Woensdagnamiddag, achttien graden onder een staalblauwe lucht en een warmende lentezon. Mijn teerbeminde ondergaat op dit moment een laatste, pijnlijke behandeling. Maar het leed is geleden. Er is licht aan het einde van een twee jaar lange, donkere tunnel. Vanaf nu wordt ze alleen nog maar beter. En hoewel ik weet dat ze tijdens de behandeling pijn zal lijden, geniet ik toch van de omstandigheden. Voor het eerst sinds lang voel ik mij niet schuldig om het behaaglijk gevoel dat deze prille lente mij geeft.

Ik wandel door het park aan Gasthuisberg. De laatste keer dat ik hier was, 16 augustus vorig jaar, kregen we verlossend nieuws. De prof voorspelde ons toen dat mijn eega opnieuw zou leren lopen. Ik herinner me haarscherp het hallucinante gevoel om dat verlossende nieuws te horen en terzelfdertijd een doodzieke man te zien, zijn gebroken lijf met drie buisjes gekoppeld aan evenveel baxters in een verplaatsbaar statief. Bevend als een riet voederde hij de eendjes in de kleine vijver. Zijn lichaam leefde nog, maar zijn ogen waren dood.

Vandaag zijn we, dag op dag, zeven maanden verder. Mijn teerbeminde stapt opnieuw. De eendjes hebben kleintjes gekregen. Alleen de doodzieke man is niet te bespeuren. Niet aan de vijver, niet in park. Ik ben bang dat hij er niet meer is. Om één of andere reden heb ik zijn lijden gekoppeld aan het herstel van mijn teerbeminde. Mijnheer, ik ken u niet, maar ik zie u graag! Bedankt dat je daar en toen aan de vijver was. Naast pap en mam, hebben we in jou onze God gevonden…

Het park leeft vanmiddag meer dan ooit. Misschien is het alleen maar mijn perceptie, maar voor mij lééft het. De tientallen perkjes met paasbloemen en voorjaarskrokussen verspreiden hun lieftalligste geuren. Vogels kwetteren dat horen en zien vergaat en de eerste insectjes dansen hun verleidelijkste lentedans. De zon lacht naar de slak die een glimmend spoor op het wandelpad achterlaat. De wereld glinstert. Overal waar ik kijk, zie ik vrijende beestjes en wandelende mensenkoppeltjes. Sommige lopen hand in hand, andere geven kusjes. Sommige koppels lachen, andere ook. Sommige fluisteren, andere zeggen niets en kijken alleen maar. Naar de staalblauwe lucht, naar de stralende zon, naar elkaar. De atmosfeer is gevuld met verleiding.

Ik bedenk hoe bizar het is dat ik nog maar een paar dagen geleden een krantenartikel las, waarin ijskoud gesteld werd dat mensen niet meer kunnen verleiden. Bij de vrouwen zou het negatieve cijfer volgens de redacteur nogal meevallen, maar de mannen zouden absolute versieridioten geworden zijn. Voor gehaaide datingcoaches is dit natuurlijk gefundenes fressen. Verleidingscentra allerhande schoten als paddestoelen uit de grond en als wanhopige single krijg je keuze uit werkelijk tientallen verleidingsseminaries om je de verleidingstrucs voor veel geld eigen te maken. Ene Ross Jeffries speelt het zo mogelijk nog harder. De tweeënvijftig jarige nestor van de Temptation-community komt over dik een week van Amerika naar Europa afgezakt om elke love-nerd voor honderdvijftig euro uit te leggen hoe je vrouwen hoort te versieren. Als je binnen de negentig dagen na het seminarie geen drie vrouwen in je nest kan lullen, dan krijg je nog je geld terug ook. Hoeveel gekker kan de wereld nog worden?

Maar Luctor zou Luctor niet zijn als hij hier geen oplossing voor zou proberen te vinden. Gratis, dan nog wel!

In eerste instantie ben ik eens gaan rondluisteren in mijn kennissenkring en mijn directe omgeving. Hoe pakken ze het aan? Welke trucs werken? Waar zijn mannen en vrouwen gevoelig voor? Voor wie of wat gaan ze door de knieën?

Mijn conclusie is simpel: verleiden is niet moeilijk. Je moet er alleen wel iets voor over hebben. Contact leggen, namelijk! En laat dàt nu tegenwoordig de grootste opgave geworden zijn. Onze maatschappij heeft ons hervormd tot einzelgangers. We leggen geen contacten meer. We praten niet meer met elkaar en al zeker niet met vreemden. Ga maar eens na bij jezelf. Je wordt uigenodigd op een feestje en de eerste gedachte die door je hoofd flitst is: ‘Fijn! Dankjewel”. Direct daarna schiet ons redeneringsvermogen in gang en beginnen we ons af te vragen hoeveel mensen we daar gaan kennen. Als blijkt dat dat er niet veel zullen zijn, dan gaan we op de rem staan. ‘Oei, met wie gaan we daar dan kletsen?’ Er zijn daar wellicht een paar tientallen mensen met boeiende levensverhalen, maar wij moeten ons zonodig afvragen met wie we gaan babbelen… We zijn namelijk geprogrammeerd om op onszelf te zijn.

Bij het verleiden is dat precies zo. Het gebeurt al miljoenen jaren zo en het zal wellicht nog een paar eeuwen zo doorgaan. Tenminste als de wereld voordien niet naar de verdommenis gaat door natuur- en andere nucleaire rampen. Maar soit. Je ziet ergens de man of vrouw van je dromen, stap er dan ook op af en leg contact! Dat het niet altijd lukt, dat is nogal wiedes. Sommige mensen zijn nu eenmaal lesbisch, homo, niet geïnteresseerd of gewoon, simpelweg getrouwd. Soms zijn ze het allemaal samen. Pech gehad, er zijn nog zeven miljard andere exemplaren. Zo moeilijk kan dat dus toch niet zijn.

Waar we het wel moeilijk mee hebben is de angst om afgewezen te worden. Alleen al de idee dat de ander ‘neen’ zou kunnen zeggen, maakt het ons nog moeilijker om er überhaupt op af te stappen en een gesprek mee aan te knopen. We wringen ons dan door duizend bochten en lopen in ons hoofd een rijtje openingszinnen af die nergens op slaan. Om één of andere reden denken we nog altijd dat een geslaagde openingszin de ander zal doen smelten. Forget it. De meeste van die oneliners die ik al hoorde waren ofwel seksistisch ofwel ronduit irritant. Ooit kwam een niet onknappe brunette op mij afgestapt en als introductie vroeg ze mij of ze mij al eens niet eerder had gezien.

“Ja”, heb ik gezegd, “Dat klopt en daarom kom ik daar niet meer”. End of story. Trut.

Om maar te zeggen dat je dat doorzichtige gedoe beter achterwege kan laten als je the love of your life wil veroveren. Veel meer dan woorden, is het immers de lichaamstaal van de ‘prooi’ die verraadt of je in aanmerking komt. Zorg dat de ander je gezien heeft en let dan op wat hij of zij probeert te vertellen door zijn of haar houding. Geklemde kaken en een samengetrokken mond als reactie op jouw hongerige blikken wijzen op weinig goeds. Gekruiste armen en verveeld zitten rondkijken zijn ook niet bepaald groen-licht-signalen.

Anders is het als de ander het oogcontact met oogcontact beantwoordt. Een dergelijke reactie kan je al als een eerste positief teken inschatten. Tenzij ze staar heeft natuurlijk… Maar goed, als je merkt dat de ander simultaan je bewegingen overneemt, verzitten op de stoel, bijna gelijktijdig drinken of iets te knabbelen nemen, weet dan dat er interesse is voor je persoontje. Is de prooi een man en houdt hij zijn mond lichtjes geopend, dan spreekt daar een zeker verlangen uit. Bij vrouwen vertaalt zich dat eerder in het voortdurend aanraken van hun eigen haren of het subtiel opglanzen van haar lippen met haar tong.

Schiet niet op de pianospeler als het eens een keertje mislukt, maar op deze eerste lentedagen wens ik eenieder die er nood aan heeft, veel plezier bij het verleiden.

Ruim een uur heb ik door de Gasthuisberg-lente gekuierd als ik mijn teerbeminde weer ga ophalen. Ik vind haar in de wachtzaal en het uur pijn lijden heeft zijn sporen nagelaten. Haar lichaam is moe en gebroken na de zware behandeling. Maar haar ogen sprankelen als ze mij ziet. We rollen buiten de heerlijke namiddag in. Ze wil nog even door het park rijden en een beetje bekomen, vooraleer de lange rit weer naar huis aan te vatten. Het voelt beklemmend om voor het eerst na maanden weer een rolwagen voort te duwen. Maar mijn eega geniet. En ik met haar!

“Die prof was nog een knappe man”, zegt ze. “Mooie donkere ogen en een prachtige mond, met van die volle lippen, die altijd een klein beetje uit elkaar staan.”

Met haar vinger draait ze krulletjes door haar lange blonde haren en ze glimlacht mijmerend. Ik kijk, ik lees de lichaamstaal, maar ik zwijg. Ik besef dat ik niet jaloers mag zijn op de man die haar weer gezond maakte.

Morgen word ik éénenvijftig… Maar in deze sfeer van lente en met deze vrouw aan mijn zij, voelt het als de eerste dag van de tweede helft van mijn leven.

De parkbloemen geuren nog steeds,de vogels kwetteren nog dat het een lieve lust is en de atmosfeer is nog altijd gevuld met verleiding. Ik ben zot van mijn wijf!

Luctor

16-03-2011 om 18:35 geschreven door Luctor  

"Het feminisme is niet dood! Tijd om de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen verder te bevechten." Het zijn de strijdvaardige woorden van zangeres Annie Lennox, naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de internationale vrouwendag, van afgelopen dinsdag 8 maart. Nu vind ik het persoonlijk nogal ongeloofwaardig om Lennox als prototype voor 'de vrouw' op te voeren -voor zover ik kan beoordelen heeft ze tet noch vorm-, laat staan dat ik haar oorlogszucht zou delen. Ik dacht namelijk dat de strijd al lang gestreden was. Dat de Dolle Mina's in de jaren zestig op de barricades klommen en rituele beha-verbrandingen uitvoerden, dààr kan ik inkomen, maar is het maatschappijbeeld intussen niet zodanig veranderd dat gelijke kansen een feit zijn? 

Hoeveel méér kan je willen als vrouwenbeweging, vraag ik mij af? Dat ook de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen worden afgeschaft…? Eerlijk gezegd vrees ik dat de dames nóg een stapje verder willen. Óf de mannen worden afgeschaft, tout court, óf ze mogen blijven, maar dan moeten ze zich vooral op de achtergrond houden. In de ogen van de echte vrouwen-guerilla zijn mannen immers niets meer dan de mestkevers in een ideale vrouwenmaatschappij. Een noodzakelijk kwaad dat sperma levert. Een lul, waar helaas nog een heel varken aan vast hangt...

Volgens mij gaat het trouwens al lang niet meer over gelijke behandeling. Het gaat hem over het feit dat een vrouw moet kunnen doen wat ze wil. No matter what, no matter how! De vent waarmee ze samenwoont, moet gewoon zijn muil houden en gaan werken. En zich vooral niet bemoeien met wat zijn vrouw wil! Wil ze uit werken gaan? Prima! Ze kan daar zelf over beslissen. Wil ze liever huisvrouw worden om zich dagelijks bezig te kunnen houden met het aantal koters dat ze op de wereld heeft gezet en waarvan zij -en zij alleen- bepaald heeft hoeveel het er zijn? Ook prima! Ze doet maar. Wil ze liever geen kinderen en gewoon een hele dag met haar luie reet in de zetel hangen? Moet kunnen! Iedere vrouw moet het recht hebben om zelf haar leven in te delen zoals ze wil en voor de rest moet de wereld zich daar maar naar aanpassen. En dan vooral de masculine wereld. Dààr gaat het volgens mij om! Als man krijg je in ruil de oneindige eer om je vooral gedeinsd te houden, om te mógen zorgen voor een vast inkomen, om de was en de plas te doen en om je vooral niet te bemoeien met hààr keuze. Dàt is wat de moderne vrouwenbeweging wil. Women rule!

Alle middelen zijn goed om het gestelde doel te bereiken. Op de Internationale Vrouwendag van afgelopen dinsdag hoorde ik een Dolle Mina van het Vrouwen Overleg Komitee verkondigen dat het een schande is voor het vrouw-zijn dat een werkneemster van de Hema werd ontslagen, omwille van het feit dat ze een hoofddoek droeg... En dat op de honderdste verjaardag van de Internationale Vrouwendag. Stel je voor! Een regelrechte schande, dàt was het. Niet meer, niet minder...!!!
Kan iemand mij misschien asjeblief eens komen uitleggen waar het verband zit? Ik zou in zekere zin nog kunnen volgen dat het een schande zou zijn dat de hoofddoek-werkneemster werd ontslagen omwille van culturele en racistische ongelijkheid, maar wat heeft die hoofddoek te maken heeft met gelijke kansen tussen mannen en vrouwen? Of dacht die Domme Mina misschien dat een mannelijke werknemer niet zou ontslagen worden als hij naar zijn werk zou komen in de traditionele klederdracht van de Bosjesmannen, inclusief het fluit-oprolsysteem? Weet je, waarde lezer, zoals zo vaak is fundamentalisme en onverdraagzaamheid het moordwapen van het ideaalbeeld.

En dat ideaalbeeld van de Internationale Vrouwendag was initieel nochtans een prachtig uitgangspunt, vind ik. In feite was het een herdenking van de eerste vrouwenstaking op 8 maart 1908 in New York. De staking was gericht tegen de onmenselijke arbeidsomstandigheden in de textielindustrie, maar als snel breidde de beweging zich uit tot de verbetering van de vrouwenrechten in het algemeen en het vrouwenkiesrecht in het bijzonder. Drie jaar later, in 1911, mondde het initiatief uit in de Internationale Vrouwendag. Was het thema toen nog "Brood en Rozen" -een oproep voor overleven en levenskwaliteit-, later, tijdens de tweede feministische golf in de jaren zeventig, werd met "Baas in Eigen Buik" vooral rond anticonceptie en seksueel geweld gewerkt. En waar staan we nu? "Dood aan alle mannen?" Brrrr! Hoe mooi zou het zijn om de energie, die verkwist wordt aan de strijd tussen de seksen, te herkanaliseren in een gezamenlijke strijd tegen scheefgelopen gedragspatronen en fundamentalistisch denken. Daar zou je pas een eind mee vooruit komen, me dunkt.

Wat kunnen vrouwen anno 2011 zich eigenlijk nog extra wensen, vraag ik mij af. We hebben al toegegeven dat de dames met dank aan de oestrogenen een beter immuunsysteem hebben dan mannen. Dat ze daardoor gemiddeld een aantal jaren langer leven dan mannen, is ook correct. Zeggen dat vrouwen slimmer zijn dan mannen, gaat dan weliswaar te ver, maar feit is in elk geval dat toch meer vrouwen dan mannen afstuderen en diploma's halen. Recent werd trouwens ook nog aangetoond dat vrouwen door hun groter vermogen tot luisteren, multitasking en coaching, betere bazen zouden zijn dan mannen. Ook dat onze dames slechter kunnen autorijden, durft al lang niemand meer te beweren. Bovendien is uit recent onderzoek dan ook nog eens gebleken dat ze meer feeling zouden hebben om vliegtuigen te besturen en boten over de oceanen te loodsen. Waarheen ik ook drijf, aan mijn roer staat een wijf...

Je zou dus terecht kunnen denken dat de vrouwen werkelijk al àlles hebben en zich niets meer zouden kunnen wensen. Waarom is een Internationale Vrouwendag dan nog nodig, vraagt een mens zich af. Vrouwen zijn al baas in de tuin. 't Is te zeggen, de mannen mogen wroeten en wieden dat hun vel aan de schopsteel blijft hangen, maar vrouwen zetten wel de toon als het om de inrichting van de tuin gaat en om het type planten wat daarvoor gekocht wordt.
Uit een andere bevraging is dan weer gebleken dat in drieënzeventig procent van de reislustige gezinnen de vrouwen beslissen wat de uiteindelijke reisbestemming wordt. Voeg daar nog bij dat het meestal de vrouw des huizes is die de centen beheert, dan rest ons, mannen, hooguit nog de zapper.
Wordt het dan niet eerder tijd voor een Internationale Mannendag?

Misschien wel, denkt de Amerikaanse psycholoog Paco Underhill. Naast alle facetten waarin de vrouw effectief  beter is dan mannen, onderzocht mijnheer Underhill wat vrouwen nog op hun verlanglijstje staan hebben. Het resultaat is verbijsterend. Zo blijken de dames nog een waslijst van wensen te hebben en helaas voor het mannelijk deel van de bevolking, gaan de meeste van die wensen ten koste van de man. In die mate zelfs dat de psycholoog ervan uitgaat dat het enkel 'a matter of time' is vooraleer de dames de man louter zullen aanzien als een exotisch huisdier.

Eerlijk gezegd, schrok ik nogal toen ik het wanted-lijstje van de dames onder ogen kreeg. Je zou toch verwachten dat de vrouwen vooral respect en erkenning willen voor wie ze werkelijk zijn. Maar wat blijkt? In de top vijf van dingen die ze écht nog willen, staat -met alle respect- niets dan onnozelheid. De grote leegheid des levens. Zo willen de dames vooral ijsjes en snoepjes kunnen eten zonder zich zorgen te moeten maken over vetrandjes en cellulitis… Op straat willen ze graag nagekeken worden, maar dan alleen door knappe kerels… En op regelmatige basis willen ze hun liefde graag bevestigd zien door cadeautjes, zonder dat ze manlief daarvoor hebben moeten hinten. Maar bovenal willen ze allemaal een vent aan de haak slaan met de looks van Brad Pitt, met de brains van Albert Einstein en met de portemonnee van Bill Gates…

Affijn, misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, misschien was mijn dunk te hoog of misschien heb ik onze dames gewoon verkeerd ingeschat, want dit lijstje van ultieme verlangens valt mij dik tegen. Als je het mij vraagt, dan is het zelfs niets meer dan een lege doos. En geef toe, welke vrouw heeft dààr nu iets aan? Aan een lege doos, bedoel ik…

Op naar 4 oktober… Werelddierendag!

Als exotisch huisdier hebben de mannen daar tenminste ook iets aan…

Luctor

11-03-2011 om 19:56 geschreven door Luctor  

06-03-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Zaterdagavond en geen zak op tv, behalve een zoveelste kutshow die mensen moet aanzetten om centen op te hoesten voor ‘Kom op tegen kanker’. Begrijp me nu niet meteen verkeerd, waarde lezer, ik heb totaal niets tegen inzamelacties voor welk goed doel dan ook, maar moet dat altijd via televisie gebeuren? Ik geef àltijd en aan iedereen, maar ik wil ook wel eens een beetje verstand-op-nul-ontspanning. Zeker op zaterdag. Een mens heeft een week lang zijn kloten afgedraaid in de fabriek of op kantoor en als dan eindelijk je vrije zaterdagavond aanbreekt, dan krijg je me daar een zak intrieste ellende over je kop gestort… Niet normaal. Trouwens, wie kijkt daar nog naar? Geen kat! Iedereen zapt maar wat rond of kletst een eind weg. Tegen het einde, jààà dan zijn we present om te zien of het recordbedrag van vorig jaar weer werd gebroken. Hoera voor onszelf! On-be-grijpelijk… Maar goed, ieder zijn meug, zei de boer en hij neukte zijn varken.

Ik herinner me evenwel dat ik een paar weken geleden een uitnodiging had ontvangen voor een optreden van een beginnend bandje. Na jaren in de muziekjournalistiek, gebeurt dat wel vaker; om niet te zeggen dat je je soms afvraagt of die klote-uitnodigingen nóóit zullen stoppen! Soit, driekwart kieper je dus -met of zonder begeleidend cd’tje- gewoon de vuilbak in, maar af en toe ben je blij dat je toch nog niet helemaal vergeten bent in de rockscene. Op een avond dat er niets anders op tv is dan een kutshow, bijvoorbeeld…

Naarstig op zoek in de dozen vol oud papier -goed dat het pas maandelijks een ophaaldag is- vind ik na een kwartiertje wroeten en papierstof vreten, de uitnodiging. Er zat geen demo-cd’tje bij, maar ik herinnerde mij de uitnodiging omwille van de bandnaam ‘Worst Case Fellatio’. Welke kuttekop noemt zijn groepje nu ‘de slechts mogelijke pijpbeurt’, vroeg ik mij af?. Afijn, zoals ik al zei ‘de boer neukte zijn zeug’ en what’s in a name…

Wat me vooral intrigeerde, meer nog dan de naam van de band, was de handgeschreven biografie, die bij de uitnodiging zat. Zo zouden alle leden van de groep -en dat waren er zeven, zo telde ik bij de bezetting- al een ‘ellenlange muziekcarrière’ achter de rug hebben. Het leek godverdomme wel als of het tégen hun zin was, dacht ik. Maar goed, de bio leerde mij verder dat ze na een lange zoektocht uiteindelijk de juiste mensen hadden gevonden, met dezelfde ingesteldheid en dezelfde interesses. Een demo-cd hadden ze niet bijgevoegd, schreven de ontgoochelde gepijpten, omdat die digitaal zou kunnen bewerkt zijn en derhalve een mogelijks onjuist beeld zou kunnen geven van hun live-performance. Ze gaven toe nog op zoek te zijn naar de perfectie in hun muziek en dat het niet hun intentie was om iedereen te overtroeven met beweringen dat zij de nieuwe Nine Inch Nails zouden zijn. Daar zouden wij, de concertbezoekers, wel achter komen nadat we ons door Worst Case Fellatio hadden laten slopen…

Nu moet ik toegeven dat ik zelf nogal een fan ben van Trent Reznor, voorman en creatief brein achter de muziek van Nine Inch Nails en bij uitbreiding van de industriële rocksound van topgroepen als Einstürzende Neubauten, Ministry en onze eigen Front 242. De keuze tussen een avondje wall of sound rock en een saaie inzamelshow met prominente aanwezigheid van opperstrandjanet Peter Van de Veire, was dus snel gemaakt. Ook al moesten we daarvoor naar de middle of nowhere, ergens in het Westvlaamse achterland.

Het is rond halftien als ik de auto parkeer op een sompig stuk land, achter de immense stallen van een varkensboerderij. De lucht is vochtig en de indringende stank van duizenden varkens irriteren mijn luchtwegen van zodra ik het autoportier open. Vanuit de verste stallen wringt een brei van oorverdovend geluid zich de koude avondlucht in. Mijn teerbeminde is al meteen in de juiste mood als ze met haar spiksplinternieuwe daim laarsjes tot boven haar enkels in de modder en de stront zakt. De ene godverdomme na de andere spuit groengiftig uit haar nochtans -over het algemeen- uiterst propere en zuiverende mondje. Onze Jarne, nog drie keer slapen en hij wordt tien, gooit zijn lange manen ruglang achterover en knipoogt in mijn richting. Zijn gezichtje verraadt spanning om wat er te gebeuren staat en tegelijk ook ingetogen monkelpretjes over de tientallen godver’s die mijn eega de lucht inspuugt. Voor hem is het zijn eerste live-optreden ooit en noch de varkensstank, noch de blubberwei zullen zijn excitement bederven. Zijn avond kan al lang niet meer stuk.

Het voorprogramma verlaat net het podium als we de zaal annex leeggemaakte stal binnenkomen. Het verwondert me hoeveel volk er is en de lucht voelt broeierig, warm en vochtig. Er hangt een doordringende geur van weed. Heel de zaal door . Vooraan doet een oplegger dienst als geïmproviseerd podium en achteraan vormen een paar planken op schraagjes een bar. Op een A4’tje boven de vijfkoppige tapdienst, heeft iemand met vette alcoholstift geschreven dat er bier, colaa en watter is. Geen gezeik met glazen of bekers. Alles komt uit flesjes en alles kost één euro.

Worst Case Fellatio komt zo meteen op, roept iemand vanop het podium. Wat er ook van zij, hier in dit Westvlaamse gat kan de band alvast prat gaan op een hele schare fans. Vrijwel iedereen loopt met een zelfde zwarte t-shirt rond.Vooraan, een klein geel logo van iets wat op een stijve fluit lijkt met daarboven de letters WCF. Op de rug, in een kromme boog, de voluit geschreven bandnaam in diezelfde gele letters.

De zaal joelt als dezelfde roeper nogmaals aankondigt dat Worst Case Fellatio zo meteen zal beginnen. Flesjes gaan de hoogte in en bier, colaa en watter spatten verspillend omhoog als waren het lavende fonteinen.

Lichten uit, aardedonker. Twee blauwe spots en één roze spreiden een spookachtig kleurendeken over podium en zaal. Het gejuich van de fans is oorverdovend, maar verdwijnt in het niets als een loeiharde beat door de speakers de komst van de groep aankondigt. De drummer komt op. Het gejoel van de lokale fans die hun dorpsgenoot en vriend herkennen bereikt ongekende hoogte. Hij gaat achter zijn casserollen zitten en begint gretig en vooral oorverdovend mee te kletsen met de monotone beat die nu al minutenlang uit de speakers knalt. Twee gitaristen volgen hem op de voet en pluggen in. Elk op een uithoek van het podium. De bassist komt er vlak achter aan en posteert zich ritmesectiegewijs vlak naast de drumkit.

De twee keyboards, waarvan één uitgerust met een hele batterij computerschermen, staan vlak naast elkaar, centraal op het podium en worden bevrouwd door twee vrouwelijke groepsleden. Eentje lijkt met haar netkousen en jarretelles zo weggelopen uit een ordinaire pornofilm. Haar stevig uit de kluiten gewassen vriendin zou met haar groen KSA-t-shirtje en haar grijze rokje best wel de dochter van de varkensboerderij kunnen zijn. Als ook zij hun versterkers aanklikken en hun geluid toevoegen aan wat er al staat, dan wordt de sound zó overweldigend dat je amper nog muziek kan herkennen.

Maar geen westvlaamse fan die erom maalt, want als ook de zanger zijn opwachting maakt, gaat het dak volledig van de stal. Bier, colaa en watter plensen op ons neer, als was het een malse regenbui. De graatmagere zangslungel van dicht aan de dubbele meter, vat wijdbeens post vooraan op het podium en blikt arrogant de zaal in. Zijn gitzwarte haren staan in pieken overeind en zijn marcelleke hangt aan zijn lijf als een vlag op een dag zonder wind.

De muur van geluid zwelt zo mogelijk nòg aan en doet pijn aan mijn oren. Ik heb te doen met de duizenden varkens die in de aanpalende stallen zitten. Een ziedende bassdrum dreunt vermoedelijk een dikke zeven op de schaal van Richter en in een soort engels voor mongolen proclameert de levenloos aandoende zanger plots de eerste zinnen uit één van mijn favoriete Nine Inch Nail nummers:

You let me violate you
You let me desecrate you
You let me penetrate you
You let me complicate you
I wanna fuck you like an animal

Niet eens een uur later staan we weer buiten. Mijn eega met haar laarsjes nu vol opgedroogde modder en stront, ik met barstende koppijn en mijn zoon die vond dat het binnen stonk naar iets ‘raar’. Alle drie waren we getuige geweest van het slechtste optreden ever. Worst Case Fellatio liet ons ternauwernood ontsnappen aan een overdosis razernij, aan hamerende heipaaldrums en ziedende gitaren. Alles overgoten met een klonterige, smerige saus uit keyboards en ritmeboxen. WCF speelde geen set. Ik vermoed zelfs dat ze het niet eens probeerden. Maar hun handgeschreven biografie waren ze alvast trouw gebleven. Hun doel was bereikt. We waren gesloopt!

Ik kijk naar mijn zoon, die vlak voor mij uit terug naar de auto stapt. Strakke zwarte jeans, zwarte sneakers en een zwarte sweater met een fluo doodshoofd.

Zijn gezichtje verraadt wat hij denkt: ‘Het stonk daar naar iets raar, maar this is it! En Peter Van de Veire is een strandjanet…’

 
Luctor

27-02-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Het is weer eens één van die weken. Van de ene verbazing in de andere. Wat heet ‘turbulente dagen’? Stront en beulingen van zodra je je ogen opent, tot je ze weer sluit. Radio, televisie, kranten..., overal moeten bijkomende zenduren of extra pagina’s worden ingelast om het nieuws te kunnen volgen. En wat dan gezegd van ons, arme burgers, die het ene na het andere wereldschokkende te verwerken krijgen? We hebben niet eens de tijd om goed en wel met onze ogen te knipperen bij het horen dat onze Koning plots een halfzus heeft, of twee tellen later staat er zowaar een nieuwbakken bastaardbroer op?

Maar goed, wààr Koning Leopold III overal met open benen werd ontvangen, dat doet eigenlijk niet terzake. Zowat driekwart van de wereld rijdt met de regelmaat van de klok wel eens een scheve schaats, waar zou je dan het recht halen om een lul met een tricolore bandje dat plezier te ontzeggen? Het Royale Zaad van Leopold was evenwel van betere kwaliteit dan dat van zoon Boudewijn en dus heeft de laatste Leopold in rij helaas ook elders af en toe prijs geschoten. Ingeborg Verdun, is daar het nakomelijk gevolg van. De plots opgedoken halfzus van onze Albert moet naar het schijnt verwekt zijn toen Leopold III zijn Koninklijke fluit herhaaldelijk in de kunstschaatsende pruim van de Oostenrijkse Liselotte Lindbeck heeft laten glijden.

