Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
10-12-2014
Eindelijk terug op volle snelheid aan het trainen !
Nadat de loopblessure min of meer onder controle was werd ik geconfronteerd met enkele complicaties na een uitgevoerde oogoperatie eind oktober. De halve marathon van Kasterlee medio november kwam hierdoor te vervallen. Niet dat ik in staat zou zijn om veel potten te breken maar zelfs aan een aanvaardbaar tempo uitlopen zat er op dat moment niet in.
Met pijn in het hart hoorde ik van thuis uit het startschot weerklinken ... Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel meer. In november zorgden de vele fietskilometers voor het onderhoud van de basisconditie. Medio november pikte ik zelfs weer aan met individuele trainingsschema's die me werden bezorgd door een coach vanuit CMC. Tot op heden bemerk ik geen last meer tijdens het lopen maar moet wel vaststellen dat de conditie toch te lijden heeft gehad door die ingelaste rustperiode van ruim 2 maanden. Maar soit, blij als een kind telkens ik (pijnloos) kan lopen en daar draait het uiteindelijk allemaal om. Ook het zwemmen werd begin december terug opgepikt. Weliswaar allemaal vrij rustig maar ik bemerk toch al opnieuw enige progressie.
Binnen 10 dagen staat mijn eerste loopwedstrijd sinds bijna 4 maanden op het programma, de natuurloop in Lier over een afstand van 10 km. Mijn laatste wedstrijd met inzet dateert reeds van eind augustus (Dwars door Turnhout). Toen liep ik de 11 km tegen een gemiddeld looptempo van 4'11". Voor zaterdag 20 december reken ik op een looptempo van 4'30" en zal daar - mocht het me lukken - dan heel tevreden over zijn. Als ik er daarna zowel in januari als in februari 10" per kilometer kan afkrijgen sta ik sowieso terug op het niveau van voor de blessure.
Weliswaar nog iets te vroeg om definitief victorie te kraaien maar het ziet ernaar uit dat we terug onder de mensen kunnen komen ! Eindelijk zou ik zeggen, na bijna 10 weken miserie voor, tijdens en - vooral - na het lopen. De afgelopen week kon er al terug mondjesmaat worden gelopen maar de test afgelopen zaterdag doet toch het beste vermoeden. Tijdens de training (vlotte loop over 8 km) voelde ik nog wel een stramme pees in mijn linker bovendijbeen maar de pijn ging helemaal niet diep meer zoals in het verleden. Ook na de training en de ochtend nadien totaal geen last meer. Ik voel dat ik terug kracht op mijn linkerbeen kan zetten zonder daarbij steeds door mijn heup te moeten zakken.
De afgelopen weken werd de basisconditie onderhouden met fietsen, zwemmen en stabilisatietrainingen. Maar lopen blijft voor mij toch bovenaan staan. Doordat ik de afgelopen weken amper heb kunnen lopen heeft dat helaas ook meteen een impact op de verhouding hartslag/snelheid. Maar ik hoop om tegen het jaareinde terug op het niveau van voor de blessure te komen. Sowieso zal ik de snelheidstrainingen en tempo-intervaltraining rustig opbouwen en geen al te gekke dingen doen. Misschien in december nog één of twee korte loopwedstrijden inlassen maar daar houdt het dan ook mee op.
De schrik zat er wel goed in omdat er maar geen juiste diagnose kon gesteld worden. Zowel op de echo, RX als de NMR kon niets teruggevonden worden. Een combinatie van opgelegde rust en een lichte correctie op de linker voetafrol zijn waarschijnlijk de oplossing geweest voor mijn blessure. Volgende dinsdag volgt dan nog een eerder ingeplande oogoperatie waardoor ik vermoedelijk weer 1 à 2 weken minder doorgedreven kan trainen maar daarna hoop ik de resterende weken van 2014 nog positief te kunnen afsluiten.
Tijdelijk op on-actief door blessureleed en lage bloedwaarden
Al wekenlang liep ik met een blessure aan mijn linkerheup. In het begin manifesteerde de pijn zich heel kort bij aanvang van elke looptraining. Maar stelselmatig bleef die pijn langer voelbaar en werd ook hardnekkiger. En op het laatst liep ik enkele uren na de training en vooral de volgende morgen als een kreupele rond. Enkele weken lang kon ik de pijn nog met ontstekingsremmers verdoezelen maar de afgelopen dagen ondervond ik dat dit een ongelijke strijd aan het worden was.
De voorbije 10 dagen moet ik zowat 120 kilometer gelopen hebben omdat ik nog steeds hoopte aan de marathon van Eindhoven te kunnen deelnemen. Meer op karakter dan op souplesse weliswaar en uiteindelijk viel de test tijdens de Monumentenloop in Vorselaar goed mee. Maar ik voelde meteen na de wedstrijd wel dat ik daarvoor vrij diep moest gaan alhoewel dat niet meteen uit mijn hartslagfrequentie kon worden afgeleid.
