Zozie, 't heeft lang geduurd maar hier zijn enkele foto's van mijn reis naar Italië. Ik voeg ze later ook nog toe aan mijn mijn reisverslagen zelf.
Ons eerste hotel, in Zwitserland. Blij dat we konden uitrusten na een hele dag rijden.
Zicht op Florence bij onze aankomst. We daalden de heuvel af en kwamen zo aan de Arno en het oude stadscentrum.
Zichtje op het kolossale Collosseum.
De Sint-Pietersbasiliek te Rome.
Een tochtje met de gondel te Venetië. Ik zwaai heel enthousiast maar houd tegelijk mijn hart vast. Dat ding schommelt geweldig en ik durf me nauwelijks bewegen uit vrees dat de boel kapseist.
Toevallig vond ik een rouwbericht van een familielid op internet. In de rechtermarge massa's publiciteit, oa advertenties voor vrijgezellen (kwestie van niet zonder te blijven), renovatie van heel het huis (met een nieuwe lei beginnen...), hoe je huis verkopen (?door de versbakken erfgenamen?).
Grappig op het eerste gezicht maar of het ook grappig is voor de partner van de overledene? Het zou alvast niet grappig mogen zijn...
Het is weer Veurne-Kermis - Een berooide boerin keert terug naar haar streek... ziehier haar leed, wanneer haar recht?
Vanavond ging de kermis van Veurne weer van start. Vroeger woonde ik de start bij op de Grote Markt. Om 20u00 werd de kermis geopend door vier klaroen(?)blazers in groen kostuum (kleuren van Veurne wellicht) op de vier zijden van de toren van de St-Niklaaskerk. Indrukwekkend en feestelijk.
Morgenochtend is er de pontificale hoogmis vele jaren mocht ik meezingen in het kerkkoor. Ik zing heel graag en bewaar de allerhartelijkste herinneringen mee van de vele koorleden. Op vrijdagavond was er steevast repetitie. Een veeleisende dirigent zorgde dat zingen steeds een feest was voor onszelf en de toehoorders.
Morgen trekt de Boeteprocessie door de stad. Begeleid door de trage en zware klokslagen vanuit de toren van de St-Niklaaskerk. Uren voor de processie loopt de St-Walburgakerk in het park vol met deelnemers. Honderden mensen uit het Veurnse en ver daarbuiten komen er, elk met hun eigen intenties, dikwijls met hun zorgen en smeekbeden voor familie en geliefden. Sommigen stappen mee om hulp te vragen voor de vele zorgen waaronder mensen gebukt gaan.
Het meest indrukwekkend zijn de heel grote groep kruisdragers. Gehuld in een bruine pij met kap over het hoofd dragen honderden mannen en vrouwen een houten kruis, kruisen van heel licht en klein tot stukken van tientallen kilogrammen. Zelf ben ik zo'n tien jaar lang meegestapt, eigenlijk doordat mijn groottante, Irma Moenaert, hier ook altijd aan deelnam. Telkenjare zag ik veelal dezelfde mensen binnenkomen in de St-Walburgakerk. Steevast deed ik onmiddellijk na het binnenkomen een pij aan om dan anoniem rustig te kunnen bidden en nadenken over aan wie ik mijn deelname zou opdragen. Met de kap over het hoofd zodat niemand mij zou herkennen want ik kwam daar niet om te tonen 'Kijk een keer hoe godvruchtig ik wel ben of zo...' Ook omdat men mij niet zou vragen om te helpen aan het dragen van een of andere statie van de kruisweg. Ik wilde gewoon een zwaar houten kruis meedragen en bidden voor vele intenties. Daar ik echter sinds enkele jaren af en toe last van mijn rug heb neem ik niet meer deel en ga gewoon kijken. Met veel eerbied en veel devotie...
Sommige buitenstaanders zullen bij het bekijken van de processie misschien oordelen dat er nogal veel verschil is met de Brugse H. Bloedprocessie en dat is ook zo. In Veurne is er geen grote pracht en praal. Dat past niet in een Boete-processie. Alles wordt heel eenvoudig gehouden en in goede banen geleid door de inrichtende Sodaliteit. Vroeger waren er dikwijls kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders aanwezig. Zo herinner ik me dat Mgr Roger Vangheluwe regelmatig naar Veurne kwam, samen met voormalig chaufeur wijlen André en de twee lieve Zusters die het huishouden deden van de bisschop. De bisschop reed zelf met de auto want André zaliger was al hoogbejaard toen. De laatse keer dat Mgr Vangheluwe naar de processie kwam zag ik hem uitstappen en hielp hem met het dragen van oa de koffer waarin de bisschopsstaf was opgeborgen. Die staf bestond uit verschillende stukken die ineengevezen dienden te worden.
Tijdens de processie moeten alle foorattracties hun boeltje sluiten. Nadat de laatste boetelingen zijn gepasseerd gaat het feest weer door. 's Avonds is de Grote Markt dé place to be voor alle oud-Veurnaars om kennissen en vrienden te ontmoeten. Alhoewel er vroeger wel veel meer volk was uit de eigen streek en we zowat alle nonkels, tantes, neven en nichten ontmoetten. Nu is er minder plaatselijk volk en meer toeristen van aan de kust. Jammer. De vorige jaren zag ik steeds minder bekenden de revue passeren. Steevast neem ik met moeder plaats op het terras van Verdonck's vanwaar we iedereen zien passeren. Velen zwaaien dan even of komen een babbeltje maken.
Minder fraai zijn enkele boeren, letterlijk en figuurlijk, die hun gezin verlieten voor een of andere s..l - bijzit. Ze zijn dan bijzonder fier dat te demonstreren hoe 'rijk' ze wel zijn... ze paraderen met hun nieuwe vlam die echter meestal weinig voorstelt. En die nieuwe vlammetjes, veelal oud en lelijk maar wel met poen... lopen er steeds heel ongemakkelijk bij. En ze weten heel goed waarom. Ze maakten immers een gezin en vaak een hele familie kapot om de gort op te gaan met een oude lelijke maar rijke boer... zo zielig. Ze weten dat iedereen hen gadeslaat en misprijzend aanstaart. Beter bleven ze in hun kot. Want ze hebben weinig om fier op te zijn.
nieuw vlammetje van boer Wortel...
Zo ken ik een dame, die destijds op een grote boerderij woonde in een dorpje in de buurt. Ze werd volledig berooid buitengegooid door haar man, boer Wortel of nog boer Charles, en ingeruild voor een oud gemeen (sorry voor het woord... 'verlept' en gerimpeld) oud wijf (met een blinkende 'mule') dat er op uit is om een ferme slag te slaan. Eigenlijk zou ze deze dag beter meelopen in de heksenstoet in Beselare. Daar zal ze méér gewaardeerd worden dan hier. Ze kan meteen meelopen in de stoet, zonder masker of zo. Ze krijgt daar de eerste prijs voor lelijkste heks van de Westhoek. Ze laat alle andere kandidaten vér achter zich!!! God zal het haar lonen met ... Hopelijk kent ze geen geluk met haar snode daden. Dat ze zich maar voorbereidt op een warm onthaal wanneer ze het tijdige met het eeuwige verwisselt ... want de hél bestaat écht.
