De koers in Staden zou in de zwaarste weersomstandigheden ooit gereden worden: windkracht 8 en regen die met bakken uit de hemel viel. Achtronden van 5.8 km stonden op het programma voor 117 renners. Vorig jaar reed ik 20e.
In de eerste ronde ging ik al eens testen op het enige stuk vals plat van het parcours: het Stampkot. Dat gaf toen al heel wat verbrokkeling (zie foto). De tweede ronde viel een sterke Michael Cools aan. Vele pogingen om hem te gaan halen waren er, ook ik ging het eens proberen, maar ik zag dat ik niet genoeg naderde, dus gaf ik er de brui aan. Zo'n 3 km later valt Arthur aan, ik ga mee samen met Kevin Deltombe, Kevin rijdt bijna in de gracht en zo zijn we nog met twee. Aan de meet hebben we Michael bij de lurven en pak ik een premie. Ondertussen worden de weersomstandigheden almaar zwaarder. Wanneer ik koud krijg klap ik dicht vanaf de vijfde ronde. Jammer is wel dat Tybo Notredaeme soms met het peloton in zijn wiel het gat dichtrijdt op zijn ploegmaten. Dat moeten we proberen te vermijden.
Op 2 ronden van het einde doe ik nog eens een poging. Piotr Havik komt mij halen. Ook Jonas Rickaert en co. Na de premiespurt gaat diezelfde Piotr Havik aanvallen. Jonas Rickaert volgt en de beslissende ontsnapping komt tot stand. Enkel Maxime Farazijn gaat nog mee, misschien had ik meegekund, maar ik dacht dat het één van de zovele pogingen was. Niemand geraakt de laatste ronde nog weg. Met Jonas, Piotr en Maxime zitten drie sterke beren vooraan, wat te verwachten was in dit weer. Maxime wint in een millimetersprint van Jonas. Thieme Vanruymbeke wint de pelotonsprint. Ik word 14e. Zonder die regen had ik waarschijnlijk dichter gezeten, maar toch ben ik content.
Na deze koers zat ik een halfuur onbeheersbaar te trillen en kon ik niet rechtstaan tijdens het douchen, het was dus een zware koers.
Om het
nieuwe koersjaar te beginnen gingen we naar het clubkampioenschap in
St-Katherina. 2 uur voor de start was ik nog van plan om niet te starten, (ik
meldde het zelf aan de ploegleider) omdat ik tijdens het losrijden 's morgens
een zeer slecht gevoel had, dit kwam omdat ik 3 dagen ziek was. Ik liet me dan
toch door mn broer overtuigen om de koers te rijden. Ik zou wel
gewoon rijden als training, zodat de sponsors mij toch zagen. Er waren 51
deelnemers. Het parcours was een driehoek, waar er veel wind stond op de
plattelandsbaantjes. Torenhoog favoriet was Maxime Farazijn.
Doordat de koers voor mij training was,
smeet ik de beuk erin en vertrok de tweede ronde al. Ondertussen had Maxime al
zijn ketting gebroken, maar dit wist ik voor halfkoers niet. Er was niemand mee
en ik reed drie en een halve ronde alleen tegen de wind. Erna
geraakte er niemand weg, aan pogingen was er alleszins geen gebrek. Het
peloton bleef samen, totdat ik nogmaals wegsprong, maar alleen was het
onmogelijk en na zo'n 800 meter zat ik alweer knus tussen de andere renners. Op
het stuk tegenwind werd er nooit echt gereden.
Nadat we toch eens een rondje doorreden met een heleboel
renners ging Martijn De Meestere aan; een ander iemand van
de Tieltse renners volgde. Niemand had blijkbaar door dat dit de beslissende
ontsnapping was. Ik ging dan maar aan en na zo'n 400 meter hard rijden, kon ik
de twee vergezellen.
Nu we met 3 waren
konden we de voorsprong behouden. De laatste ronde moest de andere renner van
Tielt de rol lossen. We gingen dan maar naar een sprint met twee. Ik wist dat
Martijn nog slechter kan sprinten dan ik. Op 250 meter van de meet
sprintte ik uit zijn wiel. De meet was niet goed zichtbaar en ik stak mijn
handen wat vroeg in de lucht, gelukkig geraakte Martijn niet meer over
mij.
Arthur won met groot overwicht de pelotonsprint voor Miel Pyfferoen. Een
beetje onverwacht misschien, maar het seizoen is zeker al goed gestart.
Ik zal er geen doekjes om winden: vorig jaar was er eentje om vlug te vergeten. Ik kon niet op niveau presteren omdat mijn winter niet ideaal was. Ik had te veel zin om anders te koersen bij de nieuwelingen. Ik trainde te hard en bouwde niet goed op. Ik begon ook te laat met op de weg te fietsen. Dit probeerde ik goed te maken door een tandje bij te steken. Dit kwam mij niet ten goede en ik was te vlug in form. Met dat ik in de eerste 6 weken, 3 keer viel was alle conditie weg. Wat ik dan had moeten doen, was opnieuw weer opbouwen, maar ik deed dit niet. Op het einde van de zomer merkte ik dat ik weer begon rapper te rijden en vond alle plezier van het koersen terug.
Deze winter begon ook niet ideaal. Op het einde van het seizoen had ik last van ontstekingen. Een paar dagen later ging ik onder het mes. Een langdurige revalidatie van 5 weken, belette mij om de wegfiets te nemen. Ik kon echter goed rusten en mijn basisconditie onderhouden met lopen. Dit is nu de 2de week dat ik terug kan fietsen. Doordat er een holte van 2 cm diep was in mijn lichaam, kon ik ook niet zwemmen. Maar ik zal niet dezelfde fout maken zoals vorig jaar en zal het rustiger aan doen. Ik verwacht niet dat ik in het begin super zal zijn.
Dit was het moment waar minstens het halve peloton naar uitkeek: de laatste koers. Deze vond plaats in Affligem en telde mee voor de topcompetitie. Voor de start had ik een ongelukkige valpartij door een bruusk manoeuvre van iemand. In het begin had ik daar zeker last van. We kregen 72 km voorgeschoteld op een licht hellend parcours met o.a. de Schettenberg. Heel de koers zag het ernaar uit dat het ging regenen, maar het bleef droog.
Ik startte rustig en hield me, tegen mijn natuur in, rustig. Alleen op zeldzame ogenblikken mengde ik mij in de debatten. Voor de rest zat ik meestal in de buik van het peloton. Vooraan reden er velen weg. De definitieve ontsnapping werd in gang gezet door een groepje van vier met ondermeer Emiel Vermeulen. Er kwam 20 man aansluiten. Toen ik me op 2 ronden van het einde beter voelde, was de brug te groot om in één keer dicht te rijden. Op 4 km van de meet reageerden Saimen Delaeter en Rob Leemans op o.a. Michiel Dewulf en ik ging in de achtervolging. Ook Thybo Notredame kwam bij ons. Op 1 km van de meet waren we er echter aan voor de moeite. Ik had echter nog wat buskruit zitten en bleef bij de eerste 10.
In de sprint werd ik opgehouden door een renner van Balen die de spurt aantrok. Ik werd niettemin toch 17e van het peloton, een hele prestatie voor een niet-sprinter als ik. In totaal was ik 44e en 9e eerstejaars. Martijn Degreve won de wedstrijd en heroverde ook zijn gele trui, voor Loïc Vliegen en Jerôme Kerf. Otto Vergaerde bleef leider in het jongerenklassement. Amaury Capiot won de knelpunten en Thomas Raeymaekers won met grote overmacht het bergklassement.
Onderweg naar naar huis tekenden we het contract voor volgend jaar bij DJ-Matic.
Als voorlaatste wedstrijd van het seizoen stond ik aan de start van de BVB in Tielt. Onze ploeg bestond uit Paco, Maxime, Joy, Thybo en ik. 80 kilometers werden ons voorgeschoteld in 13 ronden van 6,2 km. Alhoewel het einde van het seizoen zeer nabij is, werkten we toch de wedstrijd af aan 43,6 km/uur.
In het begin hield ik me bewust wat afzijdig in de buik van het peloton. Iedereen vertelde me dat de beslissing op het einde zou vallen. Nadat op 45 km van het einde, een omvangrijke groep werd ingehaald, sprongen Tom Mertens en Jonathan Vlaeminck weg. Een ronde later kregen ze het gezelschap van Kenneth van Rooy. Ondertussen reed er ook een groep van een 10tal man weg uit het peloton. In schuifjes gaan er nog 4 weg zodat een omvangrijke kopgroep van 17 man voorop kwam. Een paar van de namen: Martijn Degreve, Whytic Priem, Joren Touqeut, Kevin Deltombe, Daan Myngheer, Jasper de Buyst ...
Nadat er bijna niet gereageerd werd in het peloton probeer ik het ook verschillende malen. 1 keer kwamen we zelfs op 125 meter, maar er kwam geen hulp. De volgende kilometers rijd ik steeds in de eerste 30 voor als er nog een groep naartoe zou rijden. Er gebeurde niets. In de laatste ronde, op het einde van een lang stuk meewind ga ik tesamen met een Waal in de aanval met nog een kleine 4 kilometer voor de boeg. Even later komen Brecht Craeymeersch en een renner van Noordzee aansluiten. De samenwerking was niet echt vlot omdat we op het einde van onze krachten zaten. Bij het begin van de laatste rechte lijn hadden we precies 7 seconden, maar toen begon Ruben Boons de spurt aan te trekken voor het peloton. Op 50 meter van de aankomst worden we opgeslokt door het aanstormende pak en ik eindigde op een ondankbare 51e plaats.
Vooraan won Jasper de Buyst, die ook de eindoverwinning op zak stak, zijn zoveelste BVB voor een sterke Kenneth van Rooy en Boris Vallée. Op de 4de plaats kwam Kevin Deltombe, wat mooi is voor een eerstejaars, Tom Mertens werd 5de. Alexander Geuens won de pelotonsprint. Balen BC won het ploegenklassement.
Om 12 uur stond
ik tesamen met 103 andere renners aan de start in Jemeppe. Zoals voor elke
topcompetitie stond ook hier weer de belgische top aan de start. Dit was één
van de zwaarste en langste koersen in België (78 km). Er stonden 5
beklimmingen op het programma: de Côte des Béguinnes, de côte de Sur-les-Bois,
de Côte de Solovaz, de Côte de Sart d'avette en de Côte de Jemeppe. Ik stond bloednerveus aan de start, want
ik had gehoord dat ze supersteil waren (al viel dat wel nog mee).
De eerste 2 km reden we achter de auto, daarna rijden we plankgas tot aan de
voet van de eerste beklimming. De twee volgende kwamen direct daarna, dus wou
iedereen vooraan zitten. Ik draai rond de 40ste plaats op. Ik voelde de benen
niet en schoof op tot aan plaats 15. Door geklungel in de afdaling van een
renner reden er 5 weg. Direct daarna kwam Michiel Dewulf zeer spectaculair,
zonder erg, ten val. We probeerden de kloof te dichten en het peloton scheurde.
Eerst was er een groep van 24 met daaronder alle favorieten voor de ritzege,
waar ik bij aanpikte. Sommige namen: Mike de Bie, Martijn Degreve, Tom Mertens, Robin van Goethem. . . Dan een groep van 18 met wat gasten die de boot gemist
hadden en daarna groepjes die na een tijd vervroegd naar huis mochten. De
ondergrond waarop we moesten rijden was typisch voor de streek: overal bulten, putten en
steentjes. Op een bepaald moment reed ik in zo'n put waardoor het remblokje van
mijn achterrem loskwam. Een renners van Cata bikes meldde mij dit, maar zij er
niet bij dat het tegen mijn wiel zat. De volgende kilometers krijg ik het
lastiger en lastiger. De tweede groep met de uiteindelijke winnaar van de
topcompetitie kwam aansluiten.
In de afdaling voor de voorlaatste klim was ik doodop. In het begin van de klim
moest ik al lossen. Dan pas merkte ik dat het sleepte. De mecanicien van
wielerbondwest-vlaandern kon dit gedeeltelijk herstellen. Ik was door mijn
beste krachten heen, maar onderhield toch een strak tempo. Ik kon dan genieten
van die klim met al zijn haarspeldbochten. In de afdaling verloor ik minuten
door mijn achterwiel. Ik duwde dan zelf maar alles op zijn plaats (het vel van
mijn linkerduim is wat lichter dan de rest) Ondertussen was ik al aan de
plaatselijke ronde. Ook op de Côte de Jemeppe behield ik nog een goed tempo.
Vooraan waren er 5 weg gereden: Mike de Bie, Quentin Hoper, Rob Leemans, Ruben
Boons, en Loïc Vliegen. In de spurt haalde Vliegen het vlotjes. Boris
Vallée won de pelotonspurt en werd zo eindwinnaar. Ikzelf werd op 5 minuten 30
42ste, er eindigden maar 6 eerstejaars voor mij, dat gaf wel een beeld van hoe zwaar het eigenlijk wel was. Het positieve aan deze wedstrijd was dat ik nu zeker ben dat ik degelijk
omhoog rijd. Het negatieve was dat ik opnieuw een mooi plaatsje verprutst heb.
Thomas Raeymakers won de bolletjestrui, Tom Mertens de groene trui, Otto
Vergaerde de jongerentrui en Boris Vallée de gele.
In Opbrakel stond één van de mooiste parcoursen van de nieuwelingen te wachten. Het was een wedstrijd die meetelde voor de klimkoersen van de beker van de vlaamse ardennen. Ik stond lichtjes ziek en met blaren aan de start, niet tegenmin wou ik toch een goed resultaat neerzetten. In het traject waren er 3 bergjes: De eerste was lang, niet steil, de tweede kort en gematigd steil. De laatste was de lastigste met een piek van 12 %.
Na 4/5 ronde was het voor mij al gedaan. In de lange afdaling viel mijn ketting eraf. Tegen dat ik weer weg kon (niemand hielp mij), was ik 400 meter achter. Ik naderde, maar na een ronde in de afzink was het niet meer overbrugbaar. Ik reed dan maar nog een rondje bij als training. Morgen zal ik nog eens een poging wagen in Tiegem. Jeroen Cannie werd de winnaar voor Gilles Loncin en Dillen Verzeele.
We trokken
ditmaal naar Gits. Daar stond ons een lastige koers op het programma met veel
wind en veel premies. Er waren niet veel renners, maar onder deze zaten er wel
veel goeie: Daan Myngheer, Stijn Decraemer, Whytic Priem, Maarten D'hondt ...
We moesten 14 keer een zeer bochtig parcours
afleggen. Michiel Dewulf smeet in de 2de ronde de knuppel in het hoenderhok en
bleef een rondje voor. Als hij ingelopen was sloop ik weg op mijn kousevoeten
en won zo de derde premie. Dit was er één voor een apart klassement. Vooraf was
dit geen doel, maar doordat ik de eerste van 3 won, ging ik er volledig voor.
Een rondje later valt Daan Myngheer aan. Hij blijft 3 ronden voor. Maar met
zoveel wind was dat vechten tegen de bierkaai. In de volgende klassementspurt word
ik 3de. Inmiddels zijn er talloze pogingen van Whytic Priem en Daan Myngheer.
Ik win dat klassement doordat ik bij de laatste spurt 2de werd.
Op het laatste zat ik er een beetje door omdat
ik nog nooit 2 kermiskoersen achter elkaar rijd. Inmiddels waren er 6 voor. Met
mijn laatste krachten probeer ik de sprong te wagen. Het peloton haalt mij
terug in en een halve ronde later volgt de samensmelting. In de laatste bocht,
op 300 meter van de meet, zit ik in ongeveer 8ste positie. In de spurt haalt
iedereen mij in zodat ik laatste werd van het peloton. Niet dat ik dat zo erg
vond. Ik had redelijk wat geld verdiend en daarmee was ik tevreden.
De keuze was
vandaag waar te gaan koersen: Dentergem of Desselgem. Ze waren ongeveer even
ver van elkaar, maar een sponsor van ons heeft een winkel in Dentergem, dus
gingen we daar koersen. Niet het beste idee, achteraf bekeken. Er was meer te
verdienen in Desselgem en in het parcours in Dentergem waren enkel rechte
wegen, zonder veel zijwind. Tesamen met 65 andere renners was ik klaar voor 11
ronden van 6,15 km.
Van in het begin waren er tal van
ontsnappingen (van o.m. Maxime Farazijn, Laurens Loeters, Indiana Slabbinck,
Emiel Vermeulen, Michael Cools en Indiana Slabbinck). Bij sommige ging ik mee,
maar in het zwaar stuk tegenwind of de grote baan meewind kwam het altijd weer
terug. Na een ronde of 5 gaf ik het op en bleef in het peloton zitten. Op een
bepaald moment zat ik achteraan en mijn ketting viel af. Ik was zo'n 200 meter
achter, maar kon toch na 2 lastige kilometers terug keren. In de voorlaatste
ronde valt het volledig stil en dan gaan Glenn Rotty en Ward Leyn.
De laatste rechte lijn zit ik nog steeds goed
gepositioneerd, maar één of andere renner wou graag de hekkens opzoeken, hij
blijft recht. Ik moet ook zwaar in de remmen en eindig 39e. Glenn Rotty
plaatste nog een finale cartouche en eindigde juist voor het peloton. Ward
jammer genoeg niet. Emiel Vermeulen won de massasprint voor Stijn Decraemer.
Tesamen met Paco, Maxime, Miguel en Dylan was ik geselecteerd voor de BVB in Sint-Lievens-Houtem. In tegenstelling tot de meeste andere koersen van de BVB waren het nu enkel lokale ronden: 9 ronden van 8 km. Er waren 135 renners.