Maar er is meer: onder het motto “Moi, je suis Belge, mais mon zizi est international”, verwekte onze toenmalige vorst blijkbaar ook nog een bastaardjong bij een of andere hete francaise. Het exponent van dàt ‘schot in de doos’, Michel Didisheim, werd later kabinetchef bij zijn halfbroer Albert benoemd. Maar of de twee ooit gezamenlijk nieuwjaarsbrieven hebben voorgelezen, valt toch te betwijfelen. Om maar te zeggen dat het een heet ras is, die Van Seksen-Coburgs.

En wat dan te zeggen van Vlaams Minister Ingrid Lieten (sp.a), die in een ongelukkig moment een email laat vertrekken, waarin ze over haar collega’s van de CD&V en NV-A in de Vlaamse Regering zegt dat het ‘uit teflon en gewapend beton opgetrokken gevoelloze karikaturen zijn’. Niet netjes, lijkt me.

Erger wordt het als het rapport van het Comité P bekend gemaakt wordt. Het comité stelt daarin onomwonden dat de speurders cruciale fouten hebben gemaakt bij het onderzoek naar de moord op Annick Van Uytsel. Had men die fouten voorkomen, dan was Ronald Janssen al veel eerder aangehouden geweest en hadden Shana Appeltans en Kevin Pauwels nu nog geleefd. Ook niet bepaald om vrolijk van te worden, niet?

Dat ondertussen heel de Arabische wereld in lichterlaaie staat, daar wordt een mens al evenmin opgewekt van.  Na Tunesië, Egypte, Jemen en Bahrein, lijkt de hel nu pas echt losgebarsten in Libië, alwaar beroepskampeerder Kadhafi de kanonnen nu gewoon op zijn eigen bevolking richt. Een mens vraagt zich af hoelang de wereld nóg zal toekijken vooraleer ze Kolonel Excentriekeling vanonder zijn belachelijke witte paraplu zullen wegrukken. Misschien wachten ze gewoon tot de paraplu vol rode bloedspatten zit… Dat kan ook natuurlijk.

Toch kwam het meest tragische nieuws uit ons eigen land. Hét koppel van Vlaanderen, hét toonbeeld van onverwoestbaarheid, van wederzijdse tolerantie en respect, van pure liefde tussen schrijver en muze… dàt koppel is uiteen. Yep, Herman Brusselmans en Tania De Metsenaere zijn niet langer samen. Ik ben zowaar geschokt. Zeker omdat ik dacht dat Herman en Tania zowat in elkaar gesmolten waren. Hij met al zijn Hamse nukken; zij vanonder het schoonste duivenkot op spuugafstand van het Witte Huis… Ze leken voor mekaar te zijn geboren. Als pannetje en dekseltje echt bestonden, dan was het wel ten huize Brusselmans. Maar goed, het is blijkbaar over and out, al willen ze het allebei nog niet echt toegeven. Tijdelijk elkaar iets meer ruimte geven, zeggen ze. Ja, dan weet je wel hoe laat het is bij de ‘ex-drummer’ en ‘het mooie kotsende meisje’. Jammer, maar helaas.

En al die gore ellende kregen we in amper een week tijd over ons heen gestort. Gelukkig is er VTM. Hoeveel droefnis er ook in de wereld is, altijd hebben ze daar in Vilvoorde wel een ‘klassevol’ programma dat een mens de kommer en kwel laat vergeten. Misschien biedt het zelfs een oplossing voor Tania en Herman Brusselmans. Er is nog hoop! Een relatiebreuk hoeft immers niet het einde van hun geluk te betekenen. Dankzij de commerciële zender. Kijk maar naar Wendy Van Wanten, die enige jaren geleden haar Franske vond uit meer dan vierhonderd kandidaten in “Wie wordt de man van Wendy”. Phaedra Hoste probeerde het daarna ook en nu is het zelfs de beurt aan Pieter Loridon, de bruingebakken basketgod uit Antwerpen, die in de Deense Jill Andersen zijn droomprinses leek gevonden te hebben, maar al even snel weer op straat stond.

Wie deze week de kick-off-aflevering van “Wie kiest Pieter” heeft gezien, weet dat liefst duizend gewillige vrouwen zich hadden ingeschreven om de toekomstige van Pieter Loridon te worden. Een veertigtal uitverkorenen had de rijzige bastketter uit die duizend geselecteerd en die mochten zich deze week bij hem aanbieden op een speeddate. Het resultaat laat zich raden, beste lezer: een geil kutslijmspoor van in de zaal met wachtende kandidates tot aan het tafeltje bij de Antwerpse vrouwenmagneet, een stoel die vermoedelijk om de paar vrouwen moest worden vervangen wegens totaal doorweekt en van daaruit een nieuw kutslijmspoor naar de uitgang voor de geselecteerde dames. Voor hen die niet goed genoeg waren bevonden, restte het tranendal. Kortom een programma, nog platter dan spuitende diarree.

De ex-Antwerp Giant werd in zijn zoektocht bijgestaan door drie vrienden. Zij konden in een aanpalend kamertje alle speeddate-gesprekjes volgen op een tv-scherm. Deze Raad der Wijzen werd zo’n beetje geleid door Johanneke Hagenbeek, een Hollandse nuchtere die een mediabedrijfje schijnt te runnen, maar vooral een soulmate is van Pieter. Als Pieter dan toch zo’n fantastische kerel is zoals ze hem lyrisch beschreef, waarom trouwt ze er dan zelf niet mee, vroeg ik me af?

Afijn, in haar adviserende taak wordt ze bijgestaan door nog twee close friends van Loridon: journalist Michaël Schouwaerts en collega basketter Thomas Lamot.  Het is mij niet helemaal duidelijk geworden wat hun rol in de Raad der Wijzen is, maar aan hun commentaren te horen, gaven ze mij sterk de indruk vooral geïnteresseerd te zijn in de afvallertjes van Loridon. Het zaad van een maat kan immers nooit kwaad.
 

Welke dames de revue passeerden in “Wie kiest Pieter”, grenst werkelijk aan het onwaarschijnlijke, waarde lezer. Het leek wel een datingprogramma voor look-alikes. Op één of andere wijze leken quasi al die vrouwen op elkaar. Ware het niet van uiterlijk, dan toch zeker van gedachtengoed. Alsof er een blik hitsige deernes was opengetrokkenn die allemaal hetzelfde uitstraalden: ‘ik ben oliedom, maar ik vind mijzelf een poppemieke mét een visie en ik ga hier meteen alles in de strijd gooien om mijn idool binnen te doen’.

“Ooooh, gaai jet schoëin oëgen”, kirde er eentje. “Helderblauw… Amaaaaai”.

“Môh neeje”, zei onze basketter, “Main oëgen zaain graaisgruun”.

“Lot ma ies van diecht zien”, replikeerde het geile wijfje weer en ze boog daarbij zóver voorover dat Pieter zowat in haar décolleté verdronk.

Een andere kandidate deed het nog een stuk makkelijker. Die had gewoon een naaktfoto van zichzelf meegebracht om de basketter te imponeren. Makkelijk zat en niet te veel geouwehoer. Gewoon tonen wat voor prammen je in huis hebt.

Het miste helaas zijn effect, want Pieter stuurde haar meteen het tranendal in. Daar sta je dan met een foto van jezelf in je blote tieten voor heel Vlaanderen… Morgen bij de bakker: “En voor u mevrouw? Een melkbroodje, zeker?”

Wie wel op het kutslijmspoor naar de succes-uitgang mocht schaatsen waren ondermeer een tandartse en een psychologe. Met de tweede zag Loridon zich al hele diepzinnige gesprekken voeren en de eerste was helemaal ondersteboven van Pieters prognathie. Jaja, een klasse drie zelfs. Om de Raad der Wijzen van haar goede bedoelingen voor Pieter te overtuigen ging ze zelfs in een soort breakdance-houding staan, waarvan ik dacht ‘als ze nu op haar bek valt dan kan ze zich meteen zelf een heel kunstgebit aanmeten’.

Jesus, zelden heb ik zo’n platte baggertelevisie gezien. En dat allemaal om een ex-basketter van twee-meter-en-vijf in je nest te krijgen. Let op, tot zóver begrijp ik de dames wel, want Pieter Loridon is natuurlijk zondermeer een heel knappe kerel. Maar om er dan ook nog een langdurige relatie mee te beginnen…?

Hebben die dames al eens nagedacht wat voor een belachelijk zicht het is om altijd in een bed te slapen waar twee voeten uithangen? Hebben die deernes zich al eens afgevraagd hoe het voelt als hun vent altijd over hen heen kijkt? En tot slot: hoe het voelt om constant met een kerel rond te wandelen die stinkt naar Airwick? Want als er één constante is bij grote mannen, dan is het dat ze altijd stinken naar Airwick. Ze kunnen er zelf niet aan doen, maar het is wel zo. Hoe dat komt? Wel, bij een normale man hangt het spuitertje meestal ver boven het hoofd, maar elke keer als er écht lange mannen een openbaar toilet binnengaan, dan krijgen ze die verrekte luchtverfrisser telkens vol in hun bek gespoten…

Jaja, de wereld… Hij is om zeep! Vraag het maar aan de burgers in Libië.

Luctor

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Het was nog schemerdonker toen ik vanmorgen de bestelling bij de bakker ging afhalen. Bijna gelijktijdig met mijn kleine Opel Corsa, stopt ook een stoere, gitzwarte Audi Q7 aan de helverlichte etalage. Prachtige wagen, knappe lijn en een grom die trilt in je buik. Het verschil met mijn doffe luciferdoos uit de vorige eeuw, kan onmogelijk groter zijn. Misschien daarom dat Q7-rijders denken dat ze op de openbare weg net iets meer rechten hebben dan klootjesvolk zoals, pakweg uw dienaar.

Eerst en vooral parkeert de patser zich vlak voor mijn neus, tégen de rijrichting in, maar bovendien wringt hij zich schaamteloos tot ver over de helft van mijn afgelijnde parkeerplaats. Als het gevaarte tot stilstand gekomen is, staat hij neus aan neus met mijn Corsa’tje. Gesteld dat ik vóór de Q7 zou moeten vertrekken, dan heb ik maar één optie: opstijgen als een helicopter. Godverdomme, zondagochtend, niet eens half acht en mijn nekharen staan al meteen kaarsrecht. Ik ken dat soort volk met Q7’s. Groot, slank, donker, keurige weekendjeans, hoogstwaarschijnlijk nog een stikdure, lange openwapperende mantel er bovenop en zwaar gezonnebank-grilled. Ik voel dat ik hem ga uitschijten zoals die flapdrol nog nooit op een zondagochtend is uitgescheten.

Groot is mijn verbazing als de flapdrol een aantrekkelijke centerfold-flapdrollin blijkt te zijn. Toch blijken de Q7-karakteristieken ook bij haar nadrukkelijk aanwezig. Groot, slank, donker dansend shampo-reclamekapsel, supersexy strakke weekendjeans, en een nauw aansluitend wit bloesje. Zonnebank-bien-cuit. Of wat had u verwacht? Haar kontje deint in haar jeans alsof die erop gegoten is en bij iedere stap lijken haar billetjes te zeggen ‘voel maar eens, Luctor’, ‘voel maar eens, Luctor’… Omdat zelfs bij een man als ik, de nekharen bij het zien van zoveel sexapeal toch al snel de neiging hebben om weer gematigd plat te gaan, kijk ik nog even om naar mijn doffe luciferdoosje, dat letterlijk verstikt wordt door de gigantische, dreigende neus van haar zwartglimmende King of the Road. Het is voldoende om weer pissed te worden.

Bij de bakker staan op zijn minst vijftien mensen aan te schuiven. Miss Q7 en ik, incluis. Voor het eerst kan ik nu ook haar voorkant bekijken. Haar gezicht verklapt dat ze véél meer kilometers op de teller heeft, dan haar carrosserie zou laten vermoeden. Ik schat haar rond de vijftig. Op zijn minst een heel eind in de veertig. Ken je dat, waarde lezer, het soort dames dat door hippe, dure kleren en tal van cosmetische ingrepen krampachtig probeert om twintig te blijven? Zielepoten, vind ik het. Alles is zodanig perfect dat de nep eraf spat. Gefotoshopte wijven met veel poen en zonder inhoud. Wandelende plastic fortuinen zijn het. Neuscorrectietje hier, liposuctietje daar. Op tijd en stond een platbuik-operatietje en een mini of maxi faceliftje. En gaan de tetjes een klein beetje doorhangen, dan spannen we de twins toch gewoon weer op, tot het prammen zijn die elk moment kunnen exploderen.

Ik schat dat mijn nieuwe vriendin zowat alles heeft wat op de cosmetische nepmarkt te koop is. Kont, buik, billen, borsten, botox, kraaienpootcorrecties, volledige facelift… noem maar op. Reflexmatig kijk ik onmiddellijk naar haar slapen en haar hals, bang als ik ben om vast te stellen dat haar velleke al zovaak is opgetrokken dat haar tepels ergens in de buurt van haar voorhoofd moeten zitten of haar schaamhaar ergens op haar keel. Gelukkig niets van dat. Al valt het mij op dat ze toch dringend iets moet laten doen aan die ouderdomsrimpels diep in haar hals.

Er komen nog drie nieuwe klanten de winkel binnen en de wachtruimte wordt nu zo overbevolkt dat ik zowat tegen Miss Q7 word aangedrukt. Bij iedere ademhaling zie ik de vouwen in haar bloesje een klein beetje verschuiven, maar haar tieten lijken daarentegen van gewapend beton en weigeren ook maar één millimeter mee te werken met de persdrang van haar blouze. Ik verontschuldig mij omdat ik zowat met mijn linkerarm tegen haar rechterborst word gedrukt, maar ze glimlacht begrijpend. Ik voel dat ze zowaar haar boezem steviger tegen mijn arm drukt. En nóg een beetje…

Het is overduidelijk dat ze zelfs geniet van deze intieme, ongewilde aanraking. Ook dàt nog. Als ik de man voor mij geen por in de nieren wil geven, dan zit mijn arm zo gevangen als een kever onder zijn schild. Ik voel haar borst weer een stuk steviger tegen mijn arm duwen. Haar geile opdringerigheid werkt mij verschrikkelijk op de zenuwen, maar ik moet toch toegeven dat zo’n neptiet een stuk zachter aanvoelt dan ik verwacht had.

Ik kan weliswaar geen kant uit en de opdringerige aanraking bevalt mij allerminst. Ik vraag mij af waarom ik niets zeg. Ware het omgekeerd geweest -een hitsige vent die zijn kruis tegen een wildvreemde vrouw aanschurkt, bijvoorbeeld- dan was de winkel wellicht te klein geweest. Je ziet van hier dat die vrouw dat zomaar zou laten gebeuren... Schelden, roepen, tieren en waarschijnlijk nog een paar rake klappen op de koop toe, zouden ’s mans deel geweest zijn. Nu is het een vrouw die zich onbeschaamd aanbiedt en het enige wat ik doe, is krampachtig proberen wegwringen en mijn mond stijfdicht houden.

Maar geef toe, waarde lezer, als man zit je sowieso in het verliezende kamp. Stel nu dat ik had beginnen schelden en roepen dat ze met haar godverdomse geile tetten van mijn lijf moest blijven en zij zou mij direct hebben gecounterd dat ik het was die mijn pollen niet kon thuis houden, wie zouden de klanten dan geloofd hebben, denk je? Voilà, muil houden, dus! En uitzweten!

Godverdomme, ik voel een paar ranke vingers die zacht in mijn kontzak schuiven…

Gelukkig verlaten op dat moment drie, vier klanten tegelijk de winkel door de uitgangdeur aan de andere kant van de wachtruimte. Iedereen schuift een stukje op en daardoor krijgen de overblijvende wachtenden een beetje meer wereld ter beschikking. Zo snel als mogelijk doe ik twee stappen opzij, zodat er tenminste een halve meter afstand ontstaat tussen Miss Q7 en mezelf. Ze kijkt rond alsof er niets gebeurd is. Onweerstaanbaar wordt mijn blik naar haar stevige boezem getrokken. Ik merk dat haar rechter tepel keihard door haar bloesje priemt. Ze kijkt zelf ook naar de hardnekkige exponent van haar eigen geilheid, gooit haar lange haren nonchalant achterover en lacht me breed, uitdagend en verleidelijk toe. Een perfect gebit. En ijswit gebleacht, of wat dacht u?

Er komt geen volk meer bij in de bakkerswinkel en het bestellen loopt plots zo vlot dat een paar minuten later de uitgangdeur automatisch voor mij openschuift. De frisse ochtendlucht voelt na de verhitte winkelpassage plots veel kouder aan.

De Q7 staat nog op zijn plaats, mijn doffe luciferdoos eveneens. Op het moment dat ik het zwartglimmend monster voorbij wandel schuift het bestuurdersraam geluidloos naar beneden. Onwillekeurig kijk in naar binnen, recht in het vriendelijk lachend gezicht van mijn wulpse aanrandster.

“Ik hoop dat ik je het wachten iets aangenamer heb gemaakt”, zegt ze vrank. “Ik vond in elk geval dat de tijd voorbij is gevlogen.”

“Ze zijn nép!”, zeg ik. Ik wil kwetsen, maar op iets beters dan dit flauwe verwijt kom ik niet meteen.

Het lijkt haar totaal niet te deren. “Ik wil je wel, schrijverke”, zegt ze en zonder mijn ogen te lossen, laat ze de motor van haar jeep grommen als een wild beest. Zacht glijdt de Q7 achteruit. Als het vehikel zich terug vooruit in beweging zet om de weg op te komen, tuit ze haar felrode lippen alsof ze me een kus werpt en maakt ze met haar duim en haar gekromde wijsvinger het vernederende “klein-pietje-gebaar’. Verbouwereerd volgt mijn blik haar jeep tot ik de achterlichten niet meer kan zien.

Thuisgekomen diep ik mijn wisselgeld van de bakker uit mijn kontzak. Ik voel dat er behalve een paar losse munten ook een briefje in zit. Het blijkt een naamkaartje te zijn van ene Mia D. Meteen flitst het gevoel weer terug van die paar ranke vingers die zacht in mijn achterzak schoven. Mijn teerbeminde merkt mijn verwarring en vraagt wat er scheelt. Ik leg uit wat mij is overkomen en nog voor ik iets kan doen, staat ze al met de telefoon in haar hand en belt het nummer van het kaartje.

“Je weet toch als je ooit gecremeerd wordt dat je tetten dan zullen ontploffen”, hoor ik haar zeggen. “En als je begraven wordt dan liggen er tien jaar later nog alleen twee plasticzakjes tussen je gebeente. Ik wens je een moeilijke keuze, trut!”

Ik vraag me af waarom ik daar zelf niet opgekomen ben…

Luctor

20-02-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Ik zag het gewoon gebeuren vandaag. Zomaar tijdens mijn lunchpauze.

Vanmiddag had ik namelijk een lunchafspraak in een daarvoor gerenommeerd restaurant. Omdat ik ruim een kwartier te vroeg was, besloot ik een kort wandelingetje te maken in de bosrijke omgeving rond het restaurant. Heerlijk in de rust van de natuur, ver weg van het geraas van auto’s en nog eventjes beschermd tegen het oorverdovend door elkaar gebabbel van lunchende zakenlui.

Tijdens mijn wandeling genoot ik mateloos van de geuren die het bos vrijgaf. Eigenlijk heb ik altijd wel al een zwak gehad voor dagen zoals deze. Je kent ze beslist: van die late winterdagen, die al eens een lentejasje durven aan te trekken. Héérlijk vind ik dat. Voor het eerst in maanden het gevoel krijgen dat de zon behalve licht ook warmte uitstraalt. Al je zintuigen die automatisch switchen naar hun full power opneemfuncties en je lichaam dat binnenin lijkt te ontploffen naarmate het zich minuut na minuut gulzig mag laven aan die allereerste lenteprikkels. Een boost van kracht en energie.

Groot was dus mijn verbazing als ik amper vijftig meter het bospad ben opgewandeld en plots, half verscholen, een politiecombi zie staan. Ik zie niet in dat hier snelheidsovertredingen kunnen worden begaan, net zo min als ik dit prille lentegevoel kan koppelen aan welke vorm van misdaad dan ook.

Wat staan die gasten hier te doen, vroeg ik mij af. Alcoholcontroles zo vlak bij een restaurant, leek mij nog de meest plausibele uitleg, maar waarom dan hier? Op dit bospad? Even verderop langs de kant van de weg, ware toch logischer geweest?

Het antwoord kwam snel en duidelijk. Terwijl ik nog gefocust was op het politievoertuig zelf, hoorde ik plots stemmen aan de andere kant van het bospad. Veel te gedempt om te kunnen horen wat ze zegden, maar luid genoeg om meteen zeker te zijn dat het stemmen waren. Tussen de bomen, links van mij, merk ik een oude blokhut zo’n tien meter het bos in. Ik ben er zeker van dat de hut tijdens de zomer niet te zien is vanop het bospad door de begroeiing, maar nu is alles nog kaal genoeg om vlak naast de hut twee vrijende flikken te ontwaren. Voor alle duidelijkheid, het waren wel degelijk een man en een vrouw. Gelukkig zijn politiemensen bovendien meer herkenbaar aan hun lichtblauwe hemdjes, dan aan hun donkere broeken, want ware het omgekeerd geweest, dan had ik -broek op de grond- nooit geweten dat het flikken waren. Nu wel!

Was het nu tijdens hun diensturen of niet -ik zou het begot niet weten- maar het blijft toch een vreemd gezicht als je daar zo plots geconfronteerd wordt met twee ordehandhavers die elkaar staan af te lebberen midden in een bos en met hun broeken op enkelhoogte. Liggen die revolvers dan gewoon in het gras en op de rottende blaren, vroeg ik mij af? En die handboeien? Je mag er als belastingbetaler toch niet aan denken, lijkt me. Soit, feit is in elk geval dat dame flik duidelijk meer interesse had in zijn vlézig schietgeweer dan aan het echte exemplaar, wat aan zijn gordel hoort te hangen. Bovendien kreunde mijnheer flik dermate luid dat de eekhoorns ervan schrokken.

Wat er ook van zij, het verkeer stonden die twee daar in elk geval niet te regelen. Tenzij misschien het geslachtsverkeer. Voorrang van links? Mijn kloten! Voorrang van onder, ja! Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat ik meteen heb kunnen vaststellen dat in elk geval deze dame van ons vrouwelijk korps tenminste over een zalig poepke beschikte. Als ze mij ooit aan de kant van de weg dwingt voor een bandencontrole, dan ga ik meteen achter haar staan als ze de bandendruk controleert. Zeker weten!

Nuja, wie ben ik om te oordelen over andermans liefdesleven. Laat staan dat ik het zou véroordelen. Ik laat ons vrijend koppeltje dus verder ongestoord hun onderling geslachtsverkeer regelen en gun hen in gedachten een heerlijk moment van openbare zedenschennis. Liefde en seks tussen collega’s is nu eenmaal van alle tijden en van alle bedrijfsectoren. Als de secretaresse in de traphall mag wippen met de magazijnier, waarom zouden deze twee flikken het dan niet mogen tussen een paar beschermende bomen? ’t Is te zeggen natuurlijk, zolang ze niet betrapt worden. Want daar durft het condoom nog al eens knellen, natuurlijk. Zowel privé als professioneel.

Goed onderbouwde studies hebben uitgewezen dat steeds meer hitsige collega’s hun lusten durven botvieren tijdens de werkuren. Gelukkig blijft het aantal dat expliciet neukt relatief beperkt. Slechts zeven procent van de werkende bevolking geeft toe dat ze op het werk al eens van bil gaan. Drieëntwintig procent daarentegen, knuffelt of tongzoent wel eens. Letterlijk tussen het werk door! Geef toe, waarde lezer, er bestaan minder leuke manieren om stoom af te laten en de stress het hoofd te bieden, niet?

Toch ligt het echte aantal foefelende arbeidskrachten vermoedelijk véél hoger. Op zich is dat ook logisch, want hoewel je werk in eerste instantie een plaats is waar je je brood komt verdienen, toch blijft het ook een plek waar je acht uur per dag nauw moet samenwerken met anderen. En waar menselijke nabijheid is, daar loert verliefdheid steeds om de hoek, zeggen psychologen. In die context kan je je dan afvragen of  het dan niet normaal is dat collega’s in deze setting verliefde gevoelens kunnen krijgen? Tùùrlijk is dat normaal! En alleen al om die reden geeft meer dan zestig procent van de werkende bevolking toe dat er regelmatig geflirt wordt onder collega’s. En van flirten komen driften, zei ons vader zaliger altijd. En neem het van mij aan, ons vader was een heel wijs man!

Toch houdt het merendeel van de werknemers het verstand bijeen als het op collega-seks aankomt. De angst om betrapt te worden is zeer groot. Dan mogen de trappenhall, de lift, de koffiekamer, het klassieke kopieerkot en ja, zelfs de desk van de grote baas nog zo kinky uitnodigend zijn, slechts een bijzonder klein percentage heeft de guts om dààr de broek te laten zakken.

Meestal gebeurt het op goed afgesproken momenten buiten de bedrijfsmuren en buiten de werkuren, ver van de ogen van roddelende collega’s vandaan. Personeelsfeestjes zijn daarbij  meest in trek. You know the feeling: lekker gegeten, een glaasje wijn erbij, beetje slijmbalzeveren, beetje verbaal opgeilen en knal -na nog ettelijke Irish coffees er achteraan- gaan alle remmen plots los. Ondeugende blikken worden gewisseld, vonken knetteren over en weer en voor je er erg in hebt, sta je zoals twee flikken tussen een paar bomen, krult ze zich zuchtend en steunend op je achterbank of kijg je de pijp van je leven in een verlaten vergaderzaal.

De werkvloer, het blijft een broeinest voor relaties en onenightstands.

Wellicht, waarde lezer, heeft u tijdens het lezen van deze column al eens teruggedacht aan die keer dat het u is overkomen. Niet zo? Ook mogelijk, maar besef dan wel dat je in de kleinste groep zit. Meer dan de helft van de werkende bevolking geeft immers toe dat het hem of haar ooit wel een keer is overkomen in de loop van zijn of haar carrière. Eén of meerdere keren! Met één of meerdere collega’s. En voor u nu weer onmiddellijk de mannen alle schuld toeschuift, waar een pinneke is, daar moet ook een gaatje zijn. Mannen en vrouwen zijn wat jobseks betreft quasi gelijk verdeeld.

Helaas, of  misschien gelukkig, -het is maar hoe je het bekijkt- zijn werkromances bijna altijd gedoemd om te mislukken. Eén van de voornaamste redenen hiervoor is dat er thuis vaak een ander zit te wachten en dat de sekscollega’s hun amoureuze escapades dus best voor iedereen geheim houden. Juist die taboesfeer zorgt voor zoveel druk op de verliefde schouders, dat er maar weinigen in slagen om hun werkliefde lang in stand te houden.

Ooit zei een knappe geile deerne tegen mij: ‘Al ben je tachtig jaar en woon je in het hol van de Ardennen, er komt een dag dat ik naar je op zoek ga en dan zal ik plots voor je deur staan.’

My ass, dacht ik en terwijl ze het uitsprak, draaide ze zich om en wiegde met dat mooie kontje mijn leven uit.

Neeneen, sekscollega wordt meestal ex-collega. Punt.

Afijn, om maar te zeggen, waarde lezer, dat de plotse confrontatie met vrijende en broekloze politieagenten een mens tot filosoferen kan aanzetten op dagen van prille en schuchtere lentesferen.

Eenmaal terug in het restaurant houd ik mijn flikken-avontuur voor mezelf. Niet dat ik het mijn twee disgenoten niet gun, maar zij werken in hetzelfde bedrijf en daarenboven zijn ze al jaren dichte collega’s van mekaar. Je weet dus maar nooit welke open deuren je intrapt. Voorzichtigheid is dus de boodschap. Bovendien is hij een type waarvan je mag verwachten dat hij geen kans onbenut laat en ik denk eerlijk gezegd, dat zij er ook niet vies van is. Voor zover het typerend kan zijn, ze hebben er de looks voor. Allebei!

Toch is er geen enkel moment tijdens de lunch dat ook maar enige achterdocht zou kunnen opwekken. Niet dat ik verwachtte dat ze het er nog eens vet zouden insmeren, maar ik dacht misschien hier en daar toch een minuscule aanwijzing te kunnen ontdekken. Niet dus. Integendeel! Hij verlaat de lunch en de bespreking nog vóór het dessert.

Alleen zij en ik blijven achter in een intieme tête-à-tête, boven een collage van chocomousse, crème brulée, kaneelgebak en mascarponezalf, afgewerkt met sterfruit en passievrucht én overgoten met een warme vanillesaus.

Na het dessert vraagt ze of ze mij kan plezieren met een Irish coffee.

