Vandaag deed ik mee aan een duatlon van mijn school: het Sint-Jozefscollege. Er moest eerst 1 km 800 gelopen worden om daarna 14 km te fietsen en opnieuw te lopen, ditmaal 1 km 600. Ik koos dit boven een 2e koers dit weekend, hoewel zo'n duatlon zeker niet te onderschatten is. De deelnemers waren de sportiefsten van de school tussen 15-18 jaar, dus van het 3de tot het 6de middelbaar. Hoewel ik bij de jongsten was dacht ik dat ik een reële kans had. Er waren 38 deelnemers. Mijn tactiek was simpel: proberen zo weinig mogelijk terrein te verliezen in het eerste deel lopen en een zo groot mogelijke voorsprong te behalen in het fietsen.
Ik had niet veel tijd gehad om te oefenen, daarom tastte ik in het duister, hoewel ik toch een redelijk goeie loper ben. Het gevoel was goed. Ik liep voortdurend samen met een vriend in een groepje die een tweetal achtervolgden. Op het laatste plaatste ik dan een sprintje om zo rap mogelijk te kunnen wisselen. Ik moest in tegenstelling tot anderen die een ander systeem hadden, klikschoenen aandoen. Dit ging niet gemakkelijk en ik zat nu nog maar in zesde stelling. Hierna reed ik in één ruk naar de twee leiders. Daar aangekomen demarreerde er direct één. Ik bleef zitten en wachtte om de definitieve aanval te plaatsten. Alleen de eerste kon nog een 400 meter in mijn wiel blijven zitten. Daarna was het een gevecht tussen de wind en mezelf. Op de stukken wind mee ging ik gemakkelijk boven de 40, de stukken tegenwind daarentegen niet: Ik mocht me niet opblazen of ik had het zitten in het laatste deel. Mijn doel was geslaagd: Ik had een comfortabele voorsprong van meer dan 1 min 30 op een achtervolgend groepje van ongeveer 10 man.
De wissel ging wat vlotter en ik kon op mijn "gemak" mijn reis tot de aankomst verder zetten. Dat was relatief natuurlijk want ik had het echt lastig. Uiteindelijk had ik in het lopen maar 20 seconden verloren.
Mijn triomf was wel niet van lange duur: Na de wedstrijd kreeg ik een allergische reactie (dat is nog gebeurd de laatste weken) en moest ik douchen en een pilletje daartegen nemen. Door omstandigheden ging dit pas na 20 minuten. Als ik dat dan had gedaan, moest ik direct weer terugkomen voor een foto in de krant. Bij het terugrijden had ik een troebel zicht. Bepaalde delen bleven voor mij onzichtbaar en ik kon geen totaal beeld meer schetsen. Tesamen met mijn moeder gingen we naar het ziekenhuis. Daar namen ze een CT-scan en zagen dat er niks verkeerd was met mijn hersenen. Het lag waarschijnlijk aan inspanningsmigraine gepaard gaand met allergie. Na een dagje goed rusten moet het mogelijk zijn weer op de fiets te kruipen.
Het was dichtbij en de ploeg wou dat we hier kwamen rijden, Lendelede is nog altijd de gemeente bij uitstek van DJ-Matic. Op een zeer bochtig parcours moesten we 16 ronden van 4 km afleggen. Er waren totaal geen verwachtingen voor mij: Vorige week was ik 4 dagen ziek en 's morgens moest ik nog een pilletje tegen allergie nemen. Dat vermindert ook je prestaties. Ik betwijfelde zelf of het mythische nummer 51 dat ik kreeg mij zou helpen. Het was zeer warm, dus drinken was de boodschap. 69 renners schreven zich in. Er moest en zou een renner van onze ploeg winnen.
Vanaf het begin werd er de beuk in gegooid. Het tempo lag voortdurend rond de 45 km/uur. Van in de eerste ronde moest een deel van het peloton afhaken. Er moest alleen iedere keer hard geremd worden voor de bocht en nog harder opgetrokken erna. De vele uitvalspogingen droegen wel niet lang. De eerste echte ontsnapping was van ploegmaat Joy Vanmarcke. Hij demarreerde en 2 renners vergezelden hem wat later, Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Ook Maxime Farazijn en Jonas Rickaert reden naar de 3. En de laatste renner die het gat toe reed was Paco Ghistelinck. Het peloton joeg bij momenten heel hard achter hen, soms viel het stil. Ik dacht dat ze weg waren. Toch viel ik aan. Veel ruimte kreeg ik niet. Na halfweg wedstrijd werden 3 van de 6 ingehaald: Maxime, Jonas en Joy. De andere waren voorgoed weg. We kregen orders van de ploeg om de boel op slot te zetten. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze al rap 1 minuut voorsprong hadden. Bij elke demarrage was er wel iemand van onze ploeg mee. Er bleven er toch nog 4 uit de greep van het peloton.
Op het laatste zat ik nog relatief fris. In de laatste ronde probeerde ik het op een hellend stuk tegen wind. Ik moest te veel energie steken in het wegrijden, zodat er van voor blijven niet veel sprake meer was. Op een km van de meet werd ik ingehaald. Ik werd 28e omdat ik niet meer mee sprintte. Paco had het afgemaakt en won voor Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Van de achtervolgers was Niels Houtekier de sterkste. De pelotonsprint werd gewonnen door Jeroen Cannie, voor Maxime. Ik was nog relatief tevreden over mijn wedstrijd.
Ik koers dit weekend niet omdat ik ziek ben. De oorzaak is niet bekend, zelfs een bloedonderzoek kon geen duidelijkheid brengen. Als het wat beter gaat kan ik trainen. Ik hoop om volgende week te kunnen koersen.
Het was misschien ietwat kort na het Pk, maar ik besliste om te koersen in Snaaskerke. Het was de enige koers van heel het weekend in Oost- en West-Vlaanderen. Er werden dus heel wat renners verwacht. De jongens die in de Haspengouw tour reden, mochten wel niet meedoen. Ze moesten daarvoor 5 dagen wachten. Er waren er uiteindelijk 127. 12 ronden van 5.625 km (=67.5) werden afgelegd en iedere ronde was er voor de eerste 3 keer een premie van respectievelijk 20, 10 en 7.5 te verdienen. Dat verklaarde waarom er zoveel demarrages waren net voor de aankomst. Het parcours was prachtig en de zon scheen.
