Het (h)eerlijke leven van een moeder van vier opgroeiende kinderen.
Dit is het (h)eerlijke relaas van een hoogsensitieve moeder over het opvoeden van vier hoogsensitieve kinderen. Over ups en downs. Over twijfels en onzekerheden, maar evenzeer over duizend kleine gelukjes... Welkom in onze wereld!!!
18-06-2017
en de wereld, hij draaide voort...
Het is niet zo dat ik niets meer te vertellen heb.
Het is niet zo dat ik niets meer wil vertellen.
Het is ook niet zo dat ik helemaal geen tijd meer zou kunnen hebben om jullie iets te komen vertellen.
Maar het is wel zo
dat ik terug zodanig
meedraai
in deze zotte wereld
dat reflecteren
op de achtergrond raakt...
dat ik al m'n energie
moet investeren
in hier en nu.
Tot mijn grote spijt.
Trien
ps Zeker en vast vind ik nog wel eens de tijd en de drang om hier te komen ventileren.
Vanaf nu verwittig ik via facebook wanneer hier een nieuw bericht verschijnt!
"Dat betekent dat de gouden medaille gaat naar... Abel!"
In lichte looppas begeeft hij zich naar het podium en met een mooi berekende sprong staat hij op het hoogste schavot. Te glunderen.
Op de tribune glunderen twee mensen met hem mee: de echtgenoot en ikzelf.
De eerste plaats op de clubkampioenschappen toestelturnen in zijn reeks. Knap.
Op zo'n moment kun je als ouder niets anders doen dan blinken, van trots.
Toch zijn wij de allereersten om Abels prestatie te relativeren.
Het klopt waarschijnlijk wel wat een trainer me nadien zei. Dat Abel het in zich heeft om een goede turner te worden.
Daar ben ik oprecht blij om.
Het is leuk om ergens goed in te zijn.
Voorlopig is dat echter absoluut niet het belangrijkste.
Wat voor ons telt, is dat Abel uitgedaagd wordt. Dat hij bij kan leren.
Wat absoluut het geval is. Abel heeft een prima trainer met tonnen ervaring. Op de wedstrijd konden we ook zien wat de grotere turners presteerden. Hij heeft nog een lange weg te gaan. Een weg die hij samen met zijn turnvriendjes op zijn eigen tempo mag uitstippelen.
Voor ons telt dat Abel er plezier aan beleeft.
En dat doet hij! Nooit is het een opgave voor hem om te gaan trainen. Drie uren per week geeft hij het beste van zichzelf. Meestal toch. Het andere deel van de tijd is hij met z'n vriendjes aan het spelen of aan het dromen. Dat doet een kind nu eenmaal, niet?
Voor ons telt dat Abel sportief is. In elke zin van het woord. Dat hij beseft dat winnen relatief is. Dat oefenen aan de basis ligt van succes. Dat een verliezer de volgende keer de winnaar kan zijn. Dat het een momentopname is. Geen waarde-oordeel.
Toen ik Abel terugzag na de wedstrijd heb ik hem dan ook gecomplementeerd voor zijn concentratie tijdens de oefeningen en voor zijn inzet. Niet om zijn eerste plaats.
En weet je wat? Het voelde helemaal ok!
Ikzelf, van nature uit een competitiebeest, een winnerstype, een medaillespeler, ik voel dat mijn eigen mindset op dat gebied aan het veranderen is.
Hoewel ik nog steeds heel trots ben op zijn eerste plaats, ben ik vooral trots op wat hij al geleerd heeft. En ben ik blij dat zijn vriendjes, 'de concurrenten', het ook echt heel erg goed doen. Zodat ze samen mekaar naar een hoger niveau kunnen brengen. Nu eens Abel op het hoogste schavotje, dan eens een vriendje!!!
Naar vaste traditie krijgt elkeen van de kinderen zowel ter ere van de eerste als ter ere van de plechtige communie een mama- èn een papadag. Een dag waarop ze door mama of papa rondgetroond worden. Om een dag lang verrast en verwend te worden. Zo helemaal alleen met mama of papa, dat gebeurt natuurlijk niet zo vaak...
Vandaag was het de mama-Abeldag. Met zo'n twee jaar vertraging, weliswaar. Gelukkig gaat het bij ons meer om de beleving dan om de timing. Voor een mama- of papadag moeten namelijk verschillende ingrediënten aanwezig zijn. Het vergt wat planning. Het kan niet zomaar tussen de soep en de patatten...
Maar vandaag was het dus dé dag...
Abel en ik begonnen met een georganiseerde sneukelfietstocht van zomaar eventjes 33km.
Onze 8- jarige Abel, die dol is op fietsen, op zijn kleine fiets. Ikzelf, die niet zo dol ben op fietsen maar gelukkig wel op sneukelen, op de fiets van oudste dochter Nel.
De eerste helft van de tocht viel goed mee. Wind in de rug, lekkere tussenstops, een duidelijke wegwijzering...
Toen we echter in de tegenovergestelde richting moesten rijden, in de prachtige omgeving van de uitgestrekte polders, met bijhorende polderwind die ons zwaar terugfloot, hing mijn tong bijna tot op mijn tenen terwijl zoonlief zich als het ware fluitend inhield zodat zijn mama hem toch ietwat bij kon houden. Jaloers was ik op onze voorliggers. Met hun elektrische stalen rossen. Hoewel mijn sporthart innerlijk juichte. Omdat het ook nog eens aan z'n trekken kon komen.
Terwijl ik na 33km erg blij was dat mijn achterwerk niet meer naar het zadel hoefde te kijken, vroeg zoonlief doodleuk of we misschien nog een fietstochtje zouden maken...
Gelukkig kon mijn volgende activiteit Abel ook wel bekoren.
Na het fietsen doken we namelijk het zwembad in.
Aangezien ik niet erg watergezind ben, probeer ik in het dagelijkse leven zwembaden zoveel mogelijk te mijden. Probeer ik op reis zoveel mogelijk de echtgenoot mee het water in te sturen. En probeer ik bovendien, wanneer ik echt mijn badpak aan moet, dit zo lang mogelijk droog te houden.
Vandaag gooide ik al deze principes aan de kant en ging ik er volledig voor. Abel was de gids, ik volgde hem in al zijn omzwervingen. Wat in concreto betekende: wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - glijbaan met banden - glijbaan met banden - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - toilet - golvenbad - Turks stoombad - buitenbad - wildwaterbaan - wildwaterbaan - wildwaterbaan - glijbaan met banden - glijbaan met banden - wildwaterbaan - wildwaterbaan en om af te sluiten toch nog zo'n twee keer de wildwaterbaan.
Waar in het begin de klok -die ik bij elke afdaling van de wildwaterbaan in het vizier kreeg- tergend traag vooruit tikte, raakte ik precies toch ergens tussendoor in de ban van het glijden. Schrok ik toen ik merkte dat het plotseling tijd was om drogere oorden op te zoeken.
Het bijhorende protest kon in de kiem gesmoord worden met de belofte aan buikvulling om de leuke dag af te sluiten.
Zo zaten we met z'n tweetjes naast mekaar in het zwembad-restaurant. Mijn jongste zoon en ikzelf.
Helemaal vol van onze gezamenlijke sportieve activiteiten.
En iets later helemaal vol dankzij een lekkere warme maaltijd.
Toen in de auto naast mij het vrolijke kwetteren van mijn ventje stilletjesaan afbrokkelde en ik mijn keppe na een tijdje scheef zag zakken met zijn hoofd tegen het raam geleund, besefte ik dat zijn batterij eindelijk aan het leeglopen was.
33km fietsen en minstens evenveel km op de waterglijbaan later...
