Het (h)eerlijke leven van een moeder van vier opgroeiende kinderen.
Dit is het (h)eerlijke relaas van een hoogsensitieve moeder over het opvoeden van vier hoogsensitieve kinderen. Over ups en downs. Over twijfels en onzekerheden, maar evenzeer over duizend kleine gelukjes... Welkom in onze wereld!!!
29-05-2017
sloddervos
Sloddervos. Kato.
Niet te geloven.
Ze kan een spoor van rommel nalaten waar ze passeert. Zoals een slak z'n slijmspoor.
En dan kan het eens gebeuren dat ik ontplof, ja.
Zoals gisterenavond.
Hoeveel keer zou ik Kato gevraagd hebben haar spullen op te ruimen? Er valt geen getal meer op te plakken. En toch, toch blijven sommige zaken onaangeroerd. Dagenlang. Zonder ingrijpen zelfs wekenlang.
Zoals waarschijnlijk in alle gezinnen met meerdere kinderen worden hier thuis ook strikte grenzen getrokken. Zéér strikte grenzen. Wat niet van jouzelf is, kan je absoluut niet opruimen. Wat wel van jouzelf is, maar door een ander is uitgehaald, kan je evenmin opruimen. Wat niet van jouzelf is, en je bovendien niet aangeraakt hebt, kan je zelfs niet aan dènken op te zullen ruimen. Wat van jouzelf was, maar je ondertussen nog snel aan een ander gegeven hebt, ligt niet meer binnen jouw verantwoordelijkheid om op te ruimen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan...
In principe komt het erop neer dat voor twee van de drie niet opgeruimde zaken een heftige discussie losbarst over wie nu feitelijk de verantwoordelijkheid draagt dit specifieke stuk terug naar de plaats van herkomst te brengen.
Kijk, ik ben absoluut niet de meest orderlijke persoon. Ook ik leg niet meteen alles op z'n plaats. Bovendien ben ik zeer begripvol.
Ik kan begrijpen dat een spel nog verdergespeeld moet worden, en dus nog een tijdje moet blijven liggen.
Ik kan begrijpen dat een knutselwerk nog afgewerkt moet worden, en dat het weinig zin heeft tussendoor telkens alles op te ruimen.
Ik kan begrijpen dat als je iets met lego opgebouwd hebt, je dat niet meteen wil afbreken.
Ik kan begrijpen dat je je trui nu over de zetel laat hangen omdat je hem straks misschien terug wil aandoen.
Ik kan zelfs begrijpen dat je gewoon even geen zin hebt om op te ruimen en dat je het nu uitstelt.
Maar als na drie dagen het spel daar nog steeds ligt, als ik pionnen terugvind onder de zetel en er niemand zich geroepen lijkt te voelen ervoor te zorgen dat het spel ooit nog in z'n geheel gespeeld kan worden, dan word ik kwaad...
Als na drie dagen die stukken karton, snippers en dozen papier nog steeds op dezelfde plek liggen... evenals die trui die nog steeds even mooi over de zetel hangt... dan kan ik mij daar heel erg druk in maken...
Het gaat mij vooral om het gevoel dat er achter zit. Een gevoel van 'je m'en fou'-tisme. Van gebrek aan verantwoordelijkheid. Een gevoel van 'mama/papa zal 't wel doen'.
Een paar vuile kousen dat zomaar binnenstebuiten in de wasplaats gegooid wordt, dat getuigt van weinig respect voor degene die geacht wordt ze terug proper opgevouwen in de kast te leggen.
Een tafel die vol kruimels en plekken achtergelaten wordt getuigt van weinig respect voor degene die nadien wil eten.
Verpakkingen die zomaar rondslingeren, getuigen van weinig respect voor wie houdt van een propere woonkamer.
Ik vrees dat ik zelf in de fout gegaan ben.
Dat ik ze als kind teveel uit handen genomen heb.
Dat ik misschien niet streng genoeg geweest ben.
Gisteren, toen ik uit mijn krammen schoot tegen Kato, toen ik zag dat het haar diep raakte, toen ik zag dat haar ogen vochtig werden en ze in eerste instantie heel kwaad reageerde. Gisteren bestefe ik dat ik het anders aan zal moeten pakken.
Dat het geen zin heeft om hier en nu neer te schrijven hoe ik me erbij voel. Zonder dat ik het hen eens echt helemaal vertel hoe ik me erbij voel.
Zodat ze in het vervolg niet enkel een mama zien die in hun ogen 'zomaar' ontploft.
Maar dat ze ook beseffen welke gevoelens hier achter steken.
En dat ze zelf hun steentje bij kunnen dragen om het aangenamer te maken voor iedereen.
Al zal de mama hoogst waarschijnlijk ooit nog wel eens ontploffen.
"Ik kan dat niet!", hoor ik het 8-jarige buurmeisje zeggen tegen mijn 8-jarige zoon Abel.
Ze zijn een spelletje petanque aan 't spelen.
"Wat je niet kan, dat kan je leren!", hoor ik mijn zoon antwoorden.
En verder gaan ze met hun spel.
In plaats van op te geven, speelt het buurmeisje door tot ze de vooraf afgesproken tien punten bereikt hebben...
Dochter Nel had een vaste mindset.
Doordat ze de ganse lagere schooltijd geen klop moest uitvoeren, en toch bejubeld werd omwille van haar goede resultaten.
Doordat ze dacht dat dàt de norm was. Dingen vanzelf kunnen. Zonder er inspanning voor te moeten leveren. Dat dàt je slim maakte.
Dochter Nel had een afkeer van herhalen en van in-oefenen. Omdat ze zoveel zinloos huiswerk had moeten maken. Zoveel voor haar volstrekt overbodige taken, zogezegd om haar te helpen leren.
In het eerste middelbaar in de latijnse afdeling verliep het voor Nel niet van een leien dakje. Waar Nel in het begin wel nog goed scoorde, liet haar studiemethode -die ze niet had- haar in de steek. Hoewel de punten in vrije val gingen, gebeurde er niets dramatisch. Wist Nel zich te redden. Leek ze iedereen ervan te kunnen overtuigen dat ze het 'volgende keer' wel weer 'beter' zou doen.
Alleen ik was hoogst ongerust. En met mij de echtgenoot.
Uiteindelijk, toen ik het eerste trimester van het tweede jaar de examenpunten al even slap bleken, stapten we naar Hoogbloeier* om raad. Leerden we de groei-mindset kennen. Die ervan uitgaat dat intelligentie geen vast gegeven is. Dat je door te oefenen beter kunt worden. In zowat alles wat je doet. Dochter Nel volgde hierover een cursus, de echtgenoot en ikzelf lazen hierover het boek*.
Vanaf dat moment doen we onze uiterste best om onze kinderen de juiste boodschap te geven.
"Ik kan dat niet." wordt alhier vervangen door "Ik kan dat nog niet."
We proberen zoveel mogelijk dagelijkse gebeurtenissen aan te grijpen om dit standpunt duidelijk te maken.
Wat niet zo evident is.
Zoals bij Toon, wanneer hij een nieuw pianostuk moet inoefenen. Wat hem steevast te moeilijk lijkt om eraan te kunnen beginnen.
Zoals bij Nel, die het moeilijk blijft hebben met herhalen en inoefenen. Al merken we toch een mentaliteitswijziging op bij haar. Lijkt er toch iets binnengesijpeld te zijn...
Ik ben blij dat ik de groeimindset heb leren kennen.
De boodschap die je je kinderen meegeeft, is totaal verschillend.
In alles kan je beter worden. Op voorwaarde dat je bereid bent er je tijd en je energie in te steken. Dàt is wat je slim maakt.
Het zijn niet de mensen met het meeste talent, die het verste raken.
