 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 04-01-2011 |
 Mater familias |
Met Wausje gaat het weer als vanouds, de hemel zij geprezen. Gisteren heeft zij toch nog lange tijd onder de trap doorgebracht, maar in de loop van de avond heb ik haar op schoot weten te lokken. We hebben samen naar Antony Hegarty gekeken. Met ons slechts tweehonderduizend andere mensen, het aantal katten is onbekend. Kijk Wausje: twee ijsbeertjes. Dat heeft geen zin, dat weet ik ook wel. Als je met gestrekte vinger ergens naar wijst, kijkt een kat naar je vinger. O, ik ben geen moment bezorgd geweest. Ze kwam steeds even te voorschijn om te vreten en ze oogt zeer gezond. Het was niet zo dat ze aan het aftakelen was, daar is ze met haar acht jaar nog te jong voor; een kat kan pas op haar tiende als bejaard worden beschouwd en leeft door de bank genomen zon veertien tot zestien jaar. Mijn Sophie is negentien geworden.
Vanmorgen bij het ontwaken vond ik haar bij me op bed. Dag wijfie, dag lief. Gaat het weer? En ze gaf me een kopstoot tegen een hand: Aaien, kreng! Een half uur later zat ze te kotsen in de keuken. Dat betekent haren in de maag en/of te gulzig vreten. Niets om je druk over te maken. Even een doekje er over. Alleen: ik kan weer eens nauwelijks bukken. Een rug van de rommelmarkt. Met de ene hand steunend op het aanrecht, in de andere hand een doek: de handicap brengt handigheid.
Wil je nog een aardigheidje over katten weten? Natuurlijk, anders zou je deze weblog niet lezen. Afhankelijk van de beschikbaarheid van de hoeveelheid voedsel zijn katten solitaire of sociale dieren. Je begrijpt: als er meer voedsel is zullen zij socialer zijn. Hier in Huize Bontebal is het onbeperkt schransen. Maar ook: indien ze de mogelijkheid hebben, zullen vrouwtjes familiegroepen vormen. Hun dochters blijven bij hen en krijgen op hun beurt kittens, zodat een matriarchale groep ontstaat. Zonen verlaten de groep wanneer ze geslachtsrijp worden.
Je mag concluderen dat hier in huis het matriarchaat heerst. Dat zal Antony deugd doen. Het is een, bijna, volkomen vrouwelijke familiegroep. Een moeder (Wausje), een dochter (Skitty), een kleindochter (Kat) en twee achterkleindochters (Hanks en Balzac). Dan is daar nog Kim. Hij is een zoon van Wausje en een broer van Skitty. Sinds hij is gecastreerd heeft hij de macho achter zich gelaten. Het is een Einzelgänger die zich uitstekend redt tussen al dat vrouwvolk. Nog een overeenkomst met onze kraanprins? Die is immer opgegroeid met Juliana, haar vier dochters en een zachtaardige vader.
De Amsterdamse politie blijkt grote problemen te hebben met het kraken van de computer van de pedoboerenlul Robert M. De schoft heeft een zeer geavanceerd encryptieprogramma op zijn machine staan. Dat schreeuwt om superhackers als Lisbeth Salander en de haren: de Millennium-trilogie van Stieg Larsson gaat immers over seksueel misbruik, waarvan ook Lisbeth slachtoffer is. Enkele maanden na den Bels is nu de KRO begonnen met het uitzenden van de trilogie: drie films, opgedeeld in zes delen, uitgezonden op zes aansluitende avonden: bij den Bels zat er steeds een week tussen. De trilogie heb ik twee keer gelezen, ik kijk nu de films voor de tweede keer.
Het encryptieprogramma dat M. heeft gebruikt is TrueCrypt, met nauwelijks te kraken wachtwoorden. Als bijzonderheid heeft het dat de ge- en misbruiker meer inlogcodes krijgt. Mocht je onder dwang, bijvoorbeeld bij een politieverhoor, je inlogcode moeten inleveren, geef je er een waarmee slechts een deel van de harde schijf kan worden gelezen. M. heeft dat blijkbaar gedaan. De Krant schreef gisteren: De ironie wil dat deze techniek van plausible deniability is bedacht door crypto-programmeur Julian Assange, tevens oprichter van WikiLeaks. Assange hoopte zo mensenrechtenactivisten te beschermen die marteling riskeerden, maar zijn slimme idee werd populair onder kinderpornoverzamelaars. Daar ga je met je goede gedrag.
De deelstaat Queensland van Australië wordt geteisterd door overstromingen. Het kan je niet zijn ontgaan, want de media zijn er vol van. Elk Journaal besteedt er uitgebreid aandacht aan. Eind vorig jaar werd Pakistan hard getroffen door moessonregens. Meer dan 2000 mensen lieten het leven en enkele miljoenen zijn dakloos geworden. Ben ik erg cynisch als ik zeg dat ik de indruk heb dat er verhoudingsgewijs meer aandacht aan Queensland wordt besteed? Of is het de realiteit?
Heb je het nieuwjaarscadeau van journalisten voor Nederland al bezocht? De website one11.nl, je moet echt even gaan kijken.
|
|
|
|
|
| 03-01-2011 |
| In een mantel van vet |
De jaarwisseling is voor enkelen van mijn katten zwaar geweest: Wausje, Hanks en Skitty. Vooral Wausje is nog steeds een beetje van slag. Ze heeft tijdens de knallen onder de trap in de huiskamer gelegen. Gisteren sprintte ze tijdens naschokken zo nu en dan terug naar haar veilige holletje. Skitty had dezelfde plek gevonden, maar zij was gisteren alweer een stuk relaxter. Hanks heeft weggedoken gezeten in een hoekje van de slaapkamer. De andere drie, Kim, Balzac en Kat? Die hebben als gewoonlijk gedrieën bij elkaar gelegen op bed: no sweat.
Nog even iets over Kim. Er is op zich niets mis met de naam Kim. Een goede naam die eventueel met de nodige felheid kan worden uitgesproken: Kim! Doe dat niet! In zijn eerste dagen was het onduidelijk of het een hij of een zij was, dus heb ik hem een naam gegeven die zowel vrouwelijk als mannelijk is. Met de kennis van nu had ik hem ook Anita kunnen noemen: dat is én, bijvoorbeeld, een presentatrice (Witzier) én een voetballer uit het eerste van Ajax. Maar eer ik één van mijn katten naar een speler van Ajax vernoem...
Er is dus niets mis met de naam Kim, maar ik moet opletten als ik het Journaal zit te kijken. Berichten uit Noord-Korea. Over de grote leider Kim Jong-il of zijn debiele zoontje Kim Jong-un. Als Kim in de kamer is, zet ik het geluid even uit. Dat hij niet het idee krijgt dat ik hem naar een van die eikels heb vernoemd. Tegenwoordig noem ik hem trouwens vaak Wim of Willem: met die i klinkt het voor een kat bijna hetzelfde. Wim of Willem, omdat-ie, zoals je weet, wel iets van het vadsige en het domme heeft van onze kraanprins.
Op pagina 7 in de Volkskrant vandaag staat een foto van Martijn Beekman: de nieuwjaarsduik in Scheveningen. Er zijn vier duikers te zien: drie van de vrouwelijke en één van de mannelijke kunne. Allen met een soep-uit-blik muts op het hoofd en drie van de vier dragen soep-uit-blik handschoenen. Op de achtergrond de Pier. Mijn eerste gedachte: ja zeg, zo kan ik het ook. Dat is dan geen flauwe verwijzing naar het aantal benen dat ik heb wanneer ik slechts gekleed ben in een zwembroek, eventueel met mutsje en handschoenen. Op één been ren je niet zo snel het water in en uit, maar daar gaat het dus niet om. De vier zijn namelijk stuk voor stuk gekleed in een dikke laag vet. Zo kan ik het ook.
Op pagina 14/15 een interview met Joost Eerdmans, oud-Tweede Kamerlid voor de LPF, tegenwoordig wethouder in Capelle aan den IJssel. Eerdmans zal vanaf woensdag Michiel Bicker Caarten vervangen als presentator van het Wakker Nederland programma Uitgesproken WNL. Eerdmans: Ik ben geen objectieve journalist en ik ben rechts, daar kom ik eerlijk voor uit. Mensen gaan zeggen: haal die Eerdmans van de buis, dat weet ik zeker. Nou, Joost, ik zal dat niet zeggen, ik zal dat niet kunnen zeggen. Uitgesproken WNL heb ik nooit gezien en dat zal ik zo houden.
Ook dit: Als je mij vraagt: wij gaan een show maken als Fox News, wil jij de nieuwe Bill OReilly worden, dan is mijn eerste gedachte: we gaan beginnen. Nadat hij heeft moeten toegeven dat Bill OReilly de feiten verdraaid. De feiten verdraaid? Dat noemen wij liegen, Joost. En dat doet die OReilly met verve.
Gisteravond laat de registratie van een concert van Wende Snijders in Carré op Nederland 2. In één woord: prachtig. En ik bedacht: laten ze bij de publieke omroep hun bek houden over de bezuinigingen op cultuur. Zelf programmeren ze alles dat maar een beetje naar kwaliteit riekt steevast tegen het middernachtelijk uur. En op prime time? De Volendamse zooi.
Zoals ik al aankondigde: ik ben weer eens begonnen in Blösch van Beat Sterchi. Daarna moet ik eindelijk eens De man zonder eigenschappen (Der Mann ohne Eigenschaften, 1930-1942) van Robert Musil helemaal lezen: ik heb de drie boeken in één band. Dan is het de beurt aan een ander boek dat ik ieder jaar wel herlees: Het Martyrium (Die Blendung, 1935) van Elias Canetti. En daarna? Dan ben ik inmiddels twee, drie weken verder. Dat zie ik dan wel weer.