Ik stond helemaal vooraan bij de start en net erna testte ik eventjes de benen. Die voelden goed, maar niet super aan. In de eerste ronden gebeurde er niet zoveel merkwaardigs. In de 3 ronde kwam er dan een serieuze ontsnapping: 4 man reed weg. Ik dacht dat dit wel eens de juiste ontsnapping kon zijn en ging in de tegenaanval. Kevin Deltombe en Jonas Rickaert gingen mee. Na een paar honderd meter viel Jonas weg. Kevin en ik probeerden er dan naar toe te rijden. We kwamen niet zoveel dichter en ik kwam kracht te kort. Ik keek eens achter me en zag dat het peloton naderde. Net daarna viel Kevin nog eens aan. Ik liet me inlopen. Een halve ronde later was alles weer speelbaar na een hergroepering, hoewel de helft van het peloton de rol moest lossen. De beslissende aanval was van Jens de Meyere. Samen met Ruben Vanderhaeghen viel hij aan. Op dat moment zat ik achteraan voeding te eten. Een beetje later reden er nog eens 6 renners naar toe.
Er was weinig tot geen organisatie in het pak. Op het einde zat ik helemaal vooraan voor de sprint. Op 150 meter van de meet zat ik nog goed tot er iemand voor mij in de remmen gaat. Ik verloor hiermee veel plaatsen. Toch was ik nog 21ste in de massasprint. Kevin Deltombe won die voor Jonas Rickaert en Jonas Lammens. Ruben Vanderhaeghen won in een millimetersprint voor Jens de Winne en Gregory Vandaele. De conditie is aan het stijgen, ik moet nu gewoon zorgen dat ik enkele malen niet tegen de tarmac ga.
Na een week en een half geen competitie ging ik van start in Baliebrugge (Ruddervoorde). Mijn verwachtingen lagen iets lager dan vorig jaar omwille van de iets mindere conditie. Toch ambieerde ik een top-10 plaats. Het parcours was 7,9 km lang, wat op zich geen probleem was. Mijn starttijd was 6u 08. Voor de gelegenheid kwamen mijn ma en een vriend mee; dat was tof. Het enige wat ik niet had en sommigen wel was een tijdritfiets. Ik zou nooit durven zeggen dat ik met een tijdritfiets top zou gereden hebben (daarvoor was de tegenstand te sterk); maar het ging hooguit enkele seconden gescheeld hebben. We hadden wel een tijdritbeugel op het stuur geplaatst.
Net zoals voor iedere tijdrit ston ik ook hier weer supernerveus aan de start, want je weet dat je jezelf volledig zal moeten geven. Ik vertrok, reed in een constant tempo en deed zeker genoeg omwentelingen, op een kleinere versnelling weliswaar. Dat grote verzet kan ik nog niet goed ronddraaien, daarvoor zijn mijn benen nog te smal. Voor de rest deed ik alles goed: indelen, bochten inschatten. Wat mijn ouders nu wel opmerkten door in de volgwagen van de ploeg te zitten, was dat mijn rug wat meer gekanteld naar rechts staat. Wellicht een gevolg van m'n valpartijen dit jaar. De ploegleider schreeuwde me op sommige momenten echt vooruit. Naarmate de tijdrit vorderde, kwam ik dichter bij de voor mij gestartte Tybo Bogaert. Dit gaf nog een kleine impuls, maar ik was al leeg gereden. Uiteindelijk kwam ik nog tot op 16 seconden van hem.
Mijn eindtijd was 11 min 41 seconden, dit was niet om naar huis over te schrijven. Het kwam dan ook als een verrassing dat ik nog 10de werd. Ik hoop dat de conditie nu aan het groeien is zodat ik goed kan zijn in de zomer. Er waren er 2 outstanding op dit PK: Seppe Verschuere en Kevin Deltombe. Kevin haalde het nipt met 3 sec. voor op Seppe in een tijd van 10 min 42. Ploeg- en trainingsmaat Arthur Vanlokeren sloot het podium af. Een succesdag voor onze ploeg want bij de 2dejaars haalde Paco Ghistelinck de overwinning binnen en bij de dames nieuwelingen Lisa Bogaert.
Ik was geselecteerd door de ploeg voor de beker van België in Rhisnes. Dit kon ik natuurlijk niet weigeren, hoewel de conditie beter kon na de examens en enkele zware koersen. Het startuur werd een paar keren veranderd: Uiteindelijk werd het 15 u. Voor een Beker van België was de organisatie niet ideaal. Waar er overal auto's en obstakels waren, stonden er geen seingevers. Voor de rest was het mooi heuvelachtig parcours met aangename temperaturen. Elke ploeg mocht 5 renners selecteren, zo waren we met 144.
Zoals bij iedere belangrijke koers was het hier ook weer drummen en trekken. In het begin plaatste ik me goed vooraan om valpartijen te vermijden, daarna ging ik stelselmatig achteruit in het peloton. Aan demarrages was er geen gebrek: de periodes waarin er nemand aanviel, waren zeldzaam. Eerste deden we een grote toer met één steil klimmetje om daarna enkele heuvelachtige lokale ronden van 5 km af te leggen. Mijn gevoel was niet echt goed en ik moeide me weinig in de debatten. Twee ronden voor het einde viel de definitieve beslissing: 4 renners reden weg. Jasper de Buyst, Tom Mertens, Daan Myngheer en Sean Martens. Zij sprintten voor de overwinning. Jasper de Buyst won voor Tom Mertens, op enkele seconden Daan Myngheer en net voor het peloton Sean Martens. De pelotonsprint werd gewonnen door Boris Beelen voor ploegmaat Paco Ghistelinck. Ik finishte achteraan het peloton. Onze ploeg werd 7e in het clubklassement.