De arme boerin denkt de hele avond aan het harde leven dat ze kende met haar echtgenoot waar ze zoviel van hield en waarvoor ze echt alles heeft gedaan om die gelukkig te maken. Met veel hartpijn denkt ze aan de vele jaren nu al dat ze strijdt voor gerechtigheid, een woord dat in Veurne vele verschillende betekenissen heeft blijkbaar. Waar zijn de rechtvaardige rechters gebleven????????? Hopelijk zal ze niet de hele avond willen schreien om het vele onrecht dat haar is aangedaan. Nu woont ze in een stad vele kilometers van Veurne verwijderd... Misschien jammer, ongetwijfeld, maar aan de andere kant is ze dan toch een eind weg van de tiran die haar en haar hele gezin heeft kapotgemaakt... Maar vandaag, op kermiszondag, wil ze hier zijn, in het Veurne waarvan ze zoveel houdt en waar ze zo lang heeft gewoond. Hopende op een betere en vooral rechtvaardige toekomst. Moge het haar goed gaan. Moge haar goedheid voor haar gezin beloond worden. Moge ze nog vele jaren leven, bemind door wie haar blijft respecteren.
Alhoewel ze tijdens haar leven op de boerderij heel weinig te zien was op straat kent iedereen deze fiere ingoede ondanks alles jongogende dame. Honderden mensen weten haar elk jaar terug te vinden op haar vaste plaatsje op een terras. Honderden mensen kijken elke maal steeds opnieuw naar de dame die ondanks haar miserie - weinig geëvenaard in de streek - vriendelijk lacht naar iedereen. Ze knikken haar vriendelijk toe of zwaaien of komen een babbeltje slaan. Anderen voelen zich duidelijk schuldig omwille van het feit dat ze de dame niet gesteund en geholpen hebben toen de nood het hoogst was. Schande! En nog anderen kijken héél schuldig de andere kant op wanneer ze het bewuste terrasje passeren. Ze weten duivels goed dat ze heel veel kwaad hebben aangericht met hun leugenachtige getuigenissen voor de rechtbank, getuigenissen die door de 'rechtvaardige' rechters maar al te graag voor waar werden aangenomen alhoewel ze héél goed wisten hoe de vork werkelijk in de steel zat, héél goed bewust van wat ene onrechtvaardige beslissing teweeg zou brengen voor de doodgetergde landbouwster. En nog anderen, het ergste tuig dus, kijkt de landbouwster nijdig aan om haar nog meer de dieperik in te boren. Ze weten deksels goed hoe hard ze het mens hebben geduveld en weten nog van geen stoppen. Beschamend onrechtvaardig. Later zullen ze het hierboven mogen gaan uitleggen... vooraleer ze naar de verdoemennis van de hel geschopt worden. Branden zullen ze! Gelukkig is de vrouw weerbaarder geworden. Ze kent haar beulen. Ze weet heel goed wat iedereen die passeert met haar voorheeft, voor haar voelt. Gelukkig zijn de Veurnaars heel goed op de hoogte van de feiten zodat ze recht kunnen oordelen. Resultaat : bijna iedereen laat duidelijk blijken hoe geliefd ze is, hoezeer men de vrouw begrijpt, hoezeer ze het haar aangedane onrecht verafschuwen.
Ik wens deze ingoede boerin dan ook een schitterende dag toe morgen. Moge ze des avonds gesterkt terugkeren naar huis, vol goede moed op een betere toekomst waarin gerechtigheid moge zegevieren. Amen.
Valse noten in Te Deum in Brussel en mottige sfeer in Brussel vandaag.
Op hotel kijk ik - niet met gemengde gevoelens - dus met een zeker onbehagen naar het circus in Brussel vandaag.
Aartsbisschop Leonard repte zich vandaag wellicht vanuit zijn woninkje in Anderlecht bij de Walen naar de kathedraal van St-Michiel en St-Goedele. Bij het aanheffen van het Te Deum slaat zijn stem over of hapert hij in elk geval aan die paar eenvoudige woorden. Het klinkt in mijn oren ook niet plechtig genoeg... maar wie ben ik hé? Twee dagen eerder zag ik op een computer hoe het Te Deum klonk twee jaar geleden in de kathedraal in Brugge, dat klonk veel mooier, gemeender en vooral waardig!
Waar is de tijd dat ik in het leger zat, om hahahaha... het vaderland te dienen... Als het oorlog zou worden zou het wel weer worden zoals in de Eerste Wereldoorlog, de Vlamingen die de boter mogen eten, kanonnenvlees. In mijnen tijd was er de crisis in Iran of zo en de dreiging om te moeten gaan vechten was toen heel reëel. Gelukkig bleef het bij ons beperkt tot een strenger bewaken van de kazerne in Dellbrück (Keulen). Precies twintig jaar geleden moest een groot deel miliciens van onze kazerne naar het défilé in Brussel. Weken voordien werd hard geoefend, gedrilld. De luitenanten brulden dat alles perfect moest zijn : één enkele verkeerde beweging tijdens het drillen en we vlogen er uit, en dan dus geen optredentje in Brussel. Dit was bij mij duidelijk niet in dovemansoren gevallen en ik smeedde onmiddellijk boze plannen. Het idee om vele uren in de bus te moeten zitten tijdens een helse rit naar Brussel, daar mottig eten krijgen en dan uren wachten voor de parade begint, en dan een uurtje marcheren... en dan heel het eind terug in die oude legerrammelbakken... Neen hoor, mij niet gezien. Nu nog kijken hoe ik deze dans kon ontspringen. Dus harkte ik al mijn moed bijeen en probeerde ik uit de maat te geraken tijdens het marcheren. Niet eenvoudig om anders te doen dan alle anderen... maar na een drietal pogingen lukte ik in mijn kwaad opzet. Luitenant Snijckers, een heel sympathiek beroepsmilitair en onze pelotonsoverste ('bravopeleton'), brulde : 'Soldaat milicien Moenaert, godverdomme, je ligt er uit! Je mag niet mee naar Brussel!' Ik trok een verbouwereerd gezicht en betoonde me uiterst teleurgesteld en ik riep 'T'is toch geen waar hé!' En ik mocht lekker in Dellbrück blijven een paar dagen later.