Het zijn zij die hun talent daadwerkelijk weten te benutten, die ook in moeilijke tijden weten door te zetten, die bereid zijn te oefenen. En te blijven oefenen.
Vandaar dat de voorgenoemde uitspraak van Abel mij zo blij maakt.
Hij lijkt het door te hebben.
Al zal er misschien wel wat echolalie in 't spel zitten... ;-)
Trien
*Hoogbloeier : (weer) goed in je hoogbegaafde vel - advies en vormingen - Sabine Sypré
www.hoogbloeier.be
* het boek: 'Mindset, de weg naar een succesvol leven.' - Carol S. Dweck
Misschien moet ik nog even doorgaan op wat ik gisteren schreef. Over Toon. Over zijn gedrag van zondag. Zijn zelfbeklag.
Ik heb de indruk dat ik even moet kaderen.
Dat er meer achter zit.
Dat die 'meer' te zoeken valt in de schoolse sfeer...
Het is namelijk zo dat de juf van Toon ziek is. Voor de zoveelste keer dit schooljaar. Naar mijn gevoel heeft deze juf heel weinig draagkracht.
En laat nu net de klas van Toon een heel 'moeilijke' klas zijn.
Tot begin dit schooljaar was de klas van Toon een normale klas.
Een bonte mengeling van jongens en meisjes, rustige en drukkere kinderen, trage begrijpers en hoogbegaafde kinderen,... helemaal zoals je in een random klasgroep kunt verwachten. Af en toe sprak Toon eens van ruzie in zijn klas. Vooral de meisjes konden mekaar het leven zuur maken. Helemaal zoals je in een random klasgroep kunt verwachten, dus.
Ergens aan het begin van de winter kwam er één jongen bij in de klas. Een jongen die heel erg vriendelijk en verstandig is als je hem zomaar aanspreekt. Een jongen die al het één en het ander meegemaakt heeft in zijn leven. Een jongen, helaas, die het heel moeilijk lijkt te hebben met het aanvaarden van gezag. Een jongen die woorden gebruikt tegen de leerkrachten die mijn kinderen niet eens zouden durven denken.
Vanaf dat moment is het misgelopen met de klas.
Wekelijks komt Toon naar huis met verhalen over grensoverschrijdend gedrag tegenover leerkrachten en zelfs tegenover de directeur. Niet enkel van die ene jongen, trouwens. Over zaken waarvan je als ouder denkt dat die niet thuishoren op een school.
Ver van ideaal voor een juf met weinig draagkracht. Dat staat buiten kijf.
De vervangjuf is streng.
De vervangjuf moet streng zijn.
De vervangjuf zal ongetwijfeld in voldoende mate gewaarschuwd zijn bij de start.
Alleen, de vervangjuf is streng voor iedereen.
Ook voor de hoogsensitieve zieltjes in de klas.
Zij die geen vlieg kwaad zouden doen.
En nu toch straf krijgen. Klassikale straf. Omdat er drie kinderen aan het spelen waren tijdens de les.
Onrechtvaardige straf. Voor iedereen die niet aan het spelen was tijdens de les, maar in het bijzonder voor hoogsensitieve zieltjes die niet aan het spelen waren tijdens de les...
Die er niet aan zouden dènken te spelen tijdens de les.
Toon heeft het er lastig mee.
Toon heeft het er uitzonderlijk lastig mee.
Dat bedacht ik deze ochtend toen ik Toon liet weten dat we vandaag met de fiets naar school zouden rijden. Toen hij kwaad werd in plaats van blij. Uit vrees dat hij te laat op school zou zijn.
Toen hij heel hard begon te wenen toen Abel per ongeluk met zijn fiets tegen zijn vingers gebotst had.
Toen hij snel doortrappend uit mijn zicht verdween. In grote angst dat hij te laat zou zijn. En straf zou krijgen...
Morgen moeten de jongens niet naar school. Pedagogische studiedag.
Daarna volgt een verlengd weekend.
Ideaal voor Toon.
Om eerst en vooral tot rust te komen.
Ik zoek ergens wel eens een geschikt moment om er met hem over te kunnen praten. Over de juf. Over straf. En over zijn zieltje.
Toon kan zichzelf zo ongelooflijk zielig vinden. Hij kan helemaal opgaan in zelfmedelijden. Slachtofferrol. Dutske van de dag.
Zoals gisteren...
In de voormiddag belt de mama van een vriendje of Toon kan komen spelen. Wat ik niet kan toelaten omdat we in de namiddag bezoek verwachten. Dat op zich is voor Toon al een reden om heel erg van z'n melk te zijn. Boos. Kwaad. Op die stoute mama. Dat hier zeker en vast vaker met vriendjes afgesproken wordt dan in een gemiddeld gezin, doet op dat moment volstrekt niet ter zake.
Helaas wordt het nog erger.
Omdat mama het nogal druk heeft en dreigt de afwas niet op tijd rond te krijgen, worden hulplijnen ingeschakeld. De keuken vegen wordt door Abel gedaan. Vrijwillig. Met een grote lach op zijn gezicht. Dat Toon gevraagd wordt om uit zijn luie zetel te komen om te helpen afdrogen, wordt door laatstgenoemde opnieuw gezien als een grote onrechtvaardigheid. Wat uitgebreid gedemonstreerd wordt door het onzacht behandelen van zowel de handdoek als de vaat.
Mama observator gaat hier niet op in. Vindt het eigenlijk wel een beetje grappig. Kan Toon met een kwinkslag toch een beetje rustiger krijgen.
Dan komt het bezoek.
Wordt er taart gegeten. Die Toon niet lust. Waarvoor hij probleemloos een heel pakje centwafels in de plaats krijgt. Beter dan op een doordeweekse dag.
Wordt er gepingpongd. Wat Toon de max vindt. Waarbij hij niet kan wachten tot het zijn beurt is voor een wedstrijdje. Glundert hij als hij weer eens met z'n pallet in de hand achter de tafel staat.
Wordt er tussendoor op de trampoline gesprongen en van de deathride naar beneden gegleden. Wat enkel gebeurt op 'specialere' dagen en dus heel leuk is. Ook voor Toon.
Wanneer het bezoek weg is, staat de pingpongtafel nog buiten. Slaagt Toon erin om nog enkele tegenstanders te ronselen. Gaat hij nog even bij de buurjongen pingpongen wanneer de tafel hier bezet is. Krijgt hij de echtgenoot zo ver dat hij nog een matchke wil spelen voor het slapengaan. Wint hij voor de allereerste keer van de echtgenoot, die zich misschien niet volledig gegeven heeft, maar de overwinning zeker niet cadeau gedaan heeft.
Uiteindelijk is het slaapjestijd. Toon vindt het echter nog veel te vroeg. In één beweging zit hij terug in de slachtoffer-modus van deze ochtend. En blijkt de hele dag een maat voor niets geweest te zijn... Een stomme dag... In zijn ogen,
En ik, ik troost mij met de gedachte dat mijn zoon toch wel een grote gelukzak is om nog totaal niet te moeten beseffen wat écht een stomme dag is...
En met de wetenschap dat Toon tegenwoordig gelukkig al meer goede dan slechte dagen heeft...
In alle mogelijke kleuren en vormen. Liefst allemaal door elkaar.
Zoals het was in de bloementuin van mijn moeder. Waarmee ze alle passanten kon laten meegenieten van de pracht van de natuur.
De dadenkracht van dochter Nel zorgde ervoor dat zij en ik dit voorjaar samen naar de bloemenwinkel reden. Om onze voortuin op te vrolijken. Hoewel ik haar op voorhand voorhield dat we samen bloemen zouden kiezen, kwam het er in principe op neer dat vooral ik koos. Zoals zo vaak als het om bloemen gaat. Omdat onze smaken nogal uiteen durven te liggen. En ook omdat bloemen voor mij niet enkel mooi moeten zijn, maar eveneens juist moeten aanvoelen.
