Wat verder vind je een en ander over hoe ik de Goede Week heb ervaren al die jaren tot nu.
Maar op Goede Vrijdag had ik het, nadat ik buitengezwierd werd uit het seminarie, echt jarenlang héél moeilijk. Het eerste jaar na mijn onrechtvaardig gedwongen vertrek was ik op Goede Vrijdag in de kathedraal. Ik werkte toen als magazijnier in de Beauvoorder Paté te Veurne. Ik was enkele uren eerder dan normaal beginnen werken om naar Brugge te kunnen gaan voor de voormelde kerkdienst. Onverwacht moest ik nog een grote pastei van 12,5 kg gaan leverren bij een Veurnse beenhouwer, hij had dit nodig voor een receptie of zo in de late avond. Ik vond geen tijd meer om eerst nog de stad binnen te rijden en reed dus met dat affaire eerst naar Brugge. In de kathedraal gekomen zocht ik een plaatsje opzij achteraan, naast de preekstoel, uit het zicht van iedereen, zo dacht ik. Toen ik even achterom naar het doksaal keek zag ik enkele seminaristen staan, enkelen zagen mij, de ene knikte vriendelijk, een ander keek koudweg over me heen, en enkelen gaven blijkbaar kritiek op mijn aanwezigheid. Ik dus weer met mijn hoofd naar de grond. Tijdens het gezongen passierverhaal werd het me allemaal te veel, ik begon heel hard te wenen, in stilte, mijn schouders schokten. Ik kon niet stoppen met wenen, zo hevig was ik geroerd door de woorden die als striemen over me heen kwamen. En dan zong men in drie stemmen : 'God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?' Dit was één van de moeilijkste momenten in mijn leven. Enkele omzittenden klopten op mijn schouder en vroegen of ze me konden helpen. Ik deed teken dat ik liefst gerust gelaten wilde worden. Omdat ik zo diep aangeslagen was en mijn ogen wellicht bloedrood waren door het voortdurende wrijven van mij handen en zakdoek, glipte ik de kerk uit vooraleer de seminaristen van het doksaal naar beneden konden komen en voor de andere kerkgangers de kerk verlieten. Daarna nog mijn bestelling afgeleverd in Veurne. Ook het jaar daarop had ik het heel moeilijk in deze week en toen ik de tweede maal buitengebonjourd werd was het zomogelijk nog lastiger geworden. De laatste jaren echter lijkt de verwerking al een heel stuk verder te staan. Voor mij echter zal de Goede Week altijd een heel speciale week blijven. Ik zal van mijn leven niemand dezelfde ellende toewensen en begrip proberen op te brengen voor wie het moeilijk heeft, en zeker voor wie ongenadig en onrechtvaardig vervolgd worden. En ... over wie ik het hier heb ... ewel, een goede verstaander heeft maar een half woord nodig!
Vandaag besliste ik om een bezoekje te brengen aan Oostende. Het was snikheet en ik hoopte dat er een frisse zeebries zou waaien in de 'Koningin van de badsteden'. Het is soms wel eens nodig een dagje echt te niksen, tussen al die beurzen en markten door.
In het station zag ik een nonnetje zitten, 't is te zeggen een non, gezien haar eerder rijzige gestalte. Ze was denkelijk op bezoek geweest in een zusterklooster, daarmee bedoel ik een klooster van dezelde congregatie als die van haar. Of mischien daar zelfs een paar dagen op verlof geweest. Discreet als ik ben stelde ik daarover natuurlijk geen vragen. Deze zuster ken ik al jaren. Ze is afkomstig van een boerderij dicht bij deze waar ik woonde. Een boerderij met een rare naam : De Steendam. Ze heeft zeker twee broers en een zus gehad. Eentje bleef op de boerderij, de andere broer werd priester en een zus ... werd vermoord!!! Wellicht al een grote veertig jaar geleden. Ik heb ergens een foto van haar, opgebaard op een bed en omringd door al haar vriendinnen, allemaal in uniform van een landelijke vereniging/jeugdvereniging. Ik kreeg de foto van een tante, die zelf ook op de foto staat. Het meisje werd vermoord door een jaloerse minnaar/vriend die het niet verkroppen kon dat hij het meisje niet mocht huwen. Een eind weg van de boerderij, toch wel een kilometer of meer, staat een bakstenen veldkapelletje langs de straat, op de plaats van de moord. Dat moet heel erg geweest zijn voor heel haar familie. Iedere keer als ik dat nonnetje zie denk ik hier aan.
Eerste doel was een wandeling op het staketsel want het was werkelijk snikheet. Onderweg passeerde ik de 'vistrap', de plaats waar verse vis verkocht wordt door echte viswijven. Met een schel-le stem prijzen ze hun koopwaar aan : echte dikke en zware... In de buurt staan ook kraampjes met allerlei vishapjes, om mee te nemen. Zoals elke keer kan ik het niet laten en neem een schoteltje mee die ik op eet aan de kade.
Wanneer ik verder wandel wordt er plots op mij geroepen. Het blijkt een oude kennis te zijn, het is te zegen een gast die nogal in de problemen was geraakt, maandenlang opgesloten zat in de gevangenis van Brugge wegens drugsgebruik, en deze morgen vrijgelaten werd. Op probatie. Hij snakte naar wat bewegingsruimte en de wijdse zee. Eigenlijk geen contrarie gast maar misschien niet genoeg weerstand om allerlei minder fortuinlijke verlokkingen te weerstaan. Het inkomen dat hij wekelijks had was hoger dan het maandelikse pensioen van bisschop Roger Vangheluwe... En nu terug vrij, zonder middelen van bestaan. Gelukkig hadden we een goed gesprek en kon ik hem aanraden om naar de VDAB te stappen. Daar weten ze perfect wat de mogelijkheden zijn, ook als je spijtig genoeg een strafregister hebt. Hij zal er een cursus volgen en beloofde me op de hoogte te houden van zijn vorderingen. Hopelijk slaagt hij er in om een nieuw en waardig leven op te bouwen.
Door deze ontmoeting lukte me het niet om nog door de stad te gaan wandelen. Kwestie van prioriteiten te stellen. Oostende is trouwens eigenlijk ook het bezoeken nauwelijks waard. Er is weinig moois te zien buiten de zee. Overal massa's toeristen, ook veel Japanners. Wat komen die hier doen? Wellicht gevlucht uit hun apenland. Misschien voorzie ik me beter van apparatuur om na te kijken of ze geen straling afgeven...
