If the future isn't bright, at least it will be colourful
02-01-2010
Soepzus en snoepzus
Mijn vriendin heeft een zus. Die heet Zapzus. Samen hebben ze een vader en een moeder. Die heten behoorlijk voorspelbaar den Bompa en ons Bomma.
Op nieuwjaar wil het de traditie dat Bomma een maaltje voor haar nakomelingen bijéén kokkerelt. Alleen, Bomma haat teveel drukte, en eigenlijk ook koken.
Verleden jaar werd aan de traditie getornd. Zap-moesje koos een traiteur, maar ook dat was geen onverdeeld succes. Het middel schoot zijn doel voorbij. Het bleef een heel gedoe met het opwarmen van 'tig pottekes en pannekes in een keukentje waar die eigenlijk allemaal tegelijk niet inpasten.
Dit jaar pakten we de zaken grondiger aan ; een samenwerkingsverband werd gesmeed tussen beide Zapzussen. Dat alleen al is een klein unicum. Niet dat de zussen ruzie hebben of onenigheid, helemaal niet. Alleen, buiten hun ouders hebben ze niet zo heel veel gemeen.
Even voorstellen misschien: er is een soepzus en er is een snoepzus.
Soepzus loopt halve marathons, weegt ongeveer 52 kilogram, heeft een jongenskoppie, houdt van groentjes, niet van zoet, woont in Nederland en is dan ook gehuwd met een echte Hollander. De andere is haar volledige tegenbeeld. Ze heet Zapnimf.
Maar dat belette hen niet om de cooperatieve te stichten.
De feestelijkheden gingen door te Residentie Zapmoose. Voor de verdeling van de gangen stelden ze volgend schema op. Hoe merkwaardig ook, Snoepzus zou de soep en het hoofdgerecht verzorgen. Soepzus ging aan de slag voor voorgerecht en dessert.
De dag voor D-day pruttelden hier potten waarin asperges en courgetten tot soep werden gekookt. Gourmetschotels werden aangerukt voor de kinderen, zalmmoten en een zeer eigenaardig soort lookaardappelen zwommen in kaassausjes voor de 18-plussers.
Dit werd smullen. Alles onder controle, een aangename verrassing.
Alleen voor het dessert was Zapnimf nerveus. Het dessert! Dit pièce de résistance van de avond, daar waar het aardse leven om draait, dat moest ze met lede ogen overlaten aan soepzus. En die is een simili-Hollandse.
Het zou toch niets zijn op basis van preistengels of zo. In het beste geval wuifde ons morgen iets zeer kleurigs en kinderachtigs met muisjes en pindakaas tegemoet.
Zapnimf werd allengs somberder. De avond ervoor ging ze slapen met een pruillipje en droomde zich nachtmerries van broodjes gezond en groentenslaatjes met quorn.
Tot ze midden in de nacht gewekt werd door de foon: tiereliereluwiet oe oe oe,tiereliereluwiet oe oe oe, tiereliereluwiet oe oe oe (ik moet het rinkeltje dringend nakijken).
Nu ja, midden in de nacht, het was half twaalf 's ochtends. O ja, soepzus is een vroege vogel, een dauwtripper. Snoepzus is... Zapnimf.
Het was dus Soepzus. Met de vraag of wij een broodrooster hebben? Ja hoor. Of wij twaalf soepborden hebben? Zeer zeker! Of wij een grillfunctie hebben op de microgolf? Driewerf inderdaad! En dan valt de verbijstering ons als een natte schotelvod in de nek. Hoezo, soepborden? Wíj zorgen toch voor de soep?
Een felle discussie ontspon zich aan de rand van de bedstee: wie moest wat klaarmaken en wanneer? En waarom hebben wij elkaar verkeerd begrepen...? Het was alreeds te laat om nog in te grijpen.
Maar maar! Het werd een zeer gezellige avond, met een bordje courgette-aspergesoep en daarna een bordje bouillabaisse, zonder voorgerecht, maar met zalm en prei en lookaardappelen.
Het toetje bestond uit paaseitjes, inderhaast geconfisqueerd bij een spaarzame tiener.
02-01-2010, 20:19 geschreven door Hill
27-12-2009
De poes piest
De opdracht luidde:
Tap zo vers mogelijke urine uit een zeer ambetant lopende rosse kater.
Het klinkt een beetje als: Gooi jezelf met ontbloot bovenlijf in prikkeldraad.
Woppie forceren om in een potje te plassen is geen optie, hij laat zich niet zo makkelijk -de laatste dagen al helemaal niet- aaien over zijn buikje.
Er zit dus niks anders op dan de gootsteen in de smiezen houden, en onmiddellijk actie nemen als Woppie klaar is.
Zo recent mogelijke urine, wat bedoelde ze daar nu weer mee? Was dat van een paar minuten oud, een uur, de dag zelf? Ik gokte op een uur.
Omstreeks vijf uur stel ik me verdekt op, achter de kamerlinde. Vandaar heb ik goed zicht op de poempbak en zijn rossige gebruiker.
Om kwart na vijf krijg ik kramp in mijn kuit. Kat niet te zien.
Om twintig na vijf krijg ik een hernia. Nog steeds geen kat.
Om vijfentwintig na vijf krijg ik duizelingen. Streepje en Poes, de andere twee snoodaards komen zich tegen me aanwrijven en lachen zich een breuk.
Om half zes begint mijn linkerbeen te atrofiëren. Woppie stuurt zijn kat.
Om twintig voor zes komt Minizap mij melden dat Woppie zo geweldig aan het spelen is in de sneeuw...
Om kwart voor zes sta ik rammelend met een doos kattekorrels aan de achterdeur. De andere twee poezen worden onnozel van goesting.
Tien voor zes, Woppie komt er aan gesjokt en gaat rechtstreeks naar de gootsteen. Ja, ja ja!
Drie druppels. Kleintjes. En nu?
Het gemakkelijkste is natuurlijk de druppels laten opzuigen door keukenpapier, maar kunnen die dan nog geanalyseerd worden?
Opzuigen via een spuitje ware ook perfect, alleen, wij hebben geen spuitjes. Via een rietje dan. Heb ik eventjes niet aangedacht.