Viooltjes, dus. Waarbij Nel mee mocht helpen kleuren kiezen. Elk de helft van de plantjes. Of toch zo ongeveer...
Margrietjes, dus. Voor in de grote pot aan de voordeur. Een weelde van knopjes. Prachtig in zijn eenvoud.
Nog één grote bloempot bleef er over om te vullen. Een bloempot waar Nel zelf ooit mee naar huis kwam, toen ze met de echtgenoot op pad geweest was. Een bloempot die ik volledig aan Nel overliet om er bloemen voor te kiezen. Wat ze met veel plezier deed. Kleine donkerroze anjers werden het. Die ik nog nooit eerder gezien had. Vier plantjes. Heel mooi.
Wel een beetje leeg, vond ik toen ik thuis de bloempot bekeek. Wat Nel beaamde, maar ze had de vier laatste plantjes gekocht. Niets aan te doen.
In april ben ik gestart met een cursus. In een opleidingscentrum dat mij volledig onbekend was. Dat ik via internet ontdekt had. Maar dat mij wel al een hele tijd aantrok. En dat aan mij bleef trekken. Bleef terugkeren wanneer ik op internet mijn zoektermen intypte. Ook al waren die zoektermen niet steeds dezelfde.
Ik heb nog getwijfeld om die cursus aan te vangen. Heb me veel te laat in willen schrijven, waardoor de cursus al volzet was. Maar door een duwtje in de rug van een collega, trok ik toch mijn stoute schoenen aan. Kwam ik op de wachtlijst terecht. Op de zevende plaats, weliswaar. Durfde ik zelfs te vragen of er toch geen mogelijkheid was om dan een parallelle cursus te organiseren aangezien er blijkbaar zoveel vraag was. En kreeg ik uiteindelijk enkele weken voor de aanvang te horen dat ik deel kon nemen. Dat ze de groep uitgebreid hadden.
Die cursus doet iets met mij. Het opleidingscentrum maakt iets in me los. Ik voel me er als een vis in het water. Ik ontdek nieuwe stromingen, nieuwe bronnen. Nieuwe mogelijkheden. Het nodigt mij uit verder te gaan. Dieper te gaan. Wat ik enerzijds met mijn ganse wezen toejuich, maar wat anderzijds ook betekent dat er praktische problemen zullen ontstaan. Hindernissen. Dat ik nieuwe wegen zal moeten inslaan. Ooit, als de tijd er rijp voor is. En dat maakt mij onzeker. En een beetje bang.
Ik heb erover gepraat met de echtgenoot. Die mij wel lijkt te begrijpen. Zijn hooggevoelige vrouw.
Hij gaf me zijn zegen om me in te schrijven voor een volgende cursus. Een volgende stap. Die niet geheel vrijblijvend is. Al is het maar door het prijskaartje dat eraan vasthangt.
Gisteren was het de voorlaatste cursusdag van mijn eerste reeks.
Goed op tijd kwam ik toe op het centrum. Het zonnetje scheen. Het was een prachtige lentedag.
Toen viel mijn blik op de tafel.
In een glanzende, rode bloempot stonden heel mooie kleine bloempjes in bloei... anjertjes. Donkerroze. Identiek aan deze uit de bloempot van Nel.
Met mijn ogen ging ik alle tafels af.
Jullie kunnen waarschijnlijk wel raden hoeveel anjerplantjes er in het totaal op de tafels stonden?
Toen wij klein waren passeerde er aan ons huis een ijskar. Van zodra de zon zich van haar beste kant liet zien, weerklonk het melodietje van de ijskar door de straten van de wijk. Lokte het ons naar buiten. Net zoals veel andere kinderen. Die soms onze tuin moesten doorkruisen om tot bij onze straat te raken. Kinderen die best wel regelmatig een ijsje mochten likken... terwijl wij met grote ogen toekeken.
Vijf keer per jaar, wanneer één van onze huisgenoten jarig was, mochten wij de ijskar doen stoppen. Om elk een ijsje uit te kiezen. En gezamenlijk op te smullen. Niet nodig uit te leggen dat deze dagen hoogdagen waren. Dagen waar lang naar uitgekeken werd.
Beetje sneu natuurlijk voor mijn broer dat hij eind oktober verjaarde. Dat de ijskar in de herfst geen ronde meer deed. Dat we dan maar zelf ijsjes gingen kopen in het buurtwinkeltje. Vaak met hoorntjes die zacht geworden waren door een zomer lang in de diepvries te liggen...
Ik zou liegen als ik zou beweren dat onze gezins-ijsconsumptie zich beperkte tot deze zes dagen. Dat was niet zo. 's Zomers zaten er altijd wel dozen ijs in de diepvries. Hoe groter we werden, hoe meer dozen ik me kan herinneren. Toch was het eerder uitzonderlijk dat we ervan mochten snoepen. Het was beslist niets alledaags.
Hier, in onze straat, rijdt geen ijskar voorbij.
Wat enerzijds goed is. Aangezien de kinderen geen 'muziekje-ijsje-bedelen'-associatie leggen.
Wat anderzijds ook wel een beetje sneu is. Aangezien een ijsje van de ijskar altijd een vergrotende trap blijft van diepvries-ijs. In mijn herinnering.
Toch, van zodra de zon zich van haar beste kant laat zien, wordt de diepvries gevuld met ijsjes. Waarbij ik geen grote lolly's koop, maar de mini-versies. Die even lekker zijn, maar net iets minder calorierijk.
Zodat ik wat guller kan zijn dan mijn ouders vroeger waren.
Omdat naar mijn gevoel ijsjes onlosmakelijk verbonden zijn met de zomer.
Toen ik gisteren thuiskwam was het dochter Kato die me verraste. Ze had zelf fruit-ijsjes gemaakt. Met appel en sinaasappel en banaan. En terwijl ik dit hier neerschrijf, komt het water me in de mond. Bij de herinnering aan de fruit-ijsjes die mijn mama vroeger zo gul maakte. In absoluut de overtreffende trap van ijs...
Het van 's morgens vroeg al bestormd worden door kinderen die drummen om hun op-school-'zelf'-gemaakte cadeautje als eerste af te kunnen geven. De obligate 'dankjewel-datislief-zomooigemaakt'. Zelfs bij het zoveelste onhandige prikbord. Of 'ma-de-liefste'-kader. Waarvoor in ons huis hoegenaamd geen plaats meer is. Het altijd terugkomende 'welk-cadeautje-vind-je-het-leukst?' Terwijl ik eigenlijk enkel bezig ben met het bedenken van hoe ik sommige dingen zo onzichtbaar mogelijk kan laten verdwijnen...
Ik weet het. Het klinkt niet echt dankbaar.
Sorry hiervoor.
Maar tot voor kort -lees: tot voor enkele jaren- vond ik moederdag maar niets.
Dit jaar echter begon moederdag zich eergisteren al aan te kondigen. Door de jongste dochter die op school op de wereldwinkel-dag chocolade voor mij gekocht had. En die vooral wilde vermijden dat ze die chocolade zelf opgegeten zou hebben voordat ze hem aan mij kon geven... Wat ik uiteraard een prima reden vond om er eerder mee voor de dag te komen! Chocolade en ik... een topcombinatie!!
Gisteren, toen ik thuiskwam van een lange dag voetbaltornooien met de jongens, stond er een bloempje op tafel. Van de oudste dochter. Dat ze helemaal alleen met de fiets was gaan kopen. Geflankeerd door een bib-boek dat zij meegebracht had, wetende dat ik de boeken van die auteur graag lees. Speciaal voor mij! Wat ik fantastisch vond. Ook al had ik dàt boek nu net wel al gelezen...
