Vandaag stond de prachtige klimkoers in Orroir op het programma in een zware hitte. Normaal gezien had ik gisteren gereden in Herbeumont, maar omdat ik dan proclamatie van school had, ging dat niet door. We moesten 13 ronden afleggen: 9 ronden met een klein klimmetje en een lange strook zeer slecht asfalt (mijn achterwerk deed er pijn van), daarna 4 ronden met iedere keer de achterkant van de Kluisberg erbij. Er stond heel wat schoon volk bij de 68 vertrekkers: Whytic Priem, Paco Ghistelinck, Jeroen Cannie, Stephen Cuycken, Michiel Dewulf . . . Daardoor had ik weinig verwachtingen, ook omdat ik wat kleine kwaaltjes had.
Ze vlogen er van bij de start in. Toch kon er niemand echt ontsnappen, tot ploegmaat Karel Delfosse aanzette. De ploeg was goed vertegenwoordigd; het peloton liet begaan en wij stopten af. Na 2 ronden stond hij op het punt om ingelopen te worden; ik zette aan en zocht zijn gezelschap op. We namen met ons 2 vlug een halve minuut. De ploeg stopte nu ook weer zeer goed af. Na een ronde voortdurend op 100 meter van ons te hebben gereden, kwam ook Cedric Vanhoutteghem aansluiten. We draaiden goed rond en wachtten op de eerste keer de Kluisberg. Cedric had duidelijk zijn zinnen gezet op het bergklassement en sprintte erop. Dat kan ik niet goed en had het zeer lastig, maar na de bergprijs, halverwege de klim viel hij stil. Op het laatste stuk van 13 % kropen we vooruit. Vervolgens hadden we nog een lang stuk vals plat, vooraleer de zeer technische afdaling begon. Ik vloog deze naar beneden omdat ik ze kende en ik een goede daler ben. Ik reed aan 70 per uur en mijn medevluchters konden niet volgen. Karel liet Cedric het gat toerijden: De ploegleider zei dat we de meerderheid moesten gebruiken. De 2de keer de Kluisberg reden we meer geleidelijk. Ik nam de afdaling nu wat trager. Op het kleine klimmetje kwamen er nog 4 renners uit de achtergrond terug: Paco Ghistelinck, Jeroen Cannie, Joren Touquet en een zeer sterke Waalse renner.
Ik verbeterde iedere keer we de Kluisberg opreden. Nu moest Karel er met krampen af, wegens het hoge tempo van Paco. Ook nu in de afzink nam ik een grote voorsprong. Met 7 ronddraaien ging veel gemakkelijker dan met 3, toch kwamen net voor de laatste beklimming Stephen Cuyken, Aimé De Gendt en opnieuw Karel terug. De laatste beklimming ging het relatief gemakkelijk voor mij, tot een sterke Jeroen Cannie aanviel. Joren, Stephen, Aimé en Karel moesten eraf. Ook voor mij deed het verschrikkelijk pijn. Na 300 meter kwamen we weer aansluiten. Hij ging nog eens op het klein klimmetje, maar kon ons er niet af schudden. Juist voor de laatste bocht kwam Stephen Cuycken alleen aansluiten en werd nog 3e! Paco won gemakkelijk de sprint voor de Waal, Cuycken. Joren werd 4de en Jeroen 5de. Cedric eindigde op de 6de plaats en vanzelfsprekend werd ik laatste van het groepje. Aimé De Gendt kon nog voor het peloton eindigen. Karel jammer genoeg niet, toch zeer sterke wedstrijd gereden. Joy Vanmarcke die heel goed afstopte won de pelotonspurt voor de 9de plaats. Het was een ploegoverwinning. Enig minpunt was dat ik bij de prijsuitreiking de enveloppe met de 2e prijs voor het bergklassement verloor. Toen ik ze ging zoeken was ze natuurlijk verdwenen.
In eerste instantie zou ik niet deelgenomen hebben aan deze wedstrijd voor de beker van België; doordat er een renner ziek wegviel, kwam ik toch aan de start te staan. Ik kon mee met de ploeg naar het verre Limburg, waarvoor dank. De opdracht was vandaag om gewoon mee te rijden als training en de ploeg te helpen. Het startsein werd maar om kwart voor 4 aan 145 renners gegeven.
We moesten eerst achter de moto blijven, en als het echte startsein dan werd gegeven was het toch wel even wennen aan de hoge snelheid. Naarmate de kilometers vorderden ging dat natuurlijk beter. In het begin waren er veel ontsnappingen die niet ver droegen. De eerste echte serieuze was meteen de goeie. Na een klein, maar steil klimmetje sprongen er acht weg, daarna reden er nog eens 4 naar toe. De sterke blokken waren vertegenwoordigd en dus hielden deze de boel op slot. Ik probeerde er wat gang in te krijgen, maar dat lukte niet. Door een paar kleine ontsnappingen, ook van mij, kwamen we serieus dichter. De kloof kon echter niet gedicht worden en daarna steeg hun voorsprong boven de minuut.
Ik had al veel werk gedaan dan en hield me wat kalm. De 12 mochten sprinten voor de zege. Martijn Degreve won voor Jasper De Buyst en Amaury Capiot. Ik wou ook nog een mooi plaatsje versieren, dat ging jammer genoeg niet; Bij een inhaalmanoeuvre zat ik helemaal vast in steentjes en moest daarna constateren dat ik bij de laatste 10 van het peloton zat. Ik schoof nog enkele plaatsen op en werd 80ste. Doordat dit geen doel was, vond ik dat niet erg, want de conditie is niet slecht en dat is het belangrijkste.
Om een laatste keer te koersen, voor de eerste helft van het seizoen, zochten we het niet ver: Meulebeke was met voorsprong het dichtstbij. Dat het een lastige koers zou worden stond in de sterren geschreven: Een heuvelachtig parcours dat we 14 keer mochten afleggen, waar het bijna constant zijwind was (jammer dat er niet iets meer was). 40 renners hadden zich ingeschreven.