Ze kan met ongelooflijk veel smaak ongelooflijk grote porties binnenspelen.
Ze zit volop in haar groei.
Laat haar kinderlichaam achter zich om een jongedame te worden.
Met mooie, ronde vormen.
Toch moet ze een beetje oppassen.
Om niet teveel bij te komen. Niet teveel te snoepen. Niet teveel van haar nieuw verworven vrijheden als puberdochter te profiteren.
Ze heeft namelijk de genen van haar mama. Die ook wel eens in de snoepkast durft te duiken.
En wat genen van haar opa. Die een onverbeterlijke zoetekauw is.
Toen Nel daarnet in een topje rondliep, zag ik dat ze toch wel een goed buikje heeft.
Regelmatig zie ik dat Nel zichzelf graag trakteert op een zoetigheidje in haar brooddoos bij een 'saaie schooldag'.
Ik ben gevormd door mijn eigen moeder.
Letterlijk elke keer als ik snoep, of iets ongezonds eet, hoor ik in mijn hoofd haar stem. Die me berispt. Me zegt dat ik op moet passen om niet te dik te worden...
Zonder dat het mij echt tegen kan houden.
Waardoor ik mij al mijn hele leven te dik voel.
Dat wil ik niet voor mijn kinderen.
Ik wil dat ze begrijpen hoe ze gezond kunnen leven. Maar ik wil ook dat ze echt kunnen genieten van af en toe iets extra.
En ik wil bovenal dat ze zich goed voelen in hun lichaam.
Zelfs al zou dat een lichaam zijn met een kilootje meer.
Uiteindelijk is het in het leven ècht niet het uiterlijk dat telt.
Wel wat je uistraalt.
Hoe je je voelt in je eigen vel.
Nel is een heel mooie jongedame.
Nel is een heel sportieve jongedame.
Nel is een heel verstandige jongedame.
Ze komt er wel.
Wat ze nu waarschijnlijk het allermeest nodig heeft, is bevestiging. Dat het ok is om het moeilijk te vinden te weerstaan aan lekkere dingen. Dat ze helemaal ok is zoals ze is.
Maar bovenal heel veel onvoorwaardelijke liefde. Om lekker verder te kunnen puberen. Op weg naar zichzelf...
Het is de bedoeling dat ze de mannelijke tegenpolen van de Serena-sisters worden.
Grapje.
Ze doen dit voor hun plezier. En ze hebben allebei ook wel wat talent. Als zonen van twee sportieve ouders... ;-)
Al had Abel er deze winter weinig plezier in.
Hij kreeg les samen met drie andere jongens. Die minder goed konden tennissen dan hijzelf.
Hij kreeg les van een beginnende lesgeefster. Die haar best deed. Maar weinig drive toonde. Niet genoeg energie uitstraalde. Er niet volledig leek voor te gaan. Het duurde soms langer dan vijf minuten voordat ze een oefening uitgelegd kreeg. De echte tennis-leermomenten waren bovendien erg schaars.
Wanneer ik naar die lessen keek, dan werd ik er vreselijk ambetant van. Ik ergerde me rot. Abel leek zich bovendien niet in te zetten. Hij deed maar wat.
- Hier is het misschien op zijn plaats te vermelden dat ik Master ben in de Lichamelijke Opvoeding. Dat ik bijgevolg weet wat er nodig is opdat kinderen volop kunnen leren. Zijnde een uitdaging die net buiten bereik, maar binnen beleving ligt. Ze moeten met andere woorden getriggerd worden om net iets verder te gaan dan wat ze op dat moment kunnen. -
Deze zomer volgt Abel tennisles met een vriendje van zijn leeftijd en zijn 'tennisniveau'. Met z'n tweeën. Wat normaal gezien geen optie is binnen onze club, maar we profiteren hier mee van een vriendendienst.
De lesgever is een topgast. Een jongeman die als geen ander weet hoe hij kinderen kan motiveren. Maar die voornamelijk ongelooflijk goed zijn kadetten in kan schatten. Op alle gebied.
Vandaag was het vriendje naar de zee, dus kreeg Abel privéles.
Ik had het geluk de les volledig te kunnen volgen. Op deze zalige, zachte lente-avond.
Abel leerde bij.
Abel genoot.
Hij werd gestimuleerd om na te denken. Over waarom het een goed idee was korte cross-ballen te spelen. Over wat er nodig was om dergelijke ballen goed te kunnen plaatsen. Over waar hij zich het beste positioneerde op het terrein om een opslag van links te kunnen terugslaan.
Hij werd gestimuleerd om te lopen en te bewegen. Om van links naar rechts te rennen, en telkens terug naar het midden. En om dan toch nog de ballen zo gecontroleerd mogelijk terug te slaan.
Hij werd gestimuleerd om zijn techniek bij te schaven.
Hij werd gestimuleerd om op te letten. Al werd er niet te zwaar getild aan zijn -typische- aandachtssprongetjes wanneer hij iets interessants zag of ergens een nieuw geluid hoorde.
Op het einde mocht Abel een wedstrijd spelen tegen de lesgever. Die er uiteraard rekening mee hield dat hij tegen een kind speelde, maar hem toch de overwinning niet cadeau gaf. Zodat Abel kon leren dat hij nog moet groeien om van deze geoefende tennisser te winnen.
Toen ik Abel terug mee naar huis nam, woog hij zo licht als een veertje. In de wolken, daar was hij.
En dat allemaal dankzij een tennisles.
Van een topgast.
Zo mooi kan sport zijn.
Zo mooi kan leren zijn.
Als je op een goede manier uitgedaagd wordt, tenminste...
Morgen begint de maand juni. Morgen ga ik terug aan de slag.
Het gevoel dat eerst in mij opkomt is dankbaarheid.
Ik ben oprecht dankbaar voor de voorbije drie maanden tijd.
Sommige dingen die ik van plan was, ben ik niet toe gekomen. Zoals het afbreken van de lego-voertuigen van Abel, om de blokjes opnieuw te kunnen sorteren. Dat zal voor een andere keer zijn.
Of het opzoeken, verzamelen en bundelen van diverse eerdere schrijfselen van mij. Die zullen ook nog even moeten wachten.
Andere dingen heb ik gedeeltelijk gedaan. Of laten doen.
Zoals het opruimen van mijn kleerkast.
Het herorganiseren van de bergplaats.
Het verfraaien van de tuin met wat bloemen en planten.
Verschillende zaken die ik me voorgenomen had, heb ik tot een goed einde kunnen brengen.
Omdat Kato twaalf jaar werd, heb ik een foto-album kunnen samenstellen van haar eerste dozijn levensjaren. Zoals ik indertijd bij Nel ook gedaan heb. En zoals ik uiteraard van plan ben voor de jongens te doen in de toekomst. Zo'n album vraagt veel werk, maar het geeft ongelooflijk veel voldoening wanneer je er in kunt bladeren.
De kleerkasten van de drie jongste kinderen heb ik kunnen doorschuiven naar de lente/zomer-modus. Waarbij ik heel veel te kleine kleren via facebook heb kunnen doorverkopen. Of weggeven. Ook heb ik uiteindelijk de tijd eens genomen om de oude kleerkast van Toon, die in de weg staat in de kamer van Abel, online te koop aan te bieden.
De broodbakmachine is met succes in gebruik genomen en kan ondertussen niet meer weggedacht worden uit ons dagelijks leven.
Niet in het minst ben ik met volle moed aan deze blog begonnen. Sommige momenten vloeiden de verhalen uit mijn pen. Figuurlijk, wel te verstaan. Andere momenten moest ik wat meer moeite doen om inspiratie te vinden. Toch slaagde ik erin om gedurende de drie maanden regelmatig te schrijven. En daar ben ik best wel fier op.