Dit verslag kwam zo laat, omdat ik op maandag om 6 u 30 op fietsstage van het leger vertrok naar Leopoldsburg. We trainden op de weg, in het veld, op een wasbord en op de piste. We leerden ook heel wat over defensie. De stage was gedaan vrijdag. Die week was tof, maar zwaar en daardoor rijd ik in het weekend niet.
Viane-Moerbeke 29/03/09 - gevallen maar toch uitgereden
Ik was klaar om revanche te nemen t.o.v. vorige week. De weersomstandigheden waren perfect: frisjes met veel zon. Het was de openingskoers van de topcompetitie en mijn broer had hier 4 jaar geleden gewonnen. Het zou een zeer zware wedstrijd worden: De Bosberg, de achterkant van de Muur van Geraardsbergen en 18 km meer dan vorige week. Eerst een grote ronde van 23 km en daarna 5 lokale ronden van 9 km. 170 man stond paraat.
Nog nooit was het zo nerveus in het begin. We moesten om te beginnen eventjes achter de auto rijden en daarin in vielen al heel wat renners. Als we "losgelaten" werden vielen er ook. Ik was nochtans zeer voorzichtig, maar ik viel toch. Het was gelukkig niet zo zwaar en ik kon door rijden, al moest ik nog mijn polar bevestigen. Ik had zo'n 30 seconden verloren juist voor de achterkant van de Muur. Een 500 meter later zat ik al dicht bij het peloton, maar dan vielen er nog waardoor de auto's stopten en ik ook. Ondertussen waren al 4 renners weg gereden. Op de Bosberg ging ik goed vooruit en ik kon gelijke tred houden met het peloton. Daarna schoven de auto's op en ik kon niet aanpikken omdat ze te snel reden. Ik dacht dat ik er niet meer bij ging geraken. Met een groepje probeerde ik de kloof te dichten. Ik moest voortdurend op kop rijden en de krachten waren bijna op. Op dat moment was er even wapenstilstand in het peloton waardoor we wel succes hadden na 10 km achtervolgingswerk. Die wapenstilstand was stilte voor de storm: De klim naar Onkerzele lag nu op ons pad. Ik was totaal nog niet gerecupereerd, maar schoof toch op om niet gelost te worden. De grote ronde zat er dan op.
Ik was van die inspanning kapot en bij iedere aanval zat ik met betonnen benen. Ik dacht serieus aan stoppen door krampen. De koplopers waren nu met 7, maar werden ingelopen door het werk van de mannen van Bodysol die geen mannetje meehadden. In de voorlaatste ronde gingen Whytic Priem en Robin Van Goethem aan de haal. Dat was de goeie ontsnapping en een zevental anderen reden er naar toe. In de laaste ronde was er een valpartij van 2 renners. Ik week uit en stond op de trappers.Nu kreeg ik zo'n kramp dat ik van de fiets moest, op het gemak reed ik dan naar de aankomst. Ik vond het nog niet zo erg, want ik ging me toch niet met de debatten moeien in de sprint. Martijn Degreve won voor Robin van Goethem en Joachim Vanreyten.
Dank opnieuw aan de mensen van het Rode Kruis die achteraf mijn schaafwonden verzorgden. Ik ben goed op weg om pechvogel van het jaar te worden, maar je weet wat ze zeggen: na regen komt zonneschijn.
Het was weer een dilemma: Waar zouden we koersen? Het werd uiteindelijk Deerlijk. Ik had vandaag totaal geen verwachting, gewoon wat aanvallen en meerijden met het peloton. Er moesten 10 ronden van 5 km afgelegd worden, met aankomst op de olieberg die toch redelijk wat voorstelt. Ik had het niet verwacht maar de benen waren niet zo slecht. Er stonden niet zo veel coureurs aan de start, 77.
De start verliep vlekkeloos, maar ik zat ietwat vanachter. Op de olieberg schoof ik op. Een 500 meter later wist ik dat deze koers een drama ging worden. Mijn zadelring stond niet echt goed en door een put in het parcours kwam het los te staan. Er gingen allerlei scenario's door m'n hoofd. Ik dacht er aan om misschien eventjes te stoppen en met een umbraco het weer vast te vijzen, of de reservefiets te pakken en mijn vader de koersfiets laten herstellen en een ronde later opnieuw verwisselen van fiets. Ik koos voor het tweede. Ik trok goed door voor en op de olieberg, omdat ik dacht dat hij daar zou staan, ik zag hem helaas niet en moest nog een ronde bijdoen. Dit begon vreselijk veel pijn te doen aan mijn rug en benen. Het gaat nu eenmaal niet om in zo'n positie te fietsen: Het zadel stond nu helemaal op het laagste. De volgende keer de olieberg op, veranderde ik van gedacht. Als ik vanachter reed zou ik hem beter zien. Ditmaal zag ik hem ook en stopte. Helaas had hij de reservefiets niet bij. Ik moest nu opnieuw de fiets op voor nog een ronde. Met dat stoppen had ik 30 seconden verloren: De schoenen wilden niet direct in de klikpedalen.
Nu moest ik dus nog een ronde bijdoen. Ik maakte als een razende jacht op het peloton, hierbij raapte ik velen op, maar ze konden jammer genoeg niet aanpikken. Na 2,5 km kwam ik op 100 meter. Nu moest ik natuurlijk weer van fiets wisselen. Dit ging vlot, maar ik verloor toch weer 150 meter. Ze zaten jammer genoeg in het peloton niet stil, inmiddels waren 3 renners in de aanval getrokken. Hierna kwam ik aansluiten bij Jentel Bogaert die ook door pech was achteruitgeslagen. We werkten goed samen. Op de olieberg ging ik er echter alleen vandoor, maar nu moest ik opnieuw verwisselen. Dit ging vlot en ik reed weer bij Jentl. Bijna al mijn krachten waren op. We kwamen eventjes nog dichter, maar daarna vergrootte onze achterstand stelselmatig, je kan niet eeuwig blijven vechten tegen de grote massa. 2 ronden voor het einde werden we uit koers gehaald. In al mijn koersen nu heb ik nog geen 1 keer voluit kunnen gaan, ik word er moedeloos van. De drie die er in het begin vandoor gingen haalden het ook: Niels Houtekier won voor Robbe Dupont en Louis Convens. Martijn Degreve had geprobeerd de sprong te wagen. Hij bleef steken op 10 seconden. Paco Ghistelinck won de massasprint voor de 5de plaats.