Na het startschot schoot men niet direct in gang, pas in de tweede ronde kwam er een goeie demarrage, maar dat was voor de premie. Ik viel dan aan en juist daarna vertrekt de beslissende aanval: Brecht Craeymeersch, Daan Myngheer en Maarten Dhondt. Tesamen met Jelle Donders ging ik in de tegenaanval, maar het peloton liet niet begaan. Bijna alle renners waren van 3 grote blokken: Tieltse renners (verplicht aan de start), Meulebeke (ook verplicht aan de start) en Jonge renners Roeselare. Ik ben van geen één en mij lieten ze nooit rijden. Een paar ronden daarna springen Jens Couckuyt en Jeroen Cannie weg. Ondertussen zat ik voortdurend aan te vallen, maar ze viseerden mij. Uiteindelijk konden Jelle Donders en Martijn De Meestere er nog naar toe rijden. 2 ronden later zijn ook Tybo Bogaert, Carl Meersman en Jorgen Joye ribbedebie. Ik probeerde echt alles, maar ze lieten mij echt niet gaan.
In de laatste 2 km laten ze er nog 2 weg rijden, onbegrijpelijk. Gelukkig kon ik toch nog de sprint winnen voor de 13de plaats. Ik had het gevoel dat ik zeker mee kon zijn geweest met eerdere groepjes: Dj-Matic stond maar met 2 aan de start en één van hen viel letterlijk weg. Ik had de benen vandaag, maar niet het geluk. Nu neem ik een weekje rust, want ik word geöpereerd. Maarten D'hondt won de sprint met 2 tegen Brecht Craeymeersch, Daan Myngheer moest de laatste ronde de rol lossen. En Jelle Donders won daarachter de sprint. Het was wel een mooie koers: er waren niet meer dan 4 renners tesamen aangekomen.
Het stond eigenlijk vast dat we in Affligem gingen rijden, de morgen ervoor was alles niet zo zeker meer: Ik had hoofdpijn en was misselijk. Door eventjes op mijn bed te liggen, voelde ik me wat beter en gingen we toch een poging wagen. 66 km stond op het programma. Het weer was prachtig en de omgeving ook. Alleen jammer dat het parcours vol was van bulten en putten. De favorieten waren: Robin Van Goethem, Amaury Capiot en Robin Venneman. Het was daar in Affligem ook redelijk heuvelachtig.
Er werd aan een zeer hoog tempo gestart. Na twee ronden vol gas geven gaat Michael Goolaerts, 2 ronden later wordt hij door 2 renners vergezeld. Ondertussen wordt er in het peloton voortdurend in snokken gereden. Een renner valt aan, 200 meter rijden ze zeer rap en daarna valt het weer stil, daar houd ik niet zo van. Als er nog eens 3 coureurs naar de eerste rijden, schiet het peloton in actie, onder commando van Robin Van Goethem. In de afdaling is er een rare bocht met een zeer grote bult die je bijna niet kan ontwijken. Ik rij daar vol op en er zit een slag in mijn wiel. Net op dat moment wordt de kloof tussen het peloton en de vluchters gedicht. Met een slepend wiel had ik moeite om aan te sluiten. De volgende ronde, op dezelfde plaats nota bene breek ik een spaak. Nu ging het echt niet meer en ik had ook geen zin om mijn wiel kapot te rijden.
Het was niet ideaal geweest om nu te koersen en door materiaalpech was het zeker onmogelijk. Maar zo erg is dat niet, want na volgende week houd ik toch mijn examenstop. Ik hoop dat ik daarna in mooie koersen zoals Herbeumont, Polleur-Stoumont-Polleur enz. goed zal kunnen presteren. Robin Venneman won overigens de wedstrijd (onder zwaar gejoel van de supporters van Van Goethem omdat hij niet veel werk deed). Robin Van Goethem werd 2de en Amaury Capiot 3de.
Het was afwachten hoe het met de conditie gesteld was, na de koers in Zwevegem. Het ging warm worden met een temperatuur van 26°C, drinken was dus de boodschap. Het parcours in Sint Jozef was plat met een paar stroken zijwind. 12 ronden van 5 km werden aan een hoog tempo afgelegd. De favorieten waren Stijn Decraemer, Maxime Farazijn en Indiana Slabbinck. Iedere ronde was er een premie van 15 , dat zou wel meespelen dacht ik. Omdat er veel andere koersen waren in het verlengd weekend stonden er maar 49 renners aan de start. Ik mocht vandaag de oakley van mijn broer aandoen omdat ik in Zwevegeme bijna heel de koers met een tranend oog rondreed.
Bij de nieuwelingen heb je meestal 2 scenario's: Ofwel rijden ze weg in het begin, ofwel op het einde. Ik moest dus bij de pinken zijn. De eerste 2 ronden werd er volop gedemarreerd, maar niemand die echt weg geraakte. In de derde ronde daarentegen kwamen ze van alle kanten, ik ging ook een paar keer mee. Toen het na de aankomst dan stilviel, zag Indiana Slabbinck zijn kans. Maxime Farazijn en Nills Pauwels volgden hem. Iedereen zat een beetje kapot en er kwam geen reactie. Het drietal liep vlug 20 seconden uit. Er was totaal geen samenwerking, waardoor sommigen in de aanval gingen. Velen sprongen nu op het wiel van de sterk sprintende Stijn Decraemer. Ik had het wat lastig omdat er bij iedere aanval en na iedere bocht snoeihard moest opgetrokken worden. Stijn Decraemer kon het niet aanzien en demarreerde. Nadat hij zo'n 200 meter uitgelopen was plaatste ik een tegenaanval. Ik kwam dichter, maar ik zag dat het peloton op 25 meter volgde, het was dus zinloos. Na Stijns aanval probeerde Jules Borra het. Het is altijd zo typisch als velen een inspanning geleverd hebben en er een minder bekende aanvalt, dat er geen enkele reactie komt. Jules reed nochtans aan een hoog tempo. Bij de leiders moest Nills Pauwels lossen en sloot dan aan bij Jules Borra. Vooraan reden de 2 sterksten door.