Afgelopen maandag liet ik veiligheidshalve nog eens bloed trekken en daarbij bleek dat het in deze omstandigheden absoluut niet meer verantwoord is om nog voluit te gaan voor de marathon op 12/10. Mijn hematocriet is tot een ongekende diepte gezakt. Het laatste waar ze me nu van kunnen beschuldigen is dat ik epo zou gebruiken . Ik besloot daarom om de volgende weken geen trainingsschema meer te volgen en pas opnieuw te gaan lopen van zodra de pijn volledig is verdwenen. Volgende week worden er al een paar foto's genomen in het ziekenhuis en kan hopelijk de juiste diagnose gesteld worden. Ik vermoed dat mijn beenlengteverschil wel iets te maken heeft met de huidige problemen en dat een steunzooltje zich opdringt om mijn scheve lijf terug wat in balans te krijgen.
Het zal voor mij de komende weken dus serieus afkicken worden. Ik ga proberen mijn conditie zoveel als mogelijk te onderhouden met zwemmen en fietsen maar alles terug op recreatief niveau. En misschien is het ook de moment om wat aandacht te gaan besteden aan stabilisatie-oefeningen.
De afgelopen weken werd ik meermaals gekweld door allerlei mankementen. Vooral de pijn in mijn bovendijbeen heeft me daarbij veel parten gespeeld, zodanig zelfs dat mijn deelname aan de marathon in Eindhoven in het gedrang kwam.
Vanmiddag ben ik op consultatie bij een osteopaat geweest en sindsdien klaart de hemel echter weer wat open. Er zijn geen garanties natuurlijk maar het voelt allemaal al een heel pak beter aan. Als ik morgen de vlotte duurloop van 12 km deftig kan afwerken neem ik zaterdag zeker deel aan de Monumentenloop in Vorselaar. Deze 2 lussen van telkens 14 km gelden als ultieme test voor de marathon binnen 3 weken. Hopelijk kan ik de trainingsweek alsnog met een goed gevoel afsluiten ...
... door een infectie op de luchtwegen. Donderdag nog begonnen met een ordinaire keelontsteking maar in het weekend gespekt met koorts en een zware kinkhoest. Bijgevolg werd de Kasteelloop in Tielen geannuleerd. Hopelijk doen rust en Dafalgan hun werk en kan ik de zwaardere medicijnen achterwege laten ...
De bestelling dateerde ondertussen al van ruim 6 maanden geleden maar maandagavond is mijn Italiaans raspaardje dan uiteindelijk gearriveerd. Weliswaar met het frame van 2013 ipv dat van 2014 (maar dat is een verhaal apart) en verder afgemonteerd met Sram Force22 compact TT, Marchisio T700 wielset, zadel ISM Attack, Stuur Deda Kronos en Look pedalen. Als het vanmiddag droog blijft zal hij voor de eerste keer van stal gaan .
Enkele weken geleden heb ik mijn Trek 8500 wielmaat 26" na 24 maanden trouwe dienst van de hand kunnen doen via kapaza.be. Tijd dus (en opnieuw plaats in de garage) voor iets anders. Na eerder opzoekwerk kwam ik uit bij Bulls, een Duitse fabrikant die één van de eerste was met de introductie van de 29"er en gekend staat om de goede afmontering van hun gamma.
Bedoeling was om voor de Black Adder - model 2014 te gaan. Maar gezien de levertijd van ruim 6 weken - en ik hierdoor de (eerste) winterduatlon in Retie aan mijn neus voorbij zag gaan - toch maar geopteerd voor het model 2013. Enige toelichting echter, het gaat hier niet meer over de Black Adder maar wel degelijk over de Black Adder Team, amper 9 kg droog aan de haak en hét paradepaardje van Bulls onder de hardtails waarvan de catalogusprijs een pak boven mijn budget zit. Maar alsnog aan een sterk gereduceerde prijs kunnen kopen.
Natuurlijk wilde ik dat beest meteen gaan temmen in zijn biotoop. Na aankomst thuis mijn fietskledij aangetrokken en richting Retie gereden om het Prinsenpark en omgeving onveilig te maken en al eens te gaan proeven van het parcours van de winterduatlon op 9 maart. Een ding is zeker, op deze MTB zal ik het die dag niet meer kunnen steken als ik niet vooruit geraak of weer eens op mijn bek ga, getuige ook de onderstaande specificaties:
In bijlage het trainingsschema van de maand januari 2014. Ik probeer er een gewoonte van te maken om mijn activiteiten maandelijks op mijn blog te rapporteren.