Ik bracht onmiddellijk mijn schietgeweer terug naar het wapendepot. En repte me naar mijn werkplaats : het bureau van de legeraalmoezenier. Padre Ward Heymans lachte zich onnozel toen hij mijn kapriolen hoorde. En toen zei ik : 'Daar ben ik nu eens mooi vanaf, de 'krabbers' die zich lieten afbeulen tijdens het drillen zouden 's morgens héél vroeg uit bed gelicht worden om naar Brussel te gaan, geen pretje dus voor hen. Maar ze krijgen daar wel allemaal een dag extra verlof voor!' Daarop zei de padre dat al wie de mis op juli zou bijwonen en er in het koortje zou meezingen ook een dag verlof kreeg. Ik had dat héél goed gehoord en bracht enkele vrienden op de hoogte waarop die de volgende dag ook 'schuinmarcheerden' en het koor zouden 'versterken'. Die 21ste juli hoorde ik voor het eerst het Te Deum zingen en dat was een buitengewone belevenis. Het werd - als ik me goed herinner - gezongen door de nieuwe padre, Para Johan Vandeneeckhout, afkomstig uit Oost-Vlaanderen. Indrukwekkend en perfect. Sindsdien heb ik heel wat Te Deum's gehoord, maar afgezien van deze in de Brugse kathedraal waren deze niet om over naar huis te schrijven.
Na de volkse dansen van gisterenavond, wellicht vooral uitgevoerd door de grote Waalse krekeldanskampioenen, en bijgewoond door onze jolige prins Laurent en gezinnetje, was het vandaag tijd voor een ernstige noot. Alhoewel dat er vandaag helemaal geen reden was tot vieren... De koninklijke familie, zonder prins Laurent, en het gros van de politiekers, en vele anderen woonden in de kathedraal van Sinte Michiel en Sint Goedele het Te Deum mee. Deze dag en dit Te Deum startten alvast met een verschrikkelijk valse noot. Mgr Leonard geraakte er bijna niet uit : de woorden Te Deum klonken echt vals en bovendien sloeg zijn stem plots over. Als je niet honderd procent zeker bent dat je die eerste zin (op een correcte manier) kan 'uitzingen' dan moet je dat aan een ander overlaten. Ik herinner me hierbij hoe een andere bisschop zich liet vervangen, niemand die daar problemen had.
Wie segd kij dat iek bin?
Vooraan in de kathedraal staan dan dat stelletje muletrekkers, die we politici noemen. Als ze zelf niet gelovig zijn of enkel maar deze dag in een kerk komen dan moeten ze hier ook geen comedie komen spelen. De meesten kwamen duidelijk om 'hun tronie' te laten zien op tv. Di Rupo met zijn blinkende smoel... toen ik vanmorgen rond 7u00 aan zijn deur passeerde (de stad Bergen dus) was hij waarschijnlijk al bezig met het ombouwen van zijn smikkel en aan het trainen om een brede grijns op zijn gezicht te toveren later op de dag... En ja, Di Rupo leek wel de gelukkigste mens ter wereld toen hij de trappen van de kathedraal besteeg... Wat later toont de tv Joëlle Milquet, net La Vache qui rit, ook zij heeft de afgelopen maanden vooral doorgebracht in een reeks Beauty-farms, het valse kreng denkt werkelijk dat ze belangrijk is. Op de voorste rij van de kathedraal zie ik een vreemd schouwspel : terwijl iedereen netjes voor zich uitkijkt zie ik Didier Reynders staan. Net zoals bij de hazen staan zijn ogen aan de zijkant van het gezicht... Terwijl het lijkt of hij naar voren kijkt zitten zijn beweeglijke oogjes het gebied schuin achter hem te bespieden. En zoals iedereen weet is het héél moeilijk een haas te vangen. De beste pensjagers zijn diegenen die wat scheel kijken... Wie Reynders dus wil vangen zal dus best wat scheel kijken of scheel zijn...
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
Zoals elk jaar werden weer enkele mensen opgevoerd die het nationaal volkslied moeten zingen voor de camera. Vandaag heeft de pers zichzelf overtroffen : een ongelooflijk oude lelijke opgetutte halfdemente kwezel werd bereid gevonden het volkslied uit te schreeuwen. Wanneer ze plots iets lijkt te twijfelen wordt de camera op ... iets mooiers gericht... Een andere dame begint te zingen en wanneer ze het vervolg niet meer weet gaat het van tralalala tralalala enz. Echt lachwekkend. Dan een jongen van een jaar of twaalf, uit een krekel-familie... die begint te kwelen in het frans... Niet normaal toch? Ik heb dat lied nooit geleerd op school en wil het nu ook niet kennen want ik heb nu eenmaal een andere overtuiging.
Wat voeren ze nog op voor het oog van de camera? Een oude dikke boerin die achterstevoren gezeten is op ...!!! het achterste van een dikke koe. Waar eindigt het eerste en waar begint het tweede wezen??? Wat wil dat mens daarmee bewijzen? En hoe is ze met die koebeeste tot bij het koninklijk paleis geraakt? Misschien is de oorzaak te vinden bij de politieke koehandel. Koeien genoeg dus en dan valt het niet op dat er tijdens de nationale feestdag ook zo'n dame rondwaart in de straten van Brussel.
Opvoering van de parade. De koning kijkt heel nukkig, nijdig zelfs. Waar is de tijd dat onze vorst de hele tijd grapjes maakte en soms giert van het lachen? Alhoewel ik niet koningsgezind ben koester ik toch wel respect voor de mens achter de vorst, hij heeft het nooit gemakkelijk gehad. Vroeg zijn moeder verliezen, de koningskwestie, na het overlijden van zijn broer vorst worden en dit toch op latere leeftijd, en nu die politieke waanzin in zijn landje... Ook Flipke doet zijn best nu, hij doet er alles aan om zijn imago op te krikken, tenslotte wordt hij onze volgende koning... En Laurent vind ik een sympathieke tiep, hij is wat extravagant, loopt graag in de kijker maar heeft een goede inborst. Spijtig dat hij niet welkom was bij zijn vader vandaag. En Paola, die mag leren Vlams klappen... En Astrid mag bij haar Duits blijven. Het gevoel dat vandaag alles wat in mineur verloopt wordt volgens mij nog versterkt door een muziekkorps die eerder ingetogen deuntjes speelt.
Stilaan heb ik genoeg krekelmanieren gezien en besluit ik het niveau van mijn namiddag wat te verhogen. Ik vlam verder door berg en dal. Uiteindelijk zie ik een wegwijzer 'Redu'. Geen enkele andere wagen in de buurt op deze nationale feestdag, een Belgische driekleur hangt als een ordinaire vod uit een venster. Omdat het vod niet op de grond zou terechtkomen hebben ze er een paar bloempotten op gepoot. En de kleuren hangen niet juist, de vlag is een kwart gedraaid en eventjes denk ik dat hier een Duits woont...