Mijn gat nijpt toe van angst...

Luctor

16-02-2011 om 21:47 geschreven door Luctor  

Daar gaan we weer! De stress van de kerst- en nieuwjaarscadeau’s is amper verteerd of er kondigt zich alweer een consumentenfeest aan. Sint Valentijn. Dé dag van de liefde en de geliefden. Dé dag van zeemzoeterig radiogewauwel, van rozerode suikerspin, van kaartjes met roze beertjes, van ingekaderde foto’s in lijsten van pastelkleurig BLOKKER-bont en van hartjesmokken die je nooit gebruikt omdat de koffie gegarandeerd over je muil zeikt van zodra  je er ook maar uit probeert te drinken. Valentijn, hoeveel romantischer kan de commercie zich vermommen?

En vermommen is inderdaad een niet toevallig gekozen woord in deze context. Er is namelijk een gigantisch verschil tussen ‘Valentijn vieren’ en ‘Valentijn kopen’. En hoe graag bloemisten, producenten, restaurants en winkelketens onze partners ook willen laten geloven dat de waarde van je cadeau evenredig is tot de graad van liefde die je voelt , toch is Sint Valentijn ooit in het leven geroepen om mensen anoniem je liefde te betuigen.

Op zich is ook dàt al idioot, vind ik. Wie wordt nu beter van dat anonieme gedoe? Degene die de kaart schrijft en ze met toegeknepen billen in de bus van zijn of haar geliefde gaat droppen? Ik dacht het niet! Wat heb je er nu aan om je liefde te verklaren aan iemand die nooit zal weten wie je bent en hoe graag je hem of haar ziet? Dan kan je al net zo goed je muil houden en je de kosten van het kaartje besparen, lijkt me.

Heeft de ontvanger er iets aan? Ik dacht het ook niet. Grafologen zijn duur en dus is het quasi onmogelijk om ooit te achterhalen welke verliefde trien of klojo ’s nachts aan jou ligt te  denken. Meer nog, nadat het wie-o-wie-gestress je zelf een week lang heeft wakker gehouden, kan je bij de dokter dertig euro achterlaten om te horen dat je oververmoeid bent en dringend slaap nodig hebt. Pure ellende, die anonieme Valentijnsberichten. Zeker weten!

En dan heb ik het hier nog niet eens over de ruzies die tussen koppels kunnen ontstaan, omdat één of andere verliefde medemens (m/v) een ‘I love You-kaartje’ in je bus is komen deponeren. Leg dat maar eens uit. En ik weet godverdomme waarover ik spreek, waarde lezer. Als ik ooit die onnozele, verliefde troela vind, die vorig jaar een kaartje onder mijn deur heeft geschoven, dan vierendeel ik ze. Ik zweer het u!

Je lacht, waarde lezer… Wel, ik wil het jou nog aan je vrouw zien uitleggen als je van je werk thuiskomt en la màmà staat je al in de deuropening op te wachten met een blik op onweer en een roze hartjeskaart in haar handen, waarop de tekst “Lieve Luctor, het is nu diep in de nacht en je moest eens weten hoe hongerig mijn kutje naar je smacht… Liefs .”

Nee, geloof me, waarde lezer, die veertiende februari brengt niets dan rottigheid. Overloop de recente geschiedenis maar; je zal me gelijk geven. 1989: Ayatollah Khomeini vaardigt zijn fatwa uit tegen schrijver Salman Rushdie omwille van zijn boek ‘De Duivelsverzen’; 1991: de vuurwerkfabriek in het Nederlandse Culemborg ontploft; 2005: de vroegere premier Rafik Hariri van Libanon komt om bij een zelfmoordaanslag in Beiroet. Wielrenner Marco Pantani, dood! Soulzanger Lynden David Hall, dood! Jazzdrummer Louie Bellson, dood! Schaapke Dolly, dood! Allemaal op Sint Valentijn. Niet bepaald om romantisch van te worden, lijkt me?

Akkoord, ex-wereldkampioen op de weg Cadel Evans werd gebóren op veertien februari. Maar of ik nu zo vrolijk word door de geboorte van een triestige plant…?

Ik heb dus eens rondgezocht en proberen achterhalen waar die rozige Valentijn vandaan komt. Wel, waarde lezer, ik moet zeggen, ’t is de moeite. Valentinus zou namelijk een bisschop geweest zijn ten tijde van de Romeinse keizer Claudius II. Om het rijk in stand te houden had Claudius veel soldaten nodig. Niets mocht hun aandacht van het vechten afleiden en dus mochten de soldaten niet trouwen. Maar Valentinus vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en dus trouwde hij toch een aantal soldaten met hun geliefde. Hij werd ervoor in de gevangenis gegooid. Maar doordat de bisschop zelf ook niet gespeend was van enige kriebelingen in zijn bisschoppelijke fluit, had hij zijn oog laten vallen op het piepjonge dochtertje van één van zijn cipiers. Vreemd hoeft u daar niet van op te kijken waarde lezer, bisschoppen hebben nu eenmaal blijkbaar een afwijking dat ze met hun gore poten niet van kinderen kunnen afblijven. Soit, de cipier kwam te weten dat zijn dochtertje een liefdesbriefje in haar pollen gestopt had gekregen van bisschop Valentinus en omdat er in die tijd nog geen doofpot-kardinalen bestonden, werd de bisschop gemarteld en onthoofd. Op 14 februari in 270. Als dàt geen reden is om het feest van de geliefden te organiseren…? Vreemde kerels, die feestdagbedenkers...

Je zal het dus wel al begrepen hebben, beste lezer, dat ik niet echt een fervent vierder ben van de Heilige Valentijn. En ja, ik ben een man. Is daarmee het cliché bewezen dat alleen maar vrouwen vasthouden aan de commerciële traditie van Valentijn? Ik zou het niet durven beweren. Feit is dat ik geen speciale dag nodig heb om te zeggen aan mijn teerbeminde dat ik haar graag zie. Waarom zou ik me dan druk maken over de februari-omzet van de lokale bloemist?

Driekwart van de bloemenkopers geven de ruiker trouwens niet eens af aan hun vrouw, maar aan hun lief. Is daar iets verkeerd mee? Ach wat… zolang hun lief niet mijn vrouw is, heb ik daar geen problemen mee.

Persoonlijk vind ik het véél goedkoper om gewoon direct op de vrouw af te vragen ‘wil je met me neuken’. Daar heb je geen onkruid voor nodig. Bovendien heb je zo beduidend minder kans dat je met een ruiker betrapt wordt, die niet voor je vrouw bestemd is. Én op de koop toe is het ook nog eens veel minder tijdrovend dan er een hele avond mee op restaurant te gaan hangen. Op de tijd van een voor-, hoofd- en nagerecht, kon  je ze al vijf keer alle hoeken en kanten van een hotelkamer hebben laten zien.  Eten en drinken tegelijk!

Toch koop ik elk jaar weer een Valentijnscadeautje. Mijn teerbeminde  vindt cadeautjes krijgen namelijk bijzonder fijn. En wie ben ik dan, om haar dat plezier te ontzeggen? Al moet ik toch toegeven dat het jaar na jaar moeilijker wordt om origineel te blijven, niet in clichés te vervallen en het toch nog betaalbaar te houden. Je kan het zo gek niet bedenken of ik kwam er de voorbije jaren al mee aandraven. Zo stond ik al te glimmen met een balpen met chocolade inktpatronen, met rozenknopjes voor in bad, met een spellendoos om het liefdesleven bij te kruiden… ja zelfs met een doos chocolaatjes in de vorm van zaadcellen.

In de categorie minder evidente lovegifts kreeg ze al een tochtje op zee met een avontuurlijke zeiljacht, twee nieuwe banden toen ze nog in haar rolstoel zat, een duurloop van twee uur om endorfines te laten vrijkomen en ooit zelfs een stevige pot milieuvriendelijke ecoseks. Dat laatste kan ik u overigens zeer aanbevelen.

Dit jaar heb ik nog niets. En maandag is het al Sint Valentijn! Eerst dacht ik om een picknick in de eigen woonkamer te organiseren, maar het lijkt me eerlijk gezegd nogal een belachelijk zicht om daar op de grond uit een mand te zitten vreten, terwijl de tafel met borden en bestek niet eens twee meter bij je vandaan staan… Niet dus.

Een paintballsessie leek mij ook nog spannend. Ik vind het trouwens ongelooflijk sexy om een knap mokkel met een geweer in haar handen te zien staan. Benen ietsje open, geweer in aanslag, blik gefixeerd op je kruis en dan, rammen maar met die verfballen… Auch! Nu ik eraan denk, misschien toch ook maar beter afvoeren, dat idee.

In het meer materiële genre zijn juwelen en lingerie per definitie uitgesloten, omdat ik er gewoon veel te weinig van ken om met iets deftigs naar huis te komen. En die gouden vibrator, waar deze week in zowat alle kranten aandacht aan werd besteed, is mij véél te duur. Het mag dan een heel exclusief cadeau zijn en je vrouw mag er dan ùùùùren plezier aan kunnen beleven, tienduizend euro is mij toch net iets teveel. Draai en keer het zoals je wil, massief goud of niet, in essentie blijft het een doodgewone  kutbrommer.

Ach ja, waarde lezer, we zien wel. Ik heb nog zaterdag en zondag om na te denken en mijn cadeautje te gaan kopen. Eigenlijk tijd zat dus. Temeer omdat ik mijn tekst voor het bijhorend kaartje al in mijn hoofd heb. Daar hoef ik me dus al geen zorgen meer over te maken. Het tekstje zit als het ware in mijn brein gebrand. Al wekenlang! Eigenlijk al sinds het hier zo fel gesneeuwd heeft, remember? Toen heb ik iets gedaan en vanaf dat moment wist ik dat ik haar op Valentijn zou verrassen met:

Ik piste jouw naam in de sneeuw, lieve schat.

Sindsdien weet ik…

Dat ik nooit eerder zo’n koude fluit heb gehad.

Happy Valentine!

Luctor

11-02-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Dat mijn kinderen sms’jes sturen en ontvangen in een soort Bargoens waar ik geen fluit van begrijp, daar kan ik eigenlijk nog inkomen. Mobieltjes bestonden in onze tijd nog niet; hoe zouden wij, oudjes, dan een taal hebben kunnen ontwikkelen die past bij het hippe en blitse gsm-wereldje van vandaag? Zeg trouwens nooit meer gsm of mobieltje, want het jonge grut kijkt je dan aan alsof je uit de tijd van de oermens stamt. Nééé, tegenwoordig heet zo’n ding ‘een trilijzer’.

Nuja, het zal wel zo zijn dat elke generatie zich afzet tegen de gangbare normen van de vorige generaties. Dat is de gang van de wereld, denk ik. Mode en kleding zijn daarvoor de meest dankbare middelen. Ik herinner mij dat er bij ons thuis destijds geen dag voorbij ging, zonder dat ik er wel een paar keer op werd gewezen dat er kappers bestonden. Meer nog, mijn lange haren dreven mijn ouders bij momenten tot waanzin. Zelf vonden ze mijn ruglange manen weliswaar best nog OK, maar vaak kregen ze van de buren of gewoon van wildvreemden de opmerking dat ik gedoemd was in de gevangenis te belanden. Minstens in de goot…

Het zal u trouwens niet ontgaan zijn, waarde lezer, dat de jongere generatie tegenwoordig -behalve mode en kledij- ook de taal gebruikt om zich te onderscheiden van ons, de ouwe zakken. Bij momenten begrijp ik mijn eigen kroost niet meer. In eerste instantie heeft het mij al de nodige tijd gekost om te wennen dat iets niet meer ‘tof’ was, maar ‘gaaf’ en nu ik een klein beetje into the new sensation begon te komen, blijkt het plots alweer niet meer ‘gaaf’ te zijn, maar ‘vet’ of zelfs ‘moddervet’. “Yo pap, ik het een moddervette jas gezien in een echte chille winkel. Kost wel een vierhonderdje of zo en zoveel knikkers heb ik niet. Kan jij me matsen met honderd flappen, dan kom ik net toe. En liefst asap, zolang het nog sale is…”

“Euh… pardon?”

Frietjes halen doen we overigens ook al lang niet meer aan de frituur, maar aan de ‘vreetkeet’. De uitbaatster is geen knappe moeder meer, maar een ‘milf’ (mother I like to fuck) en hààr moeder is dan weer een ‘cougar’ of een ‘gmilf’. In het ene geval een oudere dame die liefst jonge mannen verleidt en haar bed in lult; in het andere geval een grandmother I like to fuck.

Als de frietjes misvallen zijn, dan kotsen onze jongelui ze niet meer uit, maar dan ‘eten ze gewoon achteruit’. De volgende keer laten ze de frietjes dan wellicht achterwege en gaan ze lekker ‘junken’ in McDonalds of lopen ze langs de ‘italo’ voor een ‘maffiabrood’. In de middeleeuwen noemden we dat nog gewoon een pizza van de italiaan.

Afijn, ik zou jullie nog kunnen uitleggen wat een ‘carjumper’, een ‘flinstone’, een ‘pointdexter’, een ‘grasnek’ of een ‘zweetjakker’ is, maar ik vrees dat het ons veel te ver zou leiden. Het is tenslotte niet mijn bedoeling om een verklarend woordenboek te schrijven voor het ACN, het Algemeen Cool Nederlands.

Wat wel tot mijn ambitie behoorde was om af te toetsen hoe de sprookjes, waar wij als kinderen hele nachten angstig van wakker lagen, het tegenwoordig doen bij de jonge ACN-generatie. Geloven ze nog in meisjes met rode kapmanteltjes, die te voet door een groot donker bos moeten op weg naar oma? Zijn ze nog bang van de grote boze wolf?

Mijn zoon van tien is overtuigd van niet. Om enigszins tot zijn verbeelding te kunnen spreken heb ik het sprookje herschreven en getransformeerd naar zijn taalgebruik en vooral ook naar zijn leefwereld. Enjoy!

“Heel lang geleden, het was nog in de nillies, was er eens een tentsletje met gebit-rails,dat altijd een rode string tussen haat gatflapjes droeg. Voor haar verjaardag had ze een G-string van haar mama en een C-string van haar oma gekregen en dat was haar zo goed bevallen dat ze sindsdien altijd rode reetveters was blijven dragen. Vandaar dat haar naam ook 'Roodstringske' was.

Op een dag vroeg haar moeder, op zich nog een ferme milf, aan Roodstringske of zij haar zieke oma een shoppingbag vol kant-en-klare diepvriesmaaltijden wilde brengen. Oma, zelf ook nog een vetgave cougar, woonde diep in het bos. Roodstringske  hield erg veel van haar oma en dus wilde ze hem liefst meteen scheuren.

“Heyhey ff dimmen”, zei moeder Milf bezorgd. Roodstringske kreeg de duidelijke instructie mee dat ze  op weg naar oma Cougar wel netjes op het bostrack moest blijven!

“Je weet maar nooit”, zei moeder Milf, “met al die aso’s en kinderlokkers die er de dag van vandaag rondlopen. Die fuckin’ geilaards zitten eerst maar wat onschuldig naar de cameltoe in je hotpants te gluren, maar voor je er erg in hebt, zit hun hand aan je molletje.”

Roodstringske was toch een beetje emo van het verhaal van moeder Milf en ze beloofde om niet van het bostrack af te wijken. Onderweg besloot Roodstringske om een paar lekkere paddo’s te plukken voor haar lieve oma. Ze bleef daarbij netjes op het bostrack en terwijl ze de paddo’s aan de rand van het track aan het plukken was, stond plots een Grote Boze Pedobisschop voor haar. Roodstringske had al veel over de enge Pedopriester gehoord, maar nu zag ze hem irl.

‘Wat een gladjanusneuker’, dacht Roodstringske. ‘Het lijkt wel een Johnny, met al zijn blingbling, zijn beha-potske en zijn nekspoiler. Wat een kloothommel’.

De pedobisschop vertelde Roodstingske dat er een eind verderop in het bos nog veel straffere paddo’s  waren en dat ze daar maar eens moest gaan kijken. Roodstringske vond het wel een bangelijk idee en deed wat de pedo had gezegd.

Ze wist dat ze er thuis een tsunami-straf zou voor krijgen mocht haar moeder dit te weten komen, maar ze schatte die kans bijzonder minimo. Heel chill ging ze dus verder het bos in, op zoek naar nog meer lekkere hallu-paddo’s.

Ondertussen scheurde de Pedobisschop naar het huisje van oma Cougar en klopte aan. Oma dacht dat het de jonge, nerdy boswachter was die een beetje in haar tuintje kwam fakken. Dat deed ie wekelijks en in ruil flashte oma Cougar telkens haar knijpkanjers eventjes voor hem. Heel af en toe, als oma Cougar voelde dat ze zelf een wettie kreeg, dan mocht het jonge boswachtertje verder gaan dan het bekijken van haar vleesbumpers en mocht hij daar bovenop ook nog eens haar brasilian gewaxte molletje verwennen.

‘Vandaag, was zo’n dag’, flitste het door oma’s hoofd en buik toen ze hoorde aankloppen. Het leek wel aslof ze haar Tarzan in zich voelde trillen. Zo horny was ze.

Groot was dus oma’s verwondering dat ze de blingbling-pedo in de deuropening zag in plaats van haar kinky boswachtertje.  Nog voor oma iets kon zeggen, trok de pedobisschop oma Cougar tegen zich aan en smoorde haar mond met een chloroformdoekje.. 

‘So far so good’, dacht de pedo. ‘Dit was echt P.O.C.”.

ASAP stripte de pedo de bewusteloze oma tot haar nakie en verborg haar in het tuinschuurtje bij het huisje. Hij trok vervolgens al haar gestripte kleren aan en ging in haar bed liggen.

Toen Roodstringske bij haar grootmoeder aankwam, lag de  pedopriester al in oma’s bed te chillen. Compleet uitgedost in oma’s kledij. Van haar babydoll, over haar jartelles, tot en met haar stiletto-pumps.

"Kom maar binnen, bitch", riep de pedo met een krakerige stem, waarvan hij hoopte dat ze een beetje klonk als de stem van de oude geile cougar. "Duw maar op de zoemer, dan gaat de deur vanzelf open."

Roodstringske had niet in de gaten dat het de Grote Boze Pedobisschop was, die in haar grootmoeders chillbak lag.

"Maar oma…", zei Roodstringske, toen ze vlak bij het bed was, "…oma,wat heeft u grote sterke armen?"

"Dat is om kindjes zoals jij beter te kunnen vasthouden als ze willen vluchten, m'n meisje," antwoordde de boze pedopriester.

"En grootmoeder, wat heeft u grote oren?", vroeg Roodstringske.

“Dan kan ik beter horen of er niemand afkomt als ik de kindjes aan het misbruiken ben!", zei de pedo.

"En oma, waar is uw décolleté met uw enorme prammen naartoe?!"

"Ach mijn lieve kind", zei de pedo, “ik heb ze laten weghalen in de wellnesskliniek met een waardebon van de Flair. Ik hou meer van platte tietjes, zoals die van jou”.

 "En grootmoeder, wat heeft u opeens een grote mond gekregen!" riep Roodstringske uit. "Ahá, Ohó!" grauwde de pedobisschop, "Daarmee kan ik er mij beter uitlullen mocht één van mijn slachtoffers ooit totaly outfreaken en een klacht indienen".

Toen Roodstringske erachter kwam dat niet haar oma Cougar, maar de Grote Boze Pedobisschop  in de chillbak lag, was het al te laat! In enkele seconden trok de pedo haar onder zijn kazuifel, alwaar ze nog een aantal andere kinderen trof. Eén voor één moesten ze tegen hun zin met de grote stinkende leuter van de Grote Boze Pedo spelen. Ze vonden het verschrikkelijk creepy,  maar ze aanvaardden hun lot. Ze hadden het immers al tegen zoveel mensen gezegd, maar er was niemand die hen geloofde.

Net na de jonge, nieuwe  handjes van Roodstringske ging de Pedo een dutje doen. Hij snurkte evenwel zo hard dat een flik, die vlakbij was, het hoorde. De police-dude was net in de neighbourhood  controles aan het uitvoeren in het kader van de Bobcampagne. Twee bierlippen en een jeneverorgel had hij al hun permitje afgenomen, toen hij het gesnurk hoorde.

De flik ging Oma Cougar’s huisje binnen en zag de Pedopriester  liggen. Hij vermoedde meteen dat het fuckin’ shit was, want de kazuifel van de pedo stond onderaan enorm pimped-up!

De flik sneed het gewaad open en bevrijdde zo Roodstringske en de  andere slachtoffertjes. Samen deden de kinderen hun verhaal aan de PedobisschoppenBaas, maar die probeerde meteen alles clean-up te doofpotten. Toen dat niet lukte, is de Grote Boze Pedobisschop plots verdwenen en heeft niemand hem ooit nog gevonden...

En oma Cougar… Toen de flik haar naakt, bewusteloos en willing had aangetroffen in het tuinschuurtje naast haar huisje, had hij haar onmiddellijk ge-mouth-2-mouth-d. Wat er daarna precies gebeurd is, weet niemand, maar er werd wel gefluisterd dat oma onwijs lang had gekreund tijdens de reanimatie en dat haar neukteugels vuurrood zagen toen ze buitenkwam…"

En weet je wat nu zo bijzonder is, waarde lezer? Toen ik mijn zoon -wiens haar inmiddels bijna net zo lang is als dat van papa dertig jaar geleden- dit sprookje voorlas, vond hij het niet tof, niet gaaf, niet vet... neen, zelfs niet móddervet… Hij vond het groovyyyyyy!

Luctor

08-02-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Mijn God, er wordt wat afgelebberd en gemuild de dag van vandaag. Geef toe, donderdag 3 februari 2011 is in niets een speciale dag te noemen. Licht bewolkt, af en toe een opklaring en zo’n graadje of zeven. Een doordeweekse dag zoals zoveel andere. En toch leek het wel kusjesdag.

Ik was vanmorgen nog niet eens met de auto de straat op of ik moest al toeteren voor lebberend grut. Op het voetpad, vlak voor ons hek stonden er om kwart na zeven al twee scholieren ineen gevlochten als waren het hun allerlaatste levensminuten. Ik heb ze niet herkend -daarvoor zaten ze te goed verscholen onder hun dikke parka’s en wintermutsen- maar één ding is zeker: zij hadden mij ook niet gezien. Noch gehoord! Dat eerste kan ik nog begrijpen, want kussen doe je meestal met je ogen dicht, maar dat ze mijn auto ook niet hadden gehóórd… Nuja, dat doet er overigens niet toe, feit is dat ik vriendelijk toeterde om van mijn tuinpad te mogen rijden en dat de twee tot mijn grote verbazing aaneen gevroren bleken. Tenminste dat veronderstel ik. Want plots begonnen vier benen synchroon te bewegen, terwijl die monden niet eens loskwamen. Misschien waren ze ook gewoon met hun beugeltjes ineen gehaakt. Dat kan natuurlijk ook.

Hoedanook, ik was al blij dat ik van mijn tuinpad raakte en opgelucht de weg naar mijn werk kon aanvatten. Ik wuifde de twee kussers nog vriendelijk gedag, maar ze zwaaiden niet terug. Vermoedelijk waren hun ogen nog steeds dichtgelijmd. Ofwel waren ze gewoon in slaap gevallen.

Afijn, niet eens vijfhonderd meter verder zet ik mijn auto aan de kant om een krant te kopen. Op het vensterbankje voor het helverlichte winkelraam, zit alweer een koppeltje stevig te tongzoenen. Goed dat ze jong en lenig zijn, bedenk ik, want het kan absoluut geen sinecure zijn om -naast mekaar gezeten en met de hoofden allebei een kwartslag naar elkaar gedraaid- die tongen in mekaars mond te houden. Als ze dat over dertig jaar met iets strammere ledematen nog eens zullen proberen, dan stroomt de zever met emmers tegelijk uit hun bek. Zeker weten. Maar goed, ze zijn jong en dus lukt het allemaal nog prima.

“Môgge”, zeg ik, als ik ze voorbij wandel. Maar ze boren onverdroten verder naar ‘amandelolie’ en ze gunnen mij geen blik. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat ze niet eens beseft hebben dat ik op twintig centimeter ben voorbij gewandeld.

Niet eens twee minuten later kom ik alweer buiten uit de krantenwinkel. De vensterbanklovers zijn nog niet van houding veranderd, maar groot is mijn verwondering als ik merk dat er inmiddels nóg een koppeltje is bijgekomen. In eerste instantie vraag ik mij af of er ergens een nest zou zitten, maar de volgende vraag die zich stelt is zo mogelijk nog belangrijker: hoe kom ik in godsnaam mijn auto nog in? Van het nieuwe koppeltje heeft de mannelijke helft zich namelijk met zijn lederen vestje tegen het portier van mijn auto geleund en zijn vriendinnetje hangt op haar beurt tegen haar liefje aangeklemd.

“Môgge”, zeg ik opnieuw, maar ook dit stel gunt me geen blik waardig.

Hoe kom ik hier godverdomme mijn auto in, vraag ik mij af? Straks ben ik nog te laat op mijn werk.

Ik kuch nog een keer of twee, maar heel erg dichtbij komen -om recht in zijn oorschelpen te kuchen, bijvoorbeeld- durf ik niet. Eén van de twee ‘smekt’ namelijk nogal hoorbaar en ik heb eerlijk gezegd geen zin om op dit ochtendlijke uur een klodder tongzoenspuug in mijn gezicht te krijgen. Op geen enkel uur overigens. Ik merk bovendien dat een dun streepje kwijl van tussen hun tegen elkaar geperste kinnen druipt en dus blijft enige veiligheidsafstand wel aan te raden.  Probleem is en blijft natuurlijk dat ik toch op één of andere wijze in mijn auto moet zien te geraken.

Als kuchen niet helpt, dan maar een storend tikje tegen de schouders. Het spijt me voor hen, maar ik kan niet anders. Twee pubergezichten komen verstoord los van mekaar en vier lamgedraaide koeienogen kijken vragend in mijn richting. Als hij evenveel baardharen had gehad dan zij puisten heeft, dan had hij er misschien toch al ietwat mannelijk uitgezien voor zijn leeftijd, maar helaas voor hem is dat niet het geval. Ik schat hem niet ouder dan zestien, maar toch moet dit haantje meteen de nodige indruk maken op zijn kippetje.

“Wat scheelt er jong?”, vraagt hij arrogant.

Ik probeer uit te leggen dat ze tegen mijn auto stonden en dat ik gehaast ben, maar de twee kijken mij aan alsof ik van een andere planeet kom en het Jupiteriaans spreek.

“Wacht”, zegt de jongen en hij peutert onhandig twee oortjes uit zijn oren. Bij zijn vriendin merk ik nu ook twee witte draadjes die ergens uit haar jas opduiken om dertig centimeter hogerop  in haar oren te verdwijnen. Plots wordt het mij duidelijk waarom geen enkele van al de muilende scholieren mij hoorde vanochtend. Die moderne jongelui staan mekaar gewoon af te likken en ondertussen luistert elk naar zijn favoriete bandje.

Op risico dat ik nu als een belerende ouwe klootzak ga klinken, vraag ik mij af wat de toegevoegde waarde van die iPod kan zijn. Kussen met je lief schudt sowieso al heel je lijf ondersteboven. Bloeddruk, ademhaling, stofwisseling, hartslag, ja zelfs je fluit, alles gaat al tongend met een ruk de hoogte in. Misschien dat dat nóg extremer is met Rammstein of pakweg Dana Winner in je oorschelpen -het zou kunnen- al heb ik toch zo mijn twijfels.

‘Als hij je zoent, vertelt hij een verhaal’, zegden de romantici vroeger. Misschien dat de Wii-generatie geen verhalen meer vertelt, maar de laatste hits op de iPhone meemuilt.

 Toch is kussen geen sinecure. Zoveel kussen, zoveel stijlen. Zoveel vrouwen, zoveel kussen. Ik vraag mij trouwens af of er door de inbreng van die iPhones in de oren nieuwe soorten kussers zijn ontstaan.  De gitaarlebber, bijvoorbeeld of de Techno-tong? Zou kunnen, hé.

In mijn tijd was daar overigens nog totaal geen sprake van. Wij kenden alleen maar ‘de wasmachine’, een zoenster die zodanig in je bek zeverde dat de slijmslierten tot op haar borsten hingen. Andere types uit mijn jeugd waren ‘de staafmixer’ en ‘de vacuümpomp’. De eerste ging  als een gek in je mond tekeer ging à rato van achthonderd toeren per minuut en de tweede zoog eerst je tong naar binnen om er vervolgens op te beginnen sjieken alsof het een kauwgom was.

Erger nog waren ‘de dooie vis’, waarbij een lamme tong onbeweeglijk in je bek werd gelegd, liefst zo diep mogelijk zodat je er bijna op moest wurgen en ‘de fijnschreper’, die door al te scherpe tanden laagje na laagje van je tong afschreepte tot er alleen een rauwe lap vol bleinen van overbleef.