De eerste 2 ronden hield ik me gedeisd en ging dan enkele keren in de aanval. Zoals alle anderen kreeg ik niet veel ruimte. Enkel als ik de kloof toedichtte op het duo Touquet en Vlaeminck konden we een tijdje voor blijven. Ik dacht dat het een pelotonspurt zou worden en hield me op enkele uitzonderingen na, gedeisd. Op het laatste waren er nog talloze aanvallen, waarbij Kenneth van Rooy bijna altijd aanwezig was. De laatste ronde was alles weer samen en stevenden we af op een massasprint.
Ik was wat plaatsen aan het winnen voor een obstakel in het midden van het peloton totdat iemand zich niet meer kon rechthouden. Ik probeerde nog helemaal naar rechts uit te wijken, maar het hielp niet. Uiteindelijk botste ik ongelukkig tegen ploegmaat Dylan Goemaere. We vlogen allebei op een muur. De schade valt nog mee: Een kapotte tube en een kapot remblokje. Jasper De Buyst won de sprint voor Martijn Degreve en Boris Vallée. Doordat Miguel opgehouden werd en Dylan en ik vielen, verloren we heel wat plaatsten in het klassement van de BVB.
Doordat mijn ouders weg moesten ging ik mee met mijn zus, wat een bedankje verdient door haar lichtelijke anti-koers instellingen. Er werden ons 17 ronden van 4,2 km (=67,2 km) voorgeschoteld. Er stonden 74 renners aan de start waaronder heel wat goeie renners: Martijn Degreve, Stijn Decraemer, Daan Myngheer, Whytic Priem, Jonas Rickaert, Alexander Maes, Maxime Farazijn . . . Ik voelde meteen dat de benen goed waren.
De eerste noemenswaardige poging kwam van Cedric Vanhoutteghem na een premiespurt. Langer dan een ronde hielden ze het niet vol. Daarna ging ik in achtervolging op Michiel Dewulf. Er kwamen nog 4 renners aansluiten, waaronder Maxime en Jonas. Na een tijdje kwam het volledige peloton weer aansluiten. Direct na de samensmelting ging Martijn Degreve, niemand volgde. Na een ronde hard rijden kwamen we weer aansluiten. Dat was immers niet het voltallige peloton. We waren plots met 6 voorop: Martijn Degreve, Daan Myngheer, Maxim Farazijn, Jonas Rickaert, Miel Houfflyn en mezelf. Ik had direct door dat dit de beslissende ontsnapping was, we reden immers veel te snel. In het begin ging alles goed bij mij, maar na een paar ronden begon mijn milt te steken (te weinig gedronken) en deed mijn rug zeer veel pijn.
De laatste 2 ronden reed ik pijnvrij en laadde ik mezelf terug op. Op 800 meter van de meet plaatste ik een ultieme poging. Daan Myngheer knalde het gat toe. Martijn Degreve won voor Maxime en Jonas. Daan werd 4de, ik 5de en Miel 6e. Stijn Decraemer won 1'10" later de sprint van het peloton.
Mijn pa meldt me dat er een vaderkoers plaatsvindt op 9 september 2009. Deze wordt georganiseerd voor koersende vaders van jonge wielrenners. De start wordt gegeven om 16 uur in de lendeleedsestraat, Izegem. De renners zullen moeten 10 ronden van 1,7 km afleggen. Dit evenement is geplaatst tussen de dernykoersen van de beloften. Er zijn ook talloze grappige prijzen te winnen, het enige dat je moet is inschrijven.
W-Vl CT dag 4: 67e - 24e in eindklassement en 7e in jongerenklassement
De laatste en waarschijnlijk ook de lastigste etappe vond plaats in Meulebeke. 2/3 van het parcours was licht zijwind en de rest wind mee. Iedere dag voelde ik me verbeteren; echt lastig had ik het niet, maar enkel mijn rug deed redelijk wat pijn. Mijn doel was om me wat later in de wedstrijd te tonen.
Hetzelfde scenario van de vorige dagen deed zich weer voor: Groepjes van een man of vijf die een lichte voorsprong hebben, maar niet weg geraken. Halfweg koers schuif ik op en ga direct in de achtervolging op een Nederlander. Fout moment, want als ik hem bij de lurven had, kwamen ze aansluiten en ging een groep van 6 met onder meer de gele trui en Paco. In iedere etappe (uitgezonderd Rekkem) waren er valpartijen; dit was ook nu weer het geval. Op dat moment zaten we op een binnenbaan en iedereen moest door het gras om er rond te kunnen. Ik verloor hierbij vele seconden en probeerde samen met een Oost-Vlaming het gat toe te rijden.
Hij verloor mijn wiel en alleen bleef ik hangen op 100 meter, maar kon niet aanpikken. Een halve kilometer later sloot een groepje aan. Nog 2 km later maakten we gebruik van een tempodaling om bij het peloton te geraken. Kort daarna reden er velen weg, zonder dat het peloton enig gebaar maakte. Ik wou ook meespringen, maar vond geen gaatje. Er reed eerst een groep van 4, dan één van 5 (waaronder ploegmaat Laurens Loeters) en dan nog een duo weg. Saimen De Laeter won voor Ruben Van Der Haeghen en Rob Leemans. Leemans won ook het algemeen klassement. Maxim Panis was de snelste van het achtervolgend groepje voor Laurens. Billy Van Landuyt won de massasprint. Uiteindelijk werd ik 24ste in het algemeen klassement en 7de in het jongerenklassement. Waar ik toch niet helemaal ontevreden mag mee zijn. Maar ik mis nog power om iets te forceren.
Vandaag stond de derde rit in Deerlijk op het programma. Opnieuw 70 km aan een hoog gemiddelde. Er was quasi geen wind en er zaten ook geen hoogteverschillen in het parcours.
De eerste ronde hield ik me uitsluitend bezig met opschuiven zodat ik de 2de ronde helemaal vooraan was. Daarna ging ik in iedere ontsnapping mee tot aan de 4de ronde. Dan waren er immers bonificaties te verdienen waar ik m'n zinnen op gezet had, maar het mocht niet baten: het werd een sprint. De volgende aanval schoof ik nu niet mee, omdat Paco mee was. En deze was dan natuurlijk de langst durende. Voor de rest van de tijd hield ik me keurig in de eerste vijftig. Ik kwam wel zonder drank te zitten. Vanaf de 7de tot de 9de ronde was er bevoorrading. Door mijn eigen domme fout wist ik niet dat we al in de 7de ronde zaten. De ronde erna pakte Robbin juist voor mij een bidon, zodat de verzorger van dienst geen tijd had om nog één aan te kunnen geven. Uiteindelijk pakte ik er in de 9de ronde wel één.
Door dat gebrek aan water, kwam ik in de laatste ronde wat krachten te kort. Alles was weer samen gekomen door Robin Van Goethem en Michael Goolaerts die een trui wouden pakken of ze behouden. De machtsprinter Boris Vallée won de wedstrijd voor Saimen De Laeter en Billy Van Landuyt. Met als gevolg dat Saimen nu mijn 4de plaats overneemt in het jongerenklassement.
West-Vlaanderen Cycling Tour dag 1 21/09/09 - 4e - 59e
Ik startte
vandaag voor het eerst in een ronde: de West-Vlaanderen Cycling Tour. 's
Middags stond er een ploegentijdrit op het programma en in de namiddag een
wegrit. De tijdrit was 6,6 km lang, net als het normale parcours. De ploeg
mocht 6 renners selecteren: Paco Ghistelinck, Maxim Farazijn, Arthur
Vanlokeren, Laurens Loeters, Robin Degezelle en mezelf. Voor de start had ik
wat twijfels of ik zou kunnen aanpikken.
We vertrokken als een speer, ik was de laatste
in de volgorde en moest direct een gat laten, ik heb nu eenmaal minder
explosiviteit. We konden er een goed tempo er op nahouden. Paco reed iets meer
dan een derde aan kop. In een strook meewind vlamden we aan 60 (!) per uur en we
maakten ons klaar voor een bocht, die we 3 keer deden in het verkennen, maar
zagen toen dat we rechtdoor moesten rijden. Dat kostte direct een handvol
seconden, er vielen na een tijdje ook gaten en uiteindelijk konden Laurens en
Robin niet meer aanpikken. Na zo'n 5 km kwam ik volledig onder stoom. We werden
4de. Balen BC won voor Bodysol en Jonge renners Roeselare. We hadden zeker 3de
kunnen worden, maar we klaagden niet. Ik stond 19de in het algemeen klassement
en was 5de in het jongerenklassement (in dezelfde tijd als Arthur en Maxim).
Daarna kwam de wegrit; 9 ronden van 6,6 km,
goed voor 60 km. Ik hield me meestal gedeisd in de buik van het peloton en
demarreerde maar 2 keer. Ik kreeg niet veel ruimte. De aanvallers konden ook
geen grote voorsprong uitbouwen, alles wees erop dat een massasprint eraan
kwam. Bijna iedereen bleef recht tot de voorlaatste ronde. Dan kwam de grootste
massavalpartij die ik ooit te zien kreeg. Ik hield me overeind, maar werd wel
opgehouden. Ik moest zo'n 50 meter toerijden, wat een helse klus was, op een
peloton dat de meet rook. Mijn prioriteit was nu om veilig aan te komen, want
het waren de seconden die telden, niet de plaatsen. Ik had wel nog zicht op een
top-30. Helaas vielen in de laatste rechte lijn nog een paar renners, waardoor
ik serieus moest uitwijken en achteraan het peloton eindigde. Onder meer Paco
en Arthur lagen er bij. Arthur was er slecht aan toe; hij brak 2 ellebogen en
een pols. Ik hoop op een spoedig herstel.
In de laatste kilometers konden nog 2 keer 2 renners ontsnappen. De eerste 2
waren de Amerikaans kampioen David Kessler en een Nederlander. David Kessler
won en kreeg de groene trui. Ook Ruben Vanderhaeghen en gele trui Robin Van
Goethem sprokkelden nog wat seconden. Nu ga ik zien hoe ik een paar ritten na
elkaar verteer.
Op dag 2 gingen
we naar Rekkem voor een golvend parcours van 7 km. De weergoden waren ook nu
weer ons gunstig gezind. Het was af te wachten ofdat ik goed zou gerecupereerd
zijn van de twee ritten gisteren. Ik stond door het ongelukkige ongeval van
Arthur nu 4de in het jongerenklassement.
Ik kon op de tweede rij starten en viel direct
aan. Ik wou direct de benen eens proberen, maar Michael Goolaerts liet niet
begaan. Hij verdedigde zijn trui met hand en tand. Hij sprong altijd mee als Maxim
en mij aanvielen. In de eerste 2 ronden ging ik nog vele malen mee in
ontsnappingen met ondermeer Sam Vanspeybrouck, Jonas Rickaert, Michiel Dewulf.
Het peloton liet echter niet begaan. Voor de start dachten we dat er een
groepje zou wegrijden, maar dat was onmogelijk. Het gemiddelde was veel te hoog
daarvoor (43,5 km/uur). In tegenstelling tot andere grote koersen kon ik nu
veel beter van voor rijden, iedereen reed waarschijnlijk veel minder nerveus,
na de valpartijen van Wielsbeke. Op het laatste kreeg ik nog een klein klopje.
In de laatste ronde was er nog een groepje weg
gereden, maar tegen een aanstormend peloton op een brede betonbaan is inmiddels
niets te doen. In de massasprint stond er geen maat op Stijn Decraemer. Hij won
voor Tim Kerkhof en Dennis Van Iersel. Paco werd 6de en Maxim 11de. Ik werd
teleurstellend 58e. Morgen moet ik proberen om me toch zeker in de eerste 30 te
klasseren.
Ik startte in het gehucht Edewalle zonder grote ambities, een klassementspurt in de 10de en 11de ronde van 125 winnen, zou voor mij al een succes zijn. Onder een stralende zon legden we 13 ronden van 5 km af, gelijk aan 65 km.
De eerste aanvallen kwamen van Cedric Vanhoutteghem, maar er zat niet genoeg dash op om een kloofje te kunnnen slaan. Na een premiespurt in de 2de ronde gaat een renner van Ct Wervik ervan door. Geen reactie in het peloton zodat hij direct 30 seconden krijgt. Een halve ronde later demarreren nog 2 renners van Wervik. Ik had wel eens het idee dat dit de juiste ontsnapping zou kunnen zijn, dus wachtte ik tot de eerste zou proberen de kloof te dichten. Dat waren Kenny Constant en Pieter Develtere. We reden in een mum van tijd naar de eersten toe. Na een ronde verloor het peloton grip op ons en konden we de afstand stelselmatig vergroten. De 6 vluchters waren: Tim Couwet, Youri Depoorter, Maxim Vereecke, Kenny Constant, Pieter Develtere en ikzelf. De enige die niet overnam was Develtere, hij had het "te lastig". In de negende ronde (juist voor de klassementspurt) laat Develtere voor de zoveelste keer een gat. Constant, Couwet en Depoorter rijden weg.
Bij ons loopt het voor geen meter, ik probeerde het dan maar alleen. Ik naderde sterk, maar op de lange stroken zijwind was het onmogelijk tegen drie man. Ik liet me weer inlopen en dan ging Vereecke er van door. Alleen met de overblijver kreeg ik maar weinig medewerking. Inmiddels zaten we al meer dan een minuut achter. Gelukkig kwam Cedric Vanhoutteghem aansluiten. Nu konden we weer wat vaart maken zodat we niet door het peloton ingelopen werden. Vooraan won Kenny Constant voor Tim Couwet en Joury Depoorter. Maxim Vereecke werd afgescheiden 4de. Bij ons had Develtere nu wel plots genoeg kracht om de sprint te winnen. Cedric werd 6de voor mezelf. Vital D'hondt won de massasprint voor ploegmaat Miguel Notredame. Ik had in deze wedstrijd vrij goede benen, maar had liever iets dichter gezeten en een klassementspurt gewonnen.
Vandaag stond
de topcompetitiewedstrijd in Polleur op het programma. 70 km met heel wat
hellingen, côte de Becco, la Vecquée... Er waren 150 starters. De bezetting was
heel sterk, buiten een paar enkelingen stonden al de besten van het land aan de
start; het is nu eenmaal een zeer prestigieuze koers. Bij de links staat er een
filmpje van mijn broer over deze koers, hij werd er 2de.
We startten onder een grauwe hemel, maar het
bleef droog. Op de eerste helling bleef alles samen. In het lang stuk tussen de
eerste en de tweede film reden er 18 renners weg, o.m. Whytic Priem, Robin Van
Goethem en Kevin Deltombe. Slim van hen, want ze kregen aldus een mooie
voorgift voor de Vecquée. Aan de voet van deze Vecquée hadden we 1 minuut
achterstand, die werd volledig toegereden op één renner na. Ik draaide als
40ste op van het peloton en moest heel wat coureurs voorbijrijden. Op 250 meter
van de top loste er een renner voor mij, ik had niet meer de kracht om hem voor
bij te rijden en bleef achter. In de afdaling kwamen er renners aansluiten,
waaronder ploegmaten Paco en Maxime (die eerst veel achterstand had, maar het
toch knap dicht reed). We draaiden goed rond en onze achterstand verkleinde. In
de afdaling van de 3de helling, net voor we terug in Polleur kwamen, sloten we
aan. Het toppeloton telde nog zo'n 40 renners. Ik zat wat uit te rusten en wist
niet dat we direct de plaatselijke klim moesten doen.
Bijna boven zat ik in het wiel van 2 die een
gat hadden gelaten, zij sprintten er naar toe en ik bleef achter en zat in de
afdaling tussen de volgwagens. Vooraan was de beresterke Thomas Raeymaeckers
weg gereden. Hij kwam op iedere helling als eerste boven. Een zevental
achtervolgden. In de afdaling pikten Michael Cools en een paar anderen mij op.
Net als we begonnen te klimmen, viel mijn ketting er af. Ik werd geholpen door
de pa van Miel Houfflyn die ik bij deze moet danken. Ik verloor natuurlijk wat
tijd en reed niet meer voluit door, ik wist niet dat nog een volgend peloton op
komst was. In de afzink kwamen ze bij mij. In de sprint werd ik 4de laatste en
zo verloor ik een aantal plaatsen en werd 63ste. Ik was nog 15e van de
eerstejaars. Thomas Raeymaeckers had het volgehouden en won zeer verdiend. Bij
de 7 achtervolgers won Brecht Ruyters de sprint voor Quentin Hoper. De
massasprint werd gewonnen door Emiel Vermeulen, voor Boris Vallee en Maxime
Farazijn.
Zoals
aangekondigd ging ik in Kooigem rijden. Het was een mooi parcours van 7,5 km
lang met iedere keer Kooigemberg, een goed rijdend klimmetje van een kleine km
aan 4%. Er stonden 50 renners aan de start. Ik voelde me slecht in de
buik, maar dat verdween naarmate de koers vorderde.
Na 500 meter springt Brecht Craeymeersch weg,
de Meulebeekse renners houden alles op slot. Op de klim rijden er 2 keer 2
renners naar toe: Giorgio Derycke en Glenn Rotty, Stijn de Bock en Laurens
Vanneste. Geen haar die op mijn hoofd dacht dat dit de beslissende ontsnapping
zou zijn; dat was het wel, want ze kregen bijna direct een minuut. Ik hou me
gedeisd vooraan in het peloton tot Jeroen Cannie aanviel, Seppe Verschuere en
mezelf volgden. We reden goed tesamen tot er na een ronde nog 4 renners
aansluiten, dan is de organisatie weg en zo kwam iedereeen weer terug. Nu
rijden Ruben Geerinckx en Cedric Vanhoutteghem weg. Een ronde later kwam er een
tegenaanval van Jens De Winne, Jordy Vermeire, Tom Van Dam en Jonas Vandoninck.
