Gastland Turkije kleurt dit jaar het programma van de Week de Smaak.
Turkije is een land in volle beweging, met een spannend mengsel van oosterse en westerse invloeden.
Klaar voor een culinaire reis naar de tijd van sultans en.harems, Byzantijnse kerken en Seltjoeknomaden? Wil je kennismaken met de laatste trends in het bruisende en hippe Istanbul? Of proeven van de streekgebonden specialiteiten en ingrediënten?
Om je honger te stillen krijg je alvast een kleine appetizer voorgeschoteld: een alfabet van Turkse gerechten en ingrediënten die volgens kenners onmisbaar zijn in de authentieke Turkse keuken. Afiyet olsun! Smakelijk, en dat brengt ons meteen bij de A...
Ayran; heerlijk frisse drank op basis van yoghurt, water en zout. Wordt bij de maaltijd en tussendoor gedronken.
Börek; hartig deeggerecht dat gemaakt wordt in veel landen die ooit behoord hebben tot het Ottomaanse Rijk. De klassieke Turkse börek wordt gevuld met UI, bieslook en kaas, maar ook gehakt vlees, spinazie of aardappel dienen als vulling.
Cay; Turks voor thee. In Turkije zie je overal mensen thee drinken: op straat, op kantoor of binnenshuis. Turkse thee is donker, vrij bitter van smaak en vooral sterkl Hij wordt opgediend in een tulpvormig glaasje.
Dolma; staat voor'gevuld'. Paprika's, aubergines, wijnbladeren of mosselen: afhankelijk van de streek en het seizoen worden ze in de Turkse keuken opgevuld met andere ingrediënten. Peterselie, pijnboompitten en kruiden zijn de meest gebruikelijke, maar ook vlees wordt gebruikt.
Ekmel; algemene benaming voor het gewone witte brood in Turkije. Er zijn verschillende varianten: simit, sesamzaad ringen, lahmacun, de Turkse pizza, lavas, dun brood dat doet denken aan de Italiaanse focaccia, enyufka, het niet gerezen brood.
Fistik en Findik; pistaches en noten. Turkije is een van de grootste nootproducenten ter wereld, de noten worden er verwerkt in gebak of verkocht door straatventers. Topper is de hazelnoot, maar ook pistachenoten, amandelen, pijnboompitten en zelfs zonnepitten zijn een welgesmaakte snack.
Gözleme; Anatolisch dorpsgerecht en geliefde Turkse snack. Bereid uit grote ronde lappen deeg die gevuld, opgevouwen, met olie bestreken en op een platte hete plaat tot kleine driehoekjes gesneden worden. Werd door de BBC uitgeroepen tot één van de 100 favoriete 'laatste avondmaal'gerechten wereldwijd.
Wordt vervolgd het alfabet van de Turkse gerechten.
Achter het stuur kunnen de temperaturen heftig oplopen. Ons hectisch leventje bezorgt ook vrouwen meer ergernissen in het verkeer. Deze kleine tips kunnen helpen om er straks een ontspannen ritje van te maken.
1. Bewuster autorijden doe je door meer te genieten van een autorit. Moeilijk als je elke dag in de file staat? Niet, keek om je heen, trommel niet langer op je stuur en erger je niet aan het slome verkeer. Zet een rustig muziekje op, 'geniet' van de file door de omgeving en de mensen gade te slaan. Wedden dat je situaties en toestanden zien die je doen grinniken?
2. Zet je mobieltje af tijdens een autorit. Van alle mogelijke afleidingsbronnen is de gsm de gevaarlijkste. 1 op 2 chauffeurs blijft de telefoon echter in de wagen gebruiken. Naast het feit dat de kans op ongevallen heel wat groter wordt, vergeet je om nog te 'genieten' van een autorit.
3. Je kent het wel: je parkeerplaats wordt plots ingepikt door een 'snelle' chauffeur. In plaats van alle mogelijke scheldwoorden naar zijn of haar hoofd te slingeren, probeer je positieve gedachten naar die medebestuurder te zenden. Zo ben je meteen kalm en reageer je beslist begripvoller.
4. Een opgeruimde auto maakt je hoofd leeg en geeft rust. Een fris ruikende en netjes uitziende auto bant alle stress.
5. Een autorit na je werk kan heel bevrijdend werken om alle frustraties kwijt te raken. Wees je daarvan bewust en markeer twee punten op je route. In het stuk ertussen mag je ongegeneerd stoom aflaten. Ben je een bepaald punt voorbij, laat je alles los.
6. Wees attent in het verkeer. Als je anderen laat invoegen of galante verkeersacties onderhoudt, krijg je een beter gevoel over jezelf en ga je niet agressief tekeer. (lvl)
Berlijn anno 2009 is een van de hipste steden van Europa. Liefhebbers van musea en historische monumenten komen ruimschoots aan hun trekken, maar ook voor wie van moderne architectuur en hedendaagse ontspanning houdt, is Berlijn een paradijs.
Speel mee en ontdek samen met De Standaard deze Centraal-Europese metropool. Een reis begeleid door Jorn De Cock, journalist van De Standaard en Duitsland-kenner.
een driedaagse reis naar Berlijn voor 2 personen begeleid door Jorn De Cock afreisdatum 5 maart 2010 U kunt elke dag deelnemen tot en met woensdag 18 november 2009. Wedstrijdreglement
Wie zijn televisiezenders soms inwisselt voor Youtube-kanalen kent het probleem: Youtube is niet gemaakt voor een tv-scherm. De XL-versie van de site verhelpt dit euvel en geeft de site in een groter jasje weer.
De aangepaste versie is te vinden op Youtube.com/XL. Hier kun je net zoals op de gewone site zoeken naar video's, ze aanduiden als favoriet of delen. Het grote verschil is dat de knoppen en het lettertype een stuk groter zijn, zodat je ze ook kunt bekijken van op enkele meters afstand.
Een handig punt van verbetering is dat Youtube XL een donkere achtergrond gebruikt. Dat moet vooral het kijkcomfort verbeteren wanneer je een filmpje niet op het volledige scherm laat spelen. Wie met een televisie van pakweg 40 inch naar een filmpje op een witte achtergrond kijkt, voelt zich immers al snel een konijn voor een lichtbak. (nieuwsblad)
Op 29 augustus dansten 12.000 mensen op het strand van Oostende. Een dansmanifestatie voor het klimaat, precies 100 dagen voor de levensbelangrijke top van Kopenhagen.
