Heel de dag was ik bezig met het verkeersongeval waarin 'mijn' pastoor betrokken was, hij zou vrijdagavond in kritieke toestand overgebracht zijn naar het ziekenhuis in Veurne. Hij verongelukte op een paar kilometer van zijn huis, vlakbij de Brugse Steenweg. Van oud-deken van Veurne, ZEH Paul Vanderghote, thans wonende in Oudenburg, hoorde ik dat onze pastoor overleden is... Een schok ging door mij heen. Zo onverwacht, zo jong, nog zo vol vuur...
De pastoor, geboren te Ruiselede, werd 64 jaar. Hij was herder van Eggewaartskapelle, Zoutenaaie, Avekapelle en Booitshoeke, vier kleine dorpjes. Vroeger gaf hij les aan het VTI te Veurne en was overal graag gezien. Hij gaf bezinningen aan verloofden en ivm rouwverwerking.
Ik herinner me nog zijn aanstelling te Eggewaarts. Het klikte meteen tussen de nieuwe dorpsherder en zijn 'schaapjes'. Iedereen was blij dat we nog een eigen pastoor kregen want er is overal een nijpend tekort aan priesters. Aanvankelijk was hij pastoor van Eggewaars en Avekapelle, spoedig kreeg hij er ook het piepkleine Booitshoeke bij.
De laatste keer dat ik hem zag was met de kermis in september. Goedgemutst zoals altijd en met een kwinkslag verwelkomde hij de mensen achteraan in de kerk. De mis werd opgedragen, veelal met gebruik van eigen woorden. Daarna feestmaal in Zoutenaaie. Hij keek lachend toe en zag dat het goed was.
We zullen onze pastoor missen, hij was een graag geziene pastoor. Geen dure hoogdravende woorden maar zachte bemoedigingen en vooral steeds die vriendelijke lach en die guitige ogen...
Rust zacht.
Onwillekeurig dacht ik ook terug aan het overlijden van onze derdelaatste pastoor, Emiel Coulommier. Overleden te Machelen bij Vilvoorde. Ik studeerde toen in het grootseminarie en ik mocht niet naar de begrafenis... echt onmenselijk vond ik toen. Hopelijk is er in het seminarie nu toch een en ander veranderd... Later bezocht ik al enkele malen zijn graf daar dicht bij het viaduct van Vilvoorde.
Vandaag zondag de tweede dag van de rommelmarkt in Merelbeke. Gisteren een schamele 10 euro verdiend en vandaag... het doet pijn om te bekennen... maar ... ik 'ving' slechts 5 eurootjes.
Een dieptepunt in mijn carriere. Een roemloze ondergang. En ik begrijp maar niet hoe dit kan... Publiciteit is er genoeg gemaakt, dat staat vast als een paal boven water. Maar het al te mooie weer gooide roet in het eten, geen kat die met zo'n weer binnen blijft zitten of naar een beurs gaat. Neen, met zijn allen naar zee of elders gaan wandelen. Gisteren was het zo en vandaag opnieuw. Ook was er de dooddoener : 'Het is weer het einde van de maand, het geld is op!' En : 'Het is crisis!' Allemaal zever in mijn ogen maar hoe kan deze mislukking anders uitgelegd worden??? Deze morgen was er wat volk maar de kooplust ontbrak. Over de middag was alles heel kalm en ik hoopte op een 'revival' deze namiddag. Dat volk kwam er maar weeral hetzelfde liedje : geen verkoop. Veel allochtonen die maximum drie euro uitgeven alhoewel ze geld zat hebben. Enkele mensen haalden hard uit naar deze 'sukkelaars' : 'Ga dan geld halen naar het OCMW' of 'Krijg je geen kindergeld genoeg misschien?' Velen waren het geschooi echt beu en sommigen jaagden hen gewoon weg van hun kraam. Bij mij kwam er een zwarte meneer. Hij nam een oude zakhorloge vast, bekeek het aandachtig en draaide zich dan gewoon om naar het kraam aan de overkant. Ik stond als aan de grond genageld : die wil me hier gewoon bestelen. Ik besluit af te wachten om te zien wat hij zou doen. Nu liep hij verder naar het volgende kraam. Ik roep luid : 'Geef die 'moenter' were!' Blijkbaar verstond hij perfect (West)Vlaams want hij lachte zijn tanden bloot en haald mijn 'moenter' uit zijn vestzak en bracht het terug. Je moet toch maar durven! Ik zei hem dan dat hij niet verwonderd moet zijn als men hem achterdochtig behandelt. Opnieuw een stralende glimlach en dat was het!
Ik werd het nu echt beu. Kopen doen ze niet maar stelen dat is geen probleem...
Gelukkig kwamen er enkele mensen langs die oog hadden voor mijn mooiere stukken, wellicht komen ze wel een kijkje nemen in de winkel.
Ondertussen belde ik naar de oud-deken van Veurne om meer te vernemen over de pastoor van Eggewaarts, 'mijn' parochie van herkomst en waar ik me nog steeds thuisvoel. Ik vernam dus dat de pastoor overleden was. Geen aangenaam nieuws.
Morgen zal een rustiger dag zijn : alles klaarzetten voor de markt dinsdag.