Ik liet niets aan het toeval over voor mijn eerste marathon en reed zaterdagmiddag al met Grietje naar Eindhoven. We hadden daar voor 2 nachten een hotelletje (Boutique Hotel Lumière) geboekt op wandelafstand van start en finish van de marathon die zondag plaatsvond. Aangekomen omstreeks 15 uur werd er eerst ingecheckt en daarna trokken we naar het Beursgebouw in hartje Eindhoven om mijn startnummer(s) te gaan afhalen. En om het helemaal "echt" te maken had ik mij op voorhand ingeschreven voor een sportmaaltijd tegen 18 uur in de Holliday Inn. Voor 12,5 soep, pasta met kip en yoghurt met fruit à volonté, meer moet dat niet zijn ...
Tijdens de wandeling terug naar ons hotelletje passeerden we de Vestdijk, waar amper 12 uur later de start zou worden gegeven voor de 30ste Marathon van Eindhoven. Ik kon dus met een gerust hart gaan slapen. Ik had mijn startnummer en wist waar de start was, moest me dus nergens nog iets van aantrekken ... En het weer was die dag nog aardig geweest, een aangenaam zonnetje zelfs en droog, vooral droog ...
Analyse van uitslag en conclusie na deelname eerste triatlon in Retie
Ik had op voorhand gerekend op een eindtijd tussen 1 uur 20 minuten en 1 uur 25 minuten. Om in de buurt van de 1 uur 20 minuten te komen wist dat ik dan wel op mijn best moest zijn, zeker omdat dan op wel erg vlotte wissels werd gerekend.
De uiteindelijke eindtijd bleek 1 uur 21 minuten en 8 seconden te bedragen ! Daarmee was ik 88ste van de in totaal 196 aankomende deelnemers van de 1/8 triatlon, dus inclusief dames, trio's en de jonge garde vanaf 16 jaar. In mijn categorie van H 40+ eindigde ik zelfs als 9de van in totaal 24 finishers maar wel als derde zonder aansluiting bij een triatlonclub.
Vooral mijn zwemtijd springt uit het oog. Ondanks een start in allerlaatste positie (zie vorig bericht) wist ik mij met een tijd van 9 minuten en 54 seconden toch in de buik van het peleton te nestelen (96ste plaats na het zwemnummer) . Koen Bens, de latere winnaar van de H40 + was amper 30 seconden eerder voor mij uit het water.Ter illustratie, de snelste zwemmer slaagde erin om de klus te klaren in 6 minuten en 12 seconden. Daar wordt je dan wel weer stil van.
Mijn fietstijd bedroeg 45 minuten en 47 seconden. Dat is wel inclusief de wissel zwemmen/fietsen, dus uittrekken wetsuit en draaiingen inbegrepen (zie vorig bericht). Ervan uitgaande dat dit alles bij elkaar 2 minuten in beslag heeft genomen betekent dit toch een gemiddelde fietssnelheid van 33 km/uur over 24 kilometer. Het fietsen zelf legde ik af als 91ste van de 196 finishers. Een minuut sneller wisselen en/of fietsen en je stijgt wel 20 plaatsen op dit onderdeel !
Mijn looptijd viel eigenlijk wat tegen : 25 minuten en 28 seconden, weliswaar ook inclusief wissel fietsen/lopen. Ik heb wel voldoende tijd genomen om mijn schoenen uit te trekken om te vermijden dat er weer een kramp in mijn kuitspier zou schieten. Laat ons stellen dat dit alles in totaal ruim 1 minuut duurde. Dan liep ik de 5 kilometer uiteindelijk nog wel onder de 4.50 minuten/km. Ik herinner me ook nog dat ik even moest pauzeren omdat er een steentje in mijn schoen zat en ook bij de eerste drankpost nam ik de tijd om al stappend een bekertje water deftig uit te drinken. Uiteindelijk liep ik de 89ste tijd van alle atleten op dit onderdeel. Ook hier weer : door amper 30 seconden sneller te wisselen/lopen levert dat meteen 10 plaatsen op.
Conclusie : in vergelijking met een duatlon, waar het mij in stayerwedstrijden blijkbaar meer moeite kost om behoorlijk te finishen, is dat bij mijn eerste deelname aan een triatlon wel meer dan gelukt (9de in mijn categorie H40 + op 4 minuten en 30 seconden van de derde plaats). Het zwemonderdeel moet ik assertiever durven aanvatten (lees : vooraan), de wissels verder optimaliseren, het materiaal professionaliseren en bij het lopen in de rooie durven gaan, eerder dan op safe te spelen om een eventuele kramp te vermijden. Nu kwam ik wel comfortabel aan en na twintig seconden stond ik al te keuvelen met andere deelnemers, net alsof ik even een wandelingetje van thuis tot aan de kerk had gemaakt. Maar zo pak je natuurlijk nooit podiumplaatsen.
Nadat ik de afgelopen maanden reeds 6x van de duatlon had geproefd en sinds een 3-tal maanden wekelijks een bezoek bracht aan het zwembad kon mijn eerste poging om eens een triatlon uit te proberen niet lang uitblijven. Bescheiden zoals we zijn koos ik voor de 1/8 triatlon in Retie. Voordeel van een wedstrijd vlakbij de heimat is dat ik het parcours ondertussen al ken en ook de volgende dagen nog een aantal keer zal kunnen proefdraaien. 1/8 triatlon houdt 500 meter zwemmen, 24 km fietsen (non-drafting) en afsluitend 5 km lopen in.
