Samuel IJsseling: Je kunt tegelijk wel en niet geloven
woensdag 06 juli 2011 om 05u00
In de interviewserie Denken als ambacht praat filosoof Samuel IJsseling deze week onder meer over kunst en wetenschap, Bach en Lady Gaga, en over postmodernisme en democratie. Een kort fragment.
Belg is hij nooit geworden. Maar hij heeft, als Nederlands filosoof, wel het grootste deel van zijn leven in België doorgebracht. In Leuven, meer bepaald, waar vele generaties studenten hem mochten leren kennen als een bijzonder bevlogen denker en docent. IJsseling is vermaard als de man die het postmodernisme naar de Lage Landen bracht.
Wat heeft al dat denken u opgeleverd?
Samuel IJsseling: (glimlacht) Als u mij vraagt of ik nu echt veel wijzer ben geworden, dan is het antwoord: nou nee, dat denk ik niet. Maar wat is het dan wel? Tja, misschien ben ik wat geleerder geworden. Omdat ik veel gelezen heb. Maar de beste vergelijking is toch die met de kunst. Een kunstenaar die zijn hele leven aan een oeuvre werkt, wat heeft dat hem uiteindelijk opgeleverd? Waarom heeft hij dat gedaan, al die schilderijen? Wel, misschien deed hij het gewoon omdat hij het fijn vond om te doen. Dat is voor mij ook zo met de filosofie.
Hoe zou u de postmodernistische visie samenvatten?
IJsseling: Ik denk dat die postmodernistische visie een goede vertaling is van onze huidige levenservaring. Wij zijn als mens niet zonder meer het centrum van alles wat gebeurt. Wij leven als het ware in het meervoud, wij leven met contradicties, wij leven met irrationaliteit. De maatschappij is verbrokkeld, niet meer zo eenduidig en rationeel als we vroeger weleens durfden te denken. We leven met verschillende identiteiten om ons heen, maar ook in onszelf. Mijn houding ten aanzien van het geloof is daar een illustratie van: je kunt tegelijk wel en niet geloven. Je kunt ook tegelijk van Lady Gaga houden en van Bach.
Is dat een vorm van relativisme?
IJsseling: Het postmodernisme gaat in tegen de cultus van de eensgezindheid. De werkelijkheid is meervoudig, nooit eenduidig. Het postmodernisme kent de prioriteit van de veelheid boven de eenheid. Van de dissensus boven de consensus. Eigenlijk is de democratie een postmoderne zaak: de veelheid aan opvattingen kan nooit samenvallen in een eenheid. Ik zeg niet dat het modernisme per se tot de dictatuur moet leiden, maar er is in dat modernisme toch die cultus van de eensgezindheid. Het idee dat alles maakbaar, controleerbaar is.
Dat er voor elk probleem een optimale oplossing bestaat.
IJsseling: Precies. En dat kán dus niet. Die overtuiging leidt makkelijk tot de dictatuur. Als ik weet wat de beste weg is, dan zijn de mensen die het niet met mij eens zijn dus dom. Ik zeg niet dat postmodernisme en democratie per se samenvallen, maar er zijn toch raakpunten. We moeten respecteren dat andere mensen heel anders denken, en dat zij daarom nog geen slechte mensen zijn. In het totalitaire denken is dat wel zo: de kerk kent ketters, totalitaire systemen kennen dissidenten die worden opgesloten of uitgeroeid. Het is waar dat de democratie verlammend kan werken de Belgische situatie is daar een illustratie van maar toch is het goed dat we blijven beseffen dat verschillende opinies niet zomaar tot elkaar te herleiden zijn. (JDC)
Het volledige interview staat in de Knack van deze week
Fall just short of a successful outcome and get nothing for your efforts.
Origin
The phrase, and its variant 'nice try, but no cigar', are of US origin and date from the mid-20th century. Fairground stalls gave out cigars as prizes, and this is the most likely source, although there's no definitive evidence to prove that.
break a mirror, roll the dice run with scissors through a chip pan fire fight go into business with a grizzly bear but just dont sit down cause ive moved your chair
find a well known hardman and start a fight wear your shell suit on bonfire night
fit them a circular hole with a peg thats square but just dont sit down cause i moved your chair
(ohhhh yeah yeah yeah) (ohhhh yeah yeah yeah)
bite the lightning and tell me how it tastes kung-fu fighting on your rollerskates do the macarena in the devils lair but just dont sit down cause ive moved your chair
Anthony 'Tony' Soprano Sr.: It's like taking a shit. Dr. Jennifer Melfi: Ok. I actually like to think about it as a childbirth. Anthony 'Tony' Soprano Sr.: Trust me. It's like taking a shit.
zonder commentaar (wat snak ik daar naar!), alleen altijd op replay duwen:
Met het onderscheid tussen de islam aan de ene kant en moslims aan de andere, leidt Wilders iedereen om te tuin. Zelfs de rechter, meent ROB WIJNBERG.
De rechter is er met open ogen ingetrapt. Van alle drogredenen uit het repertoire van Geert Wilders pleitte de bedrieglijkste hem uiteindelijk vrij.
Vooropgesteld: die vrijspraak is terecht. Een veroordeling zou volstrekt ongefundeerd en buitengewoon problematisch zijn geweest. Hoe stel je onomstotelijk vast dat iemand haat' zaait? En al zou dat te bewijzen zijn, hoe strafbaar is het zaaien' van iets wat zélf niet strafbaar is? Zolang de aversie jegens anderen niet leidt tot aantoonbare strafbare gedragingen, zoals bedreiging, chantage of geweld, heeft een rechter niets te zoeken in de gedachtewereld erachter al was het maar omdat ons land totale gewetensvrijheid kent. Omgekeerd geldt ook dat in een vrije samenleving niemand het recht heeft niet beledigd te worden; zou daar de grens van het debat worden getrokken, dan werd het gauw stil in dit land. De rechter heeft ons met de vrijspraak heel wat oeverloze juridische gevechten bespaard.
Retorische trucs
Maar zo wijs als het vonnis was, zo onbegrijpelijk was de motivering ervan. Een van de doorslaggevende argumenten luidde dat van strafbare opruiing, belediging of discriminatie geen sprake was, omdat Wilders expliciet onderscheid maakt tussen de ideologie islam aan de ene kant en moslims aan de andere. Of zoals de rechter het zelf formuleerde: omdat Wilders benadrukt niets tegen moslims te hebben, maar wel tegen de islam' is de conclusie gerechtvaardigd dat er geen sprake is van aanzetten tot haat jegens mensen'.
Daarmee legitimeert de rechter een van de slimste retorische trucs uit het boekje van de PVV-leider. Een truc die Wilders noodgedwongen gebruikt, vanwege zijn essentialistische opvatting van de islam. Dat wil zeggen, volgens Wilders is de islam een statisch, onveranderlijk geloof dat maar op één manier te interpreteren valt, namelijk: als een gewelddadige en totalitaire ideologie. Er is geen gematigde islam', stelt de PVV-leider in bijna ieder debat of interview, er is slechts de fascistische islam.' Dit essentialisme zal het ongetwijfeld goed doen bij de radicale Amerikaanse en Israëlische anti-islambewegingen die hem al jaren financieren, maar juridisch gezien begeeft hij zich ermee op glad ijs. Want als er slechts één soort islam is, dicteert de logica dat er ook maar één soort moslim kan bestaan: die van het salafistische soort, het type-Al-Qaeda.
Deze gevolgtrekking zou op zijn beurt tot strafbaarheid leiden: Wilders' streven om de islam' met wortel en tak uit te roeien, zou dan immers gelijkstaan aan het uitroeien van moslims zelf. Om dat verband te voorkomen, introduceerde de PVV-leider geïnspireerd door arabist Hans Jansen en jurist Afshin Ellian omstreeks 2006 dan ook dat beruchte onderscheid tussen de islam' (die intrinsiek kwaadaardig is) en moslims' (die wél gematigd kunnen zijn). Een onderscheid dat acuut de vraag opwerpt: als het de intrinsiek kwaadaardige islam niet is, wát maakt volgens Wilders een gematigde moslim dan nog een moslim?
Het moslim-vraagstuk
Slechts drie rationele verklaringen zijn mogelijk. De eerste luidt dat een gematigde moslim zijn eigen religie niet begrijpt, en dus gematigd is bij gratie van een misverstand. Dat is al sinds 2001 de officiële positie van Afshin Ellian. De tweede luidt dat een gematigde moslim zijn ware aard verbergt, en dus gematigd is bij gratie van een leugen. Dat is al sinds omstreeks 2005 de officiële positie van Hans Jansen en PVV-ideoloog Martin Bosma. De derde luidt dat een gematigde moslim strikt genomen helemaal geen moslim is. Dat was tot 2 mei 2011 de officiële positie van Osama bin Laden.
De enige verklaring die door de logica wordt gelogenstraft, is de positie die Geert Wilders al ruim vier jaar inneemt: dat een intrinsiek radicale islam en gematigde moslims naast elkaar kunnen bestaan. Mark Rutte torpedeerde in 2008, als oppositieleider, deze innerlijke tegenspraak al eens tijdens het debat over de film Fitna. Wilders stelde toen: Mijn film gaat niet over moslims; mijn film gaat over de islamitische ideologie.' Oh', reageerde Rutte toen verbaasd, dan heb ik het helemaal verkeerd begrepen. Waarom zegt u dan: Een immigratiestop voor alle islamieten naar Nederland? Dan gaat het u toch wel degelijk om islamieten?' Waarop Wilders antwoordde: Wij vinden inderdaad dat er een immigratiestop moet komen voor mensen uit die landen. Niet omdat wij vinden dat alle moslims niet deugen, dat hebben wij er niet mee gezegd. Maar omdat wij vinden dat ze allemaal een ideologie meebrengen, dat ze allemaal een cultuur meebrengen, die haaks staat op de onze.'
Hoe, is dan de cruciale vraag, brengen zij die verwerpelijke ideologie precies met zich mee? Doelt de PVV-leider hier uitsluitend op de koran in hun koffer? Zo ja, is een importverbod voor korans dan niet afdoende? En zo nee: is die ideologie dan kennelijk toch niet onderdeel van de moslim zelf? Hoe dieper Wilders zich in deze onhoudbare positie manoeuvreert, hoe vaker hij zijn uitvlucht zoekt in retorische kunstgrepen. Zo bezigt hij voortdurend obscure antropomorfismen: de ideologie islam zou gewelddadig' en op werelddominantie' uit zijn; een gekunstelde manier om eigenschappen aan denkbeelden toe te schrijven die in werkelijkheid alleen aan mensen voorbehouden zijn. Ideologieën an sich kunnen immers nooit gewelddadig' of op werelddominantie' uit zijn dat kunnen alleen de aanhangers ervan.
De opvatting of de aanhangers
Voor alle duidelijkheid: het is niet per definitie incoherent om mensen los van hun opvattingen te zien. Praktisch de hele politieke mores is zelfs op dat onderscheid gebaseerd: de SP is tegen kapitalisme, niet tegen kapitalisten; de VVD is tegen socialisme, niet tegen socialisten. Het grote verschil is echter dat SP'ers en VVD'ers deze ideologieën niet essentialistisch opvatten. Alleen dan kun je de ideologie bestrijden' zonder de mensen te bedoelen.
Maar Wilders beschouwt anders dan bijvoorbeeld Ayaan Hirsi Ali de islam als onveranderlijk en voor maar één interpretatie vatbaar: ze is kwaadaardig en zal dat altijd blijven. Het onderscheid tussen de gelovigen en hun geloof is daarmee slechts een strategie om te verhullen waartegen hij nu precies ten strijde trekt als hij zegt minder islam' in Nederland te willen.
Nogmaals, de PVV-leider komt alle vrijheid toe die strijd te verkondigen. Maar nu de rechter dat troebele onderscheid heeft onderschreven, wordt het des te prangender daar eens helderheid over te eisen. Tot die tijd zaait hij namelijk geen haat, maar wel verwarring. En dat is misschien nog erger. Want in verwarring gedijen waanbeelden het beste.
Bezigheidstherapie wordt voornamelijk toegepast bij langdurige zieken (zowel lichamelijk als geestelijk zieken), maar ook bij revaliderenden en bejaarden. Volgens bepaalde opvattingen is dit geen echte vorm van behandeling, maar wordt door bezigheidstherapie alleen de aandacht van de patiënt afgeleid van zijn toestand.
In meta-ethics, the is-ought problem was articulated by David Hume (Scottish philosopher and historian, 17111776), who noted that many writers make claims about what ought to be on the basis of statements about what is. However, Hume found that there seems to be a significant difference between descriptive statements (about what is) and prescriptive or normative statements (about what ought to be), and it is not obvious how we can get from making descriptive statements to prescriptive.
Gelet op het aantal hits (68.900.000 op dit ogenblik) van het is-ought problem zou ik David Hume graag willen voordragen als de ontdekker van de bezigheidstherapie.
Dit ene korte zinnetje was een angel in mijn brein.
Ik kon het er met geen stokken weg krijgen.
Wat doet zo een zinnetje in een verzameling notities van een wijsgeer. (Een beoefenaar van de wijsbegeerte, ook een mooi woord)
Waarom is dat zo belangrijk, waarom maakte dat zo veel indruk?
Zoals gezegd, ik kreeg het niet meer uit mijn hoofd.
Dus zat er niets anders op dan naar de bibliotheek in Middelburg te fietsen en het uit te zoeken, al was het risico groot dat ik niets meer zou vinden.
Hier moesten noch eenighe observatien ende meditatien staen, die ick onvoorsiens verbrandt hebbe, met degene, die ick al uytgeschreven hadde
Een stelling, een redenering is altijd een reflectie.
De naar mijn mening grootste denkers zijn zich altijd enorm bewust geweest van het gegeven dat hun redenering niet meer was dan een reflectie.
De meeste grootste denkers hebben naar mijn mening en in hun gedachten en in hun levensloop ongelofelijk geworsteld met dat gegeven. Nietzsche is waarschijnlijk in dit verband één van de meest duidelijke voorbeelden.
Aan elke redenering, aan elke stelling gaat een axioma vooraf.
Over Blaise Pascal:
Hij stelt met klem dat de rede haar eigen grenzen moet kennen
Tot op een zekere hoogte kan de rede garantie bieden voor methoden van de meetkunde, maar kan die garantie niet bieden voor de noodzakelijke axiomas. http://nl.wikipedia.org/wiki/Pens%C3%A9es
Blaise Pascal kende de consequentie van zijn uitgangspunt:
Wie voor engel wil spelen, speelt het Beest.(Qui veut faire l'ange, fait la bête.)
Grootste denkers is in dit kader niet de meest subtiele woordkeuze. Het impliceert dat andere denkers minder groot zouden zijn.
Angst.
Elke mens heeft angst.
Het gaat om het voorwerp van de angst.
Er is de angst voor de verwijtbaarheid en er is de angst voor de onzekerheid
Het is niet omdat ik (of een andere denker, we zijn allemaal denkers) banger ben voor de verwijtbaarheid dan voor de onzekerheid dat ik (of een andere denker, we zijn allemaal denkers) niet angstig zou zijn.
We zijn angstig.
Giordano Bruno toen hij tot de brandstapel veroordeeld werd:
"Misschien spreken jullie, mijn rechters, dit vonnis met meer angst uit dan waarmee ik het onderga."
BEWIJZEN, het zal altijd een problematische aangelegenheid blijven:
Een Australische amateurvoetballer is met rood weggestuurd wegens een piercing in zijn edele delen. Volgens de reglementen van de wereldvoetbalbond FIFA mogen spelers tijdens de wedstrijd geen enkel sieraad dragen dat zichzelf of anderen in gevaar kan brengen.
Het intieme juweeltje kwam min of meer aan het licht toen Aaron Eccleston, speler van Old Hill Wanderers, een trap in de onderbuik kreeg in het duel met Swinburne University. Kermend van de pijn zeeg hij neer. De arbiter had al snel in de smiezen dat de getroffen voetballer extra veel pijn had omdat hij onderin een piercing droeg.
Na een intensieve behandeling in de kleedkamers keerde Eccleston opgelucht terug op het veld, maar de scheidsrechter stuurde hem meteen weer terug met twee gele kaarten: één voor het betreden van het speelterrein zonder toestemming en één voor het feit dat hij uit privacy-overwegingen niet kon bewijzen dat hij zijn piercing al dan niet had uitgedaan.
Weet u welke filosoof model staat voor dit blog? En komaan, we gaan niet gierig wezen. Duizend euro voor wie het kan raden. .... Allé, niemand die een gokje wil wagen? Vergis je niet, het is geen weddenschap, je hoeft niets in te zetten, je kan niets verliezen. Duizend euro! ... Echt niemand? ... "Heraclitus", zegt u. Jammer, neen, het is niet Heraclitus. Ik pleit voor een terugkeer naar Heraclitus, maar hij staat niet echt model voor dit blog neen. ... Ik zal een tip geven: het is een simpel antwoord. ... Gooien jullie nu al de handdoek in de ring? Jammer, dan hou ik die duizend euro wel.
"Ik dacht dat we in een democratie leefden. Ik dacht dat ik mijn gedacht mocht zeggen. Maar als je in dit lieflijke land de waarheid spreekt, dan wordt je aangevallen." Vic Van Aelst op een voordracht in De Pinte. (verslag in "de morgen")
Niet alleen 3x correct, maar ook 3x terecht. Naar mijn mening. Ik zou niet graag aangevallen worden.
Heel lang geleden (jawel!) was ik op vakantie in Kroatië, toen nog het voormalige Joegoslavië.
Op de camping was ik al snel bevriend geraakt met Zoran, de tentbuur. Zoran was een fervent schaker en na een paar partijtjes nam hij me mee naar andere tenten, stenen, klapstoeltjes, matrassen of waar dan ook, als er maar een schaakbord stond.
Schaken was immens populair toen, veel meer dan nu. Overal op de camping werd er geschaakt. Het was ook een bij uitstek sociaal gebeuren. Wie niet schaakte stond wel naast één of ander tafeltje toe te kijken hoe er geschaakt werd.
De ongekroonde koning van de schaakcamping was Samson, een wat overjaars zigeunertype met lange haren die op een gitaar tokkelde als hij niet aan het schaken was. Hij speelde alle mogelijke deuntjes, maar hij had een voorliefde voor flamenco. Vooral s avonds als het te donker was om te schaken, was de aanwezigheid van Samson duidelijk hoorbaar.
Één keer had ik het genoegen om een partijtje schaak tegen Samson te spelen. Het was een ietwat hallucinante ervaring.
Vooral de nonchalance waarmee hij speelde maakte indruk.
Eigenlijk speelde hij niet, hij las zijn krant.
Hij las zijn krant, rookte als een Turk en lurkte van zijn Turkse koffie, maar het was dus een Kroaat.
Telkens ik na een minuut of tien een zet deed, keek hij even over de rand van zijn krant, verplaatste een stuk en verdiepte zich prompt weer in zijn literatuur.
Op een bepaald moment ontspon er zich onder de toeschouwers, ik kan me niet herinneren dat ik ooit een groter publiek als toen heb gehad, een vinnige discussie. De woordenwisseling ging gepaard met uitgebreide hand- en armgebaren. Als Kroaten verbaal de degens kruisen lijkt het wel of ze ruzie hebben.
Één voor één verstomden de stemmen tot uiteindelijk ook de laatste hardnekkige volhouder weifelend naar Samson knikte.
What was that all about, vroeg ik wrevelig, want het twistgesprek had danig op mijn concentratie gewogen. (Het kan ook wel zijn dat ik wrevelig was omdat mijn positie op het bord er niet al te rooskleurig uit zag, dat wil ik nu even in het midden laten).
Behoedzaam nam Samson mijn koning tussen twee vingers en legde hem neer.
Why do you want to play?, vroeg hij, you are dead.
Hij stond recht en reikte me vriendelijk de hand.
Die dag ben ik gestopt met schaken en ben ik beginnen wiezen.
"Die gewent is altyt op een plaets te pissen, als hy by die plaetse compt, soo sal hy altoos pisse crigen. Sic uno oscitante, oscitat et alter." [ Evenzo: als de één gaapt, gaapt ook de ander.] Isack Beeckman
Uiteraard ben ik het niet altijd eens met de heer Beeckman. Maar je wordt wel de zeventiende eeuw ingezogen. En deze is ook een mooie:
Schoonheid
Pulchritudinis in homine ratio.