Deze koers stonden we weer voor een totaal vernieuwende ervaring. In Ieper moest er eerst een grote ronde van 34 km afgewerkt worden en daarna 2 lokale ronden van 7 km. De benen voelden goed aan, het was prachtig weer en het was een prachtig parcours. Kortom alles wat je wil hebben. Hoewel deze koers voor geen enkel klassement telt, waren er toch 120 renners en daarbij heel wat kleppers. Ik wou er totaal in vliegen.
Naar mijn mening was dit niet echt een nerveuze koers. We moesten eerst een heel eind langs een grote baan rijden, er waren veel ontsnappingen die niet ver droegen. Ik wist dat ik vooraan moest zitten wanneer we een klein klimmetje op moesten op een smal baantje. Dit was ook het geval. Mike De Bie trok alles in brokken. Ik zat waar ik moest zitten: vooraan. Het splitste een renner of 2 voor mij, maar ik kon de kloof dichten. Mike De Bie en nog een paar andere renners hadden een serieuze ravage aangericht. Het peloton van 120 was uitgedund tot één van 50. In de volgende strook zijwind werden er nog coureurs gewoon uitgewaaid. Ik voelde me goed, maar ik had het wel lastig. Door de zijwind werd alles op een lint getrokken en een rond punt bracht hier geen verandering in. Net na de rotonde maakte een renner plots een manoeuvre naar links. Hierdoor viel Kim Van Leemput, ik zat er net achter en kon hem niet ontwijken. Het schijnt dat het weer spectaculair was: Mijn fiets en ik werden weggecatapulteerd.
Ik viel pijnlijk op mijn schouder en hoofd. Net zoals op het clubkampioenschap kon ik niet meer verder rijden. Deze keer was ik echt zeer ontgoocheld: In een sterk bezette koers zat ik vooraan en had goeie benen. Normaal gezien is er gelukkig niks gebroken. Opnieuw veel schaafwonden. Dit was een serieuze opdoffer. Met het vooruitzicht op zware koersen als Moerbeke-Viane en misschien Rhisnes wou ik conditieritme opdoen. Helaas ging dat niet aangezien ik maar een goede 20 km heb gereden. Ploegmaats Arthur & Maxime sprintten naar een knappe 5e en 9e plaats.
Ik opteerde
voor de koers in Lierde want ik dacht dat het daar een mooi parcours zou
zijn en dat er hard gekoerst zou worden. Er waren wel nog problemen door dat
spuitje van vorige week. Net als in Staden had ik geen goeie benen. We moesten
54 km afleggen over 9 ronden. Dit was totaal niet mijn traject: Het waren
van die korte kleine klimmetjes, waar je met de macht op moest gaan. 94 renners
waren klaar om te vertrekken, maar er werd eerst nog een minuut stilte gehouden
voor de vroegere sponsor van de koers in Lierde.
Deze keer werd er relatief rustig gestart,
maar er kwam direct een spervuur van aanvallen, onder meer van Bryan Rossignol.
Meestal ging het zo: er werd niet echt rap gereden in het peloton, er
demarreerde een renner, meestal werd er niet direct geantwoord, na een halve
minuut kwam dan de reactie en gingen we snel naar de vluchter(s), daarna bleef
het eventjes rustig. In de tweede ronde kon ik mij van het peloton scheiden. Ik
kreeg eventjes een vrijgeleide en kon toch een paar kilometer op kop rijden. In
deze koers waren er zoveel aanvallen dat je gewoon niet altijd mee kon zijn.
Eén keer zag ik echt wel gevaar van zo'n ontsnapping en probeerde naar voor te
rijden, wat niet zo evident is als alles op een lint is. Het jammere was dat
ook deze ontsnapping niet bleef duren. Ik ging dan zelf in de aanval omdat ik
wist dat iedereen moe was, helaas zaten er te veel renners in mijn wiel. Bijna
direct hierna demarreerde er een coureur en niemand had zin om het gat toe te
rijden. Hij had een grote voorsprong te pakken en niemand reageerde. Dit was in
de derde laatste ronde.
Er zouden er zeker wel nog naar hem toe
rijden, dus moest ik attent zijn. Juist als er 4 renners de sprong wagen zat ik
vanachter. Die vijf mochten sprinten voor de zege. Jonathan Vlaeminck won zeer
verdiend voor Ruben Van Der Haegen en Michael Cools die ook heel actief was. Ik
kon me niet plaatsen voor de sprint en werd teleurstellend 40 e. Ik hoop dat
het volgende week beter zal zijn.
Vandaag stond de koers in Staden op het programma. Mijn ouders konden niet, maar gelukkig pikten de ouders van Arthur Vanlokeren mij op, waarvoor dank. Zeer hoge verwachtingen had ik niet na mijn val van vorige week en doordat ik een spuitje tegen tetanos en nog wat ziekten kreeg; zoiets maakt je wat grieperig. Ditmaal waren er 45 kilometers af te leggen met 90 deelnemers. Toppers zoals Ruben Boons, Whytic Priem en Laurens Colle waren present.
Na een slechte start was de opdracht om zo rap mogelijk vooraan te komen. Er werd redelijk nerveus gekoerst, maar ik denk dat dat bij iedere nieuwelingenkoers zo zal zijn. Ik had geen superbenen en had soms moeite met het vele optrekken na aanvalletjes. De eerste drie ronden reed Belgisch kampioen Ruben Boons alleen voorop. Vele malen kwam het peloton dicht, maar het viel dan iedere keer stil. In de 4de ronde demarreerden er 3 renners die zich ook eventjes van het peloton konden scheiden. Ikzelf was ook actief, ik koerste meestal vooraan en trok een paar keer in de aanval. Als we met een groepje wegreden viel het op één of andere manier altijd wel stil. Ik wist op 2 ronden van het einde al dat er een massasprint aan zou komen. Toch probeerde Whytic Priem het nog in de laatste ronde. Hij werd gegrepen.