Kopenhagen loert ondertussen om de hoek. Om de politiek een zetje in de rug te geven lanceren Nic Balthazar en de Klimaatcoalitie de Big Ask again clip wereldwijd onder de titel Dance for the Climate. Het startschot wordt gegeven in België. Maar de clip werd ondertussen al vertaald in 20 talen. Van het Bulgaars tot het Hindi, van Portugees tot Chinees.
De lancering van de clip The Big Ask again - Dance for the climate vormt terzelfder tijd het startschot van een wereldwijd online evenement. Op dancefortheclimate.org kan iedereen jong, oud, jeugdbewegingen, scholen, vrienden ook zijn dansclipje toevoegen. (standaard)
Wat mocht 'The Matrix' in 1905 gemaakt zijn, vroeg een Russische theatergroep zich af. Ze maakten prompt een stomme film met Charlie Chaplin die het verhaal van 'The Matrix' vertelt. Grappiger dan het origineel, en een pak goedkoper. (hln)
Massaal feestgewoel in Duitse hoofdstad. Vlak voor de Brandenburgse poort mochten kinderen de laatste stenen omverduwen. (rtr)
De Muur van Berlijn is gisteravond voor de tweede keer gevallen. Anderhalve kilometer dominostenen van beschilderd piepschuim gingen tegen de grond, als ludieke herinnering aan 9 november 1989, de dag dat de echte Muur tussen Oost en West verbrokkelde.
Tienduizenden Berlijners en toeristen warmden zich gisteren op aan de vrijheidsslogans op de muur van duizend dominostenen. De heropgebouwde Pariser Platz voor de Brandenburger Tor, het symbool van Duitsland, was het somptueuze decor voor het officiële verjaardagsfeest van de val van de Berlijnse Muur. Alleen de vlag aan de Amerikaanse ambassade hing halfstok, uit respect voor de slachtoffers van de dolle schutter in een legerbasis in Fort Hood. Maar dat zal weinig deelnemers aan het Fest der Freiheit opgevallen zijn, want kleurrijke eerlijke kunst van kinderen en toespraken van de regeringsleiders van de geallieerden en leden van de vroegere Oost-Duitse oppositie trokken de volle aandacht. Er was muziek van Wagner tot Jon Bon Jovi en spektakel van een witte engel hoog op een dak bij Potsdamer Platz. De lichtshow met laserstralen en het vuurwerk waren tot ver te zien.
Het was kil en druilerig gisteravond. Iets over 20 uur begon de symbolische afbraak. Figuren met historisch belang als Gorbatsjov en Walesa zetten de kettingreactie van de vallende domino's in gang. Of het vlekkeloos verliep, had geen belang. 'Er mag wat chaos en wat waanzin zijn', zei de bedenker van de dominogalerij, die met zijn actie het domino-effect van de geschiedenis in de verf wou zetten. 'Twintig jaar geleden was het hier ook waanzin en chaos.'
Een even ontroerende euforie als twintig jaar geleden heerste er in Berlijn natuurlijk niet. Kanselier Angela Merkel erkende in een interview dat de hereniging van Duitsland nog steeds niet afgewerkt is en dat de verschillen tussen Oost en West versneld weggewerkt moeten worden. Maar de geschiedenis leefde gisteren nog sterker dan anders in Berlijn. Her en der in de stad werden symbolische acties ondernomen en gedenktekens onthuld, tot en met een buste van Gorbatsjov. Er werd vooral veel over de Muur gesproken. Het viel op hoeveel jonge mensen op straat uitleg stonden te geven aan hun kinderen die lang na de val van het communisme geboren zijn. Langs het vroegere traject van de Muur liepen stromen toeristen met gidsen.
De buitenlandse aandacht vertaalde zich in een opvallende aanwezigheid van de media: Berlijn ontving evenveel journalisten als voor de wereldbeker voetbal. Zij brachten niet alleen verslag uit van de officiële feestelijkheden, maar waren ook bij manifestaties op andere plekken in de stad paraat, zoals bij honderden jonge Nederlandse bassisten die in het Mauerpark hun Berlin Wall of Sound ter ere van de slachtoffers van de Muur uitvoerden.
Ook na 9 november blijft de Muur van Berlijn wereldwijd een icoon. Tegen 2011, de vijftigste verjaardag van de bouw, moet zo goed als de hele Bernauerstrasse een openluchtmuseum worden. Het is een investering van circa 26 miljoen euro, maar ze loont de moeite, want vorig jaar kwamen 305.000 bezoekers naar het kleine bezoekerscentrum dat informatie over de Muur verstrekt. Het is de stad menens: de geschiedenis wordt niet uitgewist. (nieuwsblad)
Prins Bertrand de Merode dood aangetroffen in zijn appartement
Bertrand de Merode is overleden. Daarmee verliest ons land zijn meest zonderlinge prins: een man die zijn eigen naturistenvereniging oprichtte en die nog een tijdlang bedelde in de Brusselse winkelstraten. (foto PMG)
Samen Eerlijk Naakt heette de naaktvereniging die hij uit de grond stampte. Met een houten speelgoedpistool stapte hij ooit het bureau van de burgemeester van Oostende binnen, om te tonen dat de veiligheidsvoorzieningen in het stadhuis ondermaats waren. En de 30-jarige Ghanese schone waar hij begin dit jaar mee wilde trouwen, bleek een man te zijn, en een oplichter bovendien.
Met het overlijden van Bertrand de Merode (57) verliest ons land zijn meest kleurrijke prins. Hij was lid van een van de hoogste adellijke families in ons land, maar hij raakte volledig aan lager wal. Zondag werd hij dood aangetroffen in het appartementje in Oostende waar hij al jaren woonde. Het is nog onduidelijk waar hij aan gestorven is.
Bertrand de Merode mocht zich prins noemen omdat koning Albert I in 1930 naar aanleiding van de viering van 100 jaar België de hele familie de Merode de prinsenstitel had verleend. De steenrijke de Merodes stonden altijd op de voorste rij als er iets belangrijks gebeurde in ons land. De familie kreeg zelfs het koningschap aangeboden van ons land, maar dat weigerden ze. Uiteindelijk zouden de Saksen-Coburg Gothas de titel krijgen. Dankzij zijn hoge adellijke titel mocht Bertrand altijd de koning tutoyeren.
