Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
02-02-2014
Verkenning Noord-Zuid verbinding
Sinds een 10-tal dagen heb ik serieus af te rekenen met een al lang aanslepende luchtwegeninfectie maar na een equivalent van "10 volle zakdoeken" is het ergste (hopelijk) nu wel achter de rug. Wel nagenoeg elke dag getraind maar aan een zeer lage intensiteit.
Zaterdag was het nog eens tijd voor een langere duurloop van minstens 75 minuten. Bedoeling was om mijn traditionele parcours richting Prinsenpark te lopen maar in laatste instantie besliste ik om de nieuwe Noord-Zuid verbinding tussen Kasterlee en Geel eens uit te proberen.
Bedoeling was om via de Kempenstraat onder de tunnel te geraken maar die was met dranghekken nog afgesloten. Als je echt wil kan je er wel door maar aan de andere kant zag ik wat mannen in uniform rondlopen (bleken achteraf de gasten van de brandweer te zijn) dus liep ik er mijn wijselijk over.
Eens over de tunnel zag je de aangelegde snelweg kilometers ver tussen de velden en weiden. Via een doorgang aan een zijweg van het Masureel Centrum kwam ik op de splinternieuwe rijbaan terecht. Ik liep nu helemaal alleen richting Geel en dat had wel iets surrealistisch. Na een aantal kilometer zag ik in de tegenovergestelde richting een andere loper opdagen. Ik was dus niet alleen op de wereld. Aan de nieuwe brug over het kanaal moest er wel pittig geklommen worden. Na nog eens 2 kilometer kwam ik dan uiteindelijk aan de ring van Geel uit waar binnen een drietal weken de ganse ontsluiting een feit zal zijn.
Na een korte pauze keerde ik op mijn stappen terug richting Kasterlee. Door de verkoudheid had ik best wat last bij het ademhalen en liep het daardoor niet echt vlot allemaal. Uiteindelijk toch bijna 17 kilometer op de teller na iets meer dan 90 minuten lopen. Hopelijk kan ik volgende week terug ietwat pittiger beginnen te trainen.
Afgelopen weekend zijn Grietje en ik over de plas getrokken voor een korte citytrip naar Londen. Het was de eerste keer dat ik er kwam en hield een erg positieve indruk over aan deze wereldstad. Proper (graffiti in de underground, niet gezien, en wat een positief verschil met Brussel !), sterk georganiseerd en respect voor autoriteit, en daardoor ook heel veilig aanvoelend. Ook op sportief vlak moet ik mijn mening over Engelsen (althans de Londenaars) herzien. Waren het nog de naweeën van de Olympische Spelen die er in 2012 even thuishielden, ik weet het niet, maar er werd daar duchtig wat afgelopen in parken en naast de Thames. En terwijl het er alles behalve warm was - normaal voor de tijd van het jaar - liepen die daar dan ook nog eens in singletjes en korte broeken. Je kreeg er - alleen al van er naar te kijken - koude rillingen van.
Het was niet meteen de bedoeling om in Londen op sportief vlak bergen te verzetten, een vervelende verkoudheid met bijhorende nevenverschijnselen hinderde me daar trouwens teveel bij. Zondagmorgen nam ik toch even de tijd om een halfuur in de fitnissruimte van ons hotel te vertoeven. Ik zat daar op een hometrainer en haalde maar geen snelheid tot ik doorhad dat ik daar rekening moest houden met miles (= 1,6 km) en dus niet met kilometers .
Maandagmorgen liet ik de wekker extra vroeg aflopen. Ik trok mijn loopschoenen aan (had die toch maar veiligheidshalve meegenomen) en liep via Euston Street naar de dichtsbijgelegen groene long, Regent's Park. Van en naar het park moest ik slalommen tussen een mensenzee in maatpak die op weg waren naar het werk. Maar niemand die daarvan opkijkt. Ik vroeg me op dat moment ook af hoe gezond het wel is om in een stad rond te gaan hollen, net naast één van de drukste verkeersaders van de stad.
Eenmaal aangekomen in het park begon ik was lussen te trekken zonder de oriëntatie uit het oog te verliezen. Dat park was zo groot dat je er al snel in verloren kon lopen. En zoals eerder gezegd, kiplekker voelde ik me alles behalve, maar ik wilde toch mijn loop via GPS kunnen vereeuwigen (zie ook bijlage hieronder). Je loopt namelijk niet elke dag in zulk een metropool als Londen. En zeg nu zelf: lopen in Regent's Park te Londen klinkt toch iets spectaculairder dan pakweg de bossen van Kasterlee of het stadspark van Turnhout .
Sinds een 10-tal dagen heb ik serieus af te rekenen met een al lang aanslepende luchtwegeninfectie maar na een equivalent van "10 volle zakdoeken" 
is het ergste (hopelijk) nu wel achter de rug. Wel nagenoeg elke dag getraind maar aan een zeer lage intensiteit.
Afgelopen weekend zijn Grietje en ik over de plas getrokken voor een korte citytrip naar Londen. Het was de eerste keer dat ik er kwam en hield een erg positieve indruk over aan deze wereldstad. Proper (graffiti in de underground, niet gezien, en wat een positief verschil met Brussel !), sterk georganiseerd en respect voor autoriteit, en daardoor ook heel veilig aanvoelend. Ook op sportief vlak moet ik mijn mening over Engelsen (althans de Londenaars) herzien. Waren het nog de naweeën van de Olympische Spelen die er in 2012 even thuishielden, ik weet het niet, maar er werd daar duchtig wat afgelopen in parken en naast de Thames. En terwijl het er alles behalve warm was - normaal voor de tijd van het jaar - liepen die daar dan ook nog eens in singletjes en korte broeken. Je kreeg er - alleen al van er naar te kijken - koude rillingen van.
.