Uit het peloton reed inmiddels een groepje van 6 weg. In dat groepje was de samenwerking niet ideaal en op 2 ronden van het einde kwam bijna alles samen. 2 renners bleven doorgaan en 3 anderen sloten aan. Dit was het goeie moment dacht ik en ik ging in de achtervolging. Alleen kon ik het onmogelijk halen tegen 5 ronddraaiende renners. Gelukkig kwam er hulp van Martijn De Meestere. Samen reden we er dan naartoe. De samenstelling was: Stijn Decraemer, Jens Flamand, Evert Vandromme, Jordy Ganseman, Cedric Vanhoutteghem, Martijn De Meestere en ikzelf. Samen met Evert spoorden we iedereen aan om in een ketting te rijden. Dat lukte ook. Ik had het lastiger in het peloton waar je voortdurend moest optrekken. We reden nochtans 4 km/uur rapper. Op het einde kwamen we nog op 50 meter van het eerste achtervolgende groepje en op 250 van Indiana en Maxime. Helaas werd er teveel gespeculeerd. In de laatste bocht viel ik bijna, gelukkig had ik genoeg stuurmanskunst om mij recht te houden. Indiana won de millimetersprint met Maxime en Jules die met Nills. In mijn groepje was Evert de eerste aan de meet, voor Stijn, Cedric, Jens, Jordy en mezelf. Martijn viel net buiten de top-tien. Deze wedstrijd was eindelijk nog eens goed voor het moreel.
Ik had dit jaar nog maar weinig geklommen en dat wou ik een beetje inhalen. In Zwevegem was het parcours wel mooi: zeer lang: 7,6 km en wat heuvelachtig. Ik hoopte dat het droog ging blijven anders zouden er toch wat tegen het asfalt gaan op de smalle baantjes. Er was veel volk van mijn ploeg, dus moesten we een beetje proberen samen te rijden. Het was mijn bedoeling om gewoon wat aanvallend te koersen.
Ik startte vooraan en na een km of 2 trok ik in de aanval. Misschien zou er wel iemand meespringen, dat gebeurde niet, maar toch kon ik een 4 km vooraan rijden, mede dankzij het afstoppende werk van de ploeg. Het gevoel was totaal niet goed. Ik hield me daarna een beetje afzijdig. Het was een koers waarin iedereen sprong op het wiel van de favorieten. Er was daar een onbekende kerel bij van Bornem Jelle Donders. Die vertrok en we zagen hem niet meer terug., soms reden we maar aan 25 km/uur. Elke keer de klim naar een molen die boven de omgeving uitstak werd lastiger. De helft van het peloton moest dan ook lossen. Eén keer waren we weg met een man of 15 en ik zag dat. Ik ging in de aanval, maar sommige ploegmaats waren zo vriendelijk om dat niet door te laten gaan. De rest van de koers was er niet veel animo meer. Een paar kleine aanvalletjes die niet ver droegen.
De laatste ronde zat ik eerst goed gepositioneerd (2de stelling), maar ik verzeilde achteraan en geraakte niet meer vooraan. Ik eindigde 32e, wat toch niet zo goed is. Jelle Donders liep 1 minuut 32 seconden uit op het peloton. De massasprint werd gewonnen door Alexander Maes, Paco Ghistelinck volgde en Jens Flamand viel net naast het podium. Xavier Clement sloot de top-5 af.
Het was deze week niet ver, op amper 2.5 km van mijn huis ging de koers van start in het gehucht de Mol. Er stond een strak windje en er waren 59 renners aan de start. We moesten 17 keer het traject van 4 km afleggen. Het was een zeer langwerpige rechthoek: Je had een lange strook tegenwind, vals plat, 2 korte stukken schuine wind en een lange baan wind mee. Voor mij waren de verwachtingen niet hoog: Gisteren moest ik met school op uitstap naar Gent en dat was zeer vermoeiend. De favorieten waren: Gregory Vandaele, Stijn Decraemer, Kevin Deltombe, Evert Vandromme . . .
De eerste 3 ronden was het zeer moeilijk om op te schuiven. Er kwamen bijna geen aanvallen en het peloton verspreidde zich volledig over de breedte van de smalle baantjes. De wedstrijd begon eigenlijk pas met het wegvallen van Gregory Vandaele. Vaak ging ik mee in ontsnappingen, maar die droegen nooit echt lang, ik probeerde ook een paar keer een premie te pakken, tevergeefs. Er waren 2 solisten die een paar ronden konden voorblijven: Een renner van de Brugse velosport en Laurens Loeters. Wanneer Laurens weg was, stopten Maxim en ik mooi af zodat hij toch 4 ronden voorop kon blijven, daarna was hij echt uitgeput. Op een paar ronden van het einde gingen Stijn Decraemer, Martijn De Meestere en Daan Verschaeve aan de haal. Het peloton joeg op hen en ik draaide mooi mee. Ik kwam tot op 40 meter en vroeg om assistentie, maar die kwam er niet. Daarna probeerde ik het nog alleen, maar werd voorbij gesneld door het peloton. Ik zat momenteel in een slechte positie en kon niet opschuiven. Inmiddels was Daan Verschaeve van voor gelost en was Kevin Deltombe er alleen naar toe gesprongen. Net op die moment viel er een renner juist voor mij. Toen ik weer bij het peloton aankwam, waren Maxime Farazijn en Miel Pyfferoen weg. ik ging direct naar de kop en probeerde alleen het gat toe te rijden. Er waren nu 6 mannen vooraan - Daan Verschaeve kon mee met Maxime en Miel - en stuk voor stuk goeie renners. Het peloton probeerde nog, maar er was weinig samenwerking.
De snelsten vooraan waren Stijn Decraemer en Kevin Deltombe en dat bleek ook uit de uitslag. Stijn Decraemer won met een paar lengten voor Kevin Deltombe en nog enkele lengten voor Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen en Daan Verschaeve. De pelotonspurt werd gewonnen door Evert Vandromme, die ook voor eigen volk reed. Ik had niet genoeg kracht meer en zat ingesloten, ik werd 16e. Ik was enorm ontgoocheld: ik had zeker de benen om mee te zijn met de eersten. Gelukkig is er volgende week opnieuw koers.