Door de grote hitte... besloot ik spoedig terug te keren naar Brugge en ik bezocht er in het Gruuthusemuseum de tentoonstelling over het ontstaan van Brugge en omgeving. Best wel interessant. Op heel wat schermen zag je voorstellingen van de vegetatie en bewoning van vele eeuwen geleden. Ik hoorde een gids zeggen dat er software bestaat om ook bewegende figuren zoals mensen te projecteren op het scherm, maar dat dit nogal duur uit viel voor de stad en we eigenlijk al tevreden mogen zijn met wat nu aangeboden wordt.
Van die veertig priesters die hun zegje mochten doen over Roger Vangheluwe is er ten minste eentje dat beter het zwijgen zou bewaren...
Een krant liet veertig priesters een drietal vragen beantwoorden over de zaak Roger Vangheluwe.
Eentje er van is zelf ook niet zuiver op de graat. Uit betrouwbare bron weet ik dat hij ook een en ander uitgespookt heeft, veel ernstiger dan wat Rvg deed. In zijn antwoorden is hij dan ook relatief voorzichtig... Gelukkig voor hem is niet iedereen gelijk voor de wet, anders zou hij ook 'een toer meedraaien'.
Heeft een bisschop op zondag niets anders te doen dan een nummertje op te voeren op tv?
Blijkbaar zijn er mensen in de Kerk die nogal heel mediageil zijn. Heeft een bisschop echt niets anders te doen op zondag dan een optredentje te geven in De zevende dag? Heeft Bonny zijn collega, collega ja want Roger Vangheluwe blijft nog steeds bisschop, nog niet genoeg de grond ingeboord? Hij kan nauwelijks wachten totdat hij nog een trapje hoger kan springen, totdat hijzelf aartsbisschop wordt. In het grootseminarie vond ik hem één van de beste lesgevers, voor zijn vak kerkgeschiedenis gaf ik hem 20 op 10. Spijtig dat ik het met wat minder puntjes moest stellen en ik buitengezwierd werd... Maar éénmaal had ik een heel wat mindere aangename ervaring met deze kerkvorst, ten tijde dat hij nog lesgaf in het seminarie. Twee collega's seminaristen leefden met elkaar in onmin. Ik wil hier geen details geven want dan heeft de pers hier wéér een vette kluif aan. De ruzie laaide hoog op en begon op de heupen te werken van heel wat andere seminaristen. Ook zelf vond ik dit heel vervelend en ik besloot met beiden te gaan spreken. Kort daarna luwde de storm en keerde de rust terug. Ik was dan ook heel gelukkig dat alles opgelost was. Maar!!! Kort daarop kreeg ik een opdonder van jewelste door Bonny. Blijkbaar was hij biechtvader van één van de twee die ruzie hadden. Die vertelde aan zijn biechtvader (ook vertrouwenspersoon geheten) wat er gebeurd was. De biechtvader was blijkbaar razend en ik werd op het matje( of op de mat) geroepen. Ik kreeg een uitbrander van je welste, ik was echt verbouwereerd. Er werd immers gedreigd dat ik onmiddellijk buiten zou vliegen als ik me nog éénmaal zou moeien met problemen tussen andere seminaristen. Dat was immers de taak van de biechtvader. Bijna sprakeloos en met de tranen in de ogen merkte ik stilletjes op dat het probleem al maanden aan de gang was, zwaar woog op andere studenten en dat de professoren blijkbaar al die tijd niets ondernomen hadden. Was ik nu zo verkeerd bezig? Vanaf het ogenblik dat ik die uitbrander kreeg was ik deze prof toch ietwat minder genegen. Ik had kennisgemaakt met een bijzonder agressieve en harteloze kant van een priester die ik tot dat ogenblik erg waardeerde. Iedereen, ook een priester, heeft fouten of kan eens uit de bocht gaan. Blijkbaar had ik op een lange teen getrapt. Later werd niet meer over het voorval gesproken. Tot op vandaag meen ik goed gehandeld te hebben.
Vandaag stoot het me toch wel tegen de borst te horen hoe deze nieuwbakken bisschop zijn collega zo diep mogelijk de grond in boort. Het lijkt op mijn situatie in het seminarie. De mensen de grond inboren en dan nog het zwijgen willen opleggen. Toen ik maanden na die uitbrander door president Eric Vanden Berghe werd afgevoerd wilde deze laatste dat ik naar de buitenwereld toe zou verklaren zelf te zijn opgestapt. Neen dus.
Misschien is het beter dat Bonny zich wat toespitst op de probleempjes in eigen bisdom. Ik hoor bijna wekelijks dat er daar nog heel veel werk aan de winkel is...
Over de veertig priesters die een oordeel uitbrengen over Roger Vangheluwe in het Nieuwsblad.
Interessant, veertig priestes die hun mening moeten geven over Roger Vangheluwe : ze moeten antwoorden op de drie volgende vragen. Wordt er over Roger Vangheluwe gesproken tijdend de mis op Palmzondag? Moet het Vaticaan ingrijpen en hoe? Mag hij zijn pensioen van 2800 euro volledig behouden?
Vooreerst meen ik dat men beter enkel priesters uit het bisdom Brugge had aangesproken, priesters dus die Rvg echt goed kennen vanuit hun functie als priester. Van de veertig zijn er maar een zestal Westvlaamse priesters. En die spreken duidelijk meer met kennis van zaken, rationeler, milder, omdat ze de beschuldigde kennen. Natuurlijk zijn ze ook erg aangedaan door de rare en deels domme uitspraken. Maar als je het interview volledig leest dan weet je dat er ook veel positievere zaken in staan. Natuurlijk wil de media enkel sensatie en daarom nemen ze de pittigste stukken om af te drukken.
Eerste vraag. Ik denk dat iedereen moet spreken over de boude uitspraken van Rvg en deze proberen te duiden voor zo ver mogelijk. Iedereen in de mis zit immers met vragen en deze mensen hebben recht op duiding. Doodzwijgen is onmenselijk en ook onmogelijk. Is het niet beter dat de parochiepriester de mensen toespreekt dan dat men alles (met alle leugens en stemmingmakerij) in de media moet vernemen? En dit ofwel voor de mis begint ofwel tijdens de viering zelf. Veel priesters hebben het over de vergeetput, maar hoe menselijk zijn ze dan zelf nog? Rvg moet beseffen dat hij beter geen dergelijke uitspraken meer doet, desnoods moet hij geholpen worden door professionelen, hetzij mensen vanuit de Kerk zelf hetzij door een advocaat.
