. Waarvoor die diende weet ik niet, maar het maakte het in elk geval moeilijker om incognito de boer op te gaan.

16-12-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

15-12-2006 om 18:10 geschreven door Raf  

Een epigram (puntdicht, sneldicht) is een kort en bondig gedicht met een woordspeling of pointe. Van oorsprong is het epigram een opschrift op een huis of op een grafsteen. Een bekend puntdichter was de Nederlander Kees Stip.

Haan

Een haan zat lekker in zijn vel
toen op een dag een waarlijk fel
geluid hem trof dat hij niet kende.
Hij zocht nieuwsgierig naar de bron
al scharrelend zoveel hij kon,
en op het eind viel hem iets op:
"Kijk daar, twee kippen zonder kop".

Stier

Een stier werd door de Boerenbond,
viriel als steeds en ook gezond,
verkozen voor een nette job.
Hij diende op gezette tijden
alleen een scheve schaats te rijden,
maar kreeg al vrij vlug in de smiezen
dat hij daarbij niet eens mocht kiezen.

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

13-12-2006 om 19:51 geschreven door Raf  

Het is niet zo moeilijk als het lijkt. Om het aantal deeltjes in die éne ml te achterhalen moeten wij eerst weten hoeveel mol ethanol er in 1ml jenever zit. Dan is het simpel, want het getal van Avogadro geeft ons het aantal deeltjes (moleculen in dit geval) in 1 mol. Het gehalte aan ethanol in onze oude klare bedraagt 30,36 gewichtsprocent, of 30,36 gram op 100ml. Op 1ml is dat 0,3036 gram. Daar 1 mol ethanol 46 gram weegt, delen we 0,3036 door 46 en vinden we 0,0066 mol. Nu nemen wij Avogadro er bij, en vermenigvuldigen we 0,0066 met 6.10²³. Dat geeft 0,0396.10²³ of ook 3,96.10²¹ moleculen. De hoeveelheid water in de oceanen bedraagt 10²¹ liter, zodat wij heel gemakkelijk tot de conclusie komen dat 1 liter zeewater 3,96 moleculen ethanol bevat. Nu zijn moleculen niet deelbaar (als je er iets afknijpt, wordt het iets anders), dus mogen wij met gerust hart afronden naar 4. Dergelijke fouten ontstaan trouwens altijd als je een zeer groot onnauwkeurig getal door een ander groot onnauwkeurig getal deelt. In 4 moleculen ethanol zitten 8 atomen koolstof, 24 atomen waterstof en 4 atomen zuurstof: samen 36 atomen. Theoretisch was dus ruwweg 1/36 ste van 1ml jenever voldoende geweest om 1 atoom terug te vinden in 1 liter zeewater. Hoe Socrates aan zijn einde gekomen is, weten we. Wat er met zijn moleculen en atomen verder is gebeurd , daarover kan je speculeren, liefst niet in een gastronomische omgeving. CO₂, O₂, NH₃, N₂ zijn gassen en water verdampt. Via gunstige winden heeft alles zich wereldwijd verspreid. Zouten vinden via rivieren wat langzamer hun weg naar zee, de Middellandse in dit geval. En de uitwisseling van water via de Straat van Gibraltar met de Atlantische Oceaan zal wel niet zo enorm zijn, maar het gaat tenslotte toch over een tijdspanne van 2400 jaren. Plankton, algen en kleine zeedieren vinden via vissen hun weg naar de vismarkten van West-Europa. En zo komt het dat Socrates zich in elementaire deeltjes onder ons bevindt, en in heel elementaire delen in onze wijze van denken, maar dat is een ander verhaal.