Naar het provinciaal kampioenschap kon niet mee met mijn ouders, maar gelukkig kon de ploegleider mij meenemen, waarvoor dank. De benen voelden niet goed aan. Ik wist niet wat ik moest verwachten. 8 ronden van 8 km werden afgehaspeld aan een hoog tempo. Er waren 94 deelnemers, waarvan ik er één was. De wedstrijd was goed georganiseerd op één puntje na: Bijna niemand wist waar de start was. Zeker een kwartier heb ik gezocht, totdat er iemand zo vriendelijk was het mij te vertellen.
Er werd zeer rustig gestart, de eerste 2 kilometer kwamen er geen aanvallen en bleef alles rustig. Iemand kon dit niet verdragen en stak het vuur aan de lont. Ik ging niet mee, want normaal gezien is de eerste aanval nooit de goeie. Ik liet me een klein beetje wegdrummen en had dat beter niet gedaan, want een paar goeie renners vielen aan en ik kon niet zien wie het waren. Nadat er 9 weg waren (waaronder Jonas Rickaert, Miel Pyfferoen, Ward Goethals ...) viel het stil in het peloton. Bijna direct liepen ze een minuut uit. Daarna was het rijden, rijden, rijden om ze terug te halen. Ik probeerde de organisatie op poten te zetten en dat lukte ook vrij aardig. Vooral onze ploeg en die van Bodysol reden op kop. De jonge renners Roeselare probeerden er daar een stokje voor te steken. Er waren er een paar die zich schor riepen om over te pakken. Ik deed ook mijn werk en er was inderdaad geen vloeiende ketting. Eerst geloofde ik niet dat we de kloof gingen kunnen dicht rijden. Toen ik ze in de verte zag rijden, wist ik dat alles nog mogelijk was. We haalden ze uiteindelijk ook in, maar geen seconde te vroeg. Er was daarna nog één rondje te rijden.
Ik probeerde nog helemaal vooraan te geraken. Dit lukte ook en normaal ging ik dan nog eens aanvallen, ik had daarvoor te weinig kracht over en wist dat het zinloos was. Ik wou nog wel meespurten, maar ik zat in een verloren positie. Jonas Rickaert won oververdiend de wedstrijd (hij viel nog eens aan in de laatste ronde) voor zijn ploegmaat Cedric Vanhouttegem en mijn ploegmaat Maxime Farazijn. Kevin Deltombe werd 4de (na 2 keer uit klikpedaal te schieten) en Tybo Bogaert 5de. Ploegmaten Arthur Vanlokeren en Laurens Loeters hadden pech. Arthur reed lek 2 ronden voor het einde en Laurens werd teruggepakt net voor de meet. De ploeg was tevreden dat we als een echte ploeg te samen rijden en met de derde plaats van Maxime.
Vandaag deed ik mee aan een duatlon van mijn school: het Sint-Jozefscollege. Er moest eerst 1 km 800 gelopen worden om daarna 14 km te fietsen en opnieuw te lopen, ditmaal 1 km 600. Ik koos dit boven een 2e koers dit weekend, hoewel zo'n duatlon zeker niet te onderschatten is. De deelnemers waren de sportiefsten van de school tussen 15-18 jaar, dus van het 3de tot het 6de middelbaar. Hoewel ik bij de jongsten was dacht ik dat ik een reële kans had. Er waren 38 deelnemers. Mijn tactiek was simpel: proberen zo weinig mogelijk terrein te verliezen in het eerste deel lopen en een zo groot mogelijke voorsprong te behalen in het fietsen.
Ik had niet veel tijd gehad om te oefenen, daarom tastte ik in het duister, hoewel ik toch een redelijk goeie loper ben. Het gevoel was goed. Ik liep voortdurend samen met een vriend in een groepje die een tweetal achtervolgden. Op het laatste plaatste ik dan een sprintje om zo rap mogelijk te kunnen wisselen. Ik moest in tegenstelling tot anderen die een ander systeem hadden, klikschoenen aandoen. Dit ging niet gemakkelijk en ik zat nu nog maar in zesde stelling. Hierna reed ik in één ruk naar de twee leiders. Daar aangekomen demarreerde er direct één. Ik bleef zitten en wachtte om de definitieve aanval te plaatsten. Alleen de eerste kon nog een 400 meter in mijn wiel blijven zitten. Daarna was het een gevecht tussen de wind en mezelf. Op de stukken wind mee ging ik gemakkelijk boven de 40, de stukken tegenwind daarentegen niet: Ik mocht me niet opblazen of ik had het zitten in het laatste deel. Mijn doel was geslaagd: Ik had een comfortabele voorsprong van meer dan 1 min 30 op een achtervolgend groepje van ongeveer 10 man.
De wissel ging wat vlotter en ik kon op mijn "gemak" mijn reis tot de aankomst verder zetten. Dat was relatief natuurlijk want ik had het echt lastig. Uiteindelijk had ik in het lopen maar 20 seconden verloren.
Mijn triomf was wel niet van lange duur: Na de wedstrijd kreeg ik een allergische reactie (dat is nog gebeurd de laatste weken) en moest ik douchen en een pilletje daartegen nemen. Door omstandigheden ging dit pas na 20 minuten. Als ik dat dan had gedaan, moest ik direct weer terugkomen voor een foto in de krant. Bij het terugrijden had ik een troebel zicht. Bepaalde delen bleven voor mij onzichtbaar en ik kon geen totaal beeld meer schetsen. Tesamen met mijn moeder gingen we naar het ziekenhuis. Daar namen ze een CT-scan en zagen dat er niks verkeerd was met mijn hersenen. Het lag waarschijnlijk aan inspanningsmigraine gepaard gaand met allergie. Na een dagje goed rusten moet het mogelijk zijn weer op de fiets te kruipen.
Het was dichtbij en de ploeg wou dat we hier kwamen rijden, Lendelede is nog altijd de gemeente bij uitstek van DJ-Matic. Op een zeer bochtig parcours moesten we 16 ronden van 4 km afleggen. Er waren totaal geen verwachtingen voor mij: Vorige week was ik 4 dagen ziek en 's morgens moest ik nog een pilletje tegen allergie nemen. Dat vermindert ook je prestaties. Ik betwijfelde zelf of het mythische nummer 51 dat ik kreeg mij zou helpen. Het was zeer warm, dus drinken was de boodschap. 69 renners schreven zich in. Er moest en zou een renner van onze ploeg winnen.