Tweede vraag. Moet het Vaticaan ingrijpen? Awel, dat heeft ze al gedaan, zij het heel laat en deels op een slechte wijze. Het is inderdaad veiliger en beter voor Monseigneur Vangheluwe dat hij naar het buitenland trok. Meer kans om rust te vinden, ook kan de rust in de Kerk in Vlaanderen dan beter hersteld worden. Die begeleiding is volgens mij nogal belachelijk : er zou al 25 jaar geen misbruik meer zijn en nu moet hij in therapie gaan... veel te laat denk ik en onzinnig. Natuurlijk moet hij goede raadgevers onder de arm nemen om geen ongepaste uitspraken meer te doen want dat rijt oude wonden weer open.
Derde vraag. Moet men zijn pensioen afnemen? Volgens mij kan dit niet. Het is onwettig, Rvg heeft hier immers heel lang voor gewerkt. Waar veel mensen op hun 55ste al geen stro meer verleggen bleef Rvg werken tot zijn 73ste. Iedereen gelijk voor de wet. En dat bedrag is trouwens niet zo hallucinant hoog. Hoeveel zou Rvg nu eigenlijk niet nodig hebben om rond te komen. Het is immers niet zo dat hij gewoon een huis huurt en zijn huishouden moet regelen. Neen, hij heeft nog steeds geen vaste woonplaats en zal zeker veel kosten hebben. Ambtenaren, rechters, dokters, ... die een fout begaan worden toch ook niet zomaar hun pensioen ontnomen. Met zijn pensioen een fonds openen of steunen tegen kindermisbruik klinkt mooi maar dit geld zou niet gaan naar zijn eigen slachtoffer(s). Bovendien heeft Marc, zijn neefje, niet te klagen, hij kreeg al miljoenen frankskes. Duivelszak is nooit gevuld???
Net kreeg ik een deugddoend mailtje van een vriend-priester. Ook hij ergert zich mateloos aan de vele inquisiteurs van Mgr Vangheluwe. Velen die zelf ook geen zuiver geweten hebben.
Hij merkt heel accuraat op dat indien men anderhalf jaar geleden zou gevraagd hebben : Wie is er de beste bisschop van België? Dat dan het antwoord zondemeer zou luiden : Mgr Roger Vangheluwe! En dat hij dan dacht aan het evangelie van vandaag : Vandaag Hosanna, Morgen Kruisig Hem!!!!!!
Een kwartiertje geleden heb ik het volledige interview dat Mgr Vangheluwe in de Loirestreek gaf helemaal .
In het begin stonden een aantal zaken die me erg tegen de borst stootten, zoals al die details ivm zijn activiteiten met zijn neefje. Blijkbaar was het in die tijd niet ongewoon dat er zulke handelingen gebeurden, ikzelf vind dat dit helemaal niet kan. Van kinderen moet je afblijven. Blijkbaar wilde hij zo openhartig zijn om de media tevreden te stellen. Met als resultaat natuurlijk dat hij bij velen afschuw opwekte. Uiteraard zijn het net deze stukken die breed uitgesmeerd werden in de media. De reacties oa bij Het Nieuwsblad (op hun website) zijn veelal van een onbezonnen onbeschoft en dom zootje ongeregeld. Meestal merk je dat ze de zaak niet echt kennen, dat ze enkel uit zijn om zo hard mogelijk hun gal uit te spuwen. Een uurlang heb ik me bezig gehouden om antwoorden te geven op tientallen van deze reacties. Aan de ene kant vind ik dat ze gelijk hebben als ze stellen dat iedereen met zijn handen af moet blijven van kinderen. Dat vroeger, in de jaren zeventig en zo, deze handelingen niet als fout zouden bestempeld geweest zijn, is blijkbaar waarheid maar zelf kan ik nooit akkoord gaan met wat ik kindermisbruik noem!!! Aan de andere kant zijn er veel domme reacties zoals ze moeten hem op een spit braden enz. Dat is dan ook weer al te maf. Als ze mensen willen pesten moeten ze journalist worden bij VT4 zodat ze zelf hun lusten kunnen botvieren.
Als je echter het volledige interview leest kan je tot een ander besluit komen, een besluit dat minder negatief is. Uit de lectuur van het totaal blijkt toch dat de bisschop heel goed beseft wat hij gedaan heeft, zowel het onrecht tegenover zijn neefje(s) als de schade die hij toebracht aan het instituut Kerk. Mij verwondert het eigenlijk dat hij heel deze heksenjacht zo goed overleefd heeft. Hij zegt trouwens openhartig dat hij verschillende malen aan zelfdoding heeft gedacht, wat ieder normaal mens zou doen moest hij hetzelfde meemaken.
Net zoals veel weldenkende mensen heb ik stilaan (weeral!) genoeg van al deze onrust en heksenjachten. Ik ben benieuwd wat mensen als Mettepenning en Van Steenbruggen zullen uitvreten als hun plaat rond RVG afgespeeld is...
Interview door mgr Vangheluwe - 2 - Over Jurgen Mettegrotemond
In mijn vorig bericht had ik het over de volgens mij nogal ongelukkige en al te vrijmoedige bekentenissen van mgr Vangheluwe. Duidelijk dat dit stof zal doen opwaaien. Heel begrijpelijk. Morgen kunnen de kranten weer alles oprakelen en de bisschop nog harder aanpakken. Maar wat me heel erg aangreep was de reactie van Jurgen Mettepenningen of Metdegrotemond of zoals ze in West-Vlaanderen zeggen 'met de droeve muule'. Eerder had ik het al over mijn soms minder positieve ervaringen met deze betweter in het Brugse grootseminarie . Ook toen al wilde hij steeds het hoge woord voeren, ook toen al wilde hij altijd gelijk halen. Ook toen al kon hij héél kwaad kijken. Of heel bedenkelijk de wenkbrauwen fronsen. Niet echt het zonnetje in huis want we moesten de hele tijd opletten dat we niet op zijn grote lange tenen trapten.
Zo'n typetje wil nu het hoge woord voeren. Meneer is diep geschokt, verbijsterd, sprakeloos (!), kotsmisselijk, ... Meneer die vroeger niet veel achting genoot bij zijn collega's-seminaristen (als jullie - oud-collega's-seminariten - vinden dat ik lieg, dan moeten jullie het maar laten weten hoor!) komt nu bijna dagelijks op tv als hét geweten van de hele wereld.
Toen ik die clown bezig hoorde en zag op het scherm schoot ik dan ook in een onbedaarlijke lach, zo'n schertsfiguur!
Voor alle eerlijkheid toch nog even herhalen dat ik me ook ferm erger aan dat interview van de bisschop, maar er zijn andere manieren om daarop te reageren...