Overigens: de Blösch uit Sterchis roman is een Simmentaler. Mooi hè, M.? Blösch lijkt alleen qua bouw op de koe van het plaatje, want: kwam er in hun stal ooit een geheel ongevlekt kalf ter wereld, dan noemden zij het om zijn strorode vel Blösch.
Zondag, tijdens de cyclocross van Baal (1. Sven Nys, 2. Zdeněk tybar, 3. Niels Albert) is Lars Boom lelijk ten val gekomen. Gelukkig valt de schade mee, hij heeft geen breuken opgelopen. In het ziekenhuis werd wel een bloeduitstorting in zijn onderrug vastgesteld. Boom moet enkele dagen rusten. Het onzeker of hij volgende week meerijdt voor het nationaal kampioenschap.
|
|
|
|
|
| 01-01-2011 |
| Boksbal |
Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik me
Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf
Er is de suggestie: Bontebal, gozer, ga weer voordragen. Waarom doe ik het niet meer? De stress, buurvrouw, de stress. Maar ik mis het wel. Weet je wat: ik ga het weer even doen. Ik ga me voorbereiden, nieuw werk en enkele evergreens. Dan sta ik over enkele maanden weer achter de microfoon. Laat maar horen of je me langs wil hebben.
Een vol Diligentia. Het mooiste theater van ons land. In de stad der steden. Uitverkocht. Twee avonden. Bontebal komt op met een houding van: Oom Adriaan gaat vertellen, kom er lekker bij. En dan komen ze erbij en dan krijgen ze waar voor hun geld.
Wat er ontbreekt in dit huis: een printer, een cd-speler, een versterker. Je hebt vast nog wel een oude in een hoek staan: graag. Mijn tuinvrouw zoekt een platenspeler. Die heb ik zelf wel. En platen. Wat er staat? Gorilla, Were only in it for the money, Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, een vijftal lps van Stanley Clarke en nog iets van honderd andere, van Q65 tot Jimi. Stanley Clarke? Ken je niet? Ga je schamen. Een bassist. Hier, klik maar, ga er eens vijftien minuten voor zitten. Of een kwartier, zoals anderen zeggen. En dan ga je daarna zelf op JouwBuis wat werk van Jaco Pastorius zoeken. Reageer. Laat me horen wat je ervan vindt.
Bach? Ja, ik ga ook weer gitaar oefenen. Nee, nee, dit zijn geen goede voornemens, ik ga het gewoon doen.
Oudejaarsavond? Was gezellig. Met mosselen en zo. Dolf Jansen op humor24. De verschillende reguliere zenders brachten Guus Meeuwis. Dat doe je mensen toch niet aan op oudejaar?
|
|
|
|
|
| 31-12-2010 |
| Here, there and everywhere |
Onverwacht, in de loop van de middag, vond ik een gaatje om de Haagse inbreng in de Top2000 te turven. Koplopers zijn de jongens van de Earring met 13 noteringen, direct gevolgd door Anouk met 11. Shocking Blue komt op 2, evenals Kane en Q65. Dan een reeks met één notering: Livin Blues, Gruppo Sportivo, Van Kooten & De Bie, Harry Klorkestein, Rein de Vries, Motions, Supersister, René Klein en Bram Vermeulen, zoon uit een Haags ambtenarengezin.
De Sandy Coast, 3 noteringen, is een van oorsprong Voorburgse band, maar door wisselingen hebben er in de loop der tijd ook een aantal Hagenezen in gespeeld. Een band die vaak ten onrechte als Haags wordt bestempeld is Earth and Fire, 6 noteringen. De band kwam uit de randgemeenten, Voorschoten, Voorburg en Leidschendam. Jawel, het oude dorp. In later jaren heeft mijn goede vriend Ab Tamboer, ook van het oude dorp, nog in de band gedrumd. Ik heb een blauwe maandag les in percussie van hem gehad.
De muziekencyclopedie geeft een uitgebreider overzicht van zijn trommelwerk:
Ekseption - drums
Het Goede Doel - drums
Kayak - drums
Earth and Fire - drums
Galaxis - drums
Cashmere - drums
Tee-set - drums
Sandy Coast - drums
Polle Eduard - drums
Let's Stick Together - drums
Delft - drums
Galaxis was een goede, stevige band. Met onder andere covers van de wat zwaardere Jethro Tull nummers. Kijk en beluister ze hier met Snowwhite op JouwBuis. Ab is degene die zit met een dikke peuk in zijn mond. En hier, ook op JouwBuis, hun eerste single: Uncle John. Uncle John, Jan van Leeuwen, was de roady. Een buurjongen van mijn oma, in de Rode Pannenbuurt op het oude dorp. Zoon van Lena, waarmee mijn pa nog verkering heeft gehad voor hij mijn ma tegenkwam. Eenmaal ben ik als roady met de band meegegaan. Er moest een Leslie box mee. Dat is zoiets. Een hardhouten kast, loodzwaar, trapje af bij de oefenruimte, trapje op bij de plek des onheils. En ik had al last van mijn rug.
Dan mis ik nog zijn eerste band: The Moo (niet te verwarren met Groovin the Moo.) Eén Voorburger en drie jongens van het oude dorp. Dat was in de jaren zestig. The Moo verzorgde de muziek tijdens de beatmissen (Google maar) in onze RK parochiekerk, de HH. Petrus en Paulus. Een vreemde omgeving voor een atheïst als Ab: hij was de enige die betaald kreeg, een geeltje, dat was best veel geld in die tijd. Tot een plaat is het nooit gekomen. Tegenwoordig bestuurt hij een bus bij Connexxion. Nog even, voor hen die snoepen van de taal: een drummer die Tamboer heet, leuk hè? Twee leden van The Moo zijn later beroepsmilitair geworden: erg hè? Tot zover mijn poging de professor Leo Blokhuis uit te hangen.
Ab zelf: Ik speel alleen nog maar met leuke mensen en die tevens goed zijn. Voor een goed doel ben ik ook te porren. Als het in Godsnaam maar geen amateurs zijn. Ik haat het gezeik van amateurs. Altijd de fout bij de ander zoeken. Een probleem op elk vakgebied. De goeden, met geluk, verdienen wat, maar de goeden zonder geluk zijn de lul. Heeft niets met kwaliteit te maken, maar alles met de algemene smaak. Probeer maar eens een tijdje naar de TROS te kijken met die Volendamse kwelers.
De prutsers in mijn vakgebied doen poetryslams, tot het eind der dagen. Ben ik vakman? Ik ben er 24/7 mee bezig. Dat betekent: 24 uur per dag, zeven dagen per week. Vooral: lezen, dat betekent leren.
Los van de Sandy Coast en Earth and Fire staan er dus 39 Haagse platen in de Top2000. Wellicht staat er meer Amsterdamse muziek in de lijst, maar wat zijn Amsterdammers? Om met J.A. Deelder te spreken: voornamelijk lieden uit Zuphten en Weeps. De Earring en Anouk staan in de top qua aantal noteringen, achter de Beatles (52), Rolling Stones (37) en Abba (25), maar nog voor de Kinks (8). Voorwaar, geen geringe prestatie. De Kinks verdienen meer. Bij de Beatles heb ik niet de soloplaten van Paul McCartney, John Lennon en George Harrison meegeteld. Dan scoren zij tegen de zeventig! En toch hou ik meer van de Stones.
Had ik zelf geen muzikant willen worden? Wis en zeker wel. Ik wilde ook schilder worden: er hangt een olieverfwerkje van mijn hand in de huiskamer. Mijn manco is echter: ik heb een stuitend gebrek aan ambitie. Het is uiteindelijk schrijver geworden, maar dat beperkt zich tegenwoordig voornamelijk tot mijn blog. Wist je dat er veel Engelse muzikanten op de kunstacademie hebben gezeten? Keith Richards, my man!, maar ook John Lennon, Ray Davies, Pete Townsend, Jimmy Page, Ron Wood en David Bowie. En hier: Benny Joling, in Arnhem. Mijn kunstjes zijn autodidactisch, zij het dat ik twee jaar les heb gekregen in klassiek gitaar. Ik deed mijn vingeroefeningen vier, vijf uur per dag, dagelijks. Niet gering, buurvrouw: als ik weer ga oefenen speel ik Bach voor je.
O, je houdt niet van Bach
Dan oefen ik toch niet
Schrijven?
heb ik op de lagere school geleerd
Van de d en de t en de dt
Van kennen en kunnen
Van hun en zij
Hen ook
Maar dat is te moeilijk
voor de iKids van tegenwoordig
Dus gooien we het overboord
Après nous le dessèchement
na ons droogt het allemaal op
en dan ben ik er niet meer
lekker puh!
Op mijn graf:
Hij haalde adem
Toen het nog kon
Of op mijn graf: Hier ligt Bontebal, in de grond geen gek geval.
Ja, kijk, hoor eens, en wel dit. Mijn grootste wens is altijd geweest houthakker in Canada te worden. Maar ik heb de spieren van een mietje en de seksuele voorkeur van een hetero. Slowly, slowly, catchy monkey. Maar dat slaat nergens op. In dit geval.
Mijn mening over de nummer één? The Eagles? Southern Rock goes James Last.
Tot slot: 2011, maak er een mooi jaar van. Jij daar in Engeland, jij in Japan, jij in Denemarken, in Wychen, in Arnhem, in Groningen, in het Westland, in Schiedam, op het oude dorp en hier in de stad der steden. Verder niet? Natuurlijk wel. Er zijn nog mensen die het beste met de mensen en de wereld voor hebben: dat zijn jij en ik. En je weet: dat kost geen enkele moeite. Ook een neus van Wausje, Kat, Skitty, Kim, Hanks en Balzac.
