Vanmorgen hoorde ik een opmerkelijk bericht in de auto: Eén op de honderd papa’s zou niet de biologische vader zijn van zijn kind ... Daarmee weerlegt de Leuvense genetica-expert Jean-Jacques Cassiman weliswaar de eerdere veronderstelling dat het aantal onechte kinderen één op tien zou bedragen, maar toch blijf ik het een fenomenaal hoog aantal vinden. Eén op honderd mannen is namelijk niet de vader van zijn kind. Mannen hebben dan van nature vaak de neiging om die gedachte snel naar hun eigen kinderen te reflecteren en de thesis simpelweg weg te lachen. Maar vergeet niet dat, los van je eigen gezin, de kans dus evenzéér bijzonder groot is dat u –of u nu een man of een vrouw bent– eigenlijk papa zegt tegen een kerel die weliswaar met je moeder getrouwd is, maar die totaal niet je verwekker is… Yep, je staat op zijnen boek, maar je komt niet uit zijn broek… één kans op honderd!

Honderden, zoniet duizenden moppen over vreemdgaan en onechte kinderen hebben al menige toog gekleurd. En terecht, want er bestaan heerlijke kluchten over. Van de meest subtiele en fijnzinnige mopjes tot de meest gore bakken. Wat ik mij dan afvraag is hoe zouden de moppentappers reageren mochten ze plots te weten komen dat ze eigenlijk hun eigen leven aan het vertellen zijn? Zouden de lachers even diep in een deuk liggen mocht plots blijken dat ze zich eigenlijk om hun eigen ellende aan het bescheuren zijn?

Nu,we moeten daar natuurlijk ook niet té doemdenkerig over doen. Maar even logisch redeneren doet toch geen pijn. Uitgangspunt is dat één op de honderd papa’s een kind groot brengt wat niet van hem is. Dat betekent dus ook dat één op de honderd moeders onderandere ook mama is van een kind, wat niet van haar man is.

Als we daarnaast ook rekening houden met het feit dat er anticonceptiva bestaan in alle mogelijke vormen en soorten, dat we er mogen vanuit gaan dat de overspelige vrouwen er toch logischerwijs alles aan zullen doen om niet zwanger te worden van hun minnaar én dat ook in de verboden liefde niet alle scheuten prijs zijn, dan kom ik maar tot één constatatie: de rendez-vous-hotels moeten gouden zaken doen.

Omdat mijn kennis van statistiek en kansberekening te beperkt is om hier in no time de juiste conclusies uit te trekken, ben ik op zoek gegaan naar een paar goed onderbouwde studies om te weten te komen hoe groot de kans is dat onze vrouwen er een loverboy op nahouden en minimaal op regelmatige tijdstippen de koffer induiken met de postbode, de melkboer of voor mijn part met de pastoor. Al is de kans op dit laatste eerder klein als je vrouw meerderjarig is.

Bon, het vergde wat opzoekingswerk, maar uiteindelijk kon ik toch hier en daar proefschriften en studies raadplegen met betrouwbare gegevens over scheef schaatsende dames. Vertrekkende van mijn eigen redenering was ik al tot de conclusie gekomen dat er redelijk veel op los gevogeld wordt, maar de naakte cijfers die ik vond, hebben mij ronduit op mijn gat gezet. Een Brits onderzoek onder tweeduizend vrouwen heeft namelijk aangetoond dat een kwart van alle vrouwen al een buitenechtelijke affaire had of nog steeds heeft. Een kwart… vijfentwintig procent… één op de vier. Wat zeg ik, de rendez-vous-koten doen gouden zaken? Een miljoenenbusiness is het! Ik kan maar beter stoppen met werken en een zelfstandig statuut aanvragen om onmiddellijk met zo’n boîte d’amour te starten. Binnenkort vul ik mijn dagen met verse lakens leggen en kamers luchten. Goe geweten! Succes verzekerd!

Eén op de vier…?!? Bij de mannen is het zelfs een stuk minder. Niet meer dan achttien procent heeft zich al eens of meerdere keren bezondigd aan het inzaaien van andermans akker.

Nu ik de cijfers ken, begrijp ik overigens ook totaal niet meer waarom de dames de mannen daar altijd persé een schuldgevoel willen over aanpraten? Alsof wij mannen, zoals een postbode, van gleuf naar gleuf lopen tot onze zak leeg is...

Neen, natùùrlijk is dat niet zo! Maar geef toe, de dames willen ons wel altijd graag op die wijze afschilderen: de onrespectvolle vent die om de acht seconden aan seks denkt. Mijn kloten, Gérard.

Pas op, het wordt nog erger. Wat nog bijkomend uit het Britse onderzoek blijkt, is zo mogelijk nog straffer: de dames gaan niet vreemd uit geilheid. Welneen, zo dierlijk zijn toch alleen maar die gore venten! Neen, onze dames gaan vreemd omdat hun mannen niet regelmatig genoeg laten voelen dat de dames speciaal zijn voor hen. Alstublief, mijnheer! En gij nu! Terwijl dat u een hele shift uw nikkel ligt af te draaien in de fabriek, ligt uw dame met de buurman te vozen en ’t is nog allemaal uw schuld bovendien…

Vreemdgaan doen onze dames trouwens niet voor de seks, zo blijkt. In de praktijk komt het er weliswaar op neer dat ze het behang van de muren vogelen in het rendez-vous-hotel, maar dat zou absoluut niet de reden zijn waarom ze er een lief op nahouden. Neen, seks is een pure bijkomstigheid. Het gaat onze dames meer om de aanraking, om de aandacht en om het goed gesprek met de minnaar.

Als je dus vandaag of morgen een getrouwde vrouw met slinkse bedoelingen op je ziet afkomen, heren, wees niet bang! Ze zal verwachten dat je haar meeneemt naar zo’n kriebelhotel, maar je mag je lul gerust thuis laten. Uw minnares is enkel op zoek naar emotioneel begrip en beschermende intimiteit.

Wat er ook van zij, één op de vier vrouwen die wel eens een scheve schaats rijdt, het blijft een gigantisch aantal. Wie zijn die vrouwen, vraag ik mij af? Hoe kan je ze herkennen?

Vanavond in het naar huis rijden heb ik –waar het verkeer dat toeliet– in elke auto binnengekeken. Je ziet natuurlijk alleen maar het kopje van de dames in hun auto, maar ik schat dat ik er toch zo’n veertig gezien heb. Tien keer prijs, dus! Maar wie?

Vier van de dames zaten als passagier in de auto. Hun man reed. Eén van die vier kerels is ferm de lul, als je het mij vraagt. Maar wie?

Toevallig of niet, maar verspreid over de dag ben ik vandaag professioneel aangesproken door  vier vrouwen. Ik zag een struise blonde met modieuze bril, een grote, slanke brunette met krullen, een knappe rosse met donkere ogen en een klein zwartje met grote boobies. Logisch gezien moet één van de vier ontvankelijk zijn, om het maar beleefd uit te drukken. Het gevogelte lag dus voor het grijpen, maar bij wie?

Wie? Dat is inderdaad de vraag die mij een dag lang bezig hield.

Vanavond ging ik nog een glas drinken in mijn stamkroeg.

De gebruikelijke woensdagavondklanten waren aanwezig. Bakker, beenhouwer, gemeenteraadslid, postbode en nog een paar mensen, die ik alleen van gezicht ken. Het gebeurt regelmatig dat we samen in de kroeg naar het Europees voetbal kijken.Maar soit, na verloop van tijd breng ik het gesprek op de één op honderd papa’s die niet de biologische vader is en het vreemdgaan van één op de vier vrouwen. Het duurde niet lang of de eerste moppen werden afgevuurd. Hilariteit alom.

Tot ik er op een gegeven moment mijn drie tooggenoten opmerkzaam op maak dat wij daar eigenlijk met z’n vieren zitten en dat dus één van onze dames misschien wel… You know… Even werd het muisstil in ons gezelschap, maar dan gierden we het alle vier weer uit. Stel je voor… Toch niet die van ons…!!! Hell no!

Toen ik een paar uur later thuis kwam, zat mijn teerbeminde op de bank televisie te kijken.

“Dag schat”, zei ze. “Was het leuk met de jongens?”

“Absoluut”, zei ik. “We hebben tranen gelachen. Weet je wat onze facteur nu beweerde?”

“Vertel…”, zei ze

“Wel”, zei ik, “Hij beweerde dat hij al alle vrouwen in onze wijk geneukt heeft, behalve één!”

“Behalve één?”, vroeg mijn vrouw.

“Ja”, zei ik, “Behalve één.”

Mijn vrouw dacht diep na en ik zag haar ogen wegdromen. Na een paar seconden keek ze mij weer helder en met een speelse blik aan.

“Dan is dat zeker weer die trut van hier rechtover…”, zei ze

De rest van de avond heb ik haar overladen met aandacht, emotioneel begrip en beschermende intimiteit. I love my bitch!

Luctor

20-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Wat is nu anoniemer dan een naaktstrand? Op strandslippers en voor de rest helemaal bloot zijn we immers allemaal gelijken. Akkoord, je merkt wel verschillen in lichaamsbouw, maar maatschappelijk gezien geven grote of kleine borsten niet weer wat je in het dagelijkse leven doet, net zo min als kleine piemeltjes of grote meetlatfluiten een indicatie zijn van je sociale status.

Helemaal “Niemand” ben je natuurlijk nooit. Zelfs als alle kleren wegvallen, dan nog kun je soms dingen vaststellen, die je iets meer vertellen over de bloterik haar- of hemzelve. Gewoon aandachtig zijn is soms al genoeg.

Hoewel alle kledingstatus op naaktstranden wegvalt, blijven er toch een aantal maatschappelijke aspecten zichtbaar. Zo vroeg ik mij lange tijd af waarom sommige mensen –mannen én vrouwen– een hele dag lang in het zand liggen te bakken zonder enige vestimentaire bescherming, terwijl ze toch een petje opzetten als ze gaan pootje baden of jeu-de-boulen. Duizenden redenen probeerde ik eraan vast te knopen, maar geen enkele leek plausibel. Tot ik op een dag een man zijn petje zag afnemen en er zijn sigaretten en zijn aansteker zag uithalen. Hoe stom kon ik zijn? De petjes op het naaktstrand zijn gewoon de rokers in onze samenleving. Let er maar op! Je zal merken dat ik gelijk heb.

En zo zijn er nog wel een paar elementen waaraan je kan inschatten tot welke sociale categorie de blote medemens behoort, maar aangezien ik zelf rook en weiger om in mijn bloot gat met zo’n onnozel petje rond te lopen, zoek ik liever andere uitdagingen om mensen te proberen inschatten los van hun maatschappelijke status.

Op een voetbalveld, bijvoorbeeld. En dan bedoel ik niet de grote of kleine stadions, waar supporters massaal naartoe trekken om hun favoriete ploeg aan te moedigen en er desnoods voor te vechten… Neen, de terreinen die ik bedoel zijn de gewone jeugdterreinen, zonder dure of goedkope plaatsen en zonder loges of staantribunes. Gewoon een grasveld met een aantal witte lijnen en daar rond een afsluiting met alleen maar papa’s en mama’s, mémé’s en pépé’s, hooguit een broer en/of een zus.

Sjaals, vlaggen en wimpels zie je hier amper. Fanatisme van ouders die hun zoon in zijn team willen zien schitteren, des te meer. Beroepen en maatschappelijke status bestaan niet aan de rand van een jeugdterrein. Hier staan alleen leeuwen die hun zonen vooruit jagen en leeuwinnen die gevaarlijk kunnen klauwen als hun welpje gewond op het terrein blijft liggen. De mens als ouder is bijna even puur als de mens in zijn blootje.

Jeugdvoetbal brengt mens en emotie in beweging, zei ik gisteren tegen een medesupporter met wie ik tijdens de rust van een wedstrijd van onze zonen, het veld rondwandelde. De man was het met mij eens. Of althans, hij gaf mij gelijk. Toch is dat bewogen oudergedrag maar een verschijnsel van de laatste tijd.

Ik herinner mij dat wij vroeger op training toekwamen en dan hadden we er al een fietstocht van een paar kilometer opzitten. Toch is dat amper vijfendertig jaar geleden. De trainingen in die tijd waren niet veel meer dan een paar rondjes rond het veld lopen en daarna een matchke onder elkaar spelen. Onze trainer was een lokale zelfstandige in herenkleding en hij stond ons instructies te geven vanaf de zijkant van het terrein. In wit hemd, das en grijze stoffen broek. Rechtstreeks van tussen zijn kledingrekken gerukt. Van voetbal kende hij wellicht nog minder dan de eerste de beste hoekschopvlag en nu ik ‘m mij terug voor de geest haal, léék hij daar zelfs een beetje op. Hij was minstens zo gespierd als de vlaggenstok en als het flink waaide, dan wapperde zijn ene pluk lang haar, waarmee hij de rest van zijn kale knikker probeerde te camoufleren, als een vlag in een strakke noordoosten bries.

Na afloop van training en wedstrijden  konden we ons niet in een warme kleedkamer terugtrekken om de modder van ons lijf te spoelen onder een heerlijk warme douche, maar moesten we het stellen met elk één plastic wasteiltje koud water in een soort stal die als kleedkamer moest dienst doen. In de winter was het geen uitzondering dat op ons teiltje gewoon een laagje ijs op was gevroren. Maar we voetbalden alsof ons leven er van afhing en we amuseerden ons rot.

Ouders van nu zouden het nooit meer pikken mochten hun kleine Maradonna’s en Ronaldinho’s vandaag nog zo behandeld worden. En terecht, laat mij duidelijk zijn! Maar soms gaat de betrokkenheid wel erg ver.