Ik rijd het dorpje binnen en zie nauwelijks tien wagens staan. Dat belooft. Dat wordt hier weer een heel mager beestje... Ik zie de bui al hangen als ik een eerste winkeltje binnenstap, ik ben er helemaal alleen. Ook in een andere winkel ben ik de enigste gast. En aangezien dat ik thuis niet echt met een groot tekort aan boeken kamp, ben ik uiterst kieskeurig. Toch wil ik niet buitengaan zonder één enkel boek en ik zoek tot ik iets vind. Daarna nog een tweetal winkeltjes bezocht : eentje is niet te spreken over de verkoop het laatste jaar. Elk jaar gaat de verkoop achteruit maar dit jaar is het werkelijk héél moeilijk aan het worden. Niet dat het veel zal uithalen maar ik koop toch een heel interessant werk die ik nog dit weekend zal kunnen verkopen, het tijdschrift Illustration over WO I. Het mottige gevoel dat ik meestal overhoud aan Redu is nu veel minder dan anders want ik vermijd de mottigste winkels vandaag.
Armoede troef dus voor boekhandelaars die volledig moeten leven van hun boekenwinkel. Niet te vergelijken dus met de meeste andere winkels, waar gepensioneerden een centje proberen bij te verdienen, maar kunnen terugvallen op hun pensioen... Ook in Damme is dit zo, bijna alle handelaars en 'handelaars' zijn gepensioneerden die van een mooi pensioen genieten en die nog 'wat' bijverdienen. De handelaars hebben zodanig veel concurrentie van bijverdieners dat het heel moeilijk is om goed hun brood te kunnen verdienen. Dat geldt ook in andere branches zoals de antiekwereld : iedereen verkoopt tegenwoordig antiek, ik hoorde gisteren nog hoeveel omzet een aantal particulieren haalden op de rommelmarkt op het Zand : om te duizelen gewoon... Aan de andere kant mag voor mij iedereen wat bijverdienen natuurlijk.
Maar niet enkel boekhandelaars hebben het moeilijk in Redu : bij het verlaten van het dorpje zie ik aan de fontein enkele jongere mensen staan die grote kuipen water vullen en die in hun wagen hijsen. Weer wat geld uitgespaard... des Walens duivelszak is nooit gevuld!
Antiek (- en rommelmarkt) in Ciney, in de adem-benemende Ardennen.
Vanmorgen héél vroeg heb ik mijn wagen ... volgeladen ... met .... oude ... antiek dus. Ik wilde het eigenlijk gisterenavond al doen maar door de feestelijkheden in de stad was het moeilijk om bij mijn winkel te geraken. Om 5u00 en het volgende uurtje propte ik dus de wagen vol. Rond 6u00 op naar de Ardennen. Ik zou aanvankelijk via Gent en Brussel rijden maar koos uiteindelijk voor de langere maar rustigere weg via Kortrijk, Mons en Namen. Ruim twee uurtjes later arriveerde ik in Ciney. Omdat ik de vorige edities nogal last had van halsstarrige en arrogante Waalse en Nederlandse kettingrokers die voortdurend de elektrische poort naast mijn stand wilden openen om te gaan paffen, vroeg ik een andere standplaats. Op mijn plaats staat nu dus een ander die me zegt dat hij daar geen problemen mee heeft en die eigenlijk vooral tevreden is dat hij mijn plaatsje helemaal tegen de parking kon inpikken. Afwachten maar tot zondagavond, dan piept hij wel anders... Voor mijn part doen de Walen en Hollanders weer ambetant de volgende dagen, het is nu aan de Piet Wijsneus aan de poort om de kastanjes uit het vuur te halen.
Terwijl ik op mijn dooie gemakjes alles uitpak, doe ik af en toe een rondje door de zaal om te zien of er niets interessants ligt voor mij. Neen dus, da's nieuw, maar ik ben dan ook uiterst op mijn hoede. Dingen waarvan ik niet honderd procent zeker ben dat ze ik ze kan verkopen moet ik niet en als de lieve collega's te veel vragen mogen ze het houden. Eerst verkopen en als er geld over is zien we wel... In de zaal loopt 'Babyface' zenuwachtig rond, hij heeft hier geen stand en mag hier dus niet komen. Ondanks zijn nogal dik hoofd, vandaar de naam 'babyface', komt deze arrogante Westvlaming overal binnen zonder toelating. Een tweede ambetanterik, een Waal..., zie ik ook dikwijls voortijds binnensluipen, zo oa in de antiekbeurs in Luxemburg begin dit jaar. Vandaag zag ik hem nog niet en dat vind ik raar. Vermoedelijk is hij samen met alle andere Walen ferm feest aan het vieren op onze kosten!
Opvallend trouwens hoeveel nationale vlaggen uithangen op de nationale feestdag. In Brugge zag ik deze morgen slechts één lelijke driekleur hangen. In de Walen echter krioelt het van die ondingen. En Walen weten wel waarom. Zolang er geen nieuwe regering is kunnen ze rustig verder rusten op hun 'lauweren'.
Overal in Wallonië is men vandaag duchtig aan het feesten. Op de baan is er gewoonweg geen kat hier. Na het opstellen van mijn stand ben ik wat gaan crossen in de streek. In het dorpje Ave was er een rommelmarktje. Ik parkeer de wagen en ga uiteraard een kijkje nemen. Enkelen waren al hun stand aan het opruimen, het was immers al 16u00 gepasseerd. Zoals op elke markt komen op het einde de profiteurs en gierigaards opdagen om op het laatste van de markt nog wat 'koopjes' te doen. Ik zie inderdaad nog grote stukken van eigenaar vervangen. Zelf zie ik een oud kadertje met met drie foto's van feestelijkheden in Rochefort ca 1920. Mooi en raar dat dat nog niet verkocht is op dit late uur. Ik neem het kadertje vast om de foto's van nabij te bekijken en na enkele seconden vraagt een Waalkop naast mij hoeveel men vraagt voor het kadertje dat ik in mijn handen heb. Drie euro, klinkt het. Ik denk ok ik koop dit maar dan begint de Waal aan te dringen en zegt dat hij het wil kopen voor de lijst alleen, dat de foto's hem niet interesseren. Ik wil mijn arme landgenoot helpen en zeg hem : ik koop het kader en neem de foto's, de lijst mag je gratis hebben. De Waal begint op mij te foeteren en ik overhandig het kadertje en zeg dat hij alles voor zich mag houden en dat hij in het vervolg wat eerlijker moet zijn, hoe moeilijk dat dat ook is voor een Waal. Het ventje werd woedend maar nam het kadertje toch aan. En omdat hij zo ongenietbaar is mag hij het zelf betalen. Die Walenmentaliteit maakt me ziek...