En volgend jaar ga ik hier gewoon mee door. Mijn mening? Dit is toch een van de leukste blogs op het web. Zegt het voort. Dat-ie iedere dag weer wat nieuws te leuteren heeft.
|
|
|
|
|
| 30-12-2010 |
| Kroketten, frikadellen en bitterballen |
De goede voornemens heb ik voor mij persoonlijk naar de prullenbak verwezen. Een ander verhaal is het opmaken van een balans aan het eind van het jaar. Nu is het eind van het jaar, ondanks alle heisa, ook maar een willekeurig tijdstip. Misschien is de avond voor je verjaardag een meer geijkt moment om de stand van zaken onder de loep te nemen. Maar ik ben het vergeten, eind mei. Dus dan maar nu, rond de jaarwisseling. Eén punt wil ik eruit lichten: mijn integratie.
Ook afgelopen jaar heb ik me niet (verder) in de Nederlandse maatschappij weten te integreren; ik heb een aanpassingsvermogen van lik-me-vestje. Zo kan ik me maar niet vinden in het programma-aanbod van onze nationale campingzenders: RTL, SBS, Veronica. Terwijl 'het volk' er massaal voor gaat. Meer van hetzelfde staan hoge kijkcijfers niet in de weg: Popstars, Sterren dansen op het ijs, Idols, Holland got talent en hoe die zooi ook mag heten. En slappe Amerikaanse films. En kookprogramma's. En klusprogramma's.
Van het Nederlandse lied krijg ik uitslag en maagkrampen. Jantje Smit, Guus Meeuwis, Mario Borsario, Dries Roolvink en hun vrouwelijke evenknieën, noem ze maar op, ik loop er met een bocht omheen. Terwijl ik met de vingers in de oren keihard Na na na of een andere song van de Shoes blèr. Dieptepunt qua Nederlandstalige muziek was enkele jaren terug de heiligverklaring van André Hazes. Ik vind het nog steeds niks.
Met de hoogtepunten van de Hollandse keuken wil het ook maar niet lukken. Hutspot en snert, peen & uien en erwtensoep, veroorzaken onveranderd antiperistaltische bewegingen in mijn lijf. Dat betekent kotsen, buurvrouw, braken, overgeven. In ons grote gezin was het noodgedwongen eten wat de pot schaft. Moeder kon onmogelijk aan de wensen van de tien anderen tegemoet komen. Voor mij werd echter een uitzondering gemaakt. De hutspot en de snert bleven mij bespaard om onsmakelijke taferelen te voorkomen. Pindakaas wil er ook niet in bij mij. Dat is vreemd, want ik mag graag pindas knabbelen. Maar pindakaas? Wat een laffe troep, het blijft nog tegen je verhemelte plakken ook. Tot slot: de oliebol. Meelballen die druipen van de olie, met hier en daar een verdwaalde krent. Heeft u een teiltje?
Met kroketten, frikadellen en bitterballen kan ik uitstekend opschieten.
Dit jaar zal er voor 65 miljoen euri aan vuurwerk worden uitgegeven. Ik? Geen cent. Een show met vurige fonteinen aan het zwerk vind ik prachtig, maar dat domme geknal brengt alleen maar schrik. Daarentegen heb ik in mijn jeugd veel rookbommetjes gemaakt. In mijn Mulotijd was dat. Toen hadden fietsen nog jasbeschermers van celluloid. Je sloopte zon ding van een fiets, brak het in kleine stukjes en propte daar een lucifersdoosje mee vol. Vlammetje erbij: prachtig. De halve speelplaats in de mist. Mijn vrienden en ik zijn daar op een gegeven moment ons ondanks mee gestopt: er stond geen fiets meer met een jasbeschermer in het hok.
Het recept voor een mooie rookbom? Neem kalium nitraat(KNO3) en suiker in verhouding 1:1(op gewichtsdelen). Doe dit in een schaaltje, het liefst stevig glaswerk, en verhit dit totdat er een vloeibaar stroperig bruin goedje ontstaat. Giet dit in een stevige koker of mal. Stop er als het al wat kouder is een lont in. Laat hem nu afkoelen. Als je hem nu afsteekt zal er een paarsachtige vlam vanaf komen.
De Top2000. Als ik vandaag een half uurtje tijd heb, zal ik eens turven wat er aan Haagse bands in die hitparade staan. Laat ik alvast verklappen: veel. Daar kan men in Wychen en Arnhem nog een punt aan zuigen.
Ter afsluiting twee prenten van de Deense cartoonist Kurt Westergaard. Opdat wij niet vergeten. Prent 1, de bekende bomtulband, prent 2, René Magritte bom.
|
|
|
|
|
| 29-12-2010 |
| Gemengde berichten |
Vandaag herdenken we het bloedbad bij Wounded Knee, 29 december 1890. Op die dag werden de Indianen daar in South-Dakota door de Amerikaanse zevende cavalerie afgeslacht. Tweehonderd Indianen lieten het leven, inclusief vrouwen en kinderen. Het bloedbad was de laatste oorlogshandeling in een serie van gewapende conflicten tussen het Amerikaanse leger en Indianen. De militairen werd na afloop een medaille toegekend. De Indianen waren voorgoed de mond gesnoerd.
Dinsdag ging ik met de wandelstok in de hand naar de ingang van de hof, mijn kliko ophalen. Buurman R. zet s maandagsavonds de volle bak aan de straat, de lege haal ik dinsdags zelf terug. Op sommige stukken moest ik in slow motion. Aan de straatkant aangekomen zag ik mijn bak niet: voor de herkenbaarheid staat er een kruis in muurverf op de deksel. Er lagen twee bakken, de klep open. Tussen mij en de bakken vier meter ijs. Terwijl ik stond te bedenken: hoe doe ik dat? stopte er een busje met een DHL-bezorgster. Wat sta je te kijken? vroeg ze. Hebben ze je bak gepikt? Nee, het moet een van die twee zijn. En ze bracht hem bij me. Dat bestaat nog.
Mijn bak is nooit gejat. Wel een keer in de hens gestoken, de sporen zijn nog steeds te zien. Het zullen straatterroristen zijn geweest.
Ik ken mensen die weten dat ze niet gewenst waren. Ik wel, ik was gewenst. Een jong gezin, eerst kwam er een meid en een jaar en een dag later ik, een jongen. Er is die dag gezongen in het huis. Er was naar me toe gewerkt en daar was ik! Of je krijgt te horen: Tja, je moeder en ik kwamen elkaar tegen in de discotheek. Terwijl de hele tent uit zijn dak ging op Tavares, zijn wij achter de tent, nou ja, later bleek je moeder zwanger. Jij. Dat hadden we niet zo bedoeld. Of: Ze hadden al tig kinderen en toen kwam ik, daar zaten ze echt niet op te wachten.
Waar het natuurlijk om gaat is wat je bent, wat je bent geworden. Er zijn meer wedstrijden gewonnen door mensen die een valse start hebben gehad. Moeilijke jeugd, oké, maar je blijft zelf verantwoordelijk. Denkend aan de ontstaansgeschiedenis van de donkere, Anni-Frid Lyngstrom, kom ik op deze gedachte. Die heeft ook een heel valse start gehad, maar van buitenaf gezien heeft ze zich er goed door heen geslagen.
Natuurlijk behoort A Whole Lotta Love van Led Zeppelin op nummer één.
Beauty is in they eye of the beholder, ken je die zin? Het verhaal gaat dat het een uitspraak is van een gast met een vreselijk lelijke vriendin. Ik dacht dat het een regel uit een gedicht was, dus ik heb er ooit op zitten googlen om erachter te komen welk gedicht. Het komt niet uit een gedicht, het is een Engelse uitdrukking. Het dichtst in de buurt komt iets dat Shakespeare ooit heeft geschreven: (her)lees eens per jaar iets van Shakespeare. Uit Love's Labours Lost - 'Beauty is bought by judgement of the eye'. Die is mooier, hè?
|
|
|
|
|
| 28-12-2010 |
| Ik was nÃét op Willeke Alberti, Ria Valk of Anneke Grönloh |
Naar aanleiding van mijn opmerking omtrent Stones vs Beatles kreeg ik een kaartje, een prent van de hand van de Duitse tekenaar Gerhard Harderer. Het geeft de hardnekkige stammenstrijd prachtig weer. Let vooral ook op de schaterende verpleegster links in de achtergrond. Speurend op het web kwam ik nog een andere fraai prent van Harderer tegen. Die vereist een intro.
Al vaker heb ik gewezen op de mooie ligging van Den Haag, de stad der steden. Binnen de grenzen is er al veel groen, maar met een paar kilometer fietsen zit je midden in het Groene Hart. Of wat daar nog van over is, links en rechts van de Hoge Snelheidslijn. Wees echter snel, want Rutte 1 heeft snode plannen. Direct ten zuiden van de stad lig het Westland. Neerlands kas, maar er zijn ook mooie stukken groen te vinden. Fietsen langs de Zwet. Dan ontwaar je midden tussen de weilanden het gehucht t Woudt, ik noem maar een zijstraat. Aan de Noord- en Zuidwest kant van de stad strekken de duinen zich uit. Een waarschuwing. Ga niet in de duinen fietsen op een zonnige lente- of zomerdag. Je wordt dan voortdurend gesneden, toegeschreeuwd en bijna van je fiets gereden door hordes mooi-weer-wielrenners. Een enkeling daargelaten verdienen al die lui een gebiedsverbod. En je loopt de kans, daar komt Gerhard Harderer, dit voor je wielen te krijgen. Dat vereist een stevige maag.
Lezeres M. te A. heeft op JouwBuis een mooie clip gevonden van die donkere, Anni-Frid Lyngstad. En ledig dag uit 1967. Wat was ze mooi, niet bepaald het prototype Germaanse godin. Dat had ze eigenlijk wel moeten zijn, ook daar wees lezeres M. mij op. Ze is het product van het Lebensborn programma in Noorwegen tijdens de tweede wereldoorlog. Noorse vrouwen werden gedekt door Duitse soldaten met het doel super Germaanse kindertjes te kweken. In haar geval is haar moeder besprongen door een getrouwde Duitse officier met de naam Alfred Haase. De vrouwen en kinderen werden na de oorlog uitgekotst door de goede Noren; ongetwijfeld bleek ook in Noorwegen achteraf, dat het hele volk in het verzet heeft gezeten, op Quisling en trawanten na. Haar moeder stierf toen Anni-Frid twee jaar was. Samen met haar grootmoeder is ze naar Zweden gevlucht. De rest van het verhaal is bekend.