Rommelmarkt te Merelbeek en in St-Lodewijkscollege te Brugge
Daar ik me inschreef voor de tweedaagse rommelmarkt in Merelbeke kon ik deze morgen niet deelnemen aan de ruilbeurs van hobbytime wat ik wel spijtig vond. Wat nog spijtiger was is dat ik niet kan deelnemen aan de rommelmarkt in het St-Lodewijkscollege hier bij mijn deur die altijd heel gezellig is.
Ik dus naar Merelbeke, ik hoorde van verschillende mensen dat dit een heel goede markt is met veel volk en veel verkoop. Een goeie zaak dus voor Merelbeke want ooit was er hier weinig handel mogelijk. Tijdens WO II werd de boel hier ferm gebombardeerd, omdat hier een groot knooppunt van spoorwegen lag. Door dit te bombarderen werd alle 'vijandelijk' treinverkeer lamgelegd... Een vroegere koster van de mooie OLV ter Duinenkerk te Koksijde is afkomstig van hier. Tijdens de bombardementen werd hij - naar horen zeggen - bijna gek, heel begrijpelijk natuurlijk. En telkens als er hevig lawaai was dacht hij hier aan terug. Zo merkte ik toen ik als seminarist boven op het open dak van de voornoemde kerk in Koksijde de klokken beroerde. Het ongewoon hevig geluid joeg hem de stuipen op het lijf en deed hem buiten rondlopen met de armen in de lucht...
Een gezellige zaal daar in Merelbeke en vele (vaak letterlijk 'oude') bekenden. De vele publiciteit die de organisatoren maken beloofde heel wat. Maar... we leven in 'moeilijke tijden'. De media zorgen voor veel onheilspellende berichten zodat de mensen hun geld oppotten. Geboren gierigaards en 'beroeps-af-pingelaars' beleven hoogdagen want nu kunnen ze als halve wilden te keer gaan en de standhouders de gordijnen injagen met al hun argumenten om de prijzen te doen dalen...
Gezellig dus en redelijk wat volk 's morgens. Maar zoals men zegt : 'Kijkers zijn geen kopers'... en ik zie weinig verkopen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mijn buurvrouw verkoopt een volle bananendoos met mooie glazen aan een koppeltje zwarten, afkomstig uit Nigeria. Ze willen alles opsturen naar hun thuis- en/of geboorteland. Mijn schuin-achter-buurvrouw verkocht een vijftiental champagneglazen en een tientallen grote ijscreemcoupes... Ook om op te sturen. Ik kan mijn ogen niet geloven. De mensen in Nigeria hebben het blijkbaar veel beter dan wij hier : de hele dag door fuiven, drinken van champagne en dikke ijscremes eten... In Nigeria??? Omdat het voor een 'goed werk' is krijgen ze alles aan een vriendenprijsje. De doos glazen bij mijn buurvrouw aan 5 cent het stuk, wat neerkomt om een dikke slordige 1,2 euro, met gratis bananendoos! Bij de andere dame moeten ze stukken meer ophoesten : 3,5 euro, maar ook hier krijgen ze een stevige bananendoos mee om alles op te sturen naar Afrika... Om hun standgeld op te hoesten zullen ze toch wat realistischer prijzen moeten bedenken maar dat zit wel snor want morgen komt ook nog... Meer dan tien verschillende mannen van Noord-Afrikaanse of islamitische herkomst komen de prijs vragen van koperen kandelaars, bronzen voorwerpen en tin. 'Allemaal om te smelten meneer!' Wat een barbaren : zo'n mooie zaken omsmelten!!! Natuurlijk is dit voor een groot deel pietpraat, ze zoeken smoesjes om mooie antiek af te schooien voor de prijs van het metaal... Ik word dat gezever zo beu dat ik blaadjes leg : 'Sorry, niet om te smelten'. Maar dan beginnen ze me aan te spreken in het frans...
Handelaars zie ik helemaal niet. Ik heb de indruk dat de Merelbekenaars een nieuw bombardement verwachten en daarom massaal thuisblijven of de gemeente zijn ontvlucht... Eens het middag is komt er immers geen kat meer. En tegen 16u00 zie ik enkel nog wat standhouders rondlopen omdat ze zich moederlijk vervelen... Ik probeer wat te slapen maar telkens wordt ik na een tijdje opgeschrikt door opdringerige 'smeltmannen'... ook voel ik af en toe wat pijn in de linkerkaak. Kinderen zitten alles te bepotelen, blijkbaar leren ze hier geen manieren op school. Enkele bejaarden van het rusthuis van hiernaast komen op bezoek en schudden het hoofd als ze mijn kraam zien. Eerst denk ik dat ze gewoon maar wat Parkinson hebben maar als ze eindelijk toekomen op enkele zinnetjes blijkt dat ze het niet echt waarderen heiligenbeelden te zien staan op een rommelmarkt. Ik reageer er niet op want het is duidelijk dat ze zeker zijn van hun gelijk.
Omdat mijn linkerkaak wat meer pijn begint te doen besluit ik om nog naar een apotheker in Brugge te gaan deze avond. Gelukkig krijg ik een doeltreffende pijnstiller mee.