Dus sta ik als een malloot met het kleinste koffielepeltje de druppeltje bijeen te scheppen en af te schudden in ons kleinste tupperwarepotteke met deksel. Eén druppel bleef erover. Tsja.
Maar daar moest Woppie nog eens! Uiteindelijk krijg ik drie volle druppels bijeen van wat mij puur bloed lijkt.
Woppie wordt in zijn bijeengeknutselde verhuisdoos geplaatst (grote wasmand met dekentje en daarbovenop, omgekeerd kleinere wasmand). De twee jongsten mogen mee om rustig te praten tegen de kat, zodat zij ook niet teveel stress zou hebben. Het beest huilt hartverscheurend. Bij het in de auto stappen, krijg ik nog een venijnige krab van Poes onze oudste kater omdat ik hem zo had bedonderd met dat gerammel met de korrels. Ga weg, Poes, nu niet.
De rit naar de dierenarts was lang en glad en zeer tegen zijn goesting, hoe goed de meisjes ook hun best deden.
Een klein kwartiertje daarna staat hij met natte stressvoetjes op de bank van de dierenarts. Haar zachte handen doen wonderen, hij laat zich pampelen als een klein kind. Ik ben jaloers. Zowel op haar als op Woppie.
Heb je de urine vraagt ze. Ze trekt een bedenkelijk gezicht als ze mijn potje ziet. Ja, dat is... euh niet veel. Dan werpt ze blik op mijn wasmandenconstructie en ze ziet dat Woppie in al zijn ellende geplast heeft in het handvat van de wasmand, een plasje dat zeer mooi is blijven staan. Meteen doopt de arts haar stripje in het bloed. Drie seconden later is de analyse een feit.
Woppie krijgt een spuit antibiotica, een laatste aaitje over zijn kop en hij mag beschikken. De volgende dag zou het in orde zijn.
We slippen met ons viertjes terug huiswaarts.
Minizap en Krulzap gooien zichzelf voor de tv, Woppie verdwijnt ergens op zolder om te bekomen en ik mag het potje pis uitkuisen.
27-12-2009, 12:55 geschreven door Hill
24-12-2009
De kat kwaakt
Woppie, onze dikke rosse kater zit met een identiteitscrisis.
Hij kwaakt.
Drie keer kwaakt hij, dan springt hij op het aanrecht, kijkt gepijnigd naar de kraan, gaat in de gootsteen zitten, zwiert met zijn staart, trilt een beetje, kwaakt nog eens, gaat dan in de zetel liggen en likt zijn ballen. Zoals de betere terriër ook zo goed kan.
Dat hij aan zijn ballen likt, tot daaraan toe (wie wil dat nu niet), en dat kwaken -ochot- als meneer nu graag kwaakt, wie zijn wij om daar tegenin te gaan. We hebben er verder geen klagen over, meestal verwaardigt hij zich niet eens om te miauwen. Toch niet tegen gewone stervelingen! Meneer staat daar boven.
Maar heel soms ontsnapt hem een kwaak. De eerste keer dachten we nog dat hij een kikker binnengesabbeld had, vooral toen hij daarna overgaf, maar hij blijkt het sporadisch te doen, ook zonder overgeven. Dus dat kwaken verraste ons niet onmiddellijk.
Alleen dat plassen in de gootsteen, dat kan niet. Ik joeg Woppie weg. Je kattenbak staat hiernaast! Hij vluchtte weg, ging op zijn kattenbak zitten en ik liet hem in zijn waardigheid.
Tot hij een handvol minuten daarna opnieuw begon: drie kwaakjes, het hippen in de pompbak, staart trillen en daarna ballen likken in de zetel.
Hoe kan dat beest nu opeens zijn volledige opvoeding kwijt zijn? Wat was er aan het handje?
Ik inspecteerde de pompbak. Een rossig plasje van urine met bloed. Oei en Ai.
Het beestje kampte met een blaasontsteking. Niks identiteitscrisis, kwaken wil zeggen -ik verga van de pijn en ballen likken is om het zeer te verzachten. Ocharme.
Ik belde de dierenarts en ik mocht hem 's avonds brengen voor een onderzoekje en een anti-bioticum.
Kun je ook wat zo recent mogelijke urine meenemen? voegde ze eraan toe. Wat me meteen voor een quasi onoplosbaar probleem stelde: Hoe krijg je een rosse kater zover dat hij op het potje gaat?
't Is niks zei de dierenarts nog, je hebt nog een dag om er over na te denken. Pas morgen moet je vervolg stukje af zijn.
Moose en de ongelooflijke urineblaaslediging van Woppie in een transporteerbaar recipiënt mét deksel, morgen bij je favoriete blog!
24-12-2009, 13:44 geschreven door Hill
23-12-2009
Publiek bezit
Ze moést en ze zoú naar de Post gaan. Tegenargumenteren bleek onmogelijk.
Het feit dat de Haute Savoie vergeleken met onze oprit verbleekte tot het vriesvakje van de gemiddelde ijskast, werd resoluut genegeerd.
Twee stijve ellenbogen, een knie als een blauw-groene strandbal, drie nachten slaaptekort,... neen, telt niet.
De Zapnimf wou naar de Post.
Het moet, anders raken die kaartjes niet op tijd bij de aanvragers en dan sterven deze week nog, door úw schuld (hier prikte ze met zwierige wijsvinger in mijn buik) zeker vijftig mensen aan malaria. Kun jij met dat besef leven?
Dus gleden we geruisloos onze oprit af naar de betere bobsleebaan die ons naar het dorpscentrummeke rodelde.
Niemand werd geraakt, in één stuk raakte de auto op zijn bestemming: de Post.
Die dicht was.
Nog anderhalf uur.
Middagpauze.
Fijn. Mijn wederhelft fulmineerde de blink van haar schoenen. Als ze enigszins gekalmeerd was, besloten we de tijd te verdrijven in het winkelcentrum, daar vlak achter de hoek.
Tegen alle verwachtingen in viel het nog mee: je kon er nog ademen, en de kerststroop die gewoonlijk uit de speakers druipt, bleek hier good ol' Nat King Cole te zijn, hartverwarmende verrassing.
Ik wiegde met de ogen dicht op "Adeste Fideles", toen plots ter hoogte van mijn oregaatje een snotneus krijste: Juf Zapnimf!!! Da-aaaag!!!
