If the future isn't bright, at least it will be colourful
02-06-2008
Residentieel wonen in het groen
Een paar honderdduizend euro reed op een rijtje voorbij. Aan een verschroeiende 27 kilometer per uur. Precies 27 per uur, dat weet ik wel zeker, want ik volgde ook in dat rijtje.
Voor mij een Ferrari, daarvoor een Porsche Cayenne en daar nog eens voor een Bentley Continental GT. Helemaal vooraan reed een tractor in al zijn boertigheid in het midden van de wegel. Geen voorbijsteken mogelijk. Aan een gezapige 27 kilometer per uur. En maar toeteren dat rijtje. Wat moet dat irritant zijn, dacht ik nog, te veel geld hebben en te weinig tijd.
Tractor, Bentley, Porsche en Ferrari. En dan een Nova-mannenfiets bouwjaar 1977. Residentieel wonen in het groen, het heeft zo zijn charmes.
Ik schakelde hoger en fietste het rijtje langs rechts voorbij aan eenendertig. Omdat ik een rotzakje ben.
02-06-2008, 21:44 geschreven door Hill
28-05-2008
Het koppig model
Ze pijnigt zich op hoge hakken. Ze verft haar ogen pandazwart. Dagenlang moet zij haar nagels lakken. Ze speelt model, het leven is hard.
Ze draagt van die te korte topjes. Ze wurmt zich in een 'skinny' jeans. Ze houdt van olijk fladder-rokjes. Geen vrouw, geen kind, ze is veertien.
---
Ik vraag het haar, ze blijft heel kalm. Ze ontkent alles, zelfs fanatiek. Mijn stem wordt luider, al met wat galm. Ze houdt het vol: Ik was het niet!
Maar Hill, ik zweer het toch, ik kom niet aan je spullen! Puberzap, beken dan toch. Ach vent, zit niet zo te lullen.
---
En toch, lief kind, jij was het wel. Ik weet het echt wel zeker. Je speelde met mijn camera. Wie anders ja, word maar al bleker.
Neen en neen en neen, kopt ze dan eigenwijs. Ik niet! Welaan dan, hier het bewijs:
[FOTO1.3]
28-05-2008, 00:00 geschreven door Hill
27-05-2008
Het bewijs
27-05-2008, 00:00 geschreven door Hill
23-05-2008
Bedrijfswagen gevraagd
Alleen als een bedrijfwagen in het pakket zit
23-05-2008, 20:25 geschreven door Hill
22-05-2008
De kat en zijn lengtematen (II)
En dan doen wij mrrrwwwwmrrrwwww. En dan doet zij ook mrrrwwwwmrrrwwww. En dan pakken we ze op en leggen ze in de zetel en dan kriebelen wij zo over haar buik zo. Dan gaat zij liggen met de pootjes omhoog, fietsbewegingen maken met de voorpoten. En dan wrijven wij nog wat harder, en dan gaat zij harder fietsen. Ze ronkt ook zo lekker dan. Dan drukken wij onze neus tegen haar buik en doen nóg eens mrrrwwwwmrrrwwww en dan zeggen wij dikke poesjsjsjsj, mrrww dikkepoesjsjsj dikkepoesjsj. En dan geeft zij kopjes en dan geven wij kopjes en dan zeggen wij dikkepoesj dikkepoesj.
En dan zegt zij: Ze-eg, is 't stilletjesaan goed zo. Zooo dik ben ik nu toch niet meer hoor. Het eten is trouwens klaar. Open jij een flesje wijn? En trouwens sinds wanneer ben jij plots koninklijk meervoud geworden?
22-05-2008, 21:07 geschreven door Hill
19-05-2008
De kat en zijn lengtematen
De kat. De kat is een zoogdier.
Ze heeft een pels.
De pels kan verschillende kleuren hebben: wit, zwart, bruin, ros, lapjeskat.
De pels kan ook twee kleuren hebben.
Een kat is... is...
Hi-ill, hoe groot is een kat?
Ze kijkt op van haar al enigszins gefrommeld blaadje ruitjespapier. Negen jaar is ze en dit is haar eerste spreekbeurt.
Een kat, euh, ongeveer zo groot, gebaar ik met twee handen. Zoiets, kijk maar naar woppie.
Neen, maar in meter, hoeveel meter is een kat?
Nou, dat weet ik niet precies. Kijk, woppie passeert net, laten we ze meten!
Het voorstel wordt dankbaar aanvaard. Terwijl ik de rolmeter haal, probeert zij de rosse tot enige medewerking te verleiden door hem te aaien. Mrrrwwww, dikke poesjsjsj, mrrrrwww, dikke poesjsjsjs.
De rosse laat het zich welgevallen en wanneer ik met de meter arriveer is hij zo mak als een uitgewrongen dweil .