Vanaf het begin werd er de beuk in gegooid. Het tempo lag voortdurend rond de 45 km/uur. Van in de eerste ronde moest een deel van het peloton afhaken. Er moest alleen iedere keer hard geremd worden voor de bocht en nog harder opgetrokken erna. De vele uitvalspogingen droegen wel niet lang. De eerste echte ontsnapping was van ploegmaat Joy Vanmarcke. Hij demarreerde en 2 renners vergezelden hem wat later, Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Ook Maxime Farazijn en Jonas Rickaert reden naar de 3. En de laatste renner die het gat toe reed was Paco Ghistelinck. Het peloton joeg bij momenten heel hard achter hen, soms viel het stil. Ik dacht dat ze weg waren. Toch viel ik aan. Veel ruimte kreeg ik niet. Na halfweg wedstrijd werden 3 van de 6 ingehaald: Maxime, Jonas en Joy. De andere waren voorgoed weg. We kregen orders van de ploeg om de boel op slot te zetten. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze al rap 1 minuut voorsprong hadden. Bij elke demarrage was er wel iemand van onze ploeg mee. Er bleven er toch nog 4 uit de greep van het peloton.
Op het laatste zat ik nog relatief fris. In de laatste ronde probeerde ik het op een hellend stuk tegen wind. Ik moest te veel energie steken in het wegrijden, zodat er van voor blijven niet veel sprake meer was. Op een km van de meet werd ik ingehaald. Ik werd 28e omdat ik niet meer mee sprintte. Paco had het afgemaakt en won voor Indiana Slabbinck en Brecht Craeymeersch. Van de achtervolgers was Niels Houtekier de sterkste. De pelotonsprint werd gewonnen door Jeroen Cannie, voor Maxime. Ik was nog relatief tevreden over mijn wedstrijd.
Ik koers dit weekend niet omdat ik ziek ben. De oorzaak is niet bekend, zelfs een bloedonderzoek kon geen duidelijkheid brengen. Als het wat beter gaat kan ik trainen. Ik hoop om volgende week te kunnen koersen.
Het was misschien ietwat kort na het Pk, maar ik besliste om te koersen in Snaaskerke. Het was de enige koers van heel het weekend in Oost- en West-Vlaanderen. Er werden dus heel wat renners verwacht. De jongens die in de Haspengouw tour reden, mochten wel niet meedoen. Ze moesten daarvoor 5 dagen wachten. Er waren er uiteindelijk 127. 12 ronden van 5.625 km (=67.5) werden afgelegd en iedere ronde was er voor de eerste 3 keer een premie van respectievelijk 20, 10 en 7.5 te verdienen. Dat verklaarde waarom er zoveel demarrages waren net voor de aankomst. Het parcours was prachtig en de zon scheen.
Ik stond helemaal vooraan bij de start en net erna testte ik eventjes de benen. Die voelden goed, maar niet super aan. In de eerste ronden gebeurde er niet zoveel merkwaardigs. In de 3 ronde kwam er dan een serieuze ontsnapping: 4 man reed weg. Ik dacht dat dit wel eens de juiste ontsnapping kon zijn en ging in de tegenaanval. Kevin Deltombe en Jonas Rickaert gingen mee. Na een paar honderd meter viel Jonas weg. Kevin en ik probeerden er dan naar toe te rijden. We kwamen niet zoveel dichter en ik kwam kracht te kort. Ik keek eens achter me en zag dat het peloton naderde. Net daarna viel Kevin nog eens aan. Ik liet me inlopen. Een halve ronde later was alles weer speelbaar na een hergroepering, hoewel de helft van het peloton de rol moest lossen. De beslissende aanval was van Jens de Meyere. Samen met Ruben Vanderhaeghen viel hij aan. Op dat moment zat ik achteraan voeding te eten. Een beetje later reden er nog eens 6 renners naar toe.
Er was weinig tot geen organisatie in het pak. Op het einde zat ik helemaal vooraan voor de sprint. Op 150 meter van de meet zat ik nog goed tot er iemand voor mij in de remmen gaat. Ik verloor hiermee veel plaatsen. Toch was ik nog 21ste in de massasprint. Kevin Deltombe won die voor Jonas Rickaert en Jonas Lammens. Ruben Vanderhaeghen won in een millimetersprint voor Jens de Winne en Gregory Vandaele. De conditie is aan het stijgen, ik moet nu gewoon zorgen dat ik enkele malen niet tegen de tarmac ga.
Na een week en een half geen competitie ging ik van start in Baliebrugge (Ruddervoorde). Mijn verwachtingen lagen iets lager dan vorig jaar omwille van de iets mindere conditie. Toch ambieerde ik een top-10 plaats. Het parcours was 7,9 km lang, wat op zich geen probleem was. Mijn starttijd was 6u 08. Voor de gelegenheid kwamen mijn ma en een vriend mee; dat was tof. Het enige wat ik niet had en sommigen wel was een tijdritfiets. Ik zou nooit durven zeggen dat ik met een tijdritfiets top zou gereden hebben (daarvoor was de tegenstand te sterk); maar het ging hooguit enkele seconden gescheeld hebben. We hadden wel een tijdritbeugel op het stuur geplaatst.
Net zoals voor iedere tijdrit ston ik ook hier weer supernerveus aan de start, want je weet dat je jezelf volledig zal moeten geven. Ik vertrok, reed in een constant tempo en deed zeker genoeg omwentelingen, op een kleinere versnelling weliswaar. Dat grote verzet kan ik nog niet goed ronddraaien, daarvoor zijn mijn benen nog te smal. Voor de rest deed ik alles goed: indelen, bochten inschatten. Wat mijn ouders nu wel opmerkten door in de volgwagen van de ploeg te zitten, was dat mijn rug wat meer gekanteld naar rechts staat. Wellicht een gevolg van m'n valpartijen dit jaar. De ploegleider schreeuwde me op sommige momenten echt vooruit. Naarmate de tijdrit vorderde, kwam ik dichter bij de voor mij gestartte Tybo Bogaert. Dit gaf nog een kleine impuls, maar ik was al leeg gereden. Uiteindelijk kwam ik nog tot op 16 seconden van hem.