Mijn vriendin wuifde terug, brabbelde iets over prettige feestdagen tegen het gajes, aaide over zijn bolleke. Dat bleek voldoende te zijn. De snotneus droop af. (schoon beeld nietwaar!-ik probeer er weer in te komen in dat stukjes schrijven).
Drie meter verder genoot ik opnieuw van "O Little Town of Bethlehem", toen ongeveer hetzelfde scenario zich afspeelde: afzichtelijke ingesjerpte kleine, deze keer een meisje, maakt de wereld attent dat ze mijn lief drie jaar geleden nog als juf had. Waarop de juf terugzwaait, een woordje van herkenning mompelt en verder kuiert, wijl stil genietend van de herkenning en de aandacht. Ontken het maar niet, ik herken je blik.
Na een halve klas ontmoet te hebben, was het twee uur en opende de Post weer zijn poorten. We waren er bijna en toen zwaaide er weer een waaiboom als een gek: Kijk, kijk, kijk, wie we daar hebben, daar, maar kijk dan toch! Ik dacht nog, wanneer heeft die ooit les gekregen van mijn -ja- mijn lief. Dat mens moet al halverwege de dertig zijn. Maar het was de moeder van een slachtoffertje. Kijk, daar!, trok ze haar dochter aan de mouw, je mmmm-ste juf. Zap had het niet begrepen en vroeg al met een gloei in haar stem: Je wat juf?, je wat juf?
Je -euh- beste juf, herhaalde de moeder. En pierelde er vandoor.
De -euh-beste- juf vroeg mij of ik begrepen had wat de mama eerst zei. Ik wist het. Ze wou het ook weten. Ik herhaalde: Je meest geschifte juf.
Ze is er nog trots op ook.
23-12-2009, 20:38 geschreven door Hill
22-12-2009
Diep geloof in het broeikaseffect
- Schat, zouden we de ligzetels niet opruimen?
- Maar neen, er komen vast nog wel zonnige dagen, en dan zullen we weer te lui zijn om die opnieuw uit het tuinhuisje te vissen. Laten we ze nog maar even staan.
- Schat, die tuinstoelen, zouden we die niet...?
- Neen hoor, je weet toch nog dat we verleden jaar in november nog...
- Schat, de tuinstoelen...
- ... ik weet het...
22-12-2009, 16:50 geschreven door Hill
21-12-2009
Het blogcomplot
Waarom schrijf jij niet meer? - vragen al mijn fans me meermaals per uur, dag in dag uit, nu al maanden achtereen.
Niet dat ik zoveel fans heb, maar het zijn nu eenmaal drie heel hardnekkige. Kunnen die me een zaag spannen zeg, manmanman.
Omdat ik geen tijd heb! - maak ik me er dan vanaf. Geen tijd. Halftijds vier kinderen, voltijds een Zapnimf, veel te veel werk op het werk en veel te veel werk naast het werk. Maar als ik ooit weer tijd heb, dan!
Had ik geweten dat ze zo driest en drastisch te werk zouden gaan, dan had ik wel wat eerder iets neergepend.
Kijk Zap, kijk Menck, kijk Chelone! Ik schrijf weer!
En mag ik nu mijn job terug?
21-12-2009, 20:50 geschreven door Hill
21-08-2009
Wandelen op de Mier
- En gaan we dan straks wandelen op de mier? - Op de mier? - Ja, daar, de hond uitlaten op de mier! - Op de pier, bedoel je. - Euh ja.
21-08-2009, 13:39 geschreven door Hill
20-08-2009
Kloten koken
We slenterden door de winkelstraat. Het liep tegen zevenen en de laatste winkels sloten hun deuren: de laatste gallerij deed het licht uit, de klerenwinkels dimden hun etalages, ja zelfs de tattooshop vergrendelde de voordeur.
De kale snor, eigenaar van de zaak, gooide zijn naalden in een waterkoker, gaf twee draaien aan het ding, en het water broebelde de bacteriën dood. Hij deed het voor het venster van zijn winkeltje en Zoonzap had het gezien. Hij vroeg mij wat de pikurist aan het doen was. Sinds zijn biologische vader zijn horizon verengde tot heavymetal en zich om de drie jaar met een inktmutilatietje(*) verwent, heeft elke tribale prikker zijn volste aandacht.
- Hij is zijn materiaal aan het steriliseren, legde ik uit. Dat is het verwarmen van zijn gereedschap tot 140 graden, koken eigenlijk, tot alle bacteriën dood zijn.
Hij trok een zeer pijnlijk gezicht.
- Aie, is dat echt in kokend water? Ocharme poes.
- Poes?
- Welja, die is toch ook gesteriliseerd!
------
(*) Okee dames, een tattoo hoeft niet altijd mutilatie te zijn. Ik wou gewoon even prikken.
Een getattoeerd dolfijntje op de schouder of een chinese krabbel op de enkel kan heel sexy zijn.
Voor wie een stijve krijgt van het Boudewijnpark of van de nr.56 in zoetzure saus.
20-08-2009, 21:31 geschreven door Hill
12-08-2009
De nieuwe generatie
Hij zat er verloren bij. Het ging allemaal aan hem voorbij. Of beter, alleman ging aan hém voorbij.
Telkens een gulp bezoekers binnenkwam in het veel te kleine kamertje (plots waren ze er allemaal, peters en meters, ouders,...) schonk hij, zich verontschuldigend voor het gemors, de Crémant-de-Bordeaux uit in brede fluitglazen. Maar veel aandacht kreeg hij niet. Ja, 'proficiat opa', bij het binnenkomen maar verder ging alle aandacht naar de nog versufte zus, de trotse papa en de reuzebaby.
Voor de rest van de tijd zat hij op een kruk naast het tafeltje met de bloemen rechts van het ziekenbed.
Hij glimlachte maar zei verder niets.
Toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde, ging hij ongemakkelijk verzitten. - De nieuwe generatie is er, zei hij, en zijn ogen werden nat.
- Schenk mij nog eens in, pa.
- Merci, zei hij zachtjes.
12-08-2009, 20:27 geschreven door Hill
10-08-2009
Staat er haar op?