Deze ochtend hadden de jongens de afwas helemaal alleen gedaan. Bovendien had Abel appelsienen geperst. Speciaal voor mij!
Van Kato lag er een superleuke kaart, die ze deze ochtend nog geknutseld had. Speciaal voor mij!
De school-knutselwerkjes van de jongens konden er nog wel mee door. Maar de naamdichtjes die ze er allebei bij hadden moeten verzinnen, deden mij deze keer echt glimlachen. Helemaal spontaan. Het realisme van Toon, tegenover het outside the box denken van Abel. Geweldig!
Toen ik het helemaal niet meer verwachtte, na de middag, kreeg ik van de oudste dochter ook een zelfgeknutselde kaart. Die fantastisch leuk was. En ook een doosje chocoladetruffels van de wereldwinkel.
Daarnet straalde de zon, speelden mijn vier kinderen buiten in de tuin. En voelde ik me de rijkste moeder ter wereld.
Vorig jaar hebben we het bij een minieme bezetting gehouden. Al moet ik toegeven dat de 'we' in voorgaande zin wat overdreven is. Als het op tuinieren aankomt, sta ik namelijk helemaal achteraan in de rij. Om het laatste -en toch niet onbelangrijke- deel voor mijn rekening te nemen. Het oogsten. En het verwerken. Dat ook.
Het hele proces dat eraan voorafgaat, van het klaarmaken van de grond tot het zaaien, planten, wieden en water geven... daar houd ik me eigenlijk niet mee bezig. Dat doet de echtgenoot. 't Is te zeggen, dat deed de echtgenoot. Hierbij steen en been klagend dat hij zoveel werk had en dat hij altijd tot 's avonds laat bezig was... Wat ik maar raar vond, aangezien hij er toch zelf voor koos om een vrij uitgebreide moestuin te houden.
Dat ik er zelf mee van profiteerde, dat moest ik hem natuurlijk wel nageven. En dat ik het heel erg zou missen, groentjes recht uit de moestuin. Dat ook...
Om een lang verhaal kort te maken...
Dit jaar hebben we het anders aangepakt.
De grote moestuin is onderverdeeld in vijf stukken.
Het grootste stuk is voor de echtgenoot. En een beetje voor mij, want ik heb er mijn drie nieuwe vlinderstruiken in mogen (laten) planten. Waarvan er eentje heel hard aan het treuren is en ik heel hard hoop dat hij toch zal overleven. Dankzij de dagelijkse intensieve zorgen van mijnentwege...
Alleszins, op het stuk van de echtgenoot komen de groenten die weinig onderhoud vragen. Courgettes, pompoenen en komkommers. Dat zal het zo'n beetje zijn.
De rest van de moestuin is verdeeld in vier gelijke delen. Vier rechthoeken.
Voor ieder kind een rechthoek.
Waarbij op voorhand afgeproken is wie wat zaait. In samenspraak met de verwerkster. Uiteraard.
Nel heeft zich op het project gestort als een stier op een rood doek. Ze is als een bezetene beginnen wieden en nivelleren en composteren. Uren van haar vakantietijd zitten in de moestuin. Waarbij ze zich niet beperkte tot haar eigen deel. Zelfs mijn kruidentuinje is Nel te lijf gegaan. In een poging er orde en variëteit te creëren. Wat haar aardig gelukt zou zijn... indien àlle zaden uit zouden gekomen zijn. Niet enkel de peterselie...
Misschien is Nel wat ontmoedigd door het flauwe resultaat van de kruidentuin.
Misschien is Nel wat ontmoedigd door haar schoolwerk, waardoor haar vrije tijd haar weer zo kostbaar geworden is.
Alleszins, Nel is zo'n beetje stilgevallen.
Al zal ik haar straks toch even laten zien dat de oregano in mijn kruidentuintje misschien toch aan het doorbreken is...
Ook de andere drie kinderen hebben al in hun tuintje gewerkt.
De meeste overgave hierbij moet toebedeeld worden aan Abel. Als hij in de tuin mag werken, voelt hij zich als een vis in het water. Al gaat hij soms wat grof te werk... Het feit dat we gisteren ontdekt hebben dat de prei en de pijpajuintjes toch aan het doorbreken zijn, zal zijn enthousiasme enkel voeden. Wat absoluut positief is. Hij zal dat nog goed kunnen gebruiken. In de eerste plaats alvast om zijn hoopjes gezaaide preiplantjes wat uit te dunnen...
Kato heeft nog niet veel geluk gehad. De worteltjes die ze in alle varianten gezaaid heeft, lijken weinig haast te hebben. Integendeel, zelfs. Het onkruid lijkt veel happiger om te groeien dan iets wat zelfs maar in de verte op een wortelplantje lijkt... Al kan het niet liggen aan een gebrek aan vocht. Zelfs gisteren, vlak voordat de hemelsluizen zich openden, was Kato haar would-be-worteltjes nog aan het begieten...
En Toon?
Toon die vindt het geweldig om zijn favoriete computerspel, landleven, nu eens in real life uit te mogen testen. Met een minimale eigen inspanning, weliswaar. En een maximum aan externe hulp. Van de echtgenoot. En van de broer en de zussen die soms mee water geven aan zijn deel van de moestuin...
En toch... toch is het bij Toon dat de moestuin zich van zijn beste kant laat zien.
In de vorm van een prachtige rij veelbelovende doperwtenplantjes...
Vier kinderen die elk op z'n minst twee hobby's beoefenen. Twee volwassenen die elk op z'n minst één hobby beoefenen. Een huis met een grote tuin. Een echtgenoot die voltijds werkt. Een sociaal leven. Laat ons stellen dat het hier behoorlijk druk kan zijn. Dat een groot deel van de tijd ingepland wordt. Ingepalmd wordt.
Of wij dan nergens moeten aan inboeten? Als gezin?
Toch wel.
De laatste jaren is er nog maar heel weinig tijd overgebleven voor gezinsuitstapjes. Een dagje naar de dierentuin, een dagje naar een pretpark, zomaar eens een dagje met z'n allen op fietstocht of een dagje naar de kust... Laat ons zeggen dat dàt zo'n beetje tot het verleden behoort. Tot het pré-grote-kinderen-met-hobby's-tijdperk.
Als er dezer tijden in het weekend een vrije (namid)dag valt, een (namid)dag waarop we werkelijk niets ingepland hebben, dan wordt deze steevast omgetoverd tot een klusjesdag. Wat betekent dat de echtgenoot zich bezighoudt met buitenwerk of binnen-accomodatie-werk. Terwijl ik me op mijn was-, plas-, en strijkwerk stort. Meestal heb ik weinig energie over om me tot grotere klussen te laten verleiden. Mede omwille van het feit dat ik moet incalculeren om de zoveel tijd gestoord te worden door 'mama'-behoevende kinderen... Waar de echtgenoot over het algemeen minder hinder van heeft. Aangezien hij meer de neiging heeft gewoon zijn -immer nuttige, moet ik toegeven- ding te doen. Wat er dan weer voor zorgt dat hij minder lastiggevallen wordt aangezien hij minder bereikbaar is...
Of de kinderen dan niet heel hard zagen om nog eens een dagje met z'n allen weg te gaan?
Eigenlijk niet.
Eerst en vooral is het zo dat we toch zo'n drietal keer per jaar proberen erop uit te trekken met z' allen voor minstens een weekje. Enkel dan is het zowel voor de echtgenoot als voor mijzelf mogelijk om los te komen van 'al-wat-nog-moet-gebeuren' thuis. Om simpelweg te vieren dat we tijd hebben voor mekaar. Als gezin. Zalig!
