het bezoek van laetithia en heidi brengen een rollercoaster aan gevoelens mee...
lies... geloof me ... hen te ontmoeten was de juiste beslissing...je zit meteen op de zelfde golflengte en kan blijven praten... en toch...ik voldoe niet aan mijn normen van een goede mama... want ik laat je in de steek naar mijn gevoel... ik heb geen lucht, ik voel me letterlijk stikken ... net zoals bij jouw overlijden ..jij zou nooit willen dat ik me zo voel... dus ik ben niet die sterke vrouw ... wat zoveel mensen denken, ik ben een piepkleine muis , bang... voor zoveel dingen... maar als je overkomt als ' sterk' dan doorbreek je dat niet meer.... wel sterke mensen zijn ook maar mensen ... met een klein hartje ...
ze hebben het wellicht hopelijk niet gemerkt, als latitihia en haar mama op hetzelfde moment iets vertelden, zag ik jou en mij... dat was even slikken...maar ik heb mijn tranen opgespaard... gelukkig maar... geloof me ik ben echt niet jaloers op hen... maar die band die ze hebben is zo mooi en dat mis al nu al 16 jaar met jou... het doet pijn en het zal altijd pijn blijven doen... het grote contrast kwam als ze naar huis gingen... ook al was ik echt enorm moe...bijna uitgeput ... ben niet meer gewoon zo lang te praten... dan pas voel je hoe alleen je bent...al bijna 6 jaar... geen kids rond je , geen partner, niets... stilte... niet nodig op deze wereld... voor geen mens...
ik was blij de verhalen te horen van hoe ze samen dingen doen...en ik gun het ze voor de 100 % .... absoluut... maar ik vrees dat het menselijk is ... dat met een soort tristesse voor jezelf te aanhoren...ik heb de dood van lies nooit verwerkt, ik wou het niet... en dat blijkt nu ook wel... Heidi heeft 4 kinderen, een man... beetje mijn ideaal droombeeld toen ik ging trouwen, en ja ik besef echt dat dit met tijden zwaar is ... ik idealiseer het niet ...maar dat was wat ik wou... ook al is het wellicht druk , ik denk dat ik daar echt de levensmoed zou uitgehaald hebben nog langer hier te blijven... kinderen, of een lieve man die me graag zag... ik kan me immers totaal wegcijferen voor mensen die ik graag zie...
mijn levenswil kan er niet zijn, als je als gevoelige kreeft, 6 jaar alleen woont... maar dan zie je mensen die ondanks alle zaken die ze moeten overwinnen , ook naar laetithia , want het is niet omdat ze nu nieuwe longen heeft, dat de problemen gedaan zijn... dan werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt... had lies er nog geweest, of een man... dan had ik het voor hen wat langer hier kunnen uithouden...
ik mis de warmte... de liefde, ... de samenhorigheid van een gezin... zo erg dat je het bijna tastbaar is... zoiets kan je gewoon niet uitleggen... hoe het voelt... ik heb even tijd nodig ...het is allemaal niet niks... door de medicatie heb ik veel minder concentratie...en ik heb me wellicht ook echt geforceed door zolang te praten... ik weet dat ik dat niet mag doen...maar ja ...
hoe ik het eigenlijk ook probeer , ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel... in al onze verhalen die we deelden...liesje deed dit... laetithia deed dit... zat in mijn achterhoofd... liesje is wel dood... hoe graag ik het ook anders had bekeken... ik moest lies haar verhaal vertellen, latithia kon zelf vertellen...
ik weet dat heidi en laetithia willen dat ik eerlijk zeg hoe ik me voel... en mss heeft hun bezoek , waar ik heel blij voor ben, ook wel gevoelens los gemaakt van dat ongelofelijke gemis van mijn grappig meisje... je eigen kind kan je niet zomaar zoals ze beweren " een plaatsje " geven.... ik had willen schreeuwen.. waarom lies, zit jij hier nu ook niet.... ik ben gewoon een goede actrice denk ik... wil mensen ook niet kwetsen... zeker latithia niet ... en haar mama...