Benieuwd wat deze inquisiteur en 'zich kotsmisselijk' voelende man zal doen binnen hier en een paar jaar. Misschien kan hij persoonlijk inquisiteur = adviseur worden van de bisschop van Antwerpen. Maar de vraag is natuurlijk of J.M. daar niet al te vlug baas zal willen spelen, en de bisschop daar kennende weet ik dat ook dat liedje niet lang zou blijven duren.
Zo, nog een zestal uurtje slapen en dan kunnen we de volgende roddels lezen.
'Groot' nieuws, spectakel!!! Mgr Vangheluwe geeft een interview vanuit de Loirestreek. Op de radio hoorde ik een en ander. Toen ik het interview op tv bekeek kon ik mijn oren niet geloven.
Ik was natuurlijk blij dat Mgr Vangheluwe er goed uitzag, voor hetzelfde geld was hij een wrak geworden na al die afzondering in het verborgene. Hij gaf het interview vanuit een hotel daar in de buurt. Materieel komt hij dus niets te kort.
Maar aan de andere kant... Heel opmerkelijk hoe open hij sprak over het gebeurde met zijn neefje ('het' neefje) en met nog een ander neefje. Heel vrijuit werd zowat alles uit de doeken gedaan. Naar mijn mening werden heel veel details vermeld die mij veel te ver gingen. Waarom vertellen over het samen slapen met zijn neefjes 'omdat er weinig plaats was' en zo. En dat hij ... nee, iedereen heeft het zelf kunnen zien en horen op tv deze avond ... Hij gaf echt de indruk dat hij het allemaal heel gewoontjes vond wat hij deed. Sommigen beweren dat je dat in de juiste tijdsgeest moet zien, in de jaren zeventig kon dat allemaal... Welnu, ik vind dat dit echt niet kan. Zo zal ook de publieke opinie luiden. Mgr Vangheluwe moet toch ook beseffen dat zo'n uitspraken heel wat ophef en weerzin zullen opwekken. Waarom spreekt hij dan zo? Ik kan me niet inbeelden dat hij niet inziet wat hij mispeuterd heeft. Morgen zullen de kranten weer een vette kluif hebben aan dit gesprek. Ook vrees ik dat een aantal mensen die hem nog bleven steunen zich nu gaan distantiëren van hem. Ook zullen vele religieuzen die hem tot nu toe bleven steunen niet akkoord gaan met deze manier van omgaan met kinderen.
Eigenlijk zie ik het zo : hij is een jaar afgezonderd geweest en heeft ruimschoots de tijd gehad om alles op een rijtje te zetten. Goed dat hij nu van zich laat horen, maar ... hij doet dit op een heel verkeerde manier. Ipv zich enkel nogmaals te verontschuldigen tegenover zijn familie en dan ook zijn spijt uit te drukken dat als gevolg van zijn daden de hele Kerk meegesleurd wordt, begint hij openhartig zijn fratsen uiteen te zetten. Heel ondoordacht dunkt mij. Zelfs al vindt hij dat hij niets ernstigs misdaan heeft, dan nog beseft hij toch dat de buitenwereld daar anders over denkt en dat hij beter zwijgt over de gepleegde feiten.
Misschien ware het goed moest het neefje nu ook een interview geven. En oproepen tot sereniteit. Zeggen dat heel die heisa een zaak is tussen hem en zijn nonkel. Dat zijn nonkel oprecht berouw heeft en hem financieel ferm gesteund heeft. Zeggen dat het voor hem nu echt welletjes is geweest en dat er een einde moet worden gesteld aan deze heisa. Zeggen dat als hij als neef en slachtoffer de zaak wil afsluiten, dat dan de hele wereld ook beter het zwijgen bewaart. Als het neefje vindt dat de zaak moet afgesloten worden dan moeten wij daar respect voor hebben. Maar ... zal het neefje de moed vinden hiertoe? In elk geval draagt hij hier een grote verantwoordelijheid. Hoe erg iets ook is, als Christen moeten we elkaar kunnen vergeven als er berouw getoond wordt.
Een van de mooiste en meest geliefde afbeeldingen van Christus is zeker Christus op de Koude Steen. Het toont de zwaar getormenteerde diepbedroefde onuitspreekbaar smartelijke Jezus die wacht op de kruisiging. Het beeld wil de kijker doen nadenken over het lijden van Christus. Altijd al heeft dit tafereel mij zwaar aangegrepen. Zo wordt een dergelijk beeld meegedragen in de Boeteprocessie te Veurne en in de Heilige Bloedprocessie te Brugge. Dit laatste beeld staat doorheen het jaar in de crypte onder de H. Bloedbasiliek, dus in de zogeheten St-Basiliuskapel.
Heel belangrijk aan zo'n beeld is de uitdrukking van het lichaam en nog meer deze van het gelaat. Christus die door iedereen verguisd wordt, die geen hulp meer lijkt te verwachten, die zich totaal alleen voelt... heel aangrijpend allemaal.
Binnenkort is er weer de Goede Week. Op Palmzondag, volgende week zondag dus, wordt hij als een koning ontvangen in Jeruzalem. Kort nadien wordt duidelijk dat men zijn Bloed wil, dat men hem wil kapot maken. Elk jaar terug vind ik deze week de mooiste van het kerkelijk jaar, in die zin van 'meest aangrijpende, meest tot de geest sprekende' week. Gelukkig weten we dat dit verschrikkelijke verhaal eindigt met een happy-end : de Verrijzenis.
Ik heb het geluk momenteel ook zo'n beeld in huis te hebben. Tijdens de komende weken zal het thuis op de schouw prijken. Het beeld verwijst voor mij ook nog naar iemand anders, iemand die eerst op handen werd gedragen, nu ook met de handen gebonden afwacht wat met hem zal gebeuren...
Vandaag deed ik een toertje door tientallen dorpjes in de Ardennen. Ik zag vooral heel veel bomen, ongelooflijk. Ook veel gerooide bomen, blijkbaar een winstgevende zaak als je wat boompjes staan hebt op je grond. Mensen zag ik weinig, de dorpjes leken wel uitgestorven. Maar ... ook als het geen vakantie is zie je hier weinig bewegen in de dorpjes. Iedereen ligt hier blijkbaar de hele dag op zijn luie kr... Waarom ook niet hé, als de Vlamingen maar blijven betalen!!!
