Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
10-03-2013
KWB-Jogging St-Jozef Olen : het is wat het is ...
Het gevoel tijdens trainingen en de ochtenpols liegen nooit : de conditie is en blijft belabberd. Bijna 2 maanden geleden liep ik in Lier 10 km met veel tegenwind tegen een gemiddelde van 4 min 23 sec per kilometer. Vandaag in Olen amper 4,3 km met sleuren en trekken in 18 min en 45 sec (13,76 km/uur) op een snel parcours of 4 min 22 sec per kilometer. Zelfs een leek ziet dat hier iets niet klopt !
Terwijl ik de eerste kilometer nog in een bevredigende 4 min 10 sec liep, kon ik nadien de turbo niet meer laten aanslaan. Ondertussen werd ik door God en klein pierke voorbij gelopen ... . Gelukkig besefte ik vrij snel dat de revival nog niet voor vandaag was en met mijn ervaring probeerde ik alleszins de ultieme vernedering te vermijden : stilvallen ! Het vreemde is dat ik bij aankomst eigenlijk niet moe ben of spierpijn of krampen krijg. Ik kan gewoon niet meer die snelheid bereiken van voor mijn griepaanval medio februari. Ik vrees dat die dosis antibiotica alles om zeep heeft geholpen waar ik zoveel maanden geduldig aan heb gewerkt.
Maar met klagen en zagen geraken we geen meter vooruit. Uiteindelijk loop ik zonder pijn en volledig blessurevrij. De boodschap is om terug zeer veel op basisconditie te trainen en af en toe het lichaam te prikkelen met een tempo-interval. Zelfs als dit voor gevolg heeft dat ik ook de winterduatlon in Lille aan mij voorbij zal moeten laten gaan. Het lopen krijgt nu even de volle prioriteit, fietsen is bijkomstig.
De kogel is door de kerk : geen deelname aan winterduatlon in Geel-Bel dit jaar
Veel keuze had ik niet: de organisatie besliste in de loop van de week al zelf om de inschrijving voor de recreatieve duatlon stop te zetten wegens het groot aantal deelnemers. Uiteindelijk maakt dit het voor mij ook gemakkelijker. Als ik besloot om niet te gaan zou ik mij zondag de nagels afbijten, wanneer ik toch deelnam en het viel achteraf tegen zou ik mezelf vervloeken en mijn zelfvertrouwen voor de komende wedstrijden waarschijnlijk onder het vriespunt komen te liggen ...
Maar niet getreurd. Als alternatief loop ik zondag aanstaande in Olen een lus van 4,3 km. Bedoeling is om mij de komende weken volledig klaar te stomen voor de winterduatlon in Lille. Ik laat daarbij niets aan het toeval over. Mijn trainingsschema zit gevarieerd in elkaar en als mijn luchtwegen de laatste slijmen onderweg kwijt geraken moet ik zondag 24 maart kunnen pieken.Tot zover de theorie .
Rik en Pieter, mochten jullie dit lezen, veel succes alvast voor jullie komende zondag in Geel-Bel. En om met een gokje af te sluiten, ik denk dat jullie gaan eindigen met een tijd tussen 1 uur 22 min en 1 uur 25 min.
Opnieuw op snelheid getraind maar toch nog veel vraagtekens
Dinsdag besloot ik om 's avonds toch al terug met de joggingclub mee te lopen. Ik voelde me nog niet echt top maar de aangename temperatuur tijdens de dag verplichtte me haast om tegen 19.00 aan de sporthal te staan. Samen met Bart, Toon, Luc en Joris vertrokken we tegen 11,5 km/uur richting Vorsel. De eerste 4 km gingen me goed af. Ik merkte wel dat mijn luchtwegen nog geïrriteerd aanvoelden en dat de hartslag al snel boven de 145 uitkwam. Stelselmatig werd de snelheid ook opgevoerd. Ik zat daar niets mee in want zo wist ik meteen wat ik waard was. Vanaf de 5de km liepen we onafgebroken onder de 5 min/km. Tussen 9 en 10 km liepen we gemiddeld zelfs 4.38 min/km en vanaf toen begon ik het wel heel kwaad te krijgen omdat mijn hartslag explosief naar 165 slagen/minuut doorschoot. In de laatste km gingen Luc en Toon nog versnellen om zo de dames in te halen die voor ons uitliepen (haantjesgedrag ) maar toen ging de kaars bij mij wel definitief uit. In een eerste reflex kwam dat hard aan zo te moeten lossen. Dit moet de eerste keer zijn sinds meer dan een jaar dat ik met de JCK mee train. Maar nu ik de snelheden zie die we uiteindelijk liepen kan ik het allemaal wel terug relativeren. Dit was mijn eerste tempo-interval op 1 maand tijd en meteen over ruim 11 km ! Ik denk dat er weinigen dan al meteen tegen 13 km/uur kunnen vlammen.