ik denk niet helder... het heeft ergens tijd nodig ... en ik wil haar terug zien ... dus ... ik weet het ... allemaal chaos in mijn hoofd... ik voel me gewoon heel alleen... en dat ben ik ook...en elke keer ze weg zullen gaan, zal ik alleen zijn... lijkt dit op zelf medelijden? mss ... maar ik voel het echt zo sterk aan... humor is goed, maar soms heb ik even geen reden om grappig te zijn... één dag met te keer en dan zien we wel...
en ja Heidi, zorg v jezelf en doe niet wat ik deed... zo maak je jezelf ziek... liefs elske , liesje, je mama
09-01-2013
rustdagje...na een hele mooie dag gisteren...met laetithia en heidi
lies,... ik heb het gedaan... latithia en haar mama gezien... ons leven van heidi en mij lopen op zoveel vlakken (verleden) gelijk...heel raar... en laetithia is ... zo als ze is.. puur, lief... en oogjes van een kapoen... zoals jij lies... als ze iets vertelden, dan zag ik jou hetzelfde doen... nu ben ik wat ehh uitgegeteld... en de pijn is erg... maar geen probleem... ik heb het er graag voor over... bedankt meisjes...<3
08-01-2013
Bart... en onze mooie dag tijdens de opnames " de dag van 100.000 "
lies, Bart van Den Bossche is zondagnamiddag overleden... alleen thuis... wat een innemend persoon was dat... toen we met het programma de dag van 100.000 frank meededen zoveel jaar terug ... herinner ik me veel, maar vooral die lach... we hadden opnames van 8 uur in de ochtend en we zijn gestopt om 24:30...en nog steeds had hij zijn lach... tijdens dat programma ( ik had ons ingeschreven) konden we lies een plaats geven door de muziek (piano) op cd's te laten branden... en we hebben ze ook verkocht...die dag op straat... we hadden toen het lies-sol fonds al en wilden met de centjes aangepaste muziek instrumenten komen voor kinderen met fysieke beperking, later is daar nog een centrum bij gekomen v mensen en kinderen met mentale beperking... Bart was die dag in zijn nopjes... hij, muziek... oprecht in elk kind die om een handtekening kwam ...hij zingt zelfs mee op het laatste liedje op de cd... makulele... we zijn net dezelfde leeftijd hij en ik...hij laat 4 kids en 3 stiefkids achter ...en zijn vriendin... wat zullen die hem missen... een onverwachte dood van een 48 jarig iemand zie je niet aankomen... ik besef door zijn overlijden dat het mss toch niet zo simpel is voor mensen die iemand kennen afscheid te nemen... ik werd zo vaak met overlijden geconfronteerd dat ik dat vergeten was... ik heb gisteren een traan gelaten... maar verdriet is vaak omdat je denkt aan wat is geweest...ik doe mijn best hem te zien als de immer lachende man... grappig, gevat... toen ik hem eens terugzag op de genste feesten, was hij verkleed als vrouw, op een praalwagen... hij zag me, klom naar beneden , en ga me een zoen... zich excseren dat hij geen tijd had... tja dat was bart ... zichzelf... Bart... ik geloof niet dat er iets is na de dood...maar ik weet het niet... kijk uit naar mijn lies, moest er iets zijn... and see you soon... dan kunnen we samen zingen... jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde , ga met mee............ elske, lies, je mama....
07-01-2013
trubbels in paradaise... of hier dus...
oef... Hermine heeft gemaakt dat ik terug op mijn blog kan...deze ochtend had ik netjes even gepiept, alles was ok ... en dan ... fout paswoord...
een beetje creepy...dat zomaar alles kan wijzigen??????.... geeft voor mij een onveilig gevoel...nee ik ben niet panaoride... maar toch...
lang leven hermine...daarom een gouden hart ... v je .
vandaag even een rustpauze... en morgen ... groot bezoek van laethitia en haar mama Heidi...dus wellicht tot woensdag... elske
06-01-2013
sociaal contact door face book...onontbeerlijk in mijn leven...