Hoe komt het dat men deen mensch frayer acht te syn dan dander? Ist omdat men meest gewent is fraeye lieden te sien? Maer daer syn meer lelycke lieden in de werelt dan fraye. Nochtans segge ic, dat dese gewoonte een groot deel is van de reden. Want het is wel waer, datter minst fraye menschen syn, alsmen spreect van alle de leden wel tsamen en fray geproportioneert; maer alsmen spreect van elc lidt int bysonder, so salmen bevinden, datter een soorte van neusen is van sulck een groote, van sulck een fatsoen, van sulck een couleur, van sulck een proportie tegen tgeheel hooft en tegen de mont etc. Welcke soorte van neusen hebben wel drie menschen tegen één, dat is te seggen, daer syn wel drie menschen, die sulck een lengde van neusen hebben, datter niet één en is, die een ander gestelde lengde heeft; en daer synder wel drie, die sulc een breette hebben daer der niet één is, die een ander gestelde breette heeft. Want al synder mogelyc méér, die een ander breette hebben, dese breette en is niet eenderley, maer deen van dander verscheyden; daerom segge ic een gestelde breette. Wederom, daer syn wel drie menschen tegen één, wiens neuse soo verre van de mont staet, daer der niet één en is, wiens neuse effen een eender verte van de mont heeft.
Wat is dat toch zeer merkwaardig. "Ideeën zijn eeuwig en onveranderlijk, ze staan voor het zijn"
versus
"Er is veel onderzoek nodig naar het begrip Idee. Ten eerste omdat het filosofisch niet "af" is; ten tweede omdat het praktische begrip altijd in ontwikkeling zal zijn. Een encyclopedie kan deze ontwikkelingen alleen maar schetsen en er geschikte bronnen bij geven. "Waar ook ter wereld, wanneer ook, zullen mensen leven naar een idee. Dat is de religieuze, ofwel de levensbeschouwelijke idee. Dat verandert naarmate de wereld verandert" Een veranderlijke constante als het ware!
Het Zijn zelf is Worden. Dat is het uitgangspunt van dit blog. Dat is een waterval van M.C. Escher. Een cirkelredenering. Dat is een tautologie. Een redenering heeft per definitie de vorm van een cirkel. Redene-ring. Dat lijkt mij bij uitstek het thema in de kunst van M.C. Escher.
"Only those who attempt the absurd will achieve the impossible. I think it's in my basement... let me go upstairs and check." M.C. Escher
Maar eigenlijk wou ik het helemaal niet hebben over M.C. Escher in het bijzonder. Ik wou het eerder hebben over de combinatie Gödel, Mondriaan en Escher. En dat op speciaal verzoek! Het heeft wat voeten in de aarde gehad (ik wordt nogal gemakkelijk afgeleid), maar uiteindelijk is het me toch gelukt. http://www.wenteltrap.be/oud_nieuw.php
Kleine slotbeschouwing. Dit zijn nieuwe woorden voor een oud mensbeeld. Het is mijn hoop dat ze ooit gelezen worden.
Ik heb op mijn zolder een schilderijtje gevonden. Omdat ik nogal geïntrigeerd was door het niemendalletje zakte ik afgelopen week af naar Maastricht waar de opnamedagen van "tussen kunst en kitsch" plaats vonden.
Bleek toch wel niet dat het om een zeer belangrijk kunstwerk ging zekerst! Al die eerbiedwaardige kunstkenners rolden ei zo na over de grond om als eerste een blik te kunnen werpen op het kleinood. "Een stap terug", zo is het kunstwerkje getiteld. En ik kan het weten. Niet dat één of andere kunstkenner dat wist te achterhalen, neen, dat staat gewoon zo op de achterkant. Helemaal zeker ben ik daar echter niet van. "The final tree" staat namelijk ook nog op die bewuste achterkant geschreven.
Zelf ben ik niet zo'n kunstkenner, maar Lieven Vandenhaute is ondertussen ook bij mij thuis langsgeweest voor een reportage op canvas, en die heeft het mij allemaal haarfijn uitgelegd.
Het zou gaan om een schilderijtje van Piet Mondriaan.
"Piet Mondriaan schilderde graag een boom. Zijn boom werd alsmaar abstracter. Er was de rode boom, en dan de grijze boom en dan de bloeiende appelboom. Alsmaar abstracter. "Achter de veranderlijke vormen van de natuur ligt een onveranderlijke zuivere werkelijkheid." Dat was Piet Mondriaan ten voeten uit. Maar uiteindelijk was er geen boom meer, uiteindelijk waren er alleen nog composities. In dat opzicht is dit schilderijtje wel een belangrijk werk", zuchtte Lieven Vandenhaute met zijn blik op oneindig.
"Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden." C. Buddhingh'
Cees is trouwens ook de auteur van het lijfgedicht van dit blog.
KLOPPEN SVP
van september '35 tot juni '38 studeerde ik middelbaar Engels a. de lessen werden gegeven in het gymnasium aan de laan van meerdervoort te den haag het was een zich deftig voordoend gebouw: de stortbak van de wc had dan ook twee deftige trekkers, er hing een stukje ivoorkarton naast waarop in deftige drukletters stond: "voor grote spoeling gebruike men de lange trekker voor kleine spoeling gebruike men de kleine trekker" een vermoedelijk iets minder deftig iemand had eronder geschreven: "in geval van twijfel wende men zich tot de rector"
moraal: ga niet bij het onderwijs, en als u toch bij het onderwijs gaat word dan liever geen rector
C. Buddingh' (uit: De wind houdt het droog Amsterdam, 1974)
Free Willy! Die zwemt hier ook nog altijd ergens rond. Een orka is mijn lievelingsdier. Na de luiaard wel te verstaan. Als u even dacht van mij hier op een tegenstrijdigheid te kunnen betrappen bent u wel aan het verkeerde adres. Orka's zijn mijn lievelingsdieren na de luiaard omdat ze redelijk goed op de mens gelijken.
Ah, Free Willy. Om de haverklap staat hij wel eens in de actualiteit. De mens gaat er van gloeien, net zoals de vuurvliegjes die eigenlijk geen vliegjes zijn. Vuurvliegjes zijn mijn lievelingsdieren na de luiaard en de orka's omdat ze redelijk goed op de mens gelijken.
"Mogelijk is een van de kenmerken van schizofrenie dat de patiënt geen rekening meer houdt met het wereldbeeld van anderen".
Laten we afspreken dat als er twintig reacties komen op dit artikel, dat ik hier dan een heus essay, een echt essay dus, met voetnoten, argumenten (!), inhoud, kruisverwijzingen en gans de rimram zal schrijven louter en alleen om aan te tonen dat ik niet schizofreen ben.
"But I don't want to go among mad people," Alice remarked. "Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad." "How do you know I'm mad?" said Alice. "You must be," said the Cat, "or you wouldn't have come here." (Alice in Wonderland)
“ Het deed Rex denken aan de slang die in zijn eigen staart bijt en zo steeds meer van zichzelf opeet tot er uiteindelijk niets van overblijft. Logischerwijs klopte het, maar praktisch gezien was het onmogelijk.”
Uit “De engelenmaker” van Stefan Brijs.
Logischerwijs klopt het niet.
In de logica is er geen tijd.
In de logica is het altijd “is”, anders zou het geen logica zijn.
De slang kan wel in haar staart bijten, maar daar stopt het dan ook.
Er is geen evolutie, er is geen “worden”.
De mens blijft hardnekkig en wanhopig proberen om de tijd, om verandering te integreren in de logica, om water en vuur met elkaar te verzoenen.
Wat een verpletterende conclusie.
Ik lijk wel Don Quichote.
“De metafoor van "de wereld is een schouwtoneel" wordt hier letterlijk waar. Daardoor lijkt de wereld vaak gekker te zijn dan Don Quichot zelf. Helemaal op het einde van het verhaal, na een deugddoende slaap van 6 uren, krijgt hij zijn verstand terug. De lezer kan zich dan afvragen of deze eerdere dwaasheid van Don Quichot niet waardevoller en menselijker was dan de nieuw hervonden nuchterheid”
« La merde a de l'avenir. Vous verrez qu'un jour On en fera des discours. »
Louis-Ferdinand CÉLINE
Een Amerikaan vlak bij Billy jammerde dat hij alles had uitgescheten behalve zijn hersens. Een paar tellen later zei hij : "Daar gaan ze, daar gaan ze". Waarmee hij zijn hersens bedoelde. Dat was ik. Dat was ikzelf. Dat was de auteur van dit boek.
Kurt Vonnegut Jr. Slachthuis 5 of de kinderkruistocht.