Woensdag heb ik rond 15.30 opnieuw een intervaltraining afgewerkt. 6 rondjes van 500 meter met de bedoeling telkens onder de 2 minuten te blijven. Opdracht 6 keer op rij volbracht maar het kostte wel verschrikkelijk veel moeite. Ter vergelijking : op 3 februari liep ik de laatste 500 meter nog tegen een gemiddelde snelheid van 3.30 min/km, nu haspelde ik die af tegen 3.51 min/km. Dat is exact 10% trager dan een maand geleden. En zo voel ik mij ook, op 80 à 90% van mijn kunnen.
Enkele uren later, rond 17.45, maakte ik met de MTB nog een tocht van 30 minuten. Bedoeling was om mij pleuris te rijden op de singletrack achter de sporthal en dan nog wat km rond te draaien via de Nete naar Terlo en Oosteneind. Uiteindelijk lukte het mij om tegen een gemiddelde van ruim 20 km/uur het gevarieerde traject af te leggen. Thuis aangekomen simuleerde ik een echte wedstrijd door meteen in mijn loopschoenen te springen en full speed nog 2 km af te leggen. Het lukte mij niet om onder de 10 minuten te blijven. Ik deed er 33 seconden langer over maar liep de 2de km sneller dan de eerste wat toch altijd een goed teken is. Een minpunt was wel dat zowel tijdens het fietsen bergop als tijdens de eerste honderden meters lopen de krampen in mijn kuitspieren weer venijnig kwamen opzetten.
Morgen probeer ik zeker nog eens met de joggingclub mee te lopen. Diezelfde avond beslis ik nog over eventuele deelname aan de duatlon in Geel-Bel. Mijn hoofd zegt nu nog nee, mijn hart ja. Het zal allicht een moeilijke keuze worden.
We schrijven maandagmiddag 4 maart. Dat is exact 21 dagen (of 3 volle weken) na mijn eerste ziektesymptomen. Ik durf te stellen dat de pijn in mijn borststreek nu volledig is verdwenen. Zondag werd nog een extensieve loopsessie van ruim 60 minuten ingelast maar ik had toen toch nog veel last van een moeilijke ademhaling. Zondagavond kreeg ik zelfs terug aan de rechterzijde pijnscheuten. Maandagmorgen opnieuw een ontstekingsremmer ingenomen en sindsdien beterschap in crescendo. Ik kan terug hoesten, niezen, geeuwen, uitstrekken en diep inademen zonder storende pijn. Zalig !!! Ik vreesde al dat ik voorgoed een kruis kon maken over loopwedstrijden. Als ik dit gevoel kan aanhouden probeer ik woensdag zeker nog een intervaltraining in te lassen. De duatlonwedstrijd van aanstaande zondag in Geel-Bel zal waarschijnlijk wel iets te vroeg komen. Mijn hartslag ligt wel nog steeds 10 slagen hoger dan normaal. Pas als mijn ochtendpols terug rond de 50 slagen per minuut schommelt ben ik in staat om opnieuw aan wedstrijden deel te nemen. Maar wie weet ... op 3 dagen kan er nog veel gebeuren.
Het gevoel tijdens trainingen en de ochtenpols liegen nooit : de conditie is en blijft belabberd. Bijna 2 maanden geleden liep ik in Lier 10 km met veel tegenwind tegen een gemiddelde van 4 min 23 sec per kilometer. Vandaag in Olen amper 4,3 km met sleuren en trekken in 18 min en 45 sec (13,76 km/uur) op een snel parcours of 4 min 22 sec per kilometer. Zelfs een leek ziet dat hier iets niet klopt !
.