Daar rijden Seppe en ik naar toe. Even later reden er nog 5 naar ons toe. De
rest werd uit koers genomen. De voorlaatste keer dat we de klim moesten doen
gaat Jeroen Cannie aan. Niemand volgde, maar in de afzink komen Jordy Vermeire
en Niels Azou aansluiten.
Vooraan had Stijn de Bock problemen met zijn
achterwiel, Giorgio Derycke won voor Glenn Rotty, Laurens Vanneste en Brecht
Craeymeersch. In de spurt voor de 6de plaats won Cedric Vanhoutteghem het
gemakkelijk voor Ruben Geerinckx. Bij het drietal won Jeroen Cannie voor Jordy
Vermeire en Niels Azou. Jens De Winne had ondertussen wat afstand genomen. Bij
ons won Seppe de sprint. Ik werd 16e. Dat was nog redelijk goed, aangezien ik
de week ervoor weinig kon trainen en veel stapte in de bergen.
De grootste koers van heel het jaar: het Belgisch kampioenschap. Mooi weer en 72 km voor de wielen geschoven, ideale omstandigheden. De kanshebbers waren Saimen De Laeter, Niels Vanderaerden, Maxime Farazijn, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert....
Ik startte achteraan, wat zeker een nadeel was door het snelle vertrek en het traag opschuiven. Toen ik vooraan post vatte waren Jonas Rickaert, Laurent Wernimont, Wouter Leten, Toon Wouters, Michael Cools en Glenn Rotty weg. Ze konden echter niet lang voor blijven. Daarna koos Dylan Jaspers het hazenpad, kort daarna gevolgd door Maxime Farazijn. In schuifjes kwamen ook Jonas Rickaert, Kevin Deltombe, Niels Vanderaerden, Aimé De Gendt en Jasper Dult aansluiten. Ik zat op dat moment te ver, een cruciale fout. Na de meet trok ik in de tegenaanval. Ik naderde in het begin, maar na een tijdje zag ik dat mijn poging nutteloos was: Alleen tegen 7 ronddraaiende renners is een oneerlijke strijd.
Niels Vanderaerden werd Belgisch Kampioen voor Kevin Deltombe en Jonas Rickaert. Maxime werd 4de, De Gendt 5de, Dult 6de en Dylan Jaspers 7de. In de laatste ronde vroeg Arthur Vanlokeren ofdat ik de sprint wou aantrekken, zelf zou ik niet dicht kunnen zitten en ik was nog zeer fris dus deed ik dat. Ik zat al vanaf 3 km voor de aankomst aan de kop. Op 250 meter van de meet gingen ze over mij, iets te vroeg, zodat Arthur er niet optimaal van kon profiteren.
Na de koers vertrokken we direct naar Zwitserland voor een weekje verdiende rust (daarom kwam dit verslag zo laat). De volgende koers is Kooigem (dinsdag), omdat ik vrijdag nog een zeer zware training deed (1600 meter klimmen van Wilderswil, naar Grindelwald en dan naar Männlichen). Ik ging oorspronkelijk de Kleine Scheidegg, 11% gem., doen, maar vergistte mij van weg en ging naar Männlichen, ook 11 % gemiddeld, maar vlak begin (3 km, 5%), dan (3,5 km aan 14,5%). Vervolgens 4 km aan 12 % en na de volgende anderhalve km aan 16 % was ik eindelijk vermoeid boven.
Er viel een uitnodiging van de ploeg voor de interclub in St-Katelijne-Waver in de bus, ideaal als voorbereiding op het BK. Een internationaal gezelschap van 145 renners stond aan de start, voor een grote ronde van 25 km en daarna 7 lokale ronden van 8 km. Het enige minpuntje was dat we voortdurend op betonbanen in slechte staat moesten rijden.
Ik nam me voor om goed vooraan te fietsen. In het begin kon er niemand weg geraken tot een renner van Bodysol en Balen gingen. De ploeg had ons opgedragen om in zo'n gevallen direct de situatie onder controle te krijgen. Ongeveer halfweg de grote ronde reed ik nietsvermoedend in een diepe put. Mijn maag kreeg daardoor een stoot zodat ik de volgende 20 km met pijn zat. De definitieve beslissing viel toen Nederlands kampioen Danny van Poppel voor de zoveelste keer aanviel. Hij kreeg Tom Mertens en Dries Van Gestel mee, het bleek wel dat Van Poppel het meeste kopwerk deed. In de achtervolging kwam er een groepje tot stand met ondermeer Maxime Farazijn, als enige eerstejaars.
Vandaag had ik niet zo'n goeie benen, dat was weliswaar geen drama. In de sprint werd ik 62e. Danny Van Poppel had zijn kompanen los gereden en kwam solo over de meet. In het achtervolgend groepje van 6 won Tim Kerkof de sprint voor Robin Van Goethem, de Zuid-Afrikaan Julius Jayde, Maxime, Dries Van Gestel en Tom Mertens. Robin Venneman won de pelotonsprint.
Vandaag stond
de koers in mijn thuisstad Izegem op het programma. Mijn deelname was 's
morgens twijfelachtig door een onbekende zwelling van mijn rechtervoet. Ik kon
er geen kracht op zetten, maar nam toch deel. Ik had niet zoveel sterke
coureurs verwacht. O.m. Brecht Craeymeersch, Emiel Vermeulen, Whytic Priem,
Daan Mijngheer, Jonas Rickaert, Niels Houtekier . . . waren aanwezig. Ik
ambieerde een top-30 plaats van de 70 renners.
Het parcours van 5 km was op een 400 meter na,
volledig zijwind. Met de voorspelde windkracht 5 zou het zeker een zware koers
worden. In het begin had ik nog wat problemen die later volledig oplosten. De
koers brak open in de 2de ronde, nadat ik een gat toereed op Evert Vandromme en
Jonas Rickaert tegen mijn schouder botste. Jonas werd opgehouden en ook een
deel van het peloton. Ik trok even door en ging vlug van de kop af. Blijkbaar
zat bijna iedereen kapot, want het gat werd niet direct toegereden. Een drietal
demarreerde en als ook Daan Mijngheer vertrok, ging ik in de tegenaanval. Al
vlug kwamen we bij de drie. De samenstelling was nu: Brecht Craeymeersch, Emiel
Vermeulen, Stijn Decraemer (die 4 weken niet koerste), Daan Mijngheer en
mezelf. Ondanks ons hoge tempo kwamen na een ronde Niels Houtekier en Whytic
Priem aansluiten. Sommigen sleepten en daardoor draaiden we niet goed rond.
Uiteindelijk konden ook nog Cedric Vanhoutteghem en Jonas Rickaert (na een
sterke remonte) aansluiten. Brecht Craeymeersch had intussen problemen met zijn
voorwiel en ging wisselen. We lieten hem rijden, wat maar normaal was. Toch
demarreerde Whytic. Na een halve ronde werd hij weer ingelopen.
Toen mijn beurt op kop gedaan was, had ik de
indruk dat Jonas Rickaert en Whytic Priem afspraken. Ik besloot dan maar
steevast het wiel van Whytic te nemen. Ik had het wellicht bij het rechte eind,
want Rickaert en Priem vielen om de beurt aan. Altijd sprong ik direct op het
wiel van de voormalige West-Vlaamse kampioen, totdat hij demarreerde als ik van
kop kwam. Niemand reageerde en hij nam vlug 30 seconden. Ik snapte dat Stijn
Decraemer zijn ploegmaat beschermde, maar niet waarom anderen niet meedraaiden.
Emiel Vermeulen had er genoeg van en ging in de tegenaanval. Daan Mijngheer
stopte voortreffelijk af en we konden ook hem niet meer bijbenen. In de aankomstzone
probeerde ik hetzelfde. Omdat ik de enige was van mijn ploeg, reden ze allemaal
achter mij. Op 2 ronden van het einde zagen we Emiel weer rijden. Toch
geraakten we er niet meer bij. In de sprint werd ik onverwachts 5de, dus 7de in
totaal. Whytic won op een prachtige manier, voor Emiel en Jonas. De top vijf
werd volledig gemaakt door Cedric en Stijn. Niels werd 6de, ik 7de, Brecht 8ste
en Daan Myngheer 9de.
Van de 70 coureurs reden er maar 9 uit. Dat
heb ik nog nooit meegemaakt. Vanzelfsprekend werd ik dus ook 1ste Izegemnaar en
kreeg een trofee en een mooi boeket bloemen. Ik mocht even op het podium voor
een interview met speaker Henri die een groot hart heeft voor de koers.
Ik kon voor deze gelegenheid (het Vlaams Kampioenschap - 1e jaars) gelukkig mee met ploegmaat Laurents Clement naar het verre Mol, waarvoor dank. Ik ging koersen en zien waar ik uit zou komen. Brede, mooie banen zouden tot een massasprint leiden, dacht men. Niets was minder waar.
Na een rustige start kwam er een spervuur van demarrages; Ik ging ook soms mee. Toen Kenny Bouvry een 5-tal meter had en het peloton liet begaan, ging hij door en Maxime Farazijn vergezelde hem even later. Laurens Loeters en een renner van Vorselaar reden er ook nog naartoe. Ze konden een paar ronden voorblijven. Als de samensmelting kwam, trok ook Miel Pyfferoen alleen door. Hij kon vlug een minuut pakken en nu moest ook ik mee achtervolgen. Miel kon dat niet blijven volhouden en zat na 2-3 ronden weer in onze gelederen. Bij een samensmelting ging er een nieuw groepje weg. De samenstelling: Maxime Farazijn, Laurens Loeters, Wouter Leten en Daan Hoeyberghs. Er waren 2 mannetjes voor, dus was het aan mij om af te stoppen. Op sommige momenten was het echt genieten onder een stralende zon, op andere momenten ging ik mee in de ontsnapping.
Ze draaiden goed rond vooraan en bleven voor, ondanks het goeie tempo van het peloton. Wouter Leten won voor Laurens en Maxime, jammer dat ze het niet konden afmaken. In de sprint zat ik in de eerste rij, maar had niet genoeg acceleratie en ging helemaal naar achter. Misschien heb ik in Orroir wat snelheid verloren, maar anderzijds moet ik misschien toch wat werken op mijn sprint. Toon Wouters won de groepssprint. Ik had een goed gevoel, maar een slechte plaats in deze koers.
Vandaag stond de prachtige klimkoers in Orroir op het programma in een zware hitte. Normaal gezien had ik gisteren gereden in Herbeumont, maar omdat ik dan proclamatie van school had, ging dat niet door. We moesten 13 ronden afleggen: 9 ronden met een klein klimmetje en een lange strook zeer slecht asfalt (mijn achterwerk deed er pijn van), daarna 4 ronden met iedere keer de achterkant van de Kluisberg erbij. Er stond heel wat schoon volk bij de 68 vertrekkers: Whytic Priem, Paco Ghistelinck, Jeroen Cannie, Stephen Cuycken, Michiel Dewulf . . . Daardoor had ik weinig verwachtingen, ook omdat ik wat kleine kwaaltjes had.
Ze vlogen er van bij de start in. Toch kon er niemand echt ontsnappen, tot ploegmaat Karel Delfosse aanzette. De ploeg was goed vertegenwoordigd; het peloton liet begaan en wij stopten af. Na 2 ronden stond hij op het punt om ingelopen te worden; ik zette aan en zocht zijn gezelschap op. We namen met ons 2 vlug een halve minuut. De ploeg stopte nu ook weer zeer goed af. Na een ronde voortdurend op 100 meter van ons te hebben gereden, kwam ook Cedric Vanhoutteghem aansluiten. We draaiden goed rond en wachtten op de eerste keer de Kluisberg. Cedric had duidelijk zijn zinnen gezet op het bergklassement en sprintte erop. Dat kan ik niet goed en had het zeer lastig, maar na de bergprijs, halverwege de klim viel hij stil. Op het laatste stuk van 13 % kropen we vooruit. Vervolgens hadden we nog een lang stuk vals plat, vooraleer de zeer technische afdaling begon. Ik vloog deze naar beneden omdat ik ze kende en ik een goede daler ben. Ik reed aan 70 per uur en mijn medevluchters konden niet volgen. Karel liet Cedric het gat toerijden: De ploegleider zei dat we de meerderheid moesten gebruiken. De 2de keer de Kluisberg reden we meer geleidelijk. Ik nam de afdaling nu wat trager. Op het kleine klimmetje kwamen er nog 4 renners uit de achtergrond terug: Paco Ghistelinck, Jeroen Cannie, Joren Touquet en een zeer sterke Waalse renner.
Ik verbeterde iedere keer we de Kluisberg opreden. Nu moest Karel er met krampen af, wegens het hoge tempo van Paco. Ook nu in de afzink nam ik een grote voorsprong. Met 7 ronddraaien ging veel gemakkelijker dan met 3, toch kwamen net voor de laatste beklimming Stephen Cuyken, Aimé De Gendt en opnieuw Karel terug. De laatste beklimming ging het relatief gemakkelijk voor mij, tot een sterke Jeroen Cannie aanviel. Joren, Stephen, Aimé en Karel moesten eraf. Ook voor mij deed het verschrikkelijk pijn. Na 300 meter kwamen we weer aansluiten. Hij ging nog eens op het klein klimmetje, maar kon ons er niet af schudden. Juist voor de laatste bocht kwam Stephen Cuycken alleen aansluiten en werd nog 3e! Paco won gemakkelijk de sprint voor de Waal, Cuycken. Joren werd 4de en Jeroen 5de. Cedric eindigde op de 6de plaats en vanzelfsprekend werd ik laatste van het groepje. Aimé De Gendt kon nog voor het peloton eindigen. Karel jammer genoeg niet, toch zeer sterke wedstrijd gereden. Joy Vanmarcke die heel goed afstopte won de pelotonspurt voor de 9de plaats. Het was een ploegoverwinning. Enig minpunt was dat ik bij de prijsuitreiking de enveloppe met de 2e prijs voor het bergklassement verloor. Toen ik ze ging zoeken was ze natuurlijk verdwenen.
In eerste instantie zou ik niet deelgenomen hebben aan deze wedstrijd voor de beker van België; doordat er een renner ziek wegviel, kwam ik toch aan de start te staan. Ik kon mee met de ploeg naar het verre Limburg, waarvoor dank. De opdracht was vandaag om gewoon mee te rijden als training en de ploeg te helpen. Het startsein werd maar om kwart voor 4 aan 145 renners gegeven.
We moesten eerst achter de moto blijven, en als het echte startsein dan werd gegeven was het toch wel even wennen aan de hoge snelheid. Naarmate de kilometers vorderden ging dat natuurlijk beter. In het begin waren er veel ontsnappingen die niet ver droegen. De eerste echte serieuze was meteen de goeie. Na een klein, maar steil klimmetje sprongen er acht weg, daarna reden er nog eens 4 naar toe. De sterke blokken waren vertegenwoordigd en dus hielden deze de boel op slot. Ik probeerde er wat gang in te krijgen, maar dat lukte niet. Door een paar kleine ontsnappingen, ook van mij, kwamen we serieus dichter. De kloof kon echter niet gedicht worden en daarna steeg hun voorsprong boven de minuut.
Ik had al veel werk gedaan dan en hield me wat kalm. De 12 mochten sprinten voor de zege. Martijn Degreve won voor Jasper De Buyst en Amaury Capiot. Ik wou ook nog een mooi plaatsje versieren, dat ging jammer genoeg niet; Bij een inhaalmanoeuvre zat ik helemaal vast in steentjes en moest daarna constateren dat ik bij de laatste 10 van het peloton zat. Ik schoof nog enkele plaatsen op en werd 80ste. Doordat dit geen doel was, vond ik dat niet erg, want de conditie is niet slecht en dat is het belangrijkste.
Om een laatste keer te koersen, voor de eerste helft van het seizoen, zochten we het niet ver: Meulebeke was met voorsprong het dichtstbij. Dat het een lastige koers zou worden stond in de sterren geschreven: Een heuvelachtig parcours dat we 14 keer mochten afleggen, waar het bijna constant zijwind was (jammer dat er niet iets meer was). 40 renners hadden zich ingeschreven.
Na het startschot schoot men niet direct in gang, pas in de tweede ronde kwam er een goeie demarrage, maar dat was voor de premie. Ik viel dan aan en juist daarna vertrekt de beslissende aanval: Brecht Craeymeersch, Daan Myngheer en Maarten Dhondt. Tesamen met Jelle Donders ging ik in de tegenaanval, maar het peloton liet niet begaan. Bijna alle renners waren van 3 grote blokken: Tieltse renners (verplicht aan de start), Meulebeke (ook verplicht aan de start) en Jonge renners Roeselare. Ik ben van geen één en mij lieten ze nooit rijden. Een paar ronden daarna springen Jens Couckuyt en Jeroen Cannie weg. Ondertussen zat ik voortdurend aan te vallen, maar ze viseerden mij. Uiteindelijk konden Jelle Donders en Martijn De Meestere er nog naar toe rijden. 2 ronden later zijn ook Tybo Bogaert, Carl Meersman en Jorgen Joye ribbedebie. Ik probeerde echt alles, maar ze lieten mij echt niet gaan.