Aangezien het dragen van een wetsuit tijdens het zwemmen verplicht is moest ik dus nog zoiets op de kop kunnen tikken. Via de website van de organisatie kwam ik aan een adres in Vorselaar. Zaterdag ben ik het gaan oppikken en meteen voor een volle week gehuurd aan 40 . Je kan het ook huren op de wedstrijddag zelf aan 30 . Maar omdat ik een wetsuit nog nooit van dichtbij had gezien leek het me niet onverstandig om meteen een volle week te huren en zo het aan- en uittrekken te oefenen. Ik had er tenslotte ook geen flauw idee van hoe zoiets nu aanvoelt in water. Daarom mijn stoute schoenen aangetrokken en in Berkenstrand te Retie graag vragen of ik dat in hun zwemvijver mocht uittesten. Daar waren ze meteen akkoord - vriendelijke mensen - om mij hun infrastructuur te laten gebruiken. Helemaal in mijn eentje het water ingegaan en een aantal baantjes getrokken. Het drijfvermogen neemt wel ongelooflijk toe met een wetsuit aan. Je moet echt moeite doen om in zulk een pak te verdrinken. En volgens Grietje staat het me nog sexy ook .
Zaterdag werd door de joggingclub voor de eerste maal een "Atletiekdag" georganiseerd. Deze bestond uit een zeskamp met hoogspringen, 60 m sprint, verspringen, 60 m hordelopen, kogelstoten en een afsluitende 800 meter. Dit alles op de atletiekpiste van AC Lichtaart.
Met het weer zal het alvast mee : af en toe een straaltje zon en vooral geen druppel regen gezien ! De opkomst voor deze eerste atletiekdag was wel vrij magertjes : 10 mannen (waarvan 4 youngsters - buiten categorie - van een aantal leden) en als ik het nog goed voorheb een 4-tal dames. Na afloop van de sportiviteiten kwamen er nog wel een 20-tal leden en familieleden bij voor de afsluitende BBQ.
Ondanks mijn hoge trainingsintensiteit van de afgelopen weken/maanden moest ik wel met scha en schande vaststellen dat dit zeker geen garantie is voor het leveren van wereldprestaties op onderdelen die mij totaal vreemd zijn. Met het hoogspringen (1.25 meter) kon ik de schijn nog enigzins hoog houden , het verspringen en vooral het kogelstoten waren ondermaats. Terwijl ik 7 meter en 19 cm ver gooide, lukte al mijn directe concurrenten een beter resultaat. Soms kwam het wel maar op 2 cm aan maar verder is verder ... De 60 meter sprint werkte ik af in een handmatig geklokte en dus discutabele maar aanvaardbare 9 seconden en 18 hondersten terwijl het hordelopen dan weer mijn ding niet echt was. Ze hadden die horden maar op 60 cm hoogte gezet (officieel doen ze dat bij de mannen blijkbaar op 107 cm hoogte !?!) maar tijdens mijn 2 pogingen bleef ik toch telkens wel ergens achterhangen.
Op het moment dat ik serieus aan mijn sportcapaciteiten begon te twijfelen gaf de afsluitende 800 meter mij gelukkig terug een "feel-good" gevoel. In 2 min 48 sec (ruim 17 km/uur !) spurtte ik naar een 4de plaats op slechts 1 seconde van de derde.
Als Piet Huysentruyt mij zou vragen "Wat hebben we geleerd vandaag ?" zou ik zeggen : 1) je wordt ouder papa, 2) blijf bij je leest (lopen en fietsen) en 3) slecht neerkomen bij het verspringen = hernia de dag nadien .
Van woensdag 8 mei tot maandag 13 mei vertoefden Grietje en ik opnieuw in de Ardennen. Voor de 3de maal reeds huurden we er een gezellig klein huisje in het godvergeten dorpje Grand-Halleux, nabij Vielsalm. Gedurende 4 ochtenden liep ik er een loodzwaar parcours van net geen 3 kilometer. De resterende morgen begaf ik mij eerst naar het meer van Vielsalm en liep daar dan 3 rondjes van elk 1.800 meter. Daarnaast wandelden we in totaal zo'n slordige 30 kilometer. Iets minder dan gepland maar daar zat het slechte weer uiteraard voor iets tussen. Die sportieve inspanningen waren trouwens ook broodnodig om mijn bourgondische uitspattingen enigzins te milderen .
