If the future isn't bright, at least it will be colourful
30-01-2007
Een dagje wij en wat fietsers
Ik moest weer verjaren verleden week. Joepie. Maar niet heus.
Normaal probeer ik mijn verjaardag tussen de plooien van twee doordeweekse dagen te laten verdwijnen, zo stiekempjes laten vallen tussen de voering en de zetel. Niet teveel drukte aan mijn kop.
En meestal slaag ik daar ook wel in. Alleen, dit jaar is het mislukt. De vriendin dacht er anders over.
Zaterdagmorgen. Voor dag en dauw word ik door haar uit mijn bed gesleurd waarna ze me in één beweging zonder ontbijt de auto in stouwt, echter niet alvorens mij aangemaand te hebben om mijn lange onderbroek aan te doen, want het zou koud zijn. En ik heb geeneens een lange onderbroek! En ik zit al in de auto!
De bestemming moest onbekend blijven. Maar na nog geen half uurtje autostrade verspreekt ze zich al (Hopelijk komt er geen zand in de zeteltjes, oeps!). Het wordt dus een romantisch dagje aan zee. Altijd leuk.
De rit voert ons naar de vismijn van Oostende. En dwars erdoor (Vreemd). En dan nog eens, maar dan in tegenrichting (Tiens). En dan nóg eens, maar nu heel traag erdoor (Wat kan hier de bedoeling van zijn ?) Niets bleek achteraf, ze was verdwaald.
Maar nauwelijks tien minuten later zijn we er. Op ons stukje strand : een nog niet ontgonnen plekje paradijs onder het wakend oog van een vuurtoren. Dag vuurtoren!
Werkelijk, het is een rustig plekje, door God en de hele wereld verlaten. Zeker nu, zo buiten het seizoen. Niemand is er te zien, in geen velden of wegen een levende ziel. Of het moeten die eeuwig schreeuwende meeuwen zijn.
Alleen wij tweetjes. Ware het niet zo koud geweest, we... maar neen.
Zapje opent de koffer van haar bolide en ze diept er een tafeltje en twee stoeltjes uit op. Daarna twee armvollen dekentjes. En om het helemaal af te maken staan er ook nog twee reuzenplastic tassen in de auto. Die moeten ook mee. Want daar zit de verrassing in.
Gebukt onder het gewicht van zoveel verrassingen stommelen we niet zonder moeite naar het strandje. We moeten zelfs onder een roodwit lint door om tot op het strandje te raken. Heeft waarschijnlijk iets te maken met de herstellingswerken aan de golfbreker. Denk ik.
Helemaal in het midden van de vlakte poten we ons tafeltje neer. En de twee stoeltjes. Dat de linkse veertig centimeter lager is dan de tweede geeft echt niets.
Uit de plastic zakken haalt nimfje een onbijtje. Ontbijtje wat zeg ik : het is een ontbijt waar menig english breakfast jaloers op zou zijn. Het gaat van fruitsap over yoghurt naar koffiekoeken, zelfgemaakte scampisalade en gekookte eitjes. Van koffie over melk naar pistoleetjes met krabsla. En mandarijntjes. En een reserve thermos koffie. En en en... Wat moet die meid me graag zien. Of gewoon graag eten.
Ze heeft werkelijk overal aan gedacht : Ze heeft wanten en handschoenen bij tegen de kleumende vingers, dekentjes om de schouders en benen mee warm te houden, en tegen de rode oortjes, de twee meest gruwelijke gedesignde mutsen ever : gewonnen bij Milka of Leo, ik wil er vanaf zijn. Voor haar eentje met twee kabouter Plop punten eraan en voor mij één met een trusseltje eraan. Een pluizig dotje. Zo iets waar je moet aan trekken in draaimolen op de kermis. Witte, dan nog. Koegevlekt. Met pimpeltjespaars. De weinige wandelaars die voorbijstruinen krijgen prompt buikkrampen van het lachen bij het aanschouwen onzer verschijning. Maar trekken wij ons dat aan ? Niem !
Het is perfect. Wij met ons beidjes in de wereld, en tegen de wereld. Alles is die dag van ons. Zelfs de zon glimlacht alleen voor ons. Perfect ? Neen. Denk bij Zapnimf nooit dat het af is, ze blijft je verbazen. Net als ik denk van dit kan niet mooier, krijg ik nog een cadeautje.
Leuk leuk leuk! Ik scheur het papier open en... tsja, wat is het nu ?
Voor mij ligt een afrekening van de Colruyt, met een lijn erdoor getrokken. Een kaartje eraan vastgeniet, en er zitten vier puzzelstukjes in.
De puzzel is een makkie : een foldertje van het PMMK met de Ensor tentoonstelling. Daar gaan we dus ook nog heen. Maar de rest ? Een postkaart van een hotelletje. Ze zou toch niet ? Maar dan die Colruyt ? Word ik verwacht van een stuk van die rekening te betalen ? Ik kom er niet uit.
Wat zie je ? vraagt ze geduldig.
De zee.
Neen, in je handen.
Een rekening van de Colruyt.
Goed zo, en wat zie je nog ?
Een alcoholstreep erdoor.
Ja, en wat wil dat zeggen ?
Een lijn door het ontbijt !
Neen, probeer nog eens.
Een streep door de rekening ? En dan valt hij.
Het hotelletje blijkt een streep door de rekening want het is gesloten in januari. Maar... het is gereserveerd voor februari. Wat heb ik toch een prachtlief!
Ondertussen begint het zonnetje nog feller te schijnen ook, en we kijken gearmd naar de bootjes (cargo's) op het zilte sop van de zee. Idyllisch. We dommelen net niet in, als we opgeschrikt worden door een snerpend fluitje en veel geroep en getier. We kijken verbaasd op, en zien vanachter de golfbreker een stofwolk naderen.
Ze komt dichter en nu horen we ook het mechanisch getik van kettingen tegen metaal. Een kamfergeur drijft ons tegemoet. In een warreling van kleuren en lawaai zoeven wel twintig mountainbikers ons voorbij, eerst voorlangs, om tegen de kustlijn een bocht van negentig graden te nemen, en zo nog eens zijlangs te passeren.
We zijn nog niet helemaal bekomen of er dendert nog zo'n horde voorbij. Hetzelfde geluid, dezelfde geur, alleen zit hier meer geel en rood in de kleuren.
En daarna nog vier renners alleen.
En daarna één geloste, helemaal alleen.
En daarna nog een groepje van vier.
En dan het tweede peleton.
We krijgen een donkerbruin vermoeden waarom die roodwitte linten daar hingen. We zitten pats pardoes in het midden van een mountainbike parkoers.
Tot op het bot ontroerd om zoveel opoffering van mijn nimfje, omhels ik haar en ik kus ze vol op de mond. Mijn wielerhart juicht. Ze laat alles gebeuren en bekent daarna pas dat dit niet gepland is. Die koers is er gewoon, daar had zij nu eens niets mee te maken. Ach zo...
We dommelen weer in. Een kwartiertje of zo en dan krijgen we de hele reutemeteut weer over ons heen, voorafgegaan door een LandRover met een vlagje derop. Die hadden we de eerste keer gemist. Na die doortocht beginnen twee oude mannetjes de linten op te rollen, dus dat zal de laatste ronde geweest zijn. Het leed was verreden.
We sluiten opnieuw de ogen en in perfecte harmonie dromen we onze toekomst in de zee. We kunnen daar de hele dag en nog een goed stuk van de week blijven zitten. Ik kijk naar haar halfgesloten ogen en denk : Menslief wat zie ik die meid graag.
Zij opent de lippen, een klein stukje maar en ze zegt : Ik zou eigenlijk moeten pissen...