Heel erg dankbaar ben ik voor het feit dat ik een heel erg interessante zesdaagse opleiding heb mogen volgen. Dat ik terechtgekomen ben in een opleidingscentrum waar ik gefascineerd ben door wat er allemaal te leren is. Om anderen beter te begrijpen, de wereld beter te begrijpen, maar vooral om af te dalen naar de diepere lagen van mezelf. Om mezelf beter te begrijpen. Om van daaruit in een latere fase hopelijk anderen te kunnen helpen. In de zoektocht naar zichzelf.
Ik kan niet wachten om te mogen starten met de volgende cursus alginder. In de grote vakantie.
De voorbije maanden heb ik dicht kunnen samenleven met mijn gezin. Heb ik de kinderen meer gezien. Hun sportieve activiteiten van nabij kunnen volgen. De meisjes al eens meer kunnen afhalen van school zodat ze niet op de bus hoefden te wachten. Meer tijd gehad om gezonder eten klaar te maken, zodat er weinig of geen diepvriespizza's aan te pas kwamen.
De voorbije maanden heb ik mijn tijd genomen om het huishouden op een rustiger tempo af te werken. Om af en toe eens te pauzeren. Even tot rust te komen. Door in mijn kleurboek-voor-volwassenen te werken. Door een boek te lezen. Door de moestuin en de bloemetjes water te geven. Door de ongelooflijk vertederende mini-poesjes van de buren die bij ons op het terras wonen te verwennen. Door online ad random wat te surfen. Door een praatje te doen met de buren. Door al eens een powernapje in te lassen.
Toch bleef ook de voorbije maanden tijdsmanagement een sleutelwoord.
Vrijgekomen momenten werd moeiteloos ingenomen door extra'tjes. Of door eindeloos wederkerende taken die nu hoofdzakelijk op mijn nek terechtkwamen.
Het doel dat ik mij gesteld had aan het begin van mijn ouderschapsverlof was RIMH. Rust In Mijn Hoofd.
Ondertussen ben ik erachter gekomen dat dit een doel is voor op langere termijn.
Dat er momenteel verschillende factoren zijn die de RIMH tegenwerken.
Wel geeft het mij een zekere rust te weten dat eraan gewerkt wordt. Dat er een beweging in gang gebracht is. Als een sneeuwbal die van een sneeuwberg rolt.
Ik ben ervan overtuigd dat alles goed komt. Dat alles in z'n plooi zal vallen. Ooit.
Ook ben ik me er meer dan ooit van bewust dat ik een grote gelukzak ben.
Ik heb een schat van een echtgenoot. Die me graag kan zien in al mijn complexiteit.
Vier prachtige, schitterende kinderen. Waar ik ongelooflijk fier op ben. Die mij zoveel zin geven in de toekomst. Elke dag opnieuw.
Een huis waarin we ons thuis voelen, een tuin waarin geravot kan worden, een buurt waarin het erg leuk is te wonen...
Morgen ben ik terug paraat voor mijn andere kindjes. De kindjes die ik onder mijn vleugels neem op het werk. De kindjes die een groot deel van mijn energie krijgen, maar die mij ook energie geven. Die ik probeer dingen bij te leren, maar die mij ook dagelijks dingen doen leren.
Ik ga er met volle moed tegenaan.
Lieve collega's, houd jullie paraat.
Ik kom terug.
Drie maanden ouder. Drie maanden wijzer.
Ik heb jullie gemist.
Eén voor één.
Jullie zijn mijn ruggengraat. Enkel dankzij jullie kan ik voor àl mijn kindjes gaan.
Elke dag opnieuw.
Beste volgers van mijn blog,
dit is geen afscheid.
Hoewel de frequentie van mijn schrijf-activiteiten zo goed als zeker zal afnemen, zal ik mijn best doen om verder mijn zieleroerselen met jullie te delen.
Ze kan een spoor van rommel nalaten waar ze passeert. Zoals een slak z'n slijmspoor.
En dan kan het eens gebeuren dat ik ontplof, ja.
Zoals gisterenavond.
Hoeveel keer zou ik Kato gevraagd hebben haar spullen op te ruimen? Er valt geen getal meer op te plakken. En toch, toch blijven sommige zaken onaangeroerd. Dagenlang. Zonder ingrijpen zelfs wekenlang.
Zoals waarschijnlijk in alle gezinnen met meerdere kinderen worden hier thuis ook strikte grenzen getrokken. Zéér strikte grenzen. Wat niet van jouzelf is, kan je absoluut niet opruimen. Wat wel van jouzelf is, maar door een ander is uitgehaald, kan je evenmin opruimen. Wat niet van jouzelf is, en je bovendien niet aangeraakt hebt, kan je zelfs niet aan dènken op te zullen ruimen. Wat van jouzelf was, maar je ondertussen nog snel aan een ander gegeven hebt, ligt niet meer binnen jouw verantwoordelijkheid om op te ruimen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan...
In principe komt het erop neer dat voor twee van de drie niet opgeruimde zaken een heftige discussie losbarst over wie nu feitelijk de verantwoordelijkheid draagt dit specifieke stuk terug naar de plaats van herkomst te brengen.
Kijk, ik ben absoluut niet de meest orderlijke persoon. Ook ik leg niet meteen alles op z'n plaats. Bovendien ben ik zeer begripvol.
Ik kan begrijpen dat een spel nog verdergespeeld moet worden, en dus nog een tijdje moet blijven liggen.
Ik kan begrijpen dat een knutselwerk nog afgewerkt moet worden, en dat het weinig zin heeft tussendoor telkens alles op te ruimen.
Ik kan begrijpen dat als je iets met lego opgebouwd hebt, je dat niet meteen wil afbreken.
Ik kan begrijpen dat je je trui nu over de zetel laat hangen omdat je hem straks misschien terug wil aandoen.
Ik kan zelfs begrijpen dat je gewoon even geen zin hebt om op te ruimen en dat je het nu uitstelt.
Maar als na drie dagen het spel daar nog steeds ligt, als ik pionnen terugvind onder de zetel en er niemand zich geroepen lijkt te voelen ervoor te zorgen dat het spel ooit nog in z'n geheel gespeeld kan worden, dan word ik kwaad...
Als na drie dagen die stukken karton, snippers en dozen papier nog steeds op dezelfde plek liggen... evenals die trui die nog steeds even mooi over de zetel hangt... dan kan ik mij daar heel erg druk in maken...
Het gaat mij vooral om het gevoel dat er achter zit. Een gevoel van 'je m'en fou'-tisme. Van gebrek aan verantwoordelijkheid. Een gevoel van 'mama/papa zal 't wel doen'.
Een paar vuile kousen dat zomaar binnenstebuiten in de wasplaats gegooid wordt, dat getuigt van weinig respect voor degene die geacht wordt ze terug proper opgevouwen in de kast te leggen.
Een tafel die vol kruimels en plekken achtergelaten wordt getuigt van weinig respect voor degene die nadien wil eten.
Verpakkingen die zomaar rondslingeren, getuigen van weinig respect voor wie houdt van een propere woonkamer.
Ik vrees dat ik zelf in de fout gegaan ben.
Dat ik ze als kind teveel uit handen genomen heb.
Dat ik misschien niet streng genoeg geweest ben.
Gisteren, toen ik uit mijn krammen schoot tegen Kato, toen ik zag dat het haar diep raakte, toen ik zag dat haar ogen vochtig werden en ze in eerste instantie heel kwaad reageerde. Gisteren bestefe ik dat ik het anders aan zal moeten pakken.
Dat het geen zin heeft om hier en nu neer te schrijven hoe ik me erbij voel. Zonder dat ik het hen eens echt helemaal vertel hoe ik me erbij voel.