Ik ben lid van een hoog aangeschreven familie, maar zelf heb ik in mijn leven veel zwarte sneeuw gezien, zei prins Bertrand in een interview met deze krant enkele jaren terug. Na mijn echtscheiding ben ik in een depressie verzeild geraakt. Ik heb in een krot gewoond, ik heb zelfs gebedeld in de Brusselse winkelstraten. En ik was te trots om mijn familie om hulp te vragen, want ik moest mijn prinselijke imago beschermen.
De Merode ging in Oostende wonen. In de jaren 70 en 80 was hij er journalist. De laatste jaren kwam hij vooral in het nieuws met zijn bizarre plannen of mislukte amoureuze avonturen. Hij richtte zijn naturistenvereniging op omdat hij een groot voorstander was van het naaktstrand in Bredene. In 2005 liet hij weten dat hij zou gaan trouwen met een Roemeense, die hij naar eigen zeggen had gevonden dankzij een advertentie in de Koopjeskrant. De Merode nodigde alvast prinses Mathilde uit op zijn huwelijksfeest, maar daar kwam niets van in huis: de Roemeense bruid-in-spe bleek een ordinaire oplichtster.
De gevallen prins bleef teruggetrokken leven in Oostende. Sinds de dood van mijn vader krijg ik rente uit het familiefonds van de Merodes, levenslang en geïndexeerd, zei hij. Ik kan dus rentenieren. Ik schreef de laatste jaren vooral veel brieven naar staatshoofden die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten.
De Merode bleef ondertussen ook zoeken naar de ware liefde. Eind vorig jaar kwam de melding dat de prins zijn hart had verpand aan Naomi Amoako, een 30-jarige vrouw uit Ghana. Een eerste ontmoeting tussen de twee geliefden viel in het water, want de Merodes vrouw bleek op de luchthaven van Schiphol te zijn aangehouden omdat ze 50 kilogram goud vanuit Ghana richting Nederland had proberen te smokkelen. Niet veel later was de Merodes illusie helemaal in rook opgegaan: de Ghanese ambassade vertelde de prins dat hij het slachtoffer was geworden van een georganiseerde bende.
Die vrouw bleek uiteindelijk een man te zijn, zei de Merode daarover. Maar ik hoop nog altijd dat ik ooit de vrouw van mijn leven zal vinden.
Tot een nieuw prinselijk huwelijk is het echter niet meer gekomen. Bertrand de Merode wordt vrijdag begraven in de Sint-Petrus en Pauluskerk in Oostende. (nieuwsblad )
Theater, film, tv Deze dame heeft het allemaal gedaan. Gilda De Bal is in de loop der jaren uitgegroeid tot een éminence grise onder de Vlaamse acteurs. Ze speelt Meetje in De Helaasheid der Dingen van Felix van Groeningen en op dit moment is ze druk in de weer met opnames voor de tv-reeksen De Rodenburgs en Het Goddelijke Monster. En dan is er natuurlijk nog haar eerste liefde: het theater.
Heeft Gilda De Bal nog wel de tijd om cultuur op te snuiven? Mijn werkschema is momenteel eigenlijk wat te druk om naar collega's te gaan kijken. Als alles goed gaat begin ik volgend jaar aan een nieuwe productie bij Guy Cassiers: De Man Zonder Eigenschappen van Robert Musil. Maar het eerste waar ik tijd voor wil maken is de voorstelling Onder De Vulkaan van het Toneelhuis. En ik hou ook altijd wel de kalender van het S.M.A.K. en het Museum Dr. Guislain in de gaten.'
We kennen jou van theater, film en tv. Was je als kind ook al bezeten door het podium? Ik woonde met mijn ouders in Mechelen en zij waren lid van een plaatselijk amateurgezelschap. Die kring had een jeugdafdeling en van het een kwam het ander. Daar speelde ik mijn eerste rol, toen ik twee jaar was: ik was Cupido in een of ander kerstverhaal. (lacht) Daarna heb ik als kind elk jaar bij dat gezelschap meegespeeld. Tot mijn achttiende speelde ik in amateurgezelschappen, toen ik 21 was, ging ik naar het conservatorium in Brussel en drie jaar later kreeg ik een vast contract bij de KVS. Dankzij die voorliefde voor theater zag ik ook veel theater. Daarom niet altijd even boeiend of goed theater, maar mijn interesse voor het vak groeide op die manier mateloos. Als mijn vader op zondagnamiddag moest werken, bezocht ik met mijn moeder regelmatig musea. Ik heb heel wat tentoonstellingen gezien, van Van de Woestijne tot Ensor. Nadien gingen we altijd chinees eten. Mijn moeder en ik genoten grenzeloos van die uitstappen, ik heb er erg fijne herinneringen aan.
Aan culturele input had je thuis alvast geen gebrek. Las je ook veel? Nee, ik was geen grote lezer. Integendeel zelfs. Mijn ouders vonden lezers luie kinderen. Ik heb later moeten leren dat literatuur een zegen is.
Als je een artistiek talent zou mogen kiezen, waarin zou je dan heel goed willen zijn? Zingen! Maar dan bedoel ik echt goed zingen. Daarom geen klassiek geschoolde stem, opera hoeft ook niet alhoewel, als ik Cecilia Bartoli hoor, krijg ik wel kippenvel. Jammer genoeg heb ik echt geen zangtalent. Ik zing wel thuis als ik alleen ben... zo kan ik niemand schade berokkenen. (lacht) Ik zou ook graag een instrument bespelen, piano bijvoorbeeld. Naast ons woont een dokter die klassieke gitaar speelt. Op zondagmorgen oefent hij vaak. Het is heerlijk wakker worden met klassieke gitaar in de verte.
Welke kunstdiscipline bekoort jou het meest? En welke het minst? De kunst van de taal, natuurlijk. Mensen die met woorden toveren zijn kunstenaars. En muzikanten: ik kan me helemaal verliezen in muziek. Het juiste nummer op het juiste moment brengt me in een andere wereld. Ik was vroeger zot van Motown, bijvoorbeeld. Met mimekunst heb ik dan weer niets. Elk jaar zie ik mimekunstenaars het beste van zichzelf geven op de Gentse feesten, maar het kan me niet boeien.