In de laatste 2 km laten ze er nog 2 weg rijden, onbegrijpelijk. Gelukkig kon ik toch nog de sprint winnen voor de 13de plaats. Ik had het gevoel dat ik zeker mee kon zijn geweest met eerdere groepjes: Dj-Matic stond maar met 2 aan de start en één van hen viel letterlijk weg. Ik had de benen vandaag, maar niet het geluk. Nu neem ik een weekje rust, want ik word geöpereerd. Maarten D'hondt won de sprint met 2 tegen Brecht Craeymeersch, Daan Myngheer moest de laatste ronde de rol lossen. En Jelle Donders won daarachter de sprint. Het was wel een mooie koers: er waren niet meer dan 4 renners tesamen aangekomen.
Het stond eigenlijk vast dat we in Affligem gingen rijden, de morgen ervoor was alles niet zo zeker meer: Ik had hoofdpijn en was misselijk. Door eventjes op mijn bed te liggen, voelde ik me wat beter en gingen we toch een poging wagen. 66 km stond op het programma. Het weer was prachtig en de omgeving ook. Alleen jammer dat het parcours vol was van bulten en putten. De favorieten waren: Robin Van Goethem, Amaury Capiot en Robin Venneman. Het was daar in Affligem ook redelijk heuvelachtig.
Er werd aan een zeer hoog tempo gestart. Na twee ronden vol gas geven gaat Michael Goolaerts, 2 ronden later wordt hij door 2 renners vergezeld. Ondertussen wordt er in het peloton voortdurend in snokken gereden. Een renner valt aan, 200 meter rijden ze zeer rap en daarna valt het weer stil, daar houd ik niet zo van. Als er nog eens 3 coureurs naar de eerste rijden, schiet het peloton in actie, onder commando van Robin Van Goethem. In de afdaling is er een rare bocht met een zeer grote bult die je bijna niet kan ontwijken. Ik rij daar vol op en er zit een slag in mijn wiel. Net op dat moment wordt de kloof tussen het peloton en de vluchters gedicht. Met een slepend wiel had ik moeite om aan te sluiten. De volgende ronde, op dezelfde plaats nota bene breek ik een spaak. Nu ging het echt niet meer en ik had ook geen zin om mijn wiel kapot te rijden.
Het was niet ideaal geweest om nu te koersen en door materiaalpech was het zeker onmogelijk. Maar zo erg is dat niet, want na volgende week houd ik toch mijn examenstop. Ik hoop dat ik daarna in mooie koersen zoals Herbeumont, Polleur-Stoumont-Polleur enz. goed zal kunnen presteren. Robin Venneman won overigens de wedstrijd (onder zwaar gejoel van de supporters van Van Goethem omdat hij niet veel werk deed). Robin Van Goethem werd 2de en Amaury Capiot 3de.
Het was afwachten hoe het met de conditie gesteld was, na de koers in Zwevegem. Het ging warm worden met een temperatuur van 26°C, drinken was dus de boodschap. Het parcours in Sint Jozef was plat met een paar stroken zijwind. 12 ronden van 5 km werden aan een hoog tempo afgelegd. De favorieten waren Stijn Decraemer, Maxime Farazijn en Indiana Slabbinck. Iedere ronde was er een premie van 15 , dat zou wel meespelen dacht ik. Omdat er veel andere koersen waren in het verlengd weekend stonden er maar 49 renners aan de start. Ik mocht vandaag de oakley van mijn broer aandoen omdat ik in Zwevegeme bijna heel de koers met een tranend oog rondreed.
Bij de nieuwelingen heb je meestal 2 scenario's: Ofwel rijden ze weg in het begin, ofwel op het einde. Ik moest dus bij de pinken zijn. De eerste 2 ronden werd er volop gedemarreerd, maar niemand die echt weg geraakte. In de derde ronde daarentegen kwamen ze van alle kanten, ik ging ook een paar keer mee. Toen het na de aankomst dan stilviel, zag Indiana Slabbinck zijn kans. Maxime Farazijn en Nills Pauwels volgden hem. Iedereen zat een beetje kapot en er kwam geen reactie. Het drietal liep vlug 20 seconden uit. Er was totaal geen samenwerking, waardoor sommigen in de aanval gingen. Velen sprongen nu op het wiel van de sterk sprintende Stijn Decraemer. Ik had het wat lastig omdat er bij iedere aanval en na iedere bocht snoeihard moest opgetrokken worden. Stijn Decraemer kon het niet aanzien en demarreerde. Nadat hij zo'n 200 meter uitgelopen was plaatste ik een tegenaanval. Ik kwam dichter, maar ik zag dat het peloton op 25 meter volgde, het was dus zinloos. Na Stijns aanval probeerde Jules Borra het. Het is altijd zo typisch als velen een inspanning geleverd hebben en er een minder bekende aanvalt, dat er geen enkele reactie komt. Jules reed nochtans aan een hoog tempo. Bij de leiders moest Nills Pauwels lossen en sloot dan aan bij Jules Borra. Vooraan reden de 2 sterksten door.
Uit het peloton reed inmiddels een groepje van 6 weg. In dat groepje was de samenwerking niet ideaal en op 2 ronden van het einde kwam bijna alles samen. 2 renners bleven doorgaan en 3 anderen sloten aan. Dit was het goeie moment dacht ik en ik ging in de achtervolging. Alleen kon ik het onmogelijk halen tegen 5 ronddraaiende renners. Gelukkig kwam er hulp van Martijn De Meestere. Samen reden we er dan naartoe. De samenstelling was: Stijn Decraemer, Jens Flamand, Evert Vandromme, Jordy Ganseman, Cedric Vanhoutteghem, Martijn De Meestere en ikzelf. Samen met Evert spoorden we iedereen aan om in een ketting te rijden. Dat lukte ook. Ik had het lastiger in het peloton waar je voortdurend moest optrekken. We reden nochtans 4 km/uur rapper. Op het einde kwamen we nog op 50 meter van het eerste achtervolgende groepje en op 250 van Indiana en Maxime. Helaas werd er teveel gespeculeerd. In de laatste bocht viel ik bijna, gelukkig had ik genoeg stuurmanskunst om mij recht te houden. Indiana won de millimetersprint met Maxime en Jules die met Nills. In mijn groepje was Evert de eerste aan de meet, voor Stijn, Cedric, Jens, Jordy en mezelf. Martijn viel net buiten de top-tien. Deze wedstrijd was eindelijk nog eens goed voor het moreel.
Ik had dit jaar nog maar weinig geklommen en dat wou ik een beetje inhalen. In Zwevegem was het parcours wel mooi: zeer lang: 7,6 km en wat heuvelachtig. Ik hoopte dat het droog ging blijven anders zouden er toch wat tegen het asfalt gaan op de smalle baantjes. Er was veel volk van mijn ploeg, dus moesten we een beetje proberen samen te rijden. Het was mijn bedoeling om gewoon wat aanvallend te koersen.
Ik startte vooraan en na een km of 2 trok ik in de aanval. Misschien zou er wel iemand meespringen, dat gebeurde niet, maar toch kon ik een 4 km vooraan rijden, mede dankzij het afstoppende werk van de ploeg. Het gevoel was totaal niet goed. Ik hield me daarna een beetje afzijdig. Het was een koers waarin iedereen sprong op het wiel van de favorieten. Er was daar een onbekende kerel bij van Bornem Jelle Donders. Die vertrok en we zagen hem niet meer terug., soms reden we maar aan 25 km/uur. Elke keer de klim naar een molen die boven de omgeving uitstak werd lastiger. De helft van het peloton moest dan ook lossen. Eén keer waren we weg met een man of 15 en ik zag dat. Ik ging in de aanval, maar sommige ploegmaats waren zo vriendelijk om dat niet door te laten gaan. De rest van de koers was er niet veel animo meer. Een paar kleine aanvalletjes die niet ver droegen.
De laatste ronde zat ik eerst goed gepositioneerd (2de stelling), maar ik verzeilde achteraan en geraakte niet meer vooraan. Ik eindigde 32e, wat toch niet zo goed is. Jelle Donders liep 1 minuut 32 seconden uit op het peloton. De massasprint werd gewonnen door Alexander Maes, Paco Ghistelinck volgde en Jens Flamand viel net naast het podium. Xavier Clement sloot de top-5 af.
Het was deze week niet ver, op amper 2.5 km van mijn huis ging de koers van start in het gehucht de Mol. Er stond een strak windje en er waren 59 renners aan de start. We moesten 17 keer het traject van 4 km afleggen. Het was een zeer langwerpige rechthoek: Je had een lange strook tegenwind, vals plat, 2 korte stukken schuine wind en een lange baan wind mee. Voor mij waren de verwachtingen niet hoog: Gisteren moest ik met school op uitstap naar Gent en dat was zeer vermoeiend. De favorieten waren: Gregory Vandaele, Stijn Decraemer, Kevin Deltombe, Evert Vandromme . . .
De eerste 3 ronden was het zeer moeilijk om op te schuiven. Er kwamen bijna geen aanvallen en het peloton verspreidde zich volledig over de breedte van de smalle baantjes. De wedstrijd begon eigenlijk pas met het wegvallen van Gregory Vandaele. Vaak ging ik mee in ontsnappingen, maar die droegen nooit echt lang, ik probeerde ook een paar keer een premie te pakken, tevergeefs. Er waren 2 solisten die een paar ronden konden voorblijven: Een renner van de Brugse velosport en Laurens Loeters. Wanneer Laurens weg was, stopten Maxim en ik mooi af zodat hij toch 4 ronden voorop kon blijven, daarna was hij echt uitgeput. Op een paar ronden van het einde gingen Stijn Decraemer, Martijn De Meestere en Daan Verschaeve aan de haal. Het peloton joeg op hen en ik draaide mooi mee. Ik kwam tot op 40 meter en vroeg om assistentie, maar die kwam er niet. Daarna probeerde ik het nog alleen, maar werd voorbij gesneld door het peloton. Ik zat momenteel in een slechte positie en kon niet opschuiven. Inmiddels was Daan Verschaeve van voor gelost en was Kevin Deltombe er alleen naar toe gesprongen. Net op die moment viel er een renner juist voor mij. Toen ik weer bij het peloton aankwam, waren Maxime Farazijn en Miel Pyfferoen weg. ik ging direct naar de kop en probeerde alleen het gat toe te rijden. Er waren nu 6 mannen vooraan - Daan Verschaeve kon mee met Maxime en Miel - en stuk voor stuk goeie renners. Het peloton probeerde nog, maar er was weinig samenwerking.
De snelsten vooraan waren Stijn Decraemer en Kevin Deltombe en dat bleek ook uit de uitslag. Stijn Decraemer won met een paar lengten voor Kevin Deltombe en nog enkele lengten voor Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen en Daan Verschaeve. De pelotonspurt werd gewonnen door Evert Vandromme, die ook voor eigen volk reed. Ik had niet genoeg kracht meer en zat ingesloten, ik werd 16e. Ik was enorm ontgoocheld: ik had zeker de benen om mee te zijn met de eersten. Gelukkig is er volgende week opnieuw koers.
Naar het provinciaal kampioenschap kon niet mee met mijn ouders, maar gelukkig kon de ploegleider mij meenemen, waarvoor dank. De benen voelden niet goed aan. Ik wist niet wat ik moest verwachten. 8 ronden van 8 km werden afgehaspeld aan een hoog tempo. Er waren 94 deelnemers, waarvan ik er één was. De wedstrijd was goed georganiseerd op één puntje na: Bijna niemand wist waar de start was. Zeker een kwartier heb ik gezocht, totdat er iemand zo vriendelijk was het mij te vertellen.
Er werd zeer rustig gestart, de eerste 2 kilometer kwamen er geen aanvallen en bleef alles rustig. Iemand kon dit niet verdragen en stak het vuur aan de lont. Ik ging niet mee, want normaal gezien is de eerste aanval nooit de goeie. Ik liet me een klein beetje wegdrummen en had dat beter niet gedaan, want een paar goeie renners vielen aan en ik kon niet zien wie het waren. Nadat er 9 weg waren (waaronder Jonas Rickaert, Miel Pyfferoen, Ward Goethals ...) viel het stil in het peloton. Bijna direct liepen ze een minuut uit. Daarna was het rijden, rijden, rijden om ze terug te halen. Ik probeerde de organisatie op poten te zetten en dat lukte ook vrij aardig. Vooral onze ploeg en die van Bodysol reden op kop. De jonge renners Roeselare probeerden er daar een stokje voor te steken. Er waren er een paar die zich schor riepen om over te pakken. Ik deed ook mijn werk en er was inderdaad geen vloeiende ketting. Eerst geloofde ik niet dat we de kloof gingen kunnen dicht rijden. Toen ik ze in de verte zag rijden, wist ik dat alles nog mogelijk was. We haalden ze uiteindelijk ook in, maar geen seconde te vroeg. Er was daarna nog één rondje te rijden.
Ik probeerde nog helemaal vooraan te geraken. Dit lukte ook en normaal ging ik dan nog eens aanvallen, ik had daarvoor te weinig kracht over en wist dat het zinloos was. Ik wou nog wel meespurten, maar ik zat in een verloren positie. Jonas Rickaert won oververdiend de wedstrijd (hij viel nog eens aan in de laatste ronde) voor zijn ploegmaat Cedric Vanhouttegem en mijn ploegmaat Maxime Farazijn. Kevin Deltombe werd 4de (na 2 keer uit klikpedaal te schieten) en Tybo Bogaert 5de. Ploegmaten Arthur Vanlokeren en Laurens Loeters hadden pech. Arthur reed lek 2 ronden voor het einde en Laurens werd teruggepakt net voor de meet. De ploeg was tevreden dat we als een echte ploeg te samen rijden en met de derde plaats van Maxime.
Vandaag deed ik mee aan een duatlon van mijn school: het Sint-Jozefscollege. Er moest eerst 1 km 800 gelopen worden om daarna 14 km te fietsen en opnieuw te lopen, ditmaal 1 km 600. Ik koos dit boven een 2e koers dit weekend, hoewel zo'n duatlon zeker niet te onderschatten is. De deelnemers waren de sportiefsten van de school tussen 15-18 jaar, dus van het 3de tot het 6de middelbaar. Hoewel ik bij de jongsten was dacht ik dat ik een reële kans had. Er waren 38 deelnemers. Mijn tactiek was simpel: proberen zo weinig mogelijk terrein te verliezen in het eerste deel lopen en een zo groot mogelijke voorsprong te behalen in het fietsen.
Ik had niet veel tijd gehad om te oefenen, daarom tastte ik in het duister, hoewel ik toch een redelijk goeie loper ben. Het gevoel was goed. Ik liep voortdurend samen met een vriend in een groepje die een tweetal achtervolgden. Op het laatste plaatste ik dan een sprintje om zo rap mogelijk te kunnen wisselen. Ik moest in tegenstelling tot anderen die een ander systeem hadden, klikschoenen aandoen. Dit ging niet gemakkelijk en ik zat nu nog maar in zesde stelling. Hierna reed ik in één ruk naar de twee leiders. Daar aangekomen demarreerde er direct één. Ik bleef zitten en wachtte om de definitieve aanval te plaatsten. Alleen de eerste kon nog een 400 meter in mijn wiel blijven zitten. Daarna was het een gevecht tussen de wind en mezelf. Op de stukken wind mee ging ik gemakkelijk boven de 40, de stukken tegenwind daarentegen niet: Ik mocht me niet opblazen of ik had het zitten in het laatste deel. Mijn doel was geslaagd: Ik had een comfortabele voorsprong van meer dan 1 min 30 op een achtervolgend groepje van ongeveer 10 man.
De wissel ging wat vlotter en ik kon op mijn "gemak" mijn reis tot de aankomst verder zetten. Dat was relatief natuurlijk want ik had het echt lastig. Uiteindelijk had ik in het lopen maar 20 seconden verloren.
Mijn triomf was wel niet van lange duur: Na de wedstrijd kreeg ik een allergische reactie (dat is nog gebeurd de laatste weken) en moest ik douchen en een pilletje daartegen nemen. Door omstandigheden ging dit pas na 20 minuten. Als ik dat dan had gedaan, moest ik direct weer terugkomen voor een foto in de krant. Bij het terugrijden had ik een troebel zicht. Bepaalde delen bleven voor mij onzichtbaar en ik kon geen totaal beeld meer schetsen. Tesamen met mijn moeder gingen we naar het ziekenhuis. Daar namen ze een CT-scan en zagen dat er niks verkeerd was met mijn hersenen. Het lag waarschijnlijk aan inspanningsmigraine gepaard gaand met allergie. Na een dagje goed rusten moet het mogelijk zijn weer op de fiets te kruipen.
Het was dichtbij en de ploeg wou dat we hier kwamen rijden, Lendelede is nog altijd de gemeente bij uitstek van DJ-Matic. Op een zeer bochtig parcours moesten we 16 ronden van 4 km afleggen. Er waren totaal geen verwachtingen voor mij: Vorige week was ik 4 dagen ziek en 's morgens moest ik nog een pilletje tegen allergie nemen. Dat vermindert ook je prestaties. Ik betwijfelde zelf of het mythische nummer 51 dat ik kreeg mij zou helpen. Het was zeer warm, dus drinken was de boodschap. 69 renners schreven zich in. Er moest en zou een renner van onze ploeg winnen.