Maar geen erg, waar er Walen zijn is het (altijd wel ergens) feest! Ik rijd verder en kom aan in Transinne. Het hele dorp is afgesloten van de buitenwereld omdat ze een feestje willen bouwen. Ik laveer tussen de versperringen en rijd tot dicht bij de kerk, zie je wel dat ik overal door geraak! Maar ... dat is buiten de waard gerekend. De hele straat is afgezet met twee meter hoge ijzeren hekkens. Geen doorkomen aan. Ik kijk nader toe wat er hier eigenlijk te beleven valt : overal zijn kinderen aan het dansen. Dat belooft! De kinderen worden al van jongsaf klaargestoomd voor het liederlijke Waalse feest dat heel hun leven is... Op affiches lees ik dat er in deze dagen maar liefst twee dagen naeen vuurwerk afgeschoten wordt. Geld zat hé?
Ja, overal in Wallonië zijn er vandaag van die plezante Krekelfeesten. De krekels dansen trouwens heel het jaar door, ze zaaien niet en ze maaien niet... en toch zijn ze getooid met de mooiste veren... De donkere (vandaag gelukkig voor hen, enkel nog maar regen)wolken boven hun hoofden kunnen hen niet deren. Ze zijn zich van geen kwaad bewust (alhoewel???). Ze dansen lustig verder tot plots het (Vlaamse) geld op zal zijn. Hopelijk laten de Vlamingen zich niet nog eens bij het eenenvijftigste zetten bij de regeringsvorming. Eigenlijk moeten de Vlamingen één front vormen en zeggen : 'Vrienden Walen, wees heel goed bewust dat jullie op onze kap leven, dat jullie elke dag opnieuw ongelooflijk veel onverdiend geld binnenrijven, en dat dat grapje niet kan blijven duren. Dus, vrienden krekels, luister naar ons - mieren - en bereid je voor op moeilijkere dagen. Er zullen tijden komen dat het dansen zal gedaan zijn, dat jullie zelf zullen moeten werken. En... als de krekels niet luisteren moeten de mieren de geldkraan dichtdraaien. Benieuwd of de krekels dan anders gaan zingen. De Walen draaien de hele tijd rond de pot, ze willen de waarheid niet bekennen, ze profiteren van ons Vlamingen, punt uit! Dus, Walen, wees eerlijk en verzamel zélf het geld om te gaan dansen!!!
Uniek manuscript over Karel de Goede is de deur uit.
Tot spijt van wie het benijdt en ook een beetje tot spijt van mezelf is het mooie verluchte manuscript over Karel de Goede nu van eigenaar veranderd. De stad Brugge kreeg de eerste kans maar ging niet in op mijn voorstel, nu is het in handen van een verzamelaar die enkel topstukken in huis haalt... Proficiat aan de nieuwe eigenaar!
Daar de KMI al dagen aaneen slecht weer voorspelde voor vandaag ben ik vandaag niet op een markt gaan staan. Trouwens, heel veel markten waren er niet vandaag : Westkapelle (maar daar stond ik jaren geleden en dat was niet om over naar huis te schrijven...), Zerkegem (maar dat is maar een schorte groot) en Ichtegem (maar daar staan ze niet te wachten op antiek, daar moet je rotzooi meenemen en dat heb ik niet).
Dus : uitslapen tot 9u00 en toch eventjes gaan curieuzeneuzen op dat marktje in Zerkegem. Onderweg in de wagen luister ik naar Radio Maria waar men een mis zou uitzenden rechtstreeks uit Gistel. In de abdij is sinds enkele jaren een nieuwe religieuze gemeenschap 'Moeder van Vrede' gehuisvest. Voordien woonden ze in de oude pastorie van Meetkerke. Stichter-priester Deboeuf, zowat blind, verhuisde mee. De nieuwe gemeenschap brengt veel volk naar de abdij, wat een goede zaak is. Er zijn drie priesters en nog enkele andere leden in deze groep. Wat echter minder positief overkomt voor de bevolking van het Gistelse steedje is dat ze anders zijn dan wat ze gewoon waren van de vroegere parochiepriesters : voor huisbezoeken bv. is er maar weinig tijd. En, wat ik zelf ook meermaals ondervonden heb, is dat de liederen die ze gebruiken in de liturgie volkomen onbekend zijn. De teksten zijn wel zinvol maar de muziek waarop die teksten worden gezet zijn volkomen ongekend en dus moeilijk mee te zingen. Ik was benieuwd welke liederen men zou gebruiken... De verbinding met de radiozender kwam moeilijk op gang door technische problemen... Uiteindelijk - tien minuten later dan voorzien - kon de mis beginnen. De gezangen waren inderdaad de eigen maaksels en kwamen - in mijn oren - nogal vreemd over. De priester zei tijdens de mis, bij het begroeten van de mensen en de luisteraars, dat het kwade ons van alles probeert af te nemen, zo dat het ook onder andere - eventjes tevoren dus - de radiouitzending wilde verhinderen...
Intussen ben ik gearriveerd in Zerkegem, een dorpje waar ik omzeggens nooit kom. Een mooie verzorgde kerk in het midden van het dorp. De rommelmarkt is het kijken niet waard... allemaal rotzooi. Behalve één dame die heel mooie oude foto's van Vinkem en Wulveringem aanbood. Toen ik de prijs hoorde viel ik bijna achterover. De dame merkte dat en zei - wellicht kent ze mij van in de krant en weet ze dus wat ik doe voor de kost - aja da komt van de nunnen van Spermalie in Brugge, ken je dadde? Ik geloofde er natuurlijk niets van en wenste haar veel geluk met de verkoop. En geluk zal ze nodig hebben, méér dan ik hier kan neerschrijven... de woekeraarster....
Vervolgens naar Ichtegem. Eventjes zoeken want Ichtegem is nogal groot en er zijn overal wegeniswerken bezig. Uiteindelijk vind ik het gebeuren. Zoals gewoonlijk zie ik weer massa's rommel, te lelijk om op te noemen... Drie vierden van de 'kramers' zijn niet komen opdagen door het verwachte slechte weer. Best voor iedereen.
Daarna nog even kijken naar de tentoonstelling van de veiling van De Wit in Oostende waar ik niet onmiddellijk bruikbare zaken zag. In het terugkeren via de autoweg Oostende-Brugge werd ik vergast op een zwaar onweder. In de weiden zag ik overal koeien grazen, eten en drinken terzelfdertijd nu... En om zich wat te beschutten tegen de striemende regenvlagen stonden ze met hun (breed) achterwerk gericht naar de kant waar de wind vandaan kwam. Slimme beestjes toch?
In de winkel veel volk alhoewel er op straat niet veel beweging is. Aangenaam volk maar ook 'potelaars' die overal aan komen met hun handen.
Veel horecazaken zijn duidelijk in hun nopjes met het slechte weer. Doordat het regent zijn mensen verplicht om thuis te blijven of de hele dag zich onledig te houden in allerlei café's en andere horecazaken, eens ze op hun stoeltje zitten zijn ze uiteraard verplicht om non-stop te consumeren. En doordat koken geld kost en de stoelgangers de hele tijd hun portefeuille moeten bovenhalen, kijken velen onder hen nogal ontevreden.