Daarna ga ik naar het Sint-Lodewijkscollege hier vlak bij mijn deur. Iedereen is verwonderd dat ik zelf niet sta met een kraam maar ik antwoord dat ik in Merelbeke sta. De deuren gaan open en standhouders en opkopers drummen om binnen te geraken. Naast de vele rommel ligt hier en daar ook iets interessants. Ik koop enkele boekjes en cd's met mooie klassieke muziek. En tussenin elke vier stappen een babbeltje met de vele kennissen.
Morgen (zoals het gelijknamig boek van Hertmans) : terug 'Naar Merelbeke!'
Intussen word ik helemaal (met enige overdrijving weliswaar!) 'ondergedompeld' (enkel mijn mond dus!) in een Halloween-sfeertje. Sinds gisteren is een lichte eerder zoete smaak van bloed blijven hangen... maar dat zal vanzelf wel ophouden als de wonde na die 'tandentrekking' geneest... Het is gelukkig niet zo dat er bloed langs mijn mondhoeken over mijn kin loopt, wat vele mensen tot rare gedachten zou kunnen aanzetten!
Pastoor Hubert Fraeyman van Eggewaartskapelle betrokken in zwaar autoongeval
Net verneem ik dat Hubert Fraeyman, pastoor van Eggewaartskapelle (+ Zoutenaaie, Avekapelle en Booitshoeke), gisteren betrokken was bij een zwaar verkeersongeval. Hij werd in kritieke toestand overgebracht naar het ziekenhuis te Veurne (wellicht). Hopelijk komt 'mijn' (want in mijn hart, waar ik ook moge wonen, blijf ik voor altijd 'Eggewaartskapellenaar) pastoor er weer bovenop.
Ik kijk nu hoe ik meer info kan krijgen over zijn toestand.
Letterlijk alvast... Ik had om kwart voor twaalf 's middags een afspraak bij een stomatoloog om mijn laatste twee wijsheidstanden te laten 'trekken'. En trekken heeft hij moeten doen!
Om halftwaalf arriveerde ik en wachtte op mijn einde... als wijsheidstandeneigenaar althans... Recht over mij zat een héél knap meisje met lange blonde haren. Ik vroeg haar waar de 'martelkamer' was. Ze wees me de deur van het kabinet van de gastheer aan. Veel geroep en geschreeuw hoorde ik niet, maar als ze daar je mond openrekken met allerlei tangen en klemmen kan je je verbaal ook niet echt verweren... Ik las dat je hier ook voor allerlei gezichtsoperaties en zo kon komen... De mooie fee rechtover mij was eerder dan ik binnengekomen en zou dus eerst aan de beurt komen. Ik zei haar dat de gastheer 'over tijd was' intussen maar dat ik duidelijk zag dat er bij haar niet veel werk aan de winkel was, waarop ze fijntjes lachte. Ergens hoopte ik dat zij de behandelende tandarts was...
Na enkele minuutjes, het was intussen vijf voor twaalf (!), was het mijn beurt. Een vriendelijke man liet me binnen in zijn heel ruim kabinet waar enkel een bureau en een comfortabele ligstoel met 'operatielamp' daarboven stonden. Eerst me identificeren en dan gezegd waarvoor ik kwam. Er diende een foto genomen te worden zodat de arts zag wat hij precies met me moest aanvangen. Ik diende in een toestel te gaan staan. Een tandje bijzetten of liever met mijn tanden op een 'houtje' (uit plastiek) bijten en het fototoestel rond mijn hoofd laten gaan. Omdat ik nogal breedgeschouderd ben moest ik mijn schouders wat intrekken zodat het apparaat als een sateliet rond mijn hoofd kon zweven... Enkele ogenblikken later stond de foto op het computerscherm in het bureau. Precies de schedel zoals diegene die ik onlangs zag van Maria van Bourgondië, griezelig.
Ik mocht (moest!) vervolgens plaatsnemen op de ligzetel, geassisteerd door een knappe assistente, maar niet het meisje uit de wachtzaal. Ik vertelde wat grapjes om iedereen en vooral mezelf wat op te peppen want een tandartsbezoek maakt me nooit echt vrolijk. Vooral niet na de heel slechte ervaringen bij het verwijderen van mij eerste wijsheidstand ruim tien jaar geleden. Ik werd toen door de nonnetjes verwezen naar een tandarts die 'heel bekwaam' zou zijn, en ook had hij een broer priester... Of dat enige garantie inhield? Neen, zo bleek integendeel, want die 'halve moordenaar' maakte me (naar mijn gevoel toen althans toch) bijna van kant. Hij liet de ligstoel heel laag zakken en zat met een knie in mijn nek om 'force' te kunnen plaatsen om die wijsheidstand er uit te krijgen. Met bloed, zweet en tranen. Vooral veel bloed van mij, veel zweet van die prutser en angsttranen van mij.... Op zo'n moment als gisteren kwam alles weer naar boven, een echte nachtmerrie!!!