Maar dé zoenschrik uit mijn jeugd was ‘de sergeantkus’. Een meisje die ‘sergeantte’ -zo noemden wij dat- zoende zo stevig en krachtig dat ze meteen de indruk gaf: jij-bent-van-mij. Als ik zo’n kordate tong door mijn mond voelde woelen, was ik altijd bijzonder op mijn hoede. Voor je het wist piste ze immers tegen je schenen om haar terrein af te bakenen…

Dikke kus

Luctor

03-02-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Ze hebben ons mooi te grazen, de jongens van Neveneffecten. Twee weken geleden steken ze hun BASTA-vinger op naar alle belspelletjes op tv en binnen de vierentwintig uur verdwijnt al mijn nachtelijk en ochtendlijk amusement zomaar in de prullenmand. Dit geldslurpend gesjoemel moest gewoon gestopt worden, verklaren ze bij Neveneffecten!

Gesjoemel? So what, vraag ik mij dan af.  Ik heb er nooit een eurocent aan gespendeerd. Dat anderen dat wel deden, tja… Ze moesten maar zo dom niet zijn, zeker? Want zeg nu zelf, om in te zien dat al die idiote zoekspelletjes zo nep waren als de tieten van Pamela Anderson, daarvoor hoef je geen lagere school gestudeerd te hebben.

Wat er ook van zij, het was wél een superleuk alternatief voor de vroege vogels en de mensen met slaapstoornissen, vond ik. Geef toe, als je moet kiezen tussen een halve nacht klaarwakker liggen wroeten en draaien in je bed omdat je alweer de slaap niet kan vatten of een paar uur kostelijk vermaakt worden door een hele trits stomme bellers met hun nog stommere antwoorden…  Dan was, althans wat mij betreft, de keuze snel gemaakt. Ik zal ze missen, de belspelletjes.

‘Noem een schoeisel met drie P’s erin: een Paar Pruine Pottines!’ Hilarisch toch?

Helaas is het natuurlijk niet zo dat mijn biologische klok anders is beginnen tikken sinds de belspelletjes uit de ether zijn geplukt. In de praktijk betekent dit dat de ochtend zich ook zonder wekker bij mij steevast aankondigt rond een uur of half zes. Tijdens de week geeft me dat heerlijk lang de tijd om langzaam tot de levenden te komen met beken vol koffie en de nodige pafkes. In de weekends daarentegen wil ook bij ons thuis iedereen wel eens uitslapen en dan betekent datzelfde vroeg opstaan meestal ùùùrenlang vervelen tot ook de andere gezinsleden -zo rond een uur of tien- uit hun nest rollen.

Zonder de belspelletjes en met enkel de nachtelijke journaalherhalingen als alternatief, hoorde ik Jan Becaus dus zondagochtend vier keer na mekaar uitleggen dat verschillende reisorganisatoren overwogen om hun klanten uit het gevaarlijke Egypte terug te halen. Aansluitend legde Sabine Hagedoren vier keer na mekaar uit dat het voor de rest van de week barkoud zou blijven en hoe erg ik er ook op hoopte dat Club Brugge toch tenminste één keer zou verliezen,  toch wonnen ze vier keer op rij met één-nul tegen Germinal Beerschot. Telkens Ronald Vargas, die scoorde. Dat die oetlul van een beerschotse verdediger na drie keer nóg niet doorhad hoe de Brugse Venezolaan hem in de luren zou leggen, zegt veel over het intellectueel niveau van ons voetbal. Maar we dwalen af.

Zappen leek mij de enige andere optie. Maar op zondagochtend is ook dat niet echt een cadeau. Je huppelt zowat van tekenfilm naar tekenfilm, van Samson naar Mega Mindy of van kerkdienst naar kerkdienst. Fijn! Waar zijn mijn verrekte belspelletjes, dacht ik en in stilte, maar daarom niet minder agressief, vervloekte ik al zappend de mannen van Neveneffecten.

Op één van de commerciële zenders bleef ik toch even hangen. Terwijl een jonge, ietwat pafferige vrouw met een kapsel uit de eighties recht in de camera kijkt, hoor ik een andere vrouwenstem bijna snikkend zeggen “Ik mis hem zo…”.

Blijkbaar ben ik midden in een gesprek beland tussen de dame in de studio en een verdrietige belster.

“Ja maar ja Nicole”, zegt de studiodame  kordaat, “De kaarten zeggen dat je toch zal moeten loslaten, hoor. Verdriet loutert, da’s waar, maar ge kunt ook niet blíjven leven met de doden, hé. Een mens moet verder! Denk aan de kaart met De Sleutel. Dat duidt op een nieuw begin!”

Nicole is blijkbaar dermate geschrokken van deze forse uithaal dat ze niet meer antwoordt. Alleen nog een paar gebroken snikken zijn het hoorbare teken dat ze nog geen zelfmoord pleegde.

“Nicole, ben je daar nog?”, vraagt de studiodame opnieuw. Ze probeert een wat zorgelijk gezicht op te zetten, maar onder dat ouderwetse kapsel ziet het er allemaal een beetje potsierlijk uit. Bovendien lijkt een echt grote acteercarrière toch niet voor haar weggelegd.

“Ja… Ik ben er nog…”. Het stemmetje is broos, angstig en amper hoorbaar.

“Aaaah, dan is het goed. Denk aan wat de kaarten hebben gezegd, hé Nicole. Veel moed en sterkte… Dag Nicole.”

Zonder dat Nicole nog de kans krijgt om iets terug te zeggen, wordt de telefoonlijn afgesloten en richt de studiodame zich naar de kijker thuis. “Zo zie je maar”, zegt ze, “Over alle problemen kan je de kaarten raadplegen. Maar ik herhaal: over geld, ernstige ziektes en privé-aangelegenheden, moet u onze privélijnen bellen. De informatie die de kaarten dààrvoor in petto hebben, kunnen we u niet via de televisie meedelen. Onderaan uw scherm ziet u de verschillende nummers, waarop u voor die discrete vragen terecht kan.”

Dat zo’n oproep op een privélijn 1,75 euro per minuut kost en dat een telefoongesprek voor een publiek consult op het televisiescherm -zoals bij Nicole- 1 euro per oproep kost, dat vertelt de studiodame er niet bij. Dat staat in kleine lettertjes tussen de telefoonnummers en nog wat andere info. Inderdaad, onderaan het scherm…

Meteen flitste een nogal ophefmakende reportage van een paar jaar geleden op de Nederlandse televisie door mijn hoofd. Er was in Nederland toen heel wat heibel ontstaan over de zogenaamde astro-programma’s, waar waarzegsters, mediums, heksen, trollen en andere kwakzalvers tarotkaarten leggen en zo argeloze bellers en belsters massa’s geld uit de zakken klopten met voorspellingen die kant noch wal raken.

Ondertussen staat mijn televisie nog altijd rechtstreeks in verbinding met de zieneres van geluk en onheil uit de duistere plooien van de toekomst. De pafferige waarzegster met het oubollig eighties-kapsel heeft ondertussen alweer twee wanhopigen de toekomst voorspeld en ik heb inmiddels geleerd dat ze Mira heet. Nadat ook een derde beller met een kluitje in het riet wordt gestuurd, bekruipt mij de onweerstaanbare zin om zelf ook te bellen. Hoe zou Mira mijn toekomst in de sterren lezen? Wat zou het resultaat van haar voorspellingen zijn als ik de waarheid over mezelf een klein beetje geweld zou aandoen? Zou ze mij een lang, rijk en gelukkig leven kunnen voorspellen, omgeven door tientallen knappe, hunkerende nymfomanen of ziet ze mij eerder zwart van armoe recht op de dood afstevenen, met in mijn zog een bende lederen parkhomo’s die mij droog in mijn kontgaatje willen pakken?

De proef om de som!

Liefst vier pogingen moet ik ondernemen voor ik binnen geraak. Op zich is dat best vreemd, want gedurende de tijd die ik daarvoor nodig had, is geen enkele beller of belster tot bij Mira in de studio geraakt.  Al die tijd zat ze enthousiast maar werkloos aan de kijkers uit te leggen dat ze verschillende bundels van kaarten had. Engeltjeskaarten, liefdeskaarten, affirmatiekaarten en nog een paar soorten, waarvan ik de naam al vergeten ben. Vandaag gebruikte ze vooral de kaarten van Marie Anne Adelaide Lenormand, legde ze uit, want ze had het gevoel dat die vandaag meest kracht uitstraalden…

Ik heb er ook geen idee van of ik in de drie keer dat ik niet binnen raakte ook al drie euro lichter ben gemaakt, maar soit, de vierde keer heb ik prijs. Ik rol de studio binnen, recht in de voorspellende schoot van Mira.

“Goeiemorgen, met wie spreek ik”, vraagt ons pafferig eighties-waarzegstertje vriendelijk.

Wat heet een belachelijke vraag voor een waarzegster, bedenk ik. Een helderziende die vraagt wie je bent? Waar slaat dat in hemelsnaam op? Hoort iemand met dergelijke gaven dat dan niet zelf te weten, vraag ik mij af? Maar goed, ik wil beleefd blijven en dus ban ik alle sporen van verwondering en ontgoocheling uit mijn stem.

“Goeiemorgen, met Luctor”, zeg ik.

“Dag Luctor”, zegt ze. “Op welk vlak zou jij graag weten wat de toekomst voor jou in petto heeft, Luctor?”

“Ik wil graag weten of ik een gelukkig gezinsleven tegemoet ga”, lieg ik.

Mira valt onmiddellijk in haar professionele zelve. Ze heeft nu nog maar een summiere basis van informatie over mij en dus probeert ze onopvallend en snel meer te weten te komen over mijn situatie. Alleen op die manier kan ze zich een meer accuraat beeld vormen over de Luctor met wie ze aan de lijn hangt en kan ze een paar ‘voorspellingen’ doen, die vaag genoeg zijn om in mijn leven te kunnen passen.

“We zullen eens zien wat er voor jou in het verschiet ligt”, zegt ze, terwijl ze een aantal tarotkaarten op haar desk uitspreidt. Een close-up van die desk toont dat er een Ruiter bijligt, een Hond, een Berg, een Anker en nog iets wat op een soort aardeweg  lijkt. Haar wijsvinger blijft tikkend achter bij de kaart met de weg op getekend.

“Ben jij getrouwd, Luctor?”, vraagt Mira.

“Zie je dat dan niet in je kaarten?”, vraag ik.

Meteen houdt de tikkende vinger op en blikt Mira me recht in de camera aan. Ik verwacht mij meteen aan een tirade of een soort banvloek van de tv-heks, maar ze herpakt zich professioneel.

“Het Anker zou kunnen wijzen op liefdestrouw en een veilige haven.”, zegt ze, “Maar om echt zeker te zijn, zou ik dat ook nog eens moeten pendelen. Helaas hebben we daar in deze uitzending de tijd niet voor.”

Omdat ik bang ben meteen uit het programma te worden gegooid, zeg ik snel dat ik inderdaad getrouwd ben. Mira’s blik ontspant weer. Ze voelt dat ze de eerste veldslag gewonnen heeft.

“Hoe oud ben je, Luctor”, vraagt ze.

“Dertig.”

De leugen gaat er als pap in.

“Kinderen”, vraagt ze?

“Nog niet”.

Ook die leugen slikt ze zonder problemen.

De tv-uitvoering van het Orakel beschikt nu al over een pak info over wie ik ben. Ze weet dat ik een man ben van dertig jaar, dat ik getrouwd ben en nóg geen kinderen heb. Ze weet ook dat ik vroeg of ik een gelukkig gezinsleven tegemoet ga. Logischerwijs kan ze dus concluderen dat ik ófwel niet zeker ben van de liefde van mijn partner en dat ik mij afvraag of het wel zal blijven duren, ófwel dat mijn relatie wel goed zit, maar dat ik stilaan toch naar kinderen begin te verlangen. Het enige wat ze nog moet doen is proberen uit te vissen welke van de twee van toepassing is, zonder zelf al te veel te blunderen. Dat blijkt meteen ook als ze zich waagt aan een eerste, uiterst voorzichtige voorspelling. Het lijkt wel stratego wat we spelen. Waar is de vlag en waar liggen de bommen?

“Ik zie hier de kaart van de Hond”, zegt ze. “Dat zou kunnen wijzen op een bijzonder trouwe vriendschap. Zou dat over je partner kunnen gaan?”

“Ja”,zeg ik. “Dat zou heel goed kunnen want we houden zielsveel van elkaar”.

“Ik dacht het al”, zegt Mira. “De hondenkaart duidt meestal op echte trouw tussen partners.”

Ze klinkt meteen een stuk zelfverzekerder en gaat vlot op haar elan door. Al eliminerend is ze er handig achter gekomen dat mijn vraag inderdaad te maken heeft met mijn gefakete kinderwens. Als een stoomtrein op snelheid dendert ze nu door het gesprek. Recht op haar doel af.

“Ik heb hier ook de kaarten liggen van De Ruiter en De Weg”, zegt ze. “De Ruiter duidt vaak op bezoek of op goed nieuws en De Weg geeft aan dat je leven een andere wending krijgt. In combinatie met de andere kaarten moet ik afleiden dat jullie gezinnetje wellicht zal uitbreiden.”

Terwijl ze het zegt, glimt de overwinningsglans over heel haar gezicht.

“Echt waar?”, hakkel ik gespeeld blij.

“Dat is wat de kaarten mij vertellen”, triomfeert ze.

“En zeggen de kaarten ook wannéér we een kindje zullen krijgen”, vraag ik.

“Neen,”, zegt Mira, “Dat kan ik niet afleiden. Maar daarvoor kan je natuurlijk wel naar een astro-privélijn bellen. Daar zitten specialisten alle vlakken. Ook op vlak van geboortevoorspellingen.”

Mira geniet duidelijk van haar overwinning en terwijl ze snel van mij afscheid wil nemen ‘omdat er nog meer mensen met levensvragen zitten te wachten’, maakt ze één cruciale fout. Uit overmoed wellicht. Ze bedankt mij namelijk voor het bellen en voegt daar in één adem aan toe dat ik zeker ook veel zwangerschapsgeluk moet wensen aan mijn vrouw.

“Vrouw?”, zeg ik. “Ik heb helemaal geen vrouw. Ik woon samen met een man. Ik ben ho…”

Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken. Een indringende tuut-tuut-tuut is het enige wat ik nog hoor.

Op televisie sluit Mira ons gesprek af alsof ik niet uit de ether ben gezwierd. Sec en zonder enige vorm  van onzekerheid of aarzeling.

“Weer iemand die tevreden is”, zegt ze. “Tijd voor een volgende beller”.

Een half uur later staat mijn vrouw op.

“Ik voel mij een beetje misselijk”, zegt ze.

Het koud zweet breekt mij uit…

Luctor

01-02-2011 om 20:10 geschreven door Luctor  

Stel je voor, waarde lezer, na een dag lang hard werken op kantoor of in de fabriek, rijd je ’s avonds de oprit van je huis op. Uiteraard floept het licht net op tijd aan en is het hek volledig opengedraaid, want de sensor van je huiscomputer heeft vanop één kilometer afstand je auto “voelen” aankomen. Het spreekt vanzelf dat de lampen op de oprit weer netjes doven van zodra je ze voorbij rijdt. Het hek sluit weer zonder dat je er moet naar omkijken en de garagepoort volgt gedwee. Op weg naar de achterdeur van je huis, blijf je netjes op het tuinpad, want de volautomatische en computergestuurde grasmaaier is volop bezig aan zijn dagtaak.

Binnen ligt je lieve echtgenote languit op de bank een magazine te lezen, terwijl Piet Huyzentruyt een beetje idioot staat te doen op je zeventig inch led-flatscreen televisie.

“Wat eten we vanavond, schat?”

“Geen idee”, zegt ze. “Ik ben niet echt aan het volgen. Ik heb gewoon met de afstandsbediening ingegeven dat de kinderen niet thuis zijn vanavond en dat we maar met z’n tweetjes zijn”.

“En mijn baas dan?”, vraag je verschrikt.

“Shit! Vergeten!”

Je teerbeminde gooit haar magazine opzij en kijkt paniekerig op de klok.

“Hoe laat komt hij?”

“Over een uurtje! En zijn tang van een vrouw komt mee.”

Dan halen we het nog net, bedenk je. Gewoon de afstandsbediening nemen, Piet Huyzentruyt deleten en opnieuw ingeven ‘vis’, ‘vlees’ of ‘vegetarisch’ plus het aantal personen en de chef-kok naar keuze. De televisie en je huiscomputer coördineren de rest. Eerst wordt ingelogd bij de koelkast of alles nog in voorraad is en worden de recepten gedownload naar een hele batterij ovens en microwaves. Van zodra de koelkast biept dat alles gevonden is, komt het er enkel nog op aan om de verpakkingen te verwijderen en de producten in de insert-lade te leggen. De rest gaat vanzelf. Op de televisie kan je ondertussen bekijken hoe Pietje Huyzentruyt de maaltijd van je keuze in the good old days handmatig bereidde. En voor het geval dat er al eens een ingrediëntje mocht ontbreken, dan wordt er automatisch een email verstuurd naar de dichtstbijzijnde automatenshop.

Exact vijf minuten voor je baas aankomt verstoort een monotone zoemer de rust in je huis. Je huiscomputer heeft namelijk op twee kilometer afstand het signaal van de gsm van je baas “gevoeld”. Snel nog even rondlopen of alles OK is. Met een vingerknip verandert de open haard van een zwart gat naar een knisperende bron van gezelligheid en flitsen overal in huis de tientallen flatscreen-televisies aan. Met je centrale afstandsbediening kies je nog snel welke schilderijen je er vandaag op wil weergeven. Oef, just in time.

Met de smile van je leven sta je de baas in het deurgat op te wachten. Promotie verzekerd! Ware het niet dat Snuffel roet in het eten kwam gooien. De geluidloze huisstofzuiger was je namelijk vergeten verankeren in zijn ‘kotje’ en het dikke wijf van je baas duikelt er in ware zweefvlucht overheen en landt met haar benen wijdopen midden in je woonkamer. Haar jurk tot ver boven haar middel omhoog geschoven.
En wat schaft de pot vandaag? Konijn met pruimen…

Het lijkt een verhaal uit de verre toekomst, waarde lezer. Maar dat is het niet. In principe is het meeste zelfs vandaag de dag al realiseerbaar. Ik moest eraan denken toen ik mijn lieve eega deze middag bij de kapper ging ophalen. Ik was iets te vroeg en zat even in mijn auto te wachten. Tussen de wagen voor mij en die van mezelf zat nog een behoorlijke plaats om te parkeren. Niet echt dat je er met een limousine tussen kon, maar zeker groot genoeg voor een stevige middenklasser.

Groot was mijn verbazing toen uitgerekend een slagschip van een duur Duits merk dacht om er zich te moeten tussen wringen. Mijn muil viel helemaal als een bakhuis open toen ik merkte dat de dame achter het stuur gewoon in haar handtas zat te grabbelen, terwijl haar dure bak zich zacht glijdend en gemillimeterd in de vrije plaats schoof. Kust nu mijn kloten... Meer kon ik niet bedenken.

Akkoord, de tijd staat niet stil en de technologie gaat razendsnel vooruit, maar hier stond ik nu toch wel even met mijn bek vol tanden. Is er dan geen snelheidsmeter -of beter nog, een snelheidsbegrenzer- op technologische innovatie? Want geef toe, uitvinden is één ding, maar een uitvinding wordt pas innovatie als het nut en waarde heeft voor de afnemer. En akkoord, mijn hond zal niet van de ene op de andere dag beginnen praten, net zo min als ik mijn poes kan programmeren dat ze zich niet meer laat neuken door om het even welke krolse kater die haar pad kruist, maar een mens wordt toch klein en stil als je even nadenkt over de snelle evolutie die onze tijden nu meemaken.

Vroeger ging het meer gezapig, heb ik het gevoel. Akkoord, men vond wel uit aan de lopende band, maar er wàs ook zo weinig. In 1900 vond Arthur Eichengrün de aspirine uit, maar voordien was er niets wat erop leek. Dan was het hoofdpijn hebben en de pijn verbijten. Drieëntwintig jaar later knutselde de schot John Logie Baird de eerste televisie in elkaar, maar vóór die tijd kon je alleen maar naar de radio kijken. Het gras zien groeien was wellicht nog boeiender. En in 1956 ontwikkelde de Amerikaanse patholoog Gregory Pincus samen met de gyneacoloog John Rock de eerste anticonceptiepil. Als je voorheen geen kinderen wou, dan was het… Inderdaad, vogelen en het plafond witten.

Maar zet die drie uitvindingen bij elkaar en dan kom je tot de constatering dat het liefst zessenvijftig jaar heeft geduurd voor er iemand kon zeggen: ‘Er is weer geen kloten op tv, liefje, laat ons dus maar eens vroeg gaan slapen. Slik snel een pil om geen kindjes te krijgen en dan poep ik je tot je ogen achterstevoren staan. Hoofdpijn vanavond? Hier is een aspirine, mijn duifje’.

Wat er ook van zij, na de StarWars-scene aan de kapper deze namiddag, was mijn nieuwsgierigheid in alle hevigheid opgelaaid. Ik kon echt bijna niet wachten tot ik thuis was om het internet af te struinen op zoek naar ‘de wereld die ik nog niet kende’.

Je gelooft je ogen niet, waarde lezer. Wat ik op een aantal amerikaanse sites allemaal niet gevonden heb… Het is ronduit verbijsterend.

De power-balance bandjes en en neuspleisters waarmee voetballers maar al te graag uitpakten, kennen we allemaal. Ze brachten geen kloten op en dus is de hype alweer lang achter de rug. Maar wist u ook dat er zoiets bestond als de programmeerbare autosleutel? Neen? Handig ding nochtans en Ford heeft het ontwikkeld. Gewoon even de sleutel in je computer steken, de naam van zoon- of dochterlief intikken als die de auto van pap willen lenen en via je pc kan je ingeven dat de auto niet sneller mag rijden dan zeventig kilometer per uur en dat de maximum toegelaten afstand tien kilometer is. Het einde van de slapeloze nachten.

Of wat dan te denken van NyBall-washer, een wasmachine die je kleren schoonmaakt zonder water en zonder wasmiddel. Toch fijn voor het milieu, niet? Gewoon je vuile was in de trommel, een doosje speciaal geprepareerde nylon balletjes erbij kappen en wassen maar. Grote wasjes, kleine wasjes, laat maar lekker draaien. Wat schreeuwt de reclame ook alweer? Specialisten raden aan om altijd te wassen met Calgon. My ass! Kalkvorming in je wasmachine daar heeft binnenkort niemand nog last van.

Nog een handigheidje lijkt me de kine-oplader voor al je klein electronisch materiaal. Gewoon je iPhone en je Blackberrie in de daarvoor bestemde houder steken en hij laadt op terwijl je wandelt en beweegt. Puur op kinetische energie. Er zijn er zelfs die opladen door lichaamswarmte, maar voorlopig zoekt men nog een oplossing om een rush naar de ziekenhuizen -op zoek naar koortsige medeburgers- in goede banen te leiden.

Om maar te zeggen, waarde lezer, dat er ook nogal wat prul uitgevonden wordt. Wat dacht u bijvoorbeeld van een billendoekjesverwarmer, de push-up zwembroek of de gras-teenslippers? Vooral dat laatste schijnt momenteel in de VS heel erg in te zijn bij de stadsbewoners, die toch graag op blote voeten in het gras lopen. Gewoon je flip-flops regelmatig water geven en één keer in de week bijknippen…

Heeft u trouwens ooit al gehoord van een sexpop voor honden? Neen? Het bestaat nochtans! Uw hitsige poedel zal voortaan niet meer op uw been komen rijden als het kutje brandt of het pikkie opstijft. Ook niet als je bezoek hebt. Makkelijk zat.

De gas-mask-bra wil ik u zeker ook niet onthouden. Stel, je zit ergens in een terroristisch gebied en één of andere extremist pleegt een gasaanval. Geen probleem, je snokt gewoon je beha van je lijf, laat je tetten de vrije zwadder en ondertussen tover je van de speciaal bewerkte cups en de bandjes twee gasmaskers. Handig voor jou én je man!  En opwindend, me dunkt. Je zou begot hopen dat je in een gasaanval terecht komt.

What’s next, vraagt een mens zich dan af. Hoeveel gekker moet het nog worden in deze wereld?

Weet je, wat mij dan frappeert, is waarom sommige voor de hand liggende dingen over het hoofd worden gezien. Neem nu een gezonde kerel. Hoe lang draagt de man al onderbroeken? Dat moet ergens sinds de dertiende eeuw zijn geweest, schat ik. Waarom heeft er dan niemand, in al die tijd, ooit een oplossing gevonden voor dat laatste plasdruppeltje...? Áàààltijd in je onderbroek…!     

Luctor  

29-01-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Vorig weekend was het mij in de sauna ook al opgevallen, tatoeages zijn niet langer versieringen die exclusief voorbehouden zijn voor de  lichamen van schorriemorrie en zeebonken. De dag van vandaag heeft bijna iedereen er. Je hoeft niet langer te behoren tot het tuig met borstelige baarden en grommende motoren om je vel te laten etsen met stripfiguren, tribals of vuurspuwende draken. In sommige middens gaat het zelfs zó ver dat ik mij afvraag of het misschien toevallig een verplichting is geworden.

Neem nu de voetballers. Je kan tegenwoordig geen wedstrijd op televisie meer bekijken of van de 22 spelers op het veld lopen er driekwart van keel tot pols versierd als waren het levende kleurboeken. Vorige week zag ik er zo nog eentje scoren. De bal hing nog niet goed en wel in de netten of hupla, het shirt was al uitgetrokken om uitgebreid aan publiek en camera’s te showen waarmee zijn afgetrainde bast ingekleurd was. Wat was me dat? Wel vijftig figuurtjes en teksten stonden her en der op  voor- en achterkant van het spelerslijf gesméten. Echt waar, beste lezer, gewoon blind erop gesmeten. Er zat totààl geen orde of samenhang in. Niks. Gewoon lukraak tekeningetjes neergepoot. Eerlijk gezegd deed de man mij denken aan een mobilhome met een voorruit vol tolstickers. Of erger nog, zo’n oude reiskoffer die bemazeld is met een stickertje van elke vroegere vakantiebestemming.

Nóg erger wordt het als het toevallig grondig fout loopt bij het injecteren van de tatoeage zelf. Kimberley Vlaeminck, de achttienjarige wereld”ster” uit Kortrijk, herinneren we ons nog allemaal. Maar Kimberley is lang niet de enige. Neem nu Jonathan Legear, bijvoorbeeld. De voetballer bij Anderlecht, die in navolging van Julius Caesar, kwam, zag en overwon. “Veni Vidi Vici” sprak de  Jules in 47 voor Christus tot de senaat, maar helaas had de tatoeëerder van Legaer zijn Latijnse niet volledig afgewerkt en sindsdien loopt de flank van Anderlecht met ‘Vini Vidi Vici’ op zijn voorarm. Dubbele pech, want het slaat nergens op en bovendien, waar moet je daarmee naartoe? Voor Kimberley Vlaeminck viel dat nogal mee. Akkoord het domste gansje van Kortrijk staat dan wel met zessenvijftg sterretjes op haar muilke, maar zo groot waren die sterretjes nu ook weer niet. En daarenboven, voor een sterretje, niet groter dan een stuk van twee Euro kan je bij Carglass terecht. ’t Is in een kwartiertje gepiept. Dan heeft Legaer minder chance, zou ik zo denken..

Nuja, begrijp mij niet verkeerd, waarde lezer, ik ben geen tegenstander van tatoeages. Integendeel. Ik zal ook nooit iemand veroordelen die zich op duidelijk of minder zichtbare plaatsen laat versieren met één of meerdere symbolen voor het leven. Iedereen doet het tegenwoordig. Neem nu onze postbode, die allerlei vreemde tekens op zijn vingers staan heeft. Of mijn overbuurvrouw met haar vlindertje op haar schouderblad. Zelfs de apothekeres, die mij mijn asperientjes verkoopt, heeft een vuurrood hartje op de binnenkant van haar pols. Al moet ik toegeven dat ik dat laatste toch een beetje raar vind. Persoonlijk zou ik toch van een apothekeres verwachten dat ze eerder voor een groen kruis zou kiezen dan voor een rood hartje, maar soit. Bovendien schijnt de knappe pillendraaister ook een zwart roosje in haar schaamstreek te hebben, maar dat gerucht heb ik helaas alleen maar van horen zeggen…

Ik moet toegeven dat ik zelf ook geen onbeschreven blad ben, wat tatoeages betreft. Links en rechts op mijn schouders staan de symbolen voor de geboorte van mijn twee kinderen en net boven mijn rechter enkel staat een teken dat gelinkt is aan mijn huwelijk. Mijn eega heeft overigens precies hetzelfde teken, net boven haar linker enkel. Trouwringen waren in die tijd namelijk nog duurder dan tatoeages. Vandaar.

Wat ik mij ook vaak afvraag is hoeveel mensen getatoeëerd zijn zonder dat het zichtbaar is. Een beetje zoals de wilde geruchten over het zwarte roosje van mijn apothekeres. Stel je voor dat plots zou uitkomen dat Inge Vervotte over heel haar ranke flank een zwarte panter heeft staan, die woest klauwt en daarbij met zijn rechter voorpoot maar op een haartje na haar linker tepeltje mist… Akkoord, het is niet meer dan gissen, maar geef toe, het zou kunnen. Wie zou Vervotte dan nog de ‘tante nonneke van de Belgische politiek’ durven noemen?