12-12-2006 om 13:57 geschreven door Raf  

Na de Big Bang gingen de waterstofkernen in de sterrennevels zich concentreren tot sterren, waarin vervolgens via fusieprocessen alle lichte elementen werden gevormd. In uitgedoofde sterren gingen de kernprocessen verder in de richting van de zware elementen, en door verdere afkoeling en botsingen ontstond planetair puin, dat zich verzamelde in planeten en rondvliegend ongemak als planetoïden, kometen en meteorieten. Oef, dat als inleiding om te bevestigen dat de koolstof, waterstof, zuurstof, stikstof, calcium, natrium, chloor en nog wat, waaruit wij zijn samengesteld, echte originele sterrenstof is. Maakt het deel uit van de eigenschappen van die stof om zichzelf te ordenen en te organiseren (Darwin), of is er een hogere macht die stuurt (Intelligent Design), daar heb ik het nu even niet over. Wel over het steeds weerkerend fenomeen van ontstaan, groei, afbraak en verdwijnen van de levende materie. Het lijkt op een Legodoos met een enorm aantal blokjes. Aanvankelijk liggen die los van elkaar, elk met hun typische kleur en vorm. Na enige tijd onstaan er groepjes: H₂O, CO₂, NH₃, NaCl enz. Door combinatie van meerdere van die groepjes worden cellen gevormd die zich verenigen in een organisme. Hoe dat gaat? Ja zeg, dat zoeken wij op. In elk geval, na afsterven van het individu vinden wij die groepjes terug, samen met grotere eenheden die door andere organismen vakkundig worden soldaat gemaakt. Nu komt, zoals aangekondigd, het cijfervoorbeeld om aannemelijk te maken dat enkele onderdelen van Socrates (gest. 399 v. Chr.) in u en mij een al dan niet gelukkige eindbestemming hebben gevonden.

Jan Hollanders, een Nederlandse zakenman die er warmpjes inzit, loopt op zijn eentje van zijn villa in Het Zoute naar het strand. De avond valt, en er staat een frisse bries. Al wandelend langs de aanrollende golven, neemt hij een flesje oude klare uit zijn binnenzak (handig, die zakflesjes), en schenkt zichzelf via de dop een borrel in. Is het de koude, of is het Parkinson die aan de deur klopt, wie zal het zeggen: Jan knoeit, en er valt zegge en schrijve 1ml jenever op het zand. Ja kom zeg, zelfs een knoeiende Nederlander kijkt wel uit. Een aankomende golf neemt het spul mee naar volle zee, en verder naar de Atlantische en al de andere oceanen uit de aardrijkskundeles. We nemen aan dat na een tijd x die 1ml gelijkmatig verdeeld is over al het water van de aarde. Dan is de vraag: als iemand na x jaren, een fles van 1 liter vult met zeewater, hoeveel moleculen ethanol (het interessante bestanddeel van jenever) bevinden er zich dan in deze fles? Voor het gemak nemen wij aan dat de ethanol intussen niet geoxideerd is.
Voor de liefhebbers die het willen uitrekenen, hier nog enkele gegevens: 
Een normale waarde voor jenever is 36 graden of 30,36 gewichtsprocent *(gewicht/volume)* ethanol. Een mol ethanol (CH3-CH2-OH) komt overeen met 46 gram.
Het getal van Avogadro (het aantal deeltjes in 1 mol) is 6.10²³.
In alle oceanen zitten naar schatting 10²¹ liter water.
Morgen kom ik met de verlossende uitkomst. Wie het intussen heeft uitgerekend, kan mij mailen. De eerste juiste inzending krijgt een publieke pluim.

*.....* later bijgevoegd, sorry

11-12-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Nu de blaren gevallen zijn, komt wel eens de gedachte aan de kringloop naar boven, die eindeloze recyclage van de levende stof. Ja, zei mijn zoon deze week, terwijl wij keuvelden over duurzame energie in het algemeen, en over een klassieke electriciteitscentrale in het bijzonder (hij had net een schooluitstap achter de rug, vandaar), energie gaat nooit verloren. Natuurlijk niet, en aangezien materie een vorm van energie is, gaat ook materie niet verloren. Wie daar op doordenkt, krijgt het wel eens benauwd, hoewel, met het neostoïcisme binnen handbereik is het te harden. Tijdens het grasduinen in weblogs viel mijn oog gisteren op een bijdrage met de titel Assymetrie. Koen Robeys filosofeert over zin en onzin van het leven, naar aanleiding van het aandoenlijke krantenartikel waarin een moeder van een zwaar gehandicapt kind haar onmacht en woede uitschreeuwt. Ik kan mij moeilijk vinden in het wit-zwart-standpunt van Koen, maar zijn visie op de mens als scheikundige entiteit, sluit wel ergens aan bij de idee van de kringloop (en als je wil, van de reïncarnatie). Hieronder een interessant stukje, waaruit ik morgen een becijferd voorbeeld zal destilleren.