30-01-2007, 22:00 geschreven door Hill
29-01-2007
De bril van Hill
Sommige mensen hechten veel belang aan hun uiterlijk. Sommige mensen houden ervan urenlang in klerenwinkels rond te struinen of zich op te dirken. Sommige mensen willen er altijd piekfijn uitzien, met das, gesteven hemd of op hoge hakjes en met bijpassende handtas. Ik ben zo niet. Ik durf al eens een scheerbeurt over te slaan. De schoenpoets heb ik niet altijd bij de hand, en de meeste truien hoeven geen strijkbeurt.
Veel vrouwen knappen daar op af. Gelukkig niet zo, mijn vriendin. Ik ben blij dat je niet zo'n afgeborsteld type bent. Ik hoor het haar nog zo zeggen bij onze eerste ontmoeting. Ik ben blij dat je appartementje er niet kraak-kraaknet bij ligt, maar dat het er gezellig rommelig is. Merkte ze op, terwijl ik stiekem een eenzame sok onder de zetel schopte. Jij bent helemaal zoals ik wil dat je eruit zou zien. Zei ze, terwijl ik schichtig in de badkamer mijn neushaar bijtrimde.
Het eerste dat ze me vroeg toen ik bij haar introk, was of die baard er ook af kon. En daarna of mijn haar niet wat langer kon worden. -nee, dat kan niet, als ik het laat groeien zie ik er uit als Aartbeliën, Sylvain-. Daarna vroeg ze me of mijn haar niet wat korter kon, ik zag eruit als een geëlectrocuteerde Diana Ross. -Ik zei het je toch!
O, kijk, wat een mooie sexy slipjes, zou jij niet ? Of nog, je bent geweldig zoals je bent, mijn lief, maar als je nu eens je bakkebaarden zou...
Verleden week wou ze me een hipper brilletje aansmeren. Je zou zo sexy zijn met een zwart brilletje. Jamaar, de oude is nog niet versleten, pruttelde ik tegen. Ik heb de gewoonte om van bril te veranderen als de glazen versleten zijn van erdoor te kijken. En nu moest het plots hipper, sneller en feller zijn.
Terwijl ik helemaal niet hip ben. Meer nog, ik haat hip. Hip is voor hippies en als er nu iets is wat ik niet ben dan ik dat een hippie. Ik was verdorie nog niet eens geboren in achtenzestig. If you go to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair. Ja dag, de enige plant die in mijn kortgeknipt koppeke zou blijven zitten is een cactus, met weerhaakjes. Of een vetplant.
Hippie, ik, humpft, hoe komt ze erbij!
Maar met een slinkse smoes (ga je mee naar de Colruyt, ik heb nogal veel boodschappen te doen, o kijk, een opticien laten we even binnenlopen, het zijn nu toch solden, gewoon eens zien wat hij in huis heeft, kijken kost niks...) troonde ze me toch mee naar de brillenwinkel.
Als er nu iets is wat ik niet graag doe, dan is het winkelen. En zeker niet als er gepast moet worden. Kleren kopen, een verschrikking, is dat. Ik word al draaierig als ik nog maar in een auto moet gaan zitten om te zien of de kuipzetel rond mijn derrière past. Kun je nagaan. En nu een bril passen. The horror, the horror.
Het begint al bij de entree. Vooreerst zijn opticiens altijd zo kruiperig vriendelijk. En dat kan ik absoluut niet hebben. Alles wat je op je neus zet vinden ze prachtig en geweldig en je staat er beeldig mee. Tot je zelf je inbreng wil en vraagt om dat ronde gevalletje uit de etalage te mogen opzetten. En dan verkleurt hun blik. Ah neen, dat zal meneer niet staan, meneer heeft geen kop om een rond brilletje op te zetten.
Trouwens de mode is vierkant, niets is nog rond den dag van vandaag. Mijn kop is rond, wierp ik nog tegen. Hahaha, deed hij vriendelijk. Hahaha. De stoethaspel. En weet je wat nog het irritantste was, mijn vriendin lachte mee. Zo van, wij mensen van de wereld weten wel beter.
Maar och, als ik haar daarmee gelukkig kan maken, en als ze mij echt sexy vindt met mijn nieuwe brilletje, mij goed, ik kan er maar wel bij varen, nietwaar. De brillenventer haalde zijn assortiment hippe gevallen boven en ik maar passen. Zelf zag ik geen knijt want in de modellen zat natuurlijk vensterglas. Ik moest maar voortgaan op het oordeel van de vriendin. O ja, en op het oordeel van de mini-zapjes, want die waren ook mee.
Het ging als volgt. De lachgaai achter de toonbank schoof mij een ondoenlijk montuur toe, genre bompa jaren vijftig, en dat moest ik dan op mijn neus vijzen. Ik keek in de spiegel, zag iets wazigs wat wel eens een gezicht zou kunnen zijn, keek vervolgens naar links en hoorde toen als commentaar : Waaw, hoe mooi, dat is helemaal je ding, sexy ! (grote Zap). Eèèèèh, beikes!(de minizapjes). Brillenmans gniffelde alleen maar. Grote Zap bleef maar in vervoering, en de kleine zapjes bleven alles afkeuren Tot de jongste er toch eentje aanwees die ze wel leuk vond. Mijn originele bril dus. Met ronde glazen. Heel geruststellend.
Het is er tenslotte dan toch mee geëindigd dat ik een nieuw brilletje bestelde. Iets zwarts en rechthoekigs. Iets onbestemds. Iets wat een drietal jaar geleden hip zou geweest zijn. Iets Nana Mouskouriachtigs dus. Moh gow.
Donderdag kreeg ik een telefoontje, het was klaar. Jeui. Met glazen erin en al. Of liever plastieken, want de glazen van vandaag maken ze van plastiek. Hoe verzinnen ze het. Ik dus, na het werk, trots met mijn geïnkadreerde lenzen in mijn vestzakje naar huis.
Ik deed alsof mijn neus bloedde en ging doodgemoedereerd gewoon aan tafel en at met de verzamelde Zaps mee. Net voor het dessert (yoghurtijs!) sloop ik de keuken uit en zette ik mijn nieuwe bril op. Dat ging hier nogal eens een vonk geven.
Ja, dank je de koekoek. Niets. Niets. Niets zeg ik U. Helemaal niets. Niet de minste reactie. Alleen de de kleinste had iets gemerkt. Ze teende naar me toe en vroeg in mijn oor of ik een andere bril aan had. Ja schat, maar zeg het niet tegen mama, ons geheimpje ! Ze glunderde en zei niets. Net zoals haar mama. Die zag het niet. Ze zag het niet eens !
Nu ja, begrijpelijk misschien, ze was druk in de weer met het opvoeden van de kroost, maar toch.
Na het avondeten, nam ik haar even apart en drukte een kus op haar mond. Niets.
Ik schudde haar even door mekaar en gaf haar nog een kus. Niets.
Ik nam haar hoofdje in mijn handen hield het een twintig centimeter voor mijn gezicht, keek haar diep in de ogen en zei : Ik hou van je.
Niets.
En dan plots, Oooooo, Ooooooo (met haar twee handen voor de mond), Oooooo. Oooooo. Je hebt je nieuwe brilletje op. Ooooooo. Ooooo. Heb je eens een taalvaardig lief, komt er niets anders uit dan o.
Ik heb het nu al vier dagen op. Vier mensen hebben gemerkt dat er iets veranderd is.
Dorien, een collega, vroeg me vandaag nog of ik naar de kapper was geweest.
29-01-2007, 22:26 geschreven door Hill
24-01-2007
Twee druppels zee
Het zout van een traan, druppel van geluk. Ik zoen het zilt van de zee.
Het zilt van een traan, debiet van verdriet. Ik zoen het zout van de zee.
24-01-2007, 21:59 geschreven door Hill
22-01-2007
Twee tafereeltjes met vier kinderen
Tafereeltje één.