Rond de middag kom ik aan te Redu. Aangezien ik enkele jaren geleden verschillende malen niet vrolijk werd van de kookkunst van de plaatselijke 'restaurantjes' at ik onderweg al een en ander zodat ik onmiddellijk op boekenjacht kon gaan. Tegen beter weten in natuurlijk want er is simpelweg weinig deftige literatuur te vinden in dit 'boekendorp'. Maar ik ken er enkele verkopers en het is altijd gezellig om wat bij te praten. Enkele winkels waren gewoon niet open, en dat in de paasvakantie! Willen ze misschien slapend rijk worden? Blijkbaar kan dit in Wallonië... Ik vond enkele boeken die mij persoonlijk interesseren maar eigenlijk niets om door te verkopen. Na een uurtje verliet ik dan ook het dorpje en bezocht onder meer Rochefort. Eerst eventjes de kerk bezoeken en dan naar de abdij. De schade door de grote brand een paar maand geleden leek gelukkig minder erg dan ik eerst dacht. Enkele gebouwen brandden uit maar de muren bleven (letterlijk) overeind. Een van de gebouwen was al bijna volledig van een nieuw leiendak voorzien. Gelukkig werd de aanpalende abdijkerk gespaard. Op een bordje aan het onthaal stond vermeld dat de vespers om 17u20 beginnen tijdens de weekdagen. Om 17u00 stap ik de kerk binnen waar de dienst net begonnen is. Een tiental personen, meestal jongeren, woonden de dienst bij. Bij hen ook één oudere man, met een bril, aandachtig volgend. Eventjes dacht ik dat ik de man kende... ik verplaatste me tot ik het gezicht beter kon zien, maar het was niet de persoon die voor ogen had... De kerk is heel sober maar sfeervol. Een achttal paters zong a capella, zonder begeleiding van een muziekinstrument dus, de vespers. Wat een verschil met de mooie orgelbegeleiding in de abdij van Westvleteren! Na tien minuutjes had ik het dan ook gehad of gehoord, en trok ik verder. Een uurtje eerder bezocht ik ook al een Benedictinessenklooster, meer bepaald de abdijkerk, het enige gebouw dat vrij toegankelijk is. Een niet echt aangename gebedsruimte daar. Het laatste dorpje dat ik bezocht heet Celles. Ik stopte er omdat er een bord stond dat aangaf dat dit een van de mooiste dorpjes in de Ardennen is. Vooral de mooie kerk valt op. Romaanse stijl, mooi onderhouden. Twintig meter verder een hoge steile heuvel waarop een soort kloostergebouw staat. In de kerk (één van de weinige die open was) zijn er twee cryptes, wat toch wel heel zeldzaam is. De eerste kan je zomaar betreden langs twee kanten, telkens met een stenen trap. Binnen is er nu eigenlijk niet veel te zien maar oorspronkelijk werd hier het stoffelijk overschot van de H. Hadelinus (overleden in 690) hier bewaard. In 1337 namen de monniken het gebeente mee naar Visé. Voorin de kerk is er nog een crypte, de ingangen langs weerzijden zijn afgesloten met een smeedijzeren hek. Zouden hier edellieden in begraven zijn geweest? Want links vooraan in de kerk is er een met een hekken afgesloten ruimte die tekstplaten met blazoenen herbergt. Ik zie namen als 'Liedekerke' en 'Beaufort', gekende namen toch. Rechts vooraan ligt een heel grote arduinen grafsteen, blijkbaar zeker 400 jaar oud. Wanneer ik buiten kwam was de lucht wat betrokken en ik hoorde een gemekker dat over heel het dorp klinkt. Eerst dacht ik dat het Walen waren, van die typen die nooit genoeg hebben weet je wel? Maar bij nader toezien waren het echte schapen, uit verscheidene weiden. Wellicht met honger want in de weiden bleek er weinig gras over.
Vandaag een dagje uit naar het buitenland : naar de Ardennen dus. Na een rondrit zomaar door de 'bergen' zag ik weinig verkeer : blijkbaar zijn alle Walen op reis vertrokken naar de kust. Met ons geld uiteraard...
Uiteindelijk kwam ik aan in Dinant, na een steile afdaling kwam ik aan de Maas. Eerst een overnachtingsplaats zoeken, ze kunnen hier deftig doorrekenen voor een nette maar kleine kamer. Toen vroegen ze of ik morgen een ontbijt wilde. Ik schrok me rot want ik vond dat de prijs toch aan de hoge kant was en het ontbijt daar zeker zou inbegrepen zijn. Straks rekenen ze ook nog een toelage voor het gebruik van gordijnen, badkamer, tv en tapijt... Mijn antwoord luidde dus kordaat : NON!
Daarna een deugddoende wandeling langs de Maas gemaakt. Een warm zonnetje was van de partij en er was bijna geen wind. Zalig, eens op het gemak wandelen. Op een terras riep een Ollander of ik niet moest werken, ik keek beter toe en ik herkende een collega uit de streek van Haarlem, niet te geloven. Hij riep : Wat doe jij hier? Ik antwoordde dat ik (wettelijk gezien) in mijn eigen land vertoefde en dat hij hier de vreemde was. De dag dreigde te eindigen op dit terrasje maar na een paar paters vervolgde ik mijn weg. Langs de oevers lagen enkele plezierboten aangemeerd, maar ook een binnenschip uit Brugge met de naam Coubaert of zo en het nummer BR... Wat verder stond er een soort verwaande kwast me zeemanpetje de mensen aan te klampen, terwijl hij een geïmproviseerde scheepsbel deed luiden. Blijkbaar stond hij klanten te ronselen voor een boottocht op de Maas. Ik kocht een ticketje en stapte de boot in. De kapitein bleek een halfzat pretentieus mannetje te zijn, die op identiek dezelfde onnozele spottende manier als de notoire zuiplap - en vetbetaalde Waalse politieker - Michel Dardenne, hier en daar wat uitleg gaf. In het Frans en het Duits dacht ik, waarop ik halfluid zei : 'Et pour les flamands la même chose!' Schijnbaar onbewogen ging hij verder met zijn uitleg en toen ik beter luisterde hoorde ik een ongelooflijk stuntelig Nederlands. 'Kiek, dadis de plak waarop roi Albert gementioneerd staat!' Wij kijken naar die rots, en door de Franse uitleg begreep ik dat koning Albert I dikwijls die rots beklommen had en dat er daarom een gedenkplaat aangebracht is op die plaats. Dan : 'Kiek, dadis de viaduc over de Meuse waar de train over passeert, en la komst de Les in de Meuse (de monding van de Lesse dus).' Dan de 'écluse van Anseremme'. In het terugkeren de nieuw Casino en daarachter de oud prisong uut 1849. Een echt oud gevang inderdaad met aan de achterzijde een heel grote bomen met de takken bijna over de gevangenismuur, niet te geloven. En aan de autre kant voyeer je een oed klooster van de (als ik me goed herinner) Dominicains. Dan nog wat doorgevaren zover we konden tot aan de sluis van Dinant. Door het hoge verval zijn er hier nogal veel sluizen nodig. Tenslotte wees hij ook nog de 'collegiale' aan, de kerk. Wie deze term 'collegiale kerk' niet kent is met zo'n uitleg niet verder geholpen. Na 45 minuutjes legde hij de boot weer aan aan de kade en stak zijn hand uit, niet om ons uit de boot te helpen maar om wat zakgeld.