Ik herinner mij dat wij na de wedstrijd thuis kwamen en dat we eerst aan mam en pap gingen vertellen of we gewonnen of verloren hadden en of we goed gespeeld hadden. Niet dat ze daar veel interesse voor hadden, maar bon, je kon hen maar net zo goed inlichten en een overwinning navertellen is immers meer dan dubbele pret. Héél uitzonderlijk gebeurde het dat bij een wedstrijd een mama of een papa aan de kant stond te kijken. Maar dat kan ik doorheen alle jeugdreeksen echt wel op één hand tellen.

Vandaag de dag worden de kids als sterren-in-spé met de auto naar de training gebracht en staan de ouders zelfs de trainingen te bestuderen en in alle ernst te becommentariëren.

Grappiger wordt het nog als papa’s en mama’s tijdens de wedstrijden adviezen tegen zoonlief staan te schreeuwen. Meer dan eens druist dat loodrecht in tegen wat de coach staat tieren. De coach ziet zijn team; mama en papa zien hun zoon. Vaak een wereld van verschil.

“Naar voor, Emiel!”, “Naar achter, Emiel!”, “Ga diep, Emiel!”, “Blijf bij je man, Emiel!”. Het is nooit moeilijk om uit te vissen wie Emiel is. Zoek gewoon het spelertje dat als een jojo over het veld stormt en je hebt ‘m te pakken.

Helaas zijn er veel te veel Emiel’s. En met Emiel’s bedoel ik niet de zonen van ouders die vol vuur en vol passie hun kind en zijn team aanmoedigen. Daar is helemaal niets fout mee. Integendeel. Het grote probleem zijn de voetbalouders, die geen fluit verstand hebben van het voetbalspelletje an sich en die dus nooit objectief zijn tegenover de geleverde prestatie. Het enige wat ze zien is hun eigen ‘Ronaldinho’ en geef toe, die doet nooit iets verkeerd. No way! Als er iets fout is gegaan dan heeft de kleine Beckham gewoon teveel naar de stomme uitleg van de trainer geluisterd. Weet je wat we doen? We schreeuwen gewoon nóg iets harder dan de trainer om te zeggen hoe het wél moet.

Ik heb afgelopen zondag speciaal op de ouders van ons team gelet. Een paar staan rustig het verloop van de match te volgen. Anderen zijn iets heviger en moedigen het team op een positieve manier aan. “Goed Tibo”, “Goeie pass, Kleinen”, “Goed gespeeld, Eli”, “Goe gepakt, Jinse”, “Go Maxie, Go”, “Prima bal, Ollie”…

Elke keer toen ik de andere ouders en de trainer “OK, Jarne, goeie bal”, hoorde roepen, warmde mijn hart een klein beetje op. Mijn kind schoon kind, is immers ook deze kritische ziel niet vreemd.

Bij de rust staat het 2-0 voor ons.

Na de rust lijkt het alsof onze ploeg een gedaanteverwisseling heeft ondergaan. Onze jongens  komen er totaal niet meer aan te pas. De tegenstander is sterker, beter en scherper uit de kleedkamers gekomen, maar ondanks dat lopen we toch tot 3-0 uit. Maar goed ook, want de ‘blauwtjes’ komen naar het einde toe nog sterk terug en met een 3-2 stand wordt ons doel in de laatste tien minuten gewoon belegerd. Gelukkig houden we stand en winnen we de wedstrijd.

Onmiddellijk na de wedstrijd, klampt een tegenstander-papa mij aan. Dat mijn zoon toch wel bijzonder driest op zijn nakomeling is ingegaan en dat het ronduit een smerige fout was... Dat het een schande was dat die van mij een volle kop groter was en dan nóg zo'n smerige overtreding maakte... Of die van mij niet meer verstand onder zijn lang haar had...? En of ik 'm had opgevoed met de gebruiken van de brousse?
Ik heb de man alleen maar eens vriendelijk toegelachen en gedacht: 'als je nog wat lang zaagt, dan heb je mijn kruk tegen je tanden'
Ik was tenslotte een volle kop groter dan hem. Of... heb ik het niet gedacht en toch gewoon gezegd? Ik zou het begot niet meer weten.

Seconden later komt onze Jarne met een stralend gezichtje naar mij toegespurt.

“Spannende match hé”, zegt hij. Er hangt modder aan zijn voorhoofd en in zijn haar.

“En of.”, zeg ik. “Heb je je geamuseerd?”

“Jàààà”, zegt hij vol overtuiging. “En jij, papa? Heb jij je geamuseerd”

“Tuurlijk”, zeg ik.

Hij knipoogt, geeft mij een kus en stuift weg naar zijn warme douche.

Ik pink een traan weg om zoveel kinderlijke blijdschap en ik bedenk dat het heerlijk is om een (voetbal)papa te zijn.

En je hoeft niet eens een belachelijk petje op te zetten om je sigaretten onder te steken...

Luctor

18-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Mijn zoon is negen en hij heeft lang haar. Niet zomaar een beetje, neen, écht héél lang haar. Maar wie ben ik om te zeggen dat hij naar de kapper moet? Ik was namelijk een tiener in de jaren zeventig, toen lang haar de norm was. Zelfs in de veel cleanere jaren tachtig, toen new wave en punk plots weer korte coupes predikten, hield ik vast aan mijn lange lokken. Pas diep in de jaren negentig vond ik de moed om er afscheid van te nemen. Ik herinner mij dat elke knip van de kapster mij het gevoel gaf dat een stuk van mijn leven werd weggesneden. Kleine dingen, grote dingen,… herinneringen en gebeurtenissen, die als lange, afgeknipte manen op de grond dwarrelden om daarna te worden samen geveegd en genadeloos in de vuilbak te verdwijnen.

Die ene kapbeurt waar ik als nozem op de stoel ging en als nerd het kapsalon verliet, zal mij altijd bij blijven. Tot op de dag van vandaag houd ik er een slecht gevoel aan over. In die mate zelfs dat kapsalons zonder discussie tot mijn absolute top-drie behoren van te vermijden plaatsen. Mortuaria en operatiezalen zijn de twee andere.

Tot voor kort probeerde ik het aantal kapbeurten per jaar dan ook tot een absoluut minimum te beperken. Maximaal twee tot drie keer per jaar vond ik de moed om een afspraak te maken, wat er natuurlijk in resulteerde dat ik meer dan de helft van het jaar rondliep met een soort  dweil op mijn hoofd, die eigenlijk mijn kapsel was.

Brrr, kapsalons, alleen de gedachte geeft me al koude rillingen. Om te beginnen hangt er in elk kapsalon zo’n typische chemische geur. Het is te moeilijk om die vreemde  mengeling van goedkope parfum en bijtende toiletontstopper exact te beschrijven, maar ik wed dat u zeker weet wat ik bedoel. Het is er ook altijd zo ongezond warm in kapsalons, maar het ergste van al vind ik het geluid. Dat is echt om horendol van te worden. Een soort nimmer afhoudende kakafonische druk, zo overheersend dat hoofdpijn nooit ver weg is. Gesis van stromend water in de wasbekkens, gezoem van een paar UFO-haardrogers die op volle toeren evenveel oude besjes hun haar blauw drogen, handföhnen die mensen hun hersenen vanop twee centimeter afstand gaarkoken, liefst nog een televisietoestel met één of ander hippe muziekzender er bovenop én natuurlijk… het onvermijdelijke gekwetter en gekakel van knippers, knipsters en geknipten. En dat alles door mekaar. En zonder ophouden. Hèèèèlp, ik krijg er nu al het heen-en-weer van. Alleen maar door eraan te denken.

Op één of andere wijze lijken kapsalons ook qua sfeer en beleving blauwdrukken van elkaar. Iedere keer hetzelfde verhaal. Je hebt een afspraak, je komt ruim vijf minuten te vroeg aan -want hoe eerder je er bent, hoe eerder je er weer weg kan- maar hoe vaak gebeurt het dat je stipt op tijd in de stoel gaat? Nooit! Altijd zit je daar minstens twintig minuten in een veel te krap zeteltje ergernis te verbijten. “Sorry mijnheer, we lopen een klein beetje achter op schema, maar ’t zal direct aan u zijn. Had u graag een koffietje gewild? Of liever iets fris?”.

Nee trut, ik wil dat je gewoon mijn haar afknipt en nog wel snel ook! Ik heb wel wat beters te doen dan hier in die chemische stank mijn tijd zitten te verprutsen!

Maar goed, wachtende klanten is bij kappers nu eenmaal een vast onderdeel van ‘klokvast op afspraak werken’ en dus probeer je in afwachting toch ietwat interessant leesvoer te vinden tussen de stapels “Cosmopolitan”, “Flair” en “Libelle”. Bij de dokter kan je nog wel eens geluk hebben om een oude, verfomfaaide “Humo” of “Knack” tussen het stapeltje te vinden, maar daar mag je in een gemiddeld kapsalon absoluut niet op rekenen. Ergst van al zijn nog de modellenboeken. Veel te grote boeken van superduur en dik, glanzend papier met op elke pagina een ‘coupe’ die absoluut niet bij jouw gezicht past. Ken je ze? “Hairstyle - Najaar 2009, meer dan tweehonderd modekapsels met stijlvarianten en voor alle haarlijnen”, “Trendy Hair Gallery - Spring 2010, de nieuwste trends in haute coiffure voor hem en haar”,…

Daar moet je dan zogenaamd uit kiezen. Ten eerste zijn de helft van die boeken stratenoud en loop je dus in het trendy wereldje met een oldtimer op je kop en ten tweede, kijk eens naar de blik van die modellen in zo’n boek… Er is er geen één die lacht! Allemaal, van de eerste tot de laatste, kijken ze vals of kwaad. Hoe zou je zelf zijn, denk ik dan? Als ze mij met sommige van die carnavalstoestanden op mijn kop zouden buitensturen, ik zou de coiffeuse godverdomme eigenhandig vermoorden.

De volgende etappe in de marteltocht is ook overal identiek. Net nadat je gedacht hebt ‘als ik hier nog vijf minuten langer moet wachten, dan kunnen ze hier vierkant mijn kloten kussen en ben ik weg’, komt er een leermeisje of een leerjanet naar je toe gehuppeld om je ‘u-mag-mij-volgen’ naar de wasbak te begeleiden. Ooit al eens goed op die leerling-haarwasmachines gelet? Doen! Volgens mij moet er ergens een kapperslaboratorium bestaan waar die gasten gekloond worden. Allemaal hebben ze zo’n blik van het-interesseert-mij-hier-geen-reet-en-ik-zou-liever-nog-in-mijn-nest-liggen-maar-bon-het-moet-voor-school. Zelfs qua uitzicht lijken het allemaal broertjes en zusjes. De meisjes-haarwasmachines hebben meestal veel te dikke billen voor hun veel te korte rokjes en de jongens zijn quasi altijd van die glitterjanetten met veel te spannende broeken, waarin zelfs de Prince Albert -dwars door hun fluit- haarscherp staat afgetekend. Bovendien schrobben die haarwasmachines stuk voor stuk dermate hard op je kop dat zelfs je dubbele kin er strak gaat van staan. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ze àllemaal pas vragen of het water niet te koud is, als je lul al voor meer dan de helft in je buik is gekropen.

Eenmaal je haar met zevenendertig verschillende soorten professionele shampoo is gewassen en ingemasseerd met glans-conditioner wordt je als een natte poedel door het salon geloodst naar een vrije stoel met dito spiegel. Wow, nu gaan we echt wel een level hoger. Je komt nu namelijk in de handen van de echte professionals. Zij die hun diploma al hebben. Volgens mij kan je dat zelfs aflezen aan de hoeveelheid make-up die de dames hebben gesmeerd. Dat is beduidend meer dan de haarwasmachientjes, die je tot dan toe in handen hadden. Ook de kapsels van de echte coiffeuses zijn gedurfder dan bij hun leerlingen. Hier zie je voor het eerst hoe de modellenboeken tot leven komen. Het enige verschil is dat kapsters in tegenstelling tot de echte boekmodellen wél glimlachen. Dat doen ze namelijk allemaal. Plastiekerig en overvloedig. Waarschijnlijk geleerd op de kapperschool. Je voelt de routine.

En dan, dé absolute horror: “Hoe zou u het graag gewild hebben, mijnheer?”, terwijl ze je stoel met krachtige voetbewegingen in schokjes de hoogte intrappen.

Ik vraag mij dan altijd af hoe het lieftallig kapstertje zou reageren mocht je op zo’n moment zeggen: “Nou lieve schat, laten we het vandaag eens op zijn hondjes doen”.

Maar goed, beleefd en welopgevoed als we zijn, doen we dat natuurlijk niet. Integendeel, aanvankelijk deed ik zelfs nog pogingen om uit te leggen dat het vooraan niet te kort mocht, dat ik liefst had dat het rond mijn oren werd geknipt en dat ik niet zo hield van een uitgeschoren nek. Maar het vervelende van de zaak is dat die professionals dan meteen uitpakken met allerlei moeilijke vragen over ‘laagjes of gewoon rechtdoor’, ‘verknipt of stijl’ en ‘moet het streepje links of in het midden?’

Later ben ik dus gewoon maar gestopt met uitleggen hoe ik het wou. “Overal een stukje af en doe voor de rest je zin maar”, werd mijn motto. Het gekke is dat het resultaat altijd precies hetzelfde was. Zelfs bij verschillende kapsters en kappers. In verschillende steden en gemeenten. In feite kwam het er telkens op neer dat het op geen kloten trok, dat ik daar een kleine dertig euro moest voor neertellen om dan als een vogelschrik naar huis te rijden en mijn kop onder de kraan te steken. Neen, ook met het echte coiffeursgild heb ik het ook wel gehad.