Zodat ze in het vervolg niet enkel een mama zien die in hun ogen 'zomaar' ontploft.
Maar dat ze ook beseffen welke gevoelens hier achter steken.
En dat ze zelf hun steentje bij kunnen dragen om het aangenamer te maken voor iedereen.
Al zal de mama hoogst waarschijnlijk ooit nog wel eens ontploffen.
"Ik kan dat niet!", hoor ik het 8-jarige buurmeisje zeggen tegen mijn 8-jarige zoon Abel.
Ze zijn een spelletje petanque aan 't spelen.
"Wat je niet kan, dat kan je leren!", hoor ik mijn zoon antwoorden.
En verder gaan ze met hun spel.
In plaats van op te geven, speelt het buurmeisje door tot ze de vooraf afgesproken tien punten bereikt hebben...
Dochter Nel had een vaste mindset.
Doordat ze de ganse lagere schooltijd geen klop moest uitvoeren, en toch bejubeld werd omwille van haar goede resultaten.
Doordat ze dacht dat dàt de norm was. Dingen vanzelf kunnen. Zonder er inspanning voor te moeten leveren. Dat dàt je slim maakte.
Dochter Nel had een afkeer van herhalen en van in-oefenen. Omdat ze zoveel zinloos huiswerk had moeten maken. Zoveel voor haar volstrekt overbodige taken, zogezegd om haar te helpen leren.
In het eerste middelbaar in de latijnse afdeling verliep het voor Nel niet van een leien dakje. Waar Nel in het begin wel nog goed scoorde, liet haar studiemethode -die ze niet had- haar in de steek. Hoewel de punten in vrije val gingen, gebeurde er niets dramatisch. Wist Nel zich te redden. Leek ze iedereen ervan te kunnen overtuigen dat ze het 'volgende keer' wel weer 'beter' zou doen.
Alleen ik was hoogst ongerust. En met mij de echtgenoot.
Uiteindelijk, toen ik het eerste trimester van het tweede jaar de examenpunten al even slap bleken, stapten we naar Hoogbloeier* om raad. Leerden we de groei-mindset kennen. Die ervan uitgaat dat intelligentie geen vast gegeven is. Dat je door te oefenen beter kunt worden. In zowat alles wat je doet. Dochter Nel volgde hierover een cursus, de echtgenoot en ikzelf lazen hierover het boek*.
Vanaf dat moment doen we onze uiterste best om onze kinderen de juiste boodschap te geven.
"Ik kan dat niet." wordt alhier vervangen door "Ik kan dat nog niet."
We proberen zoveel mogelijk dagelijkse gebeurtenissen aan te grijpen om dit standpunt duidelijk te maken.
Wat niet zo evident is.
Zoals bij Toon, wanneer hij een nieuw pianostuk moet inoefenen. Wat hem steevast te moeilijk lijkt om eraan te kunnen beginnen.
Zoals bij Nel, die het moeilijk blijft hebben met herhalen en inoefenen. Al merken we toch een mentaliteitswijziging op bij haar. Lijkt er toch iets binnengesijpeld te zijn...
Ik ben blij dat ik de groeimindset heb leren kennen.
De boodschap die je je kinderen meegeeft, is totaal verschillend.
In alles kan je beter worden. Op voorwaarde dat je bereid bent er je tijd en je energie in te steken. Dàt is wat je slim maakt.
Het zijn niet de mensen met het meeste talent, die het verste raken.
Het zijn zij die hun talent daadwerkelijk weten te benutten, die ook in moeilijke tijden weten door te zetten, die bereid zijn te oefenen. En te blijven oefenen.
Vandaar dat de voorgenoemde uitspraak van Abel mij zo blij maakt.
Hij lijkt het door te hebben.
Al zal er misschien wel wat echolalie in 't spel zitten... ;-)
Trien
*Hoogbloeier : (weer) goed in je hoogbegaafde vel - advies en vormingen - Sabine Sypré
www.hoogbloeier.be
* het boek: 'Mindset, de weg naar een succesvol leven.' - Carol S. Dweck
Misschien moet ik nog even doorgaan op wat ik gisteren schreef. Over Toon. Over zijn gedrag van zondag. Zijn zelfbeklag.
Ik heb de indruk dat ik even moet kaderen.
Dat er meer achter zit.
Dat die 'meer' te zoeken valt in de schoolse sfeer...
Het is namelijk zo dat de juf van Toon ziek is. Voor de zoveelste keer dit schooljaar. Naar mijn gevoel heeft deze juf heel weinig draagkracht.
En laat nu net de klas van Toon een heel 'moeilijke' klas zijn.
Tot begin dit schooljaar was de klas van Toon een normale klas.
Een bonte mengeling van jongens en meisjes, rustige en drukkere kinderen, trage begrijpers en hoogbegaafde kinderen,... helemaal zoals je in een random klasgroep kunt verwachten. Af en toe sprak Toon eens van ruzie in zijn klas. Vooral de meisjes konden mekaar het leven zuur maken. Helemaal zoals je in een random klasgroep kunt verwachten, dus.
Ergens aan het begin van de winter kwam er één jongen bij in de klas. Een jongen die heel erg vriendelijk en verstandig is als je hem zomaar aanspreekt. Een jongen die al het één en het ander meegemaakt heeft in zijn leven. Een jongen, helaas, die het heel moeilijk lijkt te hebben met het aanvaarden van gezag. Een jongen die woorden gebruikt tegen de leerkrachten die mijn kinderen niet eens zouden durven denken.
Vanaf dat moment is het misgelopen met de klas.
Wekelijks komt Toon naar huis met verhalen over grensoverschrijdend gedrag tegenover leerkrachten en zelfs tegenover de directeur. Niet enkel van die ene jongen, trouwens. Over zaken waarvan je als ouder denkt dat die niet thuishoren op een school.
Ver van ideaal voor een juf met weinig draagkracht. Dat staat buiten kijf.
De vervangjuf is streng.
De vervangjuf moet streng zijn.
De vervangjuf zal ongetwijfeld in voldoende mate gewaarschuwd zijn bij de start.
Alleen, de vervangjuf is streng voor iedereen.
Ook voor de hoogsensitieve zieltjes in de klas.
Zij die geen vlieg kwaad zouden doen.
En nu toch straf krijgen. Klassikale straf. Omdat er drie kinderen aan het spelen waren tijdens de les.
Onrechtvaardige straf. Voor iedereen die niet aan het spelen was tijdens de les, maar in het bijzonder voor hoogsensitieve zieltjes die niet aan het spelen waren tijdens de les...
Die er niet aan zouden dènken te spelen tijdens de les.
Toon heeft het er lastig mee.
Toon heeft het er uitzonderlijk lastig mee.
Dat bedacht ik deze ochtend toen ik Toon liet weten dat we vandaag met de fiets naar school zouden rijden. Toen hij kwaad werd in plaats van blij. Uit vrees dat hij te laat op school zou zijn.
Toen hij heel hard begon te wenen toen Abel per ongeluk met zijn fiets tegen zijn vingers gebotst had.
Toen hij snel doortrappend uit mijn zicht verdween. In grote angst dat hij te laat zou zijn. En straf zou krijgen...
Morgen moeten de jongens niet naar school. Pedagogische studiedag.
Daarna volgt een verlengd weekend.
Ideaal voor Toon.
Om eerst en vooral tot rust te komen.
Ik zoek ergens wel eens een geschikt moment om er met hem over te kunnen praten. Over de juf. Over straf. En over zijn zieltje.
Toon kan zichzelf zo ongelooflijk zielig vinden. Hij kan helemaal opgaan in zelfmedelijden. Slachtofferrol. Dutske van de dag.