Mijn eindtijd was 11 min 41 seconden, dit was niet om naar huis over te schrijven. Het kwam dan ook als een verrassing dat ik nog 10de werd. Ik hoop dat de conditie nu aan het groeien is zodat ik goed kan zijn in de zomer. Er waren er 2 outstanding op dit PK: Seppe Verschuere en Kevin Deltombe. Kevin haalde het nipt met 3 sec. voor op Seppe in een tijd van 10 min 42. Ploeg- en trainingsmaat Arthur Vanlokeren sloot het podium af. Een succesdag voor onze ploeg want bij de 2dejaars haalde Paco Ghistelinck de overwinning binnen en bij de dames nieuwelingen Lisa Bogaert.
Ik was geselecteerd door de ploeg voor de beker van België in Rhisnes. Dit kon ik natuurlijk niet weigeren, hoewel de conditie beter kon na de examens en enkele zware koersen. Het startuur werd een paar keren veranderd: Uiteindelijk werd het 15 u. Voor een Beker van België was de organisatie niet ideaal. Waar er overal auto's en obstakels waren, stonden er geen seingevers. Voor de rest was het mooi heuvelachtig parcours met aangename temperaturen. Elke ploeg mocht 5 renners selecteren, zo waren we met 144.
Zoals bij iedere belangrijke koers was het hier ook weer drummen en trekken. In het begin plaatste ik me goed vooraan om valpartijen te vermijden, daarna ging ik stelselmatig achteruit in het peloton. Aan demarrages was er geen gebrek: de periodes waarin er nemand aanviel, waren zeldzaam. Eerste deden we een grote toer met één steil klimmetje om daarna enkele heuvelachtige lokale ronden van 5 km af te leggen. Mijn gevoel was niet echt goed en ik moeide me weinig in de debatten. Twee ronden voor het einde viel de definitieve beslissing: 4 renners reden weg. Jasper de Buyst, Tom Mertens, Daan Myngheer en Sean Martens. Zij sprintten voor de overwinning. Jasper de Buyst won voor Tom Mertens, op enkele seconden Daan Myngheer en net voor het peloton Sean Martens. De pelotonsprint werd gewonnen door Boris Beelen voor ploegmaat Paco Ghistelinck. Ik finishte achteraan het peloton. Onze ploeg werd 7e in het clubklassement.
Dit verslag kwam zo laat, omdat ik op maandag om 6 u 30 op fietsstage van het leger vertrok naar Leopoldsburg. We trainden op de weg, in het veld, op een wasbord en op de piste. We leerden ook heel wat over defensie. De stage was gedaan vrijdag. Die week was tof, maar zwaar en daardoor rijd ik in het weekend niet.
Viane-Moerbeke 29/03/09 - gevallen maar toch uitgereden
Ik was klaar om revanche te nemen t.o.v. vorige week. De weersomstandigheden waren perfect: frisjes met veel zon. Het was de openingskoers van de topcompetitie en mijn broer had hier 4 jaar geleden gewonnen. Het zou een zeer zware wedstrijd worden: De Bosberg, de achterkant van de Muur van Geraardsbergen en 18 km meer dan vorige week. Eerst een grote ronde van 23 km en daarna 5 lokale ronden van 9 km. 170 man stond paraat.
Nog nooit was het zo nerveus in het begin. We moesten om te beginnen eventjes achter de auto rijden en daarin in vielen al heel wat renners. Als we "losgelaten" werden vielen er ook. Ik was nochtans zeer voorzichtig, maar ik viel toch. Het was gelukkig niet zo zwaar en ik kon door rijden, al moest ik nog mijn polar bevestigen. Ik had zo'n 30 seconden verloren juist voor de achterkant van de Muur. Een 500 meter later zat ik al dicht bij het peloton, maar dan vielen er nog waardoor de auto's stopten en ik ook. Ondertussen waren al 4 renners weg gereden. Op de Bosberg ging ik goed vooruit en ik kon gelijke tred houden met het peloton. Daarna schoven de auto's op en ik kon niet aanpikken omdat ze te snel reden. Ik dacht dat ik er niet meer bij ging geraken. Met een groepje probeerde ik de kloof te dichten. Ik moest voortdurend op kop rijden en de krachten waren bijna op. Op dat moment was er even wapenstilstand in het peloton waardoor we wel succes hadden na 10 km achtervolgingswerk. Die wapenstilstand was stilte voor de storm: De klim naar Onkerzele lag nu op ons pad. Ik was totaal nog niet gerecupereerd, maar schoof toch op om niet gelost te worden. De grote ronde zat er dan op.
Ik was van die inspanning kapot en bij iedere aanval zat ik met betonnen benen. Ik dacht serieus aan stoppen door krampen. De koplopers waren nu met 7, maar werden ingelopen door het werk van de mannen van Bodysol die geen mannetje meehadden. In de voorlaatste ronde gingen Whytic Priem en Robin Van Goethem aan de haal. Dat was de goeie ontsnapping en een zevental anderen reden er naar toe. In de laaste ronde was er een valpartij van 2 renners. Ik week uit en stond op de trappers.Nu kreeg ik zo'n kramp dat ik van de fiets moest, op het gemak reed ik dan naar de aankomst. Ik vond het nog niet zo erg, want ik ging me toch niet met de debatten moeien in de sprint. Martijn Degreve won voor Robin van Goethem en Joachim Vanreyten.
Dank opnieuw aan de mensen van het Rode Kruis die achteraf mijn schaafwonden verzorgden. Ik ben goed op weg om pechvogel van het jaar te worden, maar je weet wat ze zeggen: na regen komt zonneschijn.
Het was weer een dilemma: Waar zouden we koersen? Het werd uiteindelijk Deerlijk. Ik had vandaag totaal geen verwachting, gewoon wat aanvallen en meerijden met het peloton. Er moesten 10 ronden van 5 km afgelegd worden, met aankomst op de olieberg die toch redelijk wat voorstelt. Ik had het niet verwacht maar de benen waren niet zo slecht. Er stonden niet zo veel coureurs aan de start, 77.