Maar wanneer ze aan mijn vitrine staan kost dat geen geld. Alles bepotelen ook niet... Ideaal om het water even van de paraplu te schudden... Maar beter dat volk dan geen volk. Doordat er buiten niets te beleven valt neemt men uitgebreid de tijd om alles goed te bekijken. Wat natuurlijk goed is voor mijn zaak.
Omdat men voor morgen hetzelfde mottige regenweer voorspelt blijf ik lekker in de winkel. Hopelijk komen er een massa volk langs...
Ondertussen kan ik me goed bezighouden. Iedereen denkt bij deze woorden wellicht dat ik de heel dag stof afneem maar dat is buiten de 'waard' gerekend. Op internet staat heel wat info over voorouders en over andere naamgenoten. Dus hoef ik me zeker niet te vervelen!
Het regent al de hele dag. Veel mensen lopen rond met een lang en ongelukkig gezicht. Toeristen klitten samen in de winkels, ze maken alles nat en vuil maar kopen niets. Ik voel nattigheid aankomen en plaats in mijn deuropening een houten H. Hartbeeld met gespreide armen. Duidelijk genoeg voor de toeristen die enkel binnen willen komen om de verveling tegen te gaan.
Plots hoor ik iemand roepen : 'Kijk daar, precies 't kindje Jezus in zijn stalletje!' Ik reageer niet en denk na hoe men - in hemelsnaam - zulke dingen uitkraamt... De enigste link die ik zie is misschien mijn krulharen. En omdat er een groot reliekenschrijn boven mijn hoofd staat en ik zo wat weggestopt ben... maar ja eigenlijk wel grappig.
Van tijd tot tijd drommen hele hordes Jappanners of Chinezen samen voor mijn vitrine. Als ze te lang talmen ga ik naar hen toe en vraag hen : 'Made in Japan or in China?' Een luid gejoel is dan het resultaat en dan gaan ze eindelijk weg... zodat mijn klanten binnen kunnen komen.
Vanmorgen ben ik op bezoek geweest in wat voor mij de hemel op aarde is : het Rijksarchief. Schatten liggen hier te wachten op ontdekking. Vandaag was er veel volk want met dat regenweer is er buiten weinig te doen. Naast de mensen die ik er bijna elke week ontmoet waren er vandaag ook de sympathieke stadsarchivaris van Veurne, Jan Vanacker. Al vele jaren is hij stadsarchivaris van Veurne, ik heb hem weten starten met deze mooie job. Een immer vriendelijk en hulpvaardig man. Ondanks het feit dat hij niet van Veurne afkomstig is mag je hem alles vragen over het verleden van Veurne en omgeving. Hij is trouwens zoon van de zeer verdienstelijke oud-redacteur van het tijdschrift Biekorf dat wijde faam geniet. Onlangs werd hij benoemd tot wetenschappelijk medewerker aanmuseum in de Duinenabdij te Koksijde, waar hij zich vooral toelegt op de geschiedenis van de middeleeuwen. Een grote aanwinst voor Koksijde! Ook was vandaag daar de gemeentearchivaris van Zedelgem. Auteur-uitgever-boekhandelaar Vanhaecke uit Brugge was ook druk bezig met opzoekingen.
Zo boeiend, al die mensen daar. Iedereen doet opzoekingen over een bepaald onderwerp : huizengeschiedenis, genealogisch onderzoek, lokale geschiedenis, ... noem maar op. De laatste twintig jaar leerde ik zo al vele tientallen heel gedreven mensen aan. De enen komen hier om de week of om de paar weken, anderen komen bijna dagelijks langs. Velen zijn vrienden geworden. De sfeer is er rustig maar heel gemoedelijk.
Het personeel helpt de bezoekers zo veel als mogelijk om het de bezoeker zo aangenaam mogelijk te maken. Dhr Vandermaesen, het diensthoofd, helpt vorsers heel graag bij de meest uiteenlopende vragen over het archief dat hier wordt bewaard. Het leeszaalpersoneel is heel vriendelijk en behulpzaam. Stukken opvragen gebeurt sinds korte tijd met de computer. Een personeelslid haalt dan de aangevraagde stukken in het depot.
Eén ding is hier erg vervelend : het is verboden om een balpen te gebruiken om nota's te nemen : je moét een poltlood bezigen. Maar je kan hiermee niet zo vlot schrijven, de toppen breken en je moet dat spel voortdurend slijpen. Met een balpen schrijf je veel vlugger, kleiner en mooier. Maar ja, reglement is reglement.
Moest ik niets om handen hebben, of niet hoeven te werken door de lotto te winnen, zou ik hier gerust elke dag van 's morgens tot 's avonds mijn tenten opslaan. Er is hier immers zo veel dat mij interesseert.
Vlaanderen boven alles! Luide triomf in Vlaanderland? Voor wanneer?
Donkere wolken boven Vlaanderen...
Wanneer ik deze morgen de Markt passeer rond 11u00 luidt de Brugse zegeklok uit 1680. Zalig, hemels, fenomenaal, die mooie zware diepe dreunende slagen die traag over de stad gestrooid worden. Feestelijk, overweldigend, ontroerend ook. Het is vandaag de Vlaamse Feestdag.
Vlaanderen kreunt vandaag echter nog steeds onder de machtsgeile en op-ons-geld-beluste Walen! De reden waarom Walen België willen behouden is heel eenvoudig : ze profiteren van de Vlamingen, van ons zuurverdiend geld en willen als God in Frankrijk blijven wonen in Wallonië, op kosten van ons Vlamingen. Daarom : laat ons uit elkaar gaan, 'vrienden'...
België zomaar in twee splitsen zal wel nooit volledig lukken, voor mij mag België blijven bestaan maar dan moet 'een en ander' herbekeken worden. En Wallonië zal dat voelen in zijn portemonnee. Ze zullen moeten leren zaaien naar de zak. De kerk in het midden houden. Na de 180 vette jaren komen voor hen nu de magere jaren.
Spijtig echter dat de Vlamingen niet beter samenwerken... hierbij denk ik aan grote figuren als Bart De Wever en Frank Vanhecke, ook aan de CDNV en de Liberalen. Frank Vanhecke die uitgerekend vandaag uit het Vlaams Belang stapt... spijtig. Samen zou men zo sterk kunnen staan...
En in intussen is er Brul-Rock op de Burg... een halfhysterisch onverstaanbaar gekrijs... wat heeft dat met Vlaanderen te maken... en wie betaalt dat?
Net zoals vorige maand verzamelde ik weer alle moed om deel te nemen aan de boekenmarkt te Damme. Een stralende Bert Vanhaecke toonde me waar ik mijn handeltje mocht opzetten.