Welke drie kunstenaars (muzikanten, schrijvers, acteurs, schilders, enz.) vraag je mee voor een gezellig avondje tafelen? In de eerste plaats Maria Callas. Zij werd verguisd door de mensen die Renata Tebaldi aanbeden. Callas' tegenstanders vonden dat ze vals zong, maar ik vind haar geweldig. Ze deed meer dan alleen maar die onbereikbare noten halen. Zij gaf elke voorstelling een stukje van zichzelf weg. Haar noodlottige liefde voor Onassis bezorgde haar een gebroken hart. Haar leven lijkt wel een dramatische opera. Dan is er Antoni Gaudi. Ik bewonder hem omwille van zijn grenzeloze fantasie. Hij was architect, schilder, ontwerper, kunstenaar... Hij kon blijkbaar niet anders dan prachtige dingen ontwerpen. Zijn dood vond ik zo dramatisch: hij werd overreden door een tram toen hij 73 was en omdat hij er wat sjofel uitzag brachten ze hem niet naar een ziekenhuis. Twee dagen later overleed hij aan zijn verwondingen. Zo kan een scenarist het niet bedenken. En tenslotte: Hugo Claus. Omdat hij een grote woordkunstenaar was en een begenadigde geest. Zijn einde was ook zeer opzienbarend. Ik zou deze drie talenten gewoon onder elkaar laten keuvelen. Hugo stelt perfecte vragen, die ik nooit zou kunnen bedenken. Ik zou er dan gewoon stillekes bij zitten, en luisteren.
Welk cultureel-historisch moment had je live willen meemaken? In welke periode had je graag willen leven? Ik had wel graag een tijdje vertoefd in het Cuba van het begin van de twintigste eeuw, toen de Amerikanen van Havana hun speeltuin hadden gemaakt. Ik bezocht Cuba al tweemaal en Havana is nu een bouwval. De riante en ravissante huizen van toen storten in mekaar. Er is geen geld om deze ravage te stoppen. De mensen zijn er niet blij met de toestand, maar in de jaren dat de Amerikanen er waren, moet het een prachtige plek geweest zijn.
Stel dat in de hemel drie kamers gevuld zijn met kunst of met artistieke taferelen. In welke kamers zou je tot in de eeuwigheid kunnen verblijven? Zet mij maar in een kamer van Victor Horta. Met zijn meubilair, zijn servies, zijn bestek... Mooie dingen om je heen maken je leven gewoon aangenamer.
Welke Vlaamse kunstenaar verdient volgens jou een standbeeld? Geen kunstenaar! Mijn echte helden zijn en blijven de mensen van de witte sector. Het verplegend personeel op deze wereld dat nooit in de kijker staat. Maar als ik dan echt moet kiezen tussen de artiesten, hou ik heel veel van de werken van Michael Borremans. Ik zag zijn laatste tentoonstelling in het S.M.A.K. in Gent en vond die buitengewoon.
Welke artiest/kunstenaar zou je voor één dag uit de dood willen terughalen? En wat zou je hem of haar vragen? Ik zou Maria Callas terughalen, haar Norma laten zingen en hopen dat ik een kaartje op zak heb voor de eerste rij. (uit in Vlaanderen)
Hotel Mama, het nieuwe blijspel van het Echt Antwaarps Teater, is meteen ook de 100ste creatie van Ruud De Ridder. Story geeft 170 lezers en hun partner de kans om op woensdag 25 november deze unieke creatie bij te wonen.
Wil je erbij zijn? Klik dan op Wedstrijden en beantwoord daar de meerkeuzevraag en de schiftingsvraag.
De voorstelling gaat door op 25 november om 20.15 u in het Echt Antwaarps Teater, Arenbergstraat 10, 2000 Antwerpen. De winnaars zullen persoonlijk worden verwittigd per mail.
Tijdens een zachte winter zie je in de tuin wel eens de kleine, witte rozetjes verschijnen van winterpostelein. De dikke, enigszins succulente blaadjes van deze Noord-Amerikaanse wereldveroveraar zijn eetbaar, zowel rauw als gekookt. Witte winterpostelein komt oorspronkelijk uit Noord-Amerika. De plant is als groente naar Europa gebracht. Tegenwoordig groeit hij in Nederland in het wild in de duinen van de Noordzeekust en in het Waddengebied, vaak onder de duindoorn.
Doorgaans bloeit witte winterpostelein aan het begin van de lente, maar soms ook al in de winter, met kleine, witte bloemetjes. Claytonia perfoliata of witte winterpostelein is goed op weg een van de meest algemene moestuinonkruiden te worden, op de voet gevolgd door zijn roze bloeiende zusje, Claytonia sibirica.
Ook in de tuin doet winterpostelein het goed als onkruidverstikkende bodembedekker onder struiken. Want de plant woekert zelfs op donkere, zure plekken waar weinig andere planten het uithouden. Voor de voorjaarssla kun je alvast enkele exemplaren van dit grappige plantje laten staan. Fraai is de bloeiwijze, een sliert je witte bloempjes dat ontspruit uit een vergroeid blaadje.
Piet Huysentruyt is God. Gisteren zette hij op de Boekenbeurs honderd handtekeningen per uur.
'Ik kan er niet bij dat mensen een uur staan te wachten voor een handtekening van mij', zegt hij. Het verslag van een namiddag aan de zijde van de man die zijn volk leerde koken.
'Kan jij even naar buiten komen', vraagt Mieke Deprez van Uitgeverij Lannoo aan de telefoon. 'Piet moet eerst nog naar de radiostudio en we zouden een andere weg nemen, niet dwars door het volk.' Piet is God en een glimp van God is al genoeg om de kokende Vlaming in vervoering te brengen. Dus moet Piet als een ware Hollywoodster via een nooduitgang naar de radiostudio van MNM geleid worden. Op weg naar de studio hoor je gefluister. 'Kijk, dat is Piet, hij loopt daar met zijn hoed op', zegt een oma tegen haar kleinzoon. 'Hey Piet, wat hebt ge vandaag geleerd', roept een ander. Piet hoort het met de glimlach aan. Hij is het gewoon.