De start verliep vlekkeloos, maar ik zat ietwat vanachter. Op de olieberg schoof ik op. Een 500 meter later wist ik dat deze koers een drama ging worden. Mijn zadelring stond niet echt goed en door een put in het parcours kwam het los te staan. Er gingen allerlei scenario's door m'n hoofd. Ik dacht er aan om misschien eventjes te stoppen en met een umbraco het weer vast te vijzen, of de reservefiets te pakken en mijn vader de koersfiets laten herstellen en een ronde later opnieuw verwisselen van fiets. Ik koos voor het tweede. Ik trok goed door voor en op de olieberg, omdat ik dacht dat hij daar zou staan, ik zag hem helaas niet en moest nog een ronde bijdoen. Dit begon vreselijk veel pijn te doen aan mijn rug en benen. Het gaat nu eenmaal niet om in zo'n positie te fietsen: Het zadel stond nu helemaal op het laagste. De volgende keer de olieberg op, veranderde ik van gedacht. Als ik vanachter reed zou ik hem beter zien. Ditmaal zag ik hem ook en stopte. Helaas had hij de reservefiets niet bij. Ik moest nu opnieuw de fiets op voor nog een ronde. Met dat stoppen had ik 30 seconden verloren: De schoenen wilden niet direct in de klikpedalen.
Nu moest ik dus nog een ronde bijdoen. Ik maakte als een razende jacht op het peloton, hierbij raapte ik velen op, maar ze konden jammer genoeg niet aanpikken. Na 2,5 km kwam ik op 100 meter. Nu moest ik natuurlijk weer van fiets wisselen. Dit ging vlot, maar ik verloor toch weer 150 meter. Ze zaten jammer genoeg in het peloton niet stil, inmiddels waren 3 renners in de aanval getrokken. Hierna kwam ik aansluiten bij Jentel Bogaert die ook door pech was achteruitgeslagen. We werkten goed samen. Op de olieberg ging ik er echter alleen vandoor, maar nu moest ik opnieuw verwisselen. Dit ging vlot en ik reed weer bij Jentl. Bijna al mijn krachten waren op. We kwamen eventjes nog dichter, maar daarna vergrootte onze achterstand stelselmatig, je kan niet eeuwig blijven vechten tegen de grote massa. 2 ronden voor het einde werden we uit koers gehaald. In al mijn koersen nu heb ik nog geen 1 keer voluit kunnen gaan, ik word er moedeloos van. De drie die er in het begin vandoor gingen haalden het ook: Niels Houtekier won voor Robbe Dupont en Louis Convens. Martijn Degreve had geprobeerd de sprong te wagen. Hij bleef steken op 10 seconden. Paco Ghistelinck won de massasprint voor de 5de plaats.
Deze koers stonden we weer voor een totaal vernieuwende ervaring. In Ieper moest er eerst een grote ronde van 34 km afgewerkt worden en daarna 2 lokale ronden van 7 km. De benen voelden goed aan, het was prachtig weer en het was een prachtig parcours. Kortom alles wat je wil hebben. Hoewel deze koers voor geen enkel klassement telt, waren er toch 120 renners en daarbij heel wat kleppers. Ik wou er totaal in vliegen.
Naar mijn mening was dit niet echt een nerveuze koers. We moesten eerst een heel eind langs een grote baan rijden, er waren veel ontsnappingen die niet ver droegen. Ik wist dat ik vooraan moest zitten wanneer we een klein klimmetje op moesten op een smal baantje. Dit was ook het geval. Mike De Bie trok alles in brokken. Ik zat waar ik moest zitten: vooraan. Het splitste een renner of 2 voor mij, maar ik kon de kloof dichten. Mike De Bie en nog een paar andere renners hadden een serieuze ravage aangericht. Het peloton van 120 was uitgedund tot één van 50. In de volgende strook zijwind werden er nog coureurs gewoon uitgewaaid. Ik voelde me goed, maar ik had het wel lastig. Door de zijwind werd alles op een lint getrokken en een rond punt bracht hier geen verandering in. Net na de rotonde maakte een renner plots een manoeuvre naar links. Hierdoor viel Kim Van Leemput, ik zat er net achter en kon hem niet ontwijken. Het schijnt dat het weer spectaculair was: Mijn fiets en ik werden weggecatapulteerd.
Ik viel pijnlijk op mijn schouder en hoofd. Net zoals op het clubkampioenschap kon ik niet meer verder rijden. Deze keer was ik echt zeer ontgoocheld: In een sterk bezette koers zat ik vooraan en had goeie benen. Normaal gezien is er gelukkig niks gebroken. Opnieuw veel schaafwonden. Dit was een serieuze opdoffer. Met het vooruitzicht op zware koersen als Moerbeke-Viane en misschien Rhisnes wou ik conditieritme opdoen. Helaas ging dat niet aangezien ik maar een goede 20 km heb gereden. Ploegmaats Arthur & Maxime sprintten naar een knappe 5e en 9e plaats.
Ik opteerde
voor de koers in Lierde want ik dacht dat het daar een mooi parcours zou
zijn en dat er hard gekoerst zou worden. Er waren wel nog problemen door dat
spuitje van vorige week. Net als in Staden had ik geen goeie benen. We moesten
54 km afleggen over 9 ronden. Dit was totaal niet mijn traject: Het waren
van die korte kleine klimmetjes, waar je met de macht op moest gaan. 94 renners
waren klaar om te vertrekken, maar er werd eerst nog een minuut stilte gehouden
voor de vroegere sponsor van de koers in Lierde.
Deze keer werd er relatief rustig gestart,
maar er kwam direct een spervuur van aanvallen, onder meer van Bryan Rossignol.
Meestal ging het zo: er werd niet echt rap gereden in het peloton, er
demarreerde een renner, meestal werd er niet direct geantwoord, na een halve
minuut kwam dan de reactie en gingen we snel naar de vluchter(s), daarna bleef
het eventjes rustig. In de tweede ronde kon ik mij van het peloton scheiden. Ik
kreeg eventjes een vrijgeleide en kon toch een paar kilometer op kop rijden. In
deze koers waren er zoveel aanvallen dat je gewoon niet altijd mee kon zijn.