Nee, nee! Alsjeblieft zeg. Waar zie je me voor aan? Ik was indertijd níét op Willeke Alberti, Ria Valk of Anneke Grönloh. Nog steeds niet. Wel op die andere Grönloh, Jan Hendrik Frederik, beter bekend onder zijn pseudoniem Nescio. Dat zat er al vroeg in.
De Top2000 dendert voort. Gisteren zag ik onder andere Cheap Trick met de live uitvoering van I Want You To Want Me: Live at Budokan in Japan. An one hit wonder. Frank Zappa sloeg met een voorhamer een auto in elkaar. Het is me even ontschoten welke song eronder stond, maar hij werd geholpen door Michael Nesmith, die ik nog ken van de jaren zestig tv-serie rond de fake band The Monkees; ik heb alle afleveringen gezien:
Hey! Hey! We're the Monkees!
People say we monkey around!
But we're too busy singin'
To put anybody down!
De fragmenten die getoond worden in Top2000 a go go hebben over het algemeen de DWDD lengte: een minuutje, hooguit. Maar een minuut Alanis Morissette maakt genoeg impact. Toen ik voor het eerst haar song You oughta know van album Jagged little pill (1995) hoorde, heb ik het meteen gekocht en grijs gedraaid. Later heb ik hetzelfde nog eens gehad met Amy Winehouse en haar Rehab, zij het dat ik toen een kopietje scoorde. Erg hè?
Voor vanavond staat er een interview gepland met Plastic Bertrand, die in 1977 wereldwijd scoorde met Ça plane pour moi. Ach, die Bertrand. Zijn hele carrière is gebaseerd op het succes van dat liedje, maar hij zingt het helemaal niet, hij playbackt maar wat. Hij Milli Vanillit een eind weg. Producent en componist Lou Deprijck blijkt het nummer te hebben ingezongen.
De filosoof Coen Simon (1972) schreef in het Filosofie Magazine: We falen voortdurend, maar we herwinnen onze menselijkheid door ons altijd weer het goede voor te nemen. Door goede voornemens tonen wij niet de zwakheden, maar juist de kracht van de mens. Wat hebben we anders nog? De hoop sterft als laatste. Wijze woorden, daar is Simon ook filosoof voor, maar het klinkt voor mij toch als recht praten wat krom is.
Stoppen met roken als goed voornemen? Nu nog? Ik rook al ruim veertig jaar, waarvan zeker dertig jaar zware shag. Stoppen is boter na de vis. Ooit heb ik drie maanden niet gerookt, toen ik in het ziekenhuis lag en op zaal moest blijven. Ik heb het geen seconde gemist. Daar zal de morfine debet aan zijn, die ik overvloedig kreeg toegediend. Zodra ik op het dagverblijf kwam ben ik weer doorgegaan. Het is een verslaving, ik weet het, en als je erop staat zal ik me even diep gaan schamen... Zo. En dan nu weer een sjekkie.
Is dit het land waar boeren vrouwen zoeken? vroeg ze met een zwoele stem. Ja, zwoelde ik terug. Ze sprak en verstond alleen Baltisch, maar er stond een vrouwelijke tolk bij. Da, bitste de tolk. Het is niets geworden.
De vijver waarin Wilders vist is juist vóór het koningshuis.
|
|
|
|
|
| 27-12-2010 |
| Tous les garçons et les filles |
Het nieuwe jaar is in aantocht, heus waar, kijk maar in je agenda. Voor veel mensen dè tijd om voornemens te maken, goede vooral. Dat heb ik nog nooit gedaan. Het is geen onwil of labbekakkerigheid, maar ik vind het potsierlijk. Vanaf 1 januari ga ik minder eten? Dat is voor iemand met mijn lijn niet verstandig, maar neem het voorbeeld. Als je vindt dat je minder moet eten, moet je daar vandaag mee beginnen, niet over een week. Als je vindt dat je minder moet eten en je stelt het nog een week uit: wil je het dan wel echt? Het meest vervelende aan goede voornemens is dat ze gedoemd zijn te mislukken. Dan begin je het nieuwe jaar ermee dat je jezelf een slappe lul (m/v) vindt.
Eerlijk gezegd zou ik ook niet weten wat ik me voor goeds zou moeten voornemen. Alles wat ik nu nalaat, soms tot mijn schande, zal ik volgend jaar ook nalaten. Dat is de aard van het beestje. Een mens is nooit te oud om... ken je die uitdrukking? Neem maar van mij aan: veel is in de loop der jaren zo ingesleten, dat de voren niet meer te slechten zijn. Een oude boom moet je niet alsnog willen leiden.
Niet alles wat betreft de Top2000 zie of hoor ik, maar ik pik zo links en rechts iets mee. Zoals. Matthijs speelde een quizje met als kandidaten Epke Zonderland en een dame die ik niet ken. Er kwam een prachtige zangeres in beeld en de vraag was simpel: wie is dit? Ik zag het meteen en hetzelfde ogenblik realiseerde ik me, voor het eerst, dat ik ooit verliefd ben geweest op een oudere dame. Kijk toch eens wat een mooie meid. Hals over kop. 1962, ik was 10 en zij was 18. Het zal iets platonisch zijn geweest, hoewel ik Plato in die tijd ook nog niet kende. Françoise Hardy, geen familie van Oliver. Ook niet van Frank & Joe, de Hardy broers die van die spannende avonturen beleefden; ik verslond hun boeken, ongeveer in dezelfde tijd.
Destijds, toen ik nog jong was en knap, had je de strijd: je was voor de Beatles of voor de Rolling Stones. Daar heb ik een neutrale positie in gehad. Zowel de Stones als de Beatles vond ik goed. Laatst schreef ik over Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band: dat vind ik met de dag een genialer lp. Maar sinds ik wat ouder ben neig ik toch meer naar de Stones. Komt natuurlijk bij dat ik ze een aantal keren live heb gezien. Wat keuzes maken ben ik nog geen centimeter opgeschoven. In een heftige fanstrijd als: Van Velzen of Thomas Berger ben ik ook nu weer neutraal: ze kunnen me allebei niet boeien. Strijd kan me ook niet boeien.
Katja Schuurman of Birgit Maasland? Daar worstelde Balkellende mee. Vanwege Lijst Nul. Ook daarin sta ik neutraal. De ene chirurg heeft beter werk afgeleverd dan de ander, maar
|
|
|
|
|
| 26-12-2010 |
| Ik was op die donkere |
Beroemde eerste woorden: dada.
Jawel Jimmy, ik heb daar net tegen half een in de huiskamer mijn head staan bangen. Mijn haar was nog nat van het douchen: headbangen werkt als een föhn. Summertine Blues, Blue Cheer. Destijds, 1968, nummer één in de hitparade, waarmee ze die verwerpelijke Heintje versloegen. Hét begin van de heavy metal. Het is nooit meer goed gekomen met mij. Over naar de orde van de dag.
De heer zij waarlijk geprezen, in al zijn verzonnen vormen: het dooit! Het is momenteel zeker een graad of vier. Wat een genot. Dooi alsjeblieft nog even door, totdat alle witte zooi is verdwenen. Op zijn minst dat de paden weer begaanbaar zijn. Dan kan het wat mij betreft weer vriezen dat het kraakt. Om de Friezen een plezier te doen. Want de mensen hebben het niet gemakkelijk in het verre Friesland. Er is daar geen ene f#*>k te beleven, die Elfstedentocht is het enige dat zij hebben. Gedenk de Friezen in uw gebeden.
Op zoek naar mijn all time favorites ben ik de hele Top2000 nog eens langsgefietst. Er staat veel Abba in de lijst. Dat doet me eraan denken dat ik vroeger altijd op die donkere was. Je was op de blonde of de donkere, maar ik vond die blonde kraak noch smaak. De muziek kon me ook niet bekoren. Dat is in de loop der jaren weinig veranderd. In retro perspectief vind ik het nog steeds zozo lala, zij het dat de liedjes me nu niet meer in de weg zitten. Ze zijn een aardig behangetje.
Nog een herinnering. Heb ik je weleens verteld dat ik ooit BZN live heb gezien? En dat ik er warempel van heb genoten? Het is jaren geleden, op een koninginnedag in Amsterdam. In de tijd dat nog niet al die Friezen daar op die dag de straten kwamen verstoppen. Op de Dam stond een podium en daarop: BZN. Tuig uit Volendam met zeer ruige muziek. Het was in de tijd dat je werd doodgegooid met de Cats, BZN was een verademing. Ze speelden onder andere een zeer heavy, instrumentale uitvoering van het Wilhelmus. Maar later: toen was daar ineens de shit Mon Amour. Mijn wereld stortte in. Ik ben ook nog maar één keer op 30 april in Amsterdam geweest. Dat was in 1980 en weer heb ik genoten.
Maar goed, op zoek naar mijn all time favorites in de Top2000. Whiskey in the Jar van Thin Lizzy (klik JouwBuis) staat op 558. Daar hielden de goede zoekresultaten op. Geen: Sabre Dance van Love Sculpture (klik JouwBuis), Ik heb geen zin om op te staan noch Hé hé kejje nagaan van Het, Russian Spy and I van The Hunters. Ik begin uit de tijd te raken.
Errata. Afgelopen vrijdag wees ik je op een clip van Blue Cheer op JouwBuis. Let op het haar van de drummer, schreef ik, zo lang is het mijne ook. Dat is niet waar, sorry. Het mijne is langer. Ben ik daar trots op? Het is geen eigen verdienste. De enige verdienste is dat ik niet naar de kapper ga. Eens in de twee maanden, op de eerste dinsdag van de maand. Dan word ik s morgens wakker en spreek mezelf zeer beslist toe: je gaat vandaag níét naar de kapper. Dan ga ik ook niet. Toegegeven: het kost me geen enkele moeite.