Of ik even naar de badkamer wou komen? Nu ? Alstublieft ??? De twee kleinsten zaten in bad en wouden persé een nachtkusje. Kon dat niet wachten tot die in bed zaten ? Neen, ze wouen het echt nu.
Nietsvermoedend, met gematigde, soepele tred beklom ik de trap naar de bovenverdieping. In de badkamer hoorde ik een aangenaam samenspel van kinderstemmetjes. Zacht en ik durf zelfs beweren : melodieus. Ik klopte op de deur, en een vierstemmig 'Binnen!' galmde me tegemoet. Volgend feeëriek tafereeltje mocht ik aanschouwen.
In bad zaten de twee minizapjes, de haartjes nat, met opgetrokken knietjes met hun armpjes errond. De jongste schonk haar allerschattigste glimlach, heerlijk toch, met die twee ontbrekende melktandjes, de krullebolle glimlachte, vol, alleen al met haar oogjes.
Naast het bad, op het wolletje over het deksel van het toilet, zat de oudste, haar teennagels bij te knippen. Of haar benen te scheren, ik wil er vanaf zijn, in ieder geval iets fotomodellerig met één been vooruit, en een ingestudeerde zwoele blik. (Ik heb haar eens betrapt toen ze die stond in te oefenen voor de slaapkamerspiegel, maar dat weet zij niet). Zelfs de vierde zap zat gezellig bij zijn zussen in de badkamer. Te spelen met zijn telegeleide auto. Op die ene vierkante meter die niet ingenomen was door zussen. Faut-le faire.
De kleinsten riepen meteen Kusje Kusje Kusje ! en lieten niet af vooraleer ze allebei een kusje op de linkerwang gekregen hadden én mij zelf natgelebberd hadden. En maar lachen. Natte Hill. Ik werd er zowaar warm van van al die onschuldige vrolijkheid. Als ze willen, kunnen het echt wel schatten zijn, die zapjes. De modelkids.
Tafereeltje twee.
Een kwartier daarna.
Of ik even naar de badkamer wou komen? Nu ? Alstublieft ??? Het is drrriiiiingend ! Mammaaaa !!! Drie stemmen, alarmsirene gewijs. Drie en geen vier ? O jee, dit moest een noodgeval zijn, als zelfs al het pubermodel haar nonchalance achterwege laat om mee te brullen. En mama was naar het toilet! Dit was een opdracht voor Superhill.
Met vier treden tegelijk schoot ik de trap op, van soepele tred was hier geen sprake meer, het was een naar boven denderen, koortsachtig probeerde ik de missende stem te onderscheppen, ik schoot de badkamer binnen en volgend tafereel werd in mijn gezicht gegooid.
De twee kleinsten zaten nog steeds in bad, alleen lag de krullebol op haar buik in het water, met haar kopje net boven de waterspiegel, te huilen. In al haar miserie vergat ze zelfs haar poep te verbergen. De jongste zat met verschrikte ogen naar mij te kijken. Zap de oudere stond een beetje paniekerig te doen, op en neer te hippen zonder doel, en in de hoek zat zoonzap helemaal naast de kwestie, heel aandachtig de afstandsbediening van zijn auto te bestuderen, in alle stilte.
Op het eerste gezicht leefden ze nog allemaal, ook de vierde stem. En dat liggend zapje was ook niet schielijk verdronken. Oef voor mezelf. Na de eerste schrik werd duidelijk welke verfveeg verkeerd zat op het tafereeltje. De telegeleide auto was niet ergens aan het rondzoemen, maar had zich muurvastgereden in de krullen van de liggende zap. De achteras van de auto was volledig omwonden met twee drie plukken pijpenkrullen. Zoonzap had eens iets willen proberen... de oelewapper.
Tien minuten. Een volle tien minuten duurde de operatie om zo pijnloos mogelijk de auto terug te winden uit de krullen. Net als de auto bijna vrij was, ik had de schaar al in de hand om het laatste plukje -dat kon echt niet anders- vrij te knippen, vond stoutzap het nodig om nog eens bzzzzt te doen met de afstandsbediening van zijn auto.
Hij is geschrokken. Jahaa. Hij is geen klein beetje geschrokken. Zelfs zonder tegenspreken vertrok hij naar zijn kamer. Hill kan zich dus toch kwaadmaken. Hill heeft gezag. Nu nog. (Ben eens benieuwd hoe lang dat nog zal duren).
Een paar minuten later zat krulzapje nog een beetje na te snikken op de badrand.
En daar helpt alleen een echte mamaknuffel tegen.
(fotootje : dit vonden we 's avonds voor de deur van de slaapkamer. Ik zeg het, het zijn schatjes. Soms.)
22-01-2007, 22:06 geschreven door Hill
18-01-2007
Hondeweer
Als een verzopen hond stond ik in de lift. Koude druppels lekten langs mijn haar naar mijn regenjasje en vormden er beekjes die verdronken in het nu bijna zwarte van mijn verzadigde jeans. Je kon precies zien tot waar mijn regenjasje kwam. Tot tien centimeter onder de gordel, daar was het nog droog. De rest moerassig nat.
Zo stond ik in de lift, de schade schattend, toen opeens zij binnenkwamen. Zij, twee opgedirkte juffertjes in gestreept broekpak. Op hoge hakjes, tiktakkend tegen de tegels. Met een helmboswuivend permanent, vermoedelijk in de plooi gegoten met betonlijm, zo strak zat het. Met een overvloed ook aan zilveren ringen, oorbellen, kettingen. Geef me een metertje touw en ik klik ze zo vast, door de ringetjes, via de kettinkjes, over de oorringen, aan de metalen leuning van de lift. Dacht ik nog. SM op het werk. Dat zal ook wel hun bedoeling niet geweest zijn.
En ik stond daar maar te druppen, vijvers scheppend rondom mij. Mij het pleuris te kouwkleumen. Ik had er al een godgloeiende hekel aan en nu begonnen de madammekes nog te praten ook. En ja hoor, op zo'n geaffecteerd toontje, op zo'n seuterig zeurtoontje. De dellen.
Dat dat toch wel iets is, zo'n slecht weer. Zo waaien zeg. En dan die regen! Poepoepoe. (Poepoepoe zeiden ze wel niet, maar ze hadden het kúnnen zeggen). Ze keken tersluiks (maar dan weer niet zo tersluiks dat ik het niet zou merken) naar mij. Dat dat toch geen weer was om een hond door te jagen. Zo regenen. En zo waaien. Ze konden nogal een stukje gemeenplaatsen bij mekaar mekkeren die twee geiten.
Zo'n regen, zo'n wind. Geen spatje nat waren ze. Niets, geen meter hadden ze door de regen gehoeven, de droge diva's. Van de ene weet ik zeker dat ze haar auto tot in de ondergrondse parkeergarage gereden had (Ik moest nog opzijspringen toen ze de oprit binnensjeezde) en de ander, wel dat weet ik niet, maar nat was ze zeker niet geweest. Geen van beiden had zelfs maar een paraplu bij.
Geen weer om een hond door te jagen, humpft. En toen werd het beest in mij wakker. Ik besloot om mijn Sint-Bernard expressie ten berde te brengen : ik maakte me goed breed en schudde met mijn lijf zoveel mogelijk natheid uit me los. Spatten en spetteren.
Geen weer om een hond door te jagen... Woef!
18-01-2007, 20:58 geschreven door Hill
17-01-2007
Oma's huis
De telefoon ging over in het lege huis. Eén maal, twee maal, drie maal, vier maal, vijf maal. De echo botste tegen de muren op. Een enge galm.
Tegen de avond aan stap ik de pizzeria binnen op een Antwerpse lei, Da Giuseppe staat in rood neon op boven de voorgevel. Het geheel heeft iets ziekenhuisachtigs.