Zoals gisteren...
In de voormiddag belt de mama van een vriendje of Toon kan komen spelen. Wat ik niet kan toelaten omdat we in de namiddag bezoek verwachten. Dat op zich is voor Toon al een reden om heel erg van z'n melk te zijn. Boos. Kwaad. Op die stoute mama. Dat hier zeker en vast vaker met vriendjes afgesproken wordt dan in een gemiddeld gezin, doet op dat moment volstrekt niet ter zake.
Helaas wordt het nog erger.
Omdat mama het nogal druk heeft en dreigt de afwas niet op tijd rond te krijgen, worden hulplijnen ingeschakeld. De keuken vegen wordt door Abel gedaan. Vrijwillig. Met een grote lach op zijn gezicht. Dat Toon gevraagd wordt om uit zijn luie zetel te komen om te helpen afdrogen, wordt door laatstgenoemde opnieuw gezien als een grote onrechtvaardigheid. Wat uitgebreid gedemonstreerd wordt door het onzacht behandelen van zowel de handdoek als de vaat.
Mama observator gaat hier niet op in. Vindt het eigenlijk wel een beetje grappig. Kan Toon met een kwinkslag toch een beetje rustiger krijgen.
Dan komt het bezoek.
Wordt er taart gegeten. Die Toon niet lust. Waarvoor hij probleemloos een heel pakje centwafels in de plaats krijgt. Beter dan op een doordeweekse dag.
Wordt er gepingpongd. Wat Toon de max vindt. Waarbij hij niet kan wachten tot het zijn beurt is voor een wedstrijdje. Glundert hij als hij weer eens met z'n pallet in de hand achter de tafel staat.
Wordt er tussendoor op de trampoline gesprongen en van de deathride naar beneden gegleden. Wat enkel gebeurt op 'specialere' dagen en dus heel leuk is. Ook voor Toon.
Wanneer het bezoek weg is, staat de pingpongtafel nog buiten. Slaagt Toon erin om nog enkele tegenstanders te ronselen. Gaat hij nog even bij de buurjongen pingpongen wanneer de tafel hier bezet is. Krijgt hij de echtgenoot zo ver dat hij nog een matchke wil spelen voor het slapengaan. Wint hij voor de allereerste keer van de echtgenoot, die zich misschien niet volledig gegeven heeft, maar de overwinning zeker niet cadeau gedaan heeft.
Uiteindelijk is het slaapjestijd. Toon vindt het echter nog veel te vroeg. In één beweging zit hij terug in de slachtoffer-modus van deze ochtend. En blijkt de hele dag een maat voor niets geweest te zijn... Een stomme dag... In zijn ogen,
En ik, ik troost mij met de gedachte dat mijn zoon toch wel een grote gelukzak is om nog totaal niet te moeten beseffen wat écht een stomme dag is...
En met de wetenschap dat Toon tegenwoordig gelukkig al meer goede dan slechte dagen heeft...
In alle mogelijke kleuren en vormen. Liefst allemaal door elkaar.
Zoals het was in de bloementuin van mijn moeder. Waarmee ze alle passanten kon laten meegenieten van de pracht van de natuur.
De dadenkracht van dochter Nel zorgde ervoor dat zij en ik dit voorjaar samen naar de bloemenwinkel reden. Om onze voortuin op te vrolijken. Hoewel ik haar op voorhand voorhield dat we samen bloemen zouden kiezen, kwam het er in principe op neer dat vooral ik koos. Zoals zo vaak als het om bloemen gaat. Omdat onze smaken nogal uiteen durven te liggen. En ook omdat bloemen voor mij niet enkel mooi moeten zijn, maar eveneens juist moeten aanvoelen.
Viooltjes, dus. Waarbij Nel mee mocht helpen kleuren kiezen. Elk de helft van de plantjes. Of toch zo ongeveer...
Margrietjes, dus. Voor in de grote pot aan de voordeur. Een weelde van knopjes. Prachtig in zijn eenvoud.
Nog één grote bloempot bleef er over om te vullen. Een bloempot waar Nel zelf ooit mee naar huis kwam, toen ze met de echtgenoot op pad geweest was. Een bloempot die ik volledig aan Nel overliet om er bloemen voor te kiezen. Wat ze met veel plezier deed. Kleine donkerroze anjers werden het. Die ik nog nooit eerder gezien had. Vier plantjes. Heel mooi.
Wel een beetje leeg, vond ik toen ik thuis de bloempot bekeek. Wat Nel beaamde, maar ze had de vier laatste plantjes gekocht. Niets aan te doen.
In april ben ik gestart met een cursus. In een opleidingscentrum dat mij volledig onbekend was. Dat ik via internet ontdekt had. Maar dat mij wel al een hele tijd aantrok. En dat aan mij bleef trekken. Bleef terugkeren wanneer ik op internet mijn zoektermen intypte. Ook al waren die zoektermen niet steeds dezelfde.
Ik heb nog getwijfeld om die cursus aan te vangen. Heb me veel te laat in willen schrijven, waardoor de cursus al volzet was. Maar door een duwtje in de rug van een collega, trok ik toch mijn stoute schoenen aan. Kwam ik op de wachtlijst terecht. Op de zevende plaats, weliswaar. Durfde ik zelfs te vragen of er toch geen mogelijkheid was om dan een parallelle cursus te organiseren aangezien er blijkbaar zoveel vraag was. En kreeg ik uiteindelijk enkele weken voor de aanvang te horen dat ik deel kon nemen. Dat ze de groep uitgebreid hadden.
Die cursus doet iets met mij. Het opleidingscentrum maakt iets in me los. Ik voel me er als een vis in het water. Ik ontdek nieuwe stromingen, nieuwe bronnen. Nieuwe mogelijkheden. Het nodigt mij uit verder te gaan. Dieper te gaan. Wat ik enerzijds met mijn ganse wezen toejuich, maar wat anderzijds ook betekent dat er praktische problemen zullen ontstaan. Hindernissen. Dat ik nieuwe wegen zal moeten inslaan. Ooit, als de tijd er rijp voor is. En dat maakt mij onzeker. En een beetje bang.
Ik heb erover gepraat met de echtgenoot. Die mij wel lijkt te begrijpen. Zijn hooggevoelige vrouw.
Hij gaf me zijn zegen om me in te schrijven voor een volgende cursus. Een volgende stap. Die niet geheel vrijblijvend is. Al is het maar door het prijskaartje dat eraan vasthangt.
Gisteren was het de voorlaatste cursusdag van mijn eerste reeks.
Goed op tijd kwam ik toe op het centrum. Het zonnetje scheen. Het was een prachtige lentedag.
Toen viel mijn blik op de tafel.
In een glanzende, rode bloempot stonden heel mooie kleine bloempjes in bloei... anjertjes. Donkerroze. Identiek aan deze uit de bloempot van Nel.
Met mijn ogen ging ik alle tafels af.
Jullie kunnen waarschijnlijk wel raden hoeveel anjerplantjes er in het totaal op de tafels stonden?
Toen wij klein waren passeerde er aan ons huis een ijskar. Van zodra de zon zich van haar beste kant liet zien, weerklonk het melodietje van de ijskar door de straten van de wijk. Lokte het ons naar buiten. Net zoals veel andere kinderen. Die soms onze tuin moesten doorkruisen om tot bij onze straat te raken. Kinderen die best wel regelmatig een ijsje mochten likken... terwijl wij met grote ogen toekeken.
Vijf keer per jaar, wanneer één van onze huisgenoten jarig was, mochten wij de ijskar doen stoppen. Om elk een ijsje uit te kiezen. En gezamenlijk op te smullen. Niet nodig uit te leggen dat deze dagen hoogdagen waren. Dagen waar lang naar uitgekeken werd.
Beetje sneu natuurlijk voor mijn broer dat hij eind oktober verjaarde. Dat de ijskar in de herfst geen ronde meer deed. Dat we dan maar zelf ijsjes gingen kopen in het buurtwinkeltje. Vaak met hoorntjes die zacht geworden waren door een zomer lang in de diepvries te liggen...
Ik zou liegen als ik zou beweren dat onze gezins-ijsconsumptie zich beperkte tot deze zes dagen. Dat was niet zo. 's Zomers zaten er altijd wel dozen ijs in de diepvries. Hoe groter we werden, hoe meer dozen ik me kan herinneren. Toch was het eerder uitzonderlijk dat we ervan mochten snoepen. Het was beslist niets alledaags.
Hier, in onze straat, rijdt geen ijskar voorbij.
Wat enerzijds goed is. Aangezien de kinderen geen 'muziekje-ijsje-bedelen'-associatie leggen.
Wat anderzijds ook wel een beetje sneu is. Aangezien een ijsje van de ijskar altijd een vergrotende trap blijft van diepvries-ijs. In mijn herinnering.
Toch, van zodra de zon zich van haar beste kant laat zien, wordt de diepvries gevuld met ijsjes. Waarbij ik geen grote lolly's koop, maar de mini-versies. Die even lekker zijn, maar net iets minder calorierijk.
Zodat ik wat guller kan zijn dan mijn ouders vroeger waren.
Omdat naar mijn gevoel ijsjes onlosmakelijk verbonden zijn met de zomer.
Toen ik gisteren thuiskwam was het dochter Kato die me verraste. Ze had zelf fruit-ijsjes gemaakt. Met appel en sinaasappel en banaan. En terwijl ik dit hier neerschrijf, komt het water me in de mond. Bij de herinnering aan de fruit-ijsjes die mijn mama vroeger zo gul maakte. In absoluut de overtreffende trap van ijs...
Het van 's morgens vroeg al bestormd worden door kinderen die drummen om hun op-school-'zelf'-gemaakte cadeautje als eerste af te kunnen geven. De obligate 'dankjewel-datislief-zomooigemaakt'. Zelfs bij het zoveelste onhandige prikbord. Of 'ma-de-liefste'-kader. Waarvoor in ons huis hoegenaamd geen plaats meer is. Het altijd terugkomende 'welk-cadeautje-vind-je-het-leukst?' Terwijl ik eigenlijk enkel bezig ben met het bedenken van hoe ik sommige dingen zo onzichtbaar mogelijk kan laten verdwijnen...
Ik weet het. Het klinkt niet echt dankbaar.
Sorry hiervoor.
Maar tot voor kort -lees: tot voor enkele jaren- vond ik moederdag maar niets.
Dit jaar echter begon moederdag zich eergisteren al aan te kondigen. Door de jongste dochter die op school op de wereldwinkel-dag chocolade voor mij gekocht had. En die vooral wilde vermijden dat ze die chocolade zelf opgegeten zou hebben voordat ze hem aan mij kon geven... Wat ik uiteraard een prima reden vond om er eerder mee voor de dag te komen! Chocolade en ik... een topcombinatie!!
Gisteren, toen ik thuiskwam van een lange dag voetbaltornooien met de jongens, stond er een bloempje op tafel. Van de oudste dochter. Dat ze helemaal alleen met de fiets was gaan kopen. Geflankeerd door een bib-boek dat zij meegebracht had, wetende dat ik de boeken van die auteur graag lees. Speciaal voor mij! Wat ik fantastisch vond. Ook al had ik dàt boek nu net wel al gelezen...
Deze ochtend hadden de jongens de afwas helemaal alleen gedaan. Bovendien had Abel appelsienen geperst. Speciaal voor mij!
Van Kato lag er een superleuke kaart, die ze deze ochtend nog geknutseld had. Speciaal voor mij!
De school-knutselwerkjes van de jongens konden er nog wel mee door. Maar de naamdichtjes die ze er allebei bij hadden moeten verzinnen, deden mij deze keer echt glimlachen. Helemaal spontaan. Het realisme van Toon, tegenover het outside the box denken van Abel. Geweldig!
Toen ik het helemaal niet meer verwachtte, na de middag, kreeg ik van de oudste dochter ook een zelfgeknutselde kaart. Die fantastisch leuk was. En ook een doosje chocoladetruffels van de wereldwinkel.
Daarnet straalde de zon, speelden mijn vier kinderen buiten in de tuin. En voelde ik me de rijkste moeder ter wereld.
Vorig jaar hebben we het bij een minieme bezetting gehouden. Al moet ik toegeven dat de 'we' in voorgaande zin wat overdreven is. Als het op tuinieren aankomt, sta ik namelijk helemaal achteraan in de rij. Om het laatste -en toch niet onbelangrijke- deel voor mijn rekening te nemen. Het oogsten. En het verwerken. Dat ook.
Het hele proces dat eraan voorafgaat, van het klaarmaken van de grond tot het zaaien, planten, wieden en water geven... daar houd ik me eigenlijk niet mee bezig. Dat doet de echtgenoot. 't Is te zeggen, dat deed de echtgenoot. Hierbij steen en been klagend dat hij zoveel werk had en dat hij altijd tot 's avonds laat bezig was... Wat ik maar raar vond, aangezien hij er toch zelf voor koos om een vrij uitgebreide moestuin te houden.
Dat ik er zelf mee van profiteerde, dat moest ik hem natuurlijk wel nageven. En dat ik het heel erg zou missen, groentjes recht uit de moestuin. Dat ook...
Om een lang verhaal kort te maken...
Dit jaar hebben we het anders aangepakt.
De grote moestuin is onderverdeeld in vijf stukken.
Het grootste stuk is voor de echtgenoot. En een beetje voor mij, want ik heb er mijn drie nieuwe vlinderstruiken in mogen (laten) planten. Waarvan er eentje heel hard aan het treuren is en ik heel hard hoop dat hij toch zal overleven. Dankzij de dagelijkse intensieve zorgen van mijnentwege...
Alleszins, op het stuk van de echtgenoot komen de groenten die weinig onderhoud vragen. Courgettes, pompoenen en komkommers. Dat zal het zo'n beetje zijn.
De rest van de moestuin is verdeeld in vier gelijke delen. Vier rechthoeken.
Voor ieder kind een rechthoek.
Waarbij op voorhand afgeproken is wie wat zaait. In samenspraak met de verwerkster. Uiteraard.
Nel heeft zich op het project gestort als een stier op een rood doek. Ze is als een bezetene beginnen wieden en nivelleren en composteren. Uren van haar vakantietijd zitten in de moestuin. Waarbij ze zich niet beperkte tot haar eigen deel. Zelfs mijn kruidentuinje is Nel te lijf gegaan. In een poging er orde en variëteit te creëren. Wat haar aardig gelukt zou zijn... indien àlle zaden uit zouden gekomen zijn. Niet enkel de peterselie...
Misschien is Nel wat ontmoedigd door het flauwe resultaat van de kruidentuin.
Misschien is Nel wat ontmoedigd door haar schoolwerk, waardoor haar vrije tijd haar weer zo kostbaar geworden is.
Alleszins, Nel is zo'n beetje stilgevallen.
Al zal ik haar straks toch even laten zien dat de oregano in mijn kruidentuintje misschien toch aan het doorbreken is...
Ook de andere drie kinderen hebben al in hun tuintje gewerkt.
