03-11-2015 om 01:39 geschreven door Lieven Moenaert  

Op Allerheiligen herdenken we de heiligverklaarde mensen, mensen die leden voor hun geloof (martelaren genoemd) en anderen die eveneens tot voorbeeld dienen voor ons katholieken.  Het zijn tussenpersonen, mensen die ten goede kunnen spreken voor ons. 

Vandaag op Allerzielen denken we (meestal wat weemoedig en verdrietig en evenvaak met veel vreugde) terug aan de 'gewone' mensen die we mochten ontmoeten en die ons verlaten hebben.   Hopelijk is dit afscheid maar tijdelijk en bestaat er een hemel, anders zullen we ons ferm bedrogen voelen als we zelf dit leven verlaten.   Ik denk dan in de eerste plaats terug aan mijn grootouders.   Drie van de vier heb ik niet mogen kennen, ik ken hen enkel door de verhalen die ik over hen hoorde en hoor vertellen.   De grootouders van mijn teergeliefde moeder zijn al lang overleden.  Mijn grootmoeder Jeanne Clarebout overleed in 1950, mijn moeder was toen nauwelijks 6.  Erg om je moeder te moeten verliezen op die leeftijd.   Altijd erg trouwens, ik hoop dat ik mijn moeder nog vele jaren bij me mag hebben.   Mijn grootvader, Daniël Taillieu, overleed in 1972, ikzelf was nauwelijks een jaar oud en was zijn eerste en totdan enig kleinkind.   Naar ik hoor zag hij mij dolgraag!   Hij was mijn peter.   Zijn tweede vrouw, daar heb ik het liever niet over...   zij was de stiefmoeder van mijn ma...  

De grootouders langs vaderskant : mijn grootvader was Gerard Moenaert, landbouwer in Eggewaartskapelle.  Hij overleed in 1968, drie jaar voor mijn geboorte.  Hij had toen al enkele kleinkinderen maar daar waren geen 'Moenaert's' bij, geen naamdragers dus die de familie zouden verderzetten.   Mocht hij de geboorte van zomaar drie kleinzonen-Moenaert hebben meegemaakt, hij zou apetrots geweest zijn!   Mijn grootmoeder, mijn meter, Alice Sanders, heb ik gelukkig héél lang mogen kennen.  Zij werd bijna 100 jaar.  Ik mis haar nog steeds, ook als is ze al vijftien jaar overleden.  

Daarnaast ook nog andere familieleden zoals Irma Moenaert, zus van mijn grootvader.  Een liefhebbende suikertante en keukenprinses, zij overleed in 1999 en werd 90 jaar.  Ik ben heel dankbaar haar te hebben mogen kennen.  In mijn ogen is dit een échte 'heilige' : ze leefde enkel voor het welzijn van haar familie.

Daarnaast zijn er nog vele andere mensen die ik vandaag speciaal herdenk : vele priesters en zusters, een soldatenmaat, twee seminaristen die overleden zijn tijdens mijn studies, vele dorpsgenoten uit Eggewaarts en Zoutenaaie, al die naamgenoten-Moenaert's , ...

Het is goed om dankbaar te mogen zijn omdat ik deze mensen hebben mogen kennen.

02-11-2015 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert  

Vandaag - op deze 'Aller-zieligste' dag van het jaar, mocht ik twee medeoudstrijders uit het seminarie ontvangen.   Eentje die regelmatig met zijn ouders op bezoek komt, écht jammer dat hij geen priester mocht worden.  Gewogen en te licht bevonden?   Gebeurde wel vaker in het grootseminarie te Brugge!   Heel heel heel jammer want tzou een heel goede priester zijn geweest.   Er gaat iets speciaals van hem uit, ik kan het moeilijk onder woorden brengen maar met mijn mensenkennis kan ik met zekerheid zeggen dat deze gast volledig ten onrechte werd weggestuurd!   

Nauwelijks een uurtje later weer een sympathieke jongeman op bezoek...   eventjes dacht ik : 'Waar heb ik die gast nog gezien?', maar alvlug dacht ik dat ik me iets inbeeldde.   Nee dus, na wat babbelen zei de sympathieke bezoeker dat hij dacht mij te kennen van vroeger, van het seminarie!   En ja, toen wist ik het opeens, ik kende hem van tijdens mijn eerste studieperiode in het 'huis van wantrouwen'!   Hij schreef in het Bruggetje, het tijdschrift voor de inwoners van het Grootseminarie van Brugge en voor de sympathisanten van het huis van priesteropleiding te Brugge verscheidene artikels met historische inslag.  Zo over de klokken van de 'seminariebeiaard'.   Heel boeiend!  Toendertijd was het Bruggetje vaak eerder aan de saaie kant.   Jaren later zou een student uit de streek van Ieper zorgen voor heel wat meer animo, oa met een rubriekje waarin de (talrijke) versprekingen van de proffen werden opgesomd...    Deze ex-collega houdt zich naast zijn dagtaak als leraar ook bezig met antiek.  Hij toonde me foto's van mooie stukken, voor en na een opknapbeurt, wat een verschil.  Echte pareltjes wanneer hij een antieke klok heeft 'aangepakt'!   Ik herinner me deze man als een heel sympathieke student, goedlachs, intelligent, ...  

Op zo'n momenten voel ik me extra gelukkig in mijn bescheiden winkeltje!

02-11-2015 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert