Mijn eigen dierbare broer (UGent hoogleraar Bruno De Wever) zit in een denkgroep die België probeert heruit te vinden. Als ik zie wat daar uit komt, ben ik niet echt onder de indruk. Het is realistischer om de structuur België aan te passen aan de feitelijke toestand. Democratisch gesproken zijn we al lang in twee landen. Punt. Dat kan heel dramatisch zijn en ik heb respect dat sommigen België proberen heruit te vinden. Maar ik hoop dat ik ook wat respect kan krijgen omdat ik daar niet meer in geloof. Ik zie echter vooral verdachtmakingen en weinig respect. Maar nu ben ik weer Calimero, zeker?
Hiep hiep hoi, hiep hiep hoi, Calimero.
Een essay over Calimero, dat is iets op mijn niveau.
Calimero, dat is het beteuterde "Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Men spreekt van het calimerocomplex als een partij (persoon, organisatie, land) het gevoel heeft door zijn kleine omvang ten opzichte van een andere partij niet serieus te worden genomen en die visie ook uitdraagt. De naam calimerocomplex is afgeleid van de tekenfilm Calimero. Dit zwarte kuikentje met een eierdop op zijn kop is bekend geworden door de uitspraak "Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Bart De Wever is met voorsprong de populairste politicus van Vlaanderen en zijn partij is bijna dubbel zo groot als de tweede partij van Vlaanderen.
"Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Om het voorzichtig uit te drukken, u kent mij toch, daar kan een mens zich toch vragen bij stellen.
Wat is het probleem Bartje? (Uiteraard richt ik mij nu tot de heer Bart De Wever in zijn hoedanigheid als Calimero-kijker.)
Bart De Wever wil respect en dat krijgt hij niet.
Hij is verongelijkt. De beteuterde Calimero, de verongelijkte Calimero.
Verongelijkt.
Dat is een mooi woord.
Hij heeft ongelijk. Of hij is ongelijk.
Natuurlijk heeft hij geen ongelijk, natuurlijk is hij niet ongelijk.
Punt.
Maar anderzijds:
De structuur België aanpassen aan de feitelijke toestand. De feitelijke toestand Bart?
Een democratische natiestaat heeft twee zaken nodig: een aantal objectieve elementen en een wil van de bevolking. Objectieve elementen Bart?
Van Aelst heeft de zaken misschien hard verwoord, maar het is wel de waarheid. De waarheid Bart?
"Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Ik is klein Bart. En toch heb ik niets met Calimero. Ik is klein. Twee man en een paardenkop (met alle respect, vooral voor de paardenkop) volgen dit blog, duizenden hangen aan uw lippen.
Maar jammer genoeg is dit één van de weinige plekken waar je geen gelijk hebt als je geen ongelijk hebt. We zijn (ongeveer) van dezelfde generatie. Weet je nog wat er na Calimero kwam Bart? Star Trek. Beyond the final frontier! We keken nog wel naar Calimero, maar eigenlijk alleen omdat we aan het wachten waren op Star Trek Bart.
Daar ik vernomen hebt dat u al ruim 45.000 brieven geschreven hebt, waaronder ook vele brieven aan uw lezers, ben ik zo vrij u mijn kleine boodschap per brief over te maken.
Ik heb namelijk de onhebbelijke gewoonte om te blijven doorvragen en dat jaagt de mensen nogal eens de gordijnen in. En om de één of andere reden heb ik het vermoeden dat u daar nogal stoïcijns kalm onder kan blijven.
Met veel genoegen heb ik uw boekje Siddhartha gelezen.
Het was namelijk een dun boekje, ik heb een zwak voor dunne boekjes, boekjes die niet veel om het lijf hebben. Wat je niet in een brief kwijt kan, dat kan je ook niet kwijt in een boek.
Surely, many verses of the holy books, particularly in the Upanishades of
Samaveda, spoke of this innermost and ultimate thing, wonderful verses.
Your soul is the whole world, was written there
In uw ziel ligt het hele universum besloten.
Marvellous wisdom was in these verses, om uw eigenste woorden te gebruiken.
En dat op bladzijde drie Hermann!
Ejaculatio praecox, omschreef mijn vriend dokter House het probleem.
Met permissie, het vervolg kon niet anders zijn dan een anticlimax. Vanaf dan kon het alleen maar de dieperik in.
"Diepzinnige bespiegelingen"over de zoeker en het vinden zijn niet aan mij besteed.
Ik ben niet zo verheven.
De rukker is de van de pot gerukte, is meer mijn stijl.
Het einde.
Deeply, he bowed, touching the ground, before him who
was sitting motionlessly, whose smile reminded him of everything he had
ever loved in his life, what had ever been valuable and holy to him in his
life.
Diep boog hij, tot op de aarde, voor hem die roerloos zat, wiens glimlach hem aan alles herinnerde wat hij ooit in zijn leven had liefgehad, wat hem ooit in zijn leven waardevol en heilig was geweest.
Siddhartha van begin naar einde:
Begin: In uw ziel ligt het hele universum besloten.
Einde:In zijn ziel ligt het hele universum besloten
Ik verwacht jullie boekbespreking tegen volgende week, had de leraar gezegd.
Sedert die middag had de leerling elke avond naar zijn witte blad zitten staren. Hij had De stad der blinden uit het lijstje gekozen en dat was hem zuur opgebroken. Het witte blad voor zijn neus was daar het onweerlegbare bewijs van.
Er kwam niets.
De leerling zuchtte.
Hij sloot zijn ogen.
En toen kwam het.
Maar toen hij zijn ogen opende om te schrijven was het weer weg.
De leerling zuchtte.
Er zat niets anders op dan zijn tekst met gesloten ogen neer te pennen. Dat maakte dat er soms zinnen helemaal geïsoleerd op het papier stonden en dat er soms zinnen waren die door en over andere zinnen geschreven waren.
Dit, zei de leraar terwijl hij de boekbespreking tussen duim en wijsvinger omhoog hield en het aan de klas toonde. De leraar pauzeerde als een volleerde redenaar. Dit is een nul, zei de leraar tegen de leerling toen hij met een pathetisch gebaar het papier op de bank van de leerling legde.
Met zijn vlakke hand klopte hij op het blad.
Opnieuw, zei de leraar.
Opnieuw had de leerling een ganse week lang elke avond in het gezelschap van het lege blad vertoefd.
De laatste avond nam hij zijn pen en begon hij te schrijven aan één enkele lange zin, een zin van wel vier bladzijden lang. Hij durfde geen punt te zetten vooraleer er stond wat er moest staan. De zin begon met toen en om de haverklap werd er wel één of andere bijzin geconstrueerd om iets te verduidelijken. Er werd gretig gebruik gemaakt van aanhalingstekens, kommas, haakjes en streepjes. De leerling had al gemakkelijk twee bladzijden vol en hij was nog niet eens begonnen aan zijn hoofdzin .
Het werd een monsterlijke zin, maar het was wel een zin waar grammaticaal niets op aan te merken viel.
Tada, trompetterde de leraar toen hij de herwerkte taak weer op dezelfde manier in de lucht hield.
De leraar haalde ostentatief een paar keer heel diep adem en begon in sneltempo de tekst af te ratelen. Uiteraard werd de adem hem al afgesneden nog voor hij de hoofdzin had kunnen aanvatten. Hij hijgde even uit, haalde weer heel diep adem te halen en als een mitrailleur ging hij verder met het afvuren van de woorden boven de hoofden van de leerlingen.
Dit, zei de leraar toen hij eindelijk klaar was, dit is een één, één punt voor elke zin.
De leerling glimlachte.
De leraar vloekte binnensmonds. Die zelfvoldane glimlach, oh wat wilde hij die graag van het gezicht vegen. Met één enkele beweging, zoals de bordenwisser het krijt van het bord veegt.
Wie bent u eigenlijk, vroeg de leerling.
Dat bracht de leraar even van de wijs.
Ik ben de leraar, antwoordde hij.
Hoe u eigenlijk heet bedoel ik.
Dat heeft niet echt belang.
Maar de leraar realiseerde zich onmiddellijk dat het geen goed antwoord was, opnieuw verscheen die zelfvoldane glimlach op het gezicht van de leerling. Een streep met krijt was net zo snel getrokken als een veeg met de bordenwisser.
De leraar besloot de rollen om te draaien, de aanval was de beste verdediging.
Ik ben de verteller, zei de leraar, en wie ben jij?
Ik ben Johan, zei de leerling, maar zolang jij voor mij de verteller blijft, ben ik voor jou de leraar.
Vandaag heeft Ruth Joos me gevraagd om jurylid te worden in "De gouden uil". Jaja, schoon volk volgt deze blog. Behalve Angelina Jolie is er dus ook Ruth Joos. "Hoe komt dat zo?", vroeg ik. Tja, de organisatie zat een beetje met de handen in het haar na haar vertrek. Ze vonden namelijk niet echt iemand meer die al die boeken nog wilde lezen. Guy Mortier had het dan wel van haar overgenomen, maar die beperkte zich tot de shortlist en dat vonden ze nu toch ook weer niet je dat. Dus waren ze weer bij haar komen aankloppen. Maar ja, met een drukke agenda en twee jonge kinderen, dat was toch ook weer niet je dat. Ruth Joos had wel beloofd eens uit te kijken, zo lief is ze natuurlijk wel. En daarom belde ze mij, omdat ik toch altijd leuke leestips mee gaf. En of ik die hele resem boeken wilde lezen? "Dat hoeft niet", antwoordde ik. Ik hoorde Ruth Joos door mijn gsm een paar keer slikken terwijl ik in een stapeltje boeken zocht naar wat ik nodig had.
"Hoor eens hier lieve Ruth", want zo lief kan ik soms wel zijn.
"Niemand kon zijn publiek beter boeien dan mijn opa, als hij licht voorovergebogen over zijn stok met zijn mond vol pruimtabak sterke verhalen vertelde. 'Echt? Is dat waar opa?' vroegen wij kleinkinderen verbaasd. 'Wie alleen de waarheid vertelt, is niet waard om naar te luisteren', antwoordde mijn opa. Dit boek is voor hem."
Dat is de opdracht die Jonas Jonasson schreef in zijn boek "De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween". Dan weet je dat je een gouden uil in handen hebt Ruth.
Toen ik de verbinding verbroken had keek Ruth Joos verbouwereerd naar de hoorn in haar hand. "Jonas Jonasson is een zweud uil", zei ze tegen de hoorn.
(P.S. De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween. Kan iemand die hint eens doorspelen aan Louis Tobback. Om dat boek te lezen bedoel ik dan.)
Ah, de romantische komedie, ik heb er een zwak voor. Een volle zetel, iedereen languit voor TV. Gisteren was het weer van dattum: "rumor has it".
Pure wiskunde is het. Beau Burroughs die zijn levensfilosofie samenvat: Be Present. Dat is de wiskundige basisregel van de dubbele negatie. "Zijn Zijn", twee keer negatief wordt positief: "Worden". Of beter nog (beter omdat het beter past in het plaatje dat we tekenen), omdat in de wiskunde 1x1 = 1. Vermits taal het omgekeerde is van wiskunde: zijn x zijn = worden)
Pure filosofie is het. Wist u trouwens dat Jennifer Aniston lid is van de bende van vier? De filosofiebende van vier (gelooft u me niet? google maar de filosofiebende van vier). Heraclitus, Nietzsche, Einstein en Jennifer Aniston. En net als bij de echte bende van vier is het de vrouw uit het gezelschap die achter de schermen aan de touwtjes trekt. Voor minder dan voor een culturele revolutie gaan ze niet.
Sarah: I didn't come here to tell you that I can't live without you. I can live without you. I just don't want to.
Echt wel, een volle zetel, iedereen languit voor TV, daar kan niets tegen op.
Kennismaking. Doet me altijd denken aan de eerste momenten van het nieuwe leerjaar op school, cursus, seminarie of waar dan ook. We nemen te weinig tijd voor die eerste momenten.
"Time is the daughter of truth" Op dat ogenblik is de tijd van kennismaking voorbij.
P.S. Beetje kort van stof zoals de amondawa, maar ik heb geen tijd vandaag.
"Sommigen zijn echter van mening dat het werk van Kafka juist een poging is, in een ogenschijnlijke strijd met 'hogere machten', het initiatief terug te geven aan de individuele mens, die uiteindelijk zelf zijn keuzes maakt en daarvoor verantwoordelijk is" http://nl.wikipedia.org/wiki/Franz_Kafka
Weet u wat het criterium is om die prijs te winnen? "The basic criterion is the quality and exclusivity of the artwork"
O ironie.
Weet u dat "het proces" geen fictie is maar realiteit? Joseph K zal nooit de mens achter de wet vinden. De wet is de wet. De kwaliteit is de kwaliteit.
O ironie.
Weet u dat de winnaar 2011 van de Franz Kafka prijs John Banville is? Dat is de auteur van "The book of evidence".
O ironie.
Weet u trouwens dat Kafka opdracht gaf om zijn werk te vernietigen? Weet u ook waarom?
O ironie.
I couldnt read it for its perversity. The human mind isnt complicated enough. Albert Einstein, after returning a Kafka novel loaned to him by Thomas Mann
Genoeg ironie. Did you know that Albert Einstein himself was in Prague? The famous German-born American theoretical physicist widely regarded as the most important scientist of the 20th century and one of the greatest physicists of all time was walking the streets of Prague some 95 years ago! He did not only visit Prague, he actually worked here!
Later Nobel Prize winner in Physics, Albert Einstein, came to Prague in 1911 when he was 31 with his family his wife Mileva and two sons, Hans Albert (7 years) and Eduard (1 year). Einstein was appointed a full professor at the German University in Prague. He held lectures about mechanics and kinetic heat theory.
A new flat was built for Einstein and his family in the Prague district Smichov. They lived in Lesnicka 7 at the left bank of the Vltava River. But Einstein spent most of his free time in the salon of Mrs. Bertha Fanta on the Old Town Square where a debating circle met regularly. Famous participants apart from Einstein here were writers Max Brod and Franz Kafka. Einstein liked coming here with his violin and between literary discussions he took part in musical events to entertain his friends.
Het utopie syndroom. "Het utopisch syndroom steunt op de idee van de goddelijkheid van de mens. Wie daarin gelooft, ziet elke beperking als een affront. Die idee rechtvaardigt ook het verlangen naar verlossing uit de wereld, of, wat per saldo hetzelfde is, het verlangen naar heerschappij en meesterschap over de wereld. Dat de heerschappij over de wereld ook de heerschappij over alle andere mensen impliceert, is een onvermijdelijke consequentie. Haar tirannieke klank hoort de de utopist niet. Hij ontkent immers de realiteit van de anderen als anderen. " http://rothbard.be/bestanden/frvandun/Texts/Utopia/utopia.htm
"Goh", denk ik dan.
Utopie. "Utopie is een moeilijk te definiëren literaire en filosofische term die men tegenwoordig wel onmogelijke werkelijkheid noemt" http://nl.wikipedia.org/wiki/Utopie
"Goh", denk ik dan, "een onmogelijke werkelijkheid, is dat geen pleonasme?" En dan ben ik nog niet eens begonnen aan het artikel!
Ik voel een beginnende lichte hoofdpijn en, hypochonder die ik ben, ik neem als de bliksem contact op met mijn huisarts dokter House. "Fantoompijn", was zijn diagnose.
Wij Wonen hier in het Walhalla van het Worden. Wij Zitten er in onze Zetel van het Zijn. Een beetje Weemoedig Zijn over wat er zoal verloren gaat.
"Kein Mensch will etwas werden, ein jeder will schon etwas sein." Ik ben geen beëdigd vertaler, maar ik zou op zijn minst toch oog hebben voor de tegenstelling worden - zijn. "Niemand wil iets worden, iedereen wil iets zijn" of iets dergelijks in het Nederlands. Natuurlijk kan ik me wel vinden in die uitspraak. Natuurlijk niet helemaal. Kinderen willen wel iets worden (welke gozer zei ook al weer: "Voorwaar, ik zeg u, wanneer gij u niet bekeert en wordt als de kinderen, zult gij het Koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan."? Dat moet ik dringend eens opzoeken) Zelf wil ik trouwens ook eerder schrijver worden dan schrijver zijn. Ik vrees de dag dat ik schrijver zal zijn. "Als een boek begint te leven moet de schrijver zwijgen." Friedrich Nietzsche.
Maar enfin, we dwalen weeral af. "Kein Mensch will etwas werden, ein jeder will schon etwas sein." Weet u wat de gangbare Engelse vertaling van dat citaat is?
"Everybody wants to be someone; nobody wants to grow". To grow. Ow ow!
Doet me denken aan een citaat van Goethe trouwens: "Man sieht nur, was man weiß" Vertaling: "Men ziet alleen datgene waar men van overtuigd is."
Maar de avond is altijd rustiger dan de ochtend. Waarom zou ik vandaag nog iets schrijven?
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1269406/2011/05/25/Kruiswoordraadsels.dhtml "Elke specialist heeft in no time een gefundeerde mening klaar. Maar geen een die - hand op het hart - genezing garandeert. Dus zit er niets anders op dan zelf de knoop door te hakken. Opereren. Daarmee leg ik mijn lot in handen van het team dat me tot dusver niet ontgoocheld heeft. In dat team? Al wat rijmt op -ist of -loog. Maar aan het hoofd, mijn vrouw. Clara.
Zij start een week voor de ingreep met 'Operatie Bourgondiër': oproep aan vriendinnen om hapjes tussen de bloemen op het raamkozijn te komen zetten. Kwestie van manlief te prepareren. In ruil belooft ze cava, in aanwezigheid van de gastheer, welteverstaan. De respons grossiert in delicatessen. Het is als leven in Rode rozen en tortilla's: van aspergetoppen met ansjovis, over rijstpap en chocomousse, tot coquilles in lichte currysaus. Ik wist niet dat er met zoveel liefde van onder de kookmutsen naar ons gekeken werd.
Wat me het meest onderuithaalt, is de vraag of ik voldoende moed zou hebben om te zeggen: 'stop'. Dat ze het lek in de boot niet meer moeten dichten. Dat ze alle behandelingen mogen stopzetten. Dat moment bepalen houdt verband met mijn definitie van levenskwaliteit, hoeveel belang ik eraan hecht, en waar ik de lat leg. Maar zal die lat blijven liggen als ik dan onder al die kookmutsen kijk? In de ogen van mijn vrouw? Die van mijn kinderen?"
Berusten. Dat associeer ik eerder met de avond dan met de ochtend. Schrijven ook.
http://vub.academia.edu/TinnekeBeeckman "So how can we protect democracy against anti-democratic currents or ideas? " ... This is the main question of my recent post-doc project (Research Foundation Flanders - FWO).
"Het proces Dutroux heeft mij overtuigd van het nut van de rechtspraak, om het simpele feit dat de twee meisjes die het overleefd hebben, de kans kregen om het monster tot de banaliteit van het kwaad te reduceren. Da's louterend. Van Vangheluwe zullen we nooit weten wat er precies is gebeurd. Er is geen catharsis, voor hem noch voor de gemeenschap. En als je hem in dat interview zalvend en met de glimlach de meest akelige dingen hoort vertellen, dan krijg je de indruk dat hij met zichzelf wel degelijk in het reine is. Dat voelt wrang. Zeker omdat hij bepaald niet de enige is." Tom Lanoye in "de morgen"
Roman: "Het goddelijk monster" door "johan" (elke gelijkenis met bestaande andere romantitels berust louter op toevalligheid)
Het monster van het kwaad, dat is het goddelijke monster, dat is het Kwaad. "Het goddelijk monster" is fictie. Dat is de realiteit. De banaliteit van het kwaad, dat is een mens die niet met de andere mens in het reine is. Een mens met zichzelf in het reine laten zijn, dat is ...
P.S. Een roman met een open einde "sucks". Een "open einde" is realiteit, niet geschikt voor fictie. Schrappen die handel! "Nu is alles goed zoals het is." Dat is de laatste zin in de roman "het goddelijk monster" door Tom Lanoye.
She was not pretty, but she might have been handsome if somebody had kept telling her that she was pretty.
Voorwaar, dit citaat stond vandaag plompverloren in een veel te dikke weekend krant. Al de rest was overbodig. Vakantieliteratuur deel vier: "The image men" van J.B. Priestley. Al zou ik bij God niet meer weten waarom.
Sinds Stefaan De Clerck zondag in een debat over de collaboratie het woord 'vergeten' in de mond nam, zit hij in het oog van een storm. Marnix Beyen legt uit hoe dat kon komen. Beyen is historicus, verbonden aan de Onderzoeksgroep Politieke Geschiedenis van de Universiteit Antwerpen.
Eén leer kan een wereld van verschil maken. Da heef he opflakkerende amnesiedeba van de laase dagen duidelijk geoond. Had Sefaan De Clerck (CD&V) voor 'vergeven' geplei, dan zou zijn inervenie door velen zijn oegejuich. Maar hij sprak van 'vergeen', en dus word hij momeneel uigespuwd door welmenende burgers in binnen- en buienland. He zal hem nu wel duidelijk zijn da er een verschil besaa ussen 'amnesie' en 'amnésie' - ook in he Frans zi he venijn blijkbaar in de ''".
De sorm van veronwaardiging over da woordje 'vergeen' is opmerkelijk. Respecabele filosofen, psychologen en relaieherapeuen hebben al boeken vol geschreven over he belang van vergeen voor kleinere en groere gemeenschappen. Schrijvers en filmmakers hebben de kwesie reffend in beeld gebrach. Maar als een jusiieminister he woord uispreek naar aanleiding van een amnesiedeba, gaan de poppen aan he dansen.
Hoe da kom? Een eerse verklaring kan worden gezoch in de concree politiee conex van de uispraak. Me zijn oproep o vergeen verleende De Clerck een zekere legiimiei aan een wesvoorsel da er nadrukkelijk op gerich was nie e vergeen. Indien he Vlaams Belang deze kwesie jaarlijks opnieuw op de parlemenaire agenda plaas, dan wil zij daarmee de zogenaamde onrechvaardigheid van de Belgische saa egenover Vlaanderen riueel in herinnering brengen. Onrechsreeks kon De Clercks oproep o vergeen dus ook worden gelezen als een pleidooi om een sukje Belgische poliieke geschiedenis op een specifieke manier e onhouden.
Op zich verklaar di gegeven de sorm van proes echer nie. Da is zeker nie he geval in Vlaanderen, waar velen deze visie op he oorlogsverleden delen. Fundameneler is he gegeven da in de hedendaagse Weserse cultuur 'vergeen' vrijwel sponaan word veraald als 'Auschwiz vergeen'. Die veraalslag werd alvas gemaak door Parick Dewael in zijn opiniesuk 'Wa België kan leren van Mandela' en hij verklaar ook de felle reacies van het Simon Wiesenhal Cener en van de Israëlische media. De vanzelfsprekendheid waarmee da gebeur oon aan hoezeer de Holocauseducaie van de laase decennia vruchen heef afgeworpen. Een van de eerse geboden van de weserse culuur luid vandaag zonder meer: 'Gij zul de Holocaus nie vergeen!'
egelijk oon de heisa rond De Clerck ook de schaduwzijde van deze fixaie op de Holocaus. He idee da iemand me de erm 'vergeen' misschien ies anders kan bedoelen dan 'Auschwiz vergeen', word er bijna ondenkbaar door. Maar belangrijker nog: door zo hardnekkig e proberen de Holocaus nie e vergeen, lopen we he gevaar een heel eenzijdig en anachronisisch beeld e krijgen van de geschiedenis van de weede Wereldoorlog. We dreigen erdoor e - jawel! - vergeen dat de jodenvervolging voor de meese Belgische burgers ijdens de oorlog geen cenrale bekommernis was. Nochans zou juis een beer hisorisch begrip van de weede Wereldoorlog ons kunnen helpen om e begrijpen waarom he deba over amnesie vandaag de dag zozeer langs communauaire breuklijnen verloop. Da heef zeker nie alleen e maken me de zogenaamde 'myhes' die na de oorlog over he collaborerende Vlaanderen en he verzesgezinde Wallonië zijn onsaan.
Eenzijdig Uieraard waren er ook in Vlaanderen verzessrijders en besond er in Wallonië een zeer radicale collaboraie. Maar da neem nie weg da de Vlaamse publieke opinie al ijdens de bezeing een relatief groe legiimiei verleende aan collaboraiedaden, erwijl de Waalse collaboraeurs oucass waren in eigen land. Di had op zijn beur veel e maken met de Flamenpoliik die door de hoogse naionaalsocialisische insanies was uigeekend, en waaraan Luc Huyse ons erech nog eens herinner in De Sandaard. Meer bepaald is he moeilijk de impac e overschaen van de beslissing om de Vlaamse krijgsgevangenen vrij e laen, erwijl een enorm groo aanal Waalse jonge mannen gedurende de hele bezeingsperiode in Duise gevangenschap verbleven. Wanneer we proberen e begrijpen waarom de Waalse publieke opinie zo weinig bereid is o vergeven, dan mogen we da alvas nie vergeen.
Omgekeerd zou men mogen verwachen da Franstaligen zich proberen in e leven in het concree leed da vele mensen in Vlaanderen na de bezeing hebben ondergaan omda zij acief of passief deel uimaaken van een culuur die het naionaalsocialisische regime om verscheidene redenen nie ongunsig gezind was.
Korom, zowel pleidooien om 'eindelijk e vergeen' als oproepen om 'nie e vergeen' bemoeilijken di deba omda zij eigenlijk pleien voor een eenzijdige en anachronisische herinnering. Wa deze discussie wél voorui zou kunnen helpen, is een geconexualiseerd hisorisch begrijpen, me een poging o empahie (wa nie samenval me vergevingsgezindheid) voor alle hisorische acoren. Maar precies da zijn kwalieien die men nie kan of mag verwachen van de poliiek. Juis daarom onderschrijf ik Luc Huyses oproep om dit splijende symbooldossier weg e halen ui he parlemen. In een democraie is da nauurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan: men kan och geen parlemensleden verbieden deze maerie op de agenda e plaasen? Maar he zou ongewijfeld beer gewees zijn als het huidige Vlaams Belang-voorsel simpelweg was genegeerd. Di zou geen aboe op deze discussie hebben geïmpliceerd, wél een erkenning da zij nie door het parlemen moe worden gevoerd.
Ik dach da de H een wereld van verschil was. Voor de res is da wel een arikel da o nadenken sem.
"But I don't want to go among mad people," Alice remarked. "Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad." "How do you know I'm mad?" said Alice. "You must be," said the Cat, "or you wouldn't have come here." (Alice in Wonderland)
“ Het deed Rex denken aan de slang die in zijn eigen staart bijt en zo steeds meer van zichzelf opeet tot er uiteindelijk niets van overblijft. Logischerwijs klopte het, maar praktisch gezien was het onmogelijk.”
Uit “De engelenmaker” van Stefan Brijs.
Logischerwijs klopt het niet.
In de logica is er geen tijd.
In de logica is het altijd “is”, anders zou het geen logica zijn.
De slang kan wel in haar staart bijten, maar daar stopt het dan ook.
Er is geen evolutie, er is geen “worden”.
De mens blijft hardnekkig en wanhopig proberen om de tijd, om verandering te integreren in de logica, om water en vuur met elkaar te verzoenen.
Wat een verpletterende conclusie.
Ik lijk wel Don Quichote.
“De metafoor van "de wereld is een schouwtoneel" wordt hier letterlijk waar. Daardoor lijkt de wereld vaak gekker te zijn dan Don Quichot zelf. Helemaal op het einde van het verhaal, na een deugddoende slaap van 6 uren, krijgt hij zijn verstand terug. De lezer kan zich dan afvragen of deze eerdere dwaasheid van Don Quichot niet waardevoller en menselijker was dan de nieuw hervonden nuchterheid”
« La merde a de l'avenir. Vous verrez qu'un jour On en fera des discours. »
Louis-Ferdinand CÉLINE
Een Amerikaan vlak bij Billy jammerde dat hij alles had uitgescheten behalve zijn hersens. Een paar tellen later zei hij : "Daar gaan ze, daar gaan ze". Waarmee hij zijn hersens bedoelde. Dat was ik. Dat was ikzelf. Dat was de auteur van dit boek.
Kurt Vonnegut Jr. Slachthuis 5 of de kinderkruistocht.