Dus, blijven lachen! Ik zei dat bij 'Bleyaert's' (begraafonderneming in de buurt daar) de lichtjes en kaarsjes al klaar stonden. Dat de rode loper uitgerold was om alle nabestaanden en vrienden te ontvangen bij een natje en een droogje. Of was het niet voor mij dat alles klaarstond toen ik een halfuurtje eerder daar passeerde? Arts en assistente schudden van het lachen. Dan vroeg ik om mijn tanden te bewaren zodat ik die kon hergebruiken voor het stofferen van een lege reliekenkapel die ik nog ergens staan heb in de winkel. Of om ze een ereplaatsje te geven op een altaar voor het geval ik - als dank voor mijn grote inzet voor het bezorgen van een goede plaats voor veel religieuze zaken - ooit zou verheven worden tot de status van Gelukzalige of misschien nog ietsje meer... De dokter komt bijna niet meer bij... Ik vervolg dat ik enkele uren voordien mijn testament heb opgemaakt omdat die tandheelkundige ingreep niet helemaal zonder gevaren leek in mijn ogen... De arts en zijn assistente kunnen niet meer en ik denk : Hou maar op of ze kunnen straks hun handen niet meer stilhouden als ze in mijn mond bezig zijn... Ik moet mijn mond wijd openen en het is dus gedaan met zwanzen en filosoferen...
Ik voel me weerloos en volkomen overgeleverd aan deze twee mensen. Eerst krijg ik een ferme 'stek' met een soort verdovingsnaald. Aw, even vrees ik dat hij dwars door mijn kaak prikt. Daarna nog een prik, echt geen fijn gevoel. Eventjes later voel ik mijn kaak gevoelloos worden en als ik iets wil zeggen voel ik me als een wauwelende dronkaard dus bewaar ik het zwijgen... Voor ik het weet is de eerste tand er uit maar ik wil hem niet zien. Met mijn rechterarm doe ik teken van 'Gooi maar in de prullenmand!' Dan de tweede : ik hoor een ferm gekraak en mijn hoofd wordt hevig van links naar rechts getrokken. Dan wordt met een boortje nog wat bijgewerkt. Akelig dat geboor, ik voel het tot in mijn maag en tenen. Dan wordt de greep rond mij hoofd losser en mag ik weg uit die stoel. Het klusje is geklaard.
Daar mijn linkerkaak verdoofd is kan ik bijna niet spreken dus zwijg ik maar en beperk me tot een paar vragen om pijnstillers en zo. Opgelucht verlaat ik het gebouw. Gedaan nu met mopjes vertellen en de kluchtigaard uit te hangen. Vlug naar de apotheker en dan in de auto. Bezorgd opdat niemand me met een scheve mond ziet rondlopen... maar als ik in de autospiegel kijk zie ik dat er niets te zien is zolang ik mijn mond maar dichthou. Nood breekt wet en ik bewaar het stilzwijgen.
En niet enkel vandaag. Het zijn dingen waar ik constant mee bezig ben.
Iemand die me heel nauw aan het hart ligt kwam me vertellen over persoonlijke noden en verzuchtingen, bezorgdheid om geliefden. Dit greep me heel sterk aan... De vraag om hulp van hierboven, alle hulp is zeker welkom. Ik doe wat ik kan en echt van harte!
Laten we de kaarsjes met onze wensen brandend houden!!!
Net had ik Nederlanders uit de buurt van Arnhem op bezoek. 'Oh, wat een mooie boeken, is dit een hobby van u?' Mooi compliment. En dan : 'Leuk dat u dit alles hier wil opstapelen en koesteren, anders zou alles op de brandstapel belanden!' Da's minder fraai... Ik besluit om voor één maal mijn grote mond te houden en hier niet op te reageren...
Nu komt een heel dikke man in een lang zwart kleed binnen, met een zwarte hoofddoek. Ik dacht eerst aan een vrouw, ik zag al meermaals dames een 'halve snor' maar dit was toch een ferme schuurborstel dus toch een man... Gele ogen, wel griezelig, misschien een soort vampier. Gelukkig blijft hij 'hangen' in de deuropening zodat hij niet tot bij mijn hals kan, voor alle zekerheid zet ik de kraag van mijn overhemd omhoog...
Tijdens het middagmaal hoorde van de patron dat heel Brugge volgestouwd wordt met eethuisjes. Dat velen ondoordacht te werk gaan en onmiddellijk in om het even welk pand een eetgelegenheid durven installeren. Er zijn veel te veel horecazaken, de 'koek' moet immers verdeeld worden. De minder goeie zaken verdwijnen even snel als ze komen, intussen besmeuren sommige van die prutsers de naam van de betere zaken... Naast de horecazaken zijn er ook veel te veel chocoladewinkels. Vele tientallen pralinekoten dingen naar de gunst van de toeristen. In sommige zaken krijg je echte rommel opgesoupeerd naar ik hoor. 'Bucht van pralienen' uit de fabriek. Gelukkig zijn er ook zaken met supergoeie chocoladewaren. Spijtig dat alles hier in Brugge rond eten en drinken draait. Antiekzaken en kunsthandels bijvoorbeeld zijn heel dun gezaaid. Het vergt dan ook veel meer moeite om zo'n zaak op te richten en te blijven runnen dan een eethuis te openen en ordinaire toeristische menuutjes te serveren.
Stilaan begin ik nu te werken aan een grondplan voor mijn stand in de antiekbeurs te Namen. Alles moet netjes verdeeld worden over de wanden, vitrinekasten, tafels en koffers.