De meeste overgave hierbij moet toebedeeld worden aan Abel. Als hij in de tuin mag werken, voelt hij zich als een vis in het water. Al gaat hij soms wat grof te werk... Het feit dat we gisteren ontdekt hebben dat de prei en de pijpajuintjes toch aan het doorbreken zijn, zal zijn enthousiasme enkel voeden. Wat absoluut positief is. Hij zal dat nog goed kunnen gebruiken. In de eerste plaats alvast om zijn hoopjes gezaaide preiplantjes wat uit te dunnen...
Kato heeft nog niet veel geluk gehad. De worteltjes die ze in alle varianten gezaaid heeft, lijken weinig haast te hebben. Integendeel, zelfs. Het onkruid lijkt veel happiger om te groeien dan iets wat zelfs maar in de verte op een wortelplantje lijkt... Al kan het niet liggen aan een gebrek aan vocht. Zelfs gisteren, vlak voordat de hemelsluizen zich openden, was Kato haar would-be-worteltjes nog aan het begieten...
En Toon?
Toon die vindt het geweldig om zijn favoriete computerspel, landleven, nu eens in real life uit te mogen testen. Met een minimale eigen inspanning, weliswaar. En een maximum aan externe hulp. Van de echtgenoot. En van de broer en de zussen die soms mee water geven aan zijn deel van de moestuin...
En toch... toch is het bij Toon dat de moestuin zich van zijn beste kant laat zien.
In de vorm van een prachtige rij veelbelovende doperwtenplantjes...
Vier kinderen die elk op z'n minst twee hobby's beoefenen. Twee volwassenen die elk op z'n minst één hobby beoefenen. Een huis met een grote tuin. Een echtgenoot die voltijds werkt. Een sociaal leven. Laat ons stellen dat het hier behoorlijk druk kan zijn. Dat een groot deel van de tijd ingepland wordt. Ingepalmd wordt.
Of wij dan nergens moeten aan inboeten? Als gezin?
Toch wel.
De laatste jaren is er nog maar heel weinig tijd overgebleven voor gezinsuitstapjes. Een dagje naar de dierentuin, een dagje naar een pretpark, zomaar eens een dagje met z'n allen op fietstocht of een dagje naar de kust... Laat ons zeggen dat dàt zo'n beetje tot het verleden behoort. Tot het pré-grote-kinderen-met-hobby's-tijdperk.
Als er dezer tijden in het weekend een vrije (namid)dag valt, een (namid)dag waarop we werkelijk niets ingepland hebben, dan wordt deze steevast omgetoverd tot een klusjesdag. Wat betekent dat de echtgenoot zich bezighoudt met buitenwerk of binnen-accomodatie-werk. Terwijl ik me op mijn was-, plas-, en strijkwerk stort. Meestal heb ik weinig energie over om me tot grotere klussen te laten verleiden. Mede omwille van het feit dat ik moet incalculeren om de zoveel tijd gestoord te worden door 'mama'-behoevende kinderen... Waar de echtgenoot over het algemeen minder hinder van heeft. Aangezien hij meer de neiging heeft gewoon zijn -immer nuttige, moet ik toegeven- ding te doen. Wat er dan weer voor zorgt dat hij minder lastiggevallen wordt aangezien hij minder bereikbaar is...
Of de kinderen dan niet heel hard zagen om nog eens een dagje met z'n allen weg te gaan?
Eigenlijk niet.
Eerst en vooral is het zo dat we toch zo'n drietal keer per jaar proberen erop uit te trekken met z' allen voor minstens een weekje. Enkel dan is het zowel voor de echtgenoot als voor mijzelf mogelijk om los te komen van 'al-wat-nog-moet-gebeuren' thuis. Om simpelweg te vieren dat we tijd hebben voor mekaar. Als gezin. Zalig!
Ook niet onbelangrijk is het feit dat het bij ons thuis een komen en een gaan is van vriendjes en vriendinnetjes. Mooi weer? Papa en/of mama thuis? Dan is iedereen welkom! Op voorwaarde dat het zwaartepunt van de activiteiten zich buiten afspeelt!! En op voorwaarde dat de groep kinderen 'handelbaar' is. Zelfbedruipend. Zelfentertainend. Wat meestal geen probleem is, eenmaal de 'regels' gekend zijn. Het plezier dat de kinderen in onze tuin al gehad hebben, al dan niet samen met hun speelkameraadjes, overstijgt mijns inziens het daguitstap-plezier ruimschoots. Vaak is het allerliefste wat de jongens of Kato willen... thuis blijven!
Voor Nel ligt het soms wat moeilijker. Zij heeft de leeftijd bereikt waarop 'spelen' niet meer zo 'in' is. En speelkameraadjes niet meer zo talrijk zijn... Gelukkig kan ze nog regelmatig verleid worden voor een voetbalmatchke of een trampoline-spel met de broers en de zus...
Tenslotte bestaat bij ons de 'mama-dag' en de 'papa-dag'.
Meer bepaald is het zo dat elk kind in zijn/haar jeugd twee keer een dagje de mama en twee keer een dagje de papa voor zich alleen heeft. De eerste keer ter gelegenheid van de eerste communie. De tweede keer ter gelegenheid van de plechtige communie.
Wij -de echtgenoot en ikzelf- kiezen per kind wat we op deze dag doen. Zonder het ze op voorhand te zeggen.
Wat spannend is, natuurlijk...
Dat we ondertussen een stuk achterlopen op ons schema, dat ik nog met Abel op pad moet terwijl hij twee jaar geleden zijn eerste communie deed... dat zegt natuurlijk ook veel over ons drukke leven.
Maar bij deze heb ik een dag vastgeprikt in mijn agenda... ergens in juni... mama-dag voor Abel!
Weet je wat ik dacht toen ik deze morgen, een grijze zondagochtend, zat te ontbijten?
Toen ik Toon en Abel hoorde bekvechten. Escalerend tot ruziemaken. Mekaar pijn doen. Wenen. Mama roepen. Dan toch maar naar de keuken snellen om als eerste uit te kunnen leggen dat broerlief dit en dat gedaan heeft.
Toen ik Kato hierop hoorde reageren. Op een niet al te prettige manier. Waardoor er meteen drie betrokken partijen waren.
Toen ik vast moest stellen hoe Abel Toon op stang bleef jagen. Door voortdurend boeren te laten. Luidop en dichtbij. Waarop Toon helemaal uit zijn vel dreigde te springen. Waar Abel dan weer leek van te genieten. Waarop ik mijn jongste kerel naar buiten stuurde. Om even af te koelen.
Toen ik Nel in de zetel zag liggen. Eén met haar gsm. Op exact dezelfde manier waarop ze er één uur en verschillende opmerkingen van mijnentwege later nog steeds lag. Volledig in extase turend naar een scherm van enkele vierkante centimeter groot.
Weet je wat ik toen dacht?
Dat het dringend tijd wordt dat ik dàt deel van de werkelijkheid-met-opgroeiende-kinderen ook eens beschrijf.
Zodat iedereen die dit leest weet dat het ook hier niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
Dat onze kinderen gewone kinderen zijn. Die het bloed vanonder onze nagels vandaan kunnen halen.
Zelfs op de ochtend na de avond waarop ik hier beschreef hoe harmonieus ons gezin wel kan zijn.
Heerlijke frietjes achter de kiezen. Uit de beste frituur van België. Vast en zeker.
De echtgenoot, die er een sport van maakt alle restjes op te eten, zit nog na te genieten aan tafel. Met de krant.
De zon zorgt met haar laatste krachtinspanningen voor een zalige lente-avond.
Kato is buiten, op het terras. Met een kartonnen doos knutselt ze een heus buitenverblijf in elkaar. Voor de katten. Van de buren. In de hoop dat ze hun kleintjes dan niet meer telkens naar onze garage proberen te transporteren...