En dan wil ik het hier nog niet eens hebben over de gesprekken aan en rond je kappersstoel. “Triestig weerke, hé mijnheer. Er zijn veel zieke mensen, zunne. Heb je kindjes, mijnheer? Grote? Kleintjes? Studeren ze goed? Al op reis geweest, mijnheer? Dat kan toch deugd doen, hé mijnheer, er zo eens een paar daagjes tussenuit. Een mens heeft dat nodig hé. Wreed hé van die mijnwerkers in Chili…”

Aaaaarg, zot word ik ervan!

Of beter… zot wérd ik ervan. De kapsalons zijn immers voorgoed verleden tijd voor mij. Ik ben namelijk overgeschakeld naar de ‘kapper aan huis’. Een hele fijne kerel, die je graag over de vloer krijgt, die je haar netjes knipt voor een prikje en die zijn vrouw meebrengt. Ik kan iedereen dit duo aanbevelen. Echt waar! Top! Maar wel best je doos pralines achter slot en grendel bewaren…

Luctor

14-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

De slogan “de politie uw vriend” is duidelijk niet voor mij uitgevonden. Ik heb namelijk altijd al een beetje een moeilijke relatie gehad met de Hoeders van de Wet. Dat ligt deels aan mij -ik besef dat- maar om daarom de schuld nu volledig bij mij te leggen… Het spijt me, dat gaat toch echt te ver. Sommigen van onze blauwe broeders gaan er immers per definitie van uit dat zij zich àlles kunnen veroorloven. Machtsvertoon, onbeleefdheid, afblaffen, noem maar op… Wel, helaas voor hen en helaas voor mijn portemonnaie, komen ze af en toe eens iemand tegen die al dat gezeik niet pikt.

Laat ik misschien eerst even terugduiken in de tijd en veel zal duidelijk worden. Ik draai de klok terug tot midden jaren tachtig. Op een barslechte weekdag was ik op weg naar een vergadering in een kleine provinciestad. Ik was zeker niet te laat voor de meeting, maar echt veel overschot aan tijd had ik toen ook weer niet. Om niet nog meer tijd te verliezen, rijd ik door het oranje licht. Een duidelijke overtreding, daar gaat het niet om.

Achter het hoekje staat een Golf GTI met een rood streepje erover en gezwind komt die speedbolide achter mij aangestoven. Wieuw-wieuw-wieuw.

Niet eens vijfhonderd meter voorbij het verkeerslicht sta ik al aan de kant. GTI netjes achter mij geparkeerd en twee oranje poppetjes rond mijn auto. Het regent dat het giet.

“Mijnheer weet zeker niet goed wat het oranje licht betekent?”, grijnst een van de poppetjes.

“Toch wel”, zeg ik, “maar ik ben gehaast en daarom heb ik het licht genegeerd. Het spijt me”.

“Zou mijnheer mij dan toch eventjes kunnen uitleggen wat de betekenis is van het oranje licht?”, vraagt de politieman en zijn grijns trekt zowaar tot achter zijn oren.

“Mijnheer zou dat zeker kunnen”, zeg ik, “maar tot nader order is dit geen examen en ik heb haast. Als u dus zo snel mogelijk mijn boete wil schrijven, dat ik mijn weg kan verder zetten.”

Dit was duidelijk niet het antwoord waar de agent op had gerekend, want van de ene op de andere seconde slaat de sfeer om. Weg is plots de grijns.

“Uitstappen”, beveelt de kanarie.

“No way”, zeg ik. “U wordt betaald om in de regen te staan. Ik niet.”

Zijn volièregenoot had tot dan toe enkel een beetje rond mijn auto gefladderd, maar na mijn antwoord stond hij plots naast zijn vriendje, werd mijn deur opengegraaid en enkele seconden later plakte ik letterlijk tegen de carrosserie van mijn auto. In de regen…

Niet eens vijf minuten daarna  kwam al een combi ter plaatse en werd ik -zeiknat ondertussen- met galante druk in het politiebusje gemanoeuvreerd.

Ik zal u de details van het uiterst geanimeerde halfuurtje wat erop volgde besparen, maar ik geef nog wel mee dat onze babbel maanden later werd beslecht met een fikse boete wegens smaad. De opmerking van de flik dat mijn ‘schoon lang haar’ en een snelle auto mij niet de permissie gaven om een 'franke muil' op te zetten, was blijkbaar in de tijd vervlogen. Maar dat ik hem daarop had geantwoord dat hij niet moest denken dat heel het land aan zijn kloten hing omdat hij met zo'n belachelijke cachepot op zijn hoofd rondliep... dàt hadden ze wel onthouden. Het heeft mij veel centjes gekost.

Begrijpt u nu een beetje mijn moeilijke relatie met de politie, waarde lezer? En toch ben ik nog altijd bereid om toe te geven dat het waarschijnlijk niet altijd een pretje moet zijn om flik te zijn. Als je daar op een regenachtige dag langs de weg staat en wordt voor de zoveelste keer uitgescheten door een bezopen lulhannes, die de sleutels van zijn gepimpte leasebak moet inleveren omdat hij niet door de alcoholcontrole kwam… Ik kan mij voorstellen dat je er niet vrolijker van wordt.

Net zo min trouwens als je dan toch eens een fietsendief hebt gevangen en je brengt ‘m vol trots naar het politiekantoor, dat je daar moet vaststellen dat er voor die gasten een speciaal soort draaideur is geïnstalleerd, waardoor ze nog sneller weer buiten zijn dan jij, als goedmenende flik, je shift kan beëindigen. Ik snap het best. Maar geeft dat de smurfenbrigade het recht om brave burgers af te katten voor een prul? Ik dacht het niet!  En al zeker niet als je niets verkeerd doet…

Neem nu vanochtend.

Het is al niet prettig dat je een volledige dag verlof moet nemen om naar het ziekenhuis te gaan om daar aan een reeks martelonderzoeken te worden onderworpen, alleen maar om een diagnose te krijgen die je zelf al lang had gemaakt. Knie kapot! Dat was inderdaad vandaag mijn tijdverdrijf.

Als ik dan uiteindelijk, uren later, weer naar huis reed -plukkesuf van het ziekenhuiswachten en met mijn kop barstensvol medische zorgen- merkte ik in mijn achteruitkijkspiegel twee politie-uniformen in een anonieme wagen vlak achter mij.

In een flits overliep ik de volledige situatie. Gordel, check, OK. Snelheid, check, OK… Ik wed dat je dat gevoel kent.

Afijn, net op het moment dat ik tot de constatatie kom dat ik niets verkeerd doe en de ontspanning weer intreedt, komt dat smurfenvehikel naast mij rijden en geeft de hoofdsmurf -dat is altijd degene die niet achter het stuur zit- mij een teken dat ik aan de kant moet. Wel godvermiljaarde, wat zal het nu weer zijn?

“U weet dat telefoneren aan het stuur verboden is, mijnheer?”

En of ik dat weet. Twee keer heb ik de staatskas al met honderd euro mogen sponsoren omdat ik tegen de regel had gezondigd.

“Ik was niet aan het bellen”, zeg ik.

“U was wèl aan het bellen”, zegt de politieagent.

“U bent zeker de grappigste thuis”, zeg ik. “Ik heb niet eens een gsm bij. Fouilleer mij maar”

De agent vraagt mij vriendelijk om uit te stappen.

Mijn avontuur van meer dan vijfentwintig jaar geleden indachtig, doe ik gedwee wat hij vraagt.

De blauwe twinbrothers kijken vluchtig mijn auto in en vragen mij om mijn zakken leeg te maken.

“U verliest uw tijd, heren”, zeg ik. “En dat terwijl er duizenden boeven vrij rondlopen”.

De blik van de oppersmurf is duidelijk. Dergelijke grapjes kan ik beter achterwege laten.

Omdat blijkt dat ik inderdaad geen gsm bij heb, worden de twee er niet vriendelijker op.

“Wat zat u dan aan uw oor te prutsen?”, vraagt de knechtsmurf.

“Weet ik veel”, zeg ik, “jeuk zeker…” Ik voel dat mijn lachje te triomfantelijk is voor de situatie, maar ik kan het niet onderdrukken.

“Twee kilometer aan een stuk in je oor pulken?”, pikt de oppersmurf weer in. Zijn stem is alle vriendelijkheid verloren. “Volgens mij heb je het opzettelijk gedaan om ons te laten denken dat je zat te bellen. Daar staan boetes op, vriend.”

Vriend! Vriend? Ik voel honderdduizend verwijten op mijn tong bruisen, maar ik pers mijn lippen stijfdicht.

“Wel...?”, blaft de oppersmurf, “Zat je ons voor de gek te houden?”

“Nee mijnheer.”, zeg ik mak. Ik voel dat hij mij op de knieën wil, maar ik weiger mijn blik af te wenden en blijf hem staalhard in de ogen kijken.

Oppersmurf is de eerste die wegkijkt. Hij zoekt de blik van zijn collega en de twee agenten kijken elkaar heel even aan zonder iets te zeggen. Ik voel dat het tij keert.

God, wat had ik zin om te vragen of ze hier werkelijk hun dagen moeten mee vullen. Gelukkig hield ik de kalmte en zweeg. Ik blijf tenslotte een man. En dat blijft toch dé te straffen sekse in de ogen van dergelijke ordehandhavers. Was ik een schaarsgekleed jong meisje geweest, dan hadden we direct een fotosessie kunnen houden zoals op de City Parade van Brussel, enkele weken geleden. Een paar jonge scharrels lieten daar en toen uitdagende foto’s van zichzelf nemen met wapenstokken en politieschilden in de hand. Een paar bronstige flikken, gierend van opgewonden pret, op de achtergrond. Wow, was dat even fun zeg…

Voor alle duidelijkheid, die fotoflikken van de City Parade waren niet dezelfde als mijn twee vrienden van deze voormiddag. Ik hoop het tenminste voor hun. En voor hun trouwe echtgenotes die thuis de was en de plas doen... en waarschijnlijk nog de broek dragen, bovendien.

Hoedanook, de twee van vanmorgen nemen afscheid van mij, evenwel niet zonder mij op het hart te hebben gedrukt dat het goed is voor één keer en dat ik de volgende keer ‘prijs’ zal hebben.

“Ik wist niet dat aan je oor krabben strafbaar was”, zeg ik nog bij wijze van een sympathieke adieu.

De oppersmurf snokt zich om als was hij van een wesp gestoken.

“Gij komt gegarandeerd nog in den bak met uw arrogante mond”, snuift hij en weg rijden ze. Op naar een volgende krabber.

Ja, ook een eerste straatverhoor met een videocamera erbij, lijkt mij nog niet zo’n slecht idee, bedenk ik. Zeker niet als je recht in je schoenen staat. Dan kan je bij zo’n audiovisuele opname alleen maar baat hebben, lijkt me.

Maar ja, zover zal het wel nooit komen. Ten eerste moet deze verhoortechniek volgens de Europese richtlijnen enkel worden toegepast bij ‘levensbedreigende misdaden’ en voor zover ik weet is oorkrabben daar niet bij. Bovendien gaan de flikken volgende week ook nog eens in staking tegen deze maatregel.

Maar nog eens: als je recht in je schoenen staat…

Luctor

12-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Deze voormiddag is Solomon Burke overleden. We zeggen en schrijven 10 oktober 2010…

Tien-tien-tien.  

Dinsdag aanstaande zou de soullegende een concert geven in de Amsterdamse Paradiso, maar zover is het dus nooit gekomen. Tijdens de landing na een vlucht uit Los Angeles is Burke vanmorgen op Schiphol schielijk overleden. Er zijn op dit moment nog geen details over de juiste omstandigheden  bekend, maar ik durf er bijna om te wedden dat Solomon de pijp uitging om exact tien voor tien. Of tien na tien, misschien. Dat kan ook.

Wat is dat toch met al die vreemde cijfercombinaties zoals 10-10-10? Waarom wil iedereen uitgerekend vandaag in het huwelijk treden, vraag ik mij af? Op een zondag, notabene. Stukken van mensen moeten ze op een dag als vandaag voor hun huwelijksviering betalen, de trouwlustigen, maar ze hebben het ervoor over. Alleen maar om die 10-10-10 op de trouwkaart te kunnen zetten… Start je huwelijk daarmee onder een beter gesternte of is het misschien om nog een uitdaging achter de hand te hebben en op 12 december 2012 te kunnen scheiden? Dàt hebben we mooi kunnen passen, hé! Jupla, twee keer in de gazet! Of straffer nog: misschien willen ze er wel al de brui aan geven op 11 november 2011… Knal op Wapenstilstanddag. Voor de fijnproevers die niet van een vechtscheiding houden!

Afijn, mensen hebben iets met cijfers. En zeker met ‘tien’. Zo geldt 'even tot tien tellen' als een remedie tegen onbezonnenheid en als ze zeggen dat je 'nog niet tot tien kunt tellen', dan is dat niet bepaald een teken van intelligentie. Ook in het voetbal is 'tien' een speciaal iets. Je speelt het spel met een doelman en 'tien' veldspelers en in de grote stadions hoor je de spreekkoren vaak al vanaf de vijf-nul  “tien-tien-tien” scanderen. “Zes-zes-zes” zou mij logischer lijken, maar neen, geen supporter die daaraan denkt. De dubbele cijfers, daar gaan ze voor. Of dat mede te maken heeft met angst voor het 'Teken van het Beest', is mij al evenmin duidelijk, maar soit.