Ook niet onbelangrijk is het feit dat het bij ons thuis een komen en een gaan is van vriendjes en vriendinnetjes. Mooi weer? Papa en/of mama thuis? Dan is iedereen welkom! Op voorwaarde dat het zwaartepunt van de activiteiten zich buiten afspeelt!! En op voorwaarde dat de groep kinderen 'handelbaar' is. Zelfbedruipend. Zelfentertainend. Wat meestal geen probleem is, eenmaal de 'regels' gekend zijn. Het plezier dat de kinderen in onze tuin al gehad hebben, al dan niet samen met hun speelkameraadjes, overstijgt mijns inziens het daguitstap-plezier ruimschoots. Vaak is het allerliefste wat de jongens of Kato willen... thuis blijven!
Voor Nel ligt het soms wat moeilijker. Zij heeft de leeftijd bereikt waarop 'spelen' niet meer zo 'in' is. En speelkameraadjes niet meer zo talrijk zijn... Gelukkig kan ze nog regelmatig verleid worden voor een voetbalmatchke of een trampoline-spel met de broers en de zus...
Tenslotte bestaat bij ons de 'mama-dag' en de 'papa-dag'.
Meer bepaald is het zo dat elk kind in zijn/haar jeugd twee keer een dagje de mama en twee keer een dagje de papa voor zich alleen heeft. De eerste keer ter gelegenheid van de eerste communie. De tweede keer ter gelegenheid van de plechtige communie.
Wij -de echtgenoot en ikzelf- kiezen per kind wat we op deze dag doen. Zonder het ze op voorhand te zeggen.
Wat spannend is, natuurlijk...
Dat we ondertussen een stuk achterlopen op ons schema, dat ik nog met Abel op pad moet terwijl hij twee jaar geleden zijn eerste communie deed... dat zegt natuurlijk ook veel over ons drukke leven.
Maar bij deze heb ik een dag vastgeprikt in mijn agenda... ergens in juni... mama-dag voor Abel!
Weet je wat ik dacht toen ik deze morgen, een grijze zondagochtend, zat te ontbijten?
Toen ik Toon en Abel hoorde bekvechten. Escalerend tot ruziemaken. Mekaar pijn doen. Wenen. Mama roepen. Dan toch maar naar de keuken snellen om als eerste uit te kunnen leggen dat broerlief dit en dat gedaan heeft.
Toen ik Kato hierop hoorde reageren. Op een niet al te prettige manier. Waardoor er meteen drie betrokken partijen waren.
Toen ik vast moest stellen hoe Abel Toon op stang bleef jagen. Door voortdurend boeren te laten. Luidop en dichtbij. Waarop Toon helemaal uit zijn vel dreigde te springen. Waar Abel dan weer leek van te genieten. Waarop ik mijn jongste kerel naar buiten stuurde. Om even af te koelen.
Toen ik Nel in de zetel zag liggen. Eén met haar gsm. Op exact dezelfde manier waarop ze er één uur en verschillende opmerkingen van mijnentwege later nog steeds lag. Volledig in extase turend naar een scherm van enkele vierkante centimeter groot.
Weet je wat ik toen dacht?
Dat het dringend tijd wordt dat ik dàt deel van de werkelijkheid-met-opgroeiende-kinderen ook eens beschrijf.
Zodat iedereen die dit leest weet dat het ook hier niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
Dat onze kinderen gewone kinderen zijn. Die het bloed vanonder onze nagels vandaan kunnen halen.
Zelfs op de ochtend na de avond waarop ik hier beschreef hoe harmonieus ons gezin wel kan zijn.
Heerlijke frietjes achter de kiezen. Uit de beste frituur van België. Vast en zeker.
De echtgenoot, die er een sport van maakt alle restjes op te eten, zit nog na te genieten aan tafel. Met de krant.
De zon zorgt met haar laatste krachtinspanningen voor een zalige lente-avond.
Kato is buiten, op het terras. Met een kartonnen doos knutselt ze een heus buitenverblijf in elkaar. Voor de katten. Van de buren. In de hoop dat ze hun kleintjes dan niet meer telkens naar onze garage proberen te transporteren...
Abel is ook buiten.
Ik ben eigenlijk net van plan hem binnen te roepen. Tijd om te douchen.
Maar ik doe het niet.
In plaats daarvan stap ik over de drempel, neem ik een bal en gooi ik hem naar mijn jongste zoon. Pretlichtjes in zijn ogen. Ik krijg de bal snel terug, gooi hem hoog en moeilijk op. Abel houdt wel van een uitdaging. Vangt de bal met een grote lach. En gooit hem terug naar mij. Uiteraard. Want we zitten er helemaal in, in ons spel!
Dat heeft Toon vanuit zijn zetel ook opgemerkt. Dat het buiten plezant is. Lang duurt het niet voordat ook hij komt. Het terras op. En we met z'n drietjes de bal naar mekaar gooien. Niet te gemakkelijk, niet te moeilijk. De ene keer hoog, de andere keer verrassend laag. Vangen, die bal!
Nel steekt haar hoofd uit het raam. Komt ons vervoegen. Ook zij deelt de liefde voor dat ronde voorwerp. De bal. Vindt zichzelf gelukkig niet te oud om doodgewoon buiten op het terras de bal rond te gooien. Naar haar broers. Naar haar mama.
Ondertussen is de villa voor de poesjes klaar.
Zie ik Kato enkele radslagen maken. Op het terras. Helemaal Kato.
En dan weet ik, de mama, dat ik op dat moment perfect gelukkig ben.
Persoonlijk vind ik het een heel moeilijke afweging, tussen risico en zelfstandigheid, tussen vrije tijd en tijdverlies, tussen tevredenheid en tegenstand... kortom tussen even alleen thuisblijven en mee moeten rijden. Voor 'nutteloze' ritten. Ritten die dienen om broer of zussen ergens af te zetten of juist terug te halen. En dat zijn er heel wat, dat kan ik je verzekeren.
De meisjes zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven.
Toon is oud genoeg om al even alleen thuis te blijven.
De jongens kunnen wel even alleen thuis blijven als minstens één van de zussen thuis is.
Abel kan wel even alleen thuisblijven als hij buiten aan het spelen is en als de buren thuis zijn.
Enkel de jongens in huis daarentegen...
Dat blijft een inschatting. Een dansen op een slappe koord.
Die ene keer vorig jaar toen ik maar heel even weg was, die ben ik nog niet vergeten. Toen ik ze al van buiten hoorde roepen. Mekaar achterna lopend rond de tafel. Klaar om mekaar levend te villen.
Maar dat is ondertussen natuurlijk al een hele tijd geleden. Zij zullen zich ook nog wel iets herinneren van hoe kwaad ik toen geworden ben. Van de preek die ik toen gegeven heb over vertrouwen dat moet gewonnen worden om zelfstandigheid te kunnen verdienen. Van het feit dat ze de daaropvolgende maand elke verplaatsing sowieso mee moesten, hoe kort ook...
De echtgenoot en ikzelf hebben een lichtjes andere mening over het thuisblijven van de jongens. Hij is namelijk strenger. Principiëler.
Het grootste deel van het rondrijden met de kinderen komt echter op mijn rekening. Waarschijnlijk dat ik daardoor iets losser ben. Dat ik ze al sneller thuis durf te laten. Omdat ik weet dat ze ook zo graag gewoon thuis zijn. Waarbij ik ze telkens heel goed instrueer wat ik precies van hen verwacht.
Toegegeven, soms doe ik het gewoon voor mijn gemak. Om geen gezeur te krijgen. Erger nog, soms durf ik ze zelfs alleen thuis te laten met de toestemming om te schermen. Televisie of computer, hangt ervan af. Dan weet ik namelijk zeker dat ze rustig en flink zijn...
