"Dat betekent dat de gouden medaille gaat naar... Abel!"
In lichte looppas begeeft hij zich naar het podium en met een mooi berekende sprong staat hij op het hoogste schavot. Te glunderen.
Op de tribune glunderen twee mensen met hem mee: de echtgenoot en ikzelf.
De eerste plaats op de clubkampioenschappen toestelturnen in zijn reeks. Knap.
Op zo'n moment kun je als ouder niets anders doen dan blinken, van trots.
Toch zijn wij de allereersten om Abels prestatie te relativeren.
Het klopt waarschijnlijk wel wat een trainer me nadien zei. Dat Abel het in zich heeft om een goede turner te worden.
Daar ben ik oprecht blij om.
Het is leuk om ergens goed in te zijn.
Voorlopig is dat echter absoluut niet het belangrijkste.
Wat voor ons telt, is dat Abel uitgedaagd wordt. Dat hij bij kan leren.
Wat absoluut het geval is. Abel heeft een prima trainer met tonnen ervaring. Op de wedstrijd konden we ook zien wat de grotere turners presteerden. Hij heeft nog een lange weg te gaan. Een weg die hij samen met zijn turnvriendjes op zijn eigen tempo mag uitstippelen.
Voor ons telt dat Abel er plezier aan beleeft.
En dat doet hij! Nooit is het een opgave voor hem om te gaan trainen. Drie uren per week geeft hij het beste van zichzelf. Meestal toch. Het andere deel van de tijd is hij met z'n vriendjes aan het spelen of aan het dromen. Dat doet een kind nu eenmaal, niet?
Voor ons telt dat Abel sportief is. In elke zin van het woord. Dat hij beseft dat winnen relatief is. Dat oefenen aan de basis ligt van succes. Dat een verliezer de volgende keer de winnaar kan zijn. Dat het een momentopname is. Geen waarde-oordeel.
Toen ik Abel terugzag na de wedstrijd heb ik hem dan ook gecomplementeerd voor zijn concentratie tijdens de oefeningen en voor zijn inzet. Niet om zijn eerste plaats.
En weet je wat? Het voelde helemaal ok!
Ikzelf, van nature uit een competitiebeest, een winnerstype, een medaillespeler, ik voel dat mijn eigen mindset op dat gebied aan het veranderen is.
Hoewel ik nog steeds heel trots ben op zijn eerste plaats, ben ik vooral trots op wat hij al geleerd heeft. En ben ik blij dat zijn vriendjes, 'de concurrenten', het ook echt heel erg goed doen. Zodat ze samen mekaar naar een hoger niveau kunnen brengen. Nu eens Abel op het hoogste schavotje, dan eens een vriendje!!!
Trien
|