Van de radiostudio naar zijn troon: de signeertafel. Een half uur voor het signeren staat er al een rij wachtenden. Als Piet dat ziet, gaat hij direct aan de slag. Hij is de kok van het volk en het volk mag niet morren. Dus zet hij zijn hoed af, neemt hij een balpen en is hij klaar voor meer dan vier uur signeren. 'En laat die mens met rolstoel eens door, zodat hij zo lang niet moet wachten', gebiedt hij Mieke. Mieke haalt hem prompt uit de rij. De man is dolgelukkig.
'Dag Piet. Wilt ge dit boek signeren? Het is voor mijnen André. Zo tof dat ge op tijd zijt, en ik hoop voor u dat ge hier op tijd klaar zijt zodat ge vanavond nog SOS Piet kunt presenteren.' Piet grijnst, slaat het boek open en schrijft 'En.. wat hebben we vandaag geleerd?' Het bekende zinnetje uit zijn tv-programma zal hij de komende vier uur tientallen keren neerschrijven. Met daarbij telkens de naam voor wie het boek bestemd is.
'Schrijf maar in dat het voor Catharina en gans de familie is. En voor Tim zijn chocomousse. Hij heeft dat van u geleerd en nu staat de hele koelkast vol chocomousse. En mag ik met u op de foto?' Ja, dat mag de vrouw. Piet pakt haar goed vast en poseert gewillig. 'Ge moet niet zo beven', zegt hij tegen haar. 'Ik weet het, maar ik was een beetje zenuwachtig om u te zien', zegt ze verlegen.
Piet glimlacht. Begrijpt hij dat mensen voor hem beven als een riet? 'Ja, je bent toch even van je melk als je oog in oog staat met je idool. Maar ze merken snel dat ik maar een mens van vlees en bloed ben.'
Ene Kathy komt langs, de 22ste in de rij, want Piet houdt netjes bij hoeveel boeken hij signeert. 'Gisteren nog 342, mijn record is 436.' Kathy wordt een beetje rood als ze hem ziet. 'Ik heb een vraagje maar je mag niet lachen.' Piet belooft plechtig dat hij niet zal lachen. 'Mijn man is al 20 jaar alcoholist. Hoe kan ik de alcohol in uw recepten vervangen door iets non-alcoholisch?' Piet kijkt begrijpend. 'Awel, vervang witte wijn door ongesuikerd druivensap en alcoholazijn door verjus.' Kathy straalt. 'Bedankt Piet.' De populairste tv-kok van Vlaanderen signeert verder. Met de glimlach en met grapjes op Piets wijze. 'Wat was jouw naam weer? Als ik in jouw ogen kijk, ben ik de kluts kwijt', zegt hij tegen een jongedame. De jongedame wordt rood. 'Ik heet Marijke.' Piet zingt het liedje van Sam Gooris Ooh Marijke, hou me dan vast. En als er een Barbara voor zijn neus staat, zingt hij Vergeet Barbara, ze verdient jouw liefde niet.
Ondertussen komt moeder Denise even langs. 'Piet, ik moest daarnet ook een handtekening zetten. Een madam zei me dat als ik er niet was geweest, gij niet zou bestaan', lacht ze. 'Dat is wel waar bomma', zegt Piet.
De volgende. 'Dag Piet. Schrijf maar: Aan het liefste vrouwke Emmy. Ze commandeert me als de beste.' Piet schrijft het gewillig op. Emmy staat met het fotoapparaat in aanslag. 'Moest gij niets vragen aan Piet? Was uw paling nu groen genoeg?' De man grinnikt en loopt snel weg. Het is de beurt aan Wijke, een meisje van vijf jaar. Ze geeft schuchter het boek, alsof hij sinterklaas is. Ze is een beetje bang van de meneer. 'Voor ze gaat slapen, kijkt ze altijd naar SOS Piet', zegt ze. Ondertussen wordt de rij wachtenden langer. Dranghekkens worden gezet, zodat het overzichtelijk blijft. Piet kijkt even om de hoek en ziet de menigte. We timen. Fans moeten een half uur wachten voor ze oog in oog staan met hun idool. 'Ik kan er niet bij dat mensen soms een uur willen wachten voor een handtekening van mij', zucht hij.
Andere signerende auteurs bekijken het spektakel van op afstand. Hilde Eynikel bijvoorbeeld. Ze schreef het boek Hotel Molokai over pater Damiaan. Ze zit er al meer dan uur en signeerde in totaal vijf boeken. 'Tja, Damiaan kookte niet hé. Hoewel, hij maakte wel spek met eieren klaar en als hij bezoek kreeg, draaide hij soms het strot van een kip om en maakte het zelf klaar. Maar dat is niet hetzelfde.' Of ze niet jaloers is? 'Nee, ik ken mijn plaats.'
Terug naar Piet. 'Piet, het boek is voor mijn pa en schrijf er maar bij: Blijven trainen op de witloof.' Ondertussen komt filosoof en ethicus Etienne Vermeersch voorbij gewandeld. 'Wat een dwangarbeid', grapt hij. Piet lacht. 'Dat is toch de filosoof hé.' Ja, dat is de filosoof. Ook hij kent Piet. Wie Piet niet kent, komt van een andere planeet.
'Papa, papa, sorry, ik heb efkes mijn papa nodig.' Marie, de dochter van Piet, baant zich een weg door de mensen. Even is God gewoon weer papa. 'Kijk papa, ik heb een boek gekocht van die knappe auteur.' Piet laat de wachtenden even voor wat ze zijn en geeft zijn dochter een knuffel. Maar dan weer over naar de orde van de dag. Piet signeert zich helemaal te pletter. Geeuwt af en toe. Struikelt over al die namen. 'Catherine, Katrien, Katrina, op den duur weet ik het niet meer', zucht hij. Of hij geen kramp in zijn vingers krijgt? 'Ja, mijn vinger ziet wel al wat blauw, maar ik heb het er voor over. Ik signeer eigenlijk liever dan dat ik kook. Nu zie ik voor wie ik het allemaal doe hé.'