Lies, wat spijtig dat FB nog niet bestond toen jij er was... zo had je net zoals ik...een mogelijkheid tot een beetje sociaal contact gehad.
veel lotgenoten zien hun computer als een vriend...wel ik ook. ook al heeft mijn Sheba de toets Y er uit geprutst en is hij nu al 12 jaar oud ... noemt hij laptob , maar kan niet zonder de stekker werken... voor mij is dat voldoende.
ik hou mijn hart vast als hij het nu zou begeven...
door Face book heb ik lotgenoten leren kennen...nee, niet echt...maar na verloop van tijd zijn het steeds dezelfde mensen die een comment geven... die je moed toespreken... die je niet laten vallen als je humeur onder nul is... die je gewoonweg begrijpen. mensen die soms meedenken... en hopelijk doe ik dat ook voor hen... zelfs een FB vriend moet er één zijn van beide kanten.
voor mensen zoals ik, en zoveel anderen, de meeste tijd aan huis gekluisterd is dit soms de enige vorm van communicatie met de buitenwereld... ik zou niet weten wat ik moest doen, vroeg in de ochtend, als de meesten nog in dromenland zijn... even piepen, wat comment, kijken wie wat schreef... en dan mijn blog ... die ik vandaag een beetje heb verandert... na al die dwaze zaken die gebeurd zijn.. wou ik hem mss tijdelijk wat opfleuren, en geel is de kleur van zonnebloemen =Lies... Hermine heeft mijn blog volledig gemaakt toen ik startte, waar ik heel blij mee was... ook zij beheert zowat v mij alle reacties enz... gewoon omdat het allemaal te veel is v me...en ik ben heel blij met haar hulp... ik vraag haar iets en 5 minuten later is het al gedaan... nooit zo"n goede secretaresse gehad !!!!.. maar stapsgewijs begin ik te leren hoe je dingen kan veranderen... vandaar even een nieuwe look...
maar goed... FB heeft ook nadelen... veel groepen met lotgenoten.. hebben soms te weinig respect voor elkeen zijn mening... ruzie, verwijten... en dat is dan weer helemaal niet tof.
de eerste keer dat ik dit zag, kon ik het niet geloven... ik ben een korte tijd in een groep geweest waar allemaal mensen waren die een kindje hadden verloren... wat ik daar voor kritiek kreeg... dus er zat maar een ding op.. weggaan... zo jammer dat ook daar , ergens jaloezie , of een herarchie lijkt te zijn...
maar goed, bij deze wil ik mijn FB vrienden bedanken, altijd dezelfde mensen die elke keer opnieuw een reactie geven... ook al hou ik niet van " de vind ik leuk knop" op de pagina van RIP liesje en omgaan met de dood... en ook al hou ik niet van virtuele knuffels... die voel ik niet !!!... ja , ik weet wat ik wil... toch kijk ik elke ochtend er naar uit ... te zien naar jullie leven...
helaas heb ik door de jaren ...mensen moeten blokkeren of verwijderen... mensen die het allemaal beter wisten, en vaak gezonde mensen, die geen flauw benul hebben van het leven die ik leid... jammer ...maar zo leer je ook wie oprecht is en wie niet...
neem het me niet kwalijk dat ik geen namen noem... maar ik heb veel te veel schrik iemand te vergeten... jullie weten wel wie ik bedoel... je hoeft maar op mijn FB pagina te zien ...
dank dat jullie er zijn... wat ik ook doe of zeg... hartje ... elske ... lies, je mama...