Allerlei ontmoetingen en een rare uitnodiging vandaag
Vandaag nogal wat onverwacht bezoek gekregen. Eerst van een collega-antiquair die me heel wat goeie tips gaf voor de deelname aan de grote antiekbeurs te Namen. Een hartelijk man waar ik heel veel respect heb. Het is doorgaans niet de gewoonte dat men elkaar helpt in deze branche... spijtig genoeg. Wat wel schering en inslag is... is oa het aanbieden van rommel dat ze zelf niet kunnen verpatsen... maar eenmaal bedrogen is het voor mij gedaan met de commerce! Een ezel valt geen tweemaal over dezelfde steen!
Dan Fransen en Engelsen en Duitsers. Allen met steeds dezelfde vraag : Waar haal je dat toch allemaal vandaan? De eerste paar keren antwoordt ik droogjes : elke nacht ga ik op rooftocht in kerken : ik zet een ladder tegen het raam en wurm me dan naar binnen om beelden en zo te zoeken. Als je 's morgens héél vroeg hier aan mijn deur staat kan je écht koopjes doen! Heel vervelend is dan dat ze dat blijkbaar nog zomaar geloven ook want ze vragen hoe vroeg ze hier dan moeten staan!!! Dus gooi ik het op den duur over een andere boeg. Ik zeg hen dat ik eigenlijk maar één soort vraag verwacht, namelijk : 'Hoeveel kost da?' En dat ik het héél raar en ook een héél klein beetje ongepast vind om zo'n domme vragen te stellen. Moet ik hen misschien vertellen waar ik de boter haal? Ik zou er zelf nooit aan durven denken om zoiets aan een collega te vragen, dat kan toch gewoon niet?!?
Intussen krijg ik een maitje binnen : een uitnodiging om een beurs van verlichtingsartikelen te bezoeken, met vrijkaartjes voor deze beurs te ... Dubai!!! Ik twijfel nog of ik al dan niet inga op dit aanbod...
Dan een heel sympathieke man die meer op reis was naar Italië in mei en juni. Spijtig genoeg niet veel tijd maar hij komt later nog terug.
Een madammeke komt een 'romaanse corpus' verkopen. Een Christusbeeld dus, ik bekijk het stuk en dateer het in de 17e eeuw, heel eenvoudig snijwerk, misschien wat romaans van stijl maar zeker geen 700 jaar oud! De dame kijkt me beteuterd aan maar ik kan niet toveren... ik kan enkel maar een goede datering aanreiken...
Een sympathieke man komt me vertellen over zijn hobby : met een metaaldedector het strand afdweilen... Nogal lucratief zo blijkt : veel eurootjes en vaak zilveren ringen. Het geld vindt hij op het 'droog strand', daar waar de mensen in het zand liggen te zonnen. De ringen... op een heel andere plaats! Die vind je onder het nat zand. Mensen gaan baden en doordat het water de vingers wat doet krimpen glijden ringen soms in het water... Wanneer hij aan het zoeken is krijgt hij af en toe het gezelschap van Noorderburen. Die zijn er natuurlijk altijd als de kippen bij als er mogelijk iets te verdienen valt, wij Vlamingen kunnen nog veel leren aan hen. Een tip : draai de rollen eens om en kijk waar de Nederlanders verwijlen, daar is ongetwijfeld wel ergens iets interessants te vinden... Als je in de polders aan het zoeken slaat kom je in grasland en akkers dikwijls waardeloos ijzer tegen, alhoewel het oud ijzer nu veel opbrengt. Eerst toelating vragen aan de landbouwers natuurlijk want die worden er niet vrolijk van als je hun land 'plattrappelt'! Een voordeel voor de landbouwers is dat vervelende ijzeren voorwerpen verwijderd worden zodat ze er dan geen last van hebben bij de oogst van bv. aardappelen waar ijzeren voorwerpen de machines kunnen beschadigen. De man in kwestie liet éénmaal echter een stuk 'metaal' netjes in de grond zitten, hij stootte namelijk (letterlijk!) op een bom uit de oorlog. Putje terug opgevuld en wegwezen was de boodschap.
Op stap met de metaaldetector
Dan een ietwat gekleurde Duuts, nogal een schertsfiguur zoals 'Duts' van op tv. Hij heeft een eigenaardige 'tic nerveux' : telkens totaal onverwacht schudt hij zijn luizig haar over en weer. Gebaart zich wat simpel, ik weet niet wat ik daar nu van moet denken. Ik vrees voor schade aan mijn materiaal, gelukkig maakt hij geen brokken. In het Duits zegt hij dat hij morgen terug komt. Daar was ik al bang voor... zolang ze maar geen vier jaar blijven plakken... Du(u)ts
Tenslotte nog een bekende Vlaamse zanger, wereldberoemd in héél Brugge en omstreken. Een erudiete en sympathieke Lissewegenaar, meer zeg ik niet, maar dat zou ruimschoots voldoende moeten zijn om te weten over wie het hier gaat.
Daarnet kreeg ik een telefoontje van een dame. Het mens begon me uit te schelden voor 'stomme antiquair' en 'onnozel ventje' en 'pretentieuze zot'...