Ik moest op het laatste nog veel renners inhalen en dan zat ik perfect in 5de positie. Dan kwam er plots veel volk van alle kanten en toen er van links plots een renner de sprint aantrok zat ik helemaal ingesloten. Toch werd ik nog 20ste. Ploegmaat en trainingsmakker Arthur Vanlokeren won prachtig de sprint als eerstejaars voor Ruben Boons en Whytic Priem. Zelf was ik ook tevreden van mijn koers.
Ik heb er lang naar uitgekeken: mijn eerste koers bij de nieuwelingen. Deze keer bevond het parcours zich in Marke en het had 1 redelijk zwaar klimmetje. Het werd zeer goed georganiseerd. De deelnemende ploegen van onze categorie waren: CT DJ-Matic Kortrijk, CT Nicca Langemark, Tieltse renners en CT Force. Dit zou een totaal vernieuwende ervaring worden dacht ik voor aanvang van de wedstrijd. Ik had goeie benen. Eerst mochten de juniores starten, dan wij en uiteindelijk de beloften en elite zonder contract. We hadden dus met de nieuwelingen de koers van de juniores (van DJ-Matic) gezien en we wisten dat het anders moest gaan: zij reden het gat op elkaar toe en als er andere renners demarreerden lieten ze begaan. Wij gingen koersen als 1 blok
Er werd net zoals bij de aspiranten rap gestart. Op het einde van de eerste ronde plaatste Bryan Rossignol een aanval. Ik ging mee en wou dus niet het kloofje dichten, hij dacht dat ik dat wel wou doen en vertraagde. Ik ging door en had een kleine voorsprong. Dit was enkel om de benen te testen. Na 500 meter kwam er een renner van CT Force aansluiten. Ik had geen zin om me nu al op te blazen en pakte dus maar lichtjes over. Eventjes later werden we ingelopen. Bijna heel de koers koerste ik vooraan. In ronde 2 kon er nog een renner van onze ploeg een gat maken, maar hij werd kort hierachter opgeslorpt door een peloton waarin 59 renners startten. De 5de ronde kon ik me niet meer bedwingen: Ik zat in 2de positie, in het wiel van ploegmaat Maxime Farazijn, en demarreerde net voor de top van de klim. We waren weg met een 8-tal man. Ik vroeg aan Maxime om over te nemen met mijn linkerarm en week uit naar rechts, maar op dat zelfde moment stak Maxime mij rechts voor. Ik kon me niet recht houden en viel aan een snelheid van ongeveer 40-45 km/uur. Het schijnt dat het zeer spectaculair was. Ik had te veel pijn en moest opgeven.
Ik werd door de ziekenwagen meegenomen naar de EHBO-post. Daar werd ik zeer goed verzorgd, waarvoor dank. Mijn wonden vallen al bij al nog mee: Er is niks gebroken, 2 grote wonden op mijn heupen, 1 op mijn schouder en nog een paar kleine schaafwondjes op mijn ellebogen en knieën. In de 6de ronde viel de beslissing: Paco Ghistelinck en Joy Vanmarcke reden weg uit het peloton. Ze konden door het goeie afstopwerk in 1 ronde 53 seconden pakken. Na enkele ronden reed Paco nog eens weg van Joy. Hij kon het uithouden tot op de meet en won voor Joy en Bryan die een kleine voorsprong had. Met een machtige sprint werd Arthur Vanlokeren 4de en Maxime 5de. Zo is de top 5 helemaal van DJ-Matic. Ik was tevreden met mijn prestatie, ik weet nu dat ik niet zo slecht ben als ik voordien had gedacht. We zullen zien in het vervolg als ik mee zal kunnen spelen in sterkere koersen.
Voor de start van het nieuwe seizoen wil ik melden wat er precies in de winter is gebeurd. Na de laatste koers nam ik een 3-tal weken rust en begon dan met veldrijden, zwemmen en lopen, maar er was een probleem met mijn voet waardoor ik 4 weken niet kon lopen. Dat was heel slecht voor mijn basis. Als het probleem nog maar net opgelost was moest ik al een test doen in Gent en ik dacht dat die niet zo goed ging zijn. Tegen alle verwachting in was de test nog over het algemeen positief. Bij het bijhorende bloedonderzoek deden we navraag of ik, net zoals mijn broer, ook klierkoorts heb gehad, het antwoord was ja. Ik had meer geluk dan Tim, bij mij was het een zeer lichte vorm. Vroeger was ik soms erg moe, maar dat werd verholpen door veel te slapen. Voor zover we weten leden mijn fysieke prestaties er niet onder. Ik begon dan op mijn fiets te springen en het weer was slecht. Daardoor en omdat er zoveel ziekte in het land was, werd ik ook ziek (bronchitis en keelpijn). Een week later hing ik er weer aan (buikgriep). Als ik opnieuw kon beginnen met trainen, moest ik overgeven. Weer conditieverlies. Een zeer goeie start van het seizoen zal ik waarschijnlijk niet kennen. Ik verwacht een overgangsjaar waarbij ik nog niet zal opgewassen zijn tegen de sterke tweedejaars. Mijn ploeg CT-DJ Matic Kortrijk werd versterkt door enkele sterke renners o.m. Bryan Rossignol, Paco Ghistelinck, Arthur Vanlokeren, Maxime Farazijn, Laurens Loeters ... Op de foto staan de nieuwe truitjes.
Bedankt aan iedereen die gekomen is of ons gesteund heeft. Ik hoop dat jullie allen een leuke avond gehad hebben. Ik wil ook speciaal de man bedanken die het eten gemaakt heeft. Hugo Pateeuw, de mensen die de interviews afgenomen hebben: Nico Dyck en Patrick Cornellie en de collega-renners die bereid waren om een interview te doen: Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Jonas Rickaert en Damon Maes.
Voor foto's ga naar www.timdeclercq.be en kijk dan op foto's beloften.