Of beter nog, wat indien plots zou blijken dat Herman Van Rompuy een vervaarlijk ogende draak over heel zijn rug en zijn gat heeft staan? Zo één met vlammende ogen op een blauwe achtergrond en met twaalf gele sterren rond zijn vuurspuwende muil.  Nigel Farage zou zich wel twee keer bedenken alvorens hij Van Rompuy nog eens het charisma van een natte dweil zou toedichten. Zeker weten.

Afijn, om maar te zeggen dat tattoo’s iets van alle tijden is, maar toch vooral een verschijnsel is wat de laatste jaren enorm aan populariteit heeft gewonnen. Van Ôtzi, de ijsmummie uit de Alpen, die zo’n vijfduizenddriehonderd jaar geleden leefde, wordt beweerd dat hij negenenvijftig tatoeëringen had, maar stel hem daarmee vandaag op een gemiddeld voetbalveld of festivalterrein en ze schijten hem uit voor ‘mietje’. Tijden, ze veranderen.

Ik herinner mij nog goed de tijd toen ik in de lagere school zat. Van een nieuwe onderwijzer die op school toekwam, werd al snel gefluisterd  dat hij een tatoeage had staan. Niemand had ze ooit gezien, maar de veronderstelling werd gretig gevoed door het feit dat de man zomer en winter een hemd met lange mouwen droeg. De goegemeente was ronduit geschoffeerd. Ouders waren angstig en vroegen zich onder elkaar af wat er met kun kinderen zou gebeuren als ze een jaar lang in zijn klas zouden zitten. Wat kwam dat crapuul zoeken op onze school en zou hij de kinderen in het verderf sleuren? Paniek alom. Een bajesklant geeft les op onze school. Het dorp was in gevaar.

Dan gaat het er de dag van vandaag wel eventjes anders aan toe. Een paar weken geleden had mijn teerbeminde namelijk spontaan ‘ja’ gezegd op de vraag of we niet een weekendje als vrijwilligers wilden komen koken tijdens een schooldriedaagse in Westende. Lisa was één van de leraressen, die de twintig pubers van het tweede middelbaar begeleidde. Al van bij het begin ontstond er commotie onder het jonge grut over deze jonge, knappe docente Nederlands. ‘Heeft mevrouw De Putter een tattoo of niet?’ Eén van de leerlingen dacht namelijk van die kleine, symmetrische tribal-vleugeltjes onderaan haar rug gezien te hebben, toen de juf voorovergebogen zat op een stoel.

“Ik kan het amper geloven”, zei ik. “Lisa lijkt mij niet het type om met zo’n reetgewei rond te lopen.” Maar toen ik het haar vroeg, lachte ze alleen maar mysterieus.

“Heb je dan toch een tattoo?”, vroeg ik.

“For me to know, for you to find out”, zei ze. “Maar schrik niet, mijn rockchick-gehalte zou wel eens groter kunnen zijn dan je denkt….”

Mijn fantasie was geprikkeld. Alle mogelijke vormen en thema’s van tatoeages fantaseerde ik op alle mogelijke plekken van haar jonge, strakke lijfje. Niets leek mij te matchen met de type vrouw die ze was. Het enige wat ik overhield en wat mogelijks bij haar zou passen, leek mij een gitzwarte orchidee op de wreef van haar voet, een traan juist onder haar naveltje of een afdruk van een hondenpootje op haar bips. Ik heb helaas niet kunnen achterhalen of Lisa nu al getatoeëerd is of niet, maar als ze ooit van plan zou zijn om een tattoo-shop binnen te stappen om één van mijn voorstellen op haar velletje te laten vereeuwigen, dan mag ze mij altijd bellen. Ik kom zeker kijken.

Over bellen, komen kijken en verborgen tattoo’s gesproken, er is er zo nog eentje die mij bijzonder intrigeert. Trouwe lezers van mijn columns zijn al langer op de hoogte van  mijn hongerig verlangen naar de First Lady van onze gemeente. Maanden zijn alweer voorbij gevlogen. Meerdere keren is ze mij in die periode al voorbij gereden, voorbij gestapt,… en nog steeds doet ze alsof ik lucht voor haar ben. Het kan toch niet dat ze nog steeds onwetend zou zijn over mijn Luctoriaans en brandend verlangen naar haar. Veel meer nog dan de knappe Lisa, beheerst mijn burgemeesteres mijn wildste dromen.

Zou zij getatoeëerd zijn, vraag ik mij af? In mijn verbeelding zie ik het zo voor me: het beeld van de eindeloze polders op haar rugje, de kabbelende kreken op haar zachte buik en twee prachtige vleugels op haar schouderbladen. Daarboven, in de sierlijke letters van het CD&V-logo, de tekst “Alis Volat Propriis”… Zij vliegt op eigen vleugels.

Prachtig! Maar, wanneer landt ze eens bij mij?

Luctor

27-01-2011 om 20:01 geschreven door Luctor  

Het is niet te geloven waar ik de voorbije paar maanden al overal naartoe gesleept werd. Sinds mijn teerbeminde -na twee jaar rolstoelen- weer kan stappen, lijkt ze aan een supersonisch tempo de ‘verloren tijd’ te willen inhalen. En zeg daar als liefhebbende echtgenoot maar eens ‘neen’ op…

Alle winkels van Vlaanderen heb ik al achter de kiezen, tientallen films en evenveel theaterstukken houd ik al lang niet meer uit elkaar en een gezonde wandeling aan de zee wordt bij ons niet gevolgd door een warme kop thee met een taartpunt, maar door een al even deugddoende stappartij op de Hoge Venen.

Ja, ze is veranderd, mijn vrouw. Twee jaar in een rolstoel doet iets met een mens. Vroeger was ze niet eens meer onder de indruk te krijgen van de Hangende Tuinen van Babylon of pakweg een bezoek aan de oude Incastad Machu Picchu in Peru, maar tegenwoordig…? Holala… Ze hebben ergens twee stenen op mekaar kunnen leggen en hopla, iedereen de auto in en bewonderen maar. Zes keer ben ik de voorbije maand al naar het Lam Gods gaan kijken. Zés keer, alstublieft! En dan heb ik het nog niet eens over al onze bezoekjes aan alle soorten torens en belforten. Met ons entreegeld dat we de voorbije maanden in al die ondingen al betaald hebben, kunnen ze zeker al tien nieuwe torens neerpoten.

Afijn, intussen ben ik er tot mijn scha en schande achter moeten komen dat haar inhaalwoede nog lang niet gestild is. Hoeveel pech kan je als liefhebbende echtgenoot hebben als dan ook nog blijkt dat de exponenten van haar inhaalwoede ongeveer parrallel lopen met jouw ergerlijkste bezigheden? Want ‘Winkelen’ en ‘Wandelen’ mogen dan al tot mijn twee hatelijkste W-woorden behoren, sinds vanmiddag is daar een waardige derde bijgekomen: Wellnessen.

Mijn teerbeminde was namelijk op het lumineuze idee gekomen om mij mee te slepen naar een openbaar saunacenter. Nu is het niet de eerste keer in mijn leven dat ik geheel vrijwillig in zo’n zweetbarak ga zitten, maar om nu te zeggen dat ik een liefhebber ben van het mezelf levend te laten koken… Dat nu ook weer niet. Bovendien ben ik licht claustrofobisch, waardoor een verblijf in een kleine gesloten ruimte me sowieso al hartkloppingen bezorgt. Daarvoor hoef je me dus echt niet nog eens extra met mijn blote kont in zo’n Finse stoomketel te zetten.

Soit, als mijn eega iets in haar hoofdje heeft, dan zit het niet in haar gat en dus had ze al op voorhand al mijn mogelijke excuses ontmijnd. Het saunacenter wat ze had uitgepikt had meer dan alleen maar saunahutten te bieden. In het kader dat wellness zich laat vertalen in een perfect evenwicht tussen welzijn, ontspanning en rust, had het center van haar keuze ook nog een stoombad met hete waterval te bieden, een hydro-massage, een zoutkristalbad, een kruidenjacuzzi en nog een afloelzwembad bovenop. Asjeblief!

Bovendien, zei ze, was dit een publieke sauna en dus met veel grotere cabines dan de bloedhete privé-sardineblikjes die ik totnogtoe had bezocht. Alsof dat me gerust stelde… In mijn bloot gat en zwetend als een otter tussen tal van welgevormde bimbo’s en afgetrainde binken… Ik mocht er niet aan denken!

Kan je je dus mijn opluchting voorstellen toen bleek dat het saunacenter niet alleen bijna twintig kilometer van onze thuisbasis lag en we bovendien aan de balie werden verwelkomd door een doordeweeks heerschap met een beginnend bierbuikje? Stel je voor dat hier meteen zo’n bruingebrande Adonis met een heel nadrukkelijke sixpack had gestaan, dan was ik linea recta weer naar mijn auto gelopen. Zeker weten! Gelukkig bleek het dus een gewone man, die zo uit ons kruidenrekje kon weggelopen zijn.

Met een routine van ik-heb-dit-al-tienduizend-keer-gedaan, duwde de man ons elk een badjas in de armen en legde hij ons de gebruiken van het huis uit. Uitkleden, douchen, afdrogen, naar één van de sauna’s gaan, zweten, eventueel met een takkenbos op je oververhitte vel slaan om de bloedcirculatie te verhogen en weer afkoelen. Voor dat laatste konden we gebruik maken van een koude douche, legde de man uit, of van het ijskoude dompelbad in de tuin.

“Jammer dat er nu geen sneeuw meer ligt”, voegde hij er nog aan toe. “Tot twee weken geleden lag er hier een pak van wel twintig centimeter en het was heerlijk om de klanten in de sneeuw te zien spelen”.

Die godverdomse oetlul met zijn onnozel geruit hemdje rond zijn bierpens had dus staan loeren, bedacht ik. Het gaf me meteen zin om hem een gigantische peer op zijn voyeursmuil te verkopen, maar voor we het wisten had hij ons al naar een deur geloodst waar in sierlijke letters ‘kleedkamer’ op stond. Ik zocht naar de gebruikelijke pictogrammetjes voor heren en dames, maar daar was men hier duidelijk niet op voorzien.

Gelukkig bleek de kleedkamer leeg toen we binnenstapten. Lucky me, dacht ik, want geef toe, echt fijn is het niet om door pakweg een dozijn priemende ogen bestudeerd te worden, terwijl je zo onelegant als een hangbuikzwijn uit je onderbroek staat te stappen. Van de leegstand gebruik makend heb ik me dan maar zo snel mogelijk uitgekleed en mij in mijn badjas gehesen als ware het een beschermend harnas. Terwijl mijn teerbeminde, die zich met haar godinnenlijfje om geen gêne hoeft te bekommeren, onze kleren netjes opvouwde en in het lockertje wegborg, zat ik nog snel als een bezetene de rekkerrandjes van mijn sokken weg te wrijven. Godverdomme, wat haat ik sauna’s. En al zeker de openbare!

Eens de deur met ‘wellnessruimte’ gepasseerd, betrad ik een soort Romeins Walhalla van loslopende cellulitisbillen, hangtetten, bilspleten, blubberbuiken en fluitklokken in alle maten en gewichten. Het gaf me meteen de moed om mijn ingehouden adem te lossen en mijn buik zijn ronde zichzelf te laten zijn. Had ik gedurfd, ik liet een knallende scheet van opluchting.

Hoewel er in de kleedkamer van daarnet een groot bord hing met een bericht dat naaktheid enkel toegelaten was in de sauna’s en de stoomcabines, leek niemand zich daaraan te houden.

Iedere aanwezige dartelde hier vrolijk rond in zijn blote zelf. Er werd bloot gelachen en gepraat, bloot gegeten en gedronken en in de relaxzetels lagen vier vrouwen ongeneerd met de benen wijd open te keuvelen. Qua interieurarchitectuur kon je hier wel ideeën opdoen, dacht ik, al moet ik er meteen aan toevoegen dat er bij geeneen van de dames van enig duur design sprake kon zijn. Gelukkig was het ook niet de eerste keer in mijn leven dat ik een blote kut zag. Ik was dus niet onder de indruk van de variaties in vorm of beharing. Groezelige junglepussies, glimmende Kojakpruimen en alles wat daartussen zit -wat een grappige woordspeling overigens- zijn mij dus niet vreemd. Toch moest ik bij de rechtse van de vier keuvelende wijdbeense dames twee keer kijken om mijn ogen goed en wel te kunnen geloven. Een touwtje? Ik mag dan een kutkenner zijn, maar dat je er ook thee in kon zetten…???

Hoedanook, de sauna zelf heb ik maar één keer gedaan. Mijn teerbeminde is wel een keer of drie gekookt en dan weer afgekoeld, maar bij mij lukte het niet. Mijn gedachten waren bovendien voortdurend bij een krantenartikel wat ik onlangs had gelezen over de finale van het ‘Sauna World Championship’ in het Finse Heinola. Een Russische deelnemer, die vorig jaar nog derde werd in het kampioenschap, is na zes minuten in een sauna van 110 graden Celcius ineen gestuikt en ter plekke overleden. Ik rekende uit dat ik met mijn conditie dus zeker niet verder mocht gaan dan zeven seconden in het zweetkot. Daarenboven had de ‘theedame’ blijkbaar exact hetzelfde moment als ons gekozen om zich te laten gaarstomen en dat leek mij nu net teveel van het goeie. Het was al voldoende dat ik wist dat ze thee aan het zetten was, maar ik wou er écht geen getuige van zijn dat ze nog een citroentje in haar theepotje zou uitknijpen bovendien.

Met een paar kleine vingerbewegingen maakte ik mijn teerbeminde dus duidelijk dat ik het voor bekeken hield en dat ik vertier ging zoeken in het zwembad.

Met een plons dook ik in het helderblauwe water, waar voor de rest niemand in zat. Alsof een mes door mijn lijf reet. Mijn adem stokte. IJs- en ijskoud was het. Mijn hart ging tekeer alsof het met alle macht uit mijn lijf probeerde te springen en mijn lul trok met de snelheid van het licht in zijn beschermende buik. Ik kon me er nog net van weerhouden om een oerschreeuw uit te stoten, maar aan de andere kant kon het mij ook geen reet schelen dat ik met veel luidruchtig geplons en gesplets naar de kant probeerde te komen. Uit dit marteltuig, was het enige wat ik kon denken. Uit, uit, uit!

Rillend als een espenblad zocht ik warmte in mijn badjas. Mijn teerbeminde zag ik nog een keertje als een overrijp tomaatje heen en weer lopen tussen het zweetkot en het koude dompelbad en ik besefte hoe erg ik haar dit gunde. Liefst van al was ik direct na mijn ijswaterinfarct terug naar huis gegaan, maar de gedachte dat ze dit twee jaar –rolstoelgewijs- had moeten missen, verwarmde mijn ijskoude lijf sneller dan eender welke sauna.

Ik zocht een alleenstaande relaxstoel op, bijna weggestoken in een hoekje van de wellnesszaal. Een heerlijke rust daalde over mij heen, toen ik mijn lijf langzaam en volledig uitgestrekt weer voelde opwarmen. Een knappe vrouw passeerde op minder dan een halve meter van mij en stopte bij de rand van de kruidenjacuzzi. Heel gracieus liet ze haar badmantel afglijden en zonder zich verder nog over het kledingstuk op de grond te bekommeren, stapte ze sierlijk en zelfzeker het bad in. Haar donkere haren nat  en strak achterover gekamd en haar rechter schouderblad versierd met een piepkleine tribaltattoo, waarin onmiskenbaar de letter ‘V’ verwerkt was. Je zag van ver dat haar naaktheid haar totaal niet stoorde. Ik wed zelfs dat ze het heerlijk vond om mij zonder enige vorm van belemmering te laten genieten van haar prachtige naakte lichaam. Gezeten tussen honderden waterbubbels en met haar prachtige volle borsten half onder en half boven water, bleef ze mij een paar minuten ongegeneerd aankijken. Al snel sloot ze haar ogen en rond haar mooie mond groeide een vage glimlach, intens genietend van het warme water over haar lichaam.

Hoe graag was ik naar dit prachtig en opwindend schouwspel blijven kijken, maar het besef dat ik daardoor geen haar beter was dan die geile sneeuwvoyeur aan de balie, deed me opstaan en vertrekken. In een ander leven zou ik deze schoonheid beslist hebben aangesproken. Nu deed ik het niet. Ik ben perfect gelukkig met de vrouw die ik heb en de badende schoonheid heeft zeker en vast uit mijn blikken begrepen dat ik haar een stuk vond. Meer moet dat niet zijn. Misschien nog juist een heerlijk warm drankje om een fijne namiddag af te sluiten. Al zal het deze keer geen thee zijn…

Luctor

22-01-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

Gisteren belde een goede vriend op mijn voicemail om ons naar jaarlijkse gewoonte uit te nodigen bij hun thuis op de dag van de Ronde van Vlaanderen. Traditioneel springen onze dames dan alras de keuken in om de al even Hoogdaaglijke Biefstuk Friet te bereiden. Héérlijk en een dag om naar uit te kijken! Ook al omdat -terwijl de madammen koken- Peter en ik voor de vrijwillige afzondering op zijn bank aan de teevee mogen kiezen en zo proberen geen seconde te missen van Vlaanderens Mooiste.

In één adem vroeg Peter mij ook naar mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar.

Tjiens, da’s waar ook: een nieuw jaar, een nieuw begin, een schone lei. Hoe zit het met de voornemens van u, waarde lezer? Ook gestopt met roken? Ook gezworen om geen druppel alcohol meer aan te raken en om hoogdringend een paar kilo’s kwijt te spelen? We zijn zes dagen ver en ik vraag me af hoeveel van jouw goede voornemens nog overeind zijn gebleven…

Néén, waarde lezer, dit is geen verwijt. Echt niet! Ook al dient gezegd dat mijn voornemen dit jaar loopt als een trein. Ik besef namelijk beter dan wie ook dat het volhouden van een goed voornemen geen kattenpis is. Veel meer dan ‘een goed plan voor de toekomst’ hebben goede voornemens immers meestal te maken met slechte gewoonten. En wat is nu moeilijker dan het afleren van een gewoonte. Hoe vaak nemen we niet dezelfde voornemens als vorig jaar? Dat zegt toch genoeg, niet? De eerste dagen van het nieuwe jaar lukken vaak nog wel, maar na een weekje komt er toch langzaam de klad in.

“De collega’s vonden dat ik niet meer te genieten was op kantoor en dus heb ik tijdens de lunch maar terug een sigaretje meegerookt…”

“Mijn vrienden vonden dat ik er bij zat als een suffe zoutzak en dus heb maar terug een biertje genomen. Eéntje kan toch geen kwaad…”

“Het zwembad was dicht en daar stond ik dan met mijn zwembroek opgerold in mijn handdoek. Scheel van de honger. Ahja, eten voor je gaat zwemmen is niet zo gezond, zegt men. Gelukkig stond er een automaat buiten en dus heb ik een cola en een zakje chips getrokken…”

Bla, bla, bla… Werkelijk àlle excuses zijn goed, maar voor je het weet zit je weer in je oude patroon en moet je voor jezelf toegeven dat je gefaald hebt. OK, nog driehonderdzestig dagen genieten en dan is het weer nieuwjaar. Gewoon opnieuw proberen.

Ooit heb ik er vol vuur en passie aan meegedaan. Soms maar voor een paar uur en in de betere momenten zelfs voor een paar dagen, maar mijn verleden is duister als het op successen aankomt. Het aantal keren dat ik op 1 januari met roken ben opgehouden, is niet te tellen. Op zijn minst een keer of tien alleen en dan nog een stuk of wat keren samen met een goede vriend. Er zijn zelfs jaren geweest dat we er een weddenschap aan verbonden. Wie het eerst zou hervallen, betaalde een etentje voor de beide gezinnen. Vaak waren we nog niet eens een paar weken verder of we stonden al samen in een restauranttuin een sigaret te roken. Rillend van de kou in de ijzige januari-avondlucht, terwijl onze dames binnen lekker zaten te keuvelen.

Je kan geen goed voornemen bedenken of ik heb het al bevochten. Stoppen met roken, een paar kilo’s kwijtraken, gezonder leven, meer sporten, meehelpen in het huishoudelijke werk, spaarzamer omgaan met de zuurverdiende nikkels, meer tijd en aandacht besteden aan familie en vrienden,… De lijst is quasi eindeloos en toch ben ik iedere keer weer vol op mijn bek gegaan in eerste dagen na de start. Tot grote hilariteit van mijn omgeving. Loser! Sukkel! Watje!

Altijd commentaar, altijd beter weten en altijd was hùn aanpak veel beter geweest dan mijn opzet. Óf mijn voornemen was niet concreet genoeg, óf mijn doel was onvoldoende realistisch, óf ik had moeten een stappenplan opstellen… Aan de zijlijn stonden er bij iedere poging wel een aantal mensen die ‘het op voorhand wisten dat het niet zou lukken’. Hadden ze dan niet gewoon hun muil wat sneller kunnen opentrekken, vraag ik me dan af.

Afijn, ze zullen het geweten hebben, want laat nu net dàt het voornemen zijn, wat ik mij voor 2011 heb gemaakt. Ik ben het beu om beleefd te blijven tegen mensen die dat totaal niet verdienen. Vanaf nu scheld ik iedereen de huid vol. Afgelopen met schijnheilig vriendelijk doen tegen mensen die me gestolen kunnen worden. 2011 wordt het jaar van de spiegel. Tijd om iedereen het beeld van zichzelf voor te hangen, zoals ze werkelijk zijn. Ik moet zeggen, mijn eerste zes dagen waren sterk en ik genoot er zodanig van, dat dit voornemen wellicht het eerste wordt waarmee ik ongeremd de rest van mijn leven zal doorgaan. Want laat ik het nu toevallig ook nog fantastisch vinden om een beetje tegen de schenen van de samenleving te schoppen.

De eersten die van mijn goed voornemen mochten genieten waren ‘een vriendin’ van mijn vrouw en haar man. Op nieuwjaarsdag zelf waren we amper uit onze nest en niet eens twee koffies wakker, toen ze aanbelden. Zij, een eersteklas opschepperige bitch die twee keien kan doen vechten en hij, een droplul van het ergste soort die al blij is dat hij achterop mag huppelen en haar bazigheid gelaten verdraagt. Vindt mijn vrouw ook overigens, al is ze altijd te beleefd gebleven om het te zeggen.

“We waren net op weg naar mijn moeder.”, zei de bitch. “Ik dacht, laten we gewoon eventjes binnenspringen en jullie een fijn nieuwjaar wensen”.

Meteen steekt ze een verhaal af van hoe chique en duur ze wel Oudjaar hebben gevierd en hoe ongepast ze het vond dat andere restaurantgangers hun om middernacht ongevraagd waren komen zoenen.

“Begrijp ik”, zei ik. “Da’s zowat hetzelfde als op nieuwjaardag ‘s ochtends vroeg bij mensen aan te bellen zonder dat je vooraf hebt verwittigd.”

De bitch lacht een beetje schaapachtig en hakkelt iets onsamenhangends over ‘vrienden’ en ‘altijd welkom zijn’.

“Klopt”, zei ik. “Hier zijn vrienden altijd welkom. Ook  zonder vooraf te verwittigen. Als je dus nu zou willen opzouten? Graag!”

De bitch was te verbouwereerd om nog een antwoord van haar kaliber te verwoorden en vertrok zonder omkijken, haar chihuahua-echtgenoot net niet in haar handtas.

Gisteren was het weer bingo.

De gelukkige die als tweede van mijn goed voornemen mocht genieten, was die overgeschminkte en ravenzwarte spinnenweb-trut aan de kassa van de Delhaize.

Niet eens twee maanden geleden wees ik er haar beleefd op dat ze bij het scannen een fles Bacardi twee keer had laten piepen. Of ik niet goed bij m’n hoofd was? Of ik haar verdacht van gesjoemel? Soit, een geroep en getier werd het daar aan de kassa, maar uiteindelijk bleek bij de rekening twee keer een fles Bacardi op het bonnetje te staan, terwijl er maar één in mijn karretje lag.

Sindsdien zweet ze als een geconstipeerde otter, telkens ze me in haar rijtje ziet verschijnen. Toegegeven, ik kies sindsdien ook altijd haar kassa. Gisteren was dat niet anders.

“Is dat het?”, vroeg ze toen ze mijn laatste product had ingescand.

“Neen, ik moet ook nog een fles Bacardi”, zei ik, “maar die koop ik elders, want hier wordt die twee keer aangerekend.”

Haar gezicht vertrok in duizend plooien en de schmink krakeleerde als een verflaag, die afbladdert van vocht en ouderdom.

“Klootzak”, siste ze, maar ik genoot als nooit tevoren.

Ja, waarde lezer, het belooft een heerlijk jaar te worden, want ik ken nogal wat mensen met de onhebbelijke gewoonte om hun irritante trekjes willens nillens aan anderen op te dringen. Oude mensen die denken dat hun alles gepermitteerd is, enkel en alleen omdat ze oud zijn; mannen die te pas en te onpas zitten te kakken op het vrouwelijk geslacht en vice versa; mensen die in een gesprek -en dan liefst nog midden in de uitleg van een ander- plots over iets totààl anders beginnen; vrouwen die hun vrouwelijkheid uitspelen om iets te verkrijgen; mannen die schande spreken over wie met wie vreemdgaat, maar zelf onmiddellijk hun lul achterna hollen bij de eerste de beste kut op stelten die langs loopt; Blokkers die alles gaan oplossen door de Moslims terug te sturen; politiekers die ons land aan het verkwanselen zijn uit kortzichtigheid, nonnen en priesters die niet genoeg hebben aan volwassen genitaliën; … De lijst is lang en ergerlijk.

Aan allen, welkom in het jaar van de spiegel!

Luctor

06-01-2011 om 14:34 geschreven door Luctor  

Iedereen de feestdagen goed doorgekomen? Mooi zo! Ook deze keer weer de heilige belofte gezworen dat het nu echt wel de laatste keer is geweest dat je zoveel hebt gevreten? Herkenbaar! Want laat dat toch de essentie van Kerst en Nieuw geworden zijn: pakjes open doen en tussendoor van de ene tafel naar de andere hollen. Het kleffe gevoel komt pas achteraf. Je kan het woord ‘eten’ nog amper horen, laat staan dat je nog eens een portie tussen je tanden moet wurmen. Bweuuuuk!

Kerst was in die zin bij ons nogal meegevallen. De kids zouden pas tegen Oudjaar thuiskomen en dus moesten we het gezellig maken onder ons twee. Een paar hapjes en een stuk of wat drankjes en voor de rest een lekker fonduetje. Simpel en lekker samen. Ik had namelijk absoluut geen zin om een hele avond in mijn uppie teevee te zitten kijken, terwijl mijn eega alleen maar uit de keuken zou komen om alweer één van de zevenenveertig gangen op tafel te zetten en te serveren. Niet dus. Om elf uur was de fondueset alweer opgeborgen en zaten we -hoofd tegen hoofd- in de zetel te slapen.

Oudejaarsavond beloofde andere koek te worden. Met het vooruitzicht dat de kids mee zouden aanschuiven, kon ik mijn teerbeminde onmogelijk overtuigen om de dis nogmaals eenvoudig te houden en dus vond ik al dagen op voorhand allerlei boodschappenlijstjes met veel en vooral peperdure producten. De overgang van oud naar nieuw beloofde alvast culinair een spetter te worden.

Op het schoolbord in onze keuken stond de volledige menu al dagen van op voorhand  uitgeschreven. Aperitief met hapjes, cappucino van en met eendenborst, een stukje rog met een couscous van bloemkool en gebakken gilardeau, een bolletje champagnesorbet om wat uit te puffen en tenslotte een stukje hertenfilet met gemarineerde biet, aardpeer en jeneverbesjes. Omdat daarna toch niemand nog ‘pap’ zou kunnen zeggen, was er geen dessert voorzien. Zelfs geen pap. Gewoon koffie na. En voor wie echt nog zin had, was er een stukje gebak voorzien.

Alweer véél te veel om goed te zijn dus en het gebak hebben we gisteren dan ook onaangeroerd in de vuilbak gegooid. Maar ik moet toegeven dat iedereen gegeten heeft alsof zijn leven –of was het ‘zijn lever’?- ervan afhing. Althans… bijna iedereen.

Het begon nochtans allemaal opperbest. Iedereen zijn glaasje champagne als apero en voor onze Jarne een hele fles Kidibul. Ondergetekende deed het met een frisse cola, maar elke andere niet-drinker zal het met mij eens zijn dat je daardoor niet het gevoel hebt dat je iets mist. Wel integendeel!

Afijn, we hebben nog geklonken op het voorbije jaar en daarna zijn we als hongerige leeuwen op de amuses gevlogen. De mini-terrine van zalm was heerlijk, het stukje ganzenlever met honingsaus idem dito en het glaasje met langoestine-cocktail was zondermeer top. Het beloofde weer één van die momenten te worden, waarop ik de hemel op mijn blote knieën moet danken dat mijn eega destijds voor een opleiding als kok heeft gekozen.