Ze had het voor hem opgeschreven. Op een geel papiertje bij de telefoon. Omdat hij het anders weer helemaal zou vergeten. Want tenslotte, zo zijn mannen.
En zo zat hij dus, een tikkeltje nerveus, buiten op het terras, met de telefoon binnen handbereik, het briefje er vlak bij.
De telefoon ging. Ik belde. Hij nam op bij de eerste rinkel. Dat doet hij anders nooit.
- Ha Pa, alles goed ginderachter? - Ha Zoon, ba ja, alles goed hier. En met jou ook alles goed? - Ja hoor. Nog nieuws van zus? - Neen, we wachten we wachten. - En is ma niet te nerveus? - Och, zwijgt. Ze loopt hier zo ambetant als een kattestront. Dat het maar gauw gedaan is. - Ge kunt het niet forceren natuurlijk. - Neen, neen. Ze heeft mij alleszins genoeg orders gegeven. Ik moest bij de telefoon zitten en ik heb een briefke gekregen met wat ik allemaal moet vragen. Hierzie, vraag 1: Wat is de naam? Heeft het veel haar?
Hoeveel weegt het? Is het gezond? Is alles goed met Zus? Wanneer is het geboren? Maar nu ga ik moeten neerleggen. Zie dat ze nu juist belt... - Dag Pa. - Dag Zoon.
Nog enkele dagen en dan is de nervositeit over. Dan is papa pépé en mama mémé.
Maar vooral zus mama.
10-08-2009, 20:32 geschreven door Hill
10-04-2009
Communicatie ad absurdum
De gsm piepiept een sms: - Stuur nog eens je gsmnummer door, wil je? Mijn simkaart is gecrasht en ik ben het kwijt. Prompt tingelt het antwoord terug: - Kun je je vraag nog eens opnieuw sturen? Ze is niet aangekomen.
10-04-2009, 19:55 geschreven door Hill
23-02-2009
Wuhu-huh! Huhuh! Huhu-huh! Wraaaaaaaaaah!
Ik deed het helemaal verkeerd.
En het was niet de plaats om erg uit de toon te vallen. Ik stond tussen een ruim twee meter hoge kletskop met een stuk wrakhout door zijn neus gepierced en een zwaarbehaarde Hells Angel in ontbloot bovenlijf. "Born to suffer" stond er dwars over zijn borstkas, niet getatoeerd maar ge'brand'. The real stuff dus. Dat waren er dan nog maar twee. Over de
vierhonderd andere gelijkgestemde zielen heb ik het nog niet eens. Stond er al een vrouw tussen, dan rammelde haar ijzerwinkel al erger dan een kaduke maliënkolder. Meer nog, eentje had zelfs een maliënkolder aan. Brrr. Vierhonderd zwaargewichten. En daar stond ik dan tussen, who-hey, als een bebrilde boekhouder vrolijk in de handjes te klappen. Hoe belachelijk.
Ik was er dan ook eerder toevallig terechtgekomen. Door de schuld van Sinterklaas. Niet iedereen krijgt leuke cadeautjes, soms gaat het ook fout.
Voor zoonzap niet, die kreeg wat hij gevraagd had: bij de grootouders, een toegangsticket voor een concert naar keuze. Juij. Ik kan dat alleen maar toejuichen. Alleen zat er een addertje onder het gras. Ik moest mee. Wat op zich niet zo'n ramp is, ik lust ook wel een concertje op zijn tijd: Puccini of zo, of Bert Joris, ik zeg maar wat.
Zoonzap had zijn zinnen echter gezet op een streepje Skandinavische tegencultuur. Een lekker horlepiepdansend Lapje, een Samische dijenkletsdans?
Neen, sedert de aangeklede grap Lordi ooit het songfestival belachelijk maakte (of herwaardeerde zo je wil) is in Finland een heuse deathmetal scene uitgebroed. De grootste exponenten daarvan kwamen hun grunts in Hof ter Lo showen en net dat concert koos Zoonzap uit als klaaskado. En moose hier mee.
Nu, het klinkt erger dan het is. Ik kan wel tegen een duwtje, ik heb zelfs een aantal klassieke deathmetalschijven in de kast liggen, maar het was toch al wel een jaartje of twaalf geleden dat ik die nog boven heb zien drijven. Laat staan, dat ik nog naar een metalconcert geweest was. Maar kom, het Hof ter Lo is een leuk zaaltje, zoonzap vindt het geweldig en ik had toch niks beters te doen. (O, nee, is dat blogfeestje op diezelfde dag? Godverdegodver). Maar beloofd was beloofd en de kaarten waren al besteld.
Dus stond ik zaterdag met vierhonderd getatoeëerde kaalgeschoren venten en vrouwen op en neer te wippen op Diablo, Cannibal Corpse (dat zijn dan wel Amerikanen) en op Children of Bodom. Het is eens iets anders.
De eerste groep suckte als een melkmachien. En klonk ongeveer hetzelfde ook. Een groot gezoem. De PA stond een beetje scheef opgesteld.
Niemand klapte dan ook, hoogsten een Oi! kregen ze tussen de nummers door.
Cannibal Corpse was al stukken beter. Zie filmpje, krijg je meteen een idee van het niveau van groepje één. Nou ja, geloof het of niet, maar ik vond ze best wel te pruimen. Vooral grappig eigenlijk. En ik stond er nu toch, ik kon maar beter mee headbangen.
Wuhu-huh! Huhuh! Huhu-huh! Wraaaaaaaaaah! deed de vent vooraan op het podium. En wij dan allemaal terug: Wuhu-huh! Huhuh! Huhu-huh! Wraaaaaaaaaah! Lachen!
Ik kreeg er best schik in. Op hun CDs staan ook altijd de bekende stickers met : Parental Advisory: Explicit Lyrics. Alsof ook maar één mens begrijpt wat ze zingen. Volgens mij weten ze het zelf ook niet.
En toen was het nummertje gedaan en klapte ik enthousiast in mijn handen.
Als enige.
Oeps.
Een paar honderd bodybuilders draaiden zich om naar mij en keken dwars door mij heen. Ik draaide mij ook om en deed hardop tss tss tss naar het gothic meisje dat achter mij stond. Konden ze maar denken dat zij het was die klapte. Die zouden ze wel niet in mekaar meppen. 't Was een schoontje.