En ook. Een dag eerder citeerde ik een zin uit de song Monster Mash van de Bonzo Dog Doo Dah Band. Het komt van hun album Tadpoles (1968). Ik citeerde uit mijn hoofd en jammerlijk verkeerd. Voor de goede orde de drie laatste zinnen, parlando:
Come in, Boris, we always have a guest for breakfast.
Ha-ha-ha, I mean, Horace, we always have a breast for geckfast.
Igor, have you watered the brains today, Igor? Igor?
Sabre Dance? Van Khachaturian. Er bestaan ook uitvoeringen van de Gebroeders Brouwer en James Last. Erg hè? Exeption valt dan wel weer mee.
|
|
|
|
|
| 25-12-2010 |
| War is over, if you want to |
Weet je. Wie echt van zijn werk houdt, prijst zich gelukkig dat kerst en oud & nieuw dit jaar in het weekend vallen. Ik? Deze weblog is mijn werk en daar pruts ik bijna elke dag aan. Als het punt voor vandaag weer is gezet ga ik door in Iain Pears: lezen is voor een schrijver ook werk. Ik hou van mijn werk.
Een herhaling. Een citaat uit Anathemas 2 van Rudy Kousbroek. Kousbroek die ons helaas in april van dit jaar is ontvallen. Goed, hij was tachtig, maar dan nog. Florrie Rost van Tonningen is wel 92 geworden. Ik bedoel maar. Voor een goed begrip: een anathema is een vloek of vervloeking. Als in: zijn anathema over iets uitspreken - het ten strengste veroordelen, verdoemen. Titel van onderhavig anathema is Het Liefdesconcilie. Komt-ie:
Hij (de tolerante mens - A.B.) leeft in voortdurende zorg om van een grondig respect voor de overtuiging van anderen te getuigen, zonder zich af te vragen of er wel sprake is van het reciproke verschijnsel tegenover hemzelf.
'De gelovige zijde is er sterk in om een dergelijk unilateraal respect te aanvaarden met een vanzelfsprekendheid of iedere andere verhouding een ergerlijke misstand zou zijn. Het gedeelte van de mensheid dat bv. op de televisie niet naar kerkdiensten wil kijken, zou niet op de gedachte komen om dergelijke uitzendingen ook voor de rest van het publiek verboden te willen zien. Maar omgekeerd vinden gelovigen het de gewoonste zaak van de wereld dat de dingen waar zij niet naar kijken willen, verboden, gewijzigd, geknipt en gemutileerd worden, zonder er ooit bij stil te staan of het verbieden, wijzigen, knippen en mutileren van bv. films en televisieprogrammas kwetsend en aanstootgevend zouden kunnen zijn voor anders-denkenden.
Mijn tolerantie kent zijn grenzen. Gisteravond, een doordeweekse vrijdagavond, wilde ik om 22.00 uur Nieuwsuur zien, je weet wel, dat programma zonder Eva Jinek. Werd er god-zal-je-tieten-geven een kerkdienst uitgezonden. Live, vanuit het hol van de leeuw: de Sint Pieter in Rome. Ik heb hartgrondig de heer aangeroepen, in termen die in religieuze kringen niet op prijs worden gesteld. Breng dat soort zooi onder op een themakanaal. Desnoods op Nederland 1, tussen de rijdende rechters en boeren die vrouwen zoeken. Heb mededogen met uw atheïstische medemens.
So this is christmas. Marco da Cola, een Venetiaanse katholiek van goede komaf, vertelt van zijn confrontatie met de armoede die hij tegenkwam in Oxford:
Van de ellendige stulpjes in de stad woonden Sarah Blundy en haar moeder in het akeligste: het bestond uit niet veel meer dan één kamertje, waarvan de vensters met planken in plaats van ruiten waren voorzien, het dak wemelde van de met lappen toegestopte gaten, en de deur was een dun en armzalig geval. Binnen was alles echter vlekkeloos schoon, al was het er ook vochtig; een teken dat zelfs in zulke povere omstandigheden een zeker zelfrespect kan blijven opflakkeren. De kleine schouw en de planken vloer waren schoongeboend, de beide gammel stoelen hadden een soortgelijke behandeling ondergaan en het bed had weliswaar niets verfijnds, maar was glanzend opgewreven. Verder stond er niets in de kamer, afgezien dan van een paar pannen en borden waar zelfs de nederigste lieden niet buiten kunnen. Er was één ding dat me werkelijk verbaasde: dankzij een plank met iets van vijf, zes boeken besefte ik dat er ooit een man in dit verblijf had gehuisd.
Vreselijk hè? Zo met de kerstdagen. Vooral de laatste zin frappeert me. Het citaat komt uit Het Goud van de Waarheid (An Instance of the Fingerpost) van Iain Pears.
De een is onwetend op dit terrein, de ander weer op dat terrein. Zou je een zo gemêleerd gezelschap kunnen samenstellen dat je, opgeteld, tot totale onwetendheid komt? Jawel. We noemen dat: Rutte 1.
Er is een technisch bedrijf dat Rovato heet. Men adverteert met de leus Rots Vaste Toewijding. Edoch, in werkelijkheid staat de afkorting voor Rost van Tonningen.
Tot slot: mijn kerstmenu. Aardappelen met spruitjes en een stukje kipfilet. Daarbij schenk ik een rode Bourgogne, Honoré Lavigne, een zeer betaalbare Albert Heijnwijn die goed staat aangeschreven. Als toetje annanasschijfjes in volle yoghurt. Uitbuiken met een zwarte koffie: Kanis & Gunnik 2010.
|
|
|
|
|
| 24-12-2010 |
| Motörhead?? |
Natuurlijk niet. Er is geen plek voor Lemmy en zijn mannen in de stal. Ace of Spades was toch wel het minste geweest. Een kleine greep uit de luidruchtige minderheid:
1857 Bintangs - Traveling in the USA
1322 Bad Company - Feel like makin love
1201 Free - All right now
0756 Heart - Crazy on you
0431 Jethro Tull - Locomotive breath
0423 Ten Years After - Going home
0398 Iron Butterfly - In a gadda da vida
0241 Uriah Heep - Easy Livin
0138 Jimi Hendrix Experience - All along the Watchtower
0114 Black Sabbath - Paranoid
0085 Alice Cooper - Halo of Flies
0028 AC/DC - Whole lot of Rosie
Waarbij aangetekend, anekdote!, dat de zanger van Iron Butterfly zo dronken was tijdens de opnames dat hij In the Garden of Eden verhaspelde tot...
|
|
|
|
|
|
| There ainât no cure, girl! |
Laat ik beginnen met het belangrijkste nieuws: de Top2000. Hij stond vanochtend in de Krant, die weliswaar pas om half elf kwam, maar hij kwam. Toevallig trof ik de bezorger: ik heb hem mijn dankbaarheid en bewondering getoond. Een dankbaarheid die grenst aan hondsdolheid. Dat vermogen heb ik nog, ouderwets dankbaar zijn. Het is een der vijftien deugden.
Maar goed, die Top2000. Om je de waarheid te zeggen: die hele hitparade zal me aan mijn reet roesten. Dit jaar staat de platgeproduceerde muziek van The Eagles op de eerste plaats, Hotel California. In plaats van de eeuwige Bohemian Rapsody. Op de derde plaats Avond van Boudewijn de Groot. Alsof Boudewijn de Groot geen mooiere nummers heeft gemaakt. Alsof Boudewijn de Groot thuishoort in een Top10 aller tijden.
Nee, het enige waar mijn belangstelling naar uitgaat is Summertime Blues van Blue Cheer. Klik hier voor een clip op JouwBuis, de Beat Club performance uit 1968, en zet het volume op maximaal vermogen. Let vooral ook op het haar van de drummer: zo lang is het mijne ook, alleen wat voller van kleur. Blue Cheer's Summertime Blues, daar hield de oude man toen van, daar houdt de oude man nog steeds van. Ik heb het niet in mijn bescheiden collectie. Ooit had ik de single, maar die is gejat. Diefstal van cultuurgoed, het moest verboden worden. Het gaat weer beter met Blue Cheer. Na een duikeling van plaats 1180 (2008) naar 1727 (2009) is de single nu weer gestegen naar 1674. Zondag tussen twaalf en een wordt het nummer op de radio gedraaid. Radio? Wat dat is? Dat moet je maar aan je vader vragen.
Ik zou Summertime Blues wel in een uitvoering van Triggerfinger willen horen. Ook een heavy trio, maar dan uit Belgenland, thuishaven van mijn blog. Dat ik vlak voor het podium tussen de boxen sta.
Overigens, ik zeg het vast op voorhand: volgend jaar start ik een actie om de song Day by Day van de Bumble Bees in de Top2000 te krijgen. Te zijner tijd zal ik erop terugkomen en hoop dat je mijn actie zal ondersteunen. Dat je het voortzegt. De Bumble Bees: één van de leden komt uit het oude dorp.
Wat wel strafbaar gesteld gaat worden is het oproepen tot een bankrun. Dat wil zeggen: het volk aansporen massaal zijn geld van een bepaalde bank te halen. Zo is de bank van de schurk Scheringa om zeep geholpen. Het klootjesvolk in het kabinet denkt aan een gevangenisstraf van vier jaar! Gelijk aan de straf voor een moord of het seksueel misbruiken van een totale kleuterklas gedurende een jaar. Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd?
Als consument, klant van een bank, sta je in feite machteloos. Een oproep tot een bankrun is een van de spaarzame instrumenten die je hebt. Die zal je dus uit handen worden geslagen. De Gekke Henkies. De volgende stap is stakingen verbieden? Daarmee breng je immers het voortbestaan van een bedrijf in gevaar. Als Albert Heijn in de prijzenoorlog de buurtsuper om zeep helpt: mag dat dan wel? Wij beraden ons op stappen.