Vanaf het begin werd er de beuk in gegooid. Het tempo lag voortdurend rond de 45 km/uur. Van in de eerste ronde moest een deel van het peloton afhaken. Er moest alleen iedere keer hard geremd worden voor de bocht en nog harder opgetrokken erna. De vele uitvalspogingen droegen wel niet lang. De eerste echte ontsnapping was van ploegmaat Joy Vanmarcke. Hij demarreerde en 2 renners vergezelden hem wat later, Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Ook Maxime Farazijn en Jonas Rickaert reden naar de 3. En de laatste renner die het gat toe reed was Paco Ghistelinck. Het peloton joeg bij momenten heel hard achter hen, soms viel het stil. Ik dacht dat ze weg waren. Toch viel ik aan. Veel ruimte kreeg ik niet. Na halfweg wedstrijd werden 3 van de 6 ingehaald: Maxime, Jonas en Joy. De andere waren voorgoed weg. We kregen orders van de ploeg om de boel op slot te zetten. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze al rap 1 minuut voorsprong hadden. Bij elke demarrage was er wel iemand van onze ploeg mee. Er bleven er toch nog 4 uit de greep van het peloton.
Op het laatste zat ik nog relatief fris. In de laatste ronde probeerde ik het op een hellend stuk tegen wind. Ik moest te veel energie steken in het wegrijden, zodat er van voor blijven niet veel sprake meer was. Op een km van de meet werd ik ingehaald. Ik werd 28e omdat ik niet meer mee sprintte. Paco had het afgemaakt en won voor Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Van de achtervolgers was Niels Houtekier de sterkste. De pelotonsprint werd gewonnen door Jeroen Cannie, voor Maxime. Ik was nog relatief tevreden over mijn wedstrijd.
Ik koers dit weekend niet omdat ik ziek ben. De oorzaak is niet bekend, zelfs een bloedonderzoek kon geen duidelijkheid brengen. Als het wat beter gaat kan ik trainen. Ik hoop om volgende week te kunnen koersen.
Het was misschien ietwat kort na het Pk, maar ik besliste om te koersen in Snaaskerke. Het was de enige koers van heel het weekend in Oost- en West-Vlaanderen. Er werden dus heel wat renners verwacht. De jongens die in de Haspengouw tour reden, mochten wel niet meedoen. Ze moesten daarvoor 5 dagen wachten. Er waren er uiteindelijk 127. 12 ronden van 5.625 km (=67.5) werden afgelegd en iedere ronde was er voor de eerste 3 keer een premie van respectievelijk 20, 10 en 7.5 te verdienen. Dat verklaarde waarom er zoveel demarrages waren net voor de aankomst. Het parcours was prachtig en de zon scheen.
Ik stond helemaal vooraan bij de start en net erna testte ik eventjes de benen. Die voelden goed, maar niet super aan. In de eerste ronden gebeurde er niet zoveel merkwaardigs. In de 3 ronde kwam er dan een serieuze ontsnapping: 4 man reed weg. Ik dacht dat dit wel eens de juiste ontsnapping kon zijn en ging in de tegenaanval. Kevin Deltombe en Jonas Rickaert gingen mee. Na een paar honderd meter viel Jonas weg. Kevin en ik probeerden er dan naar toe te rijden. We kwamen niet zoveel dichter en ik kwam kracht te kort. Ik keek eens achter me en zag dat het peloton naderde. Net daarna viel Kevin nog eens aan. Ik liet me inlopen. Een halve ronde later was alles weer speelbaar na een hergroepering, hoewel de helft van het peloton de rol moest lossen. De beslissende aanval was van Jens de Meyere. Samen met Ruben Vanderhaeghen viel hij aan. Op dat moment zat ik achteraan voeding te eten. Een beetje later reden er nog eens 6 renners naar toe.
Er was weinig tot geen organisatie in het pak. Op het einde zat ik helemaal vooraan voor de sprint. Op 150 meter van de meet zat ik nog goed tot er iemand voor mij in de remmen gaat. Ik verloor hiermee veel plaatsen. Toch was ik nog 21ste in de massasprint. Kevin Deltombe won die voor Jonas Rickaert en Jonas Lammens. Ruben Vanderhaeghen won in een millimetersprint voor Jens de Winne en Gregory Vandaele. De conditie is aan het stijgen, ik moet nu gewoon zorgen dat ik enkele malen niet tegen de tarmac ga.
Na een week en een half geen competitie ging ik van start in Baliebrugge (Ruddervoorde). Mijn verwachtingen lagen iets lager dan vorig jaar omwille van de iets mindere conditie. Toch ambieerde ik een top-10 plaats. Het parcours was 7,9 km lang, wat op zich geen probleem was. Mijn starttijd was 6u 08. Voor de gelegenheid kwamen mijn ma en een vriend mee; dat was tof. Het enige wat ik niet had en sommigen wel was een tijdritfiets. Ik zou nooit durven zeggen dat ik met een tijdritfiets top zou gereden hebben (daarvoor was de tegenstand te sterk); maar het ging hooguit enkele seconden gescheeld hebben. We hadden wel een tijdritbeugel op het stuur geplaatst.
Net zoals voor iedere tijdrit ston ik ook hier weer supernerveus aan de start, want je weet dat je jezelf volledig zal moeten geven. Ik vertrok, reed in een constant tempo en deed zeker genoeg omwentelingen, op een kleinere versnelling weliswaar. Dat grote verzet kan ik nog niet goed ronddraaien, daarvoor zijn mijn benen nog te smal. Voor de rest deed ik alles goed: indelen, bochten inschatten. Wat mijn ouders nu wel opmerkten door in de volgwagen van de ploeg te zitten, was dat mijn rug wat meer gekanteld naar rechts staat. Wellicht een gevolg van m'n valpartijen dit jaar. De ploegleider schreeuwde me op sommige momenten echt vooruit. Naarmate de tijdrit vorderde, kwam ik dichter bij de voor mij gestartte Tybo Bogaert. Dit gaf nog een kleine impuls, maar ik was al leeg gereden. Uiteindelijk kwam ik nog tot op 16 seconden van hem.
Mijn eindtijd was 11 min 41 seconden, dit was niet om naar huis over te schrijven. Het kwam dan ook als een verrassing dat ik nog 10de werd. Ik hoop dat de conditie nu aan het groeien is zodat ik goed kan zijn in de zomer. Er waren er 2 outstanding op dit PK: Seppe Verschuere en Kevin Deltombe. Kevin haalde het nipt met 3 sec. voor op Seppe in een tijd van 10 min 42. Ploeg- en trainingsmaat Arthur Vanlokeren sloot het podium af. Een succesdag voor onze ploeg want bij de 2dejaars haalde Paco Ghistelinck de overwinning binnen en bij de dames nieuwelingen Lisa Bogaert.
Ik was geselecteerd door de ploeg voor de beker van België in Rhisnes. Dit kon ik natuurlijk niet weigeren, hoewel de conditie beter kon na de examens en enkele zware koersen. Het startuur werd een paar keren veranderd: Uiteindelijk werd het 15 u. Voor een Beker van België was de organisatie niet ideaal. Waar er overal auto's en obstakels waren, stonden er geen seingevers. Voor de rest was het mooi heuvelachtig parcours met aangename temperaturen. Elke ploeg mocht 5 renners selecteren, zo waren we met 144.
Zoals bij iedere belangrijke koers was het hier ook weer drummen en trekken. In het begin plaatste ik me goed vooraan om valpartijen te vermijden, daarna ging ik stelselmatig achteruit in het peloton. Aan demarrages was er geen gebrek: de periodes waarin er nemand aanviel, waren zeldzaam. Eerste deden we een grote toer met één steil klimmetje om daarna enkele heuvelachtige lokale ronden van 5 km af te leggen. Mijn gevoel was niet echt goed en ik moeide me weinig in de debatten. Twee ronden voor het einde viel de definitieve beslissing: 4 renners reden weg. Jasper de Buyst, Tom Mertens, Daan Myngheer en Sean Martens. Zij sprintten voor de overwinning. Jasper de Buyst won voor Tom Mertens, op enkele seconden Daan Myngheer en net voor het peloton Sean Martens. De pelotonsprint werd gewonnen door Boris Beelen voor ploegmaat Paco Ghistelinck. Ik finishte achteraan het peloton. Onze ploeg werd 7e in het clubklassement.
Dit verslag kwam zo laat, omdat ik op maandag om 6 u 30 op fietsstage van het leger vertrok naar Leopoldsburg. We trainden op de weg, in het veld, op een wasbord en op de piste. We leerden ook heel wat over defensie. De stage was gedaan vrijdag. Die week was tof, maar zwaar en daardoor rijd ik in het weekend niet.
Viane-Moerbeke 29/03/09 - gevallen maar toch uitgereden
Ik was klaar om revanche te nemen t.o.v. vorige week. De weersomstandigheden waren perfect: frisjes met veel zon. Het was de openingskoers van de topcompetitie en mijn broer had hier 4 jaar geleden gewonnen. Het zou een zeer zware wedstrijd worden: De Bosberg, de achterkant van de Muur van Geraardsbergen en 18 km meer dan vorige week. Eerst een grote ronde van 23 km en daarna 5 lokale ronden van 9 km. 170 man stond paraat.
Nog nooit was het zo nerveus in het begin. We moesten om te beginnen eventjes achter de auto rijden en daarin in vielen al heel wat renners. Als we "losgelaten" werden vielen er ook. Ik was nochtans zeer voorzichtig, maar ik viel toch. Het was gelukkig niet zo zwaar en ik kon door rijden, al moest ik nog mijn polar bevestigen. Ik had zo'n 30 seconden verloren juist voor de achterkant van de Muur. Een 500 meter later zat ik al dicht bij het peloton, maar dan vielen er nog waardoor de auto's stopten en ik ook. Ondertussen waren al 4 renners weg gereden. Op de Bosberg ging ik goed vooruit en ik kon gelijke tred houden met het peloton. Daarna schoven de auto's op en ik kon niet aanpikken omdat ze te snel reden. Ik dacht dat ik er niet meer bij ging geraken. Met een groepje probeerde ik de kloof te dichten. Ik moest voortdurend op kop rijden en de krachten waren bijna op. Op dat moment was er even wapenstilstand in het peloton waardoor we wel succes hadden na 10 km achtervolgingswerk. Die wapenstilstand was stilte voor de storm: De klim naar Onkerzele lag nu op ons pad. Ik was totaal nog niet gerecupereerd, maar schoof toch op om niet gelost te worden. De grote ronde zat er dan op.
Ik was van die inspanning kapot en bij iedere aanval zat ik met betonnen benen. Ik dacht serieus aan stoppen door krampen. De koplopers waren nu met 7, maar werden ingelopen door het werk van de mannen van Bodysol die geen mannetje meehadden. In de voorlaatste ronde gingen Whytic Priem en Robin Van Goethem aan de haal. Dat was de goeie ontsnapping en een zevental anderen reden er naar toe. In de laaste ronde was er een valpartij van 2 renners. Ik week uit en stond op de trappers.Nu kreeg ik zo'n kramp dat ik van de fiets moest, op het gemak reed ik dan naar de aankomst. Ik vond het nog niet zo erg, want ik ging me toch niet met de debatten moeien in de sprint. Martijn Degreve won voor Robin van Goethem en Joachim Vanreyten.
Dank opnieuw aan de mensen van het Rode Kruis die achteraf mijn schaafwonden verzorgden. Ik ben goed op weg om pechvogel van het jaar te worden, maar je weet wat ze zeggen: na regen komt zonneschijn.
Het was weer een dilemma: Waar zouden we koersen? Het werd uiteindelijk Deerlijk. Ik had vandaag totaal geen verwachting, gewoon wat aanvallen en meerijden met het peloton. Er moesten 10 ronden van 5 km afgelegd worden, met aankomst op de olieberg die toch redelijk wat voorstelt. Ik had het niet verwacht maar de benen waren niet zo slecht. Er stonden niet zo veel coureurs aan de start, 77.
De start verliep vlekkeloos, maar ik zat ietwat vanachter. Op de olieberg schoof ik op. Een 500 meter later wist ik dat deze koers een drama ging worden. Mijn zadelring stond niet echt goed en door een put in het parcours kwam het los te staan. Er gingen allerlei scenario's door m'n hoofd. Ik dacht er aan om misschien eventjes te stoppen en met een umbraco het weer vast te vijzen, of de reservefiets te pakken en mijn vader de koersfiets laten herstellen en een ronde later opnieuw verwisselen van fiets. Ik koos voor het tweede. Ik trok goed door voor en op de olieberg, omdat ik dacht dat hij daar zou staan, ik zag hem helaas niet en moest nog een ronde bijdoen. Dit begon vreselijk veel pijn te doen aan mijn rug en benen. Het gaat nu eenmaal niet om in zo'n positie te fietsen: Het zadel stond nu helemaal op het laagste. De volgende keer de olieberg op, veranderde ik van gedacht. Als ik vanachter reed zou ik hem beter zien. Ditmaal zag ik hem ook en stopte. Helaas had hij de reservefiets niet bij. Ik moest nu opnieuw de fiets op voor nog een ronde. Met dat stoppen had ik 30 seconden verloren: De schoenen wilden niet direct in de klikpedalen.
Nu moest ik dus nog een ronde bijdoen. Ik maakte als een razende jacht op het peloton, hierbij raapte ik velen op, maar ze konden jammer genoeg niet aanpikken. Na 2,5 km kwam ik op 100 meter. Nu moest ik natuurlijk weer van fiets wisselen. Dit ging vlot, maar ik verloor toch weer 150 meter. Ze zaten jammer genoeg in het peloton niet stil, inmiddels waren 3 renners in de aanval getrokken. Hierna kwam ik aansluiten bij Jentel Bogaert die ook door pech was achteruitgeslagen. We werkten goed samen. Op de olieberg ging ik er echter alleen vandoor, maar nu moest ik opnieuw verwisselen. Dit ging vlot en ik reed weer bij Jentl. Bijna al mijn krachten waren op. We kwamen eventjes nog dichter, maar daarna vergrootte onze achterstand stelselmatig, je kan niet eeuwig blijven vechten tegen de grote massa. 2 ronden voor het einde werden we uit koers gehaald. In al mijn koersen nu heb ik nog geen 1 keer voluit kunnen gaan, ik word er moedeloos van. De drie die er in het begin vandoor gingen haalden het ook: Niels Houtekier won voor Robbe Dupont en Louis Convens. Martijn Degreve had geprobeerd de sprong te wagen. Hij bleef steken op 10 seconden. Paco Ghistelinck won de massasprint voor de 5de plaats.
Deze koers stonden we weer voor een totaal vernieuwende ervaring. In Ieper moest er eerst een grote ronde van 34 km afgewerkt worden en daarna 2 lokale ronden van 7 km. De benen voelden goed aan, het was prachtig weer en het was een prachtig parcours. Kortom alles wat je wil hebben. Hoewel deze koers voor geen enkel klassement telt, waren er toch 120 renners en daarbij heel wat kleppers. Ik wou er totaal in vliegen.
Naar mijn mening was dit niet echt een nerveuze koers. We moesten eerst een heel eind langs een grote baan rijden, er waren veel ontsnappingen die niet ver droegen. Ik wist dat ik vooraan moest zitten wanneer we een klein klimmetje op moesten op een smal baantje. Dit was ook het geval. Mike De Bie trok alles in brokken. Ik zat waar ik moest zitten: vooraan. Het splitste een renner of 2 voor mij, maar ik kon de kloof dichten. Mike De Bie en nog een paar andere renners hadden een serieuze ravage aangericht. Het peloton van 120 was uitgedund tot één van 50. In de volgende strook zijwind werden er nog coureurs gewoon uitgewaaid. Ik voelde me goed, maar ik had het wel lastig. Door de zijwind werd alles op een lint getrokken en een rond punt bracht hier geen verandering in. Net na de rotonde maakte een renner plots een manoeuvre naar links. Hierdoor viel Kim Van Leemput, ik zat er net achter en kon hem niet ontwijken. Het schijnt dat het weer spectaculair was: Mijn fiets en ik werden weggecatapulteerd.
Ik viel pijnlijk op mijn schouder en hoofd. Net zoals op het clubkampioenschap kon ik niet meer verder rijden. Deze keer was ik echt zeer ontgoocheld: In een sterk bezette koers zat ik vooraan en had goeie benen. Normaal gezien is er gelukkig niks gebroken. Opnieuw veel schaafwonden. Dit was een serieuze opdoffer. Met het vooruitzicht op zware koersen als Moerbeke-Viane en misschien Rhisnes wou ik conditieritme opdoen. Helaas ging dat niet aangezien ik maar een goede 20 km heb gereden. Ploegmaats Arthur & Maxime sprintten naar een knappe 5e en 9e plaats.
Ik opteerde
voor de koers in Lierde want ik dacht dat het daar een mooi parcours zou
zijn en dat er hard gekoerst zou worden. Er waren wel nog problemen door dat
spuitje van vorige week. Net als in Staden had ik geen goeie benen. We moesten
54 km afleggen over 9 ronden. Dit was totaal niet mijn traject: Het waren
van die korte kleine klimmetjes, waar je met de macht op moest gaan. 94 renners
waren klaar om te vertrekken, maar er werd eerst nog een minuut stilte gehouden
voor de vroegere sponsor van de koers in Lierde.
Deze keer werd er relatief rustig gestart,
maar er kwam direct een spervuur van aanvallen, onder meer van Bryan Rossignol.
Meestal ging het zo: er werd niet echt rap gereden in het peloton, er
demarreerde een renner, meestal werd er niet direct geantwoord, na een halve
minuut kwam dan de reactie en gingen we snel naar de vluchter(s), daarna bleef
het eventjes rustig. In de tweede ronde kon ik mij van het peloton scheiden. Ik
kreeg eventjes een vrijgeleide en kon toch een paar kilometer op kop rijden. In
deze koers waren er zoveel aanvallen dat je gewoon niet altijd mee kon zijn.