Toch blijft het altijd een beetje spannend. Zelfs nog bij de meisjes.
Zie ik er telkens naar uit om terug thuis te komen. Om met mijn eigen ogen te zien dat alles in orde is.
Weet jij trouwens wat nog zo'n verschil is tussen Toon en Abel?
Als Toon alleen thuis is en ik zeg hem dat ik een halfuur wegblijf en dat hij niet mag schermen, dan zal hij heel veel zin hebben om toch te schermen... maar zal hij het uiteindelijk niet doen. Daar kan ik prat op gaan.
Als Abel een halfuurtje alleen thuis is en ik zeg hem niet te schermen... dan zal ik nooit weten of hij al dan niet aan de verleiding heeft kunnen weerstaan. Tenzij ik hem zou controleren. Wat ik nooit of te nimmer zal doen...
Toen Toon deze middag zijn jas uitdeed, viel ik bijna achterover. In de eerste plaats van 't verschieten. Nadien van 't lachen. Was hij er toch in geslaagd naar school te gaan met een mooie gilet en daaronder... zijn onderhemd. Zijn longsleeve was hij vergeten aan te doen. Die hing nog klaar, over de zetel. Waar ik het gisterenavond klaargelegd had.
De eerste controlepost -meer bepaald de echtgenoot- was Toon probleemloos gepasseerd. Op vestimentair gebied moet je van hem namelijk geen wonderen verwachten.
Nu ja, de juf kan er maar eens goed om gelachen hebben...
Vervelender vind ik situaties zoals gisteren.
Voetbaltornooi in de namiddag. Dat betekent dat ik Toon in de voormiddag begin aan te porren. Dat het tijd is om zijn tas te maken. En of hij dat al gedaan heeft. Net zolang tot ik een "ja" krijg als antwoord.
Namiddag.
"Nog acht minuten", laat ik Toon weten, die druk op de trampoline aan het springen is met de buurjongen.
"Ok! Dan kom ik meteen!" krijg ik als antwoord.
Waarop ik mij rustig vertrekkensklaar maak. In de veronderstelling dat alles onder controle is.
En dan komt Toon tevoorschijn...
Zijn scheenlappen en zijn kousen is hij vergeten aandoen. Waarop hij zijn scheenlappen gaat halen, maar zijn kousen niet vindt. Waarop hij met zijn voetbalschoenen aan naar boven wil lopen om kousen uit zijn schuif te halen. Wat uiteraard NIET de bedoeling is. Waarop ik uiteindelijk zelf nog vlug naar boven spurt om rode kousen.
Tot mijn oog op zijn short valt. Wat rood is, in plaats van wit. Oeps, foutje...
Ik wijs Toon op zijn halflege drinkfles en vraag hem of dat voldoende lijkt voor een volledig tornooi. Waarop ik -die geen voetbalschoenen aanheb- terug naar de keuken mag lopen om dat klusje te klaren.
Wanneer we uiteindelijk bijna de deur uit zijn, komt de echtgenoot af met de echte wedstrijdkousen van Toon. Die zo onvindbaar waren dat ze gewoon in de zetel lagen...
Als je dan weet dat Toon wekelijks een voetbalmatch speelt. Dat hij bijgevolg wekelijks een oefenmoment heeft om zich bij te scholen in het 'zich klaarmaken voor een match'. Dan kan je je wel voorstellen dat ik op dat eigenste moment behoorlijk geïrriteerd geraak... Pissig, zeg maar...
En Toon, mijn gevoelige Toon, is daarvan onder den indruk. Uiteraard. Plannen is namelijk niet zijn sterkste kant...
Een valse start, noemen ze dat.
Gelukkig hebben we dan nog een volledige rit met z'n tweetjes. Eerst om rustig te zakken... zodat ik kan stoppen met sakkeren.
Nadien om met mijn peptalk te beginnen... Zodat de dieselmotor van Toon al een beetje voorverwarmd kan worden. Om op tijd op toerental te komen. Zonder de balast van slechte gevoelens...
Ze hebben een nieuwe hobby ontdekt. De echtgenoot en de vier kids.
Na het avondeten zijn ze vertrokken. Met de fiets.
Op zoek naar een cach...
Geocaching. Begeleid door de smartphone fietsen en wandelen met als doel de schat te ontdekken. Je naam bij op het vindersblad te schrijven, voor zo ver ik het goed begrepen heb. Er zijn absoluut verschillende niveaus en vele varianten, maar wij zijn nog maar beginners. Op zoek naar een tweede vondst. 't Is te zeggen, mijn man en de kinderen zijn nog maar beginners. Zelf laat ik ze nog even doen. Zorg ik ervoor dat ze het al wat in de vingers en de benen krijgen. Zodat ik me nadien op sleeptouw kan laten nemen. Want ja, het lijkt me wel wat. De combinatie van het sportieve met het spel-element.
't Is natuurlijk ook een beetje spannend om alleen thuis achter te blijven. Hoe komen ze straks terug? Blij en opgewonden met de duimen omhoog? Zoals de eerste keer. Of ontgoocheld en kwaad... 't Zou zomaar kunnen, he!
'Als er maar geen ongelukken gebeuren', zegt een stemmetje diep in mij. Een stemmetje dat ik meteen in de kiem probeer te smoren. Zoals elke mama, denk ik dan...
Alleszins, op mijn manier geniet ik mee.
Van de lichte spanning voor het resultaat.
En zeker ook van het feit dat de echtgenoot vertrokken is met de vier kinderen. Allemaal even enthousiast.
Zodat ze samen een avontuur kunnen beleven.
Een stukje papa-geschiedenis kunnen schrijven.
Al is het maar omdat de kracht van mooie herinneringen zo groot is. Zoals ik gisteren mocht ondervinden...
Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest. Van nonkel Hubert, de oudste broer van mijn papa. Vier jaar geleden overleed zijn jongste broer aan kanker. Nu blijven ze nog met twee broers en een zus over.
Nonkel Hubert stierf op 81-jarige leeftijd. Vrij plotseling. Op vrijdag. Dag op dag dertig jaar nadat zijn vader, mijn opa, overleed. Voor wie hij altijd grote bewondering gehad heeft. (zie: 'Geloven jullie in tekens? - 14-03-2017)
Het was een prachtige viering. Ontroerend mooi.
Over liefde. Liefde van kinderen voor hun vader. Liefde van een vrouw voor haar man. Liefde van kleinkinderen voor hun opa.
Over liefde die sterker is dan meningsverschillen. Sterker dan conflicten, die er absoluut ook geweest zijn op zijn levenspad.
Over liefde die sterker is dan de dood.
Twee zonen die een tekst schreven over hun vaders leven. Vol leuke anekdotes. Als ultiem eerbetoon.
Een kleindochter die de moed had om zomaar te komen vertellen wat haar op het hart lag. Hoe ze niet echt afscheid heeft kunnen nemen van haar opa. En dat we dat niet mogen nalaten, zeggen hoe graag we iemand zien. Hier en nu.
Een tienjarige kleindochter die een liedje wou zingen voor haar opa. Die prachtig begon, maar te ontroerd was om de hoge noten te halen. Die daar verdriet om had, onmiddellijk erna moest komen voorlezen, en stante pede getroost werd door haar twee zussen. Vooraan in de kerk.
Een kleinzoon die een gedicht kwam voordragen. Een prachtig gedicht. Diepgaand. Waarvan ik vermoed dat hij het zelf geschreven heeft.
Na de viering werden we getrakteerd op een lekkere maaltijd.
Ik zat aan tafel met mijn oudste zus en met twee nichten. We doken terug in de tijd. Haalden herinneringen op. Aan lang vervlogen tijden. Toen de wereld nog één groot avontuur was. Toen we nog met z'n allen waren.