Abel is ook buiten.
Ik ben eigenlijk net van plan hem binnen te roepen. Tijd om te douchen.
Maar ik doe het niet.
In plaats daarvan stap ik over de drempel, neem ik een bal en gooi ik hem naar mijn jongste zoon. Pretlichtjes in zijn ogen. Ik krijg de bal snel terug, gooi hem hoog en moeilijk op. Abel houdt wel van een uitdaging. Vangt de bal met een grote lach. En gooit hem terug naar mij. Uiteraard. Want we zitten er helemaal in, in ons spel!
Dat heeft Toon vanuit zijn zetel ook opgemerkt. Dat het buiten plezant is. Lang duurt het niet voordat ook hij komt. Het terras op. En we met z'n drietjes de bal naar mekaar gooien. Niet te gemakkelijk, niet te moeilijk. De ene keer hoog, de andere keer verrassend laag. Vangen, die bal!
Nel steekt haar hoofd uit het raam. Komt ons vervoegen. Ook zij deelt de liefde voor dat ronde voorwerp. De bal. Vindt zichzelf gelukkig niet te oud om doodgewoon buiten op het terras de bal rond te gooien. Naar haar broers. Naar haar mama.
Ondertussen is de villa voor de poesjes klaar.
Zie ik Kato enkele radslagen maken. Op het terras. Helemaal Kato.
En dan weet ik, de mama, dat ik op dat moment perfect gelukkig ben.
Persoonlijk vind ik het een heel moeilijke afweging, tussen risico en zelfstandigheid, tussen vrije tijd en tijdverlies, tussen tevredenheid en tegenstand... kortom tussen even alleen thuisblijven en mee moeten rijden. Voor 'nutteloze' ritten. Ritten die dienen om broer of zussen ergens af te zetten of juist terug te halen. En dat zijn er heel wat, dat kan ik je verzekeren.
De meisjes zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven.
Toon is oud genoeg om al even alleen thuis te blijven.
De jongens kunnen wel even alleen thuis blijven als minstens één van de zussen thuis is.
Abel kan wel even alleen thuisblijven als hij buiten aan het spelen is en als de buren thuis zijn.
Enkel de jongens in huis daarentegen...
Dat blijft een inschatting. Een dansen op een slappe koord.
Die ene keer vorig jaar toen ik maar heel even weg was, die ben ik nog niet vergeten. Toen ik ze al van buiten hoorde roepen. Mekaar achterna lopend rond de tafel. Klaar om mekaar levend te villen.
Maar dat is ondertussen natuurlijk al een hele tijd geleden. Zij zullen zich ook nog wel iets herinneren van hoe kwaad ik toen geworden ben. Van de preek die ik toen gegeven heb over vertrouwen dat moet gewonnen worden om zelfstandigheid te kunnen verdienen. Van het feit dat ze de daaropvolgende maand elke verplaatsing sowieso mee moesten, hoe kort ook...
De echtgenoot en ikzelf hebben een lichtjes andere mening over het thuisblijven van de jongens. Hij is namelijk strenger. Principiëler.
Het grootste deel van het rondrijden met de kinderen komt echter op mijn rekening. Waarschijnlijk dat ik daardoor iets losser ben. Dat ik ze al sneller thuis durf te laten. Omdat ik weet dat ze ook zo graag gewoon thuis zijn. Waarbij ik ze telkens heel goed instrueer wat ik precies van hen verwacht.
Toegegeven, soms doe ik het gewoon voor mijn gemak. Om geen gezeur te krijgen. Erger nog, soms durf ik ze zelfs alleen thuis te laten met de toestemming om te schermen. Televisie of computer, hangt ervan af. Dan weet ik namelijk zeker dat ze rustig en flink zijn...
Toch blijft het altijd een beetje spannend. Zelfs nog bij de meisjes.
Zie ik er telkens naar uit om terug thuis te komen. Om met mijn eigen ogen te zien dat alles in orde is.
Weet jij trouwens wat nog zo'n verschil is tussen Toon en Abel?
Als Toon alleen thuis is en ik zeg hem dat ik een halfuur wegblijf en dat hij niet mag schermen, dan zal hij heel veel zin hebben om toch te schermen... maar zal hij het uiteindelijk niet doen. Daar kan ik prat op gaan.
Als Abel een halfuurtje alleen thuis is en ik zeg hem niet te schermen... dan zal ik nooit weten of hij al dan niet aan de verleiding heeft kunnen weerstaan. Tenzij ik hem zou controleren. Wat ik nooit of te nimmer zal doen...
Toen Toon deze middag zijn jas uitdeed, viel ik bijna achterover. In de eerste plaats van 't verschieten. Nadien van 't lachen. Was hij er toch in geslaagd naar school te gaan met een mooie gilet en daaronder... zijn onderhemd. Zijn longsleeve was hij vergeten aan te doen. Die hing nog klaar, over de zetel. Waar ik het gisterenavond klaargelegd had.
De eerste controlepost -meer bepaald de echtgenoot- was Toon probleemloos gepasseerd. Op vestimentair gebied moet je van hem namelijk geen wonderen verwachten.
Nu ja, de juf kan er maar eens goed om gelachen hebben...
Vervelender vind ik situaties zoals gisteren.
Voetbaltornooi in de namiddag. Dat betekent dat ik Toon in de voormiddag begin aan te porren. Dat het tijd is om zijn tas te maken. En of hij dat al gedaan heeft. Net zolang tot ik een "ja" krijg als antwoord.
Namiddag.
"Nog acht minuten", laat ik Toon weten, die druk op de trampoline aan het springen is met de buurjongen.
"Ok! Dan kom ik meteen!" krijg ik als antwoord.
Waarop ik mij rustig vertrekkensklaar maak. In de veronderstelling dat alles onder controle is.
En dan komt Toon tevoorschijn...
Zijn scheenlappen en zijn kousen is hij vergeten aandoen. Waarop hij zijn scheenlappen gaat halen, maar zijn kousen niet vindt. Waarop hij met zijn voetbalschoenen aan naar boven wil lopen om kousen uit zijn schuif te halen. Wat uiteraard NIET de bedoeling is. Waarop ik uiteindelijk zelf nog vlug naar boven spurt om rode kousen.
Tot mijn oog op zijn short valt. Wat rood is, in plaats van wit. Oeps, foutje...
Ik wijs Toon op zijn halflege drinkfles en vraag hem of dat voldoende lijkt voor een volledig tornooi. Waarop ik -die geen voetbalschoenen aanheb- terug naar de keuken mag lopen om dat klusje te klaren.
Wanneer we uiteindelijk bijna de deur uit zijn, komt de echtgenoot af met de echte wedstrijdkousen van Toon. Die zo onvindbaar waren dat ze gewoon in de zetel lagen...
Als je dan weet dat Toon wekelijks een voetbalmatch speelt. Dat hij bijgevolg wekelijks een oefenmoment heeft om zich bij te scholen in het 'zich klaarmaken voor een match'. Dan kan je je wel voorstellen dat ik op dat eigenste moment behoorlijk geïrriteerd geraak... Pissig, zeg maar...
En Toon, mijn gevoelige Toon, is daarvan onder den indruk. Uiteraard. Plannen is namelijk niet zijn sterkste kant...
Een valse start, noemen ze dat.
Gelukkig hebben we dan nog een volledige rit met z'n tweetjes. Eerst om rustig te zakken... zodat ik kan stoppen met sakkeren.
Nadien om met mijn peptalk te beginnen... Zodat de dieselmotor van Toon al een beetje voorverwarmd kan worden. Om op tijd op toerental te komen. Zonder de balast van slechte gevoelens...