Meteen mijn eerste les geleerd. Op een death metal concert klapt men niet, men steekt de rechterarm Hitlersgewijs omhoog en maakt het duivelsteken, een vuist met gestrekte wijsvinger en pink. Wraaaah! Als het echt goed is, steek je beide armen vooruit: en roep je Huuuuuuuu! Gelukkig stond zoonzap een rij of tien meer naar voor, hij kon mij niet zien. Hoop ik.
Maar kom, na vijf nummertjes had ik Cannibal Corpse wel gezien en ze bleven maar spelen. Ik gaapte en geeuwde een gat in de atmosfeer. Toen brulde de zanger: This is the last song! En ik dacht: Yep! Toen brulde de zanger: I lied! En ik dacht: Lap! (maar het was de Amerikaan).
De volgende groep was zo fins als een sauna en daar kreeg de zaal dan ook veel van weg ondertussen. Maar ze hadden een denderende lichtshow mee en een begenadigd snarenplukker. D'er was zelfs een orgelspeler mee. Meer moet een mens niet hebben. Ik headbangde mijn nekwervels het rustoord in en had ik niet zo'n koppijn gehad ik had het nog leuk gevonden ook. Zoonzap zag mij bewonderend bezig. Ik zag het vanuit mijn ooghoeken. Ha! Zijn ouwe is toch zo oud nog niet.
Het is nu veertig uur later. In mijn oren zoemt nog steeds een tuut en ik heb een stijve nek.
23-02-2009, 20:46 geschreven door Hill
22-01-2009
Het mysterie van de bijziende jodin
Ze intrigeerde mij. Al weken.
Al weken neemt ze onregelmatig de trein. Nu eens wel en dan weer niet. Gelukkig meer wel dan niet. Anders had ik ze misschien niet eens opgemerkt. Want zo opvallend is ze niet. En nu eens een zin met meer dan tien woorden, hoppakee.
Eigenlijk is ze zeer doordeweeks, een tengere vrouw, ergens halfweg tussen meisje en dame in, niet mooi, niet lelijk, net te gespikkeld om een grijze mus te zijn. Verder heeft ze een paardenstaartje en een joodse neus. En soms een sexy brilletje.
Het is vooral dat brilletje dat mij zo intrigeert.
Elke maandag heeft ze het brilletje op, op dinsdag weet ik het niet zo zeker, woensdag heeft ze het op, zonder fout, en als ze er is, dan is ze volkomen onbeglaasd 's donderdags en 's vrijdags.
Meer moet dat niet zijn om de interesse van de ochtendpendelaar te wekken. Moest ze nu nog een boek lezen of zich desnoods vermeien in een verslenst Metroblaadje, ik zou het begrijpen. Maar niks daarvan, het merendeel van de tijd zit ze gewoon uit het raam te dromen. Waarom dan die bril?
Ik begon er nu echt op te letten: maandag ja, dinsdag niet gezien, woensdag ja, donder zonder en vrijdag zonder. Wat kan hier aan de hand zijn?
Het gemakkelijkste zou zijn dat ik op de jodin afstapte, een gesprekje met haar aanknoopte -'t Is schoon weer hé vandaag?- en terloops langs haar neus informeerde waar dat briljante brilletje bleef op vrijdag.
Maar ik ben zeer weinig sociaal voor 14u 's morgens, dus bleef ik met de vraagtekens zitten.
Tot! Tot! Tot deze avond. Jahaaa, het mysterie van de bijziende jodin ontvouwde zich deze eigenste avond op majestueuze wijze.
Een tikkeltje te haastig sprong ik na de dagtaak de trein op en liet me neerploffen op de eerste vrije zetel, die dichtst bij het raam. Ik rommelde een eind weg in mijn rugzak en toen keek ik op, recht in de ogen van de jodin, die voor mij zat.
Ze had haar brilletje op.
Naast haar zat een waarheidsgetrouwe copy, dezelfde trekken, hetzelfde donkerbruine paardenstaartje. Alleen had de rechtse jodenkloon geen brilletje op. Ik keek en keek en keek en zag nu wel degelijk verschillen tussen beiden vrouwen. Behoorlijk wat eigenlijk. Misschien waren ze niet eens zusjes.
Ik moet dringend naar de opticien. Misschien hebben ze er voor mij ook wel een sexy brilletje.
22-01-2009, 20:35 geschreven door Hill
20-01-2009
Speakin on ze feun
De gsm was kwijt. Alweer.
Alleen was het nu eens die van haar en niet die van mij, wat de tussenstand bracht op 4 - 338. (Maar in 2009 is de stand nog maar 1 - 8, hoeba).
Als ervaringsdeskundige zowel in het verliezen als in het terugvinden, nam ik het onderzoek meteen in handen.
Ik ging tegenover haar aan tafel zitten, lamp d'erop en doorvragen, good cop bad cop:
- Waar waart gij den negende januari toen den draadloze telefoon, zijnde van het merk Samsung, verdween? (Ik voelde de Maurice Dewilde in mij opzwellen van trots.)
- Tsja, als ik dat wist, dan had ik hem niet verloren.
Hmmm, ook waar. Overnieuw:
- Waar hebt gij den negende januari den draadloze telefoon, zijnde van het merk Samsung, laatst gezien?
- In mijn hand.
Lap, dat werd een taai onderzoek. Ik zette mezelf een shot cocaine, fiedelde een eindje weg en ging verder met het kruisverhoor: En je hand is sedert gisterenavond nog niet van plaats veranderd? Ik kon maar proberen. When you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth"
- Toch wel. Nu is mijn hand hier, kijk, neusknijp. Maar toen zat mijn hand in mijn handtas die toen op het stoeltje lag dat naast mij stond in café De Klok.
Yup, nijdig onderzoekje, veel gezwam.
- En hij zit niet in je handtas?
- Neen, heb ik al gecheckt.
- En je zat zeker in de Klok?
- Inderdeed.
Maar Inspector Moose laat zich niet zo gemakkelijk uit zijn lood slaan. Ik trommelde de veertigste van Mozart op de tafel, dronk mijn pint leeg en drong aan:
- Je bent dat echt heeeeeel zeker van die Klok?