Kom woppie, kom, fluistert ze terwijl ze de meter overneemt. Nog steeds in de ban van de gelukzalige strelingen laat de kater zich doen. Drieënveertig centimeter! Goed ! En nu nog de staart!
Ze friemelt haast een knoop in zijn trots. Woppie trekt zijn linkeroog open, slaat verongelijkt nors -zoals alleen oude poezen dat kunnen- het gefrunnik gade en zoekt waardig een ander plaatsje op. Met Minizap erachteraan.
Kom woppie, blijven zitten, woppie. Zeg Hill, ze wil niet. (Ook katers zijn 'ze'). Parmantig als een markies stapt onze rosse het gazon door, met een gehurkte Minizap in ganzenpas erachteraan. Met mij niet, kind, denkt de bompa, ik ben anderhalf keer zo oud als jij meisje.
Net wanneer ze een wanhopig "ze wil echt niet, zit nu sti-il" slaakt, gaat de markies zitten, heft zijn staart en laat Mini meten.
Twintig centimeter! jubelt ze.
Okee schrijf het maar vlug op. Ze beklimt opnieuw de tuintafel en schrijft met het tongetje uit de bek: Een kat is ongeveer 40 centimeter groot en haar staart is ongeveer twintig centimeter groot.
Een kat weegt... euh? Hi-ill hoeveel weegt een kat?
19-05-2008, 21:32 geschreven door Hill
17-05-2008
Mijn kleine vriend de bijl
Zo'n luie zondagnamiddag was het, een middag waar de bijen het hoogste woord zoemen, waar boomgeruis geraas wordt en een krekel oorverdovend kraakt. Stilte lipgestift met natuurgegons.
Zo'n luie zondagnamiddag dus, die vakkundig opengereten werd door een bulderkreet, die niets menselijks meer bevatte: DIE MOTHERFUCKER DIE!
Hij stond met wijdopengespreide benen op het terras en had de bijl geklemd in beide handen. Hij zwiekte en zwaaide ze vervaarlijk boven het hoofd. Mijn haar stekelde recht, bloed werd ijs, vel kieken.
DIE MOTHERFUCKER DIE!
Ik herkende de stem onmiddellijk, en gooide mezelf preventief ten gronde achter een rododendronstruik. Het was onze eigenste Zapzoon, en omdat hij mij inderdaad met recht en rede motherfucker mag noemen, nam ik geen enkel risico.
Het bleek loos alarm. Niet ik was het subject van zijn woede, maar de onwillige bamboestruik bij de vijver. De afspraak was dat we die samen zouden kortwieken (ik denk dat ik toen het werkwoord verpulveren gebruikt had) en dat zou hij eventjes lekker oplossen. Met een bijl.
Hij ging te keer als James Brown op acid en luttele tellen later was de wereld een werveling van groengewas. Toen de bamboestruik volledig uitelkaar gereten op het gazon lag, zag ik hem likkebaardend fluisteren tegen de bijl: Haaa, goed gedaan, mijn kleine vriend de bijl, goed gedaan. In zijn ogen gloeide nog iets na van waanzin.
Misschien moeten we hem eens wat van korterbij opvolgen.
17-05-2008, 17:12 geschreven door Hill
28-04-2008
Dikke dames die eten
... - En toen ben ik zelfs naar een hypnotiseur geweest. - Allez gij? - Jaja, echt waar. 't Was hier een beetje verder, langs de grote baan. Hij was een hele lange magere, beetje een uitgeteerde vent. Kettingroker ook, heel zijne living zat onder den doemp. Het was dan nog zo'n living uit de jaren vijftig, ge kent dat wel. Zo'n heel kneuterige jaren vijftig living, vol met postuurkes en vazekes. Overal op de zetels van die gehaakte kleedjes en alle kleuren waren sepia en bruin. - En hij ontving jou in die living? - Ja, ik moest gaan liggen op de sofa in zijn living, en vandaar kon ik kijken naar het plafond. En aan dat plafond dan hing een heel klein spiegeltje, ge zag het begot bijna niet, een spiegeltje aan een koordje. En ik moest kijken naar dat spiegeltje. - En dan vielt ge in slaap zeker? - Neen neen, dat was maar het begin. Ik moest mij concentreren op het licht in dat spiegeltje en toen begon hij te spreken met zo'n stille stem: Je ogen worden zwaar, je oogleden worden, je bent moe, ge kent dat wel, just gelijk in de films. - Allez, en gij zijt gehypnotiseerd geraakt zeker? - Awel dat was raar. De eerste keer niet, ik ben de hele tijd wakker gebleven en hij maar voort doen, je voeten worden loom, je benen worden loom, maar de derde of de vierde keer moest hij maar tot tien tellen en met de vingers knippen en ik wist van niets meer. - Moh!? - Jaja, raar hé. En ondertussen zat hij maar te zeggen van: Cola is slecht, Cola is slecht. Je ziet de taarten wel liggen, maar je vindt ze niet lekker. Een roomsoes is allemaal vet, bah, je bent vies van vet... Enzovoorts. - En heeft het geholpen, zijt ge dan vermagerd? - Bwof, een kilo of zeven. Na acht sessies heeft de vent kanker gekregen en viel 't em dood. Nog nooit zoveel taart gegeten als aan de koffietafel bij zijn begrafenis.