Da's toch iets hé, met al die vreemdelingen hier. Dat komt hier maar van het Oostblok om onze jobs af te pakken gelijk dat het niets is. Ge wilt ze de kost niet geven, al die Polen die in het zwart in den bouw werken. En dan die Litouwers, manmanman. Maar da's dan nog niets vergeleken bij die Marokkanen, die doen helemaal niets, uitgenomen dan leven van ons kindergeld en onzen dop. Al die vreemdelingen, ze zouden ze moeten verbieden.
Giuseppe Bondini onderbreekt zijn scheldtirade om met een grote houten spaan zijn versgemaakte pizza's in de oven te stoppen : Pizza Sicilia en Pizza Maffia. De Calzone is voor mij.
15-01-2007, 22:53 geschreven door Hill
11-01-2007
Running up that Hill
Hill, ben jij sterk ? Jij bent echt sterk hé ?
Terwijl ze het me vraagt, kijkt ze me recht in de ogen. Ik moet even knipperen tegen zoveel bewondering en dan vraagt ze het me opnieuw : Hill, ben jij sterk ?
Het is een mooie vrouw, met donkere ogen onder warrige krullen. Ze kijkt me aan en houdt haar hoofdje verleidelijk schuin. Ik weet wat er zal volgen en denk koortsachtig na. Antwoord ik naar waarheid of stel ik haar teleur? De gevolgen zijn niet minnetjes. Waarschijnlijk een verwrongen pijnlijke rug morgenochtend, maar die ogen. Die ogen ! Ja, ik ben sterk, antwoord ik haar. En meteen gooit ze zich in mijn armen. Ik hou haar handen stevig vast, en zij gaat zitten op mijn voeten. Daarna trek ik haar omhoog en zij duwt zich af tegen mijn schenen en klautert als een lenig aapje helemaal tot boven. Running up that Hill zong Kate Bush, ze moest eens weten. Als ze ter hoogte van mijn navel is, geef ik haar een zetje met mijn heup en ze vliegt met haar achtentwintig kilo tot op mijn schouders. Heerlijk vindt ze het. De volgende opdracht is dan om haar één of twee keer - oew, wat doe ik nu !!!- bijna te laten vallen en der daarna in de zetel te gooien. En geweldig dat ze dat vindt, die kleine Krulzap. Alleen... Krulzapje maakt behoorlijk wat lawaai, waar het jongste zapje dan meteen op afkomt. En dan begint alles weer overnieuw. Zapje de jongere is van nature al minder flexibeler en is ook stukken struiser gebouwd. Die gooi je niet zomaar met een heupzwaai in je schouders. Ik voel mijn rug protesteren en zelfs zachtjes kraken (dat dient daarvoor, daarom heet het kraakbeen!), maar die kleine blijft maar joelen. Tot ik ook haar in de zetel heb gepleurd. En grappig dat dat is.
Er zijn vier jonge zapjes. En dat waren de twee kleinste. D'er is zelfs ook nog grote zap.
11-01-2007, 20:09 geschreven door Hill
10-01-2007
Over seks en fietsen
Beste lichtbaktuurders,
Mijn vriendin zegt dat ik teveel over seks schrijf. Dat ik de laatste tijd over niets anders meer schrijf. Als ik al schrijf. Dat de mensen daar geen zaken mee hebben. Dat de mensen dat niet gaarne lezen. De mensen gaan denken dat wij niets anders doen hele dagen. Wij zijn geen platte seksmaniakken, wij. Integendeel, wij zijn zeer gesofitis... gesofistici... gesofiseerd... Jeweetwel.
Welaan dan, geen seks, maar wel dit : ik heb een nieuwe fiets gekocht. Hoppa, als dat geen statement is. Ik zat er al langer over te dubben en dit weekeinde heb ik de kogel door de synagoge geschoten. Voortaan worden mijn verplaatsingen van doening naar nering en terug een heel stuk eenvoudiger.
Voorheen bestonden die uit een race tegen de klok van de stationschef per slippende remloze auto, een gezapige boemel naar de Middenstatie en vandaar een nog gezapiger getingel naar de Singel, metro- en tramgewijs. O ja, en als afsluiter een stevige stapwandeling.
Nu wordt dit gereduceerd tot een fietstochtje doorheen bos en hei (nou ja), een snellere-maar-toch-nog-enigszins-te-veel-boemel-naar-mijn-goesting, afgesloten met een kuitenwarmend en zitvlakmasserend dokkertochtje over Antwerpens betere kasseistroken rijwielgewijs, eindigend in de parkeergarage van het kantoor. Fiets-trein-fiets dat klinkt als trein-tram-bus-dag, maar ook als 'vouwfietsje' en dat heb ik dan maar gekocht. Zeg trouwens nooit plooifietsje tegen een vouwfiets. Zeg ook nooit mini-fietsje tegen een vouwfiets. Zwijg zelfs over vouwfiets. Mijn aankoop heet : compact-fiets! Dé compact-fiets, jeuj. Wat eigenlijk niet meer is dan een minifiets die je kunt opvouwen door je dubbel te plooien op zoek naar de hendeltjes en pedaaltjes.
Sedert zaterdag twaalf uur dertig ben ik dus de trotse bezitter van een opvouwbare antilope met draaibel. Geinig fietsje is het wel. Koddig kleine wieltjes, smal stuur en duizelingwekkend hoge zadelstang. Precies een aap op een stokje. Maar het rijdt als een volwassen fiets. Wat zeg ik : het is een waar scheurijzer. Je hoeft niet eens te trappen, dat doet het fietsje voor jou. Het kan lezen en schrijven dat ding. Moest je het een euro geven, het haalde volautomatisch de gazet.
Die eerste morgen denderde ik dus aan eenenzestig per uur naar het station, dat doet geen sportwagen me na op dat parkoers. Asfalt, kasseitjes, trottoir, bladeren, takken, spoorwegbielsen, alles. Door mijn luchtverplaatsing waaiden bomen omver, braken takken doormidden, blies ik tegenliggers van hun sokken. Ik was precies in vorm. Ik fietste niet meer, ik vloog. En eventjes later zelfs letterlijk. Een metertje of zo. Over mijn smalle stuurtje, mijn koddig kleine wieltjes en met mijn duizelingwekkende hoge zadelstang achter me aan. Ik zie me nog denken : Kijk daar een natte spoorwegbiels, hoe leuk! En drie seconden daarna scharrel ik mijn voorlichtje, mijn fietslot, en mijn rennersego bij mekaar op de natte straatstenen. Het was niet zo erg. Enkel de enkel, wat schaafwonden op de handpalmen en een gekneusde knie. Een echte koereur heeft meer nodig om van slag te geraken.
De rest van de reis bestond uit het likken van mijn wonden dus daar ga ik maar in fast forward overheen.
's Avonds sta ik alweer te popelen om naar huis te vlieden op mijn springbok. De enkel doet het weer, de handpalm is lekker stoer rood, en de knie, ach ja, die knie, ik heb er toch twee. Ik spring op mijn fiets. Bomen waaien omver, takken breken doormidden, fietsers worden van hun sokken geblazen en aan drie per uur probeer ik tegen de mini-orkaan (compact-storm) op te boksen. Aan drie per uur ook rij ik de spoorweg over. Kijk een gladde spoorwegbiels, met wat bloed eraan, hoe leuk! En ik knal weer tegen de straatstenen. Op diezelfde plaats, op dezelfde knie. (Laat je commentaren over ezels maar achterwege). Maar laten wij ons daardoor uit ons lood slaan ? Nie-me ! Kom, na nog een twintigtal minuutjes tegen storm en ijsregen opgetornd te hebben rijd ik verkeerd. En daarna weer juist. En dan weer verkeerd en dan weer juist. Volledig uitgeput rij ik het fietsje de oprit in (op de inrij op) en o zo zielig probeer ik een vaatje moederlijke gevoelens uit mijn vriendin te tappen. Die dan ook meteen (Kom hier lieverd, wat is er ? Boehoe, knietje pijn, pruillipje) een kusje op mijn gehavend gewrichtje drukt.