De kogel is door de kerk : geen deelname aan winterduatlon in Geel-Bel dit jaar
Veel keuze had ik niet: de organisatie besliste in de loop van de week al zelf om de inschrijving voor de recreatieve duatlon stop te zetten wegens het groot aantal deelnemers. Uiteindelijk maakt dit het voor mij ook gemakkelijker. Als ik besloot om niet te gaan zou ik mij zondag de nagels afbijten, wanneer ik toch deelnam en het viel achteraf tegen zou ik mezelf vervloeken en mijn zelfvertrouwen voor de komende wedstrijden waarschijnlijk onder het vriespunt komen te liggen ...
Maar niet getreurd. Als alternatief loop ik zondag aanstaande in Olen een lus van 4,3 km. Bedoeling is om mij de komende weken volledig klaar te stomen voor de winterduatlon in Lille. Ik laat daarbij niets aan het toeval over. Mijn trainingsschema zit gevarieerd in elkaar en als mijn luchtwegen de laatste slijmen onderweg kwijt geraken moet ik zondag 24 maart kunnen pieken.Tot zover de theorie .
Rik en Pieter, mochten jullie dit lezen, veel succes alvast voor jullie komende zondag in Geel-Bel. En om met een gokje af te sluiten, ik denk dat jullie gaan eindigen met een tijd tussen 1 uur 22 min en 1 uur 25 min.
We schrijven maandagmiddag 4 maart. Dat is exact 21 dagen (of 3 volle weken) na mijn eerste ziektesymptomen. Ik durf te stellen dat de pijn in mijn borststreek nu volledig is verdwenen. Zondag werd nog een extensieve loopsessie van ruim 60 minuten ingelast maar ik had toen toch nog veel last van een moeilijke ademhaling. Zondagavond kreeg ik zelfs terug aan de rechterzijde pijnscheuten. Maandagmorgen opnieuw een ontstekingsremmer ingenomen en sindsdien beterschap in crescendo. Ik kan terug hoesten, niezen, geeuwen, uitstrekken en diep inademen zonder storende pijn. Zalig !!! Ik vreesde al dat ik voorgoed een kruis kon maken over loopwedstrijden. Als ik dit gevoel kan aanhouden probeer ik woensdag zeker nog een intervaltraining in te lassen. De duatlonwedstrijd van aanstaande zondag in Geel-Bel zal waarschijnlijk wel iets te vroeg komen. Mijn hartslag ligt wel nog steeds 10 slagen hoger dan normaal. Pas als mijn ochtendpols terug rond de 50 slagen per minuut schommelt ben ik in staat om opnieuw aan wedstrijden deel te nemen. Maar wie weet ... op 3 dagen kan er nog veel gebeuren.
Eerst het goede nieuws : de ooglasercorrectie is rimpelloos verlopen. Al na enkele uren kon ik vrijwel zonder waas voor de ogen scherp naar buiten kijken en autorijden. Alleen PC-werk, TV-kijken en het lezen van de krant vergt nog wat oefening. De letters durven dan nog wat te dansen en dat zou iets zijn dat nog een drietal weken kan duren. Vrijdag 8/02 heb ik de operatie laten uitvoeren en zaterdag en maandag had ik al op de hometrainer mijn eerste kilometers brilloos rondgedraaid. De bedoeling was om tegen het einde van de week terug te gaan lopen. Omdat het nog bitter koud was de eerste dagen na de operatie werd dat toen nog afgeraden omdat dit het hoornvlies zou kunnen beschadigen. Tot zover het goede nieuws ...
Sinds dinsdagnamiddag 12/02 werd ik op het werk geplaagd door een droge hoest vanuit de borststreek. Niets erg want ik had er verder geen last van. 's Avonds toch iets vroeger onder de dekens gekropen en woensdagmorgen meteen bij de apotheker in het Noordstation een hoestsiroop gaan halen. Het werd echter een ellendige lange dag waarbij ik me enkel met de hulp van dafalgan overeind hield. De nacht van woensdag op donderdag stond ik stijf van de koorts waardoor ik bijgevolg donderdagmorgend ijlend in de wachtkamer van de huisdokter zat te wachten voor een briefje voor de werkgever. Men kon mij natuurlijk niet veel voorschrijven want het was een virale infectie en daar helpt natuurlijk niets tegen en zo voort en zo verder. Zowel donderdag, vrijdag, zaterdag (enorm slechte dag terug) en zondag heb ik de ganse dagen alleen maar plat gelegen en geslapen. Ik voel me nog steeds volledig leeg, moe, futloos en warm en koud, ... Vanaf zaterdagmiddag kreeg ik daarnaast ook een stekende pijn in mijn borststreek die de ganse zondag waarneembaar bleef telkens ik diep ademde of een droge hoest produceerde. Ik vertrouw het allemaal niet veel meer. Ook maak ik nog voortdurend koorts aan. Dit berichtje schrijven is dan ook het enige zinvolle dat ik deze laatste 4 ziektedagen heb kunnen presteren. Ik vrees dat ik ook de komende 3 dagen nog zeker buiten strijd zal zijn want veel beterschap merk ik nog niet. Mijn trainingsschema is allang een hopeloos wit blad geworden met een gat van nu al bijna 10 dagen. Dit heb ik de laatste 2,5 jaar nog nooit meegemaakt. De wedstrijd van volgend weekend in Lier kan ik nu ook al gegarandeerd op mijn buik schrijven. Het begint me nu echt wel de keel uit te hangen, zeker nu de temperaturen buiten terug wat zachter aan het worden zijn en de winterduatlons in maart er stilaan aankomen. Een goede gezondheid is dus echt wel het hoogste goed ... Ondertussen ... rusten ...