- Dat zeg ik je toch! Ik weet het zeker, want daarvoor zat ik bij de chinees en toen was de gsm uit mijn sjakkosj gevallen en ik vond hem bij het afrekenen. Daarna gingen we nog iets drinken op café en daar wees Karen me erop dat mijn gsm weer uit mijn handtas was gevallen en toen ik heb terugstopte, wel toen zag ik hem voor het laatst. Zo goed?
- Sorry, gewoon even bad cop.
- Huh?
- Nikske.
Ik wreef mijn snor en merkte scherpzinnig op: - Ma chère amie, en sedert wanneer valt die gsm altijd uit je handtas?
- Sedert de chinees.
Bon, dus laatst heb je hem gezien toen je hem in je lekke handtas propte.
- Stopte.
- Stopte?
- Stopte, niet propte.
- Evidemment.
Na ja, Stephan, vielleicht moessen wir simpelweg anrufen?
Ja, stumm, moesten we al veel eerder aan gedacht hebben.
"Diez izze chief inspecteur Mouseau speakin on ze feun"
"Oooooo, je overvalt mij. Ik ben er even niet, maar ik zal je..." 't Is niks, 't is je antwoordapparaat.
- Oei dat wil dus zeggen dat... iemand die gevonden heeft en mijn SIM-kaart eruit genomen heeft, de vuile dief. Gelukkig stond er niet veel belwaarde meer op.
- De kans dat er iemand je achttienjaar oude gsm wil herbruiken lijkt me toch scheren aan het absolute nulpunt, schat. Jouw gsm werkt nog op steenkool.
- Dan is het misschien een 'domme' vuile dief.
- Of misschien is je gsm gewoon uitgevallen, lege batterij op zo. Da's dan wel een beetje vervelend. Stel dat die domme vuile dief een eerlijke vinder is, dan kan nooit meer te weten komen van wie die gsm is. Hij neemt die mee naar huis, laadt die op, maar dan kan hij die toch niet opstarten omdat hij jouw PIN-code niet kent.
- Pfff, alsof we er wel iets mee zouden zijn, moest hij die PIN-code wel weten. Zowat de enige contactpersoon die erin staat is "Moose" en jij pakt je gsm toch nooit op. Kan hij mijn hele belkrediet optoeteren vooraleer jij het merkt.
- Laten we eventjes niet aan doemdenken doen en uitgaan van het meest logische: Hij is uit je handtas gevallen in het café. Ondertussen is de batterij leeg. Wij gaan naar het café, want daar heb je hem laatst gezien, en hebben ze hem er niet gevonden, dan volgen we de weg naar waar je auto stond ... hij ligt toch niet in de auto?
- Neen, zeker niet, heb ik ook nagekeken. En Krulzap en Minizap hebben ook nog eens gezocht. Niks te vinden.
- Okee, we vatten de telefoon bij de hoorn: we vertrekken nu om de gsm te zoeken.
- Ja, doen we, maar eerst ga ik toch mijn kleren aandoen. Ik huppel hier nog in pyjama.
- Euh, dat zie ik toch ook?
- Ja, maar de lezers niet.
Twintig minuten huppelt ze de trap af: Ik ben er, kom we zijn weg.
- Heb jij je geschminkt om een gsm te zoeken?
- Euh ja, om naar de politie te gaan.
- ?
- Aan de overkant van het café is een politiebureau en ik dacht misschien heeft de vinder hem daar wel binnengebracht...
- Zot.
- Maar, neen, dat kan toch?
- Jahoor, en jij moet geschminkt zijn voor de polies.
- Ja, het kan maar helpen...
- O-o-o, die madam is geschminkt, we zullen haar gsm teruggeven. O-o-o, die madam heeft prut in haar ogen, laten we haar gsm stiekempje houden?
- Doe niet zo dwaas.
- Waar zijn de autosleutels, trouwens?
- In mijn sjakkosj.
- Al een geluk dat die er niet uitgevallen zijn, anders stond je nog voor dat café. Hoewel, ik vind die autosleutels toch niet hoor...
- Toch wel in dat zijvakje met dat ritssluitingetje.
- ...dat vakje waar die gsm in zit?
- Ja daar... oeps.
20-01-2009, 00:00 geschreven door Hill
09-01-2009
Muggenziften
In een winternacht in een bed in een huisje in de Kempen.
- Zeg... - Mrrrmrrrmmm? - Zeg schat, je weet wel, mijn bloed. Dat daar vroeger te weinig rode bloedlichaampjes in zaten, hé. - Mrrrmrrrmmm... lammesloppe...mrrrmrrrmmm. - Ik heb dat opnieuw. Die ijzerpillen helpen justekes niks. Volgens mij zit er ergens een beest in mij. Een beest dat leeft op mijn bloed. - Een bloedzuiger zeker? - Ja, of neen, eerder een mug. Ja, een mug! Dat is het. Er leeft een mug binnen in mijn lichaam. Als ik mijn ogen dichtdoe kun je ze horen zoemen. Luister maar. Hoor je het? Ze zegt bzzbzzbzzzzzzzz. - Ja hoor, bzzbzzbzz bzzzzzzzzzzzzzz mrrrmrrrmmm.
- Zeg... - Mrrrmrrrmmm?
- Zeg schat, stel, let wel: stél, stel dat ik die mug dood wil? Da's wel een probleem, niet. Ik kan moeilijk een fles muggenmelk leegdrinken...
- Als je nu eens stil ligt, heel stil. En dan plots, hup, draai je je op je andere zij. Dan wordt ze misschien wel geplet door een orgaan. Door je milt of zo.
- Jaaaah. Doendoen!
- Pas dan toch maar op dat ze je milt niet doorzaagt.
- Doorzaagt? Een mug zaagt niet, een mug prikt.
- Ja maar, als ze prikt en prikt en prikt en prikt en prikt met haar snavel zo. Dan is dat wel precies gelijk zagen.
- Neuuuh. Trouwens ik heb toch een sterke milt. Mijn milt is dubbelwandig. Goeie marchandise ikke!
- Zeg... - Mrrrmrrrmmm?
- Zeg schat, het zit in je buik en het spreekt Engels. Wat is het?
- Euhhh?