Het laatste hapje voor we aan het eigenlijk diner gingen beginnen, moest ik helaas aan mij laten voorbij gaan. Tussen de amuses in konden we namelijk vrijuit kiezen uit tal van schotelhapjes die de salontafel quasi onzichtbaar maakten. Zo had ik al een groot aantal ansjovisjes, de nodige kaaskubusjes en een paar stukjes droge worst naar binnen gewerkt, toen ik de dadels met gandaham in het vizier kreeg. De verwachte smaakcombinatie van zoet en zout deden mij zodanig schrokkerig op het hapje inbijten dat de confrontatie met de pit eerder pijnlijk dan verrassend was. Vooraan in mijn mond krakte iets dermate nadrukkelijk dat iedereen rondom mij onmiddellijk stopte met knabbelen.

“Het leek wel een droge tak die doormidden brak”, zei mijn dochter.

Alsof een bliksemschicht mij midden in mijn hersenen trof. Beter kan ik de pijnscheut die door mijn hoofd kliefde niet omschrijven. Ik wist met zekerheid dat iets in mijn mond het begeven had. Maar wat? Mijn tong schoot als een paniekerige paling heel mijn mond rond op zoek naar ‘verandering’, maar door de aanwezigheid van het half gekauwde dadel-ganda-papje mét pit, kon ik niet onmiddellijk een correcte diagnose stellen. Spurten naar de vuilbak, alles uitspugen en mijn mond spoelen met een glas water, was het enige wat duidelijkheid zou kunnen brengen.

Ik verstijfde zowat toen ik met opengesperde mond voor de spiegel ging staan. Erger nog dan de snijdende pijn, die nog altijd als een geflipte drilboor in mijn hoofd tekeer ging, was het beeld van een schietkraampop met een gapend zwart gat tussen zijn voorste tanden. Gelukkig bleek het niet de hele tand die ontbrak, maar was het enkel de vulling die het gevecht met de dadelpit verloren had. Het zicht was er evenwel niet minder dramatisch om.

Oudejaarsavond, kwart voor acht, verrekken van de pijn en met een gigantisch gat in mijn muil. Het beloofde een heerlijk feest te worden. Bovendien, waar vind je op een oudejaarsavond een tandarts bereid om net vóór zijn eigen feestdis -of erger nog, tíjdens- een beetje in je bek te zitten rommelen en je smoelwerk weer op te kalefateren? En wat dan over mij gezegd? Ik schijt sowieso al bagger als ik naar de tandarts moet. Laat staan dat ik met een gerust gemoed op de stoel plaatsneem van een smoelsmid, die al een halve fles champagne naar binnen heeft gegoten…

Mijn vertrouwen in het tandartsengild is overigens dermate beperkt dat ik in mijn leven nog maar bij twee tandartsen ben binnen geweest. De ene was niet alleen een goeie vriend, maar bovendien een begenadigd muzikant en een bezoekje aan zijn praktijk ging dus quasi altijd gepaard met een luistersessie naar zijn recentste jazzrocksongs. Zijn vaardige vingers waren ondertussen druk in de weer met de nodige tandherstellingen en voor ik er erg in had, zat ik boven bij hem in de zetel verder over muziek te lullen. Dat ondertussen mijn bijters gerepareerd waren, daar had ik amper erg in gehad. Good job!

Later, toen ik al naar de andere kant van Vlaanderen was verhuisd, moest ik op zoek naar een andere muiltechnieker. Een muzikant heb ik nooit meer gevonden, al dient gezegd dat ik mijn huidige tandarts er sterk van verdenk dat hij in het achtergrondkoortje van Luc Steeno zingt. Ik weet dat je dit zal lezen, Bram, maar je weet ook dat dit geen achterklap is. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik je zeg dat je beter coiffeur was geworden. Wat voor een verwijfd stuk vreten ben jij zeg? Zelfs Dita Von Teese is een manwijf vergeleken bij jou.

Afijn, beste lezer, toen ik de eerste keer bij Bram op de stoel zat hebben we goede afspraken gemaakt. Ik vroeg hem heel beleefd om mij geen pijn te doen en bij het negeren van mijn bede, beloofde ik hem een dermate stamp in zijn kloten dat hij zelfs in het backingkoortje van de Wiener Sängerknaben aan de slag zou kunnen. Het ontlokte hem de oneliner ‘veel beloven en weinig geven, doet een zot in vreugde leven’, maar het dient gezegd, hij heeft mij nooit pijn gedaan. Misschien ben ik gewoon zijn type niet.

Wat er ook van zij, op oudejaarsavond zat ik daar nog steeds met een gat in mijn muil, met snokkende pijnscheuten doorheen mijn hele schedel en met een telefoon, waar ik enkel Brams antwoordapparaat op te pakken kreeg. Er zat niets anders op dan ouderwets de telefoongids erbij te nemen en alle tandartsen uit de streek op te bellen tot ik er eentje te pakken kreeg, die bereid was een deel van zijn feestelijkheden op te geven om mijn nieuwjaar toch nog een beetje te kunnen redden.

Bij de ‘D’ had ik prijs. Een vriendelijke dame nam de telefoon op en blijkbaar maakte mijn zielig verhaal voldoende indruk op haar om mij onmiddellijk te willen helpen.

“Kom maar af”, zei ze. “Ik zal zien wat ik kan doen.”

Een vrouw! Ook dat nog! Mijn aangeboren schrik voor tandartsen bereikte inmiddels panische hoogten, maar de pijn was dermate dat ik geen andere keuze had.

Een heldere ding-dong is duidelijk hoorbaar tot buiten als ik aanbel en een tiental seconden later zie ik binnen een licht aanfloepen en hoor ik hakjes parmantige stapjes maken naar de voordeur. Een knappe, slanke vrouw van rond de veertig opent de deur in een nauwsluitende, lange zwarte feestjurk. Ze heeft een ogenschijnlijk nonchalant Farrah Fawcett-kapsel, maar dan in kastanjebruine uitvoering. Ze lacht een mooie glimlach, maar mijn ogen verdrinken vrijwel meteen in haar eindeloze décolleté.

“Goeienavond en excuseert u mij voor dit vervelend storen”, hakkel ik.

Ik vecht om mijn ogen bij haar amper bedekte boezem weg te rukken, maar als ik merk dat de gure buitentemperatur onmiddellijk zijn priemend kilte-effect heeft op haar prachtige borsten, dan moet ik toegeven dat het mij meer moeite kost dan pakweg een marathon lopen met zwemvliezen aan.

“Komt u binnen en volgt u mij maar”, zegt ze vriendelijk.

Ze draait zich om en loopt voor me in de richting van een deur, waarop een bordje hangt met ‘spreekkamer’. Haar mooie billen dansen bij elke stap sierlijk in het aansluitend jurkje en bij iedere beweging zie je duidelijk de aftekening van haar string.

Niet eens drie kwartier later sta ik weer in de koude buitenlucht. Mijn tand is gevuld en ik heb kennis gemaakt met een nieuwe tandarts in mijn leven. Ze heeft mij wellicht veel pijn gedaan, maar ik was zo gebiologeerd door haar voorovergebogen décolleté dat ik het niet eens heb gevoeld.

Thuis blijk ik alleen nog maar de eendenborst te hebben gemist. Maar wie struikelt daarover als je zopas een half uur vrije inkijk hebt gekregen in een décolleté van twintig kilometer.

Om middernacht schiet ik zestig euro sterrenschijters de lucht in en half uurtje later gaan we op nieuwjaarsdrink bij bevriende buren. Niemand heeft gemerkt dat mijn mond nog een beetje verdoofd was.

Zelden een oudejaarsavond beleefd met zoveel vuurwerk…

Luctor

03-01-2011 om 00:00 geschreven door Luctor  

2010 was een jaar zoals alle andere. Bizar, gewoon en toch weer vreemd. We hebben gelachen, we hebben gehuild. We hebben gevloekt, we hebben getroost. We hadden onze gelukjes en onze tegenslagen. We dachten dat de wereld om zeep ging, maar even vaak leek het dan plots weer goed te gaan. Liefst tweehonderdzestigduizend mensen lieten het leven in aardbevingen, overstromingen en verhittingen allerhande, maar niet eens een paar maanden later moeten we al moeite doen om ons te herinneren wat er allemaal gebeurd is. Ook in die zin is 2010 niet anders dan alle voorgaande jaren. Een mens ‘vergeet’ gelukkig zeer snel. En voor wie het nu al niet meer wist: ‘tentsletjes’ is een sympathieke term voor jonge meisjes die op festivals met meerdere jongens de slaapzak induiken. Héééélemaal iets anders dus dan ‘pedo-pastoors’, die argeloze kinderen onder hun tentgewaden lokken. Dat ras noemen we gewoon ‘kerkcrapuul’. 2010, een overzicht!

Amper was de feestmaaltijd verteerd of de eerste ellende van het nieuwe jaar werd al over ons uitgestort. Ronald Janssen, de achtendertigjarige buurman van het vermoorde koppeltje Shana Appeltans en haar vriend Kevin Paulus bekende aan zijn ondervragers dat hij de dubbele moord had gepleegd. Het jonge koppeltje zou op nieuwjaarsdag ruzie hebben gekregen met de leraar uit Loksbergen, waarop hij Kevin doodschoot en Shana probeerde te verkrachten. Nadien knalde hij ook haar af. Erger wordt het nog als Janssen korte tijd later ook bekend de moordenaar te zijn van Annick Van Uytsel.

Niet dat het een iets met het ander te maken heeft, maar luttele dagen na de bekentenissen van Ronald Jansssen davert de wereld op haar grondvesten. Met een kracht van zeven op de schaal van Richter wordt Haïti getroffen door de zwaarste beving sinds 1860.  Ruim anderhalf miljoen Haïtianen zijn dakloos. Honderdvijftigduizend laten het leven.

In eigen land kondigt Opel-topman Nick Reilly de sluiting aan van de fabriek in Antwerpen en geeft daarmee het nekschot aan de nog resterende tweeduizend zeshonderd werknemers. De werknemers zullen georganiseerd en ongeorganiseerd nog een jaar lang vechten voor behoud, maar inmiddels is de fabriek onherroepelijk dicht.

In het centrum van Luik laten veertien mensen het leven nadat twee aangrenzende panden compleet verwoest worden door een enorme gasexplosie.

Zelden een jaaroverzicht geschreven dat met zoveel ellende begon, bedenk ik nu. Op geen enkel vlak was er reden tot juichen. Dat Milan Jovanovic de Gouden schoen won, raakt mijn kouwe kleren niet. Dat Sven Nys nog maar eens Belgisch kampioen veldrijden wordt, ben ik ondertussen gewoon geworden. En dat Zdenek Stybar in Tabor wereldkampioen cyclocross wordt, daar kon ik allerminst mee lachen, want die titel had ik nu net wél aan Sven Nys gegund.

Hoedanook, januari was een maand waar je niet bepaald vrolijk van wordt.

Helaas was dat in februari niet anders. Rellen in Kuregem, de treinramp in Buizingen en het overlijden van Bob Davidse. Jongelui van nu fronsen dan wellicht verwonderd de wenkbrauwen, maar de mensen uit mijn generatie verloren een ‘woensdagnamiddag-nonkel’. “Milke Melke Mol, karditsel karditsel kardol”.

In maart komen we eindelijk nog eens op een positieve manier in de aandacht. Stromae, een Waals rapper/muzikant, brengt zijn single ‘Alors On Danse’ op de markt en scoort daar een stevige Belgische hit mee. Het electro-popdeuntje werkt zo aanstekelijk dat al onze buurlanden ook één voor één voor de bijl gaan. In nog tal van andere Europese landen werd de single een top-drie-hit. Het was van Leyers, Michiels, De Vos-Lemmens en Soulsister geleden dat Europa nog eens gezamenlijk danste op Belgische tonen. Herman Van Rompuy niet te na gesproken, natuurlijk.

In IJsland hebben ze misschien wel al te gretig meegedanst op ‘Alors, On Danse’, want daar werden in de eerste week van maart liefst drieduizend aarbevingetjes gemeten onder de gletsjer Eyjafjallajökull. Bijna allemaal waren ze te klein om er aandacht aan te besteden, maar als op 20 maart de hel echt losbreekt, worden massa’s hoeveelheden as de lucht in gespoten. Mede door een nieuwe eruptie van een paar weken later is er zoveel as drijvende dat in meer dan veertig landen de luchtruimen moeten worden afgesloten voor het vliegverkeer. De wereld valt bijna stil.

Voor de rest verloopt maart vrij kalm, zij het niet dat ten huize Luctor weer stevig gevierd wordt. Jarne wordt negen, Kim drieëntwintig en voor ondergetekende wordt zowaar een Abraham buiten gezet. Gelieve iedereen zich te onthouden van enige commentaar. Dank u! En voor al de rest, die toch denkt te moeten reageren: piss off!

Wat zegt men? Als een Hollander je niet gekloot heeft, dan is hij het vergeten? Wel, ik zou beginnen denken dat er een grond van waarheid in zit. In april laat immers de nationale voetbalcoach Dick Advocaat weten dat hij het voor bekeken houdt bij de Rode Duivels. Nog maar een paar weken voordien had de Kleine Nederlandse Generaal gezworen om met de Duivels naar het EK in 2012 te zullen gaan, maar na twee roebeltelefoontjes uit het verre Rusland blijkt dat hij inderdaad naar het EK wil, maar wel met de Russen in plaats van met onze Duivels. Exit Advocaat.

In de nacht van 19 op 20 april stuurde de familie van een slachtoffer een email aan de Belgische bisschoppen , waarin ze hen op de hoogte brachten van jarenlang misbruik van een minderjarige door de Bisschop van Brugge, Roger Vangheluwe. Een paar dagen later maakt aartsbisschop Léonard het ontslag van Vangheluwe bekend. Exit Pedo-Roger.

Het nieuws over de misselijkmakende  bisschop is nog niet koud of er ontstaat alweer deining in ons landje. Eind april trekt Open VLD de stekker uit de regering, omdat ze geen wil tot vooruitgang meer zag in de onderhandelingen over de splitsing van Brussel-Hall-Vilvoorde en de staatshervorming. De regering valt en in juni zullen we weer met z’n allen naar de stembus moeten. Exit Leterme II.

En terwijl hier de ene stinkput na de andere wordt opengetrokken, ontploft in de Golf Van Mexico  het boorplatform Deepwater Horizon. Oliemaatschappij BP, eigenaar van het platform, stelt de wereld gerust. Niet meer dan achthonderdduizend liter ruwe olie vloeit er per dag in zee en het lek zal binnen de week gedicht worden, verkondigt de BP-top in koor. Niks om ons zorgen over te maken.

Als het lek uiteindelijk gedicht raakt -tweeëntwintig weken later- blijkt bovendien dat er niet achthonderdduizend, maar zestien miljoen liter olie per dag in de zee is gestroomd. Een mens vraagt zich af of er nog water in de olie zat?

Mei was een kalme maand. De vakbonden en directie van de supermarktketen Carrefour bereikten een akkoord over een verregaande herstructurering. Een aantal winkels ging onherroepelijk dicht, een aantal ging in franchise en tenslotte zijn er nog een aantal die overgenomen werden door de groep Mestdagh. Door deze hervorming gingen maar een beperkt aantal van de 1500 bedreigde banen verloren gaan.

In dezelfde maand werd ook bij de Rode Duivels een herstructureringsplan opgesteld. Van zodra Dick Advocaat op het vliegtuig zat richting Moskou, werd de ploeg overgenomen door Georges Leekens. De nieuwe bondscoach laat een aantal spelers verdwijnen, laat er een aantal staan en zal tenslotte ook nog een aantal nieuwkomers uitproberen. Net zoals bij Carrefour, dus. Van deze herstructurering is er evenwel geen nieuws of de vakbonden met de hervormingen hebben ingestemd.

Wat er ook van zij, de rest van het mei-nieuws wordt met glans overstemd door de verkiezingskoorts in ons land. Alle partijen roepen om het luidst dat zij BHV gaan splitsen, dat zij de nieuwe financieringswet zullen opstellen en dat zij de gewesten een nog verder gaande autonomie zullen bezorgen. Op dertien juni zal blijken dat de kiezer alleen Bart De Werver (NV-A) en Elio Di Rupo (PS) heeft geloofd.

Onmiddellijk na de verkiezing wordt Bart De Wever aangesteld als informateur, maar al na een paar dagen stoomt het zweet als kokend frietkotvet uit ’s mans oren. Al snel moet hij ondervinden dat een regering vormen toch wel andere koek is dan tien keer op rij in de ‘Slimste Mens’ zitten. Op wat gevleugelde oneliners in verbasterd potjeslatijn na, komt hij dan ook geen stap vooruit. Als dat maar goed komt, dacht ik. Soit, de man wil in stilte werken, zegt hij en dus gunnen we hem het voordeel van de rust.

In tussentijd focussen wij onze aandacht dan maar op het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen. Het Brussels gerecht bleek getipt over een aantal geheime bergplaatsen in het paleis en in de Sint-Romboutskathedraal. Daar zou een schat aan informatie te vinden zijn over tal van pedofiliedossiers van geestelijken.  Karrenvrachten dossiers werden door de speurders via het venster op vrachtwagens gegooid. Achteraf bleek het een slag in het water. Óf de speurders hebben niets gevonden omdat ze de verkeerde graven openbraken? Óf er was effectief niets te vinden omdat alles al lang verdwenen was? Óf ze hebben daar effectief een paar stinkende putjes gevonden en ze hangen het gewoon niet aan onze neus…? Ik heb er zo mijn idee over.

In de vakantiemaanden juli en augustus vlot het nog steeds niet echt in de Wetstraat. De Wever geeft zijn informatieopdracht terug aan de koning.

‘Iek zal diene vark ne keer was’, roept Di Rupo vol overgave, maar ook hij strandt al snel als een zieltogend schip. Dat het echt ernstig fout loopt, wordt mij duidelijk als de Koning het vertrouwen wil laten herstellen door André Flahaut en Danny Pieters. Als het nu al van Peppie en Kokkie moet afhangen, dan is het ver gekomen met dit land, dacht ik.

Voor de rest vieren we in juli de dertigste verjaardag van mijn teerbeminde en treuren we om het verlies van de Nederlanders in de WK-voetbalfinale tegen Spanje. Innesta trapt vlak voor het einde van de verlenging de Oranje-droom naar de verdommenis en van pure ellende vreet half Nederland zijn Vuvuzela op. Moi aussi!

Eind juli overstromen extreem hevige moessonregens zowat driekwart van Pakistan. Duizenden mensen komen om het leven en enkele miljoenen worden dakloos.

Het raakt amper mijn kouwe kleren, want in het ziekenhuis hebben we zopas van de proffen vernomen dat mijn vrouw niet meer dan vijf procent kans gegeven wordt, dat ze ooit nog uit haar rolstoel zal opstaan. Het zijn harde noten om kraken, maar we spreken af dat we er ons wel doorheen zullen vechten. God is dog spelled backwards! Fuck the World!

Nog meer ellende in het begin van augustus als na een grondverzakking drieëndertig mijnwerkers komen vast te zitten in de San José-kopermijn in de buurt van de stad Copiapó, in het noorden van Chili. Aanvankelijk was het niet meer dan een krantenberichtje in een lokale krant, maar echt wereldnieuws werd het pas toen bleek dat een boorsonde hen na zeventien dagen op zevenhonderd meter diepte vond en dat iedereen daar nog in leven was. Meteen werd een sterk gemediatiseerde reddingsactie op touw gezet, met het bovenhalen van alle kompels als apotheose.

En terwijl de wereld in augustus afscheid nam van Laurent Fignon (voormalig tourwinnaar) en van Michel Montignac (voormalig dieetgoeroe), vroeg ik mij af of er nu werkelijk niets bewoog in de wetstraat… En wat dacht je? Natuurlijk valt er wel wat te vertellen. Op 31 augustus namelijk nam  Kim Geybels (NV-A) naar eigen zeggen onder druk van de partijtop ontslag als senator en jongerenvoorzitter. Ze deed dit toen bekend werd dat ze op vakantie in Thailand -samen met haar (ex)minnaar Bas Luyten-  in aanraking was gekomen met cocaïne.

Ewel, dat vond ik nu eens een spijtige zaak. Eerder al was Geybels immers scherp op de korrel genomen over haar veel te sexy outfits in de senaat en dat zou vanaf haar ontslag weer allemaal definitief verdwijnen. Of deze snuivende politica nu zoveel politieke kennis had dat we ook om haar intellectueel verdwijnen moeten treuren, daar heb ik geen idee van. Maar hoedanook, in Kamer en Senaat zitten er wel meer van die domme kiekens, denk ik dan… en de meeste daarvan zijn een pak lelijker dan juffrouw Geybels!

Afijn, voor mij zal september toch altijd dé maand van 2010 blijven. Misschien wel dé maand van mijn leven! En neen, dat heeft niets te maken met de start van het assisenproces over de parachutemoord en al evenmin met het feit dat Kim Clijsters haar derde US-Open wint tegen Zvonareva. Dat de Vlaamse Regering de knoop doorhakt om de Lange Wapper boven Antwerpen te vervangen door een tunnel ónder de stad is fijn voor de aanhangers en klote voor de tegenstanders, maar ook dat is niet bepalend om september 2010 uit te roepen tot de maand van mijn leven. Wat dan wel?

Simpel, mijn teerbeminde heeft twee lange jaren in een rolstoel gekampeerd, nadat een mysterieuze kortsluiting in haar hersenen de functies om te kunnen stappen had uitgeschakeld. Tientallen dokters en proffen braken er hun hoofd over, maar een oplossing kwam er niet. Tientallen therapieën werden geprobeerd, zonder enig succes. Tot die derde september 2010…

 Eén been kon ze plots een paar centimeter opheffen. Niet eens hoog genoeg om een krant onder te schuiven, maar voor ons was het ‘a giant leap’ zoals de eerste stap op de maan. Zelden heb ik meer emotie gevoeld dan op dat moment. Bleiten als een klein kind, was het enige wat ik kon. Het gevoel deed zoveel zeer en zoveel deugd tegelijk, dat ik het nog altijd moeilijk heb als ik eraan terugdenk. En de proffen? Ze haalden alweer hun schouders op. Een mirakel, zeiden ze… En daar mocht ik dan voor de zoveelste keer 280 Euro voor dokken.

Een miljoen keer ‘merci’ ook aan die hele lieve vrienden, die zonder dat we ervan wisten, een paar dagen voor de mirakeldag een kaars waren gaan branden in Lourdes. Ik hoef ze niet te noemen. Ze weten best zelf wel dat deze passage aan hen is opgedragen. En ook aan alle vrienden die ons in die moeilijke twee jaar zijn blijven steunen:  BEDANKT !

Inmiddels zijn we al aanbeland bij de maand oktober.

Een dam rond het reservoir van een aluminiumfabriek bij het Hongaarse dorpje Kolontàr brak doormidden en meer dan een miljoen kubieke meter rood slijk overspoelde een hele regio tussen het Balatonmeer en de grens met Oostenrijk. Vier mensen verdronken in de modderstroom en omdat de substantie hoge concentraties zware metalen bevatte, vrezen milieuspecialisten voor tal van negatieve effecten op lange termijn.

Minder schadelijk voor de gezondheid, maar des te schadelijker voor de maatschappij is de zoveelste uitschuiver van onze nieuwe aartsbisschop André Léonard. In het boek “Gesprekken”, wat eigenlijk een bundeling is van een reeks interviews, noemt hij homofilie een ‘verkeerd begrepen vorm van seksualiteit’ en vindt hij dat ‘aids een vorm van rechtvaardigheid’ is.

Ik zou hier een tirade van honderden vellen papier over kunnen schrijven, maar u zal het mij vergeven, waarde lezer, dat ik aan zoveel weerzinwekkende dwaasheid geen energie wens te verspillen.

Nadat Peppie en Kokkie weer van ons politiek toneel zijn verdwenen, roept onze Koning in oktober opnieuw Bart De Wever bij zich. Of hij met alle onderhandelaars rond de tafel wou zitten om één en ander te verduidelijken. Verduidelijken, vroeg ik mij af? Ze zijn daar nu al meer dan vier maanden aan het lullen over BHV, over de herfinanciering van Brussel, over de staatshervorming en over de financieringswet. Wat kan er dan nog onduidelijk zijn?

Bon soit, het duurt nu al vier maanden, dus het zal op een weekje ook niet meer aankomen en dus begon De Wever te verduidelijken. Na twee weken gaf hij zijn nota aan de Koning, die linea recta Vande Lanotte als Koninklijk Bemiddelaar aanstelde. Enfin, we zien wel wat er van komt, maar ik krijg er stilaan mijn buik van vol. En velen met mij, denk ik.

De mijnwerkers in de steenkoolmijn Pike River in Nieuw-Zeeland hadden beduidend minder geluk dan hun Chileense collega’s. Op 19 november deed zich een zware gasontploffing voor in de mijn en negenentwintig kompels zaten honderdvijftig meer diep opgesloten onder de grond. Een tweede explosie van een paar dagen later, ontnam hen alle kansen op redding. Nieuw-Zeeland is in rouw.

Bij ons kabbelt alles zijn gangetje. Naar het einde van november valt de eerste sneeuw in een maand die voor de rest gekenmerkt wordt door overvloedige regenval annex plaatselijke overstromingen in de klassieke risicogebieden.

En Vande Lanotte in november? Hij bemiddelde verder.

Komen we aan bij de maand december; een maand met alweer weinig heuglijk nieuws. Sneeuw overvalt ons landje overvloedig en bezorgt ons de eerste witte Kerst in meer dan veertig jaar. Prachtig, romantisch en fantastisch voor de kinderen. Keerzijde van de medaille is dat de overheid weer niet of onvoldoende op sneeuw voorzien was en dat autowegen, treinsporen en landingsbanen daardoor gewoon stilvallen.

Voor de rest kondigt de US-regering op de valreep van 2010 nog aan dat ze volgend jaar effectief de troepen uit Afghanistan zullen terugtrekken, overleeft de italiaanse premier Silvio Berlusconi onbegrijpelijk een vertrouwensstemming en wordt de Nobelprijs Voor de Vrede uitgereikt aan een lege stoel… De man die erin hoorde te zitten is Liu Xiabo, een chinees mensenrechtenactivist die in zijn eigen land gevangen zit omwille van zijn betrokkenheid bij het opstellen van de Charta 08, een manifest voor democratisering in China. Raar hé, voor hetzelfde feit krijg je buiten China een Nobelprijs en vlieg je in China in het cachot…

Dan mag Bart De Wever nog niet klagen. Hij mag in een Duits magazine verkondigen dat België de zieke man van Europa is en wat doet iedereen? Schouders ophalen en een monkellachje tonen. Dat De Wever daarmee een groot wantrouwen creëert tegen ons land op alle internationale financiële markten… Wie maalt daarom? Hij zelf alvast niet!

Weet je, waarde lezer, 2010 was een dermate vreemd jaar dat ik het onmogelijk in een paar woorden kan typeren. Zo ontstond bij mij de idee dat ik er misschien maar eens een langspeelfilm over moest draaien. Een film van een uur of drie met de avonturen van Elio Di Rupo, Bart De Wever en Johan Vande Lanotte.  Ik noem mijn prent gewoon: “The good, the bad and the ugly”.

Eén probleem, wie speelt ‘the good’?

Ik wens iedereen een fantastisch einde van 2010 en een supersonische vlucht naar geluk, gezondheid… én een regering in 2011!

Luctor

31-12-2010 om 10:13 geschreven door Luctor  

Luctor geniet nog steeds van een weekje vrijaf.
Op veler verzoek -en in navolging van de miljoenen heruitzendingen van FC De Kampioenen- publiceer ik daarom in de komende dagen nog eens mijn jaaroverzichten van de voorbije jaren.
Op 31 december december -bij leven en welzijn- neem ik terug de draad op met het jaaroverzicht van 2010.
In de tussentijd wens ik iedereen een fijne Kerst en veel leesplezier met de terugblikken op 2007, 2008 en 2009.
Vandaag: 2009!

Believe it or not, mijn beste vrienden, 2009 zit er alweer op. Exact tien jaar geleden, eind 1999, dachten we met z’n allen dat de wereld zou vergaan, dat computers massaal zouden crashen en dat zwangere vrouwen duivelse katten met gele ogen zouden baren bij het overschrijden van de middernachtklok op 31 december 1999.

En zie wat ervan gekomen is. Geen enkele computer sloeg tilt, de wereld draait nog altijd rustig door en onze zwangere vrouwen van toen kregen roze baby’s met suikersnoetjes en worden nu horendol van het geprépuber van hun millenniumbaby’s. De wereld, hij gaat zijn gangetje.