Tijdens het clubkampioenschap van een tweetal weken geleden wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Het was erg koud die dag en het regende oude wijven waardoor mijn bril voortdurend aandampte en ik amper nog iets zag. Zo liep ik bijna regelrecht in de prikkeldraad en tijdens het laatste gedeelte van de wedstrijd rende ik als een kip zonder kop volledig blind door de plassen.
Omdat het gebruik van lenzen bij mij als alternatief ook niet meer aansloeg bleef er nog maar 1 optie over : een ooglasercorrectie. Het hield me al enkele maanden bezig maar begin december had ik een afspraak bij oogdokter Raus in Mol vastgelegd voor een vooronderzoek en daar kreeg ik groen licht. Ondanks de hoge prijs moest ik niet lang twijfelen waardoor ik aanstaande vrijdag 8/02 onder de laser ga.
Zwemmen zal ik een aantal weken moeten laten. Lopen is normaal geen probleem maar toch zal ik het de eerstkomende dagen na de ingreep toch voorzichtig aan doen. De nachtrust zal ook niet meer zijn wat het is omdat ik de eerste 3 nachten met een soort zwembrilletje moet gaan slapen om te vermijden dat ik onbewust in de ogen zou wrijven. Toch hoop ik zondag 17 februari al te kunnen deelnemen aan de MTB-tocht in Lichtaart. Zonder bril ditmaal !
Een parcours van 10,3 km lang. Dat was het enige dat we op voorhand wisten toen we zondag verzamelden aan de Sporthal van Kasterlee voor het jaarlijkse clubkampioenschap. Bedoeling was om enkele dagen van te voren via de website de verwachte looptijd door te geven. Ik ging daarbij uit van 55 minuten en 22 seconden. Gezien het wedstrijdelement loop je op dat soort dagen wel altijd wat sneller dan een doordeweekse trage duurloop maar ik hield er wel al rekening mee dat de dooi wel eens voor gladde en/of modderige (lees : vertragende) omstandigheden kon zorgen.
Samen met nog een 30-tal andere deelnemers vertrokken we omstreeks 10 uur onder een striemende regenvlaag. Horloges, GPS-toestanden en mp3-spelers waren natuurlijk niet toegelaten. De eerste kilometers zette ik mij bij een groepje vrouwen die blijkbaar voor een tijd van 57 minuten gingen. De wedstrijdpijlen dreven ons richting Oude Molsedijk en vandaar via ondergelopen en ijzige boswegen richting Ten Aert. Een gelijke tred kon niet worden aangehouden waardoor ik al vlug twijfelde aan het gemiddelde tempo dat volgens mij beduidend trager was dan ik had vooropgesteld. Vandaar dat ik er na pakweg 3 kilometer alleen vandoor ging om het tempo op te voeren en daardoor stelselmatig een aantal voorgangers inhaalde. Op de betonbaan in Ten Aert zelf was het door de dooi spekglad en nagenoeg onmogelijk om overeind te blijven. Ondertussen liepen de loopschoenen vol met ijswater terwijl we uitgebreid werden getrakteerd op een gure oostenwind. Tof allemaal, zo op een zondagmorgen .
Ik schat dat we na pakweg 5 km terug het bos indraaiden toen ik Jeff Donkers voorbijstak. Zijn ingeschatte tijd bedroeg 56 minuten dus was het logisch dat ik hem passeerde, vooral ook omdat ik er heilig van overtuigd was dat ik zeker geen 11 km/uur liep. De boswegen zelf waren zeer moeilijk beloopbaar en soms zelfs gevaarlijk omdat je door de sneeuw de oneffenheden niet zag. De kans op (enkel)blessures was op dat moment zeer reëel. Daarbij kwam ook nog eens dat de weg tot tweemaal toe was afgezet met prikkeldraad en dat je daar langs rechts moest passeren. Maar omdat het ononderbroken regende was mijn bril voortdurend aangeslagen zodat ik er de eerste keer haast regelrecht inliep. Na enige tijd passeerde ik ook Guy Wils. Ondertussen waren we naast de Nete aan het lopen. Guy ging uit van 53 minuten maar toch ging ik hem voorbij omdat ik er nog steeds vanuit ging dat ikzelf te traag aan het lopen was. In de laatste strook voorbij Millekensbrug liep ik samen met Nele Vervaet de ganse zandstrook door de plassen en zag door de hevige regenval amper nog waar lopen. Nele had een tijd van 52 minuten opgegeven dus liet ik haar voorgaan bij aankomst aan de sporthal. Ik wandelde de laatste 50 meter nog voordat ik binnen ging omdat ik gezien mijn vrij hoge hartslag (op gevoel, een hartslagmeter was natuurlijk ook niet toegestaan) toch vreesde dat ik uiteindelijk sneller had gelopen dan wat ik tijdens de wedstrijd aanvoelde.