- Eennier!
- Een nier zit niet in je buik, maar in je rug!
- Mmmm... ja, ook weer waar.
- Zeg, ik ken er nog één, maar hij is wel flauwer: het maakt lawaai en het spreekt Engels.
- ???
- Een Schot!
- Die spreekt geen Engels, die spreekt Schots.
- Ja seg, dan sprak die Ier ook geen Engels maar Iers.
- Ier?
- Awel ja, een Ier.
- Oeps, ik had begrepen 'near'. Zoals in 'near the tree'. Ik vond het al een stomme grap.
- Het is blond en het kan niet goed Engels.
- Jajaja.
- Zepniemf!
- Stoemp! Ik ken er ook eentje: het ligt naast mij en het denkt dat het grappig is...
- Mrrrmrrrmmm...
09-01-2009, 00:14 geschreven door Hill
07-12-2008
Wachten op kleinkinderen
- Zeg mama? Ben jij... Sinterklaas?
- Waarom denk je dat, schat?
- O? Niks. Zomaar...
Maar... jij bent Sinterklaas hé?
- Wat denk je zelf?
Ze trok haar gezicht in een vraagteken en zweeg. De eerste twijfel was binnengeslopen. Zou die vriendelijke baard nu echt bestaan of zit iedereen mee in het komplot? Dan zou MetalZap of toch zeker Krulzap dat allang verklapt hebben? Maar toch? Stel dat...
Haar gezichtje klaarde op. Och wat doet het er ook toe? Er wachten belangrijker zaken. Zoals nu: snoepensnoepensnoepen, van de chocolademannetjes, de Mariaatjes en de mandarijntjes. En spelen met de schminkpop!
Dat was verleden jaar. De mythe had op het nippertje stand gehouden.
Bij het zien van de uitgestrooide lekkernijen dit jaar, rent ze naar mama, ploft haar koppetje in de buik en plet haarzelf in een omhelzing. Dankjewel mamaaa!
En dan kijkt ze vlug naar omhoog, om te zien hoe moeder reageert. Moeder doet alsof haar neus bloedt.
Dankjewel mama? Ze probeert het nogmaals, al met meer aarzeling in haar stem.
Mama zoent de laatste snipper twijfel weg.
Het grootste verhaal is niet meer.
Ze vindt het vast minder erg dan ik.
07-12-2008, 18:05 geschreven door Hill
26-11-2008
Pompen of verzuipen
En de poempbak en de poempbak en de poempbak is kapot...
We stonden op en hadden meteen in de smiezen dat iets niet koosjer was. De vierkoppige terreurgroep die zich kroost laat noemen, zat zeer verdacht stilletjes in de zetel. Terwijl we daarstraks op de overloop nog overduidelijk scheldtirades in quadrophonie over en 't weer hoorden suizen.
De keuken was een ravage, de living een puinhoop, de eetkamer een slagveld. Dit is niet abnormaal. Wij vinden dat gezellig rommelig. Een leefkamer moet leven. Alleen dat de gootsteen voor driekwart gevuld was met een ranzig sopje van drijvende cornflakesresten, dreftbubbels en een ondefinieerbaar maar zeer vies goedje, joeg onze wenkbrauwen wel eventjes de hoogte in.
Ze hadden er helemaal niets mee te maken, neuh, beweerden de Daltons unisono. Neen, dat was al zo, we zijn niet eens in de buurt van de pompbak geweest. Cornflakes? Hoe kom je daar nou bij, we hebben helemaal geen cornflakes gegeten. En verfresten hebben we ook niet in de gootsteen gekapt. Verfresten? Zei iemand verfresten? Neen hoor, dat hebben jullie vast verkeerd verstaan. We zeiden...euh berfkersten. Ja, zeg, wij weten ook niet wat berfkersten zijn, we kunnen toch niet alles weten?
Okee, de pompbak was dus verstopt. Als ik een defecte gootsteen zie, dan komt onmiddellijk de klusjesman in mezelf naar boven, hij stapt gezwind in zijn bolide en sjeest er met een rotvaart vandoor. Alleen het spook Plichtsbesef wist hem tijdig bij zijn lurven te vatten en terug naar die poel des verderfs te sleuren.
Dus deze jongen rolde zijn mouwen op en toog aan het werk. Lekker klussie, effe met de handje wapperen, makkie makkie makkie. Dit is niet de eerste lavabo die ik weer laat reutelen.
Het buizenwerk onder de gootsteen had iets van een zwamvlok: een zootje ongeregelde buisjes die allemaal wel ergens hun functie hadden in het geheel, maar toch fijntjes hun eigen ding deden. Ik dacht nog, dat zou ik intelligenter in elkaar kunnen boksen, maar met de technische vaardigheden van de bompa wou ik geen concurrentie aangaan. De bompa is dé mansmens die in zijn eentje huizen bouwt en verbouwt. Ik ben de sukkel die zich snijdt aan de scherpe rand van een blad papier.
Maar maar! Aan een intergalactische snelheid wist ik het buizenstelsel te ontmantelen, leeg te scheppen, uit te spuiten, af te drogen en... daar hield het bij op. Waarom o waarom had ik niet eerst even een tekeningetje gemaakt over hoe die buizen oorspronkelijk in elkaar geflanst waren? Dit korte stuk zat precies onder de eerste pompbak, dat is zeker. Dat lange stuk daar zou daar achter moeten komen, ware het niet dat de ringen niet klopten. En waarom liep de verbinding van wasbak twee naar omhoog in plaats van omlaag, dat kon zeker niet de bedoeling geweest zijn. Tenzij de afvoer van de vaatwas euhm... Het zou stukken makkelijker geweest zijn had ik nieuwe buizen, naar mijn goeddunken, gekocht en er in gevezen, maar dan was schoonvaders intelligibele constructie wijlen, en er moét een reden geweest zijn waarom die buizen zo'n mysterieuze bochten maken.
Om twee uur kort te maken, ik puzzelde mezelf de pleuris en een lumbago maar de buizen raakten op hun plaats. Hún plaats, nou ja, ik had er geen enkele teveel en alle eindjes waren verbonden.
And now, the truk met die doif! Ik goot een kopje water door de gootsteen en het kwam er bij de eerste sluiting netjes weer uit.