...
28-04-2008, 19:53 geschreven door Hill
24-04-2008
Opgroeien is geen boterham met choco
Opgroeien, het loopt niet van een leien dakje. Opgroeien is geen boterham met choco, het smeert niet zo lekker. Opgroeien gaat eerder schokkend, als de eerste rijles van een zeventienjarige in papa's break.
Het ene moment ben je nog kind, het volgende moment staar je ongelovig naar één onnozel lang borsthaar. 's Maandags plet je je Choco-Honey Pops, en slurp je daarna de achtergebleven lekker zoete chocolademelk weg. Op dinsdag kun je je niet eens meer voorstellen dat je die boecht ooit binnenkreeg. Een pint smaakt ook plots niet meer vies. Tiens.
Daarstraks nog prikte je nog met je potloodpunt in de nek van die trut voor je, nu staat ze bij het knutselen naast je, je ruikt haar zoetige zweetgeur, ze raakt je onopzettelijk (sorry!) aan en je weet even niet meer waar boven en onder is. Hoe is Annechien in dat kwartier ontpopt van larve tot hete bees? En sinds wanneer en waarom ben ik nu plots geïnteresseerd in hete bezen? Van storend object tot beheerlijk subject?
De zaterdag zit je in afgeknipte jeans op café, je examenresultaten te vieren, de maandag sta je in driedelig pak, de haartjes platgestreken in een dokterskabinet de nieuwste zetpil aan te prijzen.
Opgroeien gaat echt niet geleidelijk. Opgroeien is schrikken.
Tussen het molesteren van zijn jongste zusje en ongetwijfeld een sneer naar zijn oudste zus in, wenkte ik hem naar mij. Ik zat achter de PC mijn tijd te verprutsen, mijn melancholie aan te scherpen aan youtube filmpjes uit de jaren tachtig. Hij stond naast me, twaalf jaar en goed voor anderhalve meter coolness, gekleed in het zwart. Op zijn T-shirt schreeuwen bloederige letters: Slipknot.
Ik liet hem een videoclipje zien van Run DMC. Machtige muziek, baanbrekend ook. Luister maar. Eén van de eersten die metal en rap mengden. Kijk naar die coole videoclip. Ze zijn aan het repeteren en hun repetitiehok ligt vlak naast dat van een metalgroep. Zie zie zie naar die scratcher! En hun sportschoenen zonder veters. Een rage toen!
Hij zegt niets. Zou hij wel weten wat scratchen is? Scratcht er überhaupt nog iemand dezer dagen? Waarschijnlijk heeft hij zelfs maar een vaag idee van wat vinyl is.
Ik ga nog even door- dit moet je horen: Toebididoeoe-bidoebidoe Tcha Tchaaak! Toebididoeoe-bidoebidoe Waa Waaaingng! Ik headbangde een eind weg.
Hij zei nog steeds niks. Ik apprecieerde het, maar het deed des te meer pijn. Hij was zo begrijpend! En dat voor een kind van twaalf. Hij begreep wel dat zijn oude heer enthousiast was. Ik voelde zo hard hoe zielig en oud hij me vond. Ik ga nu naar beneden mijn huiswerk maken, dat zei hij. Opgroeien doet pijn. Vooral voor oude mensen van drieëndertig.
Maar! Binnen een aantal jaren, als hij zijn stoere metalfase achter zich heeft, en het neigvet is om zich te vermeien met echte oldskool music, dan zal hij naar mij terugkomen. En dan zal ik hem vertellen over Run DMC en een beetje over Aerosmith. Dan zal ik hem vertellen hoe ik op het vrij podium Reverend Run playbackte, die met zijn hoed. (Ze hebben allemaal een hoed... Ja-aa, ssst.) Hoe ik op het podium met een microstandaard onze piepschuimen muur kapotsloeg. Hoe wij een staande ovatie kregen van het publiek, hoe wij de publieksprijs wonnen, hoe ik voor één week het schoolidool was ipv schoelie op dool.