Uiteindelijk liep ik de opgegeven 10,3 km in iets meer dan 53 minuten, dus ruim 2 minuten sneller dan de bedoeling was en goed voor een (teleurstellende) 19de plaats maar dat is natuurlijk bijzaak. Dit jaar waren er maar liefst 7 lopers die op minder dan 1 minuut zaten van hun vooropgestelde tijd. De uiteindelijke winnares arriveerde als laatste maar won toch de wedstrijd door haar tijd exact (!) te voorspellen. En ook zeker een compliment aan Luc Wils die het parcours uitstippelde en er persoonlijk voor zorgde dat deze editie ook volgend jaar nog door alle deelnemers herinnerd zal worden !
Nu er de afgelopen jaren toch al heel wat kilometers op de teller zijn bijgekomen denk ik dat het moment is aangebroken om 1 van de ultieme uitdagingen van elke loper aan te gaan : de marathon ! Medio augustus word ik 42 jaar en laat dit nu ook juist de afstand zijn die hiervoor zal moeten worden getrotseerd. Uit de ervaringen van menig loper heb ik begrepen dat de marathon van Eindhoven een ideale wedstrijd zou zijn : vlak parcours, veel volk (lees : aanmoedigingen) naast de baan en gelopen in een periode (medio oktober) dat het niet te warm/niet te koud is. De bedoeling is om mijn allereerste marathon onder de 4 uur te lopen. Sommigen zullen dit misschien weinig ambitieus vinden gezien mijn PR op de 1/2 marathon maar ik wil in de allereerste plaats genieten tijdens de wedstrijd en niet zozeer al meteen voor een toptijd gaan. Een specifieke planning heb ik nog niet maar ik probeer wel om reeds vanaf januari 2x per maand een langere duurloop van minimum 2 uur in te lassen en deze na 2/3 maanden stelselmatig op te trekken met een 1/2 uur. Zo voorzie ik dus tegen de periode juli/augustus vlot 3 uur en meer aan één stuk te kunnen lopen zonder de dag nadien scheef te trekken van de krampen. September zou dan de maand van de bevestiging moeten worden met een 28 km-wedstrijd in Vorselaar. Net zoals in Eindhoven bestaat deze wedstrijd uit 2 lussen en krijg ik dus de kans om me al mentaal voor te bereiden op het aanvatten van die gevreesde 2de ronde.
Terugblik 2012 - alle doelstellingen gerealiseerd !
Vooraleer we de planning voor 2013 wereldkundig maken eerst een terugblik over 2012. Hoogtepunten gedurende de afgelopen 12 maanden waren mijn eerste deelnames aan 4 (korte) duatlonwedstrijden in Geel-Bel, Lille, Rijkevorsel en Geel. Met vallen en opstaan (letterlijk) heb ik mijn plan weten te trekken maar besef dat er ook nog veel werk aan de winkel is als ik mij ooit bij de eerste 50% wil kunnen nestelen. De snelheid tijdens het loopnummer en vooral de techniek en kracht bij het fietsen moeten daarbij verder naar omhoog. Maar we werken er ondertussen aan.
Daarnaast was het de bedoeling om van alle loopwedstrijden in 2012 de tijd van 2011 scherper te stellen. Zowel in de Natuurloop Lier 10,8 km, Kastelenloop Zandhoven 10 km, Dwars door Kasterlee 10 km, Dwars door Turnhout 11 km, Monumentenloop Vorselaar 14 km en 1/2 marathon Kasterlee slaagde ik in mijn opzet. Daarnaast nam ik ook deel aan 3 nieuwe wedstrijden : Holvenjogging, Sinksenjogging Kasterlee en Kermisjogging Geel-Larum.
Over gans 2012 liep ik nagenoeg 1.750 km (1.300 km in 2011) en reed ik 750 km op de mountainbike en 450 km op de koersfiets. Voor mij alvast indrukwekkende cijfers waar ik toch een beetje stil van word als je weet dat ik pakweg 30 maanden geleden met moeite 2x per week een uurtje ging lopen. Maar het allerbelangrijkste blijft : trainingsplezier, kwetsuren vermijden en - zonder te forceren - progressie blijven maken.