Wat mij meteen weer zo geil maakt als smeuïge smeerpaté. Apart wel, vrijen met om de haverklap, ai oeioeioei pas op, mijn knie. Maar je wordt er wel creatief door, ghèghèghè.
Lap, gaat het nu toch weer over seks zeker.
10-01-2007, 18:28 geschreven door Hill
09-01-2007
Jij
Voor Zapnimf
Jij
O jij schoonheid, met je dijen
en je armen van albast met je tederwitte borsten
en je porseleinen bast.
Je doet mij dromen van reclames
over Dove, Contrex en Fa met daarin die blote vrouwen vol van stijl en oelala.
---
Met je spitse borstjes prikkend
door je topje zonder bra, als moet je jonge lijfje
nog ontluiken hier weldra.
Je ranke dijen, slanke zijen,
kleine kontje en wat sproet, met je smalle bekken schuddend. God, jij doet wat moet zo goed.
---
Je ruikt naar verre bloesems op je ebonieten vel met onmoog'lijk witte tanden en een smaak van caramel.
In je kroezelharen kopje
zwarte lichtjes, vragend groot. Dan twee natte volle lippen,
openhangend spannend rood.
---
Je heerlijk volle boezem,
als een fruitkorf, zoet en zacht.
Vat vol honing, met als kroning
dat klein zijig toefje vacht.
Op je donzen buikje slapen,
baken in verwarde nacht. Room'ge dijen, klappe kuiten
een dikke teen die altijd lacht.
---
Lieve handen aaien billen,
strelen dijen, heerlijk dit ! Met gesloten ogen zoen je
mijn twee ballen en mijn lid.
Als een geisha, als een straathoer,
als een opgefokte del pak je mij hier op de plankvloer,
zonder inspraak hard en fel.
***
Je lange blonde lokken
op mijn borstkas warm je wang
zoetzalig huiv'rend bij je strelen,
mond op mond, tongengezang.
---
Alle vrouwen, alle meisjes,
elke liefde elk verhaal O jij lieve lieve liefste,
jij, jij bent het allemaal.
09-01-2007, 19:34 geschreven door Hill
08-01-2007
Zonder remmingen
Als de enige opties om je auto tot stilstaan te brengen, te vinden zijn in volgend rijtje : kleiner schakelen en de schrikkende motor zijn remwerk laten doen, de handrem bepoken, behoedzaam een berkje rammen, een heuveltje oprijden of een wel heel modderig paadje binnenschieten - dan is het misschien wel eens hoog tijd om een garagebezoek in te plannen. Wat prompt gebeurde.
Het verdict was vernietigend : de inhoud van het handschoenenkastje was meer waard dan de auto eromheen. En het kostte wel honderd handschoenenkastjes om de remmen te herstellen. Dit werd dus autosalonnen. Vaders en schoonvaders werden gemobiliseerd, eentje (schoon-) werd zelfs door een plaatselijke garagist voor dag en dauw, op een mistige zondagmorgen, vanuit zijn voortuintje geplukt. De lieve man werd betrapt, met zijn handen indiaansgewijs voor zijn voorhoofd gevouwen, de nieuwe modellen bespiedend. Schoonpapa werd prompt uitgenodigd op een kopje koffie en een verhelderende babbel.
Hoe hij het gedaan heeft, jef mag het weten, maar hij wist als inruilwaarde voor het handschoenenkastje nog een zeer aangename prijs te bedingen. Op de export kan dat nog wat opleveren, blijkt. Als bomauto in Irak misschien, knappe kerel die er nog iets anders mee kan aanvangen.
Om nog enigszins de schijn op te houden dat de auto in goede staat was, besloten we om hem eens een grondige beurt te geven. Langsbuiten kan dat in de carwash, langsbinnen moet dat manueel. Eerst hadden we nog een etentje (God wat zijn wij po-pu-lair!) en daarna zouden we met stofzuiger ons blikken bestelwagentje onder handen nemen. (Okee okee, het is geen bestelwagentje maar een heuse monovolume. Het is er alleen niet aan te zien.)
Om een beetje vrij spel te hebben met de spik en span, klikten we de zetels los ('multifunctioneel en in een handomdraai verstelbaar' volgens het boekje. 'Hahaha' en 'Grmbl' volgens mij). Het lukte, het lukte, jawel, met alle vier de stoelen zelfs en toen was het elf uur 's avonds. (Zapdorp ligt in een wel heel merkwaardige tijdszone, een uur duurt er hoogstens 42 minuten).
Een uurtje daarna rook de wagen als nooit tevoren naar viooltjes, appeltjes, dennenfris, lavendel en citroen. (Klikjes heet dat. Schoonmaakrestjes.)
Een beetje moe maar voldaan gingen we liggen in de open achterruimte. De laatste uren in de monovolume. Zouden we ?
Natuurlijk wel! Donsdekentjes werden aangesleept, twee hoofdkussens, een best-ofje van Sting, een batterij thee-lichtjes (rozengeur) en daar lagen we. In de auto, te kijken naar de net niet meer volle maan boven het bos. De kindjes sliepen hun rustige slaap boven in het huis, en wij, wij vrijden ongestoord de roest uit de auto. Onder de carport, op de eigen oprit.
En waarom niet eigenlijk ?
08-01-2007, 22:34 geschreven door Hill
04-01-2007
Overmacht
- Brrrrrr, wat is het weer koud vandaag! - Jahaa, choechoechoe. Gewoon brrrrr.
... - Zeg, lie-ief ?
- Mmmmm ?
- Moesten we nu eens gewoon de boel de boel laten. En naar boven gaan. Lijkt je dat geen goed idee ? - Mmmmmm. Denk jij aan hetzelfde als ik ? - Euh euh euh - neen? - Peut! Verkeerd antwoord! Kom hier, jij!
Sorry, mensen. Vanavond weer geen deftig stukje. Ik bedoel tekstje. Het spijt me.
04-01-2007, 18:04 geschreven door Hill
02-01-2007
Tevergeefse Triomf
Schuimbekvlokkend en briesend bruisend
sprint ik gezwind, met de wind
in het gat, trappen als een rappe rat
in een wiel, ziel en zaligheid
zinderen doorheen de zadelzenuwen
van 't zitvlak.
Fonkelend en flikkerend de knipperende lichten,
rood, pongpingend, rechts naar links
Slagbomen verslagen, zelfs zonder zigzaggen.
De menigte kijkt. De menigte zwijgt,
haalt de adem niet. Stop. Stilte.
De stilte stopt, juichen jubelen joelen!!!
De held, met opgeheven hoofd, haalt het.
Ik!
Met metalige stem :
De trein met bestemming Antwerpen-Centraal komt aan met een vermoedelijke vertraging van dertien minuten.
Tevergeefse triomf.
02-01-2007, 21:21 geschreven door Hill
29-12-2006
Petite fleur
Het oude mannetje stond in het gangpad van de trein, daar waar de eerste klasse overgaat in tweede klasse. Het droeg een veel te grote rugzak. Een blauw met zwarte en daarop in lichtblauwe letters: Rucanor. Het mannetje treuzelde, aarzelde wat met die zak maar legde hem tenslotte toch op de vloer, gevaarlijk dicht bij een natte plek.
Met geroutineerde bewegingen diepte hij er een klein zwart koffertje op, met grote aluminium sloten. Hij streelde het deksel, teder, met open handpalmen. Hij opende het. In het donkerblauwe velours lag een klarinet geborgen, in vijf stukken. Hij schroefde ze in elkaar, legde ze voorzichtig neer en borg het koffertje weer op in de sporttas. Zo stond hij, gepakt en gezakt, in het gangpad, de klarinet in de aanslag.