Natuurlijk is dat allemaal niet waar, ik heb nooit deelgenomen aan een vrij podium, laat staan gewonnen. Maar een vader heeft nu eenmaal nood aan mythevorming. Voor zijn kinderen, maar vooral voor zichzelf. Opgroeien is zo al moeilijk genoeg. Zeker voor drieëndertigjarigen.
Den bompa was op dreef. Hij had zopas zijn zesde koffiekoek achter de kiezen en glom een beetje. Maar vandaag mocht dat want het was zijn verjaardag, zijn zevenenzestigste al. De hele familie was er, zijn twee dochters, hun kinderen en dan ook nog de twee andersbloedigen, de mannen van: een Hollander en een West-Vlaming. Bompa schonk zich een koffie in. Zijn koontjes gloeiden van plezier. Hij likte aan zijn snor en nam toen nog een stukje cake : 'anders droogt dat uit'.
De tafel werd afgeruimd en de blikken werden, ongewild maar dwingend, getrokken naar de televisie die de kinderen opgezet hadden. Het programma heette Xtreme Sports en we zagen een halfnaakte Fransman met paardenstaart ergens tegen een onmogelijk gladde rotswand opklimmen. Het zag er allemaal zeer indrukwekkend uit. En vooral gevaarlijk. We hielden onze adem in.
Alleen bompa vond het maar niks. Wat die kerel uitvrat léék alleen maar gevaarlijk. Bompa was ook nog alpinist geweest. In de Pyreneeën. Vroeger was dat, toen hij nog elastisch van heup was. Dus hij kon het weten. Niks aan.
De man op TV tastte heel voorzichtig met gehavende vingertippen naar een houvast. Fluitje van een cent, volgens bompa. Kijk maar, hij zal zich vasthaken achter die gekartelde hoek daar. Makkelijk zat. De gebronsde trok zich aan één hand op. Pfoe, blies bompa. Dat heeft niets met klimtechniek te maken. Daarvoor heb je alleen sterke armspieren nodig.
Maar die man is niet gezekerd!, riep een zapje. Ik was ook nooit gezekerd, viel bompa in. Ik was altijd de voorklimmer. Die zijn nooit gezekerd. De voorklimmer, da's degene die eerst naar boven gaat en die maakt de musketons vast. En ik was altijd die voorklimmer. Wow, dan was jij echt goed, bewonderen we ongelovig. Tsjaja, ik was toch niet slecht. Zijn pretoogjes lichten op. Stilletjes, achter haar hand fluistert bomma een zijdelings commentaartje. Hij was toen twintig jaar jonger dan zijn medeklimmers. Hij klom met een groepje gepensioneerden en hij was toen pas veertig. Bompa doet alsof hij niet gehoord heeft en gaat verder.
Kijk daar, hoe hij zijn voeten klemt in die spleet. Nikske moeilijk aan, hij loopt precies een trap op. 't Is zelfs een roltrap, schampert een schoonzoon droogweg. Iedereen lacht. Maar bompa doet doofstom. Waaaw, kijk nu, hij gaat overnachten op de wand! Och, heb ik ook nog gedaan, in Frankrijk, op een richel, je moest je gewoon vastbinden dat je er niet afviel 's nachts. Hilariteit alom, bompa bakt het wel erg bruin vandaag. Hij negeert ons gelach en gaat door: Kijk nu daar, het regent, de wand is nu spekglad, hij zal nu met zijn pikhouweeltje extra gaten moeten hakken als steunpunt, ik had daar ook een goed houweel voor. In Frankrijk regende het ook die keer en toen...
Was het toen dat je in je oor hakte? vraagt een dochter poeslief. Euh... neen. Dát was in Italië...
23-04-2008, 22:09 geschreven door Hill
27-03-2008
Proficiat Paul!
En de prijs voor de meest spitse mail van de maand gaat in maart naar Paul W. uit Schoten! Komt-ie:
Beste,
Gelieve in attachment te vinden een document met inhoud.
Mvgr Paul W. Technical analyst, ICT Development Network.
Een kwartier daarna gevolgd door een tweede mail:
Beste,
Sorry, deze keer mét attachment...
Mvgr Paul
Paul mag zijn caoutchouc'en wisselmuis afhalen aan mijn bureau. Proficiat Paul!
27-03-2008, 20:49 geschreven door Hill
22-03-2008
Vaderdag in een nieuw samengesteld gezin (2)
Woensdagmorgen. Zo één van die dagen dat de aantrekkingskracht van het bed groter blijkt dan die van de ontbijttafel. Zo één van die dagen waarin één tandenpoetsbeurt onvoldoende is om de slaapsmaak uit de mond te boenen. Ik grommel de trap af. Mijn lief fladdert mij voorbij, op een duizelingwekkend energieniveau. Kussie kussie? O, grompie grompie vandaag! En weg is ze. De trut.