Toch is het ieder jaar weer eventjes ademstokkend als je op het einde terugblikt op de voorafgaande 365 dagen. Sommige dingen zijn we al helemaal vergeten, bij veel andere heb je zoiets van ‘Ach ja, dat ook!’ en sommige dingen blijven voor eeuwig in ons geheugen geëtst. Vaak zijn dat de kleine dingen van alledag. Onze Jarne, die nu al anderhalf jaar weigert om naar de kapper te gaan en sedert zijn eerste communie is veranderd van een guitig ventje in een echte Prince Goldlocks; Kim, die na haar eerste afstuderen nu opnieuw begint te sakkeren omdat ze volop bezig is aan haar tweede thesis; Evelien, die met ongeziene fightingspirit blijft knokken in al haar therapieën ‘to walk again’; vrienden die kinderen krijgen; vrienden die dierbaren verliezen; vrienden die je zelf plots of minder plots verliest; nieuwe vriendschappen die ontluiken… De wereld is geen zak veranderd tegenover 10 jaar geleden.

Maar hoe zijn we 2009 ook alweer begonnen?

Ohja, om iedereen meteen na de euforische kerst- en nieuwjaarsdagen onmiddellijk weer met de voeten op de grond te zetten, besliste de Almachtige om al op de vierde dag van het jaar Lei Clijsters bij zich te roepen. Niet eens 53 jaar is de vader van onze dan nog gepensioneerde tennistrots en al piepedada. Andere bekende overlijdens vallen er niet te melden in januari, al is dat niet volledig in overeenstemming met het nieuws op de VRT-website. Daar meldt de redactie met veel ingetogen medeleven het plotse overlijden van Koningin Fabiola. Nu was ik er zelf van overtuigd dat het mens al jààààren dood is en dat ze haar bij elke publiek optreden gewoon even opwarmen in de microgolf, maar niet dus. Het oudste besje van het koninklijk paleis is zo taai als haar kapsel en bleek springlevend.

Ook springlevend maar dan aan de andere kant van de grote plas is die donkere Amerikaan Barack Obama. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar op mijn tv-toestel lijkt hij altijd meer groen dan zwart. Het zou mij niets verwonderen dat de CIA en de FBI daar voor iets achter zitten, al was het maar om de gemiddelde Amerikaan eraan te laten wennen dat ze voor het eerst in de geschiedenis een zwarte leider hebben. We can make him look green. Yes, we can!

In eigen land hebben we ook een redder des vaderlands. Herman Van Rompuy. Herman Van Rompuy. Want een Japans gedicht zeg je altijd twee keer. De vleesgeworden typecast van een kalende professor uit stripverhalen zou nooit van zijn leven eerste minister willen worden. Néén, daar zou hij zich niet mee bezighouden! Ge ziet dat van hier… Maar wie stond er voor de Koning om de eed af te leggen als premier? Haiku Herman! Met de Ieperse geitenboer in zijn zog als nieuwe Minister van Buitenlandse zaken. Goe bezig, die tsjeven!

Februari begon dan weer heuglijk. Niels Albert geeft een demonstratie in het Nederlandse Hoogerheide en wordt er wereldkampioen veldrijden voor de Tsjech Stybar en gouwe ouwe Sven Nijs. We zeggen en schrijven, de eerste dag van de korte maand.

Twee dagen later wordt Kadhafi verkozen tot voorzitter van de Afrikaanse unie. De wereld kijkt bang toe op welke landen de Lybische leider zijn priemende blikken zal richten.

Groot is dus de consternatie als blijkt dat het eerste schot in de roos niet vertrekt vanuit een bedoeinentent, maar wel 9 maanden eerder al vertrokken is vanuit de piemel van een Britse jongen. Alfie Potter is 13 jaar en trots toont hij met zijn 2 jaar oudere vriendin hun pasgeboren baby op televisie. In het interview met de BBC vraagt de jongen aan de journalist wat ‘financieel rondkomen’ nu precies wil zeggen, maar veel zorgen hoeft hij zich daar al niet meer over te maken als amper 2 dagen later blijkt dat niet hij, maar zijn vriendje Tyler Barker de vader blijkt te zijn. Rappe kadées, die Engelsen.

Maart is ten huize Luctor traditioneel de verjaarmaand. Het begint met onze Jarne al direct op de eerste van de maand en exact 2 weken later is het de beurt aan zijn zus. Prince Goldlocks wordt 8 en Kim 22. Als al het geld op is aan cadeaus voor beide, is het op de 17^de mijn beurt. Een aantal keer drie kussen en een paar stevige handdrukken zijn mijn deel, maar meer wil een mens ook niet als je tot het besef komt dat je op de laatste rit van tram vier bent gestapt. Ik snak naar Abraham! Dan zal ik pas echt kunnen zeggen dat ik op de helft van mijn leven zit!

Maar de wereld draait natuurlijk gewoon door en in de loop van de maand valt er niets dan kommer en kwel te melden. De president van Guiné-Bissau, Joao Bernardo Vieira) wordt voor zijn huis neergeknald, nadat hij een paar dagen eerder had toegegeven dat hij achter de moord op generaal Batista Tagme Na Wai zat. In het tv-nieuws niet meer dan een fait-divers, net als de beslissing van de artsenvereniging Artsen Zonder Grenzen om alle dokters uit Darfour terug te halen, nadat 3 Belgische dokters in Soedan waren ontvoerd.

In eigen land verlaat Nand Buyl zijn oude lichaam.

In april slaat de crisis blijkbaar ook ongenadig toe in het koninklijk paleis. Naar verluidt zou men ook daar besparen op dagelijkse gebruiksartikelen. Zo zou Mathilde het scheermesje van onze kroonprins gepikt hebben om haar benen te ontharen, waardoor Filip himself nu met een baard door het leven moet. “Iek doe dat om aan te tonen dat iek ook maar gewone man ben”, zegt hij. My ass, maak dat mijn grootmoeder wijs. Mathilde die het beu was om zijn stoppels tegen de binnenkant van haar billen te voelen, ja. Dàt is de reden! Kom er dan teminste voor uit! Of steek het desnoods op de crisis, maar ‘een gewone man’…? Kom kom, dat hoeft hij toch niet te bewijzen. Iedereen weet toch al lang dat hij een simpele duif is.

Maar baard of niet, in Zwijnaarde liggen ze er niet wakker van en worden de vlaggen gehesen nadat hun gewichtheffer Tom Goegebuer Europees goud wint in de gewichtsklasse tot -56 kg. Een kolos van een kerel zal het dus wel niet zijn, maar volgens de kranten heeft de man zijn plak verdiend door 115 kg te “trekken” en 137 kg te “stoten”. Nu ken ik niets van gewichtheffen, maar als ik dat zo hoor, dan lijkt het mij nog een toffe sport.

En terwijl de vlaggen in Zwijnaarde nog wapperen in alle fierheid, dalen ze in Nederland tot een treurend halfstok. Op 30 april krijgt ene Karst Tates het zot in zijne kop en besluit hij op Koninginnedag een aanslag te plegen op Beatrix en haar gevolg. Hij moet daarvoor wel eerst met zijn auto door een zee van mensen rijden. Vijf feestvierders laten het leven en de auto raakt niet eens tot bij de cabrio-bus waarin de koninklijke familie rondrijdt. Tates strandt met zijn gehavende wrak tegen een monument en sterft zelf één dag na zijn aanslag. Trix zegt geschokt te zijn door de aanslag op haar familie. Ik ben het vooral voor de mensen die stierven met zicht op de koningin. Niet eens voor het vaderland…

Mei begint vrij rustig. In de eerste helft van de maand valt er eigenlijk vrijwel niets speciaals te melden. Tom Boonen wordt betrapt op cocaïnegebruik, maar aangezien dat het al voor de derde keer is, kijkt niemand daar nog van op en heb ik zoiets van laat die mens toch gewoon zijn goesting snuiven. Even wordt in de Belgische Wielerbond overwogen om hem definitief te schorsen, maar als blijkt dat De Lijn hem persoonlijk wil sponsoren, mag hij onmiddellijk weer de fiets op.

Op 17 mei legt Frank De Winne examens af die definitief zullen moeten bepalen of hij mee mag naar het ruimtestation, maar geen luis die er aandacht aan besteed. Welnee, in Antwerpen valt er immers veel belangrijker nieuws te rapen. Frank De Winne voor zes maanden de ruimte in, who cares? Kai-Mook, dat is pas nieuws. Zo’n klein rond, grijs ding op vier poten met gigantische oren en een slurf, dààr moet alle aandacht naar toe. Duizenden Marokkanen, Turken en Algerijnen leven hier al generaties lang, maar het blijven vreemdelingen. Maar als er een olifant wordt geboren die notabene uit Centraal Afrika komt, dan is het er onmiddellijk eentje van ons. Haja, wat denken ze wel…

Op 21 mei beslist een penalty van Axel Witsel over het kampioenschap in de Belgische voetbalcompetitie. De nieuwe Gouden Schoen trapt ‘m feilloos binnen tijdens de testwedstrijden tussen Anderlecht en Standard en de Luikenaars mogen de beker mee naar Wallonië nemen.

Exact 1 week later (de 28^ste) vertrekt Frank De Winne voor een missie van 6 maanden in de ruimte. En Kai-Mookske? Alles OK hoor. Hij zuigt liters melk bij zijn moeder en hij schijt al flinke keutels. ’t Is er ene van bij ons hé…

Juni wordt beheerst door 3 grote namen: Yasmine, Michael Jackson en Rouslan Toumaniantz. Yasmine koos bewust om een einde te maken aan haar leven en Michael Jackson werd daar een handje bij geholpen door zijn lijfarts. Twee sterren minder, moet Rouslan Toumaniantz gedacht hebben en de snoodaard tatoeërde meteen 56 exemplaren in de snuit van een Kortrijks meisje. Ik kan me voor de dooie dood haar naam niet meer herinneren, maar als u haar vandaag of morgen tegen zou komen, dan zul je haar beslist herkennen! Ook zonder haar naam te weten…

Het begin van de julimaand stond volledig in het teken van Lance Armstrong. Kon de gepensioneerde Amerikaan, die gedurende zijn volledige carrière glad genoeg was om altijd tussen de mazen van het dopingnet te glippen, een terugkeer op het hoogste wielerniveau waarmaken, zonder af te gaan voor de camera’s van de voltallige wereldpers? Na drie weken Tour De France kenden we in Parijs het definitieve antwoord. Winnen kon de Amerikaan niet meer. Die eer was weggelegd voor Alberto Contador, kort op de hielen gezeten door de Luxemburger Andy Schleck, maar qua publiciteit had Armstrong (als derde) dubbel zoveel aandacht gekregen als de nummers één en twee in de uitslag. “Mission completed and I’ll be back”, zei de Amerikaan. “Yes, we can”, dacht zijn groene president.

Op onze nationale feestdag wordt Koningin Fabiola traditioneel uit de mummie gerold en opgewarmd in de microgolf. Deze keer had ze zelfs een grapje in petto. Daar waar ze een paar dagen voor de 21^ste juli nog verwittigd werd dat ze zou doodgeschoten worden met een kruisboog, verscheen het kranige oudje tijdens de festiviteiten van de nationale feestdag met een appel in de hand. Willem Tell, catch me if you can. De eerlijkheid gebiedt evenwel te zeggen dat deze moedige daad veel minder moedig was als je de omstandigheden kent. Het pakje wat de Koningin tijdens het defilé droeg was in een soort fluo-paars waar geen enkele schutter meer dan 5 seconden op zou kunnen richten zonder schele hoofdpijn te krijgen.

Augustus is de verlofmaand bij ons en dus gingen we een weekje op vakantie naar onze Belgische kust. Geen grote reis deze keer, zelfs geen avontuurlijke campertocht –dat is een beetje moeilijk met de rolstoel–  maar een weekje uitwaaien in Lombardsijde.

Amper terug van de kust, verkopen we ons huis (met trappen) in Eeklo en kopen we een ander pand (zonder trappen) in Sint Laureins. We beseffen dat het tegen de winter zal draaien als we zullen kunnen verhuizen, maar dat hebben we er graag voor over. Polders, here we come.

Voor de rest lijkt augustus zoals elk jaar verder te kabbelen zonder grote uitschieters. Maar dat is op 30/08 zonder Axel Witsel gerekend. In een zwaar beladen wedstrijd tussen Anderlecht en kampioen Standard verkoopt de Gouden Schoen een walgelijke doodschop op het scheenbeen van Marcin Wasilewsky. Het been van de Pool krult in ware Luc Nillis-stijl tussen voet en ondergrond en breekt op meerdere plaatsen. In plaats van die omhooggevallen Waalse Jan-Mijn-Kloten voor eeuwig en drie dagen te schorsen… Tien wedstrijden vindt de Bond meer dan voldoende. Bende losers!

We zijn ondertussen in september aanbeland en valt het u ook op dat er nog bijzonder weinig te vertellen viel over de Belgische politiek? Dat komt omdat er eigenlijk ook bijna niets gebeurt. De rustige vastheid van premier Van Rompuy staat eigenlijk borg voor een status quo op alle fronten, in alle dossiers. Pieter De Crem, aka de Rostekop van Aalter, springt af en toe eens uit de ban, maar dat is ’s mans karakter. Leterme durft uit schrik voor een nieuwe blunder zelfs niet meer zingen in zijn eigen geitenkot en Dehaene is in alle stilte bezig om Dexia om zeep te helpen. Bij de sossen en de liberalen snijden ze mekaars strot over uit eigenbelang en zelfs bij het Vlaams Belang wordt de bokshandschoen van een voorbije verkiezingscampagne weer boven gehaald. Alleen is het deze keer niet om reclame  te maken, maar om op mekaars smoel te timmeren. De sossen en de blauwen wens ik een spoedig herstel. Het Vlaams Belang wens ik een lange KO.

Maar goed, we dwalen af. Ik was eigenlijk aan het vertellen dat we dit jaar nog geen echte politieke blunders hadden gekregen tot ene Filip Muyters dat ook in de gaten kreeg. Nu dacht u op dat moment who the fuck is Filip Muyters, maar de Vlaams Minister van Begroting achtte zijn moment gekomen en beweerde in een parlementair debat dat al wie kon rekenen wist dat 35 plus 72, gelijk is aan 117. Sindsdien weet u wie Filip Muyters is. Een dommekloot die niet kan rekenen? Neen mijnheer, dankzij één politieke blunder is Filip Muyters een BV, die thuis hoort in het rijtje van de allergrootsten zoals Sam Gooris, Jean-Marie Pfaff e.v.a….

Over El Sympatico gesproken, voor de Pfaffs was september niet echt een leuke maand. Alle boekskes schreven over het gezin en aan de lopende band moesten de Pfaffs uitrukken naar allerlei rechtbanden om de edities te laten tegenhouden. Jean Marie bedriegt zijn vrouw en Carmen zuipt… Wel laat die mensen toch aub… Is het uw vrouw die hij bedriegt? Is het uwe living die ze volkotst? Nee toch! Awel laat die mensen hun gang gaan en laat Boonen snuiven zoveel hij wil. Als Muyters mag beweren dat 35+72 = 117… dan mag van mij alles.

Voor Kimmeke Clijsters waren het dan weer hoogdagen in september. Twee jaar met pensioen en een baby later begint ze opnieuw te tennissen. Ze vertrekt naar de US Open, waar ze alleen maar mag starten omdat ze een sympathiek smoelke heeft. Een echte ranking heeft ze immers niet meer, laat staan hoog genoeg om aan een Grand Slam te mogen deelnemen. Ronde na ronde knokt ze zich door de wedstrijden om uiteindelijk het pleit te winnen tegen de meest getetteerde helft van de Williams-zussen. Ik vraag mij af welke Amerikaanse zot dit spel omgekocht heeft. We zullen het pas later weten als de rechten van deze all-american story zullen verkocht worden aan een filmmaatschappij om er een prent over te draaien.

In het Zwitserse Mendrisio wordt Cadel Evans na een compleet mislukte Tour De France, wereldkampioen wielrennen. Nog zelden zo een mossel op een podium zien staan. Boonen mag zelfs zo stoned zijn als een tweedehandse waterkoker, dan nog heeft hij tien keer meer uitstraling dan dit Australische fossiel.

Oktober brengt bijzonder veel nieuws. Alsof iedereen het einde van het jaar stilaan voelt naderen en nog snel zijn steentje wil bijdragen aan 2009.

Laat mij beginnen met het meest opmerkelijke: Barack Obama vertelt aan de wereld dat hij in het belang van de vrede nog eens 30.000 jonge Amerikaanse militairen extra zal sturen naar de schurkenstaten. Hij wordt daarvoor beloond met de Nobelprijs voor de vrede… Wie zijn eigenlijk dat stelletje seniele imbecielen die de Nobelprijzen toekennen? Hoedanook, ik geloof nooit dat Alfred Nobel dit in gedachten had toen hij nog leefde. Alsof nog niet genoeg jongens gesneuveld zijn in de strijd tegen terrorisme, die al lang geen strijd tegen terrorisme meer is. En als de groene president de prijs alleen krijgt omwille van zijn uitspraak dat je voor de vrede soms slachtoffers moet maken… tja dan had mijn goeie vriend Stijn Meuris ‘m al jaren eerder moeten krijgen voor zijn song “ Een heel klein beetje oorlog”.

Op zich vind ik het deze nobelprijs toch één van de meest markante feiten van 2009. Maar geen kat die er wakker van ligt in Vlaanderen. Ha neen, want wij zijn bezig met iets vééééél belangrijkers. Wij kiezen namelijk Josje Huisman als nieuwe blondine in K3. Who the fuck is Barack Obama? Hoezo jonge mensen die sterven op het slagveld…? Wie heb ik aan de lijn… hallo hallo… wie zou dat kunnen zijn… hallo hallo… mijn tele-romeo! Vlaanderen op zijn smalst!

Voor het overige brengt oktober voor het eerst weer een sprankel hoop voor onze Rode Duivels. Dick Advocaat werd vanuit Nederland gehaald als redder van het Belgische voetbal en de Kleine Generaal boekt bij zijn eerste wedstrijd direct een zege tegen Turkije. Hij vindt onze vedetten jeanetten en alleen al door die uitspraak steelt hij meteen mijn hart!

Niet eens 24 uur later wordt Jozef D. De Veuster van de weeromstuit door Paus Benedictus uitgeroepen tot de Heilige Damiaan, al heb ik zo mijn twijfels of het een met het ander iets te maken heeft.

Hoedanook, nog altijd in de oktobermaand, nemen we afscheid van Dré Steemans, van Jef Nijs en van Frank Van Den Broecke. Respectievelijk de geestelijke vader van Felice Damiano, de geestelijke vader van Jommeke en tenslotte de geesteszieke beste wielrenner die we ooit hadden. Ik verlies drie idolen in iets meer dan een week.

Hoogtes en laagtes in de maand november. Herman Van Rompuy, nog altijd goed verscholen in de Belgische politiek schiet als een raket de hoogte in als hij aangeduid wordt als president van de EU. Herman Wie?, vraagt de wereld zich af, maar als Herman uitpakt met één van zijn wereldberoemde haiku’s wordt iedereen meteen stil. Bejaarden uitlachen doe je namelijk niet! Hoedanook, even was er nog twijfel over zijn aanduiding maar dat had schijnbaar te maken met het feit dat hij zijn whereabouts niet correct had doorgegeven.

Iets waar tennissers Yanina Wickmaeyer en Xavier Malisse ondertussen ook kunnen over meespreken. Gelukkig is er voor hen een oplossing. Good old Filip Muyters (de man van 37+72=117) heeft zijn begroting geteld en ziet dat hij véél geld over heeft. Ik ga onze tennisvedetten sponsoren in hun proceskosten, zegt de brave borst. Wickmaeyer, bijna 1m85 lang drukt de uk van een minister keihard aan haar borst en sedertdien is van hem niets meer vernomen.

Zoals gezegd, hoogten, maar ook laagten. Want zoals Haiku Herman als een komeet de lucht in schoot, zo daalde Frank De Winne met een Russische Sojoezcapsule weer naar de aarde na een verblijf van 6 maanden in de ruimte. Maar Vlaanderen glimlacht alleen maar bij het horen dat hij is teruggekeerd. K3 heeft een vervangster voor Kathleen. Dat is pas nieuws! Welkom welkom, bij de drie biggetjes…

En jawel, zo belanden we alweer bij de laatste maand van het jaar en kunnen we de boeken voor 2009 zo goed als sluiten. Hét nieuws deze maand is te rapen in onze eigen woonkamer, die sedert 2 december niet meer in Eeklo te vinden is, maar wel in ons nieuw kot in St. Laureins. Verhuisd at last!

Is er anders nog opmerkelijk nieuws geweest in de voorbije weken? Amper! De Klimaattop is Oslo is grandioos geflopt, een aanslag op een vliegtuig tussen Schiphol en Detroit is mislukt en een jonge 25-jarige Italiaanse vrouw werpt zich van pure geilheid op de 82-jarige paus Benedictus. Dan ben je toch niet goed bij je hoofd, dacht ik onmiddellijk na het bekendmaken van het nieuws. En inderdaad een dag later meldden alle nieuwszenders dat ze uiterst verward was toen ze de paus besprong. Ze dacht dat het Filip Muyters was…

Je ziet, het was weer een jaar zoals alle andere. Met 1000 dingen die we alweer vergeten zijn en met 365 dagen die ons op weg zetten naar de volgende 365.

Maak er een fantastisch 2010 van !!!!!!!!

C U around.

Luctor

29-12-2010 om 20:13 geschreven door Luctor  

Luctor geniet nog steeds van een weekje vrijaf.
Op veler verzoek -en in navolging van de miljoenen heruitzendingen van FC De Kampioenen- publiceer ik daarom in de komende dagen nog eens mijn jaaroverzichten van de voorbije jaren.
Op 31 december december -bij leven en welzijn- neem ik terug de draad op met het jaaroverzicht van 2010.
In de tussentijd wens ik iedereen een fijne Kerst en veel leesplezier met de terugblikken op 2007, 2008 en 2009.
Vandaag: 2008!


Driewerf hoera want we hebben het weer eens gehaald. 2008 zit erop! Het geeft ons de kans én de plicht op terug te blikken op een jaar waarin we zowat van de ene verstomming in de andere liepen. Schitterde Yves Leterme in 2007 nog met een illustere vertolking van het Franse volkslied, in 2008 scoorde hij in alle hitlijsten met zijn eigen bewerking van een niet te evenaren zwanenzang. Maar er is meer…

Zo begon het jaar in absolute mineur voor de man die al een kwart eeuw verkondigde dat hij 1000 jaar zou worden. Niet dus, want al op de derde dag van het nieuwe jaar wisselde dr. Herman Lecompte op 78-jarige leeftijd het wezenlijke voor het eeuwige. Kunstenares Begga D’Haese bleef verweesd achter. Onbegrijpend waarom haar geliefde medische media-kabouter liefst 922 jaar te vroeg is gestorven.

Amper ware de rijke Knokkenaren van de schok bekomen of daar bood zich al nieuw onheil aan. De Europese beurzen kregen in die eerste paar dagen van het jaar enorme klappen en specialisten spraken van het slechtste economische jaarbegin sedert 1999.

Geef toe, een jaar dat op die manier van start gaat belooft weinig goeds. Gepeupel zoals wij veert dan nog eens op voor mannen als Sven Nijs (5^de keer Belgisch kampioen veldrijden op 6 januari) en Steven Defour (winnaar van de gouden schoen op 16 januari), maar kenners van de economische en financiële wereld wisten toen al hoe laat het was.

Vijf voor twaalf bij de Société Générale bijvoorbeeld, die plots een gat ontdekte van liefst 4,9 miljard Euro. Sven wie? Steven wie? Inconnu, monsieur!! Jerôme Kerviel ja, die vergeten ze daar in Parijs nooit meer.

En hoe verging het onze nationale Yves in januari? Wel, niet eens zo slecht eigenlijk. Hij startte in de Senaat met het Octopusoverleg om de bakens uit te zetten voor de noodzakelijke staatshervorming en noemde die stap “de laatste kans voor België”. Sommige mensen hebben inderdaad meer profetische gaven dan anderen…

Februari, maand van Sint Valentijn, start op passende wijze als de nieuwbakken franse president Nicolas  Sarkozy op zijn 53^ste trouwt met het ex-topmodel Carla Bruni. De kleine franse driftkikker straalt als hij met zijn kersverse bruid het Elyzée verlaat. Vrijwel meteen duiken overal naaktfoto’s op van de nieuwe first lady of France, “maar alleen ik weet of ze gefotoshopt zijn”, grapt petit Nicolas.

Wie zeker een fotoshopbeurt zou kunnen gebruiken is good old Fidel Castro. De eens zo fiere “commandante di Cuba” lijkt hoe langer hoe meer op een wassen beeld van zichzelf en besluit na 50 jaar presidentschap de fakkel door te geven aan zijn broer Raul. Tussen het heugelijke nieuws uit Frankrijk en het ontluisterende beeld van het oude leidertje van communistisch Cuba, wordt onze eigenste Justine Henin in St.Petersburg uitgeroepen tot wereldsportvrouw van 2007. Alweer een pak dollars waarmee ze eindelijk haar borstvergroting zal betalen, hoopt half België. Maar Henin wil van geen kliniek weten en houdt halsstarrig vast aan haar twee muggenbeten.

Geen nieuws van Leterme in februari? Toch wel! Waar Justine nog vrij kon kiezen of ze al dan niet in de kliniek langs ging, kreeg de Westvlaamse geitenhoeder die keuze niet. Op advies van zijn huisarts moest hij zich hoogdringend laten opnemen met een inwendige bloeding van het maagdarmsysteem. “Gun mij nog even wat rust en ik kom terug”, sprak de arme Yves toen hij 2 weken later het ziekenhuis mocht verlaten.

Inderdaad, amper een zucht later, op 6 maart, staan Verhofstadt en Leterme glunderend naast elkaar. De een opgelucht dat hij eindelijk aan zijn Sabathjaar kan beginnen, de andere blij dat hij zonder al te veel maagklachten kan starten om de Belgische puinhoop op te ruimen. Flahaut, vorig jaar nog goed voor een hoofdrol in ons jaaroverzicht liep ondertussen in de politieke coulissen te knorren van ongenoegen, want amper was geweten dat Pieter De Crem hem op defensie zou komen vervangen, of daar stond de meest vurige rostekop uit Aalter al aan André’s bureau om hem uit zijn kabinet te verjagen.

En dan, op 19 maart, doodse stilte. De wereld staat heel even stil, want de man die minstens 375 Nobelprijzen voor literatuur had moeten winnen, is niet meer. Hugo Claus kiest na tien jaar aftakeling door de ziekte van Alzheimer zelf voor een waardige dood. Helaas weerklinkt in dit echte Verdriet van België ook de valse noot van solist Godfried Danneels, die Claus’ zelfgekozen afscheid kwalijk nam.

Voor de rest gaat in maart de brouwerij Liefmans op de fles en vierden we bij ons thuis de verjaardagen van Jarne (7j), Kim (21j) en ondergetekende (oud). In die volgorde.

April start al meteen op de eerste dag in panische angst voor de ouders en geliefden van de Chiroleden uit Kontich. Achtendertig blauw-gele tieners raakten verdwaald aan de Italiaans-Sloveense grens en moesten noodgedwongen de nacht doorbrengen in een onherbergzaam gedeelte van de Julische Alpen. Gelukkig zijn de tieners na 1 nacht terecht en blijven de gevolgen beperkt tot een aantal snotneuzen en een paar dozijn verkleumde handen en voeten.

Vlaanderen slaakt een zucht van opluchting en doet dat twee weken later nog eens over als Tom Boonen als eerste over de eindstreep van Parijs-Roubaix rijdt. Alle cocaïneverhalen worden hem meteen vergeven. Tommeke kan het nog. Een week eerder al won Stijn De Volder de Ronde Van Vlaanderen. Minstens zo indrukwekkend, minstens zo groots, maar Stijn is Tommeke niet en dus reageert iedereen een stuk gereserveerder. Een beetje zoals Prins Filip die aankondigt dat zijn hond weer doopsuiker heeft gescheten omdat ons Koningshuis alweer een telgje rijker is: Eléonore Fabiola Victoria Anne Marie De Vos-Lemmens…, of zoiets.

“Zo weinig mogelijk zorgen maken, voldoende rusten en voldoende ontspanning zoeken”, hadden Letermes artsen gezegd en dus trok onze premier op 25 april naar Luik om er live te eerste voetbaltitel van Standard in 25 jaar mee te vieren. Sjaal rond de hals, frietjes etend, breed lachend, dansend, pintjes drinkend, de armen triomferend in de lucht… Even kwam het beeld van 800.000 voorkeurstemmen terug opdoemen.

Voor de krant “Het Volk” kwam deze historische titel van Standard nog net op tijd, want hoewel inhoudelijk al veel eerder opgezwolgen door “Het Nieuwsblad”, was de naam van de 117-jarige krant tot dan toe overeind gebleven. Maar daartegenover was ‘t Volksken dan weer net te vroeg ter ziele gegaan om op 9 mei nog te kunnen uitpakken met paginagrote foto’s en dito titels van de één dag eerder verongelukte voetballer François Sterchele. Het droeve nieuws van Club Brugge’s nummer 23 zorgt er zelfs voor dat in de media maar weinig plaats overblijft voor de zware aardbeving, die in Zuidoost China duizenden slachtoffers eist en miljoenen Chinezen dakloos maakt.