Toen de trein vertraagde, en ik eraf moeste, stapte hij ook af. Nog voor hij de begane grond bereikte, blies hij zijn eerste noten. Het was "Petite Fleur", een oude blues original. In gedachten verzonken, stapte hij het perron op en af, als een oude soldaat. De melodieflarden mengden zich met de opkomende mist.
Tot plots een wagen, een bestelwagen leek het wel, halt hield op de parking naast de sporen en er een jonge blonde vrouw uitstapte. Ze stapte recht op het mannetje af en omhelsde hem. Met tranen in de ogen. Ze nam het mannetje bij de arm en leidde hem naar haar auto. Moeizaam stapte hij in. Ik keek hen na toen ze wegreden.
Boven het station knetterde één vuurwerkpijl in roze en groen open, als een winterbloem.
29-12-2006, 22:09 geschreven door Hill
28-12-2006
Moose is Loose (VI en slot)
Ik ga het nooit vergeten, het was in achtenvijftig, in de zomer van achtenvijftig, ge weet wel, die zomer daar, waarin Charly Gaul, monsieur Pipi gelijk dat we zeggen -omdat hij eens zo lang moet pissen dat hij was vergeten aan te zetten in de Ronde van Italië-, ge weet wie dat ik wil zeggen, awel, die Charly Gaul won dan zijn eerste Tour de France. Dat was nogal eens iets anders dan de solo van Landis. Acht minuten had den tweeden aan zijn been.
't Was in diezelfde tour trouwens dat Darrigade daar nog lelijk komen te vallen is. Ze waren al in Parijs, in de laatste 200 meter en nondedju, rijdt hij daar wel geen typ van de jury dood zeker. Steendood. Die jury vaneigens, niet Darrigade, dat was nen beer van een vent, dien is het jaar derop nog wereldkampioen geraakt.
Awel, in die zomer, op de radio speelde die zwarte daar, met zijn Deo Dee-ee-ee-oo, hoe heet hij weer, hoe zeg je ? Belafonte ? Just ja, Bolifante, die was het, die zwette.
Wel in die zomer, zat ik op het terras in mijn villa in Benidorm, een Sangriaatje te drinken als almetekeer de telefon gaat. Pas op, in 't jaar achtenvijftig, dat was nog iets speciaals, een telefon die gaat. Nog niet veel mensen hadden nen telefon in die dagen. Ik had er één, nen bakkelieten zwarten, de keunink had er ook één, de paus ook en voor de rest kende ik niemand eigenlijk die ook al een telefon had. Allez, dus die telefon rinkelt, de keunink was het niet, want ik wist dat die een keelontsteking had, en niet kost klappen dat w-e, hij was gaan skieën met zijn mond open, den uil, dus het moest de paus zijn.
Ik pak op en zeg : Yo man, how is it hanging, Seppe ? Maar ik was mis, het was den Pacelli niet! Ik hoordige eerst veel gereutel op de lijn en daarna, almeteens : Met Noël hier. Ik verstond hem eerst niet. Awel, met Noël, Père Noël, kende gij mij niet meer. Godverdomme, Noël joegne, oewistermee? Alles goe ? Joatjoatjoat, ge raadt nooit waar ik nu ben! Bij den paus ?
Oe dat ge't weet.
Wel Nicksjtje, ik bel voor het volgende. En hij begint me daar een uitleg te doen, over consumptiepatronen, over de crisis, over den oorlog, over zijn kapotte slee, ik verstond er nietepiete van. Volgens mij, had 'em gezopen. Weet je wat we doen, zeg ik, laten we den stok in twee doen en we spreken af in een café halverwege de baan (tussen Benidorm en Rome).
Bon, zo gezegd zo gedaan, den dag daarna staan we met zijn tweeën aan den toog van de Grote Pint in Antwerpen. Dat bestond vroeger ook al, dat café. En hij vertelt hoe moeilijk hij het wel niet heeft ginderachter in de sneeuw, hoe veel dat dat kost aan mazoet, hoeveel onderhoud zijn machinerie kost. Ge zoudt verschieten wat dat dat verslijt zo'n slee ! En achter een pint of tien komt het eruit : Of ik hem niet wil helpen. Logistiek & financiëel dan. Ik die toch ook dezelfde afzetmarkten aandoe, met een gelijkaardig product. Kijk Noël zeg ik, wij zijn er om mekaar te helpen, waar of waar ? Wat kan ik voor je doen ? Ik ga het hier niet allemaal aan je neus hangen wat we dan hebben afgesproken maar der sedert zijn wij gezworen kameraden.
Maar wat was de vraag ook alweer ?
Wat die Moose komt doen in dat gehele verhaal ? A, de moose, ja de moose. Schoon beest hé, zo'n moose! Ja, dat is een heel ander verhaal, dat van die Moose, heb je een minuutje tijd ?
Goh, dat is begonnen... in zesenzestig, geloof ik. Ja, het was in de zomer van zesenzestig, het was toen WK voetbal in Engeland. Ze hebben het zelfs nog gewonnen ook, den Engelsman.
Dat waren nogal ne keer voetballers toen, dat vinde den dag van vandaag niet meer : Eusebio, ne keer of tien heeft hij gescoord (sic) en Beckenbauer deed ook mee, voor de Duitsers.
Amai amai amai, die derde goal van den Engelsman, die ze goedgekeurd hebben op het laatst, veel dat er daar over te doen geweest is.
Ewel toen, in zesenzestig dus, ik zit op mijn terras nen Sangria te drinken als ik in mijn memorie terugga naar het jaar achtenvijftig, toen Gaul den tour won, Monsieur Pipi gelijk damme zeggen, maar dat gaat van voor uwen tijd geweest zijn...
Ik zat zo te peinzen op mijn terras, het is al een tijdje geleden dat ik de Noël nog eens gezien heb. Pas op, in die tijd pakte ne mens nog zo gemakkelijk geen vlieger, en ik omdat ik mij toch zat te vervelen -de voetbal was gedaan, en Portugal had niet gewonnen verdoemme- gong ik naar Lapland. Met de vlieger.
Ik stap in Kiruna over op een hondenslee en sukkel naar helemaal boven in Lapland. Dat van die slee was redelijk belachelijk, want in de zomer ligt er in Kiruna geen sneeuw, maar soit. Na vier dagen tsjolen kom ik ginderboven toe, ge gaat dat zien, het moet er altijd om doen, is de Noël niet thuis zekers! Op skivakantie met de keuning. En ik sta daar te blinken, met mijn hondenslee en mijne mijter. En muggen dat er daar zijn, ge hebt daar geen gedacht van!
Mijn hondjes zijn steendood van te tsjolen, maar ik moet mijne vlieger naar huis terug hebben! Dus ik denk zo, ik pak een paar van zijn elands mee om mijn slee tot aan de luchthaven te trekken. Pas op hé, lenen hé, niet pakken hé. Onder maten.
Dus ik op weg naar Kiruna terug.
En dan gebeurt het. Een wreed accident. Ik kan er nog moeilijk over klappen, maar hetgeen daar gebeurd is, is bijkanst niet gelooflijk. Almettekeer schiet daar geen eland in brand zeker. Poef, zegt hij en hij is weg. Branden en roken en stinken, niet te doen. Ze hebben het nog onderzocht in den tijd, maar ze zeiden dat ik er niets aan kon doen. Spontaneous Combustion noemden ze dat. Zelfontbrandend elandje. Ik was er vet mee.