Eén keer zag ik echt wel gevaar van zo'n ontsnapping en probeerde naar voor te
rijden, wat niet zo evident is als alles op een lint is. Het jammere was dat
ook deze ontsnapping niet bleef duren. Ik ging dan zelf in de aanval omdat ik
wist dat iedereen moe was, helaas zaten er te veel renners in mijn wiel. Bijna
direct hierna demarreerde er een coureur en niemand had zin om het gat toe te
rijden. Hij had een grote voorsprong te pakken en niemand reageerde. Dit was in
de derde laatste ronde.
Er zouden er zeker wel nog naar hem toe
rijden, dus moest ik attent zijn. Juist als er 4 renners de sprong wagen zat ik
vanachter. Die vijf mochten sprinten voor de zege. Jonathan Vlaeminck won zeer
verdiend voor Ruben Van Der Haegen en Michael Cools die ook heel actief was. Ik
kon me niet plaatsen voor de sprint en werd teleurstellend 40 e. Ik hoop dat
het volgende week beter zal zijn.
Vandaag stond de koers in Staden op het programma. Mijn ouders konden niet, maar gelukkig pikten de ouders van Arthur Vanlokeren mij op, waarvoor dank. Zeer hoge verwachtingen had ik niet na mijn val van vorige week en doordat ik een spuitje tegen tetanos en nog wat ziekten kreeg; zoiets maakt je wat grieperig. Ditmaal waren er 45 kilometers af te leggen met 90 deelnemers. Toppers zoals Ruben Boons, Whytic Priem en Laurens Colle waren present.
Na een slechte start was de opdracht om zo rap mogelijk vooraan te komen. Er werd redelijk nerveus gekoerst, maar ik denk dat dat bij iedere nieuwelingenkoers zo zal zijn. Ik had geen superbenen en had soms moeite met het vele optrekken na aanvalletjes. De eerste drie ronden reed Belgisch kampioen Ruben Boons alleen voorop. Vele malen kwam het peloton dicht, maar het viel dan iedere keer stil. In de 4de ronde demarreerden er 3 renners die zich ook eventjes van het peloton konden scheiden. Ikzelf was ook actief, ik koerste meestal vooraan en trok een paar keer in de aanval. Als we met een groepje wegreden viel het op één of andere manier altijd wel stil. Ik wist op 2 ronden van het einde al dat er een massasprint aan zou komen. Toch probeerde Whytic Priem het nog in de laatste ronde. Hij werd gegrepen.
Ik moest op het laatste nog veel renners inhalen en dan zat ik perfect in 5de positie. Dan kwam er plots veel volk van alle kanten en toen er van links plots een renner de sprint aantrok zat ik helemaal ingesloten. Toch werd ik nog 20ste. Ploegmaat en trainingsmakker Arthur Vanlokeren won prachtig de sprint als eerstejaars voor Ruben Boons en Whytic Priem. Zelf was ik ook tevreden van mijn koers.
Ik heb er lang naar uitgekeken: mijn eerste koers bij de nieuwelingen. Deze keer bevond het parcours zich in Marke en het had 1 redelijk zwaar klimmetje. Het werd zeer goed georganiseerd. De deelnemende ploegen van onze categorie waren: CT DJ-Matic Kortrijk, CT Nicca Langemark, Tieltse renners en CT Force. Dit zou een totaal vernieuwende ervaring worden dacht ik voor aanvang van de wedstrijd. Ik had goeie benen. Eerst mochten de juniores starten, dan wij en uiteindelijk de beloften en elite zonder contract. We hadden dus met de nieuwelingen de koers van de juniores (van DJ-Matic) gezien en we wisten dat het anders moest gaan: zij reden het gat op elkaar toe en als er andere renners demarreerden lieten ze begaan. Wij gingen koersen als 1 blok
Er werd net zoals bij de aspiranten rap gestart. Op het einde van de eerste ronde plaatste Bryan Rossignol een aanval. Ik ging mee en wou dus niet het kloofje dichten, hij dacht dat ik dat wel wou doen en vertraagde. Ik ging door en had een kleine voorsprong. Dit was enkel om de benen te testen. Na 500 meter kwam er een renner van CT Force aansluiten. Ik had geen zin om me nu al op te blazen en pakte dus maar lichtjes over. Eventjes later werden we ingelopen. Bijna heel de koers koerste ik vooraan. In ronde 2 kon er nog een renner van onze ploeg een gat maken, maar hij werd kort hierachter opgeslorpt door een peloton waarin 59 renners startten. De 5de ronde kon ik me niet meer bedwingen: Ik zat in 2de positie, in het wiel van ploegmaat Maxime Farazijn, en demarreerde net voor de top van de klim. We waren weg met een 8-tal man. Ik vroeg aan Maxime om over te nemen met mijn linkerarm en week uit naar rechts, maar op dat zelfde moment stak Maxime mij rechts voor. Ik kon me niet recht houden en viel aan een snelheid van ongeveer 40-45 km/uur. Het schijnt dat het zeer spectaculair was. Ik had te veel pijn en moest opgeven.
Ik werd door de ziekenwagen meegenomen naar de EHBO-post. Daar werd ik zeer goed verzorgd, waarvoor dank. Mijn wonden vallen al bij al nog mee: Er is niks gebroken, 2 grote wonden op mijn heupen, 1 op mijn schouder en nog een paar kleine schaafwondjes op mijn ellebogen en knieën. In de 6de ronde viel de beslissing: Paco Ghistelinck en Joy Vanmarcke reden weg uit het peloton. Ze konden door het goeie afstopwerk in 1 ronde 53 seconden pakken. Na enkele ronden reed Paco nog eens weg van Joy. Hij kon het uithouden tot op de meet en won voor Joy en Bryan die een kleine voorsprong had. Met een machtige sprint werd Arthur Vanlokeren 4de en Maxime 5de. Zo is de top 5 helemaal van DJ-Matic. Ik was tevreden met mijn prestatie, ik weet nu dat ik niet zo slecht ben als ik voordien had gedacht. We zullen zien in het vervolg als ik mee zal kunnen spelen in sterkere koersen.
Voor de start van het nieuwe seizoen wil ik melden wat er precies in de winter is gebeurd. Na de laatste koers nam ik een 3-tal weken rust en begon dan met veldrijden, zwemmen en lopen, maar er was een probleem met mijn voet waardoor ik 4 weken niet kon lopen. Dat was heel slecht voor mijn basis. Als het probleem nog maar net opgelost was moest ik al een test doen in Gent en ik dacht dat die niet zo goed ging zijn. Tegen alle verwachting in was de test nog over het algemeen positief. Bij het bijhorende bloedonderzoek deden we navraag of ik, net zoals mijn broer, ook klierkoorts heb gehad, het antwoord was ja. Ik had meer geluk dan Tim, bij mij was het een zeer lichte vorm. Vroeger was ik soms erg moe, maar dat werd verholpen door veel te slapen. Voor zover we weten leden mijn fysieke prestaties er niet onder. Ik begon dan op mijn fiets te springen en het weer was slecht. Daardoor en omdat er zoveel ziekte in het land was, werd ik ook ziek (bronchitis en keelpijn). Een week later hing ik er weer aan (buikgriep). Als ik opnieuw kon beginnen met trainen, moest ik overgeven. Weer conditieverlies. Een zeer goeie start van het seizoen zal ik waarschijnlijk niet kennen. Ik verwacht een overgangsjaar waarbij ik nog niet zal opgewassen zijn tegen de sterke tweedejaars. Mijn ploeg CT-DJ Matic Kortrijk werd versterkt door enkele sterke renners o.m. Bryan Rossignol, Paco Ghistelinck, Arthur Vanlokeren, Maxime Farazijn, Laurens Loeters ... Op de foto staan de nieuwe truitjes.
Bedankt aan iedereen die gekomen is of ons gesteund heeft. Ik hoop dat jullie allen een leuke avond gehad hebben. Ik wil ook speciaal de man bedanken die het eten gemaakt heeft. Hugo Pateeuw, de mensen die de interviews afgenomen hebben: Nico Dyck en Patrick Cornellie en de collega-renners die bereid waren om een interview te doen: Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Jonas Rickaert en Damon Maes.
Voor foto's ga naar www.timdeclercq.be en kijk dan op foto's beloften.
Het moest er aankomen: Het einde van mijn aspirantencarrière. Ik wou het in schoonheid afsluiten, we kozen het parcours van Veldegem uit om dit te doen. Er werd ondanks dat er 51 renners waren, in één reeks gereden. Een geluk voor mij, want al de concurrentie zat in de eerste reeks. Deze keer mochten we 18 ronden van 1.850 meter afgehaspeld worden op een rechthoekig parcours. Het was de enige koers op de zaterdag dus mocht je wel wat concurrentie verwachten. Die was er ook: Niels Vanderaerden, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Arthur Vanlokeren...
Ik wist ook niet waarom, maar sommige jongens hadden veel zin om de startplaats goed te verkennen; daarom stonden ze er ook een klein halfuur. Direct van bij de start werd er goed door gereden door een Nederlander, de rest van de koers heb ik hem niet meer gezien. Ik wou revanche nemen voor mijn slechte prestatie van vorige week: aanvallen was de boodschap. Ik probeerde een paar keer, maar ik kreeg nooit genoeg ruimte vooral niet van Niels Vanderaerden die op iedereen zijn wiel sprong en meestal niet overnam. Hij wou blijkbaar een massasprint, jammer voor hem dat hij die niet zou winnen. Eén keer kwam er afscheiding, maar het gat was niet groter dan 10 meter. Ik was niet de enige die een massasprint wou ontlopen; ook vele andere renners kozen het hazenpad. Bijna altijd reed Niels Vanderaerden de kloof op de vluchter toe, deed hij het niet dan waren andere renners zo vriendelijk om het voor hem te doen. Nadat er eens 2 ronden vol aangevallen werd, ging Miel Houfflyn zijn kans. Niels had al vele gaten moeten toe rijden en kon niet direct op het wiel springen. Renners zoals Jonas Rickaert, Kevin Deltombe en ik gunden het Miel zeker dat hij eens een koers mocht winnen. Vanzelfsprekend reden wij er niet achter en probeerden zelfs een beetje de samenwerking op de vluchter te boycotten. Ik wou meegaan met Miel omdat hij de ideale partner is om weg te rijden en daarom wou ik er in mijn eentje naar toe rijden. Niels had zijn lesje geleerd en gaf me niet meer dan 5 à 10 meter. Miel kon het nog een ronde of twee volhouden, maar werd dan ingelopen. Jammer.
Na mijn demarrage op Miel kreeg ik slechte benen en kon niet direct op het wiel springen als er bommetje viel. Dan maar alles op de massasprint zetten. Naarmate de koers vorderde begon het weer wat beter te gaan. De laatste 4 ronden zat ik dan ook steevast van voor. Vastberaden om mijn plaats niet af te geven. Zoals verwacht werd het ook een massasprint. Ik zat goed vooraan, maar doordat een renner voor mij niet de sprinters kon volgen, moest ik langs hem gaan en zat daardoor tegen Maxime Farazijn. Het was ofwel hem of ik en ik trok aan het kortste eind. We waren juist voor een versmalling en Maxim zat bijna tegen een paaltje. Sorry daarvoor Maxim. Gelukkig kon hij verder sprinten en behaalde nog een 8ste plaats. Ik bevond me op dat moment op de 6e plaats. Ik kon nog een halve fietslengte goed maken op de Nederlander Etienne Van Empel, maar moest het onderspit delven met een half wiel. Kevin Deltombe won, hij reed heel het seizoen goed, maar hij had alleen de pech dat hij een paar keer tegen het asfalt ging. Niels Vanderaerden werd 2e, waarschijnlijk had hij te veel gaten moeten dichten. Thieme Van Ruymbeke en Jonas Rickaert stonden op een gedeelde 3de plaats. De Nederlander werd 5e en ik 6e. Ik kon dan toch het seizoen in schoonheid afsluiten.
We stonden deze week voor een heus dilemma: Waregem of Watou. We kozen dan maar voor het gemakkelijkste Waregem omdat het dichter bij huis is en er waarschijnlijk meer concurrentie zou zijn. Dat was inderdaad het geval: Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Seppe Verschuere, Maxim Farazijn, Arthur Vanlokeren... Het regende vandaag pijpenstelen, je zou er geen hond doorsturen. We moesten 24 ronden van 1.5 km afleggen op een kletsnat parcours. Doordat er 2 koersen waren in West-Vlaanderen, werd er in één reeks gereden.
Van bij de start werd er door Laurens Clement doorgetrokken, ik startte redelijk achteraan omdat ik nog juist voor de koers van wielen veranderde (ik kon niet goed remmen met mijn carbonnen wielen). Ik schoof stelselmatig op en wachtte rustig af. Je zou het misschien niet denken, maar de meeste renners hadden zin om te koersen behalve dan de grote kanonnen die waarschijnlijk door de regen verkleumd waren. Na een ronde of vijf zat ik helemaal vooraan. Maxim Farazijn had een paar ronden de kop genomen en ik viel eens aan in het stuk naar de meet. Het was eigenlijk meer de benen testen, ik voelde dan ook meteen dat er iets mis was. Als mijn benen wat minder goed waren dan is mijn ritueel om te demarreren omdat ze dan op het einde beter worden. Dit was vandaag jammer genoeg niet het geval. Ik reed heel de koers met zandzakken aan mijn lijf. Ik had moeite met de vele, plotse tempoversnellingen en verlangde naar het einde. Helaas voor mij waren onder andere Jonas Rickaert, Damon Maes en mijn ploegmaat Jason Vanneste het daar niet mee eens. Elk om beurt demarreerden ze. Ze reden elk een dijk van een koers en de laatste 2 hadden volgens mij een betere plaats verdiend
Voor mij kwam het einde als een verlossing. Ik wou wel nog een goed plaatsje van voor bemachtigen. In de laatste ronde zat ik vooraan, maar liet me dan een beetje wegdrummen. Ik ging ongeveer als 15e door de bocht en eindigde dan 13e. Jonas Rickaert won verdiend met een halve fiets voor op Kevin Deltombe en toekomstig ploegmaat Maxim Farazijn (die een spaak brak onderweg en knap terugkeerde). (ook)Toekomstig ploegmaat Arthur Vanlokeren en Simon Kenn sloten de top vijf af. Conclusie: Voor mij is het misschien niet slecht dat het einde van het seizoen in zicht is. En als het einde van het seizoen daar is dan ben je altijd welkom bij onze supportersavond op 7 november te Sint-Eloois-Winkel
Omdat mijn ouders zondag niet konden, gingen we nog maar eens in Wallonië koersen. Het was prachtig weer in het pittoreske stadje Pommeroeul. Wij dachten dat de koers in Bernissart was, maar het was verplaatst naar het naburige dorpje Pommeroeul. Deze keer waren 20 renners de inschrijvingstafel gepasseerd. We moesten 25 ronden van 1.4 km afleggen op een parcours met weinig bochten. De favoriet vandaag was Seppe Verschuere, samen zouden we proberen weg te rijden.
We startten relatief rustig omdat niemand waarschijnlijk zin had om de beuk er in te gooien. Ik wachtte mijn moment rustig af. Er zat in het parcours één moeilijke bocht van ongeveer 120°, na die bocht werd er veel gedemarreerd. Vanaf ronde 5 begon ik aan te vallen. Ik probeerde het zeker wel 15 keer, maar het parcours leende er zich niet toe om weg te rijden. Vooral Seppe Verschuere, Loïc Penserini en Cedric Verbeken waren actief. Er werd wel veel aangevallen, maar nooit doorgezet. Iedere keer als ik probeerde, sprong er wel iemand op mijn wiel. Ik kreeg nooit genoeg voorsprong in het begin van mijn aanval waardoor ik niet weg geraakte. Het was net alsof de rest van het peloton op een massasprint hoopte. Dat zouden ze ook krijgen. Alleen de laatste 5 ronden kreeg je wat ruimte om aan te vallen. Cedric Verbeken probeerde het de laatste 2 en hij kreeg wat ruimte, maar kon het niet halen tegen een compact peloton.
We gingen dan de laatste ronde in. Ik zat wat vanachter doordat een renner mij hinderde toen er nog een demarrage werd geplaatst. De laatste bocht lag op 100 meter van de meet en het was wind mee dus moest je aan kop door die bocht gaan. Seppe Verschuere ging aan op ongeveer 100 meter voor de aankomst en nam direct een paar meter. Er zat één renner tussen mij en Seppe. Ik had nog niet gezien dat er een gaatje was en reed dit dan toe. Ik kwam aan zijn wiel net voor de bocht, maar kon hem niet meer voorsteken. Gianni Bossuyt werd derde en zo was het podium helemaal Vlaams.
Dit was het langste parcours van heel West-Vlaanderen dus gingen we daar vanzelfsprekend koersen. Het was prachtig weer op het 3.750 km lange parcours met een vrij krachtige oostenwind. We moesten 33.750 km afzien. Er waren 2 reeksen en ik had het geluk om in de eerste te zitten. Deze koers werd er niet, zoals gewoonlijk om 4.15 u, maar om 3.30 u gestart. Ik wist dit niet dus hadden we zeker geen tijd over. Ik had zin om er in te vliegen deze koers, want de benen voelden zeker niet slecht aan.