Beseffende dat we ondertussen, samen dertien kinderen later, allemaal op tram vier zitten. Onze jonge jeugd ver achter ons gelaten hebben...
Het heeft iets met mij gedaan, het weerzien.
Het teruggaan naar de roots.
Het besef dat je deel uitmaakt van een groter geheel.
Het persoonlijke besef dat taal mij inderdaad in het bloed zit (zie: Even voorstellen...' 06-06-2017). Net zoals zo ongeveer bij al mijn neven en nichten, en achterneven en achternichten. Schitterend hoe er vandaag dag met taal gespeeld werd!
We hebben afgesproken om nog eens samen te komen. Met de neven en de nichten, de nonkels en de tantes.
Toon volgt sinds dit schooljaar pianoles. Een halfuur per week.
Hij is gemotiveerd, oefent flink en leert goed bij. Wat ik fantastisch vind! Het is namelijk de eerste keer dat ik mee mag maken dat een instrument bij één van de kinderen echt aanslaat. Dat er sprake is van intrinsieke motivatie. Ongedwongen. Vanuit zijn eigen drive. De enige momenten waarop hij een beetje aangespoord moet worden, is wanneer hij een moeilijk nieuw lied moet beginnen ontleden. Daar is hij nog niet zo gek op. Maar voor de rest is het een plezier om de band tussen Toon en de piano te mogen aanschouwen. Om het huis zich te horen vullen met intrinsiek geproduceerde pianomuziek.
Dinsdag is pianolesdag. Van 16.30.u tot 17u. In Zelzate. Ons naburig dorp. Dat al begint in het midden van onze straat, eigenlijk. Onze overburen wonen namelijk in Zelzate. Wij in Wachtebeke.
Helaas, dwars door de gemeente Zelzate loopt het kanaal Gent-Terneuzen. Waardoor Zelzate voor ons opgedeeld wordt in het deel voor de brug, en het deel achter de brug. Waardoor een rit naar het verste deel van Zelzate normaal gezien zo'n vijf tot tien minuten duurt. Behalve wanneer je pecht hebt. En de brug openstaat. Dan kan je voor dezelfde rit op hetzelfde tijdstip van de dag soms 20 tot 25 minuten onderweg zijn.
Enfin, jullie raden het al... de pianoles van Toon gaat door in een school achter de brug.
Op een normale dinsdag rijd ik met Toon en Abel naar ginder. Zet ik Toon af. Rijd ik met Abel terug over de brug naar het voetbalveld van Wachtebeke. Zet ik Abel af. Pik ik de meisjes op aan de bushalte in Wachtebeke en voer ik ze naar huis. Rijd ik terug over de brug naar Zelzate. Pik ik Toon op die zich ondertussen al wachtend een halfuur op de tablet vermaakt heeft. Rijd ik terug over de brug naar huis waar ik Nel oppik. Rijden we naar het voetbalplein van Wachtebeke waar ik Abel afhaal. Rijden we naar huis terug en stort ik me finaal op het organiseren van het avondeten. Waarbij ik vaak het geluk heb dat de echtgenoot de allerlaatste rit op zich neemt om ook Nel terug thuis te brengen van het voetbalterrein.
Deze week dinsdag, pianolesdag. Helaas... wegens werken in de tunnel van Zelzate (het belangrijkste alternatief voor de brug over het kanaal) stropt dezer dagen het verkeer rond de brug vanaf ongeveer 16.10u hopeloos op. Het normale dinsdagtraject is vandaag dan ook absoluut niet haalbaar.
Omdat zowel de echtgenoot als ikzelf Toon toch de pianoles willen gunnen, hebben we een alternatief plan uitgedokterd. Terwijl de echtgenoot -die glijdende werkuren heeft- vroeger op het werk vertrekt om de ritten naar het voetbalveld op zich te kunnen nemen, hoef ik me enkel om de pianoles van Toon te bekommeren.
Ik ben van plan om goed op tijd te vertrekken. Op het laatste moment bedenk ik echter dat de voetbalkleren van Abel nog niet klaar liggen. Wat ik uiteraard snel nog even in orde breng.
Wanneer we onze straat bijna uit rijden, merk ik dat ik mijn boek thuis vergeten ben. Aangezien ik weinig zin heb om een halfuur met mijn vingers te draaien, en aangezien het verder lezen in mijn boek best wel een aantrekkelijke gedachte is, keer ik de auto om. Rijden we nog even naar huis en pikken we het boek mee, net op het moment dat de echtgenoot thuiskomt. Aan wie ik ook nog even moet uitleggen dat ik nu absoluut geen tijd heb om iets te zeggen.
Wanneer we het centrum van Zelzate naderen, merk ik dat er al een stevige -doch niet gigantische- opstopping is. Aangezien we nog zo'n twaalf minuten de tijd hebben voordat de muziekles begint, besluit ik mijn wagen -niet reglementair, toegegeven- te draaien en via het land van onze Noorderburen te rijden. Over de brug van 't Sas van Gent. Wat nog net zou moeten lukken als de brug niet opengedraaid zou zijn om de schepen te laten passeren.
Neen, de brug is niet gedraaid. De brug is doodgewoon afgesloten. Ik kan niets anders doen dan stomweg het volledige ronde punt rond te rijden om in dezelfde richting te vertrekken als waarvan ik gekomen ben. Net zoals trouwens alle auto's voor en achter mij... Met z'n allen richting... Zelzate. Om daar lekker in de file te gaan staan. De file die ondertussen -hoe kan het ook anders- stevig toegenomen is.
Een sorry is hier wel op zijn plaats. Sorry aan alle mensen die ik toen voorgestoken ben in mijn poging om onze pianospelende zoon Toon op tijd bij zijn wachtende pianojuf te krijgen. Ritsen is namelijk nog niet in bij ons. Hier dient nog van achteren in de rij aangeschoven te worden. Wat op dat moment natuurlijk geen optie is. En waarbij ik heel veel geluk heb een mooi gat te zien en er vakkundig in te kunnen duiken. Achter een chauffeur die zich nadien kapot manoevreert met zijn auto-met-kar om degenen die na mij van plan zouden zijn zo'n asociaal verdrag te tonen de weg af te snijden.
Nu ja, als je rond 17.50u in Zelzate op deze dagen vanaf de staart van de file moet aanschuiven om helemaal over de brug te geraken op tien minuten tijd, dan ben je eraan voor de moeite. Even schuiven we nog flink mee, centimeter per centimeter. Gefrustreerd omdat langs alle kanten uit zijwegen chauffeurs blijven 'voorsteken', hierbij zowel de verkeersreglementen als de kleinste vorm van hoffelijkheid volledig aan hun laars lappend. Dan bellen we de pianojuf op om te laten weten dat Toon ofwel te laat, ofwel helemaal niet komt.
Toon en ik zijn het er samen over eens dat tien minuten te laat komen geen ramp is. Dat vijftien minuten te laat komen spijtig is. Dat twintig minuten te laat komen zielig is. En uiteindelijk ook dat vijfentwintig minuten te laat komen not done is.
Op dat moment - enkele minuten vooraleer we daadwerkelijk de kans krijgen de brug over te steken- geven we er de brui aan. En keer ik mijn wagen. Reglementair, deze keer...
Tot volgende week, pianoles...
Al vertrekken we dan zeker en vast wèl goed op tijd. Mèt een boek in de hand. En zonder omwegen...
Vrijaf op de huidige school. Een dagje volgen op de nieuwe school. De leefschool.
Zowel Toon als Abel zijn vol goede moed vertrokken.