Het moest er aankomen: Het einde van mijn aspirantencarrière. Ik wou het in schoonheid afsluiten, we kozen het parcours van Veldegem uit om dit te doen. Er werd ondanks dat er 51 renners waren, in één reeks gereden. Een geluk voor mij, want al de concurrentie zat in de eerste reeks. Deze keer mochten we 18 ronden van 1.850 meter afgehaspeld worden op een rechthoekig parcours. Het was de enige koers op de zaterdag dus mocht je wel wat concurrentie verwachten. Die was er ook: Niels Vanderaerden, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Arthur Vanlokeren...
Ik wist ook niet waarom, maar sommige jongens hadden veel zin om de startplaats goed te verkennen; daarom stonden ze er ook een klein halfuur. Direct van bij de start werd er goed door gereden door een Nederlander, de rest van de koers heb ik hem niet meer gezien. Ik wou revanche nemen voor mijn slechte prestatie van vorige week: aanvallen was de boodschap. Ik probeerde een paar keer, maar ik kreeg nooit genoeg ruimte vooral niet van Niels Vanderaerden die op iedereen zijn wiel sprong en meestal niet overnam. Hij wou blijkbaar een massasprint, jammer voor hem dat hij die niet zou winnen. Eén keer kwam er afscheiding, maar het gat was niet groter dan 10 meter. Ik was niet de enige die een massasprint wou ontlopen; ook vele andere renners kozen het hazenpad. Bijna altijd reed Niels Vanderaerden de kloof op de vluchter toe, deed hij het niet dan waren andere renners zo vriendelijk om het voor hem te doen. Nadat er eens 2 ronden vol aangevallen werd, ging Miel Houfflyn zijn kans. Niels had al vele gaten moeten toe rijden en kon niet direct op het wiel springen. Renners zoals Jonas Rickaert, Kevin Deltombe en ik gunden het Miel zeker dat hij eens een koers mocht winnen. Vanzelfsprekend reden wij er niet achter en probeerden zelfs een beetje de samenwerking op de vluchter te boycotten. Ik wou meegaan met Miel omdat hij de ideale partner is om weg te rijden en daarom wou ik er in mijn eentje naar toe rijden. Niels had zijn lesje geleerd en gaf me niet meer dan 5 à 10 meter. Miel kon het nog een ronde of twee volhouden, maar werd dan ingelopen. Jammer.
Na mijn demarrage op Miel kreeg ik slechte benen en kon niet direct op het wiel springen als er bommetje viel. Dan maar alles op de massasprint zetten. Naarmate de koers vorderde begon het weer wat beter te gaan. De laatste 4 ronden zat ik dan ook steevast van voor. Vastberaden om mijn plaats niet af te geven. Zoals verwacht werd het ook een massasprint. Ik zat goed vooraan, maar doordat een renner voor mij niet de sprinters kon volgen, moest ik langs hem gaan en zat daardoor tegen Maxime Farazijn. Het was ofwel hem of ik en ik trok aan het kortste eind. We waren juist voor een versmalling en Maxim zat bijna tegen een paaltje. Sorry daarvoor Maxim. Gelukkig kon hij verder sprinten en behaalde nog een 8ste plaats. Ik bevond me op dat moment op de 6e plaats. Ik kon nog een halve fietslengte goed maken op de Nederlander Etienne Van Empel, maar moest het onderspit delven met een half wiel. Kevin Deltombe won, hij reed heel het seizoen goed, maar hij had alleen de pech dat hij een paar keer tegen het asfalt ging. Niels Vanderaerden werd 2e, waarschijnlijk had hij te veel gaten moeten dichten. Thieme Van Ruymbeke en Jonas Rickaert stonden op een gedeelde 3de plaats. De Nederlander werd 5e en ik 6e. Ik kon dan toch het seizoen in schoonheid afsluiten.
We stonden deze week voor een heus dilemma: Waregem of Watou. We kozen dan maar voor het gemakkelijkste Waregem omdat het dichter bij huis is en er waarschijnlijk meer concurrentie zou zijn. Dat was inderdaad het geval: Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Seppe Verschuere, Maxim Farazijn, Arthur Vanlokeren... Het regende vandaag pijpenstelen, je zou er geen hond doorsturen. We moesten 24 ronden van 1.5 km afleggen op een kletsnat parcours. Doordat er 2 koersen waren in West-Vlaanderen, werd er in één reeks gereden.
Van bij de start werd er door Laurens Clement doorgetrokken, ik startte redelijk achteraan omdat ik nog juist voor de koers van wielen veranderde (ik kon niet goed remmen met mijn carbonnen wielen). Ik schoof stelselmatig op en wachtte rustig af. Je zou het misschien niet denken, maar de meeste renners hadden zin om te koersen behalve dan de grote kanonnen die waarschijnlijk door de regen verkleumd waren. Na een ronde of vijf zat ik helemaal vooraan. Maxim Farazijn had een paar ronden de kop genomen en ik viel eens aan in het stuk naar de meet. Het was eigenlijk meer de benen testen, ik voelde dan ook meteen dat er iets mis was. Als mijn benen wat minder goed waren dan is mijn ritueel om te demarreren omdat ze dan op het einde beter worden. Dit was vandaag jammer genoeg niet het geval. Ik reed heel de koers met zandzakken aan mijn lijf. Ik had moeite met de vele, plotse tempoversnellingen en verlangde naar het einde. Helaas voor mij waren onder andere Jonas Rickaert, Damon Maes en mijn ploegmaat Jason Vanneste het daar niet mee eens. Elk om beurt demarreerden ze. Ze reden elk een dijk van een koers en de laatste 2 hadden volgens mij een betere plaats verdiend
Voor mij kwam het einde als een verlossing. Ik wou wel nog een goed plaatsje van voor bemachtigen. In de laatste ronde zat ik vooraan, maar liet me dan een beetje wegdrummen. Ik ging ongeveer als 15e door de bocht en eindigde dan 13e. Jonas Rickaert won verdiend met een halve fiets voor op Kevin Deltombe en toekomstig ploegmaat Maxim Farazijn (die een spaak brak onderweg en knap terugkeerde). (ook)Toekomstig ploegmaat Arthur Vanlokeren en Simon Kenn sloten de top vijf af. Conclusie: Voor mij is het misschien niet slecht dat het einde van het seizoen in zicht is. En als het einde van het seizoen daar is dan ben je altijd welkom bij onze supportersavond op 7 november te Sint-Eloois-Winkel
Omdat mijn ouders zondag niet konden, gingen we nog maar eens in Wallonië koersen. Het was prachtig weer in het pittoreske stadje Pommeroeul. Wij dachten dat de koers in Bernissart was, maar het was verplaatst naar het naburige dorpje Pommeroeul. Deze keer waren 20 renners de inschrijvingstafel gepasseerd. We moesten 25 ronden van 1.4 km afleggen op een parcours met weinig bochten. De favoriet vandaag was Seppe Verschuere, samen zouden we proberen weg te rijden.