Heel leuk om nog eens écht Westhoeks te horen!
Ik antwoordde : 'Ook ne goeienavond madam, waarmee kan ik u helpen?' Zoek je een psychiater om je hart te luchten???? Of een goeien advocaat? Zonder iets te vermoeden had ik blijkbaar (figuurlijk!) de nagel op de kop geslagen...
De dame in kwestie tierde dat ze heel goed 'advocaat' Thomas gekend heeft en dat ze het niet kunnen vindt wat ik op mijn blog en even voordien op de website van 'Het Laatste (!!!) Nieuws' geschreven heb over deze 'aimabele heer'.
Ik vraag het onmens om onmiddellijk te stoppen met roepen : 'Madam, je moet e zo nie van je tak maken! Eje entwot te zeggen et moeje toch e zo niet beginnen roepen? Als het jou niet aanstaat sleep me dan maar voor de rechtbank! Wat ik gezegd heb heb ik gezegd (zo zei ook ...). Ik vraag niet liever om alles nog eens wat meer toe te lichten voor héél Veurne!!!' Ongelovige Thomas!!! Wordt vervolgd?
Wat denkt die grootemuule wel? Mij doen zwijgen? Mis poes!
Aan haar keelgeluid te horen hebben we hier te maken met een haplorgini ofwel een echte brulaap
Vandaag was mijn vrije dag, toch sprong ik even binnen in de winkel om wat op te ruimen... Plots kreeg ik bezoek van een heel deftig koppel die ik ken van op veilingen. Van de man weet ik dat hij bankdirecteur was en dat hij serieus hoge bedragen durft spenderen aan mooie boeken. T'is te zeggen : op veilingen biedt hij onmogelijk hoge bedragen voor courante boeken. Bij mij viel hij bijna dood achterover toen ik hem 100 eurootjes vroeg voor een boek waarvoor hij zelf 1200 euro neertelde een week of vier geleden. Natuurlijk dacht ik dat hij schrok van de lage prijs. Maar neen, hij vroeg me waarom ik er 'zo veel' voor vroeg. Ongelooflijk!!! Ik zei hem : 'Je zal het niet geloven maar dat is spotgoedkoop, op de veiling zijn er zotten die 1200 euro neertellen voor zoiets...'
De vrouw werd echt nijdig, duidelijk dat ze zich bekocht voelden...
Deze morgen leverde ik een vriendendienst voor klanten uit Borgorocco. Wel vermelden dat ik helemaal niet graag naar Borgorocco ga omdat ik me er niet echt veilig voel. Alhoewel er weinig volk op straat loopt is iedereen precies 'gejaagd' om zo vlug mogelijk van punt A naar punt B te lopen. Ook was het slecht weer deze morgen. De autoweg tussen Brugge en Gent is nogal gevaarlijk tijdens regenweer : de banden van de vele vrachtwagens scheppen alle water op en maken er soms een nogal ondoorzichtig regengordijn van... Héél gevaarlijk. Komt daarbij nog een file van Sint-Niklaas tot aan de Kennedytunnel...
Goedgeluimd kom ik dus aan in Borgorocco. Weer geen kat te zien dus... Wanneer ik aan het huis gekomen ben waar ik verwacht wordt schrik ik een hoedje... Er is iets mis met de auto's in heel de straat, maar wat? Bij nader toezien blijken tientallen auto's 'platgestekt', alle banden doorgeprikt of gesneden. Wat een apenparochie, wie doet nu zoiets?
In gedachten ben ik bij het bejaarde koppel uit Borgorocco dat gisteren in de kranten stond. De hoogbejaarde man stak een jonge inbreker een mes in zijn keel. Vreselijk, maar als je op korte tijd verschillende malen overvallen bent, dan wordt je gewoon assertiever. In de krant stond dat de inbreker een braaf ventje was en dat ze niet echt een verklaring hadden voor zijn aanwezigheid in een anders huis... Wat later hoorde ik dat de jongeman een strafblad had van hier naar ginder, en dat hij intussen een echte 'ervaringsdeskundige' was op bepaalde vlakken...
Wat ben ik blij dat ik daar niet moet wonen! Ik deed dus zo vlug mogelijk 'mijn ding' zodat ik zo vlug als mogelijk weg kon uit dit oord van verderf.
De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet! Rommelmarkt te Diksmuide.
Gisteren was er voor de eerste keer rommelmarkt in het magazijn 'Vandroemme' te Diksmuide, een grote loods op het industrieterrein langs de baan van Diksmuide naar Ieper, halverwege tussen Diksmuide en Woumen.
Onzekere verwachtingen want het was voor de eerste keer, zoals reeds eerder vermeld. Het Veurnse en Diksmuidse is weinig bekend met indoorrommelmarkten... Het ligt ook niet centraal zodat mensen uit Oost-Vlaanderen bv. een héél eind moeten bollen om tot in Diksmuide te geraken. Maar er was veel publiciteit gemaakt op vele tientallen andere markten in de zomerperiode.