En na een aantal detectiefjes werp ik me nu op een mooie pil voor de kerstdagen: Het Goud van de Waarheid (An Instance of the Fingerpost, 1997) van Iain Pears. Ruim 700 bladzijden, daar moet ik de dagen wel mee doorkomen. Lust, verraad, geheimen, moord, belooft de achterflap. En dat klopt: ik heb het al eens gelezen, direct nadat ik het cadeau kreeg van vriend R., met de achternaam Schwab.
|
|
|
|
|
| 23-12-2010 |
| Iâm a terrible party pooper |
Woke up, fell out of bed, dragged a comb across my head. Found my way downstairs... en ik wilde meteen terug tussen de klamme lappen. Man! Vrouw ook! wat is het guur. Hoe ik dat weet? Ik ben al buiten geweest. Even iets in de kliko gegooid, schoenen en juwelen. Die staat naast de voordeur; dat was wel weer ver genoeg. De aangekondigde dooi? Promises, promises. De afspraak voor vandaag, een gesprek, kan telefonisch worden afgehandeld. Waar zouden we zijn zonder de telefoon? Als we dan ook nog, tak-tak-tak, berichten heen en weer zouden kunnen sturen zonder naar het postkantoor te gaan... Een soort elektronische post...
In The Long Lavender Look van John D. MacDonald heeft Travis McGee een scharreltje: de rondborstige Betsy Kapp. Betsy heeft een kat die luistert naar de naam Raoul. Het beest kan zijn eigen naam zeggen. Probeer maar: Raoul. Hoor je het? Zo zal er ergens wel een hond zijn die Ralf heet (no offense) en die zijn eigen naam kan zeggen. Al zal hij wat moeite hebben met de l. Mijn kat Sophie, Felix Dei hebbe haar ziel, kon ook één woordje zeggen. Dan hield ik haar iets lekkers voor en vroeg: Wil je het nou of straks. Dan zei ze altijd nou nooit straks. Ja, Sophie wist wat zij wilde.
Ik voel, los van de borsten, verwantschap met Betsy. Ze heeft een klein huisje, waarin je nauwelijks je kont kan keren. I guess Im a terrible party pooper, but Im just as happy not to go out. I guess my little nest is really why I dont leave this town. I could be anywhere, I guess. Because if I were anyplace else, Id build another nest like this one, with all my own things around me. Im kind of... of... an inward person. I dont really pay a lot of attention to what goes on... out there. Een hoop guesswork, maar: thats me.
Knus is het woord. Ik wil het knus. Of gezellig. In een huiskamer van tien bij tien, of zelfs zeven bij zeven, zou ik me doodongelukkig voelen. Ken je de mythe rond gezellig? Dat het Nederlands de enige taal is met een woord voor die toestand, die sfeer? Wat dacht je van: gemütlich (het Duits kent ook het woord gesellig), acogedor, homelike, hyggelig, piacevole, liant? Om er maar eens wat talen tegenaan te gooien.
Knus en guur zijn klankwoorden, onomatopeeën. Vind je niet? Maar dan op een abstract niveau. Niet in de categorie kievit, koekoek of braakhekke.
Igor, did you water the brains today?
Robert Mikelson, Joram van der Sloot, Keith Bakker, Peter R. de Vries, Geert Wilders... In de media wordt van criminelen tegenwoordig weer de volledige naam vermeld. De schandpaal, het schavot op het marktplein, ze zijn weer terug. En zo schreed de beschaving voort. (Hoe is het toch met Willibrord Frequin?)
Jimmy, speciaal voor jou. Zowel als en maar want ook. Dat je ook steeds vaker uit (geletterde) monden hoort: medias. Oftewel: media als enkelvoud.
Een plaatje. Het is de ergretta alba, de kleine zilverreiger. Mooi beest hè? Ik kom erop, omdat in The Long Lavender Look een egret wordt doodgereden. Die ben ik maar even gaan opzoeken. Plukken, marineren, affijn, kerst.
|
|
|
|
|
| 22-12-2010 |
| Me and Travis McGee |
Er is nogal een roep om stilte in deze barre tijden. Gisteren schreef ik over het interview met Roy Sorensen en meer in het bijzonder over hèt tv-fragment: de uitvoering van 4'33' van John Cage door het BBC orkest. Jimmy liet in een reactie weten dat het zeer onlangs ook is uitgevoerd door Reinbert de Leeuw in Matthijs Draait Door. Het hele stuk, Jimmy, niet de minuut die gebruikelijk is bij Van Nieuwkerk? En is het de olijke, blonde krullenbol gelukt gedurende die 4'33' zijn bek te houden? Dan zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is voor mij overigens geen aanleiding om straks, als Van Nieuwkerk terug is van vakantie, weer naar het programma te gaan kijken. Reinbert de Leeuw is slechts een krent in de bagger geweest.
In Engeland heeft een aantal muzikanten 4'33" opgenomen. Artiesten als The Kooks, Pete Doherty, Orbital en Imogen Heap. In een poging het dit jaar met kerst op nummer één van de charts te krijgen. Onder het motto: Cage Against The Machine. Dat in plaats van iets dikke-tongerigs van een prutser uit de X-factor, Idols, Bommeltjeskonten Got Talent of een dergelijk Henk Jan Smit-programma. De stilte heeft dus verloren. Waarom verbaast mij dat niet?
Niet dat het echt belangrijk is om te vermelden, maar het is dus toch een X-factor deuntje dat op nummer één terecht is gekomen. When We Collide van ene Matt Cardle; vergeet die naam. Cage Against The Machine eindigde op de 21ste plaats. De cijfers? Cardle werd 439.000 keer verkocht, 433 16.000 keer. Op Facebook had de actie veel meer fans: de pagina John Cage 433 for Christmas Number One 2010 werd door meer dan 90.000 mensen leuk gevonden. Maar zij kochten lang niet allemaal de single. Misschien vonden veel potentiële kopers 99 pence toch te veel voor niets. Niets?
Als ik s morgens wakker word, ga ik rechtop in bed zitten, trek het gordijn naast me open en draai een peuk. Fout en ongezond die peuk? Wis en welzeker, maar ik ben nogal eigenwijs. Vanuit mijn bed kijk ik op de draaiwilg. Vanochtend telde ik daarin tien duiven en een merel. Ach gossie, die merel, dacht ik. Beestje, waar haal jij deze dagen je voedsel vandaan? Ik moet toch een slimme contraptie bedenken. Iets waar noch de duiven noch mijn katten bij kunnen. En ik moet een windbuks kopen, zodat ik verzwakte vogels uit de boom kan schieten, de zogenaamde Oostvaarderse Plassen oplossing.
Mijn contraptie voor digitale tv heb ik inmiddels aangesloten. Gedurende twee weken krijg ik ter introductie het totale zenderaanbod. Ik zal blij zijn als die twee weken voorbij zijn, want momenteel zie ik door de bomen het bos niet meer. Reeds enkele malen ben ik alle zenders langsgefietst. Veel sport, ontzettend veel sport, veel Turkse zenders en een handvol porno-kanalen. Dat zou je eens moeten zien, die porno. Iedere keer dat ik er langskwam was men zo ongeveer met hetzelfde bezig, veel variatie zit er niet in. Dieptepunt is het gay-kanaal. Daar wordt 24 uur per dag slechts getrokken en gepijpt, met zo nu en dan een pik in een kont ter afwisseling. Ik kan me niet voorstellen dat iemand een porno-kanaal voor vast in het aanbod wil hebben. En heus, geloof me, er is seksueel niets mis met mij: ik spits echt de ogen als ik een mooie, blote meid voorbij zie komen.
Vooral in deze tijd worden er veel watertjes verkocht. Uit de Ardennen, uit het Zwarte Woud, er wordt zelfs water geïmporteerd uit Zuid-Amerika. Penning zestien betaal je ervoor. Wie zijn die gekken die dat doen? Vooral: welke gekke Hagenezen doen dat, want ons kraanwater is van uitstekende kwaliteit. Voor een habbekrats en onbeperkt. Is er al een watertje met als reclameslogan: uit betrouwbare bron? Nee? Je mag de leus van me kopen.
Later, als ik groot ben, wil ik iets met Bach.
Na een aantal Jonathan Kellermans en Nicci Frenchen te hebben gelezen, buig ik me vandaag maar weer eens over John D. MacDonald: Travis McGee in The Long Lavender Look (1970).
Dat is toch raar? Op die Travis McGee staat een stempel gedrukt: new! Het boek is veertig jaar oud! Dat je een pak melk van enkele weken oud hebt, verzuurd als je vrijgezelle oud-tante, maar dan toch met de opdruk: verse volle melk.
|
|
|
|
|
| 21-12-2010 |
| Thereâs a hole in the bucket |
Houdt het dan nooit op? Er is hier vannacht weer ongeveer tien centimeter sneeuw gevallen. Dat is na het middernachtelijk uur gebeurd: toen ik naar bed ging was er nog niets aan de hand. Things that happen while you sleeping. Ik ben eens gaan kijken op mijn weblog van december vorig jaar. Dat was toen nog adriaanbontebal.web-log.nl, voor mijn virtuele emigratie dus. Alsof de duvel ermee speelt: het was ook op de zeventiende dat de eerste lading viel, exact dezelfde datum als dit jaar. De natuur valt in herhalingen. Net als ik. Maar er was weer een Krant. Net als zaterdag kwam hij pas om half elf, maar hij was er. Mijn bezorger verdient een vette nieuwjaarsfooi.
Picture this. Je hebt een gat, maakt niet uit wat voor een gat of waarin. Dan heb je nog een gat, dat het eerste overlapt. Zie je het voor je? Hoeveel gaten heb je nu?