We startten relatief rustig omdat niemand waarschijnlijk zin had om de beuk er in te gooien. Ik wachtte mijn moment rustig af. Er zat in het parcours één moeilijke bocht van ongeveer 120°, na die bocht werd er veel gedemarreerd. Vanaf ronde 5 begon ik aan te vallen. Ik probeerde het zeker wel 15 keer, maar het parcours leende er zich niet toe om weg te rijden. Vooral Seppe Verschuere, Loïc Penserini en Cedric Verbeken waren actief. Er werd wel veel aangevallen, maar nooit doorgezet. Iedere keer als ik probeerde, sprong er wel iemand op mijn wiel. Ik kreeg nooit genoeg voorsprong in het begin van mijn aanval waardoor ik niet weg geraakte. Het was net alsof de rest van het peloton op een massasprint hoopte. Dat zouden ze ook krijgen. Alleen de laatste 5 ronden kreeg je wat ruimte om aan te vallen. Cedric Verbeken probeerde het de laatste 2 en hij kreeg wat ruimte, maar kon het niet halen tegen een compact peloton.
We gingen dan de laatste ronde in. Ik zat wat vanachter doordat een renner mij hinderde toen er nog een demarrage werd geplaatst. De laatste bocht lag op 100 meter van de meet en het was wind mee dus moest je aan kop door die bocht gaan. Seppe Verschuere ging aan op ongeveer 100 meter voor de aankomst en nam direct een paar meter. Er zat één renner tussen mij en Seppe. Ik had nog niet gezien dat er een gaatje was en reed dit dan toe. Ik kwam aan zijn wiel net voor de bocht, maar kon hem niet meer voorsteken. Gianni Bossuyt werd derde en zo was het podium helemaal Vlaams.
Dit was het langste parcours van heel West-Vlaanderen dus gingen we daar vanzelfsprekend koersen. Het was prachtig weer op het 3.750 km lange parcours met een vrij krachtige oostenwind. We moesten 33.750 km afzien. Er waren 2 reeksen en ik had het geluk om in de eerste te zitten. Deze koers werd er niet, zoals gewoonlijk om 4.15 u, maar om 3.30 u gestart. Ik wist dit niet dus hadden we zeker geen tijd over. Ik had zin om er in te vliegen deze koers, want de benen voelden zeker niet slecht aan.
Er werd de eerste ronde aan een traag tempo gereden. Pas in de tweede ronde plaatste er iemand een serieuze demarrage, ditmaal had Kevin Deltombe het hazenpad gekozen. Ik draaide mee met onder andere Thieme Van Ruymbeke, Miel Pyfferoen en Laurens Loeters. Ik spaarde mezelf wat voor als het weer zou stilvallen om dan zelf iets te proberen. Na een ronde werd Kevin ingelopen en dan was het mijn beurt om het hazenpad te kiezen. Ik kreeg niet zo'n grote voorsprong, maar bleef wel rijden. Na een ronde kwam hardrijder Michael Cools aansluiten. Ik was een beetje kapot en moest hem een halve ronde aan kop laten rijden. Daarna draaiden we elk om beurt rond. We reden redelijk rap en kregen voorsprong van zo'n 300 meter. Er werd jammer genoeg niet stilgevallen in het peloton. We hadden een mooi gat, maar uit het zicht blijven lukte niet. Achter ons werd er meerdere malen geprobeerd om de voorsprong alleen toe te rijden. Dit lukte niet, want we bleven ronddraaien, maar ze knaagden wel wat af van onze voorsprong. We haalden over heel de wedstrijd een gemiddelde van 38.5 km/uur. Ons mooie liedje was op een ronde voor het einde echter gedaan. Thieme Van Ruymbeke dacht dat het de laatste ronde was een reed alles uit de kast om ons bij te halen. Het lukte hem en hij stak ons voor aan de meet. Hij maakte al het zegegebaar, maar het werd hem direct duidelijk dat het nog een ronde was. Door zijn poging om ons bij te halen bracht hij een paar andere renners met zich mee. We stopten dan maar met verder rijden. De koers was een ronde te lang.
De laatste ronde reden we dan aan een slakkengangetje. Ik probeerde nog wat te recupereren voor de sprint, maar de lange aanval had veel krachten gekost. Het was een sprint naar beneden dus moest je vooraan plaats nemen. Ik zat niet vooraan en haalde een ontgoochelende zevende plaats. Arthur Vanlokeren won voor Jonas Lammens en Kevin Deltombe. Laurens Loeters en Thieme Van Ruymbeke sloten de top vijf af. Mijn medevluchter Michael Cools eindigde 10e. Ik had een mooie koers gereden, maar we hadden denk ik een betere uitslag verdiend. De toeschouwers zagen alvast een geanimeerde koers. Waren me met nog een derde renner geweest dan waren we misschien voor gebleven. Jonas Rickaert won de 2e reeks voor Maxime Farazijn en Kenny Bouvry.
filmpje zie links, zie foto's op www.deltombe.be Volgende week rijd ik in zaterdag in Bernisart, omdat mijn ouders zondag niet kunnen
Om nog eens een laatste keer echt te klimmen dit jaar, kozen we de wedstrijd in Wortegem-Petegem. Dit was de 3e keer dat ik hier reed. Vorige jaren draaide het op een massasprint uit waarin ik me niet goed kon plaatsen. Er werd in 2 reeksen gereden en ik kon een plaatsje in de eerste reeks bemachtigen. Er waren een heleboel toppers in mijn reeks aanwezig waaronder Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert... Ik wou deze keer eens alles uit te kast halen door veel aan te vallen. Het was prachtig weer op het mooie parcours van Wortegem. Er zat één klim in het parcours van ongeveer 1.3 km.