Mensen die er verstand van hebben, zeggen dat het te maken heeft met de positieve vibe die het getal tien in zich heeft. Net zoals dertien voor een ongeluksgetal doorgaat, blijkt tien het perfecte getal. Behalve voor Solomon Burke dan natuurlijk...

Maar er is meer. 'Tien' staat voor ook het woord van God in de vorm van de tien geboden. Er waren de tien plagen van Egypte en als er tien mannen aanwezig zijn, kan de dienst in een joodse synagoge plaatsvinden. Tien is ook de som van de eerste vier cijfers één, twee, drie en vier. And last but not least: ieder mens heeft tien tenen en tien vingers. Arbeiders uit de houtzagerijen nu even buiten beschouwing gelaten.

Over die tien geboden van God valt trouwens wel het één en ander te vertellen. Het verhaal begint bij Mozes, die de berg Horeb in de Sinaï-woestijn werd opgestuurd om er te luisteren naar wat de Almachtige hem te zeggen had. Ik heb lang gedacht dat Sinaï een gemeente was tussen Lokeren en St-Niklaas –dus zó ver leek mij dat nu ook niet–  maar Bijbel-leergierig als ik ben, leerde ik in het Boek der boeken al snel dat mijn oorspronkelijke thesis niet bleek te kloppen. Trouwens in Sinaai zijn geen bergen. Hooguit een viaduct over de spoorweg. Maar we dwalen af.

Hoedanook, Mozes mocht helemaal niet afdwalen, want niemand minder dan De Grote Baas had hem opgedragen om helemaal tot boven op de berg Horeb te klimmen. Een immense tocht vol gevaren, zo bleek. Al was het maar omdat tweeduizend jaar geleden ook de mannen in jurken en op patersletskes rondliepen. Er was in die tijd dus nog totaal geen sprake van een deftige klimmersuitrusting met aangepast schoeisel, een helm of musketons om je te beveiligen als je een steile bergwand moet bedwingen.

Kan je je voorstellen hoe Mozes daar bovenop die berg toekwam na zijn slopende tocht? Zijn jurk totaal in het zweet, zijn tenen op alle mogelijke plaatsen geschaafd door tegen de puntige rotswanden te schuren en een keel die compleet dicht gesnoerd zat van een verstikkende dorst. Helaas, van toeristische terrasjes was er in die tijd nog totaal geen sprake en een gezellig pintje drinken met God om eventjes te bekomen van de gedane inspanning, zat er dus niet in voor Mozes. In tegendeel. In de plaats van een verfrissende cola of een blikje ijsgekoelde Jupiler Blue, steekt Onze Lieve Heer hem daar twee stukken beton in zijn poten met een hoop tekst op. Nogal goed dat Mozes was opgevoed aan het hof van farao Thoetmosis de tweede, of hij had nog niet eens kunnen lezen wat erop stond.

De boodschap was al even ontgoochelend als de stukken beton zelf. In plaats van de nieuwsfeiten van de dag of beter nog, de korste weg terug naar beneden, mag de arme Mozes weer naar benenden sukkelen met de tien geboden op zijn rug. Kom daar maar eens mee aanzetten bij je medeburgers.
"Hallo, hier ben ik weer en ik heb een boodschap mee van Onze Lieve Heer dat het uit is met de pret, want de volgende tien dingen mogen we niet meer doen".
Ik had verdorie de betonblokken naar de Almachtige zijn hoofd gegooid! Zeker weten! Minstens had ik gezegd dat hij ze kon steken waar de zon nooit schijnt. Kruip daarvoor heel die berg op…

Bovenal bemin één God.

Santé! Mijnheer heeft aandacht nodig zeker? En dan zijn we nog maar juist vertrokken…

Zweer niet ijdel, vloek noch spot.

Dank u God, ik kan mijn column dus al net zo goed opbergen…

Heilig steeds de dag des Heeren.

Akkoord, daar valt iets voor te zeggen. De wereld is geschapen in zes dagen en op de zevende dag rustte God. Wij moeten dat dus ook! Allemaal goed en wel, maar Onze Lieve Heer moest in die tijd nog niet fulltime gaan werken. Had hij in ploegen bij Volvo of Sidmar gewerkt -ik zeg zomaar wat- dan liep hij de zevende dag ook achter zijn grasmaaier te puffen. Net zoals wij. Niks geen tijd om te rusten! Wie zegt er trouwens dat zijn scheppingswerk perfect was? Dat hij met andere woorden in die eerste zes dagen niet hier en daar een foutje heeft gemaakt? Hij had die zevende dag dus heel goed kunnen gebruiken om hier en daar nog een kleinigheidje te herstellen. Maar neen, ho maar! Mijnheer moest rusten. Het is nochtans genoegzaam bekend dat hij zich bewust was van enkele kleine onvolmaaktheden. Waar komt anders het verhaal vandaan over de schepping van de man en de vrouw? Aaah, leg dat maar eens uit! Want wat staat er in de Bijbel? God schiep de man… en hij zag dat het goed was. God schiep de vrouw… en hij dacht: ze zal zich wel een beetje bijschminken.

Je ziet, zo perfect was het ook allemaal niet geregeld in die tien geboden. Akkoord, je mag niet moorden en je mag niet stelen. Maar hebben we daar die geboden voor nodig? Het lijkt me niet. En dan heb ik het nog niet eens over de nonsens als 'Vader en moeder zult gij eren', bijvoorbeeld. Graag mijnheer God. Ik weet niet wat je te doen hebt op 1 november, maar als je zin hebt mag je met met mij mee naar het kerkhof. Je mag zelfs de potten chrysanten dragen. Eén voor pap en één voor mam. Voor het geval dat je er nog niet aan gedacht zou hebben, echt fijn om ze te staan eren aan een met rijm bedekte grafzerk is het niet. En terwijl je er dan toch bent, dan mag je meteen even aan mijn zoontje uitleggen hoe je dat eren aanpakt, als je oma en opa nooit gekend hebt. Je mag dat ventje dan meteen ook troosten, want ieder jaar weer is dat manneke er kapot van.
Ja God, je hebt nog geluk bovendien: 1 november valt op een maandag dit jaar. Tot nader order is dat geen rustdag.

Wat er ook van zij -we kunnen er niet rond- de leukste geboden blijven toch de onkuisheid en de begeerte. Die zonden waren al van bij aanvang een succes in Humo, maar ook in het dagelijkse leven wordt er nogal wat op los begeerd. Tenminste als je de definitie van de Bijbel volgt. In het Grote Boek worden de twee gemakshalve maar samengetrokken. De auteur van dé bestseller aller tijden omschrijft begeerte en onkuisheid als ‘Pleeg geen overspel en zet uw zinnen niet op het huis van een ander; evenmin op zijn vrouw, op zijn slavin, op zijn rund of op zijn ezel’. Waar slaat dat nu in Godsnaam op? Kijk naar de wereld en je ziet niets anders. Kijk naar je televisie. Kijk naar je buurt, je werk, je hobbyclub… Jaja, kijk ook maar naar de regeringsonderhandelingen in ons land en naar het gekrakeel over de financieringswet tussen Walen en Vlamingen. Van een staaltje onkuise begeerte gesproken!

Bullshit in het kwadraat, Mijnheer God. Weet je wat ik onkuis vind? Iemands kind laten verongelukken. Dàt vind ik onkuis! Of iemands ouders afpakken op jonge leeftijd en hem ieder jaar met een potje bloemen naar het kerkhof sturen. Of iemands geliefde in een rolstoel spijkeren zonder dat ze daar schuld aan heeft... Of...of...of... Holy shit man, kom alstublief niet aan mijn oren zeiken met dat gelul over je zinnen zetten op de vrouw of de ezel van de buren. Godver, Godver, Godverdomme!
 

Het ga je goed, Solomon Burke. Ook al is je “Cry To Me” nooit een echte nummer-1-hit geweest, het blijft toch een steengoede song. En wat was de hoogste notering in de American Billboard ook alweer? Ik durf te wedden dat het nummer 10 was...

Luctor

10-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Even dacht ik zondagavond dat de mediaoorlog terug in alle hevigheid zou oplaaien. Na jaren van saaie rust en misselijk makende, kleffe vriendelijkheid tussen de openbare en de commerciële zenders, zou er eindelijk weer wat te beleven vallen op en vooral àchter de schermen van televisieland. ‘Scherp de messen en laad de geweren, beste televisiemakers’, supporterde ik. Slacht elkaar af voor het oog van kijkend Vlaanderen. Vecht en zweet bloed en tranen voor de gunst van kijker. Steel elkanders vedetten, kerker ze met exclusiviteitscontracten en vermoord opkomende talenten van de concurrentie. Stop met die makke, vriendelijke verdeling van Gouden Ogen… Blauwe Ogen, gezwollen van pijn en tranen, dàt willen we zien!

Mijn bron van vreugde en mijn hoop op dit soort hernieuwde vijandigheid in medialand was Eén-omroepster, Saartje Vandendriessche. Zondagavond kondigde ze ‘De Jaren Stillekes” aan en ze verwees daarbij meteen ook al naar een aflevering van ‘De School van Lukaku’ op maandagavond. “Een héél interessante aflevering”, noemde ze de docu-soap over de school van de Anderlecht-spits en ze voegde daar in één adem aan toe: “Laat ‘Boer Zoekt Vrouw’ maar eens voor wat het is, want die boeren gaan toch niet lopen. Stem morgen dus gewoon af op Eén”.

Saartje, you are my hero, dacht ik. ‘My queen of tv-catfight, my witch of media-war’. Het was een heerlijk spannend gevoel om na het jarenlange, duffe ‘we-gunnen-elkaar-de-zon-in-de-tuin’ eindelijk nog eens iemand te zien opstaan, die live on screen een verbale middenvinger durfde op te steken en daarmee letterlijk het licht uit de ogen van de concurrentie zoog. Heerlijk, dacht ik en ik hoopte innig dat de familie Van den Bossche daags nadien in “Familie” zou zeggen dat “Thuis” op geen kloten trekt.

Niets was evenwel minder waar. Helaas… Daags na de uitval van Saartje verschijnen in zowat alle kranten en op media-websites huizenhoge verontschuldigingen van de openbare omroep aan het adres van VTM. “Het was maar een grapje”, beweerden ze aan de Reyerslaan. “Een knipoog naar het verleden, toen de degens nog gekruist waren…”

“Hahaha, die Saartje toch… Altijd met haar grapjes… Whoehaha, wat een giller!”

Ik word misselijk van dergelijke excuses. Een grapje van Saartje? No way! Ik weiger het te geloven. Nog in geen duzend jaar! Saartje is wel slimmer dan dat! Ze wist heel goed was ze zei, toen ze opriep om niet naar ‘Boer Zoekt Vrouw’ te kijken. Ik vind het dan ook ronduit belachelijk dat de VRT-directie met de broek op de knieën gaat om de uitspraak van haar omroepster te vergoelijken. Alles voor de lieve vrede, blijkbaar. Stelletje losers!

Maandagavond weiger ik dan ook ostentatief om naar “De School van Lukaku” te kijken. Niet dat daar iemand wakker zal van liggen, maar zo ben ik nu eenmaal. Een beetje de Don Quichote van de moderne tijden. De televisie is mijn windmolen. De zapper is mijn zwaard. Al kijkt heel de wereld vanavond naar de zwarte parel van Paars-Wit, ik kijk naar ‘Boer Zoekt Vrouw’. Punt. Een beetje kennis van het agrarische leven kan trouwens nooit kwaad als je nog niet zolang geleden bent neergestreken in een van de laatste echte plattelandsgemeenten van België.

Dina Tersago blijkt mijn gids doorheen deze landbouwkundige datingtelevisie. Met een enthousiasme dat zevenendertig takes van iedere scène verraadt, begroet ze vijf boerenmensen die elk op zoek zijn naar de liefde van hun leven. Het lijkt een eenvoudige formule, maar groot is mijn verwondering als ik merk dat de boer niet moet zoeken –zoals de programmatitel laat vermoeden–, maar dat de boer moet kiezen! Zoveel chance heb ik nooit gehad en ik ben niet eens een boer…

Soit, de programma-intro geeft een overzicht van de uitzendingen van de voorbije weken en ik leer al snel dat de vijf boeren, waar het allemaal om draait, drie uitverkorenen hebben gekozen uit een schare van tientallen huwelijkskandidaten. “Loopse Trontinette Wil Boer”, lijkt dus een veel juistere benadering van de feiten, dan de eerder misleidende titel “Boer Zoekt Vrouw”. Helemaal correct is die visie trouwens ook niet, want onder de huwbare boeren blijkt ook een vrouwelijk exemplaar te zitten, die op haar beurt dan weer achterna gezeten wordt door drie bronstige mestkevers.

De avonturen van boeren en gewillige trouwlustigen levert een soort programma op, waarvan je je al bij de eerste minuut afvraagt of dit nu echt is dan wel pure fictie. Misschien komt het omdat ik de voorgaande uitzendingen heb gemist… Naarmate het programma vordert wordt mij immers duidelijk dat ik de serie eigenlijk kom binnengerold op een moment dat de boeren al een aantal kandidaten hebben naar huis gestuurd. Er blijven er nu nog drie over en die zijn blijkbaar voor een weekje uitgenodigd op de boerderij om ‘elkaar beter te leren kennen…’

Boer Damien, een weinig spraakzame en verlegen bio-boer uit Deftinge, is daar alvast duidelijk over. Onder ‘beter leren kennen’ verstaat hij een motortochtje met één van zijn Loopse Trontinetten, elk op een Japanse racemachine. Qua conversatiemogelijkheden lijkt mij dat niet bepaald je van het, dacht ik, maar dat was buiten de hete wil van de dame en de nuchterheid van de boer gerekend, zo blijkt.