Daarna naar de kerk, de collegiale kerk dus, vroeger waren hier een aantal kanunniken aan verbonden, dat zal zoals in alle dergelijke kerken geduurd hebben tot aan de Franse Revolutie. De naam 'collegiale' blijft dikwijls behouden in de geschiedenisboeken, zie ook de collegiale kerken van St-Walburga te Veurne en de St-Pieterskerk te Cassel in Frans-Vlaanderen. Binnen in de kerk is het nogal duister, er is namelijk veel brandglas in de ramen en het wordt stilaan avond. Voorin zie ik eenpriester in paars gewaad, paars omdat we in de vastentijd zijn. Het lijkt wel wat op een mannequin... een ietwat donker huidtype met heel verzorgd kapsel. Net zoals de mannequins uit de catalogi van Slabbinck in Brugge : daar figureren mannen, vrouwen en kinderen in gewaden, volgens mij in de kerk van Lisseweg (gezien de grote bakstenen of moefen in de muur op de achtergrond). Even later verdwijnt de priester in de sacristie en ik wandel rond in de kerk. Blikvangers zijn de vier grote houten heiligenbeelden achteraan in de kerk, oa de H. Lambertus en Hubertus, ook de H. Materne(!!!). Een koppel met een hond en twee ijsjeslikkende kinderen verstoort de rust, plots zijn ze verdwenen en ik merk dat ze allemaal in een biechtstoel gekropen zijn, het lef! Ik kijk even rond en snel naar de biechtstoel waar het blijkbaar dolle pret is. Ik geef een paar ferme meppen op de zijkant en ze stuiven naar buiten. Dan zie ik de priester weer, hij wil de kerk sluiten. Een soort bedelaar met litteken in het gezicht valt de priester lastig en vraagt hem om geld en ... kaarsen. De priester geeft hem enkele kaarsen van op de kaarsentafels voor enkele heiligenbeelden en stop die in de plastic zak van de sukkelaar, dan zegt hij dat hij geen geld bij zich heeft. Blijkbaar kennen ze elkaar en wordt de priester bij elke ontmoeting om geld gevraagd. Ik blijf even in de buurt om zeker te zijn dat de priester geen gevaar loopt, je weet immers nooit met die bedelaars. Wanneer iedereen buiten is ga ik verder, enigszins gerustgesteld. Ik wens de priester nog een goedenavond maar blijkbaar hoort hij het niet... Daarna door de winkelstraat terug naar het hotel. Eigenlijk is er in Dinant heel weinig te beleven. Het stadje is telt maar een tweetal lange straten : de eerste langs de oevers van de Maas en dan nog een tussen de Maas en de steile rotsheuvel. Daarnaast een aantal kleine straatjes die deze twee met elkaar verbinden. Hoeveel inwoners Dinant telt weet ik niet. Natuurlijk zijn er een aantal vaste residentiëlen in het gevang, eigenlijk leek het stadje zo goed als verlaten. De meeste inwoners zullen wellicht hoofdzakelijk leven van de toeristen.
De kogel is door de Kerk : Mgr Vangheluwe moet weg. Flutstraf???
Eindelijk kwam er bericht uit Rome ivm Mgr Roger Vangheluwe. Het heeft iets van een middeleeuwse maatregel, Mgr Vangheluwe moet weg uit zijn geboorteland. Wellicht voor altijd verbannen naar een land dat niet het zijne is. Net zoals in de middeleeuwen mensen voor eeuwig verbannen werden nadat ze een of ander kwaad verricht hadden.
Dit zal ongetwijfeld heel hard aankomen bij de gewezen bisschop, ook al was het al zowat duidelijk dat er geen andere mogelijkheid was voor hem om ver van Vlaanderen weg te trekken om tot rust te kunnen komen. Spijtig dat zijn vertrek nu eigenlijk letterlijk uit dwang gebeurd is, en dus niet enkel uit vrije wil/keuze.
Wat Torfs een 'flutstraf' noemt lijkt me dus echt wel een serieuze veroordeling.
De heksenjacht is duidelijk nog niet ten einde. Een jaar geleden meldde E.H. Koen Vanhoutte : 'De herder heeft zich misdragen.' Heel subtiel en roerend hoe hij het uitdrukt. Er is inderdaad een en ander gebeurd dat niet door de beugel kan. De zaken zijn echter verjaard en ik ken weinig mensen als Mgr Vangheluwe die zo door de pers en door 'hoge piefen' zo verguisd en hard aangepakt zijn.
Naast het feit dat Vangheluwe decennia lang zware schuldgevoelens te verwerken had is hij ook zowat alles afgenomen : zijn ambt en al zijn relaties. Van de ene op de andere dag stond hij er quasi alleen voor. Hij beseft hoeveel kwaad hij aangericht heeft : zijn neefje die dit levenslang moet verwerken. Doordat de pers de hele zaak met een abnormale ijver uitgemolken heeft zit de hele kerk in zak en as. Het zal nog lange tijd duren om opnieuw het vertrouwen van de mensen terug te winnen. De hele persheisa is eigenlijk niet nodig geweest. Beter ware het geweest dat Vangheluwe en zijn neefje alles ten gronde hadden kunnen uitpraten en de zaak in der minne regelen, voor zo ver tenminste dat er al niet heel veel vergoed was gedurende al die jaren.
Nu, het leven gaat verder. In Vlaanderen zal Vangheluwe onmogelijk rust vinden, steeds zal er iemand zijn die hem zal aanvallen. Daarom denk ik dat hij best een nieuwe stek zoekt in het buitenland. Ook al zal hij niet graag zijn heimat verlaten. Indien ik in zijn plaats zou zijn zou ik alvast niet in het land blijven hoe ik ook van mijn geboortegrond hou. Er zijn nu eenmaal dingen gebeurd die onomkeerbaar zijn en het is nu eenmaal zo dat mensen heel hard kunnen blijven voor hun medemens.