Er werd de eerste ronde aan een traag tempo gereden. Pas in de tweede ronde plaatste er iemand een serieuze demarrage, ditmaal had Kevin Deltombe het hazenpad gekozen. Ik draaide mee met onder andere Thieme Van Ruymbeke, Miel Pyfferoen en Laurens Loeters. Ik spaarde mezelf wat voor als het weer zou stilvallen om dan zelf iets te proberen. Na een ronde werd Kevin ingelopen en dan was het mijn beurt om het hazenpad te kiezen. Ik kreeg niet zo'n grote voorsprong, maar bleef wel rijden. Na een ronde kwam hardrijder Michael Cools aansluiten. Ik was een beetje kapot en moest hem een halve ronde aan kop laten rijden. Daarna draaiden we elk om beurt rond. We reden redelijk rap en kregen voorsprong van zo'n 300 meter. Er werd jammer genoeg niet stilgevallen in het peloton. We hadden een mooi gat, maar uit het zicht blijven lukte niet. Achter ons werd er meerdere malen geprobeerd om de voorsprong alleen toe te rijden. Dit lukte niet, want we bleven ronddraaien, maar ze knaagden wel wat af van onze voorsprong. We haalden over heel de wedstrijd een gemiddelde van 38.5 km/uur. Ons mooie liedje was op een ronde voor het einde echter gedaan. Thieme Van Ruymbeke dacht dat het de laatste ronde was een reed alles uit de kast om ons bij te halen. Het lukte hem en hij stak ons voor aan de meet. Hij maakte al het zegegebaar, maar het werd hem direct duidelijk dat het nog een ronde was. Door zijn poging om ons bij te halen bracht hij een paar andere renners met zich mee. We stopten dan maar met verder rijden. De koers was een ronde te lang.
De laatste ronde reden we dan aan een slakkengangetje. Ik probeerde nog wat te recupereren voor de sprint, maar de lange aanval had veel krachten gekost. Het was een sprint naar beneden dus moest je vooraan plaats nemen. Ik zat niet vooraan en haalde een ontgoochelende zevende plaats. Arthur Vanlokeren won voor Jonas Lammens en Kevin Deltombe. Laurens Loeters en Thieme Van Ruymbeke sloten de top vijf af. Mijn medevluchter Michael Cools eindigde 10e. Ik had een mooie koers gereden, maar we hadden denk ik een betere uitslag verdiend. De toeschouwers zagen alvast een geanimeerde koers. Waren me met nog een derde renner geweest dan waren we misschien voor gebleven. Jonas Rickaert won de 2e reeks voor Maxime Farazijn en Kenny Bouvry.
filmpje zie links, zie foto's op www.deltombe.be Volgende week rijd ik in zaterdag in Bernisart, omdat mijn ouders zondag niet kunnen
Om nog eens een laatste keer echt te klimmen dit jaar, kozen we de wedstrijd in Wortegem-Petegem. Dit was de 3e keer dat ik hier reed. Vorige jaren draaide het op een massasprint uit waarin ik me niet goed kon plaatsen. Er werd in 2 reeksen gereden en ik kon een plaatsje in de eerste reeks bemachtigen. Er waren een heleboel toppers in mijn reeks aanwezig waaronder Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert... Ik wou deze keer eens alles uit te kast halen door veel aan te vallen. Het was prachtig weer op het mooie parcours van Wortegem. Er zat één klim in het parcours van ongeveer 1.3 km.
We startten relatief rustig, want er kwamen geen aanvallen. In de tweede ronde was er dan eindelijk eens een aanval, maar er werd niet doorgezet. Ik reed attent vooraan en wachtte op een serieuze demarrage. Op de klim gingen er iemand stevig door en ik nam over in de afdaling. Ik ging naar beneden met een snelheid van 63 km/uur. Op het vlakke stuk kwamen ze dan allemaal weer aansluiten. Ik probeerde nog meerdere malen, maar er sprong altijd iemand direct op mijn wiel. Ik besloot eventjes te wachten en dan eens een waardige poging te verwezenlijken. Op een aantal ronden voor het einde plaatste Kevin Deltombe net voor het einde van de klim een demarrage. Ik schoof rustig mee en wachtte tot het stil viel, maar er werd een volle ronde doorgereden. Iedereen was bijna kapot, dan viel ik aan. Ze geraakten niet direct op mijn wiel en ik nam vlug 50 meter. Ik viel niet stil en ze hadden moeite om het gat toe te rijden. Op het einde van het vlakke stuk kon Jonas Rickaert aansluiten, maar hij had de helft van het peloton meegenomen. Toen ze bij mij kwamen ging ik nog eens aan, maar Kevin kon volgen en daarom zette ik niet door. We waren dan al op een goeie ronde van het einde en ik besloot niet meer aan te vallen.
In tegenstelling tot vorige jaren kon ik me deze keer goed plaatsen. Op 175 meter van de meet ging Kevin Deltombe aan. Ik kon niet direct op zijn wiel springen, want er zat een renner in de weg. Ik kon me dan toch loswerken, maar zat dan al 5de. Ik maakte veel plaats goed en ging gemakkelijk over de 4e. Ik strandde uiteindelijk op 15 cm van de 2e en op 5 à 10 cm van de derde. Net geen podium. Kevin Deltombe won de wedstrijd voor Thieme Van Ruymbeke en de Nederlander Etienne Van Empel. Kenny Bouvry werd 5e. Had ik niet aangevallen dan was ik misschien dichter geweest, maar mijn keuze is om aan te vallen omdat ik geloof dat dat mij sterker maakt.
Na mijn overwinning vorige week zochten we het parcours van Gistel voor de derde keer in mijn prille carrière op. De weerman had regen en veel wind voorspeld. Hoewel, in de straten van Gistel was er toch geen 5 à 6 beaufort, zoals aangekondigd aan de kust, te bespeuren. We startten in 1 reeks. Toen we naar de inschrijving reden, brak er een spaak van mijn voorwiel, dat was gelukkig niet zo erg, want ik heb altijd reservewielen mee.
De start van onze wedstrijd werd uitgesteld, want er was een meisje platgevallen. Toen we daar stonden zagen we letterlijk en figuurlijk de bui hangen. Dreigende wolken kwamen op ons af. In de derde ronde regende het al. Ondertussen waren we zeer snel gestart en moest ik opschuiven. Zodra er wat getemporiseerd werd, plaatste ik een klein aanvalletje om de benen uit te testen. Ik voelde dan al dat ze niet zo goed waren. Niemand reageerde en ik reed op een slakkengangetje voorop. Nadat ik weer ingelopen was, regende het aanvallen. Vooral Miel Pyfferoen en Quentin Jauregui waren zeer actief. Na 2 ronden vol demarrages gingen Maxim Farazijn en Jauregui Quentin in de aanval. Niemand reageerde en ze hadden al vlug 100 meter. Miel Pyfferoen probeerde het gat toe te rijden. Ik zat toen helemaal van achter en opschuiven aan zo'n hoog tempo is niet evident. Van voor in het peleton ging Kevin Deltombe dan in de tegenaanval, maar hij werd gecounterd door Seppe Verschuere. Weer een compact peloton. Hierna gebeurden er weinig interessante aanvalspogingen.
We gingen dan maar weer eens de laatste ronde in. Ik zat al helemaal vooraan en moest dus niet meer opschuiven. Op een 750-tal meter van de meet hadden we een bocht van 90° met daarvoor spekgladde witte zebrapaden. Op die voetpaden viel Kevin Deltombe en nam Seppe Verschuere, Miel Pyfferoen en mij in zijn val mee. Ik ging over kop en draaide dan. Door de adrenaline stond ik direct weer op en nam mijn fiets. Ook Seppe, Kevin en Miel deden dat. Bij iedereen die gevallen was, lag de ketting eraf. Ik kreeg hem er als eerste er weer op, maar het was nutteloos om nu nog door te rijden. Op een slakkengangetje ging ik naar de meet. Na de aankomst haastte ik mij naar het EHBO lokaal. Mijn wonden vielen al bij al nog mee en werden door de mensen van het rode kruis goed verzorgd. Een grote schaafwonde op mijn heup en wonde op mijn elleboog. Met de fiets van Kevin is het erger gesteld, hij brak zijn kader en zal voor de rest van het seizoen met een andere fiets moeten rondrijden. Maxim Farazijn won overigens de massasprint voor Felix Pouilly en Quentin Jauregui. Proficiat Maxim. Ontgoocheld droop ik af door mijn valpartij.
Vandaag trokken we naar Saint Ghislain. Ik had geen zin om in Diksmuide te rijden, omdat het parcours daar niet zo geschikt was voor ontsnappingen en ik er vorig jaar gevallen was. Deze week had ik niet kunnen trainen want ik was op kamp. De verwachtingen waren dus niet te hoog. We moesten in Saint Ghislain 24 ronden van 1.4 km afleggen op een zeer bochtig parcours waar je na elke bocht hard moest optrekken in het mooie stadje dicht bij Mons. Het was wel zeer warm dus mocht ik zeker niet vergeten te drinken. De koers was goed georganiseerd. Er waren 21 renners aan de inschrijvingstafel gepasseerd, waaronder favorieten Miel Houfflyn en Loïc Penserini. Ik had afgesproken om met Miel te demarreren, want in de sprint zouden we zeker verliezen.
Ik startte rustig en reed in ongeveer laatste positie. De eerste 3 ronden gebeurde er quasi niks totdat Damon Maes en Gianni Bossuyt aangingen. Miel en ik wachtten rustig af en schoven beetje bij beetje op. Daarna sprong Jasper Dult naar de leiders, maar bleef een beetje steken. Dan voelde ik dat het het moment was en ik viel aan met Miel in mijn wiel. Eerst reden we naar het leidende groepje en daarna gingen we door. Ondertussen was Jasper Dult al komen aansluiten en jammer genoeg kregen we de anderen er niet direct af. Ik bleef aanvallen en Miel ging dan stevig door. Omdat de anderen niet vol overnamen en favorieten Vincent Scinta en Loic Penserini ons op de hielen zaten, probeerden we alleen door te gaan. We hadden hulp nodig en ik vroeg aan de anderen om mee te werken. Alleen Damon Maes deed dit en omdat er niemand anders overnam viel ik nog eens aan. Deze keer was Damon gelost. Dat was wel jammer omdat hij redelijk bedrijvig in de koers is. Miel en ik bleven doorgaan en eventjes later moesten Jasper Dult en Gianni Bossuyt ook afhaken.
Miel en ik konden een kloof slaan van een 30-tal meter en dat vergrootte alleen maar. Tenslotte werden Gianni, Jasper en Damon opgeraapt door Scinta en Penserini. Wij bleven doorrijden en ik kreeg het lastig (pijn aan mijn milt), dat was vooral door een beetje te ongezond te eten op kamp (chips). Buiten de 5 achtervolgers dubbelden we alle deelnemers. Als we na een tijdje een halve minuut hadden begonnen we wat te vertragen. We waren misschien een beetje te voortvarend, want 3 ronden voor het einde waren ze genaderd tot op 150 meter, dat was vooral het werk van Damon Maes. We reden niet rapper totdat ze op een bepaald moment naderden tot op 100 meter. Dan staken we maar een tandje bij. Voor we het wisten zaten we in de laatste ronde. We konden het ons niet veroorloven om traag te rijden, want ze waren te dicht. Op 300 meter van de meet konden ze ons niet meer inhalen. Dan reden we verschrikkelijk traag zij aan zij de laatste bocht door. De laatste rechte lijn was 200 meter tegen wind met in het midden een rond punt. Ik ging aan juist voor het rondpunt en Miel kwam niet meer over mij. Eindelijk nog eens gewonnen!!! Dat was geleden van in Herderen 2 jaar terug. Ik had wel geluk dat ik een minstens even sterke partner had. Dan moesten we een halfuur wachten op het podium. De burgemeester speechte en we kregen mooie prijzen. Over één iets was ik minder tevreden : ik was misschien wel gewonnen, maar ik moet morgen naar school. De vakantie is weer veel te rap gegaan.
Vandaag hadden we familie op bezoek en met mijn nicht ging ik naar Meulebeke. De vorige twee jaren koerste ik hier ook. Telkens reed ik een behoorlijke wedstrijd. 1ste jaar: weg met uiteindelijke overwinnaar, maar gevallen op 2 ronden van het einde. 2de jaar: goed attent gekoerst, maar wist niet dat het laatste ronde was, toch 6de. Dit jaar wou ik beter doen. We moesten 16 ronden van 2.1 km afleggen. Ik zat weer in de 2de reeks, maar deze keer waren de favorieten beter verdeeld. In de eerste reeks werd er niet zo rap gereden, maar er waren wel veel demarrages. Jonas Rickaert reed weg met Kevin Deltombe. Kevin schoot op 150 meter uit zijn klikpedaal en strandde op een paar lengten van Jonas.
Dan was het aan ons. Ik had me voorgenomen om rustig te starten en halfweg koers wat te proberen. Over het algemeen reden we rap, maar vooral in het stuk tegenwind stokte het tempo soms. We kregen de gebruikelijke aanvallen, ditmaal van Miel Pyfferoen en Jonas Lammens. Iets voor halfweg koers viel Miel Houfflyn een eerste keer aan. Ik bleef zitten. Hij demarreerde een 2de keer en nu wist ik dat ik ook iets moest proberen, maar Kenny Bouvry was me voor. Als het weer stilgevallen was, ging ik. Ik kreeg niet meer dan 50 meter en werd al na een ronde ingelopen, dus zou ik moeten proberen met andere renners weg te rijden. 2 keer probeerden Miel en ik het samen. Iedere keer reed een renner na een 500 meter het gat toe. Daarna demarreerden we afwisselend, dat lukte ook al niet. We moesten nog een sterke man mee hebben om weg te rijden. We spraken af om met drie (Miel Pyfferoen, Miel Houfflyn en ik) na een zeer scherpe bocht te demarreren. Miel Pyfferoen viel aan, ik zette de aanval door, maar Miel Houfflyn was mijn wiel kwijtgeraakt waardoor onze poging nutteloos was. We waren dan al 3 ronden voor het einde. Ik zou niet meer aanvallen omdat ik eens alles op de sprint wou zetten.
We gingen de laatste ronde in en ik had al het goeie wiel, dat van Miel Pyfferoen. Hij was de te kloppen man in de sprint. Ik gaf zijn wiel eventjes af, maar had het later weer terug. We kwamen dan in de laatste rechte lijn van ongeveer 800 meter. Ik zat perfect en had nog niets te veel moeten doen. Er werd al van heel ver aangegaan. Miel wachtte wel heel lang en ging dan door een piepklein gaatje op 125 meter van de meet. Ik kon niet volgen omdat dat gaatje te klein was en werd opgehouden. Maar daarna zag ik toch een opening en ging er vliegensvlug door. Ondertussen zaten we al op 75 meter. Ik schoof naar Miel zijn wiel en wachtte daar eventjes. Dat was mijn fout want ik ging er te laat eruit. Ik zat nog heel fris en maakte uiteindelijk nog veel goed. Uiteindelijk won hij verdiend met een half wiel voor. Kenny Bouvry sloot het podium af en Michael Cools en Miquel Peiren werden 4de en 5de. Mijn ploegmaat Jason Vanneste werd 7de na Jordy Ganseman. Miel Houfflyn werd 8ste. Had ik iets eerder aangegaan was ik misschien gewonnen. Ik was wat ontgoocheld omdat ik zo dicht bij de overwinning was, maar ik had goed gesprint en gekoerst en daar was ik wel tevreden over.
Filmpje sprint (zie mijn links). Er is ook een filmpje van het BK ingevoegd.
Vandaag zakten we af naar Wevelgem. Vorig jaar had ik hier ook gereden, ik werd toen 5de. We moesten 23 ronden van 1.5 km afleggen op een vlak parcours. Ik verwachtte dat het deze keer pijpenstelen ging regenen. Dat deed het ook, maar niet als wij moesten koersen. Er waren 2 reeksen, ik zat jammer genoeg in de tweede reeks terwijl de eerste sterker bezet was. De sterke coureurs in mijn reeks waren vooral Tiesj Benoot en Arthur Vanlokeren.
De eerste reeks moest vooral op een nat parcours rijden, maar na het einde toe begon het op te klaren zodat wij op het droge konden rijden. De eerste reeks werd gewonnen door Axel Fauville voor Seppe Verschuere en Cedric Vanhouttegem. Ik reed wat los met Arthur Vanlokeren en Tiesj Benoot. We dachten dat de eerste reeks nog niet gedaan was, daardoor stonden we als laatste aan de start. Ik ging me wat rustig houden deze koers, maar dat was niet gelukt. In de 2de ronde probeerde ik het al eens, maar ze viseerden mij wat. Ik had een voorsprong van ongeveer 50 meter voor één ronde, er werd niet stilgevallen achter mij, maar na een ronde kwamen Laurens Loeters en de Fransman Jaurequi Quentin aansluiten. Deze reden jammer genoeg niet door, daarom werden we een ronde later ingelopen. Bijna direct na deze aanval probeerde ik het nog eens. Deze keer werd mijn wiel weer geviseerd. En mijn maximale voorsprong bedroeg maar 25 meter. Na deze poging wist ik het: ik zou niet weg geraken zonder een sterke metgezel. De rest van de koers werd traag afgehaspeld afgezien van een paar pogingen van andere renners. Ongeveer iets voor halfweg koers ging Damon Maes in de aanval, er werd wat getwijfeld zodat hij 2 ronden voor kon blijven. Ook ik probeerde nog een paar keer iets, maar dat was gewoon om de benen warm te houden. De laatste ronde dan, ik wist dat ik eerste in de laatste bocht moest zitten. Ik zette mijn aanval in, maar werd gepareerd door Arthur Vanlokeren. Ik ga uiteindelijk als derde de bocht door na respectievelijk Arthur en Tiesj. Dat was ook de aankomstvolgorde. Ik werd derde, maar voelde dat er nog iets meer in zat. Ik was wel blij met mijn derde plaats, maar ik had liever in de eerste reeks gezeten. Misschien was ik dan geen derde geworden, maar er werd wel meer gekoerst.