“Gôh…”, vraagt de Trontinette op een romantische tussenstop in de mais, “Hebde gij naar mijn kont zitten kijken, toen je achter mij reed, want soms zakt mijn broek zover af dat je een stukje van mijn gat kan zien…”

“’k Heb toch geprobeerd”, antwoordt de boer en hij kleurt een soort rouge, waarmee zijn

tomaten ongetwijfeld in de prijzen zouden vallen op grote tentoonstellingen.

Bij Martine De Roo uit Leopoldsburg, de enige huwbare boerin in het bonte gezelschap, gaat het er iets volkser aan toe. Voor haar drie aanbidders geen macho motorfiets, neen, zelfs geen bed. Haar drie aanbidders, een slachter, een schrijnwerker en een mecanicien, moeten de nachten doorbrengen in een tent op het erf. Maar dat nemen de binken er graag bij en de sfeer onder elkaar is opperbest en jongensachtig uitgelaten.

“Voor Martine doen we alles, hé mannen”, zegt één van hen en hij lacht daarbij een soort grijns, die zijn onderste lip dermate oprolt dat je er de hele tent in kan steken. Altijd handig als het hooi moet binnengehaald worden, lijkt me. Ik denk dat hij kans maakt…

Van de derde boer leer ik dat zijn ouders een tiental jaar geleden hun boerderij in België hebben verkocht en naar Amerika zijn uitgeweken. Vandaag runnen ze daar een farm van liefst twintig vierkante kilometer met duizenden melkkoeien. Er werken dertig knechten op de farm en alles wat boer Gert moet doen is zorgen dat deze ranchers aan het werk blijven, zegt hij zelf.

Tien lieven aan elke vinger zou je dus kunnen denken, maar neen, ook boer Gert schreef zich wanhopig in voor het datingprogramma. En dat hebben we geweten. De romantiek spoot letterlijk in het rond. Op een werkelijk vertederende manier toonde Gert aan zijn drie Loopse Trontinettekes hoe je een kalfje melk geeft met de fles. Ze kirden van plezier, zijn drie hete geitjes. Ze leerden dat je de kalfjes eerst even moet laten ‘tsjoezen’ op je vingers om dan die vingers ongemerkt weg te halen en te vervangen door de melkfles.

Tja, zo werd het mij natuurlijk snel duidelijk waarom rich guy Gert geen tien lieven aan elke vinger heeft. Hoe zou je zelf zijn…

Neen, voor het echte boerenleven moet je niet bij American Gert zijn. Deze jonge manager, die zijn boerderij elektronisch runt en waar alles computergestuurd gebeurt, staat immers mijlenver af van de noeste boer die wij kennen uit de tientallen Vlaamse succesfilms.

Misschien dat boer Luc Vandewalle het landbouwersarchetype nog het dichtst benadert.

Met zijn eerste gespaarde centjes kocht puber Luc een eigen dekstier. Trots als een stijve stierenfluit trok hij ermee van koe naar koe en vandaag -dik twintig jaar later- is hij de fiere eigenaar van een vleesveeboerderij in het Westvlaamse Lichtervelde.

Acht jaar geleden trouwde hij met zijn grote liefde. Luc was toen net éénentwintig. Het geluk was evenwel van korte duur en na een slepende ziekte overleed zijn vrouw. Op haar sterfbed moest Luc beloven dat hij niet alleen zou blijven. Erg, zeer erg! Verschrikkelijk, vind ik het... Maar geef toe, dit verhaal ligt toch al een stuk dichter bij een scenario voor een groot boeren-epos dan alle voorgaande samen, niet?

Groot is dus mijn genoegen als ik Luc ook als een échte boer door het programma zie stappen. Geen Don Juan die een poppemieke wil versieren, maar een nuchtere klomp boerenverstand, op zoek naar een vrouw met poten aan haar lijf. Ook hij heeft drie Loopse Trontinetten achter zijn gat lopen en omdat hij maar niet kan kiezen, heeft hij een grote feesttent op het erf opgetrokken en al zijn vrienden uitgenodigd voor een groots boerenfeest.

“Wukke zoe je gie pak’n?”, vraagt hij aan een vijftal vrienden

“Ja, vint, ta moelijk, wei. ‘k Zoen’t ek begot wok nie wiët’n.”, zegt er een

“Da kliëntsje e noh een ferm moksje”, zegt een ander en hij kwijlt erbij als een stier die net aan de koe haar gat heeft geroken.

“Ek zoe’n vo die struusche goan”, zegt weer een ander. “Da ziet er nog ne wèrker uut”.

“ Moh vint toh…”, zegt boer Luc. ‘Ek bluuve twuffel’n. Tedsju toh, tedsju toh… En morgen komt Dina en ton moe’k kiez’n. Will’n of niet!”

Waarschijnlijk ging het gesprek aan de rand van de tent nog uren op dit elan door, terwijl binnen de boerenleute hoogtij vierde. Wat had ik graag de hele rit uitgezeten bij dit geanimeerde gesprek onder boerenvrienden. De wijsheden volgende elkaar op in een tempo dat alleen door de flesjes Jupiler kon worden bijgehouden.

Hoe graag had ik boer Luc bij zijn keuze willen helpen en hem toeschreeuwen dat hij zeker eens in ‘t gat moest knijpen om te voelen wat voor vlees hij in de kuip had. Of ’s morgens eens kijken in de mest. Om te zien of hij schoon zuiver is…

Maar neen, die kans kreeg ik niet. De camera zwaaide al naar een vijfde boer met alweer drie geile deernen, die wat graag de bedsponde van het erf zouden willen delen. Maar daar had ik echt geen zin meer in. Tolerantie kent zijn grenzen!
 

Elk zijn meug, zegt de boer en dus kijk ik volgende week weer gewoon naar de “De School van Lukaku”…

Luctor

06-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Verhuizen heeft iets van Kerstmis, vind ik altijd. Niet dat dit de reden was waarom wij eind vorig jaar de decembermaand hadden uitgekozen om te verhuizen, maar toch…

Kerst is immers een periode van levensbezinning en dat is bij het verhuizen niet anders. Als je verhuist, gaat je hele verleden bij het inpakken nog eens door je handen. Sommige herinneringen worden zorgvuldig in beschermend krantenpapier gewikkeld en gaan dan voorzichtig de doos in om later weer bovengehaald te worden en een nieuw plaatsje te krijgen in een volgende levensfase. Werkelijk dozenvol spullen die je al lang vergeten was, toveren terug een mijmerende glimlach op je gezicht en evenveel dozen ballast worden genadeloos overboord gekieperd. Blij dat je er eindelijk vanaf bent.

Kerst is ook de periode van cadeautjes. Van geven en krijgen. Als je verhuist is dat net zo. Spullen waar je toch vanaf wil, worden met de glimlach geschonken aan familie, vrienden en kennissen. Zelfs het huis wat je verlaat, wordt doorgegeven aan de volgende bewoners.

Voor jezelf geldt dat trouwens ook. Je ziet de pakjes onder de verhuisboom liggen, je weet welke voor jou bestemd zijn, maar wat zit erin? Zal het huis plaatsen hebben waar het binnenregent bij de eerste de beste stortvlaag? Zijn de buren vriendelijk of zullen het juist van die klojo’s zijn die al na vijf minuten komen zeiken over vanalles en nog wat? Zullen onze nieuwe dorpsgenoten ons bekijken als gastarbeiders, allochtonen of wat weet ik nog allemaal? Zullen ze gastvrij zijn of ons juist behandelen met die typische blik van eigen volk eerst? En ook voor onszelf natuurlijk: wat heeft onze nieuwe omgeving te bieden? Zullen we hier nieuwe herinneringen opdoen waar we later mijmerend op zullen terugkijken of schenken we deze passage in ons leven over een aantal jaar met plezier door aan anderen? Blij dat we van dat prul ook weer vanaf zijn…

Dik tien maanden ligt de verhuis nu al achter ons en de meeste pakjes zijn inmiddels uitgepakt. Hoera, het regent niet binnen, de buren zijn vriendelijk –ze delen eitjes en groenten van eigen kweek– en de goegemeente heeft ons aanvaard als waren we één van hen. We hebben zelfs al nieuwe vrienden gemaakt. Of zij daar zo gelukkig mee zijn, valt te betwijfelen, maar dat betekent ook dat het de hoogste tijd is om ons laatste pakje open te scheuren en te ontdekken wat ons nieuwe dorp en bij uitbreiding onze nieuwe streek te bieden heeft. Wat valt er te beleven én –slecht karakter als ik ben– wat ontbreekt er? Sint-Laureins, here we come! Lady Sente, toon me wat onder je rokken zit!

Een paar klikken op het wereldwijde web zetten mij in eerste instantie al op het verkeerde been. Zoekend naar de leefomstandigheden in Sente, dacht ik aanvankelijk in een soort paradijs terecht gekomen te zijn. Gemiddelde temperatuur over het hele jaar berekend: 26 graden Celcius, bij een klimatologisch evenwicht van zo’n driehonderd dagen zon, een veertigtal dagen bewolking en een regenperiode van ongeveer een kleine maand. Nog groter werd mijn verwarring toen niet Sluis, Maldegem, Eeklo en nog een paar van die wereldsteden als buren werden aangestipt, maar Piosse, Catafé, Pieme en Quedanga. Blijkt dat Sente niet alleen een gemeente is in het uiterste Noorden van ons land, maar ook een piepklein dorp in het westen van Afrikaans Guinee-Bissau. Ik moet toegeven dat ik al op mijn hoede was toen ik nergens een verwijzing vond naar de deelgemeenten Watervliet, Sint-Margriete, Waterland-Oudeman en Sint-Jan-In-Eremo…

Nog meer op mijn hoede waren mijn vrouw en ik toen we de eerste keer de streek gingen verkennen. Niet alleen duurde het soms kilometerslang vooraleer we een huis tegenkwamen, ook de schaarse stamleden die we op ons traject ontmoetten, konden ons geen fluit wijzer maken. Sterker nog ze spraken een andere taal.

Langs de verlaten polderwegen zien we tientallen borden met het opschrift “polderpatatten en andjeuns”, maar nergens zijn de verkopers van dit inheemse en wellicht exotische goed te bespeuren. Echt kilometers rijden we zonder een levende ziel te ontwaren en mijn GPS zegt in dit desolate werelddeel al minstens een half uur niets anders meer dan “draai om”.

Het begint al stilaan te deemsteren en net op het moment dat mijn vrouw een lichte hoe-komen-we-hier-ooit-uit-paniekaanval probeert te onderdrukken, ontwaren we in de verte een levend wezen. Een man in blauwe overall en zwarte rubberlaarzen staat –rug naar de weg– onafgebroken te turen over de eindeloze velden. Ook als onze auto vlak achter hem stopt, draait hij zich niet om.

“Pardon mijnheer, mag ik iets vragen?”, opent mijn vrouw door haar zijvenster.

De blauwe overall draait zich in slow motion om en een rond, vuurrood gezicht onder een veel te klein hoedje, leunt naar binnen in onze auto. Mijn vrouw schuift verschrikt achteruit.

“ ‘Ndag”, orakelt de figuur.

“Mag ik u iets vragen?”, herhaalt mijn vrouw.

“Ah ge zij al bezig!”, zegt de man opnieuw en hij lacht een gekrakeleerd rokershoestje.

Mijn eega had thuis een lijstje meegenomen met de namen van alle deelgemeenten en ze vraagt de weg naar Sint-Jan-In-Eremo.

“Ja joo’ntsjen...”, zegt de figuur.

Jongetje? Mijn vrouw heeft lang blond haar, is absoluut van het vrouwlijk geslacht en ze haat bovendien het ‘alle knoopjes dicht-principe’. Je moet dus al blind zijn om dat niet te zien. Maar de polderindiaan onder het veel te kleine hoedje heeft daar blijkbaar niets van gemerkt. Hij kijkt bedenkelijk in onze auto rond.

“Tsjien Tsjan, joo’ntsjen… Ton zitte een guël end uit de boane, zelle”.

Hij begint een uitleg die ons dwars door de polders naar de bewoonde wereld moet leiden, maar aangezien we niet naar China moeten, vervolgen we onze weg zonder zijn instructies te volgen. Het is al donker als we eindelijk ergens een wegwijzer vinden naar Sint-Jan-In Eremo.

Pas in café De Tramstatie leren we dat Tsjien Tsjan niet in de buurt van Hong Kong ligt, maar dat de locals hun eigen gemeente zo noemen. By the way, een tram heb ik daar in de verste verte niet gezien, laat staan een halte of een station…

Zoals gezegd, wonen we ondertussen al een klein jaar in St.Laureins en hebben we de meeste babylonische spraakverwarringen wel gehad. We hebben geleerd dat “Den Aa’man’ geen oude vent is, maar de lokale roepnaam voor “Waterland-Oudeman” en zoals je al gelezen hebt, spreken we zelf al niet meer over Sint-Laureins, maar vlotweg over “Sente”.

Wat we ook geleerd hebben –via de nationale nieuwszenders dan nog wel– is dat onze gemeente is uitgeroepen tot één van de drie laatste echte plattelandsgemeenten van België en dat het de komende twee jaar de titel mag dragen van ‘Ambassadeur van Vlaanderen Lekker Land”, een titel die je enkel krijgt als bewezen is dat je over exquise toeristische en culinaire eigenschappen beschikt.