En zo signeerde God verder. Tot ver over vijf uur, want zijn fans wil hij niet teleurstellen. In totaal 396 boeken. Voor moeder Lucienne, omdat ze niet goed te been is. Voor Stijns lief omdat hij haar auto in de prak reed en het weer goed wil maken, en voor de schoonmoeder, om op een goed blaadje te staan. Een boek en handtekening van Piet doet wonderen. Dat hebben wij vandaag geleerd. (nieuwsblad)
De Schepper toont acht grote vrouwen zoals u ze nog nooit zag
'Phara liet zelfs in haar boezem kijken'
Phara de Aguirre, Veronique De Kock en Andrea Croonenberghs. Het zijn niet van de minste vrouwen die Els De Schepper bereid vond om in haar nieuwe clip te figureren. De bedoeling: het cliché van de kijvende wijven onderuit halen. En laten zien dat vrouwen wél humor hebben en zichzelf kunnen relativeren.
Het liedje Ongezouten, uit de show Els De Schepper roddelt, gaat over hoe ver je kunt gaan in het openlijk spuien van je mening. Els De Schepper: 'Vrouwen hebben het imago van roddeltantes die elkaar genadeloos afmaken, maar niet openlijk voor hun mening uitkomen. Ik heb daar een - redelijk grof, al zeg ik het zelf - liedje over gemaakt. Om het te relativeren vroeg ik bekende dames om mee te spelen in de clip. Tot mijn verbazing hebben ze allemaal onmiddellijk 'ja' gezegd. Ik denk dat ze overtuigd werden door de onderliggende boodschap: tonen dat vrouwen zichzelf wel kennen en zichzelf kunnen relativeren. En dat ze humor hebben. We hebben het cliché van de kijvende wijven onderuitgehaald.' De opnames duurden drie dagen en waren volgens Els De Schepper één groot feest. 'We hebben hard gelachen. Het zijn acht zeer verschillende vrouwen, maar allemaal bereid om zich te laten gaan. Toen ze lelijke gezichten moesten trekken, zei ik: Denk aan iemand die je niet kunt uitstaan. Ik moet zeggen: het resultaat is nog straffer dan ik had verwacht.' (lacht)
Andrea Croonenberghs Ik ken haar al lang. Ik hoor van anderen dat ze koel overkomt, maar zo is ze allerminst. En ja, ze stak zonder problemen twee middelvingers op.
Kate Ryan Ik wist al dat zij met zichzelf kan lachen. Een heel fijne vrouw die nooit naast haar schoenen zal lopen.
Hadise Het mooie poppemieke dat er altijd piekfijn moet uitzien toont in mijn clip haar andere gezicht. En haalt in één moeite de clichés over Turkse vrouwen onderuit.
Phara de Aguirre Ik dacht dat een ernstige journaliste dit nooit zou willen doen, maar ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en het toch gevraagd. Ze vond het fantastisch. Door gekke bekken te trekken relativeert ze zichzelf. Ik mocht zelfs in haar boezem kijken.
Martine Prenen Sinds lang een goede vriendin. Puur en altijd zichzelf. En gezegend met een zeer flinke dosis humor.
Veronique De Kock Een vrouw die altijd professioneel moet blijven en aan het perfecte plaatje moet voldoen. Schitterend hoe ze dat in de clip doorbreekt.
Marleen Merckx Haar gezicht lijkt wel van elastiek. Het gaat alle kanten uit. Hilarisch! Ze was bereid om heel ver te gaan. Het lijkt alsof ze ladderzat is in de clip. Dat is uiteraard niet echt, maar ze zit er niet mee in dat rolletje te spelen.
Bieke Ileghems Een aimabele vrouw die ik al ken sinds mijn achttiende. Als actrice is ze ondergewaardeerd. Maar bekijk hoe straf ze is in de clip. Ze gaat helemaal op in haar rol. (nieuwsblad)
Er zijn vrouwen die niet stoppen met bellen'Boer Fons Van Looy (49) kijkt vanuit Frankrijk geamuseerd naar gekte rond 'Boer zkt vrouw'
Aan Fons Van Looy uit Boer zkt vrouw heeft de natie al veel plezier beleefd. De boer is blij dat hij de gekte rond het programma vanuit het buitenland mag meemaken. 'Alleen mijn moeder hoopt dat het zo snel mogelijk voorbij is.'
In het Franse Saint-Sornin-Leulac - populatie: 642 - weet bijna niemand dat Fons 'de la Belgique' in Vlaanderen een vedette is. Het dorp in de prachtige streek van de Limousin net boven Limoges kent de 49-jarige boer uit Hever als een hardwerkende Vlaming die honderd hectare te onderhouden heeft. Dichte buren heeft hij niet: hier wonen ze met twintig op één vierkante kilometer. Anders hadden ze het wel gemerkt: hij krijgt de laatste weken opvallend veel bezoek. 'Elke dag stopt hier minstens één Vlaming', zegt Fons. 'Mensen die op doorreis zijn en Fons van Boer zkt vrouw wel eens in het echt willen zien. Ik heb drie pagina's vol namen, adressen en telefoonnummers van mensen die me bezocht hebben. Ze zijn welkom. De natuur is hier prachtig: geen akkerbouw, maar weilanden, bomen en meren.'
Niet alleen de deurbel van Fons maakt overuren: ook zijn telefoon gaat in het rood. 'De dag na elke aflevering van Boer zkt vrouw is het prijs: tien tot vijftien telefoons. En zo gaat dat de hele week door. Een paar vrouwen stoppen ook niet met bellen. Dat is niet zo plezant. Maar ik mag niet klagen, het valt nogal mee.' Nogal wiedes dat het voor Fons meevalt: hij zit lekker in Frankrijk terwijl de gekte rond Boer zkt vrouw zich in het verre Vlaamse land afspeelt. 'Ik zit ver weg van de heisa. Als ik straks in Limoges boodschappen ga doen, is er niemand die mij herkent. Dat was drie weken geleden wel anders. Toen was ik twee dagen in België. Ik kon letterlijk geen stap zetten of ik werd aangesproken. Elke keer dezelfde vragen: hoe is dat nu afgelopen met Nadine? Ik vraag me af hoe de andere boeren van Boer zkt vrouw dat volhouden.'