Zoals steeds zorgde ik voor een mooi aanbod aan boeken : lokale geschiedenis (vooral over Brugge), de twee wereldoorlogen en honderden oudere boeken (17e en 18e eeuw). Ook oude documenten op perkament die zou oud zijn als het stadhuis hier naast mij 14e eeuw).
De eerste uren was er eerder weinig volk. Mensen die elke maand komen en op zoek zijn naar koopjes. Eentje heeft van die kleine halfdichtgeknepen geniepige varkensoogjes. Wel grappig maar hij koopt nooit iets. Voor de middag is er een beiaardconcert. De Brugse stadbeiaardier Frank Deleu (zo hoorde ik toch) speelt er mooie muziek, het is een echte virtuoos.
Stilaan komt er meer volk, velen echter komen niet om te kopen maar om te kijken. Veel buitenlanders ook die met bussen van de Lijn of met toeristenbussen komen afgezakt naar het mooie Damme. Het is echt crisis want vele mensen hebben niets eens 10 of 20 euro over voor een boek. Enkelen schrikken zich een hoedje wanneer ik voor het boek over het klooster van de Potterie (door Maertens) 50 euro 'durf' vragen. Gelukkig merkt een andere bezoeker op dat dit boek momenteel op internet aangeboden wordt aan 195 euro (wat ik echter wel serieus overdreven vind!!!). Een bezoekster zegt me dat er in het boek over het Brugse Stubbekwartier één foto staat die haar interesseert en dat ze die wil fotograferen. Mijn blik zegt genoeg en ze vertrekt met boos gezicht.
Arm Vlaanderen. Zo denk ik aan de vooravond van de Vlaamse Feestdag. Ik kijk naar mijn mooie manuscript over Karel de Goede. Heel actueel. Het handelt over de armoede in Vlaanderen. Bedelaars en sukkelaars alom, Vlaanderen kreunt onder de armoede. Karel de Goede probeert deze noden te lenigen, vandaar ook zijn naam 'De Goede', en vandaar ook dat hij Zalig verklaard werd in 1884. Heel actueel allemaal... Ook vandaag lopen er in het Brugse veel 'armen' rond, zo ook in Damme vandaag. Maar... moet ik dan de rol van Karel de Goede spelen? Van boeken kan men immers niet eten... Moet ik dan broodjes bestellen bij de traiteur en die uitdelen aan al die mensen die er zo ongelukkig uitzien? Zou er eindelijk weer een flauwe glimlach op hun gelaat verschijnen als ze een broodje krab of tonijn kunnen degusteren? Ik weet het niet... Of moet ik geld rondstrooien zodat ze eventjes hun miserie kunnen vergeten? Ik denk het niet... want velen die hier rondstrompelen hebben zeker geen problemen op vlak van financiën, een aantal zwemmen werkelijk in het geld. En als ze eventjes niet zwemmen zitten ze er op. Maar het is hun geld natuurlijk.
Niks nieuws onder de zon...
Wanneer de (rommel!)markt ten einde loopt tegen 18u00 komen er nog enkele mensen toe want in de zondagskrant die ze bij de bakkers verdeen stond geschreven dat de boekenmarkt vandaag om 18u00 begon. Zetfoutje denk ik.
Gelukkig was er ook heel wat aangenaam bezoek. Mensen die naar mijn manuscript over Karel de Goede kwamen kijken, ze waren telkens heel verrast. Eentje zei dat het wat minder oud is dan ik vermoedde en dat het gemaakt is ter gelegenheid van de zaligverklaring van Karel de Goede in 1884. Heel goed mogelijk. En dat het werk van een uitzonderlijke kwaliteit is. En de waarde natuurlijk aanzienlijk hoog ligt door het feit dat het een uniek exemplaar is dat nooit uitgegeven werd.
Enkele klanten vonden bij mij een boek waar ze al jaren naar op zoek waren. Ook enkele kleine zeventiende eeuwse werkjes vonden een nieuwe eigenaar.
Per slot van rekening (!) mag ik zeggen dat ik een mooie dag heb beleefd maar dat de omzet echter laag was in verhouding tot het aanbod... Maar hoop doet leven zingt Will Tura en zeg ik 'Damme, tot wederziens!'
Overmorgen maandag 11 juli is weer Brul-Rock op de Burg. Dit zal weer gepaard gaan met een overdosis aan gebrul en kabaal, een oogje dichtknijpen zal er die dag niet inzitten voor mij.
Hier één van de Brugse Brul-apen die je maandag op het podium mag verwachten.
Gisterenavond ben ik de innerlijke mens gaan versterken in een illuster gezelschap van bourgondische smulpapen. Vroeger zagen de uitbaters me vaker maar sinds de dame des huizes me aanraadde 'te luisteren naar de stem van mijn lichaam' kom ik er veel minder. Wat de dame in kwestie natuurlijk spijt doet krijgen van haar wijze raad, vooral spijt voor de eigen portemonnee...
Aan de toog zaten enkele klanten die me steeds inlichten over hun laatste aankopen en over zaken die ze verkopen. Eentje zei me :'Lieven, ik weet een oude frigo uit 1937 staan...' De dame des huizes voelt zich geviseerd en roept : 'Ja, ja, ze hebben het weer over mij, bedankt hoor!' Iedereen schoot natuurlijk in de lach want het ging eigenlijk helemaal niet over haar persoontje. Maar als we haar dan beter bekeken...
Wie meer wil weten over deze frigo of dat spel wil komen bekijken en een bod wil doen kan zich wenden tot frituur Patriek in de Torhoutse Steenweg te Brugge!
Vandaag werd in het Brugs Handelsblad een mooi artikel gewijd aan mijn nieuwste grote aanwinst : een schitterend uniek handschrift over graaf Karel de Goede. Deze graaf van Vlaanderen werd hier in Brugge vermoord op 2 maart 1127. De man zou zeer begaan geweest zijn met het lot van de vele armen in zijn graafschap. Karel de Goede
Het manuscript bevat ongeveer 80 bladzijden tekst op rijm, in sierlijk gotisch handschrift. Het is van de hand van Edmondus Petyt en er is momenteel nergens iets over dit werk terug te vinden. Spijtig aan de ene kant maar dan ook des te waardevoller. De mensen die het verkochten aan mij hadden de uitdrukkelijke wens dat het werk in Brugge zou blijven, en dan liefst in de stadsbibliotheek die een enorme schat aan Brugse drukken en handschriften bewaart. Ook ik ben natuurlijk die mening toegedragen en heb het werk dan ook aangeboden aan de bevoegde instanties. Ik hoop dat zij het willen opnemen in de Brugse collecties. Enkele andere liefhebbers heb ik dan ook gevraagd om nog wat te wachten tot ik meer nieuws kreeg van de stad. Tientallen mensen zijn het intussen al komen inzien de afgelopen weken waaronder een aantal illustere verzamelaars uit Brugge en omgeving. Vandaag, door het artikel in de krant, ook al tientallen liefhebbers over de vloer gehad.