Jaja, het is er goed wonen in Sente! Ons laatste verhuispakje had weliswaar een paar grappige verrassingen in petto, maar het is volledig uitgepakt nu en we voelen er ons thuis. Toch heeft het dorp nog veel onontgonnen mogelijkheden.

De website van de gemeente geeft het zelf aan. Onder de rubriek trefwoorden kan je alfabetisch werkelijk àlles terugvinden wat het dorp te bieden heeft. Eén klik verder vind je een lange lijst met boeiende en minder boeiende bezigheden en bezienswaardigheden, maar Luctor zou Luctor niet zijn als hem niet was opgevallen dat men in Sente blijkbaar een alfabet gebruikt dat maar uit zeventien letters bestaat…

Reden te meer dus om hier, in deze column, ‘gratis ende voor niets’ onze lokale politici te bevoorraden met ideeën, waarmee ze de komende gemeenteraadsverkiezingen zullen kunnen uitpakken en eindelijk dat bizarre alfabet vervolledigen. Er wacht hen niets minder dan eeuwige roem en willicht een standbeeld waar onze achter-achterkleinkinderen jaarlijks de groten der gemeente zullen eren.

Bij de ‘E’ zou bijvoorbeeld “Egaal voetpad” kunnen staan, waar rolstoelgebruikers -zoals mijn vrouw- op risico van eigen leven niet voortdurend af moeten rijden om uit te wijken voor slecht geplaatste verkeersborden en verlichtingspalen.

De ‘I’ is een makkie. Ik stel voor dat de gemeente een wegenkaart maakt met alle deelgemeenten in hun lokale roepnamen. Noem de kaart “Inwijkelingen-codex” en je trekt wellicht honderden nieuwe bewoners aan.

De ‘J’ is ook nogal voor de hand liggend. Ik zou ‘m zelfs durven samentrekken met de ‘M’. Verwen de “Jongeren” met een “Mega-groot festival” à la Werchter. Kwestie van de gemeente op de landkaart te houden eens de ambassadeursperiode van Vlaanderen Lekker Land voorbij is. Toekomstgericht denken is de basis van elke goeie politiek, niet?

Vier letters vul ik hier zomaar in. Op nog niet eens vijf minuten tijd. Laat staan tot wat dit kan leiden als een stel intelligente politici zich over de resterende blanco’s zullen buigen… Eentje wil ik nog cadeau doen. De “N”. Ik zou zeker ook op de alfabetische lijst vermelden dat je in een mum tot de “Notabelen” van het dorp kan behoren. Niet dat er hier dokters, pastoors, notarissen of wat dan ook tekort zijn, maar de functie van burgemeestersechtgenoot schijnt nog vacant te zijn. Voor al wie geïnteresseerd is: onze first lady, Annick Willems, is een donkerharige CD&V-deerne van vlot over de veertig. Huw deze jonkvrouwe en uw Sents broodje is gebakken!

Oja, de “B” is al ingenomen, maar wat mij betreft mag daar nog een extra attractie bijkomen. Een jaar en tien maanden zat mijn teerbeminde in een rolstoel en sinds een paar weken stapt ze weer. Of het met Sente te maken heeft, dat betwijfelen we sterk, maar voor ons is het mirakel er niet kleiner om.

Lourdes? What the fuck is Lourdes? Sente is vanaf nu hét Bedevaartsoord van West-Europa.
Da’s nog eens iets waar je kan mee uitpakken op de gemeentelijke website.
Ave Sente!!!

03-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

01-10-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Zo maar een krantenbericht: “De dader die in het Engelse stadje Swindon een poes een roze haarspoeling heeft gegeven, is bekend. De 22-jarige Natasha Gregory heeft toegegeven dat ze haar kat zélf roze heeft geverfd, omdat het beest op die manier beter bij haar eigen -roze- haarcoupe zou passen.”

Je gelooft soms je eigen ogen niet meer als je tegenwoordig de kranten doorbladert. Niet alleen sta je verwonderd over wat mensen allemaal uitrichten, maar vooral ook komt bij mij hoe langer hoe meer de vraag op, wat nu eigenlijk de definitie van “nieuws” is. En akkoord, het hoeven niet altijd serieuze artikels te zijn over de politieke perikelen of over topsportprestaties, maar soms krijg ik toch het gevoel dat de “gazettenklap” stilaan de bovenhand haalt op het echte nieuws. Wie leest dat trouwens allemaal, vraag ik mij vaak af….

Ik nam de proef op de som en doorbladerde de voorbije dagen zowat alle kranten, tot de inkt aan mijn vingers kleefde. Alle “vreemde” berichten opsommen zou ons veel te ver leiden, maar een paar van die absurde verhalen wil ik u toch niet onthouden.
Zo las ik een stukje over een Nederlandse vrouw van vierenzeventig, die Rambo-gewijs twee dieven uit haar woning heeft verjaagd met een sierzwaard dat al jaren aan haar muur hing. Lang leve de Ninja-oma!
In een ander artikel werd dan weer doodserieus gewag gemaakt van het feit dat men in Nieuw-Zeeland een wedstrijd heeft georganiseerd, waarbij de kandidaten dode buideldieren zo ver mogelijk moeten werpen. Wie wordt daar nu beter van, vraagt een mens zich dan af? Tenzij misschien de winnaar, die eeuwige roem te wachten staat in een of ander godvergeten Nieuw-Zeelands gat…

Tot slot las ik nog een redactioneel verslag over de Duitse versie van het televisieprogramma “Supertalent”, waarin een Amerikaanse deelneemster zo rondborstig bleek te zijn dat ze in staat was om blikjes te pletten met haar megaborsten. Echt waar! Busty Heart –what’s in a name?– is de dame die over dit verpletterende talent beschikt. En let op, haar boobies vermorzelden niet alleen blikjes. Ook baseballknuppels en watermeloenen werden met gemak verpulverd onder de kracht van haar gigantische joekels. Zelfs de jurytafel van het televisieprogramma moest eraan geloven… Hadden de juryleden daardoor schrik gekregen voor een paar fikse tetmeppen of hadden ze een gezamenlijk moment van geestesverbijstering, wie zal het zeggen, maar feit is in elk geval dat de act van Busty door mocht gaan naar de volgende ronde van Supertalent. Daarin zal ze het naar verluidt ondermeer moeten opnemen tegen een éénenzestig jarige Australiër die… euh… schilderijen maakt met zijn penis.

U gelooft mij niet, waarde lezer? Het stond nochtans allemaal in de kranten van de voorbije twee, drie dagen! En neen, het was niet de Krant van Fabeltjesland. Echt niet, Mijnheer de Uil. Dit nieuws komt gewoon uit Grote-Mensenland.
En het rare is dan nog niet eens dat er op deze aardkloot pipo’s rondlopen die zichzelf vervolmaken in het fluitschilderen of  het tunen van hun boezem tot oorlogswapens…, neen, het vreemde is dat wij blijkbaar met z’n allen in die bullshit geïnteresseerd zijn. Want waren we dat niet, dan zouden de kranten het ook niet publiceren. Kranten moeten namelijk ook nog verkocht worden.

Neem nu dat verhaal van de roze kat. Eigenlijk kan ik mij perfect inbeelden dat zowat iedereen zich bij het zien van een foto van het arme dier zou afvragen “what the fuck is that?”. Met een beetje goede wil kan ik mij zelfs nog inbeelden dat sommigen willen weten wie nu zoiets doet en met welke reden. Maar dat ‘de gemiddelde lezer’ ook al de spitante details wil weten, daar geloof ik geen zak van. Wat er ook van zij, wetenschappelijk vorser als ik ben, nam ik dus een loepzuivere foto-print van de poes en trok ik op onderzoek in mijn eigen vrienden- en kennissenkring.

De eerste aan wie ik de foto liet zien, was Ben. Zonder verdere commentaar en enkel met de vraag “Heb je dit al gezien?”, toonde ik hem de beeltenis van de roze poes.
“Wa is da, jong?”, vroeg hij.
“Een roze kat”, zei ik.
“Ferm”, zei hij, “Is die zo gekweekt of is dat geverfd?”
“Gekweekt”, loog ik.
“Kust nu mijn kloten”, zei hij. “Welk kalf kweekt er nu roze katten?”
“Neenee, ’t is geverfd”, bekende ik en ik legde hem uit dat het artikel er bovendien had bij verteld dat de eigenares de pels van haar poes had geverfd met kleurstoffen voor voedingsmiddelen.
“Ah zo”, zei hij. Hij haalde zijn schouders op en begon mij een verhaal te vertellen over een auto-ongeval wat hij eerder op de dag had zien gebeuren, toen hij terugkeerde van zijn werk.

Later op de dag stak ik de foto onder de neus van Fokke. Fokke heet eigenlijk Wouter, maar vraag mij niet waarom niemand zijn echte naam gebruikt. Hoedanook, Fokke is een Westvlaming in hart en nieren, die omwille van zijn job naar het Meetjesland is verhuisd. Zijn bulderlach spreekt boekdelen als hij de foto ziet.
“Wuk è dadde, vint? Een homo-katte?”
Ik licht toe dat het daar totaal niets mee te maken heeft, maar dat de kat haar kleurtje kreeg omdat de eigenares een poes wou die bij haar eigen haarkleur zou passen.
“Mo, da wuuf  éé ne slag van de meul’n get, zekers?”
“As heurne vint nie oplet, goa ze verzekers den dien’n ziene steirt wok nog kleur’n omdat ie bie heur pruke zoe pass’n. Moh vint tôh, moh vint tôh… Wukne weirld…”

De reacties van de overige van mijn vrienden en kennissen liggen allemaal in dezelfde lijn. De een al wat meer uitgesproken dan de andere, maar over all is verbazing en ongeloof de ondertoon. Het gekke is dat blijkbaar niemand het artikeltje gelezen had, terwijl het eigenlijk toch allemaal wel krantenlezers zijn. Niemand had overigens ook maar iets gelezen over de Ninja-oma, het gordeldier-werpen of de moordtieten van Busty Heart…

Ik moet dus toegeven dat ik sinds mijn wetenschappelijke enquête onder de vrienden en kennissen een beetje met een wrang gevoel zit. Waar ik mij eerst nog afvroeg wie in godsnaam in al die nonsensverhalen geïnteresseerd kon zijn, heb ik inmiddels moeten vaststellen dat niemand van mijn vrienden inhoudelijk op de hoogte was en dat ik blijkbaar als enige al die pulp zit te lezen. Jezus, hoe confronterend kan een krant zijn? IK, de man die overal een mening over heeft en die keiharde kritiek durft spuien over de kleinheid van de mens… Ik moet vandaag vaststellen dat ik geen haar beter ben dan al de rest. Wel integendeel. My goodness, wat een ontnuchtering. Luctor gaat vol op zijn bek voor de voltallige wereld. Ik ben een nul. Ik ben een niks. Ik ben slechter dan het grootste viswijf van de markt…

Over vissen gesproken trouwens, vanmorgen las ik een artikeltje in de krant over een Britse man die een wel heel onsmakelijke grap heeft uitgehaald. Hij wandelde namelijk een dierenwinkel binnen, kocht er een goudvis en at deze ter plaatse op. Echt waar! Niet gezeverd! De dertig jarige Chris Caswell koos in de dierenzaak een goudvis uit een aquarium, betaalde er 2,30 euro voor, graaide de vis uit het water en vrat het levende diertje op alsof het een maatjesharing was.
Hij werd opgepakt door de lokale politie en moet zich nu binnenkort verantwoorden voor de Rechtbank. De man riskeert een boete van 23.500 euro.

Omgerekend toch nog altijd goed voor een uitgebreid buffet van meer dan tienduizend goudvissen, denk ik dan. Hoe lang zou een roze kat daar wel niet kunnen van smullen…?

Luctor

29-09-2010 om 19:43 geschreven door Luctor  

Woensdagavond en er is weer geen kloten op televisie. Akkoord, ik zou naar het voetbal kunnen gaan, maar dat doe ik bij nadere blik op de competitiekalender toch maar niet. De interessantste affiche, St.Truiden-Genk, werd gisteren al uitgevochten en het enige andere duel wat nog een beetje tot mijn verbeelding spreekt is Standard tegen Charleroi. Maar om naar Luik te rijden moet ik over de Brusselse Ring en die zit als sinds drie uur vanmiddag potdicht. Het is de eerste dag van het U2-tweeluik in het Koning Boudewijnstadion, remember.

De parkings aan de Expo zijn al sinds vanmiddag gratis open voor iedere U2-bezoeker en ondanks het feit dat diezelfde parkeerterreinen vanochtend vroeg nog gesloten waren, stonden er om half acht toch al een paar honderd fans aan de stadionpoorten te wachten. De die-hard's zijn dat, die van zodra de poorten opendraaien als een speer naar de frontstage spurten om daar dan uren post te vatten tot het concert begint. Als journalist stond ik destijds ín die frontstage –tussen publiek en podium- en voelde ik de hete adem van die schare superfans in mijn nek. Vaak ook kon je maar best rubberen laarzen aantrekken, want voor een plasje of een kakje hebben die gasten geen tijd. Stel je voor, je staat uren aan te schuiven buiten aan de poort, je holt aansluitend je ziel uit je lijf om op de eerste rij te staan, je wacht daar alweer ettelijke uren tot het concert begint, al die tijd vecht je tegen het gedrum en appelflauwtes en dan… net voor het concert begint voel je druk in je blaas of je darmen. Dan pis en schijt je toch gewoon in je broek… Anders is alle ellende voor niets geweest en moet je alsnog achteraan gaan postvatten.