Ik hoop van ganser harte dat Mgr Vangheluwe op een rustige plaats een nieuw leven kan opbouwen.
Het ergert me mateloos hoe de vroegere woordvoerder van Leonard inquisiteur speelt. Meneer zat vroeger bij mij op het seminarie. Voor ons Westvlamingen was het een hele aanpassing om een aantal Oostvlaamse collega's bij te krijgen in de priesteropleiding. Enkelen hadden het nogal hoog in de bol en dachten dat ze meer waren dan wij.
De ene snoof drugs tijdens de lessen 'Islam', een ander liep volgens mij soms te schaars gekleed in de gangen, nog een ander zat ons heel de tijd de les te spellen, een vierde zei bijna geen gebenedijd woord en een vijfde jaargenoot viel reuzegoed mee. Deze laatste is trouwens de enige van alle Gentse seminaristen die bij ons in Brugge kwamen studeren die priester gewijd werd. Wat de rest nu allemaal uitricht weet ik op de duur niet meer, er zijn heel wat geruchten.
Maar de meest geruchtmakende is ongetwijfeld Jurgen Mettepenningen. Soms aangenaam in de omgang maar veelal nors en eigenwijs. Hij weet het blijkbaar allemaal veel beter dan anderen. Commentaar en kritiek geven is gemakkelijk. Tot mijn verrassing zijn er nogal wat mensen die hem graag op zijn woord geloven, die klakkeloos zijn wijze woorden aanvaarden als evangelie.
Ik vraag me af wat hij denkt te bereiken met zijn inquisitierolletje dat hij nu speelt. Als boontje om zijn loontje komt zal hij op de duur nergens meer welkom zijn... en dan kan hij zijn naam veranderen in 'Zonderpenningen'.
Een tijdje terug kocht ik het allermottigste boek ooit : 'Ik noem Roger'. Het pietluttig formaat van zijn stom boekje verwijst natuurlijk naar een even pietluttige en gefrustreerde auteur.
Nog nooit moest ik zo veel moeite doen om dit 'boekje' te lezen, na maanden ben ik nog niet halfweg geraakt. Zo stom en zo onzinnig als maar kan.
De 'auteur', blijkbaar een journalist van drie maal niks, wil een portret neerzetten van Mgr Roger Vangheluwe. Maar ... wat een mislukking, wat een schamel vertoon... Het lezen niet waard. Uit het stuk dat ik al las wordt heel duidelijk dat de 'auteur' niet veel af weet van het onderwerp waar hij over 'schrijft'. Zo las ik ergens iets over de 'deken van het bisdom', wat een onzin, die functie bestaat gewoon niet...
In een boekenwinkeltje in Damme zag ik onlangs nog 'boek' van die veduivelde Verdievel. Achteraan op de flap staat dat hij werkelijkheid en fictie door elkaar mengt, dat 'het zo zou kunnen gebeurd zijn'... Een schande voor het vak. Waarschijnlijk is zijn specialteit dan ook de echte riooljournalistiek... Geen journalistiek zoals we gewoon zijn van bepaalde andere journalisten, ik denk hierbij aan de heer Stefan Vankerkhoven uit de Krant van Westvlaanderen. Deze journalist kan behoorlijk zwaar uithalen en heeft best een scherpe pen. Maar... hij gaat volgens mij wel correct te werk. En zo moet het zijn.
Wat Vandievel probeert is verder te teren op een onderwerp waar volgens hem iedereen in geïnteresseerd is. Is die kwestie rond Mgr Roger Vangheluwe nu nog niet genoeg uitgemolken in de pers? Welk nieuws kan men nu nog toevoegen aan de hele zaak? Maar ja, meneer wil na zijn mislukte stom boekje vol van eigen fantasie nu ook nog een toneeltje opvoeren. Wat een onzin!!! Durft hij zijn ding komen doen in West-Vlaanderen???? Ik wed van niet. Zo laf is hij wel dat hij niet dichterbij durft te komen met zijn gezwets.
Met afschuw volg ik de bakken vol onzin die Landuyt uitspuwt over de Kerk. Meneer heeft blijkbaar een nieuwe roeping gevonden : de Kerk zoveel mogelijk attaqueren, alles bealchtelijk maken en zich moeien met zaken die hem niet aangaan.
Natuurlijk ware het goed als de Kerk zelf zinvolle stappen zou ondernmen om de slachtoffers van misbruik door priesters en religieuzen aan te pakken. Mijn persoonlijke mening is en blijft echter dat het niet kan dat de 'Kerk' schadevergoeding moet betalen, dus bv. het bisdom Brugge. Het bisdom kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor wat de medewerkers individueel mispeuteren. Ik vind dus dat de daders individueel moeten aansprakelijk gesteld worden om de schade zo mogelijk te herstellen. Het is dus de dader zelf die - als hij kan natuurlijk - het slachtoffer moet helpen. Als een werknemer in een onderneming zoiets doet is het toch ook niet de directeur die alles uit eigen zakken moet betalen....
En nog te bedenken dat Landuyt de nieuwe bisschop wil forceren om Mgr Vangheluwe alsnog te straffen, alhoewel hij als advocaat zou moeten beseffen dat de zaken verjaard zijn. Dus, Landuyt, schoenmakertje blijf bij je leest.
Dat wil dan (maar kan niet) burgemeester van Brugge worden... niet te geloven. Misschien kan hij burgemeester worden in de kinderserie Samson. De burgemeester daar speelt nu dezelfde rol in Affligem. Mogelijks zoekt de kinderserie een nieuwe grapjas om de kinderen te amuseren...
Nieuwe aanwinst : Flandria Illustrata van Sanderus + zijn werk over Brabant
Deze namiddag een schitterend werk aangeboden gekregen : de twee mooiste werken van Sanderus. Over de geschiedenis van Vlaanderen en Brabant. Met honderden gravures : gezichten op talloze steden, dorpjes en kastelen. Alles ingebonden in zes uniforme lederen boekbanden.
Voor verzamelaars van waardevolle boeken zijn dit de mooiste boeken die in hun collectie niet mogen ontbreken.
Deze namiddag kreeg ik trouwens nog meer moois aangeboden : een schitterend geïllustreerd handschrift met grafschriften uit Brugge. De prijs lag eerst nogal hoog en ik deed een mooi bod. De mensen gingen weg en een uurtje later hoor ik dat een collega ze in een veiling zal steken, mooi hoor... Veel mensen hebben nooit genoeg. Ze komen de antiquaren ambeteren, ze lopen met hun boeken de hele stad af om zo veel mogelijk geld uit hun boeken te halen. Dat is natuurlijk hun goed recht maar als ze eerst bij mij komen heb ik brute pech want de volgende zal dan iets meer bieden en ik ben het kwijt...