[...] en we weten hoe na dat laatste de bouwstenen gerecycleerd worden in het systeem dat de oppervlakte van de planeet Aarde is. Steeds zoals dat voor alle andere chemische processen geldt. (Naar ik me heb laten vertellen is de kans erg groot dat sommige waterstofmoleculen die ooit in Socrates hebben gezeten op dit moment in u en mij zitten) [...]

09-12-2006 om 15:05 geschreven door Raf  

Af en toe, als ik weer eens boos ben geweest, neem ik Alain de Botton's onvolprezen De troost van de filosofie in de hand. Deel III trekt steeds opnieuw mijn aandacht, omwille van de grandioze manier waarop de Romeinse filosoof Seneca (en Alain) aankijken tegen frustratie, woede, hevige schokken, gevoelens van onrecht en van angst. En tenslotte, tegen dat vreselijke, moeilijk te hanteren gevoel om te worden bespot. Het loont de moeite om bij het stoïcisme stil te staan (ziehier zowaar een alliteratie). Mij ergeren aan De Rode Loper, tot wat dient het (hoewel ik in mijn lijfkrant lees dat de genaamde M. Prenen het veld moet ruimen, dus zou het toch...). Boos worden op Peter en de Bartjes van de Standaard: enkel mijn bloeddruk stijgt, en mijn leven wordt met x seconden verkort. Verstoord een stukje schrijven over Guy die gebotteld is au chateau Oxfam, wat schiet ik daar nu mee op. Paars III komt toch in zicht. Triestig zijn over de stofrijke ondergang van wat eens de huizen van mijn overburen waren, het vreet aan een mens, en het leidt tot melancholie, vooral in de avonduren. Met de Botton opengeslagen, zie ik weer in dat ik daar enkel mijzelf mee tekort doe, met dat gebeuk op de muur. Pas op, Seneca pleit er niet voor om je bij alles neer te leggen, hij maakt het onderscheid tussen de dingen die je kan veranderen, en die je (helaas) niet kan veranderen. Dat onderscheid kunnen maken, dat is wijsheid. In afwachting van het verkrijgen van die wijsheid, lijkt mij de vlucht vooruit zeer aangewezen. Ik kondig dan ook de oprichting aan van De Nieuwe Stoa, onder het zingen van de eerste en enige regel van de enige strofe van het verenigingslied: waa zaan de nief Stowiesaaaanen!

06-12-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Mijn lijfkrant heeft de afgelopen dagen weer toegeslagen. Aanleiding was deze keer de plotselinge Blijde(!) Intrede van J.M. Dedecker in de N-VA. Pagina's werden gevuld met nieuws, nieuwtjes, roddels, small talk, uitspraken van nogal dikwijls anonieme bronnen. De grote kanonnen werden in stelling gebracht. Wetstraatredacteur Bart Brinckman, die zijn reputatie van Belang-basher in ere houdt (wat mag), schreef een redelijk gematigd artikel, hoewel, vanuit de stelling dat de vijand van mijn vijand misschien voor een keertje mijn vriend mag zijn. Hoofdredacteur Bart Sturtewagen mocht voluit gaan: in een stijl die niet zo veel verschilt van die van het enfant terrible waarmee het allemaal begon, maakte hij brandhout voor meer dan één winter, en reduceerde hij de leiding van de N-VA tot een bende naïeve pubers. Gisterenmorgen was het de beurt aan de Algemeen-Hoofdredacteur himself, Peter Vandermeersch. Zoals een geschoold strateeg richtte hij zijn pijlen op de man die door DS reeds meerdere malen als de zwakke plek van de N-VA werd aangemerkt, minister Geert Bourgeois. Natuurlijk had hij die in de afgelopen periode wat met rust gelaten, toen het gevecht met Tony Mary gestreden was. Nu zag hij zijn kans, want afgezien van de belangen die Corelio (ex-VUM) in de VRT heeft, is er ook nog de kwestie van de opvolging van Mary. Is het vergezocht te bedenken dat Vandermeersch, door Bourgeois te helpen defenestreren uit de Vlaamse regering, op een goed blaadje wil staan bij de CD&V? Wat De Standaard tijdens de verkiezingsperiode rond 8 oktober al had getoond, en ook nu weer werd bevestigd, is een houding die de journalistiek ver overstijgt. Van objectieve waarnemers en verslaggevers, die zij zouden moeten zijn, zijn de DS-journalisten mi. gedegradeerd tot medespelers, intriganten en roddelaars. Als dat zo blijft, komt er een ogenblik dat ik tevreden, en met een redelijke bloeddruk onder de leden, kan zeggen: dag blad.