Eigenlijk overweeg ik zelfs om het werk voor mezelf te houden, zeker als ik er geen behoorlijke prijs voor krijg. Twee 'liefhebbers' hebben al wat commentaar gespuid, maar dat doen ze telkens weer als ze iets heel graag in hun bezit willen krijgen. Intussen liet ik het werk volledig fotograferen zodat ik het boek zelf niet hoef te openen om alles te bestuderen.
Daarnet bezoek had van een heel heel heel oud kwezeltje uit het begijnhof, een dametje die daar al tientallen jaren woont en die door 'Ons Heer' of beter door de man met de zeis vergeten werd... gelukkig maar voor haar. Toen ik vorige zaterdag de vrachtwagen aan het laden was voor de antiekmarkt hier op het Zand vorige zondag, was ze met haar grote hoed en met open mond komen g... ik bedoel kijken naar al het mooie dat reeds ingeladen was. Voor haar had dat allemaal niet zo'n een waarde en ze vroeg me of ik daarmee naar het containerpark ging. Ik antwoordde van ja en dat ik haar ook wilde meenemen... Boos vervolgde ze toen haar weg naar de de mis in de H. Bloedkapel.
Nu was ze daar dus terug en ik merkte glimlachend op dat ze te laat was voor de mis, het was intussen al 14u00. Wat gepikeerd vroeg ze of ik eigenlijk echt naar het containerpark was gereden met die vrachtwagen. Ik zei : Ja, en ze hebben naar jou gevraagd! Haar blik werd grimmig en nijdig vertrok ze richting Burg, naar God weet ik waar... kwezeltje uit het begijnhof... hier samen met haar twee drielingzussen
Een halfuurtje geleden kwam hier een jongeman binnen. Nogal wat problemen gehad met drugs en daardoor meermaals in de gevangenis beland. Nu is hij op de goede weg : drugs gebruikt hij niet meer en hij leerde een meisje kennen. Hij kwam hier al een tiental keer en ik probeer hem telkens wat goeie raad te geven en hem op weg te helpen om via bijscholing een plaatsje te vinden op de arbeidsmarkt. Hij is van goeie wil en zorgt er voor ver weg te blijven van zijn vroegere 'slechte' vrienden. Chapeau! En nu kwam hij zeggen dat hij en zijn vriendin een kindje verwachten, de geboorte is voorzien voor binnen zeven maanden, dus tegen april of zo. Zo'n verzoek doet natuurlijk deugd maar ik raadde hem aan zijn halfbroertje van 12 als peter te nemen. Die zal in de wolken zijn en zal niet zo veel verschillen in leeftijd van zijn toekomstige petekindje. En ik ben al peter van een schat van een kindje!
Net een heel knap meisje van rond de 22 die naar een cadeautje zocht voor haar broer die ... uit het seminarie 'gecarelowierd' is in Canada. Dus daar gebeurt dat ook! Het meisje zei me - maar dat weet ik intussen ook zelf al heel goed - dat ze niet beseffen dat ze mensen héél ongelukkig kunnen maken als ze een echte roeping miskennen. Haar broer is al een paar jaar geleden buitengegooid en kan gelukkig zijn leven opnieuw oriënteren. Net zoals ik daar gelukkig ook in geslaagd ben...
Eigenlijk ontmoet ik hier in mijn winkeltje heel veel boeiende mensen. Iedereen draagt vreugden en verdrietige zaken met zich mee, zaak is om alles een plaats te kunnen geven en verder te gaan en proberen gelukkig te worden en een goed mens te zijn.
Bezoek aan het park rond kasteel de Maere in Aartrijke
Deze morgen was het slecht weer, de ene regenvlaag na de andere. Gelukkig was het in de namiddag mooi weer. Vanavond om 20u00 was ik present op de parking van het kasteel de Maere d'Aertrycke te Torhout. Het hele domein is eigendom van deze familie maar alles wordt verhuurd (erfpacht of zo). Het kasteel werd gebouwd in 1868-1871 in opdracht van August de Maere, vooral gekend omwille van zijn inzet voor het inrichten van de haven van Zeebrugge. Nu worden er in het gebouw feesten gegeven en kan men er logeren. Het grote mooie park met waterpartijen wordt door de provincie onderhouden.
Op het domein staan enkele heel oude bomen, geplant ca 1870. Zo ondermeer een vijftal
Aan de achterzijde van het meer staat een soort botenhuisje, met Egyptische motieven op voorzijde van gebouw. Daar achter een ijskelder, gebouwd in 1890.
Het is beter je niet om te kleden voor je gaat slapen!
Enkele weken geleden kwam een man van - denk ik - rond de tachtig de winkel binnen. Hij verzamelt allerlei religiosa en toonde veel interesse voor een groot lot grote achttiende-eeuwse heiligenprenten. Hij zou binnen een paar dagen de zaken komen halen.
Gisteren, twee weken later, kwam hij binnen en zei :'Ik kan die prenten niet van je kopen. Geld is geen probleem maar mijn erfgenaam gaat niet akkoord met deze aankoop.' Ik wrijf mijn ogen uit en vraag om dat nog eens te herhalen. Hij zegt : 'Een winkelier hier uit de buurt krijgt later alles van mij en vindt dat die prenten te veel kosten.'
Heel eigenaardig want losse prenten wil hij nooit kopen, hij wil steeds een groot lot, een grote hoeveelheid ineens kopen. En nu... Ik zeg hem dat ik er zelf ook iets aan wil verdienen. Hij doet dan een bod voor de tweederden van mijn vraagprijs en ik zeg hem dat ze mij meer kosten dan dat en dat ik zo'n belachelijke prijs ook wil betalen voor dergelijke kwaliteit. Hij zwijgt en verlaat de zaak.
Het is zo dat een koppeltje zelfstandigen hier uit de buurt de brave man - die zich nogal eenzaam voelt - al een paar jaar 'entoureert' en in de watten legt. De man past ook dikwijls op hun twee kleine kinderen. Hij wordt er in de watten gelegd en ik heb daar zeker geen probleem mee. Wat me wel erg stoort is dat dat koppeltje - dat helemaal niks kent van antiek, ongepaste kritiek levert op mijn zaken. En het ergste natuurlijk is dat zij een beetje gaan zeggen wat de brave man, die geen familie van hen is, mag kopen of niet. Kunnen ze dan niet nog een paar jaren wachten??? Een groottante van mij, met gezond boerenverstand, zei me vaak : 'Je mag je niet gaan verkleden voor je slapen gaat!'
nieuw vlammetje van boer Wortel...
Wie segd kij dat iek bin?
Allo, en weet kij ook wie kik ben?
Japanners...
Donkere wolken boven Vlaanderen...
Hier één van de Brugse Brul-apen die je maandag op het podium mag verwachten.
Karel de Goede