Beneden zit de ontbijttafel al gezellig vol. Het verzamelde gezapte is voltallig. Kwetterend getetter als een klaterende bergbeek, het klinkt mij als muziek in de oren: Ishtar op achtenzeventig toeren inna jumpbeat stylee. The horror. The horror.
Ik borstel nog even een kat van mijn stoel en ga zitten. Het gekwetter houdt op. Vijf paar ogen kijken mij aan. Wat krijgen die nu? Heb ik iets van hen aan misschien? Ik laat mij niet kennen en werp een indringend duistere blik terug op mijn meeëters. En dan zie ik het pas!
Waar mijn bord hoort, liggen nu: een roos en drie cadeautjes. Wat is hier aan de hand? Gelukkige vadertjesdag! klinkt het in kinderkoor. Minizap lacht haarzelf de hik en Krulzap kijkt scheel van triomfantelijkheid. Dat had je niet verwacht hé! Zelfs Zoonzap zit voos mee te grinniken. Stelletje amateurtoneelspelers. Je dacht dat je niets ging krijgen hé. Hahahaha!!!
In het eerste pakje zat iets rechthoekig en plat met een zeer onduidelijke functie. Wat het was, wist niemand te zeggen, maar Krulzapje had het gemaakt in gips en daarna beschilderd. Een soort van amulet was het. Er stond op "Leve Vader" en een stapel hartjes. Als je goed kijkt kun je tussen de "Leve" en de "Vader" in het klein 'stief' gekrast zien, want dat was ze eerst vergeten. O ja, en het is een afdruk van haar hand, maar die staat er niet op, want de tijd was op. Ze moest er namelijk twee maken. Eentje voor echte papa en eentje voor mij. Kijk kijk, ze slaat het haast uit mijn handen van enthousiasme, langs achter staat nog een gedichtje! Ik geef haar een dikke knuffel en pink verborgen in haar krullen een traan weg van ontroering. Ow-keej, niemand iets gezien.
Zoonzap had zich ook niet onbetuigd gelaten. Ik kreeg van hem een tolletje (tolletje, van tollen, niet toiletje) met mijn naam erop. Hill. Of liever: er stond Hyl. Eventjes was hij uit het oog verloren dat Hill met een i is, en voor de tweede l had hij geen plaats meer. Maar een geschenkje van Metalzap krijgen is al zonder meer een klein wonder. Ik weet hoe moeilijk het is om als man van bijna twaalf genegenheid te tonen naar om het even wie. Hij moet zeer diep gegaan zijn. Ik sloeg hem wijselijk over in het kussen, een schouderklop volstond hier.
Van minizap, die al helemaal niet meer mini is ondertussen, kreeg ik -o de schat- een zelfgemaakt rapportje. Ik was geslaagd met grootste onderscheiding. Voor spelen: tien op tien! Voor helpen: tien op tien! Voor lief zijn: tien op tien! Voor koken (de juf was wel zeer genereus) tien op tien! De juf kreeg dan ook van mij een kus en een kneepje in d'er wang. Manmanman wat zie ik die gasten graag.
Het ontbijt kraaide verder en ik kwetterde mee: O Julissi Na Jalini!
Maar dan zag ik in het voorbijgaan op de keukentafel nog een rapportje liggen. Het is een wedstrijd die ik niet winnen kan, dat weet ik ook wel, maar het lag hier zo maar open en bloot, hoe kon ik niet... Ik opende het rapportje dat Minizap gemaakt had voor haar verwekker alias echte vader en evenveel deeltijdse papa. Er stond: - scheten laten: tien op tien - drinken: tien op tien - snurken: tien op tien - lief zijn: tien op tien
Ik fietsfladderfluit naar mijn werk, op een duizelingwekkend energieniveau: O julissi na jalini. Op achtenzeventig toeren.
22-03-2008, 20:22 geschreven door Hill
20-03-2008
Vaderdag in een nieuw samengesteld gezin
- Weet je Hill, dat het morgen vaderdag is? Je wist het niet hé? Tot mij spreekt onze jongste telg. - Neen, jij wist het niet hé? plaagt nu ook haar zus. En weet je, jij zal nooit cadeautjes krijgen voor vaderdag want je hebt zelf geen kinderen! Ze kijkt mij triomfantelijk aan. - Neen, maar jullie zijn toch ook wel een beetje mijn kinderen, probeer ik nog. - Neen hoor, jij bent niet onze echte papa. Jij woont alleen maar bij mama.
Ik zwijg. Verder discussiëren zal alleen maar meer pijn doen.