Weliswaar nog iets te vroeg om definitief victorie te kraaien maar het ziet ernaar uit dat we terug onder de mensen kunnen komen ! Eindelijk zou ik zeggen, na bijna 10 weken miserie voor, tijdens en - vooral - na het lopen. De afgelopen week kon er al terug mondjesmaat worden gelopen maar de test afgelopen zaterdag doet toch het beste vermoeden. Tijdens de training (vlotte loop over 8 km) voelde ik nog wel een stramme pees in mijn linker bovendijbeen maar de pijn ging helemaal niet diep meer zoals in het verleden. Ook na de training en de ochtend nadien totaal geen last meer. Ik voel dat ik terug kracht op mijn linkerbeen kan zetten zonder daarbij steeds door mijn heup te moeten zakken.
Al wekenlang liep ik met een blessure aan mijn linkerheup. In het begin manifesteerde de pijn zich heel kort bij aanvang van elke looptraining. Maar stelselmatig bleef die pijn langer voelbaar en werd ook hardnekkiger. En op het laatst liep ik enkele uren na de training en vooral de volgende morgen als een kreupele rond. Enkele weken lang kon ik de pijn nog met ontstekingsremmers verdoezelen maar de afgelopen dagen ondervond ik dat dit een ongelijke strijd aan het worden was.
. Ik besloot daarom om de volgende weken geen trainingsschema meer te volgen en pas opnieuw te gaan lopen van zodra de pijn volledig is verdwenen. Volgende week worden er al een paar foto's genomen in het ziekenhuis en kan hopelijk de juiste diagnose gesteld worden. Ik vermoed dat mijn beenlengteverschil wel iets te maken heeft met de huidige problemen en dat een steunzooltje zich opdringt om mijn scheve lijf terug wat in balans te krijgen.
... door een infectie op de luchtwegen. Donderdag nog begonnen met een ordinaire keelontsteking maar in het weekend gespekt met koorts en een zware kinkhoest. Bijgevolg werd de Kasteelloop in Tielen geannuleerd. Hopelijk doen rust en Dafalgan hun werk en kan ik de zwaardere medicijnen achterwege laten ...
De bestelling dateerde ondertussen al van ruim 6 maanden geleden maar maandagavond is mijn Italiaans raspaardje dan uiteindelijk gearriveerd. Weliswaar met het frame van 2013 ipv dat van 2014 (maar dat is een verhaal apart) en verder afgemonteerd met Sram Force22 compact TT, Marchisio T700 wielset, zadel ISM Attack, Stuur Deda Kronos en Look pedalen. Als het vanmiddag droog blijft zal hij voor de eerste keer van stal gaan 
.
Enkele weken geleden heb ik mijn Trek 8500 wielmaat 26" na 24 maanden trouwe dienst van de hand kunnen doen via kapaza.be. Tijd dus (en opnieuw plaats in de garage) voor iets anders. Na eerder opzoekwerk kwam ik uit bij Bulls, een Duitse fabrikant die één van de eerste was met de introductie van de 29"er en gekend staat om de goede afmontering van hun gamma.
Ik liet niets aan het toeval over voor mijn eerste marathon en reed zaterdagmiddag al met Grietje naar Eindhoven. We hadden daar voor 2 nachten een hotelletje (Boutique Hotel Lumière) geboekt op wandelafstand van start en finish van de marathon die zondag plaatsvond. Aangekomen omstreeks 15 uur werd er eerst ingecheckt en daarna trokken we naar het Beursgebouw in hartje Eindhoven om mijn startnummer(s) te gaan afhalen. En om het helemaal "echt" te maken had ik mij op voorhand ingeschreven voor een sportmaaltijd tegen 18 uur in de Holliday Inn. Voor 12,5 soep, pasta met kip en yoghurt met fruit à volonté, meer moet dat niet zijn ...
Nadat ik de afgelopen maanden reeds 6x van de duatlon had geproefd en sinds een 3-tal maanden wekelijks een bezoek bracht aan het zwembad kon mijn eerste poging om eens een triatlon uit te proberen niet lang uitblijven. Bescheiden zoals we zijn koos ik voor de 1/8 triatlon in Retie. Voordeel van een wedstrijd vlakbij de heimat is dat ik het parcours ondertussen al ken en ook de volgende dagen nog een aantal keer zal kunnen proefdraaien. 1/8 triatlon houdt 500 meter zwemmen, 24 km fietsen (non-drafting) en afsluitend 5 km lopen in.
Van woensdag 8 mei tot maandag 13 mei vertoefden Grietje en ik opnieuw in de Ardennen. Voor de 3de maal reeds huurden we er een gezellig klein huisje in het godvergeten dorpje Grand-Halleux, nabij Vielsalm. Gedurende 4 ochtenden liep ik er een loodzwaar parcours van net geen 3 kilometer. De resterende morgen begaf ik mij eerst naar het meer van Vielsalm en liep daar dan 3 rondjes van elk 1.800 meter. Daarnaast wandelden we in totaal zo'n slordige 30 kilometer. Iets minder dan gepland maar daar zat het slechte weer uiteraard voor iets tussen. Die sportieve inspanningen waren trouwens ook broodnodig om mijn bourgondische uitspattingen enigzins te milderen 