05-12-2006 om 13:13 geschreven door Raf  

In de vroege ochtend van 4 augustus 1914 trokken de eerste eenheden van het Duitse leger, een eskadron verkenners, België binnen. Het waren de beruchte Uhlanen, cavalerie-eenheden onder bevel van generaal von Marwitz. Op 12 augustus werd bij Halen een aantal van deze oa. met lansen en sabels uitgeruste ruiters door het Belgisch leger 'in de pan gehakt', zoals dat heet. Het verzet van België, dat al begonnen was bij de weigering vrije doortocht te verlenen, maakte de Duitsers razend, en er werden verschillende duizende burgers gegijzeld en gefusillieerd. Dorpen en steden in brand steken, zoals Visé, Andenne, Tamines, Dinant, Aarschot en Leuven behoorde overigens tot de bekende Duitse praktijk van Abschreckung. Na de nederlaag van de Franse en Engelse troepen bij Charleroi en Mons, zetten het 1ste Duitse leger onder Alexander von Kluck zijn omsingelende beweging in zuidwestelijke richting verder. Rond de 30ste augustus veranderde von Kluck, tegen de bevelen van zijn hoofdkwartier in, de marsrichting naar het zuidoosten om rechts van Parijs uit te komen. Dat leidde uiteindelijk op de 6de september aan de Marne tot een Frans-Engelse aanval in zijn flanken, en betekende het begin van de 4 jaar durende loopgravenoorlog. Enkele dagen daarvoor, op 3 september verkende een Uhlanen-eenheid het dorpje Baron, dichtbij Senlis (Picardië), op 40 kilometer van Parijs. De eigenzinnige componist Alberic Magnard, die daar in een landhuis (manoir) woonde, had bij de terugtocht van de Franse troepen, zijn vrouw en kinderen naar de kust gestuurd. Hij voelde zich wat miskend en werd stilaan doof. Toen hij de Duitsers zag naderen laadde hij het geweer uit zijn militaire diensttijd, en schoot vanaf de 1ste verdieping twee Duitsers neer. Er volgde een bestorming, en het huis werd in brand gestoken. Magnard is nooit geïdentificeerd. Een aantal manuscripten, waaronder een nieuwe opera ging in de vlammen op. Magnard was niet wat je noemt een groot componist, maar hij had 4 symfonieën geschreven die verdienstelijk waren, met invloeden van César Franck en Vincent d'Indy. Het meest oorspronkelijk was hij in zijn kamermuziek.

04-12-2006 om 10:01 geschreven door Raf  

Wie de prettige eigenschap* van het lispelen* bezit#, en bovendien van het vrouwelijke geslacht* is, kan vanaf nu solliciteren** bij alle reclamebureau's*. Er is veel vraag naar dames* met dit typische* kenmerk. Je zou# het met wat goede wil een knelpuntberoep kunnen noemen. Wie denkt in aanmerking te komen, luistert* best* eerst* naar de reclamespotjes** van onze# Vlaamse* radiozenders#*. Als* het dan duidelijk is*, wat precies* *van je verlangd wordt, kan begonnen worden aan het oefenen met de hulp van een vriendje en van deze zinnen#. Even preciseren** dat een woord, gevolgd door een *, een geprononceerde* lispel* vergt, terwijl het teken # op een bescheiden* maar toch nog net hoorbare lispel* betrekking heeft. Het spreekt* vanzelf# dat ** duidt op de beroemde dubbele lispel* in één woord.

29-11-2006 om 01:12 geschreven door Raf