20-03-2008, 21:47 geschreven door Hill
11-03-2008
Nonchalant tegen het aanrecht leunen
De keuken is verduisterd, het moet half één zijn in de morgen. Alleen de vaatwas snort zoetjes en nog iets verderop in de living de rosse kater. Ik kijk naar de microgolf, waar een kersenpittenkussentje draaimolentje speelt met zichzelf. Ik doe iets onbestemds, vaagweg. En dan komt zij binnen, ik hoor ze de achterdeur sluiten, haar laatste sigaret is op.Ze loopt naar de keuken.
Nu moet het snel gaan!
Ik spring naar de voorraadkast, ruk die open, keil er de chocopot in, sla de deur weer dicht en gooi en passant de dessertlepel op het lege aanrecht. Net op tijd.
De klink van de keukendeur gaat al naar beneden. Ik leun tegen het aanrecht en fluit kwasi nonchalant iets van de Beach Boys. Is het kussentje al warm, schat? Bijna, poes, bijna. Nog twintig seconden. Kom hier dat ik je kus mmm... JIJ HEBT AAN DE CHOCO GEZETEN!!!
En zo betrapt ze me nu bijna elke avond, ons kleine ritueeltje, al vijf maanden lang.
Al vijf maanden zijn we op dieet. Het is niet simpel.
En wacht tot ze merkt dat ik vòòr dat lepeltje choco ook nog eerst een stukje kaas binnenspeel...
11-03-2008, 19:08 geschreven door Hill
27-02-2008
Weegschaal naast de kwestie
De weegschaal staat bij ons strategisch opgesteld, in de badkamer tussen de wastafel en het toilet. Je kunt er niet naast kijken. Het is een witte, een electronische en ze is al jaren stuk.
---
Gisterenavond stonden er spruitjes op het menu. Ten huize Zapnmoose veroorzaakt dat gelukkig geen veldslag, alleen Krulzapje doet hysterisch bij de 'gruwelijke' aanblik van een bord miniatuur kooltjes. Maar voor haar hadden we nog een restje wortelpuree van gisteren. Wortelpuree heet hier in het plaatselijke dialect 'peekesstoemp'. In mijn dialect zou 'peekesstoemp' eerder zoiets zijn als hoogbejaarde bompa's in elkaar slaan, maar dat laatste tussen "()".
Maar we waren bij onze spruiten, onze spruitjeslucht verspreidende spruiten. Onze spruitjeslucht verspreidend nageslacht.
Want spruitjes zijn een feessie voor onze darmflora. Gaan ze lekker van gisten, die Zapmooziaanse darmen van ons. Rieken wij nog maar spruiten, we voelen ze al ritmisch borrelen: Ce-le-ry good times, Come on, let's Celery. Van Kool in de Gang. Zelden had een band zo'n toepasselijke groepsnaam. Vier maten en ik mag meteen naar het toilet op de gang stormen. Diaretisch grooven.
Van een overdosis spruiten krijg je dus krampen, althans ons gezinnetje krijgt dan krampen. En het zijn geen gewone krampen. Als je ze voelt opkomen, dan moet je heel snel naar buiten lopen en eventjes achter het hoekje gaan staan. Lucht happen, lucht laten ontsnappen, terug naar binnen sprinten en pas dan opnieuw ademen. En na negentig seconden nog eens opnieuw naar buiten. Spruitjes zijn zeer gezond. Je houdt er je conditie mee op peil. Alleen verlang je na een avondje spruitjeslucht ontlopen wel eens naar een frisse neus. Een snuifje yperiet kan wonderen doen. Schat, reik me de bonbonne mosterdgas nog eens aan ? Waar staat dat Zyklon B als je het nodig hebt ?
Zo had ik gisterenavond dus plots last van voetballende egeltjes in mijn darmen. Ik schoot naar het kleinste kamertje, dat net zoals bij iedereen weggemoffeld staat in de verste uithoek van het huis, daar waar de centrale verwarming net niet aan kan. Godver. 't Was dan nog bezet door een borrelende minizap ook. Ik blijf me verbazen hoeveel lawaai uit zo'n klein lijfje kan komen. Naar boven dan maar, anderhalve kilometer verder (wij hebben een nogal lange living) en een trap hoger, naar de badkamer, daar staat nog zo'n marmeren reetpot. Met een vliegende vaart binnen schieten, aaaaaah, sorry sorry sorry, naar buiten terug. Wachten tot puberzap trommeldetrommel met de vingers op de deurstijl- het pand denkt te verlaten en dan nog meerder vliegende vaart dan daarstraks en Zwiep!
---
De weegschaal staat bij ons strategisch opgesteld, in de badkamer tussen de wastafel en het toilet. Je kunt er niet naast kijken. Het is een witte, een electronische en ze is al jaren stuk.
Een volgende keer meer over die duivelse weegschaal.