Ten huize Luctor eist Jarne een glansrol op door zijn eerste communie te doen en bij de CD&V is Leterme heel even bereid om zijn spotlights te laten schijnen op Marianne Thyssen, die de partij vanaf nu zal voorzitten.

Justine Henin kondigt aan dat ze definitief stopt met tennis. Ik vraag mij onmiddellijk af of ze misschien nu tijd zal vinden om… Neen, ik mag mij daar eigenlijk niet mee bemoeien. Het is tenslotte haar lijf en het zijn haar euh…tetten.

De modewereld hult zich in zwarte rouw als op 2 juni Yves Saint Laurent op 71-jarige leeftijd overlijdt.

Zwarte rouw ook bij de Clintons, die in de VS moeten aanvaarden dat Hillary net te kort kwam in de voorverkiezing en dat niet zij, maar haar partijgenoot Barak Obama de volgende presidentskandidaat zal worden. Yes, we can!

Iets gelijkaardigs moeten ook de spaanse voetballers gedacht hebben toen ze in de finale van het EK met 1-0 wonnen van…jawel, Duitsland. Eindelijk is de vloek van Gary Linneker doorbroken: voetbal is dankzij de Spanjaarden niet langer een sport waar twee ploegen 90 minuten achter een bal hollen en waar op het einde de Duitsers winnen. Fernando Torres blijft alleen al daarom voor eeuwig mijn held.

Maar hét nieuws van de maand juni kwam van good old Johnny White. Monsterhits als “Verloren Hart, Verloren Droom” had de vlaamse charmezanger al jaren niet meer gescoord. Dan maar mijn zolder ombouwen tot een heuse cannabisplantage moet de brave borst gedacht hebben, maar voor hij er erg in had stond de politie aan zijn deur met een arrestatiebevel. John Wittevrouw, want zo heet de man uit Scherpenheuvel in het echt, veranderde onmiddellijk zijn artiestennaam. Johnny White is dood… Leve Johnny Wiet.

Dat een artiestennaam wel wat kan opleveren heeft ook de Bosnische Serviër Radovan Karadzic mogen ondervinden. De man werd in juli weliswaar gearresteerd, maar leefde sinds 1997 in Belgrado als new-age dokter onder de naam Dragan Dabic. Hij kon er elf jaar lang in alle rust op café gaan, verliefd worden en een praktijk uitoefenen zonder dat iemand door had dat hij het vermeende brein was achter de volkerenmoord van Srebrenica. Op 30 juli verschijnt hij weer als zijn eigen zelve voor het Joegoslavië-tribunaal in Scheveningen.

Eerder in de maand juli keurde Paus Benedictus de heiligverklaring van pater Damiaan goed, won Carlos Sastre de ronde van Frankrijk in de categorie van niet betrapte renners en werd Inbev de grootste speler op de wereldbiermarkt na de overname van het Amerikaanse Anheuser-Bush. Tussendoor bereikte ons ook nog een bericht uit Portugal en het Verenigd Koninkrijk dat niet langer gezocht zou worden naar het vermiste meisje Madeleine McCann. Een mens zou er zowaar koude rillingen van krijgen, maar ook dat was in deze kille julimaand niet meer dan normaal.

Qua temperatuur kon augustus al evenmin bekoren, maar bij ons thuis was dat het minste van onze zorgen. Op een vroege ochtend krijgen we namelijk een ijskoud telefoontje uit het ziekenhuis van Westmalle dat Kim daar ’s nachts is binnengebracht met een gebroken voet. “Een klein breukske, mijnheer”, maar als mijnheer een paar uur later het eigenlijke verdict te horen krijgt, ging de grond onder mij toch heel eventjes open. Een hele operatie lang hebben de artsen gevochten voor het behoud van haar voet en finaal krijgen we ze afgeleverd met zowat driekwart van de Gamma in haar pootje.

Twee dagen later vertrekken we toch op vakantie, gepakt en gezakt en met een rolstoel in de kofferbak. Weinig mogelijkheden dus om echte vakantie-activiteiten te doen, maar des te meer tijd om via kranten, radio en televisie de actualiteiten te volgen. Zo verneem ik dat Gilbert Bodart de cel is ingesukkeld na zijn medewerking aan een gewapende overval op de Grotten van Han, dat Ignace Crombé zich emailsgewijs in de love-shit heeft gewerkt, dat bagage-afhandelaars Flightcare en Aviapartners het werk hebben neergelegd waardoor in Zaventem een nooit geziene valiezenchaos ontstaat. Verder ook  dat Michael Phelps liefst 8 gouden plakken zwemt op de Spelen in Peking en dat Tia Hellebaut met 2.05m een sprong maakte naar het eerste olympische goud voor ons land in meer dan 40 jaar. Allemaal leuk, allemaal spannend, maar zoals gezegd beleven wij het in de schaduw van “een breukske”.

Het breukske begint in september stilaan minder pijn te doen, zegt mijn dochter. De revalidatie begint goed op gang te komen en als ze weer eens met een van pijn vertrokken gezicht ligt te zweten op de kine-tafel, spurt die andere Kim (Gevaert) voor de laatste keer 100m voluit tijdens de Memorial Ivo Van Damme.

September is meestal ook de maand waarin hier en daar de eerste bladeren van de bomen beginnen te vallen, maar deze keer dwarrelen ook de Fortis-aandelen mee in het herfstballet. De aandeelhouders zien euro per euro wegsmelten, terwijl Fortis-topman Herman Verwilst een oprotpremie van 5 miljoen Euro krijgt toegeschoven.

Georges d’Udekem d’Acoz (72), vader van prinses Mathilde verlaat deze wereld op 25 september, amper 2 dagen later gevolgd door acteur Paul Newman (83). Notabene op de dag waarop Wilfried Martens (72) smoorverliefd in de ogen van Miet Smet (65) kijkt en ze samen “ja” zeggen in het stadhuis van Lokeren.

Is het dan al eens een paar maanden ietwat stiller rond de figuur van Yves Leterme, in oktober rommelt het weer langs alle kanten. De regering hangt aan elkaar als een gammele auto die op elke bult in de weg uit elkaar kan spatten. Pers en collega’s beschimpen de wankele premier aan de lopende band en als op 8 oktober ook nog eens het kartel met de NV-VA breekt, beginnen ook hoe langer hoe meer CD&V’ers openlijk aan de stoelpoten van hun premier te zagen.

Ook met politietopman Fernand Koekelberg gaat het van kwaad naar erger. Gesjoemel met benoemingen van secretaressen brengen hem op de rand van de afgrond, maar verder dan een blaam van Patrick Dewael en Jo Vandeurzen gaat het niet. Vandeurzen beseft dan nog niet dat hij er eerder zal gelegen hebben dan de politieman…

In Oostenrijk vliegt extreem rechts politicus Jörg Heider (58) met een knal uit het leven. Gedronken en veel te snel gereden, fluisteren kwatongen, maar iedereen is dan al vergeten dat hij de man was waarvoor Louis Michel jaren geleden voorzichtigheid had gepredikt en ons probeerde uit het hoofd te praten om op skivakantie naar Oostenrijk te gaan.

Voor de rest zal oktober voor altijd in het geheugen blijven als de maand waarin banken en aandelen kelderen tot historische dieptepunten.

Ook in november krijgen de beurzen nog rake klappen te verwerken. Economisch laat zich dat gevoelen en dagelijks krijgen we alarmerende berichten van grote bedrijven als Ford Genk, Philips, Bekaert, ArcelorMital.

In de Verenigde Staten loopt het geen haar beter. Integendeel, maar daar raken de  crisisberichten heel even verstomd door de overwinningsroes van de nieuw verkozen president Obama. “Gaan we de economische en financiële crisis oplossen?”, vraagt de eerste zwarte president van de VS… “Yes we can”, scandeert een uitzinnige meute.

Ondertussen verliest bij ons Wannes Van de Velde (71) een lang gevecht tegen leukemie en brandt zowat half Mumbai in een resem aanslagen die India laten kreunen onder zwaar terrorisme. Genoeg om even het vizier op de Belgische politiek te laten verslappen en Yves Leterme een beetje uit het oog te verliezen.

Maar in december gebeurt het onvermijdelijke dan toch. Na de bladeren en de banken valt nu ook de regering. Niet met een enorme knal, niet met het Franse volkslied op de achtergrond, maar heel bruusk over een basisbegrip van ons democratisch bestel. “Neen, wij hebben de scheiding der machten niet geschonden”, zingen Leterme en Vandeurzen in een close harmony. “Ze liegen!”, schrijft de eerste voorzitter van het Hof Van Cassatie in een brief aan de parlementsleden.

Wilfried Martens, op wittebroodsweken in Disneyland Parijs, wordt vanuit het Paleis bevolen om in allerijl uit de Splash te stappen, terug naar België te keren en als verkenner op pad te gaan om de parlementaire brokken te lijmen.

Herman Van Rompuy wordt als formateur aangeduid en op het moment dat ik deze regels zit te tikken, ziet het ernaar uit dat hij er zowaar zal in slagen om een nieuwe regering te vormen met alle krokodillen uit de vorige. Al zal er hier en daar wel een krokodil aan moeten toegevoegd worden om de gaten van Leterme en Vandeurzen op te vullen.

“De laatste kans voor België”, riep Leterme in januari. We zijn twaalf maanden verder… er zijn mensen geboren en er zijn mensen gestorven, maar toch staan we nog op precies hetzelfde punt.

En weet je wat nog het ergste van al is??? Mijn teerbeminde, die nu al meer dan 3 weken geveld is door een mysterieuze aandoening van het zenuwstelsel. Eind november kon ze nog amper stappen, daarna alleen nog met behulp van een wandelrekje en sinds een paar dagen rollen we door het leven. Twee geliefden in één jaar tijd door het leven moeten duwen, is erg, maar dat dokters en professoren zich niet durven uit te spreken over de kansen van mijn vrouw, dat is pure dramatiek.

Het ga je goed in 2009 en hoop asjeblief een beetje met ons mee dat het volgend jaar weer goed mag komen met mijn eega. Waarvoor dank!

Luctor

27-12-2010 om 10:53 geschreven door Luctor  

Het is weer van dattum, sinds mijn jaarverslag van het vreemde jaar 2006 hebben we inmiddels alweer 365 keer geslapen en zijn we gelukkig ook 365 keer weer wakker geworden. Sommige van onze wereldburgers haalden die limiet niet en voor hen werd 2007 helaas hun eigenste “station terminus”. Gelukkig zijn wij er met z’n allen wel nog en zijn we bij leven en welzijn dapper genoeg om een terugblik te maken op alweer een jaar dat voorbij is. Leterme zal het geweten hebben…

Het jaar begon al goed, want toen we op Nieuwjaarsdag in een restaurantje een kleinigheid wilden gaan eten, zochten we vruchteloos naar de asbak op tafel. “Neen mijnheer”, zei de ober streng, “Vanaf vandaag mag er niet meer gerookt worden in de restaurants en eetgelegenheden”. OK dan maar, de koffie zullen we dus voortaan thuis drinken. Mét een sigaretje.

Maar als de rook om je hoofd is verdwenen zie je vaak meer en dus konden we in diezelfde maand januari vaststellen dat Bart Wellens voor de tweede keer Belgisch kampioen veldrijden werd, dat ex-wielrenner Johan Musseeuw toegaf EPO te hebben gebruikt en dat Justine Henin niet naar de Australian Open kon omdat ze besloten had om van haar man Pierre-Yves Hardenne te scheiden. Door een of ander stom toeval was het arme kind immers te weten gekomen dat haar zo geliefde Pierre-Yves haar enige beha als katapult gebruikte om naar de mussen te schieten en dat hij een zelfhulpgroep had opgericht die luistert naar de illustere naam MBDT (Meer Bekers Dan Tetten).

Nog in de maand januari schiet onze beste Prins Filip tijdens een nieuwjaarsreceptie uit zijn sloffen tegen 2 journalisten en dreigt hen de toegang tot het paleis te ontzeggen als ze nog slecht over hem schrijven. Sindsdien geen nieuws meer…

En in de allerlaatste dagen van de eerste maand trok Michel Verschueren naar een schoenmaker om een babyschoentje te laten vergulden. “Kindje gekocht, mister Michel?”, vroeg de vriendelijke man achter de toonbank. “Neeje kieken”, antwoordt de geïrriteerde zilvervos, “Mbark Boussoufa heeft de Gouden Schoen gewonnen”.

In de korte maand eiste de Billie Turf van de vaderlandse politiek voor het eerst (en zeker niet voor het laatst) dit jaar een hoofdrol op. Terwijl de hele wereld schande spreekt over de mensonterende situatie waarin de Congolese president Josephe Kabila zijn volk heeft gebracht, nodigt onze immer schuddebuikende Minister van Defensie André Flahaut, het Congolese staatshoofd uit naar ons land en overhandigt hem een eredoctoraat van de Koninklijke Militaire School. Verhofstadt is woedend en de militaire school zo mogelijk nog meer, want Flahaut was hen vergeten te verwittigen van het initiatief. Toeme toch Billie…, als het ook allemaal moet tegenslaan.

En tegenslaan doet het ook voor voormalig Playboymodel en actrice Anna Nicole Smith. De voorzitster van de zelfhulpgroep MTDB (Meer Tetten dan Bekers) overlijdt op 39-jarige leeftijd in duistere omstandigheden na een dodelijke coctail van medicijnen, drugs en alcohol. De mondaine jetset rouwt.

Ook Kimmeke Clijstert snottert een half sportpaleis onder water, zij het niet voor Anna Nicole. Nee, Kim heeft net de finale van de Diamond Games verloren tegen de franse halfman Amélie Mauresmo en om haar afscheid van het Belgische publiek nog wat dieper te kerven, hebben de organisatoren de broertjes Koen en Kris Wauters uitgenodigd om Clijsters uit te wuiven en uit te zingen. De helft van Vlaanderen wordt misselijke van zoveel opgefokte meligheid, de andere helft bleit zich een oog uit en vreet zijn doos tissues op van pure ellende.

Maart is altijd weer een beetje feest ten huize Luctor. Al meteen op de eerste dag van de maand werd onze Jarne 6 jaar en exact 2 weken later werd óns Kimmeke er 20. Nog eens twee dagen later was het de beurt aan ondergetekende, die vanaf nu beslist om er telkens een jaartje af te trekken. Als ik opnieuw aan nul kom dan zal de wereld mij precies 94 jaar getolereerd hebben en dat lijkt me een prima getal om afscheid te nemen.

Wat was er nog meer aan de hand in maart 2007? Op de internationale dag tegen racisme laten 623 koppels zich trouwen door Wouter Van Bellingen, de zwarte Schepen van St.Niklaas.

Een paar dagen eerder is Koning Albert op televisie komen verklaren dat hij de 185.000 €, die zijn sloeber van een Laurent wist te ontfutselen uit de zakken van de Marine, tot de laatste cent zal terugbetalen,.

Bij de Luchtmacht is het zo mogelijk nog erger want daar blijkt plots een helikopter te zijn verdwenen. Terwijl iedereen op de basis nog loopt te zoeken naar het toestel, landt het alweer op de plaats waar het is verdwenen. Wie stapt eruit? Juist, good old Billie Turf , André Flahaut! De defensieminister had namelijk geen zin om in de file te gaan staan voor de vertoning van de klimaatfilm van Al Gore en had dus maar een heli van het leger gevorderd…

De nakende federale verkiezingen zijn in april 2007 voor het eerst echt voelbaar. Honkvast gewaande partijleden veranderen even makkelijk van politieke kleur als van onderbroek en de ene stoere uitspraak probeert nog straffer te zijn dan de andere. Verhofstadt kondigt aan dan een volgende regering een tweederde meerderheid zal nodig hebben om een zoveelste staatshervorming uit te voeren. “Goed idee”, roepen alle Ieperse geiten samen. “Wij willen dat ons baasje, de enige echte Yves Letè-è-è-rme”, dat zaakje leidt”.

Ondertussen ontsnapt een gedetineerde uit de gevangenis van Lantin nadat een helikopter hem kwam oppikken en rijdt Tom Boonen zijn splinternieuwe italiaanse sportwagen aan flarden nadat hij moest uitwijken voor een kat. Pas later op het jaar zal blijken dat de gevierde renner een echte passie heeft voor jonge poesjes…

En waar zit Flahaut, vraagt een mens zich dan af. We zouden hem in april bijna vergeten, maar dat is buiten onzen Billie gerekend. Eind april lanceert hij het lumineuze idee om via een enquête uit te vissen of onze militairen racistisch, separatistisch of republikeins zijn. Eén vraag: versturen we de enquêteformulieren met de post of brengt onze minister ze persoonlijk van deur tot deur met de helikopter?

Eind april ruilt ook Boris Jeltsin het vergankelijke voor de Eeuwige Zoutmijnen, na een leven van vooral drinken en billengeklets op de Russische konten van zijn vrouwelijke medewerksters.

In mei wordt Anderlecht dan toch landskampioen nadat Genk onder de druk is bezweken. De Brusselse supporters vieren uitbundig feest. Feyenoord pakte in Nederland naast de titel en dat was absoluut niet naar de zin van Bokito. De enorme gorilla ontsnapt uit zijn dierentuinkooi en koelt zijn frustratie door vier bezoekers door de lucht te slingeren en een ravage aan te richten in de cafetaria.

In Portugal verdwijnt de Britse kleuter Maddie McCann uit haar hotelkamer,terwijl haar ouders een eindje verderop zitten te eten in een restaurant. Waarschijnlijk mag je daar nog roken in de eetgelegenheden, want het meisje lijkt in rook opgegaan.

Nicolas Sarkozy wordt op 6 mei de nieuwe president van Frankrijk, in Gent start het fraudeproces tegen Lernout & Hauspie en jawel, de geiten van Ieper maken bekend dat hun baasje uit de Vlaamse Regering stapt om kandidaat te zijn voor het Premierschap. Flahaut heeft het begrepen en verdwijnt op de achtergrond. Billie Turf beseft dan al dat hij de hoofdrol vanaf nu moet laten aan Geitenkoning Leterme.

10 juni 2007. Een historische dag, de eerste dag van een lange lijdensweg. CD&V met kartelpartner NV-A winnen de verkiezingen met bijna 30% van de stemmen. Open VLD verliest fors en SP.A krijgt een dreun van jewelste. Lijst De Decker doet het onverwacht goed en Groen! heeft opnieuw zetels. Vlaams Belang stagneert. Aan Franstalige zijde scoort de socialistische PS zwak en wordt de liberale MR de grootste partij.

Koning Albert wijst MR-voorzitter Didier Reynders aan als informateur en van de weeromstuit breekt onze arme vorst zijn rechter dijbeenhals. Nooit geweten dat we zoiets raars in ons lichaam zitten hebben, maar soit. Dankzij de goede zorgen van een heel medisch team verloopt de operatie zeer goed, wat allerminst kan gezegd worden van de informatieronde voor een nieuwe regering. Maar niemand lijkt zich vooralsnog zorgen te maken. Het leven gaat zijn dagelijkse gangetje: Sabine Hagedoorn, weervrouw en voorzitster van de zelfhulpgroep TDDKVEB (Tetten Die De Kaart Van Europa Bedekken) bevalt van een dochter Lise, The Rolling Stones spelen Werchter plat en in Irak bengelt Chemical Ali aan dezelfde strop als zijne nonkel Saddam. Of was het zijn schoonbroer? Of allebei…? Nuja, ze zijn dood, wat doet het er nog toe.

Juli, vakantiemaand. Maar niet voor politiekers en sporters. De regeringsvorming is nog geen meter vooruit en dus trommelt Koning Albert zijn ouwe gabber Jean-Luc Dehaene nog eens op. Hoe het gesprek verlopen is, weten we niet, maar het dikste burgemeesterke van Vilvoorde kwam buiten met een bemiddelingsopdracht en met een gezicht nog erger dan de onweerswolken die heel juli en augustus boven ons land hingen. Na amper 11 dagen keert hij terug naar het ziekenhuisbed van Albert en deelt hij onze vorst mee dat hij de bemiddeling voor bekeken houdt.

De Geitenkoning van Ieper deed er een paar dagen later nog een schepje bovenop. Uitgerekend op 21 juli, de nationale feestdag, blundert den Yves door niet het Belgische maar het Franse volkslied te zingen. Allons, enfants de la patrie-e-e-e-e, Le jour de gloire est arrivé!!!

België is naar de kloten, moet ook Kim Clijsters gedacht hebben en ze trouwt met een Amerikaanse basketter.

In de Ronde van Frankrijk moet de helft van de ingeschreven renners nog voor de start met de EPO-trein weer naar huis en van de overblijvers vliegt nog eens de helft uit de wedstrijd wegens dopinggebruik. Van de overgebleven 11 renners (of zoiets) wint Tom Boonen de groene trui.

Op 15 juli is er ten huize Luctor weer een verjaardag te vieren. Mijn teerbeminde wordt… veel jonger dan ik.

Het enige goeie nieuws dat er in augustus te rapen viel, is dat onze Belgische hockeyploeg derde wordt op het EK en op die manier een ticket verdient naar de Olympische Spelen in Peking. Voor de rest alleen kommer en kwel. Het land verzuipt onder een ware zondvloed, de Geitenkoning geeft zijn formatieopdracht terug aan de koning en deze laatste trommelt dan maar Herman Van Rompuy op om te realiseren wat Jean-Luc Dehaene niet kon… of niet wou. Albert moet echt wel ten einde raad zijn als hij al die ouwe krokodillen weer opvist om het land te redden. Naar het schijnt zou hij zelfs gesignaleerd zijn met schop en spade aan het graf van Van den Boeynants. Helaas, de graafwerken zijn mislukt omwille van een herstellende dijbeenhalsbreuk…

In september is Van Rompuy, die van onze koning de rol van “verkenner” had meegekregen, uitverkend. En dus moet de Ieperse Geitenkoning annex Marseillaise-kenner weer opdraven. Wat gaan we nu weer beleven, vroeg ondergetekende zich af en mijn gedachten waren nog niet koud of ene De Winter van het Vlaams Belang vroeg in het Vlaamse Parlement om een referendum over de Vlaamse onafhankelijkheid.

In Portugal is dat dutske van een Maddie McCann nog  altijd spoorloos en de lokale politie verdenkt nu ook de ouders in de verdwijning. Moeder McCann schreeuwt haar onschuld uit, schakelt al wat detective is in om haar onschuld te bewijzen, maar verdwijnt toch zo snel mogelijk van Portugese bodem, terug naar het vertrouwde United Kingdom. Bizar…

Belgium rules again, want in Osaka behaalt het vrouwenteam van de 4x100m brons. Olivia Borlée, Hanna Mariën, Elodie Ouedraogo en Kim Gevaert spurten zich zo de onsterfelijkheid in en geven ons land weer een beetje internationale kleur.

Een kleurtje wat we goed kunnen gebruiken nadat Jo Vally zich op zijn blote verwijfde knieën moest gaan excuseren bij de Turkse ambassade omwille van het feit dat hij het gerucht had verspreid dat hij in een Turkse cel had gezeten. “Niets meer dan een reclamestunt om meer cd-kes te verkopen”, zei de voormalige Wattman van de MIVB. “Maar in Budrun weten ze natuurlijk niet dat ik een vedette ben…” Een watte?

Nu Leterme door alle formatieperikelen niet echt meer kon scoren, achtte André Flahaut zijn moment weer gekomen. Zijn budgetten klopten van geen kanten en Minister van Begroting  Van den Bossche zet de immer goedlachse Flahaut onder toezicht na budgettaire ontsporingen. Flahaut wordt om zijn mening gevraagd door een nieuwsjournalist en alles wat den Billie te zeggen had, was “Wat kaan ze ier noch allemaal uitviende…?”

Dat moet ook Fientje Moerman hebben gedacht toen ze haar het vernietigende rapport van de Vlaamse Ombudsman onder de neus schoven. De Vlaamse minister van Economie houdt de eer aan zichzelf en verdwijnt van het politieke toneel. Zo hebben we er al meer gekend…

En dan was er ook nog dat rare verhaal van die 19-jarige Antwerpenaar die in oktober werd vrijgelaten uit een Amerikaanse gevangenis. Hij was in de maanden daarvoor naar de US getrokken om er zijn chatvriendinnetje op te zoeken. Al chattend hadden ze namelijk ontdekt dat ze beiden enorme dierenliefhebbers waren. Hij was fervent ornitoloog want stuurde haar regelmatig foto’s van zijn vogeltje, terwijl zij hem bestookte met foto’s van haar poesje. Helaas bleek het poesje maar 13 jaar te zijn en daar konden ze in de States niet echt om lachen.

Benazir Bhutto keert na jaren balingschap terug naar Pakistan om er haar oppositiepartij voor te zitten en vooral voor te bereiden op de verkiezingen van januari 2008. Op de dag van haar aankomst in Rawalpindi pleegt men een aanslag tegen haar leven. Zij ontsnapt aan de dood, maar 140 anderen ontploffen mee met de bommenlegger. Als dat maar goed gaat, dacht ik toen…

In november bevestigt de Belgische voetbalbond het vertrouwen in bondscoach René Vandereycken. Na een fantastische campagne met 18 op 42 punten en overwinningen tegen voetbalgrootheden als Kazachstan, Armenië en Azerbeidzjan, kon dat ook moeilijk anders. Iedereen content en ‘blij gelijk ne konijn in de wei…’

Bovendien raakt in de loop van de elfde maand ook bekend dat Tom Boonen volgend jaar wel de Ronde Van Zwitserland zal rijden en niet de Ronde van Frankrijk. Het zou alles te maken hebben met zijn nieuwe grote liefde, Sophie Van Vliet. De 16-jarige schone uit Holland gaat in die periode namelijk met de mutualiteit naar Zwitserland...

Op politiek vlak gaat alles zijn gangetje. De Ieperse Geitenboer moddert verder en lijkt nog één doel voor ogen: het record regeringsvorming breken dat vooralsnog op naam staat van de Nederlander Dries Van Agt met 207 dagen.

Voor het overige worden we vooral ondergedompeld in een soort sorry-cultuur. Patrick Janssens bood samen met het Antwerpse Schepencollege zijn excuses aan ten opzichte van de Joodse Gemeenschap voor de collaboratie in de tweede Wereldoorlog, Bart De Wever had daar dan weer kritiek op, kreeg de volle laag en bood vervolgens zelf zijn verontschuldigingen aan en tenslotte trok ook Johan Vermeersch, voorzitter van voetbalclub FC Brussels, het boetekleed aan vanwege het uitschelden van zijn zwarte speler Matumona voor onderontwikkelde aap.

Veronique De Cock van haar kant eiste dan weer excuses en nog eens 25.000 € schadevergoeding bovenop vanwege het weekblad TV-familie voor de publicatie van drie naaktfoto’s. De redactie van het weekblad was namelijk vergeten dat juffrouw De Cock lid was van de zelfhulpgroep MTMNIDB (Mijn Tetten Mogen Niet In De Boekskes).

Toch nog één straaltje zon aan de donkere novemberlucht: de Britse punkband Sex Pistols besluiten nog één tournee te doen. God Shave the Queen…

En zo zijn we alweer in de laatste maand van 2007 aanbeland. Leterme heeft er inmiddels het bijltje bij neergelegd en is schijnbaar ondergedoken tussen de Ieperse geiten, alwaar hij tot 23 maart zal verblijven. Daarentegen staat Verhofstadt III op de rails. Veertien dagen had Piet Konijn nodig. Véértien luttele dagen om een noodregering op poten te zetten. Zonder informateurs, zonder formateurs, zonder verkenners… zonder geiten. End of Story!!

In Moerbeke Waas gaat een stuk van mijn jeugd verloren. Achttien jaar heb ik onder en in de stank van de Suikerfabriek gewoond. Smog? In die tijd? Nog nooit van gehoord! Maar na 170 jaar suikermakerij besluit men er nu mee op te houden, daar in Moerbeke Waas. Driekwart van de 100 personeelsleden ken ik persoonlijk. Ze zijn allemaal hun job kwijt… Een drama. End Of Story!!

Erger dan een drama, meer een tragedie is de aangekondigde dood van Pakistaans oppositieleidster Benazir Bhutto. Wat in oktober nog de mist in ging, lukte op 27 december: de voorvechtster van de Pakistaanse democratie wordt koudweg afgeknald in Rawalpindi. End Of Stoy!!

Ike Turner sterft op 76-jarige leeftijd een eenzame dood, na een leven vol glammer en glitter, vol drank en drugs, vol goeie en slechte muziek. “Tina weet bijna altijd waarom ik haar een rammeling heb gegeven”, zei hij ooit, “en als ze het een keer niet weet, dan weet ik het wel”. Ike Turner, dood op 7 december. End Of Story!!

En tot slot, in de nieuwe regering Verhofstadt III is CD&V-er Pieter De Crem de kersverse Minister van Defensie. Hij deed amper zijn eerste paar voorstellen om defensie een beetje te vermoderniseren en op de achtergrond stond er eentje luidkeels te roepen: “De Crem kent er geen kloten van… Hahaha…Sukkel… Loser… Rostekop!!!” Drie maal raden wie dat was … Yep, André Flahaut, de Billie Turf van de Belgische politiek.

2007, End of Story !!!

Luctor

25-12-2010 om 14:16 geschreven door Luctor