Zaterdagnamiddag ging ik de stand opstellen. Doel was ook even rond te kijken bij de andere standhouders. Op de markten georganiseerd door Eddy De Dapper mogen enkel standhouders in de zaal tijdens het opstellen. Een heel goede zaak, want zo kan je min of meer op je duizend gemakken rondspeuren naar interessante koopjes. Enkele 'slimmeriken' probeerden toch binnen te geraken maar dat was buiten de waard gerekend... De 'buit' voor mij was eerder magertjes : een vijftal heiligenbeeldjes in gips, niet echt waardevol maar wel zeldzamere stukken zoals eentje van de H. Quirinus. Iemand had massa's bidprentjes mee maar die waren ongelooflijk hoog geprijsd... hij zou er geen enkel verkopen... 's Avonds heel lekker en gezellig gaan eten met vrienden. Dat doet echt deugd, eens lekker gaan tafelen met goeie vrienden. Grappen en grollen de hele avond...
Zondagmorgen 6u45, samen met een tiental andere standhouders wacht ik aan het hekken dat het terrein afsluit. Het is héél fris en ik heb wijselijk een warme jas meegenomen want er is geen verwarming in dat - sorry voor de term - 'kot'. Ook de verlichting is niet om naar huis te schrijven maar als het helder weer zou worden was er genoeg licht om 'klaar te zien' in de zaal. De zaal werd volgestouwd met allerlei zaken : rommel natuurlijk, kerstgerief, plastieken ezels en een hoop heksen. Sommigen verkochten er honing, 'échte van de eigen bietjes', maar 's morgens zag ik dat de bokalen uit een fabriekskartonnen doos kwamen en de etiketten omzichtig verwijderd werden. Puur natuur dus ineens! Een ander verkocht tussen andere rotzooi, kleine kazen, met een nietszeggend etiket, een soort wit produkt als het ware.
Bezoeker van het eerste uur, vond mijn boeken te duur. Zijn vrouw wilde niet meer op de foto.
Om halftien werden de deuren geopend, deels toch want de koude tocht deed iedereen nog meer verstijven. Een tiental mensen kwam binnen : twee oediezermarchands, een paar pseudocommercanten van mijn voeten, enkele tachtigers die nog een graantje wilden meepikken. En graan was er in overvloed. Achteraan in de zaal lag een paar tienduizend kilo tarwe, eerst dacht ik aan een grote zandbak. Bij mezelf dacht ik : je moe nu een keer kijken : er is kinderanimatie deze keer... En ernaast lag een grote hoop haver. Honger zou er dus zeker niet geleden worden. Maar de paarden die de haver verdienen krijgen ze niet... Wie mooi materiaal meenam was er aan voor de moeite, er was totaal geen interesse voor. Ik had nogal wat boeken mee over streekgeschiedenis en eerste wereldoorlog. Een koppel van in de zestig maar met een ongelukkige blik als negentig-plussers die met een halve poot in het kerkhof staan vraagt de prijs van een boek over de eerste wereldoorlog in Esen, Klerken en omgeving, écht zeldzaam en ruim 80 euro waard. Ik zie ze luizig kijken, ze kijken met de minuut ongelukkiger en ik denk : ze zullen toch niet kopen... Ik zeg : 15,93 euro. De man wordt kwaad en zegt : 'Maar dat kan toch niet, zo'n prijzen op een rommelmarkt!!!' Ik zeg hem dat hij klacht moet indienen bij de Eddy, misschien wordt ik dan wel weggestuurd en voelen ze zich dan stukken beter... De man wordt kwaad en gooit zijn armen in de lucht. Ik zeg hem : 'Is er hier nog geen geweld genoeg geweest???', verwijzend naar de oorlogsgruwelen in 1914-18. Met een pijnlijke grimas en nog ongelukkiger dan voordien geeft hij de 'strijd' op.
Het is 'luzig' kalm, je kan een muis horen lopen... Maar ondanks de enorme graanberg is het voor de muizen wellicht te koud om ook maar één poot te verzetten... Het blijft koud en ik probeer een oogje dicht te knijpen maar het is werkelijk al te koud om te kunnen slapen. Een paar keer dommel ik wat in maar telkens wordt ik dan weer wakker gemaakt door 'geïnteresseerde' bezoekers. Ijdele hoop. Eén klant is gelukkig heel erg geïnteresseerd in genealogie. Hij koopt het prachtwerk van Pieter Donche, wiens roots in de Westhoek liggen (Diksmuidse, Poperingse, Ieperse, Zonnebeke, ...). Ongetwijfeld het meest interessante en meest wetenschappelijk werk ivm genealogie dat ik ken.