I read the news today, oh boy
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire
And though the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall
I love to turn you on
Het is het laatste couplet van het prachtige Beatles-nummer A Day in the Life, de slottrack van het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967; ik heb het uitkomen van de lp nog bewust meegemaakt. De tekst van de song is van Lennon/McCartney, maar aangezien Lennon zijn inspiratie haalde uit artikelen die hij in de krant had gelezen, mogen we veilig aannemen dat dit couplet van zijn hand is. Corrigeer me als ik ernaast zit.
En wel hierom. De VPRO zond een interview van Roel Bentz van den Berg met de Amerikaanse filosoof Roy Sorensen uit: onthaast- en verdiep-tv bestaat, je moet het alleen met een zaklantaarn zoeken. Sorensen, de filosoof van schaduwen, stiltes en gaten. Het gesprek werd gelardeerd met beeldfragmenten die door Sorensen waren uitgezocht. Zoals: een integrale uitzending van het stuk 4'33' van John Cage, gecomponeerd in mijn geboortejaar 1952. Een compositie in drie delen. In de overgang tussen de delen, waarin de bladeren op de muziekstandaards werden omgeslagen, was er ruimte voor het publiek om te kuchen. Het stuk zelf? Stilte. Een grote zaal, Barbican Hall, afgeladen vol en het BBC orkest dat doodstil bleef. In feite bestaat de compositie uit toevallige omgevingsgeluiden. Geniaal.
Cage is ooit in een volkomen geluiddichte ruimte gaan zitten. Na afloop zei hij tegen de technicus: toch hoorde ik geluid, hoge tonen enerzijds en lage tonen anderzijds. De technicus: de hoge tonen zijn gerommel in je gehoororganen, de lage het stromen van je bloed. Daardoor wist Cage dat het nooit echt stil is. De uitvoering van zijn compositie toonde het aan.
Een ander getoond fragment: een klei animatie van Platos Grot, uit de Politea van de meester. Lees maar even. Over schaduwen. Kortom: een prachtige uitzending die niet wordt herhaald. Merk ook: Sorensen eerste grote werk: Blindspots (Oxford University Press/Clarendon Press, 1988), is 21 jaar ná de Beatlessong geschreven. Sorensen verwees niet naar de Beatles: de song herinnerde ik me vanmorgen onder de douche.
Ongeloof is het niet: we hebben immers allemaal de beelden kunnen zien. Onbegrip des te meer: de toestand in Minsk. Na de frauduleuze verkiezingen cq verkiezingsuitslag in Wit-Rusland zijn duizenden mensen de straat op gegaan om te protesteren tegen de fascist Loekasjenko. En ze stonden klaar: honderden, zo niet duizenden politieagenten. Zichzelf en de buurman ophitsend door met de schilden tegen elkaar te slaan om vervolgens met de lange lat op de betogers in te rammen. 639 mensen zijn opgepakt, 580 van hen zijn inmiddels tot celstraffen van maximaal vijftien dagen veroordeeld. Het onbegrip? Al die agentjes zijn jongens, meisjes ook, uit het volk. Die laten zich sturen om hun eigen mensen in elkaar te slaan. Het is iets dat ik niet kan en wil begrijpen.
|
|
|
|
|
| 20-12-2010 |
| The smell of cat food, ammonia and shit |
Originaliteit: je hebt het of je hebt het niet. Heb ik het? Vanmorgen heb ik al vroeg de orthopedische werkplaats gebeld om te zeggen dat ik het, gezien de toestand der wegen, vandaag echt niet red langs te komen. De telefoniste-receptioniste zei: het regent afzeggingen. En ik: kijk maar uit, dat kan nog lelijk opvriezen. De afspraak is over de jaarwisseling heen getild, zoals dat heet. Want er is me een pak sneeuw gevallen. Heb je dat niet meegekregen? Dan heb je het achtuurjournaal op zondag niet gezien.
Een samenvatting. Het journaal duurde 14.50 minuten en werd gelezen door onze vertrouwde Herman van der Zandt. De eerste 10.45 (!) werd volledig besteed aan de sneeuwval, bij ons en elders in Europa. De laatste twee minuten aan het weerbericht. Zo bleven er tussendoor nog twee minuten over voor het wereldnieuws: de frauduleuze verkiezingsoverwinning van die droplul van een Loekasjenko in Wit-Rusland (Belarus, zing uit: Bela Roes, op de melodie van Bella Ciao), de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea, aanslagen in Kabul en... het gezin van Willem Alexander (Kim) op vakantie in Argentinië. Verder commentaar lijkt mij overbodig.
Jawel, het heeft flink gesneeuwd en gevroren. Aan de straatlantaarn voor de deur hangen ijspegels, sommigen wel veertig centimeter lang. Een schrikbeeld. Stel je toch eens voor dat zon stalactiet losraakt net op het moment dat een van mijn katten eronder loopt. Het onnozele dier wordt gespietst. En dan zit ik met de gebakken peren, dan heb ik nog maar vijf katten over. Hoe moet dat dan met de trekslede? Want, laat ik het meteen maar verklappen: het is gisteren gelukt. Met mijn zes katten voor een bakplaat gebonden heb ik wel een uur hondenslede gespeeld. Zoals ik al verwachtte hadden de beesten er ook ontzettende lol in. De plaatsbepaling van de afzonderlijke beesten in het span had ik goed ingeschat. Mijn kat die Kat heet is een uitstekende voervrouw en met Kim op de eerste rij ontwikkelen ze een bewonderenswaardige trekkracht. Alleen Hanks en Balzac dreigden zo nu en dan met de gedachten wat af te dwalen. Maar een scherpe snauw van mijn kat die Kat heet bracht hen steeds weer op het rechte pad.
En dan lees ik, in Land of the Living (2002) van Nicci French: I dont know what hit us first, the wall of heat or the smell of cat food, ammonia and shit. There were cats everywhere, on the sofa and the chairs, curled up near the electric heater, lying on the soft brown heaps on the floor. Some were washing themselves, some were purring (spinnen), a couple were hissing at each other, back arched and tails twitching. There were bowls of food by the kitchen door, and three or four cat-litter trays next to them. It was like an obscene version of a Walt Disney film.
De oude Betty in Noord-Londen heeft ruim vijftig katten rondlopen. Wat een genot. Daarmee kan je een hele file kattensleden inspannen. Dan heb je wel een stapel bakplaten nodig.
PS Je gelooft toch niet echt dat ik tijdens de cyclocross van Kalmthout een sledetuig voor de katten heb gepunnikt? Het had natuurlijk zo maar gekund: ik moet nog ergens in een la een vrolijke punnikpaddenstoel hebben liggen, rood met witte stippen. Die paddenstoel heb ik later pas gekocht: vroeger knutselden we er zelf een in elkaar met spijkertjes en een leeg garenklosje. Nee hoor, ik heb elektriciteitsdraad gebruikt. Kim klaagde achteraf wel over striemen: ik zal kraagjes maken van een oude binnenband. Joh, ik ben zo handig.
De cross werd trouwens sterk gewonnen door het talent Tom Meeusen: in de eindsprint wist hij nipt Sven Nys te verslaan. Pauwels werd derde, de Fransman Mourey vierde en Niels Albert eindigde tenslotte op een vijfde plaats. Pauwels blijft aanvoerder in het WB-klassement.
|
|
|
|
|
| 19-12-2010 |
| Winterslaap |
Met deze barre weersomstandigheden verlangt een mens terug naar de winterslaap. Vannacht is hier zeker weer tien centimeter sneeuw gevallen. Op mijn platte keukendak ligt ruim twintig centimeter. Dat isoleert lekker, zou je zeggen. Klopt, en mij ook. Ik ben er nu al zeker van dat ik morgen niet op pad ga om mijn nieuwe prothese te passen. Geen probleem: wat in de werkplaats staat verzuurt niet.
Dat terug verlangen naar de winterslaap: voel jij dat ook? Want het zit in onze genen. Onze verre voorouders, de holenmensen, sliepen van begin december tot ver in februari. Op het gevoel, klokken of kalenders had men niet. Eén familie per hol, wat meestal neerkwam op een kerngezin, want grootouders waren zeldzaam in die tijd; de gemiddelde leeftijd van de holenmens lag op 26,4. Gedurende zomer en herfst werden de voorraden ingeslagen. Vrouwen en kinderen verzamelden noten en andere houdbare vruchten, de mannen zorgden voor een flinke voorraad vlees. Tijdens de winterslaap maakte de heer des hols eens in de drie dagen zijn gezin wakker, waarna er stevig werd geschranst. Om vervolgens met een volle pens weer onder de wol te gaan, of liever gezegd: onder het bont, voornamelijk berenhuiden.
Maar het is niet aan ons gegeven, die tijd ligt ver achter ons. We zullen moeten improviseren. Afgelopen week zag ik een reportage over een man die op de Veluwe met zijn sledehonden, zijn huskys, oefende. Op dat moment was de sneeuwlaag nog te dun, dus de beesten trokken geen slede, maar een quad; dat is zoiets. Daar oefenen ze ook mee als er helemaal geen sneeuw ligt. De honden hadden een lol! Ze straalden uit: hè, we mogen weer. Dat bracht mij op een idee: ik heb zes katten. Maar ik heb geen slede. Misschien kan ik iets improviseren met een bakplaat of een ovenschotel.
Eén van de beesten zal de leiding moeten hebben over het stel. Wie? Het ligt voor de hand de enige man in het gezelschap aan te wijzen, Kim. Dat is geen goed idee, Kim is niet in de wieg gelegd voor leidinggevende. Het is een schat hoor, maar hij is wat vadsig en dommig. Ik noem hem soms Willem Alexander, want daar lijkt hij op. Dit is sprekend Kim, in een oranje shirt en een nagel in zijn neus. Nee, Kim is geen goede leider voor de roedel.