27-02-2008, 21:36 geschreven door Hill
17-02-2008
Wie zoekt, die vindt
Zij, terloops, terwijl ze de tafel dekt: Schat, heb jij de Humo gezien? Ik zoek die al de hele dag...
Hij, vanop het toilet, zijn broek dichtknopend: Euh... neen. Ligt hij niet naast de zetel ?
Zij, zeer gevaarlijke dingen doend met een onverantwoord hoge stapel borden: Neen, neen, daar heb ik al vijf keer gekeken. Daar ligt hij niet.
Hij, rommelend tussen poezen, balletjes, truien, pantoffels en kinderen: Nochtans, hier ligt er eentje hoor.
Zij, met vijf gewone messen jonglerend en met één heel scherp: Neen dat is die van verleden week, ik zoek die met Karlijn Sileghem op.
Hij, zijn vingers brandend aan een zeer hete pot tagliatelli: Ah. Misschien ligt hij boven naast het bed dan?
Zij, de pot overpakkend, zonder handschoenen: Ik dacht dat ik daar al gekeken had.
Hij, bewonderend bedenkend hoe het mogelijk is dat zij zo'n themostatisch warme handen kan combineren met zo'n koude voeten: Ja, maar misschien ligt hij langs mijn kant. Ik ga even kijken.
Hij weer, vanop de trap: Neen, hij lag er niet. En ook niet in de badkamer.
Zij, vier uitgehongerde kinderen (want al minstens een uur(!) niet meer gegeten) bedwingend: En de kinderen zeggen dat ze ook niet weten waar hij ligt. Minizap is er ook zeker van dat hij niet op het toilet ligt.
Hij, niezend en snotterend met zijn neus onder de stofmijt: Schat, onder sofa ligt hij ook niet!
Zij, de kleinsten inscheppend: Kom nu toch eten, zo belangrijk is dat nu toch niet.
Vier minuten gestommel vanuit de living en daarna Hij zeer triomfantelijk! : Ik heb hem, ik heb hem! Raad eens waar hij lag!
Zij, zichzelf een glas inschenkend : Onder het kattendekentje op de poef ?
Hij, beteuterd en iedere hoop op verder begrip des vrouwelijks gedrags opgevend : ...ja.
17-02-2008, 14:10 geschreven door Hill
12-02-2008
Scott Joplin
Scott Joplin werd geboren omstreeks 1868 in Texas. Hoewel dat niet meteen de meest aangename plaats en tijd was om als jonge zwarte (als 'oude zwarte' ware belachelijk geweest) geboren te worden, toch slaagde kleine Scott erin een behoorlijke jeugd bij elkaar te ravotten. Al op jonge leeftijd werd duidelijk dat kleine Scott behoorlijk muzikaal was. Hij kreeg gratis pianolessen van een bevriende leraar en volgde daarna de klassieke muziek opleiding met compositie en harmonie. In 1893, op de World Fair in Chicago, werd hij geraakt door een weggekatapulteerd hoefijzer én door de muziek John Phillip Sousa's Concert Band. Niet veel later tourde Joplin zelf door de oostelijke states met zijn eigen groepjes.
Enkele jaren later bereikte Joplin zijn eerste succesjes om in 1897 zijn definitieve doorbraak te kennen met "Maple Leaf Rag", een rag-time piano roller die zichzelf tot instant klassieker tingeltongelde. Meteen was Joplin's naam gemaakt en in de jaren negentig van twee eeuwen terug werd hij erkend, niet alleen als één van de beste pianisten van zijn tijd, maar ook als dé ragtime componist allertijden. Hoewel "Maple Leaf Rag" zijn doorbraak betekende is veruit zijn bekendste werk, het in 1902 geschreven "The Entertainer". Vooral dan omdat het in 1974, 57 jaar na Joplin's dood (syfilis, teveel buitenshuis gepoept) de derde plaats bereikte in the Billboard Hot 100. Reden van de populariteit was dat het deuntje prominent aanwezig was in de Oscar-winner "The Sting" met Paul Newman.
The Entertainer start met een huppelend melodietje van zes noten dat drie keer herhaald wordt. Telkens een kwart lager. Do Re Sib Sol La Fa. En laten dat nu precies de zes noten zijn waarmee, honderd en zes jaar later, onze koffiemachine op het werk laat weten dat het bakkie troost klaar is.
Scott Joplin, ik denk dat hij het wel 'cool' gevonden had.
12-02-2008, 20:12 geschreven door Hill
11-02-2008
Foertis
I was looking for a job and then I found a job. And heaven knows I'm miserably now. In my life, why do I spend valuable time, with people who don't care if I live or may die.