Maar tussen ons gezegd en gezwegen hé, volgens mij was het dat niet zè. Dien eland was nen homo, daar moest je de oorzaak zoeken. Dat beest stond al de hele reis met een erectie, jong. Een erectie, niet gelooflijk, ge kost er een volwassen vent mee van zijn velo schieten, zukken erectie, maar ja wat wil je, als je de ganse dag op zo'n dansend gat moet kijken van zo'n rendier voor je. Volgens mij is dieje Charel gewoon opgebrand van goesting.
Jaja, lacht maar, maar ik stond daar met een gegrillde Moose. Rudolph the rednosed reindeer, mijn oor. Zwart was 'em. Zo zwart als mijn Piet.
Ik heb dan maar opgebiecht aan de Noël, hij is er speciaal zijn skivakantie voor moeten afbreken om naar de begrafenis te gaan. Maar ooit, ooit maak ik het goed, zei ik hem. Dat kunde niet, ik hoor het hem nog zeggen. Wedden ? En toen, achter al die jaren, toen ik in de Grote Pint Jerry-met-de-vier-tepels bezig hoorde over een rendier dat hier in de buurt woont, wel...
Bij nader inzien is dat geen zo'n goed gedacht om Noël nen eland cadeau te doen. Hij rijdt ondertussen toch met een slee op gas. En by the way, zeg dat beest jong, stinken dat dat doet. Het is voorzekers persoonlijk verantwoordelijk voor een derde van het gat in de ozonlaag. Ik ben het al meer dan beu. Als ge wilt, ge moogt hem hebben... Ja ? Echt ? Goed zo, ben ik er al vanaf.
Maar allez gow, soit, de groeten thuis, en naaste jaar krijg je een stuk chocolat extra.
--- Content als een klein kind tilde ik mijn slapende moose in het kinderzitje op mijn fiets, en terwijl ik er fluitende vanonderuit moosde hoorde ik de Sint op zijn boot roepen van : Amerigo? Amerigo ?
28-12-2006, 23:13 geschreven door Hill
23-12-2006
Moose is Loose (V)
En nu ging alles bliksemsnel. Ik gooide mijn fiets tegen de kasseien, een blik op de twee matrozen aan de valreep, en een in der haast meegegrabbelde enterhaak over de reling.
Weinige tellen later had ik de bemanning overmeesterd en in het ruim opgesloten. Over het dek kringelde een kruidige braadlucht : schimmel op een zacht vuurtje, in een marinade van Ricard met vliertakken. Aanbevelenswaardig is dat. (Als ik wil, kook ik de pannen van het dak!)
Ik drong door tot in de kapiteinshut en vond er de Heilige Sint, in de sofa met zijn onderstel in een rood voetbadje, kijkend naar het kampioenschap van World Wrestling Entertainment. Van zestienhonderdjarige bejaarden met rozerode patatneuzen heb ik geen schrik (ik had de staf in de hoek van de kamer zien staan, met geen mogelijkheid kon hij erbij, zekerheden inbouwen, vooral op zeker spelen).
Ik stormde de kamer door, greep Sinterklaas bij zijn kraag en vroeg : Dag Sint, hoe maakt U het ? Met deze dagen nog in het land ? Hij reageerde met een allervriendelijkst : Inderdaad mijn vriend, en hij bood mij een kopje rozebottelthee aan. Ik verfoei rozebottelthee, maar dat kon de man niet weten. Ik zette hem terug neer, streek zijn kraag glad en nam mijn kopje in ontvangst.
We keuvelden over koetjes en kalfjes, ik moeizaam slikkend, hij zaligzoetig nippend.
Op mijn vraag of er dieren aan boord waren, knikte hij instemmend. Zeer zeker, zei hij. Op het benedendek hebben we een zeer luxueuze box voor Amerigo, mijn paard (burps), u welbekend vermoed ik. Ik knikte vaag.
Maar vandaag, en dat is uitzonderlijk, hebben we ook nog een zeer welkome gast (hij glimlachte in zijn baard). Kom maar even mee, naar het vertrek hiernaast. Dat is momenteel voorbehouden voor onze nieuwe aanwinst. Ik deed alsof mijn neus bloedde en vroeg om een zakdoek.
Hij ging me voor over het dek, en het viel me op hoe moeizaam de man stapte. Het scherpste is er toch wel vanaf, van bompa baard.
Voor de kajuit net naast de zijne hield hij halt en door een matrijspoortachtig venstertje liet hij me binnenkijken. Daar lag hij, mijn mooseke. Mijn lief klein mooseke, vastgeklonken aan het bed, met metalen kettingen aan de vier poten en een muilkorf om. Ocherekens. Hij sliep.
Gisteren hebben we die te pakken kunnen krijgen, lachte de Sint nog. En morgen wordt hij afgeleverd op zijn eindbestemming. Haha!
Te pakken gekregen ?
Jawel, jawel, we hebben die ontvoerd uit een appartementje in 't Stad. Hij zal me een mooie duit opbrengen, die eland. Met weer dat akelig haha! er achteraan.
Ik gebaarde van krommen haas, en wapperde met mijn oren.
Hoe bedoel je ?
Hij streelde door zijn baard, en stak een fijn cigarillootje op : Wel dat zit zo...
23-12-2006, 23:26 geschreven door Hill
20-12-2006
Ik had moeten winnen
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Het was er weer. Editie 2006.
Wat kan mij dat schelen, dacht ik nog, toen ik het in de krant las. Ik schrijf toch zoals ik zelf wil zeker. Ik schrijf verdorie consistenter dan de hele teutemereut die die regeltjes verzint. Ik ben een God in het diepst van mijn blog. En ja, ik weet dat het reutemeteut is maar teutemereut klinkt beter, nè.
Maar dat was buiten de waardin gerekend. WIJ gaan meedoen aan het dictee. WIJ. Nog eventjes dacht ik dat ze het over ZIJ en haar haar vriendinnen had, maar het was ijdele hoop. Neen, wij, Zapmoose, zouden onze avond doorbrengen op de sofa, onder een dekentje, pen in de aanslag, meevolgen met wat Martine Tanghe ons allemaal te vertellen had. Haar idee van een gezellig avondje samenzijn. Het is dus waar: als je lang samen bent heeft de seks er echt onder te lijden. Een avondje dictee. Humpft. Terwijl er op het andere net gevoetbald werd om de supercup. Maar wat kon ik zeggen, het was haar tv. (en trouwens ik hou helemaal niet van voetbal op tv, maar vandaag wou ik even averechts doen.) Ze was een beetje te uitgelaten naar mijn goesting. Met het resultaat zou me nog wekenlang kunnen uitlachen, ze glom al bij de gedachte alleen.
Ik had het nog geprobeerd vandaag, maar vertragingspogingen allerhande mijner zijde hielpen geen sikkepit, zelfs een aanbod om te gaan uiteten vanavond wees ze kordaat van de hand. (Nu ja, ik had me vergist van datum, we gaan dus morgen uiteten... tommetoch.)
Om kwart na acht, zat ze al klaar, opgewonden wippend onder haar dekentje : Kom je, schat, het gaat beginnen! Het gaat beginnen! Scha-at! Ze had het allemaal zeer fijntjes uitgekiend. Ik mocht -moest- rechts van haar zitten, het werd me gauw duidelijk waarom. Een cursusblok lag er ook al, en zelfs een balpen. Van Artsen Zonder Grenzen. Een witte, die wel zeer ongemakkelijk in de hand lag.
Geen detail had ze over het hoofd gezien. Ik vroeg nog een potlood, maar die waren vandaag plots allemaal bot. Jaja. Daar zaten we dan in gewapende stilte, met spanning te wachten op de eerste zin van Martine.
Martine stak van wal en ik opende mijn cursusblok. Ruitjes. Kotjespapier. Verdomme. En ik kan niet goed schrijven op ruitjespapier. Da's veel te klein. En twee ruitjes grootte is dan weer te groot.
