Toon en Abel volgen tennisles.

Het is de bedoeling dat ze de mannelijke tegenpolen van de Serena-sisters worden.

Grapje.

Ze doen dit voor hun plezier.  En ze hebben allebei ook wel wat talent.  Als zonen van twee sportieve ouders...  ;-)  

Al had Abel er deze winter weinig plezier in.  

Hij kreeg les samen met drie andere jongens.  Die minder goed konden tennissen dan hijzelf.  

Hij kreeg les van een beginnende lesgeefster.  Die haar best deed.  Maar weinig drive toonde.  Niet genoeg energie uitstraalde.  Er niet volledig leek voor te gaan.  Het duurde soms langer dan vijf minuten voordat ze een oefening uitgelegd kreeg.  De echte tennis-leermomenten waren bovendien erg schaars.

Wanneer ik naar die lessen keek, dan werd ik er vreselijk ambetant van.  Ik ergerde me rot.  Abel leek zich bovendien niet in te zetten. Hij deed maar wat.

- Hier is het misschien op zijn plaats te vermelden dat ik Master ben in de Lichamelijke Opvoeding.  Dat ik bijgevolg weet wat er nodig is opdat kinderen volop kunnen leren.  Zijnde een uitdaging die net buiten bereik, maar binnen beleving ligt.  Ze moeten met andere woorden getriggerd worden om net iets verder te gaan dan wat ze op dat moment kunnen. - 

Deze zomer volgt Abel tennisles met een vriendje van zijn leeftijd en zijn 'tennisniveau'.  Met z'n tweeën.  Wat normaal gezien geen optie is binnen onze club, maar we profiteren hier mee van een vriendendienst.

De lesgever is een topgast.  Een jongeman die als geen ander weet hoe hij kinderen kan motiveren.  Maar die voornamelijk ongelooflijk goed zijn kadetten in kan schatten.  Op alle gebied.

Vandaag was het vriendje naar de zee, dus kreeg Abel privéles.

Ik had het geluk de les volledig te kunnen volgen.  Op deze zalige, zachte lente-avond.

Abel leerde bij.

Abel genoot.

Hij werd gestimuleerd om na te denken.  Over waarom het een goed idee was korte cross-ballen te spelen.  Over wat er nodig was om dergelijke ballen goed te kunnen plaatsen.  Over waar hij zich het beste positioneerde op het terrein om een opslag van links te kunnen terugslaan.

Hij werd gestimuleerd om te lopen en te bewegen.  Om van links naar rechts te rennen, en telkens terug naar het midden.  En om dan toch nog de ballen zo gecontroleerd mogelijk terug te slaan.

Hij werd gestimuleerd om zijn techniek bij te schaven.  

Hij werd gestimuleerd om op te letten.  Al werd er niet te zwaar getild aan zijn -typische- aandachtssprongetjes wanneer hij iets interessants zag of ergens een nieuw geluid hoorde.

Op het einde mocht Abel een wedstrijd spelen tegen de lesgever.  Die er uiteraard rekening mee hield dat hij tegen een kind speelde, maar hem toch de overwinning niet cadeau gaf.  Zodat Abel kon leren dat hij nog moet groeien om van deze geoefende tennisser te winnen. 

Toen ik Abel terug mee naar huis nam, woog hij zo licht als een veertje.  In de wolken, daar was hij.

En dat allemaal dankzij een tennisles.

Van een topgast.

Zo mooi kan sport zijn.

Zo mooi kan leren zijn.

Als je op een goede manier uitgedaagd wordt, tenminste...

Trien