Voor de grootste en laatste afspraak van het seizoen, het Belgisch Kampioenschap, trokken we naar Ciney. 's Middags moest ik de tijdrit afhaspelen en om 5 uur de wegrit. De tijdrit was 4.2 km lang, de langste tot nu toe voor mij. Voor de wegrit moesten we 7 ronden van 4.4 km afleggen. Het was een mooi parcours met veel wind rond de veemarkt van Ciney met vooral op het laatste een paar lastige kuitenbijters. Na onze aankomst kregen we het gebruikelijke ritueel: inschrijven, nummer opspelden, parcours verkennen en banden blazen. Maar iemand van de organisatie had mij wijsgemaakt dat ik 10 min. voor de start van de tijdrit klaar moest zijn. Ik stelde mijn opwarming daarop af en kwam 10 min voor tijd aan. Daar zeiden ze dat ik nog moest wachten. Weer geen perfecte voorbereiding dus.
Ik nam me voor om goed te doseren en pas op het laatste alles te geven. Zo deed ik het ook en op het zwaarste klimmetje zat ik nog fris. De rest was ook nog zeer heuvelachtig en ik ging goed vooruit, maar na de aankomst was ik echt kapot. Tot mijn grote ergernis kreeg ik te horen dat ik voor de klim 1 min. 20 seconden achterstand had op Miel Pyfferoen, die 1 minuut voor mij was gestart. Toen ik dit hoorde zat ik in zak en as, ik dacht dat ik ongeveer 40ste zou worden. Maar blijkbaar had ik op het klimmetje en de rest van het parcours nog 13 seconden goed gemaakt. Dylan Jaspers werd Belgisch kampioen tijdrijden, zoals verwacht, met 68 honderdsten voor op Saimen De Laeter en 3 seconden 45 honderdsten voor op Niels Vanderaerden. Miel Pyfferoen werd knap 4de en Kevin Rasschaert sloot de top vijf. Ik werd 14de, net zoals op het VK, met 11 seconden achterstand op de winnaar. Uiteraard was ik zeer tevreden. Na de tijdrit dan weer eindeloos wachten tot de wegrit.
Als het moment daar was stond ik helemaal vooraan. Ik kon bijna heel de wedstrijd vooraan rijden, vooral omdat er niet zo druk werd gekoerst. Na een paar kleine demarrages probeerde Wouter Leten het eens. Het peleton liet hem gaan en zijn maximale voorsprong bedroeg ongeveer 150 meter. Na een ronde werd hij ingehaald en op dat moment demarreerde Otto Vergaerde. Hem lieten ze ook rijden en ik wist niet eens dat er iemand weg was. Ik plaatste een kleine aanval en hoopte dat er iemand zou volgen. Dat gebeurde dus niet, maar er werd wel gereden achter Otto, ondermeer door Thieme Van Ruymbeke en Kevin Deltombe. Kevin reed het gaatje bijna helemaal toe, maar bleef een beetje steken. Op de klim probeerde ik het gat toe te rijden. Dat lukte makkelijk, maar helaas zat heel het peloton in mijn wiel. In heel de wedstrijd had ik het nooit echt lastig. Er gebeurde verder niks totdat Jonas Lammens 2 ronden voor het einde aanviel. Ook hij werd na een halve ronde ingelopen en kraakte dan. De laatste ronde zat ik niet echt vooraan tot ik door een goed maneuvre naar de eerste plaats ging. Op 400 meter zat ik nog aan kop tot de grote kanonnen zich klaarmaakten. In de laatste bocht, die ongeveer 180 graden was, gingen we snoeihard door. Het kon ook niet anders dan dat ze vielen. Ik kon mij er heelhuids door wringen en werd uiteindelijk 10de. Ondermeer Saimen De Laeter, die zijn sleutelbeen brak, Niels Vanderaerden, Kevin Deltombe (opnieuw tegenslag op een kampioenschap) en Thieme Van Ruymbeke vielen. Otto Vergaerde werd Belgisch kampioen voor Wouter Leten en James Baeyens. Dylan Jaspers en Jeff Vertommen werden respectievelijk 4de en 5de. Mijn eerste BK was geslaagd. Na het BK namen we dan een korte deugddoende vakantie, waardoor dit verslag wat later kwam.
Filmpje tijd en wegrit zie onder mijn links (klik op watch in high quality)
Voor de laatste wedstrijd vóór het BK te Ciney gingen we naar Egem (Pittem). Het was een parcours waar ik nog nooit gereden had. We moesten 30 ronden van 1.170 km in de regen afwerken. Ik voelde voor de start dat de benen niet super waren, maar ze waren zeker ook niet slecht.
Na de start werd er direct gedemarreerd, maar al de favorieten startten rustig. De bochten lagen spekglad. Ik heb waarschijnlijk wel 20 keer geslipt en ik ging dan nog supertraag door de bochten, daardoor moest ik na iedere bocht hard optrekken. Na ongeveer 6 ronden en veel demarrages probeerde ik het eens. Ik kon veel snelheid maken en had ongeveer een voorsprong van 100 meter. Ik kon in het begin goed stand houden, maar achterin werd er nooit echt geaarzeld,daardoor werd mijn voorsprong nooit groter dan 100 - 150 meter. Na vier ronden werd ik door een uitgedund peloton van 9 man weer ingelopen. Vooral de mannen van Gaverzicht (Jonas Rickaert en Miel Houfflyn) reden in de achtervolging. De volgende 10 ronden werd er weer om beurt gedemarreerd totdat ik, Jonas en Miel zouden demarreren. We zaten helemaal vanachter, maar op dat moment plaatste Maxim Farazijn een aanval. Met drie reden we het gat toe en probeerden de rest van het peloton kwijt te raken. Helaas lukte dat niet, vooral omdat er voor iedere bocht heel hard geremd moest worden.
Dan gingen we maar met een groepje van ongeveer 10 naar de meet, maar enkele ronden voor het einde kwam de sterk sprintende Jonas Lammens (die gelost was) bijna aansluiten. Geaarzeld werd er dus niet. De laatste bocht (die op ongeveer 250 meter voor de meet lag) ging ik als eerste door. Mijn vader zei dat dat de beste tactiek was, maar omdat je in die bocht weer helemaal moest remmen en dan weer optrekken had ik geen voordeel. Mijn benen waren een beetje afgesneden en ik werd nog door 3 renners overstoken. Jonas won verdiend voor Maxime Farazijn en Miel Houfflyn. Ik werd 4de voor Michael Cools. Kenny Bouvry werd 6de voor mijn ploegmaat Braam Merlier en Aimé De Gendt werd 8ste. Deze koers was toch wel een goeie voorbereiding op het BK. Aan de ene kant was ik tevreden, maar andere kant ook niet.
Voor de eerste wedstrijd na het VK gingen we naar Voorde. Vorig jaar werd ik hier derde. We moesten 23 ronden van 1,5 km op een heuvelachtig parcours afleggen. De aankomst lag na een haarspeldbocht op het begin van de Kamberg. De voorbereiding was wat minder: de vorige nacht kon ik door geluidsoverlast bijna niet slapen en ik was wat ziekjes. Juist voor we aankwamen regende het, maar daarna klaarde alles op en werd het zeer warm.
We startten in 1 reeks met 47 deelnemers. Er waren veel goeie renners: Saimen De Laeter, Otto Vergaerde, Dylan Jaspers, Toon Wouters, James Baeyens,... Van bij de start had ik een slecht gevoel in de benen. De eerste 3 ronden werden door Saimen De Laeter aan het commando in een hoog tempo afgehaspeld. En door een mindere start moest ik rap opschuiven. Daarna werd er veel gedemarreerd (ook 1 keer door mijzelf) en ik begon het zwaar te krijgen. Ongeveer halfweg koers kreeg ik dan nog eens buikpijn. 4 ronden voor het einde viel de beslissing: Toon Wouters en Aimé De Gendt demarreerden en er werd niet direct geantwoord. Dan sprongen Otto Vergaerde en James Baeyens weg. Ik zat redelijk van achter en kon niet direct antwoorden. Het slechte gevoel verdween een beetje en dan sprong ik alleen weg naar Otto Vergaerde en James Baeyens. Ondertussen hadden zij al Toon Wouters en Aime De Gendt bijgehaald. Even reden we voorop met 5, maar om dat er veel gedubbelden in onze weg zaten, kwamen er nog eens 5 andere renners aansluiten. We gingen dus naar een sprint met 10. Ik probeerde als eerste de haarspeldbocht te nemen, maar ik zat op gelijke hoogte van Toon Wouters aan de binnenkant en ik moest remmen om niet te vallen. Dan ging ik maar als 4de door de bocht.
Otto Vergaerde won voor Toon Wouters en James Baeyens. Ik werd nog nipt op de meet geklopt door Dylan Jaspers en werd dus 5de. Jens Cockuyt werd 6de op een paar lengten voor Aimé De Gendt en Anton Op De Beeck. Belgisch kampioen Saimen De Laeter werd een halve minuut later 12de. Ondanks slechte benen en een mindere voorbereiding behaalde ik toch nog een mooi resultaat.
Voor de 2e grote afspraak van het seizoen zakten we af naar het Vlaams Kampioenschap te Boortmeerbeek. Omdat mijn ouders naar de Gentse Feesten moesten, voerde ploegleider Luc Schietgat mij naar Boortmeerbeek, waarvoor veel dank. We kwamen daar aan op ongeveer 2 u 30 voor de start van mijn tijdrit. Eerst mij gaan inschrijven en dan een keer of 3 het parcours verkennen. Daarna had ik nog tijd zat dus besloot ik een paar andere renners te vergezellen. Een uur voor de start ging ik naar de auto van de ploeg. Kleren aandoen, nummer opspelden en dan opwarmen. Juist als ik wou beginnen met opwarmen, begon het te regenen. Dan maar in de regen opwarmen (Luc hield een paraplu boven mij). Na een goeie opwarming ging ik naar de start, maar ik had mij vergist, ik moest maar 10 min. later beginnen. Dan stond ik daar maar onder een tent van de Planckaerts (niet die van de televisie, maar van clubgenoten emiel en edward), juist voor de start rijd ik nog eventjes los om toch nog maar een klein beetje op te warmen. Ik moest zoals vele anderen (niet de eerste 15, die konden hun tijdrit in het droge afwerken) mijn tijdrit in de regen rijden. Zoals voor elke tijdrit was ik wel wat nerveus. In het begin had ik wat problemen om mijn verzet rond te draaien en ik ging de bochten traag door omdat ik 2 keer met mijn achterwiel slipte. Toch word ik onverhoopt 14e, 4e West-Vlaming. Dylan Jaspers werd Vlaams kampioen voor Saimen Delaeter en Otto Vergaerde.
Daarna wachtten we eindeloos tot we om 17u mochten starten. Ik reed los met een paar andere renners, maar ik moest juist voor de start nog mijn banden blazen. En door mijn eigen domme fout stak ik 1 kilogram meer luchtdruk van "voor" dan van "achter": Slippen geblazen dus! Daarna direct naar de verzetcontrole en omdat ik zo laat was stond ik bijna helemaal achteraan. Bij de start schoot ik dan nog eens uit mijn klikpedaal waardoor ik als laatste de eerste bocht doorging. De wegrit was er eentje om vlug te vergeten, want het regende heel de koers. Er werd bijna om iedere plek gevochten en opschuiven was zeer moeilijk. Na drie ronden geraakte ik dan toch van voor. En besloot "de benen te strekken", ik zag dat er al direct een renner in mijn wiel zat dus besloot ik er maar mee te stoppen. 2 bochten later probeerde Jonas Lammens waarschijnlijk in een bocht te demarreren, maar hij viel en sleurde waarschijnlijk 15 renners mee in zijn val. Hij zou niet meer aansluiten. Ik ondervond dat het te gevaarlijk van voor was,dus reed ik wat van achter, tot ongeveer 3 ronden voor het einde, want dan moest ik opschuiven. Wonder boven wonder ging ik de laatste ronde als eerste in. In die laatste ronde was iedereen nerveus en werd er echt geknokt om de goede uitgangspositie. 700 meter voor de meet zat ik ongeveer 15e tot een renner mij in het gras reed. Als ik weer uit het gras raakte, zat ik maar ongeveer 40ste en dan wist ik al dat een goed resultaat verloren hoop was. In de laatste bocht viel Kevin Deltombe en nog een paar andere West-Vlaamse renners. Ik bolde uiteindelijk als 35ste over de meet. Joachim Vanreyten werd Vlaams kampioen voor Niels Vanderaerden en Saimen Delaeter. Ik was toch wel diep teleurgesteld. Daarna vlug douchen, want het was ijzig koud.
Dan moest de ploegleider nog naar Halen om een paar andere renners van de ploeg op te pikken. Om 9 u was ik eindelijk thuis en ons internet ging niet waardoor ik mijn aanvraag niet kon indienen. Ik hoop dat ik toch naar het BK mag gaan.
Voor de eerste wedstrijd na het provinciaal kampioenschap zakten we af naar Ere, dicht bij Doornik. We moesten wel zaterdag rijden, want zondag konden mijn ouders niet. Er stond heel wat wind. Ik was een beetje bang dat het zou regenen, want dat was voorspeld. Gelukkig zat de weerman ernaast. Er moesten 17 ronden van 2 km afgelegd worden met 27 renners aan de start. Het was een mooi heuvelachtig parcours, waar er bijna geen meter vlak was. En de aankomst lag op een toch wel lang klimmetje.
Voor de start werden een paar Waalse renners voor de televisie geïnterviewd. Direct na de start deden we het klimmetje van ongeveer 800 meter. Er werd direct door Thibaut Vandekerckhove van Deerlijk-Gaverzicht aangevallen. Ik nam me voor om rustig te starten en af te wachten. In het begin kreeg die renner een vrijgeleide, maar de Waalse renners probeerden het gat toe te rijden. Na 2 ronden werd hij ingelopen. Daarna was er een kleine demarrage van Seppe Verschuere. Ik wist dat ik niet te ver van hem moest zitten, want als ik met een groepje wou wegrijden zou hij er bij moeten zijn. Na die kleine prik werd er een ronde traag gereden tot Seppe Verschuere nog eens aanviel. Ik zat in zijn wiel en er onstond een splitsing van 8 renners, maar alleen ik, Seppe Verschuere en Matthias Bille reden aan kop. Ik zei tegen Seppe dat we met teveel waren en dus vielen we nog eens aan na een scherpe bocht. We reden boven de 50 km/uur en we zagen dat alleen Matthias Bille nog kon volgen.
Samen reden we een mooie voorsprong van om en bij de minuut bij elkaar. Er werd heel de wedstrijd goed rondgedraaid en iedereen deed ongeveer evenveel kopwerk. We dubbelden de helft van de deelnemers. 2 ronden voor het einde ging ik op de klim van de kop af, maar ondertussen viel Seppe Verschuere aan de andere kant aan. Ik kon niet direct reageren, want ik moest eerst langs Matthias Bille. Ik wachtte eventjes en ging dan zelf in de achtervolging. Eerst verkleinde ik het gat tot 20 meter, dan reed ik na de afdaling het gat definitief toe. De samenwerking tussen ons 2 was niet perfect en in de laatste ronde probeerde ik van hem weg te rijden op het klimmetje, maar hij kon mij volgen en ik wist dat het tot een sprint zou komen. In die laatste ronde reden we bijna niet meer en Matthias Bille kwam terug tot op 50 meter, maar waarschijnlijk zat hij kapot, want anders zou hij wel erbij gekomen zijn. Maar we gingen dus naar een sprint op het klimmetje. Ik liet Seppe voorgaan, want op kop zou ik zeker verloren hebben. Ik kon hem volgen, maar ook niet meer dan dat. Dus liet ik mij op het einde wat gaan. Mijn eerste 2e plaats ooit. Matthias Bille werd derde en anderhalf minuut later werden Gianni Bossuyt en Cédric Vanhoutteghem respectievelijk 4e en 5e. Thibaut Van De Kerckhove werd 6de en James Baeyens 30 seconden later 7de. Na de koers kreeg ik van een Waalse man 5 euro omdat ik zo'n mooie koers gereden had. Ik was zeer tevreden.
Filmpje van deze koers vind je op http://www.youtube.com/watch?v=foG9cXocSOU andere filmpjes vind je bij youtube als je zoekt benjamin declercq
Ik ben Benjamin Declercq
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Student latijn aan het college in Izegem.
Ik ben geboren op 04/02/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koersen, Ksa, computer,gitaar,....
Het moest er aankomen: Het einde van mijn aspirantencarrière. Ik wou het in schoonheid afsluiten, we kozen het parcours van Veldegem uit om dit te doen. Er werd ondanks dat er 51 renners waren, in één reeks gereden. Een geluk voor mij, want al de concurrentie zat in de eerste reeks. Deze keer mochten we 18 ronden van 1.850 meter afgehaspeld worden op een rechthoekig parcours. Het was de enige koers op de zaterdag dus mocht je wel wat concurrentie verwachten. Die was er ook: Niels Vanderaerden, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Arthur Vanlokeren...