Soms is het bijzonder schrijnend om jonge mensen op die manier in een paar uur tijd te zien degeneren naar een absoluut nulpunt, maar af en toe levert het ook wel hilarische beelden op. Ik herinner mij een jaar –ik denk dat het 1989 of 1990 moet geweest zijn– toen The Cure headlinede op Werchter. Toen nog Torhout-Werchter. De affiche was niet spectaculair, maar hier en daar zaten toch wel een paar boeiende groepen tussen.. Wat er ook van zij, het festival opende om elf uur met Mano Negra en vanaf ’s avonds tien uur kregen Robert Smith en de zijnen de eer om af te sluiten.
Nu is het meestal niet zo moeilijk om The Cure-fans te herkennen. Zwarte lange jassen, zwarte jeans, zwarte combats, ravenzwart spinnenwebkapsel en net als Smith voorzien van exuberant veel oogschaduw en lippenstift. Liefst van al nog aangebracht door iemand die ernstig lijdt aan de ziekte van Parkinson.
Die dag in 1989 (of 1990) stonden er dus een paar honderd van die verklede pipo’s vlak achter mij, vechtend om hun plaatsje op de eerste rij te behouden. Van tien uur ’s ochtends bij het openzwaaien van de deuren tot het moment dat hùn band het podium zou opkomen.
Het was een typisch Belgische juli-dag zoals zovele andere. Beetje zon, beetje bewolkt, nog een streepje zon, beetje dreigende wolken, onweertje, miljoenen hagelballetjes, een plensbuitje, een heerlijk opklaringetje en uiteindelijk een zachte avond. Al die tijd hadden de honderden Smith-klonen geen millimeter van hun plaats geweken. Dat ze vermoedelijk al tien keer in hun broek hadden gezeikt was gelukkig door weer en wind niet merkbaar, maar het zien van al die kopjes met uitgelopen kleurshampoo en schmink was van een allooi, waarvan de grootste surrealistische schilders enkel konden dromen.

Dat jaar stond U2 niet op de TW-affiche. Eerder was dat wel al het geval geweest in 1982 en 1983. Twee keer zo rond het middaguur, herinner ik mij. Twee jaar later –in 1985– moeten ze de eer van het afsluiten nog enkel laten aan Joe Cocker. Vandaag is dat liefst vijfentwintig jaar geleden. Mijn vrouw zat nog in de papschool toen en mijn inmiddels volwassen dochter was zelfs nog niet eens geboren. En ik… ik stond in Torhout en in Werchter naar dit nieuwe Ierse geweld te kijken en te luisteren.

Ik was totaal niet onder de indruk. Bono vond ik nogal een pathetisch kereltje met een belachelijk nekspoiler-kapsel en qua muziek leunde U2 mij destijds iets te dicht aan bij de new-wave-stream. Toch ben ik de band altijd van ver of van dichtbij blijven volgen.
Als journalist had ik de kans om ze een keer of vijf live te zien ten tijde van de grote tournees als The Joshua Tree, Love Town Tour, ZooTV en Popmart. Op een godvergeten moment kreeg ik zelfs de kans om enkele zinnen te wisselen met gitarist The Edge. Hoe lang onze babbel precies geduurd heeft, weet ik niet. Ik had eerlijk gezegd niet de mogelijkheid om op mijn horloge te kijken, want dan had ik vermoedelijk geen tijd meer over gehad om nog een vraag te stellen. Soit, ik besef best dat honderdduizenden fans graag in mijn plaats hadden willen zijn, maar voor mij was het een zoveelste afknapper.

Je zal dus wel al aan je ellebogen voelen aankomen dat ik niet echt een U2-aanhanger ben. Hebben ze knappe songs gemaakt? Absoluut! ‘Sunday Bloody Sunday’ is een parel, ‘Beautiful Day’ is dat ook en ‘I Still Haven't Found What I'm Looking For’ is voor mij een klassieker zoals er weinigen zijn gemaakt.
Toch moet ik ze niet, die opgeschoten schooljongens van U2. Alles is zo walgelijk groot geworden dat je bijna zou denken dat het Hollanders zijn. Die kunnen met hun grote muil ook altijd net iets meer dan wij, bescheiden Vlamingen. Bij U2 is dat precies hetzelfde:
“Aaaah, The Stones hadden een bewegend podium… Dan moeten wij dat ook hebben, maar vééééél groter”!
“Wablief, Robbie Williams had een podium van dertig meter hoog? Awel onze sigaar zal vijfenveertig meter zijn. Nèm!”

Alles is zo patserig geworden aan U2. Het lijkt bij momenten zelfs niet meer over muziek te gaan. En wees gerust, ik ben niet zo’n mierenneuker die vindt dat een artiest bij voorkeur in de goot moet liggen en in kleine groezelige zaaltjes moet staan zweten voor vijf man en een paardenkop. Maar trôp is teveel en teveel is trôp!

Neem nu die hele 360° Tour, waarmee U2 al sinds juni 2009 door de wereld trekt en waarmee ze vanavond en morgen Brussel aandoen. Wie staat er nog stil bij het feit dat deze tour eigenlijk gekoppeld was aan het album ‘No Line On The Horizon’? Sterker nog, noem mij eens zo voor de vuist weg drie songs van dat album? Lukt niet, hé En nochtans als we de PR-machine mogen geloven dan heeft zowat de helft van België gebeld voor kaartjes voor de twee concerten in het Koning Boudewijnstadion. Gaan we dus nog voor de muziek? Welneen! We gaan omdat het U2 is! En dat moet je gezien hebben.

“The Claw”, het podium dat vanavond en morgen in het stadion staat is het grootste, duurste en meest vernieuwende podium in zijn soort. Omdat het zes dagen vergt om het podium op te bouwen en twee om het weer af te breken, zijn er drie exemplaren van gemaakt. Altijd is er eentje ergens in afbraak, eentje ergens in opbouw en eentje waarop gespeeld wordt. Meer dan honderd twintig stoere bonken sleutelen zich dagelijks de pleuris om de vier U2-ers de kans te geven op het podium van hun dromen te spelen. Volgens een Amerikaanse site bedraagt de productiekost liefst 750.000 dollar… per dag. Geen kattepis, geef toe, maar aan de andere kant toch niet meer dan een peulenschil, als je weet dat economen hebben becijferd dat de 360° Tour een omzet zal halen van 750 miljoen dollar.

Metname die totaal proportieloze status van U2 geven mij een ongemakkelijk gevoel. En méér nog dan de patserigheid van de groep, heb ik last van al die mensen die zich daar geen vragen meer bij stellen. Akkoord, een fan wil vooral meezingen, maar het is niet omdat je in de eerste plaats wil poepen dat je daarom op de eerste de beste aap-met-een-hoedje kruipt. Tenzij die Bono heet natuurlijk, want dan volgt iedereen blindelings. Onlangs lag een kennis van mij in een deuk omdat Eddy Wally voor de zoveelste keer op televisie werd opgevoerd met zijn roze zonnebril. Hij kwam niet meer bij. Die kennis, bedoel ik. Maar wie zal vanavond in Brussel op het Claw-podium staan zingen met twee gigantische roze zonnepanelen op zijn neus? Bono! En wie zal daar op de eerste rijen aan the frontstage met een even belachelijk exemplaar staan pronken? Die kennis van mij!

Hoe dan ook, ik wens de twee keer zeventigduizend fans een onvergetelijke avond. Let vooral goed op het podium, want het schijnt de moeite te zijn. Dat je geen honderden euro’s veil had voor je ticket en dus op de verste zitplaatsen zit, daar hoef je niet om te malen, want ook het scherm voor de live-stream is het grootste en meest zuivere ter wereld. Rimpeltjes zal je er trouwens niet mee kunnen vaststellen, want het heeft een automatische fotoshop die de U2’s op hun strakst projecteert.

En wat de muziek betreft, daar hoef je je al helemaal geen zorgen in te maken. Bono en de zijnen hebben inmiddels zoveel hits op hun palmares, dat ze een jukebox van wel dertig nummers kunnen opentrekken die iedereen kan meezingen. Het enige spijtige is dat U2 inmiddels een dermate log spektakel is geworden dat zelfs de muziek voorspelbaar werd. Ik doe een gokje: ze zullen openen met ‘Breathe’ en aansluiten met ‘No Line On The Horizon’ en ‘Get On Your Boots’. In het middenstuk komen alle grote hits aan de beurt en ze sluiten wellicht af met ‘Walk On’, ‘One’ en ‘Where The Streets Have No Name’. In die volgorde!
Ik durf er zelfs op te wedden dat ze komen bissen met achtereenvolgens ‘Ultraviolet’, ‘With Or Without You’ en ‘Moment Of Surrender’.
Check mijn lijstje als je zelf gaat vanavond of morgen,  of zoek het de komende dagen op in kranten en tijdschriften.

Wat is er dan nog leuk en spannend aan een U2-concert, vraag ik mij dan af? Voor mij in elk geval niets want ik zal er niet bij zijn, maar voor alle anderen: uren in de file staan, aanschuiven aan de poorten, spurten naar de frontstage om op de eerste rij te staan, paars worden onder het aanhoudend gedrum en morgen met een stijve nek wakker worden, want het podium is niet alleen het grootste, maar ook het hoogste uit de rockgeschiedenis...

Luctor

22-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

17-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Meer dan drie weken zit, lig en hang ik nu al gekluisterd op de bank om rust en medicijnen de kans te geven mijn kapotte knie te helen. Naarmate de pijn draaglijker werd, kon ik me af en toe verstrooien met een goed boek, maar het overgrote deel van de tijd zat ik mij gewoon stierlijk te vervelen. Uren aan een stuk zat ik net als een overjaarse, werkloze straatmadelief voor het raam naar buiten te turen, wachtend op enige beweging in de straat. Maar net zoals in de hoerenbuurt niemand stilstaat om de vergane aantrekking van een verlepte femme fatale te bewonderen, gebeurde er ook in onze straat weinig opwindends. Eén keer zag ik een wielertoerist met zijn smikkel tegen de straatstenen kletteren en één keer kwam een straalbezopen vrouw onzacht in aanraking met het boompje op ons voetpad, maar voor de rest valt er in een polderdorp als dat waar wij wonen, weinig of geen opwinding te beleven. Tenzij je natuurlijk geilt op traktoren, combines en ander landbouwtuig, want in dat geval kan je hier om de paar minuten een orgasme beleven. Ieder zijn meug zei de boer, maar mijn ding is het niet.

Wat er dan vanmorgen in ons straatje wél gaande was, is mij een raadsel, maar één ding is zeker, vanaf een uur of negen slibten de twee straatkanten geleidelijk aan dicht met geparkeerde auto's. De een na de ander glom zich een weg naar en op de beide stoepranden om daar puffend tot stilstand te komen. De traktoren waren er zoals gebruikelijk ook allemaal, maar anders dan met het normale gebrul, ging hun passage deze keer ook gepaard met een hels getoeter en gevloek omdat ze zich slalommend een weg moesten banen tussen al die geparkeerde rijkdommen. Voor de boeren wellicht de hel, maar voor mij was het smullen.
Vanop de eerste rij in mijn privé-amfitheater kon ik het hele gebeuren in de gaten houden en naarmate er meer tijd verstreek, ontvouwde zich een waar kakafonisch gewriemel van parkerende Heilige Koeien en uitstappende mensen. Net zoals bij de meest surrealistische films van Fellini begreep ik geen fluit van de essentie, maar ik ben het met de italiaanse grootmeester van de extravaganza eens dat de fantasie bij het ondoorgrondelijke vaak boeiender is dan de plompheid van het nuchtere leven . Wat is nu heerlijker dan 'mensen kijken' en er ongestraft een leven bij te verzinnen...

Aanvankelijk, toen de eerste paar auto's gearriveerd waren, dacht ik dat er ergens in de buurt een feest was. Een jubileum of een huwelijk, waar de dichtste familie al thuis een glas komt heffen nog voor de plechtigheden van start gaan. Maar naarmate er meer auto's bijkwamen, viel het mij op dat niemand van de uitstappers 'gekleed was om te feesten' en dus liet ik die gedachte al snel varen. Op een enkele vrouw en een paar koppels na, waren het ook bijna allemaal mannen die uitstapten. Een van de eersten die mij opviel, was een grote struise kerel van ergens rond de veertig. De overeenstemming tussen zijn blauwe sweater, zijn tot kniehoogte afgesneden werkbroek en zijn zware veiligheidsbottines laten onmiddellijk veronderstellen dat het om een bouwvakker gaat. Het feit dat hij op deze doordeweekse dag niet op een werf hoeft te zitten én de combinatie met zijn schijtbruine en uit een vorige generatie daterende Nissan Patrol -compleet met trekhaak- laat mij veronderstellen dat het om een kleine zelfstandige aannemer gaat. Ik probeer hem mij voorstellen hoe hij af en toe prijsoffertes gaat brengen in zijn oerdegelijke, zilvergrijze Mercedes Diesel, om dan snel weer andere kleren aan te trekken en met de Patrol naar de werf te rijden. Hij ziet er mij te jong uit om al kinderen van 18+ te hebben en dus zullen er op de oprit van zijn zelfgemetste bungalow vermoedelijk ook nog geen gepimpte Golfjes of Astra's staan. Hooguit een scooter en citybike.