Dat is niet erg, dat is helemaal niet erg, ik vees de buis er weer uit, herstelde de rubberen sluitingsring, goot een kopje water erdoor heen, dat er weer vrolijk uitklaterde bij de tweede dichtingsring. Zes kopjes en evenveel dichtingsringen later, trok ik mezelf een droge jeans aan en ging voor de emmer water. Die er meteen langs vijf ringen tegelijk uitgutste. De watervallen van Coo zijn voor mietjes. Hét moment ook dat de huisgenoten en bloc en voor hun eigen veiligheid ertussenuit muisden naar hogergelegen locaties.
Nog een uurtje of twee later, het was reeds beginnen duisteren, gaf ik het op. Het ding was aangesloten, maar bij grote hoeveelheden (meer dan anderhalve liter) druppelden twee ringetjes nog na. Ik bracht verslag uit bij zij die een kameel kan doodbliksemen louter en alleen door er naar te grijnzen. O, het druppelt nog wat na? (Als ze poeslief doet is ze gevaarlijkst.) Maar dat is altijd zo geweest. Van in het prille begin. Alleen na een tijdje ging dat over toen de buizen dichtgeslibd zaten met het eerste vuil... Wist je dat niet?
Ik gromde terug: Bel toch je vader maar eens, en pols eens of hij geen dichtingstape of zo heeft liggen rondslingeren.
Een telefoontje later kwam ze huppelend aangedanst: Hij komt morgen langs. Hij zal de afvoer helemaal opnieuw bouwen. Toen hij vijftien jaar geleden die afvoer in orde maakte, waren zijn buizen op. Hij heeft toen maar iets in elkaar geflanst met restjes buis die hij links en rechts nog liggen had. Was hij helemaal vergeten, de geinponem.
We zijn nu drie dagen verder, en de pompbak beschikt over een hightech supersonisch roestvrij buizenstelsel waar menige rioolrat maar van kan dromen.
Er ligt wel een dweil onder, omdat dichtingsring drie een beetje nadruppelt.
En de poempbak en de poempbak en de poempbak is kapot...
26-11-2008, 23:09 geschreven door Hill
08-11-2008
Spitse vondst van 't gepoeste
En dan zitten jullie nu te denken: Oooooh, die arme poezekes. Die dutskes! Die zullen vastwel verhongeren in die barre tijden! Die snoezige poezewoezekes laten zich de kattepaté zomaar van hun bord wegstekelen.
Niets is minder waar beste mensen. Onze katten kunnen beestig goed voor zichzelf zorgen. Meestentijds zorgen ze zelf wel voor hun toetje, getuige de spitse vondst van gisteren. Jaha, ons gepoeste heeft smaak. (*)
(*) Wie de titel van het stukje tien keer zonder hakkelen, in een rottempo, feilloos na mekaar kan opzeggen, wint - laat ik het zo fraseren- een iet of wat beschadigd spinnenvangertje
08-11-2008, 20:33 geschreven door Hill
02-11-2008
Winston en de vettige bende van Van Slembrouck
Private Eye Winston stond tegen de beukenhaag, uit het licht van de straatlantaarns. Dikke druppels plensden blaasjes op de tarmac. Hij wachtte. Tot hij zeker was. Tot iedereen in het huis sliep. Of toch minstens met slaapogen voor de tv lag. Nog twintig minuten. Dan moest het kunnen.
Voorzichtig loerde hij om de hoek, en met vlugge passen snelde hij naar de carport en drukte zich tegen het tuinhuis. Hij luisterde. Niks. Alleen het bonzen van zijn hart. Hij probeerde zijn ademhaling te controleren. Rustig nu. Hij had bijna zeker vrijspel. Altijd beter om je wapens niet te moeten gebuiken.
Winston naderde tot de achterdeur. Tiptenend. Loopt die rotte kat hier niet meer rond? Met dat weer zal ze hopelijk wel binnenzitten. Kan die mij alvast niet verraden... Nu hij zo dicht bij zijn doel was, verloor hij zijn oplettenheid en hij stormde naar de voederbak. Winston kroop er helemaal in en begon zich vol te vreten. Zijn wapens in de aanslag, dat wel, maar helemaal geconcentreerd op het voedsel. Smikkelend en smakkend, piepend van genot.
Tot de deur openzwaaide. Hij bolde zijn rug, snuffelde met nattige neus en knipperde de oogjes verbaasd naar de lichtbundel uit de onverwachte zaklamp. Dief! siste ik hem toe. Och gij schattig diefje.
De kinderen werden erbij geroepen en ze mochten elk de stekeltjes strelen. Winston bolde zich tot paardenkastanje, maar hield ons vanonder zijn stekeldeken in het oog. Kom mannen, laat hem maar doen nu. Poes moest haar bak maar leeggegeten hebben. Daag Winston. Daag, zwaaide onze jongste nog.
Winston, ons diefachtig egeltje. Maar liever dat nog, dan de bende van vettige Van Slembrouck.
02-11-2008, 20:38 geschreven door Hill
12-10-2008
In ruggenspraak met het vakbondsfront
Schat, Waarom o waarom moest ik zo vroeg opstaan en je warme ruggecurve missen? Waarom? Om op een deftig uur op het werk te zijn. Grom.
Nog eventjes langs het station gezeild (toch niet de boswegel genomen, tempo trappen tempo tempo!). Het stond er zielig verlaten bij, op één nietsvermoedende zwarte medemens na, met haar dochtertje aan de hand. Wat is dat toch dat zwarten nooit het nieuws zien, dacht ik nog. België staakt preventief vandaag. Geen treinen, alleen treiteren! Ik reeste en ralliede voorwaarts het Klein Ei'ke door (ik weet wel dat dat weggeltje Klein Heideken heet, maar Klein Ei'ke vind ik leuker) om daar voor een gesloten overweg te staan.
Een vijftal minuten regendroppels vangen en wachten op een niet-stakende goederentrein, die bij passeren een volledig lege personentrein bleek te zijn. Op twee mensen na. Aan het raam één negerin met dochtertje... Negentien kilometer later was ik ook op mijn werk.
En nu zit ik hier met slaapogen te apegapen. En ik mis je rustige ruggecurve.