Zes jaar... Zo lang heeft het geduurd... Zes jaar kommer en kwel met al die Engelse bezoekers aan Brugge. Zes jaar komen ze al rondsnuffelen in de winkel maar nog nooit was er eentje dat wat meenam. Ik bedoel hiermee iets meenemen wat betaald is... Vanaf het ogenblik dat ik in de mot heb dat bezoekers van dat apeland afkomstig zijn weet ik steevast hoe laat het is. Heer, laat deze kelk aan mij voorbij gaan...
Vandaag dus twee Engelsen in de zaak. De 'Oh my God's' waren niet uit de lucht. Ik zag de bui al hangen... hier komt weer niets van in huis. Dan : twee koppel graaiende handen die mijn boeken aanvallen. Nu is het aan mij om Oh my God te roepen. Ze schrikken hevig en vragen dan of ze de boeken mogen bekijken. Domme vraag eigenlijk als je ze al in je handen hebt. Gelaten en met een pijnlijke grimas laat ik hen hun ding doen. Hun ogens stralen als die van kinderen die voor uitstalraam met snoep staan. Ik dacht : en nu komt het besef dat al hun geld al is opgedaan in pralientjes en pintjes. De helft van al de pralines die in Brugge verkocht worden is echte rotzooi, zo verzekerde een man die in de Wollestraat een deftige pralinewinkel openhoudt. Vele toeristen kopen gewoon kilo's en kilo's van het goedje. Natuurlijk kijken ze dan meestal naar de prijs : beter vijf kilo rommel voor 60 euro kopen dan 1 kilo aan 25 euro... Maar, zo verzekerde de pralinenverkoper, sommigen verkopen rommel aan hoge prijzen. Toeristen denken dan : als ze zoveel vragen zal het wel in orde zijn. Arme familie die een week later die smurrie naar binnen moet werken... Zelf weet ik gelukkig heel goed waar ik terecht kan voor het 'betere spul', voor eerlijke koopwaar. Aan de andere kant moet ik me wat beperken wat het eten van deze delicatessen betreft...
Nu, terug naar die Engelsen. Ze hebben twee boekjes vast en beginnen een oeverloze discussie over welk van de twee werkjes ze willen meenemen. Ik zeg al lachend dat zij de eerste Engelsen zijn die ooit zo'n interesse aan de dag hebben gelegd voor mijn boeken, meestal blijft het bij wat openrekken en kapotmaken van mijn boeken. Ze zijn heel vereerd en laten we weten dat ze beide werkjes willen meenemen. Wat een dag, dat ik dat nog mag meemaken.
In december van vorig jaar nam ik deel aan de Damse Polderbeurs, deze vond plaats in het mooie stadhuis van Damme. Het weer viel nogal tegen, het sneeuwde. Ook het aantal bezoekers viel dik tegen, ik geloof dat er nog geen tweehonderd waren gedurende drie dagen... Maar de verkoop hangt niet af van de hoeveelheid bezoekers of van het weer alleen. Als bezoekers echt geïnteresseerd zijn, kan je rekenen op een goeie beurs.
Voor de meesten viel de beurs dik tegen, de mensen kwamen zich gewoon wat bezighouden en zich warmen in het stadhuis. Zelf verkocht ik helemaal niets tot aan het einde van de beurs. Een onderwijzeres op rust uit Knokke kwam met een vriendin kijken en kocht enkele zaken. Haar vriendin probeerde de koop te verhinderen maar ik wees er haar fijntjes op niet te veel commentaar te geven op zaken die ze blijkbaar zelf niet kende. De klant gaf me 50 euro voorschot op een veel groter bedrag, eigenlijk een te klein voorschot dat geen waarborg was voor de betaling van de rest van het bedrag. Een voorschot moet doorgaans toch 25 of 30 procent van de totale koopsom bedragen. Maar ik was weer veel te goed en ging akkoord. De volgend morgen belde de dame, waarschijnlijk beïnvloed door die ambetante vriendin, of ze met die 50 euro iets anders kon kopen in mijn winkel. Ik toonde mijn verwondering en ook eigenlijk wel wat verontwaardiging en ze beloofde me dat de verkoop toch doorging. Het was inderdaad haar vriendin die de boel wilde opblazen.
Een paar weken later mocht ik alles leveren. Bleek toch wel niet zeker dat het mens niet het volledige bedrag bijhad, ze was 'zodanig aan het kijken naar de mooie jurk van de bankbediende dat ze een te klein bedrag afhaalde...' Heb je van leven!!! Ik had zin om alles terug mee te nemen tot het volledige bedrag betaald was maar liet me toch maar weer vermurwen. Ze zou de rest spoedig overschrijven.
Intussen was het einde maart en ik drong aan op de betaling van het saldo. Toen begon madam me allerlei zottigheden naar het hoofd te slingeren zoals 'Best dat ze je geen pastoor lieten worden met zo'n mentaliteit' en 'Waar zijn je scrupules om me zo op te jagen?' Wat een onzin. Ik drong aan en uiteindelijk zou ze naar de winkel komen om te betalen. Ze wilde een papiertje met daarop wat uitleg over de aard en ouderdom van de aangekochte goederen.
Gisteren, de 1e april dus, kwam ze eindelijk betalen. Nu had ze weer zo'n straffe vriendin met echtgenoot mee, ze keken nogal misprijzend en vijandig. Ze gaven volop commentaar en ik verzocht hen onmiddellijk (letterlijk) wat afstand te nemen van mijn winkel. De klant probeerde nog wat af te pingelen maar ik herhaald haar dat ik de goederen aan inkoopprijs verkocht aan haar omdat ik op de beurs van drie maand terug verder niets verkocht had. Met een reeks diepe zuchten haalde ze 450 eurootjes uit en wilde nog eens kijken in de winkel. De vrienden wilden niet en ik zei tot mijn klant : 'Je zou toch beter betere vrienden zoeken, die zuurpruimen van jou doen niets anders dan je leven vergallen, je hebt vrienden nodig waarop je je op kan trekken'. De 'vrienden' keken me nogal zuur aan maar dat nam ik er graag bij. Ik vroeg haar ook nog om die luizige schoolmeestermentaliteit achterwege te laten in de toekomst. Ik doe veel zaken met mensen uit het onderwijs, de meesten zijn heel aangename en correcte mensen, maar er zijn natuurlijk altijd rotte appels in de mand.