05-01-2013
moedeloos ...
ik zit er nog steeds mee in mijn maag...mensen die me niet geloven... dat zit heel diep in me geworteld...als kind niet gelooft geworden toen mijn zus me mishandelde... op school door de pesters ... niet geloofd worden dat je iets niet deed...maar dat het de pesters waren, zelfs in werksituaties... maar dat mensen nu ... wetende in welke situatie ik nu zit...nog steeds denken dat ik lieg... dat wil er niet in gaan... hoe ik ook probeer... ik weet het ...laat het los... zullen velen denken... loslaten... heb ik ook moeite mee...
en nee ik ben geen heilig mens...natuurlijk heb ik in mijn leven fouten gemaakt..ik ben en blijf een mens...
maar het thema liegen... ook lies heb ik dat altijd voorgehouden, wat je ook gedaan hebt, kom het gewoon eerlijk vertellen...
heb ik dan nooit een leugentje voor bestwil gebruikt? natuurlijk... als iemand iets aanhad die ik niet mooi vond, zou ik ook niet zeggen... t is lelijk...
moedwillig iemand pijn doen dat is echter helemaal iets anders... deze blog houd me voor een stuk overeind,maar bezorgt me ook stress... want ik voel me niet vrij te zeggen wat ik wil... en geloof me, ik let al heel erg op wat ik schrijf...nooit namen... en eigenlijk meestal van mensen die de meeste lezers niet eens kennen...
maar ... ik ga door met mijn blog... ik laat me niet op mijn kop zitten... ook al kost het me teveel energie...pijn,en word ik er moedeloos van... al krijg ik nog zoveel naar mijn hoofd geslingerd...
en nog 1 maal ... ik heb hier NOOIT een comment gedelete...
als mensen de behoefte hebben me zwart te maken... dan moeten ze dat doen... ik vrees dat daaruit zal blijken hoeveel kwaadheid er in hen zit...omdat ze eigenlijk weten dat ze geen echte vriend waren...maar niet wie elske is...
dank aan al die mensen die me wel geloofden... eigenlijk allemaal... behalve 1 iemand...
ik kom hier niet meer op terug...wat er ook over me word gezegd...jullie zijn oud en volwassen genoeg om zelf conclusies te trekken uit wat je leest. ja toch? ...
laetithia , 20 jaar oud ...met muco zoals mijn lies ... schreef het onlangs nog op haar FB... zij geeft me dat beetje kracht, zonder ze het beseft ... te blijven vechten voor mijn vrije meningsuiting... en hoe ik de dingen beleef...
elske
04-01-2013
ketamine dag vandaag in AZ brugge
lies, geen comment blog...ik gun mensen wat rust... de voorlaatste keer ... mijn ketamine maatje ligt naast me...zij heeft het heel moeilijk ... omdat ze bij haar een morfinepomp gaan uittesten... en bij mijn niet... maar ik ben klaar om mijn " happy face" te gebruiken en haar te doen lachen... tot morgen... je mama
03-01-2013
door en door triest als mensen denken dat je hier hun comment wist ...
lies, ik word nog maar eens beschuldigt van iets wat ik niet deed... iemand voelde zich blijkbaar ? boos? onterechte comment van mij ivm vriendschap? .. en had een comment of in mijn gastenboek iets geschreven... ik heb dat onmiddelijk nagekeken , en er was 1 reactie van anja... nog maar te weten dat mijn " vrienden " van vroeger denken dat ik hun comment , ook al zal dat naar mij toe niet zo positief zijn, doet pijn... het heeft er gewoon nooit opgestaan... en dan denk... is het dat allemaal waard? ... mag ik op mijn eigen blog de waarheid, hoe ik ze aanvoel...niet zeggen? ... in gans het verhaal is het trieste dat ze nooit eerder eens iets schreef om me een hart onder de riem te steken...als ik schreef hoe het in de spoed was... geen reactie... zodra mensen zich blijkbaar aangesproken voelen, want ik noem hier nooit namen... dan reageren ze wel... dat is ook echt heel triest om te weten...
hoe dan ook... ik kan in de spiegel kijken en zeggen dat ik hier nog nooit 1 comment, of reactie heb weggedaan... gelieve mss allemaal eens te kijken...en je kan het me gerust laten weten als er iets weg is...
ik zie af... mentaal... en ik kan niet zo'n zaken er nog bijhebben... even dacht ik mijn stuk dan maar te verwijderen... maar waarom... lies, je mama is moe, uitgeput... en kan het niet meer al dat gevecht, verwijt... en vooral NIET GELOOFD te worden, doet ontzettende pijn... iemand ten onrechte beschuldigen is zo laf...