Nu het dan toch over Nadine gaat: Fons koos voor de Heusdense lookalike van actrice Sophia Loren om zijn leven mee door te brengen, toch voor de duur van het programma. Dat zorgde al voor hilarische taferelen toen Fons met Nadine op restaurant ging. Fons hield een lichtblauwe cocktail voor antivries, verwarde een groene asperge met een boontje en nam voor het eerst in zijn leven een vismes ter hand. Allemaal heel geestig, maar Fons kwam er wél uit als de lompe boer die met veel moeite mes en vork kan hanteren. Fons relativeert. 'Ik weet óók dat die cocktail geen antivries was; het leek gewoon sprekend op de vloeistof die ik 's winters in mijn tractoren giet. Het was ook donker in dat restaurant: dan wordt een asperge al gauw een boon. Maar het klopt dat ik nog nooit een vismes had gebruikt: en dan? Zo'n ding snijdt van geen kanten. Het kan me weinig schelen hoe ik in dat restaurant overkwam. De sfeer zat erin, de cameraman kon zich niet houden van het lachen. Ik ga liever frieten eten met ne wust.'
Voor een nuchtere man als Fons moet het toch wennen zijn: meedraaien in een mediacircus met elke week meer dan een miljoen kijkende Vlamingen en de kranten en weekbladen die daar graag op inspelen. 'Terwijl ik niet eens degene was die zich heeft ingeschreven voor dit programma. Zij hebben mij gevraagd. Ze hebben oude krantenartikels gevonden waarin stond dat ik naar Frankrijk ging trekken. Toen ze me belden voor Boer zkt vrouw heb ik meteen ja gezegd. Niet dat ik hopeloos verloren ben zonder vrouw. Ik wou het een keer meemaken. Dat ze nu van alles over mij schrijven, raakte me niet. Over een maand of twee zijn de mensen dat allemaal vergeten. Alleen mijn moeder en mijn zus hebben het moeilijk met wat sommige bladen over mijn schrijven. Dingen als naakt flikflooien en zo. Ik ben streng katholiek opgevoed en mijn moeder vindt dit misplaatst. Ik kan dat begrijpen: zij worden er in België over aangesproken, ik niet. Ik kan er nog om lachen.'
Toch moet het niet prettig zijn om over jezelf te lezen dat je niet meer dan een overjaarse puber bent. Dat zei kandidate Solange toen Fons haar naar huis stuurde. 'Ik weet dat Solange dat heeft gezegd en ik ben er niet boos om. Ik ben jong van geest en jong van lichaam. Als ik met een vrouw van vijftig praat, heb ik meestal het gevoel dat ze te oud zijn. Ik ben al 49, maar droom nog altijd van kinderen krijgen. Zet dat uit je hoofd, zei Solange. Maar zij hééft al een kind.'
De vraag is dan wat deze stevige stronk in een vrouw zoekt. 'Tof gezelschap. Dat op de eerste plaats: je moet je beter voelen bij die vrouw dan als je alleen bent. Maar er zijn ook primaire behoeften die vervuld moeten worden. Want waarom ga je op de eerste plaats met een vrouw samenwonen? Omdat de natuur roept, hé? Anders kun je net zo goed met een man leven, met een kameraad. Onderschat dat niet, die primaire behoeften. Wat overdag scheefloopt, kan 's nachts vaak worden rechtgetrokken.' (nieuwsblad)
Actievoerders van Voorpost kwamen de slogan 'België barst' scanderen tijdens optredens van Clouseau.
De heisa rond het lied 'Leve België' van Clouseau is nog niet bekoeld. Een tiental Vlaamsgezinden van Voorpost voerden actie tijdens een promoconcert dat de groep gaf in de Carrefours van Oostakker en Schoten. Koen Wauters was alvast niet onder de indruk. "Mannen, ik hou mij hier echt niet mee bezig", zei hij schouderophalend. Bij Voorpost laten ze weten dat ze mogelijk ook tijdens de concerten in het Sportpaleis actie zullen voeren.
Vaderlandsliefde In het gewraakte nummer bezingen de broers Wauters hun liefde voor ons land, in het Nederlands én in het Frans. Onmiddellijk na de release zorgde dat al voor felle kritiek van Vlaamsgezinden. Zelfs Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Geert Bourgeois (N-VA) kon het niet laten om te zeggen dat het "pure propaganda" was, schrijft de krant Het Laatste Nieuws. De storm is nu, meer dan twee maanden later, nog niet gaan liggen. Toen Koen en Kris Wauters zaterdag het kleine podium van de Carrefour van Schoten beklommen, haalden een tiental betogers affiches boven met daarop 'België Barst'. Die leuze werd ook luidkeels gescandeerd.
Boze fans De fans waren niet te spreken over de protestactie. Omdat sommige kinderen begonnen te wenen door het lawaai, keerden verscheidene ouders zich tegen de actievoerders en namen hun affiches af.
Nieuwe acties "We weten dat we ons niet bij iedereen populair maken met zo'n protest", reageert Björn Roose van Voorpost. "Maar we konden deze gelegenheid niet laten voorbijgaan. Dat lied zit ons nog steeds hoog, we krijgen er nog vaak reacties over, zelfs van Clouseaufans. In de toekomst plannen we nog acties, en ja, mogelijk ook in het Sportpaleis." (hlnsydney)
De finale van de tweede reeks van 'Mijn restaurant' (vtm) was er één om in te kaderen.
Het Italiaanse restaurant Dell'Anno tegen het klassieke Bigarreaux. Beide partijen kenden felle voor- en tegenstanders. De woede-uitbarstingen van Claudio en massale ontslagnemende personeelsleden bij Dell'Anno stuitten velen tegen de borst, maar daar tegenover stond wel dat dit restaurant culinair altijd het hoogst scoorde. Het culinaire niveau van Bigarreaux was wisselvalliger, maar de sympathieke uitbaters Ann en Tom wonnen de harten van velen.
Na een spannende finale, die ontsierd werd door sms-perikelen, haalde Dell'Anno de overwinning binnen. Ann en Tom moesten hun deuren die zelfde avond nog sluiten, maar ze lieten het er niet bij zitten en openden een nieuwe Bigarreaux. Tijd om te testen welk restaurant nu eigenlijk de hype verdient. Dus stuurden we twee jonge redacteurs op pad, en dit zijn hun conclusies...
Naar een restaurant ga je om te eten, en goed te eten. Wat je thuis ook kan maken, daar wil je toch niet het dubbele aan geven? Daarom vergelijken we Dell'anno en Bigarreaux eerst en vooral op hun kerntaak: de keuken.