We startten relatief rustig, want er kwamen geen aanvallen. In de tweede ronde was er dan eindelijk eens een aanval, maar er werd niet doorgezet. Ik reed attent vooraan en wachtte op een serieuze demarrage. Op de klim gingen er iemand stevig door en ik nam over in de afdaling. Ik ging naar beneden met een snelheid van 63 km/uur. Op het vlakke stuk kwamen ze dan allemaal weer aansluiten. Ik probeerde nog meerdere malen, maar er sprong altijd iemand direct op mijn wiel. Ik besloot eventjes te wachten en dan eens een waardige poging te verwezenlijken. Op een aantal ronden voor het einde plaatste Kevin Deltombe net voor het einde van de klim een demarrage. Ik schoof rustig mee en wachtte tot het stil viel, maar er werd een volle ronde doorgereden. Iedereen was bijna kapot, dan viel ik aan. Ze geraakten niet direct op mijn wiel en ik nam vlug 50 meter. Ik viel niet stil en ze hadden moeite om het gat toe te rijden. Op het einde van het vlakke stuk kon Jonas Rickaert aansluiten, maar hij had de helft van het peloton meegenomen. Toen ze bij mij kwamen ging ik nog eens aan, maar Kevin kon volgen en daarom zette ik niet door. We waren dan al op een goeie ronde van het einde en ik besloot niet meer aan te vallen.
In tegenstelling tot vorige jaren kon ik me deze keer goed plaatsen. Op 175 meter van de meet ging Kevin Deltombe aan. Ik kon niet direct op zijn wiel springen, want er zat een renner in de weg. Ik kon me dan toch loswerken, maar zat dan al 5de. Ik maakte veel plaats goed en ging gemakkelijk over de 4e. Ik strandde uiteindelijk op 15 cm van de 2e en op 5 à 10 cm van de derde. Net geen podium. Kevin Deltombe won de wedstrijd voor Thieme Van Ruymbeke en de Nederlander Etienne Van Empel. Kenny Bouvry werd 5e. Had ik niet aangevallen dan was ik misschien dichter geweest, maar mijn keuze is om aan te vallen omdat ik geloof dat dat mij sterker maakt.
Na mijn overwinning vorige week zochten we het parcours van Gistel voor de derde keer in mijn prille carrière op. De weerman had regen en veel wind voorspeld. Hoewel, in de straten van Gistel was er toch geen 5 à 6 beaufort, zoals aangekondigd aan de kust, te bespeuren. We startten in 1 reeks. Toen we naar de inschrijving reden, brak er een spaak van mijn voorwiel, dat was gelukkig niet zo erg, want ik heb altijd reservewielen mee.
De start van onze wedstrijd werd uitgesteld, want er was een meisje platgevallen. Toen we daar stonden zagen we letterlijk en figuurlijk de bui hangen. Dreigende wolken kwamen op ons af. In de derde ronde regende het al. Ondertussen waren we zeer snel gestart en moest ik opschuiven. Zodra er wat getemporiseerd werd, plaatste ik een klein aanvalletje om de benen uit te testen. Ik voelde dan al dat ze niet zo goed waren. Niemand reageerde en ik reed op een slakkengangetje voorop. Nadat ik weer ingelopen was, regende het aanvallen. Vooral Miel Pyfferoen en Quentin Jauregui waren zeer actief. Na 2 ronden vol demarrages gingen Maxim Farazijn en Jauregui Quentin in de aanval. Niemand reageerde en ze hadden al vlug 100 meter. Miel Pyfferoen probeerde het gat toe te rijden. Ik zat toen helemaal van achter en opschuiven aan zo'n hoog tempo is niet evident. Van voor in het peleton ging Kevin Deltombe dan in de tegenaanval, maar hij werd gecounterd door Seppe Verschuere. Weer een compact peloton. Hierna gebeurden er weinig interessante aanvalspogingen.
We gingen dan maar weer eens de laatste ronde in. Ik zat al helemaal vooraan en moest dus niet meer opschuiven. Op een 750-tal meter van de meet hadden we een bocht van 90° met daarvoor spekgladde witte zebrapaden. Op die voetpaden viel Kevin Deltombe en nam Seppe Verschuere, Miel Pyfferoen en mij in zijn val mee. Ik ging over kop en draaide dan. Door de adrenaline stond ik direct weer op en nam mijn fiets. Ook Seppe, Kevin en Miel deden dat. Bij iedereen die gevallen was, lag de ketting eraf. Ik kreeg hem er als eerste er weer op, maar het was nutteloos om nu nog door te rijden. Op een slakkengangetje ging ik naar de meet. Na de aankomst haastte ik mij naar het EHBO lokaal. Mijn wonden vielen al bij al nog mee en werden door de mensen van het rode kruis goed verzorgd. Een grote schaafwonde op mijn heup en wonde op mijn elleboog. Met de fiets van Kevin is het erger gesteld, hij brak zijn kader en zal voor de rest van het seizoen met een andere fiets moeten rondrijden. Maxim Farazijn won overigens de massasprint voor Felix Pouilly en Quentin Jauregui. Proficiat Maxim. Ontgoocheld droop ik af door mijn valpartij.
Ik ben Benjamin Declercq
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Student latijn aan het college in Izegem.
Ik ben geboren op 04/02/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koersen, Ksa, computer,gitaar,....
Het moest er aankomen: Het einde van mijn aspirantencarrière. Ik wou het in schoonheid afsluiten, we kozen het parcours van Veldegem uit om dit te doen. Er werd ondanks dat er 51 renners waren, in één reeks gereden. Een geluk voor mij, want al de concurrentie zat in de eerste reeks. Deze keer mochten we 18 ronden van 1.850 meter afgehaspeld worden op een rechthoekig parcours. Het was de enige koers op de zaterdag dus mocht je wel wat concurrentie verwachten. Die was er ook: Niels Vanderaerden, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Deltombe, Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Miel Houfflyn, Arthur Vanlokeren...