Eén keer zag ik echt wel gevaar van zo'n ontsnapping en probeerde naar voor te
rijden, wat niet zo evident is als alles op een lint is. Het jammere was dat
ook deze ontsnapping niet bleef duren. Ik ging dan zelf in de aanval omdat ik
wist dat iedereen moe was, helaas zaten er te veel renners in mijn wiel. Bijna
direct hierna demarreerde er een coureur en niemand had zin om het gat toe te
rijden. Hij had een grote voorsprong te pakken en niemand reageerde. Dit was in
de derde laatste ronde.
Er zouden er zeker wel nog naar hem toe
rijden, dus moest ik attent zijn. Juist als er 4 renners de sprong wagen zat ik
vanachter. Die vijf mochten sprinten voor de zege. Jonathan Vlaeminck won zeer
verdiend voor Ruben Van Der Haegen en Michael Cools die ook heel actief was. Ik
kon me niet plaatsen voor de sprint en werd teleurstellend 40 e. Ik hoop dat
het volgende week beter zal zijn.
Vandaag stond de koers in Staden op het programma. Mijn ouders konden niet, maar gelukkig pikten de ouders van Arthur Vanlokeren mij op, waarvoor dank. Zeer hoge verwachtingen had ik niet na mijn val van vorige week en doordat ik een spuitje tegen tetanos en nog wat ziekten kreeg; zoiets maakt je wat grieperig. Ditmaal waren er 45 kilometers af te leggen met 90 deelnemers. Toppers zoals Ruben Boons, Whytic Priem en Laurens Colle waren present.
Na een slechte start was de opdracht om zo rap mogelijk vooraan te komen. Er werd redelijk nerveus gekoerst, maar ik denk dat dat bij iedere nieuwelingenkoers zo zal zijn. Ik had geen superbenen en had soms moeite met het vele optrekken na aanvalletjes. De eerste drie ronden reed Belgisch kampioen Ruben Boons alleen voorop. Vele malen kwam het peloton dicht, maar het viel dan iedere keer stil. In de 4de ronde demarreerden er 3 renners die zich ook eventjes van het peloton konden scheiden. Ikzelf was ook actief, ik koerste meestal vooraan en trok een paar keer in de aanval. Als we met een groepje wegreden viel het op één of andere manier altijd wel stil. Ik wist op 2 ronden van het einde al dat er een massasprint aan zou komen. Toch probeerde Whytic Priem het nog in de laatste ronde. Hij werd gegrepen.
Ik moest op het laatste nog veel renners inhalen en dan zat ik perfect in 5de positie. Dan kwam er plots veel volk van alle kanten en toen er van links plots een renner de sprint aantrok zat ik helemaal ingesloten. Toch werd ik nog 20ste. Ploegmaat en trainingsmakker Arthur Vanlokeren won prachtig de sprint als eerstejaars voor Ruben Boons en Whytic Priem. Zelf was ik ook tevreden van mijn koers.
Ik heb er lang naar uitgekeken: mijn eerste koers bij de nieuwelingen. Deze keer bevond het parcours zich in Marke en het had 1 redelijk zwaar klimmetje. Het werd zeer goed georganiseerd. De deelnemende ploegen van onze categorie waren: CT DJ-Matic Kortrijk, CT Nicca Langemark, Tieltse renners en CT Force. Dit zou een totaal vernieuwende ervaring worden dacht ik voor aanvang van de wedstrijd. Ik had goeie benen. Eerst mochten de juniores starten, dan wij en uiteindelijk de beloften en elite zonder contract. We hadden dus met de nieuwelingen de koers van de juniores (van DJ-Matic) gezien en we wisten dat het anders moest gaan: zij reden het gat op elkaar toe en als er andere renners demarreerden lieten ze begaan. Wij gingen koersen als 1 blok
Er werd net zoals bij de aspiranten rap gestart. Op het einde van de eerste ronde plaatste Bryan Rossignol een aanval. Ik ging mee en wou dus niet het kloofje dichten, hij dacht dat ik dat wel wou doen en vertraagde. Ik ging door en had een kleine voorsprong. Dit was enkel om de benen te testen. Na 500 meter kwam er een renner van CT Force aansluiten. Ik had geen zin om me nu al op te blazen en pakte dus maar lichtjes over. Eventjes later werden we ingelopen. Bijna heel de koers koerste ik vooraan. In ronde 2 kon er nog een renner van onze ploeg een gat maken, maar hij werd kort hierachter opgeslorpt door een peloton waarin 59 renners startten. De 5de ronde kon ik me niet meer bedwingen: Ik zat in 2de positie, in het wiel van ploegmaat Maxime Farazijn, en demarreerde net voor de top van de klim. We waren weg met een 8-tal man. Ik vroeg aan Maxime om over te nemen met mijn linkerarm en week uit naar rechts, maar op dat zelfde moment stak Maxime mij rechts voor. Ik kon me niet recht houden en viel aan een snelheid van ongeveer 40-45 km/uur. Het schijnt dat het zeer spectaculair was. Ik had te veel pijn en moest opgeven.
Ik werd door de ziekenwagen meegenomen naar de EHBO-post. Daar werd ik zeer goed verzorgd, waarvoor dank. Mijn wonden vallen al bij al nog mee: Er is niks gebroken, 2 grote wonden op mijn heupen, 1 op mijn schouder en nog een paar kleine schaafwondjes op mijn ellebogen en knieën. In de 6de ronde viel de beslissing: Paco Ghistelinck en Joy Vanmarcke reden weg uit het peloton. Ze konden door het goeie afstopwerk in 1 ronde 53 seconden pakken. Na enkele ronden reed Paco nog eens weg van Joy. Hij kon het uithouden tot op de meet en won voor Joy en Bryan die een kleine voorsprong had. Met een machtige sprint werd Arthur Vanlokeren 4de en Maxime 5de. Zo is de top 5 helemaal van DJ-Matic. Ik was tevreden met mijn prestatie, ik weet nu dat ik niet zo slecht ben als ik voordien had gedacht. We zullen zien in het vervolg als ik mee zal kunnen spelen in sterkere koersen.
Ik ben Benjamin Declercq
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Student latijn aan het college in Izegem.
Ik ben geboren op 04/02/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koersen, Ksa, computer,gitaar,....