Het kleurrijk sterven van de natuur bracht op 1 november bedrijvigheid rond gemeentelijke begraafplaatsen. dan herdenken we onze doden. En alsof die doden niet genoeg zijn, komt ook 11 november eraan.
De 91ste verjaardag van de Wapenstilstand die een einde zou maken aan alle oorlogen! Intussen weten we beter. Er zijn in oktober 60 Amerikanen gesneuveld in Afghanistan.
Die 60 zie je zo in 't gelid staan. Verbeelding hoeft niet. Op het weidse 'Tyne Cot Cemetery' in Passendale overvallen tienduizend grafstenen de bezoeker. De dodenakker is groot. Tellen lukt niet echt.
En in Langemark maakt het Kameradengrab ons blind. Het kleine dodenveld bij de ingang is amper 500 m2 groot. Het brons tegen de kille grond, vermeldt het cijfer van 24.917 doden. Onze verbeelding laat ons in de steek.
Militaire grotere begraafplaatsen moeten er zijn. Het is de enige tastbare en zichtbare manier om te getuigen. In de Westhoek alleen rusten honderdduizenden oorlogsdoden.
De Westhoek heeft de jongste bevolking van het land, zei mijn grootvader en hij voegde er droog aan toe: onder de grond. Als oudstrijder met acht frontstrepen wist hij waarover hij sprak.
In Spanje is de Burgeroorlog nog niet verteerd. Bij de ontdekking van een massagraf worden de doden afzonderlijk op hun gemeentelijk kerkhof opnieuw aan de aarde toevertrouwd.
Mijn Spaanse kennis vindt het spijtig, want zo zei hij: Nu en later beseft niemand nog hoe erg die burgeroorlog wel was. Hoe nobel het initiatief om de doden thuis te begraven, het veegt de zichtbare herinnering aan de grootte van de gruwel weg.
En als iedere dode zijn verhaal zou vertellen, komt aan het verdriet nooit een einde. (redactie van toerisme westhoek)
Het programma voor de 91ste verjaardag van het einde van die wereldbrand, ziet er als volgt uit:
Je huid als barometer Je staat er misschien niet zo vaak bij stil, maar je huid is méér dan alleen je buitenkant. Het is het grootste orgaan van het lichaam! Aan je huid kun je zien hoe het met je gezondheid is gesteld. Wist je bijvoorbeeld dat een grauwe kleur kan betekenen dat je oververmoeid bent?
De huid beschermt tegen gevaarlijke stoffen en (UV-)straling van buitenaf en zorgt dat je temperatuur en vochthuishouding op peil blijven. Een gezonde huid ziet er niet alleen fris en stralend uit, het is ook een teken dat je zelf gezond bent.
Signalen Je kunt het merken aan je huid als er iets niet helemaal goed is met je gezondheid.
Droge huid: je hebt misschien een te laag vochtgehalte. Vlekkerige huid: dit komt door een teveel aan dode huidcellen. Grauwe gelaatskleur: je bent oververmoeid of ziek. Gelige kleur: er zijn problemen met de lever.
Verzorging van buiten Grote temperatuurswisselingen en droge lucht zijn niet goed voor je huid, maar ook niet te voorkomen. Vooral in de winter heeft de huid nogal wat te lijden en wordt dan vaak droog en geïrriteerd.
Je houdt je vel langer in goede conditie door de juiste reinigende, beschermende en verzorgende producten te gebruiken die uitdroging van de huid tegengaan en de huidfuncties stimuleren.
Verder kun je beter niet te veel zonnen en dan álleen met de juiste zonbescherming. Het kiezen van de juiste verzorgingsproducten begint met het vaststellen van je huidtype. Hierbij, en voor de verzorging, kun je eventueel de hulp van een apotheker of schoonheidsspecialist inroepen.
Verzorging van binnenuit Een stralende huid komt voor een groot deel van binnenuit. Met (vette) vis, eiwitten, kip- en kalkoenfilet, olijfolie, fruit en groenten krijg je de beste stoffen binnen om de conditie van de huid te verbeteren en veroudering van de huid te vertragen.
Daarbij zorgt regelmatig water drinken dat je huid niet uitdroogt en soepel blijft. En roken kun je beter laten. Naast andere gezondheidsproblemen, zorgt het ook voor een snellere veroudering van de huid en een grauwe gelaatskleur door vaatvernauwing.
Huidproblemen Bij verregaande huidproblemen zijn de afwijkingen aan de huid duidelijk zichtbaar. Littekens, pigment- of bloedvatafwijkingen (zoals een wijnvlek) worden, vooral in het gezicht, als heel ontsierend ervaren. Een cosmetische operatie is dan mogelijk.
Voor deze en andere huidaandoeningen, onder andere als gevolg van een huidziekte, verwijst de huisarts vaak door naar een dermatoloog of een huidtherapeut.(gezondheidsnet)
Deze vrouw woont in een zone waar veel kolibri's overvliegen, een kolibriroute dus.
De vrouw heet Abigail Pine en woont in Louisiana.
Op hun trektocht verbleven er ongeveer 20 van hen in haar tuin (om te overwinteren?) . Zij nam een klein rood bekertje, vulde het met suikerwater .
Elke dag deed ze dit en bestudeerde ze en op een dag nam ze het rode bekertje met suikerwater in haar hand daar ze nu toch al aan haar aanwezigheid dichtbij het bekertje gewend waren.
Ze kwamen gewoon op haar hand zitten en uit het kopje in haar hand drinken.
Ze zegt dat ze echt vederlicht aanvoelden toen ze haar hand raakten .
Heeft Gilda De Bal nog wel de tijd om cultuur op te snuiven?
Hotel Mama, het nieuwe blijspel van het Echt Antwaarps Teater, is meteen ook de 100ste creatie van Ruud De Ridder. Story geeft 170 lezers en hun partner de kans om op woensdag 25 november deze unieke creatie bij te wonen.
Piet Huysentruyt is God. Gisteren zette hij op de Boekenbeurs honderd handtekeningen per uur. 
Aan Fons Van Looy uit Boer zkt vrouw heeft de natie al veel plezier beleefd. De boer is blij dat hij de gekte rond het programma vanuit het buitenland mag meemaken. 'Alleen mijn moeder hoopt dat het zo snel mogelijk voorbij is.'