ik ga er niets meer over zeggen... want het maakt me te triest... je mama
02-01-2013
mensjes kijken... hilarisch om te zien vanuit je zetel
lies, je mama heeft veel gezien gisterenmiddag... tevergeefs zochten mensen een parkeerplaats op de middag... wat wil je ... in de stad staat alles vol... na een paar minuten telkens de zelfde mensen rondjes te zien draaien hier op het plein, was de strategie, vrouw en kind uit de wagen smijten... gebaren maken(vrouw)... " we gaan te laat zijn "...waarop de man wegscheurt... vrouw struikelt met haar hoge hak , want die draagt ze normaal nooit denk ik' gevolg... 1 hak nog intact... al hinkend weglopen, met één kind in de buggy, één die loopt en alles bijeen brult... dat scenario herhaalt zich enorm veel keer, en het werd steeds erger...allemaal met hun eigen specifieke kenmerken... 1 man heeft hier minstens een half uur rond gereden... toen dacht ik even... man... rij 200 meter verder en er is parking zat... maar ik zat in pyama... dus dat ging niet door. mensen die hun stuur midden op het plein overdraaien omdat ze dachten een parking te zien... taxi's die toeteren, omdat de mensen voor hun rijden , trager dan een slak"... en dan zie je koppels nog ruzie maken.. hevig zwaaiend, rood aanlopend... ondertussen vult de glasbak zich vlug... vele lege flessen bubbels vallen neer... en dan denk ik toch heel even... zie me hier zitten met mijn 2 patatjes en een ei... maar ben blij dat ik toch geen parking hoef te zoeken... en mensjes kijken is zo leuk...al waren het gisteren allemaal stresskippen.... en dat in tijden van vrede op aard !!!! je mama elske
01-01-2013
waarom is vriendschap gedoemd tot mislukken omdat ik ziek ben?
lies ... vandaag 1 januari...gisterenavond waren de lichten al uit om 9 uur bij mij... wat heb ik immers te vieren? ... helemaal niets... was onder de voet van een zoveelste sms van iemand ( ehh vriendin) die altijd opnieuw zegt of liever schrijft op sms geen tijd te hebben even te bellen... toen ik in antwerpen was heb ik haar gezien ... was echt heeeeeel lang geleden... want haar beloftes die ze maakt om eens tot hier te komen... lukken niet... ik had haar voordien een emotionele brief geschreven dat ons weerzien ook het afscheid was, dat ik niet kon leven met valse beloftes en ze had me .... gelijk gegeven... het is van nature een innemend persoon waar mensen graag bij zijn... maar we hebben mss een half uur over mij gepraat, al de rest was over haar , haar problemen... ehh welke ???..... toen ik niet meer kon, heb ik haar gezzgd terug te gaan naar het hotel, ze wou mee... maar ik heb voet bij stuk gehouden om alleen te gaan... tranen verbijtend...ik ben ook kostmisselijk al wenen terug gegaan... ik voelde me zo onbegrepen... toen zei ze me.. je zal wel zien dat ik in januari nog zal komen... ( ze heeft daar ook tijd voor)...maar ze zag niet eens mijn verdriet ... want voor mij was dit het afscheid... elke keer zegt ze ook " je zal nog een weldoener tegen komen, of een man.. al 6 jaar lang, hoor ik dit ... en elke keer doet pijn. ik ga nergens ... waar zou ik een mogelijke partner tegen komen? ... en geef toe , vrouwen op mijn leeftijd, ziek dan nog, welke man staat hiervoor te springen... ik zeg wel dingen, maar ze hoort ze niet .... ze luistert niet... er zijn ook nog zaken besproken die ik hier niet eens kan opzetten... heel gevoelig...en heel pijnlijk voor me... gisteren kreeg ik een sms dus... sorry het is hier weer hektich ..ivm zoon.. ( volwassen wel te verstaan )... geen tijd om te bellen ... en ik had het mezelf heel goed voorgenomen... nog 1 zo'n sms... en het is gedaan. ik ben geen marionnetje ... waar je aan het koordje trekt...toch? dus heb haar een mail geschreven dat ze me niet begrijpt, hoe ik ons weerzien heb beleefd en dat ze id, niet eens mijn verdriet zag. dat ik haar ook nooit meer ging antwoorden, mailen , smsen... mijn hart deed vreselijke pijn ... op zich , ik herhaal is het een positieve vrouw ... maar helaas zo bezig met echte luxe problemen ... dat ze zich niet kan in leven in iemand anders zijn leven die niet rozegeur is... dezelfde persoon heeft me jaren geleden , 2 jaar aan een stuk, elke dag voor exact één uur gebeld... dat was via onze provider gratis, om haar verdriet te vertellen, ik heb haar elke keer een hart onder de riem gestoken... toen plots haar problemen veranderen, beleven de telefoontjes ook weg... dat had ik haar ook gezegd... je kan ook zonder problemen mss eens bellen... ik heb nog voorgesteld om te skypen... gratis en je ziet elkaar... dat ging niet... ze kon dat niet installeren, ik heb toen gezegd, vraag het je vriend of je zoon, maar die hadden geen tijd... skype installeren kost 4 minuutjes en gaat vanzelf.. in het kruidvat, heb ik haar ook laten weten, kan je een microfoontje en camera v 7 euro kopen... eigenlijk was dat al een bevestiging .. dat ze contact met mij ziet als MOETEN... en dat is net het trieste aan alles. vriendschap is geen gevoel van ik moet ...nee ... het gaat vanzelf en je wil allebei graag contact... ik heb gezien dat ze mijn mail las... en ik ben overtuigd dat ze een zware last =ik in haar ogen, van haar schouders is gevallen... terwijl ik echt heel erg aangedaan ben ... hoe mooi die vriendschap die we ooit hadden... had kunnen blijven bestaan... ik heb nooit gezaagd ... of iets gevraagd... 1 keer zijn ze met hun zeilboot naar antwerpen gekomen... en ik mocht niet meevaren van haar vriend tot blankenberge... ik voelde me zo klein... en zo zijn er veel vriendschappen die het niet hebben overleeft... als iemand je zegt.. elske jij hebt nogal een leven... altijd in vakantie, je MOET niet werken ... amai ... terwijl ik me zo rot voelde, zo graag zou werken... of iemand die tegen euthanasie is, ik heb haar meegenomen naar de film " tot altijd ".. waar mario door zijn MS ook de beslissing neemt om euthanasie aan te vragen... ze bleef bij haar standpunt ... en dan voel je je niet begrepen... ze werkt elke dag met zieke mensen... zelf heeft ze 2 gezonde mooie kinderen, allebei heel goed terecht gekomen... een lieve partner, en is ze nooit zelf met ziekte geconfronteerd geworden... ze heeft lies heel veel jaren gekend... weet wat voor een leven ik heb meegemaakt... en toch ...geen emotioneel inleven... zo'n zaken zijn ontzettend pijnlijk voor me. men zegt wel eens : dat zijn nooit vrienden geweest... voor mij wel... ik heb alleen het ongeluk... als ik het zo mag noemen dat al mijn vrienden... een heel goed leven leiden, finacieel ook... en elske kon niet volgen... als je alleenstaande bent, word je zowieso minder of niet gevraagd...
ik leek een bedreiging ... mensen toch...
misschien begrijpen mensen nu beter waarom ik me zo ontzettend eenzaam voel? ook dat heeft de doorslag gegeven , mijn euthanasie aan te vragen... van eenzaamheid kan je echt sterven...
laat een vriend niet in de steek omdat hij ziek wordt... net dan heb je ze het meeste nodig...
ik zal in elk geval door heel weinig mensen , want ik kende heel veel mensen, gemist worden na mijn dood...
het gaat jullie goed , en ik wens elke mens tenminste 2 goede vrienden door dik en dun... elske , lies, je mama...
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
lies, ik word nog maar eens beschuldigt van iets wat ik niet deed...