Na de middag zie ik een man met meer dan gewone belangstelling alle boeken bekijken. Ik kijk de man aan en hij schrikt eventjes. Ik begin na te denken en ineens valt mijn euro... Deze man, een onderwijzer met onderwijzersmentaliteit (zo weinig mogelijk betalen en indien mogelijk...), hij is me nog 200 eurootjes schuldig van over 5 jaar!!! Vluchten kan niet meer, murmel ik. 'Wablief??', stamelt de man. Ik vraag hem of het hem ooit eens zal 'schikken' om mij eens te betalen. Eerst gebaart hij 'van de dommen' maar hij is helemaal niet achterlijk en begint allerlei uitvluchten te verzinnen. Dat hij mijn naam niet meer wist, alhoewel hij héél goed mijn teergeliefde vader kent en zou moeten weten dat ik dezelfde familienaam draag... Hij woont in een klein huisje in een klein dorpje in een klein straatje bij een klein madamtje... De voordeur is enkel toegankelijk via een ... klein paadje dat altijd afgesloten is met een hek. Ik kwam al meermaals langs maar steeds stond ik daar voor 'piet snot', de vos gaf nooit thuis of de vogel was gaan vliegen... Al babbelend bleek dat hij onlangs in Guatemala was. Ik merkte droogjes op dat hij beter eens op bezoek kon komen bij mij, véél dichter dan Guatemala... ik gaf hem mijn kaartje en wacht nu benieuwd af... De onbeleefderik merkte nog op dat ik dat geld eigenlijk niet echt nodig gehad, te zien aan mijn borstomvang... Ik merkte op dat dat kwam door ondervoeding als gevolg van het gedrag van sommige slechte betalers...
Ik las op mijn duizend gemakjes de Krant van West-Vlaanderen. Maar na een paar uurtjes is die natuurlijk helemaal uitgelezen. Tijd om even (tijd genoeg!) stil te staan met mijn meest prangende vraag : Hoe komt het dat er hier zo weinig volk is? Als je eventjes terug gaat in de geschiedenis van deze strook grond, wordt alles plots héél duidelijk! Tijdens de eerste wereldoorlog was deze grond 'niemandsland' wellicht, en tot op vandaag blijft het ook een illusie om hier volk over de vloer te krijgen...
En moesten er meer kiekens op bezoek gekomen zijn kon ik tenminste wat tarwe slijten...
Sinds enkele weken heb ik af en toe wat tandpijn. Ik had al een vermoeden waar het pijnpunt lag... Een twaalftal geleden werd een eerste wijsheidstand 'getrokken'. Van trekken gesproken, de tandarts in kwestie heeft alles uit stal gehaald om die tand te pakken te krijgen. Wellicht is hij veearts van opleiding en heeft hij daar genoeg allaam aan overgehouden om zowel mens als dier te molesteren... Met een soort enorme tang, goed om een serieuze paardentand onderuit te halen, pakte hij mijn tand beet. Met al zijn geweld duwde hij de tand kapot, met een hevig tandengeknars als gevolg. Gelukkig was ik slechts plaatselijk verdoofd zodat hij hij het niet waagde verdere beestigheden uit te halen met mijn gebit. Na meer dan een uur (dag wel dagen leek) slaagde hij er in om ook de wortel te verwijderen... Wekenlang heb ik afgezien. Gelukkig dat ik toen bij de nonnetjes in Tillegembos woonde zodat ik daar in de watten werd gelegd. Al trok ik in het begin zodanig veel rare grimassen dat ze af en toe bijna in een lach schoten. Ik neem het hen helemaal niet kwalijk natuurlijk, het waren en zijn - vergeef me de termen 'stuk voor stuk' echte schatten, kerkschatten dus! Nooit zou ik nog bij die dieren- en/of mensenbeul mijn tanden laten zien...
Twee jaar geleden werd nog een wijsheidstand getrokken, ditmaal in het AZ Sint-Lucas. Vrijwel pijnloos, door de goede verdoving. Ook nadien bijna niets meer gevoeld. Heel professioneel. Heel duur ook, ca eurootjes... Toen werd al gesproken over de twee overige wijsheidstanden...
Nu is het dus zover. Die laatste twee moeten er binnenkort ook aan geloven... Omdat ik heel tevreden was over die laatste 'tandentrekker' besluit ik me in alle vertrouwen over te leveren aan dezelfde stomatoloog zoals ze 'dat' heten...
Ik telefoneer en ik krijg 'the Lady of the House' aan de lijn. Een 'lady Bucket', 'Boucquet' uitgesproken, staat met te woord. Ze kan me zelf niet helpen want ik bel 'véél te laat' want 'alles is volzet' en man des huizes vertrekt volgende week op reis. Ik mag dus gewoon verrekken!!! Ik probeer dat mens nog wat te porren door te zeggen dat mijn probleem echt (letterlijk en figuurlijk) prangend is, dat ik ongelooflijke pijnen lijd en ik heel dringend geholpen wil worden. Het stuk chagrijn is echter onverbiddellijk en zegt dat ze werkelijk niets voor me kan doen. Daar stond ik nu met mijn mond vol tanden! Ik wens haar een 'héél aangename reis' toe en maak haar duidelijk dat ik dit niet licht zal vergeten en veel publiciteit voor haar man zal maken. En dat ze haar man moet aanmanen om 'een tandje bij te zetten' als het nodig is. Dat ze wellicht te veel geld verdienen en het daarom niet nodig vinden om een mens in nood helpen.
Namen noemen doe ik niet maar die 'artiest' moet hier ergens in mijn buurt wonen. Heel de zaak verwondert me eigenlijk want ik hoor van verscheidene mensen dat deze man een echte geldwolf is. Dat hij zijn patiënten meer bezoekjes laat brengen dan eigenlijk nodig.
Dus nu een andere 'tandentrekker' opgespoord.
Tegen het eind van de week zal ik eindelijk verlost zijn van die lastposten.
Du(u)ts
een haplorgini ofwel een echte brulaap