Skitty dan? Dat is een stevige tante, maar ze is een beetje afstandelijk. Niet tegenover mij, maar tegenover de andere katten. Nadat ze van de tiet zijn weten katten niets meer van familieverbanden. Er loopt hier een dochter van haar, mijn kat die Kat heet, en twee kleindochters, Balzac en Hanks, maar Skitty weet nergens van. Ook Skitty zie ik geen leiding geven.
Dan kom ik onvermijdelijk uit op mijn kat die Kat heet. Dat is een felle. Die zie ik het stel wel op het rechte pad houden. Wil je niet luisteren? Dan zal ik je kennis laten maken met mijn rechter voorpoot. Met direct een linkse er achteraan. Ja, zo zal het zijn. Kat rechtsvoor, Kim ernaast voor de power, daarachter Wausje en Skitty en het grut, Balzac en Hanks, net voor de slede, of de bakplaat, of de ovenschotel. De bakplaat denk ik. Vanmiddag moet ik eerst naar de cyclocross in Kalmthout kijken, maar daarna vet ik de bakplaat in, de onderkant, en hang de beesten in het tuig. Dat tuig kan ik wel punniken terwijl ik wielrennen kijk. Het moet lukken: er ligt voldoende sneeuw en ik ben niet zo zwaar. Ik zal buurman Q. vragen fotos te maken. Hè, ik heb er zin an.
|
|
|
|
|
| 18-12-2010 |
| Slippin' and a Slidin' |
Slippin' and a slidin', peepin' and a hidin', been told long time ago (Penniman, Bocage, Collins, Smith)
Er werd vrijdag een weeralarm uitgegeven, er werd een verkeersalarm uitgegeven. In de ochtendspits stond 671 kilometer file, in de avondspits zelfs 753 kilometer. Zeg eens eerlijk: moesten jullie allemaal echt de weg op? Of ben je een beetje eigenwijs? Gelukkig heeft het alleen maar blikschade opgeleverd. Ik ben iemand die daar de charme wel van inziet. Maar ik heb een dringender vraag. Als het verkeer over een lengte van één kilometer vaststaat op een driebaansweg, telt dat dan als één kilometer file of drie? Daar hoor je de PVV niet over.
Al die witte zooi, wéér die witte zooi, ik blijf er laconiek onder. Alsof de duivel ermee speelt: toen ik me laatst de eerste keer bij de orthopedische werkplaats moest melden voor het aanmeten van een nieuwe prothese had het flink gesneeuwd. Vriend R. was zo aardig aan te bieden me heen en weer te rijden. Komende maandag een volgende afspraak: de eerste maal passen. En weer ligt er een dikke laag witte zooi, ik verwacht niet dat dit maandag weg is. Vriend R. heeft maandag een volle agenda, dus hij kan mij niet rijden. Dan verplaats ik die afspraak toch naar een moment dat het pad weer wat botter is.
Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar vriend B. vroeg me: ga je nog weleens met de tram? Nee. Sterker nog: ik zou niet weten of je tegenwoordig nog gewoon met een strippenkaart kan meerijden. Dat kan nog, tot 1 februari. Vanaf die datum moet je dus een kaart-met-magneetstrip aan je lading kaarten toevoegen. B. had begrepen dat je daarvoor ook de kortingskaart van de NS kan gebruiken. Laat ik die dan maar eens activeren, dacht hij. Naar een loket. Het eerste dat me tegenstaat: je kan niet gewoon bij een chipknipapparaat je kaart opladen, je moet naar speciale punten die niet dik gezaaid zijn. Maar goed.
Hij liet er twintig euri op bijschrijven. De meneer achter het loket: o, er wordt meteen al vier euri afgeschreven. Wat??? De kaart was al geactiveerd en in gebruik genomen, volgens de meneer. B. wist nergens van. Het is toch echt waar: de meneer kon op zijn scherm precies zien welke rit er was gemaakt op de kaart. Die rit had hij inderdaad zo ongeveer gemaakt op de betreffende datum, maar hij had daarvoor zijn strippenkaart ingevoerd. Langzaam werd duidelijk wat er gebeurd moet zijn. Het was druk in de tram. B. heeft zijn pasjes in het borstzakje van zijn jas zitten. Hij moet in het gedrang tegen een leesapparaat geschuurd zijn. Vandaar ook die vier euri: hij heeft op die manier wel ingecheckt, maar aangezien hij dat niet wist heeft hij niet uitgecheckt. Dan wordt het maximale bedrag afgeschreven. Hij kon betreffende strippenkaart overleggen, hij heeft zijn geld terug gekregen.
So far so lalala. Nog los van alle gedoe die hem dit heeft opgeleverd. Blijkbaar kan een meneer achter een loket met een beeldscherm precies nakijken dat meneer B. op die en die datum met die en die tram van hier naar daar is gegaan. Die gegevens worden blijkbaar voor enige tijd opgeslagen. Hoe lang worden de gegevens bewaard. En vooral: waarom?
Jimmy wees erop: Henry van Loon met De Wereld Draait Door in 3.48 minuten op het Amsterdam Comedy Festival. Op JouwBuis. Moet je even aanklikken, hij is echt heel leuk.
|
|
|
|
|
| 17-12-2010 |
| Midget |
Op van die besneeuwde winterse dagen mogen mijn vrouw en ik graag de kinderen opsluiten in de geluiddichte kamer en stijf tegen elkaar aan voor de open haard gedichten voorlezen. Mijn vrouw kent er zelfs enkele uit haar hoofd. Vlaksteeter, Kopland, ze passeren allen de revue. En daarna paren we. Daar houden we van, mijn vrouw en ik.
Hé lange
is het koud boven?
vroeg mij zon
minimensje
dat zich in stro
dient te wikkelen
bij vorst aan de grond
Ik hield het hoofd koel
en de handen in bedwang
want ze ogen zo onsmakelijk
open onderdeurtjes
Met gemaakte vertedering
aaide ik hem over zijn bol
Het schoot meteen in mijn rug
Of ik de contraptie van de digitale tv al heb geïnstalleerd? Welnee joh. Ik ben nooit iemand van haast geweest.
|
|
|
|
|
| 16-12-2010 |
| King Street, London |
Een TNT pakketbezorger bezorgde zojuist een pakket. Afzender Ziggo. Ik heb de doos nog niet opengemaakt, maar het zal de contraptie zijn om digitale tv binnen te krijgen. Daar zal ik straks eens een middagje aan besteden. Met het voornemen dat ik altijd maak bij een nieuw apparaat: eerst de hele gebruiksaanwijzing doorlezen. Dat is me nog nooit gelukt, maar het voornemen is goed. En ik heb de tijd: er is vanavond toch niets op tv.
Snelle bezorging: ruim een week na aanvraag. Eens kijken hoe snel ze zijn als ik klachten mocht hebben.
TV. Heb je gehoord van de wedstrijd? Er is een prijs van 2000 euri uitgeloofd voor de eerste die Pauw dan wel Witteman op een journalistiek verantwoorde vraag betrapt. Flauw hoor. De kans is groter dat je de Staatsloterij wint.
Al dat gedoe rond pedoseksuelen heeft zijn impact op kinderloze, brave burgers zoals jij en ik. Een verhaal. Misschien heb ik het al eens verteld, dan is het ten overvloede. Ooit had ik een vriendin met twee kinderen en een ligbad. Vooral dat ligbad was te gek, dat heb ik thuis niet. Kinderen ook niet en dat wou ik graag zou houden. Een van de eerste keren dat ik in dat bad lag te weken, een peuk en een glas wijn onder handbereik, stond ineens de jongste in de badkamer. Hij zal vier zijn geweest. Ik wil bij jou in bad. Ik verstijfde en neem dat niet al te letterlijk. Paniek. Snel zei ik: Dat moet je aan mamma vragen. Het bleek dat hij dat al aan zijn moeder had gevraagd en die had gezegd: Dat moet je aan Adriaan vragen. Vermanend heb ik mezelf toegesproken: doe niet zo raar, daar is toch niets mis mee. En zo is dat, bij mij. Als je een voluptueuze jongedame bij me in bad zet, ja dan. De kleine mocht erbij in het bad en we hebben de grootste lol gehad.
Later is het zelfs een beetje noodzaak geworden dat die kleine met mij in bad ging. Wanneer zijn moeder zijn haar waste, was het huis te klein. Buren verzamelden zich voor de deur om een stuk van het speenvarken te bemachtigen. Maar waste ik zijn haar, vond hij dat zelfs prettig. Daar zijn geen fotos van gemaakt.
Gezien de regelmatig onregelmatige stakingen bij TNT post, en dik gelijk hebben ze, zou ik als ik jou was de kerstgratificatie-naar-draagkracht dit jaar ruim op tijd op de bus doen. Naar het gekende adres: Paulus Potterstraat 141, 2526SP. Enveloppe, flap erin, decemberpostzegel erop, op de bus. Bij voorbaat mijn beste wensen voor jou en een knuffel van de katten - zij delen erin mee. Ik zeg: doen!
Alle ouders beginnen met een brevet van onvermogen. Dan heb ik het natuurlijk niet over jou.
Dan lees ik een boek dat in Londen speelt, zoals nu Land of the living (2002) van Nicci French, en ik heb een kaart van Londen. Het is een Nicholson spiral bound streetfinder. A5 en inclusief inhoudsopgave ruim 280 bladzijden. Ik lees een straatnaam: King Street. Die zoek ik dan op om een beter beeld te krijgen. Bladzijde 222:
King st E13 65 S12
King st EC2 150 D6
King st N2 28 F8
King st N17 31 U3
King st SW1 148 C14
King st W3 73 U3
King st W6 152 B7
King st WC2 148 K8
King st Rich 84 G13
King st Sthl 70 C9
King st Twick 101 Y2
Ja, dat is wel handig, zon stadsplattegrond.
Ralf, hier links bij mijn links, heeft eindelijk weer eens een nieuw verhaal op zijn blog gezet. Lezen!
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