Dat Abel overschakelt staat vast. (zie: 'Een nieuwe school voor Abel; 23-03-2017)
Ik kan dus enkel maar duimen dat deze probeerdag goed meevalt. Voor Abel had deze dag namelijk niet gehoeven. Hem niet mee laten gaan terwijl Toon wel naar school zou 'moeten' gaan op een verlofdag, was natuurlijk ook geen optie. Ik heb er alle vertrouwen in. Hoewel een eerste dag altijd spannend is, verwacht ik dat Abel zich zal voelen als een vis in het water.
Bij Toon is het een ander verhaal. Hij weet nog niet welke school hij zal 'kiezen'. Deze probeerdag zou hem daarbij moeten helpen. Dat hij tenminste een zicht krijgt op de voor- en nadelen. Het feit dat hij vanmorgen vroeger moest opstaan, bijvoorbeeld. Dat moet hij van tevoren eens beleefd hebben...
Ik weet dat het dubbel is. Dat één dagje niet zoveel zegt. Zeker niet voor iemand als Toon. Iemand die tijd nodig heeft om te wennen. Om op gang te komen.
Misschien komt hij vanavond thuis met een vaste zekerheid wat het zal worden voor volgend jaar. Misschien doet deze dag zijn twijfel enkel toenemen. We zullen wel zien...
Een feit is dat ik weet waar ik op hoop...
Ik hoop dat Abel helemaal vol is van zijn nieuwe school. Dat hij bij wijze van spreken niet meer kan wachten tot september begint.
En ik hoop ook dat Toon enthousiast genoeg zal zijn om te durven springen. Zodat zijn rechter hersenhelft (waar zich de creativiteit, intuïtie en het leggen van verbanden bevinden) gestimuleerd wordt om onder de onderdrukking van zijn linker hersenshelft (waar zich de logica en het rationele bevinden) uit te komen...
Dat betekent een uurtje relaxen voor mezelf. Lekker onderuitzakken in de stoel en zien hoe Abel zijn handstand oefent, rond de rekstok draait, aan de ringen hangt of salto's springt. Zalig!
Vandaag niet helemaal.
Een mama komt op de stoel naast mij zitten. Op de voet gevolgd door twee kinderen.
Gedaan met de rust.
Kinderen die achter mekaar aanrennen. Gillende kinderen. Tierende kinderen. De mama die zich hierom bij mij wel excuseert, maar NIET ingrijpt. Terwijl dat de turners toch ook moet storen. Ongetwijfeld.
Aangezien kinderen kinderen zijn en aangezien het er blijkbaar vandaag toch niet inzit ongestoord te genieten van het enthousiasme van Abel, knoop ik een gesprekje aan met de mama. Die best wel sympathiek is.
Dan valt mijn oog op de sokken van de kinderen. Merk ik dat ze allebei twee -totaal- verschillende sokken aanhebben. Dus vraag ik de mama of het in Nederland dan vandaag downsyndroomdag is. Of ze ook de diversiteit willen vieren en dat op deze manier aan anderen duidelijk willen maken.
De mama valt uit de lucht. Legt me al lachend uit dat ze het opgegeven heeft om sokken in paren te sorteren. Dat ze gewoon één schuif heeft. Een sokkenschuif. Waar ieder gezinslid elke dag twee sokken uitneemt. Lukraak.
Terug thuis kauw ik na over deze toevallige ontmoeting.
Ik krijg hem niet uit mijn hoofd, die sokkenschuif.
Al is het voor mij absoluut een brug te ver. Kinderen die met twee verschillende sokken rondlopen. Op een doodnormale dag. Dat lukt niet in mijn hoofd. Niet mijn kinderen.
En toch... toch zagen de rondrennende en gillende kinderen van de mama er niet ongelukkig uit. Allerminst. Ondanks hun gekke sokken.
En begin ik iets te beseffen...
In mijn zoektocht naar RIMH (Rust In Mijn Hoofd) kan ik er niet aan voorbijgaan, aan de sokkenschuif. Aan het besef dat een -groot?- deel van mijn drukte komt, doordat ik het mezelf aandoe... Doordat sokken in mijn hoofd wel netjes per paar gevouwen moeten zijn, bijvoorbeeld...
Net nu ik dit stukje schrijf, speelt op de achtergrond een opgenomen aflevering van 'The Voice Kids'. En zie ik een heel coole, vlotte jongen vlak voor zijn opkomst op het podium zijn broekspijpen ietwat omhoog trekken. Om de tv-kijkend Vlaanderen iets mede te delen. Een statement te maken. Dat hij de wereld wèl aandurft... met twee totaal verschillende sokken aan!!!
Noem het een zwakte, noem het een eigenaardigheidje, noem het een uitspatting, noem het een hobby...
Er is iets waar ik veel belang aan hecht.
Waar ik veel tijd aan spendeer.
En met momenten misschien ook veel geld...
Ik kan het niet laten om voor mijn kindjes mooie kleren te kopen.
Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik de laatste mode koop. Integendeel, het leeuwenaandeel van de kinderkleding die ik koop, koop ik uit eerdere collecties.
Vrolijke en kleurrijke kleding. Met leuke figuurtjes en toffe prints. Van aangename stofjes en met mooie snits. Daar houd ik dus van!
Ideaal zou het zijn als ik zelf achter de naaimachine zou kunnen kruipen en mijn eigen gang gaan. Maar dat is absoluut niet aan mij besteed. Daar kan ik geen plezier aan beleven.
Dus speur ik internetwinkeltjes en facebookgroepen af op zoek naar leuke koopjes. Waarbij ik me vooral richt op Scandinavische merken en Beligsche (al dan niet designer)merkjes.
Al zeg ik het zelf, ik ben er goed in geworden. Ik heb een neus voor koopjes. Mijn piek in aankopen ligt absoluut in de maanden januari en juli. En dan liefst nog telkens op het einde van de maand, wanneer alles nog een slagje goedkoper geworden is. Ook koop ik af en toe tweedehands kleertjes. Liefst van mensen die ik ken, al is het maar van naam.
Het allermeeste tijd kruipt in het doorverkopen van de kleertjes. Wanneer ze te klein geworden zijn. Wanneer ze niet goed zitten. Wanneer ze niet meer mooi bevonden worden... Dan gaan ze op zoek naar een nieuwe eigenaar! Via 2dehands.be en via mijn eigen facebookgroep. Wat altijd een leuk gevoel geeft: een tweede leven voor een leuke trui of jas, en terug een budget om op klerenjacht te gaan...
Soms, heel soms, besef ik dat ik overdrijf. Dat de kleerkasten van de kinderen absoluut al vol genoeg zitten. Dat ik me moet inhouden. Soms lukt dat. Soms minder.
Ik paai mezelf met de gedachte dat dit eindig is. Zo heeft Nel al haar eigen kledingsbudget waarbij ik volledig overbodig geworden ben bij het aanschaffen van nieuwe kleding. Zo moet ik al niet meer kijken naar maten onder de acht jaar, en blijft deze grens gestaag opschuiven...
Toch zijn er ook heel belangrijke persoonlijke voordelen aan deze verslaving.
Eerst en vooral ben ik elke avond blij wanneer ik de kleren voor Kato (zij heeft hierbij graag nog wat hulp), Toon en Abel voor de volgende dag klaar mag leggen.
Bovendien kan het mij zelfs blij maken wanneer ik was en strijk, om al die vrolijke patroontjes te zien passeren.
En uiteraard vind ik mijn kinderen nog meer om op te eten wanneer ze zo leuk gekleed gaan!
Kunnen jullie dan ook raden wat de eerste regel is als de jongens van school thuis komen? Een regel die ik me nog heel goed herinner van mijn eigen jeugd... Thuiskomen is... speelkleren aantrekken!!!!
Hoeveel leuke kleertjes er ook in de kasten liggen, we blijven er zuinig op zijn!