Terwijl de stevige aannemer stilaan uit mijn gezichtsveld wegwandelt, voeren een bordeaux-rode Renault Scenic, een donkerblauwe Peugeot 407 Break en een champagnekleurige Citroën C4 een sierlijke dans uit voor de beste parkeerplaats. Alle drie worden ze bestuurd door mannen in geruite hemdjes van het type 'keukenhanddoek'. Eventjes dreigt er een kortsluiting te ontstaan in de paringsdans als zowel de Renault als de Citroën op hetzelfde moment besluiten om mijn oprit te gebruiken als punt om zich te draaien. Helaas blijft een passionele penetratie uit en moet ik het stellen met wat luid geclaxonneer en twee hevig gesticulerende keukenhanddoeken.
Tijd om de drie chauffeurs en hun levens dieper in te schatten krijg ik niet, als mijn aandacht meteen na de bijna aanrijding letterlijk wordt aangezogen door een nieuwe hoofdrolspeler. Speelster, in dit geval. Als een sierlijke zwaan glijdt een crèmekleurige Volkswagen Beetle beheerst in de vrije ruimte tussen de Nissan Patrol en de Peugeot 407. Alsof het geen moeite kost. Alsof de banden over het wegdek schuiven. Geruisloos en in één vloeiende beweging.

Als een vaseline-vogeltje dat moeiteloos zijn crèmekleurig eitje verlaat, glijdt een bijzonder knappe dame gratieus uit de Beetle. Alsof deze scene nog een extra ondersteuning nodig had, sluit ze haar geparkeerde cocon af met een 'bliep-bliep'-geluidje. Het jade-groene en vermoedelijk stikdure mantelpakje zit als gegoten rond haar knappe lichaam en het lijkt assorti gekozen bij de kleur van haar auto. Lange kastanjebruine haren en gratieuze hoge hakken maken het plaatje compleet. Ik bedenk hoe jammer het is dat het rokje niet korter valt, maar ook bij deze net-boven-de-knie-lengte ben ik ervan overtuigd dat ze benen heeft van hier tot Tokyo. En terug. Voor ze weg lijkt te zullen schrijden, draait ze zich nog even speels tegen de wind in om haar lange haren op een natuurlijke wijze in de juiste golven te laten waaien. Haar blik kruist ons raam, vanwaar ik de show schaamteloos zit aan te staren. Heel eventjes, niet meer dan een nanoseconde eigenlijk, meen ik zelfs een glimlach op haar perfecte gezichtje te kunnen zien. Gelukkig kan ik de plotse opwelling om vriendelijk gedag te wuiven onderdrukken, want net op dat moment komt een jonge kerel mijn gezichtsveld binnen gewandeld. Ik schat hem midden de dertig, zowat de leeftijd die ik haar ook in gedachten meegaf. Hij draagt een sportieve, ietwat gebleachte jeans en witte sportschoenen. Zijn modieus gecentreerde lichtblauwe hemd hangt nonchalant boven zijn broek en los over zijn schouders ligt een donkerblauwe pull gedrappeerd alsof hij erop geschilderd is. De man heeft zich buiten mijn gezichtsveld geparkeerd, maar ik ben ervan overtuigd dat hij met een gitzwarte BMW 325 Cabrio rijdt. Vermoedelijk zelfs met spierwitte lederen zetels en peperdure, glimmende spaakvelgen.
Hoedanook, de overspelige advocatenvrouw en de gladde salesmanager -want ik ben er zeker van dat ze dat zijn- schijnen mekaar te kennen. Niet alleen was haar mysterieuze glimlach voor hem bestemd, ook de zoen en zijn vluchtige streling van haar rug geven dat te kennen. Ze giechelt zelfs onnozel als ze zijn aanraking voelt. De trut.

Wat er ook van zij, de leuze "Zeg me waarmee je rijdt en ik zeg wie je bent" is meer dan ooit waar. Sommige automerken -en méér nog: types van wagens- verraden wie achter het stuur zit. Van de ambitieuze ellebogen-manager in zijn Alfa Romeo 159 tot de vlotte Armanipak-directeurs in hun Audi A6 Break, allemaal kunnen ze aan de hand van hun wielen worden geïdentificeerd. Ja, zelfs de politieke-onderhandelaars-met-een-groot-gezin in hun Renault Espace en de Groene paleisbezoekers in een aftandse Toyota Corolla zijn ook moeiteloos te herkennen. Uitzonderingen hoeven de regel niet eens te bevestigen. Wat dacht je van Jo Vally in zijn patserige Mercedes SL? Of Koen Wouters in zijn macho VW Touareg? Saartje Van Den Driessche in haar glimmende Peugeot 307 SW. Dina Tersago, die moeiteloos de boer op kan met haar KIA Sorento. En good old Rik De Saedeleer in zijn oude Mazda 323... En dan heb ik het nog niet eens over alle voetballers die meestal sportwagens kiezen, waarvan de exclusiviteit en de topspeed omgekeerd evenredig zijn aan de lengte van hun pietje.

Over pietjes gesproken trouwens, ik vraag mij nu zo ineens af waarmee Bisschop Roger Van Gheluwe zou rijden? Geen idee eigenlijk, maar ik vrees dat het wel een of andere anonieme break zal zijn met geblindeerde ruiten. En met een kinderzitje. Dat zeker! Een FIAT Mea Culpa of zoiets... als dat bestaat? Hoedanook, het zal wel een gore, smerige bak zijn, die met geen stokken vooruit te krijgen is, maar waarvan de hoofdgaragist blijft zeggen dat hij nog niet rijp is voor de sloop. Helaas...

Luctor

15-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

Dinsdagen voorspellen nooit veel goeds. Het is een weekdag en dat is sowieso al onderdanig ten opzichte van een weekenddag, maar als je wakker wordt bekruipt je bovendien het hoogst onaangename gevoel dat er nog maar één dag van de werkweek voorbij is en dat de afstand naar de verlossing op vrijdagavond nog mijlen veraf is. Omgekeerd heb je in een vakantieweek op dinsdag het onbehaaglijke gevoel dat het àl dinsdag is. Psychologen kunnen hier wellicht een kluif aan hebben, bij mij is het gewoon een vaststelling.

Meestal regent het ook op dinsdagen. 't Is te zeggen, àls het regent in een bepaalde week dan is de kans statistisch gezien het grootst dat je op dinsdag je paraplu moet opentrekken. Een bijkomende ambetantigheid is dat griepjes en snotjes zich meestal voor het eerst manifesteren op een dinsdag. Let er maar eens op als je de eerstvolgende keer een emmer onder je druipneus moet binden of als je het gevoel krijgt dat je de zoom uit je sinussen begint te niezen... veel kans dat het een dinsdag is.
Nog zo'n onverklaarbaar fenomeen is dat banken veelal op vrijdagen worden overvallen en dat verliefdheden meestal op zondagavond het felst voelbaar zijn, maar dat geheel terzijde. We dwalen af. We hadden het over dinsdagen!

Ik werd dus op dinsdagochtend uit mijn nest gewekkerd om zestien minuten na zes. Waarom precies zestien? Gewoon omdat kwart na zes véél te vroeg klinkt. Soit, omdat ik niemand wou wakker maken, trippelde ik in de grootste stilte naar de keuken. Snel een kop koffie, een glas fruitsap, douchen, scheren, tanden poetsen en niet eens een halfuur later was ik al richting Kortrijk aan het rijden. In de regen! Maar veel kon het nat mij niet deren, want The Sisters Of Mercy knallen loeihard "More" door mijn autospeakers en volume-11-gewijs geeft dat nummer mij altijd een goed gevoel. Voor een dinsdag voel ik mij trouwens picobello.

De voormiddag vouwde zich geheel administratief voor mij open en weer dicht en om twaalf uur wandel ik in de regen naar de Grote Markt van Kortrijk, alwaar ik een korte lunchmeeting heb met twee oeverloos saaie mensen van respectievelijk de VDAB en de RVA. Ik zou begot niet meer weten wat er te bespreken viel, maar ik herinner mij dat ik dat na de luch en op terugweg naar kantoor ook al niet meer wist. Ergens tussen de soep en de patatten moet het gestopt zijn met regenen en ik voel de warme zonnestralen branden op mijn rug als ik door de altijd drukke Leiestraat wandel. Mijn laatste sigaret moet eraan geloven. Veel maakt dat niet uit want recht over mijn bureau is een nachtwinkel, die eigenlijk alleen overdag open is. Altijd handig als je er om vijf over drie wil binnenstappen om een nieuw pakje sigaretten te kopen...

De televisie staat keiluid als ik de winkel binnenstap. Twee keer moet ik de deurbel laten gaan vooraleer de Indiër van dienst achter zijn toonbank komt. Eerst komt hij compleet in de war uit het bijkamertje, keert dan zonder iets te zeggen op zijn stappen terug, komt dan wéér terug door de vliegenslingers die de winkel en het bijkamertje scheiden en vraagt mij dan in dat typische Indisch-Engels wat ik wil. Drie keer moet ik hem het merk zeggen, drie keer geeft hij mij verkeerd wisselgeld terug. Ik vraag 'm of hij zich niet lekker voelt, maar hij verontschuldigd zich alleen maar een beetje zenuwachtig en nog voor ik de winkel uit ben spurt hij alweer naar het bijkamertje.

Eens op mijn bureau ben ik de rare ontmoeting met de Indiër alweer vergeten. Ik zet mijn laptop aan en als die oplicht op de startpagina met het wereldnieuws lees ik: "Is this the beginning of World War III?" In de bijhorende commentaar verneem ik dat om kwart voor drie Belgische tijd een gekaapt passagierstoestel van American Airlines zich in New York in de noordelijke WTC-toren heeft geboord met een gigantische explosie tot gevolg. Een kwartier later -ik moet dan bij de Indier in de winkel hebben gestaan- heeft een toestel van United Airlines zich in de zuidelijke toren te pletter gevlogen. Amper bekomen van de eerste shock komt kort daarna mijn collega in mijn bureau binnengestapt en die heeft op de radio vernomen dat een derde gekaapt toestel zich op het Pentagon in Washington DC heeft gestort en dat een vierde toestel -met einddoel Het Witte Huis- even buiten Pittsburg is gecrashed. We zeggen en schrijven dinsdag, 11 september 2001.

Vandaag zijn we exact negen jaar later. De zon scheen -het was dan ook geen dinsdag- en om drie uur deze namiddag kreeg ik ziekenbezoek van Rita en Stefan. Precies negen jaar geleden vochten op dat eigenste ogenblik duizenden mensen in New York voor hun leven toen de beide WTC's als kaartenhuisjes ineen zakten. Een kleine drieduizend zou het nooit meer kunnen navertellen. De wereld was in paniek.
Vandaag zaten we rustig keuvelend bij mekaar, aten we taart en dronken we koffie. We hadden het over mijn kapotte knie, Stefans organisatieperikelen voor zijn grote barbeque van morgenmiddag en we lachten ons krom met de Youtube-beelden van John Tura, een ronde brulaap van dik zeventig die al sedert de Koude Oorlog denkt dat hij een zangwonder is en waarvan de hele wereld wil dat hij dat vooral blijft denken. Tot groot jolijt van ieder die 'm ooit al aan het werk zag. Is nine-eleven één minuut ter sprake gekomen? Welneen!

De eerste keer dat ik eraan moest denken, was een halfuurtje geleden, toen ik op de radio vernam dat de Amerikaans dominee Terry Jones, die eerder had aangekondigd om vandaag een rituele Koranverbranding te willen doen en daarna zijn protestactie weer afblies, nu toch op die beslissing zou willen terugkomen door het woord van Allah alsnog in de fik te willen steken. Een exacte datum en plaats kon of wou hij daar nog niet over kwijt.
Heel de wereld weer op zijn kop. Obama moeit er zich mee in navolging van Hillary Clinton, de extremistische moslimorganisatie Sharia4Belgium roept alle Belgische moslims op om als tegenactie een Amerikaanse vlag te verbranden en her en der in de wereld zijn blijkbaar al doden gevallen bij protesten tegen dominee Jones...

Mensen, mensen, mensen toch. Waar zijn we mee bezig? Eerst en vooral zou die dominee beter eens grondig nadenken over de gevolgen die een actie als zijn Koranverbranding teweeg kan brengen. Het is niet omdat mama Jones destijds de hamburger liet aanbranden dat je daarom moet overgaan tot de rituele verbranding van de kookboek van de Amerikaanse Boerinnenbond. Ten tweede zou ik de raad willen geven aan alle moslimextremisten ter wereld om toch te proberen een dergelijke individuele actie in zijn juiste proporties te bekijken. Wat kan, bij wijze van voorbeeld, een arme Vlaming of Waal -ik durf het woord 'Belg' al niet meer in de mond nemen- er nu aan doen dat één zo'n geflipte hamburger-dominee de Koran in brand wil steken?

Wie zegt er trouwens dat hij de boel in de fik krijgt? Ooit al eens een boek in brand willen steken? Een blad, ja! Twee bladen, ook wel. Maar probeer het eens met twintig vellen papier tegelijk...? En dan heb ik het nog lang niet over een volledig boek, met kaft en al. Dat lukt niet met een lucifer alleen. Hij zal een hoop aanmaakblokjes en brandspiritus nodig hebben om zo'n lijvig boekwerk in vlam te zetten. Hoe ritueel is het dan nog, mijnheer Terry Jones?

Bovendien, waar maken wij ons druk om? Volgens het radiobericht wou de dominee zijn Koranverbranding toch laten doorgaan, maar wist hij nog niet eens wanneer. Het kan net zo goed zijn dat hij het dinsdag pas probeert. En dan is de kans groot dat het regent...

Luctor

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

08-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

06-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

26-08-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

20-08-2010 om 16:25 geschreven door Luctor  

17-08-2010 om 00:00 geschreven door Luctor  

12-08-2010 om 00:00 geschreven door Luctor