De strijd werd gevoerd op het scherp van de snee. Ik was nog niet helemaal bekomen van de listige manipulatie van mijn antwoordmateriaal of ze zette de chemische oorlogsvoering in. De poes. Streepje, de poes. Streepje de vlooienbak wrong zich parmantig tussen nimfje en mij door en nam ongegeneerd plaats op mijn schoot. Allergiealarm ! Allergiealarm! Mijn ogen en neus schoten vol. Poes slaakte een onmenselijke schreeuw en verdween staart over kop in de ficus. Gekastreerd. Scheelt ons ook een slok op de borrel bij de dierenarts.
Ondertussen las Martine voort en ik probeerde mijn achterstand goed te maken door in steno te noteren. Tot ik besefte dat dat wel niet de ideale manier was om een dictee neer te schrijven en ik het nog eens overnieuw mocht doen. Bijna had ik Martine en Nimfje bijgebeend toen ze me een wel zeer smerige toer lapte. Zapje, niet Martine.
Zoals ik daarstraks al zei, zat ik rechts van haar. Rechtop in de zetel, terwijl zij languit, met veel kussens in de rug als een pasja me zeer uit de hoogte bekeek. Als een pasja schreef ik, maar het was eerder als een verrukkelijke haremdiva. Terwijl ik me concentreerde op de schrijfwijze van dobermannpincher, begon zij wel heel erotische bewegingen te maken met haar voetjes. En daar kan ik nu niet goed tegen. Ik krijg het daar warm van. En zij weet dat. Slet. Zachtjes aftasten van mijn bil, zoetjes masseren van mijn linkerarm. Grrrrr. Nu kon seks plots wel weer. Sloerie. Ik schreef dobermannpincher als Dobermann Pincher en maakte meteen drie fouten. Ik had dus makkelijk moeten winnen. Makkelijk.
Gelukkig sleepte het dictee zich naar zijn einde en met een kop vol twijfels, zwetende handjes en een broek vol goesting verbeterde ik mijn gekriebel (zeer fijntjes vroeg zij me of ze het mijne moest verbeteren, haha, neen, het was niet eens leesbaar voor derden. Ik had zelf moeite met mijn gedroedel). Het resultaat was verrassend : zij had deaf-metal geschreven. Deaf-metal, hahahaha. Haar zoon zou zich de grond inschamen. Ik had dan weer iets anders fout geschreven, en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het wel te vinden zal zijn op www.bloggen.be/zapnimf.
Toen wij beiden uitgehikt waren over de stommiteiten van de ander, telden we onze fouten. Heeej, maar dat was leuk : ekzeekwoo (schrijf het zoals je zelf wil, ik ga dat hier nu echt niet meer opzoeken, het dictee is gedaan voor een jaar, leve de vrijheid (freeasabird!)).
En nu ga ik iets doen aan die broek vol goesting.
20-12-2006, 00:00 geschreven door Hill
19-12-2006
Moose is Loose (IV)
Wat voorafging kunt u lezen op Moose is Loose (I-III). Ga naar "zoeken" linksonder de pagina en tik daar Loose in.
Ik controleerde de ramen voor én achter, maar zag algauw het zinloze van die denkpiste in. Ik woon op de achtste verdieping en de inbrekers zouden al bijna een helikoptertje moeten huren om Moose hieruit weg te takelen. De afvalkoker misschien? Neuh. Buiten het feit dat dat ding al drie jaar dichtgemetseld is, past mijn eland bezwaarlijk in een armoeiig schachtje van veertig bij veertig...
Maar kokers, kokers! Daar zeg je zo iets! Mijn schouw! De schoorsteen! Jawel, dat moet het zijn. Mijn appartement wordt gesierd door een gigantische schouw (mijn woonblok maakte vroeger deel uit van een schoorsteenwinkel, bij het faillissement ervan is er eentje blijven staan, net bij mij natuurlijk) en vaneigens dat die snoodaards, die elandpikkers langsdaar mijn stulpje zijn binnengedrongen. Als Heilige Klaas erdoor geraakt met zijn schimmel, dan Moose zeker. Een vlugge blik op de schoorsteen, bewees mijn gelijk. In de open haard in het roet zag ik twee paar voetstappen, kleinere, als van een mocassin en grotere, van een stevige stapschoen. Ik meende zelfs één of twee hoefafdrukken te bespeuren, maar zeker ben ik hier niet van. Ok, dat is uitgeklaard, via de schoorsteen dus, maar waarom ? En wie ?
Ik besloot mijn onderzoek verder te zetten ten velde. Of liever: ter strate. Ik begaf me naar een louche café op de Paardenmarkt. (Een mens moet ergens beginnen natuurlijk, en de Paardenmarkt is om de hoek). Misschien hadden de stamgasten van de Grote Pint wel iets vernomen. Veel van de clandizie van de Grote Pint zijn dokwerkers en die zijn nog wel eens op de hoogte van zaken die het daglicht slecht verdragen.
Ik had geluk, de Swa verjaarde en hij trakteerde zijn maten op een bakje. Ze waren er allemaal : Voze Vital, Theo-met-de-valse-tanden, eenarmige Eddy, Achmed van de Statiestraat, de andere Achmed die vrijt met Lieske van Caoutchouc'en Fons, Caoutchouc'en Fons zelf (hij heeft twee rubberen heupen), en natuurlijk ook het feestvarken zelf, de Swa (Swa heet eigenlijk Roger, maar hij is de enige in de haven die Swahili en Lingala spreekt, vandaar de 'Swa'). Ik betaalde de mannen een pint en vroeg hen of ze niets bijzonders hadden gemerkt de afgelopen dagen. Tot mijn grote ontgoocheling kon niemand mij verder helpen. Ik dronk een paar pinten mee met de mannen, gooide nog een paar Hiphiphiphoeras door het café en ging toen naar bachten, naar achteren, om te pissen. In de Grote Pint staan de urinoirs buiten onder een afdakje op het koertje.
Denkend aan mijn halfverloren dag, hing ik er de groten uit, toen de Swa naast mij kwam staan. Hij boog zich naar mij toe en blies een lucht van pita met look, verschaald bier, en Van Nelle halfzware shag in mijn neusgat. Hij bromde : Hill jong, 'k em iet veur a. En hij boog zich nog verder heel samenzweerderig naar mij toe. Hij had een toefje looksaus aan de onderkant van zijn neus.
Hij wou het niet vertellen met al dat volk rond hem, maar hij had gisteren een gesprek afgeluisterd, nu ja afgeluisterd, tijdens zijn middagauze, even genieten van de laatste zonnestraaltjes, deed hij een dutje tegen een container mottebollen (ligt zachter), toen hij gewekt werd door een geanimeerd gesprek tussen twee zwarte matrozen. Ze bespraken iets in een mengelmoes van Swahili en Spaans. Hij had er toen geen acht op geslagen maar die twee zwartkopjes hadden het de hele tijd over een speciale lading moes. Nu hij wist dat mijn huisgenoot miste had hij de link gelegd. Misschien ging het hier wel over mijn Moose ? Of hij nog wist hoe het schip heette waar die negers bij hoorden ? Neen, dat wist hij niet, maar ik zou het schip zeker herkennen. Zo was er maar eentje in de haven: het was een stoomschip dat voer onder Spaanse vlag.
Alle puzzelstukjes grepen in elkaar. Schoorsteen, negers, stoomboot onder spaanse vlag,... Verdomme, Mooseke is gekipnapt door die travestiete mijter. Sinterklaas is weg met mijn eland! Maar waarom ?
Ik sprong op mijn fiets (teveel promille om nog met de auto te rijden, En wat dan nog, ik heb niet eens een auto) en pedaleerde mezelf naar de haven. Al van verre zag ik de Don Carlos zijn witte rookwolken uitspuwen.
