Je hebt soms van die dagen waarop de zwaartekracht niet mee wil. Meestal zijn dat grijze zondagen in februari. Februari, de oksel van het jaar.
Het begint al s morgens vroeg. Je wil wel opstaan, maar het lukt niet zo goed. Blijven liggen lijkt de oplossing, maar dan is de zondag zo voorbij en het w-e is al zo kort. Tegen de middag lukt het je dan toch om de badkamer te bereiken. Je smoel is een zelfportret met kater. Alleen een frisse tandpasta kan wat redding brengen. Maar dan slaat de zwaartekracht weer onverbiddelijk toe. Je eerste idee, met de tandenborstel naar het gevallen stukje pasta in de wastafel vissen, verwerp je. Dat eruit vissen kan straks ook nog, daarbij je bent nog niet gewassen, dat spoelt er vanzelf wel uit. De verse tandpasta doet niet wat er van verwacht wordt. Je blijft slaperig, alleen nu met een frisse adem. Die frisse adem werkt zelfs op je gemoed, als een stukje oneigenlijk vreemd vlees. Koffie kan helpen. Is het niet om die verdraaide vermoedheid weg te werken, dan toch om van dat frisse gedoe af te geraken.
De keuken. Natuurlijk is het brood op, altijd is het brood op. Het stukje baget dat er nog rest van de zaterdagavond kan hoogstens gerecycleerd worden als broodpudding. Vers brood in Antwerpen op een zondagmorgen, wil zeggen een tripje naar een Turkse bakker in de Seefhoek en dat is toch algauw een kwartier stappen. Met dergelijke zwaartekracht is dat onmenselijk. Dan maar een ontbijt van koffie en banaan. Kan ook en het is toch voor de helft gezond. De koffie ruikt zoals koffie hoort te ruiken s ochtends. Je hebt alleen de indruk dat hij net iets sneller doorloopt dan nodig. En net iets te geweldig, toch volgens de filter die er de brui aangeeft. Koffie met drap en banaan, het blijft voor de volle 50 procent gezond.
Je beseft dat je niet had mogen opstaan deze morgen, maar wat moet een mens anders op zondag ? In bed blijven liggen, bezorgt je alleen maar koppijn van de warmte en de verdufte lucht. Ervaring heet zoiets. Na de koffie moet je even bekomen in de zetel. De radio is geen oplossing, alleen Leonard Cohen is hier aangewezen.
A Thousand Kisses Deep
The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then its done
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if its real,
A Thousand Kisses Deep.
Tegen een uur of drie, besef je dat je toch naar buiten moet, wil je nog iets overhouden van je zondag. Je laat je sleutels twee keer vallen en bij het dichtknopen van je schoen breekt de veter. Wat weer niet zo erg is, hij was toch te lang. Maar dat rechtkomen is zo zwaar. Het regent. Het regent niet eens door, geen verfrissende stortbui, het regent mot. Tegen een uur of vijf geef je het op, zelfs je troostende sigaar wil niet branden.
Om zes uur geef je je volledig gewonnen, als de natuurwetten niet meewillen, moet je je daarbij neerleggen. Een warm bad, een goed boek, een pot muesli en om acht uur naar bed met de radio op. Zo eindigt de doorsnee zwaartekrachtzwangere zondag. Wisselvallig met hier en daar een buitje.
Meestal volgt zon dag met teveel aan zwaartekracht op een dag met een tekort aan middelpuntvliedende kracht. Zo een dag waarop je voortdurend je evenwicht verliest. Ook die zijn er. En die volgen dan weer op de avonden met de Westmalle.
Natuurwetten kunnen wreed zijn.
04-12-2005, 22:41 geschreven door Hill
|