Als je minstens drie keer per week met deze tekstflard van de volprezen Morrissey wakker wordt, dan is er iets aan de hand. Als je om de andere morgen om vijf na acht op je horloge kijkt om te zien of het al middag is, dan zit er iets zeer fout. Zeker als je pas begonnen bent om zes voor acht. Als je job description erin bestaat om je chef om de twee weken water te geven omdat hij niet zou verslensen, dan weet je dat dit niet meer goed komt. Als je na weken uitzichtloos koffiedrinken en schermstaren, een goede evaluatie krijgt van de triestige plant (ficus) die je baas moet voorstellen, dan wordt dit zelfs Magrittesk, Pythonesk en tegelijk carnavalesk. Als je tijdens je uren nietsdoen zelfs de fut niet meer hebt om een stukje te schrijven, ja, dan moet je veranderen van job. En wel onmiddellijk.
Sedert 15 januari werk ik dus niet meer voor de grootste bank van het land, maar wel voor de grootste verzekeringsmakelaar van de wereld (in hun niche dan). Wij verzekeren zelfs Ban Ki Moon. En nu gij.
Ik fiets weer fluitend naar mijn werk : fwu pi fwipii-pidoe, fwu pi fwipii-pidoe fwu pi fwipii-pidoebidoe! Fwoe! The Entertainer van Scott Joplin. Maar hierover morgen meer.
11-02-2008, 20:52 geschreven door Hill
07-01-2008
Minimal disco
Voor het slapengaan, drentelde ze nog wat in de keuken rond, op wacht bij de microgolfoven, tot die piepend zou laten weten dat het kersenpittenkussen(*) gaar is. Ik stopte mijn iPod onder haar krullen en drukte op play. Eerst pruttelde ze nog wat tegen -dat valt iedere keer uit mijn oren! Je weet dat je gigantische oren hebt, schatje, luister nou gewoon- maar toen kwam ze helemaal los. Het begon bij haar koppetje dat haast onmerkbaar van links naar rechts bewoog, van links naar rechts en terug met een klein huppeltje erin. Daarna begonnen haar schouders tegengas te geven voor de heupen, de bovenarmen bleven tegen het lijf gedrukt, maar de onderarmen melkten een klein koetje. Zo stond ze daar, met gesloten ogen genietend, de zondagmorgen in dansend. Minimal disco om 1u20. Het intieme feestje ging nog eventjes door tot inderdaad de microgolf de aandacht vestigde op zijn narcistische zelf en het kersenpittenkussen. Ze opende de ogen en de droom hield op. Mijn mooiste zondagmorgenherinnering sinds lang, in een nachtelijke keuken met fluweelwatten overgordijnen, op een soundtrack van Garland Jeffreys : Hail Hail Rock 'n' Roll.
(*) Het zelfstandig naamwoord, niet het werkwoord. Na dat pijnlijke voorval halverwege november met een wegschietende kersenpit en een kapot brillenglas is het werkwoord kersenpittenkussen taboe ten huize Zapmoose. Verder dan erdbeeszoenen gaan we niet meer.
07-01-2008, 18:31 geschreven door Hill
31-12-2007
Kleine onverwachte geschenkjes
Vandaag lag er voor mij een klein geschenkje klaar. Zomaar zowaar, op de trein, op het tafeltje vlak voor mij. Een metro-krantje! Voor een kwartiertje was de treinrit weer gered. Het zijn de kleine dingetjes die het hem doen. Soms is het geschenkje nog iets groter. Dan vind ik De Standaard of heerlijk heerlijk een verlebberd Storyboekje met allemaal vreselijk interessante mensen erin die ik niet ken. Eén keer vond ik On the Road van Jack Kerouac, in een lege coupé ter hoogte van Diegem. Eventjes voelde ik mij Dean Moriarty on acid.
Heel prettig is dat, zo eventjes een onverwachte meevaller die de treinreis van hot naar her net dat tikkeltje aangenamer maakt. Zo laat ik nu altijd mijn krant op de trein liggen, zodat anderen ook kunnen genieten van dat kleine geluk. Voor de rusteloze treinreiziger helpt ieder beetje. In tijden van nood en ontbering lezen helpt alles om de sleur te breken : een Sinterklaasgazetje, het Vlaamse en het Waalse metrokrantje, de reclamefolders.
Daarom neem ik ook altijd onze ongeadresseerde publiciteit mee en verdeel die 's ochtends over de coupé's. Ter verstrooiing van de spitspoezen. Ter ondersteuning der pendelaar. Zo neem ik nu al sedert een week lege Cornflakesdozen, uitgelepelde Yoghurt-potjes, pilcharddozen en bijsluiters van geneesmiddelen mee op de trein. Voor mijn medereizigers. En morgen neem ik die lekke fietstube uit het tuinhuis mee, daar staan ook letters op.
Ik ben een gever, ik ben een schenker. Ik ben een